BATI EDEBİYATINDA EDEBİ AKIMLAR İSMET YILMAZ TDE KAHTA ANADOLU LİSESİ KLASİSİZM(KURALCILIK) 17. yy’da Fransa ‘da ortaya çıkmıştır. Eski Yunan ve Latin edebiyatları örnek alınmıştır. Akıl ve sağduyu önemsenmiştir. Gerçeğe uygunluk aranmıştır. Doğa kavramı insan ruhu anlamında kullanılmıştır. İnsan dışındaki her şey ihmal edilmiştir. Dil, soyluların konuşma dilidir. Eserlerde biçim önemlidir. Sanat için, sanat yapılmıştır. Özellikle trajedi ve komedi gelişmiştir. Kusursun insan anlatmak için kusursuz bir dil kullandılar. Ahlak ve erdem yapıtların bir özelliği haline geldi. Tip romanları yazıldı. Rasyonalizm(akılcılık) vardır Temsilciler: CORNAİLLE MOLİERE LA FONTAİNE LA BRUYERE RACİNE MONTAİGNE AHMET VEFİK PAŞA ŞİNASİ FENELON DDESCARTES ROMANTİZM(DUYGUCULUK) Akıl ve sağduyu bir kenara itildi. Sanat, toplum içindir. Sanatçılar yapıtlarında kendilerini gizleyemediler. Ulusal efsaneler,Hıristiyanlık mucizeleri işlendi. İyi-kötü, ak-kara,güzel-çirkin gibi çatışmalar, zıtlıklar akımın özelliği oldu. Karakter romanları yazıldı. Dram bu akımla ortaya çıktı. Doğa betimlemeleri yapılmaya başlandı. Edebiyata tam bir özgürlük gelmiştir. Üslup kapalı ve süslüdür. TEMSİCİLER SCHİLLER VİCTOR HUGO GOETHE LAMARTİNE MUSSET PUŞKİN J.J. ROUESSEAU NAMIK KEMAL AHMET MİTHAT EFENDİ R. MAHMUT EKREM A.HAMİT TARHAN REALİZM(GERÇEKÇİLİK) Gözlem ve araştırma ön plana çıkmıştır. Anket yöntemiyle bilgi toplamışlar. A.Comte’ un Pozitivizm(Olguculuk) felsefesi bu akımı doğurmuştur. Yazarlar kendilerini gizlemiş, nesnel davranmışlar. Yansıtma ve ayna anahtar sözcüklerdir. Töre romanları yazıldı. Sanat için sanat görüşü benimsendi.(biçimsel güzellik) En çok gelişen türler öykü ve romandır. İnsan yaşadığı çevreyle birlikte ele alınmış. Her sınıftan insan edebiyata konu oldu. TEMSİLCİLERİ FLAUBERTE R.MAHMUT EKREM BALZAC S.PAŞAZADE S. DOSTOYEVSKİHALİT ZİYA GORKİ - RAFİK HALİT STENDHAL -YAKUP KADRİ ÇEHOV -HALİDE EDİP TOLSTOY LONDON TURGANYEV DİCKENS HEMİNGVAY STEİNBECK NATURALİZM Realizm’in ileri bir aşamasıdır. Taine’ in Determinizm’inden,Bernard’ ın deney yönteminden, Darvin’in soyaçekim kuramından etkilendi. İnsanın bütün özellikleri bilim çıplaklığıyla anlatılmalıdır. Toplum için sanat tercih edildi. İnsanın çirkin, kötü tarafları da anlatılmalıdır. Sanat, doğanın bir kopyası gibi olmalıdır. Yazar, bir tutanakçı gibidir. Herkes kültürlerine göre konuşturulmuştur.Argo yani sokak dili edebiyata girmiştir. Her eserin savunduğu bir tez vardır. TEMSİLCİLER: BEŞİR FUAT EMİLE ZOLA NABİZADE NAZIM DAUDET MAUPASSANET STEİNBECK HÜSEYİN RAHMİ GÜRPINAR PARNASİZM Şiirde gerçekçilik demektir. Sanat, sanat içindir. Şiirde biçim ve teknik kusursuz olmalıdır. Şiirde bütün renkler bulunmalıdır. Bir kuyumcu titizliğiyle çalışmışlar. Nesnel bir şekilde dış dünyayı anlatmışlardır. En çok sone biçimini kullanmışlardır. Şiirde bilgi ön planda olmalıdır. TEMSİLCİLERİ: LİSLE GAUTİER BANVİLLE COPPE HEREDİA TEVFİ FİKRET YAHYA KEMAL SEMBOLİZM Parnasçılara tepki olarak doğmuştur. Duygulardaki güzellik önemsendi. Bir duyguyu sembol olarak karşılama gücü bulunan sözcüklere başvurmuşlardır. Şiir, söz ile musiki arasında ama sözden ziyade musikiye yakındır. Güzellik plastiktir(Parnas); her zaman plastik değildir.(Sembolist) Dış dünyada görülenler değil, sezilenler, izlenimler,gerçeğin altındaki gizli gerçek anlatılmaya çalışıldı. Anlam kapalı, yorum sonsuzdur. Dil, sanattan anlayanların dilidir. Serbest nazım ortaya çıktı., Sanatta idealizm yaygınlaştı. Şiir, somuttan soyuta yöneldi. TEMSİLCİLERİ: RİMBAUD MALLERME BAUDLAİRE VERLAİNE VALERY CENAP ŞAHABETTİN CAHİT SITKI TARANCI AHMET HAŞİM AHMET HAMDİ TANPINAR AHMET MUHİP DIRANAS ŞEYH GALİP EGZİSTANSİYALİZM(VAROLUŞÇULUK) İnsanın kendinden önce gelen ve onu belirleyen özü yoktur. İnsanda var oluş, özden önce gelir. Bilinç bizi bir başkaya, bir seçime, götürür. İnsan bu seçimi yaparken özgürdür. Ancak doğru seçim yapıp yapmadığını bilemez, bu yüzden bunalıma düşer; hayat, seçim,bunalım biçiminde sürüp gider. Descartes’in “düşünüyorum, o halde varım.” görüşüne dayanır. İnsana yol gösterecek tek varlık yine insandır. TEMSİLCİLERİ: SARTE A. CAMUS KAFKA Türk edebiyatında bu akımı bir dünya görüşü olarak benimsemiş bir sanatçı yoktur. Sezgicilik Sezgicilik (İntüisyonizm), felsefi bir kavram olarak sezgiye akıl, zihin ve soyut düşünme karşısında hem öncelik, hem de üstünlük tanıyan felsefe akımıdır. Henri Bergson akımın kurucusudur, bu nedenle kimi zaman felsefe tarihinde Bergsonculuk olarak adlandırılması da sözkonusudur. Sezgiciliğe göre bilginin, özellikle de felsefe bilgisinin kaynağı ve temeli sezgidir. Burada önemli olan sezgi kavramının içeriğidir. Felsefi anlamda sezgi, bir tür açılma, doğrudan doğruya keşfedilme ve dolaysız, aracısız birden bire kavranılma anlamında kullanılmaktadır. Buna göre, varlıkları bize oldukları gibi veren bilgi, sezgidir. Bergson'da bu kavram daha da özel bir anlamda gerçeği dolaysızca kavrama yetisi olarak belirtilmiş, algıların ve zihnin bir tür bireşiminden müteşekkil sayılmıştır. Bergson'da, kendi bilincine varmış içgüdüler sezgi olarak değerlendirilir ve bu kavram felsefenin merkezine oturtulur. www.edebiyatogretmeni.net