Şizoaffektif bozukluk hastalarının sosyodemografik ve klinik

204
Şizoaffektif bozukluk hastalarının sosyodemografik ve klinik özellikleri
_____________________________________________________________________________________________________
Şizoaffektif bozukluk hastalarının sosyodemografik
ve klinik özelliklerinin değerlendirilmesi
Osman VIRIT,1 Mehmet Hanifi KOKAÇYA,2 Feridun BÜLBÜL,3
Serhat ÇITAK,4 Haluk Asuman SAVAŞ5
_____________________________________________________________________________________________________
ÖZET
Amaç: Şizoaffektif bozukluk (ŞAB) ilk tanımlandığından beri, varlığı, tanısal geçerliliği, süreğenliği ve klinik
özellikleri tartışılagelmiştir. Bu çalışmada ŞAB’li hastaların sosyodemografik ve klinik özelliklerinin araştırılması
amaçlanmıştır. Yöntem: Çalışmaya DSM IV-TR’ye göre ŞAB tanısı konmuş 35 hasta alındı. Hastaların dosya
kayıtları geriye dönük olarak incelenerek veriler elde edildi. Bulgular: Hastaların %71.4’ü erkek, %28.6’sı kadındı.
Manik nöbet sayısı 3.71±3.04, depresif nöbet sayısı 2.45±1.82 idi. Otuz dört hasta iki uçlu ve bir hasta depresif alt
tipti. Hastaların %97.1’inde sanrı ve %68.6’sında varsanı kaydedilmiştir. Son tanısı ŞAB olan 35 hastanın birinci
ve ikinci tanısal değerlendirmelerinde konulan tanılar sırasıyla, ŞAB %5.7 ve %57.1, iki uçlu bozukluk %28.2 ve
%31.4, psikoz %54.3 ve %11.4, depresyon %11.4 ve %0.0 idi. Hastaların %37.1’inin ailede psikiyatrik bozukluk
öyküsü vardı. Hastaların sürmekte olan tedavileri antipsikotik %97.1 (tipik 1, atipik 33 hasta) duygudurum dengeleyici (DD) %40, DD olmaksızın antipsikotik %60, antipsikotik+DD %37.1, sadece DD %2.9, antidepresan %20,
benzodiyazepin %20, biperiden %17.1, risperidon %34.3, olanzapin %31.4, ketiyapin %25.7, lityum %22.9,
valproat %20, karbamazepin %2.9, çoklu antipsikotik %28.6, lityum+valproat %5.7, antipsikotik+antidepresan
%17.1, antipsikotik+DD+antidepresan %5.7 idi. Geçmiş tedavi öykülerinde ise, antipsikotik %97.1, DD %54.3,
antidepresan %42.9, benzodiyazepin %17.1, biperiden %20 ve lamotrijin %8.6 idi. Hastaların %68.6’sına daha
önce EKT uygulanmıştı. Yatış sayısı erkek hastalarda kadınlara göre daha çoktu. Manik nöbet sayısı ile hastalık
süresi ve yatış sayısı arasında pozitif, antidepresan kullanma öyküsü ile manik nöbet sayısı arasında pozitif ve
EKT öyküsü ile yatış sayısı arasında negatif ilişki vardı. Tartışma: ŞAB’de tanısal süreğenlik düşük düzeydedir.
Hastalar tedavilerini antipsikotik veya antipsikotik ile beraber DD ile sürdürmektedir. Bir kısım hastanın tedavisinde antidepresan ve antianksiyete ilaçlar yer almaktadır. Tedavide ŞAB tanısı için kesitsel değerlendirme ile
beraber uzunlamasına değerlendirme de iyi yapılmalıdır. Şizoaffektif depresif alt tipin daha iyi tanınması açısından daha dikkatli olunmalıdır. (Anadolu Psikiyatri Dergisi 2009; 10:204-211)
Anahtar sözcükler: Şizoaffektif bozukluk, sosyodemografik özellikler, klinik özellikler, geriye dönük çalışma
Investigation of sociodemographic and clinical characteristics
of patients with schizoaffective disorder
ABSTRACT
Objective: Since definition of schizoaffective disorder (SAD), there is disagreement about its presence and
diagnostic validity and continuity. This study aimed to investigate sociodemographic and clinical features of SAD
patients. Methods: Thirty-five patients were included who were diagnosed with SAD based on the DSM-IV-TR.
_____________________________________________________________________________________________________
1
Yrd.Doç.Dr., 2 Arş.Gör.Dr., 3 Uzm.Dr., 5 Prof.Dr., Gaziantep Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Psikiyatri ABD, Gaziantep
Uzm.Dr., Erenköy Ruh ve Sinir Hastalıkları Araştırma ve Eğitim Hastanesi, İstanbul
Yazışma adresi/Address for correspondence:
Yrd.Doç.Dr. Osman VIRIT, Gaziantep Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Psikiyatri ABD, Gaziantep
E-mail: drosmanvirit@yahoo.com.tr
4
Anatolian Journal of Psychiatry 2009; 10:204-211
Vırıt ve ark.
205
_____________________________________________________________________________________________________
Medical records were examined retrospectively. Results: 71.4% and 28.6% patients were men and women
respectively. Numbers of manic and depressive episodes were 3.71±3.04 and 2.45±1.82 respectively. There were
34 bipolar and one depressive subtypes. Delusions and hallucinations were 97.1% and 68.6% respectively. Out of
35 patients, who were diagnosed with SAD, in their first and second psychiatric assessments in the past,
respectively, SAD 5.7% and 57%, bipolar disorder 28.2% and 31.4%, psychosis 54.3% and 11.4%, and
depression 11.4% and 0.0%. Positive family psychiatric history was 37.1%. Current medications of patients,
antipsychotics 97.1%, mood stabilizer (MS) 40%, antipsychotics without MS 60%, antipsychotics+MS 37.1%,
only MS 2.9%, antidepressants 20%, benzodiazepines 20%, biperidene 17.1%, risperidone 34.3%, olanzapine
31.4%, quetiapine %25.7, lithium 22.9%, valproate 20%, carbamazepine 2.9%, multiply antipsychotics 28.6%,
lithium+valproate 5.7%, antipsychotic+antidepressant 17.1%, antipsychotics+MS+antidepressants %5.7. Previous
medication history was antipsychotics 97.1%, MS 54.3%, antidepressants 42.9%, benzodiazepines 17.1%,
biperidene 20% and lamotrijine 8.6%. 68.6% of patients received ECT. Men had been more hospitalized than
women had. There were positive correlation between number of manic episodes and illness duration and number
of hospitalizations, and positive correlation between antidepressants history and number of manic episodes, and
negative correlation between number of hospitalizations and ECT. Discussion: The diagnostic continuity was
low. Patients continue their medications with antipsychotics or together antipsychotics and MS. There were
antidepressants and antianxiety drugs in the treatment of a portion of patients. Longitudinal evaluation should be
conducted properly besides evaluation of presenting symptoms in SAD. Clinicians should be more careful not to
miss the diagnosis of depressive subtype. (Anatolian Journal of Psychiatry 2009; 10:204-211)
Key words: schizoaffective disorder, sociodemographic features, clinical characteristics, retrospective study
_____________________________________________________________________________________________________
GİRİŞ
Şizoaffektif bozukluk (ŞAB) Kasanin tarafından
1933 yılında ilk tanımlandığından beri, tanımı ve
tanısı konusunda birçok tartışma yapılmaktadır.1
Adından da anlaşılacağı gibi, ŞAB şizofreni ve
duygudurum belirtilerin birlikte bulunduğu bir
bozukluktur. Bununla beraber hastalığın tanımlanmasında bu iki grup belirtilerden hangisinin
ne zaman dikkate alınacağı tartışmalıdır.2 Örneğin, Araştırma Tanı Ölçütleri’nde3 (ATÖ) ve ICD10’da4 ŞAB eş zamanlı ve eşit oranda affektif ve
psikotik belirtilerle, özellikle Schineider’ın birinci
sıra belirtileriyle karakterizedir. DSM-III-R5 ve
DSM-IV’te6 de eş zamanlı affektif ve psikotik
belirtilerin ortaya çıkmış olması beklenir. ATÖ ve
ICD-10’dan farklı olarak DSM-III-R ve DSM-IV
aynı nöbet sırasında, ek olarak affektif belirtilerin olmadığı en az iki haftalık bir dönemde sanrı
veya varsanıların olmasını gerekli saymaktadır.
ŞAB’nin tanımına koşut olarak, böyle bir bozukluğun varlığı çok tartışılmıştır.7 Psikiyatrik bozuklukların tanısı için sağlam geçerlilik arayışları
psikiyatri tarihi boyunca hep olmuştur ve günümüzde de önemli bir sorun olarak durmaktadır.8
Bu konu, şizofreni ve duygudurum bozukluklarından kesin ayrım sınırı olmadığı için, ŞAB için
çok daha önemlidir. Birçok araştırmacı ŞAB’yi
farklı ele almış ve tanımlamıştır. Bunlar genel
olarak altı başlıkta özetlenebilir. Birincisi, ŞAB
aslında affektif belirtiler içeren şizofreninin atipik
bir formudur.9 İkincisi, ŞAB şizofreni belirtileri
taşıyan duygudurum bozukluğunun atipik bir
formudur.10,11 Üçüncüsü, ŞAB şizofreni ve duygudurum bozukluğunun komorbid durumudur,
hastada eş zamanlı olarak şizofreni ve duygu-
durum bozukluğu vardır.12 Dördüncüsü, ŞAB
şizofreni ve duygudurum bozukluğundan ayrı
bağımsız bir bozukluktur, üçüncü bir psikozdur.13 Beşincisi, ŞAB şizofreni ve duygudurum
bozukluk hastalarından oluşmuş heterojen bir
durumdur.14 Altıncısı ise, son zamanlarda üzerinde fazla durulan, aslında şizofreni ile duygudurum bozuklukları arasında bir süreklilik olduğu
ve ŞAB’nin ikisinin arasında bir yerde olduğudur.
“Süreklilik modeli”ne göre, aslında tek psikoz
vardır ve bu üç hastalık birbirinin devamıdır.15
DSM-IV-TR ŞAB için, manik veya karışık nöbet
varsa iki uçlu alt tip, sadece depresif nöbetlerle
seyrediyorsa depresif alt tip olarak iki alt tip
tanımlamıştır.6 ŞAB’nin yaygınlığı %1’den daha
düşüktür, %0.5-0.8 arasında kabul edilir. İki uçlu
alt tipte kadın/erkek oranı birken, depresif alt tip
kadınlarda iki kat daha fazla görülür.16
Literatürdeki bu tartışmaları göz önüne alarak bu
çalışmada kendi kliniğimizde izlediğimiz ŞAB’li
hastaların sosyodemografik ve klinik özelliklerini
araştırmayı amaçladık.
YÖNTEM
Bu araştırmaya Gaziantep Üniversitesi Tıp
Fakültesi Psikiyatri Anabilim Dalı’nda 2000-2008
tarihleri arasında izlenen ve DSM-IV-TR’ye göre
ŞAB tanısı konmuş olan 35 hasta alınmıştır.
Veriler, her hastaya doldurulan sosyodemografik
veri ve klinik izleme formu aracılığıyla yaş, cinsiyet gibi sosyodemografik değişkenler, bozukluğun başlangıç yaşı, hastalık süresi, psikiyatrik
ve diğer eş hastalıklar ve bozukluğun klinik
Anadolu Psikiyatri Derg 2009; 10:204-211
206
Şizoaffektif bozukluk hastalarının sosyodemografik ve klinik özellikleri
_____________________________________________________________________________________________________
özellikleri kaydedilerek elde edilmiştir. Hastaların
çalışmaya alındıkları sırada ve geçmişte kullandıkları ilaçlar ve elektro-konvulsif tedavi (EKT)
öyküleri kaydedilmiştir. Tanısal değişim hastaların dosya izlemleri incelenerek değerlendirilmiştir. Bu hastalar çalışmaya alındıkları sırada
hepsi ŞAB tanısı ile izlenmekte idi. Konu ile ilgili
literatür ve ŞAB’nin gidişi göz önüne alınarak,
duygudurum bozukluğu, şizofreni ve ŞAB arasında tanı değişimleri olabileceği varsayılarak,
üç tanısal değerlendirme olarak kategorize
edilmiştir. Bu değerlendirmeler arasında belli bir
süre tayin edilmemiştir. Temel olarak tanıdaki
değişim dikkate alınmıştır. Gaziantep Üniversitesi Tıp Fakültesi Tıbbi Etik Kurulu’ndan araştırma için onay alınmıştır.
İstatistiksel değerlendirme
Windows için SPSS 13.0 ve Medcalc paket
programları kullanılarak istatistiksel analizler
yapıldı. İki grubun parametrik verilerinin cinsiyet
gibi karşılaştırılmasında Mann-Whitney U testi,
iki grubun non-parametrik verilerinin karşılaştırmasında ki-kare testi kullanıldı. Nöbet sayısı gibi
özelliklerin grubun kendi içinde karşılaştırılmasında t-testi kullanıldı. Değişkenler arasındaki
ilişkiyi değerlendirmek için ise Pearson’ın ilişki
analizi yapıldı. Anlamlılık düzeyi olarak p<0.05
değeri kabul edildi.
BULGULAR
Hastaların cinsiyet, yaş, eğitim
hastalık özellikleri Tablo 1’de
Erkek hasta sayısı kadın hasta
kat daha fazlaydı. Hastaların
sadece 2 hasta boşanmıştı.
durumları ve
gösterilmiştir.
sayısından iki
yarısı evliydi,
Toplam manik nöbet sayısı depresif nöbet
sayısından belirgin olarak daha fazlaydı (t=2.10,
p=0.04), karışık nöbet sayısı çok daha az olarak
bulundu (Tablo 1). Dikkat çekici bir bulgu olarak
hastalardan sadece birinde depresif alt tip vardı.
Geri kalan 34 hasta iki uçlu alt tipteydi.
Otuz dört (%97.1) hastada bozukluğun herhangi
bir döneminde sanrı ortaya çıkmıştı. Sanrılar
içinde en çok kötülük görme sanrısı vardı (12
hasta, %34.3). Üç (%8.6) hastada dinsel, yedi
(%20.0) hastada kötülük görme ve alınma, iki
(%5.7) hastada kötülük görme, cinsel ve alınma,
10 (%28.6) hastada kötülük görme ve büyüklük
sanrısı birlikte vardı. Varsanı ise, 24 (%68.6)
hastada kaydedilmiştir. Varsanılardan en çok
işitsel varsanı (10 hasta, %33.3) saptanmıştır.
İki (%5.7) hastada görsel varsanı ve yedi
Anatolian Journal of Psychiatry 2009; 10:204-211
(%20.0) hastada işitsel ve görsel varsanı birlikte
vardı.
Çalışmaya alınma sırasında tanısı (üçüncü-son
tanı) ŞAB olan 35 hastanın sadece ikisine ilk
tanısal değerlendirmede, yirmisine (%57.1) ikinci
tanısal değerlendirmede ŞAB tanısı konmuştu.
Hastaların %28.2’sine ilk tanısal değerlendirmede, %31.4’üne ikinci tanısal değerlendirmede iki
uçlu bozukluk tanısı konmuştu. Hastaların %
54.3’üne ilk tanısal değerlendirmede, %11.4’üne
ikinci tanısal değerlendirmede psikoz tanısı konmuştu. Hastaların %11.4’üne ilk tanısal değerlendirmede depresyon tanısı konmuş, ancak
bunların hiçbirinde ikinci tanısal değerlendirmede depresyon tanısı konmamıştır (Tablo 2).
Ailede psikiyatrik bozukluk öyküsü 13 hastada
(%37.1) vardı ve bunlar %2.9 (s=1) şizofreni,
%28.6 (s=10) duygudurum bozukluğu, %2.9
(s=1) anksiyete bozukluğu ve %2.9 (s=1)
Tablo 1. Hastaların sosyodemografik ve klinik
özellikleri
______________________________________________
Özellikler
Sayı
%
______________________________________________
Sosyodemografik özellikler
Erkek
Kadın
Yaş (yıl) (22-66)
Evli
Bekar
Boşanmış
Bilinmiyor (medeni durum)
İlkokul
Ortaokul
Lise
Üniversite/yüksekokul
Bilinmiyor (eğitim durumu)
25
71.4
10
28.6
35.20±12.47
18
51.4
14
40.0
2
5.7
1
2.9
16
45.7
3
8.6
8
22.9
6
17.1
2
5.7
Hastalık ile ilgili özellikler
İlk hastalık yaşı (15-48)
Hastalık süresi (yıl) (1-41)
Yatış sayısı (0-16)
Manik hecme sayısı (0-13)
Depresif hecme sayısı (1-10)
Karışık hecme sayısı (0-1)
Bipolar alt tip
Depresif alt tip
Sanrı
Varsanı
Eş Psikiyatrik hastalık
Eş tıbbi hastalık
Geçmişte EKT öyküsü
Ailede psikiyatrik bozukluk
24.48±8.21
10.03±8.36
3.29±3.32
3.71±3.04
2.45±1.82
1.00±0.00
34
87.1
1
2.9
34
97.1
24
68.6
2
5.7
4
11.4
24
68.6
13
37.1
________________________________________________
Vırıt ve ark.
207
_____________________________________________________________________________________________________
Tablo 2. Hastalara şizoaffektif bozukluk tanısından önce konan tanılar
______________________________________________________________________
Tanılar
Birinci tanı
Sayı
%
İkinci tanı
Sayı
%
______________________________________________________________________
Şizoffektif bozukluk
İki uçlu bozukluk
Psikoz
Major depresif bozukluk
2
10
19
4
5.8
28.2
54.3
11.4
20
11
4
0
57.1
31.4
11.4
0.0
____________________________________________________________________________
Tablo 3. Ailede psikiyatrik bozukluk
_______________________________________________
Sayı
%
_______________________________________________
Ailede psikiyatrik hastalık öyküsü
Duygudurum bozukluğu
10
Depresyon
5
İki uçlu bozukluk
5
Şizofreni
1
Anksiyete bozukluğu
1
Şizofreni+duygudurum boz.
1
Akrabalık derecesi
Birinci derece
11
İkinci derece
2
Bozukluğu olan akraba sayısı
Tek akrabası hasta olan
11
İki akrabası hasta olan
1
Üç akrabası hasta olan
1
28.6
14.3
14.3
2.9
2.9
2.9
31.4
5.7
31.4
2.9
2.9
_______________________________________________
Tablo 4. İlaçlarla ilgili özellikler
_______________________________________________
Sayı
%
_______________________________________________
Halen kullandığı ilaçlar
Antipsikotik
Duygudurum dengeleyici
Antidepresan
Benzodiyazepin
Biperiden
34
6
7
7
6
97.1
17.1
20.0
20.0
17.1
Geçmişte kullanmış olduğu ilaçlar
Antipsikotik
Duygudurum dengeleyici
Antidepresan
Benzodiyazepin
Biperiden
Lamotrijin
34
19
15
6
7
3
97.1
54.3
42.9
17.1
20.0
8.6
_______________________________________________
şizofreni+duygudurum bozukluğu idi. Duygudu-
rum bozukluğu olanlardan beş (%14.3) hasta
depresyon ve beş hasta (%14.3) iki uçlu bozukluktu. On bir hastanın (%31.4) birinci derece ve
iki hastanın (%5.7) ikinci derece akrabasında
psikiyatrik bozukluk vardı. Bir akrabası hasta
olan on bir hasta (%31.4), iki akrabası hasta
olan bir hasta (%2.9) ve üç akrabası hasta olan
bir hasta (%2.9) vardı (Tablo 3).
Otuz dört (%97.1) hastanın sürmekte olan tedavilerinde antipsikotik, 14 (%40) hastanın ise
duygudurum düzenleyici ilaç vardı. Antipsikotikler ve duygudurum düzenleyiciler karşılaştırıldığında, 21 (%60.0) hasta duygudurum düzenleyici olmaksızın antipsikotik, 13 (%37.1) hasta
antipsikotik+duygudurum düzenleyici ve bir
(%2.9) hasta ise sadece duygudurum düzenleyici kullanmakta idi. Yedi (%20) hastanın tedavisinde antidepresan, yedisininkinde (%20)
benzodiyazepin ve altısınınkinde (%17.1) ise
biperiden vardı (Tablo 4). Antipsikotiklerden en
çok risperidon kullanılmaktaydı (s=12, %34.3).
Sekiz hasta uzun etkili ve dört hasta oral
risperidon kullanmaktaydı. On bir (%31.4) hasta
olanzapin, dokuz (%25.7) hasta ketiyapin, dört
(%11.4) hasta aripiprazol, dört (%11.4) hasta
klozapin, üç (%8.6) hasta amisülpirid, bir (%2.9)
hasta ziprasidon, bir (%2.9) hasta sertindol ve
bir (%2.9) hasta pimozid kullanıyordu. Duygudurum düzenleyicilerinden ise, sekiz (%22.9)
hasta lityum, yedi (%20) hasta valproat ve bir
(%2.9) hasta karbamazepin kullanıyordu. On
(%28.6) hasta çoklu antipsikotik kullanıyordu. İki
(%5.7) hasta lityum ve valproatı birlikte kulanıyordu. Altı hasta (%17.1) antipsikotik+antidepresan, iki hasta (%5.7) antipsikotik+duygudurum
düzenleyici+antidepresan kullanıyordu.
Geçmiş tedavi öykülerinde ise, otuz dört (%97.1)
hasta antipsikotik, 19 (%54.3) hasta duygudurum düzenleyici, 15 (%42.9) hasta antidepresan,
altı (%17.1) hasta benzodiyazepin, yedi (%20)
hasta biperiden, üç (%8.6) hasta lamotrijin kullanmıştı (Tablo 4). Hastaların %68.6’sına (s=24)
Anadolu Psikiyatri Derg 2009; 10:204-211
208
Şizoaffektif bozukluk hastalarının sosyodemografik ve klinik özellikleri
_____________________________________________________________________________________________________
daha önce EKT uygulanmıştı.
Yatış sayısı erkek hastalarda kadınlara göre
daha fazlaydı (z=-2.98, p=0.003). Erkek ve
kadın hastalar arasında yaş, medeni durum,
eğitim düzeyi, hastalığın başlangıç yaşı, hastalık
süresi, mani ve depresyon sayısı, sanrı ve
varsanı varlığı, birinci ve ikinci tanılar, ailede
psikiyatrik bozukluk öyküsü, ailedeki hangi psikiyatrik bozukluğun olduğu, hasta olan akraba
sayısı ve EKT öyküsü açısından fark yoktu
(p>0.05).
Manik atak sayısı ile hastalık süresi (z=0.36,
p=0.030) ve yatış sayısı arasında pozitif ilişki
vardı (z=-0.74, p<0.001). Hastalık süresi ne
kadar uzunsa o kadar çok manik nöbet vardı, ne
kadar çok manik nöbet geçirilmişse o kadar çok
hastane yatışı olmuştu. Depresyon sayısı ile
sanrı varlığı negatif ilişkili idi, depresyon sayısı
ne çoksa sanrı görülmesi o kadar azdı (z=-0.74,
p<0.001). EKT öyküsü ile yatış sayısı arasında
negatif ilişki vardı (z=-0.40, p=0.024). EKT öyküsünün fazlalığı oranında yatış sayısı azalma
göstermekteydi. Antidepresan kullanma öyküsü
ile manik nöbet sayısı arasında pozitif ilişki vardı
(χ2=16.15, df=11, p=0.042). Antidepresan kullanma öyküsü ile depresif nöbet ve yatış sayısı
arasında, duygudurum dengeleyici kullanma
öyküsü ile mani, depresyon ve yatış sayısı arasında ilişki yoktu (p>0.05).
TARTIŞMA
Çalışmamızda erkek hasta oranı kadın hastalara
göre yaklaşık iki kat daha fazla idi. ŞAB iki uçlu
alt tipinde kadın/erkek oranı eşit, depresif alt
tipinde ise kadın/erkek oranı ikidir.16 Bölgemizde
ŞAB ile ilgili bir yaygınlık çalışması yapılmamıştır. Literatürdeki bilginin bölgemiz için de geçerli
olduğunu varsayarsak, kadın hastaların kliniğimize daha az başvurduğunu söyleyebiliriz.
Hastaların çok az bir kısmı yüksek okul veya
üniversite mezunu, yaklaşık yarısı ilkokul mezunudur. Bu oran aslında bölgenin genel olarak
demografik yapısıyla benzerlik göstermektedir.17
Hastalarda evli-bekar oranı yarı yarıya sayılabilir
bir düzeydedir, sadece iki hasta boşanmıştır.
Benabarre ve arkadaşlarının çalışmasında ŞAB
hastalarının %77’si bekar olarak belirtilmiştir.18
Kuruoğlu ve arkadaşlarının şizofreni, ŞAB ve iki
uçlu bozukluğu karşılaştırdığı çalışmasında
dokuz ŞAB hastasından beşi (%55.6) evlidir.19
Hastalarımızda hastalığın başlangıç yaş ortalaması (24.48) genel olarak beklenebilir bir
düzeydedir.18,19
Anatolian Journal of Psychiatry 2009; 10:204-211
Araştırmamızda manik nöbet sayısı ortalaması
3.71, depresif nöbet sayısı ortalaması 2.45’ti.
Sadece beş hasta, hepsi de birer kez olmak
üzere karışık nöbet yaşamıştı. Benabarre ve
arkadaşları mani ve hipomani ortalamasını 3.2,
depresyon ortalamasını 2.2 ve karışık nöbet
ortalamasını 0.8 olarak bildirmiştir.18
Hastalarımızın biri hariç hepsinde hastalıklarının
seyrinde sanrı olduğu kaydedilmiştir. Benabarre
ve arkadaşlarının çalışmasında 34 hastanın
hepsinde (%100) sanrı olduğu bildirilmiştir.18
Kuruoğlu ve arkadaşları ise sanrı oranını %77.8
olarak bulmuştur.19 Hastalarımızın %68.6’sında
varsanı kaydedilmişti. Benabarre ve arkadaşları
%70,18 Kuruoğlu ve arkadaşları ise %66.719
oranında varsanı bildirmiştir. Daha önceki bir
çalışmada ŞAB’de varsanı olması ile özellikle
manik belirtiler arasında pozitif bir ilişki olduğu
belirtilmiştir. Bu çalışmada şizoaffektif manik
tipte şizofreniye göre daha yüksek oranda varsanı bildirilmiştir.20 Buna karşılık Benabarre ve
arkadaşları18 varsanıyı şizofrenide şizoaffektif
bozukluğa göre daha yüksek oranda bulmuştur.
Kuruoğlu ve arkadaşlarının19 çalışmasında ise
varsanı oranı şizofreni ile ŞAB’de benzer orandadır.
Çalışmamızın önemli bir bulgusu, 35 hastadan
sadece birinin depresif alt tipte olmasıdır. Geri
kalan 34 (%97.1) hasta iki uçlu alt tipten oluşmaktadır. Bu aslında şaşırtıcı ve beklenmeyen
bir bulgudur ve ŞAB’nin tanı sorununa işaret
etmektedir. Bununla birlikte, şizoaffektif depresif
alt tiple ilgili literatür bilgisi azdır. Konu ile ilgili
çalışmaların çoğu şizoaffektif iki uçlu alt tiple
yapılmıştır.18 Bu nedenle depresif alt tip tanısının atlanmış olabileceği olasılığını da göz önüne
almak gerekir. İki uçlu alt tip manik nöbetten
dolayı daha iyi tanınabilir veya öyküden anlaşılabilir.21 Hiç mani ortaya çıkmadan psikotik belirtilerle giden depresyonu şizoaffektif bozukluğun
depresif alt tipi olarak değerlendirmek her
zaman kolay olmayabilir. Şizoaffektif depresif alt
tipin gidişinin şizofreniye çok benzediği ortaya
konmuştur. Yalnız öyküye dayanarak şizofreninin negatif belirtilerini depresif belirtilerden ayırmak da zordur. Ayrıca, şizofreninin depresif
belirtileri, post-psikotik depresyon, psikotik özellikli depresyon gibi birçok karıştırıcı kavram
vardır.18 Benzer olarak iki uçlu bozuklukta da
manik nöbetler depresif dönemlere göre daha
kısa olmasına ve hastalığın daha az bir bölümünü oluşturmasına karşılık, depresyon daha çok
atlanmakta veya üzerinde durulmamaktadır.21
ŞAB’de tanısal süreğenlik, üzerinde çok tartışılan bir konudur ve genel olarak %18.6-%27.1
Vırıt ve ark.
209
_____________________________________________________________________________________________________
arasında bildirilmiştir. Oysa bu oran, şizofrenide
%78.1-93, iki uçlu bozuklukta %71.1-86.5
arasında bildirilmiştir.19 Kuruoğlu ve arkadaşları
ŞAB’de tanısal süreğenliği %45.5, şizofreni ve
iki uçlu bozukluk hastalarında ise birbirine yakın
olarak %80-96 arasında bildirmiştir.19 Bizim
çalışmamızda son tanısı ŞAB olan 35 hastanın
sadece ikisine birinci tanısal değerlendirmede ve
20’sine (%57.1) ikinci tanısal değerlendirmede
ŞAB tanısı konmuştu. İki uçlu bozukluk tanısı
konma oranları birinci ve ikinci tanısal değerlendirmede birbirine benzerdir (%28.2 ve
%31.4). Birinci tanısal değerlendirmede psikoz
tanısı, iki uçlu bozukluk ve diğer tanılara göre
önemli oranda daha fazla konmuştu (%54.3),
ancak ikinci değerlendirmede bu oran oldukça
düşmüştür (%11.4). Birinci değerlendirmede
depresyon tanısı koyma oranı düşüktür (%11.4),
ikinci değerlendirmede hiç depresyon tanısı
yoktur. Bu bulgular, daha önceki çalışmalarla da
benzer olarak ŞAB’nin yüksek oranda tanısal
değişkenlik gösterdiğini ortaya koymaktadır.
Birçok yazar tanısal değişkenlikten dolayı ŞAB
diye bir bozukluğun aslında olmadığını dahi ileri
sürmektedir.1,22 Benabarre ve arkadaşları ŞAB’de başlangıcın %15 depresyon, %29 manik ve
%56 non-affektif şekilde olduğunu bildirmiştir.18
Bu oranlar da bizim bulgularımıza benzerdir.
ŞAB başlangıç evresinde tanısı en zor konulan
psikotik bozukluktur. Bozukluğun başlangıç
döneminde kesitsel klinik ölçütlerle doğru tanı
koyabilmek düşünüldüğü kadar kolay değildir.
Tanı için hastanın geçmiş öyküsü (daha önceki
ataklar ve belirtiler) ve hastalığın gidişi (alevlenme ve sönme dönemleri) çok önemlidir. Bu
özelliklerden dolayı tanısal değişkenlik ŞAB’de
yüksek orandadır.18
Ailede psikiyatrik bozukluk öyküsü hastaların
%37.1’inde vardı. Bu oran daha önceki çalışmalara benzerdir.18,19 Ailede en sık bulunan
bozukluk duygudurum bozukluklarıdır (10 hasta,
%28.6). Ailede şizofreni öyküsü beklenenden
oldukça düşük orandaydı (1 hasta, %2.9).21 Ailede psikiyatrik bozukluk çoğunlukla birinci derece
akrabalarda bulunmaktadır. Benabarre ve arkadaşları ŞAB hastalarının atalarında (anne, baba,
dede, nine) %58 oranında psikiyatrik bozukluk
öyküsü bulmuş ve hastaların yakınlarında %39
oranında duygudurum bozukluğu bildirmiştir.18
Hastaların %68.4’üne daha önce EKT uygulanmıştı. Bu oran aslında duygudurum bozukluğu
veya belirtileriyle daha çok ilişkilendirilebilecek
bir durumdur ve ŞAB’nin uzunlamasına gidişinin
duygudurum bozukluğuna benzemesi bilgisine
uymaktadır.18
ŞAB’i olan hastaların hem antipsikotik, hem de
duygudurum düzenleyici nitelik taşıyan ilaçlarla
tedavi edilmeleri gerekir. Önceleri, birinci kuşak
antipsikotik ilaçlarla birlikte bir ya da daha çok
sayıda duygudurum düzenleyicinin kullanılması
önerilmekteyken, son yıllarda eğilim lityum ve
birinci kuşak antipsikotiklerin kullanımından çok,
valproat ve ikinci kuşak antipsikotiklerin kulanımı şeklindedir. Ayrıca ikinci kuşak antipsikotikler
tek başlarına da tedavide yeterli olabilir. Depresif nöbetlerde antidepresan ilaçlar kullanılabilir.23,24 Çalışmamızda 35 hastanın 34’ünün
(%97.1) süren tedavisinde bir antipsikotik ilaç
vardı. Bu antipsikotiklerden de sadece bir tanesi
tipik, geri kalanlar atipikti. Hastaların %60’ı tedavisini duygudurum düzenleyici olmaksızın antipsikotikle sürdürmekteydi. Hastaların %40’nın
tedavisinde duygudurum düzenleyici vardı. Lityum ve valproat kullanım oranı birbirine yakındı.
Hastaların %37.1’inin tedavisinde antipsikotik ve
duygudurum düzenleyici birlikte vardı. Hatsaların geçmiş tedavi öykülerinde de ilaç dağılımları
halen kullandıklarına benzerdi. Olfson ve arkadaşları ŞAB’li hastaların tedavilerinde %87.3
antipsikotik, %55.2 duygudurum düzenleyici,
%61.7 antidepresan ve %43.2 antianksiyete ilaç
olduğunu bildirmiştir. Bu çalışmada %51.6 antipsikotik+duygudurum düzenleyici ve %56.2 antipsikotik+antidepresan kullanımı bildirilmiştir.25
Flynn ve arkadaşları ise, ŞAB’li yatan hastalarda
%90 oranında antipsikotik, %79 oranında ise
duygudurum düzenleyici veya antidepresan
kullanımının olduğunu, antipsikotik ve duygudurum düzenleyicilerin beraber kullanımının monoterapiden daha fazla olduğunu bildirmiştir. 26
Daha önce antidepresan kullanma öyküsü ile
manik nöbet sayısı arasında pozitif ilişki bulduk.
Bu da antidepresanların maniye neden olabileceği ile ilişkilendirilebilir.27 Manik nöbet sayısı ile
hastalık süresi ve yatış sayısı arasında pozitif bir
ilişki saptadık. Bu da beklenebilir bir durumdur.
Mani dönemleri daha belirgin ve fark edilebilir
olarak ortaya çıkabilmekte ve dolayısıyla daha
fazla yatış gerekebilmektedir.18 Depresyon sayısı ile sanrı arasında negatif ilişki vardı. EKT
öyküsü ile yatış sayısı arasında negatif ilişki
vardı. Bununla ilgili olarak EKT’nin uzun dönemde gidişi olumlu etkilediğini söyleyebilmek için
yeterli kanıt yoktur. Bununla beraber, dirençli
durumlarda EKT’nin etkinliği iyi bilinmektedir.28
Aslında ŞAB, şizofreni, bipolar bozukluk,
yineleyici depresyon gibi kronik nitelik kazanmış
bozuklukların uzunlamasına gidişinde EKT’nin,
remisyon ve alevlenme oranlarını, yatış sayılarını, yaşam kalitesini nasıl etkilediği ayrı bir
çalışma konusu olabilir.
Anadolu Psikiyatri Derg 2009; 10:204-211
210
Şizoaffektif bozukluk hastalarının sosyodemografik ve klinik özellikleri
_____________________________________________________________________________________________________
Çalışmanın kısıtlılıkları
Araştırma geriye dönük bir desenle yapılmıştır
ve dosya kayıtlarında belki de bu yazıda tartışılabilecek bazı bilgiler kaydedilmemiştir. Bununla
beraber, bu kayıtlar doğal izlemeler yapılırken
kaydedilmiştir. Bu da ŞAB için çok tartışılan tanısal değişim, yanlış tanı, alt tiplerle ilgili yaklaşımdaki sorunları görmek açısından önemlidir.
Sonuçta bu araştırma bir üniversite hastanesi
psikiyatri kliniğinde takip edilen ve ŞAB tanısı
konmuş hastaların genel klinik özelliklerini,
hekim yaklaşımlarını, tedavi özelliklerini ve ŞAB
ile ilgili bazı diğer tartışmalı konuları incelemesi
açısından önemlidir; ŞAB’de tanının bir süreç
oluşturduğunu,
değişkenlik
gösterebildiğini,
kesitsel değerlendirmelerin tanısal yaklaşım için
yeterli olmadığını göstermiştir. Psikotik ve
duygudurum bozukluğu hastalarına yaklaşımda
mutlaka uzunlamasına değerlendirme de iyi
yapılmalı, belirti özellikleri dikkatle incelenmelidir. ŞAB’nin hem tanısı, hem gidişi, hem de
tedavi sürecinin daha iyi anlaşılabilmesi için ileri
çalışmalara gereksinme vardır.
Bilgilendirme
Bu çalışmaya alınan ŞAB’li hastaların bazılarının bilgileri “Şizofreni, Şizoaffektif Bozukluk ve
Bipolar Bozuklukta Serum Total Oksidan ve
Antioksidan Seviyenin Karşılaştırılması” başlıklı
başka bir makale için de kullanılmıştır.
KAYNAKLAR
1. Cheniaux E, Landeira-Fernandez J, Lessa Telles
L, Lessa JL, Dias A, Duncan T, et al. Does
schizoaffective disorder really exist? A systematic
review of the studies that compared schizoaffective disorder with schizophrenia or mood
disorders. J Affect Disord 2008; 106:209-217.
2. McElroy SL, Keck PE, Strakowski SM. An overview of the treatment of schizoaffective disorder. J
Clin Psychiatry 1999; 60:16-21.
3. Spitzer RL, Endicott J, Robins E. Research
diagnostic criteria for a selected group of functional disorders. Biometrics Research, third ed.,
New York, New York State Psychiatric Institute,
1978.
fective disorders. Psychiatry Res 2006; 143:255287.
12. Kendler KS, McGuire M, Gruenberg AM, Walsh
D. Examining the validity of DSM-III-R schizoaffective disorder and its putative subtypes in the
Roscommon Family Study. Am J Psychiatry 1995;
152:755-764.
13. Tsuang MT. Morbidity risks of schizophrenia and
affective disorders among first-degree relatives of
patients with schizoaffective disorders. Br J
Psychiatry 1991; 158:165-170.
14. Levitt JJ, Tsuang MT. The heterogeneity of
schizoaffective disorder: implications for treatment. Am J Psychiatry 1988; 145:926-936.
4. World Health Organization. ICD-10 Classification
of Mental and Behavioural Disorders: Diagnostic
Criteria for Research. WHO, Geneva, 1993.
15. Crow TJ. Nature of the genetic contribution to
psychotic illness-a continuum viewpoint. Acta
Psychiatr Scand 1990; 81:401-408.
5. American Psychiatric Association. Diagnostic and
Statistical Manual of Mental Disorders. Third ed.,
Revised, Washington, D.C., APA, 1987.
16. Danacı ES. Şizoaffektif Bozukluk. H Soygür, K
Alptekin, EC Atbaşoğlu, H Herken (Eds.). Şizofreni ve Diğer Psikotik Bozukluklar. Türkiye Psikiyatri Derneği Bilimsel Çalışma Birimleri Serisi,
No.6, Ankara, 2007, s.287-301.
6. American Psychiatric Association. Diagnostic and
Statistical Manual of Mental Disorders, Fourth ed.
Washington, D.C., APA, 1994.
7. Maier W, Zobel A, Wagner M. Schizophrenia and
bipolar disorder: differences and overlaps. Curr
Opin Psychiatry 2006; 19:165-170.
8. Widiger TA. The construct of mental disorder. Clin
Psychol Sci Pract 1997; 4:262-266.
9. Evans JD, Heaton RK, Paulsen JS, McAdams LA,
Heaton SC, Jeste DV. Schizoaffective disorder: a
form of schizophrenia or affective disorder? J Clin
Psychiatry 1999; 60:874-882.
10. Akiskal HS. The prevalent clinical spectrum of
bipolar disorders: beyond DSM-IV. J Clin Psychopharmacol 1996; 16:4S-14S.
11. Lake CR, Hurwitz N. Schizoaffective disorders are
psychotic mood disorders; there are no schizoaf-
Anatolian Journal of Psychiatry 2009; 10:204-211
17. http://www.gaziantep.gov.tr/index.php?page_id=
154
18. Benabarre A, Vieta E, Colom F, Martinez-Aran A,
Reinares M, Gasto C. Bipolar disorder, schizoaffective disorder and schizophrenia: epidemiologic, clinical and prognostic differences. Eur
Psychiatry 2001; 16:167-172.
19. Kuruoğlu A, Önder F, Arıkan Z, Işık E. Kronik
şizofreni, şizoaffektif bozukluk ve bipolar affektif
bozuklukta tanısal durağanlık. Yeni Symposium
2001; 39:8-12.
20. Atre-Vaidya N, Alan Taylor M. Differences in the
prevalence of psychosensory features among
schizophrenic, schizoaffective, and manic patients. Compr Psychiatry 1997; 38:88-92.
Vırıt ve ark.
211
_____________________________________________________________________________________________________
21. Lake CR, Hurwitz N. Schizoaffective disorder
merges schizophrenia and bipolar disorders as
one disease--there is no schizoaffective disorder.
Curr Opin Psychiatry 2007; 20:365-379.
25. Olfson M, Marcus SC, Wan GJ. Treatment
patterns for schizoaffective disorder and schizophrenia among Medicaid patients. Psychiatr Serv
2009; 60:210-216.
22. Angst J, Sellaro R. Historical perspectives and
natural history of bipolar disorder. Biol Psychiatry
2000; 48:445-457.
26. Flynn J, Grieger TA, Benedek DM. Pharmacologic
treatment of hospitalized patients with schizoaffective disorder. Psychiatr Serv 2002; 53:94-96.
23. Danacı ES. Şizoaffektif Bozukluk. H Soygür, K
Alptekin, EC Atbaşoğlu, H Herken (Eds.). Şizofreni ve Diğer Psikotik Bozukluklar. Türkiye Psikiyatri Derneği Bilimsel Çalışma Birimleri Serisi,
No.6, Ankara, 2007, s.296-299.
27. Bond DJ, Noronha MM, Kauer-Sant'Anna M, Lam
RW, Yatham LN. Antidepressant-associated
mood elevations in bipolar II disorder compared
with bipolar I disorder and major depressive disorder: a systematic review and meta-analysis. J
Clin Psychiatry 2008; 69:1589-1601.
24. Levinson DF, Umapathy C, Musthaq M. Treatment of schizoaffective disorder and schizophrenia with mood symptoms. Am J Psychiatry 1999;
156:1138-1148.
28. Ries RK, Wilson L, Bokan JA, Chiles JA. ECT in
medication resistant schizoaffective disorder.
Compr Psychiatry 1981; 22:167-173.
Anadolu Psikiyatri Derg 2009; 10:204-211