Untitled - Türkiye Barolar Birliği Dergisi

ÇI K T I!..
TÜRKİYE
BAROLAR BİRLİĞİ
DERGİSİ
I S SN: 1304-2408
YIL: 22 SAYI: 83 TEMMUZ-AĞUSTOS 2009
TÜRKİYE BAROLAR BİRLİĞİ DERGİSİ
© Copyright: Türkiye Barolar Birliği
Union of Turkish Bar Assocations
• Türkiye Barolar Birliği’nin yayın organıdır.
• Dergide yayımlanan yazılarda ileri sürülen görüşler yalnızca
yazarlarına aittir, TBB’yi bağlamaz.
• İki ayda bir yayımlanır.
• Dergide yayımlanan yazılar, kaynak gösterilmeden başka bir yerde yayımlanamaz.
İLETİŞİM ADRESİ / COMMUNICATION ADDRESS
Türkiye Barolar Birliği Başkanlığı
Yayın İşleri Bürosu
Oğuzlar Mahallesi
Barış Manço Caddesi, 1366. Sokak No: 3
06520 Balgat - ANKARA
Tel: (312) 292 59 00 (pbx)
Faks: (312) 286 55 65
web:www.barobirlik.org.tr
yayin@barobirlik.org.tr
ABONE KOŞULLARI
Yıllık Abone Bedeli: 60 YTL.
Abonelik: ABONET, Tel: (0212) 222 72 06 Faks: 222 27 10
www.abonet.net
Abone Dağıtım: Aktif Dağıtım
Sayfa Tasarımı ve Ofset Hazırlık
Düş Atelyesi (0312) 215 70 37
Basım Yeri
Şen Matbaa (0312) 229 64 54 - 230 54 50
Özveren Sokağı 25/B Demirtepe - Ankara
www.senmatbaa.com
Basım Tarihi
30.06.2009
TÜRKİYE
BAROLAR BİRLİĞİ
DERGİSİ
ISSN: 1304-2408
Sahibi
Av. Özdemir Özok, Türkiye Barolar Birliği Başkanı
Yayın Sorumlusu
Av. Cengiz Tuğral, TBB Genel Sekreteri
Genel Yayın Yönetmeni
Av. Teoman Ergül
Yayın Yönetmen Yardımcısı
Av. Oya Günendi Yağan
TBB Yayın Eşgüdüm Kurulu
Av. Özdemir Özok
Av. Cengiz Tuğral
Av. Sitare Sağsen
Av. Teoman Ergül
Av. Özcan Çine
Dergi Yayın Kurulu
Av. Oya Günendi Yağan
Av. Özcan Çine
Av. Serkan Ağar
Av. Olcay Küçükpehlivan
Av. Sezercan Bektaş
Av. Alper Can Aykaç
Danışma Kurulu
(Soyadı sırasıyla)
Prof. Dr. Erzan Erzurumluoğlu (Çankaya Ü. Hukuk Fak.)
Prof. Dr. Haluk Günuğur (Türkiye-AB Derneği Başkanı Bşk.)
Prof. Dr. Hamit Hancı (AÜ. Tıp Fak. Adli Tıp Anabilim Dalı Bşk.)
Sabih Kanadoğlu (Onursal Yargıtay Cumhuriyet Başsavcısı)
Prof. Dr. Erdoğan Moroğlu, Prof. Dr. Erdal Onar (Ankara Ü. Hukuk Fak.)
Prof. Dr. Hayrettin Ökçesiz (Antalya Ü. Hukuk Fak. Dekanı)
Prof. Dr. Hakan Pekcanıtez (Galatasaray Hukuk Fak.)
TÜRKİYE BAROLAR BİRLİĞİ DERGİSİ’NE YAZI GÖNDERECEKLER İÇİN BİLGİ NOTU
1. 1988 yılından bu yana çıkmakta olan dergimiz, Eylül 2002 tarihinden bu yana da “Hakemli Dergi” olarak yayımlanmaktadır. Eylül 2002’den itibaren “Hakemli Dergi” olarak yayımına devam
etmektetir.
2. Dergiye gönderilecek yazıların başka bir yerde yayımlanmamış ya da yayımlanmak üzere gönderilmemiş olması gerekmektedir.
3. Yazıların uzunluğu dergi formatında 30 sayfayı (ya da 12.000 sözcüğü) geçmemelidir. “Word for
Windows” formatında yazılmış olarak, CD ile birlikte A4 boyutunda bir nüsha bilgisayar çıktısı ya
da e-posta ile “yayin@barobirlik.org.tr” adresine gönderilmelidir.
Hakem incelemesinden geçirilmesi istenilen yazılar üst yazı ile belirtilmelidir.
Bilgisayar çıktılarında 2 satır aralığı kullanılmalıdır.
Dipnotlar sayfa altında gösterilmelidir. Dipnot numaraları noktalama işaretlerinden sonra kullanılmalıdır. Dipnot ve kaynak verilirken yazar adı ve soyadının sadece baş harfleri büyük harf olmalı,
eğer verilen kaynak makale ise makale adı çift tirnak (“ ......”) içine alınmalı, sadece eser adı
İTALİK verilmeli, yayınevi, ili, baskı yılı ve sayfa sayısı sırası ile verilmelidir.
Örneğin: Yazar Adı, “Makale Adı”, Eser Adı, Xxxx Yay. 2. baskı, Ankara 1999, s. XX.
Faruk Erem, “Ceza Hukukunda Meslek Sırrı”, AÜHF Dergisi, Ankara 1943, C. 1, S. 1, s. 35.
Yazılarda, Times New Roman karakteri; ana bölümlerde 12 punto; dipnot, özet, kaynakça, tablo
gibi bölümlerde 10 punto harf kullanılmalıdır.
4. Yazarlar, unvanlarını, görev yaptıkları kurumları, haberleşme adresleri ile telefon numaralarını ve
varsa e-mail adreslerini göndermelidirler.
5. Dergiye verilecek/gönderilecek yazılar Yayın Kurulu’nca ilk değerlendirilmesi yapıldıktan sonra,
yazarı tarafından istenildiği takdirde, hakeme/hakemlere gönderilecek; hakemden/hakemlerden
gelecek rapor doğrultusunda yazınin “Hakemli Yazılar” bölümünde basılmasına, yazarından rapor çerçevesinde düzeltme istenmesine ya da yazının geri çevrilmesine karar verilecek ve durum
yazara bildirilecektir.
6. Yazarı tarafından “Hakemli Yazılar” bölümünde yayımlanması istenilmeyen yazılar, Dergi Yayın
Kurulu’nun kararı ile yayımlanabilecektir.
7. Gönderilen yazıların yayımlanması kabul edildiği takdirde, yazının basılı ve elektronik yayım haklarına TBB sahip olacaktır.
8. Yayımlanmayan yazılar yazara geri gönderilmeyecektir. Ancak, durum yazara bildirilecektir. Yazarın, Yayın Kurulu’nun yayımlamama kararına ve hakem raporuna itiraz hakkı vardır.
9. Yazardan düzeltme istenilmesi halinde, düzeltmenin en geç bir ay içinde yapılarak yazının Yayın
Kurulu’na ulaştırılması gereklidir.
10. Dergiye gönderilen yazıların yazım bakımından son denetimlerinin yapılmış olduğu, yazarın gönderdiği biçimiyle yazının basımı için “olur” verdiği kabul edilecektir. Yazı teslim edildikten sonra
baskı düzeltmeleri için ayrıca yazara gönderilmeyecektir.
Yazıda, yazım yanlışlarının olağanın üzerinde olması yazının geri çevrilmesi için yeterlidir.
11. Türkiye Barolar Birliği Dergisi’nin yazı dili Türkçe’dir.
12. TBB Dergisi’nde, bilimsel yazı ve makaleler yanında kitap tanıtma yazılarına, Yargıtay, Danıştay,
Anayasa Mahkemesi kararları kritiklerine ve güncel olayları irdeleyen notlara da yer verilmektedir.
Bu yazılar Dergi Yayın Kurulu’nun kararı ile Dergi’de yer alabilecektir.
13. Yazısı kabul edilen yazarlara derginin yayımlanmasından sonra TBB YAYINLARI’nın HAZIRLANMASI, BASIM VE DAĞITIMI YÖNETMELİĞİ çerçevesinde telif ücreti ödenecek; ayrıca yazarına üç
adet Dergi gönderilecektir.
İÇİNDEKİLER
11 Haberler
29 Başkandan
33 Mektupla Oy: Demokrasi İçin Bir Umut mu Yoksa Tehdit mi? 68 Ceza Muhakemesinde Bekletici Sorun Kararının Dava Zamanaşımının Durmasına Etkisi
73 Ceza Muhakemesinde Tanığın Korunması
Özdemir ÖZOK Ali Rıza ÇOBAN
Devrim GÜNGÖR
Güneş OKUYUCU-ERGÜN
Olgun DEĞİRMENCİ
Elvan KEÇELİOĞLU 123
Fahri Gökçen TANER 137
Tamer BOZKURT 155
Şafak PARLAK 189
M. Bedri ERYILMAZ 223
Ayhan BOZLAK
Mustafa Tören YÜCEL 278
İzzet BAŞARA 302
Gülnur ERDOĞAN 318
Arzu BESİRİ 353
Suç Korkusu ve Etkisinin Nötrleştirilmesi
Banka Teminat Mektuplarının Hukuki Niteliği
Mobbing (İşyerinde Psikolojik Taciz)
Yoksulluk Ekseninde Engellilerin Eğitimi
Selim ÇAPAR Jean-Luc Bédos Çev.:Cemil KAYA
Çev.: Alper Can AYKAÇ
Yargıtay Kararları
Disiplin Kurulu Kararları 434
Avrupa İnsan Hakları
Mahkemesi Kararları
Yasalar, Tüzükler, Yönetmelikler
Ekler
Kitaplar - Dergiler
375
394
402
413
5237 Sayılı Türk Ceza Kanunu’nun Kasıt ve Taksire İlişkin Maddelerine Eleştirel Bir Yaklaşım
TCK’nın 5. Maddesinin Yürürlüğe Girmesi Karşısında TCK Dışındaki Kanunlarda Yer Alan Dava ve Ceza Zamanaşımını Durduran Nedenlerin Yürürlük Durumu
Türk Ticaret Kanunu ve Tasarısı Çerçevesinde Anonim Şirketlerde Yönetim Kurulu Üyelerinin Hukukî Sorumluluğu: Üyelerin Özellikle Doğrudan Doğruya Verdikleri Zararlardan Doğan Sorumlulukları ve Yargı Uygulaması
Organ Bağışı ve Organ Naklinde Ortaya Çıkan Sorunlar
Hukukumuzda Zor ve Silah Kullanma Yetkisi
Türkiye’de ve Yunanistan’da Düzenleyici Kurumlar
Acil Haklar: Fransa’da Yurttaşların Hukuki Bilgilere Erişimi
Resmî Belgelere Erişime İlişkin Avrupa Konseyi Sözleşmesi
449 Saya ve Diğerleri / Türkiye Davası
Çev.: Serkan CENGİZ, Semih KURU
463
484
502
GELECEK SAYILARIMIZDA
Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’nin Yargı Harçlarına Bakışı:
Yiğit ve Ülger Davaları Işığında Hak Arama Özgürlüğü ve Yargı Harçları İlişkisi
Burak PINAR, Nedim MERİÇ
Fransa’da Askeri Yargı - Dr. Mustafa TAŞKIN
Vergi Davalarında Yasal Vekalet Ücretinin Maktu Olması/
Grup İçi Hizmetler ve Gayri Maddi Hakların Transfer Fiyatlandırması Yoluyla Örtülü Kazanç Dağıtımı
Karşısındaki Durumu
Av. Serkan AĞAR
Yasama Dokunulmazlığının Kapsamı - Kadir AKTAŞ
Marka Haczi ve Paraya Çevrilmesi / Gemilerin Haczi ve Paraya Çevrilmesi/
Mülkiyeti Muhafaza Sözleşmesine Konu Malların Haczi
Av. Murat DÖNMEZ
Hukuksal Perspektifleriyle Osmanlıda Kapitülasyonlar
Mahmut GÖKPINAR
Maddî Açıdan İdari İşlemler - Av. Ahmet Emrah AKYAZAN
Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’nin 6. Maddesi Çerçevesinde
Mâkul Süre İçerisinde Yargılanma Hakkı
M. Serhat KAŞIKARA
Adil Yargılanma Hakkının İnsan Hakları Avrupa Sözleşmesindeki Yeri ve Önemi
Hüseyin TURAN
3713 Sayılı Terörle Mücadele Kanunu’nun 6. Maddesinde Düzenlenen
Açıklama ve Yayımlama Yasağı Suçu
Mehmet TAŞTAN
Bilişim Hukuku Uluslararası Uyuşmazlıklar - Av. Cankat TAŞKIN
TTK Tasarısı’nın Sigorta Sözleşmesinin Hükümlerine İlişkin
Maddeleri ile Getirilen Düzenlemelerin Değerlendirmesi
Şamil DEMİR
Tahliye Takiplerinde İhtarlı Ödeme Emrine İtiraz Edilmesi ve
İtirazın İcra Mahkemesince İncelenmesi (İİK m. 269 b)
Av. Talih UYAR
Af Kavramına Genel Bir Bakış - Hasan DURSUN
Enerjide Kamu-Özel Sektör Ortaklığı - Avrupa’da Kamu Hizmeti İmtiyazlarının ve
İdari İşlemlerin Sonlandırılması
Kim TALUS, Çev.: Gözde CANTÜRK
Türk Hukuk Devrimi ve Bu Devrimde Ankara Hukuk Mektebi’nin Yeri ve Önemi
Şafak UĞURLU
İş Mahkemeleri ve İş Mahkemelerinde Yargılamanın Özellikleri
Av. Ayşe KILINÇ
editör’den
Anayasa Mahkemesi geçtiğimiz ay içinde 47. Kuruluş Yıldönümü’nü
kutlarken, yeni binasına da taşındı. Anayasa Mahkemesi’nin yeni binasının konumu, büyüklüğü, inşa şekli ve görkemli gösterişi yanında, savunma hakkını temsil eden biz avukatları en çok ilgilendiren
ögesi Yüce Divan duruşmalarının yapılacağı salonda iddia-savunma
eşitliğini sağlayacak bir düzenleme yapılması olmuştur. Bu bakımdan
Anayasa Mahkemesi Başkan ve üyeleri ile bu düşünceye destek veren
herkesi içtenlikle kutlarız.
Türk yargısında ilk defa rastladığımız, duruşma salonunda yapılan
bu düzenlemenin önemi nerededir?
AİHS’nin 6. maddesi “adil/düzgün yargılanma hakkı”nı düzenlemektedir. Bu düzenlemede mevcut ögelerin pek çoğu çok eski yıllardan
beri CMUK (şimdiki CMK) ve çeşitli usul yasalarında bulunmaktadır.
Ancak birbiri ile iç içe olan iki konu maalesef bugüne kadar ne mevzuatımıza girmiştir. Ne de yargılama hukukumuzun uygulamasında
etkin rol oynamaktadır. Bu iki ögenin birincisi, “hâkim veya mahkeme
heyeti ile C. Savcısının birlikteliği”dir. Bu konuda “karar aşamasında C.
Savcıları mahkeme heyeti ile birlikte bulunmasın” yolunda genelgeler gönderilmişse de bunun yasal dayanağı görmezden gelinmekte ve uygulama da olmamaktadır. Ancak bu konuda hassas bazı savcıların ara
kararı aşamasında bile mahkeme heyetini yalnız bıraktıklarını şahsen
bilmekteyiz. İkinci öge iddia ve savunma arasındaki “silahların eşitliği”
ilkesidir.
Aslında bu ilkenin anlaşılmaz ve bilinmez bir yanı yoktur. İddia
ile savunmanın aynı bilgilere ulaşabilmesi ve aynı bilgilerle “adil” bir
karar oluşturmaya çalışması anlamına gelmektedir. “Silahların eşitliği”
olmadan “adilliğin” tesis edilemeyeceğini kabul etmek gerekmektedir.
“Eşitsizlik”, “bilirkişilerin tarafsız olmayıp, etkin bir şekilde iddia mantığına
sahip olması, savunmanın dava dosyasının tamamına erişiminin mümkün
olmaması ve savcının gerek ilk derece gerekse de kanun yolları evresinde savunmanın yanıt veremeyeceği mütalaalarda bulunması”nı tazammun etmektedir.
Öngörülen “silahların eşitliği”nin görünüşte de olması yanlış algılamalara neden olunmaması gerekir. Duruşma salonunda savcı ile
savunma arasındaki farklılık diğer konularda sağlanacak eşitliği hiç
mertebesine indirebilecektir.
Bu nedenle, Anayasa Mahkemesi’nin öngörüsü ve uygulaması fevkalade önemlidir ve uluslararası standartlarda düşünebilmiş olmalarından dolayı tebriki ve teşekkürü hak etmektedirler.
Saygılarımla.
Teoman Ergül
İDDİA
Yüce Divan Yargılama Salonu
SAVUNMA
haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...
TÜRKİYE BAROLAR BİRLİĞİ’NİN
30. GENEL KURULU TOPLANDI;
Av. ÖZDEMİR ÖZOK
YENİDEN BAŞKANLIĞA SEÇİLDİ.
KURULLAR YENİLENDİ.
Türkiye BarOlar
Birliği kurullarına
Seçilenler
YÖNETİM KURULU
TBB Kongre Merkezi’nde iki gün devam eden TBB
30. Genel Kurulu, ikinci gün yapılan seçimle sona erdi.
Kongre’nin ilk günü, Genel Kurul Başkanlığına
Ankara Barosu Başkanı Av. V. Ahsen Coşar, İkinci
Başkanlığa Denizli Barosu Başkanı Av. Adil Demir,
katip üyeliklere Malatya Barosu Başkanı Av. Selahattin
Sarıoğlu ile Kayseri Barosu Başkanı Cumhur Arıkan
seçildiler. TBB Başkanı Av. Özdemir Özok’un açılış konuşmasından sonra delegeler çalışma raporu hakkında
konuşmalar yaptılar. Eleştirilere Özok cevap verdi.
Genel Kurul tutanağı çok yakın zamanda kitaplaştırılacak delegelere gönderilecek, ilgi duyanların bilgisine sunulacaktır. 387 delegenin oy kullandığı seçimde,
TBB Başkanlığına, 227 oy alan Özok yeniden getirildi.
Seçimde Yalova Barosu Başkanı Cemal İnci 141 oy
aldı. Aday olmayanlara üç oy çıktı. 16 oy da geçersiz
sayıldı. Özdemir Özok, 2005 yılından bu yana TBB
Başkanlık görevini yürütmektedir.
TBB Başkanı
Av. Özdemir Özok
1945 Kahramanmaraş doğumlu. Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi (1970).
Baro Başkan Yardımcılığı (1978-1987)
Türk Hukuk Kurumu Sayman Üyeliği
(1982-1987). Baro Başkanlığı (19901992) TBB Disiplin Kurulu Üyeliği
(1993-1997). TBB Genel Sekreterliği
(1997-2001). TBB Başkanlığı (2001).
Seçimde, TBB yönetim, disiplin ve denetleme kurullarının asil ve yedek üyeleri de belirlendi. Kurullara
seçilen arkadaşlarımızın kısa özgeçmişlerini yanda
bulacaksınız.
ANAYASA MAHKEMESİ 47. KURULUŞ
YILDÖNÜMÜ ETKİNLİKLERİ İLE BİRLİKTE
YENİ BİNASINA TAŞINDI
Anayasa Mahkemesi’nin 47. Kuruluş Yıldönümü
ve yeni hizmet binasının açılış töreni yapıldı. Törene
Cumhurbaşkanı Abdullah Gül ve Başbakan Recep Tayip Erdoğan yanında bakanlar ve yargı kuruluşlarının
başkan ve üyeleri ile Türkiye Barolar Birliği Başkanı da
katıldılar.
Başkan Yardımcısı
Av. Berra BESLER
1967 İstanbul Üniversitesi Hukuk Fa­
kül­tesi mezunu. 1983-1985 yılları arasında İstanbul Barosu Yönetim Kurulu
Üyeliği ve Genel Sekreterlik yaptı.
İstanbul Barosu Staj Eğitim Merkezi
kurucuları arasındadır (1996). 2004’te
Türkiye Barolar Birliği İstanbul Delegeliğine seçilmiş olup, bu görevi halen
devam etmektedir.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
11
haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...
Anayasa Mahkemesi Başkanı Haşim Kılıç açılış
konuşmasında “insan onuru” üzerinde yoğunlaştı. Bu
konuda şunları söyledi:
Başkan Yardımcısı
Av. Talay ŞENOL
1961 Ankara Üniversitesi Hukuk
Fakültesi mezunu. 1975 yılına kadar Almanya’da İş Hukuku tahsili
yaptı. 1984-1985 yıllarında Ankara
Barosu Yönetim Kurulu, 19901992 yıllarında Baro Başkan Yardımcılığı görevlerinden bulundu.
Ankara Barosu 2008-2010 dönemi
Avukatlık Kanunu Tasarısı Çalışma
Komisyonu’nda görev yapmıştır.
“Anayasamızın Başlangıç bölümünün altıncı paragrafında, “Her Türk vatandaşının bu Anayasa’daki
temel hak ve hürriyetlerden eşitlik ve sosyal adalet
gereklerince yararlanmak, milli kültür, medeniyet ve
hukuk düzeni içinde “ONURLU BİR HAYAT” sürdürme, maddi ve manevi varlığını bu yönde geliştirme hak
ve yetkisine doğuştan sahip olduğu” belirtilmektedir.
Türkiye Cumhuriyeti vatandaşlarının maddi ve manevi
varlığının gelişimini “onurlu bir hayata” bağlayan bu anlayış, üzerinde durulması gereken en önemli anayasal
değerlerden biridir.
19. yüzyıla kadar filozoflar ve düşünürlerin çalışmalarında etik bir zorunluluk ifadesi olarak karşımıza
çıkan “insan onuru” sanayileşme, sömürgecilik ve ulus
devletlerin teşekkülü süreciyle birlikte yaşanan büyük
sosyal kırılmaların ardından siyasi bir anlam kazanmaya başlar. İnsan onuruna uygun bir yaşamın ve sosyal
koşulların sağlanması bu dönemi ve sonraki dönemleri
de etkileyecek bir söyleme dönüşmüştür.
İnsan varlığının ortaya çıkışıyla birlikte, adı konmasa da, tüm insanların zihninde bulunan bu temel değerin, devlet gücü kullanan kurum ve kuruluşlara egemen
kılınması, başka bir anlatımla, anayasaların bu temel
değerle bütünleştirilmesi ancak 20. yüzyılda gerçekleştirilebildi. Bu yüzyıl anayasalarında ve uluslararası
belgelerde yer alan insan onuru kavramı bir yandan tarihsel birikimi yansıtırken, diğer yandan bu yüzyılda yaşanan büyük felaketlere karşı bir tepkinin ifadesi oldu.
Genel Sekreter
Av. Cengiz TUĞRAL
1947 Bursa Yenişehir doğumlu. Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi
(1969). Baro Yönetim Kurulu üyeliği. Baro Başkanlığı (1992-1996).
TBB Yönetim Kurulu üyesi ve Başkan Yardımcılığı (2001-2008).
12
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
Fakat yine de, ulusların özgür iradeleriyle kendi
anayasalarını ve temel değerlerini ürettikleri demokratik sistemlerinin insan şeref ve haysiyetini tanıması ve
korumasının ön şart olduğu gerçeği, ne yazık ki halen
tam olarak anlaşılabilmiş değildir.
Çoğulcu bir toplumun, hukukun üstünlüğüne dayalı
özgürlükçü demokratik bir yapı olarak varlığını sürdürebilmesi, yargılar, kanaatler, düşünceler ve yaşam biçimi
haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...
çeşitliliğine rağmen herkesçe kabul edilen evrensel bâzı
değerlere sahip çıkmasıyla olanaklıdır. İşte insan onuru
düşüncesi, bu değerlerin başında, toplumsal bilincin bir
yansıması ve insan haklarının korunması yönündeki
duyarlılığın bir ifadesi olarak algılanmalıdır.
Kuşkusuz, feodal, militarist, teokratik veya sınıfsal
üstünlüklere dayalı toplumlarda da özgürlük, eşitlik ve
kardeşlik kavramları söz konusu olabilir. Ancak, bu
sistemlerde özgürlük yalnızca bazıları için, eşitlik ve
kardeşlik ise aynı inanca ya da ideolojik tercihe sahip
olanlar arasında mümkündür. Bu anlayışlara karşı
yürütülen mücadele günümüz çoğulcu demokrasi düşüncesini yaratan mücadeledir ve bugün bütün yoğunluğuyla devam etmektedir.
İnsan onuru, militarizmin, otoriter ve totaliter anlayışların yarattığı yıkımların ardından dünya milletlerinin
ortak irâdesiyle kabul edilen İnsan Hakları Evrensel
Bildirisi’nin ana eksenini oluşturmaktadır. Beyannamenin ilk maddesinde “tüm insanların özgür; onur ve
haklar bakımından eşit” doğduğu kabul edilmektedir.
Bu Beyanname 6 Nisan 1949 tarihinde iç hukukumuza
dâhil edilmiştir.
Sayman
Av. Sitare SAĞSEN
1984 Ankara Üniversitesi Hukuk
Fakültesi mezunu. Ankara Barosu
Yönetim Kurulu Üyeliğine seçildi, 2004’te Baro Saymanlığı, Staj
Kurulu Üyeliği (2002-2003), Staj
Kurulu Başkan Yardımcılığı (20032004) ve Staj Kurulu Başkanlığı
(2007-2009) yaptı.
İnsan onuru, hiç kimsenin bir eşya gibi muamele
göremeyeceğini, bütünüyle haklardan yoksun bırakılamayacağını, haysiyet kırıcı cezalara ve uygulamalara
tâbi tutulamayacağını, işkencenin yasaklandığını ve
devamına değer görülmeyen yaşamların sona erdirilmesine izin verilmeyeceğini, kişinin en kıymetli varlık
olduğu hakkında hiç kimsenin, hiçbir devlet kurumunun, hangi yüce değer veya çıkar adına olursa olsun
tasarrufta bulunamayacağını emreder.
İnsan onuru sadece imtiyazlıların veya itibarlıların
onuru değil, insan olma ortak paydasına sahip her varlığın koşulsuz, amasız, fakatsız ya da herhangi bir kurum
ya da kuruluş kaydı olmaksızın sahip olduğu temel bir
değerdir. Bunda belirli bir cins, etnik yapı, dini inanış,
felsefi veya ahlaki âidiyete göre ayrım yapmanın olanağı yoktur. Onurlu muamele, etnik, dini, ideolojik homojenliğin sağlanması şartına da bağlanamaz. Bu öyle bir
değerdir ki, onu lütfetmek hiçbir sistemin veya devlet
Üye Av. Kadri Necati MARKOÇ
1967 İstanbul Üniversitesi Hukuk
Fakültesi mezunu. TBB Delegeliği
(1988-1990 / 2002-2010), SEM Yürütme Kurulu Üyeliği (2002-2004)
yaptı. Halen “Meslek İlke Kurulları
ve Uygulamada Avukat” derslerine
girmektedir.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
13
haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...
düzeninin haddine değildir. Siyasal düzenler bunu yalnızca kabul eder, saygı duyar ve korumayı varlığının
temel nedeni görür. Çünkü tek değer ölçütü insandır.
Bunun dışında, devlet, sistem, hukuk ve benzeri yapılar
insana ve özgürlüğüne hizmet ettikleri, onurunu ayakta
tuttukları sürece değerli ve saygıya değer kuruluşlardır.
Büyük filozof Kant’ın ifadesiyle, “insan amacın bizatihi
kendisidir. Ve hiçbir koşulda amaç için bir araca indirgenemez”.
Üye Av. Asude ŞENOL
Bursa Barosu’na kaydoldu (1975),
Bursa Belediye Meclis Üyeliği
(1977), iki dönem Baro Yönetim
Kurulu üyeliği (1983-1988), Bursa Barosu TBB Delegeliği (19982000) Baro Başkan Yardımcılığı
(2000-2002), Bursa Barosu Başkanlığı (2002-2008) görevlerinde
bulundu.
İnsan onuru, ne başkalarının temel hakları gerekçe
gösterilerek geçersiz kılınabilir, ne de anayasada veya
siyasal yapıda egemen olan “anayasal değerler” gerekçe gösterilerek zayıflatılabilir. Aksine, anayasalarda yer
alan normlar insan onurunun ne ölçüde korunduğunun
da göstergesidir. Onu zayıflatan kurallara hangi anayasalarda yer verilmişse, bu, yalnızca toplumun özgür
iradesinin ürünü olmamasından kaynaklanabilir. Hak ve
özgürlüklere ilişkin temel değerler siyasal işleyişin yönünü ve içeriğini de belirler. Çoğulcu demokrasilerde bu
temel değerler 1789 Fransız Devriminden beri özgürlük
ve demokrasi üzerine kurulu iken, bâzı sistemlerde bu
felsefeyi devlet kurum ve kuruluşlarını yönlendiren ideolojiler oluşturmuştur.
Bu açıdan bakıldığında, insan onurunun;
- Vücut bütünlüğüne saygı gösterilmesi ve onun
korunması,
- Hukukî ve sosyal eşitliğin tesis edilmesi,
- İnsani yaşam koşullarının sağlanması,
- İnsanın kendi öz tercihlerine göre kimliğini ve kişiliğini belirlemesi
Üye Av. Ahmet GÜREL
1973 yılında İstanbul Üniversitesi
Hukuk Fakültesini bitirdi. Yönetim
Kurulu Üyeliği, Disiplin Kurulu
Üyeliği, 2004-2008 yıllarında iki
dönem Baro Başkanlığı görevlerinde bulundu.
14
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
unsurlarıyla somutlaştırılabileceğini söyleyebiliriz. Bu
somutlaştırma, temel hak ve özgürlüklerin tarihî gelişim
serüvenine de uygun düşmektedir. Aslında bu süreç,
Mirandola’nın belirttiği gibi, özerklik amacıyla kendini
gerçekleştirme ve kendi kaderine hâkim olma sürecidir.
Hak ve hürriyetlerin “özü” olan insan onurunun
devletin değişmez nitelikleriyle olan bağlantıları yaşam-
haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...
sal düzeydedir.”
Hizmete açılan Anayasa Mahkemesi binasında
Yüce Divan yargılama salonunda iddia ve savunma
makamlarının eşit düzeyde bulunması Türk yargılama
sistemindeki köklü bir alışkanlığın sonu anlamına gelecek gelişmelerin başlangıcı olacağı kanaat ve umudundayız. Bu konuda Editör’den yazımızda geniş açıklamalar bulunmaktadır.
YARGI REFORMU STRATEJİ TASLAĞI
SON ŞEKLİNİ ALDI
Adalet Bakanlığı tarafından hazırlanan ve ilk defa
İngilizce nüshası Oli Rehn’e gösterildiği için yüksek
yargı ile TBB ve barolardan yoğun tepki almış bulunan
“Yargı Reformu Strateji Taslağı”, 8-10 Haziran 2009
tarihleri arasında Kızılcahamam Hakimevi’nde, Adalet
Bakanlığı bürokratları ile yüksek yargı (Anayasa, Yargıtay, Danıştay, Askeri Yargıtay ve Askeri İdare Mahkemesi) temsilcileri ile YÖK, Milli Savunma Bakanlığı
Askeri Adalet İşleri Başkanlığı TBB ve noterler tarafından tartışıldı.
Üye Av. Mehmet Zeki Durmaz
Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi mezunu (1973), Antalya
Barosu Yönetim Kurulu üyeliği
(1980-1990), Adli Yardım Bürosu
Başkanlığı ve Genel Sekreterliği
görevlerinde bulundu. Üç kez Antalya Barosu Başkanlığı’na seçildi
(2002-2006).
TBB Temsilcisi olarak toplantıya katılan Av. Teoman Ergül, özellikle “Adalet Bakanlığı’nın yargı üzerinde etkisi, hakim-savcı birlikteliği ve silahların eşitliği”
ilkeleri üzerinde durdu.
Toplantı sonunda ilkeler bazında taslak uygun görülmekle birlikte taslağın geneline ve maddelerin içeriğinde yer alan düzenlemelere ilişkin katılımcı kurumların farklı görüşlerinin saklı tutulduğuna dair bir protokol
imzalanmıştır.
7. Uluslararası
Türkçe Olimpiyatları için
Türkiye’ye gelen öğrenciler TBB’yi
ziyaret etti
7. Uluslararası Türkçe Olimpiyatları için dünyanın 115 ülkesinde Türkçe eğitim verilen okullardan
Üye Av. Serhan ÖZBEK
İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi mezunu. Manisa Barosu Başkan
Yardımcılığı (1996-2000), Manisa
Barosu Başkanlığı (2000-2002)
Başbakanlık İnsan Hakları Danışma
Kurulu’nda TBB Temsilciliği yapmış olup, Türkiye Barolar Birliği İnsan Hakları Araştırma ve Uygulama
Merkezi üyesi (2005-2009).
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
15
haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...
Türkiye’ye gelen öğrencileri temsilen bir heyet, 29 Mayıs 2009 tarihinde Türkiye Barolar Birliği Başkanı Özdemir Özok’u makamında nezaket ziyaretinde bulundu.
Atatürk’ün, gençlere ve çocuklara çok ayrı bir yer
verdiğine dikkat çeken Özok, emeği geçen bütün öğretmenlere ve organizasyonu gerçekleştirenlere teşekkür
etti.
Üye Av. M. Turgay BİLGE
Avukatlığa başladı (1993) Konya
Barosu Yönetim Kurulu Üyeliği
(2004-2008), Konya Barosu CMK,
Staj Eğitim Kabul Komisyonu, Turizm İç ve Dış Sermaye Komisyonu, Tüketici Hakları, Rekabet Kurulu Komisyonu, Meslek İçi Eğitim
Komisyonu (2004-2006) ve İletişim
Basın Yayın Komisyonu, Mevzuat
İzleme Komisyonu (2006-2008) görevlerinde bulunmuştur.
DİSİPLİN KURULU
Türkiye’den güzel anılarla, dostluklarla, unutamayacakları kimi güzelliklerle ayrılmaları temennisinde
bulunan Özok; çocuklardan aileleri başta olmak üzere
arkadaşlarına, çevrelerine iyi, dostluk, barış dileklerini
iletmelerini istedi. Ülkemizde ve bütün dünyada barışın,
kardeşliğin, huzurun yerleşmesi konusunda çocukların
büyük katkısı olacağına dikkat çeken Özok, daha sonra
çocuklara çeşitli hediyeler verdi.
Arnavutluk Yüksek Mahkeme Başkanı
TBB’yi ziyaret etti
Arnavutluk Yüksek Mahkeme Başkanı Shpresa
Beçaj 26 Mayıs 2009 tarihinde Türkiye Barolar Birliği’ni
ziyaret etti. Ziyarete Yargıtay Başkanı Hasan Gerçeker
de katıldı.
AVRUPA KONSEYİ’NDEN
BİLGİ EDİNME HAKKINA DAİR
YENİ SÖZLEŞME
“Resmi Belgelere Erişime Dair Avrupa Konseyi
Sözleşmesi”, bilgi edinme hakkı üzerine odaklanan ilk
bağlayıcı uluslararası belge olarak 18 ve 19 Haziran
2009 tarihinde Norveç’in Tromsø şehrinde düzenlenen
Bakanlar Komitesi toplantısında imzaya açılmıştır.
Başkan
Av. Erdoğan SARUHANOĞLU
1945 Kilis doğumlu. Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi (1967),
Baro Başkanlığı (1984-1988) Baro
Disiplin Kurulu üyeliği (19972005), Disiplin Kurulu Başkanlığı
(2005-2009) görevlerinde bulundu.
16
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
Bilgi edinme hakkının çoğulcu demokratik toplumlar, şeffaf bir yönetim, yolsuzlukla mücadele, eleştiri
hakkı ve yönetimin halk tarafından denetimi için gerekli
ve öncelikli bir değer olduğu düşüncesi ile hazırlanan
bu Sözleşme; resmî belgelere erişim hakkını ve bu
hakkın sınırlarını düzenlemektedir. Sözleşmeye göre
sınırlamalar, ulusal güvenlikten, ulusal savunmadan ve
haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...
kişilik haklarından ibaret. Bununla birlikte Sözleşme ile
resmî belgelere erişim hakkının kullanılması da kolaylaştırılıyor.
Dergimizin bu sayısında Sözleşme metninin çevirisine ulaşabilirsiniz.*
14. PROTOKOL İÇİN KISMÎ ÇÖZÜM
Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’nin yapısını ve
davaların kabul edilebilirlik koşullarını değiştiren ve
13 Mayıs 2004 tarihinde imzaya açılan İnsan Hakları
Sözleşmesi’nin 14. Protokol’ü, Rusya Federasyonu
tarafından onaylanmadığı için hala yürürlüğe giremedi. 14. Protokol için öngörülen bazı değişiklikleri içeren
yeni bir değişiklik paketi ile geçici ve kısmi bir çözüm için
“Mükerrer 14. Protokol” hazırlandı ve 27 Mayıs 2009
tarihinde imzaya açıldı. Buna göre 14. Protokol’de yer
alan tek yargıç kurumu, yeni kabul edilebilirlik koşulu ve
Komite’lerin yeni yetkileri Mükerrer 14. Protokol’ü imzalayan sözleşmeci taraflara karşı AİHM önünde açılan
davalar için uygulanabilecek. 1 Ekim 2009 tarihinden
itibaren Danimarka, İrlanda ve Norveç için uygulanacak
olan Mükerrer 14. Protokolün etkisi, 14. Protokol’ün yürürlüğe girdiği tarihte, sona erecek.
Üye Av. Ünal ÇANKAYA
1943 Isparta doğumlu. İstanbul
Üni­versitesi Hukuk Fakültesi mezunu (1966). Baro Yönetim Kurulu
Üyeliği ve Baro Başkanlığı (20022004), Disiplin Kurulu üyeliği
(2005-2009) yaptı.
TÜRKİYE AİHM ÖNÜNDE
KADIN VATANDAŞLARINA AYRIMCILIKTAN
HÜKÜM GİYDİ
Türkiye’nin AİHM tarafından 36 bin 500 Euro
tazminata mahkum edilmesiyle noktalanan süreç
Diyarbakır’da başlamıştır. Nahide Akgün (Opuz),
kendisini ölümle tehdit eden, annesini öldüren kocası
aleyhine 30 kez koruma talebinde bulunduğu halde
koruma kararı alamamıştır. 2002 yılında annesi ile birlikte İzmir’e kaçmaya çalışırken, annesi, eşi Hüseyin
Opuz tarafından tabancayla vurularak öldürülmüştür.
Bunun üzerine savcılığa başvuran ve eşinden boşa-
*
Üye Av. H.Ünsal BİLDİRGEN
1949 Osmancık doğumlu. 1974’te
Ankara Barosu’nda avukatlığa baş­
ladı. Ankara Barosu Denetleme
Ku­rulu üyeliği ve Türkiye Barolar
Bir­liği Delegeliği, Türk Hukuk Kurulu Yönetim Kurulu ve Saymanlığı
yaptı.
Bkz. s. 402.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
17
haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...
nan Nahide Opuz, Akgün soyadını almıştır. İç hukuk
yollarını 2002 yılında tüketen Opuz, aynı yıl AİHM’ye
başvurmuştur. Ömür boyu hapse mahkum olan eski
eş 2008 yılında serbest bırakılmıştır.
Üye Av. Kayhan EVREN
1949 İskenderun doğumlu. Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi’ni
1972’de bitirdi.
15 Temmuz 2002 tarihinde AİHM’nin 33401/02
başvuru numarası ile TC vatandaşı Nahide Opuz tarafından, AİHS’nin 34. maddesi doğrultusunda, Türkiye Cumhuriyeti aleyhine açılmış olan dava sonucunda, AİHM Üçüncü Dairesi’nin 9 Haziran 2009 tarihli
Türkiye’yi kadınları korumaya zorlayan ve mahkum
eden kararı ile; Türkiye, aile içi şiddet, kadına karşı
ayırımcılık, kadının ikincil konumda olması nedenleriyle, AİHS’nin 2., 3. ve 14. maddelerinden suçlu bulunmuştur.
Özetle, AİHM Üçüncü Dairesi Ceza Dairesi’nce;
• Cezai ve hukuki yasal çözümlerin yetersiz ve etkisiz olduğu, davada uygulandığı şekliyle ceza hukuku
sisteminin, davalının gayri kanuni fiillerini önlemekte
etkili olmadığı, yasal düzenlemeden kaynaklanan engeller ve mevcut önlemlerin kullanılmamasının hukuk
sisteminin engelleyici/önleyici etkisinin sarsılmasına
neden olduğu tespitlerinde bulunularak; Ulusal Mahkeme tarafından davacının annesinin yaşam hakkının
ortadan kaldırılmasının önlenememesi olarak gösterilen, mağdurenin davranışlarının gerekli koruma tedbirleri almalarını engellediği savının, kabul edilebilir
olmadığına ve bu bağlamda AİHS’nin 2. maddesinin
ihlal edildiğine;
Üye Av. M. Nuri KARAHAN
1950 Çanakkale doğumlu. 1976
yılında İstanbul Barosu’nda avukatlığa başladı. İstanbul Barosu Disiplin Kurulu Üyeliği (2002-2006),
Tüketici ve Rekabet Hukuku Merkezi Üyeliği, (2006-2008), Medya
Hukuku Komisyonu Üyeliği (20062008) görevlerinde bulundu.
18
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
• Davacının fiziksel ve psikolojik olarak maruz kaldığı şiddetin/işkencenin 3. madde kapsamında değerlendirileceğine kanaat getirilerek, ulusal makamların
davacıya karşı bu işkence ve şiddetin tekrarlanmasını
önleyici tedbirler alıp almadığı hususu değerlendirilerek, bu konuda AİHS’nin 3. maddesinin ihlal edildiğine, devlet yetkili makamlarının koruyucu tedbirler
almakta ihmali olduğuna;
• Bu davayla ilgili olarak ayırımcılığın kanundan
değil yerel yetkililerin olaya yaklaşımından kaynaklandığı (Örn: Polis karakollarında maruz kalınan mu-
haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...
amele ve zarar görenlere etkin koruma konusunda
yargısal pasiflik), mahalli otoritelerin aile içi şiddete
göz yumduğu/çözüm bulmadığı ve dolayısıyla Devlet
tarafından saptanan iyileştirme yöntemlerinin işlemediği tespit edilerek, devletin kadınları aile içi şiddete
karşı koruyamamasının (kasti olmasa da), kadınların
kanunlar karşısında eşit korunma hakkının ihlalini
oluşturduğuna ve bu bağlamda AİHS’nin 14. maddesinin ihlal edildiğine
karar verilmiştir.
Böylece, Türkiye’de aile içi şiddetten en çok mağdur olanların kadınlar olduğu, istatistiki verilerin buna
ilişkin delil oluşturduğu, genel ve ayırımcı yargısal
pasifizmin ise aile içi şiddete ortam hazırladığı gerekçeleriyle Türkiye, aile içi şiddete karşı vatandaşını
koruyamadığı gerekçesiyle ceza alan ilk ülke oldu.
Karar diğer Avrupa Konseyi ülkeleri için de emsal
karar oluşturmaktadır. Bu doğrultuda, Avrupa Konseyi Bakanlar Komitesi Türkiye’deki gerekli mekanizmaların devreye sokulması için konuyu takip edecektir.
Üye Av. M. Oktay YALÇIN
1962 Bartın doğumlu. 1983’te İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi’ni
bitirdi. Bartın Barosu Genel Sekreterliği (1991-1994), Bartın Barosu
Başkan Yardımcılığı (1994-1996),
Bartın Barosu Başkanlığı (19962002) TBB-İHAUM Danışma Kurulu Üyeliği (2005-2009) görevlerinde bulundu.
VERGİ DAVALARINDA
AVUKATLIK ÜCRETİ MAKTU HESAPLANACAK!
16.06.2009 günü kabul edilen 5904 sayılı Gelir
Vergisi Kanunu ve Bazı Kanunlarda Değişiklik Yapılması Hakkında Kanun’un 35. maddesine göre 1136
sayılı Avukatlık Kanunu’nun “Avukatlık Ücret Tarifesinin Hazırlanması” başlıklı 168/2 maddesine, birinci
cümlesinden sonra gelmek üzere, “Şu kadar ki hazırlanan tarifede; genel bütçeye, il özel idareleri, belediye ve köylere ait vergi, resim, harç ve benzeri mali
yükümlülükler ve bunların zam ve cezaları ile tarifelere ilişkin davalar ve 6183 sayılı Amme Alacaklarının
Tahsil Usulü Hakkında Kanun’un uygulanmasından
doğan her türlü davalar için avukatlık ücreti tutarı
maktu olarak belirlenir.” cümlesi eklenmiştir.
Mesleğimizi doğrudan ilgilendiren bu değişiklikle ilgili olarak Av. Serkan AĞAR tarafından kaleme
Üye Av. İlter YILMAZ
1946 doğumlu olan Yılmaz 1970’te
Ankara Üniversitesi Hukun Fakül­
tesi’ni bitirdi. Roma Üniversitesi
Hukuk Fakültesi’nde doktora yaptı
(1974). Kocaeli Barosu Başkanlığı
(2004-2006) yaptı. Evli ve bir çocukludur.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
19
haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...
DENETLEME KURULU
alınan “Vergi Davalarında Yasal Vekalet Ücretinin
Maktu Olması-Sıradışı Bir Yasama Pratiği-” başlıklı
çalışma, Dergimizin Eylül-Ekim 2009 sayısında yayımlanacaktır.
TBB DERGİSİ ARŞİVİNE
İNTERNET’TEN ERİŞİM
Av. İrfan AKYÜREK
1948 Ordu doğumlu. İstanbul Üniversitesi Hukuk fakültesi mezunu
(1973). İstanbul Barosu İnsan Hakları Merkezi Başkanlığı yaptı. Meslekte 35. Yıl Plaketi aldı (2008).
Hukuk yayımcılığında önemli bir yer edinen Türkiye Barolar Birliği Dergisi’nin eski sayılarına TBB Yayın Kurulu’nun ve TBB Bilişim Müdürlüğü’nün birlikte
hazırladığı web sitesinden ulaşmak artık mümkün.
TBB Yayın Kurulu’nun yayın ilkeleri doğrultusunda,
bundan böyle TBB Dergisi’nin arşivi altı sayı yani bir
yıl geriden takip ederek internette yayımlanacaktır.
TBB Dergisi web sitesinde şu an itibariyle, 51 ila 77.
sayılar mevcut olup, içeriğinde toplam 278 yazar ve
419 bilimsel çalışma bulunmaktadır. Sitede içerik araması ile birlikte, konu ve sayı ölçütlerine göre gelişmiş
arama seçenekleri de değerli okurlarımıza sunulmaktadır. TBB Dergisi’nin 51’den önceki sayıları, mevcut
teknolojik imkanlarla hazırlanmamış olduğundan, bilgisayar ortamına taşındıkça, siz okurlarımızın hizmetine sunulabilecektir.
TBB web sitesi yenilenme sürecinde olduğundan,
TBB Dergisi arşivine şimdilik
www.barorirlik.org.tr/yayınlar/dergi
adresinden ulaşabileceksiniz.
Üye Av. M. Mevlüt ÜNLÜ
Av. Mahmut KARATEKİN
1956 Hatay doğumlu. 11 yıl öğretmenli yaptıktan sonra, 1985’te avukatlığa başladı. Türkiye Barolar Birliği Delegeliği (2002-2004) Ankara
Barosu Denetleme Kurulu üyeliği
(2004-2006) görevlerinde bulundu.
20
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
1950 Zonguldak doğumlu İstanbul Üniversitesi Hukuk fakültesi
mezunu (1972), Zonguldak Barosu Yönetim Kurulu Üyeliği
(1994-1998), Zonguldak Barosu
Başkanlığı (2000-2004) görevlerinde bulundu.
haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...
AVRUPA BİRLİĞİ’NDEN HABERLER
Haz.: D. Derya Yeşiladalı*
• AVRUPA PARLAMENTOSU SEÇİMLERİ
AB üyesi ülkeleri genelinde, 4-7 Haziran tarihleri arasında
parlamento seçimleri yapılacaktır. 27 AB üyesi ülkede 500 milyon
Avrupalıyı 736 milletvekili temsil edecektir. Parlamentoda temsilcisi bulunan üç büyük partinin sandalye sayısında fazlaca bir
değişiklik olmayacağı tahmin edilmektedir. Partiler arası dağılım
şu şekildedir: Avrupa Halklarının Partisi (EPP 284 milletvekili),
Avrupalı Sosyalistlerin Partisi (PES 215 milletvekili), Avrupa Liberal Demokratlar İttifakı (ALDE 103 milletvekili). Seçimlerden
sonra yeni Parlamento ilk oturumunu Temmuz 2009 da gerçekleştirecektir. EPP’nin çoğunluğu elinde bulunduracağı tahmin
edilmektedir.
• KARA PARANIN AKLANMASININ ÖNLENMESİ
Kara Paranın Aklanmasının Önlenmesine İlişkin Üçüncü
Direktif’in İngiltere’de uygulamaya konulması ile diğer AB ülkelerine kıyasla, avukatların omzuna büyük bir yük binmiş bulunmaktadır. Şöyle ki; avukatlar ilgili düzenlemeye uyum sağlamak
adına İngiliz Hükümeti’nin el koyduğu kara para gelirlerinden
daha çok harcama yapmaktadır.
Diğer taraftan, Avrupa Komisyonu 15 Aralık 2007 tarihinde
ulusal mevzuata adapte edilmesi gereken Üçüncü Para Aklamanın Önlenmesi Direktifini adapte etmeyen Belçika aleyhine girişim başlatmıştır.
• BULGARİSTAN VE 98/5 SAYILI AB DİREKTİFİ
AB Komisyonu, Bulgaristan’ın 98/5 sayılı Avukatların Kuruluşuna İlişkin Direktif’in uygulanması ile ilgili olarak Bulgaristan aleyhine soruşturma başlatmıştır. Bilineceği gibi anılan dü*
Av., TBB Avrupa Barolar Konseyi (CCBE) Temsilcisi.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
21
haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...
zenleme AB üyesi ülke avukatlarının kendi ülkelerinde aldıkları
avukatlık unvanı ile diğer bir AB ülkesinde sürekli olarak avukatlık yapabilmesine olanak sağlamaktadır. Ancak, halihazırda
Bulgaristan’da yürürlükte bulunan Avukatlık Kanunu, yabancı
avukatlık firmalarına Bulgaristan avukatlık firmalarına tanıdığı
hakları tanımamaktadır. Diğer taraftan, Bulgar bir avukata tanınan avukatlık yapabilme hakkından yararlanmayı milliyet şartına bağlamaktadır. Bu bağlamda, Komisyon Bulgar Hükümeti’ne
gönderdiği 19 Şubat 2009 tarihli mektupla AT Antlaşması ile sağlanan “kuruluş serbestisi”nin ve söz konusu Direktif’in ihlal edildiği konusundaki kaygılarını bildirmiştir. Bulgar hükümetine
konuya ilişkin yanıtları için iki ay süre verilmiştir.
• İNGİLİZ AVUKATLIK KANUNU
İngiltere ve Galler bölgesinde faaliyet gösteren hukuk büroları 31 Mart 2009 tarihi itibariyle avukat olmayanları da bürolarına
ortak olarak alabileceklerdir. Söz konusu değişiklik 2007 tarihli
Hukuk Hizmetleri Kanunu’na getirilen en önemli değişikliktir.
• AYIRIMCILIK HUKUKU
Avrupa Parlamentosu Sivil Özgürlükler Komitesi, kişilerin
din, inanç, yaş, cinsiyet ve özürlü olup olmamasına bakılmaksızın eşit muameleye tabi olmalarına ilişkin rapor taslağını onaylamıştır. Söz konusu öneri sağlık hizmetleri ile mal ve hizmetler
alanında ayırımcılığı yasaklamaktadır.
• İŞ HUKUKU
Çalışma saatlerini düzenleyen Direktif’te yapılması planlanan değişiklikler hala netliğe kavuşmamıştır. Parlamento’dan ve
Konsey’den katılan temsilciler 17 Mart tarihinde bir araya gelmişler ve görüşmelerin altı haftada sonuçlanacağı ifade edilmiştir.
Altı haftanın sonunda bir anlaşma olmadığı takdirde konu yeniden değerlendirilecek ve yeni bir düzenleme teklifi sunulacaktır.
22
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...
• AVRUPA BAROLARI ORTAK BİLDİRİSİ
Avrupa Birliği üyesi ülkeler baroları CCBE (Avrupa Barolar
Konseyi) aracılığı ile bir Bildiri yayımlamışlardır. Bildiride; öncelikle Avrupa Komisyonu nezdinde Yargı(Adalet) Genel Müdürlüğü kurulması talep edilmektedir. Zira günümüzde hukuk/
yargı güvenlik, özellikle terörizm ve sığınma gibi konularla irtibatlı bulunmaktadır. Bu doğrultuda, AB tüm üye ülkelerde sanık
ve şüphelinin ceza usulü bakımından muhakeme edilme haklarını korumakla yükümlü bulunmaktadır. Bu nedenle, özgürlük
ve güvenlik konularında denge sağlanmalıdır. Hazırlanan Bildiri
Haziran ayında yapılacak Avrupa seçimleri için hazırlanmıştır.
• İNGİLTERE VE GALLER: HUKUK YÖNETMELİĞİN’İN DEĞERLENDİRİLMESİ
Avukatlık Hizmetlerine ilişkin Yönetmeliğin değerlendirilmesinin bir parçası olarak İngiltere ve Galler Barosunca görevlendirilmiş olan Lord Hunt konuyla ilgili olarak avukatların görüşlerine başvurmaktadır. Bu değerlendirme; avukatlık hizmetlerinin, resmi hizmet pazarında ki değişik sektörlerin çok değişik
ihtiyaçlarını göz önüne alarak tüketiciler, işletmeler ve avukatlık
mesleği için hukuk hizmetlerinin düzenlenmesini sağlamak üzere bir dizi tavsiyeler üretmeyi amaçlamaktadır.
• İSKOÇ HÜKÜMETİNİN ALTERNATİF İŞ YAPILARI İLE İLGİLİ GÖRÜŞ TALEBİ
İskoç Hükümeti; 6 Ocak tarihinde, İskoçya’da avukatlık hizmetlerine ilişkin düzenlemeyle ilgili olarak bir kamuoyu yoklaması başlatmıştır. Söz konusu yoklama, İskoçya’da avukatlık
hizmetlerinin sağlanması için önerilen ve yeni bir uygulama getirecek olan alternatif iş yapısına ilişkin görüşleri araştırmayı hedeflemektedir. Bu yapı doğrultusunda; duruşmaya girmeyen bir
avukat hukuk ve diğer hizmetleri sunan bir şirkette görev yapabilecektir.
Toplumun birçok üyesi şimdiden bu yapılanmaya desteklerini göstermişlerdir.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
23
haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...
• TÜKETİCİ HUKUKU
Avrupa Parlamentosu 13 Ocak’ta, yanıltıcı ve kıyaslamalı
reklamcılık (MCA) ve haksız ticari uygulamalar (UCP) ile ilgili
Yönetmeliklerin kabulü, uyarlaması ve uygulaması ile ilgili AB
Parlamentosu raporunu kabul etti. Bu raporun yazılış nedeni,
bazı AB üyesi ülkelerin konuyla ilgili Direktifleri uygulamada ki
başarısızlıkları olmuştur. Parlamento, AB’yi, tüketicilerin hakları
ile ilgili bilinçliliklerini arttırmak için büyük çaplı kampanyalar
başlatmaya davet etmiştir. Bu bağlamda en belirgin gelişme, her
koşulda yasak olması gereken tüketici hareketlerinin “kara listenin” oluşturulmasının teklif edilmesi olmuştur. AB Parlamentosu, 12 Haziran 2011’e kadar Avrupa Komisyonu’nun, haksız ticari faaliyetlere ilişkin Direktif’e ilişkin bir ilerleme raporu ibraz
etmesini talep etmiştir.
• BELGELERE ULAŞIM KONUSUNDA AB KURALLARI
Bilineceği gibi, AB’de genel olarak şeffaflık ve özel olarak kamunun belge ve kayıtlara ulaşması ise demokrasi ve kanuniliğin
gereği olarak görülmektedir. Avrupa kurum ve kuruluşları nezdindeki belgelere ulaşmak birlik vatandaşlarının temel haklarından birisidir. Konuya ilişkin 1049/2001 sayılı Yönetmelik’te bir
takım değişiklikler yapılması konusunda öneri verilmiştir. Öneri
Cashman Raporu adı ile anılmaktadır. Konuya ilişkin rapor ve
değişikliklerin AB İsveç başkanlığı döneminde sonuçlanacağı öngörülmektedir.
• İNSAN TİCARETİ
Avrupa Komisyonu 25 Mart 2009 tarihinde insan ticareti kapsamında; çocuk ticareti, çocuklara karşı cinsel taciz, çocuk pornografisi vs. önlemek amacıyla bir düzenleme yapılmasını teklif etmiştir. Söz konusu öneri bu kapsamda suç işleyenlere karşı
daha etkin cezai yaptırım getirilmesi ve bu suçtan zarar görenlere
daha iyi destek sağlanmasını amaçlamaktadır. Teklif; konuyla ilgili olarak soruşturma, suç tanımları, en az ceza, adli müzaheret
24
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...
gibi kavramlara tanımlar getirmektedir. Avrupa Parlamentosu
yeni yasama döneminde konuyu tartışacaktır.
• ULUSLARARASI ÖZEL HUKUK
Avrupa Komisyonu 21 Nisan tarihinde yargı yetkisi, mahkeme kararlarının tanınması ve tenfizi ile ilgili olan 44/2001 sayılı Yönetmeliğe ilişkin olarak bir Rapor ve Yeşil Kitapçığı kabul
etmiştir. Söz konusu Rapor yönetmeliğin geçtiğimiz yedi yıllık
uygulamasını irdelerken Yeşil Kitapçık ise olası Yönetmelik değişikliğine ilişkin önerileri sunmaktadır. Rapor özetle; mahkeme
kararlarının serbestçe dolaşımının önündeki engellerin kaldırılması, üçüncü ülke vatandaşları davalı/davacı olan Avrupa vatandaşlarının korunması ve yönetmeliğin uygulanması ile ilgili
aksaklıkların giderilmesine vurgu yapmaktadır. Rapor, ayrıca
tahkim ve mahkeme arasındaki ilişkiyi de incelemektedir. Konuya ilişkin görüşlerin toplanması ve değerlendirilmesinin ardından, Komisyon’un yönetmelik değişikliğine ilişkin önerisini
Ekim 2009 da sunması beklenmektedir.
ALMANYA, İNGİLTERE VE İSVEÇ
ADLİ YARDIM SİSTEMLERİNE
KISA BİR BAKIŞ
Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’nin 6. maddesi hükmü
uyarınca; Avrupa ülkelerinin tamamı, vatandaşlarının adalete
erişimini sağlamakla yükümlüdürler. Bu hakkın, özellikle kısıtlı
mali imkanları olanlar ve sosyal yardımlarla geçinenler için, bir
şekilde garanti edilmesi gerekmektedir.
Sistemler arası kıyaslama yapılabilmesi için üç Avrupa ülkesinin (Almanya, İngiltere ve İsveç) adli yardım sistemi hakkında
kısa bilgiler aşağıda yer almaktadır:
1. ALMANYA
Almanya’da adli yardım talebinde bulunan kişinin bu yardıma hak
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
25
haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...
kazanması halinde orantılı olarak katkıda bulunması gerekecektir. Söz
konusu katkılar borç kapsamında olmaktadır. Adli yardıma hak kazanan, mali durumu imkan verdiği zaman, hak kazandığı yardımı aylık
taksitler halinde geri ödemek zorundadır. Geri ödeme en çok 48 ay olabilmektedir.
Hukuk davalarında adli yardımı düzenleyen hukuk usulü kanunu
olup, iki ulusal düzenlemenin hukuk usulü kanununda toplanmasıyla
oluşmuştur. Ancak bu ulusal düzeydeki düzenleme olup on altı federal
eyalet kendi düzenlemelerini yapmakla yükümlü bulunmaktadır. Uygulamada, adli yardımın organize edilmesi, işleyişi ve katkı paylarının
tahsili işlemleri mahkemelerin görevi kapsamındadır. Bütün başvurular
hakimler tarafından değerlendirilmektedir. Bu bağlamda, talep halinde
bir hakim hem davayla ilgili kararı hem de adli yardımda bulunan kişinin bu yardımı hak edip etmediğine karar vermek durumundadır.
Görüldüğü gibi Almanya’da tek bir ulusal sistemden bahsetmek
mümkün değildir. On altı federal eyalet yasa yapma konusunda otonomdur. Bu itibarla, Almanya’da seksenin üzerinde adli yardım bütçesi
bulunmakta olup, bütçelerin tümü Adalet Bakanlığınca denetlenmemektedir.
2. İNGİLTERE
İngiltere ve Galler bölgesinde geçerli olan adli sistem 1999
tarihli Adalete Erişim Kanunu ile reforma uğramıştır. Yeni adli
yardım programına göre, başvuru sahiplerinin de bir katkı payı
vermesi söz konusudur.
Sistemin işleyişinden sorumlu bir organ oluşturulmuş olup;
Hukuk Hizmetleri Komisyonu (Legal Services Commission) olarak
adlandırılan söz konusu organ hukuk ve ceza davalarında adli
yardımın yönetimi, tahsisi ve gelişmesinden sorumlu bulunmaktadır.
Bir diğer yenilik adli yardım hizmetleri sunucuları ile ilgili
bulunmaktadır. Bu kapsamda, sadece Hukuk Hizmetleri Komisyonu ile irtibatlı bulunan hizmet sunucuları adli yardım işi alabilmektedir.
Diğer taraftan, hukuk davaları ile ilgili adli yardım programı
ADR(Alternatif İhtilafların Giderilmesi) için de mümkün bulunmaktadır. Bu konu özellikle aile hukuku ile ilgili ihtilaflarda çok
26
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...
başvurulan bir yöntem olarak karşımıza çıkmaktadır.
Bununla beraber, bazı ihtilaflar adli yardım kapsamında bulunmamaktadır. Örneğin; kişisel zarar/trafik kazaları için avukatla müvekkili arasında “şartlı-ücretsiz sözleşme” yapılabilir.
3. İSVEÇ
İsveç’te adli yardımın en belirgin karakteristiği “sigorta” sistemi olmasıdır. Bu bağlamda, İsveç vatandaşları hukuki harcama
sigortası yaptırmakla yükümlüdürler. Bu sistemin istisnaları bulunmakla beraber İsveç’te nüfusun %96 bu konuda sigortası bulunmaktadır.
Bu sistem nedeni ile İsveç’te hukuki gider ve harcamalarda büyük ölçüde azalma gözlenmiştir. Bunun sebeplerinden bir
tanesi bundan böyle aile hukuku alanında adli yardım verilmemesi, ikincisi ise sözü edilen sigortanın da aile hukukunu kapsamamasıdır. Bununla beraber, aile ile ilgili ihtilaflarda, özellikle
boşanma ve ayrılık davalarında, hükümet ücretsiz bir hizmet
sunmaktadır.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
27
haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...haberler...
TBB ULUSLAR ARASI İLİŞKİLER BİRİMİ
NİSAN – HAZİRAN 2009 DÖNEMİ ÇALIŞMALARI
Haz.: D. Derya Yeşiladalı *
Hukuk Eğitimi Yoluyla Barolar Arasındaki Diyalogun Geliştirilmesi Projesi Dönem Faaliyetleri
18 Nisan 2009
Türkiye Barolar Birliği, Avrupa Barolar Konseyi (CCBE), İngiltere ve Galler Barosu, İtalya Barosu, Fransa Barosu’nun ana ortak, İspanya, Polonya ve Avusturya Barolarının iştirakçi ortak olarak
yer aldığı; “Hukuk Eğitimi Yoluyla Barolar Arasındaki Diyalogun Geliştirilmesi Projesi” kapsamında
üçüncü bölgesel seminer çalışması 18 Nisan 2009 tarihinde Elazığ’da gerçekleşmiştir. Bu seminere
CCBE Eğitim Komitesi Başkanı Prof. Dr. Julian Lombay ile iki Türk uzmanın katılımı sağlanmıştır.
Seminerde; Türkiye, İngiltere, Fransa’da Lisans Eğitimi, Mesleğe Kabul ve Meslek içi Eğitime Genel
Bakış ile CCBE Eğitim Komitesi Çalışmaları değerlendirilmiştir.
11 - 12 Mayıs 2009
Başbakanlık Merkezi İhale Finans Birimi tarafından gerçekleştirilen; “Sivil Toplum Diyalogları
Proje Raporlama Teknikleri ve Genel Proje Uygulamaları Eğitimi” toplantısında, TBB tarafından yürütülmekte olan; “Hukuk Eğitimi Yoluyla Barolar Arasındaki Diyalogun Geliştirilmesi Projesi” yapılan
oylamada en başarılı ikinci proje seçilmiştir.
21 Mayıs 2009
Aynı Proje kapsamında, proje ana ortaklarından Fransa Barosu tarafından hazırlanan iki adet
eğitim DVD’si Proje Ofisine ulaşmış ve bu kapsamdaki çalışmalar başlatılmıştır.
6 Haziran 2009
Proje kapsamında dördüncü bölgesel seminer Denizli Barosu nezdinde gerçekleştirilmiştir. Bir
yabancı uzman ile iki Türk uzmanın katıldığı seminerde; “Türkiye, Fransa, İngiltere ve Galler’de
Lisans Eğitimine, Mesleğe Kabul ile Meslek İçi Eğitime Genel Bir Bakış ile CCBE Eğitim Komitesinin
Çalışmalarının Değerlendirilmesi” yapılmıştır.
13 Haziran 2009
Proje kapsamındaki beşinci bölgesel seminer; İtalyan Barosu’ndan bir, Ankara Barosu’ndan iki
uzmanın katılımı ile Adana’da gerçekleştirilmiştir. Seminerde; “Türkiye, Fransa, İngiltere ve İtalya’da
Lisans Eğitimi ve Mesleğe Kabul ile Meslek İçi Eğitime Genel Bir Bakış ve CCBE Eğitim Komitesinin
Çalışmaları Değerlendirilmiştir”.
TAIEX – Hukukun Üstünlüğü Semineri
•
Avrupa Komisyonu, Genişlemeden Sorumlu Genel Müdürlüğü TAIEX Ofisi tarafından,
Birliğimiz, Adalet Akademisi ve Avrupa Barolar Konseyi (CCBE) koordinatörlüğünde düzenlenen;
“Hukukun Üstünlüğü: Adli Makamlar ile Avukatlar İçin Önem ve Anlamı” başlıklı Seminer 4 - 5 Haziran 2009 tarihinde Ankara’da gerçekleştirilmiştir. TBB Başkan Yardımcısı sayın Avukat Talay
Şenol’un açış konuşmasını yaptığı seminere; Ankara Barosu ile Hollanda, İngiltere-CCBE, Almanya, Romanya, Polonya, Litvanya ve Macaristan’dan katılan hukukçuların katkı sağlamıştır.
*
28
Av., TBB Avrupa Barolar Konseyi (CCBE) Temsilcisi.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
başkandan
YENİ BİR YÖNETİM GÖREVE GELDİ
Özdemir ÖZOK∗
23-24 Mayıs 2009 günlerinde, Türkiye Barolar Birliği 30. Olağan
Genel Kurulu, Ankara’da, büyük bir katılımla kendi tesisimizde yapılmıştır. Genel Kurul sırasında onca yapılan iş orta yerde dururken,
sırf muhalefet yapmak için akıl almaz bir biçimde haklı-haksız, gerçek
dışı sataşmalara karşın, bana ve ekibime açılan kredi son derece anlamlıdır. Bu destek bizim dört yıllık yeni dönemimiz için en büyük
enerjimiz ve gücümüz olacaktır.
Demokrasinin, insan haklarının, hukukun, yargı bağımsızlığının,
savunmanın sorunlarının tartışılması yerine, sırf muhalefet yapmak
dürtüsüyle, sistemli ve örgütlü bir biçimde genel kurulun huzuruna çıkan üyelere belki de biraz sert kaçan yanıtlarım genel kurulda
kalmıştır. Artık yeni bir yönetim ve yeni bir dönem vardır. Haklı ve
tutarlı eleştirileri çalışmalarımızda değerlendireceğiz haksız, tutarsız
sırf kişisel duygularla ve belirli bir hesapla yapılan eleştirileri ise genel
kurulda yanıtladık ve orada bıraktık. Tüm bunlara verilecek yanıt, işimizi iyi, dürüst, yararlı ve verimli yapmak olacaktır.
Bu Genel Kurul ile birlikte, üçüncü kez benim için anlamlı ve
onurlu olan bir sorumluluğu almış bulunmaktayım. Geçen süre asla
beni atalete itmeyecek, aksine verilen sorumluluğun ağırlığıyla daha
dinamik ve enerjik kılacaktır. Genel Kurul’da hiçbir haklı nedene dayanmadan yapılan acımasız ve dayanaksız eleştirilere karşın, bana ve
ekibime güvenen büyük çoğunluğun sorumluluğunu, bu dört yıllık
süre içinde hep hissedeceğim.
Bildiğiniz gibi ilk kez görev aldığım 2001 - 2005 dönemi, Avukatlık
Kanunu’ndaki büyük değişiklikler nedeniyle barolarımız ve Türkiye
Barolar Birliği yönünden oldukça önemli bir evreyi kapsar. Yasanın ön
gördüğü sekiz adet yönetmelik bu dönemde tüm baro temsilcilerinin
görüş ve düşünceleri alınarak, demokratik bir yöntemle düzenlemiş*
Av., Türkiye Barolar Birliği Başkanı.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
29
başkandan
tir. Staj kredi, vekalet pulu, sosyal yardımlaşma fonu hep bu dönemin
getirdiği yeniliklerdir. Binlerce stajyere kredi verilmesi, onların düzenli bir biçimde takibi, yine aynı şekilde avukat arkadaşlarımızın sağlık
ve sosyal sorunlarına çözüm bulmak için oluşturulan sosyal yardım
fonu da bu dönemde karşılaştığımız yeni bir uğraş alanı olmuştur.
Tüm bunların yanında avukatlık kimlik ve ruhsatnamelerinin Türkiye
Barolar Birliği tarafından verilmesi de bu dönemin önemli uğraşlarından olmuştur.
2005 - 2009 döneminde hayalimizde dahi olmayan bir düş gerçekleşti. Ankara Balgat semtindeki Maliye Meslek Lisesi’ne ait arsa, alacağımıza mahsuben takas yapıldı, tapusu bize verildi. İşte ne olduysa
ondan sonra oldu, arsanın üzerinde bulunan gecekonduların yıkımı ve
tahliyesi başta olmak üzere teknik ve fenni çalışmaları, proje çizim ve
kabulü, beğenilen projenin seri, sağlıklı bir biçimde hayata geçirilmesi, kimi meraklı meslektaşlarımızın dikkatli bakışları ve duyarlılıkları
arasında başarıyla sürdürülmüştür. Hayatlarında bu kadar büyük paralara imza atmamış yönetim kurulu üyesi arkadaşlarımızın, özveri ve
cesareti yaşamımızın hiçbir döneminde unutulmayacaktır. Yaratılan
artı değer tamamen bu yiğit ve dürüst arkadaşlara aittir. 17 Nisan 2009
günü kısmi açılışını yaptığımız bu eser avukatlık örgütünün yüz akı
olacaktır. Açılışta yaptığım konuşmada da vurguladığım gibi, bu tesis amacına uygun bir biçimde sanat, kültür, demokrasi, insan hakları,
hukuk ilke ve kavramlarının sürekli tartışıldığı yer olma yanında, staj
ve meslek içi eğitimlerin yapıldığı bir odak haline gelecektir.
Belirtildiği gibi 2001 yılında mesleğimizin kavuştuğu olanaklar nedeniyle mesleğimiz ve barolarımız dolayısıyla Türkiye Barolar Birliği
bir evrim geçirdi. Bunun sonucu Ankara, İstanbul, İzmir baroları başta
olmak üzere, tüm barolarımız mali yönden güçlendiler. Bu noktada en
önemli sorun elde edilen mali olanakların yönetilmesi olmaktaydı. Bu
hem barolarımız hem de Birliğimiz tarafından yapıldı ve bir tek kuruşun değer yitirmemesi için özen gösterildi.
Yaşadığımız süreçte bunun en önemli kanıtı, kuşkusuz ilke olarak karşı olduğumuz ve bir gün mutlaka kaldırılacağına inandığımız,
Adalet Bakanlığı müfettişlerinin barolar ve Türkiye Barolar Birliği’nde
yaptığı teftişler ve incelemelerdir.
Böylece sekiz yıllık iki dönem görev süremizde yeniden yapılanmanın çalışmalarını sürdürdük, bu çalışmalara paralel olarak 2001’de
30
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
başkandan
sekiz kişi ile çıktığımız yolculuğu bugün altmışın üzerinde çalışanımızla sürdürmekteyiz.
TBB yaptığı özverili çalışmalarla özenilen ve takdir edilen bir konuma gelmiştir.
Şimdi yeni bir dönem başlıyor ve bilindiği gibi bu dönem dört yıllık bir süreyi kapsamaktadır. Dört yıl mesleğimiz ve meslektaşlarımız
için önemli bir süredir. Bu süreyi tüm tartışmaları, takıntıları ve de
eleştirileri geride bırakarak yararlı ve verimli bir dönem olarak değerlendirmek gerekecektir. Ben ve arkadaşlarım buna hazırız ve mutlaka
bu yeni dönemi de verimli bir şekilde değerlendireceğiz.
Öncelikle mesleğimizin geleceğini ilgilendiren, staj ve meslek içi
eğitim başta olmak üzere, mesleğin tüm yaşanan sorunlarını önümüze
alıp sadece Türkiye Barolar Birliği’nin on yöneticisiyle değil, 78 baro
ve 70.000’e yaklaşan meslektaşımızla birlikte ciddi, tutarlı ve ısrarlı bir
biçimde kovalayacağız.
Hukukun üstünlüğünün ve hukuk devleti kavramının söylemlerde kaldığı, yargı bağımsızlığı ve yargıç güvencesinin sadece anayasa
metinlerinde vurgulandığı, hak ve adalet duygusunun toplum belleğinden silindiği, siyaset başta olmak üzere tüm toplumsal ilişkilerin
kirlendiği, Cumhuriyet değerlerinin alabildiğine yıpratıldığı, en iyimser yurttaşın dahi yaşananlar karşısında karamsarlığa kapıldığı, kutsal
din duygularının acımasızca sömürüldüğü, itaat ve biat kültürünün
tutsağı kişilerin özgürlük ve demokrasi havarisi kesildiği, bilimin aydınlık yolunun dışlandığı, ülke bütünlüğünün bölünme eşiğine geldiği, tüm çağdaş kurum ve kavramların acımasızca karalandığı bir
karanlık dönemden geçiyoruz. Kuşkusuz bu dönemde ki bireysel ve
kişisel sorumluluğumuz çok daha ağır olacaktır.
Anılan nedenlerle 24 Mayıs 2009 günü aldığımız yetkiyle, başta
“hukukun yeniden yapılandırılması” olmak üzere, yurt ve meslek sorunlarının çözümü yanında, ülkemizin temel sorunlarıyla duraksamadan
mücadele edeceğiz.
Bilindiği gibi, 24 Mayıs 2009 günü yapılan seçimler sonrası, yönetim, disiplin ve denetim kurulları yeniden oluşmuştur. Ben dahil 21
kişilik kurullarda sadece dört arkadaşımız görevlerini sürdürmektedir. Diğer arkadaşlarımız görevlerini yeni seçilen arkadaşlara bırakmışlardır. Uzun yıllar sorumluluğu birlikte paylaştığım önceki dönem
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
31
başkandan
kurullarda çalışan arkadaşlarıma ayrı ayrı teşekkürlerimi ve iyi dileklerimi iletiyorum. Kendilerine emsalsiz katkılarından dolayı ne kadar
teşekkür etsek azdır. Hep söylüyorum bir başarı varsa, bunda tüm
arkadaşlarımın emeği ve özverili çalışmalarının büyük katkısı bulunmaktadır. Ama tamamen temsile dayalı ve onur verici bir görev olan
kurul üyeliklerinde yeni arkadaşların görev alması son derece doğal
ve doğru bir yoldur. Bazı arkadaşların bu değişiklikleri farklı algılamasını doğrusu anlamakta güçlük çekiyorum. Aynı yolları izleyerek
görev ve sorumluluk alan kimi arkadaşların, aynı yol ve yöntemle seçilen yeni arkadaşların seçimine itiraz etmelerinin hiçbir haklı nedeni
ve mantığı olamaz. Zaman tüm bu olumsuzlukların gerçek ilacıdır.
Zamanla, yapılanların asla önyargılı ve belirli bir hesap içinde yapılmadığı anlaşılacaktır. Kendi adıma, yapılan her işlem ve tasarrufu
Türkiye Barolar Birliği’nin kurumsal kimliğinin daha güçlenmesi için
yaptığımdan hiç kimsenin kuşkusunun olmamasını özellikle belirtirim. Kuşkusuz, bireysel tespit ve değerlendirmelerde farklı yaklaşanlar ve düşünenler olacaktır. Bunları kendi değerlendirmeleri ve tespitleriyle baş başa bırakıyorum. Temel hedef, yurt ve meslek sorunlarını
sorgulayan sağlıklı, çözümler üretilmesi yeni ve farklı yaklaşımlar sergileyen, kamuoyunda saygın, güvenilir, sözüne itibar edilir, barolar ve
meslektaşlarla bütünleşmiş bir Türkiye Barolar Birliği’dir. Kuşkusuz
bunun gerçekleşmesi sadece on yönetim kurulu üyesinin gayret ve çalışmasıyla mümkün değildir. Yeni bir hareket başlatarak 78 baro ve
yaklaşık 70.000 avukatla birlikte tüm soruların çözüleceğine inancım
tamdır.
Yeni dönemde bu birliktelik ve dayanışma daha da arttırılacak,
böylece ülkemizin ve mesleğimizin önünde duran sorunların azaltılması için tüm girişimler yapılacaktır. Bu bizim, birlik yöneticisi olmamızın yanı sıra; sorunlar sarmalıyla kıvranan halkımıza, ulusumuza,
insanımıza ve mesleğimize karşı sorumlu aydın, hukukçu ve duyarlı
bir yurttaş olmamızın gereğidir.
Bu duygu ve düşüncelerle, hukukun egemen olduğu, herkesin
kendisini hukuk güvenliğinde hissettiği gerçek bir hukuk devletinde
yaşama umut ve dileğiyle sevgi ve selamlarımı iletirim.
32
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Ali Rıza ÇOBAN
MEKTUPLA OY:
DEMOKRASİ İÇİN BİR UMUT MU
YOKSA TEHDİT Mİ?
Ali Rıza ÇOBAN∗
A. GİRİŞ
Dünyada giderek yaygınlaşan mektupla oy1 uygulaması ülkemizde yurt dışında yaşayan vatandaşların oy hakkından yararlanmasına
imkân tanımak amacıyla çıkarılan 13.3.2008 günlü, 5749 sayılı Seçimlerin Temel Hükümleri ve Seçmen Kütükleri Hakkında Kanunda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun’la gündeme gelmiştir. Kanun, yurt
dışında yaşayan Türk vatandaşlarının milletvekili genel seçimi, Cumhurbaşkanı seçimi ve halkoylamalarında oy kullanmalarını kabul etmiş ve dört farklı oy kullanma yöntemi düzenlemiştir. Bunlar gümrük
kapılarında oy kullanma, sandıkta oy kullanma, mektupla oy kullanma ve elektronik oy kullanma yöntemleridir. Her ülke için bu yöntemlerden hangisinin uygulanacağına ise Dışişleri Bakanlığının görüşünü alarak Yüksek Seçim Kurulu karar verecektir. Yasanın mektupla
oya ilişkin hükümlerinin Anayasa’ya aykırılığı iddiasıyla açılan iptal
davası sonucu Anayasa Mahkemesi mektupla oyu düzenleyen kanun
hükümlerini Anayasa’ya aykırı bularak iptal etmiştir.
Mektupla oy uygulaması batılı ülkelerde giderek yaygınlık kazan*
1
Yrd. Doç. Dr., Anayasa Mahkemesi raportörü, Kırıkkale Üniversitesi, Hukuk Fakültesi, Anayasa Hukuku Anabilim Dalı öğretim üyesi.
“Mektupla oy” kavramı bireylerin kendi el yazılarıyla herhangi bir kâğıda oylarını yazarak seçim merkezlerine göndermeleri değil, seçim otoriteleri tarafından
özel olarak bastırılarak seçmenlerin adresine gönderilen oy pusulalarının seçmen
tarafından işaretlendikten sonra ya bizzat ya da posta yoluyla seçim merkezlerine
ulaştırılması anlamına gelmektedir. Bu nedenle, posta yoluyla seçmenlere ulaştırılan oy pusulalarının tekrar posta yoluyla seçim merkezlerine gönderilmesi söz
konusu olduğundan bu uygulamaya “oyun posta yoluyla kullanılması” da denilebilir. İngilizcede bu uygulama için “vote by mail” ya da “postal voting” kavramları
kullanılmaktadır.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
33
Ali Rıza ÇOBAN
hakemli makaleler
maktadır. Bu uygulama yalnızca seçim gününde mazereti nedeniyle
sandığa gidemeyen seçmenler için değil, giderek isteyen her seçmen
için bir seçenek haline getirilmektedir. Hatta sınırlı sayıda da olsa bazı
ülkelerde mektupla oy, tek oy verme yöntemi haline getirilmiştir. Bu
eğilimin altında yatan temel neden batılı ülkelerde seçimlere katılma
oranlarının hızlı bir şekilde düşmesidir. Çok düşük katılım oranlarıyla
yapılmış seçimlerin demokratik iradeyi yansıttığını savunmak olanaksızdır. O nedenle seçmeni seçimlere katılmaya özendirecek yöntem
arayışlarının bir sonucu olarak mektupla oy yaygınlık kazanmaktadır.
Seçim gününde meşguliyeti nedeniyle sandığa gidemeyecek durumda
olan seçmenler için oylarını mektupla kullanmak elbette bir kolaylık
sağlamaktadır. Ayrıca, mektupla oy kullanmanın bireylere düşünme
ve adayları araştırma fırsatı vereceği ve seçim maliyetlerini düşüreceği de mektupla oy taraftarlarının ileri sürdükleri diğer gerekçelerdir.
Mektupla oy uygulamasına yöneltilen önemli eleştiriler ise bu yöntemin seçim yolsuzluklarına açık olması, oyun serbestliği ve gizliliğini
ihlal etmesi ve seçime katılımda iddia edilen artışı sağlamaktan uzak
olmasıdır.
Bu çalışmanın amacı giderek yaygınlık kazanan mektupla oy uygulamasının demokratik katılıma etkisi ve Anayasal seçim ilkelerine
uygunluğunu tartışmaktır. İncelemede öncelikle mektupla oya niçin
ihtiyaç duyulduğu ve dünyadaki mektupla oy uygulamalarına değinilecektir. Daha sonra mektupla oyun demokratik katılıma etkisi tartışılacak, son olarak Anayasa Mahkemesinin kararı bağlamında mektupla
oy uygulamasının anayasal seçim ilkelerine özellikle de gizli ve serbest
oy ilkelerine uyumluluğu tartışılacaktır.
B. KARŞILAŞTIRMALI HUKUKTA MEKTUPLA OY
Dünyadaki mektupla oy uygulamalarına kısaca değinmek gerekirse, Anglo-Amerikan ülkelerde bunun daha yaygın bir uygulama
olduğu söylenebilir. Bu bağlamda İngiltere, İrlanda, ABD, Kanada,
Avustralya, Yeni Zelanda gibi ülkelerde mektupla oy uygulaması giderek yaygınlık kazanmaktadır. Ancak Avrupa Birliği’ne ve Avrupa
Konseyi’ne üye bazı ülkelerde de bu uygulamaya yer verilmektedir.
Avrupa Konseyi’nin 2003 yılı sonunda yaptırdığı bir araştırmaya ce-
34
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Ali Rıza ÇOBAN
vap veren 30 konsey üyesi ülkeden 19’unda mektupla oy kullanmaya
olanak tanındığı tespit edilmiştir.2
Aralarında ülkemizin de bulunduğu 11 ülke ise mektupla oya izin
vermediğini bildirmiştir. Bu ülkeler Arnavutluk, Azerbaycan, Bulgaristan, Çek Cumhuriyeti, Hırvatistan, Kıbrıs Rum Yönetimi, Letonya,
Moldova, Polonya, San Marino ve Türkiye’dir.
Danimarka, Finlandiya ve Macaristan ise oy verme gününden önce
seçmenlerin yurt içi ve yurt dışında oy kullanmasına izin vermekle
birlikte, bu ancak yetkililerin gözetimi altında mümkündür.
Bazı ülkelerde sadece yurt dışında yaşayan seçmenlere mektupla
oy kullanma olanağı tanınmıştır. Bu ülkeler Avusturya, Belçika, Bosna
Hersek, Estonya, Hollanda, İsveç, Norveç, Slovakya ve Yunanistan’dır.
Ancak bu oyun nasıl kullanılacağı her ülkede farklılıklar göstermektedir. İtalya yurt dışında yaşayan seçmenlere yalnızca anayasa değişikliklerine ilişkin referandumlarda ve istişarî referandumlarda mektupla
oy imkânı tanımıştır. Fransa ise 2003’ten beri sadece Kuzey Amerika’da
yaşayan yurttaşları için Yurtdışında Yaşayan Fransız Yurttaşları Yüksek Konseyi seçimlerinde deneme amaçlı mektupla oya izin vermektedir.
Bazı ülkeler ise herhangi bir yer sınırlaması olmaksızın hem yurt
dışında hem de yurt içinde yaşayan yurttaşlarına mektupla oy imkânı
tanımaktadır. Bu ülkeler arasında Almanya, İspanya, İngiltere, İrlanda ve İsviçre bulunmaktadır. Finlandiya’da ise ülke içinde yaşayan
seçmenlere sadece yerel düzeyde (belediye) yapılan referandumlarda
mektupla oy kullanma imkânı tanınmıştır. Bu listeye Avusturya’yı da
eklemek gerekmektedir. Yapılan yasa değişikliği ile 2007 yılından itibaren Avusturya’da da yurt içinde mektupla oy kullanma olanağı tanınmıştır. Ancak mektupla oyun kimler tarafından, hangi koşullarda
ve nasıl kullanılacağı konusunda farklılıklar bulunmaktadır. Mektupla
oy konusunda daha detaylı bilgi edinmek için bazı devlet uygulamalarının incelenmesinde yarar vardır. Bu çerçevede ABD, İngiltere, Almanya ve Avusturya uygulamaları ve Avrupa Konseyinin mektupla
oya yaklaşımı incelenecektir.
2
Venice Commission, Report on the Compatibility of Remote Voting and Electronic Voting with the Standards of the Council of Europe Adopted by Venice Commission at its 58
th Plenary Session 12-13 March 2004 (CDL-AD (2004) 012)
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
35
Ali Rıza ÇOBAN
hakemli makaleler
1. Amerika Birleşik Devletleri
Amerika Birleşik Devletleri’nde mektupla oy yaygın bir şekilde
uygulanmaktadır. 29 eyalette seçmenler istemeleri halinde herhangi
bir mazeret göstermeksizin oylarını mektupla kullanabilmektedirler.
21 eyalette ise mazeret gösteren seçmenler bu olanaktan yararlanmaktadır. Oregon eyaletinde 1998 yılından beri bütün seçimlerde tek oy
kullanma yöntemi olarak mektupla oy uygulanmaktadır.3 Washington
eyaletinin de 39 şehrinden (County) 37’sinde bütün seçimlerde tek oy
kullanma yöntemi mektupla oy verilmesidir.4 Mektupla oy uygulamasını federal seçimlerde tüm yurttaşlar için her hangi bir mazerete ihtiyaç olmaksızın isteyen herkesin yararlanabileceği bir seçenek haline
getirmek amacıyla Kongre önüne çeşitli yasa tasarıları getirilmiştir.
Mesela, Kaliforniya Milletvekili Susan Davis ve arkadaşları tarafından 5 Ocak 2007 tarihinde verilen ve İçişleri Komitesinin önünde
olan yasa tasarısı (H.R. 281, the “Universal Right to Vote by Mail Act”)
2002 tarihli Federal Seçim Kanunu’na (Help America Vote Act of 2002)
oy hakkına sahip olan herkesin başka hiçbir şarta gerek olmaksızın
bütün federal seçimlerde isterse oyunu mektupla kullanmasına olanak
tanıyan yeni bir 303A maddesi eklenmesini öngörmektedir. Bu tasarının gerekçesinde bütün eyaletlerde yaşayan bireylerin oy hakkından
eşit bir şekilde yararlanması gerektiği, seçim gününde çeşitli nedenlerle sandık başına gidemeyecek olan seçmenlere oylarını kolaylıkla
kullanabilecekleri bir seçenek sunulması gerektiği ve mektupla oy uygulamasında, başka oy verme yöntemlerine göre daha fazla yolsuzluk
ihtimali olduğuna dair geçerli bir kanıt olmadığı vurgulanmıştır.
ABD’de seçim büroları mektupla oy kullanmak için başvuran seçmenlerin seçmen kütüğünde kayıtlı adresine bir oy paketi göndermektedir. Seçmenlerin bu paketi seçim bürolarından elden alma olanağı da
vardır. Seçmenler oylarını kullanarak boş bir zarfa koyarlar ve bu zarfı
“güvenlik zarfı” denilen ikinci bir zarfa koyarak bu zarfın üzerine isimlerini yazarak imzalarlar. Bu zarfı postayla ya da elden seçim bürolarına ulaştırırlar. Oyun ismi yazılı kişiye ait olduğu zarfın üzerindeki ve
seçmen kütüğündeki imzaların karşılaştırılmasıyla denetlenmektedir.
3
4
36
Southwell, Priscilla L., “Five Years Later: A Re-assesment of Oregon’s Vote by
Mail Electoral Process”, Political Science & Politics (2004), 37: 89-93.
Wikipedia Free Encyclopedia- vote by mail maddesi.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Ali Rıza ÇOBAN
ABD’de mektupla oy uygulamasının lehinde ve aleyhinde pek çok
görüş ve bu görüşleri hayata geçirmek için kurulmuş pek çok örgüt
vardır. Lehinde olanların gerekçeleri, seçimlere katılımın artmasına
katkısının olması, kolay olması, seçim maliyetlerini düşürmesi ve oyunu kullanacak kişiye geniş düşünme olanağı tanımasıdır.
Aleyhinde olanların gerekçeleri ise iddia edildiği kadar seçimlere katılımı artırmadığı, kolay ve ucuz olmadığı ve yolsuzluklara açık
olduğudur. Mektupla oyun dört tür yolsuzluğa imkân tanıdığı ileri
sürülmüştür. 1) Sahte imza ya da hayali kişiler adına imza atma, 2)
Oy kullanımını etkileme ya da zorlama, 3) Oy satın alma, 4) Oyların
çalınması ya da kaybedilmesi.
ABD’de bazı büyük oy yolsuzluğu olayları yaşanmıştır. 1997 Miami Belediye Başkanlığı seçimleri ile ilgili olarak Florida Temyiz Mahkemesi mektupla kullanılan 4.740 oyun tamamını sahtecilik nedeniyle
iptal etmiş ve seçimi kazandığı ileri sürülen cumhuriyetçi adayın seçimi kazanmadığına demokrat adayın kazandığına karar vermiştir.
2. İngiltere
İngiltere’de mektupla oy uygulaması oldukça eski tarihlere dayanmaktadır. İlk kez 1918 yılında cepheden dönen askerlerin gecikmesi üzerine oylarını mektupla kullanmalarına olanak tanınmıştır.
1985 yılında tatile giden Birleşik Krallık vatandaşlarına mektupla oy
kullanma hakkı verilmiştir.
2000 yılında çıkarılan yeni seçim kanunu (Representation of the
People Act 2000) ile isteyen yurttaşa oyunu mektupla kullanma hakkı tanınmış ve mektupla oy kullanımının yaygınlaştırılması için pilot
uygulamalar yapılması öngörülmüştür. Mektupla oy kullanmak isteyen seçmenler tek bir seçim için, belli bir zaman diliminde yapılacak
seçimler için ya da bütün seçimler için mektupla oy talebinde bulunabilirler.
Bu yasaya dayanarak 2004 yılı yerel seçimlerinde ve Avrupa Parlamentosu seçimlerinde pilot dört seçim bölgesinde bütün oylar mektup
yoluyla kullanılmıştır. İngiliz Parlamentosu tarafından oluşturulan
bağımsız seçim komisyonu pilot uygulamalara ilişkin raporlar hazırlamakla görevlendirilmiştir. Komisyon her seçim bölgesi için ayrı ayrı
raporlar hazırladığı gibi, bütün pilot uygulamalar için “Demokrasinin
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
37
Ali Rıza ÇOBAN
hakemli makaleler
Hayata Geçirilmesi? Mektupla Oyun Geleceği” (Delivering Democracy?
the Future of Postal Voting)5 başlıklı bir rapor hazırlayarak kamuoyuna
açıklamıştır.
Bu raporda mektupla oy uygulamasının pek çok farklı boyutlarının yanı sıra bu uygulamaya yöneltilen eleştiriler de değerlendirilmiştir.
Mektupla oy uygulamasına yönelik en yoğun eleştiri bu uygulamanın oy sahteciliğine çok açık olması, oyun gizliliği ve serbestliği ilkelerinin ihlal edileceği yönünde olmuştur. İki büyük kaygı oyun kullanılması sırasında zorla yönlendirmelerin olması ve oy pusulasının
zorla alınmasının mümkün olmasıdır. Raporda bazı büyük ailelerde
ve sosyal gruplarda mektupla oy kullanımında aile büyüklerinin yönlendirmelerinin etkili olacağı endişesi dile getirilmiş ve bu etkiyi asgari seviyeye indirecek tedbirlerin alınması uyarısında bulunulmuştur.
Ancak Raporda iki somut tutuklamanın dışında sahtecilik yaşandığına
ilişkin somut kanıt olmadığı vurgulanmıştır.
Raporda başlıca şu önerilere yer verilmiştir;
• İsteğe dayalı mektupla oy (Postal voting on demand) sisteminin büyük bir toplumsal desteğe sahip olduğu ve geliştirilerek
ve güvenliği artırılarak uygulanmaya devam edilmesi.
• Yeni bir seçmen kayıt sisteminin uygulamaya geçirilmesi.
• Birleşik Krallık genel seçimlerinde tüm oyların mektupla verilmesi (all-postal Voting) uygulamasına geçilmemesi.
• Yeni bir oy verme sisteminin geliştirilmesi.
• Oy serbestliğinin güvence altına alınması için acilen seçmene
baskı yapılmasına ilişkin cezai yaptırımların güncellenmesi ve
seçmen kütüğüne kayıtta sahteciliğin suç haline getirilmesi.
• Uzaktan oy kullanma yöntemlerinin tamamında seçmenlere
seçim öncesi bilgi kartı gönderilmesi, seçmeni bilgilendirecek
ev ziyareti, elektronik posta olanaklarının sağlanması ve özürlü seçmenlere oylarını serbestçe kullanabilme olanağı sağlanması.
5
38
http://www.electoralcommission.org.uk/files/dms/DeliveringDemocracyfinalc
omplete_16306-10935__E__N__S__W__.pdf
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Ali Rıza ÇOBAN
• Oy güvenliğini sağlamak için oy veren seçmenin oyu ile birlikte kimliğini ve oyunu serbestçe ve gizlilik içinde verdiğini
belirten bir beyanname doldurarak oy zarfına koyması ve oy
zarfını ve beyannameyi imzalaması.
Rapordaki önerilerin önemli bir kısmı dikkate alınarak 2006 yılında seçimlerin uygulanmasına ilişkin yeni bir yasa çıkarılmıştır (Electoral Administration Act 2006). Bu yasa ile hem seçmen kütüğüne kayıtta
sahteciliği önleyici yeni tedbirler düzenlenmiş, hem de seçim güvenliğini tehlikeye atanlara yönelik yeni cezai yaptırımlar öngörülmüştür. Ayrıca İngiltere’de mektupla oy kullananlara, oyunu tek başına
ve gizlilik içinde kendisinin kullandığını ifade eden bir beyannameye
ismini ve doğum tarihini yazarak imzalaması ve oy zarfı ile birlikte
bu beyannameyi ikinci zarfa koyarak seçim komisyonuna göndermesi
ilkesi getirilmiştir.
İngiltere’de mektupla oy kullanma seçmenler arasında giderek
yaygınlaşmaktadır. 2005 yılında yapılan genel seçimlerde seçmenlerin %12,1’i oylarını mektupla kullanmıştır. Bu oran 2001 seçimlerinde
mektupla oy kullananların üç katı daha fazladır.6 Ancak bu yöntemin
güvenli olmadığı yönünde yaygın bir kanaat vardır. Seçim Komisyonu
mektupla oy başvurularının ve mektupla oy pusulalarının işlenmesinde siyasi partiler, adaylar ve seçim görevlilerinin uyması gereken davranış kurallarını belirlemiş7 ve bu kurallar üç büyük parti tarafından
imzalanmıştır. Davranış kuralları siyasi partilere, adaylara ve seçim
görevlilerine oyun gizliliğini ve oy güvenliğini tehlikeye atacak davranışlardan kaçınmalarını tavsiye etmektedir. Bu çerçevede hiçbir adayın ve görevlinin oyun kullanılmasında seçmene yardımcı olmaması,
onun adına oy pusulalarını doldurmaması, oy pusulalarının bizzat
seçmen tarafından bireysel olarak ve gizlilik içinde doldurulması, oy
zarflarının bizzat seçmen tarafından postaya verilmesi, siyasi partilerin ve adayların bu sürece müdahale etmemesini öngörmektedir.
6
7
http://www.electoralcommission.org.uk/media-centre/newsreleasecorporate.
cfm/news/526 (erişim tarihi 01.05.2008).
“The Code of Conduct for Political Parties, Candidates and Canvassers about
Handling Postal Vote Applications and Postal Ballot Papers”.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
39
Ali Rıza ÇOBAN
hakemli makaleler
3. Almanya
Almanya’da Federal Meclis seçimlerinde 1957 yılından beri mektupla oy verme usulü uygulanmaktadır. Günümüzde eyalet meclisleri seçiminde ve yerel seçimlerde de bu usul geçerlidir. Federal Seçim
Kanunu’nun (Bundeswahlgesetz) 14. maddesi mektupla oyun geleneksel
oy verme yöntemlerine denk olduğu hükmünü içermektedir. Mektupla oyun nasıl kullanılacağı Federal Seçim Kanunu’nun 25. maddesiyle
bağlantılı olarak 36. maddesinde düzenlenmiştir. Ayrıntısı ise Federal
Seçim Tüzüğü’nün (Bundeswahlordnung) 66. maddesinde düzenlenmiştir.
Mektupla oy hakkından yararlanabilmek için seçmenin seçmen
kartına (Wahlschein) sahip olması gerekmektedir. Ayrıca seçmenin
mektupla oy başvurusunda bulunması gerekmektedir. İkametgâh
değişikliği sonucu yeni ikametgâhında seçmen kaydı yaptırmamış
olanlar, işi, hastalığı, yaşlılığı ya da sakatlığı nedeniyle oy sandığına
gitmekte zorlananlar ya da yurt dışında yaşayanlar da mektupla oy
kullanma hakkına sahiptir.
Seçmenler oylarını seçim bürosunca gönderilecek özel zarf ile oy
verme günü saat 18:00’den önce seçim komisyonuna ulaşacak şekilde geri göndermek durumundadırlar. Mektupla oyun geçerli olabilmesi için oy verenin seçim çevresindeki seçim komisyonu başkanına
hitaben kaleme alınmış ve oyun bizzat kendisi tarafından hiçbir tesir
altında kalmadan ve gizlilikle kullanıldığını taahhüt eden bir yemin
metnini içeren seçim kartını imzalayarak zarfa koyması gerekmektedir. Alman Ceza Yasası’nın 156. maddesine göre yanlış beyanda bulunanlara 3 yıla kadar hapis ya da para cezası verilebilmektedir.
Alman Federal Anayasa Mahkemesi mektupla oy kullanımının
Anayasanın 38. maddesinde düzenlenen serbest ve gizli oy ilkelerine
aykırı olduğu iddiasıyla açılan iki ayrı davada ret kararı vermiştir. İlk
karar 1967 (BVerfGE 21, 200) ikincisi ise 1981 (BVerfGE 59, 119) tarihlidir.
1981 tarihli karara konu olan olayda 5 Ekim 1980 seçimlerinde
Mayen seçim çevresinde seçmenlerin %16’sı mektupla oy kullanmıştır. Federal Meclis, oy verenlerin ya da seçimde görevli memurların
Federal Seçim Kanunu’na aykırı hareket ettiklerine dair her hangi bir
kanıt olmadığı gerekçesiyle bu oyların geçerli olduğuna karar ver40
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Ali Rıza ÇOBAN
miştir. Anayasa şikâyeti üzerine davayı inceleyen Federal Mahkeme
Parlamento’nun mektupla oy hakkını tanırken anayasal yetkileri içinde davrandığını belirterek davayı reddetmiştir. Ancak Mahkeme oy
hakkını güvence altına almanın Parlamento’nun ödevi olduğunu belirterek, Yasama organının mektupla oya ilişkin düzenlemeleri seçimin dürüstlüğünü tehdit edecek yeni gelişmelerin olup olmadığı yönünden devamlı gözden geçirmesi gerektiğine hükmetmiştir. Bunun
sonucu olarak seçimlerin serbestliği ve gizliliğini olumsuz yönde etkileyecek suiistimallerin ortaya çıkması halinde yasama organının mevcut düzenlemeleri değiştirme anayasal yükümlülüğü altında olduğu
uyarısında bulunmuştur.8
4. Avusturya
Avusturya’da Anayasa Mahkemesi 1982 yılında verdiği bir kararında mektupla oyu oyun gizliliği ilkesine aykırı bulmuştur. Ancak
2007 Temmuz ayında gerçekleştirilen seçim hukuku reformuyla Federal devlet sınırları içinde yapılan bütün seçimlerde yurt içinden ve
yurt dışından mektupla oy kullanma imkânı getirilmiştir.
Gizli oy ilkesini sağlamak üzere, seçim kartının üzerine oyun kişisel olarak, başkalarınca görülmeden ve etki altında kalmadan kullanıldığına dair yemin beyanının yazılması ve imzalanması şartı getirilmiştir.
Yurtdışında yaşayanların oy kullanması konusunda karmaşık bir
prosedür benimsenmiştir. Bazı anayasa hukukçuları bunun gizli oy ilkesi ile ilgili sorunlara yol açacağı düşüncesiyle eleştiride bulunmuşlardır.
Avusturya yeni düzenlemesinde temelde Almanya uygulamasını
örnek almıştır.
5. Avrupa Konseyinin Mektupla Oya İlişkin Yaklaşımı
Avrupa Konseyi’nin Hukuk Yoluyla Demokrasi Komisyonu (Venedik Komisyonu) 18-19 Ekim 2002 tarihli 52. toplantısında “Seçim Ko8
59 BVerfGE, 119 (24.11.1981 tarihli karar), Kommers, Donald P., The Constitutional
Jurisprudence of the Federal Republic of Germany, (Duke University Pres, 1997) s.
196.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
41
Ali Rıza ÇOBAN
hakemli makaleler
nularında Uygulanacak İlke Kuralları”nı benimsemiştir. (Code of Good
Practice in Electoral Matters), CLD-AD (2002)023.9 Bu belge daha sonra
Avrupa Konseyi Parlamenterler Meclisi (Resolution 1320 (2003)), Yerel
ve Bölgesel Yönetimler Kongresi (Resolution 148 (2003)), ve Bakanlar
Komitesi (Decleration 13 Mayıs 2004) tarafından da kabul edilmiştir.
Bağlayıcı olmamakla birlikte seçimlere ilişkin Avrupa standardını belirleyen ve Sözleşme normlarının yorumunda yol gösterici olan bu belge Avrupa’da hakim olan seçim ilkelerini genel oy, eşit oy, serbest oy
ve gizli oy şeklinde ortaya koymaktadır. Komisyon serbest oy ilkesinin
seçmenlerin görüş oluşturma ve tercihlerini ifade etme ve seçim yolsuzlukları ile mücadele etme özgürlüğünü içerdiğini belirtmiştir. Seçmenlerin görüş oluşturma özgürlüğü ile ilgili olarak devlet organlarının medya, gösteri yürüyüşleri düzenleme hakkı ve siyasi parti kurulması ve adaylık konularında tarafsız davranması yükümünü içerdiği
vurgulanmıştır. Ayrıca adayları seçmenlere sunma, adaylar hakkında
seçmeni bilgilendirme ve gerekirse azınlık dillerinde bilgilendirme pozitif yükümlülüğü olduğunu belirtmiştir. (Guidelines 3.1.a-b)
Seçmenlerin tercihlerini özgürce ifade etme ve seçim yolsuzlukları ile mücadele özgürlüğü çerçevesinde oy kullanma usullerinin basit
olması ve seçmenlere her zaman seçim sandığında oy verme olanağı
tanınması gerektiği belirtildikten sonra diğer oy kullanma yöntemlerinin şu koşullar altında kabul edilebileceği belirtilmiştir:
Mektupla oya ancak posta servisinin güvenli ve güvenilir olması halinde
izin verilebilir; mektupla oy kullanma hakkı yalnızca hastanede yatan, hapishanedeki hükümlülere ve ya hareket kabiliyeti kısıtlı kişilere ya da yurt
dışında yaşayan seçmenlere özgülenebilir; yolsuzluk ve oyu etkileme mümkün
olmamalıdır (Guidelines 3.2.iii).
Gizli oy ilkesi ile ilgili olarak, oyun gizliliğinin yalnızca bir hak değil aynı zamanda ödev olduğu hatırlatıldıktan sonra buna uyulmaması
halinde içeriği açıklanan oyun geçersizlikle cezalandırılması gerektiği
ifade edilmiştir. Oyun bireysel olması gerektiği ve aile oyu ya da bir
seçmene başka bir seçmenin oyunu kontrol olanağı veren herhangi bir
başka yöntemin yasaklanması gerektiği vurgulanmıştır. Fiilen oy verenlerin listelerinin yayınlanmasının yasaklanması ve oyun gizliliğini ihlal
edenlerin cezalandırılması gerektiği belirtilmiştir (Guidelines 4.a-d).
9
42
http://www.venice.coe.int/docs/2002/CDL-AD(2002)023-e.asp .
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Ali Rıza ÇOBAN
Açıklayıcı raporda (Explanatory Report) ise posta hizmetlerinde
görülen problemlere bu tür oylamaların doğasından kaynaklanan aile
oyu riski gibi diğer sorunların da eklendiği ülkelerde postayla oyun
yaygınlaştırılmaması gerektiği vurgulanmış ve seçim yolsuzluklarını
ve baskıları önleyici tedbirler alındıktan sonra yurt dışında yaşayan ya
da mazereti nedeniyle seçim gününde sandığa gidemeyecek durumda olanlara oylarını mektupla kullanma olanağı sağlanması gerektiği
belirtilmiştir.10
Oyun gizliliği ile ilgili olarak da, oyun gizliliğinin seçmenleri başkalarının baskısından kurtarmayı amaçladığı ve oyun mutlaka bireysel olması gerektiği ifade edilmiştir. Aile üyelerinden herhangi birisinin diğer üyelerin oylarını kontrol edebildiği sistemlere aile oyu denilmektedir. Aile oyunun ve benzeri uygulamaların mutlaka önlenmesi
gerektiği vurgulanmıştır.
Venedik Komisyonu, Konsey’in “Demokratik Kurumların Çalışmasını Sağlamak” (Making Democratic Institutions Work) başlıklı projesi
çerçevesinde bir “Uzaktan Oy ve Elektronik Oyun Avrupa Konseyi Standartlarına Uygunluğu Üzerine Rapor” hazırlamıştır. (Report on the Compatibility of Remote Voting and Electronic Voting with the Standards
of the Council of Europe) CDL-AD(2004)012.11
Bu raporda diğer oy verme yöntemlerinin yanı sıra mektupla oyun
da Avrupa Konseyi standartlarına uygun olup olmadığı değerlendirilmiştir. Bu değerlendirmede iki metin esas alınmıştır. Bunlardan birisi
yukarıda bahsedilen “Seçim Konularında Uygulanacak İlke Kuralları” diğeri ise “Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi”dir. Komisyon bu raporunda
yukarıda açıklanan ilkeler çerçevesinde mektupla oyun ilkesel olarak
Seçim Konularında Uygulanacak İlke Kuralları’na uygun olduğunu,
ancak bu uygunluğun tamamen ulusal hukuk düzenlemeleri ve uygulamasının sosyal ve teknolojik koşulları da dikkate alarak öngörülen
şartları sağlamasına bağlı olduğunu vurgulamıştır.
Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’ne Ek 1. Nolu Protokol’ün “Serbest Seçim Hakkı” başlıklı 3. maddesi (P1-3) “Yüksek Akit Taraflar, yasama
organının seçilmesinde halkın kanaatlerinin özgürce açıklanmasını sağlaya10
11
Explanatory Report, para. 39 http://www.venice.coe.int/docs/2002/CDLAD(2002)023-e.asp.
http://www.venice.coe.int/docs/2004/CDL-AD(2004)012-e.asp .
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
43
Ali Rıza ÇOBAN
hakemli makaleler
cak şartlar içinde makul aralıklarla gizli oyla serbest seçimler yapmayı taahhüt ederler.” hükmünü içermektedir. Komisyon raporunda mektupla
oyun bu hükme uygunluğunu değerlendirirken oyun gizliliğini ihlal
eden bir seçimin oyu etkileyebileceği için “serbest seçim” olarak nitelendirilmesine olanak olmadığını vurgulamıştır. Ancak P1-3’te yer alan
“serbest seçim hakkı”nın bu maddede yer alan ilkelere getirilen sınırlamaların kabul edilebilirliği konusunda etkisinin olabileceğini fakat
uzaktan oy kullanma yöntemlerinin kabulünün ilkesel olarak bu hakka
aykırı olmadığını belirtmiştir (para. 58). Komisyon değerlendirmesinde, ankete katılan 30 Konsey üyesi ülkeden 19’unda bir şekilde resmi
memurun gözetimi altında olmaksızın uzaktan oy kullanma yöntemlerinden birisinin kabul edilmiş olduğunu dikkate alarak bu yöntemin
P1-3’e aykırı olduğu şeklinde bir Avrupa standardının olmadığını belirtmiştir (para.62). Ancak oyun gizliliğini güvence altına alacak minimum standartların sağlanması gerektiği ve bu minimum standartların
belirlenmesinde de karşılaştırmalı hukuktan yararlanılması gerektiği
vurgulanmıştır (para. 63). Buna ilişkin olarak da Almanya’da uygulanan ve Federal Anayasa Mahkemesi’nin oyun serbestliği ve gizliliği
ilkesine aykırı bulmadığı, oyun bireysel olarak kimse tarafından görülmeden kullanılarak zarfa konulması ve buna ilişkin seçmen tarafından
imzalanmış bir yemin metninin oy zarfıyla birlikte gönderilmesi yöntemini örnek göstermiştir.
Sonuç olarak Komisyon bu raporunda, mektupla oyunda dahil olduğu uzaktan oy kullanma yöntemlerinin ilkesel olarak Avrupa Konseyinin ilke ve standartlarına aykırı olmadığını belirtmiştir.
C. MEKTUPLA OYUN DEMOKRATİK KATILIMA ETKİSİ
Mektupla ve diğer uzaktan oy kullanma yöntemleriyle oy verilmesini savunanların ileri sürdüğü temel tez bu yöntemlerin ucuz olduğu
ve demokratik katılımı artıracağıdır. Mektupla oy kullanma yönteminin çeşitli nedenlerle oy sandığına gidemeyecek durumda olanların
demokratik haklardan yararlanmalarını kolaylaştıracağı kuşkusuzdur.
Yaşlılık, özürlülük gibi fiziksel engeli olanların yanı sıra, oy verme gününde ikametgâhına uzak olma ya da yurt dışında bulunma gibi fiili
engeli olanlar için mektupla oy kullanma imkânı büyük bir kolaylıktır ve demokratik katılımı artıracaktır. O nedenle bu durumda olanlar
için mektupla oy hakkı tanınmasına ciddi bir itiraz yapılmamaktadır.
44
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Ali Rıza ÇOBAN
Çünkü bunun alternatifi bu kişilerin oy hakkından hiçbir şekilde yararlanamamasıdır.
Ancak seçim sandığına gitmesini engelleyecek ya da aşırı zorlaştıracak herhangi bir fiziki ya da fiili engeli olmadığı halde isteyen herkesin mektupla oy kullanmasına olanak tanınması ya da tek oy kullanma
yönteminin mektupla oy haline getirilmesi durumunda seçimlere katılma oranını etkileyip etkilemeyeceği konusunda görüşler farklılaşmaktadır.
Elbette bireylerin seçimlere katılmasına etki eden pek çok faktör
bulunmaktadır. Bireyin yaşı, siyasete ilgisi, adayları tanıması, seçime
katılmanın zamansal ve maddi maliyeti gibi pek çok unsur kişilerin oy
kullanmasına etki etmektedir.12 O nedenle tek başına oy verme yöntemi bireyin seçime katılmasında belirleyici bir etken olmayabilir. Fakat
diğer unsurlarla birlikte oy verme yönteminin ve bu yöntemin bireye sağladığı zaman ve parasal tasarrufun bireyin seçime katılmasında
önemli bir etkisinin olduğu kuşkusuzdur. Özellikle yurt dışında yaşayan vatandaşlar açısından bu etkinin çok daha fazla olması doğaldır.
Çünkü yurt dışında yaşayan bireyler açısından mektupla oyun alternatifi ya sandık kurulması ya da gümrük kapısında oy kullanılmasıdır.
Başka bir ülkede yaygın bir şekilde sandık kurmak çoğunlukla maddi
olarak mümkün olmayacağından seçmenin sandığa ulaşmak için bazen yüzlerce hatta coğrafyası büyük ülkelerde binlerce km yol kat etmesi gerekebilir. Bunun ise hem zamansal hem de maddi bir maliyeti
olacağı kuşkusuzdur.
Yukarıda belirtildiği gibi bazı ülkelerde tüm oyların mektup yoluyla kullanılması yöntemi benimsenmektedir. Bu uygulamanın etkilerine ilişkin olarak da çeşitli ampirik çalışmalar yapılmıştır. Mektupla ya da elektronik oy gibi uzaktan oy kullanma yöntemlerinin geçici
olarak seçimlere katılımı artırsa da uzun dönemde katılım üzerinde
önemli bir etkisinin olmadığı ya da katılımı çok az etkileyeceğini ileri
sürenler vardır.13 Bu yaklaşım bazı ampirik verilerle de desteklenmiş12
13
Rallings, Colin S. and Thrasher, M A M., “Local Electoral Participation”, Parliamentary Affairs (2003) 56, p.1-16.
Norris, Pippa “E-Voting as the Magic Ballot?” Robert Schuman Centre for Advanced
Studies’de 10-11Mayıs 2002 tarihinde düzenlenen ‘E-voting and the European Parliamentary Elections’ başlıklı Workshop için hazırlanan bildiri. Şu adresten indirilebilir: http://ssrn.com/abstract_id=336542
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
45
Ali Rıza ÇOBAN
hakemli makaleler
tir. 1995 yılından itibaren Amerika Birleşik Devletleri’nin Oregon eyaletinde seçimlerde yalnızca mektupla oy uygulaması yapılmaktadır.
Bu tarihten sonra yapılan pek çok araştırma bu oy yönteminin seçime
katılımda önemli oranda bir artış sağlamadığını göstermiştir.14
2006 yılında İsviçre’de yapılan bir araştırma 1970 ve 2005 yılları
arasında İsviçre’nin değişik Kantonlarında uygulanan mektupla oy
yönteminin toplam % 43 katılım içindeki etkisinin ortalama % 4,1 olduğunu ortaya koymuştur.15 Başka bir çalışmada ise nüfusun büyük
çoğunluğunun küçük yerleşim yerlerinde yaşadığı kantonlarda mektupla oyun katılıma etkisi çok az iken, nüfusunun büyük çoğunluğu
büyük yerleşim yerlerinde yaşayan kantonlarda mektupla oy uygulamasının seçime katılımı önemli ölçüde artırdığını göstermiştir.16
1 Mayıs 2003 tarihinde İngiltere’de yapılan yerel yönetimler seçimlerinde yapılan 59 seçim bölgesinde yaklaşık altı milyon seçmeni
kapsayan pilot uygulamalarda mektupla oyun toplam katılımı % 15
artırdığı tespit edilmiştir.17 Özellikle yaşlı seçmenler arasında mektupla oy kullanımının yaygın olduğu ve seçimlere katılımın yaşlı seçmenler arasında çok yüksek olduğu görülmüştür. Genç nüfus içinde
seçime katılma oranı % 20’ler civarında iken, 60 yaş üzeri seçmenlerde
katılım oranının % 75’ler civarında olduğu görülmüştür.
Bu çalışmalar da göstermektedir ki demokratik ülkelerde demokratik katılımı yaygınlaştırmanın bir aracı olarak diğer uzaktan oy verme yöntemlerinin yanı sıra mektupla oy verme yöntemi giderek yaygınlaşmaktadır. Bu yöntem hem seçim masraflarında önemli ölçüde
14
15
16
17
46
Southwell, Priscilla L., “Five Years Later: A Re-assesment of Oregon’s Vote by Mail
Electoral Process” Political Science & Politics (2004), 37: 89-93.
Simon Luechinger, Myra Rosinger and Alois Stutzer, “The Impact of Postal Voting
on Participation Evidence for Switzerland” Institute for Empirical Research in Economics, University of Zurich Working Paper Series, Working Paper No. 297, ISSN
1424-0459, (July 2006). http://www.iew.uzh.ch/wp/iewwp297.pdf
Patricia Funk “Social Incentives and Voter Turnout: Evidence from the Swiss Mail
Ballot System”, Journal of the European Economic Association (June 2008) http://
papers.ssrn.com/sol3/papers.cfm?abstract_id=917770 , Patricia Funk “Modern
Voting Tools, Social Incentives and Voter Turnout: Theory and Evidence”, www.
aeaweb.org/annual_mtg_papers/2007/0107_0800_1401.pdf
Pippa Norris “Will New Technology Boost Turnout?Evaluating Experiments in E-Voting
v. All-Postal Voting Facilities in UK Local Elections” John F. Kennedy School of Government, Harvard University, Faculty Research Working Papers Series (August
2003)http://ssrn.com/abstract=437140
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Ali Rıza ÇOBAN
tasarruf sağlamakta hem de seçimlere katılımı olumlu yönde etkilemektedir. Bu etkinin boyutu ülkeden ülkeye ve farklı yaş ve cinsiyet
gruplarına göre farklılık göstermekle birlikte toplamda az ya da çok
seçime katılımı artırmaktadır.
D. MEKTUPLA OY YÖNTEMİNİN ANAYASA’YA UYGUNLUĞU
Oy hakkı temel bir insan ve vatandaşlık hakkı olarak Anayasa’nın
67. maddesinde güvence altına alınmıştır. Buna göre; “Onsekiz yaşını
dolduran her Türk vatandaşı seçme ve halkoylamasına katılma hakkına sahiptir.” (m. 67/3). Bununla birlikte yurt dışında yaşayan milyonlarca
yurttaşın bu haktan yararlanmasını mümkün kılacak bir yasal düzenleme uzun yıllar boyunca yapılmamıştır. Uzun süre, yurt dışında yaşayan yurttaşların oy hakkından yararlanmasının tek yolu seçim gününde Türkiye’ye gelerek oyunu burada kullanmaktı. Anayasa koyucu
bu sorunu çözmek amacıyla 23.7.1995 tarihli ve 4121 sayılı Anayasa
Değişikliği Kanunu’nun 5. maddesi ile Anayasanın 67/2. maddesinde
değişiklik yaparak “Ancak, yurt dışında bulunan Türk vatandaşlarının oy
hakkını kullanabilmeleri amacıyla kanun, uygulanabilir tedbirleri belirler.”
hükmünü getirmişti.
27.10.1995 tarih ve 4125 sayılı Kanun’un Geçici 2. maddesi ile yurt
dışında yaşayan vatandaşlara bulundukları ülkelerde oy kullanma
hakkı tanınmış, ancak uygulamaya geçirilememiştir.18 Bu dönemde
yalnızca 298 sayılı Seçimlerin Temel Hükümleri ve Seçmen Kütükleri
Hakkında Kanun’un 94. maddesi hükmüne göre gümrük kapılarında
oy verme uygulaması yoluna gidilmiş ve yurt dışında yaşayan vatan18
“Geçici Madde 2 – Bu Kanunun yayımından sonra yapılacak ilk milletvekili genel
seçimi için yurt dışında mukim vatandaşlarımızın oturdukları ülkelerde oy kullanmaları, serbest, eşit, gizli, tek dereceli, genel oy açık sayım ve döküm esaslarına
göre Yüksek Seçim Kurulunun yönetiminde gerçekleştirilir.
Yüksek Seçim Kurulu bu seçimin gerçekleşmesi için, gerekli gördüğü hallerde
uygun gördüğü yurtdışındaki Dışişleri Bakanlığı personelini görevlendirebilir.
Bu seçimler için Yüksek Seçim Kurulunun öngördüğü hususlar Dışişleri Bakanlığınca uygulanır.
Bu seçimlerin yurtdışında gerçekleştirilmesi konusunda fiili veya hukuki herhangi bir engelin veya sair zorunlu hallerin görülmesi durumunda 26.4.1961 tarih
ve 298 sayılı Kanunun gümrük kapılarında oy vermeye ilişkin 94 üncü maddesi
hükmü uygulanır.”
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
47
Ali Rıza ÇOBAN
hakemli makaleler
daşlar sadece gümrük kapılarında oy kullanabilmişlerdir.
13.3.2008 tarih ve 5749 sayılı Seçimlerin Temel Hükümleri ve Seçmen Kütükleri Hakkında Kanunda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun yeni düzenlemeler getirerek yurt dışında yaşayan vatandaşların
oy kullanması için farklı alternatif yöntemler öngörmüştür. Yasa dört
farklı oy verme yöntemi öngörmüştür. Bunlar, sandıkta oy kullanma,
mektupla oy verme, elektronik oy ve gümrük kapılarında oy verme
yöntemleridir. Yüksek Seçim Kurulu her ülke için ayrı ayrı bu oy verme yöntemlerinden hangisinin uygulanacağına Dışişleri Bakanlığının
görüşünü alarak karar verecektir. Yasa hükmüne göre yurt dışında yaşayan seçmenler milletvekili genel seçimi, Cumhurbaşkanı seçimi ve
halkoylamasında oy kullanabileceklerdir.
5749 sayılı Yasa ile Seçimlerin Temel Hükümleri ve Seçmen Kütükleri Hakkında Kanun’a 94. maddeden sonra gelmek üzere yurt dışında yaşayan vatandaşların oy hakkını düzenlemek amacıyla 94A,
94B, 94C, 94D ve 94E maddeleri eklenmiştir. 94A maddesi yurt dışında
yaşayan seçmenlerin oy kullanmasına ilişkin yöntemleri ve genel hükümleri düzenlemektedir. Diğer maddelerde ise sırasıyla mektupla oy
kullanma, sandıkta oy kullanma, elektronik oy ve gümrük kapılarında
oy kullanma düzenlenmektedir.19
19
Yurt dışı seçmenlerin oy verme yöntemleri ve genel ilkeler
Madde 94/A
Yurt dışı seçmenlerin sandık, mektup, gümrük kapılarında oy kullanma veya
elektronik oylama yöntemlerinden hangisine göre oy kullanacağına yabancı ülkenin durumuna göre Dışişleri Bakanlığının görüşünü alarak Yüksek Seçim Kurulu
karar verir.
Milletvekili genel seçimlerinde, üzerinde Yüksek Seçim Kurulu filigranı bulunan özel imal edilmiş kâğıtlara basılı birleşik oy pusulalarında; sadece seçime
katılan siyasi partilerin özel işaretleri, kısaltılmış isimleri ve tam yazı halinde adlarıyla her siyasi parti için ayrılan bölümün altında çapı iki santimetre olan boş bir
daire bulunur.
Yurt dışı seçmenler, milletvekili genel seçimi, Cumhurbaşkanı seçimi ve halkoylamasında oy verebilirler.
Yurt dışı seçmenler sadece seçime katılan siyasi partilere oy verebilirler.
Yurt dışında ve yurt dışı temsilciliklerde seçim propagandası yapılamaz.
Yurt dışı seçmenlerin mektupla oy vermesi
Madde 94/B
Yüksek Seçim Kurulu, özel olarak imal ettirdiği oy pusulası ile özel renkte bastırılmış oy zarflarını, Yurt Dışı İlçe Seçim Kuruluna gönderir. Yurt Dışı İlçe Seçim
Kurulu, arkası kendi mührüyle mühürlenmiş oy pusulası ile oy zarflarını, seçimlerin yapılacağı günün yetmişbeş gün öncesinden seçmenin yurt dışında kayıtlı
48
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Ali Rıza ÇOBAN
olduğu adresine gönderir.
Seçmene oyunu kullanmak üzere gönderilen özel zarflardan, bir köşesi Yurt Dışı İlçe Seçim Kurulunun mührünü taşıyan küçük zarfa oy pusulası konur. Bu
zarf, üzerinde “Yurt Dışı İlçe Seçim Kurulu Ankara/TÜRKİYE” yazılı orta boy
ikinci zarfa konur ve bu ikinci zarf, üzerinde seçmenin yurt dışı adresi yazılı üçüncü büyük zarfa konur.
Mektubu alan seçmen, üzerinde kendi adresi yazılı zarfı açar, mühürlü küçük
zarf içerisindeki oy pusulasında tercih ettiği siyasi parti sütunundaki daireyi veya
cumhurbaşkanı seçimi ya da halkoylaması için düzenlenen oy pusulasındaki tercih ettiği bölümü (X) işareti ile işaretler, sadece oy pusulasını küçük zarfa koyar ve
zarfı kapatır. Bu zarfı, üzerinde alıcısı “Yurt Dışı İlçe Seçim Kurulu Ankara/TÜRKİYE” adresi yazılı ikinci zarfa koyar ve ağzını kapatıp seçim günü saat 17:00’a
kadar Yurt Dışı İlçe Seçim Kurulunda bulunacak şekilde posta ile gönderir.
Mektupların gönderilmesi, güvenliği ve kimlik tespitine ilişkin usul ve esaslar, Posta ve Telgraf Teşkilatı Genel Müdürlüğünün görüşü alınarak Yüksek Seçim
Kurulu tarafından belirlenir. Posta giderleri Yüksek Seçim Kurulunca karşılanır.
Yurt Dışı İlçe Seçim Kuruluna gelen mektup, seçmenin kimliği tespit edilip
seçmen kütüğündeki ismi bulunarak işaretlendikten sonra, sandık kurulunca açılır
ve içerisinden çıkan oy pusulasının bulunduğu zarf açılmaksızın sandığa atılır. Oy
sandığı her gün saat 17:00’da yetkili sandık kurulunca açılır, zarflar oy veren seçmen sayısı ile karşılaştırılır ve uygunluğu tutanakla saptanır. Oy zarfları açılmaksızın tutanağın bir örneği ile birlikte torbaya konularak ağzı mühürlenir ve sandık
kurulunca Yurt Dışı İlçe Seçim Kuruluna teslim edilir.
Seçim günü saat 17:00’dan sonra gelen mektuplar tutanakla tespit edildikten
sonra yakılarak imha edilir.
Seçimin yapıldığı gün saat 17:00’dan itibaren oy torbaları Yurt Dışı İlçe Seçim
Kurulunca açılarak sayım, döküm ve birleştirme işlemleri yapılır ve sonuçlar Ankara İl Seçim Kuruluna iletilir. Bu Kurulca da birleştirme tutanağı düzenlenerek
Yüksek Seçim Kuruluna gönderilir. Yurt dışı seçmenler tarafından kullanılan toplam geçerli oy sayısı, Yüksek Seçim Kurulunca Türkiye genelinde kullanılan toplam geçerli oy sayısına ilave edilerek yurt düzeyinde genel oy miktarı ve her partinin ülke genelinde aldığı geçerli
oy miktarı bulunur.
Bu şekilde, 2839 sayılı Milletvekili Seçimi Kanununun 33 üncü maddesine esas
teşkil eden toplam oylar bulunmuş olur.
Her seçim çevresinde geçerli toplam oy, Yurt Dışı İlçe Seçim Kurulundan Ankara İl Seçim Kuruluna gelen toplam oyun diğer seçim kurullarından gelen oylara
bölünmesiyle elde edilen oranda artırılır. O seçim çevresinde kullanılan toplam
oylarla bu şekilde hesaplanan toplam oy arasındaki fark partilere, Ankara İl Seçim
Kurulundan gelen oydaki hisseleri oranında taksim edilir ve elde edilen rakamlar
o seçim çevresinde aldıkları geçerli oylara ilave edilir. Böylece Milletvekili Seçimi
Kanununun 34 üncü maddesinde belirlenen esas seçim çevresinde kullanılan geçerli toplam oy miktarı ve partilerin aldıkları toplam geçerli oy miktarı bulunur.
Yurt dışı seçmenlerin sandıkta oy vermesi
Madde 94/C
Yurt dışı seçmen kütüğüne kayıtlı bulunan seçmenler, yurt dışı temsilciliklerimizde ve ihtiyaç duyulması halinde yerel makamların uygun göreceği diğer yerlerde kurulacak seçim sandıklarında seçimin yapılacağı günün kırkbeş gün önceTBB Dergisi, Sayı 83, 2009
49
Ali Rıza ÇOBAN
hakemli makaleler
sinden başlamak üzere seçim gününden önceki yedinci gün saat 17:00’a kadar oy
kullanabilirler. Oy kullanma saatleri mahalli saatle 08:00-17:00 arasıdır.
Hangi yurt dışı temsilciliğinde sandık kurulu kurulacağı, oy verme işlerinde
görev alacak sandık kurullarının adedi, üyelerinin ve yedeklerinin sayısı ile hangi
görevlilerden teşkil edileceği Dışişleri Bakanlığı ile işbirliği yapılarak Yüksek Seçim Kurulu tarafından belirlenir.
Sandık kurulu başkan ve üyeleri 70 inci madde hükmüne göre yemin ederek
görevlerine başlar.
Sandık kurulları oy verme gizliliğini ve serbestliğini sağlayacak şekilde, yeteri
kadar kapalı oy verme yeri hazırlar.
Yüksek Seçim Kurulu, özel olarak imal ettirdiği oy pusulası ile özel renkte bastırılmış oy zarflarını Yurt Dışı İlçe Seçim Kuruluna gönderir. Yurt Dışı İlçe Seçim
Kurulu, arkası kendi mührüyle mühürlenmiş oy pusulası ve oy zarfları ile diğer
seçim araç ve gereçlerini oy verme işleminin başlayacağı günden en geç üç gün
önce ilgili yurt dışı temsilciliklerde bulunacak şekilde gönderir.
Seçmen oy vermek için geldiğinde Türkiye Cumhuriyeti kimlik numarasını taşıyan nüfus hüviyet cüzdanını veya pasaportunu sandık kurulu başkanına tevdi
eder. Oy verme işlemi genel esaslara göre tamamlanır.
Oy verme süresince sandık kurullarınca her gün saat 17:00’da bu Kanunda belirtilen usullere göre sandık açılır. Çıkan oy zarflarının adedi ile oy kullanan seçmen miktarı ve bunların birbirine uygunluğu bir tutanakla tespit edilir.
Her dış temsilcilikte oyları saklamak ve ağzı mühürlü oy torbalarını Yurt Dışı
İlçe Seçim Kuruluna ulaştırmakla görevli bir komisyon oluşturulur. Komisyonun
oluşum şekli Yüksek Seçim Kurulunca belirlenir.
Kapalı oy zarfları açılmaksızın tutanağın aslı ile birlikte bir torbaya konularak ağzı sandık kurulu mührüyle mühürlenir ve muhafaza altına alınmak üzere
sandık kurulu başkanınca ilgili komisyona teslim edilir. Oy torbaları komisyon
tarafından en seri vasıtayla Yurt Dışı İlçe Seçim Kuruluna gönderilir. Tutanağın bir
sureti ilgili yurt dışı temsilciliğimizde saklanır.
Komisyondan gelen ağzı mühürlü oy torbaları, seçimin yapıldığı gün saat
17:00’dan itibaren Yurt Dışı İlçe Seçim Kurulunca genel esaslara uygun bir şekilde
açılarak sayım, döküm, birleştirme işlemi yapılır ve sonuçlar Ankara İl Seçim Kuruluna iletilir. Bu Kurulca da birleştirme tutanağı düzenlenerek en seri vasıtayla
Yüksek Seçim Kuruluna gönderilir.
Yurt dışı sandıklarda kullanılan oyların değerlendirilmesi 94/B maddesinin
ilgili hükümlerine göre yapılır.
Yurt dışı seçmenlerin elektronik ortamda oy vermesi
Madde 94/D
Yüksek Seçim Kurulu; 35 inci madde çerçevesinde belirlenen yurt dışında bulunan vatandaşların Türkiye Cumhuriyeti kimlik numarası aracılığıyla elektronik
ortamda oy kullanabilmeleri amacıyla gerekli teknik alt yapıyı kurmaya; güvenli
oy kullanılabilmesi amacıyla seçmenler için şifre veya benzeri güvenlik tedbirleri
ile mükerrer oy kullanılmasını engelleyecek önlemleri almaya yetkilidir.
Yurt dışı seçmenler, seçimin yapılacağı tarihin otuz gün öncesinden başlamak
üzere belirlenen süre içerisinde seçim günü Türkiye saati ile 17:00’a kadar elektronik ortamda oy kullanabilirler.
Elektronik ortamda kullanılan oylar, seçimin yapıldığı gün saat 17:00’dan itibaren Yurt Dışı İlçe Seçim Kurulunca tespit edilerek sayım, döküm ve birleştirme
50
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Ali Rıza ÇOBAN
Ana muhalefet partisi meclis grubu tarafından mektupla oy kullanma yönteminin Anayasa’ya aykırı olduğu savıyla yasanın mektupla
oya ilişkin hükümlerinin iptali istemiyle Anayasa Mahkemesi’nde iptal
işlemleri yapılır ve sonuçlar Ankara İl Seçim Kuruluna iletilir. Bu Kurulca da birleştirme tutanağı düzenlenerek Yüksek Seçim Kuruluna gönderilir. Elektronik ortamda kullanılan oyların değerlendirilmesi, 94/B maddesinin ilgili hükümlerine göre yapılır.
Yurt dışı seçmenlerin gümrük kapılarında oy vermesi
Madde 94/E
Yurt dışı seçmen kütüğüne kayıtlı bulunan seçmenler seçimin yapılacağı günün yetmişbeş gün öncesinden başlamak üzere seçim günü saat 17:00’a kadar
yurda giriş ve çıkışlarında gümrük kapılarında kurulacak seçim sandıklarında oy
kullanabilirler.
Yüksek Seçim Kurulu, özel olarak imal ettirdiği oy pusulası ile özel renkte
bastırılmış oy zarflarını oy verme gününden en geç üç gün önce ilgili ilçe seçim
kurullarında bulunacak şekilde gönderir.
Yüksek Seçim Kurulunca tespit edilecek gümrük kapılarında, oy verme gününden önceki yetmişbeşinci gün saat 08:00’dan oy verme günü saat 17:00’a kadar
oy kullanılabilir. Hangi gümrük kapılarında tatil günleri dâhil 24 saat, hangilerinde daha az süreyle oy kullanılabileceğini tespite Yüksek Seçim Kurulu yetkilidir.
Gümrük kapılarında yapılacak oy verme işleminde görev alacak seçim kurulu
ile sandık kurullarının adedi, üyelerinin ve yedeklerinin sayısı ile hangi görevlilerden teşkil edileceği Yüksek Seçim Kurulu tarafından önceden belirlenir.
Sandık kurulları, oy serbestliğini ve gizliliğini sağlayacak şekilde, yeteri kadar
kapalı oy verme yeri hazırlar. İlgili idari makamlar sandık kurullarına gerekli her
türlü kolaylığı gösterir.
Gümrük kapılarında seçim propagandası yapılamaz.
Gümrük kapılarında seçmen oy vermek için geldiğinde pasaportunu sandık
kurulu başkanına tevdi eder. Sandık kurulu başkanı seçmenin Türkiye Cumhuriyeti kimlik numarası ile adını, soyadını, baba adını, yaşını ve pasaport numarasını
tespit eder. Seçmen, sandık kurulu mührüyle mühürlenmiş olan oy pusulası ve oy
zarfı ile “Evet” veya “Tercih” yazılı mührü alarak oyunu kullanmak üzere kapalı
oy yerine girer.
Oyunu genel esaslara göre kullanan seçmenin pasaportunun Yüksek Seçim
Kurulunca belli edilen yerine “oyunu kullanmıştır” diye bir ifade yazılır ve sandık
kurulu mührüyle mühürlenerek başkanca imzalanır. Oyunu veren seçmene çizelgede isminin bulunduğu yer imzalatılarak oy verme işlemi tamamlanır.
Oy verme süresince sandık kurullarının değişikliği sırasında Kanunda gösterilen usulde sandık açılır, çıkan oy zarflarının adedi ile oy kullanan seçmen miktarı
ve bunların birbirine uygunluğu bir tutanakla tespit edilir.
Oy zarfları ve tutanağın bir sureti bir torbaya konularak ağzı mühürlenir ve
muhafaza altına alınmak üzere sandık kurulu başkanınca ilgili seçim kuruluna
teslim edilir.
Seçimin yapıldığı gün saat 17: 00’dan itibaren sandık ve torbalar genel esaslara
uygun bir şekilde açılarak sayım ve dökümü yapılır ve sonucu Yüksek Seçim Kuruluna en seri vasıtayla bildirilir.
Gümrük kapılarında kullanılan oyların değerlendirilmesi, 94/B maddesinin
ilgili hükümlerine göre yapılır.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
51
Ali Rıza ÇOBAN
hakemli makaleler
davası açılmış ve Anayasa Mahkemesi 29.5.2008 tarihli kararıyla mektupla oya ilişkin hükümleri iptal etmiştir. Bu bölümde Mahkeme’nin
iptal kararı incelenecektir.
İptali istenilen hükümler 5749 sayılı Yasa’nın 10. maddesi ile 298
sayılı Kanun’a 94. maddeden sonra gelmek üzere eklenen 94/A maddesinin birinci fıkrasındaki “mektup” ibaresi ile 94B maddesidir.
Dava dilekçesinde bu hükümlerin Anayasa’nın 2, 11, 67, ve 79.
maddelerine aykırı olduğu öne sürülmüştür. Buna göre mektupla oya
ilişkin düzenlemeler Anayasa’nın 67. maddesinde yer alan seçimlerin
serbestliği ve gizliliği ilkelerine ve 79. maddede yar alan seçimlerin dürüstlüğü ilkelerine aykırıdır. Ayrıca bu hükümlere aykırı bir yasa hükmü Anayasa’nın 2. maddesinde yer alan hukuk devleti ilkesi ve 11. maddede yer alan Anayasanın üstünlüğü ilkesi ile de çelişmektedir.
Anayasa’ya aykırılık savı Türk toplumunun yapısına ve Türk
seçmenlerin davranışlarına ilişkin sosyolojik bir öngörüye dayandırılmıştır. Buna göre yurt dışında yaşayan Türk seçmenler oy verme
gününden yetmiş beş gün önce adreslerine posta yoluyla gönderilen
oy pusulası ile oylarını kullanacaklarından hem aileleri hem de çevrelerinin baskısıyla karşılaşabileceklerdir. Ataerkil hemşerilik ilişkileri ya da dinsel aidiyet ilişkileri nedeniyle çevre baskısı altında kalan
bireylerin oylarını serbestçe kullanmasına olanak yoktur. O nedenle
mektupla oy uygulaması seçimlerin serbestliği ve serbest oy ilkelerine aykırılık oluşturur.
Bu sav dava dilekçesinde şu şekilde temellendirilmiştir:
“İptali istenen kuralın getirdiği düzenlemeye göre ise, yurt dışındaki seçmen yetmiş beş gün öncesinde başlayan bir süreç içinde kendisine mektupla
zarf içinde gönderilen oy pusulası ile oyunu kullanacaktır. Bu şekilde oyunu
kullanacak olan bir seçmenin; tek başına ve toplum dışı bir yaşam sürdürdüğü varsayılamayacağından maddi ve manevi her türlü etkileşime açık olduğu
kuşkusuzdur. Mektupla oyunu kullanacak seçmenin, her şeyden önce birlikte
karar verme isteğinin yönlendirmesiyle aile içi manevi bir baskı altında kalmasının öncelikli bir olasılık olduğu tartışmasızdır.
Mektupla oy kullanacak seçmen, aile baskısı dışında içinde bulunduğu
çevrenin de her türlü baskısı altında kalabilecektir. Bu bağlamda ‘mahalle’
içindeki çoğulcu potansiyel görmezlikten gelinemeyeceği gibi dini baskı da göz
ardı edilemez.
52
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Ali Rıza ÇOBAN
Kamusal alandan ve siyasal süreçten Anayasal ve yasal kurallarla ‘dışlanan’ din olsun, feodal (hemşerilik, akrabalık) ilişkileri olsun, komşuluk
ilişkileri olsun gündelik yaşamda kişinin içinde gömülü bulunduğu topluluk
içinde ortaya çıkan ve kişiyi şekillendirici bir boyutu olduğu yadsınamaz.
‘Aynı memleket, şehir, köy vb. yerden olan kimse’ (Meydan Larousse
Büyük Lügat ve Ansiklopedi, 1973:773)’ye hemşeri denir. Toplumumuzda
akrabalık ilişkileri gibi, hemşerilik ilişkileri de çok yaygındır. Anadolu’dan İstanbul, Ankara, İzmir’e göç eden ya da yurt dışında çalışmaya giden bir kişi,
akrabalık ve hemşerilik bağlarından faydalanmaktadır. Özellikle yurt dışına
çalışmaya gidenler, yabancılık duygusunun da etkisiyle hemşerileri ve Türk
komşularıyla sıkı bir bağ kurmakta ve buradan da kaçılmaz bir sonuç olarak
karşılıklı etkileşim doğmaktadır.
Terör örgütleri, hemşerilik ilişkilerinden de en iyi şekilde yararlanmaktadır. Yurt dışında kendini yalnız hisseden insanlarımıza ve özellikle de gençlerimize “hemşerim” sözcüğünün çağrıştırdığı anlamlar çerçevesinde yaklaşmaktadırlar. Ülkemizde faaliyet yürüten terör örgütleri, eleman kazanmada sosyal
yöntemlerin yanı sıra, psikolojik yöntemleri de kullanmaktadır. Bu çerçevede, arkadaş ilişkisi, akraba ilişkisi, hemşerilik, sosyal ve kültürel faaliyetler ve
dini değerleri kullanarak bireylerin fizyolojik, psikolojik ve sosyal ihtiyaçlarını karşılamak amacıyla bir grubun içerisine çekmektedirler. Grubun içerisine
çektikleri bireylerin tutumlarında, örgütün ideolojisi doğrultusunda gerekli
değişikliği yapmakta, algılama dünyalarına nüfuz etmekte, bilinçaltı oluşturmakta ve bütün bunlarla birlikte bireye, istediği siyasi kimliği ve kişiliği kazandırmaktadırlar. Oryantalizmin yani Doğuculuğun etkisi altındaki demokrasilerde, ismen
var olan fakat içeriği doldurulmayan bir sistem, gözümüze çarpmaktadır. Bu
sistemde bireye haklarının ne olduğu konusunda bilgi verilirken birey bu haklarını; şeyhlerin, tarikat liderlerinin çizdiği sınırlar içerisinde kullanabilmektedir. Yani demokrasi kavramına dinin müdahale ettiğini ve özellikle de bu
müdahalenin yurt dışında ağırlık kazandığını gözlemlemekteyiz”.
Görüldüğü gibi dilekçede yer verilen sav tamamen sosyolojik bir
öngörüye dayandırılmıştır. Buna göre Türk seçmenler özellikle de yurt
dışında yaşayanlar ailelerinin ve sosyal çevrelerinin etkisiyle ve hatta
baskısıyla oylarını kullanacaklardır. Bu baskı mektupla oy verme yönteminde daha açık bir şekilde ortaya çıkacaktır. Bu ise Anayasa’nın
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
53
Ali Rıza ÇOBAN
hakemli makaleler
belirlediği seçim ilkelerine aykırılık oluşturur.
Anayasa Mahkemesi 17.5.2008 tarihli kararında mektupla oya ilişkin düzenlemeleri Anayasa’nın 67. maddesinde yer alan serbest ve
gizli oy ilkelerine aykırı bularak iptal etmiştir.20 Mahkeme kararında
serbest ve gizli oy ilkelerini tanımladıktan sonra “Devletin, yurt dışında
bulunan Türk vatandaşlarının oy verme haklarını kullanabilmelerini sağlarken Anayasa’da belirlenen seçim ilkelerine uygun ve uygulanabilir nitelikteki tedbirleri alması gerekir. İptali istenilen yasa kurallarında öngörülen
mektupla oy kullanma yöntemi, seçmenin oyunu kullanırken aile üyelerinden
ve sosyal çevresinden gelebilecek her türlü etkiye açık olması nedeniyle seçmenin iradesini korumaya elverişli bulunmamaktadır. Seçimin serbestliği
ilkesi, seçmenin oyunu her türlü etkiden uzak ve gizlilik içinde kullanmasının tam olarak güvence altına alınması halinde gerçekleşebilir. Bu güvencenin ise kuralda öngörülen mektupla oy verme yöntemi ile gerçekleştirilmiş
olduğundan söz edilemez. Bu nedenle seçim için aranan serbestlik ve gizlilik
ilkelerini sağlamaya elverişli bulunmayan mektup yöntemiyle oy kullanılmasına ilişkin yasa kuralları Anayasa’nın 67. maddesine aykırıdır.” sonucuna
ulaşmıştır.
Mahkemenin dört üyesi21 ise farklı gerekçeyle 67. maddeye aykırılık sonucuna katılmıştır. Bu üyelerin görüşüne göre “298 sayılı Yasa’ya
5749 sayılı Yasa ile eklenen 94/A maddesindeki “mektup” sözcüğü, kararda
belirtilen nedenlerle Anayasa’ya aykırı bulunarak, mektupla oy kullanmanın
her halde Anayasa’ya aykırılık oluşturacağı sonucuna varılmış ise de serbest
oy ilkesine uygun daha güvenli diğer yöntemlerin uygulanamadığı durumlarda, Anayasa’ya aykırılık gerekçesi gözetilerek yeni düzenleme yapılmasına
Anayasal engel bulunmamaktadır.” Farklı gerekçe yazan üyeler ilkesel
olarak mektupla oy uygulamasının gizli ve serbest seçim ilkelerine aykırı olmadığını, ancak mevcut düzenlemenin serbest ve gizli oy ilkesini ihlal ettiğini dile getirmektedirler.
Bu görüşte olan üyelerin 94A maddesindeki “mektup” ibaresinin
anayasaya aykırılığı savına ret oyu kullanmaları her ne kadar bu farklı
oy gerekçesine daha uygun gözükse de, bu üyelerin 94A ve 94B maddelerini ayrı hükümler olarak değil, tek bir düzenleme şeklinde de20
21
54
AYMK, E:2008/33, K:2008/113 sayılı ve 29.5.2008 tarihli karar, Resmi Gazete Tarih
5.7.2008, Sayı 26927.
Bu üyeler Haşim Kılıç, Sacit Adalı, Fulya Kantarcıoğlu ve Serruh Kaleli’dir. Bkz.
AYMK, E:2008/33, K:2008/113 sayılı ve 29.5.2008 tarihli karar.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Ali Rıza ÇOBAN
ğerlendirdikleri anlaşılmaktadır. Bu farklı gerekçeden aynı zamanda
Mahkeme çoğunluğunun görüşünün mektupla oy uygulamasının ilkesel olarak Anayasa’ya aykırı olduğu ve hiçbir şekilde mektupla oya
izin verilemeyeceği yönünde olduğu sonucu çıkmaktadır. Ancak Mahkeme kararının bu kesinlikte olmadığı söylenebilir.
Öncelikle ilkesel olarak mektupla oyun Anayasa’ya uygunluğunu değerlendirdikten sonra 94B maddesindeki düzenlemenin seçimin
gizliliği, serbestliği ve dürüstlüğü ilkelerine uygun olup olmadığı incelenmelidir.
1. Mektupla Oy Seçimin Serbestliği, Gizliliği ve Dürüstlüğü İlkelerine Uygun Mudur?
Seçmenlerin oylarını kendi özgür iradeleri ile kullanmaları seçimin serbestliği açısından büyük önem taşımaktadır. Seçimin gizliliğinin amacı da oyunu verirken seçmenin hiçbir baskı ve tesir altında
kalmadan tercihini kendi özgür iradesi ile oluşturmasını sağlamaktır.
Ayrıca seçimin serbestliği ilkesi seçime katılan bütün siyasi partilerin
ve adayların görüşlerini ve programlarını özgürce seçmenlere sunma
olanaklarına sahip olmasını da gerektirir. Böylece seçmen özgür bir ortamda tanıma olanağı bulduğu siyasi parti ya da adaylardan istediğine
oyunu verme olanağına kavuşacaktır. Ancak hukuk düzeni seçmenin
bu tercihinin ne kadar rasyonel gerekçelere dayalı olarak oluştuğunu kontrol etme ve denetleme olanağına ve yetkisine sahip değildir.
Anayasa’da yer alan serbest seçim ilkesinin hukuk düzenine ve yasa
koyucuya yüklediği ödev seçmenin iradesine dışarıdan bir zorlamanın
yapılmasına engel olmaktır.
Anayasa’ya uygunluk denetiminde inceleme konusu yapılması
gereken husus yasal düzenlemenin Anayasa’nın hüküm ve ilkelerine
aykırılık oluşturup oluşturmadığı olmalıdır. Yukarıda karşılaştırmalı
hukukun incelemesinde de görüldüğü gibi mektupla oy kurumu doğası gereği serbest seçim ve gizli oy ilkeleri açısından bir risk taşımaktadır. Bununla birlikte bu riskler alınacak önlemlerle önemli ölçüde
azaltılabilir. O nedenle burada incelenmesi gereken husus mektupla
oyun ilkesel olarak Anayasa’nın 67. maddesine aykırı olup olmadığı
sorunudur.
Anayasa’nın 67. maddesinin 2. fıkrası şu hükmü içermektedir:
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
55
Ali Rıza ÇOBAN
hakemli makaleler
“Seçimler ve halkoylaması serbest, eşit, gizli, tek dereceli, genel oy, açık
sayım ve döküm esaslarına göre, yargı yönetim ve denetimi altında yapılır.
Ancak, yurt dışında bulunan Türk vatandaşlarının oy hakkını kullanabilmeleri amacıyla kanun, uygulanabilir tedbirleri belirler.”
Anayasa koyucu bu hükümde seçimlerde uyulacak temel ilkeleri
ortaya koymuştur. Buna göre seçimler serbest, eşit, gizli, tek dereceli,
genel oy, açık sayım ve döküm esaslarına göre, yargı yönetim ve denetimi altında yapılır.
Gizli oy, seçmenin, seçme hakkını hiçbir etki ya da baskı altında
kalmaksızın, yalnız kendi iç duygu ve inançlarına göre kullanmasını
sağlamak amacıyla alınmıştır ve serbest seçimin açık göstergelerinden
birisidir. Bu usulde hiç kimse seçmenin nasıl oy kullandığını bilemez
ve bilmemelidir. Gizli oyun amacı seçmeni kendi öz tercih ve düşünceleriyle baş başa bırakmak ve oy verirken çevresinin etkilerinden
uzaklaştırmaktır.22
Anayasa Mahkemesi de bir kararında serbest oy ilkesini şu şekilde
tanımlamıştır: “Seçmenin hiçbir yasa dışı elatmaya, baskıya, tek yanlı etkiye
kapılmadan oyunu kullanmasıdır. Serbest seçim, oyların bu ortamda kullanıldığı seçimdir. Baskının eylemli olması gerekmez. Oy kullanmayı etkileyecek,
seçmenin özgür iradesini saptırabilecek her tür etkileme baskı sayılır. Seçmeni
dolaylı da olsa, olumsuz tek yanlı etkiye açık tutacak her girişimin önlenmesi
gerekir.”23
Seçim yasalarında yapılan düzenlemelerin Anayasa’da belirtilen
bu ilkelere uygun olması gerekir. Diğer taraftan 67. maddenin 2. fıkrasının ikinci cümlesinde yurt dışında bulunan Türk vatandaşlarının
oy hakkını kullanabilmesi amacıyla yasanın uygulanabilir tedbirleri
belirleyeceği hükmü yer almaktadır.
İkinci cümle yurt dışında yaşayan yurttaşların oy kullanabilmelerini sağlamak amacıyla alınacak tedbirlerin uygulanabilir nitelikte
olabilmesi için gerekli tedbirleri alma ödevini devlete yüklemektedir.
Anayasa koyucu yurt dışında yaşayan yurttaşların seçme hakkından
yararlandırılması için gerekirse maddenin birinci fıkrasında yer alan
ilkelerden bazılarının esnetilebilmesine olanak sağladığı anlaşılmak22
23
56
Karamustafaoğlu, Tuncer, Seçme Hakkının Demokratik İlkeleri, (AÜHFY, Ankara,
1970) s. 157.
E:1987/6, K:1987/14, T:22/5/1987, (AMKD, S.23, s.279)
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Ali Rıza ÇOBAN
tadır. Mesela, yurt dışında yargı gözetimi fiilen olanaksız olacağından
burada bir esneklik sağlanması mümkündür.
5749 sayılı Yasa, yurt dışında yaşayan yurttaşların oy kullanabilmesi için dört alternatif oy verme yöntemi öngörmüştür. Bunlar sandık, mektup, gümrük kapılarında oy kullanma veya elektronik oylama
yöntemleridir. Bunlardan hangisinin uygulanacağına ise her ülke için
Dışişleri Bakanlığı’nın görüşünü alarak Yüksek Seçim Kurulu karar
verecektir.
Gümrük kapısında oy kullanma bu Yasa öncesinde de uygulanan
bir yöntemdir; ancak seçim döneminde yurda giriş veya çıkış yapanların yararlanabileceği bir yöntemdir.
Sandıkta oy verme yöntemi Türk vatandaşlarının yoğun olarak
yaşadığı ülkelerde uygulanabilir. Türk vatandaşlarının az sayıda olduğu ve ülkenin farklı yerlerinde dağınık bir şekilde yaşadığı ülkelerde sandık kurmak hem çok masraflı hem de amacı karşılamaktan uzak
olacaktır. Çünkü coğrafi bakımdan büyük olan ülkelerde konsolosluklarda sandık açılması halinde pek çok seçmen konsolosluğa uzak
olması nedeniyle oy kullanmaya gidemeyecektir. Konsolosluklar dışında sandık açmak ise ancak egemen devletin izin vermesi halinde
mümkün olabilecektir.
Elektronik oy kullanma yönteminden yararlanabilmek için öncelikle bunun altyapısının oluşturulması gerekmektedir. Altyapısı
oluşturulduktan sonra da bu yöntemden yararlanabilmek için asgari
düzeyde elektronik alet kullanımına aşina olmak gerekmektedir. Özellikle yaşlıların bu yöntemi kullanmasında bazı zorluklarla karşılaşılması olasıdır.24 Elektronik aletlerin kullanımına aşina olmayan kişilerin başkalarından yardım isteyerek oyunu kullanması halinde de oyun
gizliliği ilkesinin ihlal edilmesi kaçınılmazdır.
Mektupla oy yönteminin uygulanması diğer yöntemlere göre
daha kolay ve daha az masraflıdır. Mektupla oy yönteminde oyun giz24
1 Mayıs 2003 tarihinde İngiltere’de yapılan yerel seçimlerde bazı seçim bölgelerinde seçmenlere çeşitli elektronik yöntemlerle oy kullanma imkânı tanınmıştır.
Ancak bu yöntemlerin fazla tercih edilmediği ve seçime katılımı artırmadığı tespit edilmiştir. bkz. Pippa Norris “Will New Technology Boost Turnout?Evaluating
Experiments in E-Voting v. All-Postal Voting Facilities in UK Local Elections” John F.
Kennedy School of Government, Harvard University, Faculty Research Working
Papers Series (August 2003) http://ssrn.com/abstract=437140
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
57
Ali Rıza ÇOBAN
hakemli makaleler
liliği ve serbest oy ilkelerinin ihlal edilme ve seçim yolsuzluğu riski
olmakla birlikte bu riskleri asgariye indirecek usullerin geliştirilmesi
mümkündür. Özellikle çok az sayıda Türk vatandaşının yaşadığı ve
coğrafi bakımdan büyük olan ülkelerde uygulanmak üzere mektupla
oy seçeneğinin açık olmasında yarar olduğu düşünülmelidir. Bu gibi
ülkelerde yukarıda sayılan risklerin de oldukça azalacağı bir gerçektir.
Anayasa’nın 67. maddesinin 2. fıkrasının son cümlesinde yurt dışında
yaşayan vatandaşların oylarını kullanabilmeleri için kanunun uygulanabilir tedbirler alacağı hükmü yer almaktadır. Bu nedenle yasa koyucunun yurt dışında yaşayan yurttaşların oy hakkından yararlanmalarını güvence altına alacak tedbirleri alma yükümlülüğü bulunmaktadır. Diğer oy verme yöntemleri dikkate alındığında özellikle az sayıda
Türk vatandaşının yaşadığı ve geniş coğrafyaya sahip ülkelerde uygulanmak üzere mektupla oy olanağının açık tutulmasının Anayasanın
emrine uygun olacağı düşünülebilirdi.
Fakat demokratik bir ülkede oy hakkının gerçek işlevini görebilmesi ancak bu hakkın Anayasa’da ve uluslar arası insan hakları belgelerinde yer alan ve bütün demokratik ülkelerce kabul edilmiş olan
seçim ilkelerine uygun bir şekilde kullanılması halinde mümkündür.
Karşılaştırmalı hukuktaki incelemelerin de gösterdiği gibi mektupla oy uygulamasının serbestlik, gizlilik ve dürüstlük gibi seçim ilkeleri açısından bazı riskler taşıdığı bir gerçektir. Ancak bu risklerin
alınacak önlemlerle asgariye indirilmesi olasıdır. Bu nedenle bu riskler
açısından mektupla oyun nasıl düzenlendiği büyük önem taşımaktadır. Alman Federal Anayasa Mahkemesi’nin kararlarında25 belirtildiği
ve Venedik Komisyonu’nun konuya ilişkin raporunda26 ortaya konulduğu gibi mektupla oy ilkesel açıdan serbest oy, gizli oy ve seçimin
dürüstlüğü ilkelerine aykırı görülmemektedir. Bu nedenle Anayasa
Mahkemesi’nin 94/A maddesinin birinci fıkrasındaki “mektup” ibaresini Anayasa’nın 67. maddesine aykırı bulan kararının eleştiriye açık
olduğu söylenebilir.
Kaldı ki, temel bir yurttaşlık hakkı olan oy hakkının hiç kullanılamaması sonucunu doğuracak bir tutumdan kaçınılması gerekir. Kore
25
26
58
BVerfGE 21, 200 (1967); BVerfGE 59, 119(1981).
Venice Commission, Report on the Compatibility of Remote Voting and Electronic
Voting with the Standards of the Council of Europe Adopted by Venice Commission at its 58 th Plenary Session 12-13 March 2004 (CDL-AD (2004) 012)
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Ali Rıza ÇOBAN
Anayasa Mahkemesi yabancı ülkelerde yaşayan Kore vatandaşlarının
oy hakkını kısıtlayan yasayı iptal ederken, seçimlerin adil ve dürüst
bir şekilde yapılmasının devletin ödevi olduğunu hatırlattıktan sonra
seçimlerin dürüstlüğüne gölge düşürebileceği gerekçesiyle belli grup
kişilerin oy hakkından mahrum bırakılamayacağına karar vermiştir.
Mahkeme seçimin dürüstlüğünü sağlamak için devlet tarafından alınabilecek tedbirlere kararında yer vermiştir.27
Her ne kadar Anayasa Mahkemesi Anayasa’nın 79. maddesi yönünden inceleme yapmamış ise de bu maddede yer alan seçimlerin
dürüstlüğü ilkesi açısından da konunun değerlendirilmesinde fayda
olduğu düşünülmektedir. Anayasa’nın 79. maddesinin 2. fıkrası şu
hükmü içermektedir:
“Seçimlerin başlamasından bitimine kadar, seçimin düzen içinde yönetimi ve dürüstlüğü ile ilgili bütün işlemleri yapma ve yaptırma, seçim süresince ve seçimden sonra seçim konularıyla ilgili bütün yolsuzlukları, şikâyet
ve itirazları inceleme ve kesin karara bağlama ve Türkiye Büyük Millet Meclisi üyelerinin seçim tutanaklarını ve Cumhurbaşkanlığı seçimi tutanaklarını
kabul etme görevi Yüksek Seçim Kurulunundur. Yüksek Seçim Kurulunun
kararları aleyhine başka bir mercie başvurulamaz.”
Bu hüküm esasen seçimlerin denetimini düzenlemektedir. Ancak
denetimin amacının seçimlerin dürüstlüğünü sağlamak olduğu bu hükümden anlaşılmaktadır. Dolayısıyla seçimin dürüstlüğü de Anayasanın kabul ettiği seçim ilkelerinden birisidir.
Seçimlerin dürüstlüğü ilkesi seçimlerin hem 67. maddede yer alan
seçim ilkelerine uygun yapılmasını hem de oyların verilmesi, toplanması ve değerlendirilmesi aşamalarında herhangi bir yolsuzluk yapılmamasını gerektirmektedir.
Mektupla oy düzenlemesinin bu ilkeye de uygun olması gerekir.
Ancak yukarıda belirtildiği gibi mektupla oy kurumunun bizzat kendisinin ilkesel açıdan dürüstlük ilkesine aykırı olduğu söylenilemez.
Dürüstlük ilkesine uygunluk bu kurumun nasıl düzenlendiğine bağlıdır. Bu düzenleme ise iptal edilen 94/B maddesinde yer almaktaydı.
O nedenle bu maddenin dürüstlük ilkesine aykırılığı aşağıda ayrıca
incelenecektir.
27
19-1 KCCR 859, 2004 Hun-Ma 644 et al., June 28, 2007, Decisions of the Constitutional Court of Korea (2007), (Seoul, 2008).
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
59
Ali Rıza ÇOBAN
hakemli makaleler
2. 94/B Maddesinin Anayasaya Aykırılığı Sorunu
13.3.2008 tarih ve 5749 sayılı Seçimlerin Temel Hükümleri ve
Seçmen Kütükleri Hakkında Kanunda Değişiklik Yapılmasına Dair
Kanun’un 10. maddesi ile 26.4.1961 tarihli ve 298 sayılı Kanun’a 94.
maddeden sonra gelmek üzere eklenen “Yurt Dışı Seçmenlerin Mektupla Oy Vermesi” başlıklı 94/B maddesi aşağıdaki hükmü içeriyordu:
“Yüksek Seçim Kurulu, özel olarak imal ettirdiği oy pusulası ile özel
renkte bastırılmış oy zarflarını, Yurt Dışı İlçe Seçim Kuruluna gönderir. Yurt
Dışı İlçe Seçim Kurulu, arkası kendi mührüyle mühürlenmiş oy pusulası ile
oy zarflarını, seçimlerin yapılacağı günün yetmiş beş gün öncesinden seçmenin yurt dışında kayıtlı olduğu adresine gönderir.
Seçmene oyunu kullanmak üzere gönderilen özel zarflardan, bir köşesi
Yurt Dışı İlçe Seçim Kurulunun mührünü taşıyan küçük zarfa oy pusulası
konur. Bu zarf, üzerinde “Yurt Dışı İlçe Seçim Kurulu Ankara/TÜRKİYE”
yazılı orta boy ikinci zarfa konur ve bu ikinci zarf, üzerinde seçmenin yurt dışı
adresi yazılı üçüncü büyük zarfa konur.
Mektubu alan seçmen, üzerinde kendi adresi yazılı zarfı açar, mühürlü
küçük zarf içerisindeki oy pusulasında tercih ettiği siyasi parti sütunundaki
daireyi veya cumhurbaşkanı seçimi ya da halkoylaması için düzenlenen oy pusulasındaki tercih ettiği bölümü (X) işareti ile işaretler, sadece oy pusulasını
küçük zarfa koyar ve zarfı kapatır. Bu zarfı, üzerinde alıcısı “Yurt Dışı İlçe
Seçim Kurulu Ankara/TÜRKİYE” adresi yazılı ikinci zarfa koyar ve ağzını
kapatıp seçim günü saat 17:00’a kadar Yurt Dışı İlçe Seçim Kurulunda bulunacak şekilde posta ile gönderir.
Mektupların gönderilmesi, güvenliği ve kimlik tespitine ilişkin usul ve
esaslar, Posta ve Telgraf Teşkilatı Genel Müdürlüğünün görüşü alınarak
Yüksek Seçim Kurulu tarafından belirlenir. Posta giderleri Yüksek Seçim Kurulunca karşılanır.
Yurt Dışı İlçe Seçim Kuruluna gelen mektup, seçmenin kimliği tespit
edilip seçmen kütüğündeki ismi bulunarak işaretlendikten sonra, sandık kurulunca açılır ve içerisinden çıkan oy pusulasının bulunduğu zarf açılmaksızın sandığa atılır. Oy sandığı her gün saat 17:00’da yetkili sandık kurulunca
açılır, zarflar oy veren seçmen sayısı ile karşılaştırılır ve uygunluğu tutanakla
saptanır. Oy zarfları açılmaksızın tutanağın bir örneği ile birlikte torbaya konularak ağzı mühürlenir ve sandık kurulunca Yurt Dışı İlçe Seçim Kuruluna
teslim edilir.
60
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Ali Rıza ÇOBAN
Seçim günü saat 17:00’dan sonra gelen mektuplar tutanakla tespit edildikten sonra yakılarak imha edilir.
Seçimin yapıldığı gün saat 17:00’dan itibaren oy torbaları Yurt Dışı İlçe
Seçim Kurulunca açılarak sayım, döküm ve birleştirme işlemleri yapılır ve sonuçlar Ankara İl Seçim Kuruluna iletilir. Bu Kurulca da birleştirme tutanağı
düzenlenerek Yüksek Seçim Kuruluna gönderilir.
Yurt dışı seçmenler tarafından kullanılan toplam geçerli oy sayısı, Yüksek Seçim Kurulunca Türkiye genelinde kullanılan toplam geçerli oy sayısına
ilave edilerek yurt düzeyinde genel oy miktarı ve her partinin ülke genelinde
aldığı geçerli oy miktarı bulunur.
Bu şekilde, 2839 sayılı Milletvekili Seçimi Kanununun 33 üncü maddesine esas teşkil eden toplam oylar bulunmuş olur.
Her seçim çevresinde geçerli toplam oy, Yurt Dışı İlçe Seçim Kurulundan Ankara İl Seçim Kuruluna gelen toplam oyun diğer seçim kurullarından
gelen oylara bölünmesiyle elde edilen oranda artırılır. O seçim çevresinde kullanılan toplam oylarla bu şekilde hesaplanan toplam oy arasındaki fark partilere, Ankara İl Seçim Kurulundan gelen oydaki hisseleri oranında taksim
edilir ve elde edilen rakamlar o seçim çevresinde aldıkları geçerli oylara ilave
edilir. Böylece Milletvekili Seçimi Kanununun 34 üncü maddesinde belirlenen esas seçim çevresinde kullanılan geçerli toplam oy miktarı ve partilerin
aldıkları toplam geçerli oy miktarı bulunur.”
Bu maddede mektupla oyun nasıl kullanılacağı, kullanılan oyların
ne şekilde toplanacağı ve sayılacağı ve bu oyların nasıl değerlendirileceği düzenlenmişti.
Buna göre Ankara İl Seçim Kuruluna bağlı bir Yurtdışı İlçe Seçim
Kurulu oluşturulacaktır. Yurtdışı İlçe Seçim Kurulu oy verme gününden yetmiş beş gün önce yurt dışında yaşayan vatandaşların adres
kayıt sisteminde kayıtlı adreslerine özel basılmış oy pusulalarını ve
oyunu geri göndereceği zarfları gönderecektir. Bu zarfı alan seçmen
oyunu kullandıktan sonra, oy pusulasını gönderilen bir köşesi mühürlü boş zarfa koyacak bu zarfı ise Yurtdışı İlçe Seçim Kurulu’nun adresi
yazılı ikinci bir zarfa koyarak postaya verecektir. Yurtdışı İlçe Seçim
Kurulu gelen oy zarflarını seçmenlerin listedeki ismini işaretleyerek
açacak oy zarfını açmadan oy kutusuna atacaktır. Bu şekilde her gün
gelen oylar sandık görevlilerince akşam sayılarak listelerle uyumluluğu kontrol edildikten sonra tutanakla Yurtdışı İlçe Seçim Kurulu’na
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
61
Ali Rıza ÇOBAN
hakemli makaleler
teslim edilecektir. Oy verme gününün sonunda ise oylar açılarak sayım ve dökümü yapılacaktır.
Hem dava dilekçesinde hem de Anayasa Mahkemesi’nin kararında
94A maddesindeki “mektup” ibaresi ile 94B maddesi birlikte değerlendirildiğinden buna ilişkin ayrı bir inceleme yapılmamıştır. Ancak yukarıda belirtildiği gibi ilkesel olarak mektupla oyun Anayasa’ya aykırılığı ile bu yöntemin somut olarak düzenlenme biçiminin Anayasa’ya
aykırılığı farklı hukuki sorunlardır ve ayrı bir incelemeye tabi tutulması ulaşılacak sonuçların etkinliğini artıracaktır.
Anayasa’nın 67. maddesinde yer alan serbest oy ve gizli oy ilkeleri ile 79. maddesinde yer alan seçimlerin dürüstlüğü ilkesi arasında
da yakın bir bağlantı vardır. Seçimlerin dürüstlüğü ilkesi yukarıda da
belirtildiği gibi hem seçimlerin 67. maddede yer alan seçim ilkelerine
uygun yapılmasını hem de oyların verilmesi, toplanması ve değerlendirilmesi aşamalarında herhangi bir yolsuzluk yapılmamasını gerektirmektedir.
Mektupla oya ilişkin olarak oyun gizliliğini sağlamaya yönelik
tedbirler ile oy güvenliğini sağlamaya yönelik tedbirler büyük ölçüde
örtüşmektedir. O nedenle “Yurt dışı seçmenlerin mektupla oy vermesi”
başlıklı 94/B maddesinin Anayasa’nın 67 ve 79. maddelerine aykırılığı
sorunu birlikte değerlendirilecektir.
Yukarıda belirtildiği gibi mektupla oyun demokratik seçim ilkelerine uyumlu olabilmesi için oyun gizliliğini sağlayacak yeterli tedbirlerin alınması ve seçim yolsuzluklarına karşı yeterli güvenceleri
içermesi gerekir. Bu amaçla mektupla oya izin veren ABD gibi ülkelerde geri gönderme zarfı “güvenlik zarfı” şeklinde tasarlanmıştır ve
seçmenin imzasını içermektedir. Almanya, Avusturya ve İngiltere gibi
ülkelerde ise geri gönderme zarfına oy zarfının yanı sıra oyun seçmen
tarafından bireysel olarak ve gizlilik içinde kullanıldığına ilişkin bir
yemin beyanını içeren imzalı bir seçmen kartının konulması zorunlu
tutulmuştur. Ayrıca bu belgelerde yapılacak sahtecilikler cezai yaptırıma tabi tutulmuştur. İsveç’te ise seçmenin yemin beyanının seçmen
ve iki tanık tarafından imzalanması ve oy zarfıyla birlikte gönderilmesi gerekmektedir. Venedik Komisyonu da mektupla oyun Avrupa
Konseyi ilkelerine uygunluğuna karar verirken güvenlik tedbirlerinin
alınması gereğine özellikle vurgu yapmıştır.
62
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Ali Rıza ÇOBAN
Özellikle seçmen tarafından oyun gizlilik içinde ve kimse tarafından görülmeden bireysel olarak kullanıldığına ilişkin bir yemin metninin imzalanması zorunluluğu, seçmene oyunu gizli kullanması gerektiğini hatırlatmakta ve bu yönde bir yükümlülük altına sokmaktadır.
Elbette bu önlemin de tek başına oyun gizliliğini sağlamaya yetmeyeceği ileri sürülebilir. Bu konuda benzer kaygılara Avrupa Konseyi
tarafından yaptırılan çalışmalarda da dikkat çekilmiştir. Ancak Avrupa Konseyi’nin bir taraftan demokratik katılımı artırmak ve temsili
demokrasiyi geliştirmek amacıyla mektupla oy ve elektronik oy gibi
uzaktan oy kullanma yöntemlerini teşvik ederken diğer taraftan da
demokrasinin özünü ve temel ilkelerini koruması, bu ikisi arasında bir
denge kurulması gerektiği vurgulanmıştır.28
Mektupla oy uygulamasında seçimin dürüstlüğünü güvence altına almaya yönelik bir tedbir olarak oy kullanan seçmenin güvenlik
zarfına ya da seçmen kartına imza atmasının zorunlu tutulması oy
güvenliğini önemli ölçüde artıracaktır. Böylece güvenlik zarfındaki ya
da seçmen kartındaki imza ile seçmenin seçmen kütüğündeki imzası
karşılaştırılarak oyun doğru seçmene ait olduğu denetlenebilmektedir.
Bu güvenlik tedbiri büyük ölçüde oy çalınması ya da oyların satın alınması gibi yolsuzluklara karşı güvence oluşturmaktadır.
İptal edilen 94B maddesi doğrudan böyle bir güvenlik tedbiri
öngörmemekte fakat mektupların gönderilmesi, güvenliği ve kimlik tespitine ilişkin usul ve esasların, Posta ve Telgraf Teşkilatı Genel
Müdürlüğü’nün görüşünü alarak Yüksek Seçim Kurulu tarafından
belirleneceği hükmünü içermekteydi. Burada bir eksik düzenleme olduğu söylenilebilir. Elbette Yüksek Seçim Kurulu bu tür güvenlik tedbirlerini öngörebilir. Ancak oy güvenliği demokratik ve serbest seçimler için o kadar önemlidir ki bunların asgari düzeyde yasa tarafından
düzenlenmemiş olması büyük bir eksiklikti.
Ayrıca serbest seçim, gizli oy ve seçimin dürüstlüğü ilkeleri açısından taşıdığı riskler nedeniyle diğer seçeneklerin etkin bir şekilde
uygulanması mümkün olan yerlerde mektupla oya başvurulmamasını
öngören bir düzenlemeye yer verilmemiş olması da yasanın önemli bir
eksiği olarak değerlendirilebilir. Nitekim Yasa’nın Parlamento’daki
28
Pratchett, L. and Lowndes, V., Developing Democracy in Europe: An Analytical
Summary of the Council of Europe’s Acquis, (Council of Europe, 2004) s. 55
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
63
Ali Rıza ÇOBAN
hakemli makaleler
görüşmeleri sırasında sandıkta oya öncelik verilmesi gerektiği vurgulanmış ancak bu yönde bir hükmün Yüksek Seçim Kurulu’nun
elini bağlayacağı gerekçesiyle yasa metnine konulmaması kararlaştırılmıştır. Her ne kadar bu konudaki kararı verme yetkisi seçimlerin
dürüstlüğünü denetlemekle görevli yargı organı olan Yüksek Seçim
Kurulu’nda ise ve fiili uygulamanın bu yönde olacağı beklenilse de
yasa koyucunun seçim ilkelerine uygunluğu sağlama yükümlülüğüne uygun olarak bunu yasa hükmü haline getirmesi Anayasa’ya daha
uygun olurdu.
Seçimlerin dürüstlüğünü sağlayacak ilkelerden birisi de seçmenlerin, oylarının göz ardı edilmediği ve seçimlerde değerlendirildiğinden emin olmalarıdır. Bu Yasa’nın düzenlemesine göre dünyanın her
yerinden oylar Ankara’ya gönderilecekti. Seçmenlere oylarının seçim
kuruluna ulaşıp ulaşmadığını denetleme olanağı sağlanması seçimin
dürüstlüğü açısından büyük önem taşımaktadır. Bu aynı zamanda
postada oyların çalınmasına karşı da güvence oluşturur. O nedenle
oy zarflarının güvenceli bir şekilde gönderilmesine olanak tanıyan bir
yöntemin yasada yer almaması da oy güvenliğini zayıflatan bir durumdu.
Anayasa Mahkemesi bu maddenin tamamını Anayasa’nın 67.
maddesinde yer alan seçimlerin serbestliği ve gizliliği ilkelerine aykırı
bularak mektupla oy yönünden iptaline karar vermiştir. Mahkeme’nin
bu şekilde karar vermesinin nedeni yurt dışında kullanılan oyların nasıl değerlendirileceğinin bu maddede düzenlenmiş ve diğer yöntemleri
düzenleyen maddelerin bu maddeye atıf yapmış olmasıdır. O nedenle
bu maddede yer alan düzenlemeler yalnızca mektupla oy yönünden
iptal edilmiştir.
E. SONUÇ
Demokratik ülkelerde siyasal katılımdaki düşüşe çare arayışlarının
sonucu olarak yeni bazı uzaktan oy verme yöntemleri geliştirilmekte
ve uygulamaya konulmaktadır. Bu yöntemler arasında en yaygın uygulamaya sahip olanlardan birisi de mektupla oy verme yöntemidir.
Seçim ekonomisi açısından büyük bir avantaja sahip olan bu yöntem,
seçmenlere de büyük kolaylıklar sağlamaktadır. Ancak, bu yöntemde
oyunu kullanırken bireyin özgür iradesini istenmeyen müdahalelere
64
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Ali Rıza ÇOBAN
karşı koruyacak gerekli tedbirlerin alınması zorunluluğu bulunmaktadır. Ayrıca seçim yolsuzluğu riskini en aza indirecek önlemlere de ihtiyaç vardır. Bu riskleri ortadan kaldırmayan her düzenleme Anayasa’ya
uygunluk sorunuyla karşı karşıyadır.
Türk Anayasa Mahkemesi 5749 sayılı Yasa’nın öngördüğü düzenlemeleri bu riskler açısından sorunlu bularak iptal etmiştir. Mahkemenin bu kararının sonuçlarına ilişkin bir değerlendirme yapmak
gerekmektedir. Acaba Mahkeme’nin kararından mektupla oyun hiçbir
şekilde Anayasaya uygun olmayacağı sonucu çıkarılabilir mi? Özellikle farklı gerekçe yazan üyelerin gerekçelerini farklılaştırma yöntemlerinden kararı bu şekilde algıladıkları anlaşılmaktadır. Ancak karar
metninin böyle keskin bir sonucu zorlamadığı düşünülebilir. Çünkü
karar metninde “iptali istenilen yasa kurallarında öngörülen mektupla oy
kullanma yöntemi, seçmenin oyunu kullanırken aile üyelerinden ve sosyal
çevresinden gelebilecek her türlü etkiye açık olması nedeniyle seçmenin iradesini korumaya elverişli bulunmamaktadır” denilmektedir. Bundan hareketle seçmen iradesini koruyucu tedbirleri öngören bir düzenlemenin
Anayasa ile çatışmayacağı sonucuna ulaşılabilir.
Ancak kabul etmek gerekir ki, ne kadar tedbir alınırsa alınsın,
resmi memur gözetimine yer vermeyen her oy kullanma yönteminde
gizlilikle ilgili kuşkular doğması kaçınılmazdır. O nedenle Anayasa
Mahkemesi’nin bu kararda ortaya koyduğu yaklaşıma uygun bir mektupla oy yöntemi ancak resmi memurun gözetiminde gizliliği temin
edilen bir yöntemle bireyin oyunu kullanarak postaya vermesi halinde mümkün gözükmektedir. Dolayısıyla Mahkeme’nin bu kararıyla
mektupla oy uygulaması, hukuken olmasa da fiilen Türkiye açısından
uygulanamaz hale gelmiştir denilebilir.
Bu durumda yurt dışında yaşayan vatandaşların oy kullanabilmesi için sandıkta oy kullanma ve elektronik oy seçenekleri kalmaktadır.
Sandıkta oy kullanma, yoğun Türk vatandaşının yaşadığı ülkelerde
uygulanabilecek bir yöntem olmakla birlikte, bu ülkelerin çeşitli nedenlerle buna olumlu yaklaşmadığını ve izin vermediğini biliyoruz.
Ancak bu ülkelerde yaşayan vatandaşlarımızın oy hakkından yararlanabilmesi için diplomatik ikna kanallarının yoğunlaştırılması gerekmektedir.
Elektronik oy uygulamasının henüz altyapısı oluşmamıştır. Bu altyapı oluşturulsa bile elektronik oy yönteminden yararlanabilmek için
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
65
Ali Rıza ÇOBAN
hakemli makaleler
asgari derecede teknoloji kullanmaya aşina olmak gerekmektedir. Bu
özellikle yaşlı seçmenler açısından büyük bir sorun oluşturmaktadır.
Ancak daha da önemlisi Anayasa Mahkemesi’nin bu kararından sonra
elektronik oyu düzenleyen hükmün de gizli oy ilkesi açısından ne derece güvenceli olduğu tartışmalı hale gelmiştir ve Mahkeme’nin önüne
gelmesi halinde iptal edilme olasılığı bulunmaktadır.
Sonuç olarak, yurt dışında yaşayan vatandaşların oy hakkından
fiilen yararlanması gene başka bir bahara kalmış gibi gözükmektedir.
KAYNAKLAR
Constitutional Court of Korea, Decisions of the Constitutional Court of
Korea (2007), (Seoul, 2008).
Electoral Commission, Delivering Democracy? the Future of Postal Voting http://www.electoralcommission.org.uk/files/dms/Deliver
ingDemocracyfinalcomplete_16306-10935__E__N__S__W__.pdf
Funk, Patricia “Modern Voting Tools, Social Incentives and Voter Turnout: Theory and Evidence”, www.aeaweb.org/annual_mtg_
papers/2007/0107_0800_1401.pdf
Funk, Patricia “Social Incentives and Voter Turnout: Evidence from the
Swiss Mail Ballot System”, Journal of the European Economic
Association (June 2008) http://papers.ssrn.com/sol3/papers.
cfm?abstract_id=917770
Karamustafaoğlu, Tuncer, Seçme Hakkının Demokratik İlkeleri,
(AÜHFY: Ankara, 1970).
Kommers, Donald P., The Constitutional Jurisprudence of the Federal
Republic of Germany, (Duke University Pres, 1997).
Norris, Pippa “E-Voting as the Magic Ballot?” Robert Schuman Centre for Advanced Studies’de 10-11Mayıs 2002 tarihinde düzenlenen E-voting and the European Parliamentary Elections’ başlıklı
Workshop için hazırlanan bildiri. Şu adresten indirilebilir: http://
ssrn.com/abstract_id=336542.
Norris, Pippa “Will New Technology Boost Turnout?Evaluating Experiments in E-Voting v. All-Postal Voting Facilities in UK Local Elections”
John F. Kennedy School of Government, Harvard University, Fa66
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Ali Rıza ÇOBAN
culty Research Working Papers Series (August 2003) http://ssrn.
com/abstract=437140.
Pratchett, L. and Lowndes, V., Developing Democracy in Europe: An
Analytical Summary of the Council of Europe’s Acquis, (Council
of Europe, 2004).
Rallings, Colin S. and Thrasher, M A M.; “Local Electoral Participation”
Parliamentary Affairs (2003) 56, p.1-16.
Simon Luechinger, Myra Rosinger and Alois Stutzer, “The Impact of
Postal Voting on Participation Evidence for Switzerland” Institute for
Empirical Research in Economics, University of Zurich Working
Paper Series, Working Paper No. 297, ISSN 1424-0459, (July 2006).
http://www.iew.uzh.ch/wp/iewwp297.pdf .
Southwell, Priscilla L., “Five Years Later: A Re-assesment of Oregon’s
Vote by Mail Electoral Process” Political Science & Politics (2004),
37: 89-93.
Venice Commission, Report on the Compatibility of Remote Voting
and Electronic Voting with the Standards of the Council of Europe
Adopted by Venice Commission at its 58 th Plenary Session 1213 March 2004 (CDL-AD (2004) 012) http://www.venice.coe.int/
docs/2004/CDL-AD(2004)012-e.asp .
Venice Commission, Code of Good Practice in Electoral Matters, CLDAD (2002)023. http://www.venice.coe.int/docs/2002/CDLAD(2002)023-e.asp .
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
67
D. GÜNGÖR / G. OKUYUCU-ERGÜN
hakemli makaleler
CEZA MUHAKEMESİNDE
BEKLETİCİ SORUN KARARININ
DAVA ZAMANAŞIMININ
DURMASINA ETKİSİ
Devrim GÜNGÖR∗
Güneş OKUYUCU-ERGÜN∗∗
Suç teşkil eden fiilin üzerinden zaman geçmesiyle, söz konusu suç
ve bu suçun toplumsal etkileri unutulmaya başlar; ispat vasıtaları kaybolmuş olabileceğinden delil toplanması oldukça güçleşir. Dolayısıyla, geçen zaman, devletin dava açma veya verilmiş cezayı uygulama
konusundaki menfaatini azaltır. İşte bu nedenlerle, dava ve ceza zamanaşımı kurumları benimsenmiştir.1
Dava zamanaşımı TCK’nın 66. maddesinde, ceza zamanaşımı ise,
TCK’nın 68. maddesinde düzenlenmektedir. 66. maddenin 6. fıkrası
uyarınca, dava zamanaşımı, tamamlanmış suçlarda suçun tamamlandığı günden; teşebbüs aşamasında kalmış suçlarda son icra hareketinin
yapıldığı günden; kesintisiz suçlarda kesintinin, zincirleme suçlarda
ise son suçun gerçekleştiği günden; çocuklara karşı üstsoy veya bunlar
üzerinde hüküm ve nüfuzu olan kimseler tarafından işlenen suçlarda
çocuğun on sekiz yaşını bitirdiği günden itibaren işlemeye başlar.
Bazı nedenlerin varlığı halinde, zamanaşımı süresinin o ana kadar
geçen kısmı korunarak söz konusu neden ortadan kalktıktan sonra,
süre kaldığı yerden işlemeye devam eder. Buna zamanaşımının durması denir.2 Dava zamanaşımı süresini durduran nedenler, TCK’nın
67. maddesinin 1. fıkrasında sayılmaktadır. Buna göre, “Soruşturma ve
*
**
1
2
68
Yrd. Doç. Dr., Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Ceza ve Ceza Usulü Hukuku
Anabilim Dalı öğretim elemanı.
Dr., Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Ceza ve Ceza Usulü Hukuku Anabilim
Dalı öğretim elemanı.
Toroslu, Ceza Hukuku Genel Kısım, Ankara 2008, s. 432; Antolisei, Manuale di diritto
penale parte generale, Milano 1997, s. 764; Mantovani, Diritto penale parte generale,
Milano 2001, s. 853.
Mantovani, s. 855; Taner, Ceza Hukukunda Zamanaşımı, Ankara 2008, s. 83.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
D. GÜNGÖR / G. OKUYUCU-ERGÜN
kovuşturma yapılmasının izin veya karar alınması veya diğer bir mercide çözülmesi gereken bir meselenin sonucuna bağlı bulunduğu hallerde; izin veya
kararın alınmasına veya meselenin çözümüne veya kanun gereğince hakkında
kaçak olduğu hususunda karar verilmiş olan suç faili hakkında bu karar kaldırılıncaya kadar dava zamanaşımı durur.”
Görüldüğü gibi, dava zamanaşımını durduran sebeplerden biri de
soruşturma veya kovuşturma yapılmasının, izin veya karar alınması
veya diğer bir mercide çözülmesi gereken bir meselenin sonucuna bağlı bulunması yani bekletici sorunun çıkmasıdır. Dolayısıyla, soruşturma
veya kovuşturma yapılmasının, izin veya karar alınması veya diğer
bir mercide çözülmesi gereken bir meselenin sonucuna bağlı bulunduğu hallerde; izin veya kararın alınmasına veya meselenin çözümüne
kadar dava zamanaşımı duracaktır. Buna göre, öğretide ön mesele de
denilen bekletici sorun, zamanaşımını durduran nedenlerden biri olarak kabul edilmiştir.
Bekletici sorun, bir ceza davasının görülebilmesinin başka bir mahkemenin yetkisine giren bir sorunun veya uyuşmazlığın çözülmesine
bağlı olması halinde söz konusu olur.3 Böyle bir durumda, ceza davasını görmekte olan mahkemenin başvurabileceği yollardan biri nispi
muhakeme yapmak, diğeri ise bekletici sorun sayarak diğer sorunun
veya uyuşmazlığın çözülmesini beklemek üzere, ceza muhakemesini
durdurmaktır.
Bekletici sorun nedeniyle muhakemenin durdurulması, ancak
muhakemelerin birleştirilmesinin veya nisbi muhakemenin kabul
edilmediği hallerde söz konusu olabilir.4 Bekletici sorun sayma kararı, kural olarak, fayda düşüncesine dayanır ve hâkimin takdirindedir.
Dolayısıyla, ceza davasını görmekte olan yargılama makamı, somut
olayın koşullarını değerlendirerek bekletici sorun saymada fayda bu-
3
4
Kunter/Yenisey, Muhakeme Hukuku Dalı Olarak Ceza Muhakemesi Hukuku, İstanbul
2000, s. 257; Dönmezer/Erman, Nazari ve Tatbiki Ceza Hukuku, Genel Kısım, İstanbul
1997, C. III, s. 277; Toroslu/Feyzioğlu, Ceza Muhakemesi Hukuku, Ankara 2008, s. 91;
Centel-Zafer, Ceza Muhakemesi Hukuku, İstanbul 2008, s. 546; Önder, Ceza Hukuku
Genel Hükümler, İstanbul 1992, C. II-III, s. 792; Erem, Türk Ceza Hukuku Genel Hükümler, Ankara 1984, C. I, s. 508; Leone, Manuale di diritto processuale penale, Napoli
1988, s. 148-149.
Toroslu/Feyzioğlu, s. 91.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
69
D. GÜNGÖR / G. OKUYUCU-ERGÜN
hakemli makaleler
lunup bulunmadığını değerlendirecektir.5 Ancak, bazı hallerde kanun
koyucu, bu kararı kendisi vermekte ve bekletici sorun sayma veya saymama zorunluluğu getirmektedir. Örneğin, bir davaya bakmakta olan
mahkeme, uygulanacak bir kanun veya kanun hükmünde kararnamenin hükümlerini Anayasa’ya aykırı görürse veya taraflardan birinin
ileri sürdüğü aykırılık iddiasının ciddi olduğu kanısına varırsa bunu
bekletici sorun sayarak Anayasa Mahkemesi’nin bu konuda vereceği
karara kadar davayı durdurmak zorundadır (Any. m. 152). Aynı şekilde Danıştay dışında bir Türk yargı organı önünde görülen davada,
bir kimsenin Türk vatandaşı olup olmadığı hakkında, İçişleri Bakanlığınca verilen karara karşı ilgililerce Danıştay’a başvurulması halinde,
bakılmakta olan dava, karar verilene kadar durdurulur (TVK. m. 41).6
Bekletici sorun saymanın zorunlu olduğu sınırlı haller dışında, her
olayda bekletici bir sorunun bulunup bulunmadığına davaya bakmakta olan mahkeme karar verir.7 Bekletici sorun sayma, ceza mahkemesinden başka bir mahkemenin görev alanına giren bir sorunun çözümüne bağlı bir konuda olabileceği gibi, bir başka ceza mahkemesinin
karar vermesini gerektiren bir sorunun çözümüne bağlı bir konuda da
olabilir. Örneğin, suçtan elde edilen eşyayı almak suçundan (TCK m.
165) dolayı açılan davada mahkeme, önceki suçun sabit olup olmadığı
sorununu nisbi muhakeme yolu ile kendi çözebileceği gibi, bu duru5
Toroslu/Feyzioğlu, s. 92.
6
Öte yandan kanunda açıkça öngörülmeyen kimi durumlarda da bekletici sorun
sayma mecburiyetinin bulunduğu ileri sürülmüştür. Buna göre örneğin, iftira suçunda (TCK m. 267), isnat olunan suç hakkındaki muhakemenin sonuçlanması
beklenmelidir. Aynı şekilde, bir tanık hakkında yalan tanıklık suçundan (TCK m.
272) kovuşturma yapılıyorsa, o tanığın yalan söylediği iddia olunan davada, bu
ceza davasının sonucu beklenmelidir. Bk. Kunter/Yenisey, s. 258.
Toroslu/Feyzioğlu, s. 92; Centel/Zafer, s. 547. İtalyan Ceza Muhakemesi Kanu­
nu’nun 3. maddesinde, ceza mahkemesinin kararının kişinin medeni durumuna
veya vatandaşlık durumuna ilişkin uyuşmazlığın çözümüne bağlı olması halinde,
sorun ciddiyse ve bu soruna ilişkin dava halihazırda devam etmekteyse, hakimin
yargılamayı söz konusu sorunun çözümüne kadar bekletebileceği öngörülmüş;
yani böyle bir durumun varlığı halinde hakime sorunu bekletici sorun yapıp yapmama konusunda takdir yetkisi tanınmıştır. Yine İtalyan Ceza Kanunu’nun 479.
maddesinde ceza hakimine, 3. maddede öngörülen haller saklı kalmak kaydıyla,
suçun varlığına ilişkin kararın özel bir karmaşıklık arz eden medeni veya idari bir
uyuşmazlığın çözüme bağlı olması durumunda, söz konusu uyuşmazlığa ilişkin
davanın yetkili mahkeme önünde devam ediyor olması şartıyla bu uyuşmazlığı
bekletici sorun yapıp yapmama konusunda takdir yetkisi tanınmıştır.
7
70
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
D. GÜNGÖR / G. OKUYUCU-ERGÜN
mu bekletici sorun olarak da kabul edebilir.8
Ceza mahkemesi tarafından bekletici sorun sayma kararı verilen
her durumda dava zamanaşımının da duracağı öğretide ve uygulamada geniş biçimde kabul edilmektedir.9 Bu görüşte olan yazarlarca, bekletici sorun çözümlenmedikçe, ceza davasına devam etmek
mümkün olmadığından sorun çözümleninceye kadar zamanaşımında bir parantez açılması, yani zamanaşımının durması gerektiği
savunulmaktadır.10
Bununla beraber, bekletici sorunun ortaya çıktığı her durumda
dava zamanaşımının durması, kimi hallerde kabul edilemez sonuçlara
neden olabilir. Örneğin, hırsızlık suçundan sanık olan bir kişinin yargılandığı davada, ceza mahkemesinin malın aidiyeti ile ilgili sorunu,
hukuk mahkemesinin çözmesi için bekletici sorun sayması halinde,
sorun çözümlenene kadar yargılamaya devam edilemeyecektir. Bu
arada aynı davada müdahil olan kişinin malın aidiyetinin tespiti için
8
Kunter/Yenisey, s. 259; Dönmezer/Erman, s. 278; Toroslu/Feyzioğlu, s. 92; Önder, s. 792.
9
Dönmezer/Erman, s. 277 vd.; Kunter/Yenisey, s. 258; Erem, s. 508; Önder, s. 792;
İçel, Yaptırım Teorisi, İstanbul 2000, s. 369.
765 sayılı mülga Türk Ceza Kanununun mehazı olan Zanardelli Kanununun
1887 tarihli projesinin, zamanaşımını durduran nedenleri düzenleyen 88. maddesinde, “kanunen diğer bir mahkemeye havale edilmiş” denmekte iken havalenin
zorunlu olduğu hallerde ancak hükmün uygulanabileceği sanısını gidermek için
“kanunen” sözcüğü metinden çıkarılmıştır. Bk. Majno, Ceza Kanunu Şerhi, C. 1,
Ankara 1977, s. 525.
“Suça konu yerin Asliye Hukuk Mahkemesinin 1994/261 sayılı dosyasındaki davaya
konu yer içerisinde kaldığının anlaşılması üzerine, mahkemenin 8.8.1997 tarihli celsede,
Asliye Hukuk Mahkemesinde görülmekte olan davanın neticelenmesini bekleyip bekletici
mesele yapmış olmasına göre, TCK.’nun 107’nci maddesi uyarınca zamanaşımı süresinin
işlemeyeceği gözetilmeden yazılı şekilde hüküm tesisi, bozmayı gerektirmiştir.” Yargıtay
3. CD. 30.06.2003, E. 2003/4067 K. 2003/4166; “... Durma nedenlerinden olan “bekletici sorun”un bulunduğu hallerde; kanunun emri veya hakimin takdiri sonucunda ceza
davasındaki uyuşmazlığın çözümü her şeyden önce başka bir mercide belirli bir sorunun
çözümüne bağlıdır. Böyle bir durumda, sözü geçen sorun çözümlenmedikçe ceza davasına
devam etmeye imkan bulunmadığı için, ceza davasının olduğu yerde durması ve sorun çözümleninceye kadar dava zamanaşımının işlememesi gerekir. Bekletici sorunun dava açıldıktan sonra ortaya çıkması da mümkündür. Bu hallerde de 107. maddenin uygulanması
gerektiğinden zamanaşımı durur. Durma nedenlerinin varlığı halinde, bu neden ortadan
kalkınca zamanaşımı durduğu yerden işlemeye başlar, durduran nedenlerden önce işlemiş
olan süre de varlığını korur...” Yargıtay Ceza Genel Kurulu, 04.05.2004, E. 2004/3-89
K. 2004/110.
10
Antolisei, s. 766; Mantovani, s. 854; Dönmezer/Erman, s. 277.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
71
D. GÜNGÖR / G. OKUYUCU-ERGÜN
hakemli makaleler
hukuk mahkemesinde dava açmaması veya açtığı davayı takip etmemesi halinde, ceza yargılamasına devam edilemediği için yargılanan
kişinin sanık sıfatının sona ermesi ve dava tehdidinden kurtulması
mümkün olamayacaktır. Zira kanunda dava zamanaşımının durması
bakımından, zamanaşımının kesilmesinde olduğu gibi bir üst sınır getirilmemiştir; bu nedenle zamanaşımı sınırsız olarak durabilir.
Zamanaşımı devletin ceza verme hakkını düşüren ve gerçekleştiğinde yargı organları tarafından re’sen uygulanması gereken bir kurum olup, şüpheli, sanık ve hükümlünün dahi bundan vazgeçmesi
mümkün değildir (TCK m. 72/2).11 Bu itibarla, ceza mahkemesinin bir
sorunu nispi muhakeme yoluyla çözmesi halinde zamanaşımı süresi
işlemeye devam edecek, aynı sorunun bekletici sorun sayılması halinde ise zamanaşımı süresi duracaktır. Bekletici sorun sayma zorunluluğunun bulunmadığı, bir başka deyişle, bekletici sorun saymanın mahkemenin ihtiyarında olduğu durumlarda, ceza mahkemesinin sadece
takdir hakkını kullanarak bekletici sorun sayma yolunu tercih etmesiyle kamu düzenine ilişkin olan bir sürenin işlemesine engel olmasının doğru olmadığı kanaatindeyiz. Bu nedenle, ancak bekletici sorun
saymanın zorunlu olduğu, yani ceza mahkemesinin nispi muhakeme
yapamadığı sınırlı durumlarda zamanaşımı durmalı, aksi takdirde işlemeye devam etmelidir.
11
72
Toroslu, s. 432; Antolisei, s. 768.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Olgun DEĞİRMENCİ
CEZA MUHAKEMESİNDE
TEHLİKE İÇİNDE BULUNAN
TANIĞIN KORUNMASI
Olgun DEĞİRMENCİ∗
1. Genel Açıklamalar
Tanık, etkin bir ceza muhakemesinde merkez rollerden birine sahip bir delil kaynağı, ispat aracıdır.1 Tanığın beyanlarının ceza muhakemesinde maddi gerçeğin ortaya çıkarılmasındaki önemi, onu ceza
muhakemesinin vazgeçilemez ispat araçlarından birisi haline getirmektedir. Bundan dolayı tanığa; muhakemede hazır bulunma (CMK
m. 43), ifade verme (CMK m. 52, 53) ve gerçeği söyleme (CMK m. 53
vd.) gibi birtakım görevler de yüklenmiştir.
Tanıklığın temellerinden birisi samimiyettir. Doğru olarak verilen
ifade ceza muhakemesinde maddi gerçeğin ortaya çıkarılmasına katkıda bulunacaktır. Bununla birlikte, tanığın genel olarak samimi olmadığı, bu açıdan güvenilmez bir delil kaynağı olduğu sıklıkla ifade
edilmektedir.2 Ceza muhakemesine konu teşkil eden maddi olay, her
∗
1
2
Dr., Kara Harp Okulu Askeri Ceza Hukuku öğretim görevlisi.
David Bruce, “Danger, Threats or Just Fear”, SA Crime Quarterly, No. 13, September 2005, s. 28; Nicholas R.Fyfe/Heather McKay, “Police Protection of Intimidated Witnesses: A Study of the Strathclyde Police Witness Protection Programme”,
Policing and Society, 2000, Vol.10, s. 278; uluslararası ceza mahkemesinde tanığın
korunmasının önemi açısından bakınız Mohammed Othman, “The Protection of
Refugee Witness by the International Criminal Tribunal for Rwanda”, International Journal of Refugee Law, October 2002, Vol.:14, No. 4, s. 495 vd; Roberta Arnold,
“Witness Protection Under Swiss Legislation: An Offspring of International Law”,
International Criminal Law 7, 2007, s. 487.
Namık Kemal Eğilmez, “Şahadet ve Şahidin Psikolojisi”, Ankara Barosu Dergisi,
1955/1, s. 398; Abdullah Pulat Gözübüyük, “Adli Psikolojisi Yönünden Tanık”,
Adalet Dergisi, 1948/5, s. 545; Mustafa Ruhan Erdem, “Ceza Muhakemesinde Tehlikede Bulunan Tanıkların Korunması”, İzmir Barosu Dergisi, Temmuz 1995, s. 50;
Şahin, tanık açıklamalarının zaaflarının bulunduğunu ifade etmektedir (Cumhur
Şahin, “Türk Hukukunda Tanık Koruma Hükümlerinin Değerlendirilmesi”, Gazi
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
73
Olgun DEĞİRMENCİ
hakemli makaleler
insan üzerinde aynı tesiri göstermediğinden dolayı, tanıklığın değeri,
tanıklık edilecek konunun cinsine bağlıdır.3 Claparè, tamamen doğru,
samimi ve tarafsız olan tanıklığın bir istisna olduğunu laboratuarlarında yaptığı tecrübeye dayanarak söylemiştir.4 Beccaria da tanıkların güvenilirliklerini sorgulamış ve tanığa inanılabilirliğin gerçek ölçütünün tanığın doğruyu söyleyip söylememekteki çıkarı olduğunu
belirtmiştir.5
Tanıklıktaki güvenilmezlik; tanıktan kaynaklanan ve tanıktan kaynaklanmayan sebeplere göre değişmektedir. Tanıklıktan kaynaklanan
sebepler; yalan söyleme ihtiyacı, müşahede hatası, unutma veya yanıltıcı psikolojik sebepler olarak ifade edilebilir. Tanıktan kaynaklanmayan sebepler ise tanık üzerinde yaratılan tehdit, cebir veya baskıdır.6
Tanığın korunması, tanık üzerinde yaratılacak tehdit, cebir ve baskıyı
engelleyerek maddi gerçeğin ortaya çıkmasını sağlayacak ve suçla,
özellikle organize suçla mücadelede başarıyı artıracaktır. Bu bağlamda, tanığın korunmasında kamunun çıkarı mevcuttur.
Tanıktan kaynaklanan sebeplerden dolayı tanığın güvenilmezliğini azaltmaya yönelik tedbirler Ceza Muhakemesi Kanunu’nun çeşitli maddelerinde düzenlenmiştir. Tanıklıktan çekinme hakkı (m. 45),
iştigal ettiği mesleği ve sürekli uğraşı nedeniyle tanıklıktan çekinme
3
4
5
6
74
Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, C. 6, S. 1-2, s. 156); Faruk Erem, Adalet Psikolojisi, Ankara 1988, 8.Baskı, s. 351; Faruk Turhan, Ceza Muhakemesi Hukuku, Ankara
2006, s. 159.
Eğilmez, s. 398; Gözübüyük, s. 545.
Gözübüyük, s. 546, Namık Kemal Eğilmez, “Şahadet ve Şahidin Psikolojisi-II”, Ankara Barosu Dergisi, 1955/6, s. 26; Cenevre Üniversitesi profesörlerinden Claparè
yaptığı bir çalışmada, sınıfta bulunan 54 öğrenciden her gün geçtikleri koridordaki
pencere sayılarını söylemelerini istemiş ve 54 öğrenciden ancak bir tanesi doğru
olarak cevap vermiştir. Başka bir deneme Faruk Erem tarafından yapılmış ve Adli
Psikoloji dersinde 85 öğrenciye her gün dolaştıkları koridordaki sütun adetleri sorulmuş ancak 19 kişi doğru olarak cevap vermiştir (Eğilmez, s. 26).
Cesare Beccaria, Suçlar ve Cezalar Hakkında, (Çev.: Sami Selçuk), Haziran 2004, s. 71;
Beccaria, makul her insanın, yani kendi düşünceleri arasında gerçek bir bağ kuran
ve başkalarının duyguları ile kendi duygularını örtüştürebilen her insanın tanık
olabileceğini ifade etmiştir. Ancak Beccaria’ya göre bir suç sözcüklerle işlenmişse
tanığın inanılabilirliği hemen hemen hiç yoktur.
Tanık beyanları ile ilgili yapılan psikolojik çalışmalarda tanık beyanlarındaki farklılıklar hata (error) ve hile (deception) başlıkları altında toplanmıştır. Bu konudaki
ayrıntılı bir çalışma için bkz. Siegfried Ludwig Sporer, “Lessons from the Origins
of Eyewitness Testimony Research in Europe”, Applied Cognitive Psychology 22,
2008, s. 737 vd.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Olgun DEĞİRMENCİ
hakkı (m. 46) ve tanığa yemin verdirilmesi (m. 54) tanıktan kaynaklanan sebeplerin en aza indirilmesi suretiyle güvenilir bir delil kaynağı
yaratmaya yönelik tedbirlerdir.
Tanıktan kaynaklanmayan sebeplere karşı tanığın korunması
uygulamaları kapsamlı düzenlemeler, sağlam altyapılar ve mali kaynağa ihtiyaç göstermektedir. Bu koruma tedbirleri sadece korunan
tanığın hayatında etki meydana getirmemekte, devlete de mali yük
yüklemektedir.7 Bundan dolayı, gerek koruma tedbirleri uygulanacak
kişi ve suç tipleri gerekse de koruma tedbirlerinin dikkatli seçilmesi ve
uygun düzeyde tedbirlerin uygulanması önem kazanmaktadır.
Tanığın korunmasına ilişkin tedbirler, adil yargılanma hakkı8 (right
to fair trial) ve bu kapsamda sanık hakları ile de bağlantılıdır.9 Tanığın
korunmasına ilişkin tedbirler ile sanığın hakları arasında bir denge
oluşturulması, ceza muhakemesinde tanığın korunmasına önem verilirken, hukuk devletinin insan hakları alanında önemli kazanımlarından olan sanık haklarının ihlal edilmemesi hususu mutlaka göz önüne
alınması gereken hususlardandır.
Tanık koruma tedbirleri; ceza muhakemesine ilişkin tanık koruma
tedbirleri ve kolluk tedbiri niteliğindeki tanık koruma tedbirleri olarak
ikiye ayrılmaktadır.10 Çalışmamızda, böyle bir ayırıma gidilmeden,
Tanık Koruma Kanunu’ndaki karma düzenleme esas alınarak tanık
koruma tedbirleri irdelenmiştir. Bir suçun işlenmesinden itibaren başlayan süreç olan ceza muhakemesinde tanığın, kendisinden kaynaklanmayan ve güvenilirliğini azaltan hususlara dair korunması incelenmiştir. Ayrıca dolaylı yoldan tanığın korunmasını sağlayan duruşmanın kamuya kapalı yapılması (CMK m. 182 vd.), sanığın duruşma
salonundan çıkarılması (CMK m. 200), duruşmada disiplini sağlamaya
yönelik tedbirler (CMK m. 203 vd.) ve davanın veya duruşmanın nak7
8
9
10
Bruce, s. 23.
Feyzioğlu, adil yargılanma yerine dürüst muhakeme kavramını kullanmaktadır
(Metin Feyzioğlu, “Suçsuzluk Karinesi: Kavram Hakkında Genel Bilgiler ve Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi”, AÜHFD, 1999, C. 48, S. 1-4, s. 135 vd.). Yazarın
bu konudaki gerekçelerine katılmaktayız ancak adil yargılanma kavramını yaygın
kullanımından dolayı tercih etmekteyiz.
Othman, s. 496.
Faruk Turhan, Ceza Muhakemesinde Tehlike İçindeki Tanıkların Korunması, Türk, Alman ve Avusturya Hukuklarında Karşılaştırmalı Olarak, Ankara 2009, s. 24 vd (Turhan, Tanıkların Korunması olarak anılacaktır).
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
75
Olgun DEĞİRMENCİ
hakemli makaleler
li tedbirlerine (CMK m. 19) değinilmemiştir. Çalışmamızın sınırlarını
aşacağından dolayı; tanık koruma tedbirlerinin alınmasındaki usul,
tanık koruma tedbirlerine karar verecek makamlar, tanık koruma tedbirlerini uygulayacak adli ve idari yapıların nitelikleri ve tanık koruma tedbirlerinin sona erdirilmesi gibi hususlara da çalışmamızda yer
verilmeyecektir.
2. Tanık Kavramı
Tanık, beş duyu organı ile edindiği bilgiyi mahkemede anlatan
kişidir.11 Tanık ancak gerçek kişi olabilir, duyu organları ile algılama ve
algıladıklarını ifade etme özelliği sadece insana mahsus bir özelliktir.12
Tanık, hukuk ve özel olarak ceza davalarında önemli bir delil kaynağı
11
12
76
Mesut Ertanhan, Medeni Yargılama Hukukunda Tanık ve Tanıklık, Ankara 2005, s. 48;
Cüneyd Altıparmak, “Türk Hukukunda Tanık Koruma”, Ankara Barosu Dergisi,
Yıl 66, S. 1, Kış 2008, s. 171; “Şahadet, bir kimsenin gördüğünü, işittiğini yetkili
makamlar huzurunda söylemesidir” (Eğilmez, s. 397); “Şahit, nizalı vakıayı, bizzat kendi hisleriyle idrak eden ve bu bilgisini hukuk ve ceza davalarında yetkili mercilere beyana mecbur üçüncü şahıstır” (Teoman Ergül, “Şahit ve Şahitlik”,
Adalet Dergisi, 1964/9-12, s. 1021); “Tanıklık, taraflardan olmayan bir kimsenin
beş duyusu vasıtasıyla edindiği bilgilerin hakim huzurunda sözle ifade etmesi demektir” (Baha Arıkan, “Tanık”, Ankara Barosu Dergisi, 1962/2, s. 130); “Hukuki
kavram olarak tanıklık, belli vakıalara ait olmak üzere bir kimsenin gördüğünü,
işittiğini ve bildiğini yetkili makamlar önünde bildirmesidir” (Gözübüyük, s. 545);
Özlem Özel, “Ceza Muhakemesi Hukukunda Tanıkların Korunması”, Dokuz Eylül Üniversitesi Yüksek Lisans Tezi (Yayımlanmamıştır), İzmir, 2002, s. 4; Serdar
Güngör, “Ceza Muhakemesi Hukukunda Tanığın Korunması”, Dokuz Eylül Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yüksek Lisans Tezi (Yayımlanmamıştır), İzmir
2007, s. 4; İsa Döner, “Yargıtay Kararları Işığında Ceza Muhakemesi Hukukunda Tanıklık”, Marmara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yüksek Lisans Tezi
(Yayımlanmamıştır), İstanbul 1996, s. 19; “Muhakeme konusu olay hakkında beş
duyusu aracılığı ile öğrendiklerini hakime anlatan üçüncü kişilere tanık, bunların
yaptığı açıklamalara da tanık beyanı denir” (Turhan, s. 158, 159); “Tanık; olaylarla
ilgili bildiklerini anlatmak zorunda olan üçüncü kişidir” (Osman Yaşar, Uygulamalı ve Yorumlu Ceza Muhakemesi Kanunu, Ankara 2007); “Tanık, yargılamanın tarafı olmayan ve beş duyusu ile elde ettiği bilgileri hakim önünde anlatan
kişidir” (Veli Özer Özbek/M. Nihat Kanbur/Pınar Bacaksız/Koray Doğan, Ceza
Muhakemesi Hukuku Bilgisi, Ankara 2007); “Tanık, ceza ve hukuk yargılaması sırasında, olayla ilgili bilgileri olan ve bu bilgiler hakkında beyanda bulunan üçüncü
kişilerdir” (Haluk Çolak/Mustafa Taşkın, Ceza Muhakemesi Kanunu Şerhi, Ankara
2007, s. 253); “Tanık, kendisine karşı yürütülmeyen bir ceza soruşturmasında, olay
hakkında beş duyusuyla edindiği algılamaları, sözlü olarak açığa vuran kimsedir”
(Nur Centel/Hamide Zafer, Ceza Muhakemesi Hukuku El Kitabı, İstanbul 2006).
Feyzioğlu, Tanıklık, s. 77; Ertanhan, s. 49; Ergül, s. 1021.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Olgun DEĞİRMENCİ
vazifesini üstlenmektedir. Vazifesinin öneminden dolayı, Boriac tanıklığı, tecrübe ve muhakemeden sonra insan bilgisinin kaynaklarından
üçüncüsü olarak nitelemektedir.13 Ceza muhakemesinde, yaşanmış
olan maddi olayın yeniden canlandırılması söz konusudur. Bu anlamda maddi gerçeğe ulaşmak için tanıktan daha uygun bir ispat vasıtası
mevcut değildir. Bu noktada tanık, adaletin gözü ve kulağıdır.14
Tanığın hukuki niteliği konusunda bazı yazarlar tanığı delil olarak
kabul etmemektedir.15 Bu yazarlara göre “delil” ile “delil kaynağı” farklı şeylerdir. Delilde, görevsel bir nitelik bulunmasına rağmen, “delil
kaynağı”nda statik ve bünyevi bir nitelik vardır. Bu kapsamda, Ahmet
ve Mehmet’in tanıklık etmesi durumunda delil, “tanık beyanı”dır. Ahmet ile Mehmet ise yani tanıklar, “delil kaynakları”dır.16 Tanık beyanı,
“taraflardan olmayan, fakat olayın tanığı olmuş bir kişinin o olay hakkında
beş duyusu ile edindiği bilgileri sübut konusunda karar verecek olan mahkeme
veya onun yerine duruşma yaparak tanık dinlemeğe yetkili kılınmış bir mahkeme veya hâkim huzurunda tanıklık ederken yaptığı sözlü beyan” olarak
tanımlanmıştır.17
Tanık, muhakemede üçüncü kişi durumunda bulunan kimsedir.18
Ceza Muhakemesi Kanunu (CMK), sanığın tanık olmasını düzenlememiş ancak şeriklerin tanıklığına imkân sağlamıştır. Ancak şerikler, yeminsiz dinlenecektir (CMK m. 50). Buna karşılık, anglo-sakson
hukukunda durum farklı şekilde düzenlenmiştir. Müşterek hukukta
(common law), sanığın tanık olarak kabul edilmesi olanaklı değilken
1898 yılında Ceza Delilleri Kanunu (Criminal Evidence Act) ile sanığın
tanıklığı kabul edilmiştir.19 Belirtmeliyiz ki, sanığın tanıklığı sadece sa13
14
15
16
17
18
19
Eğilmez, s. 397; Gözübüyük, s. 545.
Eğilmez, s. 399.
Nurullah Kunter/Feridun Yenisey/Ayşe Nuhoğlu, Muhakeme Hukuku Dalı Olarak
Ceza Muhakemesi Hukuku, Onaltıncı Bası, s. 618; Metin Feyzioğlu, Ceza Muhakemesi
Hukukunda Tanıklık, Ankara 1996, s. 26; İlker Hasan Duman, “Tanıklık”, Adalet Dergisi, 1984/4, s. 978.
Kunter /Yenisey /Nuhoğlu, s. 618.
Kunter /Yenisey /Nuhoğlu, s. 661.
Bahri Öztürk/Ruhan Erdem, Uygulamalı Ceza Muhakemesi Hukuku, 11. Baskı, Ankara 2007, s. 398; Alp Tekin Taşçı/Gülsen Taşçı, Türkiye’de ve Dünyada Ceza Muhakemesi Hukuku Açısından Karşılaştırmalı Tanıklık ve Tanıkların Korunmasıyla İlgili
Düzenlemeler, Ankara Barosu, Ağustos 2007, s. 11
Stewe Uglow, Criminal Justice, Second Edition, London 2002, s. 299; Mike McConville/Geoffrey Wilson, The Handbook of the Criminal Justice Process, Oxford UniverTBB Dergisi, Sayı 83, 2009
77
Olgun DEĞİRMENCİ
hakemli makaleler
vunma açısındandır.
Ceza Muhakemesi Kanunu, tanığın dinlenmesinden bahsettiğinden dolayı tanık beyanı sözlü olmalıdır (m. 52). Tanık, yazdıklarını
mahkemede okuyamaz. Ancak tanığın hatırlamasına yardımcı olacak
şekilde notlarına bakması mümkündür.20
Tanığın huzurunda beyanda bulunduğu makam, ispat konusunda
karar vermeye yetkili olan mahkeme veya onun yerine geçmeye yetkili kılınan bir organ olmalıdır. Tanığın sözleri ancak tanıklık ederken
“tanık beyanı” adını alır. Diğer hallerde “ifade”den söz edilir ve ifade de
tutanağa geçirilince “beyan” delili değil, “belge” delili olur.21
Tanık, ceza muhakemesinde maddi olayın açığa çıkarılmasını sağlayan kişidir. Tanık, açıklamaları ile hâkime zihninde canlandırmaya
çalıştığı, muhakeme konusu maddi olayın canlandırılmasında yardımcı olur. Adeta, hâkimin zihnindeki bomboş tuvale,22 fırça darbeleri ile
geçmişte yaşanmış olayı resmetmeye çalışır. Beyanları, resmin bazen
tamamını, bazense bir kısmını ortaya çıkarır. Hâkim, zihninde canlanan maddi olaya, bir şüpheye yer vermeyecek şekilde vicdani açıdan
kanaat getirdiğinde hükmünü verecektir. Tanığın, bir delil kaynağı
olma özelliği kaybolur veya kesintiye uğratılırsa, geçmişte yaşanan
maddi olay muhakemede yeniden canlandırılamayacak ve bu durumda fail ve şerikler fayda sağlayacaktır.
Tanığın beyanlarının tesir altında kalmaması ceza muhakemesinin
amacına ulaşması açısından gereklidir. Bunun için tanığın muhakeme
içinde veya dışındaki süjelerin hukuka aykırı eylemlerinden korunması gereklidir. Nitekim yerinde olarak ifade edildiği gibi tehdit altında
bulunan bir tanık için üç seçenek vardır; ya yalan tanıklık yapacaktır
ya tanıklıktan kaçınacak ve hukuki sonuçlarına katlanacaktır ya da
20
21
22
78
sity Press, 2002, s. 199.
Belirtelim ki bu kuralın istisnası dilsizler hakkındadır. Dilsiz tanık yazabiliyorsa
yazarak ve imzalayarak, yazamıyorsa işaretlerinden anlayan biri aracılığıyla beyanda bulunur (Kunter/Yenisey/Nuhoğlu, s. 661); Feyzioğlu, “tanık beyanı mutlaka sözlü olmalıdır” yerine “tanıklık mutlaka beyan yolu ile yapılır” denmesini
savunmaktadır (Feyzioğlu, Tanıklık, s. 79).
Kunter/Yenisey/Nuhoğlu, s. 662; Mahmut Koca, “Ceza Muhakemesi Hukukunda
Deliller”, Ceza Hukuku Dergisi, Aralık 2006, S. 2, s. 216.
Benzetme yerinde ise tuval bomboştur çünkü hâkim kişisel olarak edindiği bilgileri kanaatini oluştururken kullanamaz. “Hâkim, kararını ancak duruşmaya getirilmiş ve huzurunda tartışılmış delillere dayandırabilir” (CMK.m.217)
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
Olgun DEĞİRMENCİ
hakemli makaleler
tanıklık yapacak ve tehdidin gerçekleşmesine razı olacaktır.23 Her üç
durumda, birey özgürlüklerinin teminatı olan hukuk devleti açısından
risk taşımaktadır. Bu açıdan tanığın, muhakeme içi veya dışı süjelerin
hukuka aykırı eylemlerine karşı korunması önem taşımaktadır.
3. Karşılaştırmalı Hukukta Tanığın Korunması
a. Amerika Birleşik Devletleri
Amerika Birleşik Devletleri’nde tanık koruma programı (witness
protection program), 1970 tarihli Organize Suç Kontrol Kanunu’nun 5.
başlığında yer almıştır.24 Kanun koyucunun tanık koruma programını
hukuk hayatına dâhil etmesinin sebebi organize suç örgütü üyeleri tarafından tanıkların cebir ve tehdide maruz bırakılmaları endişesidir.25
Bu sayede, organize suç örgütü liderlerine karşı savcıların delil toplama imkânlarının genişletilmesi ve dolayısıyla organize suç ile mücadelenin etkin hale getirilmesi amaçlanmıştır.26 Amerika Birleşik
Devletleri’nde, tanıkların tanıklık yapmamaları konusunda ikna edilmeleri kabahat olarak düzenlenmekteydi ancak tanığa cebir ve tehdit
uygulanması durumunda eylem cürüm oluşturmaktaydı. Bu dönemde
yapılan tartışmalarda özellikle cebir ve tehdit uygulanmaksızın tanıkların tanıklığının engellenmesi faaliyetlerini cürüm olarak düzenleme,
23
24
25
26
Haris, R.J., “Whither the Witness? The Federal Government’s Special Duty of Protection in Criminal Proceedings after Piechowicz v.United States”, Cornell Law Review, Vol.:76, 1991, s. 1315 (aktaran Risdon N. Slate, “The Federal Witness Protection Program: Its Evolution and Continuing Growing Pains”, Criminal Justice Ethics,
Vol.:16, No. 2, Summer 1997, s. 22).
Slate, s. 22; Fyfe/McKay, s. 281; Douglas A. Kash, “Hiding in Plain Sight, A Peek
into the Witness Security Program”, FBI Law Enforcement Bulletin, May 2004, s. 26;
Wilhelmina S. Koedam, “Participants in the Federal Witness Protection Program”,
The American Journal of Family Therapy, Vol.:21, No. 4, Winter 1993, s. 362; Belirtelim
ki, 1970’den önce yasal mevzuat bulunmamasına rağmen tanık korumaya ilişkin
uygulamalara Amerika Birleşik Devletleri’nde rastlanmaktadır. Joseph Valachi,
İtalyan-Amerikan mafyasına aleyhine tanıklık etmesinin karşılığında 1963 yılında
tanık koruma programına kabul edilen ilk kişidir (United Nations Office on Drugs
and Crime, Good Practices fort he Protection of Witnesses in Criminal Proceedings Involving Organized Crime, United Nations, New York 2008, s. 7)
Tarik Abdel-Monem, “Foreign Nationals in the United States Witness Security
Program: A Remedy for Every Wrong?”, The American Criminal Law Review, Summer 2003, Vol. 40, No. 3, s. 1237.
Abdel-Monem, s. 237.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
79
Olgun DEĞİRMENCİ
hakemli makaleler
mağdur tanıklar için özel hükümler sevk etme, tutuklu ve hükümlü
bulunan tanıklar ve aile içi şiddet olaylarında şiddete uğrayan mağdur
tanıklar gibi özel durumdaki tanıklar ile savunma makamına karşı yapılan gözdağı verme eylemleri üzerine yoğunlaşmıştır.27
Tanık koruma programı, 1970 yılında başladığı zaman her yıl
ortalama olarak 30-50 kişinin bu programdan yararlanacağı tahmin
edilmiş ancak programa katılan kişi sayısı inanılmaz rakamlara ulaşmıştır. 1996 yılı itibariyle 7.000 tanık ve 9.000 aile yakını olmak üzere
toplam 16.000 kişinin tanık koruma programından yararlandığı ifade
edilmiştir.28 Bu miktara aile bireyleri dâhildir ve her tanık için ortalama 2,5 aile bireyi koruma altına alınmaktadır. Programın Amerikan
bütçesine maliyeti 1997 yılı için 61,8 milyon dolardır ve bu rakamı
20,2 milyon doları programı yürütmekle görevli kişilerin ödemelerine
ayrılmaktadır.29
Amerikan hukukunda, tanığın tanık koruma programına dâhil
edilmesi için tanık beyanının önemi, aynı beyanın başka bir kimseden
alınıp alınamayacağı, yeniden yerleştirildiği yerdeki topluma getirdiği
riskin belirlenmesi için tanığın psikolojik değerlendirmesinin yapılması ve yetkililerin tanık koruma programına kabul edilmesi için uygun
olup olmadığına dair görüşlerinin alınması gereklidir.30
1970 Organize Suç Kontrol Kanunu’nda yer alan tanık koruma hükümleri hem sadece organize suçlar hakkında uygulanmış hem de uygulamada eleştirilere neden olmuştur. Eleştiriler özellikle tanık koruma
programından yararlanan kişilerin, bu programın arkasına sığınarak
bazı suçları işledikleri, borç takiplerinden kaçtıkları yolunda idi. Örneğin 1978-1982 yılları arasında 200 koruma altındaki tanık yeni suçlardan dolayı tutuklanmışlar ve 1984 yılına kadar 10 kişi koruma altındaki tanıklar tarafından öldürülmüştür.31 Bu eleştirilerin sonunda Tanık
27
28
29
30
31
80
American Bar Association Journal, “Hearings Probe Problems of Victim/Witness Intimidation”, Vol. 67, July 1979, 1025 vd; Ağustos 2004’te hazırlanan bir raporda da
tutuklu ve hükümlü bulunan tanıklara dikkat çekilmiş ve tutuklu ve hükümlülerin
iletişimin kaydedilmesi, hücreler arasındaki geçişlere nezaret edilmesi, nakillerinde alınması gereken tedbirlere ilişkin bir dizi öneri sunulmuştur (Steve Cooley,
Jailhouse Witness Protection Task Force Final Report, Ağustos 2004, s. 10 vd.).
Slate, s. 20; Abdel-Monem, s. 239.
Slate, s. 20.
Slate, s. 21.
Slate, s. 22.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Olgun DEĞİRMENCİ
Koruma Kanunu (The Witness Security Act) 1984 yılında kabul edilmiştir. 1984 Kanunu, tanık korumayı organize suçların yanı sıra bazı ağır
suçlara da genişletmiş ve orantılılık şartı getirmiştir. Buna göre, tanık
koruma kararının kamuya getirdiği risk, ondan elde edilecek faydaya
göre fazla ise tanık koruma tedbirlerine başvurulamayacaktır.32
Amerikan hukukunda tanık koruma kapsamında tanıklara doğum
kaydı, sosyal güvenlik numarası, ehliyet gibi yeni belgelerin verilmesi;
yeniden yerleşime tabi tutulacak yerin belirlenmesi; tanığın yeniden
yerleşime tabi tutulacak yere nakli ve orada geçimini sağlayacak bir
miktar para yardımı hizmetleri verilmektedir.33
Son olarak belirtelim ki, sadece ceza davaları değil hukuk davalarında da tanıkların ve özellikle büyük şirketlere yönelik davalarda
gizli muhbirlerin korunmasına yönelik hükümler de Amerikan hukukunda bulunmaktadır.34
b. Almanya
Almanya’da tanığın korunmasına ilişkin hükümler, işlenen suçtan bağımsız olarak, muhakemenin çeşitli aşamalarında, soruşturma organları ve mahkemeye tanığın korunmasına ilişkin yetkiler
vermektedir.35 Alınacak tedbir; tehdidin ağırlığı, tanığın maruz kaldığı
tehlike ve özel yoğunlukta bir korumaya ihtiyaç olup olmadığına göre
değişmektedir.36
Almanya’da yargı uygulaması, tanığın korunması ile savunma
hakkı arasındaki çatışan yararlarında dengelenmesi amacıyla “üç basamak teorisi” olarak adlandırılan bir sistem geliştirmiştir. Orantılılık ilkesi dikkate alınarak en alt basamaktaki sistemin yeterli olmaması halin32
33
34
35
36
Slate, s. 26.
Abdel-Monem, s. 238.
Bu konuyla ilgili detaylı bir çalışma için bkz. Ethan D. Wohl, “Confidential Informants in Private Litigation: Balancing Interests in Anonymity and Disclosure”,
Fordham Journal of Corporate & Financial Law, 2007, Vol. 12, No. 3, s. 551 vd; Boyd
Mangrum, “Retaliatory Lawsuits and Texa’s Judicial Proceedings Privilege”, The
Review of Litigation, Summer 2003, Vol. 22, No. 3, s. 541 vd.
Alman hukukunda tanık koruma tedbirlerine ilişkin yasal mevzuatın gelişimi hakkında ayrıntılı bilgi için bkz. Turhan, Tanıkların Korunması, s. 44.
Johan Peter Wilhelm Hilger, “Organized Crime/Witness Protection in Germany”,
UNAFEI Resource Material Series No. 58, December 2001, Tokyo, s. 99.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
81
Olgun DEĞİRMENCİ
hakemli makaleler
de bir sonraki basamağa geçilmektedir. En alt basamakta tehlikedeki
tanığın duruşmada sorgusu esnasında korunmasına gayret edilmektedir. Bu basamak, ikametin gizlenmesinden, kimliğin saptanmasından
vazgeçilmesine kadar geniş bir yelpaze sunmaktadır (StPO 68). İkinci
gizlilik basamağı tanığın korunmasını güçlendirmekte, tanık naip ya
da istinabe olunan hâkim tarafından sorgulanmaktadır. Üçüncü basamak ise bilgi veren kimsenin kimliğinin mahkeme ve muhakemeye
iştirak edenler için tamamen gizli tutulmasını amaçlamaktadır.37
Alman Ceza Muhakemesi Kanunu’nun (StPO) 68. maddesine
göre, resmi sıfatı bulunan tanıklar (görevdeki polis memuru gibi),
ikametgâhı yerine iş adreslerini vermeye yetkilidirler. Bu düzenleme
bir mecburiyet değil, tanığa sağlanan bir haktır. Ancak resmi sıfatı bulunmayan tanıklar için, sorgulamayı yapan mahkeme tarafından, tanığın ikametgâhı yerine iş adresini vermesine yetki verilebilir. Böyle
bir yetkilendirme için tanığa yönelik bir tehdit olmalıdır (StPO 68/2).
İfşası, tanığın veya başka bir kimsenin hayatını, vücut bütünlüğünü
veya özgürlüğünü tehlikeye atması halinde, tanığın kimliği gizli tutulabilmektedir. Bu durumda, tanığın kimliği ile ilgili belgeler, savcılıkta
tutulmakta, mahkemeye sunulmamaktadır (StPO 68/3). Belirtelim ki,
kimliğin açıklanmasına yönelik istisna, duruşma esnasında, beyana
esas olan bilgilerin nasıl öğrenildiğine ilişkin sorular karşısında uygulanma kabiliyeti yoktur. Bu durum özellikle, gizli soruşturmacıları
hedeflemektedir.38
Alman Ceza Muhakemesi Kanunu’nun 68b maddesi, tanığın sorgu
esnasında haklarını şahsen kullanamayacak durumda olması halinde,
mahkeme tarafından kendisine hukuki danışman atanabileceğini belirtmektedir. Hukuki danışman atanması, bazı ağır cürümlerde, ticari
veya örgüt suçlarında mecburidir.39
Tanığın duruşmaya katılmasının önünde uzun süreli veya devamlı bir engelin olması halinde, mahkeme, naip hâkim ile tanığı sorgulayabilecektir. Bu sorgu esnasında, sanık ve müdafi de hazır bulunabilir.
37
38
39
82
Joachim Renzikowski, “Adil Yargılanma ve Anonim Tanık, Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi İçtihadı Işığında Tanığında Korunmasında Üç Basamak Teorisi”,
(Çev.: Ali Kemal Yıldız), İn: Adil Yargılanma Hakkı ve Ceza Hukuku, Ankara 2004, s.
266 vd.; Şahin, s. 159.
Hilger, s. 100.
Hilger, s. 100.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Olgun DEĞİRMENCİ
Alman CMK’nın 247. maddesinde yer alan şartların oluşması durumunda, sanık geçici olarak sorgudan çıkarılabilecektir. Ancak, tanığın
hayatı için tehlike olması hali hariç, müdafi hiçbir surette sorgudan
çıkarılamayacaktır. Naip hâkim tarafından yapılan sorgu esnasında
video kaydı yapılabilecek ve bu kayıtlar duruşmada kullanılabilecektir (StPO 223).40
Hazır bulunması halinde tanığın veya şeriklerden birisinin doğruyu söylememesi ihtimali bulunması halinde, mahkeme sanığın mahkeme salonundan çıkarılmasına karar verebilir. Ancak bu durumda,
mahkeme başkanı, tanığın beyanı hakkında sanığı bilgilendirmelidir.
Tanığın güvenliğinin sağlanması mahkemenin görevidir. Tanık, ceza
muhakemesine katılmaktan dolayı hayatına veya vücut bütünlüğüne
yönelik tüm tehditlere karşı korunmalıdır (StPO 247).41
Tanık koruma ile ilgili başka bir hüküm, devlet sırlarının korunması konusu ile ilgili düzenlenmiştir. Buna göre, açıklandığı takdirde
devlete zarar verecek bilgileri haiz tanıkların adreslerinin veya isimlerinin mahkemeye bildirilmesi yetkili makam tarafından reddedilebilecektir. StPO 96 gereğince, polis veya savcılık tarafından, aksi takdirde
korunamayacak bir tanık, duruşmadan yasaklanabilecektir. Tanığın
kimliği ve adresi savcılık tarafından gizli tutulacaktır ve bu tanığın
yerine tanığın soruşturma esnasında ifadesini almış olan polis, savcı
veya hâkim sorgulanacaktır.42
Alman Tanık Koruma Kanunu’nda da (Zeugenschutzgesetz) tanık
koruma ile ilgili hükümler bulunmaktadır. Bunları kısaca şu şekilde
özetleyebiliriz. Tanığın ifadesi alınırken, muhakemenin herhangi bir
aşamasında kayda alınabilir. Bu kayıt özellikle, duruşma esnasında tanığın ifadesinin alınamaması ihtimalinin mevcut olması veya maddi
gerçeğin ortaya çıkarılması için gerekli olması durumunda zorunludur
(StPO 58a). Tanığın korunmasına ilişkin diğer bir düzenleme, hâkimin,
tanık için ciddi bir tehlike bulunduğu ve başka türlü önlenme imkânı
olmadığı hallerde, tanığın muhakemeye katılan diğer kişilerden ayrı
olarak ifadesini alabileceğidir. Bu durumda, tanığın ses ve görüntüleri, eşzamanlı olarak duruşma salonuna transfer edilmekte, hâkim ve
40
41
42
Hilger, s. 100.
Hilger, s. 100, 101.
Hilger, s. 101.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
83
Olgun DEĞİRMENCİ
hakemli makaleler
ifadesi alınan sanık ile diğer kişiler arasında telefon veya telsiz iletişimi sağlanmakta ve savunma avukatına, herhangi bir zamanda soru
sorma hakkı tanınmaktadır (StPO 168e). Aynı şartlar altında, başka bir
yerde bulunan tanığın video-konferans yoluyla ifadesinin alınmasına
da imkân tanınmıştır. İfadesi alınan tanık, duruşma salonunun yanında ayrı bir odada bulunabileceği gibi yurtiçinde veya dışında güvenli
bir yerde de bulunabilmektedir (StPO 168e).43 StPO 168e, soruşturma
aşamasında video teknolojisi kullanılarak sanığın sorgusunu düzenlemektedir. StPO 247a ise duruşma aşamasında tanığın video teknolojisi
ile dinlenmesini düzenlemektedir ve tanık, mahkeme heyeti ile duruşmada hazır bulunma hakkına sahip olan diğer kişilerden ayrı bulunmakta ve mahkeme başkanı duruşma salonunda tanığın bulunduğu
yere canlı yayın yolu ile bağlanarak ifadesini almaktadır.44
Yukarıda belirtilen koruma tedbirleri ceza muhakemesi esnasında uygulanacak tedbirlerdir. Bununla birlikte, tanığa yönelen tehlike,
muhakeme bittikten sonra da devam etmekte bazen artmaktadır. Buna
yönelik olarak Alman Hukukunda, Polis Kanunu’nda tanık korumaya
ilişkin hükümler bulunmaktadır.45 Bunlar; tanığın fiziksel korunması,
açık ve gizli olarak çalışan polis görevlileri tarafından izlenmesi veya
eşlik edilmesi (eskortlanması), yurtiçinde veya yurtdışında yeni bir
kimlik verilmesi, geçici bir süre için kendisine yeni bir hayat kurabilmesi amacıyla yardım ve para verilmesidir.46
c. Bosna-Hersek
Bosna-Hersek’te tanık koruma ile ilgili hükümler Ceza Kanunu,
Ceza Muhakemesi Kanunu ile tanık koruma ile ilgili iki özel kanun43
44
45
46
84
Hilger, s. 102.
Turhan, Tanıkların Korunması, s. 47.
Almanya’da, 1998 Tanık Koruma Kanunu ile beraber Alman adli polisi (Criminal
Police Task Force), tanık korumada uygulanacak taslak bir çerçeve geliştirdi. Bu
durum, federal ve eyalet düzeyinde İçişleri Ve Adalet Bakanlıkları tarafından risk
altındaki tanıkların korunması ile ilgili yönergelerin yayınlanmasına yol açtı. 2001
yılında kabul edilen Risk Altındaki Tanıkların Korunmasının Uyumlaştırılması
(Yeknesaklaştırılması) Kanununa (Act to Harmonize the Protection of Witnesses
at Risk) kadar söz konusu yönergeler tanık koruma programları için ana kaynak
olarak kullanıldı. Mayıs 2003’de, 2001 tarihli Kanun hükümleri yönergeye dâhil
edilerek uygulanmaya başlandı (United Nations Office on Drugs and Crime, s. 12).
Hilger, s. 103, 104.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Olgun DEĞİRMENCİ
da düzenlenmiştir. Ceza Kanunu’nun 240. maddesinde, yetkili kişi tarafından veya mahkeme kararı ile gizli bilgi olarak belirlenmiş veya
kanuna göre açıklanmaması gereken bilgilerin veya beyanda bulunan
veya bulunmak üzere olan kişilerin kimliklerinin tespitini gerektirecek
herhangi bir eylemde bulunan veya söz konusu kişilerin kimliklerini
ifşa eden veya dağıtan kişinin cezalandırılması öngörülmüştür.47
Tanıkların korunmasına ilişkin 2003 yılında kabul edilen Tehdit
Altında ve Hassas Durumdaki Tanıkların Korunması Hakkındaki
Kanun (The Law on Protection of Witnesses Under Threat and Vulnerable
Witnesses) iki grup tanığın koruma altına alınmasını düzenlemektedir. Bunlar tehdit altındaki tanıklar ve hassas durumdaki tanıklardır.
Tehdit altındaki tanıklar, ceza muhakemesine iştirak ettiğinden dolayı tehdit, gözdağı veya tanık beyanı ile ilgili benzer eylemler sonucu
kişisel güvenliği veya ailesinin güvenliği tehlike altında olan kişilerdir. Hassas durumdaki tanıklar ise suçun konusu oluşturan eylemler
yüzünden fiziksel veya zihinsel olarak sarsıntıya uğrayan kişiler ile
çocuklar ve gençlerdir.48
2003 tarihli Kanun’da ceza muhakemesi ile ilgili koruyucu tedbirler ve ek koruyucu tedbirler olmak üzere iki tür tedbir düzenlenmiştir.
Ceza muhakemesi ile ilgili tedbirler; Ceza Muhakemesi Kanunu’nun
öngördüğünden farklı bir şekilde tanığı dinleme, mahkemenin tanığın
sorgusu esnasında kontrolü sürekli elde tutması, tarafların rızası ile
taraflar adına tanığa soru sorma yetkisinin mahkeme tarafından kullanılması, tarafların soru sorma hakları ihlal edilmeksizin teknik araçlarla tanığın sesinin veya görüntüsünün nakledilmesi, tanık beyanı
alınırken sanığın dışarı çıkarılması (bu durumda tanık beyanın alınma
aşaması teknik araçlarla kaydedilmeli ve sanığa sunulmalıdır), soruşturma aşamasında alınan ifadelerin okunması, sanığın veya müdafiin
dosyayı inceleme yetkisinin sınırlandırılmasıdır. Ek koruyucu tedbirler ise; tanığın veya ailesinin güvenliğinin tehlikeye düşmesi ihtimalini
haklı çıkaracak nedenlerin bulunması halinde tanığın kişisel bilgilerinin korunması, bir paravanın arkasında tanık beyanının alınması, bir
47
48
Marinco Jurcevic, “Witness Protection in Criminal Proceedings, Past Experince
and Identified Problems”, Presentation from Regional Conference, 3-7.2.2008, Atina, www.tuzilastvobih.gov.ba/files/docs/prezentation_of_Mr._Jurcevic_prosecutor_of_BiH.PDF, s. 1 (Erişim : 01 Mart 2009).
Jurcevic, s. 2.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
85
Olgun DEĞİRMENCİ
hakemli makaleler
paravan arkasında bulunan tanığın teknik araçlarla alınan sesinin veya
görüntüsünün değiştirilerek nakledilmesidir.49
2004 yılında kabul edilen diğer bir kanun ise Bosna-Hersek’te Tanık Koruma Programı Üzerine Kanun’dur (Law on the Witness Protection Program in BiH). Bu kapsamda oluşturulan Tanık Koruma Birimi,
tanık beyanında bulunan kişilerin yanı sıra ailelerinin de korunması
görevini yürütmektedir. Kanun kapsamında tanıklara koruma ve
destek tedbirleri uygulanmaktadır. Koruma tedbirleri olarak; fiziksel
veya teknik koruma önlemleri, güvenlik kolaylıkları, Bosna-Hersek’te
yeni bir yerleşimin sağlanması, geçici kimlik değişikliği, başka bir ülkede yerleşimin sağlanması ve kişilere koruma ve destek sağlanması
bulunmaktadır. Destek tedbirleri olarak ise hukuki ve mali yardım,
sosyal ve psikolojik destek ve diğer profesyonel yardım hizmetleri
bulunmaktadır.50
Bosna-Hersek’te 2005 yılında 22, 2006 yılında 82 ve 2007 yılında
155 olmak üzere 2005-2007 yılları arasında toplam 259 tanık için hizmet verilmiştir. Bunlardan 2/3’ünü kadın, 1/3’ünü ise erkek tanıklar
oluşturmaktadır.51
d. İsviçre
İsviçre, tanık koruma ile ilgili mevzuatını geçirmiş olduğu yargısal deneyimler sonucu oluşturmuş ve incelenmesi gereken ülkelerden biridir. Tanık koruma ile ilgili hükümler İsviçre’de ilk kez Askeri Ceza Muhakemesi Kanunu’na 2003 yılında yapılan değişiklikle
eklenmiştir.52
1990’ların sonunda İsviçre Askeri Mahkemeleri Ruanda’da yaşanan uluslararası suçların yargılamalarını yapmıştır.53 Bu yargılamalar
esnasında tanıkların korunmasına ilişkin bir dizi işlemler gerçekleştirilmiştir. İsviçre Askeri Mahkemesi, tanıkların Ruanda’dan İsviçre’ye
getirilmesinden, muhakeme esnasında dinlenmelerine, duruşma dı49
50
51
52
53
86
Jurcevic, s. 3, 4.
Jurcevic, s. 5, 6.
Jurcevic, s. 7.
Arnold, s. 483.
Ruanda’da işlenen uluslar arası suçlarla ilgili olarak G ve Niyonteze davaları.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Olgun DEĞİRMENCİ
şında korunmalarına kadar birçok tanık koruma önlemini, mevzuatında yer almamasına rağmen başarıyla uygulamıştır. Bu uygulamaların
sonucu olarak tanık koruma hükümleri üç sütun üzerine inşa edilmiştir; öncelikle tanıkların yaşamlarını ve vücut bütünlüklerini korumak,
ikinci olarak hukuki danışmanlık ve bilgi hizmeti temin etme ve son
olarak bakım ve destek tedbirleri sağlamaktır.54
İsviçre Askeri Ceza Muhakemesi Kanunu’nun (İACMK) 98a maddesine göre yetkili askeri mahkeme başkanı, tanıkların korunması ile
ilgili olarak koruyucu tedbirler alabilir. Bu koruyucu tedbirler genel
olarak düzenlenmiştir ve mahkemeye geniş bir takdir hakkı verilmiştir.
İACMK’nun 98b-98d maddelerinde ise tanık koruma ile ilgili özel tedbirler düzenlenmiştir. 98b’de düzenlenen tedbirler olay esaslı ele alınır
ve kamu yararı, orantılılık ve savunmanın hakları da göz önünde tutulur. 98b’de düzenlenen en önemli koruyucu tedbir tanığın kimliğinin
gizlenmesidir. Tanığın kimliğinin gizlenmesi için tanıklık edeceği suçun beş yıldan fazla cezayı gerektiren bir suç olması gereklidir (98b/a).
Çoğunlukla bu suçlar Askeri Ceza Kanunu’nun 109. maddesinde düzenlenen ve uluslararası hukukun ağır ihlallerini oluşturan suçlardır.
Tanığın kimliğinin gizli tutulmasına karar verme yetkisi sulh hâkimine
veya yargılamayı yapan askeri mahkemenin başkanına aittir (98c).
Tanığın kimliğinin gizli tutulmasına dair karar ancak Askeri Temyiz
Mahkemesi’nin başkanının onayından sonra bağlayıcılık kazanmaktadır. Dolayısıyla, bir tanığın dinlenmesinden önce mahkeme, ifadeyi alan sulh hâkimi veya başkanın, Askeri Temyiz Mahkemesi’nden
30 gün içinde onay isteyen kararını beklemek zorundadır. Bu karar
kesindir ve geri alınamaz. Kararın verilmesi ile beraber, dava ile ilgili tüm makamları bağlayıcı etki göstermektedir.55 Tanığın kimliğinin
gizlenmesi ile ilgili karar hukuka aykırı alınırsa, tanığın kimliği gizli
kalmaya devam eder ancak tanık ifadeleri muhakemede kullanılamaz.
Ancak tanık, kimliğinin gizli tutulması hakkından feragat ederse, gizlilik kararı bulunmayan bir tanık gibi ifade verebilir.
İACMK’nın 98d maddesinde ise tanığın kimliğinin gizliliğini sağlamaya yönelik diğer tedbirler düzenlenmiştir. Buna göre;
- Sorgulamayı yapan sulh hakimi veya mahkeme başkanı, tanı54
55
Arnold, s. 484 vd.
Arnold, s. 492, 493.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
87
Olgun DEĞİRMENCİ
hakemli makaleler
ğı tarafların yokluğunda dinleyebilir. Eğer müdafiinin tanıkla ilgili
önemli hususları sanığa bildirme tehlikesi mevcutsa müdafiinin de
bulunmamasına karar verebilir (98d/a),
- Tanığın kimliğinin doğrulanması işlemi tarafların yokluğunda
yapılabilir ve daha sonra tanığın dinlenmesine geçilebilir (98d/b),
- Tanığın kimliği açıklanmaksızın dinlenmesini sağlamak için tanık için takma bir ad kullanılmasına karar verebilir (98d/c),
- Teknik araçlar, makyaj, peruk kullanımı veya sesin değiştirilmesi
gibi tedbirler ile tanık için görsel veya işitsel kalkanlar oluşturabilir
(98d/d),
- İfade alan sulh hâkiminin önünde verilen yeminli tanık beyanının kullanılmasına karar verebilir (98d/e),
- Savunma avukatlarının, belgelere ulaşma hakkına kısıtlamalar
getirilebilir(98d/f).56
İsviçre’de halen hazırlanmakta olan ve 2011 yılında yürürlüğe
girmesi beklenen Federal Ceza Muhakemesi Kanunu, hali hazırda
26 kantonda mevcut olan ceza muhakemesi kanunlarını yürürlükten
kaldıracaktır. Söz konusu taslak kanunda, İACMK’nın 98a-d maddelerinde düzenlenen tedbirlere benzer tedbirler yer almaktadır. Taslak
kanuna göre tanık koruma kapsamında alınan tedbirler şunlardır;
- İfade vermeme hakkı,
- Tanığın kimliğinin kısmen veya tamamen gizli tutulması,
- Tanık beyanının kapalı duruşmada alınması,
- Tanık beyanının savunma veya iddia makamının olmadığı oturumda alınması,
- Tanığın görsel veya işitsel olarak duruşma ortamından izole edilmesi,
- Tanık beyanının görsel veya işitsel iletişim araçları ile duruşma
salonuna nakli,
- Muhakeme esnasında yazılı ifadenin okunması.57
56
57
88
Arnold, s. 494.
Arnold, s. 494.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Olgun DEĞİRMENCİ
4. Tanık Korumaya İlişkin Uluslararası Düzenlemeler
Tanık korumaya ilişkin düzenlemelerin ulusal hukuk sistemlerine
dâhil edilmesine yönelik birçok uluslararası sözleşme bulunmaktadır.
Bunlardan özellikle Birleşmiş Milletler düzeyinden yapılan sözleşmeler önem kazanmaktadır.
a. Birleşmiş Milletler Düzeyindeki Uluslararası Düzenlemeler
Sınıraşan Örgütlü Suçlara Karşı Birleşmiş Milletler Sözleşmesi’nin
24. maddesinde tanıkların korunmasına yer verilmiştir. Ülkemizin de
30 Ocak 2003 tarih ve 4800 sayılı Kanun’la58 onayladığı Sözleşme’ye
göre taraf devletler, Sözleşme’de belirtilen suçlara ilişkin ifade veren
tanıklara ve yakınlarına karşı etkin koruma sağlamak yükümlülüğü
altındadır. Bu tedbirler; fiziksel koruma, yeniden yerleştirme, kimliklerinin ve bulundukları yerlerin açıklanmaması veya açıklanmasına sınırlar getirilmesinin yanı sıra tanık beyanlarının iletişim teknolojisinden yararlanılarak alınmasına ilişkin tedbirleri içermektedir. Ayrıca
bu maddede yer alan tedbirler, tanıklık yapmaları halinde mağdurlara
da uygulanacaktır.
Sınıraşan Örgütlü Suçlara Karşı Birleşmiş Milletler Sözleşmesi’ne
Ek İnsan Ticaretinin, Özellikle Kadın ve Çocuk Ticaretinin Önlenmesine, Durdurulmasına ve Cezalandırılmasına İlişkin Protokol’ün59 6 ve
7. maddesinde insan ticareti suçunun60 mağdurlarının korunmasına
ilişkin hükümlere yer verilmiştir. İnsan ticareti mağdurlarının aynı
zamanda insan ticareti suçunun tanıkları olduğu dikkate alınırsa, söz
konusu hükümlerin dolaylı olarak tanığın korunmasını da kapsadığını
görebiliriz. Protokol; mağdurların özel hayatları ve kimliklerinin korunması, uygun barınma olanağının sağlanması, yasal haklara ilişkin
danışmanlık hizmeti, tıbbi, psikolojik ve maddi yardım ile çalışma, öğ58
59
60
4 Şubat 2003 tarih ve 25014 sayılı Resmi Gazete’de yayımlanmıştır.
Protokol 30 Ocak 2003 tarih ve 4804 sayılı Kanun ile onaylanmıştır. Kanun, 4 Şubat
2003 tarih ve 25015 sayılı Resmi Gazete’de yayımlanmıştır.
İnsan ticareti suçu hakkında geniş bilgi için bkz. Ahmet Caner Yenidünya, İnsan Ticareti Suçu (TCK m. 80), Ankara 2007; Olgun Değirmenci, “Mukayeseli Hukukta ve
Türk Hukukunda İnsan Ticareti Suçu”, Türkiye Barolar Birliği Dergisi, S. 67, KasımAralık 2006, s. 57 vd.; Türk Hukukunda İnsan Ticareti Suçu El Kitabı, Türkiye’nin
İnsan Ticareti ile Mücadele Çabalarının ve Tüm İnsan Ticareti Mağdurlarının Adalete Erişimlerinin Desteklenmesi AB Hibe Projesi, Şubat 2009, Ankara.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
89
Olgun DEĞİRMENCİ
hakemli makaleler
renim ve eğitim olanaklarını düzenlemiştir.
Sınıraşan Örgütlü Suçlara Karşı Birleşmiş Milletler Sözleşmesine
Ek Kara, Deniz ve Hava Yoluyla Göçmen Kaçakçılığına Karşı Pro­
tokol’ün61 5 ve 16. maddelerinde de mağdurların ve dolayısıyla tanıkların korunmasına ilişkin hükümlere yer verilmiştir.
Birleşmiş Milletler bünyesinde Uluslararası Uyuşturucu Madde
Kontrol Programı (UNDCP), 2000 yılında Tanık Koruma Model Kanunu hazırlamıştır.62 Söz konusu Model Kanun, tanık koruma ile ilgili
ulusal düzenleme yapmak isteyen ülkeler için rehber olması için hazırlanmıştır. Söz konusu Model Kanun’un 3. maddesinde tanık koruma
tedbirlerine yer verilmiştir. Bu tedbirler; tanık için yeni bir kimliğin
verilmesi, yeniden yerleşime tabi tutulması, tanığın uyum sağlamasına yönelik tedbirlerin alınması, tanığın malvarlığının naklinin sağlanması, makul düzeyde mali yardımın yapılması, tanığın güvenliğinin
sağlanmasına yönelik diğer tedbirlerdir. Model Kanun, kendi ulusal
mevzuatlarını hazırlayan ülkelere rehberlik etmiştir. İnceleyebildiğimiz kanunlardan Malezya 2008 tarihli Tanık Koruma Kanunu’nu63 hazırlanırken Model Kanundan geniş ölçüde yararlanılmıştır.
Tanıkların korunmasına ilişkin düzenlemeleri içeren diğer bir
sözleşme 2003 tarihli Birleşmiş Milletler Yolsuzlukla Mücadele
Sözleşmesi’dir. Ülkemiz tarafından da 18 Mayıs 2006 tarihinde 5506
sayılı Kanun64 ile onaylanan Sözleşme’nin “Tanıkların, Bilirkişilerin ve
Mağdurların Korunması” başlıklı 32. maddesinde, Sınıraşan Örgütlü
Suçlara Karşı Birleşmiş Milletler Sözleşmesi’nin 24. maddesinde yer
alan tedbirlere yer verilmiştir.65
b. Avrupa Konseyi Düzeyindeki Uluslararası Düzenlemeler
Avrupa Konseyi bünyesinde 10 Eylül 1997 tarihinde Savunma
61
62
63
64
65
90
Protokol 30 Ocak 2003 tarih ve 4803 sayılı Kanun ile onaylanmıştır. Kanun, 4 Şubat
2003 tarih ve 25014 sayılı Resmi Gazete’de yayımlanmıştır.
Model Kanun için bkz. www.unodc.org/pdf/lap_witness_protection_ 2000.pdf,
(Erişim : 1 Nisan 2009).
Kanun metni için bkz. www.parlimen.gov.my/billindexbi/pdf/DR312008E.pdf,
(Erişim: 10 Nisan 2009).
24 Mayıs 2006 tarih ve 26177 sayılı Resmi Gazete’de yayımlanmıştır.
Ayrıca bkz. Turhan, Tanıkların Korunması, s. 40.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
Olgun DEĞİRMENCİ
hakemli makaleler
Hakkı ve Tanıkların Korkutulması Hakkında Üye Devletlere R (97)
13 sayılı Tavsiye Kararı hazırlanmıştır. Söz konusu Tavsiye Kararı; tanımlar, genel ilkeler, organize suçla ilgili alınması gereken tedbirler,
özellikle aile içindeki suçlar olmak üzere hassas durumda bulunan tanıklarla ilgili alınması gereken tedbirler ve uluslar arası yardımlaşma
olmak üzere beş bölümden oluşmaktadır.66
c. Avrupa Toplulukları Düzeyindeki Uluslararası Düzenlemeler
Avrupa Toplulukları bünyesinde yapılan düzenlemelerde tanık
koruma tedbirleri organize suç ile mücadele kapsamında ele alınmıştır.
Bu kapsamda 25 Kasım 1995 tarihli Uluslararası Organize Suç ile Mücadele Çerçevesinde Tanıkların Korunmasına Dair Konsey Kararı’nda
organize suç ile mücadelede tanıkların korunmasının önemi vurgulanmış ve tanık “hukuki konumu ne olursa olsun, bir ceza davasında yetkili makam tarafından önemli görülen kişiyi, ifşası halinde tehlike altına sokabilecek
bilgi veya haberlere sahip olan kişi” olarak tanımlanmıştır. Kararda, tanıkların ceza muhakemesinde ve sonrasında her türlü tehdit, baskı veya
yıldırma biçimine karşı etkin şekilde korunması, bu korumanın tanığın
yakınlarına da genişletilmesi, kimlik ve adres bilgilerinin gizlenmesi,
kimliğinin tamamen değiştirilmesi, Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi
(AİHM)’nin bu konudaki içtihatları ile uyumlu olacak şekilde tanığın,
sanık veya şüphelinin bulunmadığı bir yerde ifadesinin alınması veya
ifade veya sorgusunun görsel veya işitsel araçlarla nakledilmesi önlemleri yer almaktadır.67
Tanıkların korunması ile ilgili diğer bir Konsey Kararı ise 20 Aralık
1996 tarihli Uluslararası Organize Suç ile Mücadelede Yargısal Süreçle
İşbirliği Yapan Bireyler Hakkındaki Karar’dır (Council Resolution of 20
December 1996 on Individuals who Cooperate with the Judicial Process in
the Fight Against International Organized Crime).68 Söz konusu Kararda,
organize suç örgütleri ile diğer suç örgütlerinin içinde yer alan veya
66
67
68
Geniş bilgi için bkz. J. F. Nijboer, “Children and Young Persons in the Criminal Justice System: The Council of Europe Recommendation on Witness Protection and
Rights of Defence”, Criminal Law Forum, Vol. 10, No. 4, 1999, s. 443 vd.
Ümit Kocasakal, Avrupa Birliği Ceza Hukukunun Esasları, İstanbul 2004, s. 213, 214;
Ayrıca bkz. Turhan, Tanıkların Korunması, s. 35.
Official Journal C 010, 11/01/1997 P. 0001 - 0002
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
91
Olgun DEĞİRMENCİ
hakemli makaleler
almış olan bireylerin, yetkili makamlara, örgüt ile ilgili kullanılabilir
bilgi vermesi durumunda, kendileri hakkında koruma için uygun tedbirler alması üye devletlere tavsiye edilmiştir.
İspanya’da yaşanan bombalama eylemlerinden sonra 25 Mart
2009 tarihinde yayımlanan deklarasyonda69 Konsey, terör olaylarında tanıkların korunması için bir Avrupa Programı oluşturmaya davet
edilmiştir.
5. Türk Hukukunda Tanığın Korunması
a. Genel Olarak
Tanık koruma tedbirleri, ceza muhakemesinde soruşturma aşamasından kovuşturmayı sona erdiren hükme kadar her aşamada maddi
gerçeğin ortaya çıkarılmasına katkıda bulunan ve maddi olaya beş duyusu aracılığı ile temas etmiş kişileri, maddi olayı ortaya çıkarmadaki
katkılarından dolayı uğrayacakları zarardan korumayı amaçlamaktadır. Tanık koruma tedbirleri her tanığın özel durumu dikkate alınarak belirlenmelidir.70 Burada, tanığın beyanıyla aydınlatılacak suçun
ağırlığı, tanık beyanının tek delil olup olmadığı, aydınlatılacak suçun
faillerinin bireysel failler mi yoksa suç örgütü üyesi mi oldukları hususu önem kazanmaktadır.
Türk Hukukunda, tanık koruma tedbirlerini açıkça tek elden düzenleyen Tanık Koruma Kanununun kabulüne kadar çeşitli mevzuatlarda dağınık olsa da tanıkların korunmasına yönelik tedbirler bulunmaktaydı. Mülga 1412 sayılı Ceza Muhakemeleri Usulü Kanunu’nda
tanığın korunması ile ilgili özel düzenleme bulunmamasına karşın,
Türk hukukunda tanık koruma konusundaki ilk düzenlemeye 3419
sayılı Bazı Suç Failleri Hakkında Uygulanacak Hükümlere Dair
Kanun’da71 rastlanmaktadır.72 Söz konusu Kanun, itirafçılara ilişkin
özel düzenlemelere yer vermektedir.
69
70
71
72
92
Declaration on Combating Terrorism, http://ue.eu.int/uedocs/cmsUpload/
DECL-25.3.pdf, (Erişim Tarihi: 10 Şubat 2009)
Fyfe/McKay, s. 281.
30 Mart 1988 tarih ve 19770 sayılı Resmi Gazete’de yayımlanmıştır.
Türk Hukukunda İnsan Ticareti Suçu El Kitabı, Türkiye’nin İnsan Ticareti İle Mücadele Çabalarının ve Tüm İnsan Ticareti Mağdurlarının Adalete Erişimlerinin Desteklenmesi AB Hibe Projesi, Şubat 2009, Ankara, s. 178, 179; Çolak –Taşkın, s. 255.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Olgun DEĞİRMENCİ
2002 CMUK Tasarısı’nın 60. maddesinde tanık koruma ile ilgili
düzenlemeler yer almaktadır. Buna göre, kimlik veya adres açıklanması halinde tanığın kendisinin veya başkasının tehlikeye düşeceği
endişesinin bulunması halinde, tanığın kimliğinin açıklanmamasına
veya kendisine ulaşılabilecek başka bir adres verilmesi imkânı sağlanmaktadır. Ancak düzenlemeye göre tanık, tanıklık ettiği olayları hangi
neden ve vesile ile öğrenmiş olduğunu açıklamak zorundadır. Tanığın
dinlenmesi suretiyle kimliğinin açıklanması halinde 3713 sayılı Terörle
Mücadele Kanunu’nun 20. maddesindeki tedbirlerin uygulanmasına
karar verilebileceği Tasarıda yer almaktadır.73
Mülga 4422 sayılı Çıkar Amaçlı Suç Örgütleriyle Mücadele
Kanunu’nun 7. maddesinde74, “Tanığın ve Görevlilerin Korunması” başlıklı özel bir düzenleme yer almaktadır.75 Düzenlemeye göre tanığın,
muhbirin veya diğer görevlilerinin kimliklerinin gizliliği esas tedbirdir. Ancak kimliğin açıklanması halinde söz konusu kişiler için 3713
sayılı Terörle Mücadele Kanunu’nun 20. maddesinde yer alan tedbirler uygulanacaktır.
Ceza Muhakemesi Kanunu’nun 58. maddesi ve Tanık Koruma
Kanunu’nda yer alan düzenlemeler de, Türk hukukunda tanıkların
korunması ile ilgili asli düzenlemelerdir. Tanık Koruma Kanunu’nun
yasalaşması sürecinde, hükümetin teklif ettiği metin ile Adalet
73
Şahin, s. 169, 170.
Tanığın ve görevlilerin korunması
MADDE 7.- Tanığın kimliğinin veya meskeninin veya ikametgâhının veya işyerinin bilinmesi, kendisi veya başkaları için ciddi bir tehlike ihtimalini ortaya
çıkarırsa;
a) Tanık için her türlü tebligatın yapılacağı ayrı bir adres tespit edilebilir ve
tanığın kimliği soruşturmanın her aşamasında gizli tutulabilir.
b) Tanığın verdiği bilgilerden hareketle diğer delillerin tespitinin mümkün olması halinde, kimliği soruşturmanın hiç bir aşamasında açıklanmaz.
Tanığın dinlenmek suretiyle kimliğinin açıklanması gerektiğinde, tanık hakkında 12.4.1991 tarihli ve 3713 sayılı Terörle Mücadele Kanununun 20. maddesindeki hükümlerin uygulanmasına karar verilebilir.
Yukarıdaki fıkralarda yer alan hükümler, muhbirler ve bu Kanunun kapsamına giren suçlara ait istihbaratta veya soruşturulmasında görev alan kolluk amir ve
memurları hakkında da uygulanır, kimlik bilgileri ile görevine ve özel hayatına
ilişkin bilgiler hiçbir şekilde açıklanamaz.
Kimlik, görev ve özel hayata ilişkin bilgileri açıklayanlara veya açıklanmasına
yardımcı olanlara bir yıldan iki yıla kadar hapis cezası verilir.
75
Aynı şekilde bkz. Altıparmak, s. 171.
74
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
93
Olgun DEĞİRMENCİ
hakemli makaleler
Komisyonu’nda kabul edilen ve yasalaşan metin arasında, uygulanacak koruma tedbirleri bakımından iki temel farklılık göze çarpmaktadır. Bunlardan ilki, Hükümetin teklif ettiği metinde yer alan ve koruma altına alınan kişinin kendisini savunması için silah ruhsatı verilmesini içeren düzenleme Adalet Komisyonu tarafından çıkarılmıştır.
İkinci farklılık olarak, Hükümetin teklif ettiği metnin 5. maddesinin
(g) bendinde bulunan “işe yerleştirilmesi” tedbiri Adalet Komisyonu
tarafından metinden çıkarılmıştır. Her iki değişiklik bakımından da
Adalet Komisyonu tarafından suiistimallerin önlenmesi gerekçe gösterilmiştir.
Çalışmamızın bu bölümünde öncelikle Tanık Koruma Kanunu’nda
yer alan düzenlemeler açıklanacak daha sonra Ceza Muhakemesi
Kanunu’nda yer alan düzenleme ile diğer kanunlarda yer verilen tedbirlere kısaca değinilecektir. Çalışmamızın bu bölümü tüketici nitelikte olmayıp, Tanık Koruma Kanunu’nda yer alan tedbirleri açıklamayı
amaç edinmektedir.
b. Tanık Koruma Kanununda Düzenlenen Tedbirler
i. Tanık Koruma Tedbirlerinin Uygulama Alanı
Tanık Koruma Kanunu’nda yer alan tanık koruma tedbirlerinin
uygulama alanı; uygulama alanına giren kişiler ve suçlar bakımından
sınırlandırılmıştır. Kanun’a göre tanık koruma tedbirinden ceza muhakemesinde tanık olarak dinlenenler ile tanık sıfatıyla dinlenen suç
mağdurları ve yakınları istifade edebilecektir.
Ceza muhakemesinde tanık olarak dinlenen kişiler kavramına
ceza muhakemesine konu olan maddi olay hakkında herhangi bir bilgi veya görgüsü olan kişiler öncelikle dâhildir. Tanıklıktan çekinme
hakkına sahip olan kişiler de, tanıklık yapmaları durumunda tanık
koruma tedbirlerinden istifade edebilecektir (CMK m. 45, 46). Bununla birlikte CMK m. 50’de düzenlenen ve yemin verilmeden dinlenen
tanıklar da, ceza muhakemesinde tanık olarak dinlenen kişi olarak
değerlendirilecek ve tanık koruma tedbirlerinden yararlanacaktır. Bu
kapsamda, soruşturma veya kovuşturma konusu suça iştirak eden kişiler ile söz konusu suçlar nedeniyle suçluyu kayırmaktan ya da suç
delillerini, yok etme, gizleme veya değiştirmekten şüpheli, sanık veya
hükümlü olanlar da, ceza muhakemesinde tanıklığı söz konusu olaca94
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Olgun DEĞİRMENCİ
ğından dolayı Kanun kapsamında değerlendirileceklerdir.76 CMK m.
236 gereğince tanık olarak dinlenen suç mağdurları da tanık koruma
tedbirlerinin uygulama alanında yer almaktadır.
11 Kasım 2008 tarih ve 27051 sayılı Resmi Gazete’de yayımlanan
Cumhuriyet Başsavcılıkları ve Mahkemelerce Alınacak Tanık Koruma
Tedbirlerine İlişkin Esas ve Usuller Hakkında Yönetmelik (Yönetmelik
olarak anılacaktır), Kanun’da yer alan tanık kavramını genişletmiş ve
CMK m. 50’de yeminsiz olarak dinleneceği belirtilen soruşturma veya
kovuşturma konusu suça iştirak eden kişiler ile söz konusu suçlar nedeniyle suçluyu kayırmaktan ya da suç delillerini, yok etme, gizleme
veya değiştirmekten şüpheli, sanık veya hükümlü olanları da tanık
kavramı içinde zikretmiştir (m. 4/e). Ayrıca Yönetmelik, tanık olarak
dinlenen kişilerin nişanlısı, evlilik bağı kalmasa bile eşi, kan hısımlığından veya kayın hısımlığından üstsoy ya da altsoyu, ikinci derece dâhil
kan veya ikinci derece dâhil kayın hısımları ve evlatlık bağı bulunanlar
ile yakın ilişki içerisinde oldukları kişileri de tanık olarak değerlendirilmiştir. Belirtelim ki son saydıklarımız, tanık değillerdir ancak tanık
koruma tedbirleri haklarında uygulanan kişilerdir. Bundan dolayı Yönetmeliğin bu kişileri tanık kavramının içinde değerlendirmesi uygun
bir çözüm olmamıştır.77 Ayrıca, bu kişiler ceza muhakemesinde tanık
olarak dinlenmeyeceklerinden dolayı haklarında ceza muhakemesine
ilişkin koruma tedbirleri uygulanmayacak, Kanun’un 5. m. 1. fıkrasının
ç ve devamında yer alan bentlerindeki tedbirler uygulanabilecektir.78
Yönetmelik 4. maddesinde tanığı tanımladıktan sonra 6. maddesinde haklarında tanık koruma tedbiri uygulanabilecek kişileri saymıştır.
6. maddede, tanık kavramını tanımlarken ifade edilenlerin haricinde
tanık koruma biriminde görev yapan personel ile Yönetmelik kapsamındaki suçlarda istihbarat birimlerinde, soruşturulmasında veya
kovuşturulmasında gizli soruşturmacı, muhbir ve kolluk personeli ile
diğer görevlerde bulunan kamu personelini de kapsam içine almıştır.
76
77
78
Belirtmeliyiz ki, soruşturma ve kovuşturma konusu suça iştirak eden ve bu nedenle sanık veya şüpheli olan kişilerin tanık kavramı içerisinde değerlendirilip
değerlendirilmeyeceği tartışmalı bir husustur. Konumuzun sınırları dışında olduğundan dolayı söz konusu kişilerin tanık kavramı içerisinde değerlendirilip değerlendirilemeyeceği tartışmalarına girmeden haklarında Tanık Koruma Kanununda
yer alan tedbirlerin uygulanabileceğini tespit ile yetinmekteyiz.
Ayrıca bkz. Turhan, Tanıkların Korunması, s. 189.
Turhan, Tanıkların Korunması, s. 191.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
95
Olgun DEĞİRMENCİ
hakemli makaleler
Bu düzenleme Kanunu’nun 22. maddesinden Yönetmelik’e alınmıştır.
Yönetmelik’te yer alan ve tanık koruma kapsamındaki suçlarda
çalışan kamu görevlileri ve muhbirlerin korunması, ceza muhakemesinde maddi gerçeğin ortaya çıkarılmasına hiç şüphesiz hizmet etmektedir. Bu düzenleme ile diğer ülkeler uygulamalarının göz önüne alınarak muhbirler ve kamu görevlilerinin de tanık koruma tedbirlerinin
uygulama alanına sokulması yerinde bir çözüm olmuştur. Ayrıca her
ne kadar Kanun metninde ve Yönetmelik’te “dinlenen” ibaresi kullanılmış ise de henüz dinlenmemiş ancak dinlenecek tanıklar ve diğer
kişilerin de koruma altına alınması gerekmektedir. Bu kapsamda tanık
koruma tedbirlerinin ceza muhakemesinde tanık olarak dinlenecek kişileri kapsayacak şekilde uygulanması gerekmektedir.79
Diğer ülkeler uygulamasına bakıldığında tanık koruma tedbirlerinden istifade eden kişilerin tanıklar ve diğer sıfata haiz kişiler olarak
ayrıldığı görülmektedir. Tanıklar kapsamında, ceza muhakemesinde
maddi gerçeğin ortaya çıkarılmasını amaçlayan ve suça iştirak eden
şerikler, mağdur-tanıklar, uzman tanıklar ve suça iştirak etmeyen görgü tanıkları düzenlenmektedir. Suça iştirak eden şerikler veya diğer
sanık veya hükümlü kişilerin tanık olarak ifade vermeleri durumunda, birçok hukuk sisteminde ceza bağışıklığı sağlanmamasına rağmen,
ceza da indirime gidilmektedir. Örneğin İtalya’da 2001 yılında yapılan değişiklikle tanık olarak ifade veren şerikler veya diğer suçlardan sanık veya hükümlü olarak bulunanlara, 180 günlük bir zaman
diliminde ifadelerini eksiksiz olarak vermeleri karşılığında şartla salıverme imkânı, hapis cezasının evde çekilmesinin sağlanması, belirli
bir süre izin verilmesi gibi imkânlar sağlanmaktadır. Başka bir suçtan
hükümlü olarak bulunan tanıklara da, hapishanede ayrı bir bölümde tutulma, tanık olarak farklı bir isim kullanma, tanık olarak ifade
vermek için yapılan intikallerde güvenliğin sağlanması gibi özel uygulamalar yapılmaktadır. Bu kapsamda Hong Kong ve Hollanda da,
tanık olarak dinlenen ve aşırı risk taşıyan hükümlüler için hapishanede özel güvenlik birimleri kurulmuş ve bu kişiler için özel tedbirler
uygulanmaktadır.80
Haklarında tanık koruma tedbirleri uygulanan diğer sıfata haiz ki79
80
96
Ayrıca bkz. Turhan, Tanıkların Korunması, s. 188 vd.
United Nations Office on Drugs and Crime, s. 19, 20.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Olgun DEĞİRMENCİ
şiler ise ceza muhakemesinde görev alan ve bu görevlerinden dolayı
yaşamları veya vücut bütünlükleri tehlikeye girme ihtimali bulunan
hâkimler, savcılar, gizli soruşturmacılar, muhbirler ve tercümanlardır.
Avustralya, Kanada, Letonya, Hollanda, Norveç ve Birleşik Krallık’ta,
muhbirler tanık koruma sistemine kabul edilmektedirler. Buna karşın
Almanya, Slovakya ve Birleşik Devletler’de tanık koruma tedbirleri sadece tanıklar için uygulanmaktadır.81
Tanık koruma tedbirlerinin uygulanacağı suçlar, Tanık Koruma
Kanunu’nun 3, Yönetmelik’in ise 5. maddesinde üç ana başlık altında düzenlenmiştir. Buna göre; 1632 sayılı Askeri Ceza Kanunu’nda,
5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nda veya ceza hükmü içeren özel ceza
kanunlarda düzenlenen suçlardan ağırlaştırılmış müebbet hapis, müebbet hapis ve alt sınırı on yıl veya daha fazla hapsi gerektiren suçlarda tanık koruma tedbirleri uygulanabilecektir. Suçun bir örgütün
faaliyeti çerçevesinde işlenmesi halinde ceza alt sınırı olarak iki yıl uygulanacaktır. Üçüncü bir grup olarak suçun terör örgütünün faaliyeti
çerçevesinde işlenmesi halinde ceza sınırı göz önünde tutulmayacak
ve tüm suçlarda tanık koruma tedbirleri uygulanabilecektir.
Tanık koruma tedbirlerinin uygulanabilmesi için Kanun’da belirtilen kişilerin veya yakınlarının hayatları, beden bütünlükleri veya mal
varlıkları ağır ve ciddi bir tehlikeye maruz kalması gerekmektedir. Söz
konusu tehlike, herhangi bir nedenden değil, koruma altına alınmasına
karar verilen kişilerin ceza muhakemesindeki tanıklık görevlerinden
kaynaklanmalıdır. Ayrıca koruma altına alınacak kişilerin hayatına,
beden bütünlüklerine veya mal varlıklarına yönelecek tehdidin Kanunun gerekçesinde de işaret edildiği üzere “somut gerçeklere” dayanması
gerekmektedir. Somut gerçeklere dayanmayan soyut nitelikteki tehditler, tanık koruma tedbirlerinin uygulanmasını gerektirmeyecektir.
Karşılaştırmalı hukuka bakıldığında bazı mevzuatlarda tanık koruma tedbirlerinin uygulanacağı suçları ceza sınırına bakarak tespit
ettiğini görmekteyiz. Örneğin Birleşmiş Milletler 2000 tarihli Model
Kanunu’nda ölüm veya 12 aydan fazla hapis cezasını gerektiren suçlar
tanık koruma tedbiri gerektiren suç kapsamında değerlendirilmiştir.
Ayrıca Ülkemizin de taraf olduğu Sınıraşan Örgütlü Suçlara Karşı Birleşmiş Milletler Sözleşmesi’nin 2. maddesinin (b) bendinde de tanık
81
United Nations Office on Drugs and Crime, s. 22.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
97
Olgun DEĞİRMENCİ
hakemli makaleler
koruma tedbiri alınması gereken suçlar bakımından dört yıl ve daha
fazla hapis cezasını gerektirme kıstası esas alınmıştır.82 Fransız Ceza
Usul Kanunu’nun 706-58 inci maddesinin birinci fıkrasına göre, aşağı sınırı beş yıl hapis cezasını gerektiren suçlarda, sorgu hâkimi, tanığın kimliliğinin gizli tutulmasına karar verebilecektir.83 Bazı kanunlar ise tanık koruma tedbirleri uygulanacak suçları tek tek saymaktadır. Örneğin Güney Afrika Tanık Koruma Kanunu, Kanun ekinde
bu yöntemi kullanmaktadır.84 Alman ve Amerikan uygulamasında
ise organize ve ağır suçlar tanık koruma tedbirlerinin uygulanmasını gerektirmektedir.85 Bir başka düzenleme şekli de karma metodun
kullanılmasıdır. Bu metodu kullanan kanunlar, bazı suçları önemine
binaen ismen saymakta ve son olarak sayıma tabi tutulmayan diğer
suçları ceza miktarı ile sınırlamaktadır. Örneğin Tayland’ın 2003 tarih
ve 2546 sayılı Kanunu’nda uyuşturucu madde ticareti, ulusal güvenliğe karşı suçlar, organize suçlar, yolsuzluk, kara para aklama, gümrük
mevzuatının ihlali ve insan ticareti suçları sayıldıktan sonra 10 yıldan
fazla cezayı gerektiren suçlarda da tanık koruma tedbirlerinin uygulanacağı belirtilmiştir.86
ii. Kimlik ve Adres Bilgilerinin Gizlenmesi
Tanık kimliğinin savunma makamı ve kamudan gizli tutulması,
özellikle tanık beyanının tanığın kimliğine ilişkin emareler taşımadığı
durumlarda etkin bir tanık koruma tedbiridir. Bundan dolayı, tanık
koruma tedbirlerine yer veren tüm ülke mevzuatlarında tanığın kimlik ve adres bilgilerinin gizli tutulması yetkisi verilmekte ve bu bilgilerin gizliliğinin korunması için gerekli tedbirler alınmaktadır.
Ülkemizde, Tanık Koruma Kanunu’nun 5. maddesine göre koruma altına alınan tanığın kimlik ve adres bilgileri gizli tutulabilecek ve
kendisine yapılacak tebligatlarda ayrı bir adres tespit edilebilecektir.
Kanun, tanık için kimlik ve adres bilgilerinin gizli tutulabileceğini belirtmiş ancak tanık için kod isim kullanılmasına ilişkin bir hüküm sevk
82
83
84
85
86
98
Tanık Koruma Kanunu’nun 3. madde gerekçesi.
Tanık Koruma Kanunu’nun 3. madde gerekçesi.
Government Gazzette, 27 November 1998, No. 19523, s. 32.
Tanık Koruma Kanunu’nun 3. madde gerekçesi.
United Nations Office on Drugs and Crime, s. 26.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Olgun DEĞİRMENCİ
etmemiştir. Ancak Yönetmeliğin 11. maddesi gereğince Savcılık veya
Mahkeme koruma altına alınan tanığı, tanık koruma defterine kaydettikten sonra gerekli görürse kendisine bir kod isim verebilecektir.
Tanığın muhakeme esnasındaki tüm beyanları belirlenen kod
isimle tutanaklara kaydedilecektir (Yön. m. 11/4). Tanığın talebinin
bulunması ve talebin uygun görülmesi halinde tanığa elektronik iletişim araçları vasıtasıyla çağrı yapılabilecektir. Tanığın gerçek kimlik
ve adres bilgilerine, Cumhuriyet savcısı veya mahkemeye gönderilen
evrakta yer verilmeyecektir. Tanığın gerçek kimlik ve adres bilgileri ile
daha önce kollukta ifadesinin alınmış olması durumunda, evrak aslı
veya suretleri ilgili kayıtlara şerh verilmek suretiyle kolluktan alınacak
ve Cumhuriyet savcısı veya mahkemede gizlilik esasları çerçevesinde
saklanacaktır.
Karşılaştırmalı hukukta tanığın kimliğinin gizli tutulması ve dolayısıyla anonimliğinin sağlanması hususunda başlıca iki yöntem uygulanmaktadır. Bunlardan ilki, tanığın kısmen anonimliğinin sağlanması
diğeri ise bütünüyle anonimliğin sağlanmasıdır. Tanığın kısmen anonimliğinin sağlanmasında savunmaya tanığı çapraz sorguya alma hakkı tanınmakta ancak tanığın, gerçek ismini, kişisel bilgilerini, adresini,
mesleğini ve çalıştığı yeri açıklama yükümlülüğü bulunmamaktadır.
Bu yöntem özellikle gizli soruşturmacıların tanıklığına başvurulduğunda kullanılmaktadır. Gizli soruşturmacı, mahkemede operasyon
esnasında bilinen kod ismiyle dinlenmekte ancak gerçek görevini açıkça ifade etmektedir. Bütünüyle anonimlikte tanığın kimliğiyle ilgili
tüm bilgiler gizli kalmakta ve bu gizlilik mahkeme tarafından garanti
edilmektedir. Tanık, mahkemede ifade vermekte ancak bir perde arkasında bulunma, görüntüsünü gizleme veya sesin değiştirilmesi gibi
tedbirlerle gizliliği sağlanmaktadır.87
Almanya’da bütünüyle anonimlik yöntemi uygulanmaktadır.
Buna göre, tanığın söyledikleri, tanık yerine geçen kolluk görevlisi tarafından mahkemede ifade edilmektedir. Tanığın kimliğini ifşa edecek
bilgiler hariç olmak üzere, savunma makamının tanığın kolluk görevlisi tarafından aktarılan ifadeyi reddetme hakkına sınırlama getirilememektedir. Ayrıca, savunma makamı, yazılı olarak anonim tanığa
soru sorabilmekte ve görevliler tarafından cevabını alabilmektedir.
87
United Nations Office on Drugs and Crime, s. 38, 39.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
99
Olgun DEĞİRMENCİ
hakemli makaleler
Başkasından duyduğunu aktarma niteliği (hearsay) yönünden hassas
olan bütünüyle anonim tanık beyanının, diğer delillerle desteklenmediği sürece değerinin sınırlı olduğu Alman Federal Mahkemesi tarafından kararlaştırılmıştır.88 Hollanda Ceza Muhakemesi Kanunu’na
1994 yılında yapılan eklemeler ile ceza muhakemesi esnasında tanığın
kimliğinin gizli tutulması imkânı getirilmiştir. Bu konudaki kararı tanık ifadesini alan mahkeme verecektir ve mahkemenin kararına karşı
itiraz yolu açıktır (m. 226a-f).89
iii.Duruşmada Hazır Bulunma Hakkına Sahip Olan Kişiler Bulunmaksızın Dinlenmesi veya Ses ve Görüntüsünün Değiştirilerek Dinlenmesi
Sınıraşan Örgütlü Suçlara Karşı Birleşmiş Milletler Sözleşmesi’nin
24. maddesinin 2. fıkrasında, taraf devletlere tanık beyanlarının video
bağlantısı veya diğer iletişim araçlarından yararlanılmak suretiyle aktarımının yapılarak tanık güvenliğinin sağlanması tavsiye edilmiştir.90
Ayrıca, R (97) 13 sayılı Avrupa Konseyi Tavsiye Kararı’nın 9. maddesinde, tanıkların sorgulanmasında iletişim araçlarından yararlanılması suretiyle tanığın anonimliğinin sağlanmasına ilişkin tavsiye
düzenlenmiştir.91
Tanığın, duruşma salonu haricinde başka bir ortamda bulunurken sorgulanması esnasında ses ve görüntü aktarımı yapılabilir. Ses
ve görüntü aktarımı konusunda karşılaştırmalı hukukta iki sistem kullanılmaktadır. Bunlardan birisi tek yönlü kapalı devre sistemi, diğeri
ise iki yönlü kapalı devre sistemidir.92 Tek yönlü kapalı devre siste88
89
90
91
92
United Nations Office on Drugs and Crime, s. 39.
Kanun metni için bkz. www.rechten.uvt.nl/victimology /other/threatwitnNL.
pdf, (Erişim: 1 Nisan 2009).
United Nations Office on Drugs and Crime, s. 36; Kanun tasarısı 9. madde gerekçesi.
Nijboer, s. 463.
Mark A. Small, “Constitutional Challenges to Child Witness Protection Legislation: An Update”, Violence and Victims, Vol. 9, No. 4, 1994, s. 369; Amerika Birleşik
Devletleri’nde tanığın ifadesinin alınması esnasında, sanık ile karşılaştırılmamasına yönelik tedbirlerin anayasaya aykırılığı sorgulanmıştır. Amerikan Yüksek
Mahkemesi, 1989 yılında Craig v. Maryland kararında, Anayasada düzenlenen
yüzleştirme ilkesinin (confrontation clause) sanığa mutlak bir hak sağlamadığını,
tanık beyanının doğruluğunun başka türlü sağlandığı ve kamu düzeninin de ge-
100
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Olgun DEĞİRMENCİ
minde, duruşma salonunda bulunanlar sadece sorguyu izlemektedirler, soru sorma hakları bulunmamaktadır. İki yönlü sistemde ise soru
sorma imkânı bulunmaktadır. Türk hukukunda, gerek Tanık Koruma
Kanunu’nun 9. maddesinde, gerekse de Yönetmeliğin 12. maddesinde
soru sorma hakkı saklı tutulduğundan dolayı ancak iki yönlü kapalı
devre sistemi uygulanabilir. Belirtelim ki, soru sorma hakkının saklı
tutulması, hem karşılaştırmalı hukukta yer alan düzenlemelerle hem
de AİHM’nin içtihatları ile paralellik sağlanması açısından yerinde bir
düzenleme olmuştur.
Türk hukukunda ses ve görüntü aktarımı suretiyle tanığın dinlenmesi için CMK m. 58/3 gereğince duruşmada hazır bulunma hakkı
olanlar huzurunda dinlenmesinin tanık için ağır bir tehlike teşkil etmesi ve bu tehlikesinin başka türlü önlenememesi veya maddi gerçeğin ortaya çıkarılması açısından tehlike oluşturması gereklidir.93 Ses
ve görüntü aktarımı sırasında hâkimin, tanığın yanında mı bulunacağı
yoksa başka bir odada mı bulunacağı hususu Türk hukukunda açık
düzenlenmemiştir. Bu konuda öğretide dinlenme sırasında tanık ve
hâkimin, duruşma salonunda veya başka bir yerde, duruşmada hazır
bulunma hakkına sahip olanlar ise başka yerde olacak şekilde bulunabileceği ve bunların arasında ses ve görüntü aktarımı yapılabileceğine ilişkin görüş belirtilmiştir.94 Bununla birlikte, hâkimin duruşmada
hazır bulunma hakkına sahip olanlarla birlikte bulunması ve tanığın
ses ve görüntü nakli suretiyle ifadesinin alınmasına bir engel bulunmadığı da ifade edilmiştir.95 Her ne kadar CMK 58’in lafzi yorumunda
hâkimin, tanık ile birlikte bulunması gerektiği sonucu çıksa da, kanaatimizce hâkim, duruşmada hazır bulunma hakkına sahip olanlarla
birlikte bulunabilir ve tanığın ifadesini ses ve görüntü nakli suretiyle
alabilir.
Tanık ve sanığın birbirini önceden tanıdığı durumlarda, tanık
93
94
95
rektirdiği durumlarda yüzleştirme hakkının, yüz yüze gelmeksizin de sağlanabileceğini belirtmiş ve eyaletlerde yer alan düzenlemeleri anayasaya uygun bulmuştur
(Small, s. 371). Söz konusu karar her ne kadar da çocuk tanıklar için verilmişse de,
Yüksek Mahkeme’nin bakış açısının anlaşılabilmesi için karara değinilmiştir. Ayrıca bkz. Kash, s. 26.
Ersan Şen/Yasemin Yurttaş, “Gizli Tanık, X Muhbir, Gizli Soruşturmacı, Ajan Provakatör”, Ceza Hukuku Dergisi, Yıl 3, S. , Nisan 2008, s. 28
Cumhur Şahin, Ceza Muhakemesi Kanunu Gazi Şerhi, Ankara 2005, s. 197.
Turhan, Tanıkların Korunması, s. 128.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
101
Olgun DEĞİRMENCİ
hakemli makaleler
kimliğinin gizli tutulabilmesi amacıyla sanığın sorgu sırasında mahkeme salonundan çıkarılması mümkün olduğu gibi görüntü ve seslerin değiştirilmesi yoluna da başvurulabilir. Sorgu sırasında tanığın
mahkeme salonundan çıkarılması CMK’nın 200. maddesinde düzenlenmiştir. Buna göre, sanığın yüzüne karşı şeriklerden birinin veya bir
tanığın gerçeği söylemeyeceğinden endişe edilmesi halinde, mahkeme
tarafından sanığın mahkeme salonundan çıkarılmasına karar verilebilecektir. Ancak bu durumda, sanık tekrar getirildiğinde hazır bulunmadığı zamanda yapılan sorguya ilişkin tutanaklar okunacak ve gerekirse tutanakların içeriği kendisine izah edilecektir (CMK m. 200/2).
Türk hukukunda tanığın ses ve görüntüsünün değiştirilmesi tedbiri CMK’da düzenlenmemiştir. Tanık Koruma Kanunu ise tanığın
duruşma salonunda fiziksel görünümü engellenecek tarzda dinlenmesinin (m. 9/3) yanı sıra tanığın duruşma salonu dışında ses ve görüntüsünün nakli yoluyla dinlenmesi sırasında ses veya görüntüsünün
değiştirilmesi de (m. 9/2, 5/1 b) düzenlenmiştir.96 Sanığın duruşmada
hazır bulunması durumunda, tanığın görüntüsünün makyaj yapmak,
peruk kullanmak, geniş güneş gözlükleri ile değiştirilmesi yoluyla tanığın gizliliği sağlanabilir.
Bununla birlikte, elektronik aletler kullanımı ile sesin veya görüntünün değiştirilmesi de mümkündür.97 Tanığın hem ses hem de
görüntüsünün aynı anda değiştirilip değiştirilmeyeceği tartışmalı bir
husustur.98 Tanık Koruma Kanunu “veya” bağlacını kullanmak suretiyle ikisinden birinin değiştirilmesi gerektiği gibi bir ifade kullanmışken, Yönetmelik uyarınca her ikisinin de değiştirilmesi mümkün hale
getirilmiştir. Kanaatimizce, Kanun’da yer alan “veya” bağlacı, tanık
koruma tedbirlerinin amacı dikkate alındığında uygun şekilde kullanılmamıştır. Söz konusu bağlacın, Yönetmelikte olduğu gibi hem görüntü hem de sesin değiştirilmesine imkân verecek şekilde “ve” olarak
anlaşılması gereklidir.
96
97
98
Turhan, Tanıkların Korunması, s. 136.
United Nations Office on Drugs and Crime, s. 37; Behiye Eker Kazancı, “Ceza Muhakemesinde Tanıkların Korunması Çerçevesinde Görüntülü ve Sesli İfade Alma”,
Hukuki Perspektifler Dergisi, Temmuz 2006, S:7, s. 159.
Bu konuda tartışma için bkz. Turhan, Tanıkların Korunması, s. 136 vd.
102
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Olgun DEĞİRMENCİ
iv.Tutuklu ve Hükümlülerin Durumlarına Uygun İnfaz Kurumlarına Yerleştirilmesi
Tutuklu veya hükümlü tanıkların, tanıklık yaptıktan sonra tutukevi veya cezaevlerinde güvenliklerinin sağlanması bakımından durumlarına uygun bir ceza infaz kurumuna ya da tutukevine yerleştirilebilmesi veya aynı ceza infaz kurumu veya tutukevinde yerleri değiştirilebilmesi alınacak bir diğer tedbirdir. Tanık Koruma Kanunu’nun
5. maddesinin c fıkrası ve Yönetmeliğin 13. maddesinde düzenlenen
bu tedbire soruşturma aşamasında Cumhuriyet Savcısı, kovuşturma
aşamasında ise mahkeme karar verecektir.
Tutuklu veya hükümlü tanıkların ceza infaz kurumlarında yerlerinin değiştirilmesi tedbirine diğer ülkeler uygulamasında da görüldüğü üzere, yaşamlarının veya vücut bütünlüklerinin korunması amacıyla diğer tutuklu veya hükümlüler ile fiziksel temaslarının kesilmesi
tedbiri de kanaatimizce dâhildir. Diğer tutuklu veya hükümlüler ile
fiziksel temasın uzun süre kesilmesi durumunda “altın kafes problemi”
(golden cage problem) adı ile anılan ciddi psikolojik rahatsızlıklar baş
göstermektedir. Bu durumu engellemek için bazı ülkelerde korunan
hükümlü değişimleri yapılmaktadır.99
v. Fiziki Koruma Sağlanması
Tüm tanık koruma tedbirlerinin nihai amacı tanığın veya yakınlarının yaşamlarının, beden bütünlüklerinin, özgürlüklerinin veya
malvarlıklarının güvenliğinin sağlanması suretiyle ceza muhakemesinin maddi gerçeğe ulaşmasını sağlamaktır. Ancak maliyeti yüksek ve
yönetim süreci karmaşık olan diğer tedbirlere başvurmadan, tanığın
veya yakınlarının fiziksel korunması yoluyla tanık koruma tedbirlerinin nihai amacına ulaşılabilme imkânı mevcutsa, en basit tedbirin
uygulanması düşünülmelidir.
Tanık Koruma Kanununda tanığın fiziksel korunması 5. maddenin ç bendinde düzenlenmiştir. Yönetmeliğin 14. maddesinde ise fiziki
korumaya ilişkin detaylı bir düzenleme mevcuttur. Buna göre tanığın
veya yakınlarının korunması kolluk kuvvetleri veya koruma birimleri
tarafından, 24 saat esasına göre ve gerekirse teknik cihaz ve donanım99
United Nations Office on Drugs and Crime, s. 85.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
103
Olgun DEĞİRMENCİ
hakemli makaleler
lar kullanılmak suretiyle sağlanacaktır. Tanık; yakın koruma, konutta
koruma, işyerinde koruma, motorize veya yaya devriye ile koruma ve
çağrı üzerine koruma usullerinden birisi ile korunabilecektir.
vi.İlgili Belgelerinin Yeniden Düzenlenmesi
Tanık Koruma Kanunu’nda “kimlik ve ilgili diğer bilgi ve belgelerin
değiştirilmesi ve düzenlenmesi” başlığı ile düzenlenen ve öğretide “kimlik değiştirme” (identity change) olarak isimlendirilen tedbir diğer tanık
koruma tedbirleri ile amaca ulaşılamadığı zaman kullanılan istisnai
bir tedbirdir. Bu tedbir, her ne kadar ilgili belgelerin değiştirilmesi ve
düzenlenmesine ilişkin ise de tedbirin amacına ulaşabilmesi için koruma altına alınan tanıklar için yeni bir kişisel görünüş (profil) yaratılması, asıl kimliğinin gizlenmesi ve yeni bir özgeçmiş yaratılmasını
gerektirir.100 Bazı durumlarda, kişinin yerleşim yerinin değiştirilmesi
de, ilgili belgelerinin yeniden düzenlenmesinin zorunlu bir sonucu
olacaktır.
Tanığın daha önceki sosyal ve hukuki statüsü (işi, evlilik durumu vb.) mümkün olduğu kadar yeni kimliğine yansıtılmalıdır. Kimlik
bilgilerinin yeniden düzenlenmesinde temel ilke, tanık koruma tedbirlerinin tanığa ne avantaj ne de dezavantaj yaratmamasına dikkat
edilmesidir. Ayrıca tanığın adli sicili de, yeni kimliğinin tespit edilmemesine dikkat edilmek suretiyle yeni kimliğine yansıtılmalıdır.101
Tanığın eski kimliğine ait tüm belgelerinin kişiden alınmasına
özen gösterilmelidir. Bu yöntem, hem tanığın gerçek kimliğine ulaşılması suretiyle tanığın güvenliğinin sağlanması için hem de tanığın birden fazla kimliği kendine yarar sağlamak için kullanmasını önlemek
için yapılmalıdır.102
Ülkeler uygulamasına bakıldığında Hollanda, Birleşik Krallık ve
Birleşik Devletler gibi bazı ülkelerin tanığın kimliğinin tamamını değiştirmediği sadece gerekli olan değişiklikleri yapmakla yetindiği görülmektedir. İtalya, Yeni Zelanda ve Norveç gibi bazı ülkelerde ise ek
olarak başka değişiklikler yapılmaktadır. Ülkeden ülkeye değişmekle
100
101
102
United Nations Office on Drugs and Crime, s. 77.
United Nations Office on Drugs and Crime, s. 77.
United Nations Office on Drugs and Crime, s. 78.
104
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Olgun DEĞİRMENCİ
birlikte; pasaport, kimlik kartı, sağlık güvenlik belgesi, vergi numarası, vatandaşlık belgesi, sürücü belgesi, doğum belgesi, ticari ve mesleki
nitelikleri ve eğitim ile ilgili belgelerin yeniden düzenlenmesine yer
verilmektedir.103
Amerikan hukukunda tanık, isteğine bağlı olarak eski ismini de
kullanabilir. Yeni kimlik edindiği durumlarda, edinmiş olduğu kimliğe ilişkin herhangi bir eski kayıt yer almaz. Koruma altına alınan tanık yeni ismini etnik açıdan uyumlu olmak, kullanılmış bir isim veya
ailesinin soyadı olmamak üzere serbestçe seçebilir.104 Yeni bir sürücü
belgesinin verilmesi (sürücü testini geçtikten sonra), sosyal güvenlik
belgesinin düzenlenmesi, doğum belgesinin düzenlenmesi ve edinmiş olduğu eğitim düzeyine göre yeni bir diplomanın düzenlenmesi
mümkündür.105 İsim ve belge değişikliklerine ek olarak, koruma altına
alınan tanık yeni kimliğine ait bilgiler ile tanıştırılır. Aile üyeleri ile
irtibat kurmaması konusunda tavsiyelerde bulunulur. Tanığın kendisi
aile üyeleri ile irtibata geçebilir ancak onlara irtibat bilgilerini veremez
ve ancak güvenliği sağlanmış iletişim vasıtaları (secure mail-forwarding
channels) ile irtibat kurmasına müsaade edilir.106
Tanık için yeni kimlik belgelerinin düzenlendiği durumlarda, eski
kimliği yaşatılmaya devam edilir. Tanık koruma tedbirinin alınmasını
gerektiren tehdidin sona ermesi halinde tanık eski kimliğini yeniden
kullanacaktır. Ancak özellikle tanık koruma tedbirinin yıllarca sürdüğü durumlarda, koruma tedbirinin kaldırılmasına rağmen tanıkların
yeni kimliklerini kullanmayı tercih ettiği görülmektedir. Bu gibi durumlarda, kendisine yeni bir hayat kuran tanığı, tekrar eski hayatına
döndürmeye çalışmak tanık açısından zor olacaktır. Yasal düzenlemelerde tanığın, koruma tedbirinin kalkmasına rağmen yeni kimliğini
kullanmasına müsaade edilmesi bazen bir gereklilik olarak karşımıza
çıkmaktadır.107
Türk hukukunda kimlik ve diğer belgelerin değiştirilmesi ve düzenlenmesi Tanık Koruma Kanunu’nun 5. maddesinde düzenlenmiş103
104
105
106
107
United Nations Office on Drugs and Crime, s. 78.
Slate, s. 21.
Slate, s. 21.
Slate, s. 21.
United Nations Office on Drugs and Crime, s. 81.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
105
Olgun DEĞİRMENCİ
hakemli makaleler
tir. Maddeye göre değiştirilecek veya yeniden düzenlenecek belgeler
üç başlık altında yer almaktadır. Buna göre;
- Adli sicil, askerlik, vergi, nüfus, sosyal güvenlik ve benzeri bilgi
ve kayıtlar,
- Nüfus cüzdanı, sürücü belgesi, pasaport, evlilik cüzdanı, diploma ve her türlü ruhsat gibi resmi belgeler,
- Taşınır ve taşınmaz mal varlığıyla ilgili hakların kullanılmasına
yönelik belgeler değiştirilebilecek veya yeniden düzenlenebilecektir.
Kanun’da herhangi bir açıklık olmadığından dolayı belgelerin
ihtiyaç duyulanları değiştirilebileceği gibi tümü yeniden düzenlenebilecektir. Kanun’da yer alan belge türlerinin karşılaştırmalı hukukta
yer alan belgelere göre geniş bir alanı kapsayacak şekilde sayıldığı görülmektedir. Kanaatimizce, Kanun’un lâfzî itibariyle yorumu da kullanılarak, Kanun metninde sayılan belgelerin sayımı sınırlı (numerus
clausus) olmadığı sonucuna ulaşmak gereklidir. Bu kapsamda, eski
kimliğinin tespit edilmesine imkân sağlayabilecek her türlü belgenin
yeniden düzenlenmesi mümkündür.
vii. Maddi Yardımda Bulunulması
Haklarında tanık koruma tedbiri uygulanarak yeniden yerleşime
tabi tutulan kişiler, yaşamış olduğu çevreden uzaklaşmakta, güvenlik
nedeniyle profesyonel mesleklerini icra edememektedirler. Her iki durumda da, yaşamlarını sürdürmek için mali kaynağa ihtiyaç duymaktadırlar. Bundan dolayı, koruma altına alınana tanıkların maddi yardıma ihtiyaçları bulunmaktadır. Kişilerin ihtiyaç duydukları bu kaynağı,
öncelikle kendi tasarruflarından karşılamaları gerekmektedir. Çünkü
tanık koruma tedbirlerinin uygulanması ile amaç kişiler için bir zenginleşme veya refah kaynağı yaratmak değildir.108
Maddi yardım, geçici veya devamlı olarak nakit para şeklinde olabileceği gibi yeni bir iş bulunması için yardım etme veya yeni
kurulan iş alanında bazı vergilerden muaf tutulma şeklinde de
gerçekleştirilebilir.109 Yasalaşma sürecinde Kanun metninde bulunan
108
109
Turhan, Tanıkların Korunması, s. 206.
United Nations Office on Drugs and Crime, s. 69.
106
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
Olgun DEĞİRMENCİ
hakemli makaleler
“işe yerleştirme” tedbiri, suiistimalleri olanak sağlayacağı gerekçesiyle
Adalet Komisyonu tarafından metinden çıkarıldığından, işi olmayan
tanığın işe yerleştirilmesi bir tedbir olarak hukukumuzda yer almamaktadır. Ancak işi olan tanığın, yeni hayatında aynı işini sürdürebilmesi amacıyla yardım edilebilir.
Tanık Koruma Kanunu’nda maddi yardım geçici olması kaydıyla
düzenlenmiştir ve geçimini sağlamaya yöneliktir. Tanık koruma tedbiri uygulanan kişilerin, kendi yaşamlarını idame ettirecek düzeyde
gelire sahip olmaları halinde maddi yardıma son verilecektir.
viii. İşyeri ve Eğitim Kurumunun Değiştirilmesi
Tanık Koruma Kanunu’nda işyeri veya eğitim kurumunun değiştirilmesi tanık koruma tedbirleri arasında düzenlenmiştir. Tanığın
işini icra edeceği iş alanının veya adresinin değiştirilmesi, tanığın gizliliğini sağlamaya ve sanık tarafından tespit edilmemesini sağlamaya
yöneliktir. İşyeri veya iş alanının değiştirilmesinde, tanığın üzerinde
uzmanlaştığı iş alanında veya yakın alanlarda faaliyet göstermesi, yeni
iş alanının kabullenmesinde fayda sağlamaktadır.
Eğitim kurumunun değiştirilmesinde ise tanığın veya yakınlarının
eğitim gördüğü eğitim kurumu değiştirilerek tanığın kimliğinin gizli
kalması ve tanığa veya yakınlarına ulaşılmaması sağlanmaya çalışılmaktadır.
ix. Yerleşiminin Değiştirilmesi
Tanığın yeniden yerleştirilmesi, gerek tanık koruma programına
getirdiği maliyet açısından gerekse de tanık ve aile bireylerinin yaşamlarına büyük etkilerinden dolayı tanık koruma tedbirleri içerisinde etki
alanı en geniş tedbir olarak görülmektedir. Tanık Koruma Kanunu’nun
5. maddesine göre koruma altına alınan tanığın ülke içinde veya dışında yeniden yerleştirilmesi sağlanabilmektedir. Ülke içinde yeniden
yerleştirmede herhangi bir koşul aranmazken, ülke dışında yeniden
yerleştirme uluslararası anlaşmalara ve karşılıklılık ilkesine uygun
olarak yapılmalıdır.
Sınıraşan Örgütlü Suçlar Sözleşmesi’nin 24. maddesine göre Sözleşmeye taraf devletler koruma uygulanan mağdurların uluslararası
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
107
Olgun DEĞİRMENCİ
hakemli makaleler
yerleşimini sağlamak amacıyla ikili anlaşmalar yapma konusunda
yetkilendirilmişlerdir. Bu kapsamda korunan tanıkların uluslararası
yerleşimi için ikili anlaşmalar yapılmıştır. Mesela Estonya, Letonya ve
Litvanya arasında Mart 2000’de imzalanan anlaşma kalıcı veya geçici
olarak koruma altına alınan tanıkların ülkeler arası yeniden yerleşimine imkân tanımaktadır.110
Tanığın yeniden yerleştirileceği bir yerin bulunması bazı durumlarda süreye ihtiyaç gösterebilir. Ancak, acil durumlarda kalıcı
yerleşim sağlanıncaya kadar tanığın geçici bir bölgeye alınması gereklidir. Bu geçici bölge, resmi bir yer olabileceği gibi otel odası da
olabilmektedir.111
Tanığın ülke içinde veya dışında yeni yerleşim sağlanması ile birlikte tanık koruma da bitmemektedir. Tanığın, yeni yerleşim yerine
uyum sağlaması aşamasında yardım yapılması gereklidir. Nitekim
Amerika’da, tanıklara yeni yerleşim yerlerinde verilecek desteklerle ilgili olarak görevlilerin eğitim seviyelerinde iyileştirmeler yapılamadığı için yeni yerleşim sağlanan tanıklarda intihar vakaları çok sık
görülmüştür.112
Yeni yerleşim sağlanan tanıkların, eski yerlerindeki sosyal ilişkilerini düzenlenmesi (ödenmemiş borçları, yeniden yerleşime tabi tutulmayan aile bireylerinin durumu) önem kazanmaktadır.113 Yeniden
yerleşime tabi tutulmayan çocukların aile üyelerinden birisinin korumasına verilmesi tedbiri bazı ülkelerde uygulanmaktadır.114
Kanunumuzda tanık koruma tedbiri kapsamında tanığın yabancı
bir ülkede yeniden yerleşimi düzenlenmiş ancak yeniden yerleştirildiği ülkede başka bir tanık koruma tedbirinin hakkında uygulanıp uygulanmayacağı açıklığa kavuşturulmamıştır. Tehdidin düzeyine göre
tanığın yeniden yerleşime tabi tutulduğu ülkede korunmasına yönelik
tedbirlerin alınmasına gerek duyulabilir. Yeniden yerleşime tabi tutulan ülkede uygulanacak koruma tedbirleri, yerleşimin sağlandığı ülke110
111
112
113
114
United Nations Office on Drugs and Crime, s. 82.
Fyfe/McKay, s. 294.
Fyfe/McKay, s. 281.
Belirtelim ki, Amerika’da 1984 Tanık Güvenlik Reform Kanunu ile yeniden yerleşime tabi tutulan tanıkların ödenmemiş borçları ve yeniden yerleşime tabi tutulmayan aile bireylerinin durumu ile ilgili hükümler sevk edilmiştir.
Fyfe/McKay, s. 281.
108
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
Olgun DEĞİRMENCİ
hakemli makaleler
nin hukuk kurallarına ve karşılıklı anlaşmalara göre yapılacaktır.
x. Fizyolojik Görünümünün Değiştirilmesi
Tanığın fizyolojik görünümünün değiştirilmesi Tanık Koruma
Kanunu’nda düzenlenen tedbirlerden biridir. Fizyolojik görünümün,
tanığın ayırt edilmesini sağlayan bir özelliği olduğundan dolayı, bu
özelliğinin gizlenmesi durumunda tanığın korunabileceği düşünülmektedir. Fizyolojik görünümün değiştirilmesi bazı ülkelerde, tanığa yeni bir kimliğin düzenlenmesi tedbirinin bir sonucu olarak
düzenlenmektedir.115 Kanaatimizce tanığın diğer insanlardan ayırt
edilmesini sağlayan vücut üzerindeki dövmeler, doğum lekeleri veya
görülebilir benlerin gizlenmesi veya değiştirilmesi de fizyolojik görünümün değiştirilmesi kapsamında değerlendirilmelidir.
Tanığa ait değiştirilemeyen biyometrik özelliklerin durumu hassasiyet kazanmaktadır. Örneğin göz iris tabakası, parmak izi gibi özelliklerin fizyolojik görünümün değiştirilmesi kapsamında değiştirilmesi
mümkün olmamakla birlikte, bu özelliklerden hareket edilerek tanığın
gerçek kimliğine ulaşmak mümkündür. Bu kapsamda, tanığın gerçek
kimliğine ait biyometrik özellik kayıtlarının da gizlilik altında muhafaza edilmesi gerekmektedir.
c. Ceza Muhakemesi Kanunu’nda Düzenlenen Tedbirler
Ceza Muhakemesi Kanunu’nun 58. maddesinde tanığın korunmasına ilişkin bazı tedbirler düzenlenmektedir. Bu tedbirler, ceza muhakemesinde tanık olarak dinlenen kişilere yöneliktir ve yakınlarını kapsamamaktadır. Ayrıca tedbirler örgütün faaliyeti çerçevesinde işlenen
suçlarda uygulanacaktır.116
Ceza Muhakemesi Kanunu’nda düzenlenen tedbirler öğretide ikili ve üçlü ayrıma tabi tutulmuştur. İkili ayrıma göre CMK’da iki tür
koruma tedbiri düzenlenmiştir. Bunlar; tanığın kimliğinin saklı tutulması ve tanığın hazır bulunma hakkına sahip bulunanlar olmadan
115
116
United Nations Office on Drugs and Crime, s. 77.
Ayrıca bkz. Kazancı, s. 162.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
109
Olgun DEĞİRMENCİ
hakemli makaleler
dinlenmesidir.117 Üçlü ayrımda ise CMK’da düzenlenen tedbirler üç
aşamada uygulanmaktadır. Tanıklığa başlamadan önce tanığın kimliğinin gizli tutulması, tanıklık yaparken ayrı bir odada ve diğerleri
hazır olmadan dinlenmesi ve nihayet tanıklık yaptıktan sonra gerekli
koruma tedbirlerinin uygulanmasıdır.118
CMK’da düzenlenen ilk tedbir tanıkların kimlik bilgilerinin gizli
tutulmasıdır. Buna göre tanığı kendisi veya yakınları için kimliğinin
açığa çıkması ağır bir tehlike oluşturacaksa, kimlikleri saklı tutulabilecektir. Tanığın kimliği saklı tutulsa da, tanıklık ettiği olayları hangi
sebep ve vesile öğrenmiş olduğunu açıklamakla yükümlüdür (CMK
m. 58/2).
CMK’da düzenlenen diğer tedbir ise hazır bulunma hakkına sahip olan kişiler bulunmaksızın tanığın dinlenmesidir. Hazır bulunma
hakkına sahip olan kişiler bulunmaksızın tanığın dinlenmesi iki halde
mümkündür. Öncelikle tanığın hazır bulunma hakkına sahip olanlar
huzurunda dinlenmesi tanık için ağır bir tehlike teşkil edecek ve bu
tehlike başka türlü önlenmeyecektir. Diğer durum ise maddi gerçeğin
ortaya çıkarılmasının tehlikeye düşecek olmasıdır. Tanığın hazır bulunma hakkına sahip olan kişiler bulunmaksızın dinlenmesi esnasında, sesli veya görüntülü aktarma yapılabilecektir. Tanığın sorgusu esnasında sanığın veya müdafiin soru sorma hakkı kısıtlanamayacak ve
soru sorma hakkını kullanmasına yönelik tedbirler alınacaktır (CMK
m. 58/2).
d. Diğer Kanunlarda Yer Alan Tedbirler
3713 sayılı Terörle Mücadele Kanunu’nda119 terör suçlarının aydınlatılmasına yardımcı olanların korunmasına ilişkin düzenleme mevcuttur. Kanun’un 20. maddesine göre terörle mücadelede görev alan
veya terör örgütleri mensupları hakkında açılan ceza davalarının muhakemesine iştirak eden kişilerin yanı sıra terör suçlarının aydınlatılmasına yardımcı olanlar da koruma tedbirlerinin kapsamına alınmıştır.
Kanun’da düzenlenen koruma tedbirleri; talep halinde estetik cerrahi
ile fizyolojik görünümün değiştirilmesi; nüfus kaydı, ehliyet, evlenme
117
118
119
Özbek /Kanbur /Bacaksız /Doğan, s. 386.
Turhan, Tanıkların Korunması, s. 172.
12 Nisan 1991 tarih ve 20843 sayılı Mükerrer Resmi Gazete’de yayımlanmıştır.
110
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Olgun DEĞİRMENCİ
cüzdanı, diploma ve benzeri belgelerinin yeniden düzenlenmesi; menkul ve gayrimenkul malvarlıklarıyla, sosyal güvenlik ve diğer hakları
konusunda düzenlemeler yapılmasıdır. Yine aynı Kanun’da, muhbirlerin hüviyetlerinin açıklanmayacağını düzenleyen 14. maddede tanıkların korunmasına ilişkin tedbirler arasında sayılabilir. Kanun’da
yer alan koruma tedbirleri, inceleme konumuz olan açısından değerlendirildiğinde Tanık Koruma Kanunu’nda yer alan tedbirlere göre
hem tedbirlerin uygulanacağı kişiler, hem uygulanacağı suçlar hem de
uygulanacak tedbirler açısından daha dar kapsamlıdır.
Polis Vazife ve Selahiyet Kanunu’na,120 16 Haziran 1985 tarih ve
3233 sayılı Kanun’un 7. maddesi ile eklenen Ek Madde 9’da, 1481 sayılı
Asayişe Müessir Bazı Fiillerin Önlenmesi Hakkında Kanun’a göre sanık ve hükümlülerden ilan edilmek suretiyle arananların bulundukları
yerleri bildiren veya yakalanmasına yardımcı olanların kimliklerinin
rızaları olmadıkça açıklanmayacağı ifade edilmiştir.
4959 sayılı Topluma Kazandırma Kanunu’nun121 “Koruma Tedbirleri” başlıklı 5. maddesinde bilgi verdikleri için haklarında söz konusu
Kanun hükümleri uygulanan kişilere talepleri halinde gerekli koruma
tedbirlerinin uygulanabileceği hükme bağlanmıştır.
5607 sayılı Kaçakçılıkla Mücadele Kanunu’nun122 19. maddesinin
4. fıkrasında kaçakçılık olaylarını ihbar edenlerin kimliklerinin, izinleri olmadıkça veya ihbarın niteliği haklarında suç oluşturmadığı sürece
açıklanmayacağı ifade edildikten sonra söz konusu muhbirler hakkında tanıkların korunmasına ilişkin hükümlerin uygulanacağını düzenlemiştir.
6. Tanık Koruma Tedbirlerinin Adil Yargılanma Hakkı (AİHS m. 6) Kapsamında Değerlendirilmesi
Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’nde, tanıklarla ilgili özel bir
düzenleme bulunmamaktadır. Ancak, Avrupa İnsan Hakları Sözleş­
mesi’nin 6. maddesinde123 düzenlenen adil yargılanma hakkı kap120
121
122
123
14 Temmuz 1934 tarih ve 2751 sayılı Resmi Gazete’de yayımlanmıştır.
6 Ağustos 2003 tarih ve 25191 sayılı Resmi Gazete’de yayımlanmıştır
31 Mart 2007 tarih ve 26479 sayılı Resmi Gazete’de yayımlanmıştır.
Madde 6- Adil Yargılanma Hakkı
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
111
Olgun DEĞİRMENCİ
hakemli makaleler
samında tanık ve tanığın korunması ile ilgili ulusal uygulamalar
denetlenmektedir.124 Adil yargılanma hakkı, sadece ceza davalarında
değil, özel hukuk davalarında da söz konusu olabilen bir haktır.125
AİHS’nin 6. maddesi birden çok hakkı düzenlemektedir. Maddenin 1. fıkrasında, etkin kanun yolu ve mahkemeye erişim hakkı düzenlenmiştir. Bu mahkeme, bağımsız ve tarafsız bir mahkeme olmalıdır.
Aynı zamanda yargılama, istisnaları olmakla beraber açık celsede ve
makul bir süre içinde yapılmalıdır.126
Maddenin 2. fıkrası konumuz ile bağlantılı olan masumiyet karinesini düzenlemekte ve suçluluğu sabit oluncaya kadar suçsuz olduğunun
124
125
126
1. Herkes, gerek medeni hak ve yükümlülükleriyle ilgili nizalar, gerek cezai
alanda kendisine yöneltilen suçlamalar konusunda karar vermiş olan, yasayla kurulmuş, bağımsız ve tarafsız bir mahkeme tarafından davasının makul bir süre
içinde, hakkaniyete uygun ve açık olarak görülmesini isteme hakkına sahiptir. Hüküm açık oturumda verilir; ancak, demokratik bir toplumda genel ahlak, kamu
düzeni ve ulusal güvenlik yararına, küçüklerin korunması veya davaya taraf olanların özel hayatlarının gizliliği gerektiğinde veya davanın açık oturumda görülmesinin adaletin selametine zarar verebileceği bazı özel durumlarda, mahkemenin
zorunlu göreceği ölçüde, duruşmalar dava süresince tamamen veya kısmen basına
ve dinleyicilere kapalı olarak sürdürülebilir.
2. Bir suç ile itham edilen herkes, suçluluğu yasal olarak sabit oluncaya kadar
suçsuz sayılır.
3. Her sanık en azından aşağıdaki haklara sahiptir;
a. Kendisine yöneltilen suçlamanın niteliği ve nedeninden en kısa zamanda
anladığı bir dille ve ayrıntılı olarak haberdar edilmek;
b. Savunmasını hazırlamak için gerekli zamana ve kolaylıklara sahip olmak;
c. Kendi kendisini savunmak veya kendi seçeceği bir avukatın yardımından
yararlanmak ve eğer avukat tutmak için mali olanaklardan yoksunsa ve adaletin
selameti gerektiriyorsa, mahkemece görevlendirilecek bir avukatın para ödemeksizin yardımından yararlanabilmek;
d. İddia tanıklarını sorguya çekmek veya çektirmek, savunma tanıklarının da
iddia tanıklarıyla aynı koşullar altında çağırılmasının ve dinlenmesinin sağlanmasını istemek;
e. Duruşmada kullanılan dili anlamadığı veya konuşamadığı taktirde bir tercümanın yardımından para ödemeksizin yararlanmak.
Aynı şekilde bkz. Altıparmak, s. 173.
Nuala Move/ Catharina Harby, Adil Yargılanma Hakkı, Avrupa İnsan Hakları
Sözleşmesi’nin 6. Maddesinin Uygulanmasına İlişkin Kılavuz, İnsan Hakları El Kitapları No.3, Türkiye Barolar Birliği Yayınları, 89, s. 6.
Coralie Abroise-Casterot, “Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’nin 6’ncı Maddesi”,
Sempozyum İnsan Hakları Avrupa Sözleşmesi ve Adli Yargı, 26-27 Eylül 2003, Türkiye
Barolar Birliği Yayınları 72, Ankara 2004, s. 323-325; Bilal Kartal, “Türkiye’de Adil
Yargılanma Hakkı”, Sempozyum İnsan Hakları Avrupa Sözleşmesi ve Adli Yargı, 26-27
Eylül 2003, Türkiye Barolar Birliği Yayınları 72, Ankara 2004, s. 345 vd.
112
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Olgun DEĞİRMENCİ
kabulü zorunluluğunu düzenlemektedir.127 Bu kapsamda, iddia makamının gerekli delillere ulaşmak için yasal olmayan yollara başvuramayacağı ve kimliği gizlenen tanıkların dinlenmesinde adil yargılanmayı
sağlayıcı tedbirlerin alınmasının gerekliliği vurgulanmaktadır.128
Maddenin 3. fıkrasında münhasıran ceza muhakemesinde uygulanacak sanık hakları düzenlenmektedir. Bunlar;
- Kendisine isnat edilen suçun niteliği ve nedeni konusunda en
kısa zamanda, anladığı bir dilde ve ayrıntılı olarak bilgilendirilmek,
- Savunmasını hazırlamak için gerekli zamana ve kolaylıklara sahip olmak,
- Kendi kendisini savunmak veya kendi seçeceği bir avukatın yardımından yararlanmak ve eğer avukat tutmak için mali olanaklardan
yoksunsa ve adaletin selameti gerektiriyorsa, mahkemece görevlendirilecek bir avukatın yardımından ücretsiz yararlanabilmek,
- İddia tanıklarını sorguya çekmek veya çektirmek, savunma tanıklarının da iddia tanıklarıyla aynı koşullar altında çağrılmasının ve
dinlenmesinin sağlanmasını istemek,
- Duruşmada kullanılan dili anlamadığı veya konuşmadığı takdirde ücretsiz olarak tercüman yardımından yararlanmaktır.129
Tanık koruma tedbirlerinin ve özellikle tanığın kimliğinin gizli
tutulmasının, tanık beyanının güvenilirliğini azaltması ve savunma
hakkını kısıtlaması noktasında adil yargılanma hakkını etkileyebileceği ifade edilmektedir.130 Tanık koruma tedbirlerinin, adil yargılanma
hakkı kapsamında değerlendirmesinde AİHM içtihatlarından istifade
etmemiz hem AİHM’nin bakış açısını ortaya koymak bakımından hem
de ulusal düzenlemenin bu bakış açısından değerlendirilmesi bakımından gereklidir.
Şüpheli ve sanıkların, tanıkların dinlenmesi esnasında bulunma
ve kendilerine soru sorma hakkı vardır.131 AİHM, kimliği gizli tutu127
128
129
130
131
Abroise-Casterot, s. 325; Kartal, s. 355.
Abroise-Casterot, s. 325.
Abroise-Casterot, s. 326; Kartal, s. 355-357
Şahin, s. 163.
Hans-Meyer Ladewig, “Adil Yargılanma Hakkı-II”, (Çev.: Doç.Dr.Hakan Hakeri), in: Adil Yargılanma Hakkı ve Ceza Hukuku, Ankara 2004, s. 97; Durmuş Tezcan/
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
113
Olgun DEĞİRMENCİ
hakemli makaleler
lan tanıkların, ceza muhakemesinde dinlenmesine kaide olarak karşı
değildir.132 Zira Mahkemeye göre bir delil kaynağının kabul edilebilirliği, ulusal kanun koyucunun takdir hakkı içindedir ve söz konusu delil kaynağından elde edilenlerin delil olarak değerlendirilmesi
ulusal mahkemelere aittir.133 Ancak tanığın kimliğinin gizlenebilmesi için tanıkların tehdit altında olmasını vazgeçilmez bir şart olarak
aramaktadır.134 Ulusal mahkemeler, sanığın, tanığın kimliğini öğrenme
hakkı ile tanıkların korunması gereksinimleri arasında adil bir denge
kurmalıdırlar.135 Ayrıca mahkûmiyet kararının tamamen veya önemli
ölçüde bir tanığın beyanlarına dayandırılması ve gerek hazırlık soruşturmasında gerekse de son soruşturma esnasında tanığa soru sorma
imkânının verilmemesi durumunda AİHS 6/3 (d) bendinin ihlal edilmiş olmaktadır.136
Ceza muhakemesinde, maddi meselenin çözülebilmesi için gerekli
olan tanık beyanı, delil niteliğindedir. Her delilin sahip olması gerekli
özelliklerden biri olan “delillerin müşterek olması” ilkesi, tanık beyanı
açısından da geçerlidir. Bu özellik gereği, delilin muhtevasını sadece hâkimin öğrenmesi yetmemekte, iddia ve savunma makamları da
öğrenmeli ve hâkim tarafından verilecek hükme mütalaaları ile katkı
sağlamalıdırlar. Hâkimin, maddi mesele hakkında şahsi bilgisine dayanamamasının sebebi de, delillerin müşterek olmasının, serbest bir
şekilde tartışılması gerekliliğinin bir sonucudur. Ceza Muhakemesi
Kanunu, hâkimin kararını ancak duruşmaya getirilmiş ve huzurunda
tartışılmış delillere dayandırabileceğini açıkça belirtmiştir (CMK m.
217).137
AİHM, Baegan v. The Netherlands, Finkensieper v. The Netherlands ve
132
133
134
135
136
137
Mustafa Ruhan Erdem/Oğuz Sancakdar, Avrupa İnsan hakları Sözleşmesi Işığında
Türkiye’nin İnsan Hakları Sorunu, Ankara 2004, s. 364.
Abroise-Casterot, s. 327; Move/Harby, s. 48;
Tezcan/Erdem/Sancakdar, s. 364.
Abroise-Casterot, s. 327.
Tezcan/Erdem/Sancakdar, s. 366.
Ladewig, s. 97; Tezcan/Erdem/Sancakdar, s. 364; Thomas Weigend, “Avrupa İki
Ağızlı mı Konuşuyor?”, (Çev.: Doç.Dr.Veli Özer Özbek), in: Adil Yargılanma Hakkı
ve Ceza Hukuku, Ankara 2004, s. 111; Kai Ambos, “(Alman) Ceza Muhakemesi için
Avrupa Hukuku’ndan Kaynaklanan Yükümlülükler- AİHM’nin 2000-2002 Yılları
Arasındaki Kararları Hakkında-“, (Çev.: Yrd.Doç.Dr.Mustafa R. Erdem) in: Adil
Yargılanma Hakkı ve Ceza Hukuku, Ankara 2004, s. 111
Kunter/Yenisey/ Nuhoğlu, s. 623, 624.
114
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Olgun DEĞİRMENCİ
Doorson v. The Netherlands kararlarında, tanıkların savuma tarafından
duruşmada sorguya çekilmesi hakkının mutlak bir hak olmadığını bazı
durumlarda sınırlandırılabileceğini belirtmiştir.138 Bu kapsamda gerek
Komisyon gerekse Mahkeme, tanıkların genelde Sözleşme kapsamındaki haklara sahip bireyler olarak özellikle tanıkların yaşam ve özgürlüklerine yönelik ciddi tehditlerde tanık kimliğinin gizli tutulmasına
imkân sağlamaktadır.139 Tanığın kimliğinin gizli tutulması, duruşmada
tanık beyanının tartışılamaması, tanıklara soru sorma imkânının taraflara verilmemesi “delillerin müşterek olması” prensibini ve dolayısıyla
adil yargılanma hakkını zedeleyecektir. AİHM, kökleşmiş içtihatlarından birisi, hükme esas teşkil eden delillerin sanığın huzurunda veya
en azından sanığın bilgisi dâhilinde üretilmiş olma zorunluluğudur.140
Tanığın kimliğinin gizli tutulmasında sanık, kimliği gizli tutulan tanığın ifadesinde yer alan bilgileri ne suretle öğrendiğini bilemeyeceğinden savunmasını hakkıyla yapmakta zorluklar ile karşılaşacaktır.
AİHM, Kostovski v. Hollanda kararında, sanığın dolaylı yollarla tanığa
soru sorabilmesi ve tanığın beyanına esas teşkil eden bilgileri ne suretle öğrendiğinin sorgulanmasının gerekliliğini belirtmiştir.141
Tanığın kimliğinin gizli tutulduğu, tanığın sadece hâkim tarafından sorgulandığı durumlarda, sanığa veya en azından avukatına, tanığa soru sorma fırsatının tanınmış olması durumunda 6. maddenin
ihlal edilmeyeceğine ilişkin AİHM’in içtihatı mevcuttur. Kostovski v.
Hollanda kararında (20 Kasım 1989), yargılama öncesi elde edilen ifadelerin kanıt olarak kullanılmasını tek başına 6. maddenin ihlali olarak
görmemiş ve sanığa yargılamanın her aşamasında tanığa itiraz etme
ve soru yöneltme hakkının tanındığından dolayı kimlikleri gizli tutulan tanıkların beyanlarının hükme esas alınmasını adil yargılanma
hakkının ihlali olarak değerlendirmemiştir.142 AİHM, Ulterperginter v.
Autriche kararında (24 Kasım 1996), tanığın kimliğinin gizli tutulmasının savunma için başlı başına başa çıkılmaz bir durum yarattığı; Delta
v. Fransa kararında (19 Aralık 1990), tanığın kimliğinin savunma tara-
138
139
140
141
142
Nijboer, s. 449.
Nijboer, s. 449.
Candaş Gürol, “Tanığın Korunması Müessesesi ve Adil Yargılanma Hakkı”, Barolar Birliği Dergisi, S. 60, Eylül Ekim 2005, s. 49; Move/Harby, s. 49.
Gürol, s. 50.
Move/Harby, s. 49
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
115
Olgun DEĞİRMENCİ
hakemli makaleler
fından öğrenilememesinin, savunma açısından aksi ispatlanamaz bir
sav ile karşı karşıya kalması ile sonuçlandığını içtihat edinmiştir.143
AİHM, kimliği saklı tutulan tanığın beyanının ulusal mahkeme
tarafından hükme esas alınıp alınmayacağı ile ilgili kararlar vermiştir. AİHM’e göre, sadece kimliği gizli tutulan bir veya birkaç tanığın
beyanları esas alınarak mahkûmiyet kararı vermesini AİHS’ne aykırı
görmüştür. AİHM’ne göre, 6. maddede düzenlenen “silahların eşitliği” ilkesinden söz edebilmek için mahkûmiyet hükmünün kimliği
gizli tutulan tanığın beyanından başka delillerle de desteklenmesi
gerekmektedir.144
AİHM, kimliği gizli tutulan kimsenin sıfatına da itibar etmektedir.
Buna göre, kimliği gizli tutulan tanığın polis memuru olması durumunda, tanık beyanlarının hükme esas alınmasının adil yargılanma
hakkının ihlali olduğu işaret edilmektedir.145 Mahkemeye göre;
“Bu kişiler, Devletin yönetimindeki yetkililere genel anlamda itaatle yükümlüdür ve genellikle savcılıkla bağlantıları vardır… Bu kişilerin kimliği
gizli tanık olarak kullanımı sadece özel durumlarla kısıtlı olmalıdır. Ayrıca,
eşyanın tabiatı gereği görevleri dolayısıyla… Kamuya açık mahkemelerde tanıklık etmeleri gereklidir”.146
Tanığın kimliğinin gizli tutulması ile ilgili davalarda AİHM’nin
kararları ile ortaya koyduğu ölçütleri şu şekilde ifade edebiliriz;147
- Tanığın kimliğinin tamamen gizli tutulabilmesi için sanığa yüklenen suçun ağırlığı tek başına gösterge değildir. Ayrıca tanığın kendisi veya yakınlarının hayat ve vücut bütünlükleri açısından somut bir
tehlike bulunmalıdır. Bu tehlike, soruşturma organından bağımsız bir
makam tarafından ve özellikle bir hâkim tarafından incelenmelidir.
- Kimliği gizli tutulan tanığa soru sormak ve ifade ettiği bilgileri ne
suretle edindiğini açığa çıkartmak suretiyle savunmanın tanığın güve143
144
145
146
147
Gürol, s. 51; Özel, s. 69, 70.
Gürol, s. 51.
Move/Harby, s. 49; Abroise-Casterot, s. 326.
Van Mechelen ve diğerleri v. Hollanda, 18 Mart 1997, parag. 56 (Move/Harby, s.
49).
Turhan, Tanıkların Korunması, s. 162 vd; AİHM kararları uyarınca Türk hukukunun kapsamlı bir değerlendirilmesi için bkz. Turhan, Tanıkların Korunması, s. 166
vd.
116
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Olgun DEĞİRMENCİ
nilirliğini sorgulama hakkı fazla sınırlandırılmamalıdır.
- Kimliği tamamen gizlenen tanığın ifadesinin kullanılması suretiyle savunmanın güç duruma sokulması durumunda, savunma hakkının başka usul tedbirleri ile güçlendirilmesi gereklidir.
- Mahkeme kararı, tek başına veya belirleyici ölçüde kimliği gizli
tutulan tanığın beyanlarına dayandırılmamalıdır.
7. Sonuç
5610 sayılı Tanık Koruma Kanunu ile ceza muhakemesinde önemli bir rol üstlenen ve maddi gerçeğin ortaya çıkarılmasına katkıda bulunan tanıkların korunması ile ilgili tedbirler bir Kanun’da düzenlenmiştir. Söz konusu Kanun ile Türk hukukunda değişik kanunlarda yer
alan tanığın korunmasına ilişkin tedbirler birleştirilmiş, yasal dayanağı olmayan bazı uygulamalar yasal dayanağa kavuşturulmuş ve uluslararası düzenlemelere uygun bir mevzuat oluşturulmuştur.
Tanık Koruma Kanunu’nda, haklarında tedbir uygulanacak kişiler
ve suçlar bir sınırlamaya tabi tutulmuştur. Tanık koruma tedbirlerinin
karmaşık yapısı, tedbirlerin uygulanması için kurulan alt yapıyı işletme zorluğu ve devlete yüklediği mali külfet açısından değerlendirildiğinde bu sınırlamanın uygun olduğu kanaatindeyiz. Ancak ceza muhakemesinde tanığın korunması için tanık olarak dinlenmesi gerektiği
gibi bir fikre kapılmamıza neden olan Kanunun ve Yönetmeliğin 4.
maddesinde yer alan düzenlemenin “ceza muhakemesinde tanık olarak
dinlenen veya dinlenecek kişiler” olarak anlaşılması gerektiğini düşünmekteyiz. Çünkü dinlenen tanığın korunması gerektiği gibi ceza muhakemesine konu teşkil eden olaya tanıklık ettiği tespit edilen ancak
henüz dinlenmemiş olan kişinin de korunması gereklidir.
Tanık Koruma Kanunu’nda yer alan tedbirler incelendiğinde, tedbirlerin geniş bir yelpazede düzenlendiği, düzenleme yapılırken uluslararası sözleşmeler ve diğer ülkeler uygulamalarının göz önüne alındığı dikkati çekmektedir. Ayrıca, tedbirlerin uygulanmasında “orantılılık” ilkesinin dikkate alınmasının ifade edilmesi ve aynı anda birden
fazla tedbire de hükmedilebileceğinin düzenlenmesi, vaka esaslı uygulanan tanık koruma tedbirlerinde yeterli elastikiyeti uygulayıcılara
verecektir.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
117
Olgun DEĞİRMENCİ
hakemli makaleler
Tanık koruma tedbirlerinde asıl olan farklılık yaratmamaktadır.
Bu durum özellikle tanığa yeni bir kimlik veya yerleşim yeri sağlarken
önem kazanmaktadır. Tanığın eski kimliğinde sahip olduğu özelliklere uygun bilgilerin yeni kimliğinde yer alması, hem tanığın yeni kimliğini ve yerleşim yerini benimsemesini sağlayacaktır hem de tespit
edilmesi riskini azaltacaktır.
Haklarında yeni bir kimlik düzenlenmesi veya yeni yerleşim yeri
sağlanması tedbirine hükmedilen tanıkların, çoğunlukla tedbir uygulanmayan aile bireyleri ile irtibata geçtiği, bu durumunda yeni kimliklerinin tespit edilmesine sebep olduğu görülmektedir. Bu durumda,
haklarında koruma tedbiri uygulayan tanıkların güvenlik konusunda
eğitilmeleri ve aile bireyleri ile tanık koruma birimlerinin nezaretinde
irtibata geçmeleri alınan tedbirlerin etkinliğini sağlayacaktır.
KAYNAKLAR
Abdel-Monem, Tarik, “Foreign Nationals in the United States Witness
Security Program: A Remedy for Every Wrong?”, The American
Criminal Law Review, Summer 2003, Vol. 40, No. 3.
Abroise-Casterot, Coralie, “Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’nin 6.
Maddesi”, Sempozyum İnsan Hakları Avrupa Sözleşmesi ve Adli
Yargı, 26-27 Eylül 2003, Türkiye Barolar Birliği Yayınları 72, Ankara 2004.
Altıparmak, Cüneyd, “Türk Hukukunda Tanık Koruma”, Ankara Barosu Dergisi, Yıl 66, S. 1, Kış 2008.
Ambos, Kai “(Alman) Ceza Muhakemesi için Avrupa Hukuku’ndan
Kaynaklanan Yükümlülükler- AİHM’nin 2000-2002 Yılları Arasındaki Kararları Hakkında-“, (Çev.: Yrd.Doç.Dr.Mustafa R. Erdem)
in: Adil Yargılanma Hakkı ve Ceza Hukuku, Ankara 2004.
American Bar Association Journal, “Hearings Probe Problems of Victim/Witness Intimidation”, Vol.67, July 1979.
Arıkan, Baha “Tanık”, Ankara Barosu Dergisi, 1962/2.
Arnold, Roberta, “Witness Protection Under Swiss Legislation: An
Offspring of International Law”, International Criminal Law 7,
2007.
Beccaria, Cesare, Suçlar ve Cezalar Hakkında, (Çev.: Sami Selçuk), Haziran 2004.
118
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Olgun DEĞİRMENCİ
Bruce, David, “Danger, Threats or Just Fear”, SA Crime Quarterly, No.
13, September 2005.
Centel, Nur / Zafer, Hamide, Ceza Muhakemesi Hukuku El Kitabı,
İstanbul 2006.
Cooley, Steve, Jailhouse Witness Protection Task Force Final Report,
Ağustos 2004.
Çolak, Haluk / Taşkın, Mustafa, Ceza Muhakemesi Kanunu Şerhi, Ankara 2007.
Değirmenci, Olgun, “Mukayeseli Hukukta ve Türk Hukukunda İnsan
Ticareti Suçu”, Türkiye Barolar Birliği Dergisi, S. 67, Kasım-Aralık
2006.
Döner, İsa, Yargıtay Kararları Işığında Ceza Muhakemesi Hukukunda
Tanıklık, Marmara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yüksek
Lisans Tezi (Yayımlanmamıştır), İstanbul 1996.
Duman, İlker Hasan “Tanıklık”, Adalet Dergisi, 1984/4.
Eğilmez, Namık Kemal, “Şahadet ve Şahidin Psikolojisi”, Ankara Barosu Dergisi, 1955/1.
Eğilmez, Namık Kemal, “Şahadet ve Şahidin Psikolojisi-II”, Ankara
Barosu Dergisi, 1955/6.
Erdem, Mustafa Ruhan, “Ceza Muhakemesinde Tehlikede Bulunan
Tanıkların Korunması”, İzmir Barosu Dergisi, Temmuz 1995.
Erem, Faruk, Adalet Psikolojisi, Ankara 1988, 8.Baskı.
Ergül, Teoman, “Şahit ve Şahitlik”, Adalet Dergisi, 1964/9-12.
Ertanhan, Mesut, Medeni Yargılama Hukukunda Tanık ve Tanıklık,
Ankara 2005.
Feyzioğlu, Metin, “Suçsuzluk Karinesi: Kavram Hakkında Genel Bilgiler ve Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi”, AÜHFD, 1999, C.:48,
S. 1-4.
Fyfe, Nicholas R. / McKay, Heather, “Police Protection of Intimidated
Witnesses: A Study of the Strathclyde Police Witness Protection
Programme”, Policing and Society, 2000, Vol.10.
Gözübüyük, Abdullah Pulat, “Adli Psikolosi Yönünden Tanık”, Adalet Dergisi, 1948/5.
Güngör, Serdar, Ceza Muhakemesi Hukukunda Tanığın Korunması,
Dokuz Eylül Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yüksek Lisans
Tezi (Yayımlanmamıştır), İzmir 2007.
Gürol, Candaş “Tanığın Korunması Müessesesi ve Adil Yargılanma
Hakkı”, Barolar Birliği Dergisi, S. 60, Eylül Ekim 2005.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
119
Olgun DEĞİRMENCİ
hakemli makaleler
Hilger, Johan Peter Wilhelm, “Organized Crime/Witness Protection
in Germany”, UNAFEI Resource Material Series No. 58, December
2001, Tokyo.
Jurcevic, Marinco, “Witness Protection in Criminal Proceedings, Past
Experince and Identified Problems”, Presentation from Regional
Conference, 3-7.2.2008, Atina, www.tuzilastvobih.gov.ba/files/
docs/prezentation_of_Mr._Jurcevic_prosecutor_of_BiH.PDF,
(Erişim : 01 Mart 2009).
Kartal, Bilal, “Türkiye’de Adil Yargılanma Hakkı”, Sempozyum İnsan
Hakları Avrupa Sözleşmesi ve Adli Yargı, 26-27 Eylül 2003, Türkiye Barolar Birliği Yayınları 72, Ankara 2004.
Kash, Douglas A., “Hiding in Plain Sight, A Peek into the Witness Security Program”, FBI Law Enforcement Bulletin, May 2004.
Kazancı, Behiye Eker, “Ceza Muhakemesinde Tanıkların Korunması
Çerçevesinde Görüntülü ve Sesli İfade Alma”, Hukuki Perspektifler Dergisi, Temmuz 2006, S:7.
Koca, Mahmut “Ceza Muhakemesi Hukukunda Deliller”, Ceza Hukuku Dergisi, Aralık 2006.
Kocasakal, Ümit Avrupa Birliği Ceza Hukukunun Esasları, İstanbul
2004.
Koedam, Wilhelmina S., “Participants in the Federal Witness Protection Program”, The American Journal of Family Therapy, Vol. 21,
No. 4, Winter 1993.
Kunter, Nurullah / Yenisey, Feridun / Nuhoğlu, Ayşe, Muhakeme
Hukuku Dalı Olarak Ceza Muhakemesi Hukuku, Onaltıncı Bası.
Ladewig, Hans-Meyer, “Adil Yargılanma Hakkı-II”, (Çev.: Doç.
Dr.Hakan Hakeri), in : Adil Yargılanma Hakkı ve Ceza Hukuku,
Ankara 2004.
Mangrum, Boyd, “Retaliatory Lawsuits and Texa’s Judicial Proceedings Privilege”, The Review of Litigation, Summer 2003, Vol. 22,
No. 3.
McConville, Mike / Wilson, Geoffrey, The Handbook of the Criminal
Justice Process, Oxford University Press, 2002.
Metin Feyzioğlu, Ceza Muhakemesi Hukukunda Tanıklık, Ankara
1996.
Move, Nuala / Harby, Catharina, Adil Yargılanma Hakkı, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’nin 6. Maddesinin Uygulanmasına İlişkin
Kılavuz, İnsan Hakları El Kitapları No.3, Türkiye Barolar Birliği
Yayınları 89.
120
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Olgun DEĞİRMENCİ
Nijboer, J.F., “Children and Young Persons in the Criminal Justice
System: The Council of Europe Recommendation on Witness Protection and Rights of Defence”, Criminal Law Forum, Vol. 10, No.
4, 1999.
Othman, Mohammed, “The Protection of Refugee Witness by the International Criminal Tribunal for Rwanda”, International Journal
of Refugee Law, October 2002, Vol. 14, No. 4.
Özbek, Veli Özer / Kanbur, M.Nihat / Bacaksız, Pınar / Doğan, Koray, Ceza Muhakemesi Hukuku Bilgisi, Ankara 2007.
Özel, Özlem, Ceza Muhakemesi Hukukunda Tanıkların Korunması,
Dokuz Eylül Üniversitesi Yüksek Lisans Tezi (Yayımlanmamıştır),
İzmir, 2002.
Öztürk, Bahri - Erdem, Ruhan, Uygulamalı Ceza Muhakemesi Hukuku, 11. Baskı, Ankara 2007.
Renzikowski, Joachim, “Adil Yargılanma ve Anonim Tanık, Avrupa
İnsan Hakları Mahkemesi İçtihadı Işığında Tanığında Korunmasında Üç Basamak Teorisi”, (Çev.: Ali Kemal Yıldız), İn: Adil Yargılanma Hakkı ve Ceza Hukuku, Ankara 2004.
Slate, Risdon N., “The Federal Witness Protection Program: Its Evolution and Continuing Growing Pains”, Criminal Justice Ethics, Vol.
16, No. 2, Summer 1997.
Small, Mark A., “Constitutional Challenges to Child Witness Protection Legislation: An Update”, Violence and Victims, Vol. 9, No. 4,
1994.
Sporer, Siegfried Ludwig “Lessons from the Origins of Eyewitness
Testimony Research in Europe”, Applied Cognitive Psychology
22, 2008.
Şahin, Cumhur, “Türk Hukukunda Tanık Koruma Hükümlerinin Değerlendirilmesi”, Gazi Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, C.:6,
S. 1-2.
Şahin, Cumhur, Ceza Muhakemesi Kanunu Şerhi (CMK Gazi Şerhi),
Ankara 2005.
Şen, Ersan / Yurttaş, Yasemin, “Gizli Tanık, X Muhbir, Gizli Soruşturmacı, Ajan Provakatör”, Ceza Hukuku Dergisi, Yıl 3, S. 6, Nisan
2008.
Taşçı, Alp Tekin / Taşçı, Gülsen, Türkiye’de ve Dünyada Ceza Muhakemesi Hukuku Açısından Karşılaştırmalı Tanıklık ve Tanıkların
Korunmasıyla İlgili Düzenlemeler, Ankara Barosu, Ağustos 2007.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
121
Olgun DEĞİRMENCİ
hakemli makaleler
Tezcan, Durmuş / Erdem, Mustafa Ruhan / Sancakdar,Oğuz, Avrupa
İnsan hakları Sözleşmesi Işığında Türkiye’nin İnsan Hakları Sorunu, Ankara 2004.
Turhan, Faruk, Ceza Muhakemesi Hukuku, Ankara 2006.
Turhan, Faruk, Ceza Muhakemesinde Tehlike İçindeki Tanıkların Korunması, Türk, Alman ve Avusturya Hukuklarında Karşılaştırmalı Olarak, Ankara 2009.
Türk Hukukunda İnsan Ticareti Suçu El Kitabı, Türkiye’nin İnsan Ticareti İle Mücadele Çabalarının ve Tüm İnsan Ticareti Mağdurlarının Adalete Erişimlerinin Desteklenmesi AB Hibe Projesi, Şubat
2009, Ankara.
ue.eu.int/uedocs/cmsUpload/DECL-25.3.pdf (Erişim: 10 Şubat
2009).
Uglow, Stewe, Criminal Justice, Second Edition, London 2002.
United Nations Office on Drugs and Crime, Good Practices fort he Protection of Witnesses in Criminal Proceedings Involving Organized
Crime, United Nations, New York 2008.
Weigend, Thomas “Avrupa İki Ağızlı mı Konuşuyor?”, (Çev.: Doç.
Dr.Veli Özer ÖZBEK), in : Adil Yargılanma Hakkı ve Ceza Hukuku, Ankara 2004.
Wohl, Ethan D., “Confidential Informants in Private Litigation: Balancing Interests in Anonymity and Disclosure”, Fordham Journal of
Corporate & Financial Law, 2007, Vol. 12, No. 3.
www.parlimen.gov.my/billindexbi/pdf/DR312008E.pdf, (Erişim: 10
Nisan 2009).
www.rechten.uvt.nl/victimology /other/threatwitnNL.pdf, (Erişim:
1 Nisan 2009).
www.unodc.org/pdf/lap_witness_protection_ 2000.pdf, (Erişim : 1
Nisan 2009).
Yaşar, Osman, Uygulamalı ve Yorumlu Ceza Muhakemesi Kanunu,
Ankara 2007.
Yenidünya, Ahmet Caner, İnsan Ticareti Suçu (TCK m. 80), Ankara
2007.
122
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Elvan KEÇELİOĞLU
5237 SAYILI TÜRK CEZA KANUNU’NUN
KASIT VE TAKSİRE İLİŞKİN
MADDELERİNE
ELEŞTİREL BİR YAKLAŞIM
Elvan KEÇELİOĞLU∗
1. Giriş
YTCK1’nın getirmiş olduğu önemli yeniliklerden birisi de kendisini kanunun şekli yapısında göstermektedir. YTCK’da her maddeye
başlık verilmiştir. Adalet Komisyonu Raporu’nda da “madde başlığı ve
gerekçesi madde metninin ayrılmaz bir parçasını oluşturmaktadır. Bu husus,
madde hükümlerinin yorumlanması açısından büyük bir önem taşımaktadır”2
denilerek konunun yorum bakımından önemi ortaya koyulmaya çalışılmıştır. Hiç kuşkusuz Türk Ceza Kanunu reform çalışmalarının en
önemli amaçlarından birisi de yasanın dilinin değiştirilmesidir. Yasa
dilinin değiştirilmesinden anlaşılması gereken şey, sadece kavramların
değiştirilmesi değil; bu kavramların sadeleştirilmesi, çağcıllaştırılması
ve sonuçta teknik anlamlarına uygun bir şekilde yasaya yerleştirilmesidir. Yasalaştırılma çalışmalarında hukuki bir metodun oluşturulması
için mümkün olduğu kadar soyut ve tek anlama gelen terimlerin kullanılması zorunludur.3 Çünkü bu olmaksızın hukuk için ortak bir anlayış
ve payda oluşturma ve sonuçta hukuki barışa ulaşma olanağı yoktur.4
*
1
2
3
4
Dr., Çankaya Üniversitesi Hukuk Fakültesi.
5237 sayılı yeni Türk Ceza Kanunu.
Özgenç, İzzet, Türk Ceza Kanunu Gazi Şerhi, Ankara 2005, s. 44.
Terimler ve kavramlar bir bilime özgü anlam ve içeriği dile getiren sözcüklerdir.
Bunlar bir bilimin gerekli bir kısmını oluşturmaktadır. İşte fizik için kitle, güç, hareket, moment, enerji ve elektron ne derece gerekli ise terim ve kavramlarda hukuk
bilimi için o derece gereklidir. Daha ayrıntılı bilgi için bkz. Yücel, Mustafa Tören,
Hukuk Felsefesi, Ankara 2009, s. 250 vd.
Bu konuda ayrıntılı bilgi için bkz http://de.wikipedia.org/wiki/Juristische_Fachsprache. 19.04.2009 s. 15:30. Bu konunun ayrıca insanlık, insan hakları ve siyasal
yönlerini de anlatan ayrıntılı bir çalışma için bkz. Eroğul, Cem, “Anayasa ve Tüze
Dilinin Türkçeleştirilmesi”, Siyasal Bilgiler Fakültesi Dergisi, 49/3-4: 119-48.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
123
Elvan KEÇELİOĞLU
hakemli makaleler
Tüm bunların farkında olan yasakoyucu bu konudaki çabasını Adalet Komisyonu Raporu’nda “…Komisyon tarafından yürütülen çalışmalar
sonucunda hazırlanan metinlerde, anlaşılır bir Türkçe kullanılmıştır. Madde
metinleri, son derece teknik bir dille ifade edilmiştir. Kullanılan kavramlar,
farklı anlaşılmaları önleyecek biçimde ve özenle seçilmiştir.” demiştir.
Bu çalışmada daha uzun yıllar Türk ceza hukuku öğretisi ile yargı
kararlarını meşgul edecek olan “doğrudan kasıt”, “olası kasıt”, “bilinçli
taksir” ve “basit taksir”in arasındaki ayırımın değerlendirilmesi üzerinde durulmayacaktır.5 Bu çalışmanın temel konusu yasanın 21 ve 22.
maddesinde gösterilen kasıt ve taksir ile düzenlemelerine, dil-mantık
çerçevesini de içeren eleştirel bir bakış açısı ile yaklaşmak ve çalışmanın sonunda dile getirilen eleştiriler ışığında yasa metnine ilişkin değişiklik önerisi sunmaktır. Bu, hiç kuşkusuz, yasakoyucunun yukarıda
belirtilen esinlendiği ideale de ne derece yaklaştığının da bir irdelemesi olacaktır.
2. Kasıt
YTCK, 21. madde başlığı “Kast”tır. Öncelikle belirtmek gerekir ki,
kelimenin asıl yazımı “Kast” değil “Kasıt”tır. Ancak kelimeye “ı” ile
başlayan bir harf geldiğinde aradaki ‘-ı’ düşerek kelime “kasdı” şeklinde yazılmaktadır.6 Bu bakımdan madde başlığında “kast” kelimesinin
kullanılması yanlıştır. Doğru kullanım “kasıt” olmalıdır.
Ceza hukuku dogmatiğinde kasdın çeşitli şekillerde alt gruplara ayrılarak incelendiği görülmektedir. Bu gruplandırmalar içerisinde bugün artık sadece tarihi anlam taşıyan gruplandırmalarla karşılaşmak mümkündür.7 Ancak cezai sorumluluğa yapmış olduğu etki
5
Bu konuda doktrinin dondurulması tehlikesine karşın yasakoyucunun hukuki belirlilik ilkesi gereğince bu kavramları tanımlama yolunu seçmesi takdir edilmelidir. Bu sayede yasakoyucu modern yasalaştırma eğilimine uygun bir davranış sergilemiştir. Bilindiği üzere Polonya Ceza Kanunu (m. 8) Avusturya Ceza Kanunu
(m. 5, 6) İsviçre Ceza kanunu (m. 12) ve Rus Ceza Kanunu da (m. 24) bu kavramları
yasal olarak tanımlama yolunu seçmişlerdir.
6
http://tdkterim.gov.tr/seslisozluk/?kategori=yazimay&kelimesec=036385
7
19.02.2009 sa:14.10.
Dolus indirectus, dolus indeterminatus, Bu kavramlar bugün için cezai sorumluluk üzerinde herhangi bir etki de bulunmamaktadır. vd. Bakınız: Bauman/Weber/ Mitsch, Strafrecht Allgemeiner Teil, Bielefeld 2003, S 491.
124
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Elvan KEÇELİOĞLU
bakımından kasıt iki alt gruba ayrılarak incelenmektedir. Bunlardan
birincisi, “doğrudan kasıt” bir diğeri ise “dolaylı” yani yasanın tabiriyle
“olası kasıt” tır.8
Doğrudan kasıt (dolus directus): Kasıt, YTCK’nın 21. maddesi 1.
fıkrasında “kast, suçun kanuni tanımındaki unsurların bilerek ve istenerek
gerçekleştirilmesidir” denilerek tanımlanmıştır. Söz konusu tanım bozulmadan fakat edilgen yapılı türkçe dil yazım kuralları da dikkate
alılanarak şu hale getirilmelidir: “Kasıt, suçun kanuni tanımındaki unsurlarının bilinerek ve istenilerek gerçekleştirilmesidir.” Ancak bu sayede
kastın bilme ve isteme unsurları arasındaki yazım ahengi sağlanmış
olacaktır.9
Olası kasıt (dolus eventualis): YTCK m. 21. f. 2. şu şekilde tanımlanmıştır “Kişinin, suçun kanunî tanımındaki unsurların gerçekleşebileceğini
öngörmesine rağmen, fiili işlemesi hâlinde olası kast vardır”.
Bu tanımlama da Türkçe yazım kuralları açısından sakıncalıdır.
Yine öngörmenin olası kasdın unsuru haline getirildiği bu tanım bozulmadan, madde metni türkçe yazım kuralları açısından düzeltilmeye tabi tutulmalıdır. Ayrıca hukuk genel teorisiyle ilgili yaklaşımlar
göz önünde bulundurulmalıdır. Hukuk teorisine göre hukuk düzeni
herşeyden önce bütün hukuk kurallarının ve kurumlarının içeriksel
birlikteliğinden oluşmaktadır.10 Bu bakımdan hukuk normları ve kurumları ussal bir açıklık ve çelişmezlik içerisinde kurgulanmalıdır.11
İlk olarak f. 1’deki kasıt tanımına uydurulması bakımından olası
kasdın da edilgen yapıyla tanımlanması yerinde olur.
Ayrıca f. 2 de sözü geçen “kişi” kavramı da hukuk dilinde tüzel
kişileri de içerisine alan bir üst kavram olarak kullanılmaktadır.12
YTCK’ya göre tüzel kişilerin cezai sorumlulukları yoktur, suçun faili
olamazlar. (m. 20. f. 2) YTCK bu sonuca tüzel kişilerin hareket yete8
9
10
11
12
Soyaslan, Doğan, Ceza Hukuku Genel Hükümler, Ankara 2005, s. 414.
Alman hukuk çevrelerince doğrudan kasıt kendi içerisinde 1. dereceden ve 2. dereceden doğrudan kasıt olarak ikiye ayrılarak incelenmektedir. Ancak sonuçta
bunlar doğrudan kasıttır ve aralarında cezai sorumluluk bakımından bir fark bulunmamaktadır. Bauman/Weber/ Mitsch, Strafrecht Allgemeiner Teil, s. 483.
Vesting, Thomas, Rechtstheorie, München 2007, S.35.
Vesting, Rechtstheorie, s. 49.
bkz. TCK 20. f. 2., TCK. 60. Medeni Hukuk Bakımından Bkz. Öztan, Bilge, Medeni
Hukuk’un Temel Kavramları, Ankara 2003, s. 207.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
125
Elvan KEÇELİOĞLU
hakemli makaleler
neğinin olmadığı ve kusurlu hareket edemeyeceklerine ilişkin genel
doktrinel tartışmalardan yola çıkarak ulaşmaktadır.13 Kusurlu hareket
edemeyeceklerinden dolayı, tüzel kişilerin suçun faili olamayacaklarına ilişkin yasakoyucunun açık iradesini YTCK ile ortaya koyduğu
dikkate alındığında, geleneksel türk doktrini bakımından hala kusurluluğun bir ve en önemli şekli olarak nitelenen kasdın düzenlendiği
madde metninden ‘kişi’ kelimesinin çıkarılması gerekmektedir. Dolayısıyla şu şekilde bir tanımlama daha yerinde olacaktır: “Suçun, kanuni
tanımdaki unsurların gerçekleşebileceğinin öngörülmesine rağmen, gerçekleştirilmesi halinde olası kasıt vardır.”
Öte yandan üzerinde durulması gerekli bir diğer konu ise özel kasıttır. YTCK ile beraber, özel kasdın Türk hukuk doktrinine Fransız
hukukuyla girdiği ve YTCK bakımından bu ayrımdan vazgeçildiği ileri sürülse de14 bu fikre katılmanın olanağı yoktur. Bir kere özel kast 765
sayılı Kanun’la getirilmiş bir tanımlama değildir. Tıpkı YTCK’da olduğu gibi 765 sayılı TCK’ da da suçun kanuni tanımımda yer alan bir unsurdur. Bu nedenle YTCK sistemi ile ortadan kaldırılması söz konusu
değildir. Eğer bu iddiada ile doktrinel bir tanımlama olan özel kasdın
tanımlanmasının artık bir önemi kalmadığı ileri sürülüyorsa, buna da
katılma olanağı yoktur. Çünkü amaç ve saikin bazı durumlarda suçun
temel şekline, bazı durumlarda ise suçun nitelikli şekline ilişkin bir unsur oluşturduğu yine bilimsel çalışmalarda belirtilmektedir.15 Kasdı ve
taksiri tanımlama yolunu seçen yasakoyucunun bu tercihi karşısında
bilakis özel kasda yönelik doktirinel çalışmaların önemi pratik açıdan
daha da artmıştır. Çünkü suçun kanuni tanımındaki unsurların neler
olduğu, bu bağlamda amaç ve saikin unsur oluşturup oluşturmadığı,
eğer bunlar unsur kabul edilecekse, bunun öngörülüp öngörülmediğinin, olası kasıt ile suçun gerçekleştirilip gerçekleştirilmeyeceğinin tespiti bakımından önem arz etmektedir. Çünkü YTCK’da suç kalıbında
‘bilerek- bildiği halde’ gibi kavramların kullanıldığı suçların olası kasıtla
işlenmesi olanağının olmadığı kabul edilmiştir.16 Bu kavramların suç
tanımında gösterilen ve amaç/saik kavramlarıyla karıştırılma olanağı
çok yüksektir. Kanun koyucu suç kalıpları içerisinde birbirinden farklı
13
14
15
16
Özgenç, Gazi Şerhi, s. 280.
Özgenç, İzzet, Türk Ceza Hukuku Genel Hükümler, Ankara 2006, s. 268.
Soyaslan, Ceza Hukuku, S. 418.
21. maddenin gerekçesi.
126
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Elvan KEÇELİOĞLU
fakat amaç ve saik olarak nitelenebilecek birçok kavramı kullanabilir.
Bu bakımdan bu kavramların bu suçun özel kasıtla işlenecek bir suç mu
olduğu; yoksa olası kastla işlenemeyecek bir suç mu olduğunun tesbiti
cezai sorumluluğun ortaya konulması bakımından önem arzetmektedir. Yukarıda vurgulandığı gibi, kanunda yine ‘bilerek-bildiği halde’
kelimelerinin kullanıldığı suçlar olası kasıt ile işlenemeyen suçlardır.17
Ayrıca Demirbaş’ın da haklı olarak belirttiği gibi saikin yani özel kasdın belirlenebilmesi ve ortaya çıkarılabilmesi o suçu diğer suçlardan
ayırabilmek için zorunludur.18 Son olarak özel kasdın Avusturya Ceza
Kanunu’nun 5. maddesinin 2. fıkrasında tanımlandığını belirtmekte
fayda vardır.
Görüldüğü üzere ceza hukukunda kasıt “doğrudan kasdı” ve “olası kasdı” içine alacak şekilde bir üst kavram olarak kullanılmaktadır.
Bu sebeplerle 21. maddenin 1. fıkrasında yeralan “kast” kelimesininde madde başlığıyla uyumlu hale getirilebilmesi için “doğrudan kasıt”
şekline dönüştürülmesi hem dil- mantık yapısı açısından hem de ceza
hukuku öğretisi açısından zorunludur. Bu sayede ayrıca YTCK’nın 27.
maddesinde düzenlenen “sınırın kasıt olmaksızın aşılması...”, Suça teşebbüsle ilgili m. 35. f. 1’de düzenlenen “Kişi, işlemeyi kastettiği bir suçu...”,
bağlılık kuralının düzenlendiği m. 40 f. 1’de yer alan “Suça iştirak için
kasten ve hukuka aykırı...” cümlelerdeki kasıt teriminin uygulamasıyla
ilgili tereddütler ortadan kalkacaktır.
3. Taksir
Taksirle ilgili düzenlemeler YTCK’nın 22. maddesinde 6 fıkra halinde yapılmıştır. Madde incelendiğinde oldukça ayrıntılı bir düzenleme olduğu dikkati çekmektedir.19
17
18
19
21. maddenin gerekçesi.
Demirbaş, Timur, Ceza Hukuku Genel Hükümler, Ankara 2006., Demirbaş devamında ‘ ...failin kastının sözkonusu saikin etkisi altında oluşmuş olması durumunda
artık “özel kasttan” söz edilir. Örneğin fail birisinin malını faydalanmak amacıyla
alırsa hırsızlık, kırmak için alırsa nas-ı ızrar, o malın kendisine ait olduğu iddiasıyla alırsa İhkak-ı Hak suçu oluşur...’ S. 344.
Madde 22. (1) Taksirle işlenen fiiller, kanunun açıkça belirttiği hâllerde cezalandırılır.
(2) Taksir, dikkat ve özen yükümlülüğüne aykırılık dolayısıyla, bir davranışın
suçun kanunî tanımında belirtilen neticesi öngörülmeyerek gerçekleştirilmesidir.
(3) Kişinin öngördüğü neticeyi istememesine karşın, neticenin meydana gelTBB Dergisi, Sayı 83, 2009
127
Elvan KEÇELİOĞLU
hakemli makaleler
Burada ilk olarak 1. fıkranın anlamı üzerinde durmakta fayda vardır. Söz konusu norm sadece teknik bir anlam ihtiva etmektedir. Bu
madde sayesinde artık kasden işlenen suçlara ilişkin kanuni tariflerde
kasdın aranacağına ilişkin ayrı bir açıklığa gerek kalmamaktadır.20 Ayrıca suçun işlenişinde kastın açıkça ortaya çıkarılamadığı durumlarda
doğrudan taksirli sorumluluk yoluna gidilmesi hukuka aykırıdır. Bu
özellikle “suçun maddi unsurlarında hata” durumunda çokça uygulanmaktadır. Tüm bu durumlarda taksirin,ayrıca olayda bulunup bulunmadığının araştırılması gerekmektedir.21 Sözkonusu madde kastın tespit edilemediği durumlarda bir taksirden dolayı otomatik cezalandırmanın önüne geçme amacı da taşımalıdır ve bu amacı gerçekleştirecek
şekilde kaleme alınmalıdır.
Öte yandan belirtmek gerekir ki, suçun taksirli şeklinin kasıtlı
şekline göre herhangi bir normatif ya da dogmatik eksikliği söz konusu değildir. Ancak yine belirtmek gerekir ki bütün bilimsel uğraşılara rağmen sistemleştirme ve kavramsallaştırma bakımından kasıtlı suçlardaki açıklığa ve berraklığa henüz taksirli suçlar bakımından
ulaşılamamıştır.22 Taksirli ve kasıtlı işlenecek suçlar arasındaki ayrım
taksirin haksızlık veya kusur muhtevasının, kastın haksızlık veya kusur muhtevasından daha az olmasıdır.23 Madde bu haliyle kasıtlı ve
taksirli suçlar arasında suçların kusur muhtevasındaki ayrımı dikka-
20
21
22
23
mesi hâlinde bilinçli taksir vardır; bu hâlde taksirli suça ilişkin ceza üçte birden
yarısına kadar artırılır.
(4) Taksirle işlenen suçtan dolayı verilecek olan ceza failin kusuruna göre belirlenir.
(5) Birden fazla kişinin taksirle işlediği suçlarda, herkes kendi kusurundan dolayı sorumlu olur. Her failin cezası kusuruna göre ayrı ayrı belirlenir.
(6) Taksirli hareket sonucu neden olunan netice, münhasıran failin kişisel ve
ailevî durumu bakımından, artık bir cezanın hükmedilmesini gereksiz kılacak derecede mağdur olmasına yol açmışsa ceza verilmez; bilinçli taksir hâlinde verilecek
ceza yarıdan altıda bire kadar indirilebilir.
Schroeder, F.C, “Taksirin Kanunen Tanımlanmasına İlişkin Problemler”, Türk Ceza
Kanunu Tasarısı İçin Müzakereler, Konya 1998, s. 257., Lackner Karl Kommentar,
Strafgesetzbuch mit Erlaeuterungen, München 1997, S. 100, P.15 Kn.1
Haft, Frityof, Satrafrecht Allgemeiner Teil, München 1992, s. 145. Yasa koyucu m.
30 f. 1’de “bu hata dolayısıyla taksirli sorumluluk hali saklıdır” diyerek sorunu
çözmüştür. Ancak bu çözüm sadece suçun maddi unsurlarında hata durumu için
geçerli olabilecek bir çözümdür.
Roxin, Claus, Strafrecht Allgemeiner Teil, Band 1., München 2006., S. 1062., P. 24
Kn.2.
Schroeder, “Taksirin Kanunen Tanımlanmasına İlişkin Problemler”, s. 256.
128
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Elvan KEÇELİOĞLU
te alarak kanun maddeleri arasında her ne kadar şekli olmasa da içeriksel bir hiyarerşi kurmaktadır. Halbuki kanun koyucunun yapması
gereken yukarıda saydığımız uygulama kolaylığına yol açacak bir düzenleme yapmaktır. Öyleyse tanım şu şekile dönüştürülebilir. “Suçun
taksirli şeklinin cezalandırılacağı kanunda açıkça belirtilmemişse sadece kasıtlı şekli cezalandırılır.” Bu sayede ayrıca kanunun özel hükümlerindeki suç tiplerinde kasdın bir unsur olarak ayrıca belirtilmesine gerek
kalmayacaktır.
Maddenin düzenlenmesinde kanun koyucu tarafından göz ardı
edilmiş diğer bir konu ise kavram ve terim birliğidir. Türk ceza hukuku öğretisinde, hareket, fiil, eylem, davranış gibi kelimeler dikkate
alındığında, bir terim birlikteliğine ulaşılamamıştır. Bu kelimeler birbiri yerine kullanılmıştır. Hiç süphesiz, kanun koyucu böyle bir lükse
sahip değildir. Ancak YTCK’da da bu kelimeler birbiri yerine gelişigüzel olarak kullanılmaktadır.24 Esasen birbirlerinden farklı anlamlar
içeren bu kelimelerin gelişigüzel kullanımı türk ceza hukuku dogmatiğinin gelişimini engelleyici ve mahkeme içtihatlarını kilitleyici bir rol
oynayabilirler.
Bu bakımdan öncelikle üzerinde durulması gereken YTCK m. 22
f. 1’de geçen “taksirle işlenen fiiller” tabiridir. Kasdın tanımında suç kelimesinden yararlanırken ve temel ilke “suçun oluşması kastın varlığına
bağlıdır” şeklinde ifade edilirken, burada “fiil” kelimesinin kullanılma
gerekçesi anlaşılamamaktadır. Kanunun gerekçesinde bunun bilinçli
bir tercih olduğuna ilişkin bir ibare bulunmamaktadır.25 Bilindiği üzere
fiil teknik bir ceza hukuku terimidir. Ancak yukarıda da belirttiğimiz
gibi, türk ceza hukuku öğretisinde bu gibi terimler birbiri yerine kullanılmaktadır. Türk öğretisindeki anlamıyla fiil, suçun maddi unsurunu
oluşturmaktadır.26 Ayrıca fiil hareket ve ihmal kavramlarını kapsayan
bir üst kavram olarak da karşımıza çıkmaktadır.27
24
25
26
27
Öztürk/Erdem, Uygulamalı Ceza Hukuku ve Güvenlik Tedbirleri Hukuku, s.127.
Bkz. 22. maddenin gerekçesi.
Hafızogulları, Zeki, Türk Ceza Hukuku Genel Hükümler, Ankara 2008, s. 190.
Özgenç’e göre fiil, “aralarında esaslı mahiyet farkları mevcut olmakla birlikte kasten veya taksirle işlenen icrai veya ihmali bütün haksızlıkların esasını teşkil etmektedir... Fiil icrai davranışla işlenebileceği gibi ihmali davranışla da işlenebilir... Fiil
kişinin iradesiyle hakim olduğu belli bir neticeyi gerçekleştirmeye matuf ve harici
dünyada cereyan eden bir davranıştır.” Özgenç, Türk Ceza Hukuku Genel Hükümler,
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
129
Elvan KEÇELİOĞLU
hakemli makaleler
Yasakoyucu taksiri düzenlediği 22. maddenin değişik fıkralarında
da yukarıda saymış olduğumuz kavram birlikteliğini gözardı etmektedir. Nitekim,
m. 22 f. 3’te “taksirli suç”,
m. 22 f. 4’te “taksirle işlenen suç” ,
m. 22 f.5’Te failin “taksirle işlediği suç” ve
m. 22 f.6’da ise “taksirli hareket” terimleri kullanılmıştır.
Kanun metninde böylesine bir çoğulculuk yanlıştır ve öngörülemeyen sonuçlar ortaya çıkarabilir. Örneğin taksir kavramının hareket
kavramıyla beraber kullanıldığı m. 22 f. 6’nın ihmali suçlarda uygulanmayacağına ilişkin iddia, türk ceza hukuku doktrininde hareket ve
ihmali “davranış” ya da “fiil” üst başlığı altında inceleyen doktrini takip eden hukukçular tarafından ileri sürülürse kendi içinde tutarlı bir
iddia olacaktır. Oysaki bilindiği üzere dikkat ve özen yükümlüğünün
ihlali olarak taksir en az hareket kadar ihmali bir şekilde de ortaya
çıkabilmektedir.
Bu tehlikelerden kurtulmak için taksirin tanımında da tıpkı kasıtta
olduğu gibi suç kavramıyla bağlantılı bir şekilde tanımlamakta fayda
vardır. Suç kavramı hukukumuz bakımından daha az tartışmalı bir
kavram olarak karşımıza çıkmaktadır. Suç; fiil, davranış, hareket, icra
ve ihmal kavramlarının iç içe geçme özelliği dikkate alındıgında, burada “suç” kavramının kullanılması yerinde olacaktır.
Özellikle kanunun hata ile ilgili düzenlemelerinin (m. 30) klasik
suç teorisini zorlamaya başladığı,28 bu sayede suçun unsurlarına ilişkin tartişmaların zenginleştiği, “haksızlık” gibi türk ceza hukuku bakımından yeni sayılabilecek bir terimle kanun metninde karşılaşılan bir
dönemde, öğretinin hem kendi içerisinde hem de yasakoyucu ile arasında kavram ve terim birliğine ilişkin bir uyumun oluşmaması sorunu daha da ağırlaşabilir. Bu tür sorunların çözümü için ilk adımın atılması, sağlam bir ceza hukuku dogmatiğinin üzerine inşa edilebileceği
temel bir kavramın ortaya konulmasına bağlıdır. Bu ister “fiil”, ister
28
S.154 vd;ayrıca Koca-Üzülmez, Türk Ceza Hukuku Genel Hükümler, Ankara 2008, S.
110.
Sözüer, Adem, “Die Reform des türkischen Strafrechts” ZStW, 119 Band , Heft
3.2007, S. 721
130
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Elvan KEÇELİOĞLU
“hareket” ister “davranış” olarak adlandırılabilir. Fakat bu kavram kendisine yüklenen anlam itibariyle cezalandırılabilir insan davranışının
tüm ortaya çıkış biçimlerini kapsamalıdır. Bu biçimlerin birbirlerinden
içeriksel olarak ayrıldığı noktalarla bağlantı kurabilmelidir. Bu kavram ayrıca kasıtlı, taksirli ve ihmali suçlar arasındaki cezalandırabilir
temel öğeyi de tasvir etmelidir. Bu türk ceza hukukun ihtiyaç duyduğu kavramın “temel yapı” özelliğidir. Öte yandan, söz konusu kavram
değişik suç kategorilerini birbirine bağlama özelliğine de sahip olmalıdır. Dolayısıyla bağlayıcı/bağlantı kurucu bir yapıya sahip olmalıdır.
Ayrıca cezalandırabilir insan davranışı, cezalandırılmayan diğer tüm
insan ve hayvan davranışlarından ayırmaya da hizmet edeceği için bir
sınırlayıcı özelliğe de sahip olmalıdır.29
Tekrar başlık ve metin içerisindeki kavram birliğine ya da uygunluk konusuna döndüğümüzde, kasıtta yani m. 21’de yapılan mantıki/
sistematik yanlış, taksirde de tekrarlanmıştır. Taksir hem madde başlığında, hemde metin içerisinde kullanılmıştır. Oysaki ceza hukukunda
taksir, cezai sorumluluğa yaptığı etki bakımından ikiye ayrılmaktadır.
Bunlar; basit ve bilinçli taksirdir.
22. madde başlığı taksir olarak konulmuştur. Daha sonra m. 22 f.
2’de ise “Taksir, dikkat ve özen yükümlülüğüne aykırılık dolayısıyla, bir davranışın suçun kanuni tanımında belirtilen neticesi öngörülmeyerek gerçekleştirilmesidir” denilerek tanım yapılmıştır.
Burada da kasıtta yapılan benzer bir hata yinelenmiş kavramlar
birbirinin yerine kullanılmıştır. Buradakı taksirin madde başlığı ile
uyumlu hale getirilmesi yerinde olacaktır. Bunun için m. 22 f. 2’de
kullanılan taksir kelimesinin basit taksir olarak değiştirilmesi yerinde
olacaktır.
Bir diğer sorunda, tanımda ortaya çıkmaktadır. Norm teorisi açısından tanımlayıcı norm olarak nitenebilecek bu cümlelerin tasvir edici özelliği dikkate alındığında edilgen çatıyla –kasıt için önerdiğimiz
gibi– kurulması yerinde olacaktır. Tanımlayıcı normlar kanunun belli
ifadelerine verdiği teknik anlamı belirten, açıklayan kurallardır. Bunlar, ne bir davranışı emretmekte, ne yasaklamakta, ne de kişilere belli
bir davranışta bulunmayı emreden normların uygulanmasına istisna
29
Almanya’da ceza hukukunu öğretisinin üzerine inşa edildiği “Handlung” kavramının işlevleri için bkz. Roxin, Strafrecht Allgemeiner Teil, s. 238, P.8 Kn.1-4.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
131
Elvan KEÇELİOĞLU
hakemli makaleler
getirmekte ve uygulanmasını sınırlandırmaktadır.30 Bu bakımdan taksirin kanunda gösterilen unsurlarında herhangi bir şekilde bozulmadan şu şekildeki bir tanım daha uygun gözükmektedir:
“Basit Taksir, dikkat ve özen yükümlülüğüne aykırı bir şekilde suçun
kanuni tanımındaki neticesinin öngörülmeyerek gerçekleştirilmesidir.”
Kanun’daki bilinçli taksirin tanımına ilişkin olarak da benzer eleştiriler dile getirilebilir. Öncelikle bilinçli taksirin tanımındaki “kişi”
teriminin de bu teriminnin teknik anlamı ve bu bağlamda tüzel kişilerin suçun faili olamayacaklarına ilişkin yasal kabul dolayısıyla madde
metninden çıkarılması yerinde olacaktır. Yine benzer bir yaklaşımla
yasakoyucunun bilinçli taksirin unsurlarına dokunmadan tanımın
edilgen bir yapı içerisinde ifade edilmesi gerekirse şu şekilde bir ifade
daha yerinde olacaktır. “Bilinçli taksir, istenilmeyen neticenin öngörülerek
gerçekleştirilmesidir.” Bu sayede bilinçli taksiri basit taksirden ayıran
unsur olarak “öngörme” yüklemden hemen önce kullanılarak türkçe
kuralları çerçevesinde ayrıca vurgu kazanmış olmaktadır.31
Yasakoyucunun taksir ile ilgili olarak getirmiş olduğu önemli bir
yenilikse YTCK’ nın m. 22 f. 6’da kendisini göstermektedir. Buna fıkraya göre “Taksirli hareket sonucu neden olunan netice, münhasıran failin
kişisel ve ailevî durumu bakımından, artık bir cezanın hükmedilmesini gereksiz kılacak derecede mağdur olmasına yol açmışsa ceza verilmez; bilinçli
taksir hâlinde verilecek ceza yarıdan altıda bire kadar indirilebilir.” Öncelikle
belirtmek gerekir ki, söz konusu hüküm Türk ceza hukuku için önemli bir yeniliktir. YTCK hazırlanırken yola çıkılan temel prensiplerin
kusur ilkesi, hukuk devleti ilkesi ve hümanizm ilkesi olduğu Adalet
Komisyonu Raporu’nda belirtilmiştir.32 Söz konusu bu hükümde hümanizm ilkesinin kusur ilkesini yumusattığı ve uygulama bakımından
gerilettiği, kendine alan açtığı bir madde olarak gözükmektedir. Ancak
dayandığı felsefi nokta açısından oldukça başarılı olan bu madde sistematik yeri bakımından ve formülasyonu bakımından yerinde midir?
30
31
32
Hafızoğulları, Türk Ceza Hukuku Genel Hükümler, s. 65.
Türkçe’de genel olarak vurgu yükleme en yakın sözcükte bulunmaktadır. http://
www.edebiyatsanat.com/dil-bilgisi/44-sozcukte-anlam/309-cumlede-vurgu.html.
18.05.2009 sa.15.40
Adalet Komisyonu Raporu için bkz., Gazi Şerhi, s. 44.
132
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Elvan KEÇELİOĞLU
Öncelikle belirtmek gerekir ki “taksirli hareket sonucu neden olunan
netice” tabiri yine türkçe açısından başarırısız bir düzenlemedir.
Ayrıca aynı cümlelerde kullanılan “sonuç” ve “netice” arasında
herhangi bir anlam farkı yoktur. Aynı cümle içerisinde eş anlamlı sözcüklerin böylesi bir kullanılışı türkçe yazım kurallarına aykırılık teşkil
etmektedir ki33 aynı anlama gelen farklı sözcüklerin kullanımı da daha
fazla bir aykırılık teşkil etmektedir.
Kanun koyucu burada tekrar “taksirli hareket” tabirini kullanmıştır.
Bu bilinçli bir tercih olmadığına göre, diğer maddelerle ahengin sağlanması bakımından hem de bu kelimenin yukarıda sayılmış olunan
farklı anlamları gözönüne alındığında “taksirli hareket” yerine “taksirli
suç” kavramının kullanılması daha uygun olacaktır.
Ayrıca dikkat edilmesi gereken diğer ve önemli bir nokta ise şu
cümlede kendini göstermektedir. “failin kişisel ve ailevî durumu bakımından, artık bir cezanın hükmedilmesini gereksiz kılacak derecede mağdur
olmasına yol açmışsa” Bu cümlede ceza hukuku dogmatiği bakımından
oldukça sıkıntılı bir düzenlemedir. Çünkü ceza hukukunda suçun aktif
ve pasif sujesi birleşmez. Bu madde maddi ceza hukukunu ilgilendiren
bir norm olduğu için “mağdur”un ve “fail”in teknik anlamları ile kullanıldığının ceza hukukun disipliner yapısı bakımından kabulü zorunludur. Yukarıda da belirttiğimiz gibi Adalet Komisyonu Raporu’nda
da bu iddiada bulunulmuş, terimlerin teknik anlamlarına uyugn bir
şekilde kanuna yerleştirildiği belirtilmiştir.34 Bu bakımdan bu normda
suçun mağdurunun ve failinin aynı kişi olabileceğinin kabulü gerekmektedir ki bu ceza hukuku bilimi açısından kabul edilemez çünkü
ceza hukuku bilimi kendisini sadece kanun koyucunun iradesinde ve
kanunun normatif yapısında bulmaz. Böyle bir iddia ceza hukukun
dogmatiğine ve doktrinine aykırıdır. Söz konusu madde ancak ve ancak “dolayısıyla faillik” durumunda hareketi gerçekleştiren kişinin araç
kişi olarak kabul edildiği ve bu araç kişinin hareketinin tipik olmadığı
durumlarda söz konusu olabilmektedir ki zaten bu durumlarda da arkadaki kişi suçun faili olarak cezalandırılmaktadır.35 Ancak yasakoyu33
34
35
Çelik, Yakup, “İmla Kuralları ve Anlatım Bozuklukları”, Üniversiteler İçin Türk Dili
Ders Kitabı (Editör: Abdurrahman Güzel), Ankara 2008. s. 222 vd.
Adalet Komisyonu Raporu, in. Gazi Şerhi, s.44.
Bu Konudaki ayrıntılı bilgi için bkz. Keçelioglu, Elvan, “Alman Ceza Hukukunda
Faillik”, Türkiye Barolar Birliği Dergisi, Sayı 65 Temmuz/Ağustos 2006. s. 73-88.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
133
Elvan KEÇELİOĞLU
hakemli makaleler
cunun böyle bir iradede bulunduğu iddia edilemez. Bu iddia, amaçsal
ve sistematik yoruma aykırıdır. Bu bakımdan söz konusu formülasyonun “mağdur” kelimesi dışarıda bırakılacak şekilde yapılması gerekmektedir. Ayrıca buradaki taksirli kelimesini taksirin bir üst kavram
olduğu gerçeği karşısında basit taksir olarak değiştirme zorunluluğu
vardır. Çünkü taksirli suçlarda cezanın kaldırılması sadece basit taksirli suçlar bakımından kabul edilmiştir. Bilinçli taksir halinde bu hakimin takdirine bırakılmıştır.
Ayrıca diğer tartışılması gereken bir konuda fıkranın yeri ile ilgilidir. Maddenin düzenlenmesi gereken yer “taksir” başlığını taşıyan bu
fıkra mı olmalıdır? Yoksa konunun cezaların şahsileştirmesi özelliği
ve cezanın hesaplanması ile ilgili olduğu için düzenlemenin yerinin
YTCK’nın birinci kitap 3. kısmın 3. bölümü mü olmalıdır? Burada artık taksirin unsurlarına ilişkin bir düzenleme olmadığı ve bu konuya
rengini veren temel konunun cezaların bireyselleştirmesi olduğu için
maddenin kanunun cezaların bireyselleştirmesini başlığını taşiyan bölümüne nakledilmesi düşünülebilir… Özellikle bilinçli taksir bakımından bu tipik bir cezanın bireyselleştirmesi durumudur. Çünkü hakimin takdirine bırakılmıştır. Bunun şahsi bir cezasızlık sebebi olduğu
ileri sürülemez, çünkü şahsi cezasızlık sebepleri hakimin takdirine bırakılan sebepler değildir.36 Ancak yasakoyucunun aksi yöndeki takdiri
ise sistematik ve dogmatik bir yanlış olarak nitelendirilemez Bütün bu
eleştirilerden sonra sözkonusu maddenin şu şekildeki yazımı daha uygun olacaktır.
“Fail, basit taksir ile işlemiş olduğu suçtan artık bir cezaya hükmedilmesini gerektirmeyecek derecede etkilenmişse cezalandırılmaz. Bilinçli taksir
halinde ceza yarıdan altıda bire kadar indirilebilir.”
4. Sonuç
Yukarıdaki eleştiriler ışığında kanundaki düzenlemelerin şu şekilde yapılması daha yerinde olacaktır.
Madde 20.- (1)...
(2)...
36
Bauman/Weber/ Mitsch, Strafrecht Allgemeıner Teil, s. 578.
134
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Elvan KEÇELİOĞLU
(3) Suçun taksirli şeklinin kanunen ayrıca cezalandırılmadığı durumlarda, suç sadece kasten işlenebilir.
Madde 21.- Kasıt
(1) Doğrudan Kasıt, Suçun kanuni tanımındaki unsurlarının bilinerek ve istenilerek gerçekleştirilmesidir.
(2) Suçun, kanuni tanımdaki unsurların gerçekleşebileceğinin öngörülmesine rağmen, gerçekleştirilmesi halinde olası kasıt vardır. Bu
hâlde, ağırlaştırılmış müebbet hapis cezasını gerektiren suçlarda müebbet hapis cezasına, müebbet hapis cezasını gerektiren suçlarda yirmi
yıldan yirmibeş yıla kadar hapis cezasına hükmolunur; diğer suçlarda
ise temel ceza üçte birden yarısına kadar indirilir.
Madde 22.- Taksir
(1) Basit Taksir, dikkat ve özen yükümlülüğüne aykırı bir şekilde
suçun kanuni tanımındaki neticesinin öngörülmeyerek gerçekleştirilmesidir.
(2) Bilinçli Taksir, istenilmeyen neticenin öngörülerek gerçekleştirilmesidir.
(3)...
(4)...
(5) Fail, basit taksir ile işlemiş olduğu suçtan artık bir cezaya hükmedilmesini gerektirmeyecek derecede etkilenmişse cezalandırılmaz.
Bilinçli Taksir halinde ceza yarıdan altıda bire kadar indirilebilir.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
135
hakemli makaleler
Fahri Gökçen TANER
TCK’NIN 5. MADDESİNİN YÜRÜRLÜĞE GİRMESİ
KARŞISINDA TCK DIŞINDAKİ KANUNLARDA YER ALAN
DAVA ve CEZA ZAMANAŞIMINI
DURDURAN NEDENLERİN YÜRÜRLÜK
DURUMU
Fahri Gökçen TANER∗
GİRİŞ
Bilindiği üzere yürürlüğünün iki kez ertelenmesinin1 ardından
TCK’nın özel kanunlarla ilişkiyi düzenleyen 5. maddesi, 1 Ocak 2009
tarihinde yürürlüğe girmiştir. Bu makalede özel kanunlarda yer alan
dava veya ceza zamanaşımını durduran nedenlerin mevzuattaki durumları ya da daha açık ifadeyle zımnen ilga edilip edilmedikleri incelenecektir.
Yaptığımız incelemede özel kanunlarda dava zamanaşımını veya
ceza zamanaşımını kesen herhangi bir nedene rastlanmamıştır. Bu nedenle makalenin kapsamında yalnızca durma nedenleri yer almaktadır.
I.
TÜRK CEZA KANUNU’NUN 5. MADDESİNİN YÜRÜRLÜĞE GİRMESİNİN ARDINDAN TÜRK CEZA KANUNU’NUN GENEL HÜKÜMLERİYLE DİĞER KANUNLARDA YER ALAN GENEL HÜKÜMLERE İLİŞKİN DÜZENLEMELER ARASINDAKİ İLİŞKİ
TCK’nın 5. maddesi “Bu Kanunun genel hükümleri, özel ceza kanun*
1
Ar. Gör., Ankara Hukuk Fakültesi Ceza ve Ceza Usulü Hukuku ABD öğretim elemanı.
11.05.2005 tarihli ve 5349 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun Yürürlük ve Uygulama
Şekli Hakkında Kanun’da Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun’un 6.maddesiyle
adı geçen Kanuna eklenen geçici 1. maddeyle TCK’nın 5. maddesinin yürürlüğü
31 Aralık 2006 tarihine ertelenmişti. 5560 sayılı Kanun’la sözü geçen geçici 1. maddede yer alan tarih 31 Aralık 2008 olarak değiştirilmiştir.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
137
Fahri Gökçen TANER
hakemli makaleler
ları ve ceza içeren kanunlardaki suçlar hakkında da uygulanır” şeklindedir.
Hüküm TCK’nın iki tür kanunla ilişkisini düzenlemektedir. Bunlardan ilki özel ceza kanunlarıdır. Özel ceza kanunları, tüm suçların TCK
gibi genel nitelik taşıyan kanunlarda düzenlenmesinin pratik olmaması2 dolayısıyla, TCK’da yer almayan, konu olarak daha özel suçlara
ilişkin düzenlemeleri içeren ve “tamamlayıcı ceza hukukunu oluşturan”3
kanunlardır. Terörle Mücadele Kanunu, Askeri Ceza Kanunu bu tür
kanunlara örnek olarak verilebilir. Düzenlemeye konu olan diğer husus ise ceza hükmü içeren kanunlardır. Öncelikle belirtmek gerekir
ki hükümde yer alan “ceza içeren kanun” ifadesi, “ceza hükmü içeren
kanun”4 olarak düzeltilmelidir, zira ifade bu şekliyle bir anlam ifade
etmemektedir.5 Nitekim 27.12.2007 tarihinde kabul edilen 5726 sayılı
Tanık Koruma Kanunu’nun 3/1-a maddesinde yerinde olarak “ceza
hükmü içeren özel kanun” ifadesi kullanılmıştır. Ceza hükmü içeren kanunlar ceza hukuku alanında bir hukuk alanına özgü olmasına karşın,
içerisinde suç ve cezalara ilişkin hükümler de içeren kanunlardır.6
765 sayılı TCK’nın konuya ilişkin hükmü olan 10. maddede yalnızca özel ceza kanunlarından bahsedilmesine karşın, bu ifadenin ceza
hükmü içeren kanunları kapsamadığı yönünde bir görüş ileri sürülmemiştir. Yine de öğretide, ceza hükmü içeren kanunların 5237 sayılı
TCK’da açıkça ifade edilmesinin yerinde olduğu düşüncesinde olan ya-
2
Özel kanunlara duyulan ihtiyaç ve genel nitelikte kanunlarda tüm suçların birden
düzenlenmesinin sakıncaları hakkında bkz. Taner, Ceza Hukuku Umumi Kısım, İstanbul 1953, s. 152.
3
Erem/Danışman/Artuk, Türk Ceza Hukuku Genel Hükümler, Ankara 1997, s. 89.
4
Öğretide TCK dışında kalan ceza kanunlarını; özel ceza kanunları ve ceza hükmü
içeren kanunları şeklinde ikiye ayıran yazarlar tarafından kullanılan terim de “ceza
hüküm içeren (özel) kanun”dur. Bkz. Centel/Zafer/Çakmut, Türk Ceza Hukukuna
Giriş, 5. Bası İstanbul 2008, s. 76; Öztürk/Erdem, Uygulamalı Ceza Hukuku ve
Güvenlik Tedbirleri Hukuku, Ankara 2008, s. 55. Önder ise bu ayrımlardan bahsetmemekte ve yalnızca “ceza hükmü taşıyan özel kanun” ifadesini kullanmaktadır.
Bkz. Önder, Ceza Hukuku Dersleri, İstanbul 1992, s 45.
5
Toroslu/Ersoy, “Kanunlaşmaması Gereken Bir Tasarı”, TCK Tasarısı Hakkında Makaleler Görüşler Raporlar İkinci Kitap, TBB Yayını, Ankara 2004, s. 8. Yazarlar haklı
olarak “ceza içeren kanunlardaki suçlar ifadesinin” ne anlama geldiğini sorgulamaktadır.
6
Donay, Türk Ceza Kanunu Şerhi, İstanbul 2007, s. 9.
138
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Fahri Gökçen TANER
zarlar vardır.7 Kanımızca özel ceza kanunu ifadesinden, yalnızca ceza
hukuku alanına hasredilmiş kanunları anlamak yerinde olmaz. Zira
ceza hükmü içeren kanunların ilgili kısımları, sonuçta TCK karşısında
özel ceza kanunudur (hükmüdür). Dolayısıyla özel ceza kanunları ifadesi, ceza hükmü içeren kanunları da içerecek şekilde anlaşılmalıdır.
Kanunda ceza hükmü içeren kanunların açıkça ifade edilmesi yanlış
olmamakla birlikte, bir yenilik de getirmemektedir.8 Bu nedenle, bu
makalede özel ceza kanunları ifadesi, ceza hüküm içeren kanunları da
kapsayacak şekilde kullanılacaktır.
Kanun koyucu, 5237 sayılı TCK’nın yürürlüğe girmesiyle adeta
yeni bir sayfa açmayı ve TCK’nın genel hükümlerini özel kanunlar bakımından da geçerli kılmayı amaçlamıştır. Bu yaklaşımın yerinde olup
olmadığı elbette tartışmaya açıktır. Zira özel kanunların düzenlenmesini gerektiren nedenler, zaman zaman bu kanunların genel hükümlere
ilişkin düzenlemeler bakımından TCK’dan ayrılmalarını gerektirebilir. Nitekim 765 sayılı TCK döneminde Kanunun 10. maddesi uyarınca kural, “özel kanunlarda aksine bir düzenleme olmaması halinde TCK’nın
genel hükümlerinin uygulanması” şeklindeydi. 5237 sayılı TCK’da ise,
765 sayılı TCK’nın tam aksi yönünde bir sistem benimsenmiştir. Bilindiği üzere genel hükümler ile özel hükümler arasındaki ilişkide,
özel hüküm tarafından ayrı bir düzenleme getirildiğinde kural, “özel
hükmün önceliği” ilkesi gereğince bu hükümlerin uygulanmasıdır.9 Aslında TCK’nın 5. maddesinin, özel hükümlerle yapılan düzenlemelere
yönelik ihtiyacı tamamen ortadan kaldırdığını söylemek de mümkün
değildir. Bu durumu dikkate alan kanun koyucu ortaya çıkabilecek sakıncaları önlemek amacıyla, 31 Aralık 2008 tarihinden önce bazı özel
ceza kanunlarında değişiklik yapmıştır.10 Böylece 1 Haziran 2005 ta7
Donay, s. 9; Özbek/Seven, “31.12.2008 Tarihi Sonrasında, Karşılıksız Çek Keşide
Etme Suçuna Uygulanacak Olan Türk Ceza Kanunu Hükümlerinin Değerlendirilmesi”, www.turkhukuksitesi.com, s. 1.
8
Aksi görüş için bkz. Özbek/Seven, s. 1. Yazarlar, “ceza (hükmü) içeren kanun”
ifadesinin 5237 sayılı TCK’nın uygulama alanının 765 sayılı TCK’dan daha geniş
olmasını sağladığını ileri sürmektedir.
9
Toroslu, Ceza Hukuku Genel Kısım, Ankara 2008, s. 48.
10
Örnek olarak bkz. 5329 sayılı Kanunla Askeri Ceza Kanunu ve Disiplin Mahkemeleri Kuruluşu, Yargılama Usulü ve Disiplin Suç ve Cezaları Hakkında Kanunla
yapılan değişiklik; 5728 sayılı Te­mel Ceza Ka­nun­la­rı­na Uyum Ama­cıy­la Çeşitli Ka­
nun­lar­da ve Diğer Bazı Kanunlarda Değişiklik Ya­pıl­ma­sı­na Dair Ka­nun.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
139
Fahri Gökçen TANER
hakemli makaleler
rihinden sonra değişen veya yürürlüğe giren kanunlar bakımından,
5. maddenin bir etkisinin olmaması sağlanmıştır. Bu şekilde genel
hükümlerle çelişen düzenlemeler getirilmesi alışkanlığının yaygınlaşması11 sonucunda mevzuatın kısa sürede 1 Haziran 2005 tarihinden
önceki karmaşık halini almasını kaçınılmazdır. Bu nedenle öğretide
haklı olarak TCK’nın 5. maddesinin bir temenniyi (tavsiyeyi) yansıttığı
ifade edilmektedir.12 Eğer kanun koyucunun TCK’nın genel hükümlerini tüm özel ceza kanunları bakımından geçerli hale getirmek gibi bir
amacı ve düşüncesi olsaydı, TCK’nın 5. maddesine paralel bir düzenlemeyi Anayasa’ya eklemesi gerekirdi.13 Zira kanun koyucun kendi
kendisine talimat vermesi mümkün değildir. Böyle bir talimatı ancak
Anayasa koyucu verebilir. Bu nedenle yapılanın kanun yapma tekniğine uygun olduğunu söylemek de pek mümkün gözükmemektedir.
Zaten kanun koyucunun böyle bir amacı olmadığı, yeni çıkardığı
kanunlarla koyduğu kurala aykırı düzenlemeler yapmasından anlaşılmaktadır. Bu yöntemin yine aynı kanun koyucu tarafından 5. maddenin gerekçesinde benimsenen yaklaşımla14 uyuşmadığı ise gayet
açıktır.
Yöntem bakımından 5. maddeyle bu şekilde bir düzenleme yapmak yerine, kanun koyucunun özel kanunlarda yer alan düzenlemeleri tek tek gözden geçirmesi ve TCK ile uyumlu hale getirmesi daha
yerinde bir yaklaşım olabilirdi.15 Bu durumda uygulamacı 1 Haziran
2005 tarihinden önce yürürlüğe girmiş olan kanun hükümlerini uygulamadan önce bunların zımnen ilga edilip edilmediği araştırma külfetine katlanmak mecburiyetindedir. Dolayısıyla izlenen yolun pratik
olduğu da savunulmamalıdır. Öte yandan, kanun koyucu hükümleri
11
Öztürk/Erdem, s. 56.
12
Öztürk/Erdem, s. 56; Koca/Üzülmez, Türk Ceza Hukuku Genel Hükümler, Ankara
2008, s. 52; Şen, Yeni Türk Ceza Kanunu Yorumu, C. I, İstanbul 2006, s. 19.
13
Aynı görüşte bkz. Şen, s. 19
14
Maddenin gerekçesinde özel kanunlarda yapılan farklı düzenlemelerle “ceza kanununda benimsenen genel ku­rallara aykırı uygulamaların yolu açılmakta ve temel ilkeler dolanılmaktadır. Tüm bu sakıncaların önüne geçebilmek bakımından,
ayrıca hukuk uygula­masında birliği sağlamak ve hukuk güvenliğini sağlamak
için; diğer kanun­larda sadece özel suç tanımlarına yer verilmesi ve bu suçlarla
ilgili yaptı­rımların belirlenmesi ile yetinilmelidir.” ifadesi yer almaktadır.
15
Aynı görüşte bkz. Donay, s. 9.
140
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Fahri Gökçen TANER
tek tek gözden geçirme yolunu seçmemiş ve 1 Haziran 2005 tarihini
adeta milat olarak belirleyerek, öncesinde yürürlüğe giren hükümlerin
zımnen ilgası yoluna gitmiştir. Dolayısıyla izlenen yöntem, özel kanunlarda yer alan hükümlerin zımnen ilga edilip edilmediğine yönelik
bir değerlendirme yapmayı zorunlu kılmaktadır. Bu makalenin yazılma nedeni de, aslında bu zorunluluktur.
Aşağıda yer alan alt başlıklarda TCK’nın 5. maddesinin yürürlüğe
girmesi karşısında ortaya çıkabilecek olasılıklar değerlendirilerek gerçekleşmesi mümkün olan sonuçlar genel hatlarıyla ifade edilmeye çalışılacaktır. Burada yapılacak tespitler yalnız dava veya ceza zamanaşımı durduran nedenler bakımından değil, özel kanunlarda yer alan
ve TCK’nın genel hükümleriyle çelişen tüm düzenlemeler bakımından
geçerlidir. Durma nedenlerine ilişkin ayrıntılar ise, aşağıda her bir
durma nedeninin mevzuattaki durumu gerekçeli olarak incelenirken
belirtilecektir.
A. DÜZENLEMENİN ANAYASA’DA YER ALMASI HALİNDE
İlgili hükmün Anayasa’da yer alması halinde, TCK’nın 5. maddesinin söz konusu düzenleme üzerinde herhangi bir etkisi olmayacaktır.
Zira normlar hiyerarşisinde kanunlara göre üstte yer alan Anayasa’nın,
ancak Anayasa’nın değiştirilmesine ilişkin usul ve esaslara uygun bir
kanunla değiştirilmesi mümkündür. Dolayısıyla Anayasa’dan sonraki
bir tarihte yürürlüğe giren sıradan kanunun, Anayasa’yı değiştirmesi
mümkün değildir.
B. DÜZENLEMENİN BİR ÖZEL KANUNUNDA YER ALMASI VE 1 HAZİRAN 2005 TARİHİNDE YÜRÜRLÜĞE GİRMESİ HALİNDE
Böyle bir durumda TCK’nın 5. maddesinin yürürlüğe girdiği tarihin mi, yoksa TCK’nın yürürlük tarihinin mi yapılacak değerlendirmeye esas alınacağı konusunda tereddütler oluşabilir. Bu noktada TCK’nın yürürlük tarihi olan 1 Haziran 2005 dikkate alınmalıdır,
zira bir kanunla diğeri arasındaki öncelik sonralık ilişkisi belirlenirken, esas alınması gereken tarih kanunun yürürlüğe girdiği tarihtir.
Dolayısıyla önceki kanun- sonraki kanun ilişkisinin belirlenmesinde
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
141
Fahri Gökçen TANER
hakemli makaleler
TCK’nın yürürlük tarihi olan 1 Haziran 2005 esas alınmalıdır. Öyleyse
TCK ile ilgili hüküm aynı tarihte yürürlüğe girdiği takdirde, aralarında bir öncelik sonralık ilişkisi bulunmayacaktır. Sonuç olarak TCK’nın
5. maddesinin, 1 Haziran 2005 tarihinde yürürlüğe giren hükümler bakımından bir etkisi yoktur.
C. DÜZENLEMENİN BİR ÖZEL KANUNDA YER ALMASI FAKAT 1 HAZİRAN 2005 TARİHİNDEN SONRA DEĞİŞTİRİLMİŞ OLMASI HALİNDE
Bir üst başlıkta önceki kanun-sonraki kanun ilişkisinin belirlenmesinde TCK’nın yürürlük tarihi olan 1 Haziran 2005’in esas alınması
gerektiği düşüncesinde olduğumuzu ifade etmiştik. Dolayısıyla 1 Haziran 2005 tarihinden sonra değişen hükümler TCK’ya göre sonraki
kanun durumunda olduğundan, TCK’nın 5. maddesinin yürürlüğe
girmesinin bu hükümler üzerinde bir etkisi olmayacaktır.16 Zira normlar hiyerarşisinde TCK diğer tüm kanunlarla eşit düzeyde olduğundan, onlara karşı bir üstünlüğü bulunmamaktadır.
D. DÜZENLEMENİN 1 HAZİRAN 2005 TARİHİNDEN ÖNCE YÜRÜRLÜĞE GİRMİŞ BİR ÖZEL KANUNDA YER ALMASI VE BU TARİHTEN SONRA HERHANGİ BİR DEĞİŞKLİK GEÇİRMEMİŞ OLMASI HALİNDE
1 Haziran 2005 tarihinden önce yürürlüğe girmiş, sonrasında
herhangi bir değişiklik geçirmemiş ve TCK’nın genel hükümleriyle
uyumsuz olan düzenlemeler, TCK’nın özel kanunlarla ilişkisini düzenleyen 5. maddesinin yürürlüğe girmesinin ardından, 31 Aralık
2008 tarihinde zımnen ilga edilmişlerdir.17 Mevzuattaki hangi hükümlerin uyumlu, hangilerinin uyumsuz olduğunun belirlenmesinde nasıl bir yol izleneceği tartışma konusu olabilir. Bu durumda karşımıza
çeşitli olasılıklar çıkabilir. İlk olasılık iki kanun hükmünün aynı anda
uygulanmasının imkansız olması halidir. Bu halde önceki kanun hükmünün zımnen ilga edildiği ( örtülü olarak yürürlükten kalktığı kabul
16
Aynı görüş için bkz. Özgenç, Türk Ceza Hukuku Genel Hükümler, Ankara 2006, s. 83;
Özbek, Yeni Türk Ceza Kanunu’nun Anlamı, Ankara 2005, s. 176; Donay, s. 8.
17
Aynı görüş için bkz. Öztürk/Erdem, s. 56.
142
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Fahri Gökçen TANER
edilmelidir.18 Bir diğer olasılık ise, genel hükümlerde bazı hallerin sınırlı olarak sayılması halinde söz konusu olacaktır. Dava veya ceza
zamanaşımını durduran veya kesen nedenler, söz konusu olasılığın en
bilinen örneğidir. Bu durumda kanun koyucunun iradesinin, herhangi bir değişikliğe gitmediği önceki kanun hükmünü zımnen ilga etme
yönünde olduğunu kabul etmek gerekmektedir. Genel hükümlerde
sınırlı olarak sayma yoluna gidilen durumlarda, özel kanunlarda yer
alan hükümlerin özel hüküm olduğunu ileri sürerek bunların mevzuattaki varlıklarını koruduklarını savunmak mümkün değildir. Zira 5.
maddenin ve kanunilik ilkesinin varlığı, bunların zımnen ilga edildiği
yönündeki yorumu zorunlu kılmaktadır.
II. DAVA ZAMANAŞIMINI DURDURAN VE KESEN NEDENLERİN “MANTIĞI” (RATİOSU)
Zamanaşımı kavramı ilk olarak özel hukuk alanında ortaya çıktığı ve düşünsel temelleri özel hukukta yer aldığından, zamanaşımını
durduran ve kesen nedenlerin varlık nedenini de özel hukuk alanında
aramak gerekir. Özel hukukta zamanaşımı borçluyu korumak ve onu
uzun süre bir belirsizliğe muhatap bırakmamak için kabul edilmiştir.
Buna karşılık durma ve kesme nedenleri ise alacaklıyı koruma amacını taşımaktadır.19 Özel hukukta zamanaşımı, kişinin hakkı üzerinde
serbestçe tasarruf edebiliyor olmasına rağmen, hareketsiz kalmasına
yönelik bir tür yaptırım olarak ortaya çıkmaktadır. Bu nedenle serbest
hareket etme imkânı olmayan kişiye karşı zamanaşımı süresinin işlememesi (contra non valentem agere non currit prescriptio) kuraldır.20 Dolayısıyla, alacaklının elinde olmayan ve alacak hakkının talep edilmesini güçleştiren ya da imkânsız hale getiren bazı durum ve ilişkilerin
varlığı hallerine özgü olarak, zamanaşımı süresinin işlemesinin haksız
sonuçlara yol açmasını önlemek amacıyla, bazı sosyal ve ahlaki düşüncelerin de etkisiyle, durma nedenleri kabul edilmiştir.21 Zamanaşımı18
Edis, Medeni Hukuka Giriş ve Başlangıç Hükümleri, Ankara 1997, s. 174.
19
Ergenekon, Türk Borçlar Hukukunda Müruru Zamanın Kat’ı, Ankara 1960, s. 10.
20
Kunter, Ceza Hukukunda Zamanaşımı (Yayınlanmamış Doçentlik Tezi), İstanbul
1951, s. 3; Velidedeoğlu/Kaynar, Borçlar Hukuku Umumi Hükümler, 3. Bası, İstanbul
1960, s.220.
21
Tunçomağ, Türk Borçlar Hukuku Genel Hükümler, C. I, 6. Bası, İstanbul 1976, s.1275;
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
143
Fahri Gökçen TANER
hakemli makaleler
nı kesen nedenler ise, borç ilişkisinin taraflarınca yapılan fiiller ya da
yetkili organlarca yapılan işlemlerden ibarettir.22 Bu fiil ya da işlemler,
borç ilişkisinin halen sürdüğünü ve alacaklının borcunun peşinde olduğunu gösterdiklerinden, bu hallerin varlığı karşısında zamanaşımı
süresinin işliyor olması haklı görülmemiştir.23 Kanun böylece hem alacaklıyı korumuş, hem de kesilmenin ardından zamanaşımının yeniden
ve tam olarak işleyeceğini kabul ederek, zamanın yok edici etkilerini
yeniden gösterebilmesini mümkün kılmıştır.24
Özel hukuk alanından ceza hukukuna geçen zamanaşımının, ceza
hukukunda dava ve ceza zamanaşımı olarak iki farklı görünümü olsa
da, durma ve kesme nedenlerinin mantığı aynı kalmış, değişen ise korunan menfaat ve ilişkinin tarafı olmuştur. Hem dava, hem de ceza
zamanaşımıyla korunan husus devletin cezalandırma yetkisi olarak
karşımıza çıkmaktadır. Ceza zamanaşımında bu yetki, cezayı infaz
etme yetkisi olarak somutlaşmaktadır.
Dava zamanaşımını durduran nedenler, kamu davasının yürümesinin mümkün olmadığı hallerde, dava zamanaşımı süresinin işlemesini ve kanunun kendi içerisinde çelişmesini önlemektedir. Zira kanun, bir yandan kamu davasının yürütülmesini olanaksız olduğunu,
bir yandan dava zamanaşımının işlediğini kabul etseydi, bu durumu
devletin cezalandırma yetkisinin kullanılmadan ortadan kalkması anlamına gelebilirdi. Ceza zamanaşımını durduran nedenler bakımından ise aynı durum, cezayı infaz etme yetkisi bakımından söz konusu
olmaktadır. Bazı engel nedenlerden dolayı cezayı infaz etme yetkisinin
kullanılmasının mümkün olmaması, ceza zamanaşımının işlemesini
de önlemektedir. Dolayısıyla, özel hukukta alacaklının elinde olmayan
ve alacak hakkının talep edilmesini güçleştiren ya da imkânsız hale getiren bazı durum ve ilişkilerin varlığı olarak somutlaşan mantık, ceza
hukukunda devletin cezalandırma yetkisinin kullanılmasının, kanun
tarafından çeşitli nedenlerle imkansız hale getirilmesi olarak karşımıza çıkmaktadır.
Tutumlu, Türk Borçlar Hukukunda Zamanaşımının Anlamı, Durması ve Kesilmesi, Ankara 1990, s. 68; Ergenekon, s. 11 ve 12.
22
Tutumlu, s. 79; Ergenekon, s. 26; Eren, Borçlar Hukuku Genel Hükümler, 7. Baskı,
İstanbul 2001, s. 1280.
23
Kılıçoğlu, Borçlar Hukuku Genel Hükümler, 7. Bası, Ankara 2006, s. 651.
24
Oesch, Essai dogmatique sur la prescription en droit suisse, Laussanne 1934, s. 36.
144
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Fahri Gökçen TANER
Dava ve ceza zamanaşımını kesen nedenlerde de mantık, özel hukuktakinden farklı değildir. Özel hukukta borç ilişkisinin taraflarınca
tarafından yapılan bazı fiiller, borcun hala canlı olduğunu göstermekte
iken, ceza hukukunda kamu davasını yürütmeye veya cezayı infaz etmeye yetkili organların fiilleri, devletin cezalandırma yetkisini kullanmaya yönelik çabasını ortaya koymakta ve işlemiş olan zamanaşımı
süresini anlamsız hale getirmektedir.
Bu başlıkta anlatılanlardan çıkan sonuç, yukarıda bahsedilen nitelikleri taşımayan hususların, her ne olursa olsun dava veya ceza zamanaşımını durduran ya da kesen neden olarak kanuna alınmasının,
hukuk teorisine aykırı olduğudur. Bu tespit aşağıda durma nedenleri
incelenirken, zaman zaman bize rehberlik edecektir.
III. TÜRK CEZA KANUNU DIŞINDAKİ KANUNLARDA YER ALAN DAVA ZAMANAŞIMINI DURDURAN NEDENLER
A. BANKACILIK KANUNU KAPSAMINDAKİ DAVALARDA DOSYANIN BİLİRKİŞİYE GÖNDERİLMESİ
Hukukumuzda dava zamanaşımının durduran nedenlerden biri
19.10.2005 tarihli ve 5411 sayılı Bankacılık Kanunu’nda yer almaktaydı. Bankacılık Kanunu’nun, bu Kanunun uygulamasından doğan
kamu davalarında bilirkişiye başvurmanın esaslarını düzenleyen 165.
maddesinde, dosyanın bilirkişiye teslimi tarihinde dava zamanaşımının duracağı ve bilirkişi raporunun mahkemeye verildiği günden itibaren sürenin yeniden işlemeye başlayacağı ifade edilmekteydi.
Hüküm teknik bir konu olan bankacılık alanında açılan ceza davalarında bilirkişi incelemesinin zorunlu görülmesi ve bu incelemelerin
uzamasından kaynaklanabilecek sorunların25 önüne geçmek amacıyla
getirilmiş olabilir. Öte yandan gerekçe her ne olursa olsun, böyle bir
durma nedeninin kabulü son derece yanlış ve zamanaşımı teorisinin
durma konusundaki esaslarına, bu nedenlerin kabulünde etkili olan
25
Bu sorunların yaşandığı ve sonuçta zamanaşımına uğrayan bazı davalar hakkında
bkz. Özgenç, Banka Yolsuzlukları ve Zamanaşımı Sorunu”, TH, Ocak 2003, s.5.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
145
Fahri Gökçen TANER
hakemli makaleler
mantığa tamamen aykırıydı.26
Söz konusu hüküm 1 Haziran 2005 tarihinden sonra herhangi bir
değişiklik geçirmediğine göre TCK’nın 5. maddesinin 1 Ocak 2009 tarihinde yürürlüğe girmesinin ardından, incelediğimiz durma nedeninin zımnen ilga edildiği sonucuna varmak gerekmektedir.
Bu noktada hükmün genel hükümler neden aykırı olduğu yönünde bir soru akla gelebilir. TCK’nın genel hükümlerinde dava zamanaşımını durduran nedenler açıkça sayılmıştır ve sayma sınırlı sayıdadır.
Bu nedenlere yeni nedenlerin eklenmesi ancak Anayasa veya 1 Haziran 2005 tarihinden itibaren yürürlüğe giren ya da değişiklik geçiren
kanunlar aracılığıyla olabilir. Dolayısıyla 1 Haziran 2005 tarihinden
tarihten önce yürürlüğe girmiş olan ve bu tarihten sonra değişiklik geçirmemiş olan özel kanunlarda yer alan dava zamanaşımını durduran
nedenler, TCK’nın genel hükümleriyle uyumlu değildir ve bu hükümlerin zımnen ilga edildiği kabul edilmelidir.
Bankacılık Kanunu’nun 165. maddesinde yer alan durma nedeninin zımnen ilgası, görülmekte olan davalarda dava zamanaşımı süresi
hesaplanırken bu neden hiç var olmamış gibi hesap yapılmasını zorunlu kılmaktadır.
Dosya bilirkişiye 1 Haziran 2005 tarihinden önce gönderilmiş
ve bilirkişi dosyayı iade dahi etmiş olsa sonuç değişmeyecektir. Zira
ceza hukuku kurallarının zaman bakımından uygulanmasında, sonradan yürürlüğe giren kanunun lehe düzenlemeler içermesi halinde,
lehe olan kanunun uygulanması esastır ( TCK m. 7/2). Dolayısıyla
TCK’nın 5. maddesi dolayısıyla ortaya çıkan tablo failin lehine olduğundan, dava zamanaşımının hesabında dosyanın bilirkişiye gönderildiği zaman diliminde de dava zamanaşımı işleyecek ve hesap buna
göre yapılacaktır. Dava 1 Ocak 2009 tarihinden önce mahkumiyet
hükmünün kesinleşmesiyle sonuçlanmış ise, artık dava zamanaşımının yerini ceza zamanaşımı kurumu alacağından, elbette 5. maddenin
yürürlüğe girmesinin bir etkisi olmayacaktır. Zira ortadan kalkmış bir
sürenin durması veya kesilmesi mümkün değildir.
26
Düzenlemeye ilişkin eleştiriler için bkz. Taner, Ceza Hukukunda Zamanaşımı, Ankara 2008, s. 94.
146
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Fahri Gökçen TANER
B. KAMU DAVASININ AÇILMASININ ERTELENMESİ
Kamu davasının açılmasının ertelenmesi kurumu27; 2005 yılında
5395 sayılı Çocuk Koruma Kanunu’yla (ÇKK) hukukumuza girmiş
bulunmaktaydı. 2006 yılında 5560 sayılı Kanunla, CMK’nın 171 ve
ÇKK’nın 19. maddelerinde yapılan değişiklikle, kurum hem yetişkinler bakımından da uygulanabilir hale getirilmiş, hem de çocuklar
ile yetişkinler için kurumun uygulanma şartlarında, erteleme süresi
hariç olmak üzere eşgüdüm sağlanmıştır. Buna göre CMK’nın 171.
maddesinin ikinci ve üçüncü fıkralarında sayılan şartların varlığı halinde Cumhuriyet savcısı, kamu davasının açılmasını yetişkinler için
beş (CMK m. 171/2), çocuklar için ise üç yıl (ÇKK m. 19) boyunca
erteleyebilmektedir. Maddenin dördüncü fıkrasının son cümlesinde,
erteleme süresince dava zamanaşımı süresinin işlemeyeceği hüküm
altına alınmıştır. Buna göre, suç tarihinden itibaren işlemeye başlayan
dava zamanaşımı süresi, Cumhuriyet savcısının erteleme kararı vermesiyle birlikte duracaktır. Erteleme süresi içerisinde kasıtlı bir suç
işlenmemesi halinde, kovuşturmaya yer olmadığı kararı verilecek; suç
işlenmesi halinde ise kamu davası açılacaktır. Bu durumda hakkında
kamu davası açılmasının ertelenmesine karar verilen suç bakımından
dava zamanaşımı süresi, ikinci suçun işlendiği günden itibaren kaldığı
yerden işlemeye devam edecektir.
Kamu davasının açılmasının ertelenmesi kurumu CMK’da yer aldığından ve CMK, TCK ile birlikte 1 Haziran 2005 tarihinde yürürlüğe
girdiğinden, TCK ile CMK arasında önceki kanun sonraki kanun ilişkisi bulunmamaktadır. Üstelik hüküm 06.12.2006 tarihinde 5560 sayılı
Kanunla değiştirilmiş ve böylece TCK’nın 5. maddesi karşısında sonraki kanun durumuna gelmiştir. Dolayısıyla TCK’nın 5. maddesinin
yürürlüğe girmesi, kamu davasının açılmasının ertelenmesi halinde
dava zamanaşımını durduran hüküm üzerinde herhangi bir sonuç doğurmayacak ve kurum mevzuatımızdaki varlığını sürdürmeye devam
edecektir.
27
Kurum hakkında ayrıntılı bilgi için bkz. Özbek/Doğan, “Ceza Muhakemesi Kanununda 5560 sayılı Kanunla Yapılan Değişikliklerin Değerlendirilmesi”, CHD,
Aralık 2006, Y.1, S.2, s. 238 vd.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
147
Fahri Gökçen TANER
hakemli makaleler
C. HÜKMÜN AÇIKLANMASININ ERTELENMESİ (GERİYE BIRAKILMASI)
Hükmün açıklanmasının ertelenmesi kurumu,28 kamu davasının
açılmasının ertelenmesi kurumu gibi, 2005 yılında 5395 sayılı ÇKK
ile hukukumuza girmiş bulunmaktaydı. Kamu davasının açılmasının
ertelenmesi kurumuna paralel olarak 06.12.2006 tarihinde 5560 sayılı
Kanunla, hem CMK’nın 231. ve hem de ÇKK’nın 23. maddelerinde yapılan değişiklikle kurum, hem yetişkinler bakımından uygulanabilir
hale getirilmiş, hem de çocuklar ile yetişkinler için kurumun denetim
süresi dışında kalan uygulanma şartlarında eşgüdüm sağlanmıştır.
Dava zamanaşımının durması bakımından, bir üst başlıkta kamu
davasının açılmasının ertelenmesi kurumu hakkında yapılan analiz,
hükmün açıklanmasının ertelenmesi bakımından da geçerlidir. Zira
her iki kurum da 1 Haziran 2005 tarihinde CMK ile mevzuata girmiş
ve 2006 yılında 5560 sayılı Kanunla değiştirilerek TCK’nın 5. maddesine göre sonraki kanun halini almıştır.
D. UZLAŞMA TEKLİFİNDE BULUNULMASI
CMK’nın 253. maddesinin 06.12.2006 tarih ve 5560 sayılı Kanun’la
değişik 21. fıkrası uyarınca “Şüpheli, mağdur veya suçtan zarar görenden
birine ilk uzlaşma teklifinde bulunulduğu tarihten itibaren, uzlaştırma girişiminin sonuçsuz kaldığı ve en geç, uzlaştırmacının raporunu düzenleyerek
Cumhuriyet savcısına verdiği tarihe kadar dava zamanaşımı ile kovuşturma
koşulu olan dava süreleri işlemez”.
Dolayısıyla yukarıda kamu davasının açılmasının ertelenmesi ve
hükmün açıklanmasının geriye bırakılması kurumları bakımından
söylenenler, dava zamanaşımını durduran bir diğer neden olan uzlaşma teklifi bakımından da geçerlidir. Özetle, 5560 sayılı Kanun’la
TCK’dan çıkartılarak CMK’ya taşınan ve uygulama şartları ayrıntılı
olarak düzenlenen uzlaşma kurumu, TCK’nın 5. maddesine göre sonraki bir kanun hükmü tarafından düzenlenmekte ve mevzuattaki varlığını korumaktadır.
28
Kurum hakkında ayrıntılı bilgi için bkz. Özbek/Doğan, s. 238 vd.
148
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Fahri Gökçen TANER
E. ASKERİ SUÇLARDA DAVA ZAMANAŞIMININ DURMASI
353 sayılı Askeri Mahkemeler Kuruluşu ve Yargılama Usulü
Kanunu’nun 29.6.2006 tarih ve 5530 sayılı Kanun’la değişik 20. maddesinde, askeri suçlara ilişkin davalarda zamanaşımını durduran bir neden yer almaktadır.29 Buna göre “er ve erbaşlar ile yedek subayların askere
girmeden veya silâhaltına çağrılmadan önce işledikleri yukarı haddi iki yıla
kadar hapis cezasını gerektiren suçlara ait davalarda soruşturma ve kovuşturma işlemleri askerliklerini bitirmelerine kadar geri bırakılır.” Öte yandan
ikinci fıkrada Türk Silahlı Kuvvetleri’nden çıkarmayı gerektiren suçlardan sanık yedek subaylar hakkında bu hükmün uygulanmayacağı
ifade edilmiştir. Maddenin son fıkrasında ise geri(ye) bırakma süresince zamanaşımının işlemeyeceği belirtilmiştir. Maddenin üçüncü fıkrasında savaş halinde yukarıda barış hali için belirlenen yukarı sınırın
beş yıl olduğu, dördüncü fıkrasında ise savaş halinde geriye bırakma
hükümlerinin uygulanmamasının istenebileceği istisnai haller hüküm
altına alınmaktadır.
Görüldüğü üzere CMK’da yer alan kurumlar gibi, Askeri Mahkemeler Kuruluşu ve Yargılama Usulü Kanunu’nun 20. maddesinde yer
alan dava zamanaşımını durduran neden de, TCK’nın yürürlüğe girdiği 1 Haziran 2005 tarihinden sonra (29.6.2006 tarihinde, 5530 sayılı
Kanun’la) değişikliğe uğramış ve TCK’nın 5. maddesine göre sonraki
bir kanun hükmü halini almıştır. Dolayısıyla, söz konusu durma nedeni de mevzuattaki varlığını sürdürmektedir.
IV.TÜRK CEZA KANUNU DIŞINDAKİ KANUNLARDA ve ANAYASA’DA YER ALAN CEZA ZAMANAŞIMINI DURDURAN NEDENLER
A. MİLLETVEKİLLİĞİ SIFATININ KAZANILMASI
Anayasa’nın 83/3. maddesinde “milletvekili hakkında seçimden önce
ya da sonra verilmiş bir ceza hükmünün yerine getirilmesinin üyelik sıfatının sonuna bırakılacağı” belirtilmekte ve üyelik süresince zamanaşımının işlemeyeceğini ifade edilmektedir. Söz konusu nedenin ceza
29
Konuya ilişkin bir Yargıtay kararı için bkz. YCGK, E. 1992/3-366, K. 1993/27, T.
08.02.1993 (KBİBB, SGT: 10.10.2007).
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
149
Fahri Gökçen TANER
hakemli makaleler
zamanaşımını durduran bir neden olduğu öğretide ittifakla kabul
edilmektedir.30 Tartışmalı konu ise, bu durma nedeninin dava zamanaşımı bakımından da geçerli olup olmadığıdır. Anayasa’nın açık hükmü
karşısında söz konusu hükmün yalnızca ceza zamanaşımını durduran
bir neden olarak kabul edilmesinin zorunlu olduğu düşüncesindeyiz.31
Zira üyelik süresince “zamanaşımı işlemez” ibaresi başka bir cümlede
değil, ceza hükmünün infazının ertelenmesinden bahseden cümleye
noktalı virgülle bağlıdır ve cümlede kastedilenin ceza zamanaşımı olduğu açıktır.32 Dolayısıyla bu makalede milletvekilliği sıfatının kazanılması, ceza zamanaşımını durduran nedenler başlığı altında incelenmektedir.
Milletvekilliği sıfatının kazanılması halinde ceza zamanaşımının
durması Anayasa’da düzenlenen bir kurum olduğundan, TCK’nın 5.
maddesinin yürürlüğe girmesinin bu durma nedeni bakımından herhangi bir etkisi bulunmamaktadır. Zira Anayasa, normlar hiyerarşisinde kanunların üstünde yer almakta ve ancak Anayasa’da öngörülen
usullerle değiştirilebilmektedir. Bu nedenle sıradan bir kanunun Anayasa üzerinde herhangi bir etki doğurması mümkün olmayacaktır.
B. CGTİHK’da GÖSTERİLEN BAZI SUÇLAR BAKIMINDAN HÜKÜMLÜNÜN ASKER OLMASI
13.12.2004 tarihinde kabul edilen ve bu tarihte yürürlüğe giren
Ceza ve Güvenlik Tedbirlerinin İnfazı Hakkında Kanun’un (CGTİHK)
118/1. maddesi uyarınca; “sırf askerî suçlar ile askerî disiplin suçları ayrık olmak üzere, er ve erbaşlar ile yedek subayların askere alınmadan önce ve
askerlikleri sırasında işledikleri suçlardan dolayı, haklarında kısa süreli hapis 30
Önder, Ceza Hukuku Genel Hükümler, C. II-III, İstanbul 1992, s. 805; Dönmezer/
Erman, Nazari ve Tatbiki Ceza Hukuku, C. III , 12. Bası, İstanbul Ekim 1997, s. 291;
Erem/Danışman/Artuk, s. 1012; Feyzioğlu, “Yasama Dokunulmazlığı”, AÜHFD,
1991-1992, S. 1-4, s. 32; Özgen, Ceza ve Ceza Muhakeme Hukuku Bilgisi, Eskişehir
1988, s. 100-101.
31
Konuya ilişkin tartışmalar için bkz. Önder, Genel Hükümler, C. II-III, s. 805; Dönmezer/Erman, C. III, s. 276; Erem/Danışman/Artuk, s. 1012; Centel/Zafer/Çakmut,
s. 637; Kunter, Ceza Hukukunda Zamanaşımı, s. 87; Gökcen, “Türk Ceza Hukukunda
Zamanaşımı”, Kamu Hukuku Arkivi, 2004 Mart, s. 45; Feyzioğlu, “Yasama Dokunulmazlığı”, s. 33; Taner, Ceza Hukukunda Zamanaşımı, s. 146 ve 147.
Feyzioğlu, “Yasama Dokunulmazlığı”, s. 33
32
150
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Fahri Gökçen TANER
cezaları yerine hükmedilen 5237 sayılı TCK’nın 50. maddesinin birinci fıkrasının (c), (e) ve (f) bentlerinde yer alan tedbirler ile adli para cezalarının yerine
getirilmesi askerlik hizmetlerinin sonuna bırakılır ve bu süreler içinde zamanaşımı işlemez”. Kanun metninde her ne kadar zamanaşımının türüne
ilişkin bir belirleme yapılmamışsa da, cezaların yerine getirilmesinden
söz edildiğine göre kast edilenin ceza zamanaşımı olduğu açıktır.
CGTİHK’nın yürürlük tarihini gösteren 123. maddesinde, Ka­
nun’un 1 Haziran 2005 tarihinde yürürlüğe gireceği ifade edilmektedir. Dolayısıyla TCK ile CGTİHK aynı tarihte yürürlüğe girdikleri için
aralarında önceki kanun-sonraki kanun ilişkisi bulunması mümkün
değildir. Bu durumda TCK’nın 5. maddesinin yürürlüğe girmesinin,
CGTİHK 118/1. maddesinde yer alan ve inceleme konumuz olan ceza
zamanaşımını durduran neden üzerinde herhangi bir etkisi olmamıştır ve hüküm mevzuattaki varlığını sürdürmektedir.
C. HÜKÜMLÜNÜN BİR BAŞKA CEZADAN DOLAYI İNFAZ KURUMUNDA BULUNMASI
765 sayılı TCK döneminde, hükümlünün başka bir cezadan dolayı ceza infaz kurumunda bulunmasının bir durma sebebi olarak
kabul edilmesi gerektiği ileri sürülmekteydi.33 Bu yerinde eleştiri ışığında, 5320 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu’nun Yürürlük ve Uygulama Şekli Hakkında Kanun’un (CMK Uygulama Kanunu) 15/1.
maddesinde“Birden fazla mahkûmiyeti olan kişi bu mahkûmiyetlerden birine ilişkin cezayı infaz kurumunda çektiği sürece, diğer cezaları açısından ceza
zamanaşımı işlemez” şeklinde formüle edilmiştir.
CMK Uygulama Kanunu’nun yürürlüğe giriş tarihini gösteren 19.
maddesinde Kanunun 1 Haziran 2005 tarihinde yürürlüğe gireceği
ifade edilmektedir. Dolayısıyla, 1 Haziran 2005 tarihinde yürürlüğe
giren tüm kanunlar gibi, 5320 sayılı CMK Uygulama Kanunu ile TCK
arasında da önceki kanun, sonraki kanun ilişkisi bulunması mümkün
değildir. Öyleyse TCK’nın 5. maddesinin yürürlüğe girmesinin, CMK
Uygulama Kanunu’nun 15/1. maddesinde yer alan ceza zamanaşımını durduran neden üzerinde herhangi bir etkisi olmamıştır.
33
Kunter, Ceza Hukukunda Zamanaşımı, s. 131; Taner, Ceza Hukuku Umumi Kısım, s.
698; Dönmezer/Erman, C. III, s. 288.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
151
Fahri Gökçen TANER
hakemli makaleler
D. CEZANIN İNFAZININ ERTELENMESİ VEYA DURDURULMASI
CMK Uygulama Kanunu 15/2. maddesinde “Cezanın infazının ertelenmesi veya durdurulması halinde, bu cezaya ilişkin zamanaşımı işlemez.”
hükmü yer almaktadır. CGTİHK uyarınca hapis cezasının infazının
hastalık (m. 16) veya belirli suçlarda hükümlünün isteği üzerine (m.
17) ertelenmesi mümkündür.
Ceza zamanaşımını durduran bu neden de, bir üst başlıkta yer
alan durma nedeni gibi CMK Uygulama Kanunu’nda yer almaktadır.
Dolayısıyla yukarıda yapılan tespitler, bu durma nedeni bakımından
da geçerlidir ve hüküm mevzuattaki varlığını sürdürmektedir.
SONUÇ
Yukarıda, TCK’nın özel kanunlarla ilişkiyi düzenleyen 5. maddesinin yürürlüğe girmesi karşısında, TCK dışındaki kanunlarda yer
alan dava zamanaşımını durduran nedenlerin ve ceza zamanaşımını
durduran nedenlerin durumunun incelenmesi sonucunda Bankacılık
Kanunu’nun 165. maddesinde yer alan dava zamanaşımını durduran
nedenin zımnen ilga edildiği anlaşılmaktadır. Diğer durma nedenleri
ise yukarıda açıklanan nedenlerle, mevzuattaki varlıklarını sürdürmektedir.
Bu noktada, özel kanunlarda yer alan TCK’nın genel hükümlerine aykırı hükümlerin zımnen ilgası yoluna gidilmesinin yerinde bir
yaklaşım olmadığının altını bir kez daha çizmek istiyoruz. Nitekim
5. maddenin yürürlüğünün ertelendiği dönemde yapılan sayısı hiç
de azımsanmayacak değişikliklerle, hukukumuzda daha şimdiden
TCK’nın genel hükümlerine aykırı düzenlemeler kategorisi yaratılmıştır. Bir süre sonra TCK’nın genel hükümlerine uygun düzenlemeler
kural, uygun olan düzenlemelere istisna halini alırsa, bu durum hiç
de şaşırtıcı olmayacaktır. Dolayısıyla özel düzenlemelere duyulan ihtiyacın açıklığı karşısında, TCK’nın 5. maddesinin varlık sebebi, tekrar
tekrar sorgulanması zorunlu gözükmektedir.
152
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
Fahri Gökçen TANER
hakemli makaleler
KAYNAKLAR
Dönmezer, Sulhi - Erman, Sahir, Nazari ve Tatbiki Ceza Hukuku, C. III,
12. Bası, İstanbul Ekim 1997.
Centel Nur - Zafer, Hamide - Yenerer Çakmut, Özlem, Türk Ceza Hukukuna Giriş, 5. Bası İstanbul 2008.
Donay, Süheyl, Türk Ceza Kanunu Şerhi, İstanbul 2007.
Edis, Seyfullah, Medeni Hukuka Giriş ve Başlangıç Hükümleri, Ankara
1997.
Erem, Faruk - Danışman, Ahmet - Artuk, Mehmet Emin, Türk Ceza Hukuku Genel Hükümler, Ankara 1997.
Eren, Fikret, Borçlar Hukuku Genel Hükümler, 7. Baskı, İstanbul 2001.
Ergenekon, Yılmaz, Türk Borçlar Hukukunda Müruru Zamanın Kat’ı, Ankara 1960.
Feyzioğlu, Metin, “Yasama Dokunulmazlığı”, AÜHFD, 1991-1992, S.
1-4, 31-45.
Gökcen, Ahmet, “Türk Ceza Hukukunda Zamanaşımı”, Kamu Hukuku
Arkivi, 2004 Mart, s. 19-50.
Kılıçoğlu, Ahmet, Borçlar Hukuku Genel Hükümler, 7. Bası, Ankara
2006.
Koca, Mahmut - Üzülmez, İlhan, Türk Ceza Hukuku Genel Hükümler,
Ankara 2008.
Kunter, Nurullah, Ceza Hukukunda Zamanaşımı (Yayınlanmamış
Doçentlik Tezi), İstanbul 1951.
Oesch, Albert, Essai dogmatique sur la prescription en droit suisse, Laussanne 1934.
Önder, Ayhan, Ceza Hukuku Genel Hükümler, C. II-III, İstanbul 1992.
Önder, Ayhan, Ceza Hukukuna Dersleri, İstanbul 1992.
Özbek Veli Özer - Doğan, Koray, “Ceza Muhakemesi Kanununda 5560
sayılı Kanunla Yapılan Değişikliklerin Değerlendirilmesi”, CHD,
Aralık 2006, Y.1, S.2, s. 227-252.
Özbek, Veli Özer - Seven, Vural, “31.12.2008 Tarihi Sonrasında, Karşılıksız Çek Keşide Etme Suçuna Uygulanacak Olan Türk Ceza Kanunu Hükümlerinin Değerlendirilmesi”, Turhukuksitesi.Com.
Özbek, Veli Özer, Yeni Türk Ceza Kanunu’nun Anlamı, Ankara 2005.
Özgen, Eralp, Ceza ve Ceza Muhakeme Hukuku Bilgisi, Eskişehir 1988.
Özgenç, İzzet, Banka Yolsuzlukları ve Zamanaşımı Sorunu”, TH, Ocak
2003,
s. 4-9.
Özgenç, İzzet, Türk Ceza Hukuku Genel Hükümler, Ankara 2006.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
153
Fahri Gökçen TANER
hakemli makaleler
Öztürk, Bahri - Erdem, Mustafa Ruhan, Uygulamalı Ceza Hukuku ve Güvenlik Tedbirleri Hukuku, Ankara 2008.
Şen, Ersan, Yeni Türk Ceza Kanunu Yorumu, C. I, İstanbul 2006.
Taner, Fahri Gökçen, Ceza Hukukunda Zamanaşımı, Ankara 2008.
Taner, Tahir, Ceza Hukuku Umumi Kısım, İstanbul 1953.
Toroslu, Nevzat - Ersoy, Yüksel, “Kanunlaşmaması Gereken Bir Tasarı”,
TCK Tasarısı Hakkında Makaleler Görüşler Raporlar İkinci Kitap, TBB
Yayını, Ankara 2004.
Toroslu, Nevzat, Ceza Hukuku Genel Kısım, Ankara 2008.
Tunçomağ, Kenan, Türk Borçlar Hukuku Genel Hükümler, C. I, 6. Bası,
İstanbul 1976.
Tutumlu, Akif, Türk Borçlar Hukukunda Zamanaşımının Anlamı, Durması ve Kesilmesi, Ankara 1990.
Velidedeoğlu, Hıfzı Veldet - Kaynar, Reşat, Borçlar Hukuku Umumi Hükümler, 3. Bası, İstanbul 1960.
154
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Tamer BOZKURT
Türk Ticaret Kanunu ve Tasarısı Çerçevesinde
Anonim Şirketlerde Yönetim Kurulu Üyelerinin
Hukukî Sorumluluğu:
Üyelerin Özellikle Doğrudan Doğruya
Verdikleri Zararlardan Doğan
Sorumlulukları ve Yargı Uygulaması
Tamer BOZKURT∗
I. TÜRK TİCARET KANUNU BAKIMINDAN SORUMLULUK REJİMİ
A. Genel Olarak
Anonim şirketin yönetim ve temsil organı (TTK m. 317) olan ve
daimî konumdaki yönetim kurulu, şirket adına irade açıklayarak şirketin hak ve borç sahibi olabilmesini sağlamaktadır. Anonim şirket tüzel
kişiliği ile yönetim kurulu arasında, organ ilişkisinin olduğu açıktır.
Dolayısıyla, yönetim kurulunun işlem ve eylemlerinden şirket tüzel
kişiliği sorumludur (TMK m. 50/II-III; TTK m. 321/V). Ancak yönetim
kurulu “üyeleri” ile şirket arasındaki ilişkinin ne olduğu tartışmalıdır.
Öğretide bu ilişkinin vekâlet veya hizmet sözleşmesine dayandığı belirtildiği gibi, sui generis bir yapıda olduğu da ifade edilmektedir.1 Ancak kanaatimizce –aksi belirtilmediği sürece– bu ilişkinin bir vekâlet
ilişkisi olduğunu kabul etmek uygun olur.2 Bu durum, özellikle objektif özen yükümlülüğü bakımından önem arz edecek bir noktadır.
Vekâlet sözleşmesinde vekil, müvekkiline karşı bir iş görme edimini
özen ve sadakatle yapma borcunu üstlenmiştir. İstisna sözleşmesinden
farklı olarak, vekilin özen ve sadakatle davranmak koşuluyla, öngörü∗
1
2
Av., Ankara Barosu; Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Ticaret Hukuku Anabilim Dalı doktora öğrencisi.
Tartışmalar için bkz. Güney, Necla Akdağ, “Anonim Şirketlerde Azledilen Yöneticilerin Tazminat Hakları”, AÜHFD, 2008, C. 57, S. 1 (Necip Bilge’ye Armağan
Sayısı), s. 14 vd.
Bu yönde bkz. Poroy, Reha/Tekinalp, Ünal/Çamoğlu, Ersin, Ortaklıklar ve Kooperatifler Hukuku, B. 9, İstanbul 2003, N. 543; Çamoğlu, Ersin, “Anonim Şirket İdare
Meclisi Üyelerinin Umumî Heyet Kararlarının İcrasından Doğan Mesuliyeti”, Batider, 1965, C. III, S. 3, s. 525.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
155
Tamer BOZKURT
hakemli makaleler
len sonucun gerçekleşmemesinden dolayı sorumlu tutulması mümkün değildir; çünkü vekil, edim sonucunu değil, edim fiilini taahhüt
etmiştir. İşte yönetim kurulu üyeleri, basiretli bir yöneticiden beklenen
özen ve sadakati gerçekleştirdiği sürece, sonucun gerçekleşmemesinden sorumlu tutulmamalıdır. Ticaret hayatının risklerle dolu olması,
bu yaklaşımı haklı kılar. Aksi durumda, kimse şirketin yönetiminde
sorumluluk almak istemez.
Aşağıda incelenecek sorumluluk hükümleri sadece yönetim kurulu üyeleri için değil; denetçiler, müdürler, tasfiye memurları hakkında da uygulanır.
B. Sorumlulukla İlgili Özel Durumlar
1. Sorumluluğun Konusu Nedir ve Bu Sorumluluk Kime Karşıdır?
Anonim şirketin icra ve temsil organı olan yönetim kurulunun, aldığı kararlarla şirketi, alacaklıları veya pay sahiplerini zarara uğratması
mümkündür. İşte kusurlu fiilleri ile şirketin, alacaklıların ve pay sahiplerinin zarara uğramasına neden olan yönetim kurulu üyelerinin bu zararlardan dolayı sorumluluk altında olduğu, Türk Ticaret Kanunu’nun
336 vd. hükümlerinde düzenlenmiştir. Sorumluluk davasının konusu
da budur.
Türk Ticaret Kanunu’nun 336. maddesinin I. fıkrasında yönetim
kurulu üyelerinin şirket ad (ve hesabına) yaptıkları sözleşme ve işlemlerden dolayı şahsen sorumlu olamayacakları; ancak maddede yazılı
hâllerde gerek şirkete, gerek münferit pay sahiplerine ve şirket alacaklılarına karşı müteselsilen sorumlu olacakları ifade olunmuştur.
2. Sorumluluğun Özellikleri Nelerdir?
Hemen belirtmek gerekir ki, bu sorumluluğun üç özelliği bulunmaktadır: Birincisi, bu sorumluluk bir kusur sorumluluğudur.3 İkinci
3
Çamoğlu [Poroy/Tekinalp], a. g. e., N. 543; Ansay, Tuğrul, Anonim Şirketler Hukuku, B. 6, Ankara 1982, s. 141; İmregün, Oğuz, “Anonim Ortaklıkta Yönetim Kurulu
Üyelerinin Ortaklığa Karşı Hukuksal Sorumu”, Erdoğan Moroğlu’na 65. Yaş Armağanı, İstanbul 1999, s. 263; Tekil, Fahiman, Anonim Şirketler Hukuku, İstanbul 1998,
s. 210; Helvacı, Mehmet, Anonim Ortaklıklarda Yönetim Kurulu Üyesinin Hukuki So-
156
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
Tamer BOZKURT
hakemli makaleler
olarak, sözleşmesel bir sorumluluk olup, müteselsildir.4
Yönetim kurulu üyelerinin sorumluluğunun kusur sorumluluğu
olması, üyelerin kusursuz olarak sorumlu tutulamayacağı anlamına
gelir. Bu olgu, sorumlulukla ilgili hükümlerde gösterilmiştir. Örneğin
Türk Ticaret Kanunu’nun 338. maddesinde “yukarıdaki maddeler gereğince müteselsil mesuliyeti mucip olan muamelelerde bir kusuru olmadığını
ispat eden aza mesul olmaz” denilmektedir.
İkinci olarak bu sorumluluk -kural olarak- akdidir. Nedeni de
basittir. Yönetim kurulu üyeleri ile şirket arasındaki ilişkinin vekâlet
(veya duruma göre hizmet veya sui generis bir sözleşme) sözleşmesi olması, yönetim kurulu üyelerinin eylemlerinin -kural olarak- haksız fiil
olmasını engellemektedir.
Bir olayda alacaklının sözleşmeye dayanması ile haksız fiile dayanması arasında önemli farklar vardır. Bir kere, sözleşmelerde genel
zamanaşımı süresi uzundur (BK m. 125-126 gereğince 10 veya 5 yıl);
oysa haksız fiilde kısadır (BK m. 60 gereğince 1 ve 10 yıl). Daha da
önemlisi, borç ilişkilerinde borçlu borca aykırı davrandığında, borçlu
aleyhinde aksi ispatlanabilir bir kusur karinesi vardır. Alacaklı borçlunun kusurunu değil, borçlu kendi kusursuzluğunu ispatlayarak
sorumluluktan kurtulabilir (BK m. 96).5 Öğretide borçlunun aleyhine
aksi ispatlanabilir kusur karinesinin olduğundan söz edilir. Alacaklı
burada sadece alacaklı olduğunu, zarara uğradığını ve illiyet bağının
varlığını ispatla yetinecektir. Oysa haksız fiilde, haksız fiilin koşullarını ispat yükü zarar görene düşer (BK m. 42). Bu bakımdan yönetim
kurulu üyelerinin akdi bir sorumluluk altında olması, aleyhlerinedir.
Son olarak, yönetim kurulu üyelerinin sorumluluğu kanundan
doğan müteselsil sorumluluğa örnektir (BK m. 141/II) ve aksi kararlaştırılamaz. Ancak, müteselsil sorumluluk kuralı mutlak değildir.
4
5
rumluluğu, B. 2, İstanbul 2001, s. 37 vd. Karş. Doğanay, İsmail, “Anonim Şirketlerde
Yönetim Kurulu Üyelerinin Hukukî Sorumluluğu”, Yaklaşım, 1994, S. 14, s. 59.
Poroy [Tekinalp/Çamoğlu], a. g. e., N. 590, 591, 592; Akalın, Hasan Tahsin, “Anonim Şirketlerde İdare Meclisi Azalarının Hukuki Mesuliyetleri ve Şartları”, İzBD,
1968, S. 30, s. 9; Helvacı, a. g. e., s. 34-35.
“Yasada yönetim kurulu üyeleri için kusur karinesi kabul edilmiştir. Bu durumda, kusursuzluğu ispat külfeti yönetim kurulu üyesine aittir”. 11. HD, 27.2.1990, E. 1989/9543,
K. 1990/1576 (Çevik, Orhan Nuri, Uygulamada Şirketler Hukuku, B. 3, Ankara 2002,
s. 440, N. 314).
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
157
Tamer BOZKURT
hakemli makaleler
Aşağıdaki hâllerde sorumluluk müteselsil olmayıp işlem veya eylemi
yapan yönetim kurulu üyesine aittir.
— İlk olarak, Türk Ticaret Kanunu’nun 319. maddesi uyarınca
yönetim görevi üyeler arasında bölünmüş veya murahhaslara bırakılmışsa (ve caiz bir yetki devri varsa), Türk Ticaret Kanunu’nun 336.
maddesinin 5. fıkrasından doğan sorumluluk kural olarak müteselsil
olmayacaktır6 (TTK m. 336/son).
— Yine, alacaklılar ve pay sahiplerinin aşağıda incelenecek doğrudan dava hakkı haksız fiile dayandığı için, sorumluluk da fail veya
faillere ait olacaktır. Bunun dışında, Türk Ticaret Kanunu’nun 321.
maddesinin V. fıkrasındaki görevle ilgili haksız fiiller de belirtilmelidir.
— Ortaklıkla işlem yapma ve rekabet yasağı ile özen/sadakat
borcunun ihlâli hâlinde (temsilde miktar sınırlamasına aykırı davranış
gibi) de esas sorumluluk eylemde bulunanındır (TTK m. 334-335).
— Yeni göreve gelen yönetim kurulu üyelerinin seleflerinin işlemlerini denetleyip açık yolsuzlukları denetçiye haber verme yükümlülüğünü ihlâl eden üye veya üyeler sorumludur.7
B. Sorumluluk Gerektiren Haller
1. Genel Olarak
Türk Ticaret Kanunu’nun 336. maddesinde yönetim kurulu üyelerinin hukukî sorumluluğunu gerektirecek hükümler sevk edilmiştir.
Bunların ilk üçü, sayma yolu ile belirlenmişken, dördüncü bent “torba”
hüküm niteliğindedir.
6
7
Bu durumla ilgili değişik olasılıklar ve ayrıntılı bilgi için bkz. Çamoğlu [Poroy/
Tekinalp], a. g. e., N. 536; Helvacı, Mehmet, “Yönetim Kurulunun Görevlerini Murahhaslara Devretmesi”, Yaklaşım, 1994, S. 24, s. 118; Helvacı, a. g. e., s. 78 vd. Bu
konuda ayrıca bkz. Ünal, Mustafa, “Anonim Ortaklıklarda Yönetim ve Yönetim
Görevlerinin Murahhaslara Bırakılması”, Batider, 1982, C. XI, S.3, s. 67 vd; İmregün,
Yönetim Kurulu, s. 266-267. Murahhas azaların kamu vergi borçlarından doğan sorumlulukları ile ayrıntılı bilgi için bkz. Bozkurt Tamer, “Vergi Yükümlülüğü-Vergi
Sorumluluğu Kavramları Çerçevesinde Anonim Şirketlerde Tek Başına Temsil ve
İlzama Yetkili Olanların (Özellikle Murahhas Azaların) Vergisel Sorumluluğu”
BATİDER, Aralık 2008, C. XXIV, S. 4, s. 239. vd.
Tüm bu olasılıklarla ilgili olarak bkz. İmregün, Kara Ticareti, s. 353; Ansay, a. g. e.,
s. 141.
158
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Tamer BOZKURT
2. Sorumluluk Nedenleri
a. Hisse senetleri bedellerine mahsuben pay sahipleri tarafından gerçekleşen ödemelerin doğru olmaması, ilk sorumluluk nedenidir. Bilindiği gibi, anonim şirketler esas sermayeli şirketlerdir ve pay
bedellerinin karşılığının gerçekten ödenmesi son derece önemli bir konudur. Aksi hâlde şirketin esas sermayesinin aşındırılması söz konusu
olacağı için, bu durumdan alacaklılar ve paydaşların zarar göreceği
kuşkusuzdur.8
Anonim şirketlerde ortakların sorumluluğunun sınırlı ve şirkete
karşı olması nedeniyle ortaya çıkan dengesizliği gidermek için, malvarlığının korunması ilkesi benimsenmiştir.9 Bu, özellikle alacaklıların
korunmasına hizmet eden bir yaklaşımdır. İşte Kanun’da öngörülen
sorumluluk rejiminin de malvarlığının korunması ilkesi ile yakından
ilişkisi vardır. Zira üyelerin kusurlu fiileri ile –özellikle– şirketi zarara
uğratmaları durumunda, şirketin uğradığı zararlar, konumuzu oluşturan sorumluluk davaları ile giderilecektir.
Bu hükümde daha çok, yönetim kurulu üyeleri ile bir veya birden
çok ortak arasında yapılan anlaşma sonucunda hisse bedelinin tümünün veya bir kısmının ödenmediği hâlde ödenmiş gibi gösterilmesi
hâli kastedilmektedir.10 Kuruluş aşamasında da benzer bir sorumluluk
nedeni, ilk yönetim kurulu üyeleri ve denetçiler için öngörülmüştür
(TTK m. 305 vd.). Ancak, bu sorumluluğun doğması için yönetim kurulu üyeleri ile ortağın anlaşmış olmasına gerek yoktur. Üyeler ihmali
bir davranışta bulunmuş olsa bile, sorumluluk söz konusu olacaktır.11
Bilindiği gibi, hukukumuzda kusurun derecesi tazminat sorumluluğunun doğması bakımından bir öneme sahip değildir. Kusurun derecesi
sadece, tazminat miktarının belirlenmesinde dikkate alınması gereken
ilk ölçütlerdendir (BK m. 44).
Yukarıda anılan eylemi gerçekleştiren üye/üyeler; şirkete, alacak8
9
10
11
“Kanun ve ana sözleşmeye aykırı olarak çıkarılan pay senetleri nedeniyle zarar uğrayan
üçüncü kişiler, bu pay senetleri için ödedikleri parayı, anonim şirket ile anonim şirket idare meclisi üyeleri ve kusurlu olan diğer kişilerden isteyebilirler”. 11. HD, 19.11.1993, E.
1993/5734, K. 1993/7583 (Çevik, a. g. e., s. 436, N. 302).
Bu ilke ile ilgili ayrıntılı bilgi için bkz. Şar, Ferda, “Anonim Ortaklıklarda Malvarlığının Korunması İlkesi” (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi), İstanbul 1995.
Çamoğlu [Poroy/Tekinalp], a. g. e., N. 593.
Helvacı, a. g. e., s. 53.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
159
Tamer BOZKURT
hakemli makaleler
lılara ve pay sahiplerine karşı sorumlu olacaktır. Böylece şirketin aşındırılan sermayesi, alınacak tazminatla kapatılacak ve malvarlığının
korunması ilkesi uygulamaya geçecektir.
b. Dağıtılan ve ödenen kâr paylarının gerçek olmaması: Anonim
şirketlerde kâr, ancak net kazançtan veya bu amaçla ayrılmış yedek
akçelerden dağıtılabilir. Türk Ticaret Kanunu’nun 473. maddesi gereğince, haksız yere ve kötü niyetle kâr payı alan pay sahipleri, bunları
geri vermekle yükümlü olmasına rağmen, kanun koyucu kâr paylarının dağıtılması konusunda yetkili organ olan yönetim kurulunun da
sorumluluğuna gidileceğini öngörerek çifte koruma sağlamak istemiştir. Zira gerçek kâr yokken kâr dağıtılması, aslında sermayenin iadesi
niteliğindedir.12 Türk Ticaret Kanunu’nun 405. maddesi, –tasfiye hâli
dışında– ödenen sermaye paylarının iade edilmesini yasaklamıştır.
Yasaklanan sadece sermayenin doğrudan iadesi de değildir; sermayenin iadesi sonucunu doğuracak bütün eylem ve işlemler de yasaktır.
Konu, yine malvarlığının korunması ilkesi ile doğrudan ilgilidir.
Acaba haksız olarak ödenen kâr payları, tahsil edildikten sonra,
yönetim kurulu üyelerinin sorumluluğundan bahsetmek mümkün
olacak mıdır? Türk Ticaret Kanunu’nun 473. maddesi gereğince gerçek dışı ödenen kâr paylarının iadesinin istenebilmesi için, pay sahiplerinin kötü niyetli olması gerekir.13 Böylece, iyi niyetli bir şekilde,
bilânçoya güvenerek kâr payı alan ortaktan bunun iadesi istenemeyecektir. İşte bu durumda ortaktan zararın tahsili olanağı bulunmadığı
için, yönetim kurulu üyelerine yönelmek mümkündür. Buna karşılık
kötü niyetli olarak kâr payı alan paydaşlardan beş yıl içinde iade istenebileceği için, bu olasılıkta yönetim kurulu üyelerine başvurulması
kural olarak mümkün olmaz.
c. Kanunen tutulması gereken defterlerin mevcut olmaması veya
bunların intizamsız bir surette tutulması: Bilindiği gibi, tüzel kişi tacir olan anonim şirketler (TTK m. 18, 136), tacir olmanın bir sonucu
12
13
Çamoğlu [Poroy/Tekinalp], a. g. e., N. 594. Bu konuda ayrıca bkz. Beşe, Tayfun,
“Yönetim Kurulunun Dağıtılan Kâr Payının Gerçek Olmamasından Doğan Sorumluluğu”, Yaklaşım, 1993, S. 7, s. 64 vd.
Bu yönde bkz. Arslan, Erdoğan, “Şirketlerde Kâr Dağıtımı”, Yaklaşım, 1996, S. 39,
s. 42; Beşe, a. g. m., s. 68; Çevik, a. g. e., s. 436; Kendigelen, Abuzer, Anonim Ortaklık
Payı Üzerinde İntifa Hakkı, İstanbul 1994, s. 145.
160
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Tamer BOZKURT
olarak bazı ticarî defterleri tutmak zorundadır (TTK m. 20, 66).14 Türk
Ticaret Kanunu’nun 325 vd. hükümlerinde bu defterlerle ilgili ayrıntılı
açıklamalar yapıldığı gibi, bu defterleri tutma görevi de yönetim kurulunun kanunî görevleri arasında yer almıştır. İşte bu yükümlülüğe
aykırılık, sorumluluk nedeni olarak düzenlenmiştir. Çünkü yönetim
kurulunun bu yükümlülüğünü yerine getirmemesi, bu defterlerin bir
uyuşmazlıkta her zaman aleyhe kanıt olmasına neden olabileceği gibi
(TTK m. 84), usulüne uygun tutulmamış defterlerin lehe kanıt gücünün de ortadan kalkması sonucu doğacaktır. Olayın vergi hukuku boyutu da düşünüldüğünde, kamusal bazı yaptırımlarla karşılaşılması
da söz konusu olabilecektir.15 İşte bu nedenlerle ortaya çıkan zararlar,
üyelerden sorumluluk davası yolu ile tahsil edilerek, ortaya çıkan zarar giderilecektir.
d. Umumi heyetten çıkan kararların “sebepsiz” olarak yerine
getirilmemesi: Genel kurul kararlarını icra edecek olan organ yönetim kuruludur. İşte alınan bir kararın nedensiz olarak yerine getirilmemesi de sorumluluk nedeni olarak öngörülmüştür. Hükmün karşıt
anlamından çıkan sonuç, yönetim kurulunun genel kurul kararlarını
“sebepli” olarak yerine getirmeyebileceğidir. Öğretide, hükmün kastettiği şeyin genel kurulun sıhhatli kararları olduğudur. Yönetim kurulu,
genel kurulun sıhhatsiz kararlarını icra edemez; sıhhatsiz kararlarını
icra etmezse değil, aksine icra ederse sorumluluk altına girer. Sıhhatsiz bir karar icra edilemez.16 Genel kurul kararı “yok” hükmünde
ise veya “butlanla” sakatsa bunu tespit daha kolaydır. Türk Ticaret
Kanunu’nun 381. maddesinde ise genel kurul kararlarının iptali düzenlenmiş; ana sözleşmeye, kanuna veya iyi niyet kurallarına aykırı genel
kurul kararlarının mahkemece iptal edilebileceği öngörülmüştür. Türk
Ticaret Kanunu’nun 381. maddesinin 2. bendinde, yönetim kuruluna
kurul olarak iptal davası açma hakkı verildiği gibi, 3. bentte de kararların
14
15
16
Bunlar; yevmiye defteri, defteri kebir, envanter defteri, karar defteridir.
“İdare meclisi üyeleri, şirket defter ve kayıtlarının usulsüz tutulması nedeniyle doğan
zararlardan sorumludur. Bu usulsüzlük nedeniyle şirket vergi cezası ödemişse, bu cezadan idare meclisi üyeleri müteselsilen sorumludur”. 11. HD, 6.7.1993, E. 1993/7107, K.
1993/5002 (Çevik, a. g. e., s. 437, N. 306). Gerçekten de VUK m. 10 ile 6183 sayılı
AATUHK m. 35 gereğince anonim şirkette yönetim kurulu vergi sorumlusu olup,
üyeler şirketten tahsil edilemeyen veya edilemeyeceği anlaşılan kamu borçlarından dolayı tüm malvarlığı ile sorumludur.
Çamoğlu [Poroy/Tekinalp], a. g. e., N. 596; Ansay, a. g. e., s. 149.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
161
Tamer BOZKURT
hakemli makaleler
infazı kişisel sorumluluğu doğuracaksa her bir yönetim kurulu üyesine de
münferiden dava açma hakkı verilmiştir. O hâlde tedbirli bir yönetim
kurulu üyesinin, iptali kâbil bir genel kurul kararı ile karşılaştığında,
münferit olarak dahi, o kararın iptali için dava açması gerektiği gibi,
dava açılması icrayı durdurmadığı için, ticaret mahkemesinden icranın geri bırakılmasını da talep etmelidir.17 Bütün bu açıklananlar, üyenin kendi kusursuzluğunu ispatlamak için yeterli delil sayılmalıdır.
e. Gerek kanunun, gerek esas sözleşmenin kendilerine yüklediği
diğer görevlerin kasten veya ihmal sonucu olarak yapılmaması: Görüldüğü gibi, hükümde genel bir sorumluluk nedeni öngörülmüştür.
Başka bir deyişle, bu durum her somut olayın koşullarına göre değişkenlik arz edebilecektir. Sorumluluğun kapsamı, üyelere kanun ile verilmiş görevler ile şirketle aralarında var olduğu kabul edilen (vekâlet)
sözleşmesi hükümlerine göre belirlenecektir. Üye/üyeler kanunî veya
sözleşmesel bir yükümlülüğü ihlâl ettiğinde, ortaya bir zarar çıkmışsa, bu zarar da giderilecektir. Örneğin yönetim kurulu üyesinin rekabet yasağına aykırı hareketi sonucunda ortaya çıkan zararın giderimi;
Türk Ticaret Kanunu’nun 321. maddesinin IV. fıkrası gereğince ana
sözleşme veya genel kurul kararına aykırı bile olsa, iyi niyetli 3. kişi
ile yapılan işlemin şirketi bağlaması yüzünden ortaya çıkan zararın
tazmini; şirket tarafından yönetim kurulu üyesine getirilen miktar sınırlamasına uymayan üyenin, 3. kişiye karşı şirketin uğradığı zararı
gidermek zorunda kalması, hep bu bent kapsamına giren hâllerdir.
Kanun’da sayılan bu hâllere ek olarak; yeni atanan yönetim kurulu üyelerinin seleflerinin açık olan yolsuz işlemlerini denetçilere haber
vermemesi (yani ihmalinden) yüzünden sorumluluğa iştirak etmesi
TTK m. 337); yönetim kurulu üyelerinin seçtiği müdürlerin (TTK m.
342) ehil olmaması ve yetki devri konusundaki hukuka aykırılıktan
doğan sorumluluğu (TTK m. 346) hâlleri de belirtilmelidir.18
C. Davacı ve Davalı Sıfatı
Yukarıda belirtildiği gibi, yönetim kurulu üyelerinin sorumlu olduğu kişiler; şirket tüzel kişiliği, alacaklılar ve paydaşlardır. Bu sayılanla17
18
Çamoğlu [Poroy/Tekinalp], a. g. e., N. 596-597; Tekil, Anonim Şirketler, s. 214.
Ansay, a. g. e., s. 141-142.
162
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Tamer BOZKURT
rın dava açabilme olasılıkları farklıdır. Türk Ticaret Kanunu bu gruplar arasında bir ayırım yapmıştır. Gerçekten de şirket, yönetim kurulu
üyelerinin kusurlu fiilleri yüzünden, –doğaldır ki– ilk, doğrudan ve en
yakın zarara uğrayan kişidir. Burada bir özellik yoktur. Özellik, alacaklılar ve paydaşlar bakımındandır. Çünkü bu sonuncular için kanun
iki farklı olasılık öngörmüştür. Türk Ticaret Kanunu’nun 339. maddesinin düzenlemesinden hareketle, yönetim kurulu üyelerinin haksız
fiil niteliğindeki davranışları ile bu sayılanlar doğrudan zarara uğramış
olabilir. Bunun dışında, Türk Ticaret Kanunu’nun 340. maddesinin
309. maddeye yaptığı atıf dolayısıyla dolaylı zarardan da söz edilebilir. O hâlde, ayırımımızı ortaklığın dava hakkı; alacaklılar ve paydaşların dolaylı zararı ve doğrudan zararı üzerine oturtalım.
1. Ortaklığın Dava Hakkı ve Usul
Yönetim kurulu üyelerinin kusurlu fiilleri yüzünden ilk ve en yakın zarara uğrayacak olan, şirket tüzel kişiliğidir. Bu yüzden asıl dava
açma hakkı da şirkete aittir. Bu fiiller ortaklığın malvarlığını azaltıcı
etkiye sahip olduğu için, en başta şirket açacağı sorumluluk davası ile
uğradığı zararı giderip malvarlığının azalan kısmını giderebilir.
Ortaklığın dava açabilmesi, genel kurulun bu yönde karar vermesine bağlıdır. Genel kurul, basit çoğunlukla (TTK m. 372) alacağı bir
kararla dava açılması yönünde karar vermezse dava dinlenmez; başka
bir deyişle bu koşul dava şartıdır. Ayrıca bunun için gündemde madde olması da gerekmez; bu nokta ilkenin istisnasıdır.19
Genel kurul, yönetim kurulu üyeleri hakkında dava açılmaması
yönünde karar verse bile, esas sermayenin 1/10’una sahip azınlık, dava
açılması talebinde bulunursa, şirket bu karar veya talep tarihinden itibaren bir ay içinde dava açmak zorundadır (TTK m. 341/I). Bu sürenin
geçirilmesiyle dava hakkı düşmez. Sadece denetçiler ve alacaklıların
vekilinin sorumluluğu gündeme gelir. Ancak azınlığın oyuyla dava
açılması hâlinde azlık, denetçiler dışında bir vekil tayin edebilir. Dava
açılması talebinde bulunan pay sahipleri hisse senetlerini şirketin zarar ve ziyanına karşı teminat olarak davanın sonuna kadar merhun
kalmak üzere bir bankaya yatırmak zorundadır. Davanın reddi halin19
İmregün, Kara Ticareti, s. 355-356. 11. HD, 13.1.2004, E. 2003/5995, K. 2004/159
(www.kazanci.com.tr).
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
163
Tamer BOZKURT
hakemli makaleler
de pay sahipleri yalnız şirkete karşı tazminat ile yükümlüdür (TTK m.
341/II).
Davayı şirket adına denetçiler açar (TTK m. 341/I). Ancak öğretide dava açıldığı sırada, sorumluluk davasının davalısı sıfatını taşıyan
yönetim kurulu üyelerinin hiçbirinin görevde olmaması durumunda,
davayı Türk Ticaret Kanunu’nun 317. maddesindeki genel kural uyarınca, şirketi temsil yetkisine sahip olan yeni yönetim kurulu açacağı belirtilmektedir. Sorumlu olan kişiler hâlen görevde ise, dava bu
olasılıkta denetçilerce açılmalıdır. Denetçiler de davalı ise şirkete bir
kayyım atanır (TMK m. 426).20
Türk Ticaret Kanunu’nun 336 ve 337. maddeleri gereğince yönetim kurulu üyelerine yükletilen sorumluluk hakkında 309. madde
hükmü de uygulanır (TTK m. 340). Dava, Türk Ticaret Kanunu’nun
309. maddesi gereğince, sorumlu olan kimselerin tamamı aleyhine şirket merkezinin bulunduğu yer mahkemesinde açılabilir. Görevli mahkeme ticaret mahkemesidir; çünkü konu Türk Ticaret Kanunu’nda
düzenlendiği için mutlak ticarî davadır (TTK m. 341). O bölgede ticaret mahkemesi yoksa ve tazminat davası görev sınırının üzerinde
ise (6990 YTKL), asliye hukuk mahkemesi ticaret mahkemesi sıfatıyla
karar verir. Ancak o bölgede ticaret mahkemesi olsa bile, dava değeri
görev sınırının altında ise davaya sulh hukuk mahkemesinde bakılır;
ancak sulh hukuk mahkemesi ticarî hükümleri uygular (TTK m. 5).
2. Paydaşlar ve Alacaklıların Dava Hakkı
a. Dolaylı Zararlar İçin
Paydaşlar ve alacaklıların dolaylı zararlarının bir özelliği yoktur.
Şirketin malvarlığının azalması sonucunu doğuran eylemler dolayısıyla şirketin doğrudan gördüğü zarar, alacaklılar ve paydaşlar açısından aynı zamanda dolaylı zararı oluşturur. Gerçekten de, ortaklık malvarlığının azalmasına neden olan eylemler, paydaşların durumunu
etkileyeceği gibi, bu nedenle alacaklarını alamayan alacaklıların da
durumunun olumsuz yönde etkilendiği söylenebilir.21 Örneğin, ku20
21
Çamoğlu [Poroy/Tekinalp], a. g. e., N. 600; İmregün, Kara Ticareti, s. 356; Ansay, a.
g. e., s. 145; Tekil, Anonim Şirketler, s. 221-222.
“Davacı vakıf, banka yönetim kurulu başkan ve üyeleri olan davalılar aleyhine banka ana
sözleşmesinden ve 6762 sayılı Türk Ticaret Kanunundan kaynaklanan görevlerini yerine
164
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Tamer BOZKURT
surlu fiiler yüzünden hisse senetlerinin değerinin düşmesi, kâr veya
tasfiye payının azalması, alacaklıların alacağının tehlikeye düşmesi
gibi.22 Ortaklığın zararının giderilmesi, aynı zamanda anılanların dolaylı zararını da giderecektir.23 Başka bir deyişle, ortaklığın giderilecek doğrudan zararı, aynı zamanda kendilerinin de giderilmiş dolaylı
zararını ifade eder. Bu yüzden, dolaylı zarara uğrayan alacaklılar ve
pay sahipleri, tazminatın kendilerine değil, şirkete ödenmesini talep
edebilir.24 Bu sonuca, Türk Ticaret Kanunu’nun 340. maddesinin atıf
yaptığı 309. maddeden ulaşmaktayız. Ancak ortakların davasının, şirketin dava hakkından doğan ikinci derecede bir dava hakkı olduğunu
ve ortakların bu davada şirketin sahip olduğu haklardan fazlasına sahip olamayacağını belirtmek gerekir.25 Bu nedenle, genel kurul kararı
da gerektirmez.26
b. Doğrudan Zararlar İçin
Alacaklılar ve paydaşların doğrudan zararı, yukarıdakinden çok
farklıdır. Anılanların doğrudan zararı ve bunun dayanağı konusunda Türk Ticaret Kanunu’nun 339. maddesi bize yardımcı olmaktadır.
22
23
24
25
26
getirmediklerinden bahisle bankacılık ilkelerine aykırı ve suç oluşturabilecek eylemler ve kararlardan dolayı bankayı zarara uğrattıkları iddiasıyla zararlarının tazminini talep ve dava
etmiştir. Mümeyyiz davacı Munzam Sosyal Güvenlik Emekli ve Yardım Sandığı Vakfı
tarafından TTK’nın 336/5. maddesine dayanarak aynı Kanunun 340. maddesinin yollamasıyla 309. maddeye göre açıldığı bir başka deyişle, oluştuğu iddia edilen dolayısıyla zararların istendiği davada, mahkemece, işin esasına girilerek inceleme yapılması, sonucuna
göre karar verilmesi gerekir”.11. HD, 31.1.2005, E. 2005/8114, K. 2005/10525 (www.
kazanci.com.tr).
Tekil, Anonim Şirketler, s. 222-223.
Çamoğlu [Poroy/Tekinalp], a. g. e., N. 604. “Örneğin yöneticilerin yetkilerini kötüye
kullanmaları, gerçek olmayan kâr dağıtımı, spekülatif krediler açılması, ortaklık vasıtalarının şirket amacı dışında kullanılması, dolayısıyla zarar doğurabilecek fiillerdir”. Çamoğlu
[Poroy/Tekinalp], a. g. e., N. 604; Akalın, a. g. m., s. 10-11; İmregün, Yönetim Kurulu, s. 275; İmregün, Kara Ticareti, s. 357; Ansay, a. g. e., s. 143;
“Dava, davalı şirket ortağının şirketi yönetimi sırasında davacı ortaklara, dolayısı ile verdiği zararın tahsili istemine ilişkin olup, TTK’nun 556’ncı maddesinin yaptığı atıf gereği
aynı yasanın 336, 340 ve 309/1’inci maddeleri uyarınca davalının eylemleri nedeniyle şirketin zarara uğratıldığı anlaşılmakla, pay sahiplerinin açtığı bu dava sonucu hükmolunan
tazminatın davacılara değil, şirkete verilmesi yönünde hüküm kurulması gerekirken…”
6.7.2004, E. 2003/13387, K. 2004/7567 (www.kazanci.com.tr).
Ansay, a. g. e., s. 146; Tekil, Anonim Şirketler, s. 223.
Tekil, Anonim Şirketler, s. 223.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
165
Tamer BOZKURT
hakemli makaleler
Doğrudan zarar, Türk Ticaret Kanunu’nun 339. maddesinde olduğu
gibi, yönetim kurulu üyelerinin haksız fiil niteliğindeki eylemi sonucunda pay sahibi veya alacaklıya verdiği zarardır. Bu sonunculara uygulanacak rejim, ilkinden çok farklıdır. Burada şirketin zarara uğrayıp uğramamasının bir önemi yoktur. Çünkü bu zararlar, ortaklık veya
alacaklılık sıfatından doğmuştur. Bu yüzden talep edilen tazminat da
şirkete değil, doğrudan talep sahiplerine ödenir. Bu olasılıkta arada
akdi bir ilişki olmadığından, davanın dayanağı haksız fiildir ve davacıların haksız fiilin koşullarını kanıtlaması gerekir.27 Yönetim kurulu
üyelerinin haksız fiili ile paydaşların uğradığı doğrudan zarara örnek
verecek olursak; yönetim kurulunun Türk Ticaret Kanunu’na aykırı
şekilde ortağı ıskat etmesi veya payı iptal etmesi; kişinin kanuna aykırı
düzenlenmiş bilânçoya güvenerek pay sahibi olması veya payını devretmesi ve bir zarara uğraması; paydaşın hukuka aykırı olarak genel
kurul toplantısına katılması veya oy vermesine izin verilmemesi ve bir
zararın doğması; ortakların temettülerinin kusurlu olarak eksik dağıtılması verilebilir.28 Alacaklıların doğrudan uğradığı zararlara bakılırsa,
yönetim kurulunun kusurlu veya yanıltıcı eylemleri ile şirketle işlem
yapılması ve alacakların tahsil edilememesi gösterilebilir.29 Bunun bir
görünümü olarak, yönetim kurulu üyelerinin alacaklılardan mal kaçırmak için, şirketin içini boşaltması ve malvarlığını başka bir şirkete
aktarması sonucunda, alacaklının alacağını alamaması da sayılabilir.
Aşağıda inceleyeceğimiz Ankara 5. Asliye Ticaret Mahkemesi’nin bu
konudaki kararı, yönetim kurulu üyelerinin kusurlu fiilleri ile alacaklı27
28
29
İmregün, Kara Ticareti, s. 357-358.
Ansay, a. g. e., s. 142-143; Çamoğlu [Poroy/Tekinalp], a. g. e., N. 609; İmregün, Yönetim Kurulu, s. 275 vd.
Çamoğlu [Poroy/Tekinalp], a. g. e., N. 609; Ansay, a. g. e., s. 142-143; İmregün,
Yönetim Kurulu, s. 275 vd. Yargıtay 11. HD, 11.3.2002 tarihli bir Kararı’nda şöyle
demiştir: “…dava, TTK.nun 336 ncı maddesi hükmü uyarınca dava dışı anonim şirketin
yönetim kurulu üyeleri olan davalıların sorumluluğundan kaynaklanan tazminat davası
olup, davacı, dava dışı anonim şirketten alacaklı olan bir şirkettir. Dairemizin 11.6.1981
gün ve E.2329 ve K.2988 sayılı ilke kararında benimsendiği gibi, ortaklar ve alacaklılar, yönetim kurulu üyelerinin kusurlu yönetimi nedeniyle doğrudan doğruya zarara uğramaları
durumunda, yönetim kurulu üyeleri aleyhine, hükmedilecek tazminatın doğrudan kendilerine verilmesi şartıyla sorumluluk davası açabilirler. Dava konusu olayda da, alacaklı sıfatı
ile dava açan davacı şirket, davalıların kusurlu yönetimi ile doğrudan kendisi zarara uğradığından, mahkemece hükmedilen tazminatın davacı şirkete verilmesi gerekirken, TTK.
nun 309 ncu maddesi yanlış değerlendirilerek borçlu sıfatı bulunan dava dışı anonim şirket
lehine tazminata hükmedilmesi doğru görülmemiş, kararın davacı yararına bozulması gerekmiştir”. (www.kazanci.com.tr).
166
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
Tamer BOZKURT
hakemli makaleler
ların doğrudan zarara uğraması ile ilgili bu başlıkta anlatılan durumla
ilgilidir ve ayrıntılarına aşağıda değinilecektir.
D. Sorumluluğu Ortadan Kaldıran Nedenler
1. Zamanaşımı
Türk Ticaret Kanunu’nun 340. maddesinin yaptığı atıfla, konu
hakkında 309. madde uygulanacaktır. Hükme göre, sorumlu olan kişilere karşı tazminat istemek hakkı, davacının zararı ve sorumlu olan
kimseyi öğrendiği tarihten itibaren iki yıl ve herhalde zararı doğuran
fiilin gerçekleşmesinden itibaren beş yıl geçmekle zamanaşımına uğrar. Bu süre Türk Ticaret Kanunu’nda düzenlendiği için sözleşme ile
değiştirilemez (TTK m. 6).
Dikkat edilirse Kanun, zamanaşımı süresinin başlangıcı açısından Borçlar Kanunu’nun 60. maddesindeki “zarar ve failin” öğrenilmesi ölçütü yerine, “sorumlu olan kimse” ifadesini kullanmıştır. Bu tercih
anlamlıdır; çünkü kuruluştan doğan sorumlulukta, davalı sıfatı esas
olarak Kanun’da sayılan fiilleri gerçekleştiren faile ait olmakla beraber, bu kişi ile sınırlı değildir. Kanun, özellikle seleflerinin “belli” olan
yolsuz işlemlerini denetlemeyen sonraki yönetim kurulu üyelerini de
düşünerek hükmü sevk etmiş ve onların da bu ihmallerinden dolayı
sorumluluk altında olacaklarını öngörmüştür.
Eylem aynı zamanda suç teşkil etmekteyse ve Türk Ceza Kanunu daha uzun süreli bir zamanaşımı süresi öngörülmüşse, Borçlar
Kanunu’nun 60. maddesinin III. fıkrasındaki düzenlemeye paralel olarak, hukuk davasında da uzun zamanaşımı süresi uygulanır (BK m.
60/III).
2. Kusursuzluğu İspat
Anonim şirket yönetim kurulu üyelerinin hukukî sorumluluğunun kusur esasına dayandığı görülmüştü. İşte sorumlu olduğu iddia
edilen üye, kusursuzluğunu ispat ederek sorumluluktan kurtulabilir.
Türk Ticaret Kanunu’nun 338. maddesinde örnek olarak bazı hâller
sayılmıştır. Özellikle bu işlemlere karşı oy vermiş olup durumu müzakere zaptına yazdırmakla beraber denetçilere hemen yazılı olarak
bildiren veyahut (geçerli) mazeretine dayanarak o işlemin müzakereTBB Dergisi, Sayı 83, 2009
167
Tamer BOZKURT
hakemli makaleler
sinde hazır bulunmayan üye sorumlu değildir. Çünkü özellikle son
olasılıkta, mazeretine binaen toplantıya katılamayan üyenin, hukukî
işlemin irade unsuruna herhangi bir etki ve katkısı yoktur.
Yeni seçilen veya atanan yönetim kurulu üyeleri, seleflerinin belli
olan yolsuz işlemlerini denetçilere bildirmek zorundadır. Aksi hâlde
seleflerinin sorumluluklarına iştirak ederler. Yeni seçilen üye, bu hususu denetçilere bildirerek bu sorumluluğu paylaşmamış olur.
Daha önce de ifade edildiği gibi, usulüne uygun şekilde murahhaslara devredilmiş olan ve Türk Ticaret Kanunu’nun 336. maddesinin 5. bendine ilişkin olan bir ihlâl söz konusu ise, diğer üyelerin o
işlemle ilgili olarak iradelerinden söz edilemeyeceğinden, kendilerinin
sorumlu tutulması da söz konusu olmaz; çünkü diğerlerinin kusuru
yoktur. Ancak yetki murahhaslara devredilse bile, bu devir yönetim
kurulu üyelerinin kanunen sahip olduğu tüm yetkileri kapsayamaz;
daha doğrusu böyle bir devir hukuka aykırı sayılır ve tüm üyeler yine
müteselsilen sorumlu olmaya devam eder. Yine öğretide diğer üyelerin murahhaslar üzerinde genel bir gözetim ve denetim yükümlülüğünün olduğu ve bu gözetim yükümlülüğünün ihlâlinin de sorumluluk
doğuracağı ifade edilmektedir.30
Kusursuzluğu ispat herhangi bir şekle tâbi değildir; çünkü bu bir
hukukî işlem değildir (HUMK m. 288). Yargıtay kararına konu olmuş
bir olayda, toptan zeytinyağı ticareti ile uğraşan bir anonim şirket, yine
anonim şirket statüsündeki tacire yüklü miktarda zeytinyağı satmış;
ancak zeytinyağı vaat edilen kalitede çıkmamıştır. Gerçek değerinin
üç katı oranında bedel ödemek istemeyen alıcı şirketin yönetim kurulu üyesi, satıcı şirketin yönetim kurulu üyesi ile görüşmeler yapmış;
satıcı şirketin murahhas azası zeytinyağının gerçek değeri üzerinden
tahsilât yapmayı kabul etmiştir. Bu arada, belirtmek gerekir ki, alıcı
şirketin ticarî satımlarda geçerli olan altı aylık ayıba karşı tekeffülden
doğan zamanaşımı süresi geçmiştir. Satıcı şirketin murahhas azası
buna rağmen ticarî doğruluk ve dürüstlük kurallarına uyarak indirim
teklifini kabul etmiştir. Bu üyenin görev süresi bittikten sonra yerine
seçilen selefleri, bu üyenin eksik tahsilât yapılmasına ve şirketin zarara uğramasına neden olduğu iddiası ile hakkında sorumluluk davası
açılmasını sağlamıştır. İlk derece mahkemesi kusurlu fiili ile şirketin
30
Çamoğlu [Poroy/Tekinalp], a. g. e., N. 536.
168
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Tamer BOZKURT
eksik tahsilât yapmasına neden olan üyenin bu zararı gidermek zorunda olduğuna karar vermiş; Yargıtay 11. Hukuk Dairesi de kararı
onamıştır. Bu karar hakkında karar düzletme başvurusunda bulunulmuş ve ilginç bir şekilde aynı daire kendi kararını şu gerekçelerle
bozmuştur: “…Ancak, bu olgunun bu davalıların kusurlu hareketleri sonucu şirket zararına doğmuş bir fark olarak kabulünü ve davalılardan tahsili yoluna gidilmesini kolaylıkla benimsemek imkânı görünmemektedir. Zira;
en geniş yetkiler verilen murahhas aza …, daima şirket yararına ve şirket
çıkarları doğrultusunda tasarruflarda bulunacağı inancıyla yetkilendirilmiş
olup, kişisel çıkarları da iddia ve ispat edilemediğine göre, üstelik laboratuar tahlilleri sonucu çok düşük kalitede olduğu saptanmış tortulu yağlar için
ayıp ihbarı süresi geçmiş olsa dahi sırf dürüstlük kurallarına uygun olarak
ve ileride şirketin ticari ilişkilerinde güven itibarını kuvvetlendirecek
şekilde esasen bozuk olan yağların gerçek değerine uygun bir fiyat üzerinden
tahsilatı tamamlatmalarında, MK’nın 2.ve 3. maddelerinin ışığı altında iyi
niyetin varlığını ve TTK’nın 336, 342. maddelerine giren bir sorumluluk hâli
bulunmadığını kabul etmek gerekmektedir. Bir şirketin her zaman kâr etmesi
düşünülemeyeceği gibi, kasıt ve ihmal olmaksızın sadece iyi niyetli davranışlar sonucu kazanç kaybına uğraması hâlinde de, yöneticilerin sorumluluğuna
gidilmesi, hak ve nesafet kurallarına da uygun düşmez”.31 Yargıtay burada normun salt lafzından değil, ruhundan hareket ederek son derece
isabetli ve ticaret hayatının gereklerine de uygun bir karar vermiştir.
Gerçekten de murahhas azanın yaptığı şey, şirketin gelecekteki ticarî
itibarını kurtarmak olmuştur. Karar, amaçsal yorumun tipik bir örneğidir.
3. İbra
Yönetim kurulu üyelerinin kanundan doğan sorumluluklarının
şirkete karşı sona erdirilmesinin en önemli yolu, üyelerin ibra edilmesidir. İbra, anonim şirket genel kurulunun ilgili faaliyet dönemi içindeki işlemlerinin hukuka ve şirket menfaatlerine uygun olduğunu içeren
menfî borç ikrarı niteliğindeki irade açıklamasıdır.32
31
32
11. HD, 23.5.1986, E. 2998/K. 3161 (Eriş, Gönen, Açıklamalı-İçtihatlı Türk Ticaret Kanunu, Ticarî İşletme ve Şirketler, C. II, (m. 174-556), B. 3, Ankara 2004, s. 1953.
Bu konuda ayrıntılı bilgi için ayrıca bkz. Aytaç, a. g. e., s. 7 vd, 15 vd; Çamoğlu
[Poroy/Tekinalp], a. g. e., N. 613; Ansay, a. g. e., s. 149; Çevik, a. g. e., s. 442; Tekil,
Anonim Şirketler, s. 226. Bu konuda ayrıntılı bilgi için ayrıca bkz. Ansay, Tuğrul,
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
169
Tamer BOZKURT
hakemli makaleler
Anonim şirket yönetim kurulu üyelerinin ibrası, açık bir şekilde
olabileceği gibi örtülü de olabilir. İbra, genel kurulun münhasır yetkilerindedir. Açık ibrada genel kurul toplantısının gündem maddelerinden birisini de üyelerin ibrası oluşturur ve genel kurul, basit çoğunlukla ibra kararı verebilir. Örtülü ibra ise Türk Ticaret Kanunu’nun 380.
maddesinde düzenlenmiştir. Hükme göre, bilânçonun onayına dair
genel kurul kararı, aksine açıklık olmadığı takdirde, yönetim kurulu
üyeleri ile müdürler ve denetçilerin ibrası sonucunu doğurur. Ancak
bu sonucun doğabilmesi için, bilânçonun gerçek durumu yansıtması
gerekir. Bilânço bu niteliğe sahip değilse, yanlış veya yanıltıcı ise, ibra
sonucu doğmayacak; bilânçoda görülemeyen ve anlaşılamayan hususlar ibranın dışında kalacaktır.33 İşte ortaya çıkabilecek bu sonuç dolayısıyla, Türk Ticaret Kanunu’nun 377. maddesi ile esas sermayenin en
az 1/10’una sahip olan azınlığa bilânço görüşmelerinin en az bir ay
sonraya ertelenmesini talep hakkı verilmiştir. Bu talepte bulunabilmek
için herhangi bir gerekçenin ileri sürülmesi zorunlu olmadığı gibi,34
genel kurulun bu talebi oylamaya sunması dahi düşünülemez. Zira
bu, kanundan doğan bir haktır ve mutlaktır. İlk ertelemeden sonra,
ikinci ertelemenin yapılabilmesi için, bilânçonun itiraza uğrayan noktaları hakkında gereken açıklamanın yönetim kurulunca verilmemiş
olması gerekir; aksi halde ikinci kez gerekçesiz erteleme yapılamaz.
Bilânçonun görüşülmesi ve bu konuda karar verilmesine dair gündem
33
34
“Anonim Şirketlerin Ehliyeti, İdare Meclisinin İbrası, İdare Meclisi Aleyhine Mesuliyet Davası ve Yargıtay Hukuk Genel Kurulu Kararı”, Batider, 1965, C. III, S. 3,
s. 417 vd.
Bkz. İmregün, Kara Ticareti, s. 355; Ansay, a. g. e., s.150.
Helvacı, azınlığın gerekçe göstermemesinin hakkın kötüye kullanılması anlamına
gelemeyeceğini belirtmektedir. Örneğin, genel kurul tarihini iki ay önceden pay
sahiplerine duyuran, çağrı mektubu ile beraber ortaklık bilânçosunu ve inceleme
için gerekli evrakı gönderen, pay sahiplerine şirket hesaplarını incelettirmeye,
bilânçoda anlaşılmayan noktaların açıklanmasına hazır olduğunu duyuran anonim ortaklığın, olağan genel kurul toplantısında bilânço görüşmelerinin ertelenmesinin talep edilmesi hakkın suistimalini oluşturur. Bkz. Helvacı, Azınlık, s. 303.
Yargıtay Ticaret Dairesi 1961 yılında verdiği bir kararında (E. 1147, K. 3496),
“Türk Ticaret Kanunu’nun 377. maddesinde sermayenin 1/10’una sahip olan azınlığın
talebi üzerine müzakerenin bir ay sonraya bırakabileceği açıklanmış ve geri bırakma talebinde bulunanların bu hususta bir gerekçe göstereceği yolunda kanunda bir sarahat bulunmamıştır. Bu sebeple geri bırakma talebinin reddi hakkındaki genel kurul kararının iptaline
müteallik hüküm isabetlidir…” demiştir (Karar için bkz. Doğanay, a. g. e., s. 1103,
dn. 96).
170
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Tamer BOZKURT
maddesi, üyeler hakkında sorumluluk davasının açılması kararını da
içerir.35
Yargıtay’a göre, genel kurul dilerse bilânçonun onaylanması ve ibrayı ayrı ayrı gündem maddeleri içinde karara bağlayabilir. İki konu
ayrı ayrı görüşülüp oylamaya sunulmuşsa, bilânçonun onaylanması
ibrayı getirmez; ibra hariç kalmış demektir. Türk Ticaret Kanunu’nun
374. maddesinin II. fıkrasındaki oy hakkından yoksunluk sadece ibraya
ilişkindir; bilânçonun onaylanması ibradan ayrı tartışılıp oya sunulursa, yönetim kurulu üyeleri bilânço hakkındaki oylamaya katılabilir.36
Genel kurul ibra kararını verirken, bunu belli üyelere de hasredebilir. Başka bir deyişle kısmî ibra mümkündür. Çünkü üyelerin tamamını usulsüz işlem yapması söz konusu olmayabilir. Bu olasılıkta,
sadece kusurlu fiilleri ile zarar neden olanlar ibra kapsamı dışında bırakılacak; kusurlu filleri olmayanlar için ibra gerçekleşebilecektir.37
Genel kurulun verdiği bir ibra kararından sonra, şirket tüzel kişiliğinin ve ibra oylamasında olumlu oy veren paydaşların sorumluluk davası
açması mümkün değildir. Özellikle olumlu oy kullanan paydaşların
sorumluluk davası açılmasını istemesi, hem hakkın kötüye kullanılması anlamına gelecek, hem “kimsenin kendi fiili ile çelişemeyeceği”
şeklinde beliren evrensel hukuk ilkesine aykırılık oluşturacaktır. Buna
karşılık, ibra kararının doğrudan doğruya zarar görenleri etkilediğini ve
onların dava açma yetkisini sona erdirdiğini iddia etmek olanaksızdır.
Doğrudan doğruya zarar gören ortaklarla alacaklıların dava açma hakkı devam eder.38 Çünkü borçlar hukuku alanında egemen olan ilkeye
göre, iki kişinin bir araya gelerek üçüncü kişi lehine işlem yapması
mümkünse de, aleyhine işlem yapması mümkün değildir. İbra kararı35
36
37
38
İmregün, Kara Ticareti, s. 356.
11. HD, 7.4.1980, E. 1980/1714, K. 1980/2024 (Tekil, Anonim Şirketler, s. 230, dn.
202).
“TTK’nın 369/2. maddesine göre bilançonun reddinin, aynı Kanun’un 380. maddesine göre yönetim ve denetim kurulu üyelerinin ibra edilmemeleri sonucunu doğurduğu,
TTK’nın 336. maddesinde belirtildiği üzere, sorumluluğu gerektiren fiil ve işlemlerde idare
meclisinin heyet olarak sorumlu olmadığı, sorumluluğun ferden fakat müteselsilen olması
nedeniyle ibranın kısmen yapılabileceği ve bunun iyi niyet kurallarına aykırılık teşkil etmeyeceği gerekçesiyle davanın reddine ilişkin verilen kararda isabetsizlik görülmemiştir”. 11.
HD, 13.1.2004, E. 2003/5995, K. 2004/159 (www.kazanci.com.tr).
Çamoğlu [Poroy/Tekinalp], a. g. e., N. 616, 618, 621; Tekil, Anonim Şirketler, s. 227228.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
171
Tamer BOZKURT
hakemli makaleler
na dayanan defi hakkı, şirketin dava hakkına dokunur; fakat alacağın
özünü etkilemez.39 Zira Aytaç da, ibrayı ortaklık dışındakilere etkisi olmayan, tamamen ortaklık içi bir işlem olarak nitelemektedir.40 Ayrıca
unutmamak gerekir ki, anonim şirketlerde genel kurulun aldığı kararların üçüncü kişilere etkisinin doğması –kural olarak– mümkün değildir. Zira genel kurul, şirket içi işleyişte etkin bir organdır (Bu kuralın
istisnası TTK m. 311’deki kuruluştan sonra iki yıl içinde bir malvarlığı
veya bir işletmenin devralınabilmesi için genel kurulun vermesi gereken onay belirtilebilir).
Yukarıda belirtildiği gibi, burada sözü edilen ibra, olağan faaliyet
dönemine ilişkindir. Kurucular ve ilk yönetim kurulu üyelerinin kuruluş işlemlerinden doğan sorumlulukları, şirketin kuruluşundan itibaren dört yıl geçmeden ibra edilemeyeceği gibi, dört yıldan sonra ise
ancak azınlığın olumsuz oy vermemesi durumunda ibra gerçekleşebilir (TTK m. 310). Bu yüzden, Türk Ticaret Kanunu’nun 310. maddesinde öngörülen dört yıllık ibra yasağının hem zamansal, hem kişisel
sınırları vardır. Bir kere bu yasak sadece kurucular (anonim şirketlerde
kurucu tanımı için bkz. TTK m. 278, öz. IIII. fıkra) ve ilk yönetim kurulu üyeleri için geçerlidir. TTK m. 310’da ilk yönetim kurulu üyeleri
ile denetçilerin kuruluştan doğan sorumluluklarının şirketin tescilinden
itibaren dört yıl geçmeden sulh ve ibra yolu ile ortadan kaldırılamayacağı
öngörülmektedir. Dört yıllık sürenin geçmesinden sonra bu kişilerin,
anılan döneme ait sorumluluklarının ibra edilebilmesi için, şirket sermayesinin 1/10’una sahip azınlığın ibra aleyhinde oy kullanmaması
gerekir. Kanun burada, olumsuz bir azınlık hakkı tanımaktadır.41 Bu
muhalefete rağmen alınacak bir ibra kararı kanuna aykırıdır. Hatta
burada alacaklıların menfaati düşünüldüğünde, bu karar mutlak emredici hükme aykırılık dolayısıyla batıldır.42 Bu yüzden, böyle bir genel
39
40
41
42
Tekil, Anonim Şirketler, s. 228.
A. g. e., s. 16.
Bu konuda bkz. Helvacı, Mehmet, “Anonim Ortaklıkta Ticaret Kanunundan Kaynaklanan Azınlık Haklarının Hukukî Niteliği ve Tanımı”, Oğuz İmregün’e Armağan,
İstanbul 1998, s. 298-299, dn. 7, s. 304 vd; Dural, Ali, “Anonim Şirkette Olumsuz
Azınlık Hakları Düzenlemesi”, Erdoğan Moroğlu’na 65. Yaş Günü Armağanı, İstanbul 1999, s. 180, dn. 5-6.; Krş. İmregün, Menfaat İhtilâfları, s. 65; Birsel, Mahmut Tevfik, “Anonim Şirketlerde Azınlık Hakları”, İmran Öktem’e Armağan, Ankara 1970,
s. 637-638; Poroy [Tekinalp/Çamoğlu], a. g. e., N. 509; Özdamar, Mehmet, Anonim
Ortaklıkların Kendi Paylarını İktisap Etmesi, Ankara 2005, s. 71; Eriş, Şerh, s. 1766.
Bu yönde bkz. Eriş, Şerh, s. 1766; Eriş, Anonim Şirketler, s. 177. Buna karşılık Helvacı
172
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Tamer BOZKURT
kurul kararının her ilgili tarafından “tespiti” istenebilir. Ancak öğretide
genel kurulun bu kararının iptale tâbi olduğu da savunulmaktadır.43
Anonim şirketin, kuruluşundan sonra dört yıllık sürenin geçmesinin ardından, (azınlığın muhalefet etmemesi durumunda) vereceği
ibra kararı, alacaklıları bağlamaz. Bu karardan sonra sadece, şirket ve
ibra oylamasında olumlu oy kullanan paydaşlar, kuruluştaki işlemlerden dolayı sorumluluk davası açamaz. Buna karşılık alacaklılar ve
ibra oylamasında olumsuz oy kullanan paydaşlar, bu ibra kararından
etkilenmez.44
Kanun’un tanıdığı bu olumsuz azınlık hakkı ile ilgili olarak dikkatlerden kaçmaması gereken önemli bir nokta vardır. TTK m. 310’un
koyduğu dört yıllık ibra yasağı, sadece kuruluştan doğan sorumluluk
içindir. Hüküm dikkatlice okunduğunda bu gerçek görülür. “Kurucuların ve idare meclisi azalarının ve murakıpların, yukarıdaki maddeler
gereğince tabi oldukları mesuliyetler, şirketin tescili tarihinden itibaren dört
yıl geçmedikçe sulh ve ibra suretiyle ıskat edilemez”. Burada bahsedilen
“yukarıdaki maddeler”, TTK m. 305 ilâ 309. arasındaki kuruluştan doğan sorumluluğa ilişkin maddelerdir. Bunun anlamı şudur: Kanun’un
309. maddesi, olağan faaliyet döneminde uygulanamaz. Kastettiğimizi
şöylece örneklendirelim: X anonim şirketi 1.1.2000 tarihinde kurulsun
ve ilk yönetim kurulu üyeleri de A, B, C, D olsun. 1. olağan genel kurul toplantısında, ilk yönetim kurulu üyelerinin ibrası mümkündür.
Başka bir deyişle, 1.1.2000 ile 1.1.2001 arası dönem için ilk yönetim kurulu üyeleri ile denetçilerin ibrası gerçekleşebilir. Mümkün olmayan,
yönetim kurulu üyelerinin, aynı süreç için “kuruluştan doğan sorumluluklarının” ibrasıdır. Dolayısıyla, şirketin kuruluşundan itibaren dört yıllık süre içerisinde, ilk yönetim kurulu üyeleri ve denetçiler için verilmiş bir
ibra kararı varsa, bu kararın kanuna aykırı olduğunu peşinen iddia etmek
mümkün değildir. O halde yapılması gereken, bu ibra kararının içeriğine bakmaktır. Eğer, ibra kararı ilk yönetim kurulu üyeleri veya denetçilerin,
kuruluştan doğan sorumluluğuna ilişkinse Kanun’a aykırıdır. Buna
karşılık olağan faaliyet dönemine ilişkinse dört yıl içinde alınsa bile
karar hukuka uygundur. Çünkü anonim şirket kurulduktan sonra, yö-
43
44
bu kararın “yok” hükmünde olduğunu savunmaktadır. (Helvacı, Azınlık, s. 298299, dn. 7, s. 304 vd).
Tekil, Anonim Şirketler, s. 394.
Çamoğlu [Poroy/Tekinalp], a. g. e., N. 616 vd.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
173
Tamer BOZKURT
hakemli makaleler
netim kurulu üyeleri, kuruluşla ilgisi olmayan, tamamen kurulduktan
sonraki aşamada, olağan-gündelik şirket işlemleri için ibra edilebilir
ve bunun 310. madde ile ilgisi yoktur. Bu hüküm sadece kuruluştan
doğan sorumluluğa değil de, olağan faaliyet dönemine de uygulanırsa, anonim şirket sisteminde tıkanıklık yaratır. Nitekim Yargıtay da
bu görüştedir. 11. Hukuk Dairesi’nin 3.11.1983 tarihli Kararı’nda (E.
1983/3523, K. 1983/4748; www.kazanci.com.tr) ; “…anonim şirketin kuruluşundan doğan sorumluluk ile şirketin kurulmasından sonraki dönemdeki yönetim ve sorumluluk hükümleri birbirinden değişiktir. Kuruluşa ilişkin
olarak kurucuların, ilk yönetim kurulunun ve ilk denetçilerin kuruluştan doğan sorumluluk ve ibralarını düzenleyen 310. madde hükmünü genel yönetim aşamasında uygulamak mümkün olmayıp, bu aşamada 378. madde
hükmü uygulanabilir”.45
II. TÜRK TİCARET KANUNU TASARISI’NDAKİ SORUMLULUK REJİMİ
A. Genel Olarak
Bilindiği gibi, Türk Ticaret Kanunu’nun değişen ekonomik ve
teknolojik koşullara uyum sağlayabilmesi için yaklaşık beş yıllık bir
süreçte hazırlanan Türk Ticaret Kanunu Tasarısı, 2005 yılında görüşe
sunulmuştur. Şu aşamada TBMM Adalet Komisyonu’nda son şeklini alarak yasalaşmayı beklemektedir. Konumuzu oluşturan yönetim
kurulu üyelerinin hukukî sorumluluğu, on yıllardır Kanun’un en çok
tartışılan hükümleri arasında olmuştur. Tartışmalar, özellikle sorumluluğun müteselsil olması ve bunun adalet ve ??nesafet?? kuralları ile
ne kadar bağdaştığı noktasında toplanmıştır. Hemen belirtelim ki, bu
tartışmalar sadece Türk öğretisinde değil, yabancı öğretide de sık sık
görülmüştür. Özellikle kaynak İsviçre Borçlar Kanunu’ndaki benzer
hükümler İsviçreli yazarların yoğun eleştirilerine uğramış; nihayetinde 1991 yılında İsviçre Borçlar Kanunu’nun 757 vd. hükümleri son de-
45
“…Anonim şirketin kuruluşu aşamasındaki kurucu ve idare meclisi üyelerinin sorumluluklarının kanunda öngörülen dört yıllık süre geçmeden ve azınlığın oluru bulunmadan
genel kurulca sulh ve ibra edilemeyeceklerine ilişkin bulunan TTK 310. maddesi hükmünün yıllık olağan genel kurul toplantısına yönelik bulunan uyuşmazlıkta uygulanma olanağı yoktur”. 11. HD, 14.10.1982, E. 1982/3556, K. 1982/3887 (Çevik, Uygulamada
Şirketler Hukuku, B. 3, Ankara 2002, s. 444, N. 318).
174
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Tamer BOZKURT
rece köklü değişikliklere uğramıştır.46
Hemen belirtmek gerekir ki, yönetim kurulu üyelerinin sorumluluğu konusunda Tasarı’daki ilk göze çarpan değişiklik, sistematik
konusundadır. Gerçekten de mevcut Kanun’daki “kuruluş” (TTK m.
305-309) ve “olağan faaliyet dönemi” (TTK m. 336 vd.) sorumluluğu ayırımı, Tasarı’da kaldırılmış; sorumluluk hükümleri tek başlık altında ve
son kısma konulmuştur.
B. Sorumluluk Hâlleri
Tasarı’nın 549 ilâ 552. maddeleri arasında mevcut Kanun’un 305
vd. hükümlerinde öngörülen hükümler –bazı eklemelerle– düzenlemiştir.
a. Belgelerin ve Beyanların Kanuna Aykırı Olması
Tasarı’nın 549. maddesine göre, şirketin kuruluşu, sermayesinin
artırılması ve azaltılması ile birleşme, bölünme, tür değiştirme ve
menkul kıymet çıkarma gibi işlemlerle ilgili belgelerin, izahnamelerin
taahhütlerin, beyanların ve garantilerin yanlış, hileli, sahte, gerçeğe
aykırı olmasından, gerçeğin saklanmış bulunmasından ve diğer kanuna aykırılıklardan doğan zararlardan belgeleri düzenleyenler veya
beyanları yapanlar ile kusurlarının varlığı hâlinde bunlara katılanlar
sorumludur.
b. Sermaye Hakkında Yanlış Beyanlar ve Ödeme Yetersizliğinin Bilinmesi
Sermaye tamamıyla taahhüt olunmamış veya karşılığı kanun veya
esas sözleşme hükümleri gereğince ödenmemişken, taahhüt edilmiş
veya ödenmiş gibi gösterenler ile kusurlu olmaları şartıyla, şirket yetkilileri, bu payları üstlenmiş kabul edilirler ve payların karşılıkları ile
zararı faiziyle birlikte müteselsilen öderler. Sermaye taahhüdünde bulunanların ödeme yeterliliğinin bulunmadığını bilen ve buna onay ve46
Bu konuda ayrıntılı bilgi için bkz. Karayalçın, Yaşar, “İsviçre Borçlar Kanunu’nda
Anonim Şirketler Hukuku Alanında Yapılan Değişiklikler”, Batider, 1993, C. XVII,
S. 1, s. 33.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
175
Tamer BOZKURT
hakemli makaleler
renler, söz konusu borcun ödenmemesinden doğan zarardan sorumludurlar (m. 550).
c. Ayın Sermayeye Değer Biçmede Hile
Aynî sermayenin veya devralınacak işletme ile ayınların değerlendirilmesinde emsaline oranla yüksek fiyat biçenler, işletme ve aynın
niteliğini veya durumunu farklı gösterenler ya da başka bir şekilde
yolsuzluk yapanlar, bundan doğan zarardan sorumludur (m. 551).
d. Haktan İzinsiz Para Toplamak
Mevcut Kanun’da olmayan bu hüküm Tasarı ile gelmiştir. Hükme göre, bir anonim şirket kurmak veya şirketin sermayesini artırmak
amacı veya vaadiyle halktan para toplanabilmesi için Sermaye Piyasası Kurulu’ndan izin alınır. Aksi hâlde, Sermaye Piyasası Kurulu para
toplanması girişiminin ve başlanmışsa para toplanmasının tedbiren
hemen durdurulmasını, toplanan paraların koruma altına alınmasını, gerekli diğer önlemlerin uygulanmasını, gereğinde kayyım atanmasını Ankara Ticaret Mahkemesi’nden isteyebilir. Sermaye Piyasası
Kurulu’nun istemi için güvence talep edilemez. Bu hükme aykırı olarak para toplayanlar ve fiilden haberli olan kurumlar ile ilgili şirketin
yönetim kurulu üyeleri, yöneticileri ve girişimcileri toplanan paranın
derhâl Sermaye Piyasası Kurulu’na yatırılmasından müteselsilen sorumludurlar. Alınan tedbir veya hacizden itibaren altı ay içinde aynı
mahkemede dava açılır. İznin varlığı hâlinde, toplanan tutarlar, izin
tarihinden itibaren altı ay içinde öngörülen amaca uygun olarak kullanılmadığı veya ciddi bir şekilde kullanılmaya başlanılmadığı takdirde
ilk fıkra hükmü uygulanır. Mahkeme süreyi uzatabilir (m. 553).
C. Kurucuların, Yönetim Kurulu Üyelerinin, Yöneticilerin ve Tasfiye Memurlarının Sorumluluğu
1. Genel Olarak
Tasarı’da yönetim kurulu üyelerinin sorumluluğundaki ağırlaştırılmış rejim yumuşatılmıştır. Hüküm; kurucular, yönetim kurulu üyeleri, yöneticiler ve tasfiye memurlarının, kanundan ve esas sözleşme176
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Tamer BOZKURT
den doğan yükümlülüklerini, kusurlarıyla ihlâl etmeleri durumunda,
hem şirkete, hem paysahiplerine, hem de şirket alacaklılarına karşı,
verdikleri zarardan sorumlu olduğunu ifade etmekte; ancak kimsenin, kontrolü dışında kalan, kanuna veya esas sözleşmeye aykırılıklar veya
yolsuzluklar sebebiyle sorumlu tutulayacağı; sorumlu olmama durumunun gözetim ve özen yükümü gerekçe gösterilerek geçersiz kılınamayacağı hükme bağlanmıştır. Yine kanundan veya esas sözleşmeden
doğan bir görevi veya yetkiyi, kanuna dayanarak başkasına devreden
organ veya kişilerin, bu görev ve yetkileri devralan kişilerin seçiminde akla yatkın derecede özen gösterdiklerini ispat ettiği takdirde, bu
kişilerin fiil ve kararlarından sorumlu olmayacakları da gelen önemli
yeniliklerdendir.
2. Şirketin Zararı
Tasarı’nın 555. maddesine göre şirketin uğradığı zararın tazminini, şirket ve her bir pay sahibi isteyebilir. Paysahipleri tazminatın
şirkete ödenmesini isteyebilirler. Mevcut Kanun’da olmayan ilginç bir
düzenleme ise anılan maddenin II. fıkrasında öngörülmüştür. Buna
göre, paysahibinin açtığı davayı, hukukî ve maddî sebepler haklı gösterdiği takdirde, mahkeme dava giderleriyle avukatlık ücretini, bunun
davalıya yükletilemediği hâllerde, davacı paysahibiyle şirket arasında,
hakkaniyete göre paylaştırır.
3. İflâs Hâlinde
Zarara uğrayan şirketin iflâsı hâlinde, tazminatın şirkete ödenmesini isteme hakkını şirket alacaklıları da sahiptir (m. 556). Ancak, paysahiplerinin ve şirket alacaklılarının istemleri önce iflâs idaresince ileri
sürülür. İflâs idaresi ilk olasılıkta öngörülen davayı açmadığı takdirde
her paysahibi veya şirket alacaklısı anılan davayı açabilir. Elde edilen
gelir, İcra ve İflâs Kanunu hükümlerine göre, önce dava açan alacaklıların alacaklarının ödenmesine ayrılır; kalan, sermaye payları oranında
davacı paysahiplerine ödenir; bir şey artarsa artan iflâs masasına verilir. Şirketin istemlerinin devrine ilişkin olarak İcra İflâs Kanunu’nun
245. maddesi ise saklıdır.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
177
Tamer BOZKURT
hakemli makaleler
4. Teselsül ve Başvuru
Tasarı’nın mevcut Kanun’a göre farklılaştığı önemli noktalardan
birisi de 557. maddenin getirdiği düzenlemedir. Birden çok kişinin
aynı zararı tazminle yükümlü olmaları hâlinde, bunlardan her biri,
kusuruna ve durumun gereklerine göre, zarar kişisel olarak kendisine
yükletilebildiği ölçüde, bu zarardan diğerleriyle birlikte müteselsilen
sorumlu olur. Davacı birden çok sorumlu kişiyi zararın tamamı için
birlikte dava edebilir ve hâkimin aynı davada her bir davalının tazminat borcunu belirlemesini isteyebilir. Birden çok sorumlu arasındaki
başvuru, durumun bütün gerekleri dikkate alınarak hâkim tarafından
belirlenir.
5. Sorumluluktan Kurtulma
a. İbra
aa. Genel Olarak
Tasarı’da ibra ile ilgili önemli yenilikler vardır. Daha önceden tartışma konusu yapılan ve hatta 5411 sayılı Bankacılık Kanunu’nun 133.
maddesi bağlamında da önem arz eden ibra kararının geri alınması
konusu Tasarı ile sonuca bağlanmıştır. İbra kararı genel kurul kararıyla kaldırılamaz. 445. madde hükmü saklıdır.47 Bu hükümde genel
kurul kararlarının iptali düzenlenmiştir. İbra kararı da bir genel kurul
kararı olduğuna göre, hukuka aykırı olması durumunda mahkemece
iptal edilebilir. İptal kararı şirket içi ilişkiler bakımından geriye yürür.
Böylece ibra kararını iptali, ancak mahkeme kararı ile ve ibra kararının kanuna, ana sözleşmeye veya dürüstlük kurallarına aykırı olması
hâlinde söz konusu olacaktır.
Şirket genel kurulunun, sorumluluktan ibraya ilişkin kararı, ibranın kapsadığı açıklanan maddî olaylara ilişkin olarak, şirketin, ibraya
olumlu oy veren ve ibra kararını bilerek payı iktisap etmiş olan paysahiplerinin dava hakkını kaldırır. Diğer paysahiplerinin dava hakları
ibra tarihinden itibaren altı ay geçmesiyle düşer.
47
Tasarı’nın 445. maddesinde ise anonim şirket genel kurul kararlarının iptali düzenlenmektedir. İbra kararı da bir genel kurul kararı olduğuna göre, hukuka aykırı
olması durumunda mahkemece iptal edilebilir. İptal kararı şirket içi ilişkiler bakımından geriye yürür.
178
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Tamer BOZKURT
bb. Kuruluş ve Sermaye Artırımında İbra
Mevcut Kanun’un 310. maddesinde öngörülen hükme benzer bir
hüküm Tasarı’nın 559. maddesinde düzenlenmiştir. Buna göre, kurucuların, yönetim kurulu üyelerinin denetçilerin, şirketin kuruluşundan ve sermaye artırımından doğan sorumlulukları, şirketin tescili
tarihinden itibaren dört yıl geçmedikçe sulh ve ibra yoluyla kaldırılamaz. Bu sürenin geçmesinden sonra da sulh ve ibra ancak genel kurulun onayıyla geçerlilik kazanır. Bununla beraber, esas sermayenin
onda birini, halka açık şirketlerde beşte birini temsil eden paysahipleri
sulh ve ibranın onaylanmasına karşı iseler, sulh ve ibra genel kurulca
onaylanmaz. Dört yıllık ibra yasağının sadece kuruşuştan doğan sorumluluk için söz konusu olduğunun açık bir şekilde ifade edilmesi
yerinde olmuştr.
b. Zamanaşımı
Mevcut Kanun’un 309. maddesine benzer düzenleme 560. maddede öngörülmüştür. Sorumlu olanlara karşı tazminat istemek hakkı,
davacının zararı ve sorumluyu öğrendiği tarihten itibaren iki ve her
hâlde zararı doğuran fiilin meydana geldiği günden itibaren beş yıl
geçmekle zamanaşımına uğrar. Ancak, bu fiil cezayı gerektirip, Türk
Ceza Kanunu’na göre daha uzun dava zamanaşımına tâbi bulunuyorsa, tazminat davasına da bu zamanaşımı uygulanır.
Sorumlular aleyhinde şirketin merkezinin bulunduğu yer asliye
ticaret mahkemesinde dava açılabilir.
III.
ANKARA 5. ASLİYE TİCARET MAHKEMESİ’NİN E. 2001/314, K. 2004/226 SAYILI KARARI’NIN İRDELENMESİ (ANONİM ŞİRKETLERDE YÖNETİM KURULU ÜYELERİNİN FİİLLERİ İLE ALACAKLILARIN DOĞRUDAN ZARARA UĞRATMASINDAN DOĞAN SORUMLULUK)
A. Olay ve Taraflar
Davanın esas konusu, anonim şirketlerde yönetim kurulu üyelerinin sorumluluğuna dair Ankara 5. Asliye Ticaret Mahkemesi’nin karaTBB Dergisi, Sayı 83, 2009
179
Tamer BOZKURT
hakemli makaleler
rı olsa da, bu karara dayanak olan esas olay bir tazminat davasıdır.
Davalılardan “C…. Kimya Sanayi ve Tic. AŞ”ye ait, … plakalı, …
yönetimindeki tanker, 25.8.1999 tarihinde Ankara-Çankırı karayolunda şerit ihlâli yapması sonucu, karşıdan gelen Perrry Albert Lambird
yönetimindeki minibüse çarpmış; bu kaza sonucunda davacıların babaları Perrry Albert Lambird, anneleri Mona Salyer Lambird ve kız
kardeşleri Jennifer Albert Lambird ölmüştür. Davalı sürücünün olayda
6/8 kusurlu olduğu saptanmış ve Çankırı Asliye Ceza Mahkemesi’nde
ceza davası açılmıştır.48 Davacılar, bu ölüm olayından dolayı derin bir
elem duymuş; maddî ve manevî zarara uğramıştır. Bu yüzden de davalılar hakkında Ankara 11. Asliye Hukuk Mahkemesi’nde maddî ve
manevî tazminat davası açmışlardır (E. 2000/88, K. 2000/793).
Mahkeme davalı şirketi, 11.000 ABD Doları tutarındaki maddî
tazminata mahkum etmiştir. Haksız fiil tarihi itibariyle 11.000 ABD
Dolarının Türk Lirası karşılığının değişen oranlardaki yasal faizi ile birlikte davalılar “C…. Kimya Sanayi ve Tic. AŞ”, Başak Sigorta
Anonim Şirketi ve fail şoförden müştereken ve müteselsilen tahsiline karar verilmesine (BK m. 41, KTK m. 85); davalı sigortacının limit dâhilinde sorumlu olmasına karar verilmiştir. Yine aynı mahkemece toplam 18 Milyar TL de manevî tazminata hükmedilmiştir.
Asliye Hukuk Mahkemesi’nde açılan davadan alınan ilâm, daha sonra
icraya konulmuş; fakat bir sonuca ulaşılamamıştır. 25.4.2001 tarihinde
“C…. Kimya Sanayi ve Tic. AŞ”nin ticarî ikametgâhına icraya gidilmiş;
ancak aynı yerde “C… Tutkal ve Kimya Sanayi Tic AŞ” ticaret unvanlı
bir başka şirketle karşılaşılmıştır.49 Haciz tutanağında, yönetim kurulu
üyelerinden “…” borçlu şirketin bu adresle ilgisinin olmadığını bildirmiş; bu adreste “C… Tutkal ve Kimya Sanayi Tic. İth. İhr. AŞ”nin olduğunu belirtmiştir. “C… Tutkal ve Kimya Sanayi Tic. İth. İhr. AŞ”nin
vergi levhası görülmüş; ancak aynı vergi dairesinden alınma vergi levhasına (borçlu eski şirkete ait) da rastlanmıştır. Yönetim kurulu üyesi
“…”, bu vergi levhasının eski olduğunu; borçlu şirketin ticarî faaliyetlerine devam etmediğini bildirmiştir. Ticaret Sicili Gazetesi de dosyaya
48
49
Ceza yargılaması sonucunda, failin dikkatsizlik ve tedbirsizlik ile birden fazla
kişinin ölümüne neden olduğu; 6/8 kusurlu bulunduğu belirtilip önce 3 yıl hapis cezasına çarptırılmış; bu ceza da paraya çevrilip ertelenmiştir (E. 1999/232, K.
2000/169).
İki ticaret unvanı arasında, esas unsur olan “C….” açısından bir fark yoktur. Fark
sadece, ikincisine “Tutkal” ve “İth. İhr.” ibarelerinin eklenmiş olmasıdır.
180
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Tamer BOZKURT
konulmuş; alacaklı vekili şimdilik bir işlem yapılmaması yönünde talepte bulunduğu için, haciz zaptı bu şekilde düzenlenip imzalanmıştır.
Bunun üzerine davacılar Asliye Ticaret Mahkemesi’nde “C…. Kimya Sanayi ve Tic. AŞ”nin yönetim kurulu üyeleri hakkında Türk Ticaret
Kanunu’nun kendilerine yüklediği yükümlülükleri kasten yerine getirmeyerek alacaklı müvekkillerin zarara uğramasına neden oldukları
iddiası ile, doğan zarardan şahsen sorumlu olduklarının tespiti ile alacaklarının davalılardan tahsiline karar verilmesini ve ayrıca teminatsız olarak davalıların bazı taşınmazlarına ihtiyatî tedbir konulmasını
talep etmişlerdir.
Yukarıda görüldüğü gibi, bu ikinci davanın davalısı ilk davanın
davalısı olan anonim şirketin yönetim kurulu üyeleri; davacısı ise tazminat davasının davacılarıdır. Davanın konusu ise, “C…. Kimya Sanayi ve Tic. AŞ”nin yönetim kurulu üyelerinin kusurlu fiilleri ile şirket
alacaklılarının doğrudan zarara uğraması nedeniyle uğradıkları zararın
şahsen ve müteselsilen tazminidir. Zira davacılar, davalı yönetim kurulu üyelerinin “C…. Kimya Sanayi ve Tic. AŞ”nin içini boşaltarak, aynı
yerde “C… Tutkal ve Kimya Sanayi Tic. İth. İhr. AŞ”yi kurduklarını; bunun ise alacaklıların alacaklarının tahsilini imkânsız kılma girişimleri
olduğunu bildirmektedir. Gerçekten de dava dilekçesinde davacılar,
kazadan hemen sonra davalıların şirkete ait ve kazaya karışan aracı
sattıklarını; alacaklıların takibini sonuçsuz bırakmak için “C… Tutkal
ve Kimya Sanayi Tic. İth. İhr. AŞ” adı altında yeni bir şirket kurarak aynı
adreste ticarî faaliyetlerine devam ettiklerini; mahkeme kararına göre
borçlu olan şirketin ise Türk Ticaret Kanunu’ndaki izlek (prosedür) yerine getirilmeden uydurma bir adrese taşınmış gibi gösterildiği, adeta
yok edildiğini iddia etmişlerdir.
B. Hüküm ve Gerekçesi
Ankara Asliye 5. Ticaret Mahkemesi, davalı yönetim kurulu üyelerinin sorumlu olduklarını şu gerekçelere dayandırmıştır:
“…Toplanan delillerden, davalıların yönetim kurulu üyesi oldukları,
“C…. Kimya Sanayi ve Tic. AŞ”ye ait tankerin 25.8.1999 tarihinde neden olduğu trafik kazası sonucu, davacıların murisi ölmüştür. Çankırı Asliye Ceza
Mahkemesi’nde yapılan yargılama sonucu, C… AŞ’ye ait araç sürücüsü 6/8
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
181
Tamer BOZKURT
hakemli makaleler
oranında kusurlu bulunmuştur. Davacılar, araç maliki C… AŞ’ye aleyhine
Ankara Asliye 11. Hukuk Mahkemesi’ne 2000/88 esas sayıyla açtıkları maddî
ve manevî tazminat davasında yapılan yargılama sonucu, davacılar lehine
3.424.000.000 TL maddî, 18.000.000.000 TL manevî tazminat ödenmesine
karar verilir. Bu karar Yargıtay aşamasından geçerek kesinleşmiştir.
Bu arada kazaya karışan araç, malik şirket tarafından kazadan hemen
sonra satılır. Ayrıca davalı yönetim kurulu üyeleri, C… Tutkal Kimya Sanayi
ve Tic. İth. İhr. AŞ unvanlı yeni bir şirket kurar. Yeni şirketin adresi de eski
şirketle aynıdır. Keza uğraşı konuları da aynı olup, aynı müşteri çevresine
hitap ederler.
Davalı yönetim kurulu, borçlu şirketin adresinde daha sonra değişiklik yaparak sicile bildirmişler ise de, sicile bildirilen adreste üçüncü bir kişi
bulunmakta olup, şirket adresi olarak bildirilen adresin gerçeği yansıtmadığı
anlaşılmıştır.
Davacılar, asliye hukuk mahkemesinden aldıkları ilâmla, Ankara 4. İcra
Müdürlüğü’nün 2001/5117 esas sayılı takip dosyası ile takibe geçer ve ayrıca
Ankara Asliye 2. Ticaret Mahkemesi’nin 2001/524 esas sayılı davası ile borçlu şirketin iflâsına karar verilmesini ister ve şirketin iflâsına karar verilir. Bu
arada, davalılar aleyhine Ankara Asliye 17. Ceza Mahkemesi’nde alacakları
zarara uğratmaktan ve TTK’ya muhalefetten kamu davası açılır.
Borçlu şirketin bilânçosu ve gelir gider tablosuna göre, 1999 yılını
kâr ile kapattığı, 5.5.2000 tarihinde yapılan genel kurulda da sermayesini
10.000.000.000 TL’den, 50.000.000.000 TL’ye çıkarılmasına karar verdiği
görülmüştür.
Bilindiği gibi anonim ortaklıklar, borçlarından dolayı “şirket malvarlığı
ile” sınırlı sorumludur. Ancak yasa koyucu, bu sınırlı sorumluluk ilkesinin
sakıncalarını ortadan kaldırmak amacı ile şirket alacaklılarını da koruyan tedbirler alınması yoluna gitmiştir.
Anonim ortaklıklarda, alacaklıların çıkarlarının korunması bakımından,
ortaklığın malvarlığının korunmasının önemi büyüktür.
Bu nedenle; ortaklığın malvarlığının korunması için yönetim kurulu
üyelerinin şirkete, ortaklara ve alacaklılara karşı hem hukuki, hem cezai yönden sorumlu tutulmuşlardır. Anonim ortaklıkta, yönetim kurulu üyelerinin
sorumluluğu TTK’nın 336 vd. maddelerinde düzenlenmiştir.
TTK m. 336/5’e göre, yönetim kurulu üyeleri “gerek kanunun, gerekse
182
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Tamer BOZKURT
esas mukavelelerin kendilerine yüklediği sair vazifelerini kasten veya ihmal
neticesi olarak yapılmaması” halinde şirkete, ortaklara ve şirket alacaklılarına
karşı müteselsilen sorumludur.
Bu hükme göre, yönetim kurulu üyeleri için “kusura dayanan” bir sorumluluk öngörülmüştür.
Ayrıca anonim şirketlerde ortaklar kural olarak, sermaye payı ile sınırlı
sorumlu iken, şartları oluştuğunda yönetim kurulu üyeleri kişisel ve bütün
malvarlıkları ile sınırsız bir şekilde sorumludur.
Olayımıza gelince; dosya kapsamına göre, davalı yönetim kurulu üyelerinin C. Kimya ve Ticaret Sanayi AŞ’nin işlerini kaza tarihinden sonra kurdukları C. Tutkal ve Kimya Sanayi ve Ticaret İthalat-İhracat AŞ’ye devrederek, borçlu şirketi zarara uğrattıkları, borçlu şirketin içini boşalttıkları, şirket
malvarlığını azalttıkları, bu şekilde şirket alacaklılarını zarara uğrattıkları,
nihayetinde kusurlu hareketleri ile şirketin iflâsına neden oldukları kanaatine
varılmakla, ödenmeyen şirket borçlarından dolayı, yönetim kurulu üyelerinin
şahsi ve bütün malvarlıkları ile sınırsız bir şekilde, davacı alacaklılara karşı
sorumlu olduklarının tespitine karar verilmiştir”.
C. Temyiz Aşaması
Yukarıda incelediğimiz dava, maalesef temyiz edilmeden kesinleşmiştir. Sadece “C…. Kimya Sanayi ve Tic. AŞ” hakkında açılan ve
sonuçlandırılan iflâs davası, temyiz edilmiş; bu karar da Yargıtay 19.
Hukuk Dairesi’nin 7.2.2003 tarih ve E. 200/7191, K. 2003/1113 sayılı
kararı ile kesinleşmiştir (www.kazanci.com.tr). Ancak Yargıtay’ın benzer durumlarda Ankara Asliye 5. Ticaret Mahkemesi’nin yaklaşımını
benimsediği görülmektedir. Çünkü benzer bir olayda kusurlu ve kötü
yönetimleri ile anonim şirketin faaliyetlerinin durmasına ve bunun
sonucunda ortaklık aleyhine takip yapan alacaklının alacağını tahsil
edememesine neden olan yönetim kurulu üyelerinin alacaklı davacıya karşı doğrudan doğruya sorumlu olduğu görüşünü benimsemiştir. Ki
bu içtihat, daha sonra 11. Hukuk Dairesi’nin yerleşik içtihadı hâline
gelmiştir. Kararda şöyle denilmiştir: “Dava, dava dışı anonim şirketin yönetim kurulu üyeleri olan davalıların sorumluluğundan kaynaklanan tazminat davası olup, davacı, dava dışı anonim şirketten alacaklı olan bir şirkettir.
Ortaklar ve alacaklılar, yönetim kurulu üyelerinin kusurlu yönetimi nedeniyle doğrudan doğruya zarara uğramaları durumunda, yönetim kuruTBB Dergisi, Sayı 83, 2009
183
Tamer BOZKURT
hakemli makaleler
lu üyeleri aleyhine, hükmedilecek tazminatın doğrudan kendilerine verilmesi
şartıyla sorumluluk davası açabilirler. Dava konusu olayda da, alacaklı sıfatı
ile dava açan davacı şirket, davalıların kusurlu yönetimi ile doğrudan kendisi
zarara uğradığından, mahkemece hükmedilen tazminatın davacı şirkete verilmesi gerekir… dava, TTK’nın 336 ncı maddesi hükmü uyarınca dava dışı
anonim şirketin yönetim kurulu üyeleri olan davalıların sorumluluğundan
kaynaklanan tazminat davası olup, davacı, dava dışı anonim şirketten alacaklı olan bir şirkettir. Dairemizin 11.6.1981 gün ve E.2329 ve K.2988 sayılı
ilke kararında benimsendiği gibi, ortaklar ve alacaklılar, yönetim kurulu
üyelerinin kusurlu yönetimi nedeniyle doğrudan doğruya zarara uğramaları
durumunda, yönetim kurulu üyeleri aleyhine, hükmedilecek tazminatın doğrudan kendilerine verilmesi şartıyla sorumluluk davası açabilirler. Dava konusu olayda da, alacaklı sıfatı ile dava açan davacı şirket, davalıların kusurlu
yönetimi ile doğrudan kendisi zarara uğradığından, mahkemece hükmedilen
tazminatın davacı şirkete verilmesi gerekirken, TTK’nın 309 ncu maddesi
yanlış değerlendirilerek borçlu sıfatı bulunan dava dışı anonim şirket lehine
tazminata hükmedilmesi doğru görülmemiş, kararın davacı yararına bozulması gerekmiştir”.50
Somut olaydan anlaşıldığı gibi, burada ise “C…. Kimya Sanayi ve Tic. AŞ”nin üyeleri bunu kasıtlı olarak yapmıştır. Dolayısıyla
Yargıtay’ın sırf kötü yönetimleri ile şirketin faaliyetlerinin durmasına
neden olan yönetim kurulu üyelerinin sorumluluğuna gidilebileceğini
benimsemesi karşısında, alacaklılardan mal kaçırmak için çok benzer
ticaret unvanı ile yeni bir şirket kuran ve alacaklıların takibini sonuçsuz bırakan üyeler için herhalde evleviyetle uygulardı.
D. Değerlendirme ve Yargıtay Uygulaması
Anonim şirketler, şirketler hukuku alanında yapılan tasnifler içinde, sermaye şirketi özelliği gösterir. Sermaye şirketlerini, özellikle şahıs şirketlerinden ayırt eden temel unsur ise, ortaklarının sorumluluğuna getirilen sınırlamadır. Gerçekten de Türk Ticaret Kanunu’nun
269. maddesinin II. fıkrasında anonim şirket için, 503. maddesinde
de limited şirket için, ortakların sınırlı sorumlu olduğu açıklanmıştır.
Ancak hemen belirtelim ki, kanun koyucu sermaye şirketlerinin ortaklarının şirkete güvenle ortak olabilmesini sağlamak için, bu sorum50
11. HD, 11.3.2002, E. 2001/9498, K. 2002/2079 (www.kazanci.com.tr).
184
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
Tamer BOZKURT
hakemli makaleler
luluğun aynı zamanda “şirkete” karşı olduğunu, dolaylı yollardan da
olsa hükme bağlamıştır. Gerçekten de sermaye şirketlerinde ortakların
sınırlı sorumluluğu, şirket tüzel kişiliğine karşıdır. Yani sermaye koyma borcunun alacaklısı olan şirket tüzel kişiliğinden başka bir kişinin
(iflâs ve tasfiye durumu hariç), ortağa yönelmesi söz konusu olamaz.
Şirket tüzel kişiliği borçlarını ödeyemez durumda olsa bile, alacaklının
–henüz sermaye koyma borcunu yerine getirmese bile– şirket ortağına
başvurması mümkün değildir. Alacaklı bu durumda şirketin iflâsını
isteyebilir ve bu durumda da resmî tasfiye organı olan iflâs idaresi,
taahhüt ettiği sermaye payını henüz ödememiş paydaşlardan talepte
bulunabilir. Şirket alacaklısının, ortağa üçüncü kişi muamelesi yapıp
İcra ve İflâs Kanunu’nun 89. maddesinde öngörülen haciz ihbarnamesini göndermesi de mümkün değildir.51
İşte bu sorumluluk rejimi, anonim şirketin alacaklılarının korunması bakımından bir dengesizlik yaratmakta; bugün için geçerli olan
esas sermaye sistemi gereğince 50.000 YTL’lik sermaye taahhüdü de
gerçek bir koruma sağlamaktan uzak kalmaktadır.
Son on yıllarda, anonim şirketler hukukunu en çok meşgul eden
sorun, alacaklıların nasıl etkin olarak korunacağı sorunudur. Doktrin
ve yargı uygulamasına da yansıyan perdenin kaldırılması ilkesi, özellikle bu kaygıların sonucu olarak ortaya çıkmıştır. Bu kuram ile tüzel
kişilik perdesinin arkasına sığınarak, sınırlı sorumluluk ilkesini kötüye kullanan ve alacaklıların zarara uğratılması önlenmeye çalışılmaktadır.
İşte yukarıda çözüme bağlanmış olan karar da bu tartışma ve kaygıların ürünüdür. Olayda tazminat borcu altına gireceklerini anlayan
şirket yönetim kurulu üyeleri, mevcut şirketi tasfiye etmeden, çok benzer bir ticaret unvanı ile faaliyetine devam etmekte; eski müşteri portföyü ile de ilişkilerini koparmadan sürdürmektedir. Mahkemeden alınan ilâmla hacze giden alacaklı ise, davanın davalı tarafını oluşturan
“C…. Kimya Sanayi ve Tic. AŞ”yi “kâğıt” üzerinde bulmaktadır. Yapılan araştırmada, “C…. Kimya Sanayi ve Tic. AŞ” adı altında, aynı yerde
faaliyette bulunan; eski şirketin “kopyası” niteliğinde bir şirketle karşılaşmak, alacaklı açısından zorlukları da beraberinde getirmiştir. Zira
yönetim kurulu üyeleri, yeni bir şirket kurup, eski şirketin malvarlığı51
Eriş, Gönen, Anonim Şirketler Hukuku, Ankara 1995, s. 64.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
185
Tamer BOZKURT
hakemli makaleler
nı yeni şirkete aktarmış; böylece sözde eski şirketin haczedilecek bir
malvarlığı bulunamamıştır. Dilekçeler safhasında, bu borcun yönetim
kurulu üyelerinin şirketi yönetirken basiretsiz davranışları yüzünden
olmadığı; bu yüzden de üyelerin sorumlu tutulamayacağı şeklinde
ifade edilmiştir. İlk bakışta doğru gibi görünen bu yaklaşımın aslında
doğru olmadığı açıktır. Çünkü üyeler, haksız fiil niteliğindeki davranışları ile alacaklılara doğrudan zarar vermiştir ve bundan alacaklılara
karşı doğrudan sorumlu olacağı kuşkusuzdur.
Yukarıda yapılan açıklamalar çerçevesinde, Ankara 5. Asliye Ticaret Mahkemesi’nin kararının hukuken doğru olduğu kanaatindeyiz.
Ancak kararla ilgili olarak belirtilmesi gereken noktalar olduğu düşüncesindeyiz.
Mahkemenin sorumluluğa hükmederken, doğrudan ve dolaylı zarar ayırımına girmemesi, gerekçe açısından bizce eksikliktir. Zira Türk
Ticaret Kanunu’nun 336, 339, 340 ve onun atıf yaptığı 309. maddenin
tartışılması yerinde olurdu. Çünkü bu davanın esas dayanağı, Türk Ticaret Kanunu’nun 339 ve 340. maddelerin yaptığı atıfla, Kanun’un 309.
maddesi ile Borçlar Kanunu’nun 41. maddesidir. Üyeler, haksız fiil niteliğindeki eylemleriyle alacaklılara doğrudan zarar verirse, üyelerin
tüm malvarlıkları ile ve sınırsız bir şekilde alacaklılara karşı sorumlu
olacağı pek tabiidir. Nitekim bu konuda ilk ilke kararı niteliğinde olan,
Yargıtay 11. Hukuk Dairesi’nin 11.6.1981 ve E. 1981/2329, K. 1981/2988
sayılı kararındaki şu tespitler çarpıcıdır: “Gerçekten, TTK’nın 340. maddesine iyi bir yorum getirilmesi gerekmektedir. Bunun için de TTK’nın 309.
ve 336. maddelerinin dikkatle gözden geçirilmesi lüzumludur. TTK’nın
309/1. maddesi incelendikte burada şirketin uğradığı zararlardan söz edildiği
görülmektedir. Diğer bir deyimle ortak veya alacaklılar direkt zarara uğramamışlardır. Şirketin zarar etmesi nedeni ile ortak veya alacaklıların dolayısıyla
bir zarara uğramaları söz konusudur. İşte bu halde dahi kanun koyucu, şirket
ortak veya alacaklısına dava hakkı tanımış ve fakat zarara uğrayan şirket olduğu cihetle, ortak veya alacaklının açacakları davada bir zarar tespit edilirse
tazminatın şirkete verileceği hükmünü getirmiştir. TTK’nın 336. maddesinde
ise, şirket yöneticilerinin şirket, ortak ve alacaklılara karşı doğrudan doğruya
olan sorumlulukları düzenlemiştir. Yani ortak veya alacaklı doğrudan doğruya bir zarara uğramışlarsa, bu hususta dava açabilirler ve tazminatı kendilerine isteyebilirler. TTK’nın bu hükümlerinin alındığı İsviçre Borçlar Yasasının
bu konudaki uygulaması da bu yöndedir, çünkü dikkat edilecek bir husus da
TTK’nın 336. maddede kanun koyucu dava yönünden hiçbir sınırlama getir186
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Tamer BOZKURT
memiş, konunun hallinde BK’nın 41 ve devamı maddelerinin yeterli olacağı
düşünülmüştür denilmektedir. ( F. De Steiger, Le Broit Des Societe Amonymes En Suisse, 1973, s. 301, 302 ), ( Doğrudan doğruya ve dolayısıyle zarar
için bk. Dr. Turhan Tan, Anonim Şirketlerde idare meclisi azalarının Hukuki
mesuliyeti, s. 42 vd. ). O halde, ortak veya alacaklının tazminatı kendi adlarına isteme haklarının mevcudiyetini kabul etmek gerekir. O şartla ki kendileri
doğrudan doğruya bir zarara uğramış olsunlar. Bu durumda, TTK’nın
340. maddesinin yukarıda açıklanan ve kabul edilen duruma göre yorumlanması gerekir. İsviçre metninde mevcut olmayan TTK’nın 340. maddesine
göre, 336. madde gereğince yönetim kurulu üyelerine yöneltilen sorumluluk
hakkında 309. madde hükmü de uygulanır. Bir kere 340. madde 309. maddenin tüm olarak uygulanacağını göstermemiş, sadece 309. maddenin sorumluluğa ait hükümlerinin tatbik edileceğini belirtmiştir. Tazminatın şirkete veya
ortağa verilmesi ( tazminatı, yönetici, her iki halde de, ödeyeceğine göre ),
sorumluluk hükümleriyle ilgili değildir. İkincisi de, ortağın veya alacaklının
doğrudan doğruya uğradığı zarardan doğan tazminatın şirkete verilmesinin
bir anlamı da olamaz. Üstelik bu halde alınacak bir tazminatın değeri de kalmaz, şöyle ki, ortak 50.000 liralık bir zarara uğradığını ispat etmiş olsa ve bu
tazminat şirkete verilse, şirketin 100 ortağı olduğu kabul edilecek olursa, ortağın eline uğradığı 50.000 liralık zarar karşılığı 500 lira geçecektir ki bunun da
kabul edilebilecek bir sonuç olmadığı meydandadır. Bu durumda, TTK’nın
340. maddesindeki 309. maddeye yapılan göndermenin sadece sorumluluk halleriyle sınırlı olduğunun ve 390. maddedeki “hükmolunacak
tazminat, şirkete verilir” hükmünün 336. maddedeki doğrudan doğruya zarar hallerine uygulanmayacağının kabulü gerekmektedir. Çünkü
340. maddedeki 309. maddeye gönderme mutlak değil, sınırlı bir göndermedir
(Aksi fikir, Dr. Turhan Tan, a. g. e,. s. 44, 45). O halde olayda davacıların
doğrudan doğruya uğradıkları bir zarar bulunup bulunmadığını araştırmak
ve bu husus tesbit edilirse yöneticilere ve TTK.nun 359. madde gereğince denetçilere karşı açılmış olan davanın kabulü ve hükmün davacılar yararına
tesis edilmesi gerekir”.52 Yargıtay’ın verilen bu ilke kararından sonra ise,
bu konudaki içtihatları yerleşik hale gelmiştir.53
52
53
www.kazanci.com.tr.
Yargıtay’ın buna benzer kararları da bulunmaktadır: “Yönetim kurulu üyelerinin basiretsiz ve kusurlu yönetimleri sonucu ortaklık iflâs etmiş ve borçlarını ödeyememiş ise, bu
ödenmeyen borçtan yönetim kurulu üyeleri sorumludur”, [11. HD, 6.11.1985, E. 4914/K.
5897 (Eriş, a. g. e., s. 1952)]; “Dairemizin 11.6.1981 gün ve E. 2329 ve K. 2988 sayılı ilke
kararında benimsendiği gibi ortaklar ve alacaklılar TTK’nın 336. maddesinde ise doğrudan doğruya zarara uğramaları durumunda yönetim kurulu üyeleri aleyhine hükmedileTBB Dergisi, Sayı 83, 2009
187
Tamer BOZKURT
hakemli makaleler
cek tazminatın doğrudan kendilerine verilmesi şartıyla sorumluluk dav[]ası açabilecekleri
kabul edilmiş olmasına, diğer taraftan dava dışı müflis şirketin yönetim kurulu üyelerinin
davacılardan mal kaçırmak amacıyla ve muvazaalı şekilde şirketin malvarlığını başkalarına devrettiklerini, böylece şirketin iflasına neden oldukları ve teminatsız alacaklılarının
tahsilinin güçleştiğini, zararın sorumlu yönetim kurulu üyelerinden alınması gerektiğini ileri sürdüklerini ve gerçekten şirketin iflasına karar verilip bu kararın da kesinleşmiş
olmasına ve davacıların, dava dışı müflis şirketin yönetim kurulu üyeleri hakkında dava
açma haklarının bulunduğu da dikkate alınarak…” [11, HD, 17.5.1994, E. 1993/4314,
K. 1994/4368 (www.kazanci.com.tr)]. “…Anonim ortaklığın konu ve amacına aykırı
işlem yapan yönetim kurulu üyeleri, bu eylemleri sonucu ortaklıkla ilişki kuranlara zarar verirse, TTK’nın 336. maddesi uyarınca sorumlu olur” [11. HD, 5.5.1994, E. 7518,
K. 3878 (Eriş, a. g. e., s. 1965]; “Dava, dava dışı anonim şirketin yönetim kurulu üyeleri olan davalıların sorumluluğundan kaynaklanan tazminat davası olup, davacı, dava
dışı anonim şirketten alacaklı olan bir şirkettir. Ortaklar ve alacaklılar, yönetim kurulu
üyelerinin kusurlu yönetimi nedeniyle doğrudan doğruya zarara uğramaları durumunda,
yönetim kurulu üyeleri aleyhine, hükmedilecek tazminatın doğrudan kendilerine verilmesi şartıyla sorumluluk davası açabilirler. Dava konusu olayda da, alacaklı sıfatı ile dava
açan davacı şirket, davalıların kusurlu yönetimi ile doğrudan kendisi zarara uğradığından,
mahkemece hükmedilen tazminatın davacı şirkete verilmesi gerekir”, [11. HD, 11.3.2002,
E. 2001/9498, K. 2002/2079 (www.kazanci.com.tr)]; “…Dava anonim şirket yöneticisinin
eylemlerinden doğan zararların tazmini istemine ilişkindir. Davacılar, davalı yöneticinin
şirketi borçlandırarak, aleyhlerine takipte bulunmasına, hacizler yapılmasına neden olduğunu ve şirket makinelerini kendi çıkarına kullandığını ileri sürerek bu zararların tazminini istemektedirler. Yöneticilerin eylemleri doğrudan zarara yol açmışsa, yani bu eylemler
sonunda yöneticiler, ortakların veya alacaklıların mal varlığında doğrudan azalmaya yol
açmışsa, bu zararı veren yöneticilere karşı, zarar gören adına tazmin istemiyle dava açılması mümkündür. Ancak zarar doğrudan değil, dolayısı ile, yani ortak veya alacaklının değil, onların çıkarlarının bağlı olduğu şirket varlığında azalma oluşmuşsa, yönetim kurulu
üyelerine karşı açılacak davada, hükmolunacak tazminatın şirkete verilmek üzere istenmesi
gerekmektedir”. [11. HD, 7.3.2002, E. 2001/10145, K. 2002/1999 (www.kazanci.com.
tr].
188
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Şafak PARLAK
ORGAN BAĞIŞI VE ORGAN NAKLİNDE
ORTAYA ÇIKAN SORUNLAR
Şafak PARLAK∗
1.
Organ Nakli, Konuya İlişkin Yasal Düzenlemeler ve Tarihi Gelişim
I.
Genel Olarak
Hayatın kaçınılmaz gerçeklerinden biri olarak ölüm, özellikle yakınını kaybeden insanlar için karşılaştıkları en üzücü ve zor durum iken;
hayatın garip bir cilvesiyle organ nakli bekleyen bir hasta için umut
ışığı olabilmektedir. Tıp bilimindeki gelişmeler ile organ nakilleri artık
uzun süreli iyileşmeler sağlayan ve hayat kalitesini artıran, güvenli ve
başarılı tıbbi operasyonlar haline gelmiş; risk taşıyan operasyonlar olmaktan çıkarken yaygın cerrahi bir uygulama halini almıştır.
Organ nakli son derece önemli bir konu olmasına rağmen, bugün
itibarıyla ülkemizde gerekli olan seviyeye ulaşabilmiş değildir. İstatistiki veriler Türkiye’nin bu konuda gelişmiş ülkelerin ne kadar gerisinde kaldığını göstermeye yeterlidir. Dünya Transplantasyon Birliği’nin
2000 yılında Roma’da kabul ettiği karara göre milyon nüfusa donör
sayısı 25’tir. Dünya ortalamasına ilişkin veri bu olmakla beraber, 2004
yılı rakamlarına göre, milyon nüfus başına kadavra donör sayıları
İspanya’da 34.6, İtalya’da 21.1, Fransa’da 20.9, Almanya’da 13.8 iken,
bu rakam ülkemizde 2,0’dir. Sağlık Bakanlığı rakamlarına göre ülkemizde en çok nakli gerçekleştirilen organlar olan böbrek, karaciğer1 ve
Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Medeni Hukuk Anabilim Dalı araştırma görevlisi.
1
Dünyada da bekleme listelerindeki alıcıların çoğunu böbrek ve karaciğer nakli için
bekleyen hastalar oluşturmaktadır. Kalogjera, Liliana, New Means of Increasing
the Transplant Organ Supply, Ethical and Legal Issues, The Human Rights Magazine, Fall 2007, s.19.
∗
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
189
Şafak PARLAK
hakemli makaleler
kalp nakillerinde bile ihtiyacın çok gerisinde kalınmıştır. Üstelik bu
konudaki ihtiyaç yıllara göre artan oranda devam ederken; organ bağışı, yıllara göre artmakla beraber, aynı oranı yakalayabilmiş değildir.
Mesela, 1999 yılında 3220 hasta böbrek nakli için sırada beklerken, bu
sayı 2004 yılında 8536’ya ulaşmış bulunmaktadır. Diğer taraftan kırk
bin hasta organ nakli için beklerken, her yıl on bin hasta gerekli organ
nakli yapılamadığından hayatını kaybetmektedir.2 Aynı şekilde söz
konusu yılda karaciğer nakli için sıra bekleyen hasta sayısı 344 iken,
bu rakam 2004 yılında 759’a ulaşmış bulunmaktadır. Yine diyalizdeki
hasta sayısındaki yıllık artış oranı senelere göre değişmekle birlikte ortalama %15’in altına pek düşmemektedir.3
Organ ve doku naklinde ortaya çıkan en temel sorun organ bağışının ve dolayısıyla organ naklinin yeterince yaygınlaşamamasıdır.4 Diğer ülkelerde olduğu gibi, ülkemizde de organ nakli birçok tartışmaya
neden olmuştur. Organ nakli sorunu bir tıbbi müdahale türü olarak
ele alınmış ve hukuki açıdan doğurduğu sorunlara çözüm aranmaya
2
3
4
Şubat 2007 verilerine göre 7000 kişi organ nakli için sıra beklerken yaşamını yitirmiştir. Akyıldız, Sunay, 2238 Sayılı Yasa ve Hasta Hakları Boyutu ile Organ Bağışı, A’dan Z’ye Sağlık Hukuku Sempozyum Notları, İstanbul 2007, s. 289; Amerika’da
da altmış binden fazla Amerikalı organ nakli için sırada beklerken, her yıl sadece
yirmi bin civarında naklin gerçekleştirilebildiği belirtilmektedir. Üstelik bekleme
süresi de eyaletlere göre değişebilmektedir; örneğin, benzer nitelikte nakil bekleyen iki hasta için New York’da bu süre 511 günü bulabilirken, New Jersey’de sadece 56 günle sınırlı kalabilmektedir. Block, Walter, Human Organ Transplantation:
Economic and Legal İssues, http://www.walterblock.com/publications/human_organ_transplantation.pdf (2.05.2008).
Geniş bilgi için bkz. http://www.istanbulsaglik.gov.tr/w/sb/tedk/pdf/organ_
nakli_genel_istatistikler.pdf (2.05.2008); ayrıca bkz. Zeytin, Zafer, Organ Naklinde
Kişinin Kendi ve Başkasının Geleceğini Belirleme Hakkı, Organ ve Doku Naklinde
Tıp Etiği ve Tıp Hukuku Sorunları, I.Uluslararası Tıp Etiği ve Tıp Hukuku Kongresi Bildiri Kitabı, İstanbul 2007, s. 252; Yine bkz. Taşkın, Ahmet, Organ ve Doku Nakillerinde
Hekimin Cezai Sorumluluğu, Ankara 1997, s. 61-62.
Amerika’da yapılan bir ankette alınan sonuca göre, halkın %70’i organlarını tamamen veya kısmen bağışlamaya istekli olduklarını ifade etmişlerdir. Ancak Amerikalılara aile üyelerinden birinin organlarını bağışlamaları hususu sorulduğunda,
sadece %36’sının olumlu yanıt verdiği saptanmıştır. Oranlardaki bu belirgin fark,
organ kıtlığının, organ bağışına karşı kamusal bir tepki veya itirazdan ötürü değil,
ölen vericinin dileklerini yerine getirmede başarılı olamayan sistemden kaynaklandığını göstermektedir. Douglas, Lisa, Organ Donation, Procurement and Transplantation: The Process, The Problems, The Law, UMKC Law Review Vol:65:2, 201
(1996-1997)
http://heinonline.org/HOL/PDF?handle=hein.journals/umkc65&collection
=journals&id=211&print=30&sectioncount=1&ext=.pdf.
190
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Şafak PARLAK
çalışılmıştır. 1979 yılında 2238 sayılı Organ ve Doku Alınması, Saklanması, Aşılanması ve Nakli Hakkında Kanun’un5 yürürlüğe girmesiyle
bu konudaki sorunlar büyük ölçüde çözüme bağlanmıştır.6 Söz konusu kanunda, sonraki bölümlerde inceleyeceğimiz üzere, canlıdan ve
ölüden organ alınması ve naklinin hangi şartlar altında geçerli olacağı,
organ naklini gerçekleştirecek hekimlerce uyulması gerekli olan kuralların neler olduğu ve benzer konular düzenlenmiştir.7
II. Organ Naklinin Tanımı ve Organ Nakli Kanunu’nun Uygulama Alanı
A. Organ Naklinin Tanımı
Organ bağışı ve organ nakli birbirinden ayrı düşünülmesi mümkün olmayan içiçe geçmiş kavramlardır. Zira kural olarak organ bağışı olmaksızın organ naklinin gerçekleştirilmesi düşünülemez. Organ
bağışı kişinin sağlığında ya da öldükten sonrası için organlarını kronik organ hastası olan kişilere nakledilmesi için bağışlamasıdır. Organ
nakli ise başka hiçbir tıbbi çözüm olmadığı için bir insanın organ veya
dokularını ihtiyacı olanlara bağışladıktan sonra, bu organ veya dokuların tedavi amacıyla nakledilmesidir.8
Organ naklinden bahsedildiğinde akla çeşitli olasılıklar gelmek5
6
7
8
Çalışmamızda anılan kanunu kısaca “Organ Nakli Kanunu” olarak adlandırmayı
uygun görüyoruz.
Anılan Kanun ile konuya ilişkin hukuki problemlerin aşılmasında gelişme kaydedilmiş olmakla birlikte, tıbbın ihtiyaç gösterdiği noktalardaki hukuki tıkanıklıkları
gidermek amacıyla “Organ, Doku ve Hücre Nakli Hizmetleri Hakkında Kanun Tasarısı” hazırlanmıştır. Bunun yanında organ bağışının yetersizliği halen toplumsal
bir sorun olarak güncelliğini korumaktadır.
İsviçre’de ise organ, doku ve hücre nakli alanında kapsamlı bir transplantasyon yasası (Bundesgesetz über die Transplantation von Organen, Geweben und
Zellen) 8.10.2004 tarihinde kabul edilmiş, 1.07.2007 tarihinde yürürlüğe girmiştir. Yasa sadece insandan insana yapılan nakilleri düzenlemekle kalmayıp; organ, doku, hücre nakillerinin farklı boyutlarıyla ilgili hükümler de içermektedir.
Akyıldız, s. 288. Organ nakli, tedavisi mümkün olmayan hastalıklar nedeniyle görev yapamayacak derecede hasar gören organların yerine, canlı veya ölüden alınan
yeni, sağlam organın konularak hastanın tedavi edilmesidir, http://www.bsm.
gov.tr/hiz_hast03.htm (2.05.2008). Bir diğer tanıma göre, organ veya doku nakli,
bir bağışlayıcıdan (vericiden) bir alıcıya iyileştirme amacıyla doku veya organların
nakledilmesidir. Hakeri, Hakan, Tıp Hukuku, Ankara 2007, s. 424; yine bkz. İpekyüz, Filiz Yavuz, Türk Hukukunda Hekimlik Sözleşmesi, İstanbul 2006, s. 33.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
191
Şafak PARLAK
hakemli makaleler
tedir. Esas olarak nakil ya kişinin kendi dokularının vücudunun bir
yerinden başka bir yerine nakledilmesi şeklinde gerçekleşmekte ya da
bu dokular bir başka kişiye nakledilmektedir. Bunun yanında insan dışında bir canlıdan alınan dokuların da nakli mümkün olmaktadır.9 Ancak bizim inceleme konumuz uygulamada en çok karşılaşılan ve önem
arz eden bir bağışlayıcıdan (vericiden) bir alıcıya iyileştirme amacıyla
yapılan organ ve doku nakilleridir.
Bir kimsenin kendisi için yararı olmadığından kendi organını
veya dokusunu, rızasıyla da olsa bir başkasına vermesi esasen kişilik haklarına aykırıdır. Organını veren kişinin rızası eylemi tek başına
hukuka uygun kılmaz. O nedenle, genel hükümlere göre canlılardan
organ veya doku nakli mümkün olmadığından, konuya ilişkin özel
bir düzenleme ile bu tür tıbbi müdahalelerin hukuka uygun kılınması
zorunluluğu vardır ve bu zorunluluk da hukukumuzda Organ Nakli
Kanunu ile sağlanmıştır.
B. Organ Nakli Kanunu’nun Uygulama Alanı
Organ nakli iki türlü olabilir: Yaşayanlardan organ nakli veya ölmüş kişilerden organ nakli. Bugün çoğu organın nakli mümkün hale
gelmiştir.10 Gerek Organ Nakli Kanunu gerekse Türk Ceza Kanunu insanlar arası organ veya doku naklini düzenlemektedir.11 Aynı insan
üzerinde yapılan organ veya doku nakli serbesttir ama bu kanunların
kapsama alanı içinde değildir. Keza hayvanlardan yapılan organ veya
doku nakli de yasal bir düzenleme konusu olmadığından yasaklanmamıştır ve tıbbi müdahalenin genel şartlarına tabidir.
9
10
11
Atamer, Yeşim, Ölüden Organ Naklinin Beraberinde Getirdiği Bazı Hukuki Sorunlar,
MHB, Y:19-20,1999-2000, S:1-2, s. 118.
Block, s. 13; 2238 sayılı Organ Nakli Kanunu’nun kapsamı incelenirken; MK’nın 23.
maddesine 23.11.1990 yılında 3678 sayılı Kanun ile eklenen, insan kökenli biyolojik maddelerin alınması,aşılanması ve naklinin yazılı rıza ile mümkün olduğunu
düzenleyen fıkra da göz önünde tutulmalıdır. Doktrinde Gürzumar “insan kökenli
biyolojik madde” deyiminden 2238 sayılı Kanunun kapsamı dışında kalan kan,
sperm, yumurta gibi bedenden ayrıldıktan sonra yine beden tarafından kendiliğinden yenilenebilen maddelerin anlaşılması gerektiğini ve MK m. 23/III kapsamına
yalnız bu maddelerin alınması, nakli ve aşılanmasının dahil edilmesi gerektiğini
belirtmektedir. Gürzumar, Osman Berat, Özel Hukukumuzda Organ Nakli ve 2238
Sayılı Yasa Üzerine Düşünceler, ABD. 1991, Y:48, S:3, s. 380.
Ayan, Mehmet, Tıbbi Müdahalelerden Doğan Hukuki Sorumluluk, Ankara 1991, s. 17.
192
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Şafak PARLAK
Organ naklinin ne amaçla yapılacağı birçok ülke hukukunda sınırlamalara tabi tutulmuştur. Organ naklinin sadece başka bir insana
tedavi amacıyla naklini mümkün kılan düzenlemeler yaygın ise de,
Türk hukukunda Organ Nakli Kanunu’nun geniş tanımlaması sonucu
bu tür bir sınırlamadan bahsedilemez. Kanun tedavi, teşhis ve hatta bilimsel amaçlarla organ ve doku alınmasına izin vermektedir (ONK m.
1). Ancak bilimsel amaçlar çerçevesinde organ naklinin dar yorumlanmasında fayda vardır. Özellikle canlı vericiden bu amaçla nakil yapılması kesinlikle kabul edilmemelidir. Bu konudaki bir taahhüdün MK
m. 23’e aykırılık nedeniyle batıl sayılması gerekir. Cesetten bilimsel
amaçla organ alınması ise ONK m. 14/IV’e tabi olacaktır.
Organ Nakli Kanunu’nun uygulama alanına yaşayan kişilerden
ve ölüden organ naklinin gireceğini belirtmiştik. Dolayısıyla hiç hayata gelmemiş olan embriyodan doku nakledilmesi gibi bir sorun bu
kanun kapsamında ele alınamaz ve özel bir düzenlemeyi gerektirir.
Zira ancak canlı olarak doğmuş olanların ölümü söz konusu olabilir.
Dolayısıyla kürtaj sonucu ana rahminden tahliye edilen embriyodan
veya düşük sonucu kaybedilen dölütten (cenin) organ ve doku nakli
amacıyla faydalanılması ayrı bir sorun oluşturur ve ayrı bir yasal düzenleme gerektirir12.
Gerek ölüden gerekse yaşayan kişilerden yapılan organ nakillerinin yeterli olmaması hayvanlardan insanlara organ nakli tartışmalarını gündeme getirmiştir13. Bu konuda hekim biri tıbbi, diğeri hukuki
iki tür problemle karşılaşabilir. Hayvandan organ nakline ilişkin tıbbi
problem, nakledilen bünyenin organı kabul etmemesi veya alıcının
nakil sebebiyle bulaşıcı bir hastalığa yakalanması riskidir. Hayvandan insana organ naklinde hekimin karşılaşacağı ikinci problem hukukidir. 1990 yılında Alman Medeni Kanunu’na (BGB) eklenen § 90a
12
13
Atamer, s. 119, dp. 12 ve 13; Hakeri, Hakan, Organ veya Doku Ticareti Suçu, ,
Organ ve Doku Naklinde Tıp Etiği ve Tıp Hukuku Sorunları, I.Uluslararası Tıp Etiği ve
Tıp Hukuku Kongresi Bildiri Kitabı, İstanbul 2007, s. 242. İsviçre’de embriyo ve fetüs
kökenli insan dokularının, hücrelerinin bağışlanması konusu eleştiri toplamakta,
bu uygulamaların kürtaja gerekçe gibi gösterilebileceği dile getirilmektedir. Bkz.
Edisan/Akgül/Kadıoğlu, Organ Nakliyle ilgili Yasal Düzenlemeler Çerçevesinde
İsviçre ile Türkiye Arasında Bir Karşılaştırma, Organ ve Doku Naklinde Tıp Etiği ve
Tıp Hukuku Sorunları, I.Uluslararası Tıp Etiği ve Tıp Hukuku Kongresi Bildiri Kitabı,
İstanbul 2007, s. 604-605, dp.5.
Özel, Çağlar, Medeni Hukuk Açısından Ölüm Anının Belirlenmesi ve Ceset Üzerindeki Hakka İlişkin Bazı Düzenlemeler, AÜHFD, 2002, C.51, S:1, s. 65.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
193
Şafak PARLAK
hakemli makaleler
hükmüyle, hayvanların eşya olmadığı ve özel kanun hükümleriyle korunacağı, aksine bir düzenleme olmadığı takdirde, eşyaya ilişkin hükümlerin uygun düştüğü müddetçe hayvanlara da uygulanması kabul
edilmiştir. Daha sonra İsviçre’de 4.10.2003 tarihinde İsviçre Medeni
Kanunu’na (ZGB) Art.641 a hükmü eklenmiştir. Söz konusu hüküm
BGB § 90a ile çok benzerlik arz etmektedir. Türk Medeni Kanunu’nda
böyle bir hüküm mevcut değildir.
Hayvanlardan organ nakli konusunda 2238 sayılı Organ Nakli
Kanunu uygulanamamaktadır, zira kanun insandan insana organ ve
doku naklini düzenlemektedir. Kanun’un 2. maddesinde açıkça organ
ve doku deyiminden, insan organizmasını oluşturan her türlü organ
ve doku ile bunların parçalarının anlaşılacağı ifade edilmiştir. Yine
hayvanlardan organ naklini yasaklayan bir hüküm de söz konusu olmadığından tıbbi müdahalelerin genel koşullarına uyulmak koşuluyla
mevzuatımız bunu yasaklamamaktadır. Ancak bu konuda başka bir
düzenleme olan 5199 sayılı Hayvanları Koruma Kanunu14 hükümlerini de dikkate almak gerekir. Söz konusu Kanun’ın m. 8/II’de “Hayvanların yaşadıkları sürece, tıbbi amaçlar dışında organ veya dokularının tümü
ya da bir bölümü çıkarılıp alınamaz veya tahrip edilemez.” hükmü yer almaktadır. Söz konusu hükme göre organ veya doku nakli ancak ölü
hayvandan yapılabilir. Çünkü aynı maddeye göre, canlı hayvandan
organ veya doku nakli kural olarak yasaktır. Bununla birlikte söz konusu hükümde tıbbi amaçlarla organ veya dokunun tamamen veya
bir bölümünün alınmasına müsaade edilmiştir. Bu sebeple söz konusu
hükmün, hayvanlardan insana organ ve doku nakledilmesine hukuki
engel teşkil etmediği doktrinde kabul edilmektedir. Çünkü böyle bir
halde insan hayatının kurtarılması söz konusudur. Yine Hayvanları
Koruma Kanunu “başkaca bir seçenek olmaması halinde, hayvanların bilimsel çalışmalarda deney hayvanı olarak kullanılmasına” olanak tanımaktadır
(m. 9/III). Hal böyleyken, bir insanın hayatının kurtarılmasına yönelik
olarak hayvanlardan organ ve doku naklinin evleviyetle mümkün olması gerekir. Benzer bir hüküm Alman Hayvanları Koruma Kanunu
(Tierschutzgesetz)15 ile benimsenmiş ve omurgalı hayvanların organ-
14
15
5199 sayılı Hayvanları Koruma Kanunu, Kabul Tarihi: 24.06.2004, RG, Tarih:
1.07.2004 Sayı: 25509.
Tierschutzgesetz (TSchG) der Bundesrepublik Deutschland in der Fassung vom
18.05.2006, BGBI. I S 1207.
194
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Şafak PARLAK
larının nakline müsaade edilmiştir.16
III. Organ Naklinin Tarihi Gelişimi Organ nakli alanında bugün alınan başarılı sonuçlar zorlu bir gelişim sürecinin ürünüdür. Nakledilecek organın yeni organizma içinde
yer alan damarlarla bağlantısının sağlanması ve böylece alıcının kan
dolaşımı sistemine dahil olması olasılığı doğduktan sonra tıp bilimi bu
alana daha yoğun eğilmeye başlamıştır. Özellikle böbrek nakli araştırmaların merkezinde yer almıştır. İlk defa 1933 yılında Rusya’da 26 yaşında bir kadına bir ölüden alınan böbrek nakledilmiş, ancak hasta iki
gün sonra ölmüştür. 1950 yılında Chicago’da yine bir ölüden böbrek
nakli, 1952’de Paris’te canlı vericiden böbrek nakli ameliyatları gerçekleştirilmiş ancak her birinde hasta kısa süre sonra ölmüştür. Bu sonuçlar organ nakli karşısındaki ikinci büyük engelin, nakledilen kişinin
bağışıklık sisteminin yabancı organa karşı gösterdiği tepki olduğunu
ortaya koymuştur. O dönemde ancak genetik yapısı tümüyle örtüşen
insanlar açısından bu tür bir ameliyatın başarı şansı vardı. Nitekim
1954’de Boston’da yapılan bir ameliyat ile 23 yaşındaki tek yumurta
ikizlerinden birinin böbreğinin diğerine aktarılması organ nakli tarihindeki ilk başarılı nakil sayılmaktadır. Bu ameliyat organ naklinin
tedavi yöntemi olarak benimsenmesi ve bu alandaki araştırmaların
sürdürülmesi açısından büyük bir teşvik olmuştur.17
1967 yılında Güney Afrika’da gerçekleştirilen kalp nakli ameliyatı
ile ise organ naklinde yeni bir çığır açılmıştır. Dr. Christian Barnard yönetiminde Cape Town’da gerçekleştirilen ameliyatta 24 yaşında trafik
kazasında ölen bir kadının kalbi 54 yaşında bir erkeğe nakledilmiştir.
Her ne kadar hasta 18 gün sonra ölmüşse de, bu iddialı müdahale bü16
17
Başpınar,Veysel, Organ Nakli Açısından Hekimin Aydınlatma Yükümlülüğü, Organ
ve Doku Naklinde Tıp Etiği ve Tıp Hukuku Sorunları, I.Uluslararası Tıp Etiği ve Tıp
Hukuku Kongresi Bildiri Kitabı, İstanbul 2007, s. 208; Konuya ilişkin tartışmalar ve
görüşler için bkz. Hakeri, s. 441-442.; Almanya’da konuya ilişkin yasal düzenlemeler, görüş ve tartışmalara ilişkin olarak bkz. Schreiber, Hans Ludwig, Hayvandan
İnsana Hücre-Doku-Organ Nakli- Hukuksal Görünüş, (Çev. Özer Özbek), Tıp ve Ceza
Hukuku, Karşılaştırmalı Güncel Ceza Hukuku Serisi, Ankara 2004, s. 91 vd.
Konuya ilişkin ayrıntılı olarak bkz. Atamer, s. 121-122; yine transplantasyonun tarihçesine ilişkin olarak bkz. Kalayoğlu, Münci, Dünyada ve Ülkemizde Organ Bağışı
ve Organ Nakli, A’dan Z’ye Sağlık Hukuku Sempozyum Notları, İstanbul 2007, s. 266267; http://www.onsayfa.com/forum/saglik/2119-organ-nakli.html (2.05.2008).
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
195
Şafak PARLAK
hakemli makaleler
tün dünyada, özellikle tıp ve hukuk camialarında uzun süre gündemde kalmıştır.18
İsviçre’de Jean-François Borell adlı eczacının “Cyclosporin” denen
doku reddini önleyen ilacı bulması ve bu ilacın 1982 yılında dünya çapında kullanıma sokulmasıyla bugün artık organ nakli nispeten yaygın ve rutin bir tıbbi müdahale halini almıştır.19
2. Canlıdan Organ ve Doku Nakli
I. Genel Olarak
Organ nakli tıbbi bir müdahaleyi zorunlu kılmakta ve bu müdahale sonucunda bir insan vücudundaki bir organ veya doku başka bir
kişinin vücuduna nakledilmektedir.20 Burada hasta olmayan (sağlıklı)
bir kişiden organ alındığı için, söz konusu müdahale bu kişi açısından,
bir yandan vücut bütünlüğüne yapılmış hukuka aykırı bir müdahale
teşkil etmekte; diğer yandan hasta bir kişiye sağlık kazandırmak ve
hatta onun yaşamasını sağlamak amacıyla yapıldığı için “üstün bir
amaca”, diğer bir ifadeyle “üstün bir özel yarara” hizmet etmektedir.
Görüldüğü üzere burada iki çıkar çatışmaktadır.
Kişilik haklarına dahil kişilik değerlerinin (ki bu kapsama öncelikle vücut bütünlüğü dahildir) korunması bağlamında MK m. 24 bir
kimsenin kişilik haklarına hukuka aykırı olarak yapılan saldırılara
karşı korunmasını amirdir. Ancak istisnai hallerde, kişilik haklarına
bir saldırı yapılmış olsa dahi bunun hukuka aykırı sayılamayacağı ise
maddenin ikinci fıkrasında düzenlenmiştir. Buna göre, kişilik hakkı
zedelenen kimsenin rızası,21 daha üstün nitelikte özel veya kamusal
yarar veya kanunun verdiği bir yetkinin kullanılması hukuka aykırılığı ortadan kaldırır. Başka bir anlatımla bu hallerde eylem kişilik hak18
19
20
21
http://www.cnnturk.com/YASAM/DIGER/haber_detay.asp?PID=223&HID=1
&haberID=142858;
Atamer, s. 122; Ford, Thomas, Human Organ Transplantation, Legal Aspects,
http://heinonline.org/HOL/PDF?handle=hein.journals/cathl15&collection=jour
nals&id=138&print=7&sectioncount=1&ext=.pdf, s. 136; Gürzumar, s. 364.
Atamer, s. 123; Kalayoğlu, s. 267.
Ayrıca bkz. Sarıal, Enis, Sağlararası Organ Nakillerinden Doğan Hukuksal İlişkiler, İstanbul 1986, s. 4.
Bayraktar, Köksal, Hekimin Tedavi Nedeniyle Cezai Sorumluluğu, İstanbul 1972, s.
176.
196
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
Şafak PARLAK
hakemli makaleler
larına zarar verse dahi hukuka uygun bulunur ve bu eylemlere kişilik
hakkına aykırılığa bağlanan hukuki sonuçlar bağlanamaz.
Bu kural somutlaştırıldığında, vücut bütünlüğü üzerindeki bir eylem kişinin kendi rızasına dayanıyor ise hukuka uygun sayılabilecektir. Bir tıbbi müdahaleye verilen rıza bu anlamda tıp adamının uyguladığı tedavi yöntemlerini hukuka uygun kılmaktadır.22
II. Canlıdan Organ Naklinin Yasal Koşulları
A. Yetkili Kişilerce Gerekli Teçhizat ve Donanıma Sahip Sağlık Kuruluşlarında Yapılması
Organ nakli de bir tıbbi müdahale olduğundan, tıbbi müdahalelere ilişkin kurallar çerçevesinde yürütülecektir. Tıbbi müdahaleler,
kişilik değerlerine yönelmeleri itibarıyla, sonradan karşılanması olanaksız zararlara neden olabilecek, riskli ve karmaşık müdahalelerdir.
Bu nedenle tıbbi müdahalede bulunabilme yetkisinin yalnızca resmi
ehliyetli kişilere tanınması gerekir. Nitekim 1219 sayılı Tababet ve Şuabatı San’atlarının Tarzı İcrasına Dair Kanun’da23 (TŞSTİDK) kimlerin
tıbbi müdahalede bulunabilecek kişiler arasında yer aldığı sınırlayıcı
bir şekilde sayılmıştır. Bu kanunun ilgili maddelerine göre, tıbbi müdahalede bulunabilecek resmi ehliyetli kişiler hekimler, diş hekimleri,
ebeler, sağlık memurları, sünnetçiler ve hastabakıcı hemşirelerdir.24
Resmi ehliyetli bu kişilerin tıbbi müdahalelerde bulunabilmek için
ayrıca kanunen tıp mesleğini yürütebilme ya da tıbbi müdahalelerde
bulunabilme yetkisine de sahip olmaları gerektiği özellikle vurgulan22
23
24
Üstün nitelikte özel yarar bir başka kişiye ait ise bir kimsenin vücut bütünlüğüne
zarar verilip verilemeyeceği ve bu eylemin kişilik hakkına saldırı niteliğinde görülüp görülemeyeceği bu kapsamda incelenmemiş, daha üstün nitelikte özel yararın
varlığı halinde yararın süjesinin üçüncü bir kişi olması ihtimali üzerinde durulmamıştır. Oysa bunun tespiti organ ve doku naklinin bir kimseye hayat kazandırma
gibi daha üstün nitelikte bir özel yararın sağlanması için gerekli görüldüğü hallerde özel bir önem ve hukuki zorunluluk taşımaktadır. Güven, Kudret, Organ ve
Doku Nakli, Etik ve Yeni Yaklaşımlar Hakkında Düşünceler, Organ ve Doku Naklinde
Tıp Etiği ve Tıp Hukuku Sorunları, I.Uluslararası Tıp Etiği ve Tıp Hukuku Kongresi Bildiri Kitabı, İstanbul 2007, s. 353-354.
25.1.1956 tarih ve 6643 no.lu Kanun ile değişik (bkz. RG, 14.4.1928/863).
Çilingiroğlu, Cüneyt, Tıbbi Müdahaleye Rıza, İstanbul 1993, s. 16; Şahiniz, Salih, Bir
Tıbbi Müdahale Türü Olarak Sağlararası Organ Nakli, Prof.Dr. Fahiman Tekil’in
Anısına Armağan, İstanbul 2003, s. 729.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
197
Şafak PARLAK
hakemli makaleler
malıdır. Bu yetkinin elde edilebilmesi için ne gibi şartların gerçekleştirilmesi gerektiği resmi ehliyetli kişilerden her biri açısından kanunda
özel olarak düzenlenmiştir.25
Organ nakli cerrahi bir tıbbi müdahale niteliği taşıdığından, bu
müdahaleyi resmi ehliyetli kişilerden sadece hekimlerin ve ağız/diş
sağlığı ile ilgili bir organ veya doku aktarılması söz konusu olduğunda
diş hekimlerinin gerçekleştirebileceği kabul edilmelidir. Bu müdahaleyi gerçekleştirecek hekimin bu tür cerrahi müdahaleler konusunda
uzman bir hekim olması gerekir. Yine yardımcı personelin de bu konuda yetişmiş ve deneyimli olması gerekir. Bunun yanında bu tür tıbbi müdahaleler, sadece böyle bir müdahalenin gerçekleştirilebilmesi
için gerekli teçhizat ve donanımın bulunduğu sağlık kuruluşlarında
gerçekleştirilmelidir.26 Nitekim ONK m. 10’a göre: “Organ ve doku alınması, saklanması, aşılanması ve naklinin bu işler için gerekli personele sahip
sağlık kurumlarınca yapılması zorunludur”.
Organ naklinin yetkili kişilerce ve gerekli teçhizata sahip sağlık
kuruluşlarında gerçekleştirilmesi gereği, gerek organ vericisine gerekse organ alıcısına uygulanacak tıbbi müdahale için aranacaktır.
B. Müdahaleden Önce Gerekli İncelemelerin Yapılmış Olması
Organ nakline ilişkin müdahalenin hem verici hem de alıcı bakımından tehlikeli sonuçlar doğurmaması için gerekli her türlü tıbbi inceleme ve tetkik yapılmalıdır. Bu doğrultuda ONK m. 9’a göre: “Organ
ve doku alınması, aşılanması ve naklinden önce verici ve alıcının yaşamı ve
sağlığı için söz konusu olabilecek tehlikeleri azaltmak amacıyla gerekli tıbbi
inceleme ve tahlillerin yapılması ve sonucunun bir olurluluk raporu ile saptanması zorunludur”.
Organ naklinin bu incelemeler ve tetkikler yapılmaksızın gerçekleştirilmiş olması vücuduna tıbbi müdahale uygulanan kişinin rızası
alınmadan önce aydınlatılmamış olması ile aynı hukuki sonuçları doğuracaktır. Yani tıbbi müdahalenin kişinin vücut bütünlüğüne yönelik
25
26
Çilingiroğlu, s. 16.
Şahiniz, s. 729; Toroslu, Nevzat, Organ Aktarma ve Cezai Sorumluluk, AÜHFD,
1978, C.XXXV, S:1-4, s. 91.
198
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Şafak PARLAK
hukuka aykırı bir müdahale oluşturması sonucunu doğuracaktır.27
C. Alınan Organın Vericinin Hayatına Son Verecek ya da Hayatını Tehlikeye Sokacak Nitelikte Olmaması
ONK 8.maddeye göre, “Vericinin yaşamını mutlak surette sona erdirecek veya tehlikeye sokacak olan organ ve dokuların alınması yasaktır”.
Söz konusu hükümden çıkan anlama göre, vericinin yaşamını mutlak
surette sona erdirmeyecek ya da tehlikeye sokmayacak her türlü organın alınması mümkündür. Hayati nitelik taşıyan organlar ise yaşayan
vericilerden alınamaz, şartları gerçekleşirse ancak ölmüş kişilerden
alınabilir.28
Doktrinde bir görüş,29 vericinin topluma ve ailesine karşı olan görevlerini yerine getirmesini engelleyecek organların alınmasının da
bu yasağın kapsamına gireceğini kabul ederken, bir diğer görüş30 ise
kanunun açık metninin böylesine sınırlayıcı bir yoruma müsait görünmediği yolundadır.
Hangi doku veya organların alınmasının vericinin yaşamını tehlikeye sokacağı ya da sona erdireceği ise tıp biliminin esaslarına göre
saptanacaktır; bu konudaki ölçütler tıp bilimi mensupları tarafından
belirlenecektir.
27
28
29
30
Şahiniz, s. 730. Uygulamada organ nakline ilişkin müdahalenin verici bakımından olduğu kadar alıcı bakımından da olumsuz sonuçlara yol açabildiğine, hatta
hayati tehlikeye yol açtığına ilişkin örneklere rastlanmaktadır. Örneğin, 1991’de
Ruth Glor, vericiden organ nakli yapılan diğer dört kişi gibi, organ nakli operasyonundan beş ay sonra kendisine nakledilen böbrekteki rahatsızlığın hızla kansere
dönüşmesi sonucu hayatını kaybetmiştir. Ancak Amerika’da yargı kararları genel
olarak, yasalar ve “iyi niyet ilkesi” çerçevesinde hareket edildiği sürece hastaneleri, hekimleri, sağlık personelini ve hatta organını bağışlayan kişiyi operasyon nedeniyle doğacak zararlardan sorumlu tutmamaktadır. Douglas, s. 206.
Akünal, Teoman, 2238 sayılı Organ ve Doku Alınması, Saklanması, Aşılanması ve
Nakli Hakkındaki Kanun Açısından Hekimin Hukuki Sorumluluğu Üzerine Düşünceler, Sorumluluk Hukukundaki Yeni Gelişmeler V.Sempozyum, Türk Hukukunda
Hekimin Hukuki ve Cezai Sorumluluğu, Ankara, Mart 1982, s. 21.
Dural/Öğüz, Türk Özel Hukuku, C.II, Kişiler Hukuku, İstanbul 2002, s. 105.
Şahiniz, s. 731. Nitekim Toroslu da özellikle kanunun 2.maddesini vericinin
kendisine,ailesine,topluma ve devlete karşı yerine getirmek zorunda olduğu ödevleri imkansız kılacak veya zorlaştıracak organ ve dokuların alınmasına dahi imkan
tanıdığı gerekçesiyle eleştirmektedir, Toroslu, s. 100.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
199
Şafak PARLAK
hakemli makaleler
Genel olarak insan vücudunun kısa zamanda yenileyebileceği
organ ve dokuların alınmasına bir engel yoktur. Ancak kalp, akciğer
veya karaciğer gibi bir organın canlı bir vericiden alınması ise söz konusu olamaz. Zira böyle bir organın alınması vericinin ölümüne neden
olacaktır. Vücudun yenileyemeyeceği böbrek, göz gibi çift organlardan birinin alınıp alınamayacağı, bunun vericinin sağlığını önemli derecede etkileyip etkilemeyeceğine, topluma ve ailesine karşı görevlerini yerine getirmesine engel olup olmayacağına bağlıdır. Eğer bu tür
olumsuz etkiler ortaya çıkmayacaksa, bu halde alınmasına bir engel
olmadığı söylenebilir.31
D. Organ Naklinin Tedavi, Teşhis veya Bilimsel Amaçlara Yönelik Olarak Gerçekleştirilmesi
Organ nakline ilişkin 2238 sayılı Kanun yürürlüğe girmeden önce
organ nakline ilişkin işlemlerin sadece tedavi amacına yönelik olarak
gerçekleştirilebileceği kabul edilmekteydi. Tedavi dışındaki bir amaç
ile, özellikle de bilimsel amaç (bilimsel tıbbi deney amacı) ile yaşayan
bir insandan organ alınması ve bir başkasına nakledilmesi uygun görülmemekteydi32. Buna gerekçe olarak da yaşayan insanlar üzerinde
bilimsel amaçlarla organ nakline olanak tanınmasının uygulamada büyük sakıncalar doğurabileceği ve suistimallere yol açabileceği
gösterilmekteydi.33 Bilimsel amaçlar çerçevesinde organ naklinin uygun görülmemesi, yaşayan bir insan üzerinde bilimsel amaçlı tıbbi deneylerin yapılmasını onaylamayan görüş ile de uyumluydu. Gerçekten
doktrindeki hakim görüş de bilimsel amaçlı tıbbi deneylerin yaşayan
insanların üzerinde gerçekleştirilmesine cevaz vermemekteydi.34
Hal böyle iken, Organ Nakli Kanunu’nun yürürlüğe girmesiyle
yaşayan bir insandan organ alınması ve nakledilmesi işleminin tedavi ve teşhis amacı yanında, bilimsel amaç ile de gerçekleştirilebileceği
kabul edilmiştir (ONK m. 1). Bu durum doktrinde tehlikeli sonuçlar
doğurmaya elverişli olduğu gerekçesiyle eleştirilmiştir. Bu bağlamda
31
32
33
34
Dural/Öğüz, s. 105-106.
Ayiter, Nuşin, Şahsiyet Hakları Açısından Organ Nakli, AÜHFD., 1968, C.XXV,
S:1-2,s. 141; Toroslu, s. 97-98.
Toroslu, s. 98.
Çilingiroğlu, s. 30-31, Şahiniz, s. 732.
200
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Şafak PARLAK
organ ve doku naklinin tıp için yeni bir uygulama olması sebebiyle
ancak tedavi amacına yönelik olarak gerçekleştirilebileceği, tıbbi deney amacıyla bu tür müdahalelerin yapılmasının kabul edilemeyeceği
belirtilmiştir.35
Organ Nakli Kanunu’nun getirdiği düzenlemeye ilişkin tartışmalar sürerken, 1998 tarihinde yürürlüğe giren Hasta Hakları Yönetmeliği (HHY) daha da ileri giderek, belirli şartlar altında yaşayan insan
üzerinde bilimsel amaçlı tıbbi deneyler yapılmasına imkan tanıyan hükümler getirmiştir. HHY m. 32/II’ye göre Sağlık Bakanlığı’nın izni ve
üzerinde deney yapılacak kişinin rızası ile, yaşayan insan üzerinde bilimsel amaçlı tıbbi deneyler yapılabilecektir. HHY m. 34/I’e göre, rıza
verilmeden önce kişinin yeteri kadar aydınlatılması ve rızayı hiçbir
maddi ve manevi baskı altında vermediğinin saptanması gerekir. Ancak HHY m. 34/II, diğer tıbbi müdahalelere rızadan farklı olarak tıbbi
deneyler için verilecek rızayı yazılı şekle tabi kılmıştır.Ayrıca, HHY
m. 33/II’ye göre, verilmiş olan rıza her zaman geri alınabilecek olup,
rızanın geri alınabileceği hususunun hastaya bildirilmesi zorunludur.
Yine HHY m. 32/II’ye göre: “Tıbbi araştırmadan beklenen tıbbi fayda ve
toplum menfaati, üzerinde araştırma yapılmasına rıza gösteren gönüllünün
hayatından ve vücut bütünlüğünün korunmasından üstün tutulamaz”. Bu
hükme göre, hayat ve vücut bütünlüğünün korunması için gerekli olduğu takdirde, ne kadar önemli olursa olsun, tıbbi deneyden vazgeçilmesi gerekmektedir.36
HHY m. 35’e göre ise küçükler ve temyiz kudretine sahip olmayanlar üzerinde, kanuni temsilcinin rızası olsa bile, sırf bilimsel amaçlı
tıbbi deneyler yapılamaz. Ancak eğer deney aynı zamanda küçüğün
ya da temyiz kudreti bulunmayanın sağlığı yönünden faydalı olacaksa, bu durumda kanuni temsilcinin rızası ile tıbbi deney yapılabilir.
Bu durumda tedavi amaçlı tıbbi deneyin varlığından söz edilir. Bu
nitelikte bir deneyin yapılmasına kanuni temsilcinin rıza vermekten
kaçınması halinde, mahkemeden izin alınabilecektir.37
HHY m. 27/I ve II’de ise yaşayan bir insan üzerinde tedavi amaçlı
tıbbi deneylerin uygulanabilmesine belli şartlar altında olanak tanın35
36
37
Toroslu, s. 98; ayrıca bkz. Bayraktar, s. 182.
Dural/Öğüz, s. 103; Şahiniz, s. 734.
Dural/Öğüz, s. 103.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
201
Şafak PARLAK
hakemli makaleler
mıştır. Buna göre, klasik tedavi metotlarının hastaya fayda vermeyeceğinin sabit olması, öngörülen tedavi usulünün faydalı tesirlerinin
anlaşılması ve hastanın rızası şartları bir arada mevcut ise bu yola başvurulabilecektir. Ancak daha önce denenmemiş bir tıbbi tedavi ve müdahale usulü ancak zarar vermeyeceğinin ve hastayı kurtaracağının
mutlak olarak öngörülmesi halinde uygulanabilir.
Sonuç olarak, HHY’nin açıkladığımız hükümleri uyarınca, yaşayan bir insan üzerinde bilimsel ve tedavi amaçlı tıbbi deneylerin yapılmasına belirli koşullar dahilinde olanak tanınmıştır. Böylece bilimsel
ve tedavi amaçlı tıbbi deneyler de bir tıbbi müdahale türü olarak kabul
görmüştür. Demek ki HHY’de öngörülen koşullara uyulmak suretiyle yapılacak bu tür hukuki müdahalelerin hukuka aykırılığından söz
edilemeyecektir. Bu anlamda, bilimsel ve tedavi amacıyla organ nakli
de HHY ve ONK’da belirlenen koşullara uyulması halinde hukuka uygun bir tıbbi müdahale türü olarak kabul edilecektir.38
E. Organ Naklinin Üstün Bir Amaca Hizmet Etmesi
Organ alınmasına ilişkin müdahale üstün bir amaç uğruna gerçekleştirilmelidir. Bu tür bir müdahalenin üstün amaç uğruna yapıldığından söz edebilmek için ya tedavi ya da tıp biliminin ilerlemesi
amacıyla yapılmış olması gerekir.
Her ne kadar yaşayan vericinin bedeninde gerçekleştirilen müdahaleler tedavi amacına yönelik olmasa da, alıcının iyileştirilmesi şeklinde bir üstün amaca hizmet etmektedir.39
2238 sayılı ONK’da bu yönde bazı hükümler yer almaktadır. Şöyle
ki; ONK m. 3’te bir bedel karşılığında veya başkaca bir çıkar karşılığı,
organ ve doku alınması ve satılmasının yasak olduğu düzenlenmiştir.
Yine aynı kanunun 4.maddesinde bilimsel, istatistiki ve haber niteliğindeki bilgi dağıtım halleri ayrık olmak üzere, organ ve doku alınması ve verilmesine ilişkin her türlü reklamın yasak olduğu belirtilmiştir.
Kanun’un 15. maddesinde ise yasal düzenlemelere aykırı şekilde organ ve doku alan, saklayan, nakledenler ile organ ticareti40 yapanlar
38
39
40
Şahiniz, s. 735; yine bkz. İpekyuz, s. 36.
Çilingiroğlu, s. 22; Şahiniz, s. 735; ayrıca bkz. Güven, s. 354.
Birçok ülke organ ticareti yasağına ilişkin mevzuatına hükümler koymuş, yine
202
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
Şafak PARLAK
hakemli makaleler
için cezai yaptırımlar öngörülmüştür.
Söz konusu hükümlerden anlaşıldığı üzere, organ alınması veya
naklinin “üstün amaca”, yani başkasının veya kendisinin tedavi edilmesi veya tıp biliminin ilerlemesi uğruna gerçekleştirilmesi amacına
yönelik olarak gerçekleştirilebileceğine ilişkin ilke yasakoyucu tarafından da dikkate alınmıştır.
F. Vericinin Aydınlatılmış Rızasının Alınmış Olması
1. Organ Naklinde Hekimin Aydınlatma Yükümlülüğü
Kendisinden organ alınacak kişinin rızasının hukuken geçerli olabilmesi için, bunun hekim tarafından yapılacak bir aydınlatmadan
sonra açıklanmış olması gerekir.
Genel olarak aydınlatma, hekimin hastasına gerçekleştirilmesi
planlanan tıbbi müdahalenin türü, biçimi, ivediliği, içeriği, yan etkileri
ve risklerinin yanı sıra; böyle bir müdahale gerçekleştirilmediği takdirde, ortaya çıkması muhtemel olumsuz birtakım sonuçları anlatarak,
onu tıbbi müdahale hakkında serbestçe karar verebilecek duruma getirecek bilgilerle donatması olarak tanımlanabilir.41
Organ naklinde aydınlatma yükümlülüğünün gereği gibi yerine
getirilebilmesi için, genel bir müdahalenin risklerinin açıklanması yeterli değildir. Bu tür müdahalelerde nakil ile ilgili bütün özel durumlar ayrıntılı bir şekilde hastaya açıklanmalıdır. Bunlar arasında nakledilecek organ veya doku ile ilgili bütün tetkikler, naklin başarı şansı,
41
konuya uluslararası düzenlemelerde de yer verilmiştir. İngiltere Organ Nakli
Kanunu’nda özellikle diğer ülkelerle yapılan organ nakline ilişkin ticari anlaşmaları açıkça yasaklayan düzenlemeler getirmiş; yine Avrupa Konseyi İnsan Hakları
ve Biyotıp Sözleşmesi’nde ve Dünya Sağlık Örgütü’nün kararlarında konu ele alınmıştır,
Harrington, John, Legal Aspects Of Organ Transplantation and Trade in Health
Services, www.ghwatch.org/english/casestudies/harrington.pdf ( 2.05.2008).
İsviçre yasasında organ ticaretine ilişkin yasak daha ayrıntılı ele alınmış olup,
maddi çıkar sayılmayan durumlar sıralanmış ve transplantasyon ürünleri gibi pazarlama yasağının istisnaları belirtilmiştir, Edisan/Akgül/Kadıoğlu, s. 609.
Özsunay, Ergun, Alman ve Türk Hukuklarında Hekimin Hastayı Aydınlatma
Ödevi ve İstisnaları, Sorumluluk Hukukundaki Yeni Gelişmeler V.Sempozyum, Türk
Hukukunda Hekimin Hukuki ve Cezai Sorumluluğu, Ankara, Mart 1982, s. 32.
Ayrıca bkz. Şenocak, Zarife, Küçüğün Tıbbi Müdahaleye Rızası, AUHFD Y:2001,
C.50, S:4, s. 65-66.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
203
Şafak PARLAK
hakemli makaleler
kullanılacak ilacın dozu ve süresi, naklin yan etkileri ve nakil sebebiyle ortaya çıkabilecek bütün riskler yer almalıdır.42 Özellikle kalp,
akciğer nakli gibi büyük ve sonucu ağır nakillerde hastanın aydınlatılması, müdahalenin hukuka uygunluğu ve hekimin hukuki sorumluluğu açısından son derece önemlidir. Yine hekim vericiden organ
veya doku nakli ile geçebilmesi olası hastalıklar konusunda da alıcıyı
aydınlatmalıdır.43 ONK’nın daha önce değindiğimiz 8.maddesi uyarınca vericinin hayatını mutlak surette sona erdirecek veya tehlikeye
sokacak olan organ ve dokunun alınması yasaktır. Vericinin böyle bir
taleple hekime başvurması halinde hekimin söz konusu talebi reddetmesi gerekir. Bu konuya ilişkin yapılacak sorumsuzluk anlaşması BK
m. 19-20 hükümleri karşısında butlanla sakat olduğundan hekim sorumluluktan kurtulamayacaktır.44
Hekim organ nakli ile ilgili açıklamalarını yaparken, tıbbi kavram
ve deyimlerden olabildiğince kaçınmalı, vericinin ve alıcının anlayabileceği bir dil tercih etmelidir. Çünkü tıbbi eğitim almamış kişilerin organ nakli sürecinde teşhis, müdahale ve tedavi ile ilgili riskler, alternatif tedavi usulleri gibi konularda aydınlatılmaları son derece zordur.
Canlıdan yapılan organ nakillerinde hem vericinin hem de alıcının
hekim tarafından aydınlatılması gerektiğini tekrar vurgulamak gerekir. Çünkü böyle bir halde gerek organ bağışlayanın gerekse kendisine
organ nakledilen kişilerin vücut bütünlüğü birlikte ele alınmaktadır.45
Organ veya dokunun vericiye sağladığı fayda ile alıcıya sağlayacağı
fayda karşılaştırılmakta, alıcının hayatta kalması üstün tutulmaktadır.
42
43
44
45
Akıncı, Şahin, Türk Özel Hukukunda İnsan Kökenli Biyolojik Madde (Organ-Doku)
Nakli Kavramı ve Bundan Doğan Hukuki Sonuçlar, Ankara 1996, s. 218; Bayraktar, s.
190; Ford, http://heinonline.org/HOL/PDF?handle=hein.journals/cathl15&colle
ction=journals&id=138&print=7&sectioncount=1&ext=.pdf, s. 137; Özsunay, s. 41
vd.
Akıncı, s. 218; Organ nakli ile alıcıya geçebilecek hastalıklar konusunda bkz. Öztürel, Adnan, Organ Transplantasyonlarının Adli Tıp Yönleri, AÜHFD., 1973, C.30,
S:1-4, s. 463 vd.
Başpınar, s. 204; yine hekime tam güven sağlayarak teşhis ve tedaviyi kabul eden
hasta karşısında üstün durumda olan hekimin sorumsuzluk anlaşması yapamayacağı yönünde Yılmaz, Battal, Açıklamalı-İçtihatlı Hekimin Hukuki Sorumluluğu, Ankara 2007, s. 169.
Verici ile ilgili risk minimum ve alıcının organ nakline ilişkin yararları da maksimum ise transplantasyon etiğe uygundur. Taşkın, s. 34; bkz. Kılıçoğlu, Ahmet,
Organ Nakli ve Doku Alınmasının Hukuksal Yönleri, TBBD, Y:1991, S:2, s. 253.
204
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
Şafak PARLAK
hakemli makaleler
Bu sebeple aydınlatmada, özellikle tıbbi müdahalenin niteliği, tehlikeleri, cerrahi riskler ve bu müdahalenin ilerde vericinin vücudu üzerinde meydana getirebileceği olumsuz sonuçlar ayrıntılı olarak açıklanmalıdır. Örneğin, böbrek alınması halinde vericinin öteki böbreğini bir
kazada kaybedebileceği ve ilerde böbrek nakline ihtiyaç duyabileceği
kendisine açıklanmalıdır. Bununla birlikte söz konusu açıklama, organ
bağışlamak isteyen kişileri bu kararlarından caydırmak, bu konuda
vermiş oldukları rızalarını geri almaya teşvik amacı taşımamalıdır.46
Organ Nakli Kanunu’nda hekimin genel aydınlatma yükümlülüğünün konusu ve kapsamı organ nakline ilişkin müdahaleler bakımından somutlaştırılmıştır (m. 7/a-b). Hekimin aydınlatma yükümlülüğü
ONK’da “Vericiye uygun bir biçimde ve ayrıntıda organ ve doku alınmasının
yaratabileceği tehlikeler ile, bunun tıbbi, psikolojik, ailevi ve sosyal sonuçları
hakkında bilgi vermek… (md.7/a)” ve yine “organ ve doku verenin, alıcıya
sağlayacağı yararlar hakkında vericiyi aydınlatmak... (md.7/b)” şeklinde ifade edilmiştir. Söz konusu müdahale vericiye onun hayat ve sağlığına
yönelik bir yarar sağlamadığı, bilakis onun açısından birtakım riskler
taşıdığı için, vericiye yönelik aydınlatmanın kapsamı son derece geniş
tutulmalıdır.
Organ Nakli Kanunu’nun 7. maddesinde vericiye karşı aydınlatma yükümlülüğünü yerine getirecek kişinin organ veya dokuyu alacak hekim olduğu açıkça hükme bağlanmıştır.
2. Organ Naklinde Vericinin Müdahaleye Rızası
a. Genel Olarak
Organ Nakli Kanunu’nun 6. maddesine göre bir kişinin kendisinden organ alınmasına yönelik tıbbi müdahaleye rıza gösterebilmesi
için on sekiz yaşını doldurmuş olması47 ve temyiz kudretine sahip olması48 gerekir. Zira Kanun’un 5.maddesinde on sekiz yaşını doldur46
47
48
Akıncı, s. 218-219; Başpınar, s. 205.
Küçüğün tıbbi müdahaleye rızası konusunda, ayırt etme gücüne sahip olmayan
küçüğe yapılacak tıbbi müdahaleye rıza ve özellikle ayırt etme gücüne sahip küçüğe yapılacak tıbbi müdahaleye rıza konusunda ayrıntılı değerlendirme için bkz.
Şenocak, s. 73 vd.
Kanunun aradığı temyiz kudretine sahip olmaktan kasıt, kişinin MK m. 13 anlamında aklı başında hareket edebilme iktidarına sahip olmaktır. Organ ve doku
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
205
Şafak PARLAK
hakemli makaleler
mamış ve mümeyyiz olmayan kişilerden organ ve doku alınmasının
yasak olduğu açıkça hükme bağlanmıştır.49 Bu hükme göre, örneğin,
on sekiz yaşını doldurmamış ama temyiz kudretine sahip bir küçükten
kendisinin veya kanuni temsilcisinin izni olsa dahi organ alınması, bu
küçüğün kişilik hakkına hukuka aykırı bir saldırı teşkil edecektir.50
Kanunun bu iki şartın varlığını aramasından hareketle, doktrinde
temyiz kudretine sahip kısıtlıların bu tip bir tıbbi müdahaleye rıza gösterebilecekleri kabul edilmektedir.51
Organ verilmesine yönelik tıbbi müdahaleye rıza gösteren kişi,
rızasını tıbbi müdahalenin gerçekleştirilmesinden önce veya en geç
gerçekleştirildiği sırada geri alabilir. Bir kişi sözleşme ile organını vermeyi taahhüt etmiş olsa bile, sonradan bu yöndeki rızasını geri ala-
49
50
51
alınması sırasında kişinin akıl hastalığı ya da akıl zayıflığı, veyahut sarhoşluk gibi
bir nedenle aklı başında hareket etmediği saptandığında organ ve doku alınamayacaktır.
Gerek İsviçre gerekse Türk hukuk mevzuatında, akli ve ruhi durumu itibarıyla
karar verebilecek durumda olmayan kişilerin verici olamaması öngörülmekle birlikte, İsviçre yasasında kendini yenileyebilen doku ve hücrelerin alınması istisna
kabul edilmiştir. Ancak bu yola gidebilmek için bazı koşulların yerine getirilmesi
gerekmektedir. Bu koşullar; reşit ve mümeyyiz başka bir verici bulunmaması, vericinin hayatının tehlikeye girmemesi, alıcının vericinin ebeveyni, çocuğu ya da
kardeşi olması, naklin alıcının hayatını kurtarması, vericinin yasal temsilcisinin
ayrıntılı olarak bilgilendirilip bir etki altında kalmaksızın yazılı olarak onay vermesi, reşit olmamakla birlikte karar verebilecek durumda olan vericinin ayrıntılı
olarak bilgilendirilip etki altında kalmaksızın yazılı olarak onay vermesi, karar
verebilecek durumda olmayan vericinin nakle karşı çıktığını gösteren bir işaretin
bulunmaması ve bağımsız bir otoritenin nakle onay vermesidir, Edisan/Akgül/
Kadıoğlu, s. 609-610.
Gürzumar, s. 380-381. Amerika’da ise bir küçüğün ana-babası veya kanuni temsilcisinin izni koşullarını sağlaması halinde organ/doku naklinde bulunabileceği
kabul edilmektedir. FORD, http://heinonline.org/HOL/PDF?handle=hein.journals/cathl15&collection=journals&id=138&print=7&sectioncount=1&ext=.pdf, s.
137.
Organ Nakli Kanunu’ndaki on sekiz yaşını doldurmamış ve ayırt etme gücüne
sahip olmayan kişilerden organ ve doku alınmasını yasaklayan (ONK m. 5) ve
yine Hasta Hakları Yönetmeliği’nde ergin ve ayırt etme gücüne sahip olmayanlara
kendilerine faydası olmaksızın sırf tıbbi araştırma amacını güden tıbbi müdahalelerin hiçbir şekilde tatbik edilemeyeceğini düzenleyen hükümlerde, söz konusu
tıbbi müdahaleler açısından küçüklerin ayırt etme gücüne sahip olmadıklarından
hareket edilmiştir. Bu çerçevede, bu tür özel tıbbi müdahaleler küçüğün kendisinin veya yasal temsilcisinin bu hususta rızası olsa dahi küçüklere uygulanamayacaktır. Şenocak, s. 79 ve ayrıca bkz. dp. 72.
Ayiter, s. 142; Dural/Öğüz, s. 106.
206
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Şafak PARLAK
bilir. Organ verme taahhüdünü içeren bir sözleşme hukuken geçerli
olmakla birlikte, bu sözleşmede taahhüt edilen edimin (organ verme
ediminin) ifası ya da ifa edilmemesi nedeniyle tazminat ödenmesi talep edilemez. Yani bir sözleşme ile organ vermeyi taahhüt eden kişi taahhüdünü yerine getirmeye yani ifaya zorlanamayacağı gibi; vazgeçmesi nedeniyle maddi ve manevi tazminat ödemeye de zorlanamaz.52
Bu kural MK m. 23/III’de, “..biyolojik madde verme borcu altına girmiş
olandan edimini yerine getirmesi istenemez; maddi ve manevi tazminat isteminde bulunulamaz.” şeklinde hükme bağlanmıştır.
Konuya ilişkin doktrinde paylaştığımız bir görüş53 uyarınca rızanın geri alınması halinde tazminat istenemeyeceğine ilişkin hükmün
amacına göre yorumlanması yerinde olur. Organ nakline rıza göstermiş kişinin rızasını geri alması, organını vermekten vazgeçmesi halinde kendisinden tazminat istenemeyeceğine ilişkin hükmün amacı,
kişiyi baskı altında organ vermeye zorlamamaktır. Bir diğer ifadeyle,
kişiyi sonradan organ vermekten vazgeçmesine rağmen, sırf ödemesi
muhtemel olan tazminatı ödememek için organını vermek zorunda bırakmamaktır. Hüküm bu şekilde amacına uygun olarak yorumlanınca,
organı alacak kişinin bu rızaya güvenerek yaptığı masrafların tazmin
edilmesine izin vermek uygun olur. Yani organ alacak kişi, vericinin
organı vermekten vazgeçmesi halinde, ifa etmemeden dolayı tazminat
isteyemeyecekse de, bu rızaya güvenerek yaptığı masrafların54 en azından hakkaniyete uygun bir kısmının ödenmesini isteyebilmelidir.
52
53
54
Dural/Öğüz, s. 108; Şahiniz, s. 747.
Dural/Öğüz, s. 108; aynı yönde Şahiniz, s. 747. “Yaşam mücadelesi vererek, uygun
bir organ beklentisi içinde günlerini büyük umutlar içerisinde geçiren kişinin, yıllar sonra karşısına çıkan ve kendisine yeniden yaşama umudu veren kişinin iyice
düşünmeden verdiği kararından dönmek suretiyle dünyasını yeniden karartmasının bir karşılığı olması gerekir. Bu şekilde sorumsuz davranan vericinin ifaya
zorlanmaması doğal ise de, bu yüzden alıcının uğradığı maddi ve manevi zararlardan sorumlu tutulmaması adil değildir. Verilen rızadan gelişigüzel dönmeleri
önlemek, hayati önemi haiz bu konuda verilecek kararlara ciddiyet sağlamak için,
rızadan dönmenin bir tazminat sorumluluğuna yol açması kabul edilmeliydi”, Kılıçoğlu, s. 256.
Örneğin, ameliyat için başka bir yere gitmişse yol masrafları, alması gereken ilaçlar
için ödemiş olduğu para ya da ameliyatı yapacak doktora verdiği avans gibi giderler.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
207
Şafak PARLAK
hakemli makaleler
b. Rızanın Şekli
Organ alınmasına yönelik tıbbi müdahaleye rıza ONK’da özel bir
şekle tabi kılınmıştır (md.6). Söz konusu hükme göre, “... bir kişiden
organ alınabilmesi için, vericinin en az iki tanık huzurunda açık, bilinçli ve
tesirden uzak olarak önceden verilmiş yazılı ve imzalı veya en az iki tanık
önünde sözlü olarak beyan edip imzaladığı tutanağın bir hekim tarafından
onaylanması zorunludur”.
Bu hükümde rızanın iki farklı şekilde açıklanabileceği ifade edilmek istenmiştir. Şöyle ki; rıza “en az iki tanık huzurunda, verici tarafından yazılıp imzalanmış ve hekim tarafından onaylanmış tutanak” şeklinde
açıklanabileceği gibi; “en az iki tanık huzurunda, verici tarafından sözlü olarak beyan edilmiş, başkası tarafından yazılmış, verici tarafından imzalanmış ve hekim tarafından onaylanmış tutanak” ile de açıklanabilir.55
Kanımızca hekimin onayı ile kastedilen, hekim tarafından, vericinin
imzasının altına, el yazısı ile bir onay şerhi verilmesi ve bunun altının
hekim tarafından imzalanmasıdır. Yani hekimin onayı da yazılı şekilde açıklanmalıdır.56
Türk Medeni Kanunu’nda insan kökenli her türlü biyolojik madde aktarılmasında rızanın yazılı şekilde açıklanmasını öngören hüküm
(MK m. 23/III) ile Organ Nakli Kanunu’ndaki organ ve doku aktarmalarında rızanın nitelikli bir yazılı şekilde açıklanmasını öngören hüküm (ONK m. 6) arasında bir çelişkinin bulunup bulunmadığı sorusu
akla gelebilir. Doktrinde belirtildiği üzere, burada sonraki tarihli bir
genel kural (MK m. 23/III) ile önceki tarihli bir özel kuralın (ONK m.
6) karşı karşıya gelmesi söz konusudur. Bu durumda nasıl bir çözüme
ulaşılması gerektiği bir yorum sorunudur. Burada yasakoyucunun iradesinin MK’da öngördüğü yeni düzenlemenin önceki tarihli özel hüküm olan ONK m. 6’nın yerine geçmesi mi, yoksa onu saklı tutması mı
yönünde olduğu araştırılmak gerekir. Katıldığımız görüş uyarınca,57
özel hükmün saklı tutulmak istendiği kabul edilmelidir. Bu bağlamda
MK m. 23/III ile ONK m. 6 hükmü arasında bir çelişki mevcut değildir; aksine bunlar birbirini tamamlayan yasal düzenlemelerdir.
55
56
57
İsviçre Organ, Doku ve Hücre Nakli Yasası’nda ise kişinin ayrıntılı olarak bilgilendirildikten sonra, bir etki altında kalmadan imza ile onay vermesi gerektiğine
işaret edilmiş, tanıklardan bahsedilmemiştir. Edisan/Akgül/Kadıoğlu, s. 609.
Şahiniz, s. 748.
Çilingiroğlu, s. 74; Şahiniz, s. 748; ayrıca bkz. Kılıçoğlu, s. 247-248.
208
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
Şafak PARLAK
hakemli makaleler
3. Ölüden Organ ve Doku Nakli
I. Genel Olarak
Günümüzde pek çok hasta organ nakli yoluyla sağlığına kavuşmaktadır. Fakat organın kaynağı insan olduğu için temini her zaman
mümkün olamamaktadır. Kan gibi kendini yenileyebilen insan kökenli biyolojik maddelerin temininde çok fazla güçlük yaşanmamakla birlikte, kendini yenileyemeyen ve alındığı zaman vericide eksikliği hissedilen organların temininde güçlükler yaşanmaktadır. Çünkü canlı
vericiden organ alınması, az veya çok vericinin sağlığını olumsuz yönde etkilemektedir. Bu nedenle ölüden organ alınması yoluna gitmek
daha çok tercih edilmektedir. Ancak organ bağışı ne yazık ki yeterli
değildir.58 Organ nakli konusunda tıbbi gelişmeler ne kadar ileri düzeyde olursa olsun, nakledilebilecek organ bulunamadığı zaman hekimin yapabileceği fazla bir şey yoktur. Organ teminindeki sıkıntının bir
diğer olumsuz etkisi ise, ekonomik durumu elverişli olanların organ
ticaretine göz yumulan ülkelere giderek nakil yaptırmasıdır. Üstelik
bazı ülkelerde bu tür nakiller son derece sağlıksız şartlarda gerçekleştirilmektedir. Yine organ naklinin yetersizliğinin dini ve ahlaki telakkilerden de kaynaklandığı düşünülebilirse de, bunun çözümü İslam
dininin organ naklini yasaklamadığı konusunda toplumun iyi aydınlatılmasından geçmektedir.59
II. Ölüden Organ Nakli için Gerekli Şartlar
A. Ölümün Gerçekleşmesi ve Ölüm Anının Saptanması
Ölüden organ veya doku alınabilmesi için gerekli olan ilk ve asli
şart bağışçının ölmüş olmasıdır. 2238 sayılı Organ Nakli Kanunu’nun
11. maddesinde “tıbbi ölüm hali, ülkede ulaştığı düzeydeki kuralları ve yöntemleri uygulanmak suretiyle, biri kardiyolog, biri nörolog, biri nöroşirürjiyen
ve biri de anesteziyoloji ve reanimasyon uzmanından oluşan dört kişilik he58
59
Avrupa’da bu yönde yapılan araştırmalarda, organ bağışının sosyal bir yükümlülük olarak kabul edilmesinden parasal katkılarla desteklenmesine kadar çeşitli
alternatif hususlar değerlendirilmiştir. Zeytin, s. 258; ayrıca bkz. www.eurotransplant.nl (2.05.2008).
Akıncı, Şahin, Ölüden Organ Alınması Konusunda Karşılaşılan Bazı Hukuki Problemler ve Çözüm Yolları, Organ ve Doku Naklinde Tıp Etiği ve Tıp Hukuku Sorunları,
I.Uluslararası Tıp Etiği ve Tıp Hukuku Kongresi Bildiri Kitabı, İstanbul 2007, s. 138.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
209
Şafak PARLAK
hakemli makaleler
kimler kurulunca oybirliği ile saptanır” denilmiştir.60 Kanun’un 12. maddesinde ise alıcının müdavi (tedavi eden) hekimi ile organ ve doku
alınması, saklanması ve naklinde görev alacak hekimlerin, ölüm halini
saptayacak olan hekimler kurulunda yer almaları yasaklanmıştır.61
Ölümün hangi metoda göre tespit edileceği 1.06.2000 tarih ve
24066 sayılı RG’de yayınlanan Organ ve Doku Nakli Hizmetleri Yönetmeliği Ek 1’de düzenlenmiştir. Yönetmelikte beyin ölümü62 metodu
kabul edilmiş ve bu metoda göre ölümün nasıl tespit edileceğine ilişkin ayrıntılı düzenlemelere yer verilmiştir.
Bu konuda karşılaşılan en önemli sorun, beyin ölümü ile bitkisel
hayatın halk tarafından karıştırılmasıdır. Bitkisel hayata giren kişilerin uzun süre yaşamaları mümkündür ve yine az da olsa sağlıklarına
kavuşma ihtimalleri de vardır.63 Oysa beyin ölümü gerçekleşen bir kişinin yeniden canlandırılması imkanı bulunmamaktadır. Suni cihazlarla kalp atışı, kan dolaşımı ve solunum ancak bir süre daha devam
ettirilebilir. Ancak beyin öldüğü halde kalp atışı, dolaşım ve solunum
fonksiyonları cihaz yardımıyla da olsa devam ettirilebildiğinden, ölen
60
61
62
63
Organ, Doku ve Hücre Nakli Hizmetleri Hakkında Kanun Tasarısı Taslağı’nda
beyin ölümünün tespiti ile yetkili hekim sayısının dörtten ikiye indirilmesi tıp ve
hukuk çevrelerince olumsuz karşılanmıştır. 2238 sayılı Kanundaki çok sayıda hekimle kararın daha tartışmasız görüleceği şeklindeki haklı ve tıbben uygun görülen gerekçeden uzaklaşmış olduğu gözlemlenen Taslak bu açıdan eleştiriye açıktır.
Güven, s. 356.
Bunun nedeni organ naklinde, başka tıbbi müdahalelerden farklı olarak bir menfaat çatışmasının var olması ve özellikle sorumlu doktorların meslek adabı ve
etik değer yargıları dikkate alındığında çok sık karşılaşmadıkları bir durumda
bulunmalarıdır. Doktorların tarafsızlığı konusunda hiçbir şüphe doğmaması ve
doktorların bir vicdan muhasebesi içine girmemesi için birçok ülke hukukunda
da aynı yönde düzenlemelere yer verilmiştir. Ayrıca bkz. Guiding Principles on
Human Organ Transplantation of the World Health Organisation, Art.2, http://
www.who.int/ethics/topics/transplantation_guiding_principles/en/print.html
(2.05.2008).
1968’de Almanya, 1969’da İsviçre ve 1976 yılında İngiltere’de tıp çevreleri bu kriteri kabul ettiklerini beyan etmişlerdir. Beyin ölümü kriterinin kabul edilmesinden
önceki süreç için ayrıntılı olarak bkz. Atamer, s. 123-126; Bayraktar, s. 184.
Araştırmalar bu gibi hastaların durumunun bir yılı aşkın süre devam etmesi halinde artık normale dönüş olasılığının çok düşük olacağını gösterdiğinden, suni beslenme ve yaşamı devam ettirici diğer tedbirlerin sürdürülüp sürdürülemeyeceği
çok tartışmalı bir konudur. Ancak açık olan bir nokta vardır ki, o da bu hastaların
ölü sayılamayacağıdır. Zira insan olmak yaşıyor olmak, düşünmek, algılamak, hissetmek gibi belirli yetilere bağlı bir değerlendirme değildir. ATAMER, s. 139-140.
210
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Şafak PARLAK
kişinin yakınları ölüme inanmak istememektedirler. Bu da organ alımını zorlaştıran bir durum olarak hekimin karşısına çıkmaktadır. Bunun yanında beyin ölümünü tespite yarayan ölçütlerin yeterli olup
olmadığı, yeterli sayılsa dahi bu ölçütlerin tam ve doğru olarak uygulanıp uygulanmadığı konusunda da tereddütler oluşabilmektedir.
Bu tereddütler kişinin zihninde ölmeden organının alınabileceği endişesini de beraberinde getirmekte ve bağışçı açısından caydırıcı bir rol
oynamaktadır.
B. Rıza (Rıza modeli)
Türk hukukunda kural olarak rıza modeli benimsenmiştir.64 Bu
modele göre, ölüden organ veya doku alabilmek için ya ölen kişinin
sağlığında bu konuda bir irade beyanında bulunması ya da ölümden
sonra yakınlarının nakle onay vermesi gerekir. Nitekim, ONK m. 14/
I’de “Bir kimse sağlığında vücudunun tamamını veya organ ve dokularını,
tedavi, teşhis ve bilimsel amaçlar için bıraktığını resmi veya yazılı bir vasiyetle belirtmemiş veya bu konudaki isteğini iki tanık huzurunda açıklamamış
ise sırasıyla ölüm anında yanında bulunan eşi, reşit çocukları, ana veya babası veya kardeşlerinde birisinin; bunlar yoksa yanında bulunan herhangi bir
yakınının muvafakatiyle ölüden orga veya doku alınabilir.” hükmüne yer
verilmiştir.
1. Ölen Kişinin İrade Beyanı
Ölümden sonra cesetten organ alınıp alınmamasına ilişkin olarak
yapılan irade beyanı ölüme bağlı tasarruf şeklinde olabilir. Bu durumda böyle bir beyanın geçerli olabilmesi, ölüme bağlı tasarrufun şekil ve
diğer geçerlilik şartlarını taşımasına bağlıdır.
Bir kişinin resmi vasiyetname yapmak suretiyle organ bağışında
bulunabilmesi için bu hükümlere uygun bir işlemin yapılması gerekir. MK m. 532/II’de resmi memur olarak sulh hakimi, noter veya ka-
64
Kanada, Danimarka, Almanya, İngiltere, Hollanda, İrlanda, Litvanya, Malta, Romanya ve ABD. bu yaklaşımın benimsendiği ülkeler arasında yer almaktadır, bkz.
Güven,s. 349;
http://www.transplantation-information.de/gesetze_organspende_transplantation/ausland_gesetze/gesetze.html (24.3.2009).
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
211
Şafak PARLAK
hakemli makaleler
nunda kendisine yetki verilmiş diğer bir görevli sayıldığına göre, bu
kişilerden başkası resmi vasiyetname düzenleyemez. O halde uygulamada bazı kurumların düzenlemiş oldukları organ bağış belgeleri
resmi vasiyetname niteliğinde değildir. Zira bu belgeleri düzenleyenler kanun tarafından yetkilendirilmiş değildir. Bu bakımdan sürücü
belgesi65 alırken düzenlenen evraka veya sürücü belgesine bu kişinin
organlarını bağışladığının yazılması resmi vasiyetname olarak nitelendirilemez. Böyle bir bağış hukuken geçerli değildir.
Uygulamada sıkça karşılaşılan bağış kartları,66 irade beyanını ihtiva eden kısım matbu olduğu için el yazılı vasiyetname67 olarak değer
taşımazlar. Bağış kartı alabilmek için hastanelerde doldurulan formlar da kanunun aradığı şekil şartını karşılamamaktadır. O nedenle bu
kartların ve formların da hiçbir geçerliliği yoktur. Üstelik neredeyse
hiç kimse bağış kartını yanında taşımamaktadır.
Sözlü vasiyet ise resmi veya yazılı vasiyet yapma imkanının bulunmadığı olağanüstü hallerde mümkündür (MK m. 539/I). Öngörülen olağanüstü hallerden biri de ölüm tehlikesidir. Ölüm tehlikesi
varsa diğer şartların da oluşması durumunda sözlü vasiyet geçerlidir.
Örneğin; vasiyetçi kaza geçirerek hastaneye kaldırılmış, son anlarını
yaşamakta, değil noteri bekleyecek yazı yazacak durumda bile değildir. Son arzularını iki kişiye bu şartlar altında söylemiştir. Bu şartlar
altında bulunan bir kişinin kendisinden organ alımına rıza göstermesi durumunda, bu rıza sözlü vasiyet olarak değerlendirilebilir. Fakat
tanıkların vasiyetçinin son arzularını derhal hakime ulaştırmaları gerekmektedir. Görüldüğü üzere vericinin irade beyanı bu üç şekilden
birine uygun olmak zorundadır, aksi halde organ bağışı geçersiz olur.
Hekim böyle geçersiz bir bağışa dayanarak cesetten organ aldığı takdirde ölenin yakınları tarafından açılacak manevi tazminat davalarıyla
karşılaşabilir.
65
66
67
Amerika’da bunun mümkün olduğu kabul edilecek olsa dahi, kişilerin ehliyet belgelerinin arka kısmında bulunan organ nakliyle ilgili bölümü, basit bir prosedür
olduğu halde, imzalamayı tercih etmedikleri belirtilmektedir. Block, s. 14.
Amerikan Hukukunda bağış kartlarının tek başına yeterli olmadığı, ölen kişinin
yakınlarının da nakle izin vermesinin gerektiği ifade edilmektedir. Block, s. 13.
MK m. 538’e göre el yazılı vasiyetname, yapıldığı tarih de dahil olmak üzere baştan sona vasiyetçinin el yazısı ile olmak ve yine vasiyetçi tarafından imzalanmak
zorundadır. Bu sayılan hususlardan biri matbu olursa vasiyetname geçersiz olur.
212
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Şafak PARLAK
2. Ölenin Yakınlarının İrade Beyanı
Cesetten organ veya doku alınmasına izin verme hakkı, verici sağlığında bu konuda iradesini açıklamamışsa, ölümle birlikte yakınlarına
geçer. Fakat ONK m. 14/III’e göre, yakınların rızasının geçerli olabilmesi için vericinin sağlığında organlarının alınmasını yasaklamamış
olması gerekmektedir.
Kanunun düzenleme tarzına baktığımızda (ONK m. 14) “yakınlar”68
kavramının sadece ölen kişi ile hısımlık ilişkisi içinde bulunan kişilerle
sınırlandırılmadığını söylemek mümkündür. Zira kanun bazı yakınları sırayla saydıktan sonra, sayılanların olmaması halinde yanında
bulunan herhangi bir yakının muvafakatte bulunabileceğini düzenlemiştir.
Yasakoyucunun saydığı kişiler sırasıyla, ölüm anında yanında
buluna eşi, reşit çocukları, ana veya babası veya kardeşlerinden birisidir. Kanun sırasıyla dediğine göre, ilk önce rızası araştırılacak kişi
ölenin eşidir.69 Eğer ölenin eşi rıza göstermemişse, diğerlerinin rızasını
araştırmaya gerek yoktur. Eş rıza göstermişse, diğerleri karşı çıksa bile
cesetten organ alınabilir. İkinci sırada reşit çocuklar sayılmış, çocuklardan birisinin muvafakati yeterli görülmüştür. Bu durumda ölenin
dört tane reşit çocuğu varsa ve ölüm anında hepsi yanındaysa, üç tanesi muhalefet etse bile birinin muvafakati ile organ veya doku almak
mümkündür.70
Kanun ölüm anında yanında bulunan yakınlardan söz ettiğine
göre, ölüm anında ölenin yanında bulunmayanların rızasının araştı68
69
70
Doktrinde yakınların sahip olduğu bu hakkın “kendine özgü bir mutlak hak” olduğu kabul edilmektedir. Ayiter, s. 143; özellikle bkz. Güven, s. 355.
Amerika’da dava konusu (Nicoletta v. Rochester Eye and Human Parts Bank) olan
bir olayda, motor kazasında ölen adamın eşi olarak kendini tanıtan bir kadın ölenin bazı organlarının ve gözlerinin bağışına yönelik rıza vermiş, onay metnindeki
imzasının ardına parantez içinde “eşi” ibaresi eklemiş,soyadı farklılığını ise yasal
olarak eşi olmasa da on yıldır birlikte yaşadıklarını ve çocukları olduğunu ifade
ederek açıklamıştır. Ölen kişinin gözlerinin naklinin gerçekleşmesinden sonra babası durumu öğrenmiş, yasal bir onaya dayanmayan nakli gerçekleştiren hastaneye karşı dava açmıştır. Ancak hastane personelinin tanıklığı ile Amerika’da organ
naklinde savunmada çok dayanılan “iyiniyet ilkesi” işletilmiş, dava reddedilmiştir. Douglas, s. 223.
Organ nakli için ölüm anında ölünün yanında bulunan yakınlarının oybirliği ile
muvafakatini uygun gören görüş için bkz. Akıncı (Organ), s. 141.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
213
Şafak PARLAK
hakemli makaleler
rılması gerekmeyecektir. Örneğin, ölüm esnasında ölenin yanında eş
veya çocuklardan hiçbiri yok, sadece babası varsa, babasının rızası yeterlidir. Bunun nedeni, organ alımı ve naklinin kısa sürede gerçekleştirilmesi zorunluluğudur.
C. Rızanın Gerekli Olmadığı Haller
Ölüden organ alınması konusunda gelişmiş ülkelerde kabul edilen başlıca üç model vardır. Bunlar rıza (irade) modeli, itiraz modeli ve
zaruret modelidir. 2238 sayılı ONK. değindiğimiz üzere, kural olarak
rıza modelini kabul etmekle birlikte, istisnaen itiraz ve zaruret modellerine de yer vermiştir.
1. İtiraz Modeli
Bu model müspet bir irade beyanı olmamasına rağmen, organ
alımını meşrulaştıran, alıcıyı himaye eden fakat vericiye de iradesini
beyan etmek suretiyle organ veya doku alımını engelleme imkanı tanıyan bir modeldir.71
İtiraz modeline göre, ölenin veya yakınlarının itirazı yoksa cesetten organ alınabilir. Öldüğü zaman cesedinden organ alınmasını istemeyenler daha hayatta iken bu yöndeki iradelerini açıklamak
zorundadırlar.72 Sağlığında itiraz etmeyen bir kimse, ölümünden sonra kendisinden organ alınmasına zımni olarak rıza göstermiş demektir. Böyle bir itirazı olmadan ölüm gerçekleşmiş ise yakınlar da itiraz
edebilir ki bu durumda da organ veya doku alınamaz.
2. Zaruret Modeli
Bu modelde verici veya yakınlarının cesetten organ alınmaması
konusundaki menfaatleri ile alıcının menfaati karşılaştırılmaktadır.
Yakınların cesedin bozulmaması, cesede saygı gösterilmesi konusun71
72
Avusturya, Belçika, Finlandiya, Fransa, Yunanistan gibi ülkelerin bu sistemi benimsedikleri görülmektedir. İtalya da önceleri bu sistemi uygulamaktayken 2000
yılından bu yana karma bir sistem mevcuttur. Güven, s. 349.
Herkesten öldükten sonra potansiyel bir verici olmasının beklenmesinin doğru olmadığı yönünde görüş için bkz. Akıncı (Organ), s. 141.
214
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Şafak PARLAK
da menfaati vardır. Alıcının da sağlığına kavuşma noktasında haklı
bir menfaati vardır. Bunlar karşılaştırıldığında somut olay özellikleri
çerçevesinde hangi menfaat ağır basıyorsa o korunur. Ancak ölenin
sağlığında ya da yakınlarının ölümden sonra bir itirazı olursa yine cesetten organ alınamaz.
Zaruret modeline göre ölüden organ alınabilmesi için, alınacak
organa acilen ihtiyaç duyan bir hastanın olması gerekir. Bu hastanın
ölen kişinin bulunduğu şehirde, hatta ülkede bile olması şart değildir. Eğer alınacak organın hastaya zamanında yetiştirilebilme olanağı
varsa, hastanın bulunduğu yerin önemi bulunmamaktadır. Eğer alınan organın nakledilebileceği hastaların durumu acil değilse, yani organ nakli yapılmadan daha uzun yıllar yaşayabileceklerse, hukuken
zaruret halinden söz edilemez. Organ bekleyen binlerce hasta olması
nedeniyle zaruret halinin aciliyet şartının her zaman gerçekleşmiş sayılacağını ileri süren görüş73 kabul edilirse, zaruret halinin uygulama
alanı fazlasıyla genişletilmiş olur. Bu nedenle zaruret haline istinaden
alınan organların mutlaka durumu acil olan hastalara nakledilmesi
gerekmektedir.74
D. Türk Hukukunda Durum
2238 sayılı ONK m. 14/I’de kural olarak rıza modeli benimsenmiştir. Hükme göre ölüden organ veya doku alınabilmesi için, bu kişinin sağlığında vücudunun tamamını veya belli organ veya dokularını,
tedavi, teşhis ya da bilimsel amaçlarla bıraktığını açıklaması gerekir.
Eğer böyle bir açıklama yoksa yanında bulunan yakınlarından birinin
izniyle ölüden organ veya doku alınabilmesi mümkündür.
2238 sayılı Kanun diğer modellere de sınırlı bir biçimde de olsa
yer vermiştir. ONK m. 14/II’ye göre aksine bir vasiyet veya beyan
olmadığı takdirde, kornea gibi ceset üzerinde değişiklik yapmayan
dokuların alınabileceği kabul edilmiştir. Hükme göre, ceset üzerinde
değişiklik yapmayan dokularının alınmasını arzu etmeyen kişiler bu
konudaki itirazlarını bildirmek zorundadır. İtiraz etmemişlerse bu tür
dokular alınabilir ve bunun için yakınlarının rızası bulunup bulunma73
74
Hacıömeroğlu, Baki, Hukuk Açısından Organ ve Doku Nakli, ABD, 1991,Y:48,S:4, s.
540.
Akıncı (Organ), s. 142.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
215
Şafak PARLAK
hakemli makaleler
dığı da artık araştırılmaz. Ancak uygulamada yakınların rızasına başvurulmadan doku alınmışsa hasta yakınları genellikle duruma tepki
göstermektedir.75
Kanun’un 14. maddesinin IV. fıkrasında ise zaruret modeline yer
verildiği görülmektedir. Bu hükme göre, kaza veya tabii afetler sonucu vücudunun uğradığı ağır harabiyet nedeniyle hayatını kaybetmiş
olan bir kimseden, bazı şartların gerçekleşmesi halinde, yaşamı organ
veya doku nakline bağlı olan kimselere, “ivedilik ve tıbbi zorunluluk”
bulunan hallerde vasiyet ya da rıza aranmaksızın nakil yapılabilir. Bu
düzenlemeye göre, bir kişiden organ veya doku alınabilmesi için bazı
şartların gerçekleşmesi gerektiği anlaşılmaktadır. Bunlardan birincisi
ivedilik ve tıbbi zorunluluk, ikincisi ölen kişinin kaza veya tabii afetler dolayısıyla vücudunun uğradığı ağır harabiyet sonucunda hayatını
kaybetmiş olmasıdır. Üçüncü şart ölenin yanında yakınlarının bulunmaması ve dördüncü şart ise, tıbbi ölüm halinin alınacak organlara
bağlı olmadığının hekimler kurulu raporu ile belgelenmesidir.
Kanunda “yakınları yoksa” ifadesiyle kastedilen ölen kişinin kimsesiz olmadı değildir; ölüm anında yakınlarından birinin ölenin yanında bulunmaması kastedilmektedir. Bu durumda hekimin ölen kişinin
yakınları olup olmadığını ya da yakınlarının nerede olduğunu araştırması gerekmemektedir. Önemli olan husus, ölüm anında yakınların orada olup olmamasıdır. Bunun hastane içinde yapılacak basit bir
araştırmayla anlaşılması mümkündür. Eğer yakınlar bulunamamışsa
hekim organ veya dokuyu almaya yetkilidir.
Ancak uygulamaya baktığımızda, hekimlerin bu yetkiyi kullanmakta sıkıntı yaşadığını görmekteyiz. Zira hekimler organ veya dokunun alınmasından sonra hastaneye gelen yakınların tepkilerine maruz
kalabilmekte, yine basın organları da hekimi suçlayan yanlı yayınlar
yapabilmektedir. Bu da hekimleri çekingen hale getirmekte, kanunla
kendilerine tanınmış mevcut yetkilerini kullanmaktan alıkoymaktadır. Uygulamada hekim ya da hastane yönetimi ölenin yakınlarını polis veya savcılık aracılığıyla araştırmaya kalkışmakta; ancak bu esnada
ölenin organları işe yaramaz hale gelebildiği gibi, organa ihtiyacı olan
hastanın vücudu da organı artık kabul edemez hale gelebilmektedir.
Örneğin, 1997’de yaşanan trajik bir olayda karaciğer hastası olan ve
75
Akıncı (Organ), s. 142.
216
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Şafak PARLAK
nakil için bekleyen bir gazeteci birkaç saatlik gecikmenin kurbanı olmuştur. Üzücü olayda, tren istasyonunda kaza geçiren, beyin ölümü
gerçekleşip cihazlara bağlı yaşatılan kimliği belirsiz bir kişinin karaciğeri gazeteciye uyum sağlamıştır. Ancak hastane yönetimi öldüğü
zaman yanında kimsesi olmayan bu kişinin organlarının alınabilmesi
için kimsesiz raporunun olması gerektiğine karar vermiştir. Emniyet
ve savcılık aracılığıyla rapor alınana kadar geçen süre içinde gelişen
enfeksiyon nedeniyle gazetecinin bünyesi nakli kabul edemez hale
gelmiş ve sonuçta hasta kaybedilmiştir.76 Oysa 2238 sayılı Kanun böyle bir rapor aramamaktadır. Sorun tamamen hastane yönetiminin ve
hekimlerin hasta yakınlarının muhtemel tepkilerinden çekinmelerinden ve belki de kanunu iyi bilmemelerinde kaynaklanmıştır. Bu sorunu aşabilmek için, doktrinde paylaştığımız görüş çerçevesinde, karar
verme yetkisi hastane yönetimine bırakılmalı, yönetim ölen kişinin
yakınlarının o anda hastanede olup olmadığını basit bir araştırmayla, gerekirse anons yoluyla tespit etmelidir. Yakınlar bulunamamışsa,
yönetim ve polisin ortaklaşa düzenledikleri bir tutanakla durum tespit
edilip, hekime organ alımı için yetki verilmelidir. Aslında bu yönde
uygulama için mevzuatımız elverişli olmakla birlikte, yanlış anlaşılmalara ve uygulamalara, çekincelere mahal vermemek için konuya
gerekirse yönetmeliklerde açıklık getirilmelidir.77
E. Değerlendirme ve Öneriler
Türk hukukunda ölüden organ ve doku alınması konusunda rıza
modeli benimsenmiştir. Bu modelin uygulanmaya devam edilmesi vericinin haklarını koruması ve de birtakım ihtilafların önüne geçilmesi açısından yararlı olmakla birlikte, zaruret modeli ile desteklenmesi
yerinde olur. Zaruret modeli ONK m. 14/IV’de birtakım sıkı şartlara
bağlanmıştır. Zaruret halinin şartları gerçekleşmişse artık 14. maddenin öngördüğü diğer şartların aranmaması daha yerinde olur.
Organ bağışının artırılabilmesi için toplumun aydınlatılması, varsa dini çekincelerin giderilmesi ve özellikle özendirici tedbirlerin alınması yerinde olur.78 Örneğin, yakınlarının organ alımına izin vermeleri
76
77
78
http://www.milliyet.com.tr/1997/10/15/yasam/nur.html (2.05.2008).
Akıncı (Organ), s. 143.
Organ, Doku ve Hücre Nakli Hizmetleri Hakkında Kanun Tasarısı Taslağı’nda,
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
217
Şafak PARLAK
hakemli makaleler
halinde, hastanede ölen kişinin tedavi ve cenaze masraflarının devlet
tarafından karşılanması bağış artırıcı bir tedbir olabilir. Devlet de sonrasında organın nakledildiği kişiden bu masrafları talep edebilir. Yine
bağış yapan kişilerin devlet ya da ilgili kurumlarca ödüllendirilmesi düşünülebilir, bu ödülün mutlaka ekonomik değerinin bulunması
da gerekmez. Organ bağışında bulunan kişilerin ya da yakınlarından
organ alınmasına izin verenlerin bazı kamu hizmetlerinden öncelikli
olarak yararlandırılması bir çözüm önerisi olarak düşünülebilir.
Kişileri organ bağışından alıkoyan bir sebep de psikolojileridir.
İnsanlar sağlıklıyken hiç böbrek veya karaciğer hastası olmayacakmış
gibi bir ruh hali içindedirler, bu da insanları duyarsızlaştırmaktadır.
Organ bağışı programlarında çalışanlar (tıp-sağlık personeli, gönüllüler) toplumdaki kişilere bir gün kendilerinin veya çok sevdikleri
kişilerin de organ nakline gereksinimleri olabileceği gerçeği duyumsatıldığında, toplumun organ bağışı ve nakli konusundaki endişe ve
korkularının giderilebileceği, bakış açılarının değiştirilebileceği görüşündedirler. Bu tür hastalıkların herkesin başına gelebileceği, dolayısıyla iyi bir bağış sistemine gün gelip herkesin ihtiyaç duyabileceği
duygusu topluma yerleştirilmelidir.
Bunun yanında Avrupa’da yapılan araştırmalarda organ nakli yapılmış, ikinci bir yaşam şansını yakalamış kişilerin yaşadıklarının ve
hissiyatlarının aktarıldığı duygusal görüntü ve hikayelerinin televizyon ve basında yer almasının toplumun organ bağışı ve nakline tutumunu olumlu etkilediği saptanmıştır.
İnternet aracılığıyla bağış yapılabilmeli, bunun hukuki altyapısı oluşturulmalıdır. Hepsinden önemlisi çok iyi bir bağış sisteminin
kurulması gerekliliğidir.79 Sistem hem hukuka uygun hem de bağış
yapmayı kolaylaştırıcı bir sistem olmalıdır. Sistemin hukuka uygun
79
2238 sayılı kanun ile düzenlenmeyen, transplantasyon masraflarının nasıl ve kimin
tarafından karşılanacağı konusuna açıklık getirilmesi olumludur. Nakillerle ilgili
tüm masrafların sosyal güvence kapsamına alınması, bunu yapan sağlık kuruluşlarının karşılaştıkları maddi zorluğun aşılması bakımından isabetlidir. Güven, s.
356.
Organ teminini kolaylaştırmak, organ israfını önlemek ve en uygun alıcıları tespit
edebilmek amacıyla Avrupa Ülkelerinden Avusturya, Almanya, Belçika, Hollanda
ve Lüksemburg’un katılımı ile Euro-Transplant denilen merkezi bir organizasyon
kurulmuştur. Bu ülkelerde transplantasyon programına alınmış hastaların sağlık
durumları ile organ nakli için gerekli bütün bilgiler bilgisayar sistemine kaydedilmiştir. Taşkın, s. 64.
218
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
Şafak PARLAK
hakemli makaleler
olabilmesi için gerekli kanuni düzenlemeler yapılmalıdır. Organ nakil merkezleri arasında eşgüdüm sağlanarak, tüm verilerin bir arada
toplanarak bu merkezler ile koordineli olarak çalışacak bilgi ağının
kurulması ve işletilmesi gerçekleştirilmeli, hastanelerin organ sağlayan kurumlarında çalışan sağlık personeli konunun önemine ilişkin
bilgilendirilmelidir. Organ bağışı ve nakli, nakil bekleme listelerinde
hayatlarının hediyesini bekleyen kişiler için ancak bu şekilde güvenli
ve uygun bir seçenek olabilecektir.
KAYNAKLAR
Akıncı, Şahin, Ölüden Organ Alınması Konusunda Karşılaşılan Bazı
Hukuki Problemler ve Çözüm Yolları, Organ ve Doku Naklinde Tıp
Etiği ve Tıp Hukuku Sorunları, I. Uluslararası Tıp Etiği ve Tıp Hukuku
Kongresi Bildiri Kitabı, İstanbul 2007, s. 137-144.
Akıncı, Şahin, Türk Özel Hukukunda İnsan Kökenli Biyolojik Madde
(Organ-Doku) Nakli Kavramı ve Bundan Doğan Hukuki Sonuçlar, Ankara 1996 (Organ).
Akünal, Teoman, 2238 sayılı Organ ve Doku Alınması, Saklanması,
Aşılanması ve Nakli Hakkındaki Kanun Açısından Hekimin Hukuki Sorumluluğu Üzerine Düşünceler, Sorumluluk Hukukundaki
Yeni Gelişmeler V.Sempozyum, Türk Hukukunda Hekimin Hukuki ve
Cezai Sorumluluğu, Ankara, Mart 1982, s. 19-30.
Akyıldız, Sunay, 2238 Sayılı Yasa ve Hasta Hakları Boyutu ile Organ
Bağışı, A’dan Z’ye Sağlık Hukuku Sempozyum Notları, İstanbul 2007.
Atamer, Yeşim, Ölüden Organ Naklinin Beraberinde Getirdiği Bazı Hukuki
Sorunlar, MHB,Y:19-20,1999-2000, s. 115-155.
AYAN, Mehmet, Tıbbi Müdahalelerden Doğan Hukuki Sorumluluk, Ankara 1991.
Ayiter, Nuşin, Şahsiyet Hakları Açısından Organ Nakli, AÜHFD, 1968,
C.XXV, S:1-2, s.137-144.
Başpınar, Veysel, Organ Nakli Açısından Hekimin Aydınlatma Yükümlülüğü, Organ ve Doku Naklinde Tıp Etiği ve Tıp Hukuku Sorunları, I.Uluslararası Tıp Etiği ve Tıp Hukuku Kongresi Bildiri Kitabı, İstanbul 2007, s. 191-215.
Bayraktar, Köksal, Hekimin Tedavi Nedeniyle Cezai Sorumluluğu, İstanbul 1972.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
219
Şafak PARLAK
hakemli makaleler
Block, Walter, Human Organ Transplantation: Economic and Legal
İssues, http://www.walterblock.com/publications/human_organ_transplantation.pdf (2.05.2008).
Çilingiroğlu, Cüneyt, Tıbbi Müdahaleye Rıza, İstanbul 1993.
Douglas, Lisa, Organ Donation, Procurement and Transplantation:
The Process, The Problems, The Law, 65 UMKC, 201 (1996-1997),
http://heinonline.org/HOL/PDF?handle=hein.journals/umkc65&co
llection=journals&id=211&print=30&sectioncount=1&ext=.pdf.
Dural/Öğüz, Türk Özel Hukuku, C.II, Kişiler Hukuku, İstanbul 2002.
Edisan, Zehra/ Akgül, Mehmet Ali/ Kadıoğlu, Selim, Organ Nakliyle
ilgili Yasal Düzenlemeler Çerçevesinde İsviçre ile Türkiye arasında Bir Karşılaştırma, Organ ve Doku Naklinde Tıp Etiği ve Tıp Hukuku Sorunları, I.Uluslararası Tıp Etiği ve Tıp Hukuku Kongresi Bildiri
Kitabı, İstanbul 2007, s. 603-612.
Ford,Thomas, Human Organ Transplantation, Legal Aspects, http://
heinonline.org/HOL/PDF?handle=hein.journals/cathl15&collect
ion=journals&id=138&print=7&sectioncount=1&ext=.pdfhttp://
heinonline.org/HOL/PDF?handle=hein.journals/cathl15&collect
ion=journals&id=138&print=7&sectioncount=1&ext=.pdf.
Gürzumar, Osman Berat, Özel Hukukumuzda Organ Nakli ve 2238 Sayılı Yasa Üzerine Düşünceler, ABD, 1991, Y:48, S:3, s. 364-389.
Güven, Kudret, Organ ve Doku Nakli, Etik ve Yeni Yaklaşımlar Hakkında Düşünceler, Organ ve Doku Naklinde Tıp Etiği ve Tıp Hukuku
Sorunları, I.Uluslararası Tıp Etiği ve Tıp Hukuku Kongresi Bildiri Kitabı, İstanbul 2007, s. 343-358.
Hacıömeroğlu, Baki, Hukuk Açısından Organ ve Doku Nakli, ABD,
1991,Y:48,S:4, s. 537-548.
Hakeri, Hakan, Organ veya Doku Ticareti Suçu, , Organ ve Doku Naklinde Tıp Etiği ve Tıp Hukuku Sorunları, I. Uluslararası Tıp Etiği ve Tıp
Hukuku Kongresi Bildiri Kitabı, İstanbul 2007, s. 241-249.
Hakeri, Hakan, Tıp Hukuku, Ankara 2007 (Tıp).
Harrington, John, Legal Aspects of Organ Transplantation and Trade
in Health Services, www.ghwatch.org/english/casestudies/harrington.pdf ( 2.05.2008).
İpekyüz, Filiz Yavuz, Türk Hukukunda Hekimlik Sözleşmesi, İstanbul
2006.
Kalayoğlu, Münci, Dünyada ve Ülkemizde Organ Bağışı ve Organ
Nakli, A’dan Z’ye Sağlık Hukuku Sempozyum Notları, İstanbul
220
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
hakemli makaleler
Şafak PARLAK
2007, s. 266-271.
Kalogjera, Liliana, New Means of Increasing the Transplant Organ
Supply Ethical and Legal Issues, The Human Rights Magazine,
Fall 2007, http://heinonline.org/HOL/PDF?handle=hein.journals/huri34&collection=journals&id=105&print=5&sectioncount
=3&ext=.pdf.
Kılıçoğlu, Ahmet, Organ Nakli ve Doku Alınmasının Hukuksal Yönleri, TBBD, Y:1991, S:2, s. 246-265.
Özel, Çağlar, Medeni Hukuk Açısından Ölüm Anının Belirlenmesi
ve Ceset Üzerindeki Hakka İlişkin Bazı Düzenlemeler, AÜHFD,
2002, C.51, S:1, s. 43-77.
Özsunay, Ergun, Alman ve Türk Hukuklarında Hekimin Hastayı Aydınlatma Ödevi ve İstisnaları, Sorumluluk Hukukundaki Yeni Gelişmeler V. Sempozyum, Türk Hukukunda Hekimin Hukuki ve Cezai
Sorumluluğu, Ankara, Mart 1982, s. 31-59.
Öztürel, Adnan, Organ Transplantasyonlarının Adli Tıp Yönleri,
AÜHFD, 1973, C.30, S:1-4, s. 457-492.
Sarıal, Enis, Sağlararası Organ Nakillerinden Doğan Hukuksal İlişkiler, İstanbul 1986.
Schreiber, Hans Ludwig, Hayvandan İnsana Hücre-Doku-Organ NakliHukuksal Görünüş, (Çev. Özer Özbek), Tıp ve Ceza Hukuku, Karşılaştırmalı Güncel Ceza Hukuku Serisi, Ankara 2004.
Şahiniz, Salih, Bir Tıbbi Müdahale Türü Olarak Sağlararası Organ
Nakli, Prof. Dr. Fahiman Tekil’in Anısına Armağan, İstanbul 2003, s.
723-750.
Şenocak, Zarife, Küçüğün Tıbbi Müdahaleye Rızası, AUHFD,
Y:2001,C.50,S:4, s. 65-80.
Taşkın, Ahmet, Organ ve Doku Nakillerinde Hekimin Cezai Sorumluluğu,
Ankara 1997.
Toroslu, Nevzat: Organ Aktarma ve Cezai Sorumluluk, AÜHFD, 1978,
C.XXXV, S:1-4, s.91-118.
Yılmaz, Battal, Açıklamalı-İçtihatlı Hekimin Hukuki Sorumluluğu,
Ankara 2007.
Zeytin, Zafer, Organ Naklinde Kişinin Kendi ve Başkasının Geleceğini
Belirleme Hakkı, Organ ve Doku Naklinde Tıp Etiği ve Tıp Hukuku
Sorunları, I.Uluslararası Tıp Etiği ve Tıp Hukuku Kongresi Bildiri Kitabı, İstanbul 2007, s. 251-264.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
221
Şafak PARLAK
hakemli makaleler
DİĞER KAYNAKLAR
http://www.istanbulsaglik.gov.tr/w/sb/tedk/pdf/organ_nakli_genel_istatistikler.pdf(2.05.2008)
http://www.bsm.gov.tr/hiz_hast03.htm (2.05.2008).
http://www.onsayfa.com/forum/saglik/2119-organ-nakli.html
(2.05.2008).
http://www.cnnturk.com/YASAM/DIGER/haber_detay.asp?PID=2
23&HID=1&haberID=142858 (2.05.2008).
www.eurotransplant.nl (2.05.2008).
http://www.who.int/ethics/topics/transplantation_guiding_principles/en/print.html (2.05.2008).
http://www.milliyet.com.tr/1997/10/15/yasam/nur.html
(2.05.2008).
http://www.transplantation-information.de/gesetze_organspende_
transplantation/ausland_gesetze/gesetze.html (22.03.2009).
http://heinonline.org.
222
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
HUKUKUMUZDA
ZOR VE SİLAH KULLANMA YETKİSİ
M. Bedri ERYILMAZ*
Ayhan BOZLAK∗∗
1. Giriş
Toplumsal güvenliğin sağlanması için öncelikle önleyici görevleri
yerine getirme ve bundan sonuç alınamaması halinde ise suçla mücadele etmeleri konusunda güvenlik kuvvetlerine kafi ve etkili yetkilerin
tanınması zorunlu bulunmaktadır. Ancak bu yetkilerin kullanılması
çağımızda evrensel bir değer kazanmış olan ve artık ne bireylerin, ne
devletlerin ve nede uluslararası hukuk ilişkilerinin vazgeçemeyeceği insan haklarına müdahale konusunu da gündeme getirmektedir.
Ortada, bir taraftan insan hak ve özgürlüklerinin de kullanılabilmesi
için kamu güvenliğini sağlama ve suçla mücadele etme zorunluluğu
varken diğer taraftan da bu mücadele yapılırken aynı hak ve özgürlüklerin tehlike altında olması gibi girift ve/veya paradoksal bir konu
bulunmaktadır.
Bu çalışmada, güvenlik güçlerine gerek adli, gerek idari anlamda
tanınmış bulunan “zor ve silah kullanma yetkisi” ile bu yetkinin kullanılması esnasında tehlike altında bulunan kişi hak ve özgürlüklerine
genel bir bakış yapılmıştır.
Bunu yaparken de, hukukumuzda “zor ve silah kullanmama yetkisi” konusunda en temel düzenleme olan; 2559 sayılı Polis Vazife ve
Salahiyet Kanunu (PVSK) esas alınmıştır. Ayrıca bu husustaki diğer
bazı özel kanun hükümleri ile ikincil mevzuat düzenlemelerine de genel olarak değinilmiştir. Bu konuda temel olarak 2559 sayılı Kanun’un
esas alınmasının nedeni, anılan Kanun’un hâlihazırda belirtilen hu*
**
Polis Akademisi Güvenlik Bilimleri Fakültesi öğretim üyesi.
Adalet Bakanlığı, adalet müfettişi.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
223
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
makaleler
susta en güncel ve en kapsamlı düzenleme olmasından dolayıdır.
Diğer bir neden ise, PVSK’nın 25. maddesinde, öbür önemli bir genel
kolluk kuvveti olan jandarmanın da PVSK’daki yetkileri kullanabileceğinin belirtilmesidir. Ayrıca 2803 sayılı Jandarma Görev ve Teşkilatı Kanunu’nda da zaten “zor ve silah kullanma yetkisi” esaslı olarak
düzenlenmiş olmayıp bu hususa ilgili yönetmelik içinde yer verilmiş
bulunmaktadır. Yaşam hakkı gibi en önemli temel insan hakkı ve özgürlüklerini sınırlayan yetkilerin, Ülkemizde hukuki olarak gelinen
nokta itibariyle “kanun” dışındaki düzenlemelerle kullanılması artık
mümkün bulunmamaktadır.1 Belirtilen bu gerekçe nedeniyledir ki, çalışmada, yönetmeliklerle düzenlenen “zor ve silah kullanma” yetkilerine
kısmen yer verilmiş ve konu bu husustaki temel kanuni düzenlemelere
öncelik verilerek tüm teorik ve uygulamaya bakan yönleri ile birlikte
incelenmeye çalışılmıştır.
2. Polis Vazife Salahiyet Kanunu’nun 16. Maddesine Göre Zor ve Silah Kullanma Yetkisi
Türk hukukunda, kolluk görevlileri görevlerini yerine getirirken
direnişle karşılaşmaları halinde veya meşru savunma yapmak zorunda kaldıkları durumlarda zor ve silah (kuvvet) kullanmaya yetkilidir ve bu yetkiler esas itibariyle sadece kolluk görevlileri tarafından
kullanılabilinir.2 Bir kolluk görevlisinin hangi durumlarda kuvvet kullanabileceği temel olarak PVSK’nın 16. maddesinde düzenlenmiştir.
PVSK m.16’da 02.06.2007 tarih ve 5681 sayılı Yasa ile yapılan değişiklikle daha önce iki ayrı maddede ( PVSK, m. 16 ve ek m. 6’da) düzenlenen zor ve silah kullanma yetkileri aynı maddede toplanmıştır.
Söz konusu PVSK’nın “Zor ve Silah Kullanma” başlıklı 16. maddesinin 5681 sayılı Kanun ile değişik son hali şöyledir:
“Madde 16- (Değişik: 2/6/2007-5681/4 m.)
(1)3 Polis, görevini yaparken direnişle karşılaşması halinde, bu direnişi
1
2
3
Bkz. Anayasa (AY) m. 13.
PVSK, m. 16’ya ve bazı istisnai durumlarda herkesin kuvvet kullanma yetkisi bulunduğuna dair serdedilen görüş için ise aşağıdaki 4. ve 5. sayfalara bkz.
Fıkra numaraları Kanun metninde bulunmamakla birlikte, okuyuculara kolaylık
sağlamak amacıyla tarafımızdan ilave edilmiştir. Ancak metin fıkraları içerisinde-
224
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
kırmak amacıyla ve kıracak ölçüde zor kullanmaya yetkilidir.
(2) Zor kullanma yetkisi kapsamında, direnmenin mahiyetine ve derecesine göre ve direnenleri etkisiz hale getirecek şekilde kademeli olarak artan
nispette bedenî kuvvet, maddî güç ve kanunî şartları gerçekleştiğinde silah
kullanılabilir.
(3) İkinci fıkrada yer alan;
a) Bedenî kuvvet; polisin direnen kişilere karşı veya eşya üzerinde doğrudan doğruya kullandığı bedenî gücü,
b) Maddî güç; polisin direnen kişilere karşı veya eşya üzerinde bedenî
kuvvetin dışında kullandığı kelepçe, cop, basınçlı su, göz yaşartıcı gazlar veya
tozlar, fizikî engeller, polis köpekleri ve atları ile sair hizmet araçlarını,
ifade eder.
(4) Zor kullanmadan önce, ilgililere direnmeye devam etmeleri halinde
doğrudan doğruya zor kullanılacağı ihtarı yapılır. Ancak, direnmenin mahiyeti ve derecesi göz önünde bulundurularak, ihtar yapılmadan da zor kullanılabilir.
(5) Polis, zor kullanma yetkisi kapsamında direnmeyi etkisiz kılmak amacıyla kullanacağı araç ve gereç ile kullanacağı zorun derecesini kendisi takdir
ve tayin eder. Ancak, toplu kuvvet olarak müdahale edilen durumlarda, zor
kullanmanın derecesi ile kullanılacak araç ve gereçler müdahale eden kuvvetin
amiri tarafından tayin ve tespit edilir.
(6) Polis, kendisine veya başkasına yönelik bir saldırı karşısında, zor kullanmaya ilişkin koşullara bağlı kalmaksızın, 5237 sayılı Türk Ceza Kanununun meşru savunmaya ilişkin hükümleri çerçevesinde savunmada bulunur.
(7) Polis;
a) Meşru savunma hakkının kullanılması kapsamında,
b) Bedenî kuvvet ve maddî güç kullanarak etkisiz hale getiremediği direniş karşısında, bu direnişi kırmak amacıyla ve kıracak ölçüde,
c) Hakkında tutuklama, gözaltına alma, zorla getirme kararı veya yakalama emri verilmiş olan kişilerin ya da suçüstü halinde şüphelinin yakalanmasını sağlamak amacıyla ve sağlayacak ölçüde,
ki bent numaraları Kanun metninde bulunmaktadır.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
225
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
makaleler
silah kullanmaya yetkilidir.
(8) Polis, yedinci fıkranın (c) bendi kapsamında silah kullanmadan önce
kişiye duyabileceği şekilde “dur” çağrısında bulunur. Kişinin bu çağrıya
uymayarak kaçmaya devam etmesi halinde, önce uyarı amacıyla silahla ateş
edilebilir. Buna rağmen kaçmakta ısrar etmesi dolayısıyla ele geçirilmesinin
mümkün olmaması halinde ise kişinin yakalanmasını sağlamak amacıyla ve
sağlayacak ölçüde silahla ateş edilebilir.
(9) Polis, direnişi kırmak ya da yakalamak amacıyla zor veya silah kullanma yetkisini kullanırken, kendisine karşı silahla saldırıya teşebbüs edilmesi
halinde, silahla saldırıya teşebbüs eden kişiye karşı saldırı tehlikesini etkisiz
kılacak ölçüde duraksamadan silahla ateş edebilir.”
5681 sayılı Kanun’a değişik anılan 16. maddenin Kanun teklifindeki gerekçesi, madde hakkında gayet açıklayıcı bilgiler içermektedir.
Gerekçeye göre;4
“Zor kullanma, polisin kolluk kuvveti olması dolayısıyla diğer kamu
görevlilerinden farklı olarak sahip olduğu temel yetkisidir. PVSK’nın ek 6.
maddesinde öngörülen bu yetki, yeniden ve daha açık şekilde bu maddede düzenlenmiş bulunmaktadır.
İlk fıkrada, polisin, görevini yaparken direnişle karşılaşması halinde, bu
direnişi kırmak amacıyla ve kıracak ölçüde zor kullanmaya yetkili olduğu gösterilmektedir. Buradaki direniş, polisin tüm görevlerinin ifası sırasında karşılaşılan direnişi ifade etmektedir. Örneğin durdurulması gereken bir aracın
durmayarak kaçtığı durumlarda, bu aracın durdurulması da bu kapsamdadır.
Ayrıca zor kullanan polise, aktif şekilde direniş gösteren kişinin bu eylemi,
meşru savunma kapsamında değerlendirilemeyeceğinden, bu aktif direniş,
Türk Ceza Kanunu’nun 265. maddesi kapsamında ayrıca suç oluşturacaktır.
İkinci fıkrada, zor kullanma yetkisinin derece ve kademeleri gösterilmektedir. Buna göre zor kullanma yetkisi; bedeni kuvvet, maddi güç ve silah kullanmadan oluşmaktadır. Bunlar, direnmenin mahiyetine ve derecesine göre
ve direnenleri etkisiz hale getirecek şekilde kademeli olarak artan nispette kullanılacaktır.
Ayrıca zor kullanmanın direnmeyle orantılı olması; aynı nitelik ve derecede değil, direnmeyi etkisiz kılacak ölçüde güç kullanımını ifade etmektedir.
Diğer bir ifadeyle, zor kullanmada amaç, direnen kişileri etkisiz hale getir4
TBMM, Dönem 22, Yasama Yılı: 5, Sıra Sayısı: 1437, s. 7 vd.
226
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
mektir. Kullanılacak kuvvetin derecesi, direnmenin ve saldırının derecesine
bağlıdır. Direnme ne kadar fazla ise, kullanılacak kuvvetin derecesi de o kadar
fazla olacaktır. Polis, etkisiz hale getirme için sahip olduğu metotlara kademeli olarak başvuracak, polisin seçtiği metodun, her zaman, derece olarak direnmeden üstün olması gerekecektir. Aksi takdirde, saldırı ve direncin etkisiz
hale gelmesi söz konusu olamayacaktır. Dolayısıyla bu madde kapsamında zor
kullanma yetkisi, direnme veya saldırıda kullanılan ile aynı nitelikte zor veya
silah kullanılması anlamında yorumlanamaz. Polis, direnme veya saldırıyı
defedecek üstünlükte zor veya silah kullanır.
Maddenin üçüncü fıkrasında, bedeni kuvvet ve maddi gücün ne olduğu
gösterilmektedir. Zor kullanma sırasında, bedeni kuvvetin dışında; fıkrada belirtildiği gibi kelepçe, cop, basınçlı su, göz yaşartıcı gazlar veya tozlar, fiziki
engeller, polis kopekleri ve atları ile sair hizmet araçları maddi güç olarak
kullanılabilecektir.
Dördüncü fıkraya göre, zor kullanmadan önce, doğrudan doğruya zor
kullanılacağı ihtarı yapılacak; ancak direnmenin mahiyeti ve derecesi göz
önünde bulundurularak, ihtar yapılmadan da zor kullanılabilecektir.
Polisin, zor kullanma yetkisi kapsamında direnmeyi etkisiz kılmak amacıyla üçüncü fıkranın (b) bendi kapsamındaki araç ve gererlerden hangisini
kullanacağını ve zorun derecesini kendisinin takdir ve tayin edeceği; ancak,
toplu kuvvet olarak müdahale edilen durumlarda, zor kullanmanın derecesi
ile üçüncü fıkranın (b) bendi kapsamındaki araç ve gereçlerden hangisinin
kullanacağının müdahale eden kuvvetin amiri tarafından tayin ve tespit edileceği de besinci fıkrada düzenlenmiştir.
Altıncı fıkrada da, polisin, kendisine veya başkasına yönelik bir saldırı
karşısında, zor kullanmaya ilişkin koşullara bağlı kalmaksızın, 5237 sayılı
Türk Ceza Kanununun meşru savunmaya ilişkin hükümleri çerçevesinde savunmada bulunacağı belirtilmiş bulunmaktadır.
Zor kullanmada olduğu gibi, kolluk kuvveti olarak polisin ayırt edici yetkilerinden birisi olan silah kullanma, maddede yeniden düzenlenmektedir.
Yedinci fıkrada üç temel durumda polisin silah kullanma yetkisinin olduğu belirtilmektedir. Bunlardan ilki meşru savunma hakkının kullanılması
kapsamında silah kullanma; ikincisi bedeni kuvvet ve maddi güç kullanarak
etkisiz hale getiremediği direniş karşısında, bu direnişi kırmak amacıyla ve
kıracak ölçüde silah kullanma; üçüncüsü ise yakalanması gereken kişinin yakalanması amacıyla ve yakalanmasını sağlayacak ölçüde silah kullanmadır.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
227
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
makaleler
Silah kullanılacak hallerden üçüncüsü olarak gösterilen durumla ilgili
olarak sekizinci fıkrada ayrıca bir sınırlamaya gidilmiş; bu durumlarda öncelikle “dur” çağrısının5 yapılması, buna rağmen kişinin kaçması halinde uyarı
amacıyla silahla ateş edilebilmesi; bu uyarı atışına rağmen hala kaçmakta ısrar etmesi ve kaçması dolayısıyla ele geçirilmesinin mümkün olmaması halinde, yakalanmasının sağlanması amacıyla ve sağlayacak ölçüde silahla ateş
edilmesi öngörülmüştür.
Maddenin dokuzuncu fıkrasında da, zor veya silah kullanma yetkisinin
kullanılması sırasında, kendisine karşı silahla saldırıya teşebbüs edilmesi halinde, polisin, silahla saldırıya teşebbüs eden kişiye karşı saldırı tehlikesini
etkisiz kılacak ölçü ve oranda6 duraksamadan silahla ateş edebileceği düzenlenmiştir.”
Maddedeki düzenleme ve gerekçede yer alan açıklamalara göre,
bir hukuka uygunluk sebebi olarak görevin ifası bağlamında, kolluk
görevlileri zor ve silah kullanma yetkisine sahiptir. Hukuk belli bir
hususta görev yüklenen kişinin bu görevi yerine getirebilmesini sağlayacak ölçüde yetki ile donatılmasını gerekli kılmaktadır. Keza, kişi yetkili kılındığı ölçüde de sorumluluk altına girmektedir. Bu ilişki kısaca,
“ne kadar görev varsa, o kadar yetki; ne kadar yetki varsa, o kadar sorumluluk
vardır” şeklinde ifade edilebilir.7
Kolluğun, görevini yaparken kullandığı yetkinin niteliğine bakılmaksızın, yetkisini kullanmasına engel olmak için direnen herkese karşı, bu direnişi kırmak amacıyla ve kıracak ölçüde zor kullanma
yetkisine sahip olduğu öncelikli olarak bilinmesi gereken bir konudur.
Direnme, saldırma veya saldırıya yeltenme şeklinde olabileceği gibi,
bedeni kuvvet kullanma, taş, sopa, silah gibi bazı maddi varlığı olan
cisimlerden faydalanma yolu ile de olabilir.
5
6
7
5681 sayılı Kanun’a ilişkin teklifin TBMM Adalet Komisyonu’ndaki müzakereleri
sırasında “(dur) çağrısında” ibaresinden önce gelmek üzere “duyabileceği şekilde”
ibaresi eklenmiştir (TBMM, Dönem: 22, Yasama Yılı: 5, Sıra Sayısı: 1437, s. 14, 25).
5681 sayılı Kanun’a ilişkin teklifin TBMM Adalet Komisyonundaki müzakereleri
sırasında “saldırı tehlikesini etkisiz kılacak ölçü ve oranda” ibaresi, “saldırı tehlikesini
etkisiz kılacak ölçüde” biçiminde değiştirilmiştir (TBMM, Dönem: 22, Yasama Yılı: 5,
Sıra Sayısı: 1437, s. 14, 25).
İzzet Özgenç, “Kolluk Görevlilerinin Zor ve Silah Kullanma Yetkisi”, Polise Görev,
Yetki ve Sorumluluk Veren Mevzuat Uygulamaları Eğitim Projesi (MUYEP) TebliğleriII, Emniyet Genel Müdürlüğü Eğitim Dairesi Başkanlığı Yayınları, Ankara: 2008, s.
208.
228
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
Zor kullanma; kişilerin kendilerine terettüp eden belirli bir yükümlülüğün gereklerine uygun davranmamaları halinde, bu yükümlüğün gereklerine uygun davranmalarını sağlamak amacıyla ve ancak
kanunla verilen yetkiye dayalı olarak başvurulabilecek bir yetkidir.
Bu bakımdan, zor kullanma yetkisinin mutlaka kanuni bir dayanağı olmalıdır.8 Bizim hukuk düzenimiz açısından, “zor ve silah kullanma yetkisi” için gerekli bulunan bu kanuni düzenlemeler, çalışmanın
içeriğinde de sıkça verildiği gibi, bu konudaki temel düzenleme olan
PVSK’nın yanında yine esas olarak Ceza Muhakemesi Kanunu (CMK)
ve diğer bazı kanunlarda düzenlenmiş bulunmaktadır.
Örneğin, ceza yargılaması sürecinde “usulüne uygun olarak çağrılıp da mazeretini bildirmeksizin gelmeyen tanık zorla getirilir...” düzenlemesinde (CMK, m. 44/1) ve aynı şekilde CMK’nın 43, 44, 146 ve 176
ıncı maddelerindeki düzenlemelerde belirtildiği üzere, kolluğun zor
kullanma yetkisinin kanuni dayanağı gösterilmiştir. Bahsedilen bu
yetkilerin usulünce kullanılmasının görevin ifası kabilinden hukuka
uygunluk sebebi oluşturacağı açık bulunmaktadır.
Kolluk görevlileri, yakalama işlemi (CMK m. 90; PVSK m. 13) sırasında da, sıklıkla zor kullanma yetkisini kullanmak durumunda kalmaktadır. Kolluk kuvvetlerinin yakalama anında zor kullanma yetkisine sahip oldukları kuşkusuzdur. Ancak CMK’nın 90/1. maddesine
göre; suçüstü halinde herkese şüpheli kişiyi yakalama yetkisi verilmiş
bulunmasına nazaran, bu durumda “herkesin” zor kullanma yetkisi
bulunmakta mıdır? Bu soruya bazı yazarlar; şüpheliyi yakalama yetkisi verilen kişiler, bunun zorunlu sonucu olarak, şüphelinin kaçmasını
önlemek amacına yönelik olacak şekilde ve bunu sağlayacak ölçüde
zor kullanma yetkisini haizdir şeklinde cevap vermektedirler.9
Kuvvet kullanmanın amacı hiçbir zaman yakalanan kişiyi cezalandırmak olamayacağı gibi, direnişi yok etmek için kullanılan kuvvet,
saldırıyı gerçekleştirmek için kullanılan kuvvete göre orantısız da olmamalıdır. Başka bir ifade ile kişi, zor kullanılarak etkisiz hale getirildikten sonra artık zor kullanma işlemi derhal sona erdirilmelidir.
Kullanılan kuvvetin kademeli olmasının gereği olarak kolluk, her
aşamada karşı tarafı etkisiz hale getirme amacına ulaşılıp ulaşılmadı8
9
Özgenç, a. g. e., s. 208.
Özgenç, a. g. e., s. 208 (Dipnot).
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
229
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
makaleler
ğını kontrol etmelidir. Etkisiz hale getirme işlemi hangi aşamada tamamlanmışsa kuvvet (zor) kullanma işlemi de o aşamada sona erdirilmelidir.
Kolluk, zor kullanma yetkisi kapsamında direnmeyi etkisiz kılmak amacıyla kullanacağı araç ve gereç ile başvuracağı zorun derecesini kendisi takdir ve tayin eder. Ancak, toplu kuvvet olarak müdahale
edilen durumlarda, zor kullanmanın derecesi ile kullanılacak araç ve
gereçler müdahale eden kuvvetin amiri tarafından tayin ve tespit edilir (PVSK, m. 16/5).
Toplu olarak hareket edilen durumlarda, kuvvet kullanmanın
şartları doğmamasına rağmen amir kuvvet kullanma emri vermişse,
eylem, niteliği itibari ile her halükarda suç teşkil edeceğinden hukuka
aykırı emri yerine getiren memurlar da emri veren amir gibi sorumlu olacaktır.10 Bu nedenle, memur seviyesindeki kolluk görevlilerinin
amirleri kadar kuvvet kullanmanın şartlarını bilmesi gerekir.
Kuvvet kullanılması için muhakkak surette tehlikenin doğmuş
olması gerekmez. Kolluk, teşebbüs aşamasında ve kaçma tehlikesini
bertaraf etmek için de kuvvet kullanabilir.
3. Diğer Bazı Düzenlemelere Göre Kuvvet ve Disiplin Zorlaması Kullanma Yetkisi
a. CMK’nın 60. ve 124. Maddesine Göre Disiplin Zorlaması
Yukarıdaki anlatılanlardan farklı olarak kolluğun, kuvvet kullanmanın yanı sıra, görevini yaparken aldığı tedbirlere kasten muhalefet
edenleri veya zorlaştıranları, bir disiplin yaptırımı uygulanmasını sağlama, muamelenin sonuna kadar bundan men etme ve zor kullanarak
görevini yerine getirme yetkileri de bulunmaktadır. Bu durumlarda
amaca ulaştıktan sonra o kişinin salıverilmesi gerekir. Söz konusu durumlar aşağıda açıklanmıştır.
CMK’nın 60. maddesinde “tanıklıktan ve yeminden sebepsiz yere çekinenler” hakkında başvurulacak disiplin uygulamaları ve usulü düzenlenmiştir. Madde aşağıya alınmıştır:
10
Kanuna aykırı emir ve konusu suç olan emir konularının ayrıntısı için Anayasa’nın
137. ve TCK’nın 24. maddelerine bakınız.
230
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
“Madde 60 - (1) Yasal bir sebep olmaksızın tanıklıktan veya yeminden
çekinen tanık hakkında, bundan doğan giderlere hükmedilmekle beraber, yemininin veya tanıklığının gerçekleştirilmesi için dava hakkında hüküm verilinceye kadar ve her hâlde üç ayı geçmemek üzere disiplin hapsi verilebilir.
Kişi, tanıklığa ilişkin yükümlülüğüne uygun davranması halinde, derhâl serbest bırakılır.
(2) Bu tedbirleri almaya naip hâkim ve istinabe olunan mahkeme ile soruşturma evresinde sulh ceza hâkimi yetkilidir.
(3) Davanın görüldüğü sırada bu tedbirler alındıktan ve yukarıdaki süreler suçun türüne göre tümüyle uygulandıktan sonra o dava veya aynı işe
ilişkin diğer davada tekrar edilmez.
(4) Disiplin hapsi kararına itiraz edilebilir.”
Bu madde, belirtilen durumların tanık dinleme ve yemin verme
yetkisine sahip bulunan Cumhuriyet savcıları ve mahkemeler huzurunda vuku bulması halinde uygulanacaktır. Kolluğun ifade alma konusunda zorlayıcı yetkisi ve yemin verme yetkisi bulunmadığından
(PVSK, m. 15), haliyle kolluk aşamasındaki işlemlerde bu maddenin
uygulama alanı olmayacaktır.
Ayrıca maddenin gerekçesinde şu hususlara yer verilmiştir:
“Maddede tanıklıktan ve yeminden çekinmenin yaptırımları ve uygulama koşulları yer almıştır. Ceza muhakemesi faaliyeti süreklilik arz ettiğinden
ve en kısa sürede bitirilmesi de gerektiğinden tanığın gelmemesi, bu iki hedefe
ulaşılmasını engelleyecektir. Bu nedenle, gelmeyen tanığa, o celsenin giderlerinin yüklenmesi âdil ve etkili bir yaptırımdır. Mazeretsiz gelmemenin büyük
ölçüde önünün alınması böylece söz konusu olabilecektir.
Tanımlardaki (CMK m. 2) düzenleme doğrultusunda “hapis yolu ile tazyik” yerine “disiplin hapsi” kelimesi kullanılmıştır.
Beyanda bulunmaktan veya yeminden kaçınan tanığın, üç ayı geçmemek
ve herhâlde dava hakkında hüküm verilinceye kadar disiplin hapsine konacağı
maddede belirtilmiştir. Disiplin hapsi (tanımı, yerine getirilme şekli ve sonuçları) için 2. maddeye ve gerekçesine bakılmalıdır.
Maddenin üçüncü fıkrasında açıklandığı üzere disiplin hapsi aynı işte
yeniden verilse bile tümü için aynı suçlarda üç ayı aşamaz.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
231
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
makaleler
Disiplin hapsine karşı itiraz yolu açıktır.”11
Yukarıda değinilen CMK’nın 60. maddesinden başka, diğer bir
zorlama hapsine ilişkin düzenleme, CMK’nın, 123. maddeye gönderme yapan 124. maddesinde bulunmaktadır. Söz konusu madde metinleri aşağıdadır:
“Madde 123 - (1) İspat aracı olarak yararlı görülen ya da eşya veya
kazanç müsaderesinin konusunu oluşturan malvarlığı değerleri, muhafaza
altına alınır.
(2) Yanında bulunduran kişinin rızasıyla teslim etmediği bu tür eşyaya
elkonulabilir.”
Madde 124 - (1) 123 üncü Maddede yazılı eşya veya diğer malvarlığı
değerlerini yanında bulunduran kişi, istem üzerine bu şeyi göstermek ve teslim etmekle yükümlüdür.
(2) Kaçınma hâlinde bu şeyin zilyedi hakkında 60 ıncı Maddede yer alan
disiplin hapsine ilişkin hükümler uygulanır. Ancak, şüpheli veya sanık ya da
tanıklıktan çekinebilecekler hakkında bu hüküm uygulanmaz.”
124. maddenin gerekçesinde şu hususlara yer verilmiştir:
“Madde, kamu davasında suçun ispatı bakımından yararlı görülen veya
müsadereye veya Devletin mülkiyetine geçmesi yaptırımına tâbi olan eşyanın
muhafazası veya başka bir şekilde güvence altına alınması yetkisini vermektedir. Eşyanın önce yanında bulundurandan teslimi istenecek, vermezse eşyaya
elkonulabilecektir. Elkoyma terimi Tasarıda zapt yerine kullanılmakta ve rıza
bulunmayan hâllerde zorla şeyi alma yetkisini ifade etmektedir.
Madde böylece önemli bir koruma tedbirine yer vermiş olmaktadır.
Maddeye göre teslimi istenen şeyleri yanında bulunduranlar, istem üzerine bu şeyi göstermez veya teslim etmezlerse, haklarında 60. maddede yer
alan disiplin hapsi uygulanacaktır.
Tanıklıktan çekinebilecek olan kişilere tanınan ayrıcalık, Anayasa’nın
38. maddesinin beşinci fıkrasında yer alan, “Hiç kimse kendisini ve kanunda
gösterilen yakınlarını suçlayan bir beyanda bulunmaya veya bu yolda delil
göstermeye zorlanamaz.” kuralının ifadesi olduğundan, tanıklıktan çekine-
11
www. akip.net (Açıklamalı Kanun İçtihat Programı), Erişim Tarihi: 12.03.2008.
232
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
bilecekler hakkında disiplin hapsinin uygulanamayacağı son fıkrada açıkça
belirtilmiştir.”12
Bu maddelerde arama ve elkoyma sırasında “istenen eşyayı vermekten ya da yerini göstermekten kaçınanlar hakkında, CMK’nın 60. maddesinde belirtilen disiplin hapsine ilişkin hükümlerin uygulanacağı” düzenlenmiştir. Belirtilen hükümler, arama ve elkoyma uygulamasını kolluk
yapacağından dolayı, kolluk işlemleri sırasında da uygulanacak ve
istenen eşyayı vermeyenler hakkında düzenlenecek evrak ve disiplin
uygulaması talebinin, kolluk tarafından Cumhuriyet savcılığına ve bu
makam tarafından da sulh ceza hakimine iletilmesi üzerine, benzer şekilde uygulama yürütülecektir.
b. CMK’nın 168. ve PVSK’nın Ek 6/6. Maddelerine Göre Men Etme Yetkisi
Adlî kolluğun olay yerinde aldığı tedbirlere uyulmaması halindeki yetkisine işaret eden yasal düzenlemelerden CMK’nın 168. maddesine öncelikle aşağıda yer verilmiştir:
“Madde 168 - (1) Olay yerinde görevine ait işlemlere başlayan adlî kolluk görevlisi, bunların yapılmasına engel olan veya yetkisi içinde aldığı tedbirlere aykırı davranan kişileri, işlemler sonuçlanıncaya kadar ve gerektiğinde
zor kullanarak bundan men eder.”
168. maddenin gerekçesinde şu hususlara yer verilmiştir:
“Bu Madde, 164. maddenin (Adli kolluk ve görevi başlıklı) belirttiği görevin icrasında ortaya çıkabilecek (engelleyecek) olaylar karşısında kolluğun
yetkisini belirtmektedir. Olay yerinde kolluk, görevini yaparken giriştiği işlemleri kasten ihlâl eden veya yetkili olarak aldığı tedbirlere aykırı davranan
kişileri gerektiğinde kuvvet de kullanarak zorla bu eylemlerinden men edecektir. Bu men ediş, işlemler sonuçlanıncaya kadar devam edebilecektir.
1412 sayılı Kanunun 157. maddesinde bu gibi hâllerde gözaltına alma
yetkisinin uygulanması söz konusu idi. Tasarı bunun yerine işlemleri engelleyen eylemleri zor kullanarak giderme yetkisini ikâme etmiş ve böylece hem
soruşturmanın etkinliği ve hem de kişi özgürlüğü ilkelerine yer verilmiştir.
Maddenin yasakladığı eylemler nedeniyle koşulları varsa Türk Ceza Kanunu12
www. akip.net, Erişim Tarihi: 12.03.2008.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
233
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
makaleler
nun 526. maddesi13 uygulanabilecektir.”
Görüldüğü gibi, madde gerekçesi birçok hususu açıklamıştır. Ancak gerekçede belirtilen, “bu men ediş, işlemler sonuçlanıncaya kadar devam edebilecektir” cümlesinden ne anlamak gerektiği hususu açık değildir. Buradaki “men etme” tabirinin, sorun çıkaran kişilerin olay yerinden uzaklaştırılmalarının yanında gözaltına alınmalarına da imkân
verip vermediği, şayet gözaltına almaya imkân verdiği düşünülürse
bunun azami süresinin ne kadar olacağı gibi hususular tam olarak belirlenmemiştir. Bu konu henüz yargı kararları ile de vuzuha kavuşmuş
değildir. Belirtilen konu hakkında yazarların görüşlerinin de farklı olması nedeniyle söz konusu görüşlerin aşağıda dipnot olarak verilmesi
ile yetinilmiştir.14
Aynı konuda PVSK’nın “Adlî Görev ve Yetkiler” başlıklı Ek 6/6.
maddesi de, CMK’nın 168. maddesinde yapılan düzenlemeyi aynen
tekrar etmiştir. Bu Madde de aşağıdadır:
m.)
“Ek Madde 6/6 – (Ek: 16/6/1985 - 3233/7 m.; Değişik: 2/6/2007-5681/5
Olay yerinde görevine ait işlemlere başlayan polis, bunların yapılmasına
engel olan veya yetkisi içinde aldığı tedbirlere aykırı davranan kişileri, işlemler sonuçlanıncaya kadar ve gerektiğinde zor kullanarak bundan men eder.”
Ek 6 ıncı maddenin yukarıda metni verilen altıncı fıkrası; CMK’nın 168.
maddesine paralel bir tarzda düzenleme altına alınmıştır. Kolluk, adli görevinin icrası sırasında bir engelleme ile karşılaşması durumunda, bu kişileri,
13
14
Bu maddeye yapılan atıfları artık 5326 sayılı Kabahatler Kanunu’nun 32. maddesine yapılmış şeklinde anlamak gerekmektedir.
Belirtilen konu hakkında, yazarlardan, Eryılmaz; buradaki “men” tabirinin, eski
düzenlemeden farklı olarak, kişinin gözaltına alınmasını içermediğini ve bu kavramın gözaltına imkân veren bir düzenleme olarak değil, kişileri olay yerinden
uzaklaştırma olarak algılanması gerektiğini inanmaktadır. Her ne kadar, buradaki
“işlemler sonuçlanıncaya kadar” tabiri dikkate alındığında önceden men için belirli bir süre öngörülmesi mümkün değilse de, buradaki sürenin 3-4 saati geçmemesi gerekir. Zira, günümüzde, çok ciddi olaylarda bile, olay yeri incelemesi 3-4
saat içinde bitirilebilmektedir. Bozlak ise; buradaki “men ediş” kavramının, gerekli
bulunduğu hallerde duruma göre adli ya da idari yetkiler kapsamında gözaltına
alma yetkisini içerdiğini ve azami gözaltı süresi olarak da CMK’nın 91. maddesinde düzenlenen (AY, m. 19 ve AİHS, m. 5’e uygun olarak) 24 saatlik gözaltı süresinin geçilmemesi gerektiğini benimsemektedirler.
234
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
işlemler sonuçlanıncaya kadar ve gerektiğinde zor kullanarak bundan men
etme yetkisine sahiptir. Ek 6 ıncı maddenin üçüncü fıkrasında ise; kolluğun suç işlendiğini öğrenmesinden sonra gerekli tedbirleri alması ile ilgili yapacağı işlemler tamamen CMK’nın 161. maddesine uygun bir şekilde kaleme alınmıştır. Kolluk,
olay yerinde gerekli tedbirleri aldıktan sonra Cumhuriyet savcısının emir ve
talimatları doğrultusunda hareket edecektir. Kolluk bu işleri yaparken alması
gereken önlemlerde güce başvurabilecektir.”15
c. 2911 Sayılı Yasa’ya Göre Kuvvet Kullanma
Hukuka aykırı bir toplantı ve gösterinin dağıtılmasını sağlamak
amacıyla zor kullanma yetkisi, 2911 sayılı Kanun’un 24. maddesinin
iki, üç,16 dört ve altıncı fıkralarında düzenlenmiştir.17 Bu maddeye göre,
15
16
17
Ali Şafak, “Polisin Kuvvete Başvurma Yetkisi, Zora Başvurma Türleri ve Sınırı
Aşma Sorunu”, Polise Görev, Yetki ve Sorumluluk Veren Mevzuat Uygulamaları Eğitim
Projesi (MUYEP) Tebliğleri- II, Emniyet Genel Müdürlüğü Eğitim Dairesi Başkanlığı
Yayınları, Ankara 2008, s. 216.
Bu fıkradaki zor kullanmanın “meşru müdafaa” şartları içerisinde değerlendirilmesi gerekir.
2911 sayılı Kanunun “Toplantı veya gösteri yürüyüşünün dağıtılması” başlıklı 24.
maddesi şu şekildedir:
“Madde 24 - Kanuna uygun olarak başlayan bir toplantı veya gösteri yürüyüşü, daha
sonra 23 üncü maddede belirtilen kanuna aykırı durumlardan bir veya birkaçının vuku
bulması sebebiyle, Kanuna aykırı toplantı veya gösteri yürüyüşü haline dönüşürse:
a) Hükümet komiseri toplantı veya gösteri yürüyüşünün sona erdiğini bizzat veya düzenleme kurulu aracılığı ile topluluğa ilan eder ve durumu en seri vasıta ile mahallin en
büyük mülki amirine bildirir.
b) Mahallin en büyük mülki amiri, yazılı veya acele hallerde sonradan yazı ile teyit
edilmek kaydıyla sözlü emirle, mahallin güvenlik amirlerini veya bunlardan birini görevlendirerek olay yerine gönderir.
Bu amir, topluluğa Kanuna uyularak dağılmalarını, dağılmazlarsa zor kullanılacağını
ihtar eder. Topluluk dağılmazsa zor kullanılarak dağıtılır. Bu gelişmeler hükümet komiserince tutanaklarla tespit edilerek en kısa zamanda mahallin en büyük mülki amirine tevdi
edilir.
(a) ve (b) bentlerindeki durumlarda güvenlik kuvvetlerine karşı fiili saldırı
veya mukavemet veya korudukları yerlere ve kişilere karşı fiili saldırı hali mevcutsa, ihtara gerek olmaksızın zor kullanılır.
Toplantı ve gösteri yürüyüşüne 23 üncü madde (b) bendinde yazılı silah, araç,
alet veya maddeler veya sloganlarla katılanların bulunması halinde bunlar güvenlik kuvvetlerince uzaklaştırılarak toplantı ve gösteri yürüyüşüne devam edilir.
Ancak, bunların sayıları ve davranışları toplantı veya gösteri yürüyüşünü Kanuna
aykırı addedilerek dağıtılmasını gerektirecek derecede ise yukarıdaki fıkra hüTBB Dergisi, Sayı 83, 2009
235
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
makaleler
hukuka aykırı şekilde, örneğin geceleyin umumi yerlerde toplantı veya
gösteri düzenlenmesi halinde, kolluk toplanan kişilerin dağılmasını
sağlayacak ölçüde zor kullanma yetkisine sahip bulunmaktadır. 2911
sayılı Kanun’un, dağılma yönündeki ihtarata rağmen dağılmayan ve
bu nedenle kendilerine karşı zor kullanılan kişilerle ilgili olarak 32.
maddesinde ise suç tanımı yapılarak ceza yaptırımı öngörülmüştür.
d. 3713 Sayılı Terörle Mücadele Kanunu’na Göre Kuvvet Kullanma
Belirtilen Kanunun ek 2. maddesinde terörle mücadele sırasında
zor ve silah kullanma yetkisi düzenlenmiştir. 29.06.2006 tarih ve 5532
sayılı Yasa ile değişik Ek 2. madde şu şekildedir; “Terör örgütlerine karşı
icra edilecek operasyonlarda “teslim ol” emrine itaat edilmemesi veya silah
kullanmaya teşebbüs edilmesi halinde kolluk görevlileri, tehlikeyi etkisiz kılabilecek ölçü ve orantıda, doğrudan ve duraksamadan hedefe karşı silah kullanmaya yetkilidirler”.
e. 2559 Sayılı Polis Vazife ve Salahiyetleri Kanunu’nun Diğer Bazı Maddelerine Göre Zor Kullanma
Yukarıda sayılanlardan başka yine, PVSK’nın 11. maddesindeki,
genel ahlak ve edep kurallarına aykırı davrananlar; 14. maddesindeki,
saat 24’den sonra gürültü yapanlar; 5681 sayılı Kanun ile değişik 17.
maddesindeki; kolluğun aldığı önlemler ve usulü dairesinde verdiği
emirlere karşı gelenleri yakalaması ve karakola götürme yetkileri bakımından da, kuvvet kullanma sayılacak, engelleme, men etme, yakalama ve karakola götürme gibi yetkileri bulunmaktadır. Çok sık uygulama imkanı bulunmadığı için anılan bu maddelere ayrıntılı şekilde yer
kümleri uygulanır.
Toplantı ve gösteri yürüyüşüne silah, araç, alet veya maddeler veya sloganlarla
katılanların tanınması ve uzaklaştırılmasında düzenleme kurulu güvenlik kuvvetlerine yardım etmekle yükümlüdür.
Toplantı veya gösteri yürüyüşlerinin Kanuna aykırı olarak başlaması hallerinde; güvenlik kuvvetleri mensupları, olayı en seri şekilde mahallin en büyük mülki
amirine haber vermekle beraber, mevcut imkanlarla gerekli tedbirleri alır ve olaya
müdahale eden güvenlik kuvvetleri amiri, topluluğa dağılmaları, aksi halde zor
kullanılarak dağıtılacakları ihtarında bulunur ve topluluk dağılmazsa zor kullanılarak dağıtılır.”
236
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
verilmemiş, madde numaraları belirtilmekle yetinilmiştir.
f. 3201 Sayılı Emniyet Teşkilatı Kanunu’na Göre Kuvvet Kullanma
Bahis konusu Kanun’un “Polis Çevik Kuvvet Birimleri görev ve
yetkileri”nin düzenlendiği Ek 13. maddesinde de polisin kuvvet kullanma ve zora başvurma yetkisi ayrıntılı olarak düzenleme altına
alınmıştır. Görüldüğü gibi, kolluğun kuvvet kullanma konusundaki
tereddütlerini gidermek için, bu konuya, hemen hemen ilgili tüm mevzuat hükümlerinde yer verilmiş bulunmaktadır.
g. 1481 Sayılı Asayişe Müessir Bazı Fiillerin Önlenmesi Hakkında Kanun’a Göre Kuvvet Kullanma
Sözü geçen Kanun’un ilgili maddeleri aşağıda verilmiştir.
“Madde 1 - Polis ve jandarma, diğer kanun ve tüzüklerde yazılı yetkileri
saklı kalmak üzere, aşağıda yazılı hallerde de silah kullanmaya yetkilidirler:
A) 2559 sayılı Polis Vazife ve Salahiyet Kanununun 16 ncı maddesinde
yazılı hallerde,
B) (A) bendindeki yetkiler saklı kalmak üzere, ağırlaştırılmış müebbet
ağır hapis veya ağır hapis cezasını gerektiren suçlardan bir veya birkaçını
işlemekten sanık veya hükümlü olup da haklarında tevkif veya yakalama müzekkeresi çıkarılan ve silahlı dolaşarak emniyet ve asayişi tek başına veya toplu olarak fiilen tehdit ve ihlal ettikleri anlaşılanlardan, teslim olmaları için
İçişleri Bakanlığınca tesbit edilen tarihte başlamak üzere 10 günden az ve 30
günden çok olmamak şartiyle verilecek mühlet ile ad, san ve eylemleri de belirtilerek sanık veya hükümlünün dolaştığı bölgelerde mutat vasıtalarla ve
uygun görülen yayın organlariyle radyo ve televizyonla da ilan edilenlerin
belirtilen süre sonuna kadar adli makamlara, zabıtaya veya herhangi bir resmi
mercie teslim olmamaları hallerinde”.
“Madde 2 - Birinci maddenin (B) bendinde sayılan hallerde:
a. Sanık veya hükümlünün teslim olması için yapılan (Teslim ol) ihtarından sonra,
b. Polis veya jandarmaya karşı silah kullanmaya filhal teşebbüs etmeleri
halinde ise ihtara lüzum olmaksızın,
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
237
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
makaleler
Silah kullanılır.
Müsademe sırasında; sanık veya hükümlüye müsademede veya kaçmada
yardımcı olanlar haklarında da birinci fıkra hükmü uygulanır”.
h. 5607 Sayılı Kaçakçılıkla Mücadele Kanununa Göre Silah Kullanma Yetkisi
Anılan Kanun’un “Silah Kullanma Yetkisi” başlıklı kuvvet kullanmayla ilgili maddesi aşağıya alınmıştır.
“Madde 22 - (1) Gümrük Kanunu gereğince belirlenen kapı ve yollardan
başka yerlerden gümrük bölgesine girmek, çıkmak veya geçmek isteyen kişiye “dur” uyarısında bulunulmasına rağmen bu uyarıya uymaması halinde,
havaya ateş edilmek suretiyle uyarı yinelenir. Ancak silâhla karşılığa yeltenilmesi ve sair surette meşru müdafaa durumuna düşülmesi halinde, yetkili
memurlar saldırıyı etkisiz kılacak oranda doğrudan hedefe ateş edebilir. Memurların silâh kullanmalarından dolayı haklarında soruşturma ve kovuşturma açılması halinde, bağlı bulunduğu kurum tarafından avukat sağlanır ve
avukatlık ücreti kurumlarınca karşılanır.
(2) Kaçakçılığı önleme, izleme ve araştırmakla yükümlü olanlar, gümrük
bölgesindeki her nevi deniz araçlarına yanaşıp yük ve belgelerini incelemeye
yetkilidir. Görevlilerin yanaşmasına izin vermeyerek kaçan veya kaçmaya teşebbüs eden her nevi deniz araçlarına uluslararası deniz işaretlerine göre telsiz, flama, mors ve benzeri işaretlerle durması ihtar olunur. Bu ihtara uymayan deniz araçlarına uyarı mahiyetinde ateş edilir. Buna da uymayıp kaçmaya
devam ettiği takdirde durmaya zorlayacak şekilde üzerine ateş edilir.”
ı. Adli ve Önleme Aramaları Yönetmeliğine Göre Zor Kullanma Yetkisi
Özellikle aramanın icrası sırasındaki kuvvet kullanma konusunda Adli ve Önleme Aramaları Yönetmeliğinin ilgili madde ve fıkraları
aşağıya alınmıştır:
“Karar veya Yazılı Emir Üzerine Üst ve Eşya Aramasının İcrası
Madde 28/6: Kişi direndiği takdirde üst ve eşya araması orantılı güç
kullanılarak gerçekleştirilir.”
238
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
“Konut, İşyeri ve Eklentilerinde Aramanın Yapılması
Madde 30/7: Aramayla görevlendirilenler, aramaya karşı çıkılması
hâlinde, durumun haklı kıldığı ölçüde güç kullanarak direnci ortadan kaldırabilirler. Bilgilendirme yapıldıktan sonra, kapı açılmadığı takdirde güç kullanılacağı ihtar edilir ve buna rağmen kapı açılmazsa zorla eve girilir ve arama
gerçekleştirilir. Güç, kademeli bir şekilde artarak kullanılabilir.”
Giriş bölümünde izah edildiği gibi, yönetmeliklerin, zor ve silah
kullanarak temel insan haklarını sınırlandırmaya yeterli yasal dayanak teşkil edememesi nedeniyle, burada belirtilen güç kullanma şekillerinin, yukarıda açıklanan ilgili kanun hükümlerine dayanmak ve
onların kuralları çerçevesinde uygulanmak zorunda olduğu nazara
alınmalıdır.
i. Diğer Bazı Durumlarda Kuvvet Kullanma Yetkisi
Yukarıda anlatılanlardan başka, 2935 sayılı OHAL Kanunu’nun
23., 1402 sayılı Sıkıyönetim Kanunu’nun 4. ve 211 sayılı Türk Silahlı
Kuvvetleri İç Hizmet Kanunu’nun da 47, 82, 87, 89, 90, ve 96. maddelerinde kuvvet (zor ve silah) kullanma ile ilgili çeşitli hükümler mevcut
bulunmaktadır. Bu hususlara uygulamada istisna oluşturması nedeniyle ayrıntılı şekilde yer verilmemiştir.
Yine “Jandarma Teşkilatı Görev ve Yetkileri Yönetmeliği”nin 3841. maddeleri ile “Polis Çevik Kuvvet Yönetmeliği”nin 15. maddesinde
de kuvvet (zor ve silah) kullanma ile ilgili uzun ve ayrıntılı hükümler
mevcut bulunmaktadır.
Elbette, belirtilen bütün bu kuvvet kullanma durumlarının, bu konuda esas ve genel son hukuki düzenlemeler olan, TCK’nın 24. ve 25.
maddeleri ile PVSK’nın 16. maddesinde belirlenen şekil şartlarına uygun olması gereklidir.
Üst kısımlarda da değinildiği gibi, söz konusu zor ve silah kullanma yetkilerinin bu şekilde ilgili tüm mevzuatlarda düzenleme altına
alınmasının nedeni, kolluğun önleyici ve koruyucu hizmetlerini yerine
getirirken etkin davranmasının istenmesi ve kuşkulu ve duraksamalı
tavrının önünün alınmak istenmesidir. Bir diğer ifadeyle kolluğun gö-
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
239
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
makaleler
revlerini yaparken zora başvurursam acaba başıma bir şey gelir mi?
endişesinden kolluk mensuplarını kurtarmaktır.18
Zor ve silah kullanma konusunda herhangi bir özel düzenleme bulunmayan durumlarda (örneğin gerekli kararlara rağmen beden muayenesine gitmek istemeyen bir kişiye yönelik durumda olduğu gibi)
kolluğun görevinin icrasına direnme babında, belirtilen bu örnekte
görevin verilen bir yetkili emirle yapıldığı da göze alınarak, TCK’nın
24/2. maddesi ile birlikte bu hususta genel düzenleme olan PVSK’nın
16/1. maddesi hükümlerinin ve şartlarının uygulanması gerekli bulunmaktadır.
Bahusus, kolluğun yetkili bir merci emri ile değil de yasaların kendisine verdiği bir görevi yerine getirmesi durumlarında ise, PVSK’nın
16. maddesi yanında TCK’nın 24/1. maddesi hükümlerinin birlikte
göze alınması gerekecektir.
4. Zor (Kuvvet) Kullanma Çeşitleri ve Bunların Uygulanma Şartları
Kolluk, zor kullanma yetkisi kapsamında, direnmenin mahiyetine
ve derecesine göre direnenleri etkisiz hale getirecek şekilde kademeli olarak artan nispette bedeni kuvvet, maddi güç ve kanuni şartları
gerçekleştiğinde silâh kullanma yetkisi ile haiz kılınmıştır. Bu şekilde
meydana çıkan kuvvet kullanma şekillerine aşağıda biraz daha ayrıntılı olarak bakılmıştır.
a. İkaz (Uyarma)
PVSK’nın 16/4. ve 16/8. maddelerinde belirtildiği gibi, zor kullanmadan önce, ilgililere direnmeye devam etmeleri halinde doğrudan
doğruya zor kullanılacağı ihtarı yapılmalıdır. Böylece belirtilen “ihtar”
şekli ya da “dur!” ikazı gibi hususlar uyarmayı ifade etmektedir. Ancak burada, direnmenin mahiyeti ve derecesi göz önünde bulundurularak, ihtar yapılmadan da zor kullanılabilir.
18
Şafak, a. g. e., s. 216 (Dipnot).
240
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
b. Kelepçe Takma
Başta CMK’nın 93. maddesi olmak üzere, PVSK’nın 16/3(b) ve Yakalama Gözaltına Alma ve İfade Alma Yönetmeliği (YGAvİAY)’nin 7.
maddelerinde görüleceği gibi, değişik mevzuat metinlerinde kelepçe
takma, maddi güç kullanmanın ve direnmeyi kırmanın bir çeşidi olarak kabul edilmiştir.
Maddi güç kullanma araçlarından kelepçe, yakalanan kişinin direnmesi, saldırıya yeltenmesi veya saldırıda bulunması hallerinde
takılır.19 Dolayısı ile her yakalanan kişiye kelepçe takılmaz. Kelepçe bir
kontrol aracı olduğundan öncelikle kontrol edilmesi gereken bir kişinin var olması gerekir. Bununla beraber, yakalanan kişinin kaçma ihtimali varsa kelepçe takılması gerekip gerekmediğine karar verilmesi
kolluğun takdirine bırakılmıştır (CMK, m. 93). Kolluk, bu takdir yetkisini kullanırken, yakalananların kaç kişi olduğu, faillerin fiziki yapısı,
tehlikeliliği, yaşı, psikolojik durumu gibi şüphelilere ait özellikler ile
işlenen suçun ağırlığı, failin yakalandığı yerin kalabalık olup olmaması, müdahalede bulunan görevli sayısı ve ekipmanı gibi olaya ve çevresel faktörlere ait özellikleri dikkate almalıdır. Yakalanan kişinin 18
yaşından küçük olması halinde kelepçe takılamayacaktır.20
c. Bedeni Kuvvet Uygulama
PVSK’nın 16/2. ve 16/3(a) maddelerinde belirlendiği gibi bedeni kuvvet; polisin direnen kişilere karşı veya eşya üzerinde doğrudan
doğruya kullandığı bedeni gücü ifade etmektedir.
d. Maddi Güç Uygulama
PVSK’nın 16/2. ve 16/3(b) maddelerinde düzenlenmiş bulunduğu gibi, maddi güç kavramı; polisin direnen kişilere karşı veya eşya
üzerinde bedeni kuvvetin dışında; kullandığı kelepçe, cop, basınçlı su,
göz yaşartıcı gazlar veya tozlar, fiziki engeller, polis köpekleri ve atları
ile sair zor kullanma araçlarını ifade etmektedir.
19
20
CMK, m. 93.
YGAvİAY, m. 19/b-10.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
241
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
makaleler
e. Silah21 Kullanma
Kolluğa tanınan zor kullanma yetkisinin en etkili olanı ve en ağır
sonuç doğuran şekli PVSK’nın 16/7. maddesinde düzenlenmiş bulunan silah kullanma yetkisidir. Belirtilen nedenle bu husus aşağıda biraz daha ayrıntılı incelenmiştir.
PVSK’nın 16. maddesindeki çok önemli sayılacak değişikliklerden
birisi de silah kullanma yetkisi hakkında olmuştur. Kolluk kuvvetleri,
görevlerinin gereği olarak caydırıcı etki doğurması için zaten görünür
şekilde silahla donatılmış bulunmaktadır. Ancak bu yeni düzenleme
ile kolluğun silah kullanabileceği durumlar genişletilmiştir. Burada
kolluğun zor kullanma yetkisi ile bağlantılı olarak, silah kullanma yetkisini inceleyecek olursak,
PVSK’nın 16/7. maddesine göre;
“Polis;
a) Meşru savunma hakkının kullanılması kapsamında,
b) Bedeni kuvvet ve maddi güç kullanarak etkisiz hale getiremediği direniş karşısında, bu direnişi kırmak amacıyla ve kıracak ölçüde,
c) Hakkında tutuklama, gözaltına alma, zorla getirme kararı veya yakalama emri verilmiş olan kişilerin ya da suçüstü halinde şüphelinin yakalanmasını sağlamak amacıyla ve sağlayacak ölçüde,
silah kullanmaya yetkilidir.”
Yine PVSK’nın 16/9. maddesine göre de;
“Polis, direnişi kırmak ya da yakalamak amacıyla zor veya silah kullanma
yetkisini kullanırken, kendisine karşı silahla saldırıya teşebbüs edilmesi halinde, silahla saldırıya teşebbüs eden kişiye karşı saldırı tehlikesini etkisiz kılacak
ölçüde duraksamadan silahla ateş edebilir.”
aa. Görüldüğü gibi, PVSK’ya göre silah kullanma yetkisi, birinci
olarak, meşru savunma hakkının kullanılması kapsamında tanınmıştır (PVSK, m. 16/7-a). 5237 sayılı TCK’nın 25/1. maddesi ile meşru
savunmanın alanı, haksız saldırının söz konusu olacağı bütün haklar
bakımından uygulanacak şekilde genişlediği için, dolayısıyla silah
21
Buradaki silahın illa ateşli silah olmak zorunda bulunmadığı göze alınmalıdır.
242
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
kullanmanın alanı da genişlemiş bulunmaktadır. Buna göre, kolluk
sadece kişilerin ve kendisinin canına ve ırzına karşı değil, mal varlığı
(mülkiyet) hakları da dâhil, her türlü hak ve kişilik haklarına yönelik
haksız bir saldırı ile gerçekleşmesi veya tekrarı muhakkak haksız bir
saldırıyı def etmek için de silah kullanabilecektir. Ancak, mahiyeti gereği meşru savunmaya elverişli bulunmayan (örneğin insana yönelik
sövme suçu gibi) haksız saldırılar bundan müstesnadır.22
Meşru savunma için, saldırının illa cebir ve şiddet içermesi zorunlu olmayıp ihmali davranışla gerçekleşen bir eylem nedeniylede meşru savunma yapılması mümkündür. Örneğin, tutukluluğu kaldırıldığı
halde, serbest bırakılmayan bir kişinin meşru savunma hakkı doğmuş
bulunmaktadır.23
Burada, meşru müdafaa dolayısıyla kuvvet kullanmanın şartlarını biraz daha açmak amacıyla, TCK’nın meşru savunmayı (müdafaayı) düzenleyen 25/1. maddesi, yukarıdaki diğer bölümlerde bu hususa yer verilmiş bulunmasına rağmen konuyla ilişkisi bakımından,
gerekçesi ile birlikte aşağıda verilmiş ve bu konuda kısa açıklamalar
yapılmıştır:24
“Madde 25/(1)- Gerek kendisine ve gerek başkasına ait bir hakka yönelmiş, gerçekleşen, gerçekleşmesi veya tekrarı muhakkak olan haksız bir saldırıyı
o anda hâl ve koşullara göre saldırı ile orantılı biçimde defetmek zorunluluğu
ile işlenen fiillerden dolayı faile ceza verilmez.”
Söz konusu 25/1. maddenin gerekçesinde şu hususlara yer verilmiştir:
“Maddenin birinci fıkrasında bir hukuka uygunluk nedeni olarak meşru
savunma düzenlenmiştir.
Meşru savunma bakımından Tasarı şu koşulları saptamıştır:
Bir kere her türlü hakka yönelik haksız bir saldırıya karşı meşru savunmanın söz konusu olduğu belirtilmiş ve böylece kurumun, bazen anlamsız
ve sosyal gereklere aykırı düşecek derecede dar tutulmasının önüne geçilmesi
istenilmiştir.
22
23
24
İzzet Özgenç, Türk Ceza Kanunu Gazi Şerhi (Genel Hükümler), T.C. Adalet Bakanlığı
Eğitim Dairesi Başkanlığı Yayınları, 3. b., Ankara 2006, s. 367.
Özgenç, a. g. e., s. 367
Meşru savunma hakkında daha fazla bilgi için bkz.; Özgenç, a. g. e., s. 363 vd.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
243
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
makaleler
Ayrıca, şu husus da belirtilmelidir ki, kişileri suç işlemekten caydıracak
en etkin araçlardan birisi, suç işlediklerinde karşılık görebilecekleri endişesi
olduğundan, meşru savunma hakkının böylece genişletilmesi, kriminolojik
yönden caydırıcı etki de yapabilecektir.
İkinci olarak meşru savunmanın “haksız saldırı” koşulu bakımından,
“gerçekleşen haksız saldırı” ile “gerçekleşmesi muhakkak haksız saldırı” veya
“tekrarı muhakkak haksız saldırı” aynı sayılmıştır. Böylece kişilerin haksız
saldırılara karşı kendilerini korumaları olanağı daha da genişletilmiş olmaktadır.
Savunmanın “saldırı ile orantılı biçimde” olması, yani saldırıyı defedecek ölçüde olması, meşru savunmanın temel koşullarından birisi olarak kabul
edilmiştir. Saldırıya uğrayan kişi, ancak bu saldırıyı etkisiz kılacak ölçüde bir
davranış gerçekleştirdiği takdirde, meşru savunma hukuka uygunluk nedeninden yararlanacaktır.”
Görüleceği üzere, 25. maddenin gerekçesinin hemen başlangıcında
açıkça vurgulandığı gibi meşru savunma bir hukuka uygunluk sebebi
olarak düzenlenmiştir ve bu durum meşru savunmada bulunan kişiler
lehine yapılmış bir düzenlemedir. Şöyle ki, CMK’nın 223. maddesinin
2. fıkrasının d bendine göre, hukuka uygunluk nedenine dayanan bir
kişi hakkında beraat kararı verilmesi gerekmektedir. Beraat kararı verilen kişi için ise disiplin ya da tazminat sorumluluğu da doğmayacaktır.
PVSK’nın 16/7(a) maddesine göre, kolluk görevlileri, kendilerine
veya başkalarına karşı gerçekleşen saldırıyı etkisiz kılmak amacıyla silah kullanabilmektedir. Bu durumda herkesin sahip bulunduğu meşru
savunma (müdafaa) hukuka uygunluk sebebinin varlığı söz konusudur. Meşru müdafaanın uygulanması açısından kolluk görevlileri ile
herhangi bir kişi arasında fark bulunmamaktadır. Meşru savunmanın söz konusu olduğu durumlarda kolluğun zor ve silah kullanmasını düzenleyen mevzuat hükümlerine müracaat etmeden, doğrudan
TCK’nın meşru savunmaya ilişkin hükümlerine dayalı olarak değerlendirme yapmak gerekir. Bu durumda, kolluk görevlileri gerek kendine, gerekse sair kişilere karşı gerçekleşen ya da gerçekleşmesi/tekrarı muhakkak olarak öngörülen bir saldırıyı etkisiz kılmak amacıyla
ve bu saldırıyı etkisiz kılacak ölçüde savunma hareketi yapabilir. Yani
TCK’nın 25. maddesine dayalı olarak meşru savunmada bulunabilir.
Yukarıda da vurgulandığı gibi bu hareket hukuka uygun olacaktır
244
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
(TCK, m. 25/1). Örneğin, bir rehinenin kurtarılması için, başka türlü
kurtarma imkânının olmadığı durumlarda, kolluk kuvvetlerinin rahatlıkla faillere yönelik olarak rehineleri kurtaracak ölçüde ateş açmaları
bu kapsamda bulunmaktadır.25
Meşru savunmayla ilgili konuda göz önünde tutulması gereken
çok önemli bir nokta da, kolluğun zor ve silah kullanma yetkisinin
aynı zamanda yaşam hakkı bağlamında Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi (AİHS) m. 2 ve Anayasa m. 17 ile birlikte değerlendirilmesi
zorunluluğudur. Bilindiği üzere, AİHS’nin 2. maddesi “mal için değil,
sadece nefse bağlı (vücut bütünlüğü anlamında hayat) meşru savunmayı”
kabul etmektedir.26 Bu durumda, sadece nefse (yaşam hakkına) yönelik olan saldırılarda ölüm meydana getirecek şekilde uygulanan meşru
savunma AİHS’nin 2. ve Anayasa’nın 17. maddelerine aykırı olmayacaktır. Zaten zor ve silah kullanmaya ilişkin PVSK’nın 16. maddesindeki hükümde “saldırı tehlikesini etkisiz kılacak ölçüde” şeklindeki ibare
konunun böyle yorumlanmasına uygun bulunmaktadır. Belirtilen bu
husus (nefse; yaşam hakkına yönelik saldırılar) dışındaki durumlarda, meşru savunmanın ölüm sonucu doğurmayacak şekilde yapılması
gerekmektedir. Aksi halde, hukuka uygunluk sebebinde sınırın aşılması ve yaşam hakkının ihlali söz konusu olacaktır. Ancak yukarıda
da değinildiği gibi yaşam hakkını korumak için gerektiğinde meşru
savunma yapmak zorunlu bulunmaktadır.
Kolluk görevlilerinin silah kullanma yetkisi sadece kendilerine ya
da diğer kişilere yönelik olarak yapılacak herhangi bir saldırı sırasındaki meşru savunma durumuna ilişkin değildir. Bundan başka belirli hallerde kolluk kuvvetleri yine silah kullanma yetkisini haizdirler.
Silah, aşağıda açıklanacağı üzere bazı hallerde zor kullanma yetkisi
bağlamında kullanılabilir. Bu itibarla kolluk görevlileri, zor kullanma
yetkisi kapsamında ve bu yetkinin sınırları dâhilinde de silah kullanabilirler.
bb. Kolluğun silah kullanma yetkisi bağlamında, ikinci olarak,
PVSK’nın 16/2 ve 16/7(b) maddelerine göre, kolluğun “bedeni kuvvet
ve maddi güç kullanarak etkisiz hale getiremediği direniş karşısında,
bu direnişi kırmak amacıyla ve kıracak ölçüde” silah kullanılabileceği
25
26
Özgenç, MUYEP Tebliğleri- II, s. 209, 210.
A. Feyyaz Gölcüklü / A. Şeref Gözübüyük, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi ve Uygulaması, Turhan Kitabevi, Ankara 2002, s. 164.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
245
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
makaleler
belirlenmiştir. Maddenin bu fıkrası ile ilgili düzenlemenin yanlış kaleme alındığı söylenebilir. Bu durumda kolluk elbette silah kullanabilecektir. Fakat bu durum, kolluğun silah kullanabileceği 16/7. maddenin
diğer (a) ve (c) bentlerinde sayılan durumlarda da silah kullanmanın
zaten ön şartıdır.
cc. Bahse konu silah kullanma yetkisi ile ilgili, üçüncü olarak,
PVSK’nın 16/7(c) maddesine göre, kolluk tarafından, suçun niteliğine
bakılmaksızın, hakkında hapis, tutuklama, gözaltına alma, zorla getirme kararı veya yakalama emri verilmiş olan kişilerin ya da suçüstü halinde şüphelinin yakalanmasını sağlamak amacıyla, yakalamayı
sağlayacak ölçüde silah kullanabilecektir.
Belirtilen bu 16/7(c) maddesi kapsamında kolluk ayrıca, -örneğin
suçüstü halinde kaçan şüphelinin durumunda olduğu gibi- yakalanması veya yaptığı eylemden men’i gerekip de, yakalanmamak için kaçan bir kişiye karşı da silah kullanma yetkisine sahiptir. Ancak böyle bir
durumda hukuka uygunluk sebebinde sınırın aşılmaması için, kaçan
kişinin başka türlü yakalanmasının mümkün bulunmaması (Örneğin,
kimliğinin belirsiz olması ve silahın hayati noktalara hedef alınmaması) gerekir. Bu durumlarda amacın, kişiyi en fazla yaralama sonucunu
doğuracak ölçüde ve canlı şekilde ele geçirmek olması gereklidir.
Söz konusu 16/7. maddenin (c) bendinde sayılan bu durumda, silah kullanmanın şartları oluştuğu takdirde, silah kullanmadan önce
kişiye yine bir ön şart olarak duyabileceği şekilde “dur” ihtarında bulunulur, bu ihtara uymayarak kişinin kaçmaya devam etmesi halinde,
önce uyarı amacıyla silahla ateş edilir, buna rağmen kaçmakta ısrar
etmesi dolayısıyla ele geçirilmesinin mümkün olmaması halinde ise,
kişinin yakalanmasını sağlamak amacıyla ve sağlayacak ölçüde silahla
ateş edilebilir (PVSK, m. 16/8).
Eski düzenleme ile yukarıda belirtilen 16/7. maddenin (c ) bendindeki yeni düzenleme arasında, suçla mücadele adına kolluğu gereğinden fazla güçlü kılan ciddi farklar bulunmaktadır.
Bunlardan birincisi, eski PVSK m.16, gerek suçüstü gerekse diğer
durumlarda, şüphelilerin yakalanmasını sağlamak için silah kullanmayı, suçun ağır cezalık bir suç olmasına27 bağlamışken, yeni PVSK
27
Yürürlükte bulunan yeni düzenlemelere göre, yargılaması ağır ceza mahkemesinin görevine suçlar (ağır cezalık suç) kavramı için 5235 sayılı “Adli Yargı İlk De-
246
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
m.16, adli para cezasını gerektiren suçlar dâhil, her türlü suç için bu
yetkiyi kolluğa vermektedir.
İkinci olarak, eski PVSK m.16, tutuklu ve mahkûmlar için ikili bir
ayrım yapmaktadır; Mahkûm ve tutukluların kaçmalarını önlemek
amacıyla silah kullanılması her türlü suç için mümkün iken, mahkûm
ve tutukluların kaçtıktan sonra tekrar yakalanması aşamasında silah
kullanmaları suçun ağır ceza mahkemesinin görevine giren bir suç olmasına bağlı tutulmuştur.
dd. PVSK’na göre kolluğun silah kullanma yetkisi ile ilgili, dördüncü olarak ise, kolluk tarafından direnişi kırmak ya da yakalamak
amacıyla zor veya silah kullanma yetkisi kullanılırken, kendisine karşı
silahlı saldırıya teşebbüs edilmesi halinde, böyle bir saldırıya teşebbüs
eden kişiye karşı saldırı tehlikesini etkisiz kılacak ölçü ve oranda duraksamadan silahla ateş edebilme yetkisi (PVSK, m. 16/9) sayılabilir.
Esasında, bu yetki zaten “meşru savunma” içerisinde bulunmaktadır.
Ayrıca böyle bir düzenlemeye gerek bulunmamasına rağmen, kolluğun suçla ve suçlularla yaptığı mücadelede tereddüt yaşamaması (mütereddit kalmaması) için bu şekilde açık bir düzenleme yapılmıştır.
ee. Silah kullanma ile ilgili değinilen hususlar özetlenecek olursa,
bu konudaki temel ilkeler şunlardır:
- Yaşama hakkı tehlikeye girmedikçe (meşru müdafaa ve zorda
kalma hali) başkasının yaşama hakkı tehlikeye sokulmamalıdır,
- Silah öldürmek kastı ile kullanılmamalıdır,
- Başka surette saldırıyı ve direnişi def etmek imkanı varsa, silah
asla kullanılmamalıdır,
- Başka türlü saldırıyı ya da direnişi def etme veya kaçan kişiyi
yakalama imkanı yoksa sağlığa en az zarar verecek şekilde silah kullanılmalıdır,
- Kaçan kişiler bakımından, anılan kişiler açıkça ve ısrarla ikaz
edilmedikçe silah kullanılmamalıdır,
- Mutlaka her olayda ölçülü (orantılılık) olunmalıdır.28
28
rece Mahkemeleri ile Bölge Adliye Mahkemelerinin Kuruluş, Görev ve Yetkileri
Hakkında Kanun”un 12 vd. maddelerine bkz.
Bahri Öztürk / M. Ruhan Erdem, Uygulamalı Ceza Muhakemesi Hukuku, 11. b., AnTBB Dergisi, Sayı 83, 2009
247
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
makaleler
PVSK’nın yeni 16. maddesinde, silah kullanma yetkisi, kolluğun
istediği doğrultuda, hiçbir durumu dışarıda bırakmayacak şekilde genişletilmişse de, kolluğun gelişigüzel silah kullanmasını engelleyecek
ve yönlendirecek en önemli husus “orantılılık” prensibi olacaktır. Buna
göre, kişinin yakalanması ile elde edilecek faydanın silah kullanarak
kişiye verilen zarardan fazla olması gerekli bulunmaktadır.
Bu konuyu biraz daha açmak gerekirse, orantılılık prensibine
göre, kolluk, her olayda silah kullanmaya gerek olup olmadığına karar verme aşamasında, “suçun ağırlığını”; “silah en son çare mi?”, “silah
kullanmadan da kişi etkisiz hale getirilebilir mi?”, “silah kullanmam gerekli
mi?”, “silah hemen kullanılmalı mı?”, “elde edilecek fayda ile verilecek zarar
arasında bir orantı var mı?” gibi soruların cevabı ile birlikte değerlendirmek zorundadır.
Neticeten, silah kullanma, amaca ulaşmak için en son çare olmalıdır. Diğer bir ifade ile basınçlı su, fiziki engeller, uyuşturucu, göz
yaşartıcı veya patlayıcı maddeler gibi imkânların kullanımı ile aynı
amaca ulaşılmasının mümkün olmaması, silah kullanma için gerekli
bulunmaktadır.
AİHM’ye göre de, bir kuvvet (zor ve silah) kullanımı “mutlak olarak gerekli ve kesin olarak fiil ile orantılı olmalı, hedeflenen amacın
mahiyeti, yaşama yönelik tehlikeler ve kullanılan kuvvetteki risk derecesinin bir yaşama son verip vermeyeceğine bütün olarak bakılmalıdır. Türkiye hakkındaki 1998 tarihli Yaşa ve 1999 tarihli Güleç kararlarında da bu esastan hareket edilerek belirtilen ilkelere riayet edilmesi
gerektiği vurgulanmıştır.29
5. Zor ve Silah Kullanmaya İlişkin Hukuka Uygunluk Sebebi Çeşitleri
PVSK’nın 16/6. maddesinde düzenlenmiş bulunan, polisin kendisine veya başkasına saldırı olması durumunda, 16. maddeden bağımsız
olarak, TCK’nın meşru savunmaya ilişkin hükümlerinin uygulanacağı
yukarıda belirtilmişti. Dolayısıyla, meşru savunma (TCK, m. 25/1) ile
PVSK’nın 16/1. maddesinde belirtilen polisin görevini yaparken karşı-
29
kara 2007, Seçkin Yayıncılık, s. 160.
Öztürk, a. g. e., s. 161 (Dipnot).
248
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
laştığı direnişi kıracak ölçüde başvurduğu zor kullanma yetkisi birbirinden farklı kurumlardır ve bunları birbirinden ayırmak gerekir.
Bunlardan birincisi olan PVSK’nın 16/6. maddesindeki yetki kullanımı açısından; TCK’nın 25/1. maddesinde belirtilen “meşru savunmaya” ilişkin hukuka uygunluk nedeni ve şartları geçerlidir.
Söz konusu durumlardan ikincisi olan PVSK’nın 16/1. maddesindeki yetki kullanımı açısından ise; yine TCK’nın 24. maddesinin 1.
fıkrasındaki “kanunun hükmünü yerine getirme” ya da görev yetkili bir
merciin emri üzerine yapılıyorsa TCK’nın 24. maddesinin 2. fıkrasındaki “yetkili merciin emrini ifa” şeklinde düzenlenmiş bulunan hukuka
uygunluk nedenleri ve şartları geçerli olacaktır.
Şayet, 16. maddenin 6. fıkrası olmasaydı dahi yine genel hükümler uyarınca bu şekilde bir ayrıma gidilmesi gerekli bulunmaktaydı.
Bu durumda 6. fıkranın kendi kendini şerh eden bir madde olduğu
söylenebilir.30
Burada dikkat edilmesi gereken husus, somut olayda, birden fazla
hukuka uygunluk nedeni gündeme geldiğinde ve bu durumda hukuka uygunluk nedenlerinin birinin sınırı aşılmış; ancak diğerinin sınırları içinde kalınmış olması halinde, ilgili davranışın hukuka uygun
olacağının kabul edilmesi gerektiğinin gözden kaçırılmamasıdır.31
Bu konuyla ilgili Yargıtay 1. CD’nin 12.06.2008 Tarih ve 8050/4953
sayılı kararı şu şekildedir:32
“Görevli memura mukavemet, 8 ayrı 6136 sayılı Yasaya aykırılık ve 3 ayrı
hırsızlık suçlarından aranan maktül Bülent ile 6136 sayılı Yasaya aykırılık ve 5
ayrı ev ve işyerinden hırsızlık suçlarından aranan mağdur Şükrü’nün Ankara
Ulucanlar civarında bulunduğuna ilişkin telefon ihbarı gelmesi üzerine, Emniyet Müdürlüğü Asayiş Şube Gasp Büro Amirliğinde görevli polis memurları olan sanıkların, beraat eden polis memuru ve komiser sanıklar ile birlikte
Ulucanlar caddesine geldikleri, polis aracını caddede bıraktıkları, mahalle sokaklarında yaya olarak önlü arkalı ve aralarında mesafe olduğu halde ilerledik30
31
32
Mehmet Maden, “Son Değişikliklerle Birlikte Polisin Zor Kullanma Yetkisi Üzerine Bir Değerlendirme”, Polise Görev, Yetki ve Sorumluluk Veren Mevzuat Uygulamaları Eğitim Projesi (MUYEP) Tebliğleri- II, Emniyet Genel Müdürlüğü Eğitim Dairesi
Başkanlığı Yayınları, Ankara 2008, s. 234.
Maden, a. g. e., s. 234.
Henüz yayınlanmamış karar örnekleri, ilgili dosyasından temin edilmiştir.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
249
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
makaleler
leri sırada, önlerine iki gün önce çalınan kırmızı Ford Escord araç ile maktül ve
mağdurun çıktığı, en önde yürüyen polis memuru Atila’nın araçtaki mağduru
görüp tanıması ve ismiyle seslenmesi üzerine aracı kullanan maktulün, aracın
sol tarafı ile Atila’ya çarparak 5 gün iş ve gücüne engel olacak şekilde yaraladığı, ardından aracı sağ tarafa yönlendiren maktulün aracın sağında bulunan
polis memuru sanık Ahmet’e çarparak 7 gün iş ve gücünden kalacak şekilde yaralanmasına sebep olduğu, bunun üzerine polis memuru sanık Etem’in MP-5
görev silahı ile havaya 2 el uyarı atışı yaptığı, bu kez maktulün aracı sola kıvırıp
önündeki duvara çarptığı ve geri gelmeye başladığı sırada da araçtan ateş edildiği, bunun üzerine sanıklar Etem ve Ahmet’in MP-5 görev silahları ile araca
doğru arka tarafından ateş ettikleri, aracın kamyonete çarparak durması üzerine de maktül ve mağdurun yakalandıkları, çalıntı aracın içerisinden maktulün
çıkarılması üzerine gaz ve fren pedallarının altından 7.65 çapında Çek Vizör
marka tabancanın ele geçtiği, yine araç içerisinde bulunan 2 adet 7.65 mm. kovanın bu silahtan atıldığının kriminal raporu ile belirlendiği, sanıkların açtığı
ateş sonucu aracın arka kısmında rüzgarlık üzerinde, bagaj kapağında, stop
lambasında, arka plakada, arka plaka altı kaportada, çamurlukta, tamponda ve
oto iç kısmı tavan döşemesinde toplam 10 adet isabet bulunduğu, mağdurun
sol ayak bileğinde yumuşak doku seyirli ateşli silah yaralanması mevcut olup
10 gün iş ve gücüne engel olacak nitelikte olduğu, maktulde ise kafa sağ arka
pariatelde, sağ omuz arkada, sol lomberde ve sağ dirsekte olmak üzere toplam
4 adet ateşli silah yarası giriş deliği bulunduğu ve ateşli silah mermi çekirdeği
yaralanmasına bağlı kafatası ve kaide kemiği kırıkları ile karakterli beyin doku
harabiyeti ve beyin zarları kanaması sonucu öldüğü anlaşılmakla; sanıkların,
Polis Vazife ve Salahiyet Kanunu’nun 16.maddesinin “A” ve “H” bentleri
uyarınca nefsini müdafaa etmek ve vazifelerini yapmalarına saldırı ile engel
olmalarını bertaraf etmek için silah kullanmaya yetkili oldukları, maktül ve
mağdurdan gelen, önce araç ile çarpma şeklinde, daha sonra da silahlı saldırı
boyutuna ulaşan ve devam etmekte olan hayat bütünlüklerine yönelik saldırı
sırasında rast gele ateş etme eylemlerin tümüyle meşru savunma koşullarında
gerçekleştirildiği ve aşırıya kaçılmadığı anlaşıldığı halde, 5237 sayılı TCK’nın
25. maddesi uyarınca sanıkların beraatlerine karar verilmesi yerine yazılı şekilde hüküm kurulması... bozma nedeni olarak kabul edilmiştir.”
Yargıtay 1. CD’nin 30.10.2007 Tarih ve 4717/7842 sayılı kararı şu
şekildedir:
“Sanığın arkadaşı tanık Eyüp ile Ümraniye İlçe Jandarma Karakol Komutanlığı Yeni Doğan Karakolu Sorumluluk Bölgesinde, olay gecesi saat 01
250
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
ile 05 arasında, önleyici yaya kolluk devriyesi görevini yaparken, İl Jandarma
Komutanlığı Muhabere Merkezi Telsizinden 34 VL 1219 plakalı beyaz renkli Uno marka hususi otonun çalıntı olduğu, çeşitli yerlerde kapkaç olayına
karıştığı, aracın mıntıka dâhilinde görüldüğünde yakalanarak gerekli yasal
işlemlerin yapılmasının anos edildiği, maktulün, yanında tanık Başar ile saat
02.45 sıralarında sevk ve idaresindeki 34 VL 1219 plakalı beyaz renkli Uno
marka arabanın, Mimar Sinan Bulvarında nöbet tutan sanık ve tanık Eyüp
tarafından görülmesi üzerine tanık Eyüp’ün defalarca düdük çalarak ve el
işareti ile dur ihtarında bulunduğu, maktulün arabayı sanığın üzerine sürerek kaçmaya çalıştığı, sanık ve arkadaşının dur ihtarına devam ettiği, sanığın
havaya 1 el uyarı atışı yaptığı, uyarıya rağmen kaçan araca, durmasını temin için tekerleğini hedef alarak arkasından 1 el ateş ettiği, aracın bagajından
giren merminin maktule isabetle ölümünü tevlit ettiği, araç içinde yapılan
kontrolde yağmaya maruz kalan mağdurelerin çantaları ve özel eşyalarının
bulunduğu, arabanın düz kontak yapılarak çalındığının anlaşıldığı olayda,
2803 sayılı Jandarma Teşkilat Görev ve Yetkileri Kanunu’nun 11, 25/a, 2559
sayılı PVSK’nın 16, 211 sayılı Yasa’nın 80/a, 87/1-c ve ilgili Yönetmeliğin
39. maddelerinin verdiği yetkiye istinaden silah kullanan sanığın 5237 sayılı
TCK’nın 24. maddesine göre kanunun hükmünü yerine getirdiği anlaşılmakla; hakkında ceza verilmesine yer olmadığına karar verilmesi gerekirken yazılı
şekilde 5237 sayılı TCK’nın 27/1, 85, 62. maddeleri gereğince cezalandırılmasına karar verilmesi... bozma nedeni sayılmıştır.”
Yargıtay 1. CD’nin 12.12.2002 Tarih ve 3659/4665 sayılı kararı şöyledir:
“Olay tarihinde yol kontrolünde görevli olan devriyenin kontrolden
sonra Mustafa’nın jandarmanın görev ve yetkilerini düzenleyen 2803 sayılı
Jandarma Teşkilat Görev ve Yetkileri Kanunu ile 3.11.1983 tarihli Jandarma
teşkilatı Görev ve Yetki Yönetmeliğine ve ayrıca 211 sayılı Türk Silahlı Kuvvetleri İç Hizmet Kanununa uygun olarak devriye görevini yürütürken, asker
firarisi olduğundan şüphelendiği ve daha önceden de asker olması nedeniyle
birliğine yakalayıp teslim ettiği maktulü, olay günü tekrar yakalayıp ardından maktulün kaçmaya teşebbüs etmesi üzerine emrindeki erata önce dur ihtarı yapıp onun ardından havaya ikaz atışı emri ve sonra ayaklarına doğru
atış emri vermesi şeklinde gelişen ve başkaca bir davranışı da olmayan olayda,
yasaya aykırı bir davranışın gözlenmediği sanığın 765 sayılı TCK’nın 49/1.
maddesi anlamımda, kanunun hükümlerini icra etmek suretiyle sonu öldürTBB Dergisi, Sayı 83, 2009
251
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
makaleler
meye varan atış emrini verdiği, emri verirken doğal olarak emrin sınırlarında
kalınacağını düşündüğü, emrin sınırlarının aşılması sebebiyle meydana gelen
neticeden sorumlu tutulamayacağı, emri verenle vuranın hukuki durumlarının bu anlamda farklılık arz ettiği düşünülmeden, sanık hakkında 765 sayılı
TCK’nın 49/1. maddesi33 gereğince ceza tertibine yer olmadığına ve beraatine
karar verilmesi gerekirken yazılı şekilde mahkûmiyet hükmü tesis edilmesi...
bozma nedeni sayılmıştır.” Yargıtay 1. CD’nin 11.03.1996 Tarih ve 219/679 sayılı kararı şöyledir:
“Olay gecesi başka bir suçtan dolayı aranan sanıkları yakalamak sanığın
adli görevi olup, olay anında karakola gitmek için sanık ve diğer polis memurlarına kırık şişe ve bıçaklarla saldıran maktul ve yanındakilerin saldırısını
def etmek ve aranan şahısları karakola götürmek polisin genel görevi içinde
bulduğundan, PVSK’nın 16. maddesi çerçevesinde bu sırada nefsine yönelen
saldırıyı bertaraf etmek için ateş etmesinde, 765 sayılı TCK’nın 49. maddesinin birinci fıkrası koşulları doğduğu halde yaralı olarak yerde yatan ve halen
saldırıya maruz kalan sanık polis memurunun yaralanmanın acısıyla meşru
müdafaa hudutlarını tecavüz ederek maktulü öldürdüğünden bahisle 765 sayılı TCK nun 50. maddesi34 uygulaması... bozma nedeni sayılmıştır.”
Yargıtay 1. CD’nin 08.06.1995 Tarih ve 1366/1681 Sayılı Kararı
şöyledir:
“Olay günü saat 19.30-20.00 sularında maktulün “ne biçim araba kullanıyorsun, beni öldüreceksin” diyen bir motosikletli şahısla kavga ederken
polis aracının gelmesi üzerine maktulün süratle olay yerinden uzaklaştığı, on
dakika sonra olay yerine gelen maktulün, sarhoşluğunun da etkisiyle kahvede
bulunanlara orakla saldırdığı, bu esnada polis otosunun tekrar olay yerine
gelmesi üzerine, maktulün talimatıyla direksiyona geçen Burak ile birlikte
kaçmaya başladıkları, polis otosunun siren çalarak takip ettiği sırada polis
otosuna gece 21.00 sıralarında ateş edilmeye başlandığı, jandarma barikatı
nedeniyle durmak zorunda kalan maktulün, sanığın bulunduğu polis oto33
34
Söz konusu madde, 5237 sayılı yeni TCK’nın 24 ve 25. maddelerinde düzenlenmiş
bulunmaktadır.
Söz konusu madde, 5237 sayılı yeni TCK’nın 27. maddesine karşılık gelmektedir.
252
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
suna ateş edip ön taraftan iki isabet kaydettirdiği sırada sanığın, PVSK’nın
16. maddesinden kaynaklanan silah kullanma yetkisini kullandığı ve yaptığı
atışlarla maktulün ölümüne neden olduğu, dosya içeriğinden açıklıkla anlaşılması karşısında, 765 sayılı TCK’nın 49/1. maddesi gereğince ceza verilmesine imkan olmayan sanığın beraatine karar verilmesi gerekirken yazılı şekilde
mahkumiyetine karar verilmesi... bozma nedeni sayılmıştır.”
Yargıtay 1. CD’nin 06.12.1989 Tarih ve 3495/3477 sayılı kararı şöyledir:
“Sanık Necati’nin Karşıyaka Emniyetinde görevli gece bekçisi olduğu,
olay günü sanığın, ölen polis memuru Gazi ve polis memuru Hulusi ile birlikte, hırsızlık yapan Muzaffer adlı kişiyi yakalamak için peşine düştükleri,
Gazi’nin, Muzaffer’e “dur” ihtarında bulunup arkasından havaya silahla ateş
ettiği, buna rağmen Muzaffer’in kaçmaya devam edip, oradaki bir evin çatısına çıktığı, arkasından ölenin de çatıya tırmandığı, bu sırada çıkmaz sokak içerisinde beklemekte olan sanığın, duvardan çatıya tırmanan kişinin Muzaffer
olduğunu sanarak gece karanlığında bir el ateş ettiği, bu atış sonucu Gazi’nin
başından yaralanarak öldüğü, oluşa göre dosya içeriğine uygun şekilde yerel
mahkemece kabul edilmiş olmasına göre, sanığın PVSK’nın 16/E maddesinin
verdiği yetkiye dayanarak silah kullandığı, iyi eğitilmiş bir atıcının bile gece
karanlığında hareket halindeki bir şahsı, istediği bir bölgeden yaralayamayacağı da göz önünde tutulduğunda, sanığa 765 sayılı TCK’nın 49/1 maddesinin
uygulanmasında zorunluluk bulunduğu halde, yazılı şekilde hüküm tesisi...
bozma nedeni sayılmıştır.”
6. Kuvvet (Zor ve Silah) Kullanma ve Meşru Savunmada Hukuka Uygunluk Sebebi Sınırlarının Aşılması
a. Sınırın Kast Olmaksızın (Taksirle) Aşılması
Bu konuyla ilgili TCK’nın 27. maddesi, gerekçesi ile birlikte aşağıda verilmiştir:
“Madde 27 - (1) Ceza sorumluluğunu kaldıran nedenlerde35 sınırın kast
olmaksızın aşılması hâlinde, fiil taksirle işlendiğinde de cezalandırılıyorsa,
35
Hukuka uygunluk hallerinden olan “zor ve silah kullanma yetkisi”, burada belirtilen, ceza sorumluluğunu kaldıran nedenlerden birisidir.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
253
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
makaleler
taksirli suç için kanunda yazılı cezanın altıda birinden üçte birine kadarı indirilerek hükmolunur.
(2) Meşru savunmada sınırın aşılması mazur görülebilecek bir heyecan,
korku veya telaştan ileri gelmiş ise faile ceza verilmez.”
27. maddenin gerekçesinde ise şu hususlara yer verilmiştir:
“Madde ile ceza sorumluluğunu ortadan kaldıran nedenlerin hepsini kapsamına alacak surette sınırın kast olmaksızın aşılması hâli düzenlenmiştir.
Sınır kasten aşıldığında, örneğin, meşru savunmada bulunan kişi vaki
saldırıyı defetmek için saldırganı öldürmenin şart olmadığını bile bile ve sırf
tecavüze uğramış olması fırsatından yararlanarak saldırganı öldürdüğü takdirde hukuka aykırılığın kalkmayacağı ve failin bu maddedeki herhangi bir
ceza indiriminden yararlanamayacağı şüphesizdir. Bu nedenle madde sınırın
kast olmaksızın aşılması hâlini kapsamaktadır.
Yukarıda verilen örnekte fail, maruz kaldığı saldırı dolayısıyla ve içinde
bulunduğu durum itibarıyla esasta gerekli olandan fazla bir savunmada bulunmuş olabilir. Sınırın aşılmasındaki bu taksir kendisinin cezalandırılmasına yol açabilirse de, bunun için işlenen suçun taksirle işlendiği takdirde de
cezalandırılabilen bir fiil olması zorunludur. Demek oluyor ki, bu gibi hâllerde
işlenen suçun niteliğine bakılacak ve sadece kast bulunduğu takdirde cezalandırılabilen bir suç söz konusu ise faile ceza verilmeyecek buna karşılık, suç taksirle işlendiği takdirde de cezalandırılabilen fiillerden birini oluşturduğunda,
maddede öngörülen biçimde ve cezadan indirim yapılarak faile taksirli suçtan
dolayı ceza verilecektir.
Bölüm başlığına paralel olarak, madde metnindeki “hukuka uygunluk nedenleri” yerine, “ceza sorumluluğunu kaldıran nedenler” ibaresi konulmuştur.
Maddenin ikinci fıkrasında meşru savunma hakkına ilişkin özel bir sınırın aşılması hâli düzenlenmiştir. Buna göre, meşru savunmada sınırın aşılması, fail bakımından mazur görülebilecek bir heyecan, korku veya telaştan
ileri gelmiş ise, faile ceza verilmeyecektir.
Hükümet Tasarısında, maddenin ikinci fıkrası bütün hukuka uygunluk
nedenlerini kapsayacak şekilde düzenlenmiştir. Oysa heyecan, korku veya telaş, ancak meşru savunma hâlinde söz konusu olabileceği için, fıkra metninin
başına “meşru savunmada” ibaresi konulmuştur.” 254
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
Görüldüğü gibi gerekçede, meşru savunma ve diğer hukuka uygunluk sebeplerinde sınırın aşılması halindeki uygulama ile ilgili, gayet açık ve yeterli bilgiler düzenleme altına alınmıştır.
Bu konuyla ilgili Yargıtay CGK’nın 22.3.2005 Tarih ve 1/219-35
sayılı kararı aşağıda verilmiştir:36
“Beyoğlu ... karakolunda görevli bulunan polis memurları (D), (S) ve
(H)’nin 10.10.2001 günü saat 19.00’da görevlerinin sona ermesi üzerine, sivil
giyimli olarak karakoldan ayrılıp, önce bir kahvehanede, bilahare bir lokantada
oturarak, yemek yiyip, alkol aldıkları ve maç seyrettikleri, saat 02.00’da lokantadan ayrılıp, birlikte (H)’nin Kasımpaşa’daki evine gitmek üzere yaya olarak
yola koyuldukları, saat 03.20 sıralarında Bahariye caddesinde, 10.10.2001 gecesi Mustafa ve Özgür isimli şahıslara yönelik gasp, nas-ı ızrar ve müessir
fiil suçları ve aynı gece 02.30 sıralarında polis otosuna saldırmaları nedeniyle
aranan Fahri, Fahrettin ve üç arka­daşıyla karşılaştıkları, maktül Fahri, Fahrettin ve yanlarında bulunan kişilerin, bir gün önceki gasp olayına katıldık­ları
iddiaları nedeniyle aranıyor olmaları, aynı olay nedeniyle maktülün kardeşi
Harun’un gözaltına alınmış olmasının etkisi ve her iki grubun alkollü olmasının verdiği cesaretle tanıdıkları polis memurlarına önce sözlü sataşmada,
sonra da fiili saldırıda bulundukları, bu sırada maktül ve yanındakileri tanıyan polis memurlarının, aranan şahıslar olduklarını bildikleri maktül ve
arkadaş­larını yakalamak için harekete geçtikleri esnada, maktül ve arkadaşlarının da bira şişelerini kırarak polis memurlarına saldırdıkları ve silahlarını
almaya çalış­tıkları, boğuşma esnasın­da yere düşen polis memuru Hacın’ın
şarjörünün yere düştüğü, arkadaşının silahının yere düştüğünü gören sanık
Demir’in, havaya bir-iki el ateş etmek suretiyle arkadaşını saldırganlardan
kurtardığı, bu esnada aynı şekilde kendisine saldırılan Serkan’ın da saldırı­dan
kurtulmak için silahını çekip, ağzına mermi verdiği ancak kullanmadığı, sanık Demir’in uyarı ateşi sonucu dağılan gruptan, maktül Fahrin’in ayrılarak
sokağa yöneldiği, sanık Demir’in ise, kaçma dur diyerek, maktülün peşin­den
koşmaya başlayıp önce iki el havaya olmak üzere üç el ateş ettiği, mermilerden
bir tanesinin maktül Fahri’ye isabet ederek, ateşli silah yaralanmasına bağlı
vertabra kırığı ile birlikte iç organ delinmesiyle gelişen iç ve dış kanama sonu­
cu ölümüne neden olduğu anlaşılmıştır.
Yukarıda oluş ve gelişimi ayrıntılı olarak anlatılan olayda, Yerel Mah36
Karar dosyasından temin edilmiştir.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
255
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
makaleler
kemece sanığın eylemi kasten adam öldürme olarak nitelendirilmiş ise de, öldürme kastıyla hareket edildiği keyfiyetinin her tür kuşkuyu yenecek düzeyde
saptanamadığı dur ihtarı ve uyarı ateşine rağmen durmayan maktülü yakalamak için peşinden koşan sanığın, gecenin karanlığında, mobil olan ve sokak
aralarına girip izini kaybettirmeye çalışan maktüle hedef gözeterek ve öldürücü vücut nahiyelerine silahını tevcih ederek ateş ettiğinin netlik kazanmadığı
sanığın öldürmek amacı gütmediği yönündeki savunmasının aksini sübuta
erdirecek bir sonuca da ulaşılmaması nedeniyle kuşkunun lehe yorumlanması
sonucu eylemin -suç tarihi itibariyle- 765 sayılı TCK’nın 452/1. maddesinde
düzenlenen kastın aşıl­ması sure­tiyle adam öldürme suçunu oluşturacağı kabul edilmelidir.
İkinci uyuşmazlık konusuna gelince;
765 sayılı TCK’nın 49. maddesinde37 düzenlenen ve hukuka uygunluk
nedenlerinden birini oluşturan yasa hükmünü icra, hukuka aykırılığı ortadan kaldırıp, eylemi hukukun meşru saydığı bir fiil haline getirmektedir. 765
sayılı TCK’nın 50. maddesinde38 düzenleme altına alınan “zorunluluk sınırının aşılması” ise, aynı Yasa’nın 49. maddesinde yazılı fiillerden birini icra
ederken, yasada öngörülen sınırların aşılması suretiyle eylemin gerçekleştirilmesidir.
Bu bağlamda; polis memuru olan sanığın somut olaydaki durumu, silah
kullanma ile ilgili yasal düzenlemeler ışığında belirlenmelidir.
Bu konudaki düzenlemeler 2559 sayılı Polis Vazife ve Selahiyet
Kanunu’nun 16. maddesi39 ile 1681 sayılı Asayişe Müessir Bazı Fiillerin Önlenmesi Hakkındaki Yasa’nın 1 vd. maddelerinde yer almıştır.
Ayrıca PVSK’nın Ek. 4. maddesinin 1. fıkrasında ise; “Polis, görevli
bulunduğu mülki sınırlar içinde, hizmet branşı, yeri ve zamanına bakılmaksızın, bir suçla karşılaştığında suça el koymak, önlemek, sanık ve suç delillerini
tesbit, muhafaza ve yetkili zabıtaya teslim etmekle görevli ve yetkilidir” hükmüne yer verilmiştir.
37
38
39
Söz konusu bu maddeye, 5237 sayılı yeni TCK’nın 24 ve 25. maddeleri karşılık
gelmektedir.
Söz konusu bu maddeye ise, 5237 sayılı yeni TCK’nın 27. maddesi karşılık gelmektedir.
Burada yapılan açıklamaların, söz konusu Yasa maddesinin 02/06/2007 tarih ve
5681 sayılı Yasa ile yapılan değişiklikten önceki haline ilişkin bulunduğuna dikkat
edilmelidir.
256
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
Somut olayda, PVSK’nın Ek 4. maddesi uyarınca görevli ve yetkili bulunan polis memuru sanık ve arkadaşlarının, bir gün önce sanığın görevli
bulunduğu mülki sınırlar içinde işlenen gasp suçu nedeniyle aranan maktül
ve arkadaşlarına rastlayıp, onları yakalamaya çalıştıkları, maktül ve arkadaş­
larının da sanık ve diğer polis memurlarına kırmak suretiyle silah haline getirdikleri şişelerle saldırıda bulundukları esnada, sanığın yaptığı uyarı ateşi
üzerine polis memurlarının ellerinden kur­tu­larak kaçan maktülü, yakalamak için dur ihtarında bulunarak, ateş açan sanığın silah kullanması yasa gereği ise de, Polis Vazife ve Selahiyet Nizamnamesinin 17. maddesi gereğince
“suçlunun öldürülmekten ziyade yaralı olarak yakalanmasına dikkat edilmesi
gerekirken” bu itinayla hareket edilmediği, böylece yasa hük­müne dayalı silah kullanma hak ve yetkisinin icrasında aşırılığa kaçılarak yasaya uygunluk
hududunun aşılması neticesi ölüm sonucunun doğduğu anlaşılmaktadır. Durum 765 sayılı TCK’nın 50. maddesince uygunluk arzetmektedir...”
Yargıtay 1. CD’nin 09.02.2004 Tarih ve 1762/185 sayılı kararı ise şu
şekilde bulunmaktadır (YKD, Ağustos, 2008):
“Maktülün üst kat komşusunun, apartman çatısında dolaşan birisinin
varlığını sezinleyip hırsız olduğundan bahisle telefon ederek gece vakti jandarma ekibini çağırması sonrasında, maktulü de telefonla haberdar etmesi
üzerine, tabancasını eline alan ve hırsızın kaçmasını önlemek niyetiyle apartman giriş kapısından çıkan maktulü, o anda bahçeye giren sanık er (G)’nin
hırsız sanması ve elindeki silahı da gördüğünde mukavemete hazırlandığı yanılgısına düşmesi sonucu, hiçbir ikaz ve uyarıda bulunmadan ve silahını, sair
vücut aksamı yerine doğrudan baş bölgesine yöneltip ateşleyerek yaraladığı,
baştan aldığı isabetle maktulün öldüğü olayda; yerel mahkemenin “hukuka
uygunlukta yanılgı” bulunduğuna, bu yanılgının hukuka uygunluk düzeyinde değerlendirilmesi zarureti olduğuna, ancak; sanık erin kolluğun silah
kullanma yetkisini düzenleyen 2803 sayılı Yasa’nın 11 ve ilgili Yönetmeliğin 39 ve 40. maddeleri normlarına uymada aşırılığa kaçtığına, bu itibarla
sanığın hukuki durumunun “kanunun bir hükmünü icrada zaruretin tayin
ettiği ahvali aşmak” olacağına ilişkin yorumunda isabetsizlik bulunmamakta
ve sonuç olarak 765 sayılı TCK’ nun 448 maddesine mümas öldürme, aynı
Yasa’nın 49/1 maddesi sevkiyle 50. maddesinin tatbikiyle hüküm kurulması
yasaya uygun düşmekte ise de;
Sanık er (G)’nin tek mermi attığı, bu merminin maktulün önce elini,
bilahare el içindeki tabanca kabzasını deldiği, müteakiben dış gömlek ile iç
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
257
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
makaleler
çekirdek biçiminde ikiye ayrılarak gömlek aksamının sol yanaktan çekirdeğin
ise alından kafaya nüfuzla ölüme neden olduğu, balistik rapor ve otopsi ile
belirlenmesine ve kullanılan merminin bir adetten ibaret bulunduğunun da
eksilen mermi sayısıyla doğrulanmasına karşın, maddi olayda yanılgı neticesi
“sanığın maktule tevcih ile iki mermi attığından ve böylece zaruret sınırını
aşmış olduğundan” bahisle 765 sayılı TCK’nın 50. maddesinin, cezayı 1/6
nispetine indiren ölçüsü yerine, 2/6’ya indiren nispetinin tercihiyle, ağır tahrike paralellik yaratacak düzeyde teşdiden uygulama yapılması... bozma nedeni kabul edilmiştir.”
b. Sınırın Kasten Aşılması
Bu konudaki, TCK’nın 256. maddesi, gerekçesi ile birlikte aşağıda
verilmiştir:
“Madde 256 - (1) Zor kullanma yetkisine sahip kamu görevlisinin, görevini yaptığı sırada, kişilere karşı görevinin gerektirdiği ölçünün dışında
kuvvet kullanması hâlinde, kasten yaralama suçuna ilişkin hükümler uygulanır.”
Söz konusu 256. maddenin gerekçesi şu şekildedir:
“MADDE 256 - Bazı kamu görevlileri, görevlerinin gereği olarak zor
kullanma yetkisiyle donatılmışlardır. Örneğin emniyet görevlileri, suç şüphesi altında bulunan kişiyi yakalamak yetkisiyle donatılmıştır. Yakalanan kişi,
gerekli soruşturma işlemlerinin yapılabilmesi için, emniyet görevlisinin görevinin gereği olarak ve mevzuattan kaynaklanan talimatlarına uygun davranmak yükümlülüğü altındadır. Bu yükümlülüğe aykırı davranan kişinin
örneğin hâkim veya savcı huzuruna çıkarılmamak için direnmesi hâlinde,
emniyet görevlileri zor kullanarak bu kişiyi hâkim veya savcı huzuruna çıkarabilirler. Keza, bir meydanda hukuka uygun olmayan, örneğin gece yarısı
gösteri yürüyüşü yapmak isteyen kişilerin, dağılmaları hususunda çağrıda
bulunan emniyet görevlilerinin bu çağrısına rağmen, dağılmasını sağlamak
amacıyla kuvvet kullanılabilir. Kullanılan zorun, birinci örnekte suç şüphesi
altında bulunan kişinin hâkim veya savcı huzuruna çıkmamak konusundaki
direncini kırmaya yetecek ölçüde, ikinci örnekte ise hukuka aykırı gösteri yürüyüşü yapan kişilerin dağılmasını sağlamaya yetecek ölçüde olması gerekir.
Bu ölçünün dışında kuvvet kullanılması durumunda, bunun ceza sorumluluğunu gerektireceği muhakkaktır. Örneğin hukuka aykırı gösteri yürüyüşü
yapan kişilerin dağılmamakta direnmenin ötesinde, kamu görevlilerine karşı
258
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
bir saldırıda bulunmamalarına rağmen, bu kişilere karşı vücutlarının yaralanmasını sonuçlayacak şekilde silâh kullanılması hâlinde, emniyet görevlileri
açısından artık hukuka uygun bir davranışın varlığından söz edilemez. Bu
durumda, zor kullanma yetkisine sahip kamu görevlilerinin, kasten yaralama
suçuna ilişkin hükümlere göre cezalandırılması gerekmektedir. Ancak, bunun
için, emniyet görevlisinin kasten hareket etmesi gerekir. Aksi takdirde, sorunun hukuka uygunluk sebeplerinde sınırın aşılmasına ilişkin hükümler çerçevesinde değerlendirilmesi gerekmektedir.”
Yukarıda verilen ilgili madde metni ile gerekçesinde de gayet açık
şekilde görüleceği üzere, hukuka uygunluk sebeplerinin kullanılması sırasında sınırın kasten aşılması halinde ilgili kişiler işlediği suçun
“kasten işlenen şeklinden” sorumlu tutulacaklardır.
Bu konuyla ilgili Yargıtay 1. CD’nin 21/03/2008 Tarih ve 1000/2218
sayılı kararı şu şekildedir:40
“Toplanan deliller karar yerinde incelenip, sanığın taksirle insan öldürme
suçunun sübutu kabul, oluşa ve soruşturma sonuçlarına uygun şekilde suç
niteliği tayin, cezayı azaltıcı ceza sorumluluğunu kaldıran nedende sınırın
kast olmadan aşılması ve takdiri indirim sebebinin nitelik ve derecesi takdir
kılınmış, savunması inandırıcı gerekçelerle reddedilmiş, incelenen dosyaya
göre verilen hükümde düzeltme nedeni dışında isabetsizlik görülmemiş olduğundan sanık müdafiinin yasal savunmaya, müdahil vekilinin suç vasfına,
cumhuriyet savcısının 5237 sayılı TCK nun 27. maddesinin uygulanamayacağına yönelen ve yerinde görülmeyen sair temyiz itirazlarının reddiyle,
hükmün Onanmasına karar verilmiştir.”
“KARŞI DÜŞÜNCE Kolluğun görevleri genel olarak, 2559 sayılı Polis Vazife Salahiyeti Kanunun birinci maddesinde sayılmıştır: “Kamu düzenini, kişi özgürlüklerini, konut dokunulmazlığını, halkın ırz ve namusunu, can ve malını korur,
kamu güvenliğini sağlar.” Kamu düzeni en genel anlamda sivil yaşamın olağan işleyişi olarak tanımlanabilir. Devletler kamu düzeninin sağlanmasından sorumludurlar. Bununla birlikte, her türlü koşulda devletin kamu dü40
Söz konusu karar henüz yayınlanmamış olup, karar örneği ilgili dava dosyasından
temin edilmiştir.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
259
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
makaleler
zenini savunmak için hareket ettiği durumda bile insanların temel haklarına
saygı gösterilmesi gerekir. Genellikle söz konusu olan özgürlüğün yasal ve
maddi güvenceleri, bireyin toplum içindeki huzur ve güvenliğini sağlayan
şeylerdir. Ne pahasına olursa olsun bireysel haklarını sonuna kadar özgürce
kullanılması sağlanmalıdır. Bu nedenle devlet erkini elinde bulunduranların
yasadışı güçlerini bireyler üzerinde kullanması polis devletinde rastlanan bir
olgu olsa da, demokratik hukuk devleti anlayışında yeri yoktur. Kolluk, yasalarda belirlenen görevlerini yaparken direnişle karşılaşması durumunda, bu
direnişi kırmak amacıyla ve kıracak ölçüde zor kullanmaya yetkilidirler. Genel deyimiyle zor kullanma olgusunun özelde içerdiği silah kullanma yetkisi
doğrudan yaşama hakkına yönelik olduğundan, hukuk alanında konuyu çok
önemli kılmaktadır. Yasalardan doğan bu yetkinin kullanılmasında uyulması
gereken ilkeler ulusal ve ulusalüstü hukuk metinlerinde ayrıntılı bir şekilde
düzenlenmiştir.
Ülkemiz açısından Anayasamızın 90. maddesi hükmüne göre iç hukukumuzda doğrudan uygulanabilir olan, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesinin
(AİHS) 2. maddesi yaşama hakkını ve silâh kullanmaya izin verilen zorunlu
durumları şöyle açıklamıştır: “Her ferdin yaşama hakkı kanunun himayesi
altındadır. Kanunun ölüm cezası ile cezalandırdığı bir suçtan dolayı hakkında
mahkemece hükmedilen bu cezanın yerine getirilmesi dışında hiç kimse kasten
öldürülemez. Öldürme, aşağıdaki durumlardan birinde kuvvete başvurmanın
mutlak surette gerekli olduğu haller sonucunda meydana gelmişse, bu maddenin ihlâli suretiyle
yapılmış sayılmaz:
a) Bir kimsenin yasa dışı şiddete karşı korunması için;
b) Usulüne uygun olarak yakalamak veya usulüne uygun olarak tutuklu
bulunan bir kişinin kaçmasını önlemek için;
c) Ayaklanma veya isyanın, yasaya uygun olarak bastırılması için.”
Şunu önemle vurgulamak gerekir ki, ulusalüstü hukuk, kamu düzeninin
korunması konusunun öncelikli bir öneme sahip olduğunu kabul etmektir.
Çünkü bir devletin (tehlike durumunun gerektirdiği kesin ölçüler içinde) insan haklarını koruma konusundaki yükümlülüklerini askıya alabileceğini kabul etmektedir. Bu hükme göre, yaşama hakkı, mutlak bir hak değildir. Sözleşmenin 2/2. maddesinde, yorumla genişletilemez bir şekilde, silâh kullanmanın
koşulları gösterilmiştir. AİHS’ne göre, yasal savunma, yakalama, tutuklama
kararının yerine getirilmesi, bir tutuklu ya da hükümlünün kaçmasının ön260
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
lenmesi, bir ayaklanmanın bastırılması durumlarında silâh kullanılmasının
ölüme yol açması sözleşmeye aykırılık oluşturmayacaktır. Bu hâllerde dahi
silâh kullanmaya, sözleşmenin 2/2. maddesinde belirtilen amaçlara ulaşmak
için “mutlak zorunluluk, orantılılık, son çare olma” ilkelerine uygun, tehlikenin başka yoldan savuşturulması, şüphelinin başka yöntemle ele geçirilmesi
olanağı yoksa” başvurulması gerekmektedir. Avrupa Mahkemesince, “orantılık” amaca ulaşmak için bireylere ez az
zarar verecek yöntemle yapılacak zor kullanma olarak tanımlamaktadır. Birleşmiş Milletler Medeni ve Siyasal Haklar Sözleşmesinin 6/1. maddesinde:
“Her insan doğuştan yaşama hakkında sahiptir. Bu hak, hukuk tarafından
korunacaktır. Hiç kimse yaşamından keyfi olarak yoksun bırakılmayacaktır” hükmünü içermektedir. İnsan Hakları Komitesinin anılan Sözleşmenin 6.
maddesine ilişkin, Guerero v. Kolombiya kararıyla yaptığı yorumda, “yaşama
hakkının yasayla korunması gereğine vurguladıktan sonra, ölüm sonucunu
doğuran polis eylemi, yasal zeminde ve kuvvet kullanma gerekleriyle orantılı
olmadığı durumlarda yaşama hakkını keyfi bir biçimde sınırlandırılması” olarak kabul etmiştir (Gemalmaz, Mehmet Semih, İnsan Hakları Komitesi Kararlarında Yaşama Hakkı ve İşkence Yasağı, s. 42).
Birleşmiş Milletler, Kuvvet Kullanmaya Yetkili Memurlar Tarafından
Zor ve Ateşli Silah Kullanılması Hakkında Temel İlkeler Kararının, “Genel
Hükümler” başlığı altında yer alan 5. maddesinde aynen şöyle denilmiştir:
“Zor ve ateşli silah kullanılması kaçınılmaz hale geldiği zaman, kuvvet
kullanmaya yetkili memurlar:
(a) Bu tür araçların kullanımına sınırlı olarak başvurmalı ve suçun ağırlığı ve başarılması hedeflenen meşru amaç ile orantılı biçimde tasarrufta bulunmalıdır;
(b) Zararı ve ziyanı asgariye indirmelidir ve insan yaşamına saygı gösterilmeli ve korumalıdır;
(c) Yaralanan ya da uygulamadan etkilenen kişilere, mümkün en erken
anda yardım edilmesini ve tıbbi müdahalede bulunulmasını temin etmelidir;
(d) Yaralanan ya da uygulamadan etkilenen kişilerin akrabalarına yahut
yakın arkadaşlarına mümkün en erken anda bildirimde bulunulmasını temin
etmelidir.”
İç hukukumuzda düzenlemelere göz atıldığında, genel olarak polisin silah
kullanma yetkisi, 5681 sayılı Yasayla değişiklik yapılmazdan önce 2559 sayılı
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
261
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
makaleler
Polis Vazife ve Salahiyeti Kanunun, (olay tarihinde yürürlükte bulunan) 16.
maddesinde şöyle düzenlenmiştir:
“Polis, öz savunmada bulunmak, başkalarının canına ve ırzına yönelik
saldırıyı önlemek, kaçan tutuklu ve hükümlü kişilerin durdurulması, suçüstü
durumunda ağır cezalık bir suçtan şüphelinin arandığı yerden çıkıp kaçmaya
çalışanın yakalanması, ağır cezalık bir suçtan sanık veya mahkûm olup da
aranmakta olan kişinin yakalanması, dur uyarısına karşın kaçmaya kalkışması durumunda ele geçirilmesi, karakola karşı yapılan saldırıların önlenmesi,
silâhını teslim etmesi istenenlerin karşı gelmesi durumunda saldırılarını ve
karşı koymalarını önlenmesi amacıyla ve Devlet nüfuz ve icraatına silâhla
karşı gelinen olaylarda silah kullanılabilir.”
Hiç kuşkusuz, yasalarda öngörülmeyen durumlarda görevlilerin kişilere
karşı silah kullanması, gerekçesi ne olursa olsun yaşama hakkına haksız ve
hukuk dışı bir saldırı olarak nitelendirilmesi gerekir.
Bu açıklamalar ışığında somut olay değerlendirildiğinde:
Kabul ve oluşa göre olayın öyküsü özetle şöyledir: 09.08.2003 tarihi saat
24 sıralarında, öldürülen Ufuk Tuncer yönetimindeki 58 DK 234 plaka sayılı
traktörle yanında tanık Köksal Caymaz bulunduğu halde karayolunda seyrederken yolda park etmiş bir araca çarpmamak için yoldan çıkarak kapalı olan
bir işyerinin cam ve çerçevesini kırarak eşyaya zarar vererek olay yerinden
kaçmıştır. Yapılan ihbar üzerine görevli polis memurları sanık Hayrullah
Aydoğan ve Oğuzhan Cinci’nın öldürülenin kullandığı traktörü polis otosuyla izledikleri, “dur” çağırısına ve silahla uyarı atışına karşın maktul yakalanmamak amacıyla bu uyarılara uymadığı, polis otosunun giremeyeceği
bir yola saptığı, sanığın kendisini yaya olarak yetişip traktöre tırmandıktan
sonra arkadan tabancayla yaptığı atışla ölümüne neden olduğu, ölü muayene
ve otopsi tutanağına, dosyadaki diğer belgelere ve tanık anlatımlarına göre,
traktörün sürücü koltuğunda bir, maktulün arkasından iki adet ateşli silah
giriş ve önden bir çıkış deliği bulunduğu, çekirdeğin elde edilemediği, sanığın
ölene tıbbi müdahalede bulunulması girişimi bulunmadığı, olay yerinde hemen ayrıldığı, yeri jandarma bölgesi olmasına karşın olaydan dört saat sonra
jandarma görevlilerinin haberdar edildiği anlaşılmaktadır.
Oluşa göre, öldürülenin takibini gerektiren eylemi taksirli mala zarar
vermek ve alkollü araç kullanmaktır. Ortada kamu düzenini ağır şekilde bozan durum yoktur. Alkollü araç kullanma şeklinde oluşan Karayolları Trafik
Yasasına kapsamındaki kabahat türünden eylemi bir yana bırakılırsa, ortada
262
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
taksirli mala zarar vermek şeklinde oluşan, özel hukuku ilgilendiren haksız
eylem kalmaktadır. Öldürülen yakalanmamak için uyarılara karşın kaçmaya kalkışarak edilgen direniş göstermiştir. Sanığa karşı etken hiçbir saldırısı ve davranışı yoktur. Tek amacı takipten kurtulmak ve yakalanmamaktır. Bu nedenle sanığın
yasal savunma içinde bulunduğu kesinlikle söylenemez.
Yukarıda açıklandığı gibi, olay tarihinde yürürlükte bulunan şekliyle
(5681 sayılı Yasayla değişiklik yapılmazdan önce) 2559 sayılı Polis Vazife ve
Salahiyeti Kanunun, 16. maddesinde yazılı koşulların hiçbirisi gerçekleşmemiştir. Sanığın maktulü hedef alacak şekilde yasal bağlamda silah kullanma
yetkisi yoktur.
Kaldı ki, maktulün kullandığı traktörün plakası belirlenmiştir. Ayrıca,
sanık bu araca ulaşmış ve üzerine çıkmıştır. Silah kullanmadan başka şekilde
yakalama koşulları gerçekleşmiştir.
Sonuç olarak, sanığın ölüm sonucunu doğuran eyleminin, yasal zeminde ve kuvvet kullanma gerekleriyle orantılı olmadığı, yaşama hakkını keyfi
bir biçimde saldırı oluşturduğu, dolayısıyla ortada 5237 sayılı TCK’nın 24.
maddesinde tanımlanan hukuka uygunluk, 25 ile 27. maddelerinde açıklanan
yasal savunma nedenleri bulunmadığı açıktır. Eylemin kasten tahrik altında öldürme eylemini oluşturduğu kanısında olduğumuzdan, olayda hukuka
uygunluk ve yasal savunma koşulları oluşmadığı halde, sanığın 5237 sayılı TCK’nın 87/4, 27/1. maddeleri yollamasıyla 85/1, 27/1, 62, 53. maddeleri
gereğince 1 yıl 1 ay 10 gün hapis cezasıyla cezalandırılmasına ilişkin yerel
mahkeme kararının onanmasına ilişkin sayın çoğunluğun görüşüne katılmıyorum. S.Z İskender.”
7. Kolluk Kuvvetlerinin Gerekli Durumlarda Kişiler İçin Kuvvet Kullanma ve Meşru Savunma Yapma Zorunluluğu
Bu konudaki PVSK’nın 1. maddesi şu şekildedir:
“Polis, asayişi amme, şahıs, tasarruf emniyetini ve mesken masuniyetini korur. Halkın ırz, can ve malını muhafaza ve ammenin istirahatını temin
eder.
Yardım isteyenlerle yardıma muhtaç olan çocuk, alil ve acizlere muavenet eder. Kanun ve nizamnamelerinin kendisine verdiği vazifeleri yapar.”
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
263
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
makaleler
Yine 5237 sayılı TCK’nın “Kasten Öldürmenin İhmali Davranışla İşlenmesi” başlıklı 83. maddesi de aşağıdaki gibidir:
“Madde 83 - (1) Kişinin yükümlü olduğu belli bir icrai davranışı gerçekleştirmemesi dolayısıyla meydana gelen ölüm neticesinden sorumlu tutulabilmesi için, bu neticenin oluşumuna sebebiyet veren yükümlülük ihmalinin icrai davranışa eşdeğer olması gerekir.
(2) İhmali ve icrai davranışın eşdeğer kabul edilebilmesi için, kişinin; a) Belli bir icrai davranışta bulunmak hususunda kanunî düzenlemelerden veya sözleşmeden kaynaklanan bir yükümlülüğünün bulunması,
b) Önceden gerçekleştirdiği davranışın başkalarının hayatı ile ilgili olarak tehlikeli bir durum oluşturması, gerekir.
(3) Belli bir yükümlülüğün ihmali ile ölüme neden olan kişi hakkında,
temel ceza olarak, ağırlaştırılmış müebbet hapis cezası yerine yirmi yıldan yirmibeş yıla kadar, müebbet hapis cezası yerine onbeş yıldan yirmi yıla kadar,
diğer hâllerde ise on yıldan onbeş yıla kadar hapis cezasına hükmolunabileceği
gibi, cezada indirim de yapılmayabilir.”
Söz konusu 83. maddenin gerekçesi, madde hakkında gayet açıklayıcı bilgiler içermesi nedeniyle, tam metin halinde aşağıda verilmiştir:
“Madde metninde kasten öldürme suçunun ihlâli davranışla işlenmesi
düzenlenmiştir.
İhmal, kişiye belli bir icraî davranışta bulunma yükümlülüğünün yüklendiği hâllerde, bu yükümlülüğe uygun davranılmamasıdır. Belli bir icraî
davranışta bulunma yükümlülüğüne aykırı olarak bu davranışın gerçekleştirilmemesi sonucunda, bir insan ölmüş olabilir. Örneğin, bir sağlık kuruluşunda görev yapan tabip, durumu acil olan bir hastaya müdahale etmez ve
sonuçta hasta ölür.
İhmali davranışla sebebiyet verilen ölüm neticesinden dolayı sorumlu tutulabilmek için, neticeyi önlemek hususunda soyut bir ahlakî yükümlülüğün
varlığı yeterli değildir; bu hususta hukukî bir yükümlülüğün varlığı gereklidir.
Neticeyi önleme yükümlülüğü, bazı durumlarda koruma ve gözetim yükümlülüğüne dayanmaktadır. Bu yükümlülüğün kaynağı önce kanundur.
Kişilere belli durumlarda belli bir yönde icraî davranışta bulunma konusunda
kanunla yükümlülük yüklenmektedir. Örneğin velayet ilişkisinin gereği ola264
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
rak ana ve babanın çocukları üzerinde koruma ve gözetim yükümlülüğü bulunmaktadır. (22.11.2001 tarih ve 4721 sayılı Türk Medeni Kanunu, madde
335 vd.). Bu yükümlülüğün yerine getirilmemesi, başlı başına bir haksızlık
ifade etmektedir.
Koruma ve gözetim yükümlülüğünün iradî biçimde üstlenilmesi, neticeyi önleme yükümlülüğünün ikinci bir kaynağını oluşturmaktadır. Bir başka
ifadeyle, koruma ve gözetim yükümlülüğü, bir sözleşme ilişkisinden kaynaklanabilir.
Bu konudaki üçüncü grubu, öngelen tehlikeli fiilden kaynaklanan neticeyi önleme yükümlülüğü oluşturmaktadır. Örneğin, taksirle bir trafik kazasına neden olan kişi, kaza sonucunda yaralanan kişilerin bir an önce tedavi
edilmelerini sağlama konusunda bir yükümlülük altına girmektedir. Bu yükümlülüğün yerine getirilmemesi sonucunda yaralı kişinin ölmesi hâlinde, bu
neticeden dolayı kazaya sebebiyet veren kişiyi de sorumlu tutmak gerekir.
Kasten öldürme suçu gibi, kanunî tanımında belli bir fiilin icrasının yanı
sıra bir neticeye de unsur olarak yer verilmiş olan suçlarda, söz konusu netice,
ihmali bir davranışla da gerçekleştirilebilir. Bu itibarla, bir sağlık kuruluşunda görev yapan tabibin, durumu acil olan bir hastaya müdahale etmemesi
sonucunda hastanın ölmesi hâlinde; ihmalî davranışla öldürme suçunun işlendiğini kabul etmek gerekir. Ancak, ihmalî davranışla öldürme suçu, kasten işlenebileceği gibi taksirle de işlenebilir. Belli bir yönde icraî davranışta
bulunma yükümlülüğü altında bulunan kişi, bu yükümlülüğün gereği olan
icraî davranışta bulunmaması sonucunda bir insanın ölebileceğini öngörmüş
ise, olası kastla işlenmiş olan öldürme suçunun oluştuğunu kabul etmek gerekir. Buna karşılık, belli bir yönde icraî davranışta bulunma yükümlülüğü
altında bulunan kişi, bu yükümlülüğe aykırı davrandığının bilincinde olduğu
hâlde, bunun sonucunda bir insanın ölebileceğini objektif özen yükümlülüğüne aykırı olarak öngörmemiş ise; taksirle işlenmiş öldürme suçundan dolayı
sorumlu tutulmak gerekir.
Maddenin ikinci fıkrasında, kasten öldürme suçunun ihmali davranışla
işlenmesi hâlinde, suçun icrai davranışla işlenmesine nazaran temel cezada
indirim yapılmasına ilişkin olarak mahkemeye takdir yetkisi tanınmıştır.”
Kasten öldürmenin ihmali davranışla işlenmesi ile aynı mantık
silsilesi içerisinde yazılmış bulunan 5237 sayılı TCK’nın “Kasten Yaralamanın İhmali Davranışla İşlenmesi” başlıklı 88. maddesi de aşağıda
sadece metin olarak verilmiştir:
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
265
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
makaleler
“Madde 88 (1) Kasten yaralamanın ihmali davranışla işlenmesi hâlinde,
verilecek ceza üçte ikisine kadar indirilebilir. Bu hükmün uygulanmasında
kasten öldürmenin ihmali davranışla işlenmesine ilişkin koşullar göz önünde
bulundurulur.”
Yukarıda yer verilen bilgilerden de anlaşılacağı üzere, kolluk kuvvetlerinin, kanuni görevleri gereği, topluma ve kişilere yönelik işlenen
suçlara karşı onları korumakla görevli garantör durumunda bulunmalarından dolayı, gerekli durumlarda belirtilen bu görevi yapmamaları
halinde, artık sadece görevi ihmalden değil, duruma göre işlemiş sayılacakları ihmali davranış sonucu kasten öldürme (TCK, m. 83) veya
ihmali davranış sonucu kasten yaralama (TCK, m. 88) suçlarından dolayı sorumlu tutulmakları gerekli bulunmaktadır.
8. Kuvvet Kullanma Sırasında ve Öncesinde Kolluğa Direnmenin Müeyyideleri
Kişilerin, kolluk kuvvetlerinin görevlerini yaparken direnmeleri
halinde (Örneğin, dur ihtarına, kimlik ibrazı talebine, yakalamaya ya
da aranmaya rıza göstermedikleri takdirde) ne şekilde hareket edileceği yukarıda açıklanmıştır. Özetle tekrar etmek gerekirse, bu durumlarda, kolluk kuvvetleri PVSK’nın 16/1. maddesi ve sayılan diğer mevzuat hükümleri gereğince söz konusu direnişleri kıracak ölçüde zor
ve silah kullanmaya ve yine PVSK’nın 13/1-E maddesi gereği zorla
yakalama yapmaya yetkilidirler. Elbette anılan bu Kanun Maddeleri
kendi sistematiği ve mantığı içerisinde uygulanmalıdır. Örneğin, zor
ve silah kullanma, direnişin mahiyeti ve derecesine göre ve direnenleri etkisiz hale getirecek şekilde kademeli ve ölçülü bir şekilde, silah
kullanma ise mutlaka anılan maddede belirtilen koşul ve şekil şartlarına bağlı olarak uygulanmalı, yakalamada ise yine anılan maddeye
göre, yakalanması belirli usule bağlanmış kişiler hakkındaki istisnalara uyulmalıdır.
Burada kolluk kuvvetlerinin işinin, yakalama yapmakla bitmeyeceği aşikârdır. PVSK’nın 13. maddesinde, yakalamadan sonra gerekli
kanuni işlemlerin yapılacağı yazılmaktadır. O halde acaba burada hangi kanuni işlemler yapılacaktır? İlk olarak, yakalanan kişinin önceden
işlediği iddia edilen suçlar mevcutsa ve zaten bu nedenle yakalanmış
bulunmakta ise, hakkında bu suçlardan işlem yapılarak adli mercile266
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
re sevk edilecektir. Bundan başka, görev yapan kolluk kuvvetlerine
direnme eylemi TCK’nın 265. maddesinde suç olarak tanımlanmıştır.
Ancak bu suçun oluşması “cebir ve tehdit” kullanılması unsuruna bağlanmıştır. Olayda görevli kolluk mensuplarına yönelik cebir ve tehdit
ya da aynı anda cebir, tehdit ve hakaret oluşturan eylemler birlikte
bulunmakta ise tüm bu eylemlerden bir bütün olarak bu maddede yazılı “görevli memura direnme (mukavemet)” suçundan dolayı adli işlem
yapılması gerekecektir.41
Diğer ayrıntıları nedeniyle söz konusu TCK’nın 265. maddesine
aşağıda gerekçesi ile birlikte yer verilmiştir:
“Görevi Yaptırmamak İçin Direnme Madde 265 - (1) Kamu görevlisine karşı görevini yapmasını engellemek
amacıyla, cebir veya tehdit kullanan kişi, altı aydan üç yıla kadar hapis cezası
ile cezalandırılır.
(2) Suçun yargı görevi yapan kişilere karşı işlenmesi hâlinde, iki yıldan
dört yıla kadar hapis cezasına hükmolunur.
(3) Suçun, kişinin kendisini tanınmayacak bir hâle koyması suretiyle
veya birden fazla kişi tarafından birlikte işlenmesi hâlinde, verilecek ceza üçte
biri oranında artırılır.
(4) Suçun, silâhla ya da var olan veya var sayılan suç örgütlerinin oluşturdukları korkutucu güçten yararlanılarak işlenmesi hâlinde, yukarıdaki fıkralara göre verilecek ceza yarı oranında artırılır.
(5) Bu suçun işlenmesi sırasında kasten yaralama suçunun neticesi sebebiyle ağırlaşmış hâllerinin gerçekleşmesi durumunda, ayrıca kasten yaralama
suçuna ilişkin hükümler uygulanır.”
Bu maddenin gerekçesinde şu hususlara yer verilmiştir:
“Madde metninde, görevini yaptırmamak için kamu görevlisine direnme
fiilleri suç olarak tanımlanmıştır.
Birinci fıkrada, kamu görevlisine karşı görevini yapmasını engellemek
41
Yargıtay’ın yerleşik uygulamaları ve 5237 sayılı TCK’nın yürürlüğe girmesinden
sonrasına ilişkin bulunan Yargıtay 4. CD’nin 10.04.2006 gün ve 2005/7626 esas,
2006/9163 sayılı kararında (www. akip.net, Erişim Tarihi: 12.03.2008), görevliye etkin direnme sırasındaki hakaret ve sövmenin de bu suçun öğeleri içerisinde kabul
edilmesi gerektiği belirtilmiştir.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
267
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
makaleler
amacıyla, cebir veya tehdit kullanılması hâlinde verilecek ceza belirlenmiştir. Bu suçun oluşması için kullanılan cebrin kasten yaralama suçunun temel şekli veya daha az cezayı gerektiren hâli kapsamında değerlendirilebilecek
boyutta olması (yani TCK’nın 86. maddesinin 1. ve 2. fıkraları kapsamında
olması) gerekir. Aksi takdirde (yani TCK’nın 87. maddesi kapsamındaki kasten yaralama suçunun neticesi sebebiyle ağırlaşmış hâllerinin gerçekleşmesi
durumunda), dördüncü (bu beşinci olmalı) fıkra hükmüne göre uygulama
yapmak gerekir.
Maddenin ikinci fıkrasında ise, direnilen kamu görevlisinin yargı görevi
yapan kişi olması, bu suç açısından daha ağır cezayı gerektiren nitelikli unsur
olarak kabul edilmiştir.
Üçüncü fıkraya göre, suçun, kişinin kendisini tanınmayacak bir hâle
koyması suretiyle veya birden fazla kişi tarafından birlikte işlenmesi hâlinde,
verilecek ceza artırılacaktır. Keza, dördüncü fıkrada, suçun, silâhla ya da var
olan veya var sayılan suç örgütlerinin oluşturdukları korkutucu güçten yararlanılarak işlenmesi hâli, cezanın artırılması sebebi olarak kabul edilmiştir.
Son fıkraya göre, bu suçun işlenmesi sırasında kasten yaralama suçunun
neticesi sebebiyle ağırlaşmış hâllerinin gerçekleşmesi durumunda, ayrıca kasten yaralama suçuna ilişkin hükümler uygulanacaktır.”42
Madde metni (265/5) ve gerekçeden de anlaşılacağı üzere, memura
cebirle direnme sırasında, kasten yaralama suçunun neticesi sebebiyle ağırlaşmış hâllerinin gerçekleşmesi durumunda (yani TCK’nın 87.
maddesi kapsamında bir yaralanma meydana gelmişse), bu takdirde
ilgili kişi hakkında, hem “memura direnme” hem de “kasten yaralama”
suçundan işlem yapmak gerekecektir. Bunların yanında yine, örneğin
kamu malına zarar vermek gibi, ayrı bir suç daha işlenmişse, pek tabiî
ki bu yeni suçlardan da işlem yapılacaktır.43
Şayet sadece sövme (hakaret) fiili gerçekleşmişse bununla ilgili
olarak da TCK’nın 125/3-a maddesi gereği “kamu görevlisine karşı görevinden dolayı hakaret” suçundan adli işlem yapılması gereklidir.
Olayda hakaret, sövme, cebir ve tehdit unsurlarından hiç birisi olmadan görevlilere, “gelmiyorum, gitmiyorum, kimliğimi göstermiyorum,
42
43
www. akip.net, (Açıklamalı Kanun İçtihat Programı), Erişim Tarihi: 12.03.2008.
Bu konuda, şartları uygun bulunduğu takdirde 2911 sayılı Yasa’nın 32. maddesi de
göze alınmalıdır.
268
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
durmuyorum” gibi sözlerle “pasif direnme” olursa bu durumda mevcut
Türk Ceza Kanunu’na göre bir suç oluşmayacaktır. Bu konuda Yargıtay 4. Ceza Dairesinin 4.11.2006 gün ve 2006/5190 esas, 2006/14845 karar sayılı ilâmında da belirtildiği gibi, 765 sayılı TCK’nın 260. maddesinde bulunan, görevlilere cebir ve şiddet göstermeden pasif direnme
suçu, yeni 5237 sayılı TCK’nında düzenlenmemiştir. Yani bu durum
suç olmaktan çıkarılmıştır. Örneğin, artık dur ihtarına uymayarak kaçan, istenen evrakları vermeyeceğini yüksek sesle söyleyen, kendisini
aratmamak ya da yakalanmasını engellemek için yere atan44 ya da istenen belge veya kimliğini göstermeyen kişiler hakkında adli bir suç
oluşmayacak (ancak burada, örneğin, aranmasına veya yakalanmasına engel olmak ya da kolluk aracına binmekte zorluk çıkarmak gibi
eylemler, cebir, şiddet veya tehditle gerçekleştirilmiş olursa, bu durumda TCK’nın 265.maddesinde düzenlenen görevli memura direnme suçu oluşacaktır; Yargıtay 4. CD’nin 12.06.2006 gün ve 2005/7436
esas, 2006/ 12178 sayılı kararı) ve bunlar hakkında herhangi bir adli
işlem de yapılamayacaktır.45 Yalnız bu durumlarda kolluk görevlileri
doğrudan silah kullanma hariç olmak üzere46 diğer zor kullanma yet44
45
46
Bu konudaki, Y. 2. CD’nin 26.12.2005 tarih ve 2005/887 esas, 2005/30882 sayılı
kararında; “… sanığın alkollü ve ehliyetsiz olarak araç kullanırken, devriye görevi yapan polis memurlarınca yakalanarak karakola getirildiği, karakolda işlem
yapmak üzere, ilgili evrakları isteyen polis memurlarına, evrakları vermeyeceğini söyleyen sanığın yüksek sesle bağırarak kendini yere atması şeklinde gelişen
olayda, atılı suçun nüfuz ve müessir kuvvet sarfı unsurlarının oluşmadığı, sanığın
bunun dışında görevin yapılmasını engelleyici bir eylemi tespit edilmediğine göre
beraati yerine mahkumiyetine karar verilmesi bozmayı gerektirmiştir” denilerek,
bu olayda 765 sayılı TCK’nın 260. maddesinde belirtilen suçun dahi oluşmayacağı
vurgulanmıştır.
Ancak, kişilerin bu sırada yapabilecekleri, kolluk görevlilerinin düzenlediği evrakları, tahkir ve tezyif kastıyla yırtıp atma şeklindeki eylemleri yerleşik Yargıtay
içtihatlarına göre, görevli memura hakaret suçunu oluşturmaktadır.
Ancak burada dikkat edilmelidir ki, kolluk görevlilerinin kaçma durumu bulunmayan fakat pasif direnme gösteren kişilere karşı doğrudan silah kullanma yetkisinin bulunmadığı belirtilmekle beraber, söz konusu suçlu (o ana kadar herhangi
bir suç işlemiş olan) kişilerin pasif direnmeyi kaçma aşamasına vardırmaları durumunda, kaçan bir kişiyi durdurmak ve yakalamak için, üst kısımlarda yapılan
açıklamalar çerçevesinde (PVSK’nın 16/7. maddesinin a, b, ve c bentlerinde belirlenen şartlar dâhilinde; örneğin, hakkında yakalama olan veya suçüstü halinde kaçan bir kişinin durumunda olduğu gibi) şartları oluştuğu takdirde silah kullanma
yetkileri mevcut bulunmaktadır. Eğer işlenen suçun görevli memura mukavemet
olduğu düşünülerek silah kullanmaya başvurulacaksa, tabiî ki burada, 5237 sayılı
TCK’nın 265. maddesinde düzenlenen memura direnme suçunun unsuru olarak
cebir veya tehdit kullanılması gerektiği, bu unsurlar bulunmadan kişilerin sadece
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
269
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
makaleler
kilerine başvurarak görevlerinin icrasını temin edebilecektir. Zira yukarıda açıklandığı üzere yasal görevin veya yetkili merci emirlerinin
icrası hukuka uygunluk sebebi oluşturmaktadır.
Yukarıda belirtilen durumlardan, kimlik ibraz etmeme 5326 sayılı
Kabahatler Kanunu’nun 40. maddesinde idari para cezası gerektiren
bir kabahat olarak düzenlenmiştir. Kimlik bildirmeme ile ilgili ayrıca
PVSK’nın 4/A maddesinde de gözaltına alınma ve tutuklanma gibi
çeşitli müeyyideler içeren düzenleme yapılmış olup bu konunun ayrıntılarına ve uygulama şartlarına burada girilmemiştir. Kimliği belirlenemeyen kişiler hakkında, sözü edilen Kanunların ilgili hükümleri
uyarınca işlem yapılacaktır. Ancak, yukarıda sayılan diğer “memura
pasif direnme halleri”ne yönelik, kabahat olarak da bir düzenlenme yapılmamış olması nedeniyle, yerine getirilmesi gereken görevin, gerektiği kadar zor kullanarak icrasından başka, herhangi bir adli ya da idari bir işlem de yapılamayacaktır.
9. Kolluğun Zor ve Silah Kullanma ile İlgili Başarı Ölçütleri
a. Kolluk tarafından kullanılan bir yetkiye muhatap olan kişi,
kollukça sorulan sorulara cevap vermek zorunda değildir ve sorulan
sorulara cevap vermeme kolluğun görevini yerine getirmesine mukavemet suçu teşkil etmez. Bununla birlikte bu kişi, kolluğun işlemini
bitirene kadar, kolluğun özgürlüğünü sınırlamasına müsaade etmek
zorundadır.
kaçmalarının da adli bir suç oluşturmayacağı ve bu kişilerin önceden işledikleri
başka bir adli suç da yoksa sadece kaçmalarından dolayı da haklarında silah kullanmaya başvurmanın mümkün bulunmadığı gözden kaçırılmamalıdır. Mamafih,
silah kullanmaya karar verilecek ana kadar adli bir suç işlememiş olduğu halde,
örneğin, tehlikeli bir biçimde kaçarak üçüncü kişilerin hayatını tehlikeye atan ve
suç işleme anlamında haksız bir saldırıda bulunması muhakkak bulunan bir kişiye
karşı da, yasal şartları çerçevesinde (PVSK’nın 17/7(a) ve TCK’nın 25/1. maddelerinde belirtildiği gibi meşru savunma kapsamında olabilecek şekilde) silah kullanma yetkisinin bulunduğundan söz etmek olanaklı bulunmaktadır. Ancak burada
dikkat edilecek en önemli husus; silah kullanmanın PVSK’nın 17/7(a)(b)(c) maddelerinde sayılan hallere uygun olmasıdır. Bu sayılan hallerden örneğin 17/7(c)
maddesine göre, hakkında tutuklama, gözaltına alma, zorla getirme kararı veya
yakalama emri verilmiş olan kişilerin ya da suçüstü halinde kaçan şüphelinin yakalanmasını sağlamak amacıyla ve sağlayacak ölçüde silah kullanılması mümkün
bulunup, bu sayılan durumlarla bağlantılı olmadan her kaçan veya dur ihtarına
uymayan bir kişiye karşı silah kullanılması olanaklı bulunmamaktadır.
270
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
b. Kaçmaya çalışma, yetkinin kullanılmasına rıza göstermeyerek
direnme, cebir ve tehdit gibi eylemler “görevini yerine getiren kolluk görevlisine mukavemet” suçunu oluşturur. Bu suçun oluşması için, öncelikle, kolluğun görev alanına giren bir yetkinin hukuka uygun olarak
kullanıldığının ispatı gerekir. Bu anlamda, örneğin, kolluk görevlisi,
ismini ve bağlı bulunduğu birimi açıklamadan arama yapıyorsa “görevini yerine getiren” bir görevli olarak algılanmaz. Bu durumda, kendisine karşı yetki kullanılan kişinin meşru müdafaa yetkisi doğacaktır.
c. Kendisine karşı kuvvet kullanılan kişinin, meşru müdafaa hakkını kullanabilmesi için kullanılan yetkinin hukuka uygun olup olmadığını iyi değerlendirmesi gerekir. Ancak, kullanılan yetkinin hukuka
aykırı olduğundan emin olunmasından sonra bu yola başvurulmalıdır. Emin olunmayan, durumlarda, direnmeyerek, daha sonra kolluk
görevlisi hakkında ihbarda veya şikâyette bulunmak daha mantıklı bir
yol olabilir. Çünkü hukuk, kişinin yetkini kullanılma şartlarını yanlış
değerlendirmedeki iyi niyetini korumamaktadır. Kişi, karşısındakinin
kolluk görevlisi olduğunu bilmediğini de mazeret olarak ileri süremez.
d. Kolluğa direnen kişinin de, hukuka aykırı yetkiye karşı direnmek için kullanacağı kuvvetin makul olması gerekir. Aksi takdirde,
kolluğa mukavemetten yargılanacaktır.
e. Kolluk da, görevinin yapılmasını engelleyen kişilere karşı bu engellemeleri etkisiz hale getirmek için “makul kuvvet” kullanabilir. Böyle
bir yetkinin olmaması, kolluğa direnen kişilerin durdurulup aranamaması veya kaçmasına müsaade edilmesi anlamı taşıyacaktır.
f. Hangi durumda ne kadar kuvvet kullanılması gerektiğini net
olarak formüle etmek mümkün değildir. Kullanılan kuvvetin makullüğü her olayın şartlarına göre farklılık gösterecektir. Kullanılan yetkinin makullüğüne olayın şartlarına bakılarak karar verilebilecektir.
Kolluk açısından, buradaki önemli şart, kolluğun görevini hukuka
uygun olarak yerine getiriyor olmasıdır. Bu nedenle, kolluğun, kuvvet kullanma yetkisini kullanmaya karar vermeden önce, kullandığı
bir yetkinin maddi ve şekli şartlarını yerine getirdiğinden emin olması
gerekir. Ancak hukuka uygun olarak bir yetkili kullanan kolluk, yetkisini kullanmaya engellemeye çalışan kişiyi kuvvet kullanarak etkisiz
hale getirebilir.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
271
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
makaleler
g. Kolluk, kullanacağı kuvvetin derecesini ayarlarken, kuvvet kullanacağı kişinin vücut yapısını ve cinsiyetini dikkate almalıdır. İri yapılı bir erkeğe uygulanan bir kuvvet aynı durumdaki ince bir kadına
uygulanması halinde makul olmayabilir. Örneğin, bir diğer kolluk görevlisi de hazır olduğu halde, arabasından çıkan içkili bir kadın şoförün kontrolü amacı ile kolunun kıvrılması sırasında kırılması olayında
kullanılan kuvvetin makullüğünden söz edilemez.
h. Zor kullanma yetkisi kullanılırken kolluğa yardımcı olacak iki
temel kavram vardır; Birincisi kullanılan kuvvetin “makul” olması,
ikincisi, kuvvet kullanmanın amaca ulaşmak için “gerekli” olması. “Makullük” kullanılan kuvvetin ölçüsü hakkında kolluğa bir fikir verirken,
“gereklilik” diğer alternatiflerin amaca ulaşmada başarısız olması gerektiği mesajı vermektedir.
i. Makullük için kullanılan kuvvet ile elde edilmek istenen amaç
arasında bir orantı olması gerekir.
j. Ayrıca, müdahale edilen olayda, zorun “hemen” kullanılması
gerekmelidir. Olayın şartlarına göre, hemen zor kullanılması gerekmiyorsa, gerek kalmayabilir düşüncesi ile zor kullanma geciktirilmelidir. Gerekirse, bu arada, kuvvet kullanmayı, gereksiz kılacak tedbirler
alınmalıdır. Yine aynı gerekçe ile toplumsal olaylar sırasında suç işleyenler varsa, kalabalığın içine girip bu kişileri yakalamaya çalışma yerine, bu kişiler kamera ile tespit edilip daha sonra evinden, işyerinden,
üniversiteden alınmalıdır.
k. Olaylara müdahale sırasında, zor kullanılma ihtimali varsa, kişilerin yaşama hakkına ve vücut bütünlüğüne duyulan bir saygının
ifadesi olarak, olay yerine önceden ambulans çağrılmalıdır.
l. Medya, olaylara müdahale noktasında, olay olgunlaşmadan
müdahale edilmesi gerektiği noktasında, kolluk üzerinde baskı oluşturacağından, olay yerine medya çağrılmamalı, her nasılsa gelmişse,
olay yerinden olabildiğince uzak tutulmalıdır. Olayın hemen sonrası,
medya bilgilendirilerek, haber alma ve haber verme hakkına duyulan
saygı gösterilmelidir.
m. Zor kullanmada yakalanacak şahsa ve etrafa en az zarar verecek yöntem benimsenmelidir. Kolluk, zor kullanmadan önce, gereksiz
zor kullanmayı lüzumsuz kılacak ve üçüncü kişilerin zarar görmesini
engelleyici her türlü tedbiri almalıdır.
272
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
n. Zor, sadece direnen şahsı etkisiz hale getirmek amacıyla kullanılmalıdır. Bazen, özelikle meşru müdafaa halinde, ilgili kişinin ölümcül
noktalarının seçilerek zor kullanılması etkisiz hale getirmenin tek yolu
olabilir. Bu durumda dahi, ölüm, etkisiz hale getirme isteğinin/amacının istenmeyen sonucudur.
o. Makullüğün değerlendirilmesinde, bu değerlendirmeyi yapacak merci (genellikle hakim) kendisini kolluk görevlisinin yerine koyacak, orta zekada makul bir kişinin kolluk görevlisinin karşılaştığı
durumda, içinde bulunduğu kısa zaman dilimi içerisinde, kendisi
veya başkalarının can güvenliğinin tehlikede olup olmadığına, zor ve
silah kullanmanın gerekli olup olmadığına ve saldırı ile tehdit arasında orantı bulunup bulunmadığına karar verecektir.
p. Kolluk bir olaya yeterli sayıda kolluk görevlisi ile müdahale etmelidir. Yeterli kolluk görevlisi bulunması, kişinin direnme ihtimalini
ve dolayısıyla aşırı kuvvet kullanmasını engelleyecektir. Kolluk, acil
olmayan hallerde, aşırı kuvvet kullanmamak için arkadaşlarından yardım isteyebilir.
q. Bir olayda kolluğun kullandığı kuvvetin, değerlendirmeyi yapacak merci tarafından, makul olup olmadığı değerlendirilirken, yaklaşımın gerçekçi olması gerekir; Her şeyden önce, kolluğun kuvvet kullanma kararını ve seçtiği metodu, sakin bir ortamda belirleme imkanı
olmadığı dikkate alınmalıdır. İkinci olarak, kolluğun olay anındaki
bilgisi ve olayı algılamasına ve olayın şartlarına ve kolluğun gereğini
yapması için sahip olduğu zaman dilimine göre, kullanılan kuvvetin
kişiye verdiği zararın, kişinin durdurulmaması, aranmaması veya kaçması ile başkalarına vereceği zarara göre haklı ve yerinde bulunması
gerekir. Olayın şartlarını yanlış değerlendirdiği sonradan ortaya çıksa
bile, makul bir kişinin olayın şartlarına göre daha farklı davranması
mümkün olmayacağı ortaya konduğunda (ki bu durumda, sonradan
gereksiz yere başvurulduğu anlaşılan ceza muhakemesi tedbirleri açısından, tedbirin başvurulduğu andaki şartlara bakılarak, görünüşte
haklılık prensibi gereği hukuka uygunluk sebebi oluştuğunun kabul
edildiği de göze alınarak), kolluğun (devletin) hukuki sorumluluğu
olsa bile, cezai bir sorumluluğu söz konusu olmayacaktır.
r. Zor kullanma yetkisi her olayda en son çare olarak kullanılmalıdır. Zor kullanmadan önce, kişi, daha önce, işbirliğine davet edilmeli
ve zor kullanmamak için her yol denenmelidir. Kişinin işbirliğine yaTBB Dergisi, Sayı 83, 2009
273
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
makaleler
naşmaması halinde zor kullanılmalıdır.
s. Yakalanan ve tutuklanan kişilere kelepçe takmak kural değildir.
Yakalanan veya tutuklanarak bir yerden diğer bir yere nakledilen kişilere, ancak, kaçacaklarına ya da kendisi veya başkalarının hayat ve
beden bütünlükleri bakımından tehlike arz ettiğine ilişkin belirtilerin
varlığı hâllerinde kelepçe takılabilir.
t. Kolluk, gerekirse, kendisini başkalarının saldırısından korumak
ve saldırganı etkisiz hale getirmek için “polis köpeği” kullanabilir.
u. Zor kullanma ihtiyacının silah kullanma olarak ortaya çıkması
halinde, 1) meşru savunma hakkının kullanılmasının şartlarının doğmuş olması, 2) direnişin, bedeni kuvvet ve maddi güç kullanarak etkisiz hale getirilememiş olması veya 3) hakkında tutuklama, gözaltına
alma, zorla getirme kararı veya yakalama emri verilmiş olan kişilerin
ya da suçüstü halinde şüphelinin yakalanmasını gerektiren bir durum olmalıdır. Kolluk, üçüncü ve son durumda, silah kullanmadan
önce kendi hayatı için bir tehlike doğurmayacaksa, şartların imkansız
ve istenmez kılmadığı durumlarda, pozitif bir amaca hizmet edecek
ise, sözlü olarak silah kullanılacağı yönünde uyarmalı ve “teslim ol”
çağrısında bulunmalıdır. Kişi, bu çağrıya uymayarak kişinin kaçmaya
devam etmesi halinde, önce uyarı amacıyla silahla ateş etmeli, buna
rağmen kaçmakta ısrar etmesi dolayısıyla ele geçirilmesinin mümkün
olmaması halinde ise, kişinin yakalanmasını sağlamak amacıyla ve
sağlayacak ölçüde silahını kullanmalıdır.
v. Ateşli silah kullanılabilmesi için ateşli silah kullanılması noktasında “mutlak zorunluluk” olması gerekir. Diğer bir anlatımla, diğer metotlarla amaca ulaşılamaması veya olayın şartlarına göre diğer
metotların belirlenen amaca ulaşmada başarılı olmayacağının açıkça
anlaşılmış olması gerekir. Ortamı daha da gergin hale getirecek ve
şüphelinin de silahını kullanmaya tahrik edecek olması halinde uyarı
atışından kaçınmak gerekir.
w. Kolluk bir olaya müdahale ederken, şüphelileri öldürme ön düşüncesi ile hareket edemez. Çok tehlikeli bir suç örgütü ile mücadele
edilirken dahi, şüpheli ölünceye kadar ateş edilemez. Yine, şüphelinin
etkisiz hale geldiği belli iken, şüphelinin etkisiz kaldığından emin olmak için ateş etmeye devam edemez.
x. Polis, direnişi kırmak ya da yakalamak amacıyla zor veya silah
274
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
kullanma yetkisini kullanırken, kendisine karşı silahla saldırıya teşebbüs edilmesi halinde, silahla saldırıya teşebbüs eden kişiye karşı, saldırı tehlikesini etkisiz kılacak ölçü ve oranda duraksamadan silahla
ateş edebilir.
10. Zor ve Silah Kullanma ile İlgili Değerlendirme Kriterleri
a. Kolluk tarafından kullanılan bir yetkiye muhatap olan kişi kollukça sorulan sorulara cevap vermeye zorlanıyor mu?
b. Kolluk kolluğa mukavemet suçunun ne zaman oluştuğunu biliyor mu?
c. Kolluk genel olarak, durdurma, arama, yakalama gibi direnilmesi halinde zor kullanma yetkisi veren yetkilerinin sınırlarını biliyor
mu?
d. Kolluk, kendisine karşı zor kullanılan kişinin ne zaman meşru
müdafaa hakkının doğduğunu biliyor mu?
e. Kolluk zor ve silah kullanma yetkisinin sınırlarını genel olarak
biliyor mu?
f. Belli bir olayda, kolluk faaliyetlerinde direnen kişilere karşı kullanılan kuvvet “makul” mü?
g. Belli bir olayda, kolluk faaliyetlerinde direnen kişilere karşı kullanılan kuvvet “gerekli” mi?
h. Belli bir olayda, kolluk faaliyetlerinde direnen kişilere karşı kullanılan kuvvet “hemen” kullanılmalı mı?
i. Zor kullanma yetkisine, sadece direnen şahısları etkisiz hale getirmek amacıyla mı başvuruluyor?
j. Kuvvete, en son çare olarak mı başvuruluyor?
k. Zor kullanılmasını gerektiren olaylarda, müdahale öncesi, ambulans ve itfaiye çağrılıyor mu?
l. Zor kullanılmasını gerektiren olaylarda medya olay yerinden
uzak tutuluyor mu?
m. Zor kullanmada yakalanacak şahsa ve etrafa en az zarar verecek yöntemler seçiliyor mu?
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
275
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
makaleler
n. Kolluk zor kullanılması ihtimali bulunan olaylara yeterli sayıda
kolluk görevlisi ile müdahale ediyor mu?
o. Yakalanan ve tutuklanan kişilere kelepçe takmak kural mı?
p. Ateşli silah kullanma, kanunda sayılan belirli durumlar ve şartlar için de mi kullanılıyor?
q. Ateşli silah kullanıldığı durumlarda, silah “mutlak zorunluluk”
sonucu mu kullanılmış?
r. Kolluk bir olaya müdahale ederken, şüphelileri öldürme ön düşüncesi ile mi hareket ediliyor?
s. Kolluğun kontrolündeki bir kişinin vücuduna bir zarar verilmemesi için her türlü tedbir almış mıdır?
11. Sonuç
Bu çalışmada, gerek suçlularla etkin mücadele ve kamu güvenliğinin sağlanması, gerekse de bireylerin vücut dokunulmazlığı ve en
temel hak olan yaşam hakkı gibi temel kişi haklarının haksız yere ihlal
edilmemesi noktasından yola çıkılarak, mevcut hukukumuz açısından
“kuvvete başvurma ya da zor ve silah kullanma” olarak adlandırılabilecek
olan konu hakkında, bu husustaki en son değişiklikler dikkate alınarak bir inceleme yapılmaya çalışılmıştır. Yukarıda da değinildiği gibi,
belirtilen konu ile ilgili esas düzenlemeler olan TCK, CMK ve PVSK
gibi mevzuatların yakın zamanlarda tamamen değişmiş olması ve yürürlüğe giren yeni düzenlemelerden sonra konu hakkında yapılmış
fazlaca bir akademik çalışma veya istikrar kazanmış yargı kararlarının
bulunmaması nedeniyle bazı hususlarda yeterince detaya girilememiştir. Ancak, uygulamaya mümkün olduğunca ışık tutulabilmesi adına,
konu hakkındaki mevzuat düzenlemeleri ve bazı önemli bulunanların
gerekçeleri ile değişik doktoriner görüşler ve Yüce Yargıtay’ın bazıları
eski mevzuat dönemine ilişkin bulunsa da açıklayıcı bilgiler içeren bir
kısım yeni içtihatlarına da mümkün olduğunca seçilerek yer verilmeye
çalışılmıştır.
Ülkemizde, silah ve zor kullanma ile ilgili, hem güvenlik kuvvetleri hem de ilgili bireyler bakımından dengeli olacak şekilde, günümüzdeki hukukun evrensel ilkelerine uygun ve demokratik bir hukuk
devletinde olması gereken yeterli Yasal düzenlemeler mevcut bulun276
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
M. B. ERYILMAZ / A. BOZLAK
makaleler
maktadır. Ne var ki, uygulayıcıların mevzuatın öngördüğü kuralların
amaç ve şekil şartlarına bağlı kalmaları halinde ancak arzu edilen sonuçlara ulaşılabilmesi mümkün bulunmaktadır. Bu noktada ise doğru
uygulamalarında en az uygun yasal düzenlemeler kadar önemli olduğu gerçeği ortaya çıkmaktadır ve belirtilen nedenle, bundan sonraki
görev; mevzuatın doğru bir şekilde işler hale getirilmesi yönüyle uygulayıcılara düşmektedir.
KAYNAKLAR
Gölcüklü, A. Feyyaz / Gözübüyük, A. Şeref, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi ve Uygulaması, Turhan Kitabevi, Ankara: 2002.
Maden, Mehmet, “Son Değişikliklerle Birlikte Polisin Zor Kullanma
Yetkisi Üzerine Bir Değerlendirme”, Polise Görev, Yetki ve Sorumluluk Veren Mevzuat Uygulamaları Eğitim Projesi (MUYEP) TebliğleriII, Emniyet Genel Müdürlüğü Eğitim Dairesi Başkanlığı Yayınları,
Ankara: 2008.
Özgenç, İzzet, “Kolluk Görevlilerinin Zor ve Silah Kullanma Yetkisi”,
Polise Görev, Yetki ve Sorumluluk Veren Mevzuat Uygulamaları Eğitim
Projesi (MUYEP) Tebliğleri- II, Emniyet Genel Müdürlüğü Eğitim
Dairesi Başkanlığı Yayınları, Ankara: 2008.
Özgenç, İzzet, Türk Ceza Kanunu Gazi Şerhi (Genel Hükümler), T.C. Adalet Bakanlığı Eğitim Dairesi Başkanlığı Yayınları, 3. b., Ankara:
2006.
Öztürk, Bahri / Erdem, M. Ruhan, Uygulamalı Ceza Muhakemesi Hukuku, 11. b., Ankara: Seçkin Yayıncılık, 2007.
Şafak, Ali, “Polisin Kuvvete Başvurma Yetkisi, Zora Başvurma Türleri ve Sınırı Aşma Sorunu”, Polise Görev, Yetki ve Sorumluluk Veren
Mevzuat Uygulamaları Eğitim Projesi (MUYEP) Tebliğleri- II, Emniyet Genel Müdürlüğü Eğitim Dairesi Başkanlığı Yayınları, Ankara: 2008.
www. akip.net, (Açıklamalı Kanun İçtihat Programı), Erişim Tarihi:
12.03.2008.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
277
Mustafa Tören YÜCEL
makaleler
SUÇ KORKUSU
VE
ETKİSİNİN NÖTRLEŞTİRİLMESİ
Mustafa Tören YÜCEL∗
Güven / Güvensizlik Duygusu
Bu duygular kendilerini vücudun konumu ile ifade etmektedirler:
Güven duygusu rahatlama; güvensizlik ise, gerilim/stres ve uyanıklık
şeklinde ortaya çıkarmaktadır. Kuşkusuz, gerilim veya uzunca süren
uyanıklık bitkinliğe ve hayali korkulara sebebiyet verebilir. Kulaklarını hep dik tutan bir köpeğin mutlu olmadığı rahatlıkla söylenebilir.
İnsanın dikkatini zaman zaman azaltmasına ihtiyacı olduğu bilinmelidir. Bu bağlamda, şu eşitlikleri kurabiliriz: “Dikkat=Gerilimi”; “Bilgili
olmak=Dikkatli olmak ve sakınma”yı ön görmektedir.1
Güven duygusunun çeşitli görünümleri vardır:
• Soyutlayıcı güvenlik: İnsanın kendisini toplumdan soyutlaması; ve sonuçta ilişkilerin yaratabileceği etkilere karşı kendisini bir
zırhla kaplamasıdır.
• Parazitik güvenlik: Soyutlamanın karşıtı olan bu güvenlik anlayışının en belirgin hali “devlet babaya”, karizmatik bir lidere ya da
parti başkanına dayalı olmaktır. İşte tüm soruları yanıtlayacak ve çözüm getirebilecek bu kişi sayesinde insanın kendini güvenli hissedebilmesidir.
• Katılımcı güvenlik: En belirgin vasfı, giderilemeyecek bir ikiciliği olmasıdır. Kişi kendisi kadar grubu içinde de güvenli olmalıdır.
Bir işçi sendikasında grup güvence altına alınmakta ve bu güvenlik,
üyesinin güvensizliği pahasına olmamaktadır. Grubun gücü ölçüsün*
1
Doç. Dr., Çankaya Üniv. Hukuk Fak. Hukuk Sosyolojisi ve Felsefesi Ana Bilim Dalı
Başkanı.
Bkz. M.T.Yücel, Hukuk Felsefesi, Ank., 2005, s. 29.
278
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Mustafa Tören YÜCEL
de üye kişi varlığını sürdürebilmektedir. Katılımcı güvenlik bir iksir
olmayıp; bazen özel bir grup için tonik olmak yerine zehir de olabilmektedir.
Öznel/Nesnel Güvenlik
Kişi sadece güvenli olduğunu düşündüğü için mi güvenlidir? Yoksa korktuğu için mi güvensizdir? Bu sorulara verilecek yanıt “evet” olacaktır. Konuya genetik psikoloji açısından bakıldığında, küçük çocuk
çok sıkı kundaklandığında/davranışı kısıtlandığında hırçınlaşmakta/
aniden destek kaybı duygusu ise, çocukta korkuya dayalı tepkilere neden olmaktadır. İşte bu noktada önemli bir ipucu karşımıza çıkmaktadır: Güvensizlik genetik olarak düşme korkusuyla ilişkilendirilebilir.
Faziletli insan ayaklarını toprağa sağlam basan; yerinden kolayca
oynatılamayan insandır. Bu insan tipi, evin sert bir zemin üstüne inşa
edilmesi ile kaygan bir zemin üstüne inşa edilmesi arasındaki farklı görüntüler dile getirilebilir. Birey için güvenlik, güçlü ve devamlı
desteği içerirken, güvensizlik bunların kaybı olmaktadır. Toplumsal
dokunun amacı kişinin yıkılmasını/düşmesini önlemektir. Toplum kişiyi onaylamadığında veya ret ettiğinde desteğin çekileceğini hisseden
kişi kendisini dipsiz bir kuyuya düşme konumunda bulacak ve intihara yönelebilecektir. Öte yandan, toplum her zaman kaya gibi güçlü
ve dengeli olmayıp; toplumsal değişim depremlerine tanık olunması
olağandır. Değişim, toplumun çeşitli kesimleri için özel bir çıkmaz da
oluşturmaktadır. Gençlik, kırsal kesimin aksine, metropol kentlerde
örneğin büyüklerince hangi değerlerin en kıymetli hazine sayıldığı ile
yaygın bir şekilde tatbik edildiğinden pek emin değildir. Kolluk güçleri de aynı çıkmaz içinde kendilerini bulabilirler. Kendileri toplumun
resmi temsilcileri olarak yasaları uygulamakla görevli iseler de, tüm
yasaları tatbik açısından aynı duyarlığı (standart uygulama) göstermeleri mümkün olmadığı gibi pratikte değildir. Böylece, hangi değerlerin
önemli olduğu konusundaki farklı algılama sonucu olarak kolluk güçlerinin uygulaması da seçici olmaktadır.
Güvenlik ve Adalet
Hukukun ilk ve radikal işlevi güvenliği sağlamaktır(özgürlük için
güvenliğin sağlanması kaçınılmazdır).Güvenlik farklı içeriklerle tesis
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
279
Mustafa Tören YÜCEL
makaleler
edilebilir. Önemli olan bu güvenlik sağlayıcı durumunun varlığıdır.
Yalnız bunun da içeriği adil olmalıdır. Koyu bir dikta/istibdat rejimi
en yüksek derecede güvenliği beraberinde getirebilir. Hukukun yaratılması nedeni ile hukukun değer bakımından takip edeceği amaçlar
tamamen başka şeylerdir. Hukuk, toplumda güvenliği sağlamak zorunda ise de, bu herhangi bir güvenlik değildir. Hukuk, adil kurallarla
toplumsal güvenliği sağlamalıdır.2 Kuşkusuz, güvenlik beraberinde
özgürlüğü getiriyorsa anlamlı olmaktadır. Dışarı çıkabildiğimde, kapıyı kilitlemenin bir anlamı olacaktır.
Amacınızı gerçekleştirme araçları, gerçekleştirilecek amacın mükemmelliğine gölge düşürecek kötü sonuçlar doğurmamalıdır. Zorbalık ve adaletsizliğin, hem bunları uygulayan ajanları ve hem de bunların mağdurlarında zorbalık ve adaletsizlik doğuracağı unutulmamalıdır.
Güvenlik bir değerdir. Yalnız adalete göre daha aşağı derecede bir
değerdir. Bu aşağı derecedeki değerler, üstün değerlerin varlık koşuludur. Bu değerler olmaksızın üstün değerler kesinlikle gerçekleşemezler. Manga Carta’nın şu söylemi, yaklaşık 800 yıl kadar önce ne kadar
geçerli ise bugün içinde geçerliliğini korumaktadır: “Hiç kimseye hak
veya adaleti satmayacağımız gibi hiç kimseyi de bunlardan mahrum etmeyecek veya sürüncemede bırakmayacağız”(Magna Carta Chapter 40).3
Korku Profili
İşte toplumda güvensizliğin egemen olduğu ortamda beliren duygulanım korkudur. Korku stres oluşumlu bir duygudur. Korku güçlü ve
ilkel insani bir duygudur. İnsanları tehlikenin varlığına karşı uyanık
tutar. Korku sonuçları itibariyle iki evrelidir: Birincisi kimyasal; ikin2
3
Hukuk adalet amacı için bir araçtır. Bkz. “suçsuzluk karinesi”nden sapma örneği
için bkz. M. Giudice. “Terörle Mücadele Yasasını Anlamak”, HFSA, 10 İst., 2004, s.
134 vd.
Habeas Corpus/Manga Carta hukuk sisteminin temelini oluşturmaktadır. Bkz. M.
S. Gemalmaz, Ulusalüstü İnsan Hakları Hukukunun Genel Teorisine Giriş, 4.Bası Beta,
2003, s. 29. “Kolluk gücünün yola getirilmesi bakımından itirafın hiç bir koşul altında asla
bir kanıt olarak kabul edilmemesi gerektir.” B. Russel bu doğrultuda suçluluğu kanıtlamakla görevli kolluk gücü yanında sanıkların suçsuzluğunu kanıtlamakla görevli
bir kolluk gücünün daha oluşturulması ve bu gücün kolluk görevlilerince işlenen
suçlara da el koymasını önermektedir. B.Russell, İktidar, Altın Kitaplar Yayınevi,
Ağustos 1976, s. 360-361.
280
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Mustafa Tören YÜCEL
cisi duygusaldır. Kimyasal olanı evrenselken, duygusal olanı öznel/
bireyseldir. Kimyasal bağlamda, algılanan bir tehlike ile karşı karşıya
geldiğimizde vücudumuz belli bir şekilde yanıt vermektedir: Kalp atışı, kan basıncı, kanın kimyasal yapısı, nefis alış-veriş oranı, terleme,
uyku düzeni, iştah ve cinsel isteksizlik, kabız veya ishal, soğuk ve hastalıklara karşı duyarlık, alkol/ilaç tüketiminde artış ve/ya aşırı yemek
şeklinde sergilemektedir. Bu fiziki yanıtlar bazen ya üstüne git/boğuş
ya da kaç/boş ver şeklinde belirmekte; vücut kendini ya savaşmaya/
mücadeleye veya kaçışa doğru hazırlamaktadır. Kimyasal yanıt otomatik bir yanıttır ve yaşam için önemlidir.
Psikolojik tepkiler ise, şok ve inanılmazlık; korku ve/ya kaygı; kederlenme ve inanmama; fazlaca hassasiyet; huzursuzluk, nefret/ kızgınlık haykırışları; endişelenme; kabuslar; travmayı yeniden yaşama;
travma ile olanları yadsıma; keşkeli söylemler; insanın kendini çevreden soyutlaması; sorunları ile başkalarına yük olma düşüncesi; başkalarına güvenme güçlüğü ve/ya ihanet duyguları; odaklanma veya
hatırlama zorluğu; kendini suçlama ve/ya yaşamanın verdiği suçluluk duygusu; utanma; günlük faaliyetlere karşı ilginin azalması veya
depresyon; hoş olmayan anıların su yüzüne çıkmasıdır. Tepki ne türden olursa olsun, hatırlanması gereken en önemli husus, bu tepkilerin
anormal bir olaya karşı gösterilen normal türden olduklarıdır.4
terimi, psikologlarca, korku nedeninin bilindiği haller için
kullanılırken, endişe/kaygı, sorunun ne olduğunu bilmeksizin duyduğumuz belli belirsiz bir korkudur. Psikiyatride akıl hastalıklarına özgü
kartopu teorisi korku içinde geçerlidir. Korku fobi/kaygı derecesine
varabilmektedir. Bunlar, normal korku refleksinin/yanıtının marazi/
patolojik halleridir. “Fobi”de korku gerçek bir tehlike içermeyen bir
nesneye yöneliktir. Kişi korkunun anlamsız olduğunu bilmesine karşın tepkisinden kendini alıkoyamaz. Zamanla da, korkma yanıtlarından korkma gittikçe kötüleşme eğilimi gösterebilmektedir. Psikolojik/
psikiyatrik tretman alanlarına giren bu konular için geliştirilmiş yöntemler vardır. Bizim için gündemde olan konu suç korkusunun nasıl
oluştuğu ve nasıl trete edilebileceği/üstesinden gelinebileceğidir?
“Korku”
4
Bkz. M.T.Yücel, Adalet Psikolojisi, Ank. 2007, Altıncı Bası, s. 39; J. E. Conklin, The
Impact of Crime, New York:Macmillan Publishing Co., 1975;
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
281
Mustafa Tören YÜCEL
makaleler
Bu noktada şimdi toplumdaki davranış profiline bakmak üzere bir
çan eğrisi üzerinde davranış türlerini sergileyelim.5
Pratik normlar A
B
C
Ceza hukuku D
İdeal değerler
E
F
G
A Suç kültürü (yer altı dünyası)
B Ekstrem uyumsuzluk sergileyen davranışlar (hiç tasvip edilmeyen suçlar)
C Ufak çapta uyumsuzluk halleri ( tasvip edilmeyen ve fakat tolere edilen hafif türden suçlar)
D “Ortalama” uyumluluk halleri
E Sınırlı ölçüde fazlaca uyumluluk
F Ekstrem derecede uyumluluk halleri
G İdeolojik karşıt kültür(organize olmuş siyasi, sosyal veya dini
cemaat grupları)
5
Bkz. M.T.Yücel, Kriminoloji, Ank., 2008, s. 34.
282
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Mustafa Tören YÜCEL
Bu çan eğrisinin bir tarafında pratik normlar yer alırken diğer tarafında ideal amaç ve değerlere endeksli davranışlar yer almaktadır.
D kısmında ise, ceza hukuku normlarını genelde ihlal etmeyen büyük
nüfus grubuna tanık olunmaktadır. Bu oranı kesin olarak belirlemek
şimdilik mümkün değilse de, adalet istatistiklerine göre, cezai sorumluluğu olan nüfusun % 60-80 oranında olduğu tahmin edilmektedir.
Bu grupta yaşamın normal akışı gereği tesadüfi suç işleyenler yanında
“bedavacılığı” normal görenler, iş yerlerinden “tırtıklayanlar”, telif haklarını ihlal edenler, trafik kurallarına aykırı davranan sürücüler, alkollü araba kullananlar; beyaz yakalılar arasında vergi kaçıranlar, rüşvet
ve zimmet suçlarını işleyenler de bulunmaktadır. Bu alanda legal ve
etik standartlar açısından sapma olarak beliren bazı organize suçlara
da tolere edildiği görülmektedir. Örneğin organize gruplarca verilen
kumar, fuhuş ve uyuşturucu madde satışı gibi hizmetlerden yararlanırlarken, koruma bedeli/tehdit karşılığı ödemeler de yapılmakta ve
ender olarak kolluğa ihbar edilmektedir. İşte D alanındaki halk, suçları
kendileri işlemese de, organize suçun varlığını sürdürmesine ekseriya
katkıda bulunmaktadır. Davranışlar bazen etik dışı davranışlara dönüşmektedir. Bir şirkette çoğu ahlaki kişilerin varlığına karşın pek çok
gayri ahlaki karar alınmaktadır. Nazi Almanya’sında toplama kamplarını yönetenler/gaz fırınları ihalesine giren ve donatan şirket mensupları genelde pazarları kiliseye giden, çoğu çocukları olan, yaşamı
ve hayvanları seven kişilerdi. D alanında fazlaca uyumlu davranış
saplantısı içinde olanlar da vardır. Bunlar, bir bakıma, toplumun vicdanını oluşturmaktadırlar. Bu bağlamda sapkın davranışlara karşı tavır alan toplum liderleri, girişimleri için de, D alanında yer alan beyaz
yakalı suçluların desteğinden yararlanmaktadır.
A ve G alanında yer alanlar tamamen farklı karakterdedirler ve
standartları için D alanı temel referansları olmayıp, geniş toplum içinde ufak grupları/cemaati temsil eden kendilerine özgü standartlar etrafında organize olmuşlardır: A’dakiler suçluluk etrafında, G’dekiler
ise belli ideolojilere karşı fanatik hayranlık duyarak yer almaktadırlar.
B, C alanlarında gelişen suçluluk bakımından, planlı suçluluktan
tesadüfi suçluluğa doğru bir akış vardır. Süper-marketten yapılan hırsızlıklar C alanına girerken, planlı bir hırsızlık B alanındadır.
A alanındaki suçlular, organize suçlular, 2-3 kişilik profesyonel
suçlular, mükerrirler ile itiyadi suçlular olarak yer altı dünyasını oluşTBB Dergisi, Sayı 83, 2009
283
Mustafa Tören YÜCEL
makaleler
turmaktadırlar. Bu alan “suçlu alt-kültürü” veya karşıt kültür olarak ta
adlandırılmaktadır. (A) alanındaki davranış, kelime, düşünce ve eylem
olarak suçluluk etrafında organize edilmiştir. Suçluların eylemlerine
yönelik bir davranış kodu da bulunmaktadır. Suç teknikleri devamlı
olarak gelişmekte; ticaret veya meslekte olduğu gibi yetenek ve beceriler profesyonellerden yeni adaylara intikal ettirilmektedir. Yer altı
dünyasının kendine özgü rolleri, statü durumları, ödülleri ve cezaları,
başarı ve başarısızlık standartları vardır. Farklı bir dünya olarak belirmektedir. Ölen üyelerin yerlerine yenileri gelmekte; kolluk güçlerine
yakalanmamak dışında yeni gelişen suç önleme tedbirlerine karşı yeni
teknikler geliştirmektedirler.
Yer altı dünyası üyelerini, yalnızca B,C ve D alanlarından kayan
yeni üyelerden değil, yaşam seçimini bu alanda yapmış olanlardan
da oluşturmaktadır. Bu dünya, toplumdan soyutlanmış ve toplumun
uyumlu kesimince ret edilmiş kişiler için bir sığınma yeri olmaktadır.
(A) alanında bulunan suçlu ve sabıkalıların, toplum değerlerine, mülkiyete ve insanlara fazlaca saldırıyı ve fazlaca gencin kendi saflarına
geçmelerini önlemek üzere kontrol edilmesi gereklidir. Başarıya yönelik mali beklentilerin çok fazla olduğu, çoğu kişilerin ve grupların
legal vasıtalarla başarı sağlayamadığı rekabetçi bir toplumda(liberal
demokraside) suçun toplumda sıfırlanabileceğini söylemek imkansız
gözükmektedir. Nitekim toplumlar, suçtan arındırmaya, toplum için
normal gördüğü belli bir oranı korumak kadar çaba göstermemektedirler.
Bu eğri kriminolojik açıdan oldukça normal gözükmektedir. Bu
eğride sol tarafın hakimiyeti toplumu anomik bir yaşama sürüklerken,
sağ tarafın hakimiyeti toplumda toleransız katı bir rejime götürecek;
normatif eşik her seferinde yükseleceğinden toplumsal yaşam özgürlükten yoksun, durağan bir nitelik sergilemeye mahkum edilecek; toplumsal ahlakı/ halkı, kendine göre normlaştırmak faşizanca olacaktır.
İşte bu çan eğrisinin normalliği/suç korkusunun doğallığına karşın gerçekle tutarsızlıkta olağanlaşmakta; suç korkusu hakkında istatistiksel görüntü ile halkın algılaması örtüşmemektedir. Bazen korku,
sorunun kendisinden daha büyük olmaktadır. Bu da insanların suç
mağduru olmamasına karşın sokakta kendi güvenli hissetmemesi sonucunu doğurmaktadır. Bu durumda kitle iletişimle pompalanan isteri yasama organını CB’yi (ceza yaptırım bedelini) korumak/yükselt284
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Mustafa Tören YÜCEL
mek üzere, ya suç için öngörülen ceza sınırlarını yükselterek veya adli
yardım kapsamını daraltarak veya anayasal nitelikli olmayan usulü
hakları azaltarak yanıt vermeye yöneltmektedir. CB=HO6 eşitliğinde
yer alan parametrelerin etkinlik değerlendirilmesi yapılmaksızın salt
suç korkusuna dayalı cezaların ağırlaştırılması irrasyonel olduğu kadar israf yaklaşımlı bir siyaset türü olmaktadır.
Sorular Dizini
İşte genelde bu çan eğrisi realitesine karşın suç korkusunun zamanla neden oluştuğu, toplumsal histeriye dönüştüğü bir sorun olarak
belirmektedir. İşte bu noktada kavram olarak suç korkusunu irdeleyelim. Suç korkusu 1960’lı yıllarda kriminolojide bir kavram olarak yer
etti; 1967 yılından itibaren de bu kavramı Türkiye’de irdelemeye başladım. Kriminolojik okuryazarlık artıkça bu kavramın önemi anlaşılmış
ve bu amaçla projeler geliştirilmiştir. Antalya emniyet müdürlüğünün
(komşum polis, komşu kollama)/güvenli okul, güvenli eğitim işbirliği projeleri, bu bağlamda belirtilebilir. Şimdi konuya açıklık getirmek,
analiz etmek üzere sorularımızı sergileyelim: Suç korkusu nasıl yaratılmaktadır? Var olan bir korku mudur? Yoksa sonradan öğrenilen bir
olgu mudur? Suç korkusunun tabiatı, derecesi nedir? Somut korku,
şekilsiz korku/ anlamsız korku ile sosyo-demografik değişkenler (kadınlar/yaşlılar)arasındaki ilişki nedir? Yönetişimde suç korkusuna
siyasal bir taktik olarak başvurulmakta mıdır? Anarşinin hüküm sürdüğü zamanlar ile sıkıyönetim ilanı sonrası suç korkusunda beliren
değişimler nasıl oluşmaktadır?
Genel suç korkusu, özelde terör korkusu olağan bir sosyal olgu
olarak belirmektedir. Sizler hiç mağdur oldunuz mu? Bu olguyu tecrübe ettiyseniz, mağdurluğun yarattığı üzüntü, endişe, sıkıntı ve tepkiler
doğrudan mağdur olan kişilere özgü olmayıp, yakınlarını da etkilemektedir. Öznel mağdurluk riski(ÖMR) bakımından-mağdurluk deneyimi olan kişinin mağdurluk risk algılamasına bakıldığında, mağdur olanların olmayanlara göre ÖMR’si yüksektir.
Suç korkusu direkt mağdurluğun yarattığı bir korku olmak ötesinde düşünsel olarak kitle iletişim ortamında ve/ya fısıltı gazetesi ile
6
CB (Ceza bedeli),(H) mahkumiyet; (O) ise, yakalanma ve mahkumiyet olasılığıdır.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
285
Mustafa Tören YÜCEL
makaleler
de oluşmaktadır: “Besleme teorisi”ne göre, suç korkusu kısmen primetime’de şiddet içerikli dramatik yayınlar ile gazetelerin üçüncü sayfa
suç haberleri yanında suç mağduru olan dost, arkadaş ve komşuların haberleri ile beslenmektedir. Bu etkileşimi vurgulayan hipotezler,
anket sonuçlarıyla desteklenmiş; TV’nin tahmin edilen etkileri doğrulanmıştır. Suç, özellikle şiddet içerikli suç haberlerinin vatandaşın
bilinçaltına yerleşmesi sonucu sanki her dakika suç işleniyor korkusu
ile yaşam kalitesinin bozulması riski belirmektedir. Kişinin sosyal ve
kültürel fırsatlardan yararlanması kısıtlanmakta/ toplumsal dayanışma duygusu zedelenmektedir. Bu fırsatı ekonomik açıdan değerlendirenler de yeni bir piyasa/pazar oluşturdular. Sigorta şirketleri ile özel
güvenlik firmaları suç korkusunu bir pazarlama tekniği/taktiği olarak kullanmaya başladılar. Türkiye İş Bankası Kuruluşu olan Anadolu
Sigorta’nın bir gazeteye verdiği tam sayfa reklam ilanı (2008) ilginçtir:
“Geçtiğimiz yıl Türkiye’de her 6 dakikada bir, bir eve hırsız girdi. On
binlerce kişi bunun kendi başına gelebileceğini düşünmemişti.
Anadolu Sigorta acenteleri ya da Türkiye İş Bankası şubelerine gelin,
evinizi her türlü riske karşı bir an önce sigortalayın. Anadolu Sigorta. Kaybetmek yok.”
Yine Şişli’de bir sigorta şirketi reklam panosu olarak bir çuvalı sırtlamış bir kişinin balkona çıkışını (hırsızı) simgelemesi o kadar gerçekçi olmuş ki, vatandaşların Polis imdat 155’e sarıldıkları saptanmıştır.
Ayni şekilde alarm sistemleri yanında akıllı evler ile çelik kapı/kilit
sanayi de oldukça gelişmiştir. Suç korkusu, öte yandan kollukça bütçe/yatırım harcamaları içinde dayanak oluşturabilir; siyasiler bunu
istismar edebilirler.
Toplumda güvensizlik duygusunu oluşturan başlıca öğeler; korku, endişe, hayal kırıklığı ve kolektif korku /endişe iken, bu duygu
toplumda periyodik olarak belirdiği gibi yeniden ortaya çıkış şeklinde
de karşımıza çıkabilmektedir. Ne var ki, korku ve endişenin insanları tedbir almaya yönelttiği de göz ardı edilmemelidir. Bu bağlamda,
“korkanın anası ağlamaz” halk deyişi, kişilerin kendilerini korumak için
“follow your fear” in ne kadar önemli olduğunu vurgulamaktadır.
Toplumda korkuyu tetikleyen suçlar arasında şiddet öğesinin yer
aldığı suçlar gelmektedir. Şiddete yönelten etmenler ise, namusu/şerefi koruma, ateşli silah taşıyanlardaki artış, para harcama hastalığı286
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Mustafa Tören YÜCEL
na tutulan kişilerdeki doyumsuz kalan istekler; televizyonda şiddet
gösterileri (şiddet kanalları), şiddet içerikli video oyunları, şiddete
yönelenlerin karşı bir şiddetle karşılaşma korkusu taşımamaları;7 futbol fanatizmi, çeteler/ organize suçluluk, uyuşturucu madde tutkunluğu ile haksızlıklara/ eşitsizliklere karşı toleransın azalması olarak
görülmektedir.8
Bugün için Türkiye’de, dengenin şiddet doğrultusunda ağır bastığına; düzensizlik ve nizam ile hiddet ve mantık ikilemlerinde birincilerin
yoğunlaşma eğilimi gösterdiğine tanık olunmaktadır. Bunun kanıtlarına şiddet içerikli suçlar, kapkaç ve aile içi şiddet suçlarında tanık
olunmaktadır: 1987-2000 yılları arasında açılan kamu davaları arasında şiddet suçlarında (% 41-81) ile şiddet doğuran uyuşturucu madde
suçlarında ise (% 222) belirgin bir artışa tanık olunmaktadır. Öte yandan, evrensel bir olgu olarak şiddet suçlarında gençliğin artan payı
ülkemiz için de geçerliliğini korumakta; metropol kentlerde şiddet
içerikli “mala karşı suçlar” olağanlaşmaktadır. Fakir çocuklar ile suçlu
çocuklar arasındaki ilişki ötesinde toplumda “kazananlar-kaybedenler”
kültürü geliştikçe, evrensel mali kasırgaların etkisi somutlaştıkça çocuk/gençlerin şiddet eylemlerinde artış olacağı beklenilmektedir. Nitekim, TBMM Araştırma Komisyonu raporuna göre, 26.009 öğrenciyi
kapsayan ankette liselilerin % 15.1’i okula silahla(% 9.2’si delici ve kesici aletle, % 5.9’u ateşli silahla) geliyor;öğrencilerin %7.7’si çete üyesi
olduğunu söylüyor. Çete üyesi olma nedenleri arasında da ilk sırayı
(% 42.3) “güvenlik” (kendini güvende hissetmemek) almaktadır.9
Aile içi şiddet açısından, “Türkiye’de Kadına Yönelik Aile İçi Şiddet
Araştırması” (2009)10 sonuçları da önemlidir:
• Eşi veya eski eşi tarafından fiziki şiddete maruz kalan kadınların
oranı % 43.9;
• Cinsel şiddete maruz kalan kadınların oranı % 15.3;
7
8
9
10
“Birine karşı kini olan kimse ona kötülük yapmak isteyecektir, yeter ki, onun tarafından
kendisine gelecek daha büyük kötülükten korkmasın” Spinoza. Etika, Dost, 2004, s.160.
L. Berkowitz, “Frustration, appraisals and aversively stimulated aggression” Aggressive Behavior 14 (1) 1984, pp.3-11. Ayrıca Bkz. E. Fromm, İnsandaki Yıkıcılığın
Kökenleri (Çev. Ş.Alpagut), İst., 1993.
“Liseler, patlamaya hazır bomba gibi” Hürriyet (4/03/2009), s. 4.
Kadına Yönelik Aile İçi Şiddet Araştırması, Hürriyet(1202/2009) s. 5.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
287
Mustafa Tören YÜCEL
makaleler
• Kadınların % 7’si, 15 yaşından önce cinsel istismar yaşamış;
• Kentte fiziki şiddet oranı % 38, kırsal alanda % 43;
• Yaşadıkları şiddeti kimseye anlatmayan kadınların oranı % 48.5;
• Eşi veya birlikte olduğu kişiden fiziki veya cinsel şiddet gören
kadınların % 92’si hiçbir yere başvurmamıştır.
Bu noktada sosyolojik bir saptamaya işaret etmek isterim. Toplumlar belli bir dereceye kadar anomi ve normsuzluğa dayanabilirler.
Yinelersek, aynı durum insanlar içinde geçerlidir. Sinir sistemi olabildiğince gerilimi (korku ve endişeyi) kaldırabilir. Bu noktadan sonra
ise, ne pahasına olursa olsun sulh çağrısında bulunur. Amaç bu duruma gelmeden önleyici tedbirlerle güvenliği olabildiğince sağlamak ve
epidemik suç korkusunu nötrleştirmek olmalıdır.
Araştırma
Suçluların yakalanması/suçların azaltılması görevlerinde olduğu
gibi kolluğun amacı, suç korkusunu olabildiğince azaltmak konusundaki icraatını ölçülebilir hale getirmek olmalıdır. Suç korkusunun epidemik bir niteliği(yaygın) olup olmadığı sorusu (epidemiolojisi) araştırma konusu edilmelidir: Suç korkusunun ülkedeki durumu farklı
yörelerde (kentsel/ kırsal alanlar), kentin farklı mahallelerindeki suç
korkusu dağılımı nedir? Bu farklılıkların nedenleri nelerdir? Bunları
tek boyutlu bir teorik yaklaşımla açıklamak mümkün müdür? İşte bu
soruların analizi için iki türden araştırma yaklaşımı vardır: 1. Niceliksel, 2. Niteliksel. Genelde takip edilecek araştırma yöntemi biraz sonra
belirteceğimiz amaca göre belirlenmektedir. Her iki araştırmanın yararları olduğu kadar sakıncalarına da tanık olunmaktadır.
Niceliksel Araştırma
a. Yararları
• Bir yörede veya ülkede kaç kişinin korktuğunu saptamak üzere
bu yönteme başvurulmakta;
• Diğerlerinden az veya çok korkan gruplar belirlenmekte ve
• Seçilen örnekleme temsili nitelikte olması halinde toplam nüfus
için genelleme yapılabilmektedir.
288
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Mustafa Tören YÜCEL
b. Sakıncaları
• İstatistik açısından güvenilir ve genelleme yapılmasına olanak
sağlanması için fazla sayıda kişiyle mülakat yapılması; ve
sı.
• Korku ve güvensizliğinin nedenleri açıklamaktan yoksun olma-
Niteliksel Araştırma
a. Yararları
• Suç hakkında halkın neden bu türden bir duygu beslediğinin
belirlenme vasıtası olduğu;
• Toplumun farklı kesimlerindeki grupların veya bireylerin suç
karşısında gösterdikleri tepkinin ıskalası/derecesi veya düşüncelerini
belirleme;
• Mülakatçının odaklandığı gruplarla etkileşimi sonucu, önceki
yanıtlara dayalı sorularında sorulabilmesi;
• Grup üyeleri arasında etkileşim tahrik edilerek, mülakatçı tarafından tahmin edilmeyen konular üzerinde tartışma zemini oluşturulmasıdır.
b. Sakıncaları
• Kaç kişinin korkmakta olduğu sorusuna yanıt verilememesi;ve
• Araştırma sonuçlarının tüm nüfusa teşmil edilememesidir.
Bu sakıncalar göz önüne alınarak en rasyonel yöntem, her ikisinin
de kullanılmasıdır: “Ne kadar insan suçtan korkmaktadır?” Sorusunu yanıtladıktan sonra, “Diğerlerinden az veya çok korkanlardan farklı nitelikte
(demografik, cinsiyet, etnik v.s.) olan gruplar veya bireyler var mıdır?” Sorusu için niteliksel araştırmaya girişilebilir. Yalnız, anketlerde sorulacak
sorular yönlendirici nitelikte olmamalıdır. Nitekim farazi nitelikteki
sorularla aşağıda kafa karıştıran sonuçlar elde edilmiştir:
• Suç korkusu varlığının mantıksal olarak mahalli durumların
farklılığını yansıtmadığı;
• Korku seviyelerini değiştirmeye yönelik tutarlı girişimlerin ya hiçTBB Dergisi, Sayı 83, 2009
289
Mustafa Tören YÜCEL
makaleler
bir etkisi olmadığı veya paradoksal bir etkisine tanık olunduğu(korku
seviyesinin yükseldiği);
• Korkunun riske negatif olarak ilişkisi olduğudur.
Suç korkusu anketinde genelde aşağıdaki beş suç türüne yer verilmekte; vatandaşların bu suçlardan mağdur olma konusundaki endişelerinin ne ölçüde olduğu saptanmaktadır.
1. Meskenden hırsızlık,
2. Evde iken hırsızlık suçunun işlenmesi,
3. Silahlı gasp,
4. Büyük çapta dolandırıcılık ve
5. Cinsel saldırı.
Her bir suç için yapılan değerlendirme 0 (hiç endişelenmemek) ile
10 (oldukça endişelenmek) arasında derecelendirilebilir. Bu öğelere
verilen yanıtlar toplamı ile oluşan indeksteki yüksek sayılar örneğin
9 etrafında yoğunlaşma gösterdiğinde daha yüksek seviyede endişeye
işaret edilmektedir. Kuşkusuz, araştırmada verilerin nasıl süzgeçlendiği/ ekarte edildiği yöntemi açıkça belirtilmelidir.
Çevre/muhit güvenliği bağımlı değişken olarak ele alınıp, vatandaşların algıladıkları tehlike derecesi (suç tehditleri/suç riski) saptanmak istenildiğinde, aşağıdaki dört faktör analizi ile değerlendirilme
yapılmaktadır:
1. Sizin muhitinizde sizden başka bir evin veya apartmanın soyulması olasılığı nedir?
2. Sizin muhitinizde geceleyin sokakta park etmiş bir arabanın soyulması olasılığı nedir?
3. Sizin muhitinizde geceleyin yalnız bir kadının sokakta tehdit
edilme olasılığı nedir?
4. Beş yıl öncesine göre bir değerlendirme yapıldığında sizin muhitinizde suç oranı nedir?
İlk üçünün değerlendirilmesi 0 (olasılığı yok) ile 10 (oldukça) doğru bir değişim çizgisi alınırken; 4.sünde, -5(çok düşük) ten +5’e (çok
yüksek) değişme değeri esas alınabilir.
290
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
Mustafa Tören YÜCEL
makaleler
Sokak lambaları ile suç korkusu arasındaki ilişkiyi belirleme için
bir araştırmada, ışıklandırma öncesi ve sonrası yapılan tahmin ile gerçekleşenler aşağıdaki tabloda sergilenmiştir.
Etkilemesi
Öncesi
Sonrası
Halkın suç korkusu azalacak mı/ azaldı mı?
% 69
% 25
Suç miktarı azalacak mı/azaldı mı?
% 59
% 17
Suç Korkusu Niteliği
Suç korkusu bazı kişilere özgü bir duygu; bazılarının duyduğu,
diğerlerinin duymadığı sabit bir vasıf değildir. Bu vasıf geçici ve durumsal bir duyguyu temsil etmektedir. Bu korku bazı semt/ mahallelerindeki suç miktarına, işlenen suçun tabiatına, mağdurun deneyimine, ekonomik ve sosyal durumu vs gibi değişkenlere ilişkiden yoksun
değildir.
Korku açısından gerçek suç mağdurları, suç türlerine göre derecelenmek üzere, daha yoğun bir korku hissetmektedirler. Özellikle şiddet
suçu mağdurlarının devamlı stres içinde bulunma olasılığı fazladırpost travmatik davranış bozukluğu etkisi yıllarca devam etmektedir.
Bunun dışındakilerin korku duygusu, risk algılamasına bağımlı olarak
değişmekte; algılanan risk arttıkça kolluğun etkisiz olduğu yolundaki
inanç ta artış göstermektedir. Öte yandan, suç korkusu kentlerde özellikle çekirdek ailelerde kırsal alanlara göre daha fazlacadır.
Suç korkusuna yönelik olarak bazı araştırmacılar yukarda belirttiğim gibi tek bir davranışı(örneğin geceleyin tek başına yürümek gibi)
dayanak almakta iseler, suç korkusunun çok boyutlu/multi-teorik bir
yaklaşımı ön görmesi gerekmektedir.
Korkunun işlevi/ genel sağlık modeli oluşturulması bağlamında
önleyici sağlık bilinci karşısında hastalık korkusunun işlevinden hareketle analojik bir değerlendirme yoluna gidilebilir. Bu açıdan şu dört
algının boyutları irdelenebilir:
1. Suç riski/tehdidinin ciddiyeti,
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
291
Mustafa Tören YÜCEL
makaleler
2. Mağdur olma riski(mağdur olma olasılığı),
3. Tavsiye edilen tepkilere/tedbirlere olan inanç,
4. Yanıt oluşturacak gerekli davranış için duyarlık ve olanak.
Kişilerin içinde bulundukları psikiyatrik koşullar da, yaşamlarının
her alanında oransız endişe duymalarına neden olabilmektedir. Bunda toplumdaki “Genel Endişe Sendrom” oranı da etkili olmaktadır. Öte
yandan, kitle iletişim araçlarının-ulusal/yerel seviyede bombardımanı, roman/ masal, gerçek ve hizipleşmenin yıkıcı türden algısal etkisi,
insanları modellemekte; suç korkusu da bundan nasibini almaktadır.
Korku yaratan şiddet gösterisi genelde kınanmakta ise de, göz
yumulan/ kabul gören şiddet eylemlerine de tanık olunmaktadır. Bu
doğrultudaki başlıca örnekler, aile bireylerine fena muamele ve şiddet,
sportif faaliyetler (boks, futbol, güreş) ile haklı savunudur. İşte şiddet
bu görünümü ile karmaşık bir olguyu ifade etmektedir. Bu deyim zaman zaman güç ve saldırganlıkla karıştırılmakta ise de, şiddet yalnızca
ne güç ve ne de saldırganlığın dışa vuruluşudur. Aslında, kişiyi topluma ve kişileri kendi aralarında bağlayan veya zıtlaştıran ilişkilerin
özüne yerleşik, bir antitez ve zıtlık olarak algılanmalıdır. Kuşkusuz,
toplumda süregelen şiddet eylemleri genel güvensizlik duygusunu da
etkilemektedir.
Halk, suç ve terör eylemlerinin azaltılması gerektiğini; suç ve terör eylemlerinin bedel ve sonuçlarını bildikleri gibi; doğrudan veya
dolaylı suç mağduru oldukları için suç korkusunu da (fear of crime)
bilmektedirler.
Ceza adaleti sisteminin iki amacından biri olarak “suç, suç korkusunu ve onların sosyal ve ekonomik maliyetini azaltmak olduğu
unutulmamalıdır. Öteki amacı ise, suçlu insanı tümüyle yıkmak değil,
ondaki suçluyu cezalandırmak, ama aynı kişideki insanı kazanmak
olmalıdıriki odaklı elips metaforu. Ceza kanununda yaptırımlar açısından ikili ray sistemi vardır: Yaptırımlarla suçluların iyileştirilmesi ile
kamunun korunması için suçlulara özgü tedbirler arasında fark vardır. Bu farklılık oldukça köklü niteliktedir. Cezalar retrospektif türde, suçlara karşılık gelmekte, işlenen suçla beliren kişisel suçluluğa
ilişkilendirilmekte; ve bu suçluluğun derecesi yükseldikçe cezalar da
yükselmektedir. Diğer tedbirler (suçlunun iyileştirilmesi ve kamunun
korunması) ise geleceğe dönüktür.
292
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Mustafa Tören YÜCEL
Suç korkusu ve risk açısından “sokaktaki suçların” (örneğin gasp,
ırza geçme) ciddiyet göstermesine karşın mağdur açısından kayıp
TL’ye bakıldığında, beyaz yakalılarca işlenen suçlardaki(2008-2009 yıllarındaki kriminolojik kökenli mali kasırganın yaratığı) kaybın sokakta işlenen suçların yarattığı kayıplardan çok fazla olduğu görülmektedir. Kimse ırza geçilen bir kişinin yaşadığı psikoloji travma ile yaşam
boyu edindiği tasarrufunu bir dolandırıcıya kaptıran yaşlı bir çiftin
üzüntülerini karşılaştırmayı henüz saptayabilmiş değildir! Türkiye’de
herkes sokaktaki suçlarla ilgilenir, çelik kapı sanayi ve özel güvenlik
ordusu gelişirken, ekonomik suçlar genelde görüş zaviyesi dışında kalmakta; tüm yaşamsal birikimlerini dolandırıcılara kaptıran mağdurlar
göz ardı edilmektedir. Kuşkusuz, bazı suçların-çocuklara karşı cinsel
istismar/ pedofili ile seri katiller yarattığı korkunun real bir boyutu
olduğu unutulmamalıdır.
Mağdurluk Nedenleri
Genelde mağduriyete götürücü risk faktörlerini üç ana grupta toplayabiliriz:
1. Birinci grupta yer alan mekansal ve sosyal faktörler/değişkenler konunun “fırsat” yönünü vurgulamaktadır. Bu bağlamda, çevremekan/ mimarı yapı ile insan tecrübesi (mağdur olma, suç korkusu)
arasındaki etkileşim incelenmiştir. Kuşkusuz, insan davranışı ile çevre
şekillenmekte; arazi ve yapılar etkilenmekte; bunların oluşturduğu ortamda da insan davranışı şekillenmekte; değişmekte/motive olmaktadır.
2. Kişisel faktörler göz önüne alınarak mağdur olma eğilimi ve
mağdur olma yatkınlığı araştırılmaktadır. Kimse “mağdur” olarak
doğmazsa da; kazanılan fiziki, psikolojik ve sosyal karakteristikler (örneğin zafiyet, özür) mağdur-suçlu arasındaki etkileşimi fazlaca etkilemektedir. Bu gruptaki mağdurlar bir bakıma mağduriyet öncesi sosyal
ve psikolojik yoksunluk içinde mağduriyete teslim olmuş ve kendini
savunma istenci de azalmış kişilerdir. Öte yandan, potansiyel suçlu,
potansiyel mağdurun aşırı fiziki, psikolojik veya parasal cazibesi nedeniyle de tahrik olabilmektedir.
3. Mağdur olma riskini artıran davranış faktörleri (yaşam stili,
gösteriş merakı) arasında potansiyel mağdurun bilinçli veya bilinçsiz
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
293
Mustafa Tören YÜCEL
makaleler
güvenlik tedbirlerini ihmal etmesi/yadsıması; ve kendisini devamlı
olarak bilinçli veya bilinçsiz mağduriyete neden olacak riskli durumlara sokması yer almaktadır.
Mağdurluk Evresi
Suçlu ve mağdur arasında cereyan eden etkileşim sürecinde potansiyel mağdur ve suçlu, eylem ve karşı eylemde bulunmakla kalmayıp; davranışları, yaklaşımları ve rolleri tanımlamak ve yorumlamaktadırlar. Kişi kendisi ile karşındaki kişinin davranışının manasını
araştırmakta; kendisi ve diğer kişi hakkında bir imaj geliştirmektedir.
Suç mağdurunun bu süreçteki katkısal nedenselliğini belirleyici iki
kavrama aşağıda yer verilmiştir:
♦Mağdurun aktif katılımı: Burada, potansiyel mağdurun suçu tahrik ederek veya kolaylaştırarak katılım payı üzerinde durulmaktadır.11
Bu kavram, Marvin E. Wolfgang (1958 ) tarafından 558 adam öldürme suçunu kapsayan ampirik çalışmaya dayalı olarak geliştirilmiştir.
Wolfgang’ca bu suçlardan %20’sinin analizinde; iki potansiyel suçlunun birlikte kendilerini katil konumunda buldukları ve kimin suçlu
kimin mağdur olacağının yalnızca şansa kaldığı saptanmıştır.
♦Nötrleştirme teknikleri ve gerekçelendirme: Mağdurun “işbirliği”
yalnızca suçlunun kafasında; yalnızca onun güdülenmesi sürecinde
vardır. Suçlu mağduru algılamadığı görüntüsü vermekte; kendisine
göre de, gerçek suçlu, mağdur kişi olmakta; mağdur mağduriyetini
hak etmektedir.
Ceza hukuku bağlamında mağdurun katkısı ve işlevsel sorumluluk kavramları değerlendirilerek sonuçların ceza hukuku dogmatiğine
sokulması girişimlerine tanık olunmaktadır. Ceza hukukundaki işlevsel sorumluluk kavramı potansiyel mağdurun, kendi mağduriyetine
meydan vermemesi gerektiğini vurgulamaktadır. Özellikle ufak tür11
Yeni TCK ile kabahatler de-penalize edilerek idari para cezasına dönüştürülmüş(5326
sayılı Kabahatler Kanunu); bu tür eylemlere kolluğun derhal müdahalesi olanağı
sağlanmıştır. Bu bağlamda, minor nitelikte kabahat türü suçlara kolluğun anında
müdahalesi, ileride daha ciddi suçların işlenmesini önleyici nitelikte olduğu tezi
hiçte yabana atılacak bir tez değildir. Nitekim Konya Emniyet Müdürlüğü Asayiş
Şubesi’nin bu doğrultuda gözlemleri bu tezimizi doğrular nitelikte ise de; bu sonuç, niceliksel/niteliksel araştırmalarla doğrulanmalıdır. Ayrıca bkz. M.T. Yücel,
Adalet Psikolojisi, 2007, s. 223-224.
294
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Mustafa Tören YÜCEL
den suçları(örneğin mağazalardan yapılan hırsızlıkları) önlemek ve
kontrol altına almak üzere aşağıdaki olasılıklar düşünülebilir.
♦Mağdur kendi mağduriyetine sebebiyet verdiğinde ceza hukukunun sağladığı korumadan yoksun bırakılabilir. “Satın alıyorum öyleyse varım” felsefesinin egemen olduğu; herkesin tüketme hastalığı
ve cazibesine kapılmasına karşın reklamla ilgi odağı olan mağazada
gerekli güvenlik tedbirleri ve onun bedeli olan harcamayı yapmayan
işletmeden hırsızlık yapanlara karşı ceza adaletinin müdahalesi düşünülmemelidir.
♦Ceza yaptırım türü ve şiddeti seçilirken mağdurun sorumluluğu
da göz önüne alınabilir.
Mağdurlara Rehberlik ve Danışmanlık
Suç mağdurlarında özellikle cinsel suçlar, terör, aile içi şiddet gören eşler, maktulün geride kalan ailesi gibi mağdurlardan bazılarında
tanık olunan post travmatik stres bozuklukları rehberlik ve danışmanlık hizmeti gerektiren türdendir. Kriz danışmanlığında temel referans
mağdura hikayesini anlatması için elverişli bir zemin hazırlamak/veya
onu anlatmasına yöneltmektir-vantilatör işlevi. Gerektiğinde sorularla,
mağdurun, kronolojik olarak, düşüncelerini ve tepkilerini organize etmesine yardımcı olunmalıdır. Travma mağdurlarının yardımla beklenilmeyen değişimleri azaltabildiği ve bazen de üstesinden gelebildiği
bilinmelidir. Geniş ailelerden çekirdek aileye doğru geçişin yoğunlaştığı kentsel alanlarda bu türden kurumsal tretman müdahalelerine ihtiyaç artmaktadır.
Mağdur tepkisini oluştururken konumuyla psikolojik ve sosyolojik olarak baş edebilmelidir. Aynı derecede önemli olan ikinci bir hususta; mağdurun makul sayılabilecek ölçüde sosyal kontrol sürecinde
(ceza adaleti mekanizması) yerini alabilmesi ve bu suretle ikinci kez
mağduriyetinin önlenmesidir.
İllüzyon ve Realite
Medyanın genelde gerçeği yansıtmayan “suç haberleri” ile pompalanan suç korkusu, yaratılan ister ya cezaların ağırlaştırılması doğrultusundaki popülist bir yaklaşıma yol vermekte ise de, bunun çoğulcu
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
295
Mustafa Tören YÜCEL
makaleler
bir bedeli olacağı göz ardı edilmektedir. Ekonomi, trafik veya eğitim
konusunda farklı öneriler getiren siyasiler rasyonel planlama gereği
bu önerilerin maliyeti ile kaynağın nasıl sağlanacağına işaret etmek
zorundadırlar. Kuşkusuz, aynı gereklilik suç ve ceza siyaseti bağlamındaki öneriler içinde geçerli olmalıdır. Yalnızca hukukun etkinliği
ve kamu düzenini istemek yeterli görülmeyerek, cezaların ağırlaştırılmasının suçta ne kadar azalma sağlayacağına ilişkin tahminler ile artan hürriyeti bağlayıcı ceza uygulamasının kamu maliyesine getireceği
parasal yükün ne olacağı da ortaya konulmalıdır. İşte siyasetin diğer
alanları için geçerli olan “hesap sorulması” standartlarının ceza adaleti
için de geçerliği de facto benimsendiğinde cezaların salt ağırlaştırılması
yaklaşımının cazibesi önemli ölçüde azalacaktır.
Kuşkusuz, sorunlar soyut olarak ele alınmak yerine belli bir mahalle, semt veya yöreye özgü olarak belirlenmekte ve bu tür yaklaşım
kolluk hizmetleri için bir planlama modeli olmaktadır. Bu model ise,
bir felsefe veya özel bir taktik olmak yerine yerel sorunları hedeflemek; suç ve suç korkusunu azaltmak üzere görevli polislerin o yörede uzun süre görev yapmasını gerektirmektedir. Bu bağlamda, polisle
işbirliğinde bulunan yöre insanlarının sağlanan güven ortamında iki
yönlü bilgi akışı geliştirilerek halk, polisin gözü ve kulağı olabilmekte
ve böylece halkla işbirliği, bir amaç olmak yerine bir yan ürün olarak doğal bir şekilde gelişmektedir. Bu ilişkiler sonucu halkın, polisin
örgütsel öncelikleri ve siyasetlerinin belirlenmesine katkısı olabilecek;
böylece polis örgütü yalnızca suçluların değil seçkin kişilerin de uğrak
yeri olacaktır.
Gerçekte, hukuk ve nizam, her zaman şiddete karşı yerinde bir
çözüm olmayıp, belki de bazen şiddet türünden bir olgu olarak algılanabilmektedir. Bize göre ise, buradaki tüm sorun kişilerin konuyu
algılayış biçimidir; bizim hukuk ve nizam anlayışımızın onlara şiddet;
onlarınkinin de bizlere şiddet gösterisi olarak gelmesi gibi.
Yargıtay 6. Ceza Dairesi Başkanı, dairesince kapkaç olaylarında
şiddet içerikli olanların gasp olarak içtihat edilmesi üzerine bir suçlunun Başkan Mustafa Aydın’a yazdığı tehdit mektubunda, “yılların
hırsızını gaspçı yaptın” diyordu. İşte bu zıtlıklar içinde kolluk görevlilerinin tutum ve davranışı, nötrleştirici nitelikte bir arabulucu olarak
önem kazanmaktadır. Bu doğrultuda ceza adaleti sistemi ajanları için
psikoloji, adalet psikolojisi ve sosyal psikoloji rehberlik sağlayacak296
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
Mustafa Tören YÜCEL
makaleler
tır. Bunun etkileri Ankara Emniyet Müdürlüğünde faili meçhul kalan
adam öldürme oranının çok düşük olması ile kanıtlanmıştır.
Antidot Olarak Toplum Destekli Polisi (TDP)12
Kişisel güvenlik stresi/endişesinin, ötekilerin sevgi ve saygıyı içeren candan ilgisiyle nötrleşmesi evrensel bir olgu olup; bizim kültürümüzün en artı değerlerinden biridir. Sosyal desteğin yüksek olduğu
çevrelerde, mağdurlar açısından suç korkusu minimum seviyede kalacak; sosyal ve demografik değişkenlerin olası etkisi azaltılmış olacaktır.
Bu kültürel desteğin sağlanmadığı mağdurlar açısından kurumlaşmış
sosyal destek tedbirlerinin devreye girmesine gereksinme vardır. Bu
bağlamda, öncellikle, kolluğun vatandaşların güvenini sağlayıcı (TDP)
yaklaşımı ile suçların hazırlık döneminde bile saklanmasının zorlaştırılması sağlanacaktır. Bilinen bir gerçek, suçların ancak %3-5’inin kolluğun kendi faaliyetleri sonucunda öğrenilmesi; buna karşılık % 9597’inin vatandaşlar tarafından bildirilmesidir. TDP gerçeği ile eskiden
suç mağduru “bundan bir şey çıkmaz” düşünerek polise başvurudan kaçınırken, şimdi “çıkar” düşüncesiyle başvuruda bulunmaya; sonuçta
“suçta karanlık sayıda” azalma saptanmaya başlamıştır. Kolluk, güvenlik konusunda ne kadar fazla partner olarak görülürse, ona vatandaşın
güveni de o ölçüde artmakta ve ayni zamanda kolluğun genel yaşama
bağlılığı ve bilgi kaynakları artmaktadır. Toplum destekli polis (TDP)
kavramı, güven sağlama yönündeki bu çabaların bir ifadesidir. Bu
doğrultuda potansiyel mağdurların kendilerini kollamaları da (caveat
victima) mevcut siyasetin bir yansıması olarak algılanmalıdır.
Aktivist bir yaklaşımla halk devamlı bilgilendirilmeli; yerel/ulusal medya mensupları ile sık sık yuvarlak masa toplantıları yapılmalıdır. Ancak bu sayede, kriminolojik okur yazarlık13 ve suç korkusu
giderilebilir.
Suçla yaşamları doğrudan(mağdur) veya dolaylı (aile, arkadaşlar
ve tanıklar) etkilenen kişiler için danışmanlık ve destek hizmetleri,
12
13
Bkz. Ç. Gümüş, “Kocaeli Kentinde Toplum Destekli Polis Uygulamaları”, Polis
Dergisi Y. 14, S. 56, s. 38-44.
Bkz. M.T. Yücel, Kriminoloji, Ank., 2008; Türk Ceza Siyaseti ve Kriminolojisi, TBB,
Ank., 2007; M.T. Yücel, “ Ceza Siyasetinde Seçenek Yaptırımların Rasyonelliği”
TBBD S. 80, Ocak-Şubat 2009, s. 229.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
297
Mustafa Tören YÜCEL
makaleler
kolluk sosyal hizmetler işbirliği ile organize edilmelidir. Bu amaçla,
bir danışmanlık hattı tesis edilerek 24 saat üzerinden enformasyon,
yardım kuruluşlarına havale ve danışmanlık hizmeti verilmelidir. Danışmanlık hizmetlerinin her suçun özelliklerine göre farklılık göstereceği bilinmeli; bunlar arasında adam öldürme, aile içi şiddet ile cinsel
istismar/saldırı suçları bakımından uzmanlaşmış kolluk görevlisi bulundurulmalıdır. Kolluğun yardımcı olacağı konulardan biri de, mağdurun medya ile ilişkileridir. Duyarlık sağlama bağlamında şu sorular
gündeme gelmektedir:
• Mağdur medya ile görüşmek zorunda mıdır? Hayır. Ne kadar ısrarla
görüşme talep ederlerse etsinler, mağdura/yakınlarına mecbur olmadığı hatırlatılmalıdır. Medya haberlerinin polis soruşturmasına yardımcı olabildiği hallerde de, ilk önce davaya el koyan kolluk görevlisi
ile bu konu konuşulmalıdır.
• Medya ile görüşme öncesi kolluktan tavsiye almalı mıdır? Evet. Medyaya konuşmadan önce tavsiye alınmalıdır. Medyaya yapılan söylem
kolluk soruşturmasını ve adli süreci etkileyebileceğinden kuşku duyulması halinde medyaya bilgi verme öncesi davaya bakan kolluk görevlisi veya C. savcısına danışılmalıdır.
Mağdur şunu da bilmelidir ki, medya olayı mağdurun beklentisinden farklı bir şekilde sunabilir. Farklı kaynaklardan bilgi alan medya
olayı mağduru üzecek şekilde de aktarabilir. Çocuklarınız varsa onların okul/iş yerindeki durumu; yıllar sonra olayın gündeme gelmesi
riski göz ardı edilmemelidir.
• Görüşme için koşullar ön görmeli midir? Aile mahremiyeti/ özel
yaşamın gizliliği “şart” koyabilmeyi sağlamaktadır. Davetsiz hiçbir
medya mensubunun gelemeyeceği, geldiğinde ise, polise şikayet edilebileceği bilinmelidir.
• Medya ilişkiler nasıl olmalıdır? Israrlarına karşın mağdurun medyayla görüşmek zorunda olmadığı hatırlatılmalıdır. Görüşmek istenildiğinde polisin yardımına başvurulabilir. Fotoğraf çekilmemesini; yüzünün gösterilmemesini isteyebileceği kendisine söylenir. İstediğinle
görüşüp, istemediğinle görüşmeyeceği kendisine bildirilir.
• Medyaya yorum yapmak istememesine karşın ısrarla görüşme taleplerine karşı nasıl tavır alınmalıdır? Telefonlara çıkılmayarak, mesaja bırakılmalı; kapıya basınla görüşme istenilmediği notu bırakılmalı; gerek298
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
Mustafa Tören YÜCEL
makaleler
tiğinde bir arkadaş tarafından hazırlanmış bir notun medya mensuplarına verilmesi ve bu yaklaşımlara karşı ısrarla taciz edilme durumlarında polise şikayette bulunulması önerilmektedir.
Özetle medya ile ilişki konusunda mağdur danışmak üzere kolluk
veya C. savcısı ile temas etmelidir.
Sonuç
Mağdurlara verilecek danışmanlık ve destek hizmetleri şimdilik
denetimli serbesti müdürlükleri/koruma kurullarınca verilmesi, 5402
sayılı Denetimli Serbestlik … Kanunu 12/1(c)/13/1(c)’ye göre: “Suçtan zarar gören kişilerin karşılaştıkları psiko-sosyal ve ekonomik sorunların çözümümde danışmanlık yapılması ve bu kişilere yardımcı
olunması” ön görülmüştür. Şimdilik çok sınırlı olarak suç korkusunun
giderilmesine yönelik olan bu hizmet grubunda koruma kurullarınca
son üç yılda yardım yapılan mağdur sayısı 381 olup; yıllar itibariyle
yardım türü ve dağılımına aşağıdaki tablo da yer verilmiştir:
Yıl
Ayni
Nakdi
İş
Eğitim
Psiko-sosyal
Toplam
2006
17
22
6
1
25
69
2007
62
17
9
5
74
142
2008
157
63
33
22
130
170
Bu sayı suç mağdurlarında gerekli farkındalığın yaratılmadığına
işaret etmektedir. İngiltere’de başvuran sosyal destek ve yardım için
başvuran mağdur sayısı 2006 yılında 1.000.000 kişi bulmuş iken, kollukla mağdur yardım merkezleri arasında sağlanan bilişim ağı ile kolluktaki kayıtlar otomatik olarak bu merkez ekranlarında belirmekte;
sistemin devreye girmesi sonrası 2008 yılı altı ayında 80.000 mağdur
destek görmüştür. Bu hizmet merkezince pratik destek hizmetleri örneğin sigortalı olmayan bir evden yapılan hırsızlıklarda kapı kilitleri/
pencerelerin değiştirilmesi de yer almaktadır.
Mağdur konusunda köklü bir değişim sağlamak üzere ilk önce
“suç mağdurları uzun dönemli siyaset ve tedbirler manzumesini içeren teTBB Dergisi, Sayı 83, 2009
299
Mustafa Tören YÜCEL
makaleler
mel nitelikte strateji plan ve ilkelerin belirlenmesi” ve ikinci olarak mağdur
odaklı bir yaklaşımı normatifleştirmek üzere, Çocuk Koruma Kanunu
gibi “Mağdur Koruma Kanunu” çıkarılmalıdır. Bu kanunda yer alacak
ilkeler arasında; mağdurun ceza yargılaması sonucundan/hükümlünün tahliyesinden bilgilendirilmesi; hükümlülerin şartla tahliyesinde
suç mağdurlarının da düşüncelerine yer verilmesi; mağdurun duyguları ile yaşam koşulları hakkında hükümlünün haberdar edilmesi; Suç
Mağdurlarına Yardım konulu Avrupa Konseyi Rec (2006)814 sayılı Tav14
Avrupa Konseyi Bakanlar Komitesinin (2006)8 sayılı Tavsiye kararı öncesi konu
hakkındaki faaliyetleri şu tavsiyeler ve sözleşmelerle somutlaştırılmıştır:
-Tavsiyeler:
• R(87)21 Sayılı Mağdurlara Yardım ve Mağdurluğun Önlenmesi;
• R(85)11 Sayılı Ceza Kanunu ve Usulü çerçevesinde Mağdurun Konumu.
-Sözleşmeler:
• Şiddet Suçu Mağdurlarına Tazminat Verilmesi Avrupa Sözleşmesi (ETS
No.116, 1983);
• Terörizmin Önlenmesi Avrupa Sözleşmesi(CETS No.196, 2005);
• İnsan Ticaretine Karşı Eylem Avrupa Konseyi Sözleşmesi(CETS No. 197,
2005).
(2006) 8 sayılı Tavsiye Kararına göre,
Mağdur, kusurlu bir eylem sonucu fiziki veya akli bir zarar, duygusal hüzün
veya ekonomik kayıp türü bir zarar gören bir insandır. Mağdur terimi en yakın aile
üyeleri ile doğrudan mağdura bağımlı olanları da kapsamaktadır.
Mükerrir mağdurluk kavramı- aynı kişinin belli bir süre içinde birden fazla suç
eyleminden zarar görmesidir.
İkincil mağdurluk ise suç eylemi sonucu doğrudan oluşan mağdurluk ötesinde
mağdura karşı kurumlar ve kişilerce yakınılan tutumlar anlamına gelmektedir.
İlkeler arasında başlıcaları şöyledir:
• Mağdurlara yönelik koruma hizmetleri ve tedbirleri suçlu kişinin kimliği,
tutuklanması, hakkında kamu davası açılması veya mahkumiyetine bağlı olmamalıdır.
• Yardım, sosyal bakım ve danışmanlık hizmetleri kadar tıbbı bakım, maddi
destek ve psikolojik sağlık bakım hizmetlerini içermelidir.
• Bu hizmetler en azından felaketin hemen sonrası ücretsiz sağlanmalıdır.
• Mağdur ikincil mağduriyetten olabildiğince korunmalıdır.
• Mağdurla temas içinde olan kurumlar ile personeli arasında suçun olumsuz
etkileri ile mağdurluğun ne demek olduğu konusunda anlayış birliğini oluşturmak üzere gerekli tedbirler Devletçe alınmalıdır.
• Bir suçtan hakkında kamu davası açılan veya hükümlü olan kişinin salıverilmesi mağdur için tehlike riski olabildiğinde mağdurun haberdar edilmesi yolunda
bir karar alınabilmelidir.
• Devletçe özellikle mükerrir mağdurluğu belirleme ve mücadele amaçlı siyasetler geliştirilmelidir. Mağdura destek verilmesi ve suçların önlenmesi stratejilerinde, mükerrir mağdurluğun önlenmesi en temel öğe olmalıdır. Bu konuda
personel kadar tikel mağdurların bilinçlendirilmesi yanında kendileri için riskleri
azaltma vasıtaları önerilmeli ve önerilen tedbirlerin yerine getirilmesi için destek
300
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
Mustafa Tören YÜCEL
makaleler
siye Kararı ile Avrupa Birliği’nin 2004/80/EC sayılı Suç Mağdurlarının
Tazmini direktifinin göz önüne alınması düşünülmeli; suç mağdurlarının desteklenmesi ve zararlarının giderilmesi için “suç mağdurları
fonu” oluşturulmalı; bu fona her hükümlünün belli bir miktar(örneğin
250 TL.) ödemesi, gün-para cezalarından bir miktarının aktarılması
hükmü getirilmelidir. Kurulacak mağdur fonu ile Denetimli Serbestlik …
Kanunu’nda yer alan danışmanlık ve yardım hükmü de-facto bir uygulamaya kavuşabilecektir. Sonuçta bu yasal düzenleme ile mağdur ve
yakınları ile tanıkların gereksinmeleri karşılamak işlevi, ceza adaleti
sisteminin odağını oluşturmalıdır.15 Bu doğrultuda “Türk Denetimli
Serbestlik Hizmetlerinde … Mağdurlarla ilgili çalışmaların geliştirilmesi AB
eşleştirme projesi” önemli bir atılım olarak görülmelidir.16
15
sağlanmalıdır.
• Suç mağdurları, faillerin tehditlerine karşı korunmalıdır.
Bkz. M.T.Yücel, Türk Ceza Siyaseti ve Kriminolojisi, TBB, 2007, s. 224.
Liberal Model
Suçun doğası
Ceza yargılama
usulünün amacı
Ceza adaletinin
varlık nedeni
Mağdurun rolü
İnsan haklarının
anlamı
16
Suç, devlet kanunlarının ihlal
edilmesidir.
Devletin suçluyu cezalandırma
hakkının icra edilmesidir.
Geleceğe yönelmektedir: Hukuku
desteklemekte, gelecekte ihlalleri
önleme amacı gütmektedir.
Mağdur sadece tanık olarak önem
taşır ve soruşturma/kovuşturmayı
desteklemek zorundadır
İnsan hakları ceza adalet sistemini
kısıtlamaktadır.
İnsan Haklarına
Odaklı Model
Suç, insan haklarının ihlal edilmesidir.
Mağdurun zararının giderilmesi, potansiyel
mağdurlara güvence verilmesidir.
Günümüz ile ilgilenmektedir: Mağdura
odaklanarak barışı sağlamak amacı
güdülmektedir.
Yargılama usulünde yarar gören bir kişi olarak
mağdur yargılama sürecine taraf olmaktadır.
İnsan hakları ceza adalet sistemine muhtaçtır.
Bu proje kapsamında standartların belirlenmesi; mağdur odaklı müdahale programının belirlenmesi çerçevesinde özellikle “hırsızlık ve gasp”, “aile içi şiddet ” ile
“cinsel suç” mağdurları için koruma programlarının hazırlanması planlanmıştır.
Bkz. II. Uluslararası Denetimli Serbestlik Konferansı (12-13 Mart 2009) Ankara
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
301
İzzet BAŞARA
makaleler
BANKA TEMİNAT MEKTUPLARININ
HUKUKİ NİTELİĞİ
İzzet BAŞARA∗
GİRİŞ
Ticari hayatta bir mal satan, hizmet sunan ya da belirli bir şeyi imal
etme borcu altına giren kişiler, bu edimlerin karşılığını oluşturan bedeli nakden ve peşin olarak alabilecekleri gibi, vadeye de bağlayabilirler.
Bu halde alacaklı borçluyu yeterince tanımıyor ve onun ödeme gücü
hakkında yeterli bilgi sahibi değilse, kendisine bir takım teminatlar verilmesini talep edebilir. Bu çalışmanın konusu olan teminat mektupları
bu tür bir gereksinim sonucu ortaya çıkmış ve uygulamada yaygınlık
kazanmıştır.
Teminat mektubu muhataba hitaben düzenlenir. Kendisine garanti verilen kişiye “muhatap”, lehine teminat mektubu verilen kredili
müşteriye ise “lehdar”, denilir. Bankalar, teminat mektupları ile asıl
sözleşmenin alacaklısı olan muhataba, borçlu konumunda olan lehdarın edimini hiç veya gereği yerine getirmediği takdirde ortaya çıkabilecek zararları karşılamayı taahhüt etmektedirler.
Banka teminat mektupları, genellikle herhangi bir mahkeme kararına veya borçlunun rızasının alınmasına gerek olmaksızın, garanti
alan muhatabın ilk yazılı talebinde derhal ve gecikmeksizin ödenme
taahhüdünü içerdiklerinden, masrafsız ve hızlı bir şekilde paraya çevrilme imkânı verecektir. Bu sebeple uygulamada banka teminat mektupları daha çok tercih edilmektedir.
Banka teminat mektuplarına ilişkin pozitif bir düzenleme mevcut
olmaması sebebiyle hukuki niteliği hususu doktrinde ve uygulamada
*
302
Dazkırı (Afyonkarahisar) Hâkimi.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
İzzet BAŞARA
tartışma konusu olmuştur. Yargıtay’ın 1967 ve 1969 tarihli İçtihadı Birleştirme kararlarından sonra teminat mektuplarının hukuki niteliğinin
garanti sözleşmesi olduğu ağırlıklı olarak kabul edilmiştir. Bu çalışma
kapsamında da teminat mektuplarının garanti sözleşmesi niteliğinde
olduğu esas alınarak kavram ve unsurlar incelenmiştir.
I.
BANKA TEMİNAT MEKTUBU KAVRAMI VE UNSURLARI
A. KAVRAM
Teminat mektuplarının içeriğinin farklı olabilmesi sebebiyle bunlara ilişkin ortak bir tanımın verilmesi mümkün olmamaktadır.1 Nitekim doktrinde yapılan tanımlarda banka teminat mektuplarının hepsinde bulunan ortak özellikler belirtilmektedir.
Akyazan’a göre “borçlunun alacaklıya karşı üzerine aldığı bir edimi
yerine getirmemesi halinde, belirli bir miktar parayı alacaklının ilk talebinde ona derhal ödemeyi kabul ve taahhüt ettiğine dair banka tarafından verilen mektuba banka teminat mektubu denir.”2 Taşpolat’a göre ise, “ teminat
mektubu, bankanın muayyen bir işin gerçekleştirilmesini, bir malın teslimini
veya bir borcun ödenmesini muhataba taahhüt eden müşterisinin, bu taahhüdün evvelce muhatap tarafından saptanan koşullara uygun olarak yerine getirilmemesi halinde belirli bir paranın, banka tarafından muhataba ödeneceğini
garanti altına alan belgedir.”3
Banka teminat mektuplarının hukuki mahiyeti genel olarak garanti sözleşmesi şeklinde kabul edildiğinden, çalışmada kavram ve unsurlar bu kapsamda ele alınacaktır.
Garanti sözleşmelerine ilişkin olarak doktrinde birbirinden farklı
tanımlar yapılmıştır. Tandoğan’a göre, garanti sözleşmesi; garanti verenin, garanti alanın bir teşebbüse girişmesinden veya kendisiyle bir
borç ilişkisine girdiği üçüncü kişinin borcunu ifa etmemesinden doğa-
1
2
3
Barlas, Nami, Türk Hukuk Sisteminde Banka Teminat Mektupları, İstanbul 1986, s. 8;
Şanlı, Cemal/Ekşi, Nuray, Uluslararası Ticaret Hukuku, 5. b., İstanbul 2006, s. 177.
Akyazan, Sıtkı, “Tatbikatta Banka Teminat Mektuplarının Ortaya Çıkardığı Çeşitli
Sorunlar”, BATİDER, C. VII, S. 3, 1974, s. 567.
Taşpolat, Ali, Banka Garantileri, İstanbul 1989, s. 21.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
303
İzzet BAŞARA
makaleler
cak zarar tehlikesini üstlendiği asli nitelikte bir sözleşmedir.4 Reisoğlu
ise garanti sözleşmesini garanti verenin, garanti alanın girişeceği bir
teşebbüsle ilgili olarak, gelecekte gerçekleşmesi az çok şüpheli olan bir
fiilin veya olayın gerçekleşmemesinden doğacak zarar tehlikesini bağımsız bir taahhütle üzerine aldığı bir sözleşme olarak tanımlamıştır.5
Yargıtay’ın yapmış olduğu tanıma göre, “garanti sözleşmesi fer’i nitelikte
olmayan bir sözleşmedir ki garanti veren, garanti alandan bir ivaz elde etmek
için değil, fakat onu teşebbüs veya iş yapmaya yöneltmek amacıyla bağımsız
olarak söz konusu teşebbüs veya işin tehlikelerini kısmen veya tamamen üzerine almaktadır.”6
B. UNSURLARI
Bankaların yaptıkları teminat mektubu sözleşmelerinin garanti
sözleşmesi olarak kabul edilebilmesi için garanti sözleşmelerinde bulunması gereken unsurları ihtiva ediyor olması gerekmektedir. Aksi
takdirde yapılan sözleşme teminat amaçlı bir sözleşme olsa da, garanti
sözleşmesi olamaz. Bir başka ifade ile bankaların yapmış olduğu banka teminat mektubu sözleşmesi, garanti sözleşmesinin varlığı için gerekli olan unsurları taşımaması halinde tamamen geçersiz olmayacak,
yalnızca garanti sözleşmesi olarak değerlendirilemeyecektir.7
Yapılan teminat mektubu sözleşmesinin garanti sözleşmesi olarak
nitelendirilebilmesi için aşağıda belirtilen unsurları taşıması gerekmektedir.
1. Garanti Alanın Belirli Bir Hareket Tarzına Yöneltilmiş Olması
Garanti sözleşmesinde garanti veren, garanti alanı yapma şeklinde olumlu veya yapmama şeklinde olumsuz bir hareket tarzına yö4
5
6
7
Tandoğan, Haluk, Borçlar Hukuku Özel Borç İlişkileri, C. II, 3. b., Ankara 1985, s.
809.
Reisoğlu, Seza, Garanti Mukavelesi, Ankara 1963, s. 9.
Y. 11. HD, 15.10.1985 T., E. 4169/K. 5613, Reisoğlu, Seza, “Banka Teminat Mektuplarında Kayıtsız Şartsız Ödeme Taahhüdü ve Hukuki Sonuçları”, Ticaret Hukuku ve
Yargıtay Kararları Sempozyumu VI, Ankara 1989, s. 69(naklen).
Doğan, Vahit, Banka Teminat Mektupları, 3.b., Ankara 2005, s. 39.
304
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
İzzet BAŞARA
neltmek amacı ile, garanti alanın bu hareket tarzı neticesinde doğması
muhtemel olan zararlarını karşılamayı taahhüt etmektedir. Burada
garanti alanı belirli bir hareket tarzına yöneltmek amacı, garanti sözleşmesini diğer sözleşmelerden ayırmakta ve garanti sözleşmesini karakterize etmektedir.8
2. Rizikonun Üstlenilmesi
Garanti veren, garanti alanı belirli bir hareket tarzına yöneltmek
üzere, bu hareket tarzı neticesinde ortaya çıkabilecek rizikoları üstlenmeyi taahhüt etmektedir. Bir başka ifadeyle, garanti sözleşmesinde,
sözleşme metninde belirtilen ve muhatap için ekonomik açıdan yararlı
bir olayın gerçekleşmemesi veya zararlı bir olayın gerçekleşmesi sonucunda ortaya çıkacak riskler garanti veren tarafından güvence altına alınmaktadır.9 Burada belirtmek gerekir ki, garanti sözleşmesi ile
üstlenilen risklerin hangi ilişkiden kaynaklanabilecek riskler olduğu
taraflarca önceden belirlenmelidir. Taraflar arsında mevcut olan veya
kurulacak olan tüm ilişkilerden doğacak risklerin tek bir garanti sözleşmesi ile garanti altına alınması geçerli kabul edilmemektedir. Dolayısıyla taraflar arasında birden fazla hukuki ilişki mevcut ise, her bir
hukuki ilişkiden doğacak riskler ayrı bir garanti sözleşmesi ile güvence altına alınmalıdır.10
Yargıtay kararlarında da garanti sözleşmesinde garanti verenin
sorumlu olacağı risklerin önceden tespit edilmiş olması gerektiği vurgulanmıştır. Yargıtay’a göre, belirsizliğin garantisi olmaz. Bu itibarla
garanti sözleşmelerinde her ne kadar garanti verenin sorumlu olacağı
limitin gösterilmesine gerek olmadığı kabul edilse de, hangi riskin garanti edildiğinin belirlenmiş olması ya da tereddüde mahal vermeyecek şekilde belirlenebilir nitelikte olması gerekmektedir.11
8
9
10
11
Yavuz, Cevdet, Türk Borçlar Hukuku Özel Hükümler, 7. b., İstanbul 2007, s. 878; Tandoğan, Özel Borç İlişkileri, s. 809–810; Tandoğan, Haluk, Garanti Mukavelesi, Ankara
1959, s. 12; Doğan, s. 39; Reisoğlu, Garanti, s. 17; Tekinalp, Ünal, Banka Hukukunun
Esasları, İstanbul 1988, s. 374.
Doğan, s. 39-40; Reisoğlu, Kayıtsız Şartsız Ödeme Taahhüdü, s. 69; Arkan, Sabih, “ Teminat Mektubu Veren Bankanın Hukuki Durumu”, BATİDER, C. XVI, S. 4, 1992, s.
63; Reisoğlu, Garanti, s. 9; Akyol, Şener, Banka Sözleşmeler (Borçlar Hukuku: Özel
Borç İlişkileri, 3. Fasikül), Kemaleddin Birsen’e Armağan, İstanbul 2001, s. 175.
Tandoğan, Özel Borç İlişkileri, s. 811–812; Doğan, s. 40; Akyol, s. 175.
Doğan, s. 40-41; Akyol, s. 175; Y. 19. HD., T. 23.09.2002, E. 2001/8061, K. 2002/5973
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
305
İzzet BAŞARA
makaleler
3. Bağımsız Bir Yükümlülük Altına Girilmiş Olması
Garanti sözleşmesi ile garanti veren garanti alana karşı bağımsız
bir yükümlülük altına girmektedir. Burada bağımsızlık ile kast edilen,
garanti verenin yükümlülüğünün asıl sözleşmenin varlığına, geçerliliğine ve dava edilebilir olup olmamasına bağlı olmadığıdır.12 Yargıtay
da garanti sözleşmesinde garanti verenin asıl borç ilişkisinden bağımsız bir yükümlülük altına girdiğini kabul etmektedir.13 Aynı şekilde
banka teminat mektuplarında da lehdarın fiilini taahhüt eden bankanın, lehdar ile muhatap arasındaki sözleşmeden bağımsız olarak taahhüt altına girdiği kabul edilmektedir.14
4. İvaz
Garanti sözleşmelerinde ivazın sözleşmenin esaslı unsurlarından olup olmadığı doktrinde tartışma konusu olmuştur. Bu hususta
ileri sürülen bir görüşe göre, garanti sözleşmesi tek tarafa borç yükleyen bir sözleşmedir. Garanti veren rizikoyu bir ivaz karşılığında
yüklenmemiştir.15 Diğer bir görüşe göre ise, garanti sözleşmesi tek tarafa borç yükleyen bir sözleşme olmasına rağmen, bazı hallerde ivazlı
da olabilir. 16
Burada belirtmek gerekir ki, banka teminat mektubu sözleşmesi
lehdarın talebi üzerine garanti veren ile muhatap arasında yapılmakta
ve bu sözleşme ile garanti veren muhataba karşı tek taraflı bir borç
altına girmektedir. Dolayısıyla, garanti verene karşı ancak lehdarın bir
ivaz taahhüdünde bulunmuş olması teminat mektubu sözleşmesini
ivazlı bir sözleşme haline getirmeyecektir. Bankacılık uygulamasında, teminat mektubu sözleşmesi yapan banka belli bir komisyon talep
etmektedir. Ancak banka bu komisyonu teminat mektubu sözleşmesi
yaptığı kişiden değil, lehine teminat mektubu vermeyi üstlendiği kişi12
13
14
15
16
(kazanci.com.tr, E.T: 21.03.2008).
Doğan, s. 42; Tandoğan, Özel Borç İlişkileri, s. 812; Reisoğlu, Garanti, s. 19.
Y. 13.HD, 27.04.1992, T., E. 1992/305, K. 1992/3896www.kazanci.com.tr, E.T:
15.01.2009).
Y.11. HD., 27.12.1990 T., E. 1989/4046, K. 1990/8459; YHGK., 28.02. 1990 T., E. 1990/6-1,
K. 1990/141; YHGK., 14.11.2001 T., E. 2001/11-996, K. 2001/1026; Y. 12. HD., 7.11.2003T., E.
2003/16972, K. 2003/21995( www.kazanci.com.tr, E.T: 15.01.2009).
Reisoğlu, Garanti, s. 22–25; Akyol, s. 175.
Ayrıntılı bilgi için bkz., Doğan, s. 44; Tandoğan, Özel Borç İlişkileri, s. 815 vd.
306
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
İzzet BAŞARA
den talep ettiğinden sözleşme ivazlı hale gelmeyecektir.17
II. BANKA TEMİNAT MEKKTUPLARININ HUKUKİ NİTELİĞİ
Bir hukuki ilişkinin hukuki niteliğinin tespiti, söz konusu ilişkinin
hüküm ve sonuçları bakımından önem arz etmektedir. Hukuki ilişki,
kapsamı içine girdiği hukuk kurallarına göre düzenlenecek, hüküm ve
sonuçlarını doğuracaktır.18
Banka teminat mektuplarına ilişkin bizim hukukumuzda pozitif bir düzenleme mevcut olmaması sebebiyle teminat mektuplarının
hukuki niteliği hususu doktrinde ve uygulamada tartışma konusu olmuştur.
Teminat mektuplarının hukuki niteliği hakkında ileri sürülen görüşlerden biri kefalet sözleşmesi olduğu yönünde iken, bir diğeri garanti sözleşmesi olduğu yönündedir. Bu iki görüşün yanında banka
teminat mektuplarının karma nitelikli veya sui generis bir sözleşme
olduğunu savunanlar da vardır.19
A. KEFALET SÖZLEŞMESİ GÖRÜŞÜ
Kefalet sözleşmesi şahsi teminat akitlerinden biri olarak Borçlar
Kanunu’nun. 483 vd. maddelerinde düzenlenmiştir. Madde 483’e göre,
“kefalet bir akittir ki onunla bir kimse borçlunun akdettiği borcun edasını temin etmeği alacaklıya karşı taahhüt eder.” Borçlar Kanunu’ndaki ifadeden
kefilin alacaklıya karşı asıl borcun ifasını üstlendiği gibi bir sonuç çıksa
da, kefil kefaletten kaynaklanan kendi borcunu ifa eder. Nitekim doktrinde bu tanım düzeltilerek, kefalet sözleşmesi, borçlunun borcunu ifa
etmemesi halinde, bundan kişisel olarak sorumlu olacağını alacaklıya
karşı taahhüt ettiği bir sözleşme olarak tanımlanmıştır.20
17
18
19
20
Reisoğlu, Garanti, s. 24–25; Doğan, s. 44; Tandoğan, Özel Borç İlişkileri, s. 817.
Barlas, s. 26; Erzurumluoğlu, Erzan, “Teminat Mektupları ve Banka Teminat Mektuplarının Hukuki Niteliği”, Ankara İktisadi ve Ticari İlimler Akademisi Dergisi, C. V,
S. 1, 1973, s. 18.
Barlas, s. 26; Doğan, s. 30.
Reisoğlu, Seza, Türk Kefalet Hukuku, Ankara 1964, s. 1; Tandoğan, Özel Borç İlişkileri,
s. 693; Olgaç, Senai, Kefalet, Ankara 1978, s. 11
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
307
İzzet BAŞARA
makaleler
Doktrinde21 ve Yargıtay’ın22 bazı eski kararlarında banka teminat
mektuplarının kefalet sözleşmesi niteliğinde olduğu kabul edilmekteydi. Bu görüşe göre, banka, muhatabın hiçbir zarara uğramayacağını
değil, lehdarın taahhüdünü yerine getirmemesi halinde muhatabın, teminat mektubu sözleşmesinde yer alan miktara kadar uğrayacağı zararları karşılayacağını taahhüt etmektedir. Ayrıca banka, teminat mektuplarında “borçlu ile birlikte müteselsil kefil” sıfatı ile sorumluluk altına
girdiğine de yer vermektedir. Bu sebeple banka teminat mektuplarının
hukuki niteliğinin kefalet sözleşmesi olduğunu kabul etmek gerekir.23
B. GARANTİ SÖZLEŞMESİ GÖRÜŞÜ
Banka teminat mektuplarının hukuki niteliği hususunda ileri sürülen bir diğer görüş, banka teminat mektuplarının garanti sözleşmesi
olduğu yönündedir. Bu görüşü savunanlara göre, banka teminat mektupları üçüncü kişinin fiilini taahhüt niteliğinde olması sebebiyle bir
tür garanti sözleşmesidir. Üçüncü kişinin fiilini taahhüdün düzenlendiği Borçlar Kanunu’nun 110. maddesine göre, “bir üçüncü şahsın fiilini
başkasına taahhüt eden kimse, bu üçüncü şahıs tarafından taahhüdün ifa edilmemesi halinde zarar ve ziyan tediyesine mecburdur.” Banka teminat mektubunda da banka, üçüncü kişi konumunda olan lehdarın edimini ifa
etmemesi veya teminat mektubunda belirtilen diğer risklerin ortaya
çıkması halinde, muhatabın uğrayacağı zararları karşılamayı taahhüt
etmektedir.24 Burada banka teminat mektubunun geçerliliği üçüncü
21
22
23
24
Borçlar Kanunu tasarısında bu yanlış anlaşılmayı önleyecek nitelikli bir kefalet
tanımı yapılmıştır ki buna göre, “kefalet sözleşmesi, kefilin alacalıya karşı borçlunun borcunu ifa etmemesinin sonuçlarından kişisel olarak sorumlu olmayı üstlendiği sözleşmedir.”(BKT m. 581)
Reisoğlu, Garanti, s. 102 vd; Sav, Atilla, “Banka Teminat Mektuplarının Haczi”,
Ankara Barosu Dergisi, 1967, S. 1, s. 48.
Y. TD., 23.1.1968 T, E. 67/1558, K. 400, Doğan, s. 30, dpn. 6 (naklen); Y. TD.
06.12.1959, E. 58, K. 377; Y. TD., 30.04.1959 T, E. 892, K. 1213, Tandoğan, Garanti, s.
35, dpn. 129 (naklen).
Ayrıntılı bilgi i.in bkz., Doğan, s. 30-31; Reisoğlu, Garanti, s. 102 vd. ; Barlas, s. 40.
Ayrıntı bilgi için bkz., Doğan, s. 31; Teoman, Ömer, “Teminat Mektubunu Teyid
Eden Bankanın Hukuki Sorumluluğu”, Ticaret Hukuku ve Yargıtay Kararları Sempozyumu, Ankara 1995, s. 112; Günal, Vural, “Teminat Mektupları”, Ankara Barosu Dergisi, S. 6, 1968, s. 973; Akyazan, Sıtkı, “Teminat Mektuplarında Zamanaşımı”, BATİDER, C. VIII, S. 1, 1975, s. 2–3; Akyol, Şener, Banka Sözleşmeler (Borçlar Hukuku:
Özel Borç İlişkileri, 3. Fasikül), Kemaleddin Birsen’e Armağan, İstanbul 2001, s. 173.
308
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
İzzet BAŞARA
kişinin borcunun varlığından ve geçerliliğinden bağımsızdır.25
Ayrıca teminat mektubu metninde yer alan “protesto keşidesine ve
hüküm istihsaline gerek kalmaksızın ve borçlunun rızasını almaksızın ilk yazılı talepte derhal ve gecikmeksizin” şeklindeki ödeme taahhüdü de banka teminat mektuplarının garanti sözleşmesi olarak nitelendirilmesi
sonucuna götürmüştür.26 Nitekim bu ibareler bankanın, garanti sözleşmesinde olduğu gibi asıl borçtan bağımsız bir yükümlülük altına
girdiğini göstermektedir.27
Garanti sözleşmeleri, teminatı amaçlayan garanti sözleşmesi(kefelet
benzeri garanti sözleşmesi) ve belli bir işe yöneltmeyi amaçlayan saf
garanti sözleşmesi şeklinde bir ayrıma tabi tutulmaktadır. Teminatı
amaçlayan garanti sözleşmelerinde, garanti alanı bir teşebbüse sevk
etmekten ziyade, riske karşı teminat ilk plandadır. Yöneltmeyi amaçlayan saf garanti sözleşmelerinde ise, garanti alanı belli bir teşebbüse
sevk etmek amacıyla bu teşebbüs neticesinde ortaya çıkacak zararların
karşılanacağı taahhüt edilmektedir.28 Bu anlamda banka teminat mektupları, teminatı amaçlayan garanti sözleşmesi olarak nitelendirilebilirler. 29
C. KARMA NİTELİKLİ SÖZLEŞME GÖRÜŞÜ
Karma nitelikli sözleşme görüşüne göre, banka teminat mektuplarının tamamını garanti sözleşmesi veya kefalet sözleşmesi olarak nitelendirmek mümkün değildir. Söz konusu teminat mektubunu kendi
içinde değerlendirmeye tutarak hukuki niteliği tespit edilmelidir. Nitekim tarafların teminat mektubunu kefalet veya garanti sözleşmesi niteliğinde düzenlemeleri mümkün olup, bu konuda kısıtlayıcı bir hük25
26
27
28
29
Reisoğlu, Seza, Banka Teminat Mektupları ve Kontrgarantiler, 4. b., Ankara 2003, s. 69;
Akyazan, Zamanaşımı, s. 2; Aral, Fahrettin, “Banka Teminat Mektuplarının Hukuki
Niteliği ve Kefaletten Farkları”, Fikret Eren’e Armağan, Ankara 2006, s. 136.
Ayrıntılı bilgi için bkz., Reisoğlu, Banka Teminat Mektupları, s. 29.
Reisoğlu, Banka Teminat Mketupları, s. 60; Tekinalp, s. 381; Omağ, Semra, “Banka
Teminat Mektuplarının Hukuki Mahiyeti ve Hükümleri”, BATİDER, C. VI, S. 2,
1971, s. 327.
Tandoğan, Özel Borç İlişkileri, s. 804 vd.; Tekinalp, s. 374; Reisoğlu, Banka Teminat
Mektupları, s. 35; Aral, Fahrettin, Borçlar Hukuku- Özel Borç İlişkileri, 5. b., Ankara
2003, s. 442; Yavuz, s. 872 vd.
Reisoğlu, Banka Teminat Mektupları, s. 36.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
309
İzzet BAŞARA
makaleler
me yer verilmemiştir. Şayet banka, üçüncü şahsın borcunun varlığına,
geçerliliğine ve ifasının mümkün olup olmadığına bağlı olmaksızın
yükümlülük altına girmişse söz konusu teminat mektubunun garanti sözleşmesi, aksi takdirde kefalet sözleşmesi niteliğinde olduğunun
kabulü gerekir.30
D. SUİ GENERİS SÖZLEŞME GÖRÜŞÜ
Bu görüşe göre, banka teminat mektupları, temel fonksiyonları
itibariyle gerek kefalet gerek garanti sözleşmeleri gibi bir müessese olmakla birlikte, hüküm ve sonuçları bakımından kefalet veya garanti
sözleşmesi ile tam olarak uyuşmamaktadır. Bu sebeple, banka teminat
mektuplarının teminat hukuku alanına dâhil sui generis bir sözleşme
olduğu kabul edilmektedir.31
E. YARGITAY’IN GÖRÜŞÜ
Yargıtay banka teminat mektupları ile ilgili olarak 1967 ve 1969
tarihlerinde iki İçtihadı Birleştirme Kararı vermiştir.
13.12.1967 T., E. 1966/16, K.1967/7 sayılı İçtihadı Birleştirme
Kararı’nda32 banka teminat mektupları garanti sözleşmesi olarak nitelendirilmiştir. Bu karara göre; “Bankanın sıfatı teminatı veren olduğundan,
taahhüdü, esas sözleşmeyi yapan taraflardan ve esas akitten ayrı ve tamamen
müstakildir. Bankanın taahhüdü lehdarın borcunun geçerliliğine ve varlığına
bağlı olmaksızın garanti taahhüdü olarak tecessüm eder. Bir kimse, asıl borçlunun ileri sürebileceği itirazlara bakılmaksızın borcun yerine getirilmemesinden doğan zararın tazminini kabul etmesi halinde o kimseye garanti veren
durumundadır. Üçüncü şahsın fiilini garanti eden, yani bu şahsın bir şey
yapacağını başkasına vaat eden şahıs müstakil bir taahhüt altına girmiştir.”
Karardan anlaşıldığı üzere, Yargıtay aslilik-ferilik kıstasından hareket
etmiş ve bankanın taahhüdünün, lehdar ile muhatap arasındaki esas
30
31
32
Tandoğan, Garanti, s. 32–33; Barlas, s. 46.
Akyazan, Çeşitli Sorunlar, s. 571.
Aynı yönde Yargıtay kararları için bkz., Y. 11. HD., 27.12.1990 T., E. 1989/4046, K. 1990/8459; YHGK.,
14.11.2001 T., E. 2001/11-996, K. 2001/1026; Y. 12. HD., 7.11.2003T., E. 2003/16972, K. 2003/21995;
Y. 11. HD.,04.06.2007 T., E. 2006/5679, K. 2007/8483; Y. 11. HD., 21.09.2007 T., E. 2003/12386, K.
2004/8668 (www.kazanci.com.tr, E.T: 15.01.2009).
310
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
İzzet BAŞARA
sözleşmeden bağımsız ve dolayısıyla garanti sözleşmesi niteliğinde olduğu sonucuna varmıştır.
Teminat mektuplarının garanti sözleşmesi niteliğinde olduğuna
ilişkin değerlendirme kararın gerekçesinde yer almasına rağmen, sonuç kısmında yer almamış olması sebebiyle ilk derece mahkemeleri
teminat mektuplarını kefalet sözleşmesi olduğu yönünde kararlar vermeye devam etmiştir. 33
Yargıtay uygulamadaki bu belirsizliği ortadan kaldırmak için 1969
tarihinde ikinci bir İçtihadı Birleştirme Kararı34 vermiştir. Kararın sonuç kısmında, “Muvakkat ithal yoluyla ithal edilen malların tayin edilen
süre içerisinde yurt dışına çıkarılmaması halinde bu eşya için gümrük vesaire
vergi ve resmi olarak tahakkuk ettirilen paranın gümrük ida­resinin her zaman
yapabileceği yazılı istek üzerine, derhal ve herhangi bir itiraz veya hüküm
istihsaline mahal kalmaksızın ödemekte bankanın borçlu ile birlikte müşterek
ve müteselsil kefil sıfatıyla zamin olduğuna dair bankalar tarafından gümrük
vergisi borçlusu lehine ve fakat borçlu ile değil de diğer şahıslarla yapılan bir
akde dayanarak gümrük idaresine verilen teminat mektupları mahiyet itibariyle Borçlar Kanunu’nun 110. maddesinde sözü edilen üçüncü şahsın fiilini
taahhüt niteliğinde bir garanti akdi olduğu ...” hükme bağlanmıştır.
Söz konusu kararın gerekçe kısmında ise şu ifadelere yer verilmiştir; “Banka gümrük idaresine karşı onun isteği üzerine, hiçbir itiraz dermeyan etmeden ve hüküm istihsaline mahal kalmadan bu parayı ödemeyi kabul
etmekle esas borcun hukuken mevcut, muteber ve dava edilebilir olduğuna
dair kefilin Borçlar Kanunun 497. maddesine göre ileri sürmekle mükellef olduğu def’ileri dermeyan etmekten feragat etmek suretiy­le asıl borçtan müstakil
olarak bir taahhüt altına girmiş durumda­dır. Asıl borçlu bu def’ileri dermeyan etmek hakkını haiz ve kefil de kanunen buna mecbur olduğu halde banka
bunları ileri sürmek­ten feragat etmek suretiyle asıl borçludan da daha ağır bir
külfet altına girmiş durumdadır. Kefil, asıl borçludan fazla mükellefiyet altına
giremez. Bu sebeple def’ilerden bidayette feragat bu şartın hükümsüzlüğünü
icap ettirmeyip akdin vasfını tayinde bir kıstas olarak alınması gerekmektedir.
Borçlar Kanunu’nun 497. maddesi uyarınca bu şart hükümsüz sayılarak akdin kefalet akdi olarak nitelendirilmesine ilişkin görüş ile sözü edilen (itirazsız
ve hükümsüz) ödeneceğine dair şart def’ilerden feragat tazammum eden bir
33
34
Doğan, s. 33.
YİBK. T. 11.6.1969, E. 1969/4, K. 1969/6;www.kazanci.com.tr (E.T: 15.01.2009).
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
311
İzzet BAŞARA
makaleler
şart olmayıp, tediyeyi kolaylaştıran ve ödemenin hemen yapılmasını temine
matuf bir şart olduğuna ilişkin görüş çoğunluk tarafından benimsenmeyerek
mektubun bu niteliğini vasfını tayinen de kâfi görülmüştür.”
Yargıtay daha sonraki tarihte verdiği bir başka kararında, teminat
mektubunda “müşterek ve müteselsil kefil” ifadelerine yer verilmişse de,
metinde yer alan “protesto keşidesine, istihsaline, borçlunun rızasını almaya gerek kalmaksızın ilk yazılı talepte derhal ödeme” şeklindeki taahhüdü
dikkate alarak, banka teminat mektubunu garanti sözleşmesi olarak
nitelendirmiştir.35
Karşılaştırmalı hukukta ve Türk hukukunda teminat mektuplarına ilişkin pozitif bir düzenlemeye yer verilmediğinden, taraflar irade
serbestîsi çerçevesinde, teminat mektuplarını garanti sözleşmesi niteliğinde yapabilecekleri gibi, kefalet sözleşmesi niteliğinde de yapabilirler. Bu sebeple teminat mektuplarını bir bütün olarak kefalet veya
garanti sözleşmesi olarak nitelendirmek yerine metinden hareketle
hukuki niteliğinin tespiti yerinde olacaktır.36 Eğer bankanın verdiği teminat ile temel ilişki birbiriyle bağımlı ise, bu durumda kefalet sözleşmesi niteliğinde bir teminat mektubundan, arada herhangi bir bağımlılık söz konusu değil ise, garanti sözleşmesi niteliğinde bir teminat
mektubundan söz edilebilir.
Teminat mektuplarını bir bütün olarak kefalet veya garanti sözleşmesi olarak nitelendirmek pek uygun olmasa da, bankacılık uygulamasında teminat mektuplarının genellikle garanti sözleşmesi nite35
36
Y. 11. HD. 17.05.1983 T., E. 1983/2462, K.1983/2617(www.kazanci.com.tr, E.T:
15.01.2009). Doktrinde, Yargıtay’ın teminat mektuplarının metinlerinde yer alan“ilk
yazılı talepte derhal ödeme” veya hiçbir itiraz ve def’i ileri sürmeksizin ödeme”
ibarelerinden hareketle teminat mektuplarının garanti sözleşmesi olarak nitelendirilmesi yönündeki görüşü isabetli bulunmamıştır. Zira itiraz ve def’ilerden başlangıçta feragat kefalet sözleşmeleri bakımından emredici nitelikteki hükümlere aykırılık teşkil etmez. Dolayısıyla teminat mektuplarının metninde “ilk talepte ödeme”
veya hiçbir itiraz ve def’i ileri sürmeksizin ödeme” ibarelerine yer verilmiş olması
halinde, teminat mektuplarını doğrudan garanti sözleşmesi olarak nitelendirmek
yerine, garanti sözleşmesi olduğu yönünde aksi ispat edilebilir bir karine olarak
kabul etmek yerinde olacaktır (Barlas, s. 47; Doğan, s. 36). Kocaman ise, “ilk talepte
ödeme” kaydı garanti sözleşmesinin varlığını kesin olarak göstermediğini, ancak
“hiçbir itiraz ve def’i ileri sürmeksizin ödeme” kaydının fer’i nitelikte olmayan garanti sözleşmesinin varlığını kesin olarak gösterdiğini kabul etmektedir(Kocaman,
Arif, “Banka Teminat Mektuplarının Hukuki Niteliği Üzerine”, BATİDER, C. XV,
S. 3, 1990, s. 64; aynı yönde bkz., Arkan, s. 63 ).
Doğan, s. 36; Reisoğlu, Banka Teminat Mektupları, s. 79.
312
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
İzzet BAŞARA
liğinde yapılması ve doktrinde de ağırlıklı olarak garanti sözleşmesi
niteliğinde kabul edilmesi sebebiyle bu çalışmada teminat mektuplarının garanti sözleşmesi niteliğinden hareketle konu incelenecektir.
F. GARANTİ SÖZLEŞMESİ OLARAK NİTELENDİRİLEN BANKA TEMİNAT MEKTUPLARININ KEFALETTEN FARKLARI
Yukarıda da belirtildiği gibi günümüzde gerek Yargıtay kararlarında gerekse doktrinde banka teminat mektuplarının garanti sözleşmesi niteliğinde olduğu genel kabul gören bir anlayış olmasına rağmen, önceleri teminat mektuplarının kefalet sözleşmesi niteliğinde olduğu kabul edilmekteydi.37 Bu sebeple bu iki sözleşme türü arasındaki
farkların incelenmesinde fayda vardır.
İlk olarak, geçerli bir kefalet sözleşmesinden bahsedebilmek için
sözleşmenin yazılı olarak yapılmış olması gerekir (BK m. 484). Borçlar Kanunu’nun bu hükmü ile kefaletin geçerliliği yazılı olarak yapılmış olması şartına bağlanarak, şekil şartı ispat şartı değil, geçerlilik
şartı olarak öngörülmüştür. Garanti sözleşmeleri bakımından kefalet
sözleşmelerinde olduğu gibi bir şekil şartı aranmaz. Borçlar Kanunu
madde 11’e göre; kanunda aksine hüküm bulunmadıkça sözleşmenin
geçerliliği şekil şartına bağlı değildir. Dolayısıyla kanunda hakkında
düzenleme bulunmayan garanti sözleşmesi bakımından da Borçlar
Kanunu’nun 11. maddesinde öngörülen şekil serbestliği ilkesi geçerlidir. Yargıtay da ilgili kararında garanti sözleşmesinin geçerli olarak
kurulabilmesi için taraf iradelerinin birleşmesinin yeterli olacağını
belirtmiştir.38
Borçlar Kanunu’nun 484. maddesinde kefaletin geçerliliği yazılı
olarak yapılmış olmasının yanında, ayrıca kefilin sorumlu olacağı miktarın da gösterilmesi şartına bağlanmıştır. Eğer kefalet sözleşmesinde
kefilin sorumlu olacağı miktar tespit edilmemiş ise, yapılan kefalet söz37
38
Reisoğlu, Garanti, s. 102 vd; Tandoğan, Garanti, s. 35.
Reisoğlu, Banka Teminat Mektupları, s. 75; Taşpolat, s. 109; Doğan, s. 53; Tekinay,
Selahattin Sulhi/Akman, Sermet/Burcuoğlu, Haluk/Altop, Atilla, Borçlar Hukuku Genel Hükümler, C. I, İstanbul 1985, s. 314; Aral, Teminat Mektupları, s. 135; Y.
11. HD., 27.02. 1990 T., E.1989/4046, K. 1990/8459 (www. kazanci.com.tr, E. T:
17.01.2009).
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
313
İzzet BAŞARA
makaleler
leşmesi geçersiz olacaktır.39 Şekil serbestîsinin hâkim olduğu garanti
sözleşmelerinde ise kefaletten farklı olarak, garanti verenin sorumlu
olacağı azami miktarın gösterilmesine gerek yoktur.40 Yargıtay da garanti sözleşmesinde garanti verenin sorumlu olacağı miktarın gösterilmesine gerek olmadığı görüşündedir. Yargıtay kararlarında her ne
kadar garanti verenin sorumluluğunun gösterilmesine gerek olmadığı
kabul edilse de, hangi riskin garanti edildiğinin gösterilmesi gerektiği,
belirsizliğin garantisi olmayacağı görüşü benimsenmiştir.41
Kefalet sözleşmesinde kefilin borcu asıl borca bağlı fer’i bir borçtur
(BK m. 485). Kefaletin fer’i bir borç olması sebebiyle kefalet sözleşmesinin geçerliliği temel borç ilişkisinin geçerliliğine bağlıdır. Asıl borç
ilişkisinin herhangi bir sebeple sona ermesi halinde, kefilin borcu da
sona erecektir (BK m. 492).42 Garanti sözleşmesinde garanti verenin
39
40
41
42
BK’nın bu hükmü Yargıtay kararlarında daha esnek bir yoruma tabi tutulmuştur.
Buna göre, özellikle banka kredi kartı sözleşmelerinde, kefilin sorumlu olacağı limit rakamsal olarak gösterilmemiş, ancak kart sahibinin harcama limitine yollama
yapılarak kefilin sorumlu olacağı azami miktar belirtilmişse kefalet sözleşmesinin geçerli olduğu kabul edilmiştir. Hatta kredi kartı sözleşmesine atıf yapılmamış, sadece kredi kartı sahibinin harcama limiti gösterilmişse, kefilin de bu limit
dâhilinde sorumlu olacağı ve kefalet sözleşmesinin geçerli olduğu kabul edilmiştir
(Y . 19. HD., 15.03.2002 T., E. 2001/ 1052, K. 2002/1842; Y. 11. HD.,28.05.2002T.,
E. 2002/2649, K.2002/5315, www.kazanci.com.tr, E.T: 17.01.2009). Yargıtay azınlıkta olan bazı kararlarında ise, asıl borç tutarının belirli olmasına karşın, kefilin
sorumlu olacağı azami miktar belirlenmeden yapılan kefalet sözleşmesinin geçersiz olduğunu kabul etmiştir(Y 13. HD., 23.06.2003 T., E.2003/2543, K. 2003/8151;
Y. 13.HD., 15.10.2004 T., E.2004/12253, K.2004/14567,www.kazanci.com.tr, E.T:
17.01.2009). Belirtmek gerek ki, Yargıtay’ın kefilin sorumlu olacağı azami miktarın
belirlenmeden yapılan kefalet sözleşmesini geçersiz sayması yönündeki yaklaşımı daha yerindedir. Çünkü kefalet sözleşmelerinde kefilin sorumlu olacağı azami
miktarın gösterilmesi ile kefil sorumlu olacağı miktarı bilecek ve buna göre kefil
olup olmamaya karar verecektir. Dolayısıyla ne kadar meblağla sorumlu olduğunu bilmeyen, sözleşmede yapılan atıftan bunu hesaplayacak kadar bilinçli olmayan kişi, kolayca kandırılarak kefalet sözleşmesi yapmaya ikna edilmekte ve bunun sonucunda ödeyemeyeceği bir yükümlülük altına girmektedir. Yalnızca dostane ilişkiler dolayısıyla kefil olan kişilerin bu şekilde mağdur olmasını önlemek
amacıyla kefalet sözleşmesi yapılırken kefilin sorumlu olacağı azami miktar açıkça
gösterilmelidir.
Reisoğlu, Garanti, s. 66; Kuntalp, Erden, “ Yargıtay Kararları Işığında Kredi Kartı”,
Ticaret Hukuku ve Yargıtay Kararları Sempozyumu XIII, Ankara 1996 s. 299; Taşpolat,
s. 109; Tekinay/Akman/Burcuoğlu/Altop, s. 314; Aral, Borçlar Hukuku, s. 443.
Y. 19. HD.,23.09.2002 T., E.2001/8061,K. 2002/5973(www.kazanci.com.
tr,E.T:17.01.2009 ).
Reisoğlu, Banka Teminat Mektupları, s. 76; Doğan, s. 56; Tandoğan, Garanti, s. 19-20;
314
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
İzzet BAŞARA
borcu ise fer’i nitelikte olmayan bir borçtur. Garanti veren bağımsız bir
taahhütte bulunmuştur. Dolayısıyla asıl borcun sona ermesi mutlak
suretle garanti verenin borcunun da sona ermesi sonucunu doğurmaz.
Eğer asıl borcun sona ermesi, garanti altına alınan rizikoyu da sona
erdiriyorsa, bu takdirde garanti verenin borcu da sona erecektir. Buna
karşılık yalnızca asıl borcu sona erdirecek nitelikte bir neden varsa,
(örneğin; borçlunun ehliyetsizliği gibi) asıl borç sona ermesine rağmen
garanti verenin borcu geçerli kalmaya devam edecektir.43 Yargıtay kararlarında da garanti verenin borcunun fer’i nitelikte olmadığı kabul
edilmiştir. Yargıtay’a göre; “garanti sözleşmesi fer’i nitelikte olmayan bir
sözleşmedir. Garanti veren işin tehlikesini ( riskini) fer’i olmayan, bağımsız
bir taahhütle kısmen veya tamamen üzerine almaktadır.”44
Kefalet sözleşmesinin fer’i niteliğinin bir sonucu olarak, kefil asıl
borçluya ait def’ileri alacaklıya karşı ileri sürme hakkına sahiptir; hatta bu kefil için bir külfettir (BK m. 497/II). Garanti sözleşmesinde ise,
garanti veren asıl borçluya ait def’ileri alacaklıya karşı ileri süremez.45
Zira garanti sözleşmesi ile garanti veren asıl borçtan bağımsız bir borç
üstlenmiştir.
Kefalet sözleşmesinde kefil ödediği borç oranında alacaklının haklarına halef olur (BK m. 496). Garanti sözleşmelerinde böyle bir halefiyet ilişkisinden ve rücu hakkından bahsedilemez. Çünkü garanti
veren asıl borçtan bağımsız olarak, garanti edilen riskin gerçekleşmesi
halinde kendi borcunu ödemektedir. 46
43
44
45
46
Tekinay/Akman/Burcuoğlu/Altop, s. 309.
Doğan, s. 56; Taşpolat, s. 109; Reisoğlu, Banka Teminat Mektupları, s. 76; Erzurumluoğlu, s. 125; Tandoğan, Garanti, s. 19 vd.; Aral, Teminat Mektupları, s. 135-136.
Y. 13. HD., 27.04.1992 T., E. 1992/305, K. 1992/3896 (www.kazanci.com.tr, E. T:
14.01.2009).
Tandoğan, Garanti, s. 31; Kahyaoğlu, Emin Cem, Banka Garantileri, İstanbul 1996,
s. 31; Reisoğlu, Banka Teminat Mektupları, s. 77; Taşpolat, s. 109; Tekinay/Akman/
Burcuoğlu/Altop, s. 315; Aral, Teminat Mektupları, s. 136.
Doğan, s. 57; Reisoğlu, Banka Teminat Mektupları, s. 77; Taşpolat, s. 109; Tandoğan,
Garanti, s. 32; Tekinay/Akman/Burcuoğlu/Altop, s. 314; Aral, Borçlar Hukuku, s.
443.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
315
İzzet BAŞARA
makaleler
SONUÇ
Ticari hayatın hızla gelişmesine paralel olarak ortaya çıkan karşılıklı edimlerin güvence altına alınması ihtiyacı, bir takım teminat
mekanizmalarının geliştirilmesi sonucunu doğurmuştur. Günümüzde
bu güvencelerin en yaygın olanı banka teminat mektuplarıdır. Bankaların mali açıdan güven veren bir kurum olması ve özellikle “ilk
talepte ödeme” kaydını içeren banka teminat mektuplarının lehdar ile
muhatap arasındaki temel ilişkiden bağımsız bir ödeme taahhüdünde
bulunması dolayısıyla banka teminat mektupları uygulamada ağırlıklı
olarak tercih edilen teminat türü olmuştur.
Banka teminat mektuplarının doktrinde ve uygulamada başlangıçta kefalet sözleşmesi niteliğinde olduğu kabul edilmekteydi. Ancak
Yargıtay’ın 1967 ve 1969 tarihi İçtihadı Birleştirme Kararları ile birlikte
bankanın, lehdar ile muhatap arasındaki asıl borç ilişkisinden bağımsız bir teminat taahhüdünde bulunduğu dolayısıyla teminat mektubunun garanti sözleşmesi niteliğinde olduğu sonucuna varılmıştır.
KAYNAKLAR
Akyazan, Sıtkı, “Teminat Mektuplarında Zamanaşımı”, Banka ve Ticaret
Hukuku Dergisi, Cilt VIII, S. 1, 1975, s. 1-13(Zamanaşımı).
Akyazan, Sıtkı, “Tatbikatta Banka Teminat Mektuplarının Ortaya Çıkardığı Çeşitli Sorunlar”, Banka ve Ticaret Hukuku Dergisi, Cilt VII, Sayı 3,
1974, s. 567–579 (Çeşitli Sorunlar).
Akyol, Şener, Banka Sözleşmeleri (Borçlar Hukuku: Özel Borç İlişkileri, 3.
Fasikül), Kemaleddin Birsen’e Armağan, İstanul, 2001.
Aral, Fahrettin, Borçlar Hukuku - Özel Borç İlişkileri, 5. Bası, Ankara, 2003
(Borçlar Hukuku).
Aral, Fahrettin, “Banka Teminat Mektuplarının Hukuki Niteliği ve Kefaletten Farkları”, Fikret Eren’e Armağan, Ankara, 2006, s. 131-143(Banka
Teminat Mektupları).
Arkan, Sabih, “Teminat Mektubu Veren Bankanın Hukuki Durumu”,
Banka ve Ticaret Hukuku Dergisi, Cilt XVI, Sayı 4, 1992, s. 59-84.
Barlas, Nami, Türk Hukuk Sisteminde Banka Teminat Mektupları, İstanbul,
1986.
Doğan, Vahit, Banka Teminat Mektupları, 3.bası, Ankara, 2005.
Erzurumluoğlu, Erzan, “Teminat Mektupları ve Banka Teminat Mektuplarının Hukuki Niteliği”, Ankara İktisadi ve Ticari İlimler Akademisi Der-
316
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
İzzet BAŞARA
gisi, Cilt V, Sayı1, 1973, s. 121-133.
Günal, Vural, “Teminat Mektupları”, Ankara Barosu Dergisi, 1968, Sayı 6,
s. 969-973.
Kahyaoğlu, Emin Cem, Banka Garantileri, İstanbul, 1996.
Kocaman, Arif; “Banka Teminat Mektuplarının Hukuki Niteliği Üzerine”,
Banka ve Ticaret Hukuku Dergisi, Cilt XV, Sayı 3, 1990, s. 49-66.
Kuntalp, Erden, “Yargıtay Kararları Işığında Kredi Kartı”, Ticaret Hukuku
ve Yargıtay Kararları Sempozyumu XIII, Ankara, 1996, s. 273-310.
Olgaç, Senai, Kefalet, Ankara, 1978.
Omağ, Semra, “Banka Teminat Mektuplarının Hukuki Mahiyeti ve Hükümleri”, Banka ve Ticaret Hukuku Dergisi, Cilt VI, Sayı 2, 1971, s. 325342.
Reisoğlu, Seza, Banka Teminat Mektupları ve Kontrgarantiler, 4. Bası, Ankara, 2003.
Reisoğlu, Seza, Garanti Mukavelesi, Ankara, 1963(Garanti).
Reisoğlu, Seza, Türk Kefalet Hukuku, Ankara, 1964(Kefalet).
Reisoğlu, Seza, “Banka Teminat Mektuplarında Kayıtsız Şartsız Ödeme
Taahhüdü ve Hukuki Sonuçları”, Ticaret Hukuku ve Yargıtay Kararları
Sempozyumu VI, Ankara, 1989, s. 67-79 (Kayıtsız Şartsız Ödeme).
Sav, Atilla, “Banka Teminat Mektuplarının Haczi”, Ankara Barosu Dergisi,
1967, Sayı 1, s. 48-50.
Şanlı, Cemal/Ekşi, Nuray, Uluslararası Ticaret Hukuku, 5. Bası, İstanbul,
2006.
Tandoğan, Haluk, Borçlar Hukuku Özel Borç İlişkileri, Cilt II, 3. bası, Ankara, 1985 (Özel Borç İlişkileri).
Tandoğan, Haluk, Garanti Mukavelesi, Ankara, 1959(Garanti).
Taşpolat, Ali, Banka Garantileri, İstanbul, 1989.
Tekinalp, Ünal, Banka Hukukunun Esasları, İstanbul, 1988.
Tekinay, Selahattin Sulhi/Akman, Sermet/Burcuoğlu, Haluk/Altop, Atilla, Borçlar Hukuku Genel Hükümler, Cilt 1, İstanbul, 1985.
Teoman, Ömer, “Teminat Mektubunu Teyid Eden Bankanın Hukuki Sorumluluğu”, Ticaret Hukuku ve Yargıtay Kararları Sempozyumu, Ankara, 1995, s. 107-119.
Yavuz, Cevdet, Türk Borçlar Hukuku-Özel Hükümler, 7. bası, İstanbul,
2007.
www.kazanci.com.tr.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
317
Gülnur ERDOĞAN
makaleler
MOBBİNG
(İŞYERİNDE PSİKOLOJİK TACİZ)
Gülnur ERDOĞAN∗
GİRİŞ
Günümüzde oldukça sık karşılaşılan, ancak ne olduğu pek bilinmeyen bir kavram olan mobbing, sosyal yaşantının olduğu her
yerde karşımıza çıkmakta ve üzerinde pek düşünülmeyerek, olağan
karşılanmaktadır.1
Sözlük anlamı olarak ise mobbing (Latincede; psikolojik şiddet,
baskı, kuşatma, taciz, rahatsız etme veya sıkıntı vermek), özellikle
hiyerarşik yapılanmış gruplarda ve kontrolün zayıf olduğu örgütlerde, gücü elinde bulunduran kişinin ya da grubun, diğerlerine psikolojik yollardan, uzun süreli sistematik baskı uygulamasıdır, şeklinde
tanımlanmaktadır.2
Ancak bir işyerinde çalışan kişilerin sinirlendiği, kavga ettiği,
tartıştığı her olayı mobbing olarak nitelendirmek mümkün değildir.
Mobbing olabilmesi için bir anlık bir eylem ya da davranıştan ziyade
sistematik bir hareket gerekmektedir.
I. KAVRAM
Latince “mobile vulgus” sözcüğünden gelen “mobbing” kelimesi,
kararsız, kalabalık, şiddete yönelmiş topluluk gibi anlamlar taşımaktadır ve İngilizce’de ise “mob” eylemi, bir yerde toplanmak, saldırmak
*
1
2
Av. İzmir Barosu..
Laçiner, Vedat, Mobbing (İşyerinde Psikolojik Taciz), USAK Stratejik Gündem
(USG), 24 Nisan 2006. http://www.mobbingturkiye.net/index.php?option=com_
content&task=view&id=162&Itemid=96 (Erişim: 10.10.2008).
http://tr.wikipedia.org/wiki/mobbing (Erişim:10.10.2008).
318
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
Gülnur ERDOĞAN
makaleler
ve rahatsız etmek anlamında kullanılmaktadır.3
Mobbing kavramı, ilk olarak 1960’lı yıllarda Avusturyalı bilim
adamı Kondrad Lorenz tarafından hayvanların kendi aralarında veya
sürü dışı bir yabancıya karşı uyguladıkları taciz davranışını tanımlamak için kullanılmıştır. Sonraki yıllarda ise İsveç’li bilim adamı Dr.
Peter Paul Heinmann okul yaşantısında öğrenciler arasında görülen
zorbalık ve taciz olaylarını ele alarak, 1972 yılında İsveç’te Mobbing:
Group Violence among Children adlı kitabını yayınlamış ve çocuklar
arasında görülen zorbalık ve şiddet hareketlerinin önü alınamazsa
mobbing nedeniyle kurbanların ümitsizlik ve korku arkasından intihara yönelebildiğini vurgulamıştır.4
1980’li yıllarda ise Dr. Heinz Leymann, mobbing terimini iş hayatındaki baskı, şiddet ve yıldırma hareketlerini tanımlamak için kullanmış ve “Mobbing, duygusal bir saldırıdır. Bir veya birkaç kişi tarafından diğer bir kişiye yönelik olarak düşmanca ve ahlak dışı yöntemlerle sistematik bir
biçimde uygulanan psikolojik bir terördür(1976)” şeklinde tanımlamıştır.5
Mobbing kavramı zaman zaman, benzer kavram olan bullying ile
karıştırılmaktadır.
Leymann (1990) “mobbing”, Adams (1992) da “bullying” kelimesini
birlikte çalışan kişilerin belli bir kişiye karşı tekrarlanan agresif ve zararlı davranışlarını tanımlamak için kullanmış, ... Leymann (1997) bu
konudaki terminolojik karışıklığın ortadan kalkması için; okul örgütleri
için “bullying”, işyerleri için ise “mobbing” kelimesini önermiş, mobbingin daha sofistike6 davranışlarla karakterize olduğunu belirtmiştir.7
İçinde fiziksel cebri de barındıran bir zorbalığı ifade eden bullying,
okullarda uygulanan ve ‘sürekli kusur bulma’, ‘bireyi küçük düşürme’ anlamında da kullanılmaktadır.8
3
4
5
6
7
8
Eser, Oktay; Mobbing Kavramının Türkçe Serüveni.
http://turkoloji.cu.edu.tr/YENI%20TURK%20DILI/oktay_eser_mobbing_kavrami.pdf (Erişim:10.10.2008).
Eser.
Eser.
Karmaşık.
Özaşçılar, Mine/ İşkol Fidan, Merve/ Sevimli Yurtseven, Sevda / Ziyalar, Neylan,
Mobbing (İşyerinde Psikolojik Taciz, Güncel Hukuk Dergisi. http://www.insankaynaklari.com/ikdotnet/icerikdetay.aspx?KayitNo=9757 (Erişim: 10.10.2008).
Psikolojik Yıldırma-Bullying ve Mobbing. http://www.mobbingturkiye.net/index.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
319
Gülnur ERDOĞAN
makaleler
II.MOBBİNG DAVRANIŞ TÜRLERİ VE ÖZELLİKLERİ
Aslında Mobbing, sistematik olarak bireyin iş yaşamında psikolojik tacize uğramasıdır ve davranışın kaynağı bir olaya değil, bir kişiye
odaklanmıştır. Mobbingin en belirgin özelliklerini;
• Kasıtlı olarak yapılması,
• Sistematik olarak tekrarlanması,
• Uzun bir zamandan beri (en azından altı ay) devam ediyor
olması,9
• Çalışanı işyerinden uzaklaştırmayı amaç edinmesi,10 oluşturmaktadır.
Mobbinge kimlerin maruz kaldığı ya da mobbing mağdurlarının
kim olduğu sorusuna gelince ise tanımdan da anlaşıldığı üzere, mağdur ekonomik, kültürel, fiziksel veya herhangi yönden daha zayıf olan
çalışandır ve psikolojik tacizi yapan ise bazen işveren, bazen amir bazen de bir başka bir işçi olmaktadır.
• Yalnız bir kişi,
• Farklı bir kişi,
• Başarılı bir kişi
• Yeni gelen bir kişi (Huber, 1994), mobbing mağduru olma riski
altında bulunan kişiler olarak tanımlanmaktadır. Ayrıca (Niedle), yaş,
cinsiyetin, iş sektörü ve meslek türü gibi değişkenlerin mobbing mağduru olma riskini etkilediğini düşünülmektedir. Bu varsayıma göre
(Niedle’ın varsayımı) yaş arttıkça mobbing mağduru olma riski artmakta, cinsiyet, iş sektörü ve meslek türü bağlamında ise anlamlı bir
farklılık görülmemektedir. Ancak sağlık çalışanlarının, öğretmenlerin,
ev işlerine yardım edenlerin daha fazla mobbing mağduru olduğu
saptanmıştır (Niedle, 1995).11
Dr. Heinz Leymann 45 ayrı mobbing davranışı tanımlamış ve bu
9
10
11
php?option=com_content&task=view&id=197&Itemid=96 (Erişim: 10.10.2008).
Laçiner.
http://www.mobbingturkiye.net/index.php?option=com_content&task=view&i
d=173&Itemid=9 (Erişim:10.10.2008).
Mobbing (İş Yerinde Psikolojik Taciz). http://www.insankaynaklari.com/ikdotnet/icerikdetay.aspx?KayitNo=9757 (Erişim:10.10.2008).
320
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
Gülnur ERDOĞAN
makaleler
davranışları da özelliğine göre 5 grupta toplamıştır.12 Bu gruplar işyerinde psikolojik tacize uygulanacak olursa;
1. Grup: Kendini Göstermeyi ve
İletişim Oluşumunu Etkilemek
Bu grupta, amir çalışanın kendini gösterme olanaklarını kısıtlar,
sözünü sürekli keser, çalışana bağırır ve yüksek sesle azarlar, yaptığı
işi sürekli eleştirir vb.
2. Grup: Sosyal İlişkilere Saldırılar
Çevredeki insanlar çalışanla konuşmaz, çalışanın başkalarına ulaşması engellenir ve sanki orada değilmiş gibi davranılır vb.
3. Grup: İtibara Saldırılar
İnsanlar çalışanın arkasından kötü konuşur, asılsız söylentiler çıkarılır ve çalışan gülünç durum düşürülür, cinsel imalar yapılır vb.
4. Grup: Kişinin Yaşam Kalitesi ve
Mesleki Durumuna Saldırışlar
Çalışan için hiçbir özel görev yoktur, verilen işler geri alınır, çalışana anlamsız işler verilir ve işi sürekli değiştirilir, mali yük getirecek
genel zararlara sebep olunur vb.
5. Grup: Kişinin Sağlığına Doğrudan Saldırılar
Çalışan fiziksel olarak ağır işler yapmaya zorlanır, fiziksel şiddet
tehditleri yapılır, (ör: fiziksel zarar, doğrudan cinsel taciz vb.)
III.MOBBİNG NEDENLERİ
Mobbingin işyerlerinde ortaya çıkma nedenleri üzerine yapılan
araştırmalar, yanlış personel seçimi ve işe alımı, dönemsel işçi istihdamı, işyerindeki bazı mevkilerin elde edilebilmesi için yaşanan rekabet
12
Laçiner.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
321
Gülnur ERDOĞAN
makaleler
gibi nedenleri ortaya çıkarmıştır. Ancak sadece bu nedenlerin mobbinge yol açtığını söylemek mümkün değildir. Bazı örgütsel ve yönetsel
nedenler de mobbing sebebidir;13
• Psikolojik tacizin, disiplinin ve verimin artırılmasında araç olarak kullanılması,
• İnsan kaynakları masraflarının düşürülmek istenmesi,
• Hiyerarşik yapı,
• İletişim kanallarının zayıflığı,
• Sorunları çözme ya da yönetmedeki yetersizlikler,
• Şikâyet prosedürünün işletilememesi,
• Liderlik vasıflarında zayıflık,
• Birini suçlama ve suçlu bulmaya dair toplumsal alışkanlıklar,
• Takım çalışması anlayışının olmaması ya da düşük olması,
• Örgüt içi eğitimlerin önemsenmemesidir.
IV.MOBBİNG SÜRECİ
Mobbing, bir iş yerinde birden bire ortaya çıkmamaktadır.
Bu davranış şekli bir süreç halinde devam etmekte ve çeşitli psikolojik faktörler ortaya çıkmakta, mobbing mağdurunu olumsuz biçimde etkilemektedir. Bir iş yerinde ortaya çıkan mobbing, tanımlama,
anlaşmazlık, saldırganlık, kurumsal güç ve işe son verme aşamalarından geçmektedir.14
A. Tanımlama
Bu aşamada mobbing mağduru, “asi”, “muhalif”, “öteki” veya “psikolojik sorunları olan” biri olarak tanımlanmakta ve damgalanmaktadır.
13
14
Tınaz, Pınar, İşyerinde Psikolojik Taciz (Mobbing), İstanbul 2006, s. 115–116.
Işık, Emre, “İşletmelerde Mobbing Uygulamaları İle İş Stresi İlişkisine Yönelik Bir
Araştırma”, Yıldız Teknik Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, S.B.E İşletme
Anabilim Dalı Yüksek Lisans Tezi, İstanbul 2007, s. 39.
(Tez No:205538). http://tez2.yok.gov.tr/tez.htm (Erişim:10.10.2008).
322
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Gülnur ERDOĞAN
İş yeri yönetiminin yanlış karar ve taraflı tutumu ile de tanımlama süreci hızlanmaktadır. Bu süreç sonunda hemen her zaman, işten çıkarılma, yer değişmeye zorlanma, zorunlu istifa ya da istifaya zorlanma
bulunmaktadır.15
B. Anlaşmazlık
Anlaşmazlık aşamasında henüz ortaya çıkmış bir mobbing bulunmasa da, iş yerindeki bir anlaşmazlığın mobbing davranışına dönüşebilmesi mümkündür. İş yerinde çalışan özellikle zayıf kişilikli insanlar
“güç”ten yana tavır takınarak, mobbing mağduruyla ilişkilerini sınırlayabilir. Bu durumda mobbing mağduru izole edilir ve mağdurla yakın
ilişki kurmaya çalışanlara iyi gözle bakılmaz. Mobbing mağduru ile
ilişki kuran diğer çalışanların da bu nedenle mobbing mağduru olma
riski ortaya çıkar. Böylece mağdur iş yerinde görmezden gelinir, yok
farz edilir ve saygı görmez.16
C. Saldırganlık
Bu aşamada mağdura karşı karalama kampanyası başlatılır ve
mağdur hakkında asılsız dedikodular çıkarılır. Mağdur çeşitli iftiralara maruz bırakılır, başarıları küçümsenir ve başarılarının nedeni başka şeylerde aranır veya herhangi bir kusuru ile alay edilir. Psikolojik
sağlığı ile ilgili söylentiler çıkarılır, siyasi ya da dini inançlarıyla alay
edilir, inançlarına ve değerlerine sözlü ve fiili saldırıda bulunulur, kararları sürekli sorgulanır, dar görüşlülük ve vizyonsuzlukla suçlanır,
küçük düşürücü isimlerle çağrılır veya isimler takılır, unvanları göz
ardı edilir ve saygısızca hitap edilir.17
D. Kurumsal Güç
Yönetim, anlaşmazlıkta taraf olmasa da, iş yerinde uygulanan psikolojik şiddeti görmezden gelerek, göz yumarak bazen de kışkırtarak
15
16
17
Işık, s.41.
Tutar, Hasan, İşyerinde Psikolojik Şiddet Süreci. http://www.canaktan.org/yonetim/psikolojiksiddet/sureci.htm (Erişim:10.10.2008).
Tutar.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
323
Gülnur ERDOĞAN
makaleler
mobbinge neden olabilir. Bu durumda mağdur, yönetimi arkasına alan
ve mobbing uygulayan kişi karşısında, kendini çaresiz görür.18
E. İşin Sonlandırılması
İş yerinde yaşanan psikolojik şiddet, mağdurda travma sonrası
stres bozukluğunu tetikler ve mağdurda işten çıkarılmadan sonra da,
duygusal gerilim ve onu izleyen psikosomatik hastalıklar devam eder.
Ayrıca mağdurun işini bırakması halinde de mağdur psikolojik şiddetten kurtulamaz.19
V. MOBBİNG TÜRLERİ
Mobbingin özel ya da kamu her türlü işyerinde olması mümkün
olup, herhangi bir çalışan da mobbing mağduru olabilir. Mobbing işyerinin seçtiği hiyerarşik yapı ve örgüt kültürüne göre yatay veya dikey
olabilir. Hiyerarşi fazla ise mobbing dikey, daha az ise yatay olur.20
Çalışma ortamlarında üst kademelerden alt kademelere veya alt
kademelerden üst kademelere yapılan psikolojik şiddete, dikey veya
“hiyerarşik (dikey) şiddet” denirken, eşit statüde bulunanlar arasında uygulanan psikolojik şiddete, “fonksiyonel (yatay) şiddet” denmektedir.21
İster dikey ister yatay olsun bazı davranışlar iş yerinde psikolojik
şiddettin temel örneklerini oluşturmaktadır. Bunlar;
• Çalışanı, yeterli çabayı göstermemekle suçlamak,
• Çalışanı, yaşından dolayı deneyimsizlikle itham etmek ve aşağılamak,
• İşyeri imkânlarından faydalanılmasını engellenmek,
18
19
20
21
Işık, s.42.
Tutar.
Soyer, Şule, Mobbing İşyerinde Duygusal Saldırı, http://www.alomaliye.com/sule_
soyer_mobbing.htm (Erişim:10.10.2008)
Solmuş, Tarık, İş Yaşamında Travmalar: Cinsel Taciz ve Duygusal Zorbalık/Taciz
(Mobbing, İş, Güç, Endüstri İlişkileri ve İnsan Kaynakları Dergisi, C.7, S.2, Haziran–
2005, ISSN: 1303–2860, s.6–7. (Naklen: Işık, s.46)
324
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Gülnur ERDOĞAN
• Aşırı iş yüklemek, makul olmayan sürelerde işin bitirilmesini
talep etmek,
• Çalışana, görevi ile ilgili olmayan ya da başarısız olacağı işler
vermek,
• Çalışana sürekli hatalarını hatırlatmak,
• İşle ilgili düşüncesini açıklamasına izin vermemek,
• İş arkadaşları ya da müşteriler gibi üçüncü kişilerin önünde hakaret etmek ya da küçük düşürmek,
• Performansı hakkında ağır ithamlarda bulunmak,
• İşten atmakla tehdit etmek,
• Çalışanın telefon ya da e-postalarına cevap vermemek,
• Çalışanı, bulunması gerekli toplantılardan haberdar etmemek,
• Çalışanın iş arkadaşlarıyla iletişim kurmasını engellemek, izole
edecek fiziksel bir iş ortamı yaratmak,
• Çalışan hakkında söylenti yaymak ya da dedikodu yapmak,
• Çalışana basit ya da az görev vermek,
• Çalışana fiziksel şiddet uygulamak ya da uygulanacağına dair
tehdit etmek,
• Çalışanın ruh sağlığı hakkında imalarda bulunmak.22
A. Hiyerarşik (Dikey) Mobbing
Dikey mobbing, üst makamda bulunan biri (amir) tarafından doğrudan mağdura yöneltilen saldırgan davranışlardır. Burada üstün,
aşırı güç kullanması söz konusu olup, sadece sert ve otoriter bir üst
değil, çalışanlara eşit davranan üstlerinde mobbing uygulaması mümkündür. Amir, çalışanı üçüncü kişilerin önünde azarlıyorsa, aşağılıyorsa, çalışanların bazılarına yakınlık gösterirken bazılarına soğuk ve
mesafeli davranıyorsa o işyerinde mobbingin bulunduğunu söylemek
mümkündür.23
22
23
Solmuş, s. 6-7. (Naklen, Işık, s. 46).
Işık, s. 44.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
325
Gülnur ERDOĞAN
makaleler
B. Fonksiyonel (Yatay) Mobbing
Yatay şiddet, işyerinde kıskançlık, yarışma, çekememezlik gibi nedenlerden kaynaklanmaktadır. Yatay şiddet mağduru, sadece kendisiyle eşit statüde olanlarla değil, aynı zamanda üst kademeden uygulanan şiddetle de mücadele etmek zorunda bırakılmaktadır. Bu durum
mağdurun işyerinde izole edilmesini hızlandırmakta ve yabancılaşmasına neden olmaktadır.24
VI. HUKUKSAL AÇIDAN MOBBİNG’İN
DEĞERLENDİRİLMESİ
Gerek 1475 sayılı eski İş Kanunu’nda gerekse 4857 sayılı yeni İş
Kanunu’nda mobbing yani işyerinde psikolojik tacize ilişkin doğrudan ve açıkça herhangi bir düzenleme bulunmamaktadır. Ancak 4857
sayılı İş Kanunu’nun 1. maddesinde kanunun amacının işverenler ile
bir iş sözleşmesine dayanarak çalıştırılan işçilerin çalışma şartları ve
çalışma ortamına ilişkin hak ve sorumluluklarını düzenlemek, olduğu
belirtilmiştir.
Mobbing sadece 4587 sayılı İş Kanunu’nu ilgilendiren bir konu olmayıp, aynı zamanda Borçlar Kanunu, Medeni Kanun ve Ceza Kanunu açısından da netice doğurmaktadır.
Mobbing kavramı ayrıca uluslararası hukukla da bağlantılıdır.
A. İÇ HUKUK AÇISINDAN DEĞERLENDİRME
1. İş Kanunu Açısından Durum
Gerek 4857 sayılı yeni İş Kanunu’nda gerekse 1475 sayılı eski İş
Kanunu’nda hukuki anlamda mobbing kavramını tanımlayan herhangi bir madde bulunmamaktadır. Ancak iş mevzuatında mobbing kavramı yer almasa da dolaylı olarak bu kapsamda değerlendirilebilecek
bir takım hükümler bulunmaktadır.
İşyerinde uygulanan taciz 4857 sayılı İş Kanunu’nda sadece cinsel taciz olarak düzenlenmiş ve bu konuda iki hüküm (m. 24 ve 25)
24
Işık, s.45.
326
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Gülnur ERDOĞAN
konulmuştur. Bunun dışında çalışanların, işyerindeki onur ve kişilik
hakkının korunması öngörülmemiştir.
4857 sayılı İş Kanunu’nun “İşçinin Haklı Nedenle Derhal Fesih Hakkı” başlığını taşıyan 24. maddesinde sayılan hallerde, iş akdinin süresi
belirli olsun veya olmasın işçinin, iş akdini, süre bitiminden önce veya
bildirimsiz feshedebileceği belirtilmiştir.
Mobbing uygulaması açısından 24.maddenin 2. bendi25 önemli
olup, madde “Ahlak ve İyiniyet Kurallarına Uymayan Haller ve Benzerleri”
başlığını taşımaktadır. Maddeye göre;
• İşveren, işçinin veya ailesi üyelerinden birinin şeref ve namusuna dokunacak şekilde sözler söyler, davranışlarda bulunursa veya
25
Madde 24 - Süresi belirli olsun veya olmasın işçi, aşağıda yazılı hallerde iş sözleşmesini sürenin bitiminden önce veya bildirim süresini beklemeksizin feshedebilir:
I. Sağlık sebepleri:
a) İş sözleşmesinin konusu olan işin yapılması işin niteliğinden doğan bir sebeple işçinin sağlığı veya yaşayışı için tehlikeli olursa.
b) İşçinin sürekli olarak yakından ve doğrudan buluşup görüştüğü işveren yahut başka bir işçi bulaşıcı veya işçinin işi ile bağdaşmayan bir hastalığa tutulursa.
II. Ahlak ve iyiniyet kurallarına uymayan haller ve benzerleri:
a) İşveren iş sözleşmesi yapıldığı sırada bu sözleşmenin esaslı noktalarından
biri hakkında yanlış vasıflar veya şartlar göstermek yahut gerçeğe uygun olmayan
bilgiler vermek veya sözler söylemek suretiyle işçiyi yanıltırsa.
b) İşveren işçinin veya ailesi üyelerinden birinin şeref ve namusuna dokunacak
şekilde sözler söyler, davranışlarda bulunursa veya işçiye cinsel tacizde bulunursa.
c) İşveren işçiye veya ailesi üyelerinden birine karşı sataşmada bulunur veya
gözdağı verirse yahut işçiyi veya ailesi üyelerinden birini kanuna karşı davranışa
özendirir, kışkırtır, sürükler yahut işçiye ve ailesi üyelerinden birine karşı hapsi
gerektiren bir suç işlerse yahut işçi hakkında şeref ve haysiyet kırıcı asılsız ağır
isnat veya ithamlarda bulunursa.
d) İşçinin diğer bir işçi veya üçüncü kişiler tarafından işyerinde cinsel tacize
uğraması ve bu durumu işverene bildirmesine rağmen gerekli önlemler alınmazsa.
e) İşveren tarafından işçinin ücreti kanun hükümleri veya sözleşme şartlarına
uygun olarak hesap edilmez veya ödenmezse,
f) Ücretin parça başına veya iş tutarı üzerinden ödenmesi kararlaştırılıp da işveren tarafından işçiye yapabileceği sayı ve tutardan az iş verildiği hallerde, aradaki ücret farkı zaman esasına göre ödenerek işçinin eksik aldığı ücret karşılanmazsa
yahut çalışma şartları uygulanmazsa.
III. Zorlayıcı sebepler:
İşçinin çalıştığı işyerinde bir haftadan fazla süre ile işin durmasını gerektirecek
zorlayıcı sebepler ortaya çıkarsa.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
327
Gülnur ERDOĞAN
makaleler
işçiye cinsel tacizde bulunursa,
• İşveren, işçiye veya ailesi üyelerinden birine karşı sataşmada
bulunur veya gözdağı verirse yahut işçiyi veya ailesi üyelerinden birini kanuna karşı davranışa özendirir, kışkırtır, sürükler yahut işçiye
ve ailesi üyelerinden birine karşı hapsi gerektiren bir suç işlerse yahut
işçi hakkında şeref ve haysiyet kırıcı asılsız ağır isnat veya ithamlarda
bulunursa,
• İşçinin diğer bir işçi veya üçüncü kişiler tarafından işyerinde
cinsel tacize uğraması ve bu durumu işverene bildirmesine rağmen
gerekli önlemler alınmazsa [...]
İşçinin derhal ve haklı sebeple iş akdini feshetme hakkı doğacak-
tır.
Aynı şekilde müteakip 25.madde de işverenin, süresi belirli olsun
veya olmasın maddede yazılı hallerde iş sözleşmesini sürenin bitiminden önce veya bildirim süresini beklemeksizin feshedebileceği belirtilmiş ve “ahlak ve iyi niyet kurallarına uymayan haller ve benzerleri” sayılmıştır. Buna göre;
• İşçinin, işveren yahut bunların aile üyelerinden birinin şeref ve
namusuna dokunacak sözler sarf etmesi veya davranışlarda bulunması yahut işveren hakkında şeref ve haysiyet kırıcı asılsız ihbar ve isnatlarda bulunması,
• İşçinin, işverenin başka bir işçisine cinsel tacizde bulunması,
• İşçinin, işverene yahut onun ailesi üyelerinden birine yahut işverenin başka işçisine sataşması veya 8426 üncü maddeye aykırı hareket etmesi. [...]
26
Madde 84 - İşyerine sarhoş veya uyuşturucu madde almış olarak gelmek ve işyerinde alkollü içki veya uyuşturucu madde kullanmak yasaktır.
İşveren; işyeri eklentilerinden sayılan kısımlarda, ne gibi hallerde, hangi zamanda ve hangi şartlarla alkollü içki içilebileceğini belirleme yetkisine sahiptir.
Alkollü içki kullanma yasağı;
a) Alkollü içki yapılan işyerlerinde çalışan ve işin gereği olarak üretileni denetlemekle görevlendirilen,
b) Kapalı kaplarda veya açık olarak alkollü içki satılan veya içilen işyerlerinde
işin gereği alkollü içki içmek zorunda olan,
c) İşinin niteliği gereği müşterilerle birlikte alkollü içki içmek zorunda olan,
İşçiler için uygulanmaz.
328
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Gülnur ERDOĞAN
halinde işverenin de haklı sebeple derhal fesih hakkı bulunmaktadır.
“Şeref ve namusa dokunacak söz ve davranış” ile genellikle işverenin
işçiye veya onun aile üyelerinden birine ya da tam tersi işçinin işverene veya işverenin aile üyelerinden birine küfretmesi, sövmesi, ağır
hakaret etmesi, sarkıntılık etmesi gibi durumlar kastedilmektedir27. Bu
davranış ve sözlerin, kişilerin bulunduğu çevreye ve zamana göre değerlendirilmesi gerekmektedir. Ancak ceza kanununa göre bu davra-
27
Bkz. Yargıtay 9. HD 2004/19146 E. 2004/25836 K. 22.11.2004 T. “Olayda, davacı işçi
mesai bitimi evine bırakılması sırasında işyeri servis aracında başka bir işçi ile tartışmaya
girmiş, karşılıklı hakaret ve darp eylemleri gerçekleşmiştir. 4857 sayılı İş Kanununun 2.
maddesine göre servis aracı işyeri organizasyonu içinde sayılmaktadır. Servis aracı içinde gerçekleştirilen bu karşılıklı eylemler, işyerinde olumsuzluklara yol açabilecek nitelikte
olup, iş ilişkisini etkilemektedir. Bu itibarla iş sözleşmesinin feshi için geçerli nedenler bulunmaktadır.”
Yargıtay 9. HD 1997/3676 E. 1997/8205 K. 05.05.1997 T. “ İş yerinde ortaya çıkan bir durum üzerine davacı ile birlikte çalışan bir başka işçi arasında işyerinde tartışma
çıktığı, bu tartışma sırasında davacının işçiye sözle sataşarak hakaretamiz sözler söylediği, kendisine sataşılan işçinin işverene verdiği ayrıntılı şikâyet dilekçesinden ve dinlenen
davalı tanık anlatımlarından anlaşılmakta olup, bu davranış 1475 sayılı İş Kanunun 17/
II-ç bendindeki hali oluşturur. Böyle olunca işveren tarafından gerçekleştirilen feshin haklı
nedene dayandığının kabulü gerekir. Bunun sonucu olarak davacı işçi ihbar ve kıdem tazminatına hak kazanamaz.”
Yargıtay 9. HD 2005/424 E. 2005/3763 K. 10.02.2005 T. “Dosyadaki bilgi ve belgelere göre davacının mesai saati içinde işvereni muhatap alan uygunsuz ifadeler içeren
e-maili müdürünün bilgisayarına gönderdiği akabinde okunmasını önlemek maksadı ile
ilgili müdürün masasına giderek izin almaksızın gönderdiği e-maili sildiği davacının bu
davranışı haklı nedenle fesih için yeterli değilse de iş akışını olumsuz etkileyen bir davranış
olarak kabul edilmesi gerektiğinden geçerli fesih şartlarının oluştuğu anlaşılmıştır. Bu durumda davanın reddi gerekirken kabulü hatalı olup kararın bozularak ortadan kaldırılarak
4857 sayılı İş Kanunu’nun 20/3. maddesi uyarınca dairemizce aşağıdaki şekilde hüküm
kurmak gerekmiştir.”
Yargıtay 9. HD 2005/654 E. 2005/30275 K. 19.09.2005 T. “İşyerinde cinsel taciz
ile başlayan eşcinsel ilişkinin partneri tarafından sonlandırılmasının istenilmesi üzerine
otomobil borcu bahane edilerek karşılıklı hakaret içeren sataşmaya dönmesi sonucu davacının diğer işçiyle birlikte iş sözleşmesinin işveren tarafından feshedilmesi 1475 sayılı İş
Kanununun 17. maddesindeki ahlak ve iyiniyet kurallarına uymayan haller kapsamında
değerlendirileceğinden davacı ihbar ve kıdem tazminatına hak kazanamaz.”
Yargıtay 9. HD 2007/30313 E. 2008/7026 K. 31.03.2008 T. “Davacı işçinin, bir
bayan müşteriyi taciz etmesi, aralarında meydana gelen tartışma sırasında kendisine hasta
olduğunu ve isterse tanıdığı bir doktora tedavi ettirebileceği şeklinde ifadeler kullanmak
şeklindeki eylemleri, müşteriye karşı işverenliğin itibarını sarsıcı ve güven ilişkisini zedeleyici niteliktedir. Bu nedenle doğruluk ve bağlılığa uymayan davranışlar kapsamında
değerlendirilmelidir. Böyle olunca iş sözleşmesinin haklı nedene dayandığı kabul edilmeli
ve davanın reddine karar verilmelidir. ” (Martı Yazılım AŞ. YargıMatik RD).
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
329
Gülnur ERDOĞAN
makaleler
nış ve sözlerin ayrıca suç teşkil etmesi şart değildir.28
Bu iki madde dışında İş Kanunu’nun 77. maddesinde “İşverenler işyerlerinde iş sağlığı ve güvenliğinin sağlanması için gerekli her türlü
önlemi almak, araç ve gereçleri noksansız bulundurmak, işçiler de iş sağlığı
ve güvenliği konusunda alınan her türlü önleme uymakla yükümlüdürler.
İşverenler işyerinde alınan iş sağlığı ve güvenliği önlemlerine uyulup uyulmadığını denetlemek, işçileri karşı karşıya bulundukları mesleki riskler, alınması gerekli tedbirler, yasal hak ve sorumlulukları konusunda bilgilendirmek
ve gerekli iş sağlığı ve güvenliği eğitimini vermek zorundadırlar. Yapılacak
eğitimin usul ve esasları Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığınca çıkarılacak
yönetmelikle düzenlenir. İşverenler işyerlerinde meydana gelen iş kazasını ve
tespit edilecek meslek hastalığını en geç iki iş günü içinde yazı ile ilgili bölge
müdürlüğüne bildirmek zorundadırlar. Bu bölümde ve iş sağlığı ve güvenliğine ilişkin tüzük ve yönetmeliklerde yer alan hükümler işyerindeki çıraklara
ve stajyerlere de uygulanır” denilmektedir.
Maddeye göre işveren iş yerinde iş sağlığı ve güvenliğini sağlamakla yükümlü kılınmıştır.29 Dolayısıyla işveren işçinin gerek fiziksel
gerekse psikolojik olarak sağlıklı ortamlarda çalışmasını sağlamak zorundadır.
İşçinin sağlığını koruma yükümlülüğü, fiziksel ve ruhsal sağlığını
bir bütün halinde içermektedir. İşçiyi gözetme borcu, işçinin kişiliğine
saygı gösterme ve işçinin kişiliğini koruma borcunu da kapsamakta
olup, işçinin işyerinde dışlanması ve diğer çalışanlarla ilişkisini zedeleyen her türlü işveren davranışı da işçinin kişilik haklarına haksız
müdahale olarak değerlendirilmelidir.30
28
29
30
Narmanlıoğlu, Ünal, İş Hukuku Ferdi İş İlişkileri–1, Yeniden Gözden Geçirilmiş 2.
Bası, Ankara 1994, s.307.
Yargıtay 9. HD 2005/19436 E. 2005/22753 K. 27.06.2005 T. “…işverenin objektif iyiniyet kurallarına ve hakkaniyete uygun hareket etmesi zorunludur... İşveren, tüm işlemlerinde olduğu gibi ikramiye dağıtımında da, aynı durumdaki işçileri arasında farklı işlem
yapamaz. Bu husus işverenin işçilere yardım ve gözetme borcuna, eşit işlem yapma ilkesine
aykırı düşer.”
Yargıtay HGK 2006/10–84 E. 2006/121 K. 29.03.2006 T. “Hizmet akdinde, işçinin
işi ifa, özen gösterme, sadakat borcuna karşılık, işverenin ücret ödeme, ihtimam ve yardım
gibi borçları bulunmaktadır.”
Herdem, Şafak, Psikolojik Yıldırma ve İş Hukuku Hükümlerinin-Tuzak-Olarak
Kullanımıyla Mücadele Yolları-I, http://www.mobbingturkiye.net/index.php?
option=com_content&task=view&id=192&Itemid=96 (Erişim:10.10.2008).
330
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Gülnur ERDOĞAN
İşveren vekillerinin işveren kavramına dâhil olması nedeniyle, işçiye uyguladıkları ahlak ve iyiniyet kurallarına uygun olmayan davranışlarının da işçiye tazminat ve haklı sebeple feshe hak kazandırdığı
kabul edilmelidir. Aksine bir düşünce işçinin sözleşmeyi haklı sebeple feshedemeyeceği neticesine götürür ki, bu da kanunun amacıyla
çelişir.31
Mobbing, işyerlerinde oldukça sık yaşanan bir kavram olmasına ve iş mahkemelerinde sık sık psikolojik tacizden bahsedilmesine
rağmen, uygulamada iş yerinde mobbingle karşılaşıldığı iddiasında
hemen hemen hiç bulunulmamakta, daha çok uygulanan psikolojik
taciz, işçi alacaklarının tahsili ya da işe iade davalarında haklı sebebin
olup olmadığının tartışılması nedeniyle ileri sürülmektedir.
İş Kanunu’nun eşit davranma ilkesini düzenleyen 5. maddesi ile iş
ilişkisinde dil, ırk, cinsiyet, siyasal düşünce, felsefi inanç, din ve mezhep ve benzeri sebeplere dayalı ayırım yapılamayacağı düzenlenmiş
ve aksine davranış halinde işçinin, dört aya kadar ücreti tutarındaki
uygun bir tazminattan başka yoksun bırakıldığı haklarını da talep edebileceği belirtilmiştir.
Mobbingin eşit davranma ilkesini32 de ihlal ettiği ve bu nedenle
mobbing mağdurunun 5.maddeye dayanarak uygun bir tazminat ve
yoksun bırakıldığı haklarını da talep edebileceği kabul edilmektedir.33
Eşit davranma ilkesi sadece iş kanunu açısından değil, pek çok
ulusal ve uluslararası düzenlemelerde de koruma altına alınmış, temel
kurallardan biridir.34
31
32
33
34
Narmanlıoğlu, Bkz. dipnot 243, s.307.
Yargıtay 9.HD. 1985/2546 E. 1985/5437 K. 20.05.1985 T. “işverenin “eşit davranma”
ilkesinin de mutlak şekliyle anlaşılmamasıdır. İşverenin, işçiler arasındaki, gerek objektif ve
gerekse sübjektif nitelikleri, pozisyon, görevin önemi, çalışma şartları vs, nedenlerle farklı
ücret, prim veya sosyal hak ödemesi, eşit davranma borcuna aykırılık teşkil etmeyeceğini de
kabul etmek gerekir. Ayrıca, farklı uygulama Anayasa ve Yasanın korumak istediği sendika
özgürlüğünü engellemek veya kısıtlamak amacına da yönelik olmamalıdır. Hakkın kötüye
kullanılmaması da esastır.”
Altıparmak, Ayşe, Mülkiyeliler Dergisi.
http://www.mobbingturkiye.net/index.php?option=com_content&task=view&i
d=180&Itemid=96 (Erişim:10.10.2008).
Eşitlik ilkesi, öncelikli olarak 1982 Anayasası’nın 10.maddesinde herkesin kanun
önünde eşit olduğu, kadın-erkek arasında ayrım yapılamayacağı, devletin bu eşitliği sağlamakla yükümlü olduğu belirtilmiştir.
Bunun dışında İHEB’nin 2.maddesinde de eşitlik ilkesi kabul edilmiştir.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
331
Gülnur ERDOĞAN
makaleler
Yargıtay 9. HD’nin 2007/31462 E. 2008/108 K. 12.02.2008 tarihli
kararında “…4857 sayılı İş Kanunu’nun 5. maddesinin 2. fıkrasında “İşveren esaslı sebepler olmadıkça tam süreli çalışan işçi karşısında kısmi süreli
çalışan işçiye, belirsiz süreli çalışan işçi karşısında belirli süreli çalışan işçiye
farklı işlem yapamaz” şeklinde kurala yer verilmiştir. O halde, anılan yasanın yürürlükte olduğu dönemde işçinin tam süreli iş sözleşmesi ile çalışan
işçilere ikramiye ödendiği halde, kısmi süreli iş ilişkisi kapsamında çalışan
davacı işçiye ödenmemiş olması eşit davranma borcuna aykırılığı oluşturur.
Anılan yasanın yürürlüğe girmesinden önce de yargı kararlarına konu olmuş
ve öğretide ayrıntılı biçimde ele alınmıştır. Zira eşit işlem borcu işverenin işçiyi gözetme borcu kapsamında kalmakta ve doğrudan iş sözleşmesinden doğmaktadır. Öte yandan, genel anlamda eşitlik ilkesini düzenleyen Anayasa’nın
10. maddesi ile “Ücrette Adalet Sağlanması” kenar başlıklı 55. maddesi de
işverenin eşit davranma borcunu ortaya koymaktadır” şeklinde bir tespitte
bulunmuştur.
İş Kanunu ile bağlantılı olması nedeniyle değinilmesi gereken bir
diğer kanun 506 sayılı Sosyal Sigortalar Kanunu’dur. Kanun’un “İş Kazası ve Meslek Hastalığının Tarifi”ni düzenleyen 11. maddesinin A. bendinde “iş kazası, sigortalının işyerinde bulunduğu sırada, İşveren tarafından
yürütülmekte olan iş dolayısıyla, sigortalının, işveren tarafından görev ile
başka bir yere gönderilmesi yüzünden asıl işini yapmaksızın geçen zamanlarda, emzikli kadın-sigortalının çocuğuna süt vermek için ayrılan zamanlarda,
sigortalıların, işverence sağlanan bir taşıtla işin yapıldığı yere toplu olarak
götürülüp getirilmeleri sırasındaki hal ve durumlardan birinde meydana gelen ve sigortalıyı hemen veya sonradan bedence veya ruhça arızaya uğratan
olaydır” denilirken B. bendinde “Meslek hastalığı, sigortalının çalıştırıldığı işin niteliğine göre tekrarlanan bir sebeple veya işin yürütüm şartları
yüzünden uğradığı geçici veya sürekli hastalık, sakatlık veya ruhi arıza halleridir” tanımı yapılmaktadır.
ILO Sözleşmeleri’nde ise benzer düzenlemeler bulunmaktadır. 100 sayılı Eşit
Değerde İçin Kadın ve Erkek İşçiler Arasında Ücret Eşitliği Hakkında Sözleşme,
111 sayılı İş ve Meslek Bakımından Ayrım Hakkında Sözleşme, 156 sayılı Aile Sorumlulukları Bulunan Kadın ve Erkek İşçilere Eşit Davranılması ve Eşit Fırsatlar
Tanınması Hakkında Sözleşme.
BM’nin 1979 tarihli Kadınlara Karşı Her Türlü Ayrımcılığın Önlenmesi Sözleşmesi, 1981 tarihli Din ve İnanca Dayalı Her Türlü Hoşgörüsüzlük ve Ayrımcılığın
Kaldırılması Sözleşmesi, Avrupa Sosyal Şartı ve Gözden Geçirilmiş Sosyal Şartı,
AİHS’nin ayrımcılık yasağını düzenleyen 14. maddesi de eşitlik ilkesine yer veren
kurallar içermektedir.
332
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Gülnur ERDOĞAN
İş kazası ve meslek hastalıkları konusunda gerekli tedbirleri almak
işverenin gözetim borcu kapsamında bulunduğundan, işyerinde uygulanan mobbingle işçi üzerinde meydana gelen psikolojik veya bedensel zararlarında meslek hastalığı ya da iş kazası sayılıp sayılmayacağı hususunun da değerlendirilmesi gerekmektedir.35
Mobbingin meslek hastalığı ya da iş kazası sayılması durumunda,
işçinin gerek bedenen gerekse ruhen arızaya uğraması halinde, işçinin
yine aynı kanunun 12. maddesinde belirlenen yardımlardan faydalanabilmesi söz konusu olacaktır.36
13. maddeye göre, iş kazalarıyla meslek hastalıkları halinde sigortalıya yapılacak sağlık yardımları, sigortalının:
A. Hekime muayene ettirilmesi, hekimin göstereceği lüzum üzerine teşhis için gereken klinik ve laboratuar muayenelerinin sağlanması,
gerekirse sağlık müessesesine yatırılması ve her türlü tedavisinin yapılması,
B. Tedavi süresince gerekli ilaç ve iyileştirme araçlarının sağlanması, şeklinde olur ve yapılacak sağlık yardımları, sigortalının sağlığını koruma, çalışma gücünü yeniden kazandırma ve kendi ihtiyaçlarını
görme yeteneğini artırma amacını güder.
35
36
Savaş, Fatma Burcu, İşyerinde Manevi Taciz, Nisan 2007 İstanbul, s. 135.
Madde 12 - İş kazaları ile meslek hastalıkları halinde sağlanan yardımlar;
A) Sağlık yardımı yapılması,
B) Geçici iş göremezlik süresince günlük ödenek verilmesi,
C) Sürekli iş göremezlik hallerinde gelir verilmesi,
D) Protez araç ve gereçlerinin sağlanması, takılması, onarılması ve yenilenmesi,
E) (A) ve (D) fıkralarında yazılı yardımlar için sigortalının başka yere gönderilmesi,
F) İş kazası veya meslek hastalığı dolayısıyla bedeni veya ruhi bir arızaya uğrayanlardan, yurt içinde tedavisi kabil olmayıp, ancak yabancı bir ülkede kısmen
veya tamamen tedavisi mümkün görülen ve meslekinde uğradığı iş göremezlik
derecesinin azalabileceği Kurum sağlık tesisleri sağlık kurulu raporu ile tespit edilen sigortalının ve bu raporda belirtilmişse, beraber gidecek kimselerin yabancı ülkelere gidip gelme yol paraları ile o yerdeki kalış ve tedavi masraflarının ödenmesi
(Sağlık Kurulunca verilen rapora Kurum veya sigortalı itiraz ederse, bu husus Sosyal Sigorta Yüksek Sağlık Kurulunca karara bağlanır),
G) Cenaze masrafı karşılığı verilmesi,
H) Sigortalının ölümünde hak sahiplerine gelir bağlanması.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
333
Gülnur ERDOĞAN
makaleler
Ani ve dıştan gelen bir eylem sonucu iş kazasının oluştuğu kabul
edildiği takdirde, bir işyerinde uzun süreli uygulanan mobbingin, iş
kazası olarak değerlendirilmesinin zor olduğu kabul edilmektedir. Bu
nedenlerle süreklilik kavramı mobbingi meslek hastalığı kavramına
yakınlaştırmaktadır. Ancak mobbing mağdurunun maruz kaldığı taciz edici davranışlar işten kaynaklanan, mesleğin ifası nedeniyle oluşan rahatsızlık olmadığı ayrıca belirtilmektedir.37
Mobbingin meslek hastalığı kabul edilmemesine dair görüşe katılmak mümkün değildir. İşyerindeki özen yükümünün yerine getirilmemesinden ve işyerinde çalışanlar arasında eşitlik ilkesinin uygulanmamasından kaynaklanan, mağdurda meydana gelen psikolojik ya da
fiziksel rahatsızlıkların da meslek hastalığı sayılması mümkündür.
Yargıtay 10. HD 1982/444 E. 1982/903 K. 16.02.1982 T. kararında “meslek hastalığında “yükümlülük”ten bahsedilebilmek için, hastalığın
bu süre içersinde meydana çıkması zorunludur. Ve bu yön, meslek hastalığı
ile işyeri arasında bulunması gereken illiyet bağının doğal sonucu olmak da
gerekir. Ayrıca, meslek hastalığının meydana çıkmasının tespit edildiği andan
çok öncelere ait olabileceği de kuşkusuzdur” demektedir.
Yargıtay 10. HD 2006/760 E. 2006/3090 K. 21.03.2006 T. kararında
ise “…iş kazası ve meslek hastalığının oluşumuna, “...kastı veya işçilerin sağlığını koruma ve iş güvenliği ile ilgili mevzuat hükümlerine aykırı hareketi
veyahut suç sayılabilir bir hareketi...” ile etkide bulunan işverenin kusura
dayalı sorumluluğu...” olduğunu kabul etmiştir.
Bu nedenle mobbing neticesinde meydana gelecek hastalıklar ile
mobbing davranışı arasında doğrudan bir illiyet bağı kurulduğunu
söylemek mümkündür. Bu nedenle mobbing neticesinde çalışanda
meydana gelecek hastalıkların meslek hastalığı sayılması ve SSK kapsamındaki yardımlardan faydalanması gerekmektedir.
2. Türk Medeni Kanunu (TMK) Açısından Durum
4721 sayılı Türk Medeni Kanunu’na göre hukuki ilişkilerin kapsamı, dürüst davranma ve iyiniyet kurallarına göre belirlenmektedir.
Kanun’un “Dürüst Davranma” başlığı altında düzenlenen 2/1.
37
Savaş, s. 135.
334
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Gülnur ERDOĞAN
maddesine göre “herkes, haklarını kullanırken ve borçlarını yerine getirirken dürüstlük kurallarına uymak zorundadır”.38 “İyiniyet” başlığını taşıyan 3.maddesine göre ise “kanunun iyiniyete hukuki bir sonuç bağladığı
durumlarda, asıl olan iyiniyetin varlığıdır”.
Bu nedenle işçiler ve işverenler, işyerindeki iş ilişkilerinin ifası sırasında birbirlerine, kanunun 2. ve 3. maddesinde bulunan amir hüküm gereği, dürüstlük ve iyiniyet kurallarına uygun şekilde davranmak zorundadırlar.
Ayrıca Medeni Kanun’un kişiliğin korunmasına dair 23. ve
24.maddelerinin de işçi-işveren ilişkilerine uygulanması mümkündür.
İşçilerin veya işverenlerin iyiniyet ya da dürüstlük kurallarına aykırı
davranışlarından dolayı, 23. ve 24. madde anlamında kişilik hakları
zedelenen ve mağdur olan işçinin ya da işverenin tazminat talebinde
bulunma hakkı (m. 25) vardır.
23. maddeye göre kimse, hak ve fiil ehliyetlerinden kısmen de olsa
vazgeçemez. Kimse özgürlüklerinden vazgeçemez veya onları hukuka
ya da ahlaka aykırı olarak sınırlayamaz.
24. maddeye göre ise hukuka aykırı olarak kişilik hakkına saldırılan kimse, hâkimden, saldırıda bulunanlara karşı korunmasını isteyebilir. Kişilik hakkı zedelenen kimsenin rızası veya daha üstün nitelikte
özel veya kamusal yarar ya da kanunun verdiği yetkinin kullanılması
sebeplerinden biriyle haklı kılınmadıkça, kişilik haklarına yapılan her
saldırı hukuka aykırıdır.
İş Kanunu’nun 77. maddesinde öngörülen işçiyi gözetme borcu,
işçinin sadakat borcunun karşılığıdır. Medeni Kanun’un 23. maddesinin, TMK’ya göre daha özel bir kanun olan, İş Kanunu’ndaki 77. maddenin karşılığı olduğunu söylemek mümkündür. İşçiyi gözetme borcu
aslında, işçinin kişiliğinin de korunmasını içermekte olup, işyerinde
işçiye yönelik mobbing oluşturan davranışlar da işçinin kişilik haklarına müdahale anlamı taşımaktadır.
Mobbing nedeniyle mağdur olan işçinin bu maddelerden faydalanıp, kanunun 25. maddesinde öngörülen yollardan birini kullanarak
38
Yargıtay 9.HD. 2008/2497 E. 2008/258 K. 18.02.2008 T. “İş ilişkisinde işletmesel kararla iş sözleşmesini fesheden işveren, Medeni Kanun’un 2. maddesi uyarınca, yönetim yetkisi
kapsamındaki bu hakkını kullanırken, keyfi davranmamalı, işletmesel kararı alırken dürüst
olmalıdır.”
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
335
Gülnur ERDOĞAN
makaleler
mobbingin ortadan kaldırılmasını isteme hakkı mevcuttur.
TMK m. 25’e göre mobbing mağduru, işyerinde mobbinge neden olan ve kişilik haklarını zedeleyen bir davranış, söz ya da işlemle karşılaştığında ya da karşılaşabilme hali ortaya çıktığında, kendi
yerleşim yeri veya davalının yerleşim yeri mahkemesine başvurarak
hâkimden;
• Saldırı tehlikesinin önlenmesini,
• Sürmekte olan saldırıya son verilmesini,
• Sona ermiş olsa bile etkileri devam eden saldırının hukuka aykırılığının tespitini, isteyebilir.
Ayrıca bunlarla birlikte,
• Düzeltmenin veya kararın üçüncü kişilere bildirilmesi ya da
yayımlanması isteminde bulunabilir,
• Maddi ve manevi tazminat talep edebilir,
• Hukuka aykırı saldırı dolayısıyla elde edilmiş olan bir kazanç
varsa bu kazancın vekâletsiz iş görme hükümlerine göre kendisine verilmesine ilişkin istemde de bulunabilir.
3. Borçlar Kanunu (BK) Açısından Durum
İş yerinde uygulanan mobbing borçlar hukuku açısından “haksız
fiil” oluşturmaktadır.
818 sayılı BK’nın II. Faslı “Haksız Muamelelerden Doğan Borçlar”
başlığını taşımaktadır.
Kanun’un 41. maddesine göre; “Gerek kasten gerek ihmal ve teseyyüp
yahut tedbirsizlik ile haksız bir surette diğer kimseye bir zarar ika eden şahıs,
o zararın tazminine mecburdur. Ahlaka mugayir bir fiil ile başka bir kimsenin zarara uğramasına bilerek sebebiyet veren şahıs, kezalik o zararı tazmine
mecburdur.”
Bu hükme göre gerek kasten gerekse ihmalen ya da tedbirsizlik
ile işyerinde haksız fiil oluşturacak mobbinge neden olan kişiler zararı
tazmine mecburdur.
Şahsiyet hakkı hukuka aykırı bir şekilde tecavüze uğrayan mob336
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Gülnur ERDOĞAN
bing mağduru da BK’nın 49. maddesine göre, uğradığı manevi zarara karşılık manevi tazminat namıyla bir miktar para ödenmesini dava
edebilir.39
Burada tartışılması gereken bir başka konu ise haksız fiil oluşturan
mobbing davranışının bir diğer çalışanca uygulanması halinde, “adam
çalıştıranın sorumluluğu” ya da “sözleşmeden doğan sorumluluk” kapsamında işverene karşı tazminat isteminin ileri sürülüp sürülemeyeceğidir.
Kanun’un 55.maddesinde düzenlenen adam çalıştıranın kusursuz
sorumluluğunda “başkalarını istihdam eden kimse, maiyetinde istihdam ettiği kimselerin ve amelesinin hizmetlerini ifa ettikleri esnada
yaptıkları zarardan mesuldür” denilmiştir.
100. maddede ise “bir borcun ifasını veya bir borçtan mütevellit bir
hakkın kullanılmasını kendisi ile beraber yaşayan şahıslara veya maiyetinde
çalışanlara velev kanuna muvafık surette tevdi eden kimse, bunların işlerini
icra esnasında ika ettikleri zarardan dolayı diğer tarafa karşı mesuldür” hükmü mevcuttur.
BK’nın 323 vd. maddelerinde de iş sahibinin borçları düzenlenmiş
olup, kanunun 332/1. maddesi “İş sahibi, akdin hususi halleri ve işin mahiyeti noktasından hakkaniyet dairesinde kendisinden istenilebileceği derecede
çalışmak dolayısıyla maruz kaldığı tehlikelere karşı icabeden tedbirleri ittihaza
ve münasip ve sıhhi çalışma mahalleri ile işçi birlikte ikamet etmekte ise sıhhi
yatacak bir yer tedarikine mecburdur” şeklindedir.
Tüm bu bilgiler ışığında işyerinde bakım ve gözetim yükümü yerine getirmeyen işveren de, haksız fiili meydana getirenin bir diğer işçi
olması halinde, bu işçi ile birlikte müştereken mesul olacaktır.
Borçlar Kanunu Tasarısı açısından mobbing değerlendirmesi yapılacak olursa; Tasarı’da mobbing konusunun Borçlar Hukuku’nun alanına girdiği teyit edilmiş ve tasarı’nın 416. maddesinde mobbing, “İşveren, hizmet ilişkisinde işçinin kişiliğini korumak ve saygı göstermek,
sağlığını gerektirdiği ölçüde gözetmek ve işyerinde ahlâka uygun bir düzenin
gerçekleştirilmesini sağlamakla, özellikle kadın ve erkek işçilerin cinsel tacize
uğramamaları ve cinsel tacize uğramış olanların daha fazla zarar görmemeleri
39
BK m. 49, TMK m. 23-24’de ve İş Kanunu m. 77’de belirtilen gözetim borcunun
Borçlar Kanunu’ndaki karşılığını oluşturmaktadır.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
337
Gülnur ERDOĞAN
makaleler
için gerekli önlemleri almakla yükümlüdür.
İşveren, işçinin yaşamını, sağlığını ve bedensel bütünlüğünü korumak
için gerekli önlemleri almakla yükümlüdür. Buna göre işveren, hizmet ilişkisinin ve yapılan işin niteliği göz önünde tutulduğunda, hakkaniyet gereği
kendisinden beklenen; deneyimlerin zorunlu kıldığı, teknik açıdan uygulanabilir ve işyerinin özelliklerine uygun olan önlemleri almakla yükümlüdür.
İşverenin yukarıdaki fıkra hükümlerine uymaması sonucunda işçinin ölmesi durumunda, desteğinden yoksun kalanların bu yüzden uğradıkları zararlara karşılık isteyecekleri tazminat, sözleşmeye aykırılıktan doğan sorumluluk hükümlerine tâbidir” şeklinde düzenlenmiştir.40
Bu düzenlemenin kanunlaşması halinde mobbing ilk defa yasal
olarak düzenlenmiş olacaktır.
4. Türk Ceza Kanunu (TCK) Açısından Durum
5237 sayılı TCK’nın 122. maddesi ile “(1) Kişiler arasında dil, ırk,
renk, cinsiyet, özürlülük, siyasî düşünce, felsefî inanç, din, mezhep ve benzeri
sebeplerle ayırım yaparak;
a) Bir taşınır veya taşınmaz malın satılmasını, devrini veya bir hizmetin
icrasını veya hizmetten yararlanılmasını engelleyen veya kişinin işe alınmasını veya alınmamasını yukarıda sayılan hâllerden birine bağlayan,
b) Besin maddelerini vermeyen veya kamuya arz edilmiş bir hizmeti yapmayı reddeden,
c) Kişinin olağan bir ekonomik etkinlikte bulunmasını engelleyen,
Kimse hakkında altı aydan bir yıla kadar hapis veya adlî para cezası verileceği” kabul edilmiştir.
Kanun’un 123. maddesinde ise sırf huzur ve sükûnunu bozmak
maksadıyla bir kimseye ısrarla; telefon edilmesi, gürültü yapılması
ya da aynı maksatla hukuka aykırı başka bir davranışta bulunulması
hâlinde, mağdurun şikâyeti üzerine faile üç aydan bir yıla kadar hapis
cezası verilir, hükmü bulunmaktadır.
40
Geçer, Bekir, Mobbing ve Hukuksal Zemin. http://www.mobbingturkiye.net/index.php?option=com_content&task=view&id=130&Itemid=96
(Erişim:10.10.2008).
338
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Gülnur ERDOĞAN
Ayrıca 125. maddesinde de “Şerefe Karşı Suçlar-hakaret” başlığı altında bir kimseye onur, şeref ve saygınlığını rencide edebilecek nitelikte somut bir fiil veya olgu isnat eden... veya sövmek suretiyle bir
kimsenin onur, şeref ve saygınlığına saldıran kişinin üç aydan iki yıla
kadar hapis veya adlî para cezası ile cezalandırılacağı, kabul edilmiştir.
Sadece bu hükümler çerçevesinde değil, mobbing mağduruna uygulanan şiddetin türüne ve suçun niteliğine göre –Örneğin: cinsel istismar (m.102–105), tehdit (m. 106), şantaj (m. 107) gibi– mobbing mağdurunun cezai korumadan faydalanması mümkün olabilecektir.
İşyerinde uygulanan mobbingin işkence veya eziyet sayılıp sayılmayacağı hususunun da tartışılması gerekmektedir.
İşkence suçunu TCK’nın 94. maddesi düzenlenmiş olup, maddede
bir kişiye karşı insan onuruyla bağdaşmayan ve bedensel veya ruhsal
yönden acı çekmesine, algılama veya irade yeteneğinin etkilenmesine,
aşağılanmasına yol açacak davranışları gerçekleştiren kamu görevlisi
hakkında üç yıldan oniki yıla kadar hapis cezasına hükmolunacağı,
belirtilmiştir.
Ayrıca 96. madde “eziyet” başlığını taşımakta olup “bir kimsenin
eziyet çekmesine yol açacak davranışları gerçekleştiren kişi hakkında iki yıldan beş yıla kadar hapis cezasına hükmolunur” denilmektedir.
Özellikle “manevi işkence ile mobbing kavramının özünde sistematiklik yattığı, TCK’nın 94/1. maddesi ve ilgili hükmün TBMM madde gerekçesi
ile mobbing kavramı ile ilgili tespit ve değerlendirmeler bir bütün olarak göz
önüne alındığında, her iki kavramın özdeş olduğu sonucu ortaya çıkmaktadır.
Her iki kavramın sistematik biçimde, ruhsal sağlığı hedef alan hareket ve davranışlar ile hayata geçirilebileceği, TCK veya diğer özel yasalarda açık ve özel
hüküm bulunmayan hallerde, mobbing teşkil eden bu davranışların TCK’nın
94/1. maddesi dairesinde, manevi işkence kapsamında değerlendirilmesinin
gerektiği açıktır. Dolayısı ile Cinsel Taciz eksenli mobbinglerde, TCK 105/2.
madde de işletilecek özel bir hüküm bulunduğundan, bu hükmün az ceza da
gerektirse, uygulanması gerekeceği anlaşılabilecek ise de, manevi işkencenin
düzenlendiği TCK’nın 94/3… hükmünün de değerlendirilmesi ve göz önünde
bulundurulması gerektiği sabittir”.41
41
Özlem, Önder, İşyerinde Manevi Saldırı Ve İşkence Suçu Arasındaki İlişki–1
(Mobbing Ve Manevi İşkence) http://www.turkhukuksitesi.com/showthread.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
339
Gülnur ERDOĞAN
B. ULUSLARARASI HUKUK AÇISINDAN DEĞERLENDİRME
makaleler
1. ILO Sözleşmeleri Açısından Durum
İş ve işçi güvenliği açısından özel bir önem taşıyan ILO sözleşmelerinden özellikle 111 sayılı Sözleşme, 155 sayılı Sözleşme ve 161
sayılı Sözleşme, işyerinde karşılaşılan mobbing uygulamaları açısından önemlidir. Her üç sözleşme de Türkiye tarafından imzalanmış ve
usulüne uygun olarak yürürlüğe girmiştir.
111 sayılı ILO Sözleşmesi (Ayrımcılık (İş ve Meslek) Sözleşmesi)42
iş ve meslek alanında ayırım yapılmasını engellemek, çalışanların ırk,
inanç ve cinsiyetleri ne olursa olsun, bütün insanların, hürriyet, şeref,
ekonomik, güvenlik ve eşit imkân şartları içinde kendi maddi refah ve
manevi gelişmelerini gözetme haklarının teyit edildiğini ve ayrımın
İnsan Hakları Evrensel Beyannamesinde belirtilen hakları ihlâl ettiğini
göz önünde tutarak, kabul edilmiştir.
“Ayırım” kelimesinin anlamı Sözleşme’nin 1. maddesine göre;
• “Irk, renk, cinsiyet, din, siyasal inanç, ulusal veya sosyal menşe bakımından yapılan iş veya meslek edinmede veya edinilen iş veya meslekte tabi
olunacak muamelede eşitliği yok edici veya bozucu etkisi olan her türlü ayrılık
gözetme, ayrı tutma veya üstün tutmayı,
• İlgili üye, memleketin, varsa temsilci, işçi ve işveren teşekkülleri ve diğer
ilgili makamlarla istişare etmek suretiyle tespit edeceği, meslek veya iş edinmede veya edilen iş veya meslekte tabi olunacak muamelede eşitliği yok edici veya
bozucu etkisi olan bütün diğer ayrılık gözetme, ayrı tutma veya üstün tutmayı,
ifade eder.”
İşyerinde, ırk, renk cins, din gibi çeşitli ayrım yaratan ve mobbinge
neden olan davranışlar sözleşmeye aykırı olacaktır.
Sözleşme’nin 2. maddesine göre sözleşmeci devletler, ulusal şartlara ve tatbikata uygun metotlarla; bu sözleşmede ele alınan anlamda
her türlü ayrımı ortadan kaldırmak maksadıyla iş veya meslek edinmede ve edinilen iş veya meslekte tabi olunacak muamelede eşitliği
42
php?t=25414 (Erişim: 10.10.2008).
ILO Kabul Tarihi: 4 Haziran 1958, Kanun Tarih ve Sayısı: 13.12.1966 / 811, Resmi
Gazete Yayım Tarihi ve Sayısı: 22.12.1966 / 12484, Bakanlar Kurulu Kararı Tarih ve
Sayısı: 2.9.1967 / 6–8730, Resmi Gazete Yayım Tarih ve Sayısı: 21.9.1967 / 12705.
340
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
Gülnur ERDOĞAN
makaleler
geliştirmeyi hedef tutan milli bir politika tespit ve takip etmeyi kabul
ve taahhüt etmişlerdir.
“İş Sağlığı ve Güvenliği ve Çalışma Ortamına İlişkin 155 sayılı
Sözleşme”43 ile iş sağlığına ve güvenliğine dair düzenlemeler yapılmış
ve her üye devletin, ulusal koşullar ve uygulamaya göre ve en fazla
temsil kabiliyetine sahip işçi ve işveren kuruluşlarına danışarak iş güvenliği, iş sağlığı ve çalışma ortamına ilişkin tutarlı bir ulusal politika
geliştirmesi, uygulaması ve periyodik olarak gözden geçirmesi (Md.4)
öngörülmüştür.
İş Sağlığı Hizmetlerine İlişkin 161 sayılı ILO Sözleşmesi44 iş sağlığı
hizmetlerine ilişkin düzenlemeler getirmektedir.
Sözleşme’nin 1/a maddesine göre, “İş Sağlığı Hizmetleri” terimi
esas olarak önleyici işlevlere sahip olan ve işletmedeki işveren, işçiler
ve onların temsilcilerine;
• İşle ilgili en uygun fiziksel ve zihinsel sağlık koşullarını karşılayacak düzeyde, güvenli ve sağlıklı bir çalışma ortamı oluşturmak ve
bunu sürdürmek için gereksinimleri,
• İşin, işçilerin fiziksel ve zihinsel sağlık durumlarını dikkate alacak şekilde, onların yeteneklerine uygun biçimde uyarlanması, konularında tavsiyede bulunma sorumluluğu olan hizmetleri, kapsamaktadır.
Her üç sözleşmede belirtilen hükümler işyerinde uygulanan mobbing açısından koruyucu düzenlemeler yapılması için devletlere pozitif bir yükümlülük yüklemektedir.
2. Avrupa Sosyal Şartı ve Gözden Geçirilmiş Avrupa Sosyal Şartı Açısından Durum
“Avrupa Sosyal Şartı, temel sosyal ve ekonomik hakları koruyan, medeni
ve politik hakları garanti eden Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’ni takviye
43
44
ILO Kabul Tarihi: 3 Haziran 1981, Kanun Tarih ve Sayısı: 07.01.2004 / 5038, Resmi
Gazete Yayım Tarihi ve Sayısı: 13.01.2004 / 25345.
ILO Kabul Tarihi: 7 Haziran 1985, Kanun Tarih ve Sayısı: 07.01.2004 / 5039, Resmi
Gazete Yayım Tarihi ve Sayısı: 13.01.2004 / 25345.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
341
Gülnur ERDOĞAN
makaleler
eden bir Avrupa Sözleşmesi’dir.”45
Şartlar’ın genelde ILO Sözleşmelerini takip ettiği kabul edilmektedir.
“İnsan hakları, insan onurunun korunması ve saygı duyulması için vardır ve bu nedenle evrenseldir. Geleneksel haklar ile sosyal haklar arasında bir
ayrım yapılması mümkün değildir. Sosyal ve ekonomik yönden en güçsüzü
korumak, kişisel ve siyasal hakların korunması için de gereklidir. Zira sosyal ve ekonomik yönden güçsüz toplumsal kesimlerin, sosyal ve ekonomik
haklar olmadan, kişisel ve siyasal insan haklarını bilinçli olarak kullanmaları söz konusu olamaz. Bu nedenle sosyal haklar olmaksızın insan haklarından faydalanmak mümkün değildir. Bu düşünce, İnsan Hakları Evrensel Beyannamesi’nde “insan haklarının bölünmezliği ve karşılıklı bağımlılığı” olarak formüle edilmiştir. Yine aynı yönde Birleşmiş Milletler Genel
Kurulu’nun, 4 Aralık 1950 yılındaki bildiriminde “kişisel ve siyasal haklar ile
ekonomik, sosyal ve kültürel hakların yakın ilişkili ve birbirine bağlı haklar”
olduğu belirtilmiş, “ekonomik, siyasal ve kültürel haklardan yoksun olan insanın Evrensel Beyanname’de öngörülen özgür insan olamayacağı” ayrıca ve
açıkça vurgulanmıştır.”46
Gözden geçirilmiş Sosyal Şart’ın 26. maddesi “Onurlu Çalışma
Hakkı”nı düzenlemiş ve tüm çalışanların onurlu çalışma hakkına sahip
olduğunu hüküm altına almıştır.
26. maddeye göre ise akit taraflar, tüm çalışanların onurlu çalışma
haklarının etkili bir biçimde kullanılmasını sağlamak amacıyla işverenlerin ve çalışanların örgütlerine danışarak,
1. Çalışanların işyerinde ya da işle bağlantılı cinsel taciz konusunda bilinçlenmesi, bilgilenmesi ve bunun engellenmesini desteklemeyi
ve çalışanları bu tür davranışlardan korumaya yönelik tüm uygun önlemleri almayı;
2. Çalışanların birey olarak işyerinde ya da işle bağlantılı olarak
maruz kaldıkları kınanılacak ya da açıkça olumsuz ya da suç oluş45
46
Çiçekli, Bülent, Avrupa Sosyal Şartı-Temel Rehber, Ankara 2001, s. 19.
Gülmez, Mesut, Avrupa Sosyal Şartı ve Türkiye Kollokyumu, Bildiriler ve
Tartışmalar-Kollokyum Sunuş Konuşması, (Türkiye ve Ortadoğu Amme İdaresi
Enstitüsü İnsan Hakları Araştırma ve Derleme Merkezi/TODAİE.), Ankara–1993,
s.20–21. (Naklen: Erdoğan, Gülnur; Türkiye Barolar Birliği Dergisi, S. 78, Eylül-Ekim
2008, s. 126–127).
342
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Gülnur ERDOĞAN
turan, yinelenen eylemler konusunda bilinçlenmesi, bilgilenmesi ve
bunların engellenmesini desteklemeyi ve çalışanları bu tür davranışlardan korumaya yönelik tüm uygun önlemleri almayı, kabul ve taahhüt etmişlerdir.
Türk Hukukunda uluslararası sözleşmelerin uygulanma şekli ve
usulü 1982 Anayasası’nın 90. maddesinde düzenlenmiştir.
“Milletlerarası Andlaşmaları Uygun Bulma” başlığı altında düzenlenen 90/1. maddede, “Türkiye Cumhuriyeti adına yabancı devletlerle ve
milletlerarası kuruluşlarla yapılacak andlaşmaların onaylanması, Türkiye
Büyük Millet Meclisi’nin onaylamayı bir kanunla uygun bulması” şartına
bağlanmıştır.
Devamındaki 2. ve 3. fıkrada47 “uygun bulma” şartının istisnalarına
yer verilmiş ve bu fıkralardaki istisnalar kapsamında olan ve “Türk
kanunlarına değişiklik getiren her türlü andlaşmaların yapılmasında birinci
fıkra hükmü uygulanır” (1982 An. m. 90/4), denilmiştir.
90. maddenin 5. fıkrasında ise usulüne göre yürürlüğe konulmuş
milletlerarası antlaşmalar kanun hükmünde olduğu ve bunlar hakkında Anayasa’ya aykırılık iddiası ile Anayasa Mahkemesine başvurulamayacaktır.
Özellikle konumuz açısından önem taşıyan düzenleme, 1982
Anayasa’nın 90. maddesinin 5.fıkrasının sonuna, 5170 sayılı Kanun’un48
7. maddesi ile yapılan eklemedir. Anayasa maddesine 07.05.2004 tarihinde eklenen cümle ile “usulüne göre yürürlüğe konulmuş temel hak
ve özgürlüklere ilişkin milletlerarası andlaşmalarla kanunların aynı konuda
47
48
Ekonomik, ticari veya teknik ilişkileri düzenleyen ve süresi bir yılı aşmayan andlaşmalar, Devlet Maliyesi bakımından bir yüklenme getirmemek, kişi hallerine
ve Türklerin yabancı memleketlerdeki mülkiyet haklarına dokunmamak şartıyla,
yayımlanma ile yürürlüğe konabilir. Bu takdirde bu andlaşmalar, yayımlarından
başlayarak iki ay içinde Türkiye Büyük Millet Meclisinin bilgisine sunulur (m.
90/2).
Milletlerarası bir andlaşmaya dayanan uygulama andlaşmaları ile kanunun
verdiği yetkiye dayanılarak yapılan ekonomik, ticari, teknik veya idari andlaşmaların Türkiye Büyük Millet Meclisince uygun bulunması zorunluğu yoktur; ancak,
bu fıkraya göre yapılan ekonomik, ticari veya özel kişilerin haklarını ilgilendiren
andlaşmalar, yayımlanmadan yürürlüğe konulamaz (m. 90/3).
Türkiye Cumhuriyeti Anayasasının Bazı Maddelerinin Değiştirilmesi Hakkında
Kanun, Kanun Numarası: 5170, Kabul Tarihi: 07/05/2004, Resmi Gazete Tarihi:
22/05/2004, Yayımlandığı Resmi Gazete Sayısı: 25469.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
343
Gülnur ERDOĞAN
makaleler
farklı hükümler içermesi nedeniyle çıkabilecek uyuşmazlıklarda milletlerarası
andlaşma hükümlerinin esas alınacağı” hükmü eklenmiştir.
Burada tartışılması gereken konu, Gözden Geçirilmiş Avrupa Sosyal Şartı ve Avrupa Sosyal Şartı ile Ek Protokollerinin anayasanın bu
düzenlemesi dâhilindeki uluslararası anlaşmalar kapsamında olup olmadığıdır. Zira m. 90/5-son cümle’de yapılan düzenleme “temel hak
ve özgürlüklere ilişkin uluslararası sözleşmelerin iç hukuk kuralı hükmünde
olacağını” belirtmektedir.
Gözden Geçirilmiş Avrupa Sosyal Şartı ve Avrupa Sosyal Şartı ile
ek protokollerinin Anayasa’nın 90. maddesinde belirtilen “temel hak ve
özgürlüklere ilişkin uluslararası bir sözleşme” olduğu sabittir.
Gerek Avrupa Sosyal Şartı gerekse Gözden Geçirilmiş Avrupa
Sosyal Şartı, temel sosyal ve ekonomik hakları koruyan, medeni ve politik hakları garanti eden Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’ni takviye
eden sözleşmelerdir.
Gözden Geçirilmiş Avrupa Sosyal Şartı’nın “Başlangıç” bölümünde “Avrupa Konseyi hedefinin, kendilerinin ortak mirası olan ideal ve ilkelerin gerçekleştirilmesi ve korunması amacıyla üyeleri arasında daha güçlü bir
birliğin sağlanması ve özellikle İnsan hakları ve temel özgürlüklerin gerçekleştirilmesi ve sürdürülmesi yoluyla sosyal ve ekonomik gelişmenin kolaylaştırılması olduğunu” belirtilmiş ve devamında “Avrupa Konseyine üye
devletlerin, 4 Kasım 1950 tarihinde Roma’da imzalanmış olan İnsan Hakları
ve Temel Özgürlüklerin Korunması Avrupa Sözleşmesi ile 20 Mart 1952 tarihinde Paris’te imzaya açılan Ek Protokollerde, halklarına bu belgelerde belirtilen sivil ve siyasi özgürlükleri sağlamayı kabul ettikleri” hatırlatılmıştır.
Yine başlangıç bölümünde “bütün insan haklarının, bunlar kişisel,
siyasal, ekonomik, sosyal ya da kültürel olsun, bölünmezliğinin korunması”
gerektiği belirtilmiştir.
Başlangıç bölümünde “insan haklarının bölünmezliği ilkesi”nin kabulü, İnsan Hakları Evrensel Beyannamesi’nde “insan haklarının bölünmezliği ve karşılıklı bağımlılığı” ilkesinin ve aynı yöndeki Birleşmiş
Milletler Genel Kurulu’nun, 1950 bildiriminde kabul ettiği “kişisel ve
siyasal haklar ile ekonomik, sosyal ve kültürel hakların yakın ilişkili ve birbirine bağlı haklar” kuralının tekrarı niteliğindedir.
344
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Gülnur ERDOĞAN
Uygulamada çok rastlanmasa da iç hukuk kuralı haline gelen bu
Şartlara bazı mahkeme kararlarında49 atıf yapıldığı görülmektedir.50
C. UYGULAMADAKİ DURUM
Mobbing kavramına iş hukukunda sık sık rastlanmasa da son zamanlarda bir takım davalara konu edilmeye başlanmıştır.
Bunlardan ilki T. Y.51 tarafından Jeoloji Mühendisleri Odası’na kar49
50
51
Anayasa Mahkemesi 1997/62 E. 1998/52 K. 16.09.1998 T. ; Anayasa Mahkemesi
1999/42 E. 2001/41 K. 23.02.2001 T. ; Danıştay 1. Dairesi 2005/1067 E. 2005/1363
K. 17.11.2005 T. ; Danıştay 10. Dairesi 1991/1262 E. 1992/3911 K. 10.11.1992 T. ;
Danıştay 10. Dairesi 1993/5367 E. 1995/1273 K. T: 21.03.1995; Danıştay İBK. 2005/1
E. 2006/1 K. 03.03.2006 T.
Erdoğan, s. 129–130.
Özçelik, Burcu, Mobbing Davaları Yaygınlaşıyor, Hürriyet Gazetesi, 29.01.2007.
http://www.sendika.org/yazi.php?yazi_no=9505 (Erişim:12.11.2008).
HR Dergisi’nin 24 Ocak’ta düzenlediği “Mobbing İşyerinde Psikolojik Taciz” konferansı sırasında yapılan röportajdan aynen alıntı: “7 yıl önce Ankara Jeoloji Mühendisleri Odası’nda işe başlayan ve Büro Amiri olarak çalışan
Yıldırım’ın işyerindeki sorunları iki yıl önce başladı. Yeni genel sekreterin gelişi
onun için bir dönüm noktası oldu: “Sürekli olarak yaptığım işin beğenilmediği
söyleniyordu ama neyini beğenmiyorsunuz diye sorduğumda ’beğenmiyorum
işte!’ deyip geçiyordu. Bir sürü yetkimi elimden aldılar. Kimin ne eksiğinin giderilmesi gerekiyorsa bana yüklendi. Büro Amiri olmama rağmen toplantılarda kimse yüzüme bakmaz oldu. İzin günümde yaşanan bir evrak karışıklığının
sorumluluğunu bana yüklediler. Beni yalancılıkla bile suçladılar. Sonunda uyarı ve kınama cezası da aldım. Artık işe ayağımı sürükleyerek gider olmuştum.”
Yıldırım bu dönemde istifa etmeyi çok düşündü ama kendini daha da ezik hissedeceğini düşünerek hep vazgeçti. Sonunda depresyona girdi, psikiyatra giderek rapor aldı. Bu sefer de işten kaytarıyor diye işyerinde dedikodusu çıktı.
“Basit şeylerle başlayan süreç hızla bir sarmala dönüşüp beni yutmaya başladı. Arkadaşlarımla aramda bir problem yoktu fakat siz o kadar çok eleştirince bir süre sonra onların da size güvenleri eksiliyor. Açıktan söylemiyorlardı
ama Tülin Hanım da biraz dikkat etseydi, diye konuşmalar yapıldığını biliyorum. En son rapor aldığımda bana çok düşmanca davrandılar. Yönetim de, zaten çalışmak istemiyordu, gitti rapor aldı, sizi burada yalnız bıraktı, diyerek
düşmanlık tohumları atmış. Ben işe gittiğimde insanlarda işten kaytarmaya
çalıştığım gibi bir izlenim oluşmuştu. Sonra konuşarak çözdük. Neler yaşadığımı, bu davranışlara neden maruz kaldığımı, mobbingin ne olduğunu hem
başka odaların çalışanlarının da katıldığı toplantılar düzenleyerek anlattım.”
Aslında T. Y.nin mobbing kavramıyla tanışması tamamen tesadüf. İşyerindeki can
sıkıcı olaylar başladıktan 7–8 ay sonra jeoloji haber bülteninde bir üyenin yazdığı
makalede ilk kez mobbing kavramından söz edildiğini okudu. Sonra yabancı kaynaklarda araştırdı. “Mobbingin ne olduğunu öğrenince anladım ki bu bir yıldırma
süreci. Bir an ne olduğunuzu anlamıyorsunuz. Hem size hem çevrenizdekilere
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
345
Gülnur ERDOĞAN
makaleler
şı Ankara 8. İş Mahkemesi’nde 20.12.2006 yılında açılan davadır. 8. İş
Mahkemesi’nce işçinin işyerinde duygusal tacize uğradığı kabul edilmiş ve işveren, işçinin uğradığı manevi baskılar ve psikolojik olarak
yıpranması nedeni ile 1.000 YTL manevi tazminat ödemeye mahkûm
edilmiş, Yargıtay 9. HD 30.05.2008 günü kararı onamıştır.
Karar ile mobbing kavramı ilk defa bir yargı kararına girmiş ve
mahkemece mobbing kavramı tanımlanarak, işyerinde bireylere üstleri, eşit düzeyde çalışanlar ya da astları tarafından sistematik biçimde
uygulanan her tür kötü muamele, tehdit, şiddet, aşağılama vb. davranışlar olarak mobbing olarak kabul edilmiştir.
Mobbing nedeniyle bir diğer dava ise Toprak Mahsulleri Ofisi’ne
(TMO) karşı Ş. T. tarafından açılmıştır. Davaya konu olayda siyasi
iktidar değişikliği nedeniyle davacının önce istifası istenmiş, istifa etmeyince ise rütbesi önce müşavirliğe, sonra başuzmanlık kadrosuna
indirilmiştir. Davacının işe iade davası lehine sonuçlanmış olup, dava
sonrasında uygulanan mobbingden dolayı açılan tazminat davası devam etmektedir.52
Bir diğer mobbing davası ise 1985’ten beri Marmara Üniversitesi Eczacılık Fakültesi Biyokimya Anabilim Dalı’nda öğretim görevlisi
52
kötü olduğunuz izlenimi veriliyor. Mobbing bir işten atılma süreci. Baştan hiç işten
atılabileceğimi düşünmedim çünkü işimi seviyor ve iyi yapıyordum. Ama bunların her biri ona götürüyormuş meğerse. Nitekim sonuçta çıkışımı da verdiler.”
T. Y. işten atılmadan 2 ay önce, maruz kaldığı mobbingden dolayı gördüğü zarar
nedeniyle manevi tazminat davası açtı. Oda dava metnini gördüğünde çok da fazla ilgilenmedi ama ona üç gün hiçbir iş vermeyip, masasındaki bilgisayarı da alarak sen burada oturacaksın denildi. Açtığı davayı kazanan T. Y. kendisine verilen
uyarı ve kınama cezasını da kaldırıp 1000 YTL tazminat aldı.”
Ş. T., 25 yıl TMO’da çalıştıktan sonra Personel Daire Başkanlığı’na atanmıştır. …
iktidarının göreve gelmesiyle Ş. T.’nin istifası istenmiş, kabul etmeyince rütbesi
düşürülüp müşavirlik, sonra başuzmanlık kadrosuna atanmıştır. Göreve dönmek
için açılan davanın lehe sonuçlanmasıyla, yönetim baskı ve yıldırma politikası
uygulamış, gece nöbetleri verilmiş ve sonunda üzerindeki baskıya dayanamayan
Ş. T.’ye, ’kalp krizi’ şüphesiyle kaldırıldığı hastanede, majör depresyon tanısı konmuştur. Tanı sonrasında Ş. T. 1,5 ay yatarak 10 ay da ayakta tedavi görmüş, bu
süreçte depresyona giren ve kollarını jiletlemeye başlayan oğlu ile eşi de tedavi
edilmiştir. Ş. T. TMO’da mobbinge uğradığını, bu nedenle önce kendisinin daha
sonra ailesinin depresyona girdiği gerekçesiyle mahkemeye başvurmuş ve kendisine psikolojik baskı yaptıkları ve istifaya zorladıkları gerekçesiyle AKP iktidarı
döneminde kuruma atanan yöneticiler hakkında 15 bin YTL’lik maddi ve manevi tazminat davası açmıştır. Özçelik, Hürriyet Gazetesi, http://www.sendika.org/
yazi.php?yazi_no=9505 (Erişim:12.11.2008).
346
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Gülnur ERDOĞAN
olan Prof. Dr. Dehen Altıner tarafından açılmıştır. Davacı, amir durumdaki Dekan Prof. Dr. ...’nin baskısına maruz kalmış ve mobbing
(Öğrencilerinin laboratuarlardan kovulması, araştırmalarına ödenek
sağlanmaması, çay ocağının yanında sunta çevrili bir odaya sürülmesi,
asistanlarına kadro verilmemesi ve bir bölüm toplantısında Dekan…
tarafından haykırarak odadan kovulması vs.) iddiası ile dava açmıştır.
Açılan tazminat davası ile Dehen Altıner’in “kişilik haklarına saldırıda
bulunulduğu, küçük düşürüldüğü, itibarının zedelendiği” kanıtlanmış ve
karar Yargıtay’ca onanmıştır53.
Bir başka mobbing davası ise çok şubeli, büyük ölçekli bir bankada iki ayrı bölümden sorumlu bölüm başkanı olarak çalışan Handan
Arpacıoğlu tarafından, 6 ay süreyle mobbinge maruz kaldığı gerekçesi
ile açılan tazminat davasıdır. Açılan dava halen devam etmektedir.
İlgili toplantılara çağrılmamak, yapacağı işlerin yanında son derece önemsiz ve gereksiz görevlerin kendisine verilmesi, başka bölümlerin işinin kendisine yüklenmesi, masasına amiri tarafından kâğıtların
fırlatılması ve “sen yapacaksın” denmesi, şahsen çağrıldığı yurt içi ve
yurt dışı toplantılara başka birisinin gönderilmesi, yaptığı her işin sorgulanması, herkesin ortasında bağırılması, “sen hiçbir şekilde bu işle
ilgilenmeyeceksin yoksa canını yakarım” diye tehdit edilmesi, başka bir
bölüme atama ve neticesinde hem unvan, hem ücret hem de görev
bakımından bir rütbe tenzili olması, manyetik kartının iptal edilmesi
nedeniyle iş yerine girememesi ve iş akdi feshedilmesi gibi mobbing
uygulamaları ile iş yerinde karşılaşan Handan Arpacıoğlu mobbing
nedeniyle tazminat davası açmıştır.54
Bu noktada mobbing mağdurlarının çözüm arama yeri olan adliyelerde yaşanan mobbing uygulamalarının da tartışılması gerekmektedir.
Adliyelerde hemen her gün karşılaşılan, fakat kanıksanan ve artık
vaka-ı adiyeden sayılan mobbing uygulamalarıdır. Bunlardan ilki, duruşma esnasında zabıt kâtibine ya da mübaşire karşı amiri durumunda bulunan hâkim ya da savcılarca yöneltilen davranışlardır. Kâtip ya
53
54
Özçelik, Hürriyet Gazetesi, http://www.sendika.org/yazi.php?yazi_no=9505 (Erişim: 12.11.2008).
Özçelik, Hürriyet Gazetesi, http://www.sendika.org/yazi.php?yazi_no=9505 (Erişim: 12.11.2008).
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
347
Gülnur ERDOĞAN
makaleler
da mübaşir, duruşma saatini bekleyen avukat ve vatandaşlar önünde
çok zaman azarlanmakta, söyleneni anlamamakla, beceriksizlikle ya
da bir işi bitirememekle suçlamaktadır.
Avukatlar acaba mobbinge maruz kalıyor mu sorusuna ise evet
cevabını vermek gerekmektedir. Ancak evet cevabının sadece bağımlı
çalışan işçi-avukatlar açısından geçerli olduğunu söylemek mümkün
değildir. Bir hukuk bürosunda çalışan stajyer avukat ya da sigortalı
avukatların aşırı çalışma yükü ile karşı karşıya bırakılması, avukatlık
hizmetinin yanında bazen büro temizleme, çay getir götür işlerinin
yaptırılması, azarlanması, aşağılanması, işten çıkarıldığında yasal işçi
alacaklarının ödenmemesi gibi mobbing uygulamalarına sıkça rastlanmaktadır.
Sadece bağlı çalışan avukatlar değil, bağımsız avukatlık hizmeti
ifa eden avukatların da adliyelerde sık sık mobbinge maruz kaldıklarını söylemek mümkündür. Bağımsızlık ile mobbingin bir arada olması pek ihtimal dâhilinde görülmese de, avukatlar açısından adliyeler,
doğrudan bir ücret ilişkisi olmasa da, işyeri kavramına dâhil yerlerdir.
Duruşmalar esnasında çok zaman hâkim tarafından söz verilmediği,
söylediklerinin duymazdan gelindiği, bir talepte bulunulduğunda, o
talebi reddetmek yerine nasıl yanlış bir talep olduğunun anlatılması,
o öyle değildir şeklinde ders verici tutum ve üsluplar, saatlerce kapıda ayakta bekletilmeler, azarlanmalar, zaman zaman iğneleme ve alay
içeren sözler, aslında avukatlara da sık sık hâkimler tarafında mobbing
uygulandığını göstermektedir.
Hâkimle avukat arasında işveren-işçi ilişkisinin olmadığı söylenebilirse de, bu söylem, doğrudan-klasik bir iş ilişkisi olmadığı düşünüldüğünde doğrudur. Bu düşünceden hareketle mobbing uygulayana
ancak haksız fiil ve tazminat hükümlerine göre müracaatın mümkün
olabileceği söylenebilecektir. Ancak avukatın her gün işyeri olarak o
adliyede ve o hâkimle çalışmak zorunda olması, çok zaman işinin çabuk bitmesi, bir dahaki işinin görülmemesi gibi ihtimaller düşünüldüğünde, arada doğrudan bir para ilişkisi olmasa da, uzun vadede ekonomik refahın temini ve dava açısından bir olumsuzluk yaşanmaması
istemi, avukatın bu olumsuz ve taciz edici davranışlara sesini çıkaramaması sonucunu doğurmakta, arada dolaylı olarak bir ekonomik ilişki kurulmakta ve illiyet bağı kurulmaktadır.
348
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Gülnur ERDOĞAN
Görüldüğü üzere, terzi kendi söküğünü dikememekte ve bir güç
kullanımı anlamına gelen mobbing avukatlar açısından da yaygın bir
sorun oluşturmaya devam etmektedir.
SONUÇ
Günümüzde mobbing, cinsiyet ve hiyerarşi farkı gözetmeksizin,
tüm kültürlerde ve tüm işyerlerinde gerçekleşen bir olgudur ve mobbinge maruz kalma riski, herkes için vardır.55 Herhangi biri mobbing
mağduru olabilir veya bazı insanlar da belirli özelliklerinden dolayı
mobbing mağduru olarak seçilebilir.56 Mobbing genellikle işverenlerce, İş Kanunu’nun işçiyi koruyan ve tazminat yükümlülüğü doğuran
hükümlerinden kurtulmak için yıldırma amaçlı olarak kullanılmaktadır. Özellikle ekonomik kriz dönemlerinde, işverenlerin personel sayısında azaltmaya gitmeleri ve işsiz sayısının çok olduğu ülkemizde
daha ucuza, daha genç çalışanların işe alınmak istenmesi gibi nedenlerle mobbing, istenmeyen bir çalışandan tazminat ödenmeksizin kurtulmak için tercih edilen ana yöntem haline gelmektedir. Çok zaman
mobbing, mağdurdan kurtulma amaçlı olarak uygulansa da bazen işverenlerin çalışanları teşvik etmek amacıyla da mobbinge başvurdukları görülmektedir.
Mobbingin işyerindeki bir anlaşmazlıkla başladığı düşünüldüğünde, mobbing uygulayan kişinin saldırgan eylemlerine, yönetimin veya
iş arkadaşlarının da katılması söz konusu olabilmektedir. Mobbingin
devamı aşamasında mobbing mağduru, sorunun kaynağı, problemli
ya da akıl hastası olarak damgalanmakta ve süreç işe son verilmesi ya
da mağdurun işten ayrılması ile tamamlanmaktadır. Ancak işten ayrılma çok zaman uygulanan mobbingin bittiği anlamına gelmemekte,
benzer bir iş kolunda çalışmak istendiğinde artık referanslar kirlenmiş
olacağından, mağdur kötü huylu ya da işten anlamaz olarak damgalanmış olmaktadır.57
Mobbinge maruz kalan mağdurun sosyal imajı zedelenmekte, mağ55
56
57
Laçiner.
İşyerinde Duygusal Saldırı, http://www.mobbingturkiye.net/index.php?option=
com_content&task=view&id=164&Itemid=96 (Erişim:10.10.2008).
Mobbinge uğrayanların genel özellikleri, http://www.mobbingturkiye.net/index.
php?option=com_content&task=view&id=86&Itemid=96 (Erişim: 10.10.2008).
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
349
Gülnur ERDOĞAN
makaleler
dur sadece işyerinde ve çalışma hayatındaki kimliğini değil, aynı zamanda sosyal çevre ve aile ortamındaki kimliğini de yitirmektedir.58
Mobbing bugün birçok Avrupa ülkesinde suç olarak yasalarda yer
almakta ve kanunlar dışında iş sözleşmelerinde de mobbinge yer verilmektedir. (Örneğin: Volkswagen, çalışanlarıyla yaptığı sözleşmeyle
işyerinde mobbing uyguladığı tespit edilen bir çalışanı şartsız olarak
işten uzaklaştırılabilmektedir. Firma sözleşmeye göre mobbing kurbanının hukuk ve sağlık harcamalarını karşılamak zorunda olup, ayrıca
istendiği takdirde erken emeklilik dahi verilmektedir). Ayrıca mobbing için 24 saat hizmet veren acil hatlar ile mobbing mağdurlarına
psikologlar, iş hukukçuları ve adli tıpçılardan oluşan bir ekiple yardım
verilmektedir.59
Son söz olarak, mobbingin gerekçesi ister baskı, ister yıldırma isterse motive etme olsun mobbing uygulaması temel insan haklarının
ihlalidir. İnsan haklarının ve insan onurunun korunması ise 1982 Anayasası ile devlete yüklenmiştir. Bu nedenle mobbingle uğranılan mağduriyetin giderilmesi ve korumanın sağlanabilmesi için 4857 sayılı İş
Kanunu’nda mobbing ile ilgili düzenlemelerin yapılması, cezai açıdan
da mobbingin açıkça suç haline getirilmesi gerekmektedir.
KAYNAKLAR
Altıparmak, Ayşe, Mülkiyeliler Dergisi, http://www.mobbingturkiye.
net/index.php?option=com_content&task=view&id=180&Itemid
=96 (Erişim:10.10.2008).
Çiçekli, Bülent, Avrupa Sosyal Şartı-Temel Rehber, Ankara 2001.
Erdoğan, Gülnur, Türkiye Barolar Birliği Dergisi, S: 78, Eylül-Ekim
2008.
Eser, Oktay, Mobbing Kavramının Türkçe Serüveni.
58
59
Kerestecioğlu, Filiz, İşyerinde Psikolojik Şiddet “Mobbing”, Güncel Hukuk Dergisi
(Röportaj: Hülya Gülbahar-Pınar Titiz-Ali Güzel), Mayıs 2006, S. 28, s.33. (Pınar
Titiz Cevabı).
Özçelik, Burcu, Volkswagen de Mobbing İş Akdinde Yer Alıyor, Kaynak:
Hürriyet İnsan Kaynakları Gazetesi, http://www.mobbingturkiye.net/index.
php?option=com_content&task=view&id=94&Itemid=96. (Erişim: 10.10.2008).
350
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Gülnur ERDOĞAN
http://turkoloji.cu.edu.tr/YENI%20TURK%20DILI/oktay_eser_
mobbing_kavrami.pdf (Erişim:10.10.2008).
Herdem, Şafak, Psikolojik Yıldırma ve İş Hukuku HükümlerininTuzak-Olarak Kullanımıyla Mücadele Yolları-I, http://www.
mobbingturkiye.net/index.php?option=com_content&task=view
&id=192&Itemid=96 (Erişim:10.10.2008).
Geçer, Bekir, Mobbing ve Hukuksal Zemin.
http://www.mobbingturkiye.net/index.php?option=com_content&t
ask=view&id=130&Itemid=96 (Erişim:10.10.2008).
Gülmez, Mesut, Avrupa Sosyal Şartı ve Türkiye Kollokyumu, Bildiriler
ve Tartışmalar-Kollokyum Sunuş Konuşması, (Türkiye ve Ortadoğu Amme İdaresi Enstitüsü İnsan Hakları Araştırma ve Derleme
Merkezi/TODAİE.), Ankara–1993.
http://www.mobbingturkiye.net/index.php?option=com_content&t
ask=view&id=86&Itemid=96 (Erişim:10.10.2008).
http://www.mobbingturkiye.net/index.php?option=com_content&t
ask=view&id=173&Itemid=9 (Erişim:10.10.2008).
http://tr.wikipedia.org/wiki/mobbing (Erişim:10.10.2008).
Işık, Emre, İşletmelerde Mobbing Uygulamaları İle İş Stresi İlişkisine
Yönelik Bir Araştırma, Yıldız Teknik Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, S.B.E İşletme Anabilim Dalı Yüksek Lisans Tezi,
İstanbul–2007.
İşyerinde Duygusal Saldırı, http://www.mobbingturkiye.net/index.php?option=com_content&task=view&id=164&Itemid=96
(Erişim:10.10.2008).
Kerestecioğlu, Filiz, İşyerinde Psikolojik Şiddet “Mobbing” Güncel
Hukuk Dergisi (Röportaj: Hülya Gülbahar-Pınar Titiz-Ali Güzel),
Mayıs-2006, S.28.
Laçiner, Vedat, Mobbing (İşyerinde Psikolojik Taciz), USAK Stratejik
Gündem (USG), 24 Nisan 2006. http://www.mobbingturkiye.net/
index.php?option=com_content&task=view&id=162&Itemid=96
(Erişim: 10.10.2008).
Mobbing (İş Yerinde Psikolojik Taciz). http://www.insankaynaklari.
com/ikdotnet/icerikdetay.aspx?KayitNo=9757(Erş; 10.10.2008).
Narmanlıoğlu, Ünal, İş Hukuku Ferdi İş İlişkileri–1, Yeniden Gözden
Geçirilmiş 2. Bası, Ankara–1994.
Özaşçılar, Mine/ İşkol Fidan, Merve/ Sevimli Yurtseven, Sevda / Ziyalar, Neylan, Mobbing (İşyerinde Psikolojik Taciz, Güncel Hukuk
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
351
Gülnur ERDOĞAN
makaleler
Dergisi.
http://www.insankaynaklari.com/ikdotnet/icerikdetay.aspx?
KayitNo=9757
(Erişim: 10.10.2008).
Özçelik, Burcu, Mobbing Davaları Yaygınlaşıyor, Hürriyet Gazetesi,
29.01.2007.
http://www.sendika.org/yazi.php?yazi_no=9505
(Erişim: 12.11.2008).
Özçelik, Burcu; Volkswagen de Mobbing İş Akdinde Yer Alıyor, Kaynak: Hürriyet İnsan Kaynakları Gazetesi, http://www.mobbingturkiye.net/index.php?option=com_content&task=view&id=94&Ite
mid=96 (Erişim: 10.10.2008).
Özlem, Önder, İşyerinde Manevi Saldırı Ve İşkence Suçu Arasındaki
İlişki–1 (Mobbing Ve Manevi İşkence) http://www.turkhukuksitesi.com/showthread.php?t=25414 (Erişim: 10.10.2008).
Psikolojik Yıldırma-Bullying ve Mobbing, http://www.mobbingturkiye.net/index.php?option=com_content&task=view&id=197&It
emid=96 ((Erişim: 10.10.2008).
Savaş, Fatma Burcu, İşyerinde Manevi Taciz, Nisan 2007-İstanbul.
Solmuş, Tarık, İş Yaşamında Travmalar: Cinsel Taciz ve Duygusal Zorbalık/Taciz(Mobbing, İş, Güç, Endüstri İlişkileri ve İnsan Kaynakları
Dergisi, C.7, S.2, Haziran 2005, ISSN: 1303–2860. (Naklen: Işık).
Soyer, Şule, Mobbing İşyerinde Duygusal Saldırı,http://www.alomaliye.com/sule_soyer_mobbing.htm (Erişim:10.10.2008).
Tınaz, Pınar, İşyerinde Psikolojik Taciz(Mobbing), İstanbul- 2006.
Tutar, Hasan, İşyerinde Psikolojik Şiddet Süreci, http://www.canaktan.
org/yonetim/psikolojiksiddet/sureci.htm (Erişim:10.10.2008).
Martı Yazılım AŞ-yargıMatik RD.
352
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
Arzu BESİRİ
makaleler
YOKSULLUK EKSENİNDE
ENGELLİLERİN EĞİTİMİ
Arzu BESİRİ∗
“Herkes, ırk, renk, cinsiyet, dil, din, siyasi veya diğer
herhangi bir akide, milli veya içtimai menşe, servet, doğuş
veya herhangi diğer bir fark gözetilmeksizin İnsan Hakları
Evrensel Beyannamesinde ilan olunan tekmil haklardan
ve bütün hürriyetlerden istifade edebilir.”
GİRİŞ
Türkiye’de engelliler toplumla bütünleşme yönünde yoğun sorunlar yaşamaktadırlar. Yaşamın pek çok alanına yayılan sorunlar,
engelli bireylerin, toplumla işlevsel bir bütünlük içinde yaşamalarını
güçleştirmektedir. Toplumun engelliyi anlamaması, yaşadıkları hayat
içinde onları fark etmemesi, engellilerin de kendilerini geriye çekmesine böylece toplumda ayrışmalara sebep olmuştur.
Eğitim olanaklarından yeterince yararlanamama, fiziksel ayırımcılığa maruz kalma, toplum içindeki düşük roller, işsizlik, yoksulluk
ve daha birçok konu engelliler tarafından yaşanan temel sorunlardır.
Engelli bireylere yönelik ön yargılar beraberinde birçok olumsuzluğu getirmektedir. Engelli bireyler eğitim ve istihdam sorunları, ön
yargılar neticesinde yanlış tutumlar, bağımsız hareket edememe ve
ulaşabilirlikte engeller gibi nedenlerle çoğunlukla geçimlerini temin
edememektedirler. Anayasa’nın 10. maddesine göre, herkes, dil, ırk,
renk, cinsiyet, siyasi düşünce, felsefi inanç, din, mezhep ve benzeri
sebeplerle kanun önünde eşittir. Bu hükümden de herkesin eşit hak*
İstanbul Bilgi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü İnsan Hakları Hukuku Yüksek
Lisans Programı öğrencisi.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
353
Arzu BESİRİ
makaleler
lara sahip olduğunu kolaylıkla çıkartırız. Fakat bu eşitlik ilkesinden
en az yararlananlar maalesef engellilerdir. Bunun nedeni engellilerin
Anayasa’dan ve yasalardan kaynaklanan haklarını bilmemeleri, engelliler adına hizmet veren başta vakıf ve dernekler olmak üzere kurum
ve kuruluşların üyelerini bilinçlendirecek yeterliliğe sahip olmamaları
vs.’dir.
Her şeyin hızla değiştiği bir dünyada, engellilerin de eğitilip potansiyel haline dönüştürülmesi gerekmektedir. Dünya Bankası verilerine göre dünyanın en yoksul toplumlarının %20’sini engelli kişiler oluşturmaktadır. Sadece sosyal transferler yardımıyla engellilerin
yoksulluğunun önüne geçilemez. Engelleri özel eğitim gerektiren bireylerin topluma etkin ve üretken kişiler olarak katılımlarını sağlamak
gereklidir. Ancak burada önemli bir husus daha var. Özel eğitim veren
bu okullarımızda öğretmen eksikliği had safhadadır. Bunun bir sebebi
de özel eğitim bölümü mezunu veren sadece beş üniversitemizin bulunmasıdır. Eğitimde fırsat eşitliği ilkesinden yola çıkarak, eğitim ihtiyaçlarını karşılamak, özellikleri doğrultusunda uygun ortamlarda eğitim almalarını sağlayarak bu konuda gerekli tedbirleri almak da, Milli
Eğitim Bakanlığı’nın görev ve sorumluluklarındandır. Eğitimli engelli
özelde aile ekonomisine, genelde ülke ekonomisine üreterek katkıda
bulunduğu zaman hem kendisi mutlu olacaktır, hem de toplumda hak
ettiği saygınlığı kazanacaktır.1
Bu çalışmanın amacı engellilerin toplumla bütünleşmesi yönündeki engellerden eğitim sorununa ve yoksulluğa dikkat çekmek, gerçekleştirilen uygulamaların olumlu olumsuz yönlerinden bahsetmektir.
1.
ENGELLİLİK KAVRAMI
Yalnız bizim dilimizde değil, diğer birçok dilde de engelli ve engellilik anlamına gelen birden fazla sözcük bulunmaktadır. Adlandırmada ki bu farklar, zaman zaman öyle çok tartışmaya neden olmaktadır
ki, bu tartışmalar gerçek sorunların önüne geçebilmektedir. Engellinin
kim, engelliliğin de ne olduğu açık bir biçimde ortaya konmayınca engellilere yönelik geliştirilecek politikaların, yasaların ve hizmetlerin de
kapsamı belirginsizleşmektedir. Bu belirsizlik de uygulamada pek çok
1
Karakaş, K., Engellilerin Toplumla Bütünleşme Sorunları, Ufkun Ötesi Bilim Dergisi, C. 2, S. 2, Kasım 2002.
354
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
Arzu BESİRİ
makaleler
sorunun ortaya çıkmasına neden olmaktadır. Adlandırmada ki karmaşa ve tanım güçlüğü, engellinin kendini anlatmasını ve diğerlerinin de
onları anlamasını zorlaştırmaktadır.2
Türk Dil Kurumu Sözlüğü’nde insandan iki eli olan, iki ayak üzerinde dolaşan, sözle anlaşılan, akıl ve düşünme yeteneği olan en gelişmiş canlı diye söz edilmesi engelli insanı tarif etmemekte ve bu
tarife girmediğinden bazı engellileri insan görmemektedir. Bedensel
ve zihinsel engelliler, sağır ve dilsizler bu tarife girmemekte, görme
ve süreğen engelliler bu tarife girmektedir. Bu da tanımlarda sadece
engellilerle engelli olmayanlar arasında değil, engelliler arasında da
ayrım yapıldığına işaret etmektedir. Halbuki İnsan Hakları Evrensel
Beyannamesi’nin 1. maddesinde “Bütün insanlar özgür, onur ve haklar
açısından eşit doğarlar” yazar. Fakat bu eşitlikten en az yararlananlar
bazen de hiç yararlanamayanlar engellilerdir.
Dünya Sağlık Örgütü verilerine (WHO) göre genel olarak herhangi bir toplumun nüfusunun yaklaşık yüzde 10’ununu engelli kişiler oluşturmaktadır.3 Ülkemizde engelli nüfus oranı ise Başbakanlık
Devlet İstatistik Enstitüsü Başkanlığı ve Başbakanlık Özürlüler İdaresi Başkanlığı işbirliği ile Aralık 2002’de yapılan ve Temmuz 2004’te
Özürlüler İdaresi Başkanlığı’nca açıklanan Özürlüler Araştırması raporuna göre yüzde 12.29’dur.4 Dünyanın her yerinde engelli kişiler ayrımcılıkla karşılaşmakta ve yaşadıkları toplumların ekonomik, sosyal
ve politik alanlarından dışlanmaktadırlar. Bu da engelliler arasındaki
yoksulluğun temel nedenidir.
1.1. Engelli, Sakat, Özürlü Kavramları
Türk Dil Kurumu Sözlüğü’nde;
Engelli: vücudunda eksik veya kusuru olan,
Özürlü: gelişimin türlü yanlarıyla öğrenme gücü gibi süreçlerin
birisi veya birkaçında sakat olan kişi ya da kusuru olan, defolu.
2
3
4
Karakaş, K., Engellilerin Toplumla Bütünleşme Sorunları, Ufkun Ötesi Bilim Dergisi, C. 2, S. 2, Kasım 2002.
www.rehabilitasyon.com.
TC Başbakanlık Özürlüler İdaresi Başkanlığı Özürlüler Kanunu ve İlgili Mevzuat,
Ankara 2006.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
355
Arzu BESİRİ
makaleler
Sakat: vücudunda hasta veya eksik bir yanı olan, engelli, özürlü.
olarak tanımlanmıştır.5
Engellinin bir başka tanımı ise vücudunda doğuştan veya sonradan oluşmuş, fiziksel, biyolojik veya estetik olarak, görünüm / işlev
bozukluğu nedeniyle, günlük hayat ve sosyal yaşam içerisinde engel
ve sorunlarla karşılaşmakta olup, genel hayata uyum sağlayabilmesi
ve engel durumuna özel gereksinimlerinin sağlanması için, sosyalbilimsel çalışma ve destekleri almaya hakkı olan kişidir. (örneğin; görme engelli, işitme engelli, zihinsel engelli, ortopedik engelli, konuşma
engelli, ...)
Engelli kavramıyla ilgili Özürlüler İdaresi’nin kabul ettiği tanımlar şöyledir:
Zedelenme - Sapma: Bireyin psikolojik, fizyolojik, anatomik özelliklerinde geçici ya da kalıcı türden bir kayıp, bir yapı ya da işleyiş bozukluğu olur. Bacakların olmayışı, kolların felçli oluşu, iyi görememe
vb. gibi durumlar birer zedelenmedir.
Yetersizlik: Zedelenme ya da bazı sapmalar sonucu, bir insan için
normal kabul edilen bir etkinliğin ya da hareketliliğin, engellenme
veya sınırlanması haline denmektedir. Birey zedelenme ya da sapma
sonucu yaşamında bir takım güçlüklerle karılaşır, bazı güçlüklerin üstesinden gelmede yetersiz kalır. Bacaklarının olmayışı ya da fiziksel
engelli oluşu, yürüyememe, yürüyerek yapılan etkinliklerde kişinin
yetersiz kalmasına neden olur.6
Özür - Engel: Bireyin yaşadığı sürece yaş, cins, sosyal ve kültürel
faktörlere bağlı olarak oynaması gereken roller vardır. Birey yetersizlik yüzünden bu rolleri gereği gibi oynayamaz durumda kalırsa buna
özür - engel denir.7
2004 yılında çıkarılan Özürlüler Kanunu’na göre engelliler “Doğuştan veya sonradan herhangi bir hastalık veya kaza sonucu bedensel, zihinsel, ruhsal, duygusal ve sosyal yetilerini çeşitli derecelerde kaybetmiş, normal
yaşamın gereklerine uyamayan, günlük gereksinimlerini karşılama güçlükleri olan korunma, bakım, rehabilitasyon, danışmanlık ve destek hizmeti alan
5
6
7
http://tdkterim.gov.tr.
Özsoy, Y., Özyürek, M., Eripek, S., Özel Eğitime Giriş.
Özsoy, Y., Özyürek, M., Eripek, S., Özel Eğitime Giriş.
356
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Arzu BESİRİ
kişilerdir”.8
Dünya Sağlık Teşkilatı ( WHO ) engelli kavramını üç ayrı ana kategoride toplayıp, değerlendirmektedir.
1. İç veya dış organların zarar görmesi veya tahrip olması, organlardan herhangi birisinin zarara uğramış olup olmadığı genelde tıbbi
bir teşhisin sonucunda kesinlik kazanmaktadır. Mesela gözün görme
kabiliyetini yitirmesi, bir organın hastalığı olarak ifade edilebilir (impairment).
2. Organların zarara uğraması sebebiyle ruhsal, psikolojik veya fiziki yönden fonksiyonel engellerin ortaya çıkması. Fonksiyonel engel,
normal bir aktiviteyi yerine getirmekteki zorluğu ve meşakkati dile
getirmektedir. Bir göz rahatsızlığının görme kabiliyetini sınırlaması,
önemli bir fonksiyonel engel teşkil eder. Dolayısıyla fonksiyonel engeller, kişinin bedene ait değişik yetenek ve performans kaybını yansıtmaktadır (Disability).
3. Sosyal engellerin belirlenmesi. Fonksiyonel engellerin artması
ile çoğu kez sosyal hayatta değişik engellerle karşı karşıya gelinmektedir. Bu durumda kendilerinden beklenen sosyal rollerini yerine getirememektedirler (Handicap).9
Tanımlardan da anlaşılabileceği gibi bugün, bir kişinin engelli
sayılabilmesi için, o kişinin bedensel (anatomik, ortopedik) bozukluğundan ziyade, fonksiyonel yetersizliği olup olmadığına, bir başka
deyişle, arızalanmış organların ne derecede görevlerini yerine getirip
getirmediğine bakılmaktadır.10
Birleşmiş Milletler Engelli Hakları Sözleşmesi’nin 1. madde 2.
cümlesine göre “Engelli kişiler, çeşitli engellerle karşılaşmaları halinde diğerleriyle eşit bir şekilde topluma tam ve etkili şekilde katılmalarını engelleyen
uzun süreli fiziksel, zihinsel, ruhsal ve duyusal sakatlığı olan kişilerdir.”11
Sakat veya özürlü kelimesi yerine engelli sözcüğünü kullandığımızda yetersizliğe işaret etmesinin yanı sıra kulağa hitabı bakımından
8
9
10
11
TC Başbakanlık Özürlüler İdaresi Başkanlığı, Özürlüler Kanunu ve İlgili Mevzuat
Kitabı, s. 6.
Seyyar, A., Sosyal Siyaset Açısından Özürlülüğe Karşı Mücadele, s. 41.
Seyyar, A., Sosyal Siyaset Açısından Özürlülüğe Karşı Mücadele, s.42.
www.beyazay.org.tr.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
357
Arzu BESİRİ
makaleler
da daha güzel gelmektedir, bu yüzden engelli kelimesini kullanacağım.
1.2. Türkiye’de Engelli Profili
Türkiye’de sık görülen belirli engelli grupları şunlardır:
Bedensel engelliler
Görme engelliler
İşitme engelliler
Dil ve Konuşma engelliler
Zihinsel engelliler
Otistik engelliler (Otizm)
Süreğen hastalar12
Bedensel Engelliler: Kas ve iskelet sisteminde yetersizlik, eksiklik
ve fonksiyon kaybı olan kişilerdir. El, kol, bacak, parmak ve omurgalarında kısalık, eksiklik, fazlalık, yokluk, hareket kısıtlılığı, şekil
bozukluğu, kas güçsüzlüğü, kemik hastalığı olanlar, felçliler ve spastikler bu gruba girmektedir.13 Omurilik felçlileri de bu gruba girmektedir. Omurilik felci; omuriliğin hastalık veya tramvaya bağlı olarak
baskıya uğraması ve işlevini kaybetmesidir. Uğradığı bu baskı sonucu
omurilikte hasar gören bölgeler beyinle iletişim yapamaz hale gelir.
Organlarla beyin arasındaki irtibat hasar gören bölgeler ve aşağısında
kaybedilir. Hastalıklardan başka travmalara örnek olarak trafik kazaları, yüksekten düşmeler, sığ suya balıklama atlama, iş kazaları vs. gibi
sebepler sayılabilir.14
Görme Engelliler: Tek veya iki gözünde tam veya kısmi görme
kaybı veya bozukluğu olan kişilerdir. Görme kaybıyla birlikte göz protezi kullananlar, renk körlüğü, gece körlüğü bu gruba girmektedir.15
12
13
14
15
Başbakanlık Özürlüler İdaresi Başkanlığı ve DİE Aralık 2002”Özürlüler Araştırması”.
Öztürk, M., Hayata Dokunuş, s.14.
www.tofd.org.tr.
Öztürk, M., Hayata Dokunuş, s. 14.
358
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Arzu BESİRİ
İşitme Engelliler: Tek veya iki kulağında tam veya kısmi işitme
kaybı olan kişidir. İşitme cihazı kullananlar da bu gruba girmektedir.
Dil ve Konuşma Engelliler: Herhangi bir nedenle konuşamayan
veya konuşmanın hızında, akıcılığında, ifadesinde bozukluk olan ve
ses bozukluğu olan kişidir. Konuşamayan, gırtlağı alınanlar, konuşmak için alet kullananlar, kekemeler, dil- dudak-damak- çene yapısında bozukluk olanlar bu gruba girer.
Zihinsel Engelliler: Genel zihinsel işlevlerde önemli derecede
normalaltı, bunun yanında uyumsal davranışlarda yetersizlik gösterme durumudur. Eğitilebilir, öğretilebilir ve ağır zihinsel engelliler olarak üçe ayrılır.
Otistik Engelliler (Otizm): Konuşmada gecikmenin olması veya
gelişmemesi, ilgi alanında sığlık insanlar ile ilişki kurma yerine cansız nesnelerle ilgilenme, yaşıtlarıyla oyun oynamama ve tekrar edici
basmakalıp davranışlarda bulunma ile kendini gösteren gelişimsel
bir bozukluktur. Otistik çocukların hepsinin, tamamen aynı belirtileri göstermemelerine karşın, davranışı etkileyen sosyal, iletişimsel ve
duyusal alanlarda sorunları vardır. Otizm genellikle üç yaşından önce
başlar ve görülme sıklığı binde birdir. Erkek çocuklarda kız çocuklara
oranla dört kat daha fazla görülmektedir.16
Süreğen Hastalık: Kişinin çalışma kapasitesi ve fonksiyonlarının
engellenmesine neden olan, sürekli bakım ve tedavi gerektiren hastalıklardır. (kan hastalıkları, kalp-damar hastalıkları, sindirim sistemi
hastalıkları, idrar yolları ve üreme organı hastalıkları, cilt ve deri hastalıkları, kanserler, endokrin ve metabolik hastalıklar, ruhsal davranış
bozuklukları, sinir sistemi hastalıkları, HIV)
Süreğen hastalıklar engel türleri içerisinde alt başlık olarak yer almaktadır. Süreğen hastalık, toplam engellilik oranı içerisinde yer al16
Komisyon, Otistik Çocukların Eğitiminde Aile El Kitabı, MEB, Ankara 2002.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
359
Arzu BESİRİ
makaleler
makta ancak nitelikleri incelenirken, diğer engel türlerinden ayrı olarak değerlendirilmektedir.17
2. ENGELLİLERDE EĞİTİM
Engelli bireylerin eğitimleri eski olmamakla birlikte çeşitli evrelerden geçmiştir. Eğitimlerinin geç başlaması ve çeşitli evrelerden geçişi,
sağlıklı insanların engellilere karşı tutumundan kaynaklanmaktadır.
Sağlıklı insanların tutumu da bilim, teknoloji ve uygarlığın gelişimi
ile değişim göstermektedir. Bir dönem engelliyi öldürme, ıssız yerlere
terk ederek ondan kurtulma yoluna gidilmiştir.
Tevhit dini ve bilimdeki gelişmeler, sağlıklı insanların engelliye
karşı tutumunu değiştirmiş, onların da insanca yaşama hakkı olduğu,
olması gerektiği görüşünü yaygınlaştırmıştır. Bu görüş, onların topluma eğitilerek kazandırılmalarının mümkün olduğunu göstermiştir.
Aşağıda eğitimle ilgili bütün kanunları almamakla birlikte sadece temel olduğuna inandığım birkaç kanununun ilgili maddelerini ele
alacağım.
2.1. İlköğretim ve Eğitim Kanununun İlgili Maddeleri
222 sayılı, 12.01.1961 tarihli Kanun’un 1. maddesine göre “İlköğ­
retim, kadın erkek bütün Türklerin milli gayelere uygun olarak bedeni,
zihni ve ahlaki gelişmelerine ve yetişmelerine hizmet eden temel eğitim ve
öğretimdir.”18
“Türklük” vurgusu ve “Milli gaye” ibarelerinin muğlak ve nasıl
oluşturulacağı belirsiz ifadeler olduğu, ayrıca “Türk olmayan kişiler
kendilerini ilköğretimin neresinde bulacaklar” sorusu sorulursa bu maddenin 1961 zihniyetini yansıttığı ve yenilenmesi gerektiği açıktır. İyi
niyetli, çağdaş bir yorum yaparsak Türk milli eğitiminin genel amacının ayrım gözetmeksizin kişilerin beden, zihin, ahlak, ruh ve duygu
bakımlarından sağlıklı şekilde gelişmiş bir kişiliğe ve karaktere, hür
ve bilimsel düşünme gücüne, geniş bir dünya görüşüne sahip, insan
17
18
Öztürk, M., Hayata Dokunuş, s. 15.
TC Başbakanlık Özürlüler İdaresi Başkanlığı, Özürlüler Kanunu ve İlgili Mevzuat
Kitabı, s. 41.
360
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
Arzu BESİRİ
makaleler
haklarına saygılı, topluma karşı sorumluluk duyan; yapıcı, yaratıcı verimli kişiler olarak yetiştirilmesinin gerekli olduğunu söyleriz fakat bu
yorumu nasıl yapacağımızı tartışmak lazım.
Aynı Kanun’un 12. maddesinde ise “Mecburi ilköğrenim çağında
bulundukları halde zihnen, bedenen, ruhen ve sosyal bakımdan özürlü olan
çocukların özel eğitim ve öğretim görmeleri sağlanır.”19 der.
Kanun’un bu maddesine göre 8 yıllık kesintisiz ve parasız eğitim
alma hakkından bütün engelliler de diğer çocuklarla fark gözetilmeksizin yararlanırlar. Engelliler durumları gerektiriyorsa özel eğitim alırlar. Fakat burada özel eğitim için hangi engel grubunun bu eğitimi
alması gerektiği ve bu gruba dahil olan çocukların sahip olmaları gereken kriterlerin belirtilmemesi kargaşaya yol açmaktadır. Engelli gereksinim ve haklarına bakış açısı 1961’den bu yana uluslar arası ölçekte
değişmesine karşı bizim bugünün sorunlarına hala 1961’de çıkartılan
yasanın bakış açısıyla yaklaşmamız sorunludur. Engellilerin eğitim
haklarına dair komple ve çağdaş bir yasaya gereksinim var. Engellilik
kriteri muğlak kalmış, bütün engel türlerinin birlikte eğitilip eğitilmeyeceği, gruplandırmayı kimin yapacağı söylenmemiş.
2.2. Milli Eğitim Temel Kanunu’nun İlgili Maddeleri
1739 No.lu, 24.06.1973 tarihli Kanun’un 4. maddesine göre, “Eğitim
kurumları dil, ırk, cinsiyet ve din ayırımı gözetilmeksizin herkese açıktır. Eğitimde hiçbir kişiye, aileye, zümreye veya sınıfa imtiyaz tanınamaz.”20
Burada eşitlik ilkesiyle ayrımcılığın önüne geçilmeye ve ötekileştirme önlenmeye çalışılmıştır, zaten uygar bir toplumda da aksi düşünülemez.
5. maddesine göre, “Milli eğitim hizmeti, Türk vatandaşlarının istek ve
kabiliyetleri ile Türk toplumunun ihtiyaçlarına göre düzenlenir.”
Bu madde ile hedeflenen eğitimde toplumun o gün itibariyle ihtiyaç duyduğu alanlarda faaliyette bulunabilecek insanların yetiştirilmesi için eğitim sistemini mevcut ihtiyaçlara göre düzenlemek ola19
20
TC Başbakanlık Özürlüler İdaresi Başkanlığı, Özürlüler Kanunu ve İlgili Mevzuat
Kitabı, s. 41.
TC Başbakanlık Özürlüler İdaresi Başkanlığı, Özürlüler Kanunu ve İlgili Mevzuat
Kitabı, s. 50.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
361
Arzu BESİRİ
makaleler
bilir. Fakat maddenin uygulama alanının nasıl olduğu ve toplumun
ihtiyaçlarının karşılanması konusunda belirsizlik hakimdir. Belki de
bilinçli olarak soyut ifadeler kullanılmış. “Türk vatandaşlarının istek ve
kabiliyetlerinin” ne olduğu, bunlara kimin ve hangi ölçüyle karar vereceği belirtilmemiş. Hükümde bilimselliğe, çağdaşlığa, yeniliklere açık
olmaya, evrenselliğe dair hiç bir vurgu olmaması manidardır.
Aynı Kanun’un 8. maddesine göre ise, “Eğitimde kadın, erkek herkese
fırsat ve imkân eşitliği sağlanır.”
“Maddi imkanlardan yoksun başarılı öğrencilerin en yüksek eğitim kademelerine kadar öğrenim görmelerini sağlamak amacıyla parasız yatılılık, burs,
kredi ve başka yollarla gerekli yardımlar yapılır.”
“Özel eğitime ve korunmaya muhtaç çocukları yetiştirmek için özel tedbirler alınır.”21
Eğitim sistemimizde uluslararası sözleşmelere göre tanzim edilen “Genellik ve Eşitlik, Eğitim Hakkı ve Fırsat ve İmkan Eşitliği” ilkeleri
büyük oranda aksamaktadır. Bu aksamaların bir kısmı eğitim kurumlarının yaygınlığının sağlanamayışı ve fertlerin ekonomik gücünden
kaynaklanmakta iken, önemli bir kısmı yönetim gücünü elinde bulunduranların keyfi ve despotik anlayışından kaynaklanmaktadır.
Bahsi geçen ilkelerin işlerlik kazanabilmesi, ancak, eğitim kurumlarının kurulmasının önündeki engellerin kaldırılması, özel ve gönüllü
kuruluşların teşvik edilmesi ile mümkün olur.
Eğitimde eşitliğin sağlanması ekonomik, sosyal ve siyasal sebeplerden ötürü sağlıklı insanlar arasında bile mümkün olmamaktadır.
Bu şartlar altında engelli bireylerin eğitimde eşitlik ilkesinden yararlandığını söylemek mümkün değildir. Eğitimde eşitlik ilkesi sadece
kanuni bir düzenleme olmanın ötesine geçememiştir. Türkiye’de hem
engelli bireylerin eğitimini sağlayacak uzmanların yetiştirilmesinde
ve istihdamında sorunlar yaşanmaktadır, hem de engellilerin eğitim
görebilecekleri derecede yeterli ve donanımlı eğitim kurumları bulunmamaktadır.
Anayasa’nın 42. maddesinde; “Devlet, maddî imkânlardan yoksun
başarılı öğrencilerin, öğrenimlerini sürdürebilmeleri amacı ile burslar ve baş21
TC Başbakanlık Özürlüler İdaresi Başkanlığı, Özürlüler Kanunu ve İlgili Mevzuat
Kitabı, s. 50.
362
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
Arzu BESİRİ
makaleler
ka yollarla gerekli yardımları yapar. Devlet, durumları sebebiyle özel eğitime
ihtiyacı olanları topluma yararlı kılacak tedbirleri alır.” hükmü yer almaktadır. Eğitimde fırsat eşitliği kanuna göre sağlanır fakat gerçekte özel
eğitime ihtiyacı olan bireyler için böyle değildir ve özel eğitmen eksikliği had safhadadır. Ayrıca engelliler okula geç başlamaktadırlar,
fakat burs ve kredi verilmesi için istenen yaş şartına bazen uymazlar.
Öyle olduğu yani yaş şartının gerçekleşmediği zamanlarda yapılacak
uygulamayla ilgili bir hüküm bulunmaması ve bu imkandan yararlanılamaması bence çok büyük bir sorundur.
Ayrıca maddeyi bu haliyle yorumlarsak şu sonuca da varabiliriz:
Özel eğitime ihtiyacı olan engelliler topluma yararsız (hatta zararlı bile
olabilir) insanlar ki, devlet pozitif yükümlülükle bunları yararlı hale
getirmeye çalışıyor. Engelli hakları konusunda çağdaş gelişmelerden
yoksun bir zihniyetin hakimiyeti mevcut olduğundan yeni baştan düzenleme gereklidir.
2.3. Milli Eğitim Bakanlığının Teşkilat ve Görevleri Hakkında Kanun’un İlgili Maddesi
3797 sayılı, 12.05.1992 tarihli Kanun’un 24.07.2008 tarihindeki ek 3.
maddesine göre;
Özürlü sağlık kurulu raporu düzenlemeye yetkili sağlık kurum
veya kuruluşlarınca verilen sağlık kurulu raporuyla asgari % 20 özürlü
olduğu tespit edilen ve özel eğitim değerlendirme kurulları tarafından
da eğitsel değerlendirme ve tanılamaları yapılarak 8.2.2007 tarihli ve
5580 sayılı Özel Öğretim Kurumları Kanunu kapsamında açılan özel
eğitim okulları ile özel eğitim ve rehabilitasyon merkezlerinde verilen
destek eğitimini almaları uygun görülen; görme, işitme, dil-konuşma,
spastik, zihinsel, ortopedik veya ruhsal özürlü bireylerin; eğitim giderlerinin her yıl Maliye Bakanlığı’nca belirlenen tutarı, Millî Eğitim Bakanlığı bütçesine bu amaçla konulan ödenekten karşılanır. Bu özürlü
bireylerin, özür grupları ve dereceleri ile özür niteliğine göre eğitim
programlarının kapsamı ve eğitim süreleri, Özürlüler İdaresi Başkanlığının görüşü alınmak suretiyle Bakanlıkça hazırlanacak ve bu Kanunun yayımını izleyen 6 ay içinde yürürlüğe konulacak yönetmelikle
belirlenir.
Söz konusu eğitim hizmetini sunan veya yararlananların, gerçek
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
363
Arzu BESİRİ
makaleler
dışı beyanda bulunmak suretiyle fazladan ödemeye sebebiyet vermeleri durumunda bu tutarlar, iki katı ve kanuni faiziyle birlikte ilgililerden müteselsilen geri tahsil edilir. Bu fiillerin özel eğitim okulları
ile özel eğitim ve rehabilitasyon merkezleri tarafından tekrarı hâlinde,
ayrıca kurum açma izinleri iptal edilir.22
Kanun’un bu maddesiyle özel eğitim alınmasının şartlarının düzenlenişi bence yerindedir. Çünkü %20 makul bir rakamdır. Fakat burada sorun sağlık kurum ve kuruluşlarınca verilen raporların yüzdelerinin birbirini tutmamasıdır ve çok önemlidir. Çocuk aslında eğitim
almaya hak kazanacak durumda olsa bile sağlık kurum ve kuruluşlarının verdiği göreceli raporlarla eğitim alamamaktadır ve bu başlı
başına önemli bir sorundur. Örneğin sağlık kurulu raporu vermeye
yetkili iki hastaneden biri % 50 diğeri %20 engelli raporu verebilir. Bu
konu daha net bir şekilde düzenlenmelidir. Kötü niyetli kişilerin devleti zarara uğrattığında uygulanacak yaptırım doğrudur.
2.3.1 Engellilerde Özel Eğitim ve Tanımı
Günümüz sosyal bilimlerindeki, sosyal model de engellilik hali
ikinci plana itilerek, “çevresel, fiziksel, mekansal koşullar toplumsal tutumlarla birlikte bireyi engelli kılmaktadır” denmiştir. Yani sosyal model engellenme halini sorunsallaştırır ve o hali düzeltmeye uğraşır. Dolayısıyla
bu modelde engele göre özel eğitim önemlidir.
Engellinin eğitim masraflarının önceleri ailelerin tarafından karşılanması zengin aileler için sorun değildi. Eğitimde yaygınlaşma başlayınca zengin olmayanların çocuklarının eğitim masrafları hayır kurumlarınca, bağış ve yardımlarla karşılanma yoluna gidilmiştir. Günümüzde ise özel eğitim masraflarının devlet bütçesinden karşılanması
kabul edilmiştir.
Özel eğitime ihtiyacı olan engel gruplarının hepsi için özel eğitim sağlanamamaktadır. Ülkemizde yüz binlerle ifade edilen özel
eğitim gerektiren çocuktan sadece 50.000 kadarı bu eğitimden
yararlanabilmektedir.23 Özel eğitim alanlar genelde; görme, işitme ve
22
23
TC Başbakanlık Özürlüler İdaresi Başkanlığı, Özürlüler Kanunu ve İlgili Mevzuat
Kitabı, s. 49.
Başaran, S., Özürlülerin Toplumsal Bütünleşmesinde Yerel Yönetimlerin Önemi,
Sosyal Politikalar Dergisi, S. 2, 2007.
364
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Arzu BESİRİ
zihinsel engellilerdir. Hem öğrenci kapasitesi hem de özel eğitim almış
eğitimciler itibariyle bu alanda yapılanma eksikliği büyüktür.24
Özel eğitim merkezlerinde görev yapan meslek dallarına mensup
kişiler özel eğitimci, özel eğitim kursu almış sınıf öğretmeni, psikolog,
çocuk gelişimi ve eğitimcisi, fizyoterapist, sosyal çalışmacı, odyolog,
okul öncesi öğretmenidir.
Özel eğitim çoğunluktan farklı ve özel gereksinimli çocuklara sunulan, üstün özellikleri olanları yetenekleri doğrultusunda kapasitelerinin en üst düzeye çıkmasını sağlayan, yetersizliği engele dönüştürmeyi önleyen, engelli bireyi kendine yeterli hale getirerek topluma
kaynaşmasını, bağımsız, üretici bireyler olmasını destekleyecek becerilerle donatan eğitimdir. Özel eğitim birçok bakış açısına göre tanımlanabilir. Birinci görüş özel eğitimi yasal temelleri olan ve bunlara göre
yürütülen bir girişim olarak ele almaktadır. Bu görüşü savunanlar, ana
babanın çocukları için uygulanacak tüm eğitsel önlemler ve süreçlerle ilgili kararlara katılmalarını ve bilgilendirilmeleri gerektiğini ileri
sürmektedirler. Bu görüş ülkemizde de kendisini son uygulamalarda
hissettirmeye başlamıştır. Bunun sonucu olarak 573 sayılı Kanun hükmünde kararnamenin hazırlanış felsefesinde bu görüş yer almaktadır.
Bu yasaya göre uygun olarak çıkartılan yönetmelikte, çocukla ilgili her
karar alma sürecinde aile onayı da gerekmektedir. 573 sayılı Kanun
Hükmünde Kararname’nin amacı; özel eğitim gerektiren bireylerin,
Türk millî eğitiminin genel amaçları ve temel ilkeleri doğrultusunda,
genel ve meslekî eğitim görme haklarını kullanabilmelerini sağlamaya
yönelik esasları düzenlemektir.25 Bu görüş, tamamıyla yönetsel düzenlemeler içermektedir. Özel eğitim, mevcut eğitim sisteminin ayrılmaz
bir parçası olarak ele alınmaktadır. Öğretmen-öğrenci oranları, sınıf
ortamının büyüklüğü ve çocuğun bu ortama yerleştirilmesi, hizmet
verecek personelin öğrenciye göre dağılımı ve türleri, ne kadar kaynak sağlanması gerektiği gibi yönetimsel konuları kapsar. İkinci görüş
olan, toplumsal politikaları oluşturma yaklaşımında özel eğitim, bireyin vazgeçilmez temel insan hakkı olarak yorumlanmaktadır. Yetersizliği olan bireye karşı değişmesi gereken tutumları ön plana çıkartan
bir yaklaşımdır. Her iki görüşünde geçerli olduğu noktalar bulunmaktadır. Özel eğitimin kapsamını ve uygulamalarını belirlemede ikisi de
24
25
Öztürk, M., Hayata Dokunuş-2, s. 54 .
http://orgm.meb.gov.tr/Mevzuat/573.htm.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
365
Arzu BESİRİ
makaleler
önemli rol oynamaktadır. O da özel eğitimin temel amacını açığı vuracak olan, özel eğitimin çocuğa öğretimsel olarak nasıl müdahale etmesi gerektiği hususudur.26
Özel eğitime ihtiyacı olan engelliler özel eğitim merkezlerin de ve
okullarında eğitim alırlar. Özel eğitim merkezlerinde bireysel özel eğitim ayda altı saat, grup eğitiminde dört seanstır. Özel eğitim okullarında ise eğitim ayda 120 saattir.
Başka bir tanıma göre özel eğitim, bireylerin bazı özelliklerinde
meydana gelen zedelenme, sapma veya yetersizlikten kaynaklanan
engel durumları ve onların genel eğitimden yararlanamamalarından
dolayı eğitim hizmetlerinin özelleştirilmesidir.
Bir başka tanıma göre ise, bireylerin, akademik iletişim, devinim
ve uyum alanlarında önemli eksiklik, kusur yaratan durumların önlenmesi, azaltılması ya da ortadan kaldırılmasıyla ilgili eğitsel değişkenlerin düzenlenmesiyle uğraşılmasıdır.
2.3.2. Özel Eğitimin Yaygınlaştırılmasının Basamakları
2002 Türkiye Özürlüler Araştırması verilerine göre engelli olan kişilerde okuma yazma bilmeyenlerin oranı %36,3’tür.27 Bu durumun
başlıca nedeni, engellilerin engellenmesidir. Engelli bireylerin eğitim
hizmetlerinden ve imkanlarından yeterince yararlanamadığı açık bir
gerçektir.
Özürlüler İdaresi’nin yapmış olduğu araştırma baz alınarak tespit edilen bölgeler ve engel gruplarına göre özel eğitim planlamasının
yapılması ve bu okulların ülke genelinde yaygınlaştırılması sağlanmalıdır.
Özel eğitimin yaygınlaştırılması çalışmalarında, aşağıda ki basamaklar doğrultusunda yapılanmaya gidilmesi kaynak israfını önleyeceğinden daha çok engellinin bu hizmete ulaşmasını sağlayacaktır. Bu
süreçteki basamaklar şöyle sıralanabilir:
26
27
http://ozelegitimci.blogcu.com/ozel-egitim-nedir_627077.html.
Başbakanlık Özürlüler İdaresi Başkanlığı ve DİE Özürlüler Araştırması, Ankara
2002.
366
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Arzu BESİRİ
Tarama: Özel eğitimi gerektirecek özelliğe sahip olmasından kuşku duyulanlar ile sağlıklı olanları ayırmaktır. Taramaların bazıları hastane ve kliniklerde, bir kısmı gezici sağlık ekiplerince, bir kısmı okullarda, bir kısmı da doğum sırasında yapılabilmektedir.
Tanılama: Taramalarda yapılan inceleme sonucu, engelin tür ve
derecesinin uzman bir grup tarafından tespit ve teşhis edilmesidir.
Yerleştirme: Ayrımları yapılmış engellilerin engelleri ve eğitim
gereksinimlerini dikkate alarak eğitim hizmeti almalarını sağlamaktır.
Yerleştirme, kalıcı bir düzenleme değildir. Çocuğun gelişimine bağlı
olarak yerleştirme işlemi tekrarlanır.
Özel Eğitimde Ortam Düzenleme: Özel eğitim; engelli türü, derecesi ve çocuğun ihtiyaçlarıyla belirlenmiş amacın gerçekleştirilmesi
için şart olan ortamda gerçekleşir.
Özel Eğitimde Personel Sağlama: Burada görev yapacak öğretmen veya personel mutlaka hizmet içi eğitime tabi tutulur.
Araç-Gereç Sağlama: Özel olarak eğitimde araç kullanma zorunluluğunun olmasıdır. Mesela Braille alfabesi olmadan görme engellilerin eğitimi mümkün değildir.
Program Geliştirme: Süreklilik isteyen, özel eğitim için gerekli konulardandır.
Denetleme: Özel eğitimde denetim eğitimin gelişmesine katkıda
bulunur. Bu denetimlerde özel eğitim alanlarında çalışan personel
değerlendirilirken başarılı ve yararlı olanla olmayan sağlıklı biçimde
ayrılabilmelidir.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
367
Arzu BESİRİ
makaleler
Özel Eğitimde Rehberlik: Yerine göre değişik kurumlar tarafından sunulan, dengeyi sağlayan bir hizmettir.28
Eğitimsiz engellinin ne kendisine ne de topluma katkısı olabilir.
Eğitim alma hakkı engellilerin anayasal hakkıdır ve özel eğitim genel
eğitimin bir parçasıdır. Tek farkı engelli çocuğun ihtiyacına uygun
yöntem ve araçlar kullanılmasıdır. Normal eğitim de olduğu gibi, özel
eğitimde de planlama ve yürütmeden Milli Eğitim Bakanlığı sorumludur.
3. ENGELLİLİLERİN YOKSULLUĞU
Yoksulluk, maddi nitelikteki mahrumiyetler sebebiyle kaynaklara
ve üretim faktörlerine erişememe ve böylece asgari hayat düzeyini sürdürecek gelirden yoksun bulunulması halidir. Sosyal boyutuyla yoksulluk “insan haysiyetine ve şahsiyetine yaraşır bir hayat düzeyinin altında,
maddi yönden tam anlamıyla veya nisbi olarak yetersiz olma durumudur”.29
Yoksulluğun genel olarak kavranmasında, yoksulluğu sadece gelir eşitsizliği ve ekonomik düzlemde değil, aynı zamanda toplumda
sosyal, kültürel ve siyasi eşitsizliklerin yansıması olarak ele almak çok
önemlidir. Yoksulluk esas olarak sınıfsal eşitsizliğin daha keskin bir
biçimde ortaya çıkması ve görünür olması halidir.30
Yoksulluğun önemli niteliklerinden biri de göreceliğidir. Yoksulluk zamana ve mekana gore değişir. Hindistan’da yoksul olmakla
Amerika’da yoksul olmak aynı şey değildir ya da ortaçağda yoksul
olmakla aynı şey değildir.31 Almanya’daki engellinin yoksulluğuyla
Türkiye’deki engellinin de yoksulluğu aynı değildir.
Bir diğer yoksulluk tanımı ise insani yoksulluktur. İnsani yoksulluğun belirlenmesindeki temel kriter ise insanın sağlık hizmetlerine,
temiz su kaynaklarına, eğitim hizmetlerine ulaşabilirliği, uzun bir
28
29
30
31
Öztürk, M., Hayata Dokunuş, s. 56.
Seyyar, A., “ Türkiye’ de Yoksullukla Mücadelede STK’ ların Rolü ve Önemi”, 1.
Ulusal Sivil Toplum Kuruluşları Kongresi, 4-6 Haziran 2004, ÇOMU Dardanos Tesisleri, Çanakkale, s. 187-195.
Prof. Sibel Kalaycıoğlu, 21.09.2008 tarihli Birgün Gazetesi yazısı.
Gökçeoğlu, Balcı, Ş., Tutunamayanlar ve Hukuk, s. 102.
368
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Arzu BESİRİ
yaşam sürme hakkı ve “sürdürebilirlik” ölçütüne dayalı olarak yeni
fırsat seçenekleri kullanabilmek için gerekli alt yapının varlığı ya da
yokluğudur.32
Türkiye Cumhuriyeti Devleti ise, sosyal bir devlet olmasına rağmen
kronikleşmiş yoksulluk sorununa kalıcı bir çözüm getirememiştir.33
Birleşmiş Milletler (BM) tarafından 2006 yılında yayınlanan “İnsani
Kalkınma Endeksi’nde” Türkiye, gelişmişlik düzeyi açısından sıralanan
177 ülke arasında 92. sırada yer almaktadır. Bu sıralamanın sonucunda
şunu diyebiliriz: Türkiye’nin eğitim ve sağlık alanında ki performansı,
gelir düzeyinden beklenebilecek olanın altında. Oysa ki gelir düzeyi
Türkiye’nin altında olan Güney Kore, Meksika gibi ülkeler insani gelişmişlik sırasında Türkiye’nin üstündeki sıralarda yer almaktadırlar.34
Ülkemizde doğru sosyal politikalar geliştirilemediğinden insani gelişmişlik seviyesi gerilerde kalmıştır.
Yoksulluğu sebepler açısından ele aldığımızda , karşımıza işsizlik, aşırı borçlanma, gelir yetersizliği veya yokluğu gibi sadece maddi
faktörler ortaya çıkmamaktadır.35 Yoksulluğun bir çok sebeplerinden
birisi de engelliliktir. Kişinin olumsuz fiziki ve fizyolojik seyrinin bir
neticesi olarak engellilikten dolayı yoksulluk riski söz konusu olabilmektedir. Engellilere uygulanan fiili, tutumsal ve kurumsal ayrımcılıklar bu yoksulluğun ve sonucu olan yoksunluğun kökeninde yatar.36
Bu durumda ki engellilere teminat sunmak sosyal güvenliğin görevidir. Ancak, diğer yoksullardan farklı olarak, sadece maddi güvenceye
değil sosyal ilgiye de ihtiyaç duyarlar.
Yeni yoksullar, sosyal dışlanma kavramı, alt-sınıf kavramı ve marjinalite ile birlikte anılmaktadır.37 Yeni yoksul tanımının içine engelliler
de girmektedir.
32
33
34
35
36
37
Gökçeoğlu, Balcı, Ş., Tutunamayanlar ve Hukuk, s. 103.
Seyyar, A., “ Sosyal Siyaset Açısından Yoksulluğa Karşı Mücadele”, Deniz Feneri
Yayınları, 2003
www.radikal.com.tr/ek_haber.php?ek=r2haberno=6501
Seyyar, A., “Bakıma Muhtaç Yoksulların Evde Bakımının Kurumsallaştırılması “,
Yoksulluk ve Sosyal Hizmetler Sempozyumu, Hacettepe Üniversitesi- Sosyal Hizmetler Yüksek Okulu Yayınları, Ankara 2003.
Özbudun, S., “ Bir Ayrımcılık Aracı ve Tarzı Olarak Yoksulluk “, Felsefe Logos Dergisi, 2006.
Gökçeoğlu, Balcı, Ş., Tutunamayanlar ve Hukuk, s. 16.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
369
Arzu BESİRİ
makaleler
Yapılan araştırmalar, dünyanın her yerinde engellilerin çok büyük
çoğunluğunun toplumun yoksul kesimlerinden geldiğini ve yoksulluk içinde yaşadıklarını göstermektedir. Bu belirleme gelişmiş/endüstrileşmiş ülkeler için de geçerlidir. Ülke nüfusunun 4/1 açlık sınırının altında yaşarken, engelli nüfusun 4/2 si açlık sınırın altında
yaşamaktadır.38 Ülkemiz de ise engellilerin 4/3’ü açlık sınırının altında
yaşamaktadır.
Kuşkusuz yoksulluk, bireylerin içinde yaşadıkları toplumla işlevsel bir bütünlük içinde yaşamalarını güçleştirmektedir. Temel insani
ihtiyaçlarını gideremeyen bireylerin engelliliklerinden kaynaklanan
bakımının yanı sıra sağlık ve sosyal sorunlarının üstesinden gelinmesi
zordur. Bu durum bir ekonomik kaynaktan beslenmeyi zorunlu kılar.
Engelli bir çocuğa sahip olan sabit gelirli vatandaşımız sağlıklı çocuğa sahip olan vatandaşın 4-5 katı masrafı üstlenmiş demektir. Bu da
sizin yoksul değilseniz bile hızla yoksullaşmanız demektir. Engelli bir
çocuğun eğitimi, çoğunlukla özel eğitimi gerektirmektedir. Buna birde
tedavi ve ilaç masrafları da eklenince durum, çoğu zaman içinden çıkılamaz ekonomik bir sorun haline gelir.
Diğer yandan engellilik işsizliğin de başlıca nedenleri arasında sayıldığı için bu iki olgu arasında bir neden sonuç bağlantısı bulunduğu
söylenebilir. Demek ki engellilerin topluma kazandırılmalarının önündeki en ciddi sorunlardan birisi, içinden geldikleri sosyo-ekonomik
kesimin bir bütün olarak yaşadığı yoksulluk sorunu/gelir dağılımı
sorunudur. Doğaldır ki yoksul kesimler arasından gelen engelliler,
yoksulluğu üreten başka sebeplerle de bir arada yaşadıkları için, onlar
için yoksulluk adeta bir kısır döngüye dönüşmektedir. Bu, onların toplumla bütünleşmelerinin önündeki en ciddi engeldir.39
Sosyal politikanın hedefi sosyal dışlanmayla mücadele, toplumsal
aidiyet ve güven sağlamaktır. Engelliler açısından yeni sosyal politika
yaklaşımında temel hedef engellilerin toplumla bütünleşmesidir. Engellilik konusu sosyal politikanın en sorunlu alanlarındandır ve bu durum engelliliğin dinamik yapısından kaynaklanmaktadır. Engel grup38
39
Karakaş, K., Engellilerin Toplumla Bütünleşme Sorunları, Ufkun Ötesi Bilim Dergisi, C. 2, S. 2, Kasım 2002.
Karakaş, K., Engellilerin Toplumla Bütünleşme Sorunları, Ufkun Ötesi Bilim Dergisi, C. 2, S. 2, Kasım 2002.
370
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Arzu BESİRİ
larına göre yapılacak çalışma ve hizmet sunumları değişmektedir.
Ülkemizde ise sosyal politika açısından engelliliğin daha çok
yoksulluk bağlamında değerlendirildiğini söyleyebiliriz.40 Engellilik
yoksulluğun ürünü olmamakla birlikte yoksulluk nedenidir ve ülkemizde engellilerimize yeterli eğitim ve istihdam altyapısı söz konusu
olmadığından engellilik yoksulluk bağlamında hizmet sunumunun
konusudur. Bu doğrultuda da engellilere yönelik hizmet sunumunun
öncelikleri sadece “yardım” başlığında toplanmaya uygun değildir ve
bu türden hizmetler yeterli değildir.41
SONUÇ
Çağımızda, teknoloji alanında yaşanan gelişmeler eğitime verilen
önemi arttırmıştır. Eğitim sistemini ve insan gücünün niteliğini değiştirme çabası önem kazanmıştır. İnsana verilen değerin artmasıyla, engelli bireylere dönük, bireyi merkeze alan yaklaşımlar ön plana
çıkmıştır. Özel eğitimin özel bir uzmanlık dalı olmasından dolayı bu
alanda çalışacak öğretmenlerin nitelik ve niceliklerinin arttırılmasına
ihtiyaç duyulmaktadır.42
Eğitimin asıl amacı engelli kişinin yaşam boyunca kendi kendine yetebilmesini sağlayacak becerileri kazandırmaktır. Bunun içine
toplumsal aktivitelere katılmak, iletişim becerileri, sosyal etkileşim ve
duygusal gelişim de girer. Bunların yanı sıra akademik beceriler de
kazandırılmaktadır. Engelli kişinin kapasite ve becerilerinin belirlenebilmesi için eğitim ortamında ve günlük yaşamında da gözlenmesi
gerekir. Okul içinde uygulanan program pratiğe yöneliktir. Öğretilen
her şey aynı zamanda uygulatılır. Çocuğun belli bir alandaki becerisini
başka alanlara genellemek yanlış bir çıkarımdır. Bireyselleştirilmiş eğitim programı hazırlanırken kişinin öğrenme kapasitesi ve hızı dikkate alınmalıdır. Öğrenilen beceriyi tekrarlatmak, öğrenmeyi pekiştirici
rol oynar, aynı zamanda işlemi hızlandırır. Çocuk ayrı ayrı alanlarda değerlendirilip, yeteneklerine ve kapasitesine göre program hazır40
41
42
Aysoy, M., Yoksulluk Açısından Özürlülük, Yoksulluk Sempozyumu, Deniz Feneri Yayını 2003.
Aysoy, M., Yoksulluk Açısından Özürlülük, Yoksulluk Sempozyumu, Deniz Feneri Yayını 2003.
Öztürk, M., Hayata Dokunuş-2, s. 143.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
371
Arzu BESİRİ
makaleler
lanır. Örnek olarak beden dili ve ses kullanarak harflerin karşılıkları
öğretilebilir. Özellikle günlük yaşamda karşılaşabileceği tehlikeler ve
olaylarla ilgili kelimeleri, iş yerindeki makinelerin üzerindeki yazıları
okuyup anlayabilmesi çok önemlidir. Özel eğitim doğumdan ölüme
kadar devam eden bir süreci kapsar. Mesleki eğitim de bunun önemli
bir parçasıdır. Zihinsel engelli insanların toplum yaşamına tam katılımının sağlanabilmesi için gereken becerilerin özel eğitim süresince kazandırılması amaçlanmaktadır. Kişiye özel yaklaşım olmadığı sürece
eğitimde başarıdan söz edilemez. Sosyal yaşama katılabilmek engelli
birey için çok önemlidir. Bu tip yaklaşımlar bireysel ve kişisel gelişimi
destekler ve sosyal yaşama adaptasyonu arttırır. Milli Eğitim Bakanlığı’ndaki mevcut eğitim programları öğrencilerin eğitim gereksinimlerini karşılamakta yetersiz kalmakta ve programların öğrenci merkezli bir anlayışla hazırlanmadığı gözlenmektedir. Mevcut eğitim programları ile çocuğa bilgi yüklenmesinden öteye geçilememekte bireyin yaşama hazırlanması sağlanamamaktadır.
Programlar öğrenci merkezli hazırlanmadığı için de özel gereksinimli
bireylere uyarlanmasında güçlük çekilmektedir.
Ülkemizde eğitim alamayan engelli sayısı 200-250 bin kadardır.
Özel eğitimin gelişmesi için üniversitelerin engelli eğitimi veren bölümlerinde araştırma ve uygulamalar desteklenmeli, engellilerle ilgili
“uygulama, araştırma merkezleri” kurulması teşvik edilmelidir.43 Özel
eğitimin yapılabilmesi için engel grupları hakkında istatistik bilgilerin tespiti doğrultusunda engelli bireylerin eğitim hizmetlerinden yararlandırılması gerekmektedir. Yapılan eğitimlerde kaynak israfının
önlenmesi için bilinçli ailelerin katılımına da izin verilmeli ve fikirleri
alınmalıdır.
Engelliliğine rağmen toplum hayatında, başkalarıyla eşit düzeyde
yer alma fırsatlarından yararlanabilme şansına sahip olması halinde
kişi, engelli olmaktan çıkmaktadır. Engelliliğin ortadan kaldırılması,
bir başka ifadeyle engellilerin sosyal hayata eşit katılımının sağlanması sosyal devletin aktif sosyal politikaları ve sosyal duyarlı kesimin
katkılarıyla mümkündür.44 Engelli öğrencilerin mevcut durumlarıyla
43
44
Karakaş, K., Engellilerin Toplumla Bütünleşme Sorunları, Ufkun Ötesi Bilim Dergisi, C. 2, S. 2, Kasım 2002.
Seyyar, A., “Türkiye’ de Özürlülere Tanınan Sosyal Haklar”, Ribat Dergisi, Kasım
2007.
372
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
Arzu BESİRİ
makaleler
ilgili aylık, dönemlik ve yıllık gelişimleri takip edilmelidir, tüm engelli
çocukların sağlıklı bir eğitim alabilmesi için uygun ve yasal süreç içinde fiziki ortamlarının düzenlenmesi tamamlanmalıdır.45 Tüm ilköğretim okullarında görev yapmakta olan öğretmenlerin özel gereksinimli
çocuklar ve özel eğitim, öğretim stratejileri konusunda en az 180 saat
hizmet içi eğitimden geçirilmesi gerekmektedir ve özel eğitimde yaş
sınırına bakılmadan tüm engellilere hizmet sunulması için yasal düzenlemeler yapılmalıdır.46 Özürlüler Kanunu’nda eksikliklerine rağmen engellilere yeni sosyal haklar getirmiş ve birikmiş olan sorunların
çözümlenmesine önemli derece de katkı sağlamaya çalışmıştır.
KAYNAKLAR
Kitap ve Makaleler
T.C. Başbakanlık Özürlüler İdaresi Başkanlığı Özürlüler Kanunu ve
İlgili Mevzuat, T.C. Başbakanlık Özürlüler İdaresi Başkanlığı, Ankara 2006.
T.C. Milli Eğitim Bakanlığı Talim ve Terbiye Kurulu Başkanlığı, 17.
Milli Eğitim Şurası, Ankara 2007.
Aysoy, M., Yoksulluk Açısından Özürlülük, Yoksulluk Sempozyumu, Deniz Feneri Yayını 2003.
Başaran, S., Özürlülerin Toplumsal Bütünleşmesinde Yerel Yönetimlerin Önemi, Sosyal Politikalar Dergisi, Sayı 2, 2007.
Gökçeoğlu, Balcı, Ş., Tutunamayanlar ve Hukuk, Dost Kitabevi, Mart
2007.
Karakaş, K., Engellilerin Toplumla Bütünleşme Sorunları, Ufkun Ötesi
Bilim Dergisi, Cilt-2, Sayı-2, Kasım 2002.
Komisyon, Otistik Çocukların Eğitiminde Aile El Kitabı, MEB, Ankara
2002.
Seyyar, A., Sosyal Siyaset Açısından Özürlülüğe Karşı Mücadele, Türdav
Yayınları, İstanbul 2001.
Seyyar, A., “Bakıma Muhtaç Yoksulların Evde Bakımının Kurumsallaştırılması “, Yoksulluk ve Sosyal Hizmetler Sempozyumu, Hacettepe
45
46
T.C. Milli Eğitim Bakanlığı Talim ve Terbiye Kurulu Başkanlığı, 17. Milli Eğitim
Şurası, Ankara 2007, s. 58.
T.C. Milli Eğitim Bakanlığı Talim ve Terbiye Kurulu Başkanlığı, 17. Milli Eğitim
Şurası, Ankara 2007, s. 59.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
373
Arzu BESİRİ
makaleler
Üniversitesi- Sosyal Hizmetler Yüksek Okulu Yayınları, Ankara
2003.
Seyyar, A., Sosyal Siyaset Açısından Yoksulluğa Karşı Mücadele, Deniz Feneri Yayınları, 2003.
Seyyar, A., “Türkiye’de Yoksullukla Mücadelede STK’ların Rolü ve
Önemi”, 1. Ulusal Sivil Toplum Kuruluşları Kongresi, 4-6 Haziran
2004, ÇOMU Dardanos Tesisleri, Çanakkale.
Seyyar, A., “Türkiye’de Özürlülere Tanınan Sosyal Haklar”, Ribat Dergisi, Kasım 2007.
Özbudun, S., “Bir Ayrımcılık Aracı ve Tarzı Olarak Yoksulluk”, Felsefe
Logos Dergisi, 2006.
Özsoy, Y., Özyürek, M., Eripek, S., Özel Eğitime Giriş, Kartepe Yayınları, Ankara 1998
Öztürk, M., Hayata Dokunuş-2, İlke Yayıncılık, İstanbul 2008.
İnternet Kaynakları
www.beyazay.org.tr
http://orgm.meb.gov.tr/Mevzuat/573.htm
http://ozelegitimci.blogcu.com/ozel-egitim-nedir_627077.html
www.ozida.gov.tr
www.radikal.com.tr/ek_haber.php?ek=r2haberno=6501
www.rehabilitasyon.com
www.tofd.org.tr
374
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
Selim ÇAPAR
makaleler
TÜRKİYE’DE VE YUNANİSTAN’DA
DÜZENLEYİCİ KURUMLAR
Selim ÇAPAR∗
GİRİŞ
Düzenleyici devletin temel unsurlarından birisi olan düzenleyici
kurumların (Independent Regulatory Agencies) ABD’de yüzyıldan fazla bir geçmişi olmasına rağmen, Avrupa ülkelerinde 1980’lerden sonra
yaygınlaşmaya başlamıştır. Sayılarının hızla artması üzerine OECD
tarafından “hızla yaygınlaşan kurumlar” olarak kabul edilen düzenleyici kurumlar, ABD ile Kıta Avrupası’nda farklı ekonomik yapılara ve
devlet-piyasa ilişkilerindeki farklılıklara bağlı olarak farklı uygulama
örnekleri olarak kendilerini göstermişlerdir. Kıta Avrupası’nda ise,
yine ülkeden ülkeye ve hatta aynı ülkede kurumdan kuruma farklılıklara rastlanmaktadır.
Düzenleyici kurumların bazıları ülkelerin iç dinamiklerinden kaynaklanan etkilerle oluşturulmaktaysa da, oluşturulmalarında genel
olarak küreselleşme ve kamu yönetimindeki değişmelerle birlikte dış
etkilerin ağırlığı görülmektedir. Ülkelerin geleneksel yapılanmaları
dışında kalan bu kurumların, genellikle ülkelerin özelliklerine uygun
olarak biçimlendikleri görülmektedir.
Bu çalışmanın amacı Türkiye bazında, Yunanistan’daki düzenleyici kurumları incelemektir. Bu amaçla düzenleyici kurumların iki
ülkedeki oluşum süreçleri, benzerlikleri ve farklılıkları ana hatlarıyla
ortaya çıkarılmaya çalışılacaktır. Çalışmanın ilk bölümünde düzenleyici kurumlar genel olarak ele alınacaktır. İkinci bölümde düzenleyici
kurumların Türkiye’deki durumu ve oluşum evrelerine kısaca değinilecektir. Üçüncü bölüm Yunanistan’ın kısaca tanıtılmasına ayrılacaktır.
∗
İçişleri Bakanlığı, AREM Başkan Yardımcısı (hukuk müşaviri).
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
375
Selim ÇAPAR
makaleler
Dördüncü bölümde Yunanistan’da düzenleyici reformlar ve düzenleyici kurumlar araştırılacaktır. Beşinci bölümde iki ülkenin düzenleyici kurum oluşum süreçlerinin ve oluşan kurumların karşılaştırılması
yapılacaktır. Genel bir değerlendirmenin yapılacağı sonuç bölümüyle
çalışma sona erecektir.
DÜZENLEYİCİ KURUMLAR
Bağımsız düzenleyici kurumlar ya da bağımsız idari otoriteler olarak da adlandırılan düzenleyici kurumların ABD’de ortaya çıkışları
1887 yılına kadar uzanmasına rağmen, Avrupa’da 20. yüzyılın sonlarına kadar oldukça seyrek rastlanırdı (Thatcher, 2002: 955).
Düzenleyici kurumlarla ilgili Kıta Avrupası ile ABD arasındaki
tarihi gelişimin farklı olmasını, piyasa ekonomisi ve piyasaların işleyişi hakkındaki temel anlayış farklarına dayandırmak olasıdır (Majone, 1996; TÜSİAD, 2002: 79). Amerikan anlayışında piyasa sisteminin
normal şartlarda iyi çalıştığına güven duyulması yanında, özel sektör
faaliyetlerinin olağan sayılması ve dolayısıyla aksaklıkların oluştuğu
bazı özel durumlar dışında piyasanın işleyişine müdahale edilmemesi
gerektiği inancı egemen iken, Kıta Avrupası’nda yaklaşık olarak XIX.
yüzyılın son çeyreğinden II. Dünya Savaşı’nın sonuna kadar uzanan
dönemde büyük ölçüde piyasa sistemine güvenilmediği görülmektedir (TÜSİAD, 2002: 79). Bu sebeple, Kıta Avrupası’nda piyasa aksaklıkları ortaya çıktığında, özel mülkiyet yapısına dokunmayan Amerikan tarzı düzenlemeler yerine, ilgili sektörlerde mülkiyetin doğrudan
devlete alınması yoluna gidilmesi tercih edilmekteydi (TÜSİAD, 2002:
79).
Her ne kadar geç geliştiyse de, düzenleyici devletin temel bir elementi olan düzenleyici kurumların 1980’lerden sonra Avrupa’da hızla yaygınlaşmasıyla birlikte müdahaleci devletin (positive state) yerini
düzenleyici devlet (regulatory state) almaya başlamıştır (Majone, 1997;
Thatcher, 2002: 954). Bu kurumların Avrupa’da yaygınlaşmasında,
müdahaleci devletin etki alanını çeşitli ülke içi faktörler yanında, uluslararası faktörler tarafından kısıtlanması etkili olmuştur (Majone, 1997:
140). Bu kurumlar Yeni Kamu Yönetimi (NPM) anlayışı ve yönetişim
(governance) yaklaşımlarının uygulamaya konulduğu yapılar olarak da
dikkati çekmektedir (Majone, 1997: 140; Sezen, 2003: 112-113).
376
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
Selim ÇAPAR
makaleler
Bağımsız düzenleyici kurumlar (IRAs), kamusal yasayla verilen
kendi yetki ve sorumluluklarına sahip, örgütsel yapı olarak bakanlıklardan ayrılmış, ne doğrudan seçilmişlerce ne de seçimle gelen görevlilerce idare edilmeyen bir yapı olarak ifade edilmektedir (Thatcher,
2002: 956). Bağımsız düzenleyici kurumlar, yaygın-olmayan kurumlar
(non-majoritarian institutions) olarak görülmekte ve “geleneksel yapılanmadan kopuş” olarak da değerlendirilmektedir (Sezen, 2003; Gilardi,
2005: 140).
Ulusoy (2003: 1-2) düzenleyici kurumları, toplumsal hayat için
“özel bir önem ve duyarlılık taşıyan, temel hak ve özgürlükler ile ekonomik
ve sosyal sektörlerde veya alanlarda düzenleme, denetleme ve yönlendirme
faaliyetinde bulunan, kararları üzerinde hiçbir makam ve merciin etkisinin
olmadığı, karar organları özel güvencelere sahip, mali özerkliği haiz, özerk
bütçeli kamu tüzel kişileri” olarak tanımlamaktadır.
Gilardi’nin (2005: 140) dikkat çektiği gibi bu kurumlar Batı Avrupa ülkelerinin tamamında kurulmuş ve OECD tarafından “modern düzenleyici yönetişim kurumları içinde en çok yaygınlaşan” kurumlar olarak
tanımlanmışlardır.
Düzenleyici kurumların ABD’de ve Kıta Avrupası’nda farklı yaklaşımlarla ortaya çıkmasından hareketle uygulama aşamalarında iki
temel modelin, Anglo-Sakson ve Kıta Avrupası olmak üzere, oluşmasını olağan kabul etmek gerekir. Anglo-Sakson yaklaşımında düzenleyici kurumların parlamentoya yakın, hükümetten ise tamamen bağımsız bir konumları söz konusu iken, Kıta Avrupası’nda düzenleyici
olmaktan ziyade idari anlamda işlevsel olanlar tercih edilmektedir.
(Karkatsoulis, 2005: 3). Öte yandan, her ülkenin kendi yapı ve yönetim
geleneklerinden kaynaklanan özellikler sebebiyle düzenleyici kurumların farklı olması da beklenmelidir. Bu bağlamda, düzenleyici kurumların ülkeden ülkeye, hatta aynı ülkede kurumdan kuruma farklılıklar
göstermesi olağan kabul edilmektedir (Ergun, 2004: 323; Sezen, 2003.
115; Jordana v., 2006).
1. TÜRKİYE’DE DÜZENLEYİCİ KURUMLAR
Türkiye’de devlet 1980’lerden bu yana liberalleşme ve özelleştirme
politikalarıyla paralel olarak bir yeniden yapılanma süreci yaşamaktadır. Kamusal işletmelerin özelleştirilmesi ve devlet tekellerinin kaldıTBB Dergisi, Sayı 83, 2009
377
Selim ÇAPAR
makaleler
rılması 1980’lerin ortalarında görülmeye başlandı. Liberal politikalar
piyasadaki devletin ekonomik bir aktör olarak gücünü zayıflatırken,
devletin düzenleyici rolünü güçlendirdi. Bu yeni rolü oynamak amacıyla düzenleyici kurumlar 1980’li yılların başlarında ortaya çıkmaya
başladılar (Sezen, 2007:320).
Türkiye’de ilk düzenleyici kurum olan Sermaye Piyasası Kuru­
lu’nun (SPK), 1981’de kuruluş yasası çıkmış ve 1982’de faaliyete geçmiştir. Bu ilk örnekten sonra kurum sayısı 2002 yılında 9’a ulaşmıştır. 2003 yılında çıkarılan 5018 sayılı Kamu Mali Yönetimi ve Kontrol
Kanunu’nun kapsamında “düzenleyici ve denetleyici kurumlar” olarak,
Şeker Kurumu hariç olmak üzere, 8 kurumun bulunduğu görülmektedir.
Türkiye’de düzenleyici kurumların kurulması sürecini (Sezen,
2003: 117-135) filizlenme dönemi (SPK-1981), serpilme dönemi; (RTÜK1994-Rekabet Kurumu-1995) ve büyüme dönemi; (BDDK-1999, Telekomünikasyon Kurumu-2000, EPDK-2001, Şeker Kurumu-2001, Tütün
ve Alkol Piyasası Düzenleme Kurumu-2002 ve KİK-2002) olmak üzere
üç evrede ele almaktadır.
Düzenleyici kurumların Türkiye’de evrimsel bir değişim süreci yaşadıkları gözlenmektedir. Örneğin ülkenin ilk düzenleyici kurum örneği SPK’nın oluşturulan ilk yapısında işlevsel bağımsızlığı tanınmak
yerine, Maliye Bakanlığı’nın gölgesinde kurulması tercih edilmişti (Sezen, 2003:119, Ulusoy, 2003: 62-63). 2499 sayılı Sermaye Piyasası Kanunu halen yürürlükte olmakta birlikte, neredeyse tamamı değiştirilmiş
gibidir. Özellikle 1992 ve 1999 yıllarındaki değişiklikler ile kurulun
Maliye Bakanlığı ile bağlarını koparması bir anlamda erginliğini ilan
etmesi biçiminde değerlendirilebilecek özelikler taşımaktadır (Sezen,
2003:119; Ulusoy, 2003: 63-64). Ayrıca 2008 yılında Telekomünikasyon
Kurumu’nun adının Bilgi Teknolojileri ve İletişim Kurumu’na dönüştürülmüştür (5809 sayılı Kanun, m. 67). Bu dönüşüm bile, düzenleyici
kurumların evrim sürecinin halen devam ettiğinin bir göstergesi olarak algılanabilir.
Öte yandan, 1990’ların sonlarından itibaren hükümetlerin, düzenleyici kurumlara tanınan ayrıcalıklarından pişmanlık duymaya başladıklarına ilişkin bir görünüm ortaya çıktığı ifade edilebilir. Bu yöndeki
düşüncelerin sonraki yıllarda düzenleyici kurumların mali özerklik ve
kaynak kullanmalarının sınırlandırılması ve birçok yönden disiplin
378
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Selim ÇAPAR
altına alınmalarına yönelik olarak uygulamaya geçirildiği görülmektedir (Sezen, 2007:325).
3. YUNANİSTAN
3.1. Tarihi Geçmişi
1829 yılında Osmanlı Devleti’nden ayrılarak “Yunanistan Krallığı”
olarak kuruldu. XIX. yüzyılın son ve XX. yüzyılın ilk yarısında kademeli olarak egemenlik alanını genişletti. II. Dünya Savaşı’nda önce İtalyan
işgalini gördü (1940). Sonra Alman işgaline uğradı (1941-1944). İşgal
sonrasında, kralın destekçileri ile komünist asiler arasındaki müzmin
iç savaşla çatışmalar devam etti. 1949’da asilerin yenilgisi ile iç savaş
sona erdi. Yunanistan 1952’de NATO’ya girdi. 1967’deki askeri darbe
ile gelen diktatörlük 7 yıl sürdü, birçok siyasi özgürlükleri askıya aldı
ve kralı sürgüne gönderdi. 1974’teki demokratik seçimler ve referandum monarşiyi kaldırdı ve parlamenter bir cumhuriyeti oluşturdu.
Yunanistan 1981’de Avrupa Topluluğu’na (şimdi AB) girdi ve 2001’de
Avro alanının 12. üyesi oldu (cia.gov, 2008; tr.wikipedia.org, 2008).
3.2. Hukuki, Siyasi ve İdari Yapı
Roma hukukuna dayanan bir hukuk sistemi içindeki yargı medeni, cezai ve idari mahkemeler olmak üzere üçe bölünmüştür.
Tek meclisli bir yasama sisteminde 4 yıllığına halk tarafından seçilen 300 üyeli bir parlamento bulunmaktadır. Devletin başı Cumhurbaşkanı, hükümetin başı ise başbakandır.
Başkenti Atina olan ülkenin 131.957 Km²’lik yüzölçümünde
11.1 milyonluk nüfusu bulunmaktadır. Ülkenin egemenlik alanında
2.000’den fazla ada vardır, ancak yalnız 70 civarındaki adada insan
yerleşimi bulunmaktadır. Ülkedeki idari yapılanma 13 bölgeye ayrılmış olup, 51 il (prefectures) ve bir özerk bölgeden oluşmaktadır (cia.
gov, 2008; europa.eu, 2008; tr.wikipedia.org, 2008).
3.3. Ekonomi
Yunanistan GSYİH’sının % 40’ını kamu sektörünün oluşturduğu
kapitalist bir ekonomiye sahiptir. Avro alanının lider ekonomilerine
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
379
Selim ÇAPAR
makaleler
göre kişi başına düşen milli geliri %75 oranındadır. AB yardımlarından yararlanmada önde gelen bir ülke özelliğine sahiptir. Bu yardım
yıllık GSYİH’sının %3.3’üne denk gelmektedir. Yunan ekonomisinin
2003 ve 2007 yılları arasındaki yıllık büyümesi yaklaşık olarak %4 civarında seyretmiştir. Bu büyüme kısmen 2004 Atina Olimpiyatları için
yapılan alt-yapı yatırımları, kısmen de kullanılabilir kredi mevcudiyetinin artmasıyla bağlantılıdır ve bu durum rekor düzeylerdeki tüketici
harcamalarının devamlılığını sağlamıştır (cia.gov, 2008).
Ülke sanayisinin %50’den fazlası Büyük Atina bölgesinde yer almaktadır. Tarım, turizm, inşaat ve gemicilik ülkenin ana sektörleridir
(europa.eu, 2008).
Yunanistan “AB Büyüme ve İstikrar Paketi”nde yer alan bütçe açığı
kriterlerini 2001’den 2006’ya kadar ihlal ettiyse de, 2007 yılında kriterleri karşılamayı başardı. Öte yandan kamu borcu, enflasyon ve işsizlik
oranlarında Avro alanı ortalamalarının üzerinde yer almasına rağmen,
bu oranlarda düşme eğilimi görülmektedir. Yunan Hükümeti kamu
harcamalarının kısılması amacıyla kamu sektörünün kapsamının daraltılması, çalışma ve emeklilik sistemini değiştirilmesi biçiminde
mücadeleye devam etmektedir. Ancak, hükümet bu yüzden ülkenin
güçlü sendikaları ve halkın ciddi muhalefeti ile karşı karşıya kalmaktadır. Hükümet, özellikle sosyal güvenlik reformu ve özelleştirme gibi
ekonomik reformları devam ettirme yönünde uzun-dönemli meydan
okumalarla karşı karşıyadır (cia.gov, 2008).
4. YUNANİSTAN’DA DÜZENLEYİCİ REFORMLAR VE DÜZENLEYİCİ KURUMLAR
4.1. Düzenleyici Reformlar
1990’ların ortalarında, Yunanistan tarihinde ilk defa ekonomik
kalkınma stratejileri belirgin biçimde devlet-yönetiminde büyümeden
ziyade piyasa güçlerine dayanmaya doğru yöneldi (OECD, 2001: 15).
Dış baskıların değişimine bir cevap olarak yoğun makro-ekonomik reformların ortaya çıkışıyla birlikte düzenleyici reformlar kademeli olarak 1990’larda görülmeye başlandı. Özellikle AB üyeliğinin getirdiği
zorunluluklar bu reformların itici gücüydü (OECD, 2001: 15).
Yunanistan düzenleyici reformlarda ve piyasaların liberalleşmesinde OECD ülkeleri arasında gerilerde yer almaktaydı (OECD, 2001:
380
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Selim ÇAPAR
16). Düzenleyici reformların gelişimi birçok OECD ülkesinden daha
zor koşullarda oluşuyordu. Çünkü yapısal reformlar uzun-dönemli
bir devlet müdahalesi geleneği, siyasi kayırmacılık ve ekonomik korumacılığa karşı, yavaş ve ciddi boyutta siyasi bedel ödenerek ilerlemek
zorundaydı (OECD, 2001: 18).
Yunanistan’da oluşan siyasi gelenek ve bürokratik yapı değişime
direnç gösteriyordu. Kuruluşundan bu yana ülke merkezi sisteme kilitlenmişti ve buna bağlı olarak ağır işleyen bir bürokratik mekanizma
oluşmuştu. Öte yandan, kuruluşundan 1970’lere kadar yaşanan siyasi istikrarsızlık, istikrarlı siyasa ortamının ve tarafsız-profesyonel bir
kamu yönetimi oluşumunun önünü kesmişti (OECD, 2001: 18).
Yunanistan’da sürdürülebilir ve derin reform süreci 1990’ların ortalarında hız kazandı. Bunu tetikleyen ve yönlendiren AB ülkelerinde
baştanbaşa etkili olan liberalleşme girişimleri ve uyum programları
oldu (OECD, 2001: 24).
Reformların diğer OECD ülkelerine geç kalmasının ekonomiye etkisi derinden oldu. On yıllarca devlet müdahalesi gerçeği, piyasaların
liberalleşmesinin geç başlaması Yunanistan’a ağır bir yetersiz düzenleme yükü bıraktı ve bu ülkenin ekonomik performansını olumsuz etkiledi (OECD, 2001: 27).
Telekomünikasyon sektöründe reform 1990’ların başında başladı. Hizmet sunumunda ve düşük fiyatlarda temel gelişimler sağlandı
(OECD, 2001: 30). 1995’te “Milli Telekom Komisyonu” düzenleyici bir
kurum olarak kuruldu (OECD, 2001: 35).
Elektrik piyasasında, kamu tekelini elinde bulunduran şirket 2001
yılında kısmen liberalleşti. Buna hazırlık olarak, 2000 yılında sektörü düzenlemek amacıyla “Enerji Düzenleme Kurumu” oluşturulmuştu
(OECD, 2001: 30).
Helen Rekabet Komisyonu 1977’de kurulduysa da, ancak 1995’ten
bu yana bağımsız idari kurum olarak görev yaptığı iddia edilebilir
(Dritsa vd., 2008: 1).
4.2. Düzenleyici Kurumlar
Kıta Avrupası anlayışını izleyen Yunan bağımsız kurumlar uygulaması 1980’lerin sonlarında ortaya çıkmaya başladı. Ortaya çıkışlarınTBB Dergisi, Sayı 83, 2009
381
Selim ÇAPAR
makaleler
da iki gerekçe bulunmaktaydı. İlk gerekçe, insan haklarının korunması
ve güçlendirilmesi iken, ikinci gerekçe devlet ile piyasalar arasındaki
ilişkilerin düzenlenmesiydi (Karkatsoulis, 2005: 4).
Veri Koruma Kurumu, Özel İletişimin Güvenliği Kurumu, Ombudsman ve Personel Alım Üst Kurulu ilk gerekçeye göre kurulan
kurumlar olarak sayılabilir. Helen Rekabet Komisyonu, Helen Telekomünikasyon ve Posta Komisyonu ile Enerji Düzenleme Kurumu gibi
temel hizmetler (utility) sektöründe hizmet veren kurumlar da ikinci
gerekçeye göre kurulmuşlardır. Bunlardan başka, “nevi şahsına münhasır” bir niteliğe sahip Yunan Radyo Televizyon Ulusal Konsey’i dikkati
çekmektedir (Karkatsoulis, 2005: 4).
Yunan Bağımsız Kurumları tarihinde 2001 Anayasa değişikliği ile
ilginç bir dönüşüm gerçekleşti. Bu değişiklik ile “idari bağımsız kurumlar” adı “bağımsız kurumlar” olarak kabul edildi. Bu basit bir isim değişikliğinden ziyade yasamanın bu kurumları yürütme erkinden ayırma
niyetini gösteriyordu (Karkatsoulis, 2005: 4).
Öte yandan, Yunanistan’daki bağımsız kurumlar “anayasal güvence” açısından da ikiye ayrılmaktadırlar. Yunan Anayasası sadece beş
bağımsız kurumun bağımsızlığını güvence altına alır ve onlara hukuk
ve hâkimlik bağımsızlığı teminatını sağlar. Bu kurumlar (Karkatsoulis,
2005: 5):
- Veri Koruma Kurumu
- Özel İletişim Güvenliği Kurumu
- Yunan Radyo Televizyon Ulusal Konseyi
- Ombudsman
- Personel Alım Üst Kurulu
Kurumlara bakıldığında anayasal güvencenin insan haklarının geliştirilmesiyle ilgili olanlara tanındığı dikkati çekmektedir. Piyasaların
düzenlenmesi ile ilgili bağımsız kurumların ise yasa koyucu tarafından bu derecede önemsenmediği sonucuna da varılabilir. Belki de bu
Yunanistan’da piyasalara devlet müdahalesi geleneğinin yerleşmişliğinden kaynaklanmaktadır (Karkatsoulis, 2005: 5).
Anayasanın güvencesindeki bağımsız kurumlarla ilgili yasa
2002’de çıktı. Bu yasayla bu kurumların bağımsızlıkları ile ilgili konu382
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Selim ÇAPAR
ları, bunlara atanma niteliklerini ve görev sürelerini birörnek biçimde
düzenlemektedir. Bu grup içindeki bağımsız kurumlar doğrudan parlamentoya karşı sorumludurlar ve kararları ancak Danıştay tarafından
iptal edilebilir (Karkatsoulis, 2005: 6).
Bu kurumlardan biri olan Yunan Radyo ve Televizyon Ulusal Konseyi 1989 yılında kurulmuştur. Yunanistan radyo ve televizyon piyasasının düzenleyici ve denetleyici kurumudur. Bir başkan, bir başkan
yardımcısı ve beş üye olmak üzere toplam yedi üyeden oluşan kurula
atamaları Parlamento yapmaktadır (en.wikipedia.org, 2008).
Yunan bağımsız kurumları hesap denetim yetkileri yanında tahkim yetkisine de sahiptirler, çünkü oluşturdukları düzenlemenin uygulanmasını da gözetlerler. Denetim işlevlerinin sonuçları ise parlamentoya sunulur (Karkatsoulis, 2005: 6).
Bu kurumların hesap denetim yetkilerine ilaveten ceza uygulama
yetkileri de bulunmaktadır. Bu yetkiler tavsiye ya da uyarmadan, para
cezası ve lisans iptaline kadar uzanmaktadır (Karkatsoulis, 2005: 6).
Yeni yasa ile bağımsız kurumlarda üyelerin dört yıllık görev süreleri belirlenmiş, bu süre bir defalığına yenilenebilir duruma getirilmiş ve
üye olmak için ön koşul olan yaş kısıtlamaları kaldırılmıştır. Buna karşılık, bu beş kurumun operasyonel kapasiteleri ve işlevsel önkoşulları ile
ilgili herhangi bir birörneklik getirmemiştir (Karkatsoulis, 2005: 6).
Anayasal güvence kapsamı dışında bırakılan temel hizmetleri
düzenleyen kurumlar arasındaki Enerji Düzenleme Kurumu’nun altı
yıllık uygulama sonuçları ele alınınca, bu kurumun enerji piyasasının
liberalleşmesinden ziyade, AB müktesebatına uyum sağlanması için
kurulduğu izlenimi edinilmektedir. Genel olarak sorumluluklarının
bağlayıcı olmayan görüşler yayınlamak ve enerji piyasasına yeni girişler için lisans vermekle sınırlandırıldığı dikkati çekmektedir (Karkatsoulis, 2005: 8). Enerji alanında AB’ye uyum yönündeki değişim
sürecinin devam ettiği gözlenmektedir. AB’nin 1998 ve 2003 yıllarında çıkarılan gaz yönergeleri gereğince 2005 yılında yeni “Gaz Piyasası
Yasası” çıkarılmış ve gaz piyasasının düzenlenmesi Enerji Düzenleme Kurumu’nun görev alanına dahil edilmiştir ancak, bazı yetkilerin
Kalkınma Bakanı ile paylaşıldığı görülmektedir (Papamichalopoulos,
2008).
Anayasal güvence kapsamı dışında bırakılan bağımsız kurumların
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
383
Selim ÇAPAR
makaleler
üyeleri seçilmeden önce Parlamentonun daimi bir komitesi tarafından
incelenirler. Bağımsızlıkları kanun tarafından güvence edilir. Kanun
gereğince görevlerinden dolayı kurum üyesi olanlar hariç olmak üzere üyelerin kesinlikle başka iş yapmaları yasaklanmıştır (Karkatsoulis,
2005: 9).
Helen Rekabet Komisyonu ve Enerji Düzenleme Kurumu üyeleri
Kalkınma Bakanı tarafından atanırlar. Helen Rekabet Komisyonu bir
başkan ve 11 üyeden oluşur ve görev süreleri üç yıldır (Dritsa ve diğerleri, 2008: 1; Karkatsoulis, 2005: 9).
Bu gruptaki kurumların bağımsızlıkları, kararlarına karşı bakana
itiraz edilememesi ve eylemlerine karşı ombudsmana şikâyette bulunulamaması yoluyla güvence altına alınmıştır. Helen Rekabet Komisyonu mali açıdan da bağımsızdır. Bu kurumlar hükümete karşı sorumludurlar ve kararları birinci derece idare mahkemeleri tarafından iptal
edilebilir (Dritsa ve diğerleri, 2008: 1; Karkatsoulis, 2005: 9).
4.3. Yunanistan’dan Düzenleyici Kurum Örnekleri
4.3.1. Helen Telekomünikasyon ve Posta Komisyonu (EETT)
Komisyon 1992 yılında çıkan bir yasa ile Ulusal Telekomünikasyon Komisyonu adıyla bağımsız bir idari kurum olarak kurulmuş
ancak 1995 yılında faaliyete geçmiştir. 1998 yılındaki yasa değişikliği
ile posta hizmetleri görev alanına dâhil oldu ve adı Helen Telekomünikasyon ve Posta Komisyonu olarak değişti. 2000 yılında çıkan bir
yasa ile yetkilerinin daha da güçlendirildiği dikkati çekmektedir (eett.
gr, 2008).
Temel görev ve yetkisi telekom ve posta hizmetleri piyasalarını
düzenlemek, denetlemek ve izlemektir. Kurumsal amacı her iki piyasada gelişmeyi desteklemek, ilgili piyasalarda sağlam bir rekabet ortamı yaratmak ve son kullanıcının haklarını korumaktır (eett.gr, 2008).
İdari ve mali bağımsızlığa sahip bir kurumdur. Karar organı dokuz üyeden oluşan bir komitedir. Komite başkan, elektronik iletişim
başkan yardımcısı, posta hizmetleri başkan yardımcısı ve üyelerden oluşmaktadır. Başkan ve başkan yardımcıları Ulaşım ve İletişim
Bakanı’nın önerisi ve Parlamento Kurumlar ve Şeffaflık Komitesi’nin
384
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
Selim ÇAPAR
makaleler
görüşü üzerine Bakanlar Kurulu’nca atanırken, diğer üyeler Ulaşım ve
İletişim Bakanı’nca atanmaktadır (eett.gr, 2008).
Kurumun Telekomünikasyon Müdürlüğü, İzleme Müdürlüğü,
Posta Hizmetleri Müdürlüğü, İdari ve Mali İşler Müdürlüğü biçiminde dört müdürlük olarak örgütlendiği görülmektedir. 2006 yılı sonu
itibarıyla personel sayısı 171’dir (eett.gr, 2008).
4.3.2. Helen Rekabet Komisyonu
Komisyon 1977 yılında çıkan bir yasayla kurulmuştur. 1995 yılında çıkan yasa ile adı “Helen Rekabet Komisyonu” olmuş ve bağımsız
idari kurum kimliğine kavuşmuştur. 2000 yılındaki yasa ile mali bağımsızlığı tanınmış ve 2005 yılında temel bir reforma tabi tutularak AB
sözleşmesine uyumu sağlanmıştır (Dritsa vd., 2008: 1; epant.gr, 2008).
Rekabet politikasının amacı Yunan piyasasında adil ve serbest iş
yapılmasını korumak ve geliştirmektir. Kurumun genel hedefleri ise,
piyasada adil ticareti sürdürmek veya sağlamak, tüketicinin çıkarlarını
korumak ve ekonomik büyümeyi güvence etmektir (epant.gr, 2008).
Karar organı 11 üyeden oluşan komisyondur. Komisyon başkanı
Kalkınma Bakanı’nın önerisi, yetkili Parlamento komisyonunun görüşü üzerine Bakanlar Kurulu’nca seçilir ve üç yıllık görev süresiyle
atanır. Komisyon üyeleri ise,
- Bir üye aktif veya eski bir yargı mensubu,
- Üç üye iş-ticaret dünyası mensuplarından,
- Bir üye üniversitelerdeki rekabet yasası uzmanlarından,
- İki üye üniversitelerdeki rekabet ekonomisi uzmanlarından,
- Üç üye rekabet politikaları yanında AB ve kamu hukuku konularında hayli tanınmış kişiler arasından, olmak üzere Kalkınma
Bakanı’nca üç yıllık bir dönem için atanırlar (epant.gr, 2008).
Kurum’un genel müdürlük örgütünde, 4 birim ile 1 bağımsız bölüm biçiminde bir yapılanma bulunmaktadır (Dritsa vd., 2008: 1; epant.
gr, 2008).
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
385
Selim ÇAPAR
makaleler
5. TÜRKİYE VE YUNANİSTANDAKİ DÜZENLEYİCİ KURUMLARIN KARŞILAŞTIRILMASI
5.1. Oluşum ve Evrim Süreçleri
Türkiye’de ilk düzenleyici kurum olarak SPK’nın 1981 yılında kurulmasına karşın, Yunanistan’daki ilk düzenleyici kurum Helen Rekabet Komisyonu 1977 yılında kurulmuştur. Yunanistan’daki ilk düzenleyici kurumun Türkiye’ye göre 4 yıl önce kurulduğu anlaşılmaktadır.
Ancak her iki ülkedeki düzenleyici kurumların ilk örneklerinin, bu tür
kurumların Avrupa’da yaygınlaşmaya başladığı zaman dilimine denk
gelmesi dikkati çekmektedir.
Türkiye’de ilk düzenleyici kurum olarak ortaya çıkan SPK’nın,
başlangıçta işlevsel bağımsızlığının olmadığı, ancak 1990’larda (1992
ve 1999) yapılan yasal düzenlemelerle bağımsız düzenleyici kurum kimliğine kavuştuğu görülmektedir (Çapar, 2008). Öte yandan,
Yunanistan’da ilk düzenleyici kurum örneği olan Helen Rekabet
Komisyonu’nun, ancak 1995’ten sonra bağımsız düzenleyici bir kurum
niteliği kazandığı anlaşılmaktadır. O halde, her iki ülkedeki düzenleyici kurumlar deneyiminin yaşadığı evrim sürecinin şaşırtıcı biçimde
birbirine benzediği ifade edilebilir.
Türkiye’de düzenleyici kurumların serpilme dönemi 1994-1995
yıllarında, büyüme dönemi ise 1999-2002 yılları arasında yaşanmıştır
(Sezen, 2003). Düzenleyici kurumların Yunanistan’da 1990’ların ortalarında hız kazandığı ve 2000’li yılların başlarında temel bir dönüşüm
yaşadıkları ortaya çıkmaktadır. Her iki ülkede de benzer gelişim sürecini yaşayan düzenleyici kurumlar deneyiminin 2000’li yılların başlarında temel yapılanmalarını oluşturdukları görülmektedir.
Türkiye’de düzenleyici kurumların oluşturulması sürecinde AB,
IMF ve Dünya Bankası gibi uluslar arası kuruluşların önemli etkilerinden söz edilmektedir (Sezen, 2003). Benzer etkilerin Yunanistan
için de geçerli olduğu yönünde tespitler bulunmaktadır (OECD: 2001).
Aslında bu durum, Majone’un (1997: 140) düzenleyici kurumların
Avrupa’da yaygınlaşmasında müdahaleci devletin etki alanının iç ve
dış faktörlerce kısıtlanmasının etkili olduğu ifadesiyle de uyum içindedir. Ancak her iki ülkede de düzenleyici oluşum sürecinin 2000’li
yıllarda olgunlaştığının görülmesi, iç etkilerden ziyade dış etkilerin
itici gücüyle yapıldığı izlenimi vermektedir.
386
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Selim ÇAPAR
Her iki ülkedeki düzenleyici kurumların oluşum ve evrim süreçlerinin, detaylardaki farklara rağmen, ana hatları ile birbirlerine oldukça
benzer özellikler taşıdıklarını ifade etmek olasıdır.
5.2. Kuruluş Gerekçeleri
Türkiye’de düzenleyici kurumların oluşturulma sürecinin genel
özelliğinin, “devlet girişimi olsun ya da olmasın özel girişimin faaliyet gösterdiği belirli sektörler üzerinde devletin düzenleyici ve disiplin altına alıcı
rollerini yerine getiren” (Sezen, 2003: 131) kurumlar oluşturulması olmuştur. Kamu İhale Kurumu’nun kurulması bu özelliğe aykırı düşmektedir ki, devlet ihalelerine ilişkin sürecin düzenlenmesi ve ihale
anlaşmazlıklarının giderilmesine yönelik görev üstlenmektedir.
Öte yandan Türkiye’deki düzenleyici kurumlar ekonomik alana
yönelik faaliyet göstermelerine karşın, RTÜK ise hem radyo-televizyon
yayınları alanındaki piyasanın düzenlenmesi-denetlenmesi görevini
üstlenmesi yanında insan hakları alanına yönelik görevi de bulunmaktadır (Ulusoy, 2003: 13).
O halde, Türkiye’de düzenleyici kurum oluşturulma gerekçelerinin ağırlıklı olarak “ekonomik alanları” düzenleme-denetleme amacına
yönelik olduğu ortaya çıkmaktadır.
Yunanistan’da ise, Türkiye deneyiminden tamamen farklı biçimde, düzenleyici kurum oluşturulmasında iki gerekçenin bulunduğu
görülmektedir. Bunlar, “insan haklarının korunması ve geliştirilmesi”
ve “ekonomik alanların düzenlenmesi-denetlenmesi” idi. Yunanistan uygulamasında ilginç biçimde ilk gerekçeye göre kurumların oluşturulmasının ağırlık kazandığı ve bu bağlamda oluşturulan beş kuruma
“anayasal güvence” ile ayrıcalık sağlandığı dikkati çekmektedir. Diğer
kurumlar ise bu “anayasal güvencenin dışında” bırakılmışlardır. Böylece ülkede düzenleyici kurumlar için ayrım yapılmış ve iki farklı statü
oluşturulmuştur.
Yunan Radyo Televizyon Ulusal Konseyi, Türkiye’deki muadiline
(RTÜK) benzer biçimde her iki gerekçeye yönelik görevler üstlenmekte, ancak “anayasal güvence” sağlanan grubun içinde yer almaktadır.
Kuruluş gerekçeleri açısından her iki ülkedeki uygulamalar oldukça farklı biçimde gelişmiştir. Türkiye’de ağırlıklı olarak “ekonomik
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
387
Selim ÇAPAR
makaleler
alanlara” yönelik kurumlar oluşturulurken, Yunanistan’da daha çok
“insan haklarının korunması ve geliştirilmesine” yönelik kurumlar oluşturulduğu görülmektedir.
5.3. Kurumların Yasal Güvenceleri
Türkiye’de oluşturulan düzenleyici kurumlara yasalar ile güvence
sağlanmıştır. Her kurumun kuruluşunu sağlayan yasalar bulunmaktadır. Ancak, Türkiye’de anayasal güvenceye sahip kurum bulunmamaktadır. Güvence açısından, sadece Şeker Kurumu’nun diğerlerinden ayrı tutulduğu görülmektedir. Adeta, geçici bir süre ile kurulduğu
izlenimi verilen (Çapar, 2008) bu kurum, 5018 sayılı Kamu Mali Yönetimi ve Kontrol Kanunu kapsamı dışında bırakılmıştır.
Yunanistan’da ise beş kurumun “anayasal güvencesi” olduğu görülmektedir. Bu kurumlar Veri Koruma Kurumu, Özel İletişim Güvenliği Kurumu, Yunan Radyo Televizyon Ulusal Konseyi, Personel
Alımı Üst Kurulu ve ombudsman olarak karşımıza çıkmaktadır. Bu
kurumların ortak özelliklerinin insan haklarının korunması ve geliştirilmesine yönelik olmalarıdır. Helen Rekabet Komisyonu, Helen Telekomünikasyon ve Posta Kurumu, Enerji Düzenleme Kurumu gibi,
ekonomik alanlara yönelik faaliyet gösteren diğer kurumlar ise “yasal
güvenceye” sahiptirler.
Türkiye’de, Şeker Kurumu diğerlerinden ayrı tutulmakla birlikte,
düzenleyici kurumların hepsi “yasal güvenceye” sahiptir. Yunanistan’da
anayasal güvencesi olanlar ve yasal güvencesi olanlar olmak üzere düzenleyici kurumlar ikiye ayrılmaktadır. İnsan hakları ile ilgili alanlara
yönelik faaliyette bulunan beş kuruma “anayasal güvence” sağlandığı
görülmektedir. Yunanistan’da anayasal güvence sağlanan bu beş kurumdan ancak birinin Türkiye’de muadili bulunmaktadır.
5.4. Kurumlara Yapılan Atamalar ve Kurumların Sorumlulukları
Türkiye’de, RTÜK hariç, kurumlara yapılan üye atamalarında
parlamentonun işlevi bulunmamakta ve atamalar Bakanlar Kurulunca
yapılmaktadır (Sezen, 2003: 153). Atama makamı olan Bakanlar Kurulu, aday gösterme sürecinde de ağırlıklı bir yetkiye sahiptir. Buna kar388
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Selim ÇAPAR
şın Bakanlar Kurulu bu yetkisini kısmen yargı-denetim organlarıyla,
düzenleyici kurumlarla, hükümet dışı kuruluşlarla ve piyasa güçleri
ile paylaşmaktadır (Sezen, 2003: 153). Düzenleyici kurumların “ilgiliilişkili” bakanlık belirlemesiyle hükümetle bağlantıları kurulmuş ve
hükümete karşı sorumlu olmaları sağlanmıştır (Çapar, 2008), RTÜK
ile ilişkilerin ise başbakan tarafından sağlanacağı belirlenmiştir (3984
sayılı yasa, md. 14). Öte yandan yargı denetimi açısından bir ikili uygulama söz konusudur. Örneğin BDDK, Rekabet Kurumu, Şeker Kurumu gibi düzenleyici kurumların kararları için ilk ve nihai yargı yeri
Danıştay iken, SPK, RTÜK gibi kurumlar için birinci derece yargılama
yeri idare mahkemeleridir. Böylece bazı kurumların aldığı kararların
ilk derece mahkeme kararları olarak görüldüğü sonucuna varmak olasıdır (Sezen, 2003: 176-178).
Yunanistan’da anayasal güvence sağlanan düzenleyici kurumlar
doğrudan parlamentoya karşı sorumlu tutulmuş, aldıkları kararların ancak Danıştay tarafından iptal edilebileceği hükmü getirilmiştir.
Anayasal güvence dışında bırakılan kurumlarda ise kurumlara üye
atanmasında parlamentonun “atama prosedürü” içinde yer aldığı görülmektedir. Atamalar Türkiye’dekine benzer biçimde Bakanlar Kurulunca yapılmaktadır. Anayasal güvence dışında bırakılan kurumlar
hükümete karşı sorumludurlar ve aldıkları kararlara karşı birinci derece idare mahkemelerinde dava açılabilmektedir.
Türkiye’de düzenleyici kurumlar, hükümete karşı sorumlulukları
yanında 5018 sayılı yasa gereğince faaliyet raporlarını parlamentoya
sunmaktadırlar. Bütçeleri ve kesin hesapları parlamentodan geçmektedir. Bu konuda Şeker Kurumu’nun bir istisna oluşturduğu dikkati
çekmektedir. RTÜK’ün ise parlamentoya karşı sorumlu olduğu görülmektedir (3984 sayılı yasa).
Türkiye’de düzenleyici kurumlardan RTÜK’ün parlamentoya karşı sorumlu olduğu ve kararlarına karşı idare mahkemelerine gidilebildiği görülürken, Yunanistan’da anayasal güvencesi olan düzenleyici
kurumların parlamentoya karşı sorumlu oldukları ancak kararları için
Danıştay’da dava açılabildiği anlaşılmaktadır. İnsan hakları alanında faaliyet gösteren kurumlar arasında parlamentoya karşı sorumluluğun benzemesi yanında, kararlarına karşı idare mahkemeleri veya
Danıştay’a gidilmesi yönünden fark olduğu ortaya çıkmaktadır.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
389
Selim ÇAPAR
makaleler
Türkiye’deki düzenleyici kurumlardan hangilerinin kararlarına
karşı Danıştay’a, hangilerinin idare mahkemelerine gidileceği konusunda kurumların kuruluş yasalarındaki düzenlemelere göre hareket
edildiği, Yunanistan’da ise anayasal güvence sağlanan ve sağlanmayan kurumlar ayrımına bağlı olarak yetkili yargı yerinin belirlendiği,
dikkati çekmektedir.
Türkiye’de RTÜK atamalarını parlamento yapmakta, ancak diğer kurumlara yapılan atamalarda parlamentonun bir işlevi bulunmamaktadır. Bu atamalar ise Bakanlar Kurulu’nca yapılmaktadır.
Yunanistan’da ise parlamentonun düzenleyici kurumlara atama prosedüründe yer aldığı görülmektedir. Anayasal güvence dışında bırakılan kurumların atamalarında bile parlamentonun daimi bir komisyonunun yer aldığı dikkati çekmektedir.
5.6. Türkiye ve Yunanistan’daki Kurumlar
Türkiye’de radyo ve televizyon yayınları alanında düzenlemedenetleme görevini üstlenen Radyo Televizyon Üst Kurulu bulunmaktadır. Bu kurum hem insan haklarına yönelik hem de ekonomik alana
yönelik görevler üstlenmektedir.
Yunanistan’da insan haklarının korunması ve geliştirilmesine yönelik olarak oluşturulan “ayrıcalıklı” beş kurumdan biri Yunan Radyo
Televizyon Ulusal Konseyi’dir. Türkiye’deki muadili ile benzer özelliklere sahiptir. Ayrıca Veri Koruma Kurumu, Özel İletişim Güvenliği
Kurumu, ombudsman ve Personel Alımı Üst Kurumu Yunanistan’da
ayrıcalıklı kurumlar arasında yer almaktadırlar. Ancak Türkiye’de bu
kurumların muadillerinin düzenleyici kurumlar arasında bulunmadığı görülmektedir.
Türkiye’de Kamu İhale Kurumu farklı özelliğe sahip bir kurum
olarak dikkati çekmektedir. Bu kurumun görev alanını devlet ihaleleri
oluşturmaktadır. Yunanistan’da buna benzer bir kurum oluşturulmadığı görülmektedir.
Türkiye’de ekonomik alana yönelik faaliyetler için Rekabet Kurumu, EPDK, Bilgi Teknolojileri ve İletişim Kurumu (Telekomünikasyon
Kurumu) gibi kurumlar oluşturulmuştur. Bu kurumların benzerlerinin Yunanistan’da da oluşturulduğu görülmektedir. Enerji piyasasına ilişkin kurum her iki ülkede de benzerlikler taşımaktadır. Teleko390
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Selim ÇAPAR
münikasyon piyasası ile ilişkili kurumlar arasında ise önemli bir fark
bulunmaktadır. Türkiye’deki kurum posta hizmetlerini içermez iken,
Yunanistan’daki muadili posta hizmetlerini de kapsamına almıştır.
Öte yandan 2008 yılındaki değişiklik ile Türkiye’deki kurumun adı
değişmesi, oluşum sürecinin devam ettiğine yönelik bir işaret olarak
algılanabilecek bir nitelik taşımaktadır.
SONUÇ
Türkiye’nin 70 milyonluk nüfusuna karşı, Yunanistan 11,1 milyon nüfuslu bir ülkedir. Yunanistan’ın otoriter bir yönetim mirasına
sahip olduğu, uzun süreli bir siyasi istikrarsızlık süreci sonucunda
1970’lerin ortalarında demokratik yönetime geçtiği dikkati çekmektedir. Yunanistan’ın 1981 yılında AB’ye katılımdan sonra siyasi ve ekonomik istikrarı yakaladığı görülmektedir.
Türkiye’de 1981 yılında, Yunanistan’da 1977 yılında ilk düzenleyici kurum örnekleri görülüyorsa da, bu örnekler evrimsel bir süreç sonunda ancak 1990’larda bağımsız düzenleyici kurum niteliğine
kavuşmuşlardır. Her iki ülkenin de Avrupa ülkelerine paralel bir zamanda başlayan düzenleyici kurumların oluşum süreci 2000’li yılların
başlarında olgunlaşma aşamasına erişmiştir. Aslında her iki ülkede de
iç dinamiklerden ziyade dış etkenlerle düzenleyici kurumların oluşturulduğu izlenimi edinilmektedir.
Türkiye’de sadece RTÜK’e üye atamalarını parlamento yapmaktadır ve sadece RTÜK parlamentoya karşı sorumludur. Diğer kurumlara üye atamaları ise Bakanlar Kurulu tarafından yapılmaktadır. Buna
karşılık Yunanistan’da, düzenleyici kurumlara yapılan atamalarda
parlamento sürecin içinde yer almaktadır. İnsan haklarını korumaya
yönelik düzenleyici kurumlar parlamentoya karşı sorumlu iken, temel
hizmet sektörlerini düzenleyen kurumların hükümete karşı sorumlu
oldukları görülmektedir.
Türkiye’de düzenleyici kurumların ağırlıklı olarak devlet-piyasa
ilişkilerinin düzenlenmesine yönelik olarak oluşturulmalarına karşın,
Yunanistan’da insan haklarının korunması ve geliştirilmesine yönelik oluşturulmaları söz konusudur. Türkiye’de düzenleyici kurumlara yönelik anayasal bir güvence bulunmaz iken, Yunanistan’da insan
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
391
Selim ÇAPAR
makaleler
haklarına yönelik olarak faaliyet gösterenler için anayasal güvence
sağlanmaktadır.
Her iki ülkede de birbirinin muadili niteliğinde, radyo-televizyon
alanına, rekabet alanına, enerji piyasasına ve telekomünikasyon piyasasına yönelik düzenleyici kurumlar oluşturulmasına karşılık, her iki
ülkenin kendisine özgü düzenleyici kurumlar oluşturmuş olduğu da
görülmektedir.
Her iki ülkede düzenleyici kurumların oluşturulması sürecinde ve
kurum özelliklerinde birbirlerine benzer özellikler yanında, birbirlerinden farklı özelliklere de rastlanmaktadır. Ayrıca her ülkenin kendi
düzenleyici kurumları arasında bile farklılıklar olduğu görülmektedir.
KAYNAKLAR
5018 sayılı Kamu Mali Yönetimi ve Kontrol Kanunu, RG, 24.12.2003,
25326.
(https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/
geos/gr.html, 20.03.2008).
Çapar, Selim (2008), Düzenleyici Kurumlara Türkiye’den Üç Örnek: SPK,
BDDK ve
Şeker Kurumu, Yayınlanmamış Doktora Dersi Ödevi, TODAİE, Ankara.
Dritsa, Anastasia S,-Georgopoulos, Kyriakides,-Issaios, Daniolos
(2008), “Overview: Greece”,
http://www. kgdi.gr/userfiles/the%202007%20handbook%20of
competition%20
enforcement%20agencies.pdf (20.03.2008).
(http://www.eett.gr/opencms/sites/EETT_EN/ Publications/Proceedings/ transactions_2006.
html, 27.03.2008).
Ergun, Turgay, (2004), Kamu Yönetimi, TODAİE, Ankara.
5809 sayılı Eloktronik Haberleşme Kanunu, RG: RG: 10.11.2008, 27050
(Mükerrer).
(http://europa.eu/abc/european_countries/eu_members/greece/
index_en.htm, 20.03.2008).
Gilardi, Fabrizio (2005), “The Formal Independence of Regulators: A
392
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Selim ÇAPAR
Comparison of 17
Countries and 7 Sectors”, Swiss Political Science Review, 11/4: 139167.
(http://www.epant.gr/main.php?Lang=en, 27.03.2008)
Jordana, Jacint. ve diğerleri (2006), “The Limits of Europanization: Regulatory Reforms in the
Spanish and Portuguese Telecommunications and Electricity Sectors”, Governance,
19/3 July: 437-464.
Karkatsoulis, Panagiotis (2005), “Setting up Independent Regulatory
Authorities in Greece”,
IIAS Berlin Conference.
Majone, Giandomenico (1996), “Regulation and Its Modes”, In Regulating Europe, G.
Majone (ed.), Routlage, London.
Majone, Giandomenico (1997), “From the Positive to the Regulatory
State: Causes and
Consequences of Changes in the Mode of Governance”, Journal of
Public Polic,.
17/2: 139-167.
Papamichalopoulos, Gus J. (2008) “Gas Regulation: Greece”http://
www.kgdi.gr/userfiles/
greece%2010.pdf (27.11.2008)
Sezen, Seriye (2003) Türk Kamu Yönetiminde Kurullar, TODAİE, Ankara.
Thatcher, Mark (2002) “Regulation After Delegation: Independent Regulatory Agencies in
Europa”, Journal of European Public Policy, 9/6: 954-972.
TÜSİAD (2002), Bağımsız Düzenleyici Kurumlar ve Türkiye Uygulaması,
TÜSİAD,
İstanbul.
Ulusoy, Ali (2003), Bağımsız İdari Otoriteler, Turhan Kitabevi, Ankara.
3984 sayılı Radyo ve Televizyonların Kuruluş ve Yayınları Hakkında
Kanun, RG:
20.04.1994, 21911.
(http://tr.wikipedia.org/wiki/Yunanistan, 27.03.2008).
(http://en.wikipedia.org/wiki/Greek_National_Council_for_Radio_
and_Television, 01.04.2008).
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
393
Jean Luc Bedos makaleler
ACİL HAKLAR:
FRANSA’DA YURTTAŞLARIN HUKUKİ
BİLGİLERE ERİŞİMİ
Jean-Luc Bédos∗
Çev.: Cemil Kaya∗∗
GİRİŞ
1990’lı yılların başına kadar hukuki bilgilere yurttaş erişimi konusu
Fransa’da nadir olarak ortaya çıktı. Ülkede devlet destekli sistem yoktu ve özel teşebbüs çok belirgin değildi. Bununla birlikte bu konuda
toplum talebi yüksekti. İnsanların, boşanma ve miras gibi kişisel konulardaki veya ev sahipleri, işverenleri ve idareleri gibi konulardaki hakları ile ilgili olarak sahip oldukları bilgi eksikliği hakkında şikayetlerini
duymak nadir değildi.
Devlet yavaş yavaş toplumun ihtiyaçlarının farkına vardı ve bu
durum 1991’de büyük bir reforma yol açtı. 10 Temmuz 1991’de kabul
edilen ve daha sonra 18 Aralık 1998’de daha da güçlendirilen yeni bir
Kanun, yargıya ve hukuki bilgilere erişimi kolaylaştırdı. Bununla birlikte kanun yargıya erişimle ilgili olarak belli bir dereceye kadar iyi işlemesine rağmen, genel olarak hukuki bilgilere erişim alanında büyük
eksikliklere sahipti. Sivil toplum kuruluşlarının (NGO) çalışmasına ek
olarak toplum baskısı, Mart 2000’de sonuçlanan ikinci bir seri yasama
faaliyetinin kabul edilmesine yolaçtı.
Bu makalenin amacı, Fransa’da yargıya ve hukuki bilgilere yurttaş erişiminin kısa bir tanıtımını, reformun uygulanmasından önceki ve
∗
∗∗
∗∗∗
394
Bu makale, “Droits d’Urgence: Access of Citizens to Legal Information in France”
başlığı ile Fordham International Law Journal adlı dergide (c. 24, 2000, Symposium
Issue, s. 1-8) yayınlanmıştır. Makaleyi Türkçe’ye çevirip yayınlatma amacıyla 20
Nisan 2009 tarihinde yazardan (Jean-Luc Bédos) ve 29 Nisan 2009 tarihinde editörden (Ekaterina Napalkova) izin alınmıştır.
Yazar, Av., Paris Barosu.
Doç. Dr., Selçuk Üniversitesi Hukuk Fakültesi İdare Hukuku öğretim üyesi.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Jean Luc Bedos
sonraki döneme ilişkin olarak yapmaktır. Makale esas olarak, bu alanda
sivil toplum kuruluşlarının, özellikle de kurucusu ve başkanı olduğum
“Acil Haklar”ın çalışmasına odaklanacaktır. “Acil Haklar” esas olarak
nüfusun en önemsiz görülen kesimleri için hukuki bilgilere erişimle ilgilenmektedir. “Acil Haklar”, dışlamadan zarar gören kişilerin haklarını
geliştirme konusunda hukuk uzmanlarından oluşan insancıl bir organizasyonudur.
I. 1991’DEN ÖNCEKİ DURUM
Başladığımız noktayı unutmamak önemlidir. 1991 yılından önce
bilgilere erişim veren imkanların çoğu bugün dahi mevcuttur. Bununla
birlikte, hukuki bilgilere erişim nadir olmuş ve çoğunlukla yargıya erişim olarak algılanmıştır.
Uzun yıllardır Fransa adli yardım sistemine sahiptir. Aynı zamanda
devlet, basitleştirilmiş prosedürler vasıtasıyla iş alanlarında ve arabulucu ve ombudsman kurumu vasıtasıyla idareyle ilişkilerinde yurttaşların
yargıya erişimini kolaylaştırmıştır. Esas olarak baro gibi kurumlardan
oluşan özel teşebbüs, az da olsa sistemin eksikliklerine çare olmuştur.
A. Adli Yardım
Adli yardım, yargıya erişim konusunda sınırlandırılmıştı. Bir dava
açmak isteyen veya birisine karşı kendilerini savunmak zorunda olan
yurttaşlar, devlete müracaat edebilir ve kendilerine bir avukatın atanmasını isteyebilirdi. Fakat bu durum sadece geliri kendi cebinden birisine ödeme yapmaya imkanı olmayan kişiler için geçerliydi. Bununla birlikte düşük gelir şartı, herbir yurttaşın bir avukat tarafından savunulma
hukuki hakkına sahip olduğu ceza davalarına uygulanmıyordu.
Bununla birlikte problemler çoktu. İlk olarak, gelir şartı çok düşüktü
ki çok az sayıda insan gerçekten adli yardım için gerekli niteliği taşıyordu. Aynı zamanda adli yardıma başvurma biraz karışıktı. Belgeler çok
fazlaydı ve yurttaşların konu hakkında elde edebileceği bilgiler sınırlıydı. Sonuç olarak, nüfusun eğitim ve bilgiden yoksun en fakir kesimi,
adli yardımı kullanmadı. Bu kesim sistemin karmaşıklığından korktu.
Yine, adli yardım yoluyla atanan uzmanlar tarafından sunulan hukuki hizmetlerin kalitesi konusunda bir miktar kaygı bulunmaktaydı.
Gerçekten de, avukatlar cüz’i ücretler aldı ve bazen olmaları gerektiği
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
395
Jean Luc Bedos makaleler
kadar motive edilmedi. Üstelik sistem, çekişmesiz yargı işlerinde hukuki danışmanlık sağlama konusunda başarısız oldu. Hukuki yardım, katı
bir şekilde davalara hasredildi. Hukuk sistemi, tatmin edici olmadığı
noktasında, hem toplum ve hem de hukuk alanında çalışan uzmanlar
tarafından son derece eleştirildi.
B. Hukukun Bazı Alanları İçin Kolaylaştırılmış Erişim
Yasama, toplum için önemli görülen iki alanda (iş ve idari konular)
ufak çapta düzeltmeler yaptı. İş mahkemelerinin daha erişilebilir olması
ve iş uyuşmazlıklarıyla daha ucuz ve daha etkin olarak uğraşması sağlandı. Fakat iş mahkemeleri bugün aşırı yük altındadır ve bu nedenle
çok yavaş işlemektedir. Bununla birlikte bunlara kolaylıkla erişilebilir. Bu mahkemelerde hukuki temsil zorunlu değildir ve prosedür son
derece basittir. (Olayları ve hukuku açıklayan yazılı dilekçe oluşturma
zorunlu değildir). Birçok mahkeme, başlangıçtan itibaren iddialarıyla
ilgili olarak insanlara yardım edebilen danışmanlara sahiptir. Aynı zamanda işçiler ücretsiz olarak sendika temsilcileri tarafından da temsil
edilebilir.
Devletle ve onun idaresiyle olan ilişkilerinde yurttaşlar, arabuluculuk kurumuna müracaat edebilir. Arabuluculuk kurumu, kuzey Avrupa ülkelerinin ombudsmanından çok fazla esinlenmiştir. İnsanlar idare
hakkında ombudsmana şikayette bulunabilir. Ombudsman kurumu
insanları idarede doğru kişilere yönlendirir ve şikayetin nasıl çözümleneceği ile ilgili olarak hukuki tavsiye verir.
C. Özel Teşebbüs
1991 yılından önce, şehir yönetimleri ve Sosyal İşler Bakanlığı için
çalışan sosyal çalışanlar hukuki bilgilere bir miktar erişim sağlamıştır.
Bununla birlikte, işin çoğu cüz’i erişim sağlayan özel teşebbüse bırakılmıştır. Bahsedilmeye değer tek teşebbüs barodur ve özellikle danışma
toplantıları düzenleyen Paris Barosu’dur. Toplantıların çoğu her hafta
bir hukuk mahkemesinde yapılır. Baro insanlarla görüşmek amacıyla
birkaç hukukçu (genellikle beşe kadar) atar ve onlara ücretsiz hukuki
danışmanlık sunar. Baro, diğer şehirler içinde Paris şehriyle anlaşma
yaptı ki bu sayede avukatlar halkla biraraya gelip görüşmek ve ücretsiz
hukuki danışmanlık sunmak amacıyla her bir belediye binasında haftalık toplantılar düzenlemiştir.
396
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Jean Luc Bedos
1991 yılından önce ücretsiz hukuki danışmanlık toplantıları, aslında, yurttaşlar için dava yolu dışında hukuki bilgilere erişim konusunda
tek yol olmuştur. Bununla birlikte adli yardım konusuna gelince, bu,
sıradan insanlar tarafından belli bir miktar bilgi ve tecrübeyi gerektirmiş ve toplumun en fakir kesimlerine uzak kalmıştır. Bu tatmin edici
olmayan durum yasama organının 1991 yılında sistemi değiştirmesine
yolaçmıştır.
II. 1991 REFORMU VE SONUÇLARI
A. Adli Yardım
10 Temmuz 1991 tarihinde kabul edilen kanun adli yardımı esaslı
şekilde değiştirmiştir. İlk defa, “Hukuki Bilgilere Erişim” (Accès au Droit)
kavramını getiren bu Kanun, 18 Aralık 1998 tarihli Kanunla güçlendirilmiştir. Yeni Kanun’un kabul edilmesiyle birlikte gelir şartında bir artış
olmuştur. Adli yardım, aylık geliri 6600 Frank’ın altında olan müracaatçılara tanınmıştır. Kanun, eğer müracaatçı çocuğa veya diğer bakmakla
yükümlü olduğu kişilere sahipse adli yardımda daha fazla bir artış öngörmüştür.
Sağlanan adli yardım öncesi bir davanın esasları üzerine belli bir
dereceye kadar denetim uygulanır ve prosedür basitleştirilir. Herbir ilk
derece mahkemesi nezdinde, nihayetinde davayı çözümleyecek mahkemeye bakmaksızın, bağımsız olarak müracaatlarla ilgilenen merkezi
bir hukuk bürosu bulunmaktadır. Avukatların ücretleri de arttırılmıştır. Yeni Kanun’un getirdiği diğer değişiklikler, bir davayı çözümlemek amacıyla adli yardım elde etme ihtimalini içermektedir. Avukatlara başarılarına bakmaksızın fakat çabalarının boyutunu kanıtlamaları
kaydıyla uyuşmazlıkları çözümleme karşılığında eşit olarak tazminat
ödenecektir. Bugün sistemin genel olarak daha iyi işlediği söylenebilir.
1997 yılında adli yardımdan 710.000 kişinin yararlanmasıyla birlikte,
adli yardım için bütçe 1998 yılında 400.000.000 Frank’tan 1.200.000.000
Franka yükselmiştir.
B. Hukuki Bilgilere Erişim
1991 tarihli Kanun yurttaşların temel hakları ve temel yaşam gereksinimleri ile ilgili çekişmesiz yargı işlerinde hukuki tavsiyeye erişim imkanı getirmiştir. Kanun hukuki tavsiyeyi, yurttaşların haklarının boyuTBB Dergisi, Sayı 83, 2009
397
Jean Luc Bedos makaleler
tu ve bu hakları kullanma yolu konusunda tavsiye olarak tanımlamıştır.
Ayrıca Kanun her ilde (temel idari alt birim) görevi hangi politikaların
uygulanmasına ve bu politikaların uygulanması için gereken zorunlu
fonlara karar vermek olan Hukuki Bilgilere Erişim Konseyi oluşturmuştur.
Hukuki bilgilere erişim sağlama görevi illere verilmiştir. Bununla
birlikte 1997 yılında hukuki bilgilere erişime tahsis edilen bütçe sadece
2.700.000 Frank olmuştur.1 Sonuç olarak, 1998 yılında hükümet hukuki
bilgilere daha fazla erişimi teşvik etmek amacıyla 1991 tarihli Kanunu
değiştirmeye karar vermiştir.
Erişim görevi konseylerde kalmaktadır. Yeni Kanun konseylerin
görevini daha iyi tanımlamıştır. Konseyler, hakları ve yükümlülükleri
konusunda yurttaşlara genel bilgiler sağlama ve yurttaşları haklarını
kullanmalarına yardımcı olabilecek kurumlara yönlendirme konusunda
sorumlu olmuştur. Aynı zamanda yeni konseyler, yurttaşların haklarını
kullanmaları için zorunlu formaliteleri yürütmelerine yardım etmiştir.
Yeni konseyler genel hukuki tavsiye sağlamış, hukuki belgeler hazırlamada insanlara yardım etmiş ve alternatif uyuşmazlık çözümünü teşvik
etmiştir.
1990’lı yılların başına dayanan NGO’ların ve özellikle de Acil
Haklar’ın deneyimlerinden birçok ders çıkartılmıştır. Hükümetin, konseylere NGO’ları dahil etmeye karar vermesinin sebebi bu dersler olmuştur. NGO’lar sistemin daha iyi işlemesi amacıyla hukuki bilgilere
erişim sağlamıştır. Hukuk alanında çalışan bir NGO’nun üyesi, şimdi, devletin, bölgenin ve yerel baronun temsilcileriyle birlikte her bir
konseyde yer almak zorundadır. Yeni Kanun aynı zamanda alternatif
uyuşmazlık çözümü usulleri yoluyla dava açmayı önleme konusunda
Konseylerin görevini güçlendirmektedir. Özel arabulucular (ortalama
400 kadarı) bu belirli amaç için istihdam edilmektedir.
Yeni Kanun, NGO’ların uygulamalarından kaynaklanan ilhamla,
aynı zamanda “Adalet Evleri”nin oluşumunu sağlamıştır. Bir konseyin
ve bir yerel mahkeme başkanının kontrolü altında yerel düzeyde faaliyette bulunan Adalet Evleri (Maison du Droit et de la Justice2) NGO’larla
bağlantılı çalışan arabulucular ve diğer çalışanlar tarafından işletilir.
1
2
Bugüne kadar sadece 20 Konsey oluşturulmuştur ve bunların çoğu aktif değildir.
Bunlar yurttaşlar için hukuka yerel erişim noktalarıdır. Bu, konseyin ve yerel mahkeme başkanının kontrolü altında küçük suçlar ve küçük adli davalar için cezai ve
adli arabuluculuğu organize eder.
398
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Jean Luc Bedos
Adalet Evleri yurttaşlar nezdinde “Hukuka Erişim Noktaları” olarak görülür. Onların esas amacı, küçük suçlar ve küçük adli davalar için cezai
ve adli arabuluculuğu organize etmek olacaktır.
III. ACİL HAKLAR
Paris eksenli hukukçular ve devlet memurları 1995 yılının yaz aylarında “Acil Haklar”ı kurmuştur. “Acil Haklar”ın amacı, aşırı moral bozukluğu içinde bulunan insanların haklarını geliştirme ve koruma konusunda mümkün olan her şeyi yapmaktır. Organizasyonun asıl amacı,
sokaklarda yaşayan insanlar, sosyal yardımı olmayan kişiler, yabancılar,
uyuşturucu madde bağımlıları ve hayat kadınları gibi toplumun daha
önce hukuka hiç erişmemiş en fakir ve en önemsiz görülen kesimlerine
ücretsiz hukuki tavsiye ve hukuki yardım sunmaktır.
Geleneksel adli yardım sistemlerinin erişemediği toplumun bu kesimlerine erişme ve yardım etme çok önemliydi. Maalesef, bu kesimler
mahkeme ve belediyenin kurumsal hukuki yapılarında nadir olarak
hazır bulunmuştu. Amaç, toplumla biraraya gelmek ve eğer ihtiyaç duyarlarsa onlara bir hukuki danışmanın yardımını teklif etmekti. “Acil
Haklar”, halihazırda bu insanlarla çalışan mevcut NGO’lar arasında işbirliğini teşvik etti. “Acil Haklar”, NGO’larla irtibat yoluyla Paris ve Toulouse çevresinde değişik yerlerde, örneğin bu organizasyonlar tarafından işletilen sığınma evlerinde ve sağlık merkezlerinde ücretsiz hukuki
danışmanlık sunan haftalık toplantılar organize etmektedir.
Bu toplantıların ilki Kasım 1995’te organize edilmiştir. Halihazırda
yirmi farklı merkezde devam eden ayda kırk bir toplantı yapılmaktadır.
Toplumun bu belirli kesimi ile ilgilenme konusunda özel olarak eğitim görmüş avukatlar, hakimler ve muhtelif hukuk profesörleri şimdi
ücretsiz hukuki tavsiye ve hukuki yardım vermektedir. Toplantıların
gerçekleştiği merkezlerde görev yapan sosyal çalışanlar ve doktorlar,
uygun hukuki uzmanlıkla topluma doğrudan yardım etmektedir. “Acil
Haklar”ın herbir davanın başından sonuna kadar takip edildiği hukuki danışmanlık toplantıları, geleneksel kurumsal toplantılardan ayrılır.
Eğer bir avukat zaman yokluğu veya karmaşık oluşu nedeniyle bir davaya bakamazsa, dava derneğin bir diğer üyesine verilir.
Organizasyonun ikinci amacı hukuk uzmanlarının ve hukuk eğitimi görenlerin, toplumun dışlamadan zarar gören kesimleriyle ilişkili
hukuki konuların özel niteliğini farketmelerini sağlamaktır. Hukuk öğTBB Dergisi, Sayı 83, 2009
399
Jean Luc Bedos makaleler
rencileri davaları takip etmeleri ve müşteri ile avukat arasında bir köprü
gibi hareket etmeleri amacıyla bir merkeze gönderilir. Aynı zamanda
adaylık öncesi bazı avukatlar hukuki bilgiler ve yön vermeleri ve ücretsiz hukuki danışmanlık toplantıları hazırlamaları amacıyla bir aylık toplantılar için bir merkeze gönderilir. Aynı zamanda “Acil Haklar”
aday avukatlar için iki adet ek eğitim programı organize etmektedir.
İlk program ki şimdi dördüncü yılındadır, teorik niteliktedir ve École
de Formation du Barreau’da (uygulamalı ve sürekli eğitimin kalitesinden
sorumlu uzman kurum) bir haftalık bir programdan oluşmaktadır.
Sırf teori öğretmekten ziyade, bu ilk eğitim programının amacı ciddi şekilde dışlamadan etkilenen toplum kesiminin özel yapısını anlamayı avukatların günlük mesleki uygulamalarıyla tanıştırmaktır. Aynı
zamanda amaç, haklarına erişim elde etme imkanına sahip bulunan bu
kişilere problemin boyutunu göstermektir. Eğitim programı, dışlanmış
insanları daha iyi anlamayı teşvik etmek amacıyla aktif sosyal çalışanların ve doktorların bulgularını ve bu insanların özel hukuki problemleriyle en iyi şekilde nasıl ilgilenileceği konusunda avukatların daha çok
teknik tavsiyelerini kullanır.
İkinci eğitim programı daha çok uygulamaya yöneliktir. Aday avukatlar, toplam oniki ay sürecek ve ayda bir yapılacak ücretsiz hukuki
danışmanlık toplantıları için bir derneğe katılır. Farkına varmak önemlidir ki bu adayların çoğu şimdi dernek (Acil Haklar) üyesi olmaktadır
ve bir yıllık devam zorunluluklarını tamamlamalarından sonra bile ücretsiz hukuki danışmanlık toplantılarına katılmaya devam etmektedirler. Aynı şekilde “Acil Haklar” hakimler için diğer bir eğitim programı
hazırlamıştır. Bu programın amacı, birbirlerinden öğrenme gayesiyle
deneyimlerini biraraya getirmek ve paylaşmak için hukuk, tıp ve sosyal
dünyaları teşvik etmek olmuştur.
Organizasyonun üçüncü amacı, diğer insancıl amaçlı derneklerle
ve devletle işbirliği içinde, dışlama ve haklara erişme konusundaki tartışmalara katılarak deneyim ve uzmanlığını kullanmaktır. “Acil Haklar”
Fransa’da hukuka halkın erişimini teşvik etmek amacıyla hükümete
öneriler yapmada aktif olarak çalışmaktadır. Halihazırda, “Acil Haklar”,
Paris’in yirmi ilçesinin her birinde “Hukuka Erişim Noktaları” oluşturmak
amacıyla hukuka erişim için Paris Belediyesi’yle birlikte çalışmaktadır.
Bu erişim noktaları esas itibarıyla fakirlere odaklanmasına rağmen, bu
proje hükümetin hukuka erişimi geliştirme çabalarına benzemektedir.
Kırk erişim acentası faaliyettedir. Bu acentalar vakitlerini Paris’in
400
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
Jean Luc Bedos
şehir sosyal kurumları, adli yardım ofisi gibi yargısal kurumlar ve diğer
insancıl dernekler arasında paylaştırmaktadır. “Acil Haklar” bu acentalara tavsiye verme ve onları çeşitli derneklere entegre etme konusunda
sorumludur.
“Acil Haklar” aynı zamanda 18 Aralık 1998 tarihli Kanunun eksikliklerini ve özellikle de minimum gelir koruması davalarına hukuku
uygularken karşılaşılan zorlukları gösterme konusunda aktiftir. “Acil
Haklar” ayrıca bir arabulucu atama yoluyla hukuki uyuşmazlıkları çözme konusunda alternatif bir yol geliştirme görevi üstlenmiştir. Dernek,
yakında yargı otoritelerine bir proje sunacaktır ve “Arabuluculuk ve Dışlama” konusunda Kasım 2000’de bir konferans organize edecektir. Üstelik bir uyuşmazlığı çözümleme yolu olarak arabulucuya müracaat etme
ihtimali, “Acil Haklar” ve “Hukuka Erişim Noktaları” tarafından organize
edilen toplantılar süresince ilan edilecektir.
SONUÇ
1990’lı yıllar boyunca, 1991 ve 1998 tarihli kanunlar dahil hukuk reformları ve kamu ve özel girişimleri Fransa’da hukuki bilgilere yurttaşların erişimi konusunu gündeme getirmiştir. Artık, kesinlikle yargıya
erişim sınırlandırılamaz. Şimdi Fransız adli yardım sisteminde, hukuki bilgilere erişim (accès au droit) imkanı bulunmaktadır. NGO’ların ve
özellikle de “Acil Haklar”ın deneyimleri bu gelişime ortak olmuştur.
Paris eksenli bir grup hukukçu ve devlet memurları tarafından
1995 yılında kurulan “Acil Haklar”ın temel amacı, ücretsiz hukuki danışmanlık ve yardım sağlama yoluyla, nüfusun en fakir ve en önemsiz
görülen kesimlerinin haklarını geliştirme ve korumaktır. “Acil Haklar”,
Fransa’nın hukuk uzmanlarının toplumun dışlamadan zarar gören kesimleriyle bağlantılı hukuki konuların özel niteliği hakkında duyarlı olmasını istemektedir.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
401
makaleler
RESMÎ BELGELERE ERİŞİME İLİŞKİN
AVRUPA KONSEYİ SÖZLEŞMESİ
Çev.: Alper Can AYKAÇ∗
Başlangıç
Avrupa Konseyi’nin üye devletleri ve diğer sözleşmeci devletler
Avrupa Konseyi’nin hedefinin, kendi üyelerinin ortak mirası olan
idealleri ve ilkeleri korumak ve gerçekleştirmek amacıyla, kendi üyeleri arasında daha büyük bir birliğe ulaşmak olduğunu düşünerek;
Özellikle, İnsan Hakları Evrensel Beyannamesi’nin 19. maddesini,
İnsan Haklarını ve Temel Özgürlükleri Korumaya Dair Sözleşme’nin
6., 8. ve 10. maddelerini, Bilgiye Erişime, Karar-alma Sürecine Kamusal Katılıma ve Çevresel Sorunlarda Yargıya Erişime İlişkin Birleşmiş
Milletler Sözleşmesi’ni (Aarthys, 25 Haziran 1998) ve 28 Ocak 1981 tarihli Kişisel Verilerin Kendiliğinden İşlenmesi bakımından Bireylerin
Korunmasına İlişkin Sözleşme’yi dikkate alarak;
29 Nisan 1982 tarihinde kabul edilen, bilgi edinme ve ifade özgürlüğüne ilişkin Avrupa Konseyi Bakanlar Komitesi Bildirgesi’nin
yanı sıra, kamu kurumları tarafından tutulan bilgiye erişim hakkında R (81)19 No.lu; kamu organları tarafından tutulan kişisel bilgilerin
üçüncü kişilere verilmesi hakkında R (91)10 No.lu; istatistiksel amaçla derlenen ve işlenen kişisel verilerin korunması ile ilgili R (97)18
No.lu; arşivlere erişime ilişkin Avrupa politikası hakkında R (2000)13
no.lu ve resmî belgelere erişim hakkında Rec (2002)2 No.lu Bakanlar
Komitesi’nin üye devletlere tavsiyelerini de dikkate alarak;
Demokratik, çoğulcu toplumlarda kamu kurumlarının şeffaflığının önemini düşünerek;
Resmî belgelere erişim hakkının uygulamasının
∗
402
Av., Eskişehir Barosu
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
i. halka yönelik bilginin kaynağını sağladığını
ii. toplumsal devlet hakkında ve kamu kurumları hakkında halkın fikir edinmesini sağladığını
iii.kamu kurumlarının bütünlük, verimlilik, etkililik ve sorumluluk düzeylerini yükselterek, kamu kurumlarının meşruiyetini arttırdığını düşünerek;
Böylece, tüm resmi belgelerin, ilke olarak, kamuya açık olduğunu
ve yalnızca diğer hakların ve meşru çıkarların korunması nedeniyle
gizli tutulabileceğini düşünerek;
Aşağıdaki hususlarda anlaşmışlardır:
I. BÖLÜM
1. Madde - Genel Hükümler
1. Burada belirlenen ilkeler, resmî belgelere erişim hakkını daha
geniş bir biçimde tanıyan yerel yasalara ve yönetmeliklere ve uluslararası sözleşmelere halel getirmeksizin benimsenmelidir.
2. Bu Sözleşme’de geçen
a. i. “kamu kurumları” şu anlama gelir:
1. ulusal, bölgesel ve yöresel hükümet ve yönetim;
2. ulusal hukuka göre idarî işlevleri bulunan yasama organı ve
yargısal kurumlar;
3. idarî yetkiye sahip gerçek ve tüzel kişiler.
ii. Tarafların her biri, imza tarihinde ya da onay, kabul, uygun
bulma veya katılma belgesinin tevdii sırasında, Avrupa Konseyi Genel
Sekreterliği’ne gönderilen bildirge ile, aşağıdakilerin bir ya da birkaçını içeren “kamu kurumları” tarifini bildirir:
2. diğer etkinlikleri ile ilgili olarak yasama organlarını;
3. diğer etkinlikleri ile ilgili olarak yargısal kurumları;
4. ulusal hukuka göre kamu işlevlerini yürüten ya da kamu kaynaklarını işleten gerçek ve tüzel kişileri.
b. “resmî belgeler” kamu kurumları tarafından herhangi bir biçimde kaydedilen, çizilen ya da alınan ve tutulan her tür bilgi anlamına gelir.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
403
makaleler
2. Madde – Resmî belgelere erişim hakkı
2. Tarafların her biri, herhangi bir temelde ayrımcılık yapmaksızın herkese, kamu kurumları tarafından tutulan bilgilere, istem üzerine, erişim hakkını sağlar.
3. Tarafların her biri, bu Sözleşme’de belirlenen resmî belgelere
erişime ilişkin hükümleri kendi iç hukukunda yürürlüğe koymak için
gerekli tedbirleri alır.
4. Bu tedbirler, en geç ilgili Taraf bakımından Sözleşme’nin yürürlüğe giriş tarihine kadar alınır.
3. Madde – Resmî belgelere erişimin olağan sınırları
2. Tarafların her biri, resmî belgelere erişim hakkını sınırlayabilir.
Bu sınırlar, kanunda açıkça belirli, demokratik toplum için gerekli ve
korunan amaçla orantılı olmalıdır:
b. ulusal güvenlik, savunma ve uluslararası ilişkiler;
c. kamu güvenliği;
d. cezaî meselelerin önlenmesi, soruşturulması ya da kovuşturulması;
e. disiplin soruşturmaları;
f. kamu kurumlarınca yürütülen teftiş, denetim veya gözetim;
g. mahremiyet ya da diğer meşru özel çıkarlar;
h. ticarî ya da diğer ekonomik çıkarlar;
i. Devlet’in ekonomik, parasal ve kur oranları politikaları;
j. mahkeme işlemlerinde tarafların eşitliği ve adalet yönetiminin
etkililiği;
k. çevre; veya
l. kamu kurumları bünyesinde ya da arasında bir meselenin incelenmesi hakkındaki müzakereler.
İlgili Devletler, imza tarihinde ya da onay, kabul, uygun bulma veya katılma belgesinin tevdii sırasında, Avrupa Konseyi Genel
Sekreterliği’ne gönderilen bildirge ile hüküm süren Aile ve Hanedan
ya da Devlet Başkanı ile iletişimin de olağan sınırlara dâhil edileceğini
bildirebilir.
404
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
3. Resmî belgede bulunan bilginin açıklanması 1. fıkrada anılan
çıkarların birine zarar verecek ya da vereceği muhtemel ise ve açıklanmasında daha üstün bir kamu çıkarı yok ise erişim reddedilebilir.
4. Taraflar, 1. fıkrada anılan sınırları aşan süre sınırlarının uygulanmayacağını göz önüne alırlar.
4. Madde - Resmî belgelere erişim istemi
1. Resmî belge için başvuran kişi, resmî belgeye erişmek için gerekçe vermeye zorlanamaz.
2. Taraflar, istemin işleme konması için kimliğin açıklanmasının
gerekli olduğu durumlar dışında, başvuranlara gizli kalma hakkını verebilirler.
3. İstem usulleri istemin işleme konmasına esas teşkil eden gereklilikleri aşamaz.
5. Madde - Resmî belgelere erişim istemlerinin işleme konması
1. Kamu kurumu, istenen resmî belgeyi belirlemesi için başvurana makul ölçüde yardım eder.
2. Resmî bir belgeye erişim istemi ile, belgeyi bulunduran kamu
kurumu ilgilenir. Eğer kamu kurumu istenen resmî belgeyi bulundurmuyorsa ya da bu istemi işleme koymaya yetkili değilse, olabildiğince,
başvuruyu ya da başvuranı yetkili kamu kurumuna yönlendirir.
3. Resmî belgelere erişim istemleri eşit olarak ele alınır.
4. Resmî belgelere erişim istemi derhal ele alınır. Karar, olabildiğince erken ya da önceden belirlenen makul bir süre içerisinde alınır,
iletilir ve uygulanır.
5. Resmî belgelere erişim istemi şu durumlarda reddedilebilir:
i. kamu kurumunun yardımına rağmen, istem, resmî belgeyi belirlemek için çok muğlaksa; ya da
ii. istem açıkça makul değilse.
6. Resmî belgeye erişim istemini tamamen ya da kısmen reddeden kamu kurumu, bu ret kararı için gerekçe gösterir. Başvuran, bu
ret kararı için kamu kurumundan istem üzerine yazılı açıklama alma
hakkına sahiptir.
6. Madde - Resmî belgelere erişim türleri
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
405
makaleler
1. Resmî belgeye erişim kabul edildiğinde, başvuran aslını ya da
kopyasını incelemek veya uygun olan istediği herhangi bir biçim ya da
boyutta kopyasını almak konusunda, tercihin makul olmadığı durumlar dışında, seçme hakkına sahiptir.
2. Resmî belgedeki bilgilerin bazı bölümlerine sınırlamalar uygulansa bile, kamu kurumu belgenin içerdiği bilginin kalanına erişimi
kabul eder. Atlanan her bilgi açıkça işaretlenmelidir. Ancak, belgenin
kısmî hali yanıltıcı ya da anlamsız ise veya belgenin kalanının çıkarılması kurum için açıkça aşırı külfet yüklüyorsa, bu tür erişim reddedilebilir.
3. Kamu kurumu, başvuranı daha kolay erişilebilir seçimlik kaynaklara yönlendirerek, resmî belgeye erişim verebilir.
7. Madde - Resmî belgelere erişim harçları
1. Kamu kurumunun müştemilatında resmî belgelerin incelenmesi harçtan muaftır. Bu hüküm arşiv ya da müze tarafından sağlanan
hizmetler için Tarafların harç belirlemesine engel olmaz.
2. Resmî belgenin kopyası için, makul ölçüde ve belgenin gerçek
üretim ya da gönderim maliyetini aşmayacak bir ücret başvurandan
alınabilir. Harç tarifesi yayımlanır.
8. Madde - Gözden geçirme usulü
1. Resmî belgeye erişim istemi açıkça ya da örtülü reddedilen
başvuran, mahkeme ya da hukukça kurulmuş başka bir bağımsız ve
tarafsız organ önünde gözden geçirme usulüne erişebilir.
2. Başvuran, kamu kurumu tarafından yapılan yeniden değerlendirmeyi ya da 1. fıkra doğrultusunda gözden geçirmeyi içeren, hızlı ve
ucuz bir gözden geçirme usulüne erişebilir.
9. Madde – Tamamlayıcı tedbirler
Taraflar, resmî belgelere erişim hakkı ve bu hakkın nasıl uygulanabileceği hakkında halkı bilgilendirirler. Ayrıca şu tedbirleri de alırlar:
a. bu hakkın yerine getirilmesi bakımından kamu kurumlarını
görevleri ve yetkileri konusunda eğitmek;
b. sorumlu oldukları konular ve etkinlikler hakkında bilgi sağlamak;
c. belgeleri kolayca erişilebilir hale getirmek için etkili olarak ida406
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
re etmek;
d. belgelerin korunması ve imhası ile ilgili açık ve sabit kurallar
uygulamak.
10.Madde - Kamu kurumlarının girişimi ile kamuya açılan belgeler
Kendi girişimi ile ve gerekli hallerde, kamu kurumu, kamu yönetiminin şeffaflığını ve verimliliğini yükseltmek çıkarını haiz resmî
belgelerin kamuya açılması için ve genel çıkarlara ilişkin konularda
halkın bilinçli katılımını teşvik etmek için gerekli tedbirleri alır.
II. BÖLÜM
11.Madde - Resmî Belgelere Erişim Uzmanlar Grubu
1. Resmî Belgelere Erişim Uzmanlar Grubu yılda en az bir kez
Sözleşme’nin Taraflar’ca yürütülmesini izlemek amacıyla toplanarak:
a. Bu Sözleşme’de düzenlenen hükümlerin etkisini arttırmak için
Taraflarca alınan hukuktaki ve uygulamadaki tedbirlerin yeterliliği
hakkında rapor hazırlar;
b. i. Sözleşme’nin uygulamasından doğan herhangi bir sorun
hakkında görüş sunar;
ii. herhangi bir sorunun belirlenmesi dâhil, bu Sözleşme’nin etkili
olarak kullanımını ve yürütülmesini kolaylaştırmak ya da geliştirmek
için teklifler sunar;
iii.önemli yasal, siyasal ya da teknolojik gelişmeler hakkında rapor hazırlar ve bilgi paylaşımını sağlar;
iv.bu Sözleşme’nin değiştirilmesi ile ilgili Taraflar Toplantısı’na
teklif sunar;
v. 19. madde doğrultusunda hazırlanan bu Sözleşme’nin değiştirilmesi teklifi hakkında görüş belirtir.
2. Uzmanlar Grubu, sivil toplumdan bilgi ve görüş isteyebilir.
3. Uzmanlar Grubu, en az 10 ve en fazla 15 üyeden oluşur. Üyeler, Taraflar Toplantısı tarafından dört yıllık dönem için, bir kere yeniden seçilebilmek kaydıyla, Tarafların her birinin iki uzman önerdiği
uzmanlar listesinden seçilirler. Bu listedekiler resmî belgelere erişim
alanındaki yetkinlikleri en üst düzeyde tanınmış kişiler arasından belirlenir. Tarafların her birinin önerdiği listeden en fazla bir kişi seçileTBB Dergisi, Sayı 83, 2009
407
makaleler
bilir.
4. Uzmanlar Grubu üyeleri kendi bireysel yeterliliklerine göre sıralanarak toplanırlar, kendi görevlerinin uygulanmasında bağımsız ve
tarafsızdırlar ve hükümetlerden hiçbir talimat almazlar.
5. Uzmanlar Grubu üyelerinin seçim usulü, Sözleşmeci Tarafların
ortak rızası ve görüşü alındıktan sonra bu Sözleşme’nin yürürlüğe giriş tarihinden itibaren bir yıl içerisinde Bakanlar Komitesi tarafından
belirlenir. Uzmanlar Grubu, kendi usul kurallarını belirler.
12.Madde - Taraflar Toplantısı
2. Taraflar Toplantısı, her Taraf’tan bir temsilcinin katılımından
oluşur.
3. Taraflar Toplantısı şu amaçlarla düzenlenir:
b. Uzmanlar Grubu raporlarının, görüşlerinin ve tekliflerinin değerlendirilmesi;
c. Taraflara tekliflerin ve tavsiyelerin sunulması;
d. 19. madde doğrultusunda Sözleşme’nin değiştirilmesi tekliflerinin sunulması;
e. 19. madde doğrultusunda Sözleşme’nin değiştirilmesi teklifi
hakkında görüş belirtilmesi.
4. Taraflar Toplantısı, Avrupa Konseyi Genel Sekreterliği tarafından, Sözleşme’nin yürürlüğe giriş tarihinden itibaren bir yıl içerisinde
Uzmanlar Grubu üyelerinin seçilmesi amacıyla düzenlenir. Bu toplantı
bunun ardından en az dört yılda bir ve Tarafların çoğunlunun, Bakanlar Komitesi’nin ya da Avrupa Konseyi Genel Sekreterliği’nin istemi
üzerine toplanır. Taraflar Toplantısı kendi usul kurallarını belirler.
5. Taraflar Toplantısı her toplantı sonrasında Bakanlar Komitesi’ne
çalışma raporu sunar.
13.Madde - Sekretarya
Taraflar Toplantısı ve Uzmanlar Grubu’na bu Bölüm’den doğan
görevlerini yerine getirmek konusunda Avrupa Konseyi Sekretaryası
yardım eder.
14.Madde - Rapor hazırlama
1. Sözleşmeci Taraf bakımından bu Sözleşme’nin yürürlüğe giriş
tarihinden itibaren, bir yıl sonra Sözleşmeci Taraf, Uzmanlar Grubu’na
408
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
bu Sözleşme hükümlerinin yürürlüğe girmesi için alınan yasamaya
ilişkin ve diğer tedbirler hakkında tam bilgi içeren bir rapor sunar.
2. Tarafların her biri, bunun ardından, Taraflar Toplantısı’nın düzenlenmesinden önce Uzmanlar Grubu’na 1. fıkrada anılan bilginin
güncel halini iletir.
3. Tarafların her biri, Uzmanlar Grubu’nun kendisinden istediği
görevlerin yerine getirilmesi ile ilgili bilgiyi Uzmanlar Grubu’na iletir.
15.Madde - Yayımlama
Taraflarca Uzmanlar Grubuna sunulan raporlar, Uzmanlar
Grubu’nun raporları, teklifleri ve görüşleri ve Taraflar Toplantısı’nın
çalışma raporları yayımlanır.
III. BÖLÜM
16.Madde - İmza ve Sözleşme’nin yürürlüğe girmesi
1. Bu Sözleşme Avrupa Konseyi üye Devletlerinin imzalarına
açıktır.
2. Bu Sözleşme onay, kabul, ya da uygun bulmaya tabidir.
Onay, katılma ya da uygun bulma belgeleri Avrupa Konseyi Genel
Sekreterliği’ne tevdi edilir.
3. Bu Sözleşme Avrupa Konseyi’nin 10 üye Devletinin 2. fıkranın
hükümlerine göre Sözleşme ile bağlı olma rızasını ifade ettikleri tarihten sonraki üç aylık dönemin bitimini izleyen ayın ilk günü yürürlüğe
girer.
4. Bağlı olma rızasını sonradan ifade eden İmzacı Devlet bakımından, Sözleşme 2. fıkranın hükümleri doğrultusunda Sözleşme ile bağlı
olma rızasını ifade ettiği tarihten sonraki üç aylık dönemin bitimini
izleyen ayın ilk günü yürürlüğe girer.
17.Madde – Sözleşme’ye katılım
1. Sözleşme’nin yürürlüğe girmesinin ardından, Avrupa Konseyi
Bakanlar Komitesi, Taraflar Toplantısı’na danıştıktan ve oybirliği ile
rızalarını aldıktan sonra Avrupa Konseyi’ne üye olmayan herhangi bir
Devlet’i ya da bir uluslararası örgütü bu Sözleşme’ye katılması için
davet edebilir. Bu karar Avrupa Konseyi Statüsü’nün 20.d maddesinde öngörülen çoğunluk ve Bakanlar Komitesi’nde yer almaya yetkili
Taraf temsilcilerinin oybirliği ile alınır.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
409
makaleler
2. Yukarıdaki 1. fıkra uyarınca Sözleşme’ye katılan herhangi bir
Devlet ya da bir uluslararası örgüt bakımından, Avrupa Konseyi Genel Sekreterliği’ne katılım belgesinin tevdi tarihinden sonraki üç aylık
dönemin bitimini izleyen ayın ilk günü Sözleşme yürürlüğe girer.
18.Madde - Bölgesel uygulama
1. Herhangi bir Devlet, imza tarihinde veya onay, kabul, uygun
bulma ya da katılma belgesinin tevdii tarihinde, Sözleşmenin uygulanacağı bölge veya bölgeleri belirtir
2. Herhangi bir Devlet, daha geç bir tarihte, Genel Sekreterlik’e
göndereceği bir bildirge ile bu Sözleşme’nin uygulamasını uluslararası
ilişkilerinden sorumlu olduğunu bildirgede belirttiği diğer bir bölgeyi de kapsayacak biçimde genişletebilir. Bu bölge bakımından, Genel
Sekreterlik’e bu bildirgenin tebliğ tarihinden sonraki üç aylık dönemin
bitimini izleyen ayın ilk günü Sözleşme yürürlüğe girer.
3. Yukarıdaki iki fıkra uyarınca yayınlanan herhangi bir bildirge, bu bildirgede belirlenen herhangi bir bölge bakımından Genel
Sekreterlik’e gönderilen bildirim ile geri alınabilir. Bu geri alım, bildirimin Genel Sekreterlik’e tebliğ tarihinden sonraki üç aylık dönemin
bitimini izleyen ayın ilk günü geçerli olur.
19.Sözleşme’nin değiştirilmesi
1. Bu Sözleşme’nin değiştirilmesi herhangi bir Taraf, Avrupa
Konseyi Bakanlar Komitesi, Uzmanlar Grubu ya da Taraflar Toplantısı
tarafından teklif edilebilir.
2. Herhangi bir değişiklik teklifi, Avrupa Konseyi Genel Sekreterliği tarafından Taraflara iletilir.
3. Herhangi bir değişikli teklifi, Uzmanlar Grubuna danıştıktan
sonra, Bakanlar Komitesi’nin değişiklik teklifi hakkındaki görüşüne
başvuracak olan Taraflar Toplantısı’na iletilir.
4. Bakanlar Komitesi, teklif edilen değişikliği ve Taraflar
Toplantısı’nın sunduğu görüşü değerlendirir ve değişikliği uygun bulabilir.
5. 4. fıkra doğrultusunda Bakanlar Komitesi’nin uygun bulduğu
değişiklik teklifinin metni, kabul için Taraflara gönderilir.
6. 4. fıkra doğrultusunda uygun bulunan herhangi bir değişiklik
tüm Tarafların değişikliği kabul ettiğini Genel Sekreterlik’e bildirme410
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
makaleler
sinden sonraki üç aylık dönemin bitimini izleyen ayın ilk günü yürürlüğe girer.
20.Bildirgeler
Tarafların herhangi biri, imza tarihinde ya da onay, kabul, uygun
bulma veya katılma belgesinin tevdii sırasında, 1. maddenin 2. fıkrası,
3. maddenin 2. fıkrası ve 18. maddede öngörülen bildirgelerin bir ya
da birkaçını sunabilir. Bu bilgideki herhangi bir değişiklik olursa, durumu Avrupa Konseyi Genel Sekreterliği’ne bildirir.
21.Çıkma
1. Taraflardan herhangi biri, Avrupa Konseyi Genel Sekreterliği’ne
göndereceği bildirim ile, her zaman Sözleşmeden çıkabilir.
2. Bu çıkma, bildirimin Genel Sekreterlik’e tebliğ tarihinden sonraki üç aylık dönemin bitimini izleyen ayın ilk gününde geçerlilik kazanır.
22.Bildirim
Avrupa Konseyi Genel Sekreterliği, Avrupa Konseyi üye Devletlerine ve Sözleşme’ye katılan ya da katılmaya davet edilen herhangi bir
Devlet’e ve uluslararası örgüte şunları bildirir:
a. herhangi bir imzayı;
b. onay, kabul, uygun bulma ya da katılma belgesinin tevdiini;
c. 16. ve 17. maddeler doğrultusunda bu Sözleşme’nin yürürlüğe
girdiği tarihleri;
d. 1. maddenin 2. fıkrası, 3. maddenin 2. fıkrası ve 18. madde uyarınca gönderilen herhangi bir bildirgeyi;
e. bu Sözleşme ile ilgili herhangi bir diğer işlemi, bildirimi ya da
iletiyi.
Aşağıda imzası bulunanlar, usulüne uygun biçimde yetkilendirilmiş olarak, bu Sözleşmeyi imzalamışlardır.
18 Haziran 2009 tarihinde Tromsø’da eşit ölçüde geçerli olmak
üzere İngilizce ve Fransızca olarak yazılan bu metinler, tek bir nüsha halinde Avrupa Konseyi arşivinde saklanır. Avrupa Konseyi Genel
Sekreterliği, Avrupa Konseyi’ne üye olan her devlete ve bu Sözleşmeye katılması için davet edilen herhangi bir Devlet’e ya da uluslararası
örgüte onaylı birer örnek iletilir.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
411
kararlar
YARGITAY KARARLARI
YARGITAY KARARLARI
Yargıtay Ceza Genel Kurulu
T. 15.07.2008
*Ormanından devrik ve
E. 2008/3-173 düşükten orman emvali
K. 2008/190 toplama suçu
*Suç ve cezaların içtimaı
*Cezalardaki toplamama kuralının ertelemeye etkisi
(6831 sayılı Orman K. m. 91/5-son, 108/4; 5237 sayılı TCK m. 50, 52, 62; 647 sayılı Cezaların İnfazı Hakkında K.m.4, 99; 5219 sayılı K. m. 3/b ile değişik 1412 sayılı CMUK m. 253,305,317; 5271 sayılı K.m. 223)
anık S. B. hakkında; 05.10.2005 tarihinde evinde ve müştemilaS
tında devrikten temin ettiği kaçak orman emvali bulundurduğundan
bahisle 6831 sayılı Yasanın 91/5-son ve 108/4 maddeleri uyarınca cezalandırılması istemiyle açılan kamu davası sonunda; Küre Sulh Ceza
Mahkemesi’nce 28.12.2005 gün ve 74-119 sayı ile; “...Sanığın üzerine
atılı devlet ormanından devrik ve düşükten orman emvali toplama suçunu
işlediği sabit görüldü­ğünden; 6831 sayılı Yasanın 91/5-son ve 5237 sayılı
Yasa’nın 62. maddeleri uyarınca 2 ay 15 gün hapis ve 1125 YTL adli para
cezası ile cezalandırılmasına, başkaca artırım ve indirim maddelerinin uygulanmasına yer olmadığına, hapis cezasının 5237 sayılı Yasanın 52/2. maddesi uyarınca günlüğü 20 YTL den olmak üzere 1500 YTL adli para cezasına
çevril­mesine, para cezalarının 5237 sayılı Yasanın 52/4. maddesi gereğince
hükmün kesinleşme­sinden itibaren 1 yıl sonra ve 12 ay eşit taksitler halinde
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
413
YARGITAY KARARLARI
kararlar
tahsiline, ertelemeye yer olmadığına, yargılama giderine, vekalet ücretine...”
hükmedilmiş olup, hükmün sanık, yerel Cumhuriyet savcısı (sanık
lehine) ve üst Cumhuriyet savcısı tarafından (sanık aleyhine) temyiz
edilmesi üzerine; Yargıtay 3. Ceza Dairesi’nce 10.04.2008 gün ve 35784094 sayı ile; “Tayin edilen cezanın tür ve miktarına, 5237 sayılı Kanun’un
50/5. maddesine göre; hükmün 14.07.2004 gün ve 5219 sayılı Kanun’un
3/b maddesi ile değişik 1412 sayılı CMUK 305/1. maddesi gereğince temyizi
mümkün bulunmadığından sanığın, o yer ve üst Cumhuriyet savcılarının
temyiz iste­minin 5320 sayılı Kanun’un 8/1. maddesi gözetilerek CMUK 317.
maddesi uyarınca reddine…” karar verilmiştir.
Bunun üzerine Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı’nca 24.06.2008
gün ve 92425 sayı ile; “…..Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı ile Yargıtay
3. Ceza Dairesi arasındaki hukuki anlaşmazlık,
Tek suç nedeniyle kurulan bir hükümde, yasada farklı neviden dayanakları bulunan “adli para cezalarına” (hürriyeti bağlayıcı cezadan çevrilme ve
doğrudan hükmolunan) mahkûmiyet halinde temyiz edilebilirliğin belirlenmesinde, bu para cezalarının ayrı ayrı miktarlarına mı, yoksa mecmuuna mı
itibar olunacağı hususudur.
1- Sanık hakkında hükmolunan sonuç ceza adli para cezası olup, toplam
meblağı 2625 YTL teşkil etmektedir.
2- 1412 sayılı CMUK’nın 305/1. maddesinde “Ceza Mahkemelerinden
verilen hükümler temyiz olunabilir.” hükmü yer almaktadır.
Nelerin hüküm olduğu 5271 sayılı CMK’nın 223/1. maddesinde belirtilmiştir. Buna göre sanık hakkında verilen mahkûmiyet kararı bir hüküm olup
kural olarak temyizi kabildir.
3- 1412 sayılı CMUK’nın 305/1. maddesinin 1. bendinde hükümlerin
temyiz edile­bilirliğine “(Değişik bent: 18.11.1992-3842/28 md.) İkimilyar liraya kadar (İkimilyar dahil) para cezalarına dair olan hükümler, …. temyiz
olunamaz.” kuralı ile sınır getirilmiştir.
4- Sanığın mahkûmiyetine konu fiili tek olup, hakkındaki hüküm de bir
bütündür. Söz konusu hüküm sonuç olarak adli para cezasından ibarettir.
5- Sanığın mahkûmiyetine esas teşkil eden tekil suçu karşısında verilen
cezanın bir kısmının hürriyeti bağlayıcı cezadan çevrilme adli para cezasından, bir kısmının da doğrudan hükmolunan adli para cezasından ibaret olması, sanık hakkındaki mahkûmiyet hükmünün tekliğini ortadan kaldıran bir
husus değildir.
414
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
YARGITAY KARARLARI
kararlar
6-CMUK’nın 305/1. maddesinde “İkimilyar liraya kadar (İkimilyar dahil) para cezalarına dair olan hükümler” in temyize tabi olacağı belirtilmektedir.
Yasa metninde “para cezasından” değil, “para cezalarından” söz edilmesi, tek suç nedeniyle yasa gereği farklı neviden (hürriyeti bağlayıcı cezadan çevrilme ve doğrudan hükmolunan “adli para cezalarına” mahkûmiyet
halinde bu para cezalarının mecmuuna itibar olunacağını ortaya koyan bir
hükümdür.
7-Nitekim bu mülahazayı doğrular şekilde,
5320 sayılı Kanun’un 8. maddesi uyarınca “Bölge adliye mahkemelerinin,
26.09.2004 tarihli ve 5235 sayılı Adli Yargı İlk Derece Mahkemeleri ile Bölge Adliye Mahkemelerinin Kuruluş, Görev ve Yetkileri Hakkında Kanun’un
geçici 2. maddesi uyarınca Resmi Gazete’de ilan edilecek olan görev başlama
tarihinde..” yürürlüğe girecek olan CMK’nın 272/3 (a) maddesinde,
ürürlükteki temyiz hükümlerine tekabül ettiği hukuk öğretisinde kabul
Y
edilen istinaf hükümleri düzenlenirken,
“ Sonuç olarak belirlenen” ikibin lira dahil para cezasına mahkumiyet hükümlerine karşı istinaf yoluna başvurulamayacağı hususuna vurgu yapılmıştır.
8-Belirtilen sebeplerle, sanık hakkında netice olarak hükmolunan adli
para cezalarının toplamının 2000 YTL’lik temyiz sınırının üzerinde olduğu
görülmekle, sanık hakkındaki hükmün temyizi kabil olduğu düşünülmüştür.”
şeklinde gerekçe gösterilmek suretiyle itiraz yoluna başvurulmuş ve
“Yargıtay 3. Ceza Dairesi’nin temyiz isteminin reddine dair kararının” kaldırılmasına karar verilmesi talep edilmiştir.
Dosya Yargıtay Birinci Başkanlığına gönderilmekle, Yargıtay Ceza
Genel Kurulunca değerlendirilmiş ve açıklanan gerekçelerle karara
bağlanmıştır.
TÜRK MİLLETİ ADINA
CEZA GENEL KURULU KARARI
Görüldüğü gibi Özel Daire ile Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı
arasında ortaya çıkan ve Genel Kurulca çözümlenmesi gereken uyuşmazlık, hükmün temyiz kabiliyetinin bulunup bulunmadığına ilişkindir.
Bu nedenle, esasa ilişkin incelemeye geçilmeden önce bu konunun
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
415
YARGITAY KARARLARI
kararlar
ön mesele olarak görüşülmesi gerekmiştir.
İncelenen dosya kapsamından; sanığın eylemi nedeniyle sonuç
olarak 2 ay 15 gün hapis ve 1125 YTL adli para cezasına hükmedildikten sonra, hapis cezasının da 1500 YTL adli para cezasına çevrildiği ve
sanık hakkında aynı suç nedeniyle 1500 YTL ve 1125 YTL olmak üzere
iki ayrı adli para cezasına hükmedildikten sonra verilen para cezalarının taksitlendirildiği anlaşılmaktadır. Verilen para cezalarından 1125
YTL doğrudan para cezası, 1500 YTL ise hapisten çevrilmiş para cezasıdır.
eni ceza adalet sisteminde, önceki sistemde var olan “cezaların
Y
içtimaı” hükümlerine yer verilmemiştir. Bununla birlikte verilen cezaların toplanamayacağı veya hangi şartlarda toplanabileceğine ilişkin
tek düzenleme 5275 sayılı Ceza ve Güvenlik Tedbirlerinin İnfazı Hakkında Kanun’un 99. maddesinde yer almaktadır. Bu maddenin başlığı;
“Birden fazla hükümdeki cezaların toplanması” olup; buna göre; “Bir
kişi hakkında hükmolunan her bir ceza diğerinden bağımsızdır, varlıklarını
ayrı ayrı korurlar. Ancak bir kişi hakkında başka başka kesinleşmiş hükümler
bulunur ise, 107. maddenin uygulanabilmesi yönünden mahke­meden bir toplama kararı istenir.”
Şu halde, birden fazla hükümde yer alan cezalar sadece koşullu
salıvermenin hesaplanması amacına dönük olarak infaz aşamasında
toplanabilir, bunun dışında ise “cezaların içtimaı” mümkün değildir.
Öte yandan, 1412 sayılı Yasa’nın halen yürürlükte bulunan ve
temyiz yasa yolunu düzenleyen 305. maddesinin ilk fıkrası; “Ceza
mahkemelerinden verilen hükümler temyiz olunabilir……” şeklinde başlamaktadır. Maddenin 1. bendinde ise “İkimilyar liraya kadar (ikimilyar
dahil) para cezalarına dair olan hükümler…..temyiz olunamaz.” hükmü yer
almaktadır.
Dolayısıyla, buradan çıkan sonuca göre;
Bir kararın temyiz edilebilmesi için, o kararın “hüküm” niteliğini
taşıması gerekmektedir. Hangi kararların hüküm sayılacağı ise 1412
sayılı Yasa’nın 253. ve 5271 sayılı Yasa’nın 223. maddelerinde sayılmıştır. 1412 sayılı Yasa’nın 253. maddesine göre sanığın beraatına veya
mahkumiyetine ilişkin kararlarla, davanın reddine, durmasına ve düşmesine dair kararlar hükümdür. 5271 sayılı Yasa’nın 223. maddesinde
de; beraat, ceza verilmesine yer olmadığı, mahkumiyet, güvenlik tedbirlerine hükmedilmesi, davanın reddi ve davanın düşmesi kararları416
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
kararlar
YARGITAY KARARLARI
nın hüküm oldukları belirtildikten sonra, adli yargı dışındaki bir yargı
merciine yönelik görevsizlik kararının da kanun yolu bakımından hüküm sayılacağı ifade edilmiştir.
Bir suç nedeniyle verilen karar içerisinde yer alan cezalardan her
biri ayrı bir hükmü oluşturmayıp, bu cezaların tamamı tek bir hükmü meydana getirmektedir. Bu nedenle de; çeşitli nedenlerle hükmün
içerisinde birden fazla “cezanın” bulunduğu hallerde, temyiz sınırının
belirlenmesi açısından cezaların her birinin miktarına değil, toplam
ceza miktarına bakılması gerekir. Buna karşılık, aynı kararın içerisinde
birden çok hükmün bulunması halinde, temyiz sınırı her hüküm için
diğerinden bağımsız olarak ayrı ayrı değerlendiril­melidir.
5 275 sayılı İnfaz Yasası’nın 99. maddesindeki düzenleme ise “birden fazla hükümdeki cezaların” temyiz yasa yoluna başvurma sınırı ile
ilgili olarak değil, fakat infaz işlemleri ile ilgili olarak toplanması ya da
toplanamamasına ilişkindir.
Diğer taraftan; “temyiz yasa yoluna başvurma” kişiye tanınmış bir
hak olduğuna göre, bu hakkın daraltılması yorum yoluyla değil, ancak
açık bir yasal bir düzenleme ile sağlanabilir.
Çoğunluk görüşüne katılmayan Genel Kurul üyelerinden M. M.
Kaya;”Sanık S. B. hakkında 6831 sayılı Orman Yasası’nın 91. maddesinin
5. fıkrası uyarınca 1 ay hapis 450 YTL adli para cezası ile cezalandırılmasına,
cezanın 6831 sayılı Yasanın 91/son fıkrası uyarınca iki misli arttırılarak, 3
ay hapis ve 1350 YTL adli para cezasına çıkarıl­masına, 5237 sayılı Yasanın
62. maddesi uyarınca 1/6 oranında indirim uygulanarak 2 ay 15 gün hapis ve
1125 YTL adli para cezasına indirilmesine, başkaca artırım ve indirim mad­
delerinin uygulanmasına yer olmadığına,
5237 sayılı Yasa’nın 52/2 maddesi uyarınca günlüğü 20 YTL den olmak
üzere 1500 YTL adli para cezasına çevrilmesine karar verilmiştir.(Mahkeme
burada,5237 sayılı Yasada cezaların toplanması kuralı bulunmadığından, sanık hakkında tek suçtan verilen 1500 ve 1125 YTL adli para cezalarını, toplamamış, bağımsız birer ceza olarak bırakmıştır.)
Yapılan temyiz üzerine, Dairemiz yaptığı inceleme sonucunda, sanığa hükmedilen 1500 ve 1125 YTL adli para cezalarının tek başlarına 2000
YTL’nin altında bulunduğunu, 5237 sayılı Yasa’da cezaların toplanması kuralının bulunmaması nedeni ile temyiz isteklerinin reddine karar vermiştir.
C.Başsavcılığı ile Dairemiz arasındaki anlaşmazlık, sanığa hükmedilen
bir birinden farklı, bu iki ayrı cezaların toplanıp toplanamayacağı, dolayısıyla
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
417
YARGITAY KARARLARI
kararlar
hükmün temyizinin kabil olup olamayacağı sorunundan ibarettir.
A- Suç vasfı yönünden:
Üst C.Savcısının suç vasfına yönelik temyiz itirazları, Yargıtay C. Başsavcılığının itirazı kapsamı dışında kaldığı gibi, Dairemiz uygulamalarına
göre, emvali kendi kullanımı için, yükleyip nakleden sanığın eylemi 91/5
maddeye uymaktadır.
Yüksek 3. CD 16.11.1994 tarihli kararı bu doğrultudadır. 7211-10546
Suç tespit tutanağı içeriği, imzacı tanık beyanları ve aksi sabit olmayan samimi ikrara göre suç konusu emvali kendi kullanımı için ormandan
yükleyip nakleden sanığın eyleminin yasanın 91/5-son maddesindeki suçu
oluşturduğu gözetilmeden,yazılı şekilde 108/1.madde ile hüküm kurulması…
şeklinde bozmaya karar verilmektedir. Bu nedenle suç vasfına ilişkin talep
tebliğnamedeki düşünce gibi yerinde görülmemektedir.
B- Hükmün temyizi kabil olup olamayacağı sorununa gelince;
Aradaki bu anlaşmazlığı çözebilmemiz için, beş konuyu açıklığa kavuşturmamız gerekmektedir.
1- 647 sayılı Yasa’nın 4. maddesi ile 5237 sayılı Yasa’nın 50. maddesinin 5. fıkrası arasındaki farkın tespit edilmesidir.
Olaya, 765 sayılı Yasa’yı uygulayıp, verilen hapis cezasına da 647 sayılı
Yasa’nın, 4. fıkrasını uyguladığımızda, tayin edilen adli para cezaları miktarı, ne olursa olsun, temyiz edilmesi halinde, bu adli para cezalarının temyizi
kabil olmaktadır. Bunun gerekçesi 647 sayılı Yasa’nın 4. maddesinde mevcuttur. Ve şu şekildedir.
“Uygulamada asıl mahkûmiyet bu madde hükümlerine göre çevrilen
para cezası veya tedbirdir. Bu hükmün uygulanması kanun yollarına başvurmada engel teşkil etmez.”
Bunun aksine,5237 sayılı Yasa’nın 50. maddesinin 5. fıkrasında bu maddenin karşılığı aynen şöyledir. “Uygulamada asıl mahkûmiyet bu madde hükümlerine göre çevrilen adli para cezası veya tedbirdir.”
Bu açıklamalardan da anlaşıldığı gibi 647 sayılı Yasa’nın 4. maddesi
gereğince, hapis cezası, paraya çevrilirse, kanun yollarına başvurmaya engel
teşkil etmemektedir. 5237 sayılı Yasa’da ise, hapis cezası, paraya çevrilirse,
kanun yollarına başvurmakta engel teşkil etmekte ve CMUK’nın 305. maddesi yürürlüğe girmektedir.
Her iki yasa arasındaki fark bu şekilde ortaya çıkmaktadır. Bizim olayda
418
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
kararlar
YARGITAY KARARLARI
5237 sayılı Yasanın 50. maddesi uygulandığından hapisten çevrilen adli para
cezasının miktarının CMUK’nın 305.maddesi gereğince 2000 YTL’den fazla
olması gerekmektedir. Her iki adli para cezası miktarları ise 1500 ve 1125
YTL den ibarettir. Bu iki ceza toplanabilirse temyiz yolu kabildir. Toplanması
mümkün değilse, temyizi de kabil değildir. Temyiz yolu farkını bu şekilde
açıkladıktan sonra, tek suçtan oluşan iki ayrı cezanın toplanıp, toplanamayacağı sorununu çözmemiz gerekmektedir.
2- Suç ve cezaların içtimaı:
İçtimaın sözlük anlamı, toplama, kaynaştırma, bir araya getirme, biriktirme anlamın­dadır. İki çeşit içtima kuralı bulunmaktadır. Biri suçların içtimaı, diğeri cezaların içtimaıdır.
Suçların içtimaı:
a- Birleşik suç: Birkaç suçun tek bir suçta birleşmesidir. Örneğin: Failin,
mağdurun evine girip, silahla parasını alması halinde, birkaç suç birleşip, nitelikli yağma suçu oluşur.
b- Zincirleme suç: Aynı suçun, değişik zamanlarda, aynı mağdura karşı
veya aynı suçun, birden fazla mağdura karşı tek bir fiille işlenmesi halinde
zincirleme suç oluşur ve bu suçun cezası arttırılır. Örneğin: Tek bir sözle
birkaç kişiye hakaret edilmesi.
c- Fikri İçtima: Failin, işlediği bir fiil ile, bir birinden farklı, en az iki
suçun oluş­masına sebebiyet vermesi halinde; bunlardan, en ağır cezayı gerektiren ceza ile cezalan­dırılır. Örneğin: sanık A nın , B yi yaralamak için attığı
taşın, evin camını kırması gibi.
Cezaların içtimaı:
Failin, tek suçtan veya üç dört suçtan oluşan aynı cins cezalarının toplanması, tek bir ceza haline getirilmesi anlamındadır. Bu konu 5237 sayılı
Kanunda düzenlenmemiştir.
Mahkeme kararı kesinleşinceye kadar, tek bir suçtan da oluşan, birden
fazla aynı tip cezaların, toplanamayacağı kuralı, 5237 sayılı Yasanın temel
kurallarından biridir. Bu kurala göre, aynı cezalar, karar kesinleşip, infaza
gidinceye kadar, bir biriyle toplanamaz, bölüne­mez, çıkarılamaz ve kaynaştırılamaz. Her ceza bağımsızlığını, bireyselliğini muhafaza eder. Bu kural 5237
sayılı Yasa’nın temel kurallarından biridir.
Karar kesinleşip, infaz aşamasına geçildikten sonra, Ceza ve Güvenlik
Tedbirlerinin İnfazı Hakkında Yasa’nın 99. maddesi gereğince, koşullu salıverme hükümlerinin uygulana­bilmesi için, bir toplama cihetine gidilebilir.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
419
YARGITAY KARARLARI
kararlar
765 sayılı Yasa’da hem suçların içtimaı, hem de cezaların içtimaı bulunduğu halde, 5237 sayılı Yasa’da ise, sadece suçların içtimaı düzenlenmiştir.
Cezaların içtimaı bu yasada düzenlenmemiştir. Örneğin 765 sayılı Yasa’nın
68. maddesinden 77. maddesine kadar olan bölüm cezaların toplanmasını düzenlemekte, 78, 79 ve 80. maddeler ise suçların içtimaını düzenlemektedir.
5237 sayılı Yasa’nın 42, 43 ve 44. maddeleri suçların içtimaını düzenlediği halde, cezaların içtimaını düzenleyen bir madde bulunmamaktadır. 765
sayılı Yasa’nın 68. madde­sinden 77. maddesine kadar olan bölümün karşılığı,
5237 sayılı Yasa’da bulunmamaktadır.
Bu açıklamalardan anlaşıldığı gibi, sanığın, iki suçuna karşılık, iki aynı
tip ceza verildiği takdirde, bu iki ayni tip cezanın toplanması, 765 sayılı Yasa
yönünden, her zaman toplanması mümkün iken, 5237 sayılı Yasa’da bu iki,
aynı tip cezanın, toplanması mümkün değildir. Ancak, hüküm kesinleştikten
sonra, Cezaların İnfazı Hakkında Yasa’nın 99. maddesi gereğince cezaların
toplanması mümkündür.
Aynı şekilde, sanığın tek bir suçundan (iki hapis cezası gibi) aynı tip iki
ceza alması mümkün değildir. Tek bir suçtan aldığı cezaların, aynı tip değil,
iki farklı tip ceza alması gerekmektedir. Örneğin, sanığın, hapisten çevrilen
adli para cezası ile doğrudan adli para cezası alması halinde, bu iki adli para
cezasının toplanması mümkün değildir.
Kasım 2007 tarihli Yargıtay Kararlar Dergisi’nde yayınlanan, Yüksek
8. CD 16.04.2007 tarih 2006-5966 esas, 2007-3108 sayılı kararı aynen şöyledir.
Kısa süreli, hürriyeti bağlayıcı cezadan çevrilen, adli para cezaları ile
doğrudan tayin edilen adli para cezalarının, infazı ve sonuçları farklı olduğundan, toplanarak karar verilemez.
Yüksek 8. Ceza Dairesi’nin, bozma gerekçesi çok uzun olduğundan, kısaca şu şekilde özetleyebiliriz.
Yüksek Daire, tek bir suçtan verilen iki adet adli para cezalarının, toplanamayacağı, hususundaki gerekçesini iki nedene dayandırmaktadır. Birincisi:
5237 sayılı Yasa’da cezaların içtimaı kuralının bulunmaması. İkincisi ise: Cezaların infaz şekillerinin farklı oluşuna bağlamaktadır.
Birincisi: 5237 sayılı Yasa’da cezaların toplanamaması kuralını gerekçe
olarak göstermekte,
İkincisi İse: hapisten çevrilen adli para cezalarının infazda ödenmemesi
halinde, mahkemece tekrar hapse çevrilip, şartla tahliye ve ayda 6 gün indi420
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
kararlar
YARGITAY KARARLARI
rimlerinin sanığa uygulanması gerektiğini.
Doğrudan verilen para cezalarının infazda ödenmemesi halinde ise, savcılıkça, para hapse çevrileceği, ancak şartla tahliye ve ayda 6 gün indirimlerinden yararlanamayacağı, adli para cezaların infazı arasındaki bu farklılıkların
bulunması nedeniyle, toplanarak karar verilemeyeceğine karar verilmiştir.
Karar özetinden de anlaşıldığı gibi, tek bir suçtan verilip hapisten çevrilen adli para cezaları ile doğrudan verilen para cezalarının toplanamayacağı
anlaşılmıştır.
3- 5739 sayılı Yasa’nın getirdiği değişiklikler:
Adli para cezalarının infazlarının, farklı olması ve adliyelerde sorunlar
yaratması nedeniyle 01.03.2008 tarihinde 5739 sayılı Kanun’la yapılan değişiklikten sonra, her iki para cezalarının infaz şekli aynı usule bağlandı. Ancak;
olayın suç tarihinin 05.10.2005 olması ve sanığın temyiz dilekçesini, Ocak
2006 tarihinde vermesi ve o tarihteki usul kanunları olaya uygulanacağından,
bu kanun değişikliğinin olayımızla bir alakası bulunmamaktadır.
5739 sayılı Yasa 01.03.2008 tarihinde yürürlüğe girmiştir. Bu tarihten
sonra işlenen suçlara, sadece infaz uygulaması yönünden etkili olabilir. Bizim
olayın suç tarihinde ve temyiz incelemesi sırasında 5739 sayılı Yasa yürürlükte olmadığından, bu Yasanın olayımıza uygulanması mümkün değildir.
Para cezalarının infazı sırasında da, şartla tahliye koşulla­rının uygulanması
söz konusu olacağından,5237 sayılı Yasa’nın 7/3.maddesi gereğince, eski uygulamanın yapılması gerekmektedir.
4- Temyiz yolu aşaması;
Temyiz yolu aşamasında, suçla olan alakamız sona ermekte, sanığa verilen cezalar önümüze çıkmaktadır. Temyiz yoluna başvurabilmemiz için, suça
değil verilen ceza miktarına bakmamız gerekmektedir. Verilen bu cezalardan
biri 1500 diğeri 1125 YTL’den ibarettir. Kesinleşmeden evvel ve kesinleşmeden sonra cezaların toplanmasına yasal olanak bulunma­maktadır.
Karar kesinleştikten sonra, bu adli para cezalarından her biri tek başına
bir ilam olup, ayrı ayrı infaza gitmekte ve infaz olduktan sonra ayrı ayrı adli
sicile gidip, ayrı ayrı iki ceza olarak kaydedilmektedir. İkisi toplandıktan sonra
birlikte tek bir ilam haline dönüşüp birlikte infaza gönderilmesi mümkün değildir. Böyle bir durum cezaların içtimaı kuralına ters düşmektedir.
Tüm yasalar yazılıdır. 5237 sayılı Yasa’da yazılı bulunmayan, toplama
kuralını, yıllarca uyguladığımız 765 sayılı Yasa’nın etkisinde kalarak, yazılı
bir toplama yapamayıp, aklımızdan toplama yapmamızda mümkün değildir.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
421
YARGITAY KARARLARI
kararlar
Tek bir suçtan verilen cezalar toplanmadan teker teker ele alınmalı, o
suçtan verilen bir ceza tek başına suçu temyize getirebiliyorsa, o suçla ilgili
diğer cezalarda temyiz kapsamına dahil olmalıdır. Örneğin, hapisten çevrilen
adli para cezası 2100 YTL ise temyiz kabiliyeti bulunduğundan, o suçla ilgili
doğrudan verilen diğer ceza 450 YTL de olsa temyiz kapsamına dahil olacağı
açıktır.
5- Cezalardaki toplamama kuralının ertelemeye etkisi:
765 sayılı Yasanın süreklilik kazanan içtihatlarına göre, birden fazla
suçtan dolayı ayrı ayrı verilen ve tek tek ele alındığında ertelemeye elverişli
olan, ancak cezaları toplandığı anda,2 yıllık erteleme haddini aşan birden fazla
suçlar hakkında erteleme kuralı uygulan­mamakta idi. Cezaların içtimaı kuralı
mevcut bulunduğundan, cezalar toplandığında iki yıllık erteleme sınırını aştığından dolayı erteleme talebi ret edilmekteydi.
5237 sayılı Yasa’da cezaların toplanması kuralı kalktığından, sanığa tek
tek verilen cezalar, her biri iki yılın altında ise, beş adet suç da olsa, her biri,
iki yılın altında ise, her suç tek başına ele alınıp. Tüm suçları erteleme sınırını
aşsa bile cezada toplama kuralı bulun­madığından bu husus dikkate alınmayıp
tüm suçlar ertelenebilir. Olarak kabul edilmiştir.
YCGK’nın 10.04.2007 tarih 63-87 sayılı kararı aynen şöyledir.
5237 sayılı Yasada cezaların içtimaının bir kurum olarak düzenlenmediği, her suçun tek başına bağımsız olarak ele alınmasının gerektiği, buna
göre; 5237 sayılı Yasa uyarınca tertip edilen cezalarla ilgili olarak Yasanın 51.
maddesinde yazılı erteleme koşullarının oluşup oluşmadığı değerlendirilirken; sanığa verilen tüm cezaların toplamına değil, her bir suç için belirlenmiş
cezalara ayrı ayrı bakılmalı ve erteleme keyfiyeti her suç için diğerle­rinden
bağımsız olarak takdir edilmelidir.
Bu karar bize şunu anlatmaya çalışmaktadır. Cezaların içtimaı kuralının
ortadan kalkması ile ertelenebilen birden fazla cezaların toplanmasından vazgeçilip, her ceza tek başına ele alınıp, iki yıllık cezayı aşıp aşmadığına bakıldığına göre, temyiz yolu aşamasında da cezaların toplanmasından vazgeçilip
her cezanın 2000 YTL’yi aşıp aşmadığına bakmakla yetinmelidir.
Sonuç:
a- 5237 sayılı Yasa’da cezaları toplama kuralının mevcut bulunmadığı,
b- Tek suç sonucunda, hürriyeti bağlayıcı cezadan çevrilen, adli para cezası ile doğrudan tayin edilen adli para cezalarının, suç tarihi itibarı ile infaz
ve sonuçları farklı olduğundan, toplanmasının mümkün bulunmadığı
422
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
YARGITAY KARARLARI
kararlar
c- Tüm yasalar yazılıdır. Aklımızdan toplama yapmamız mümkün değildir.
d- Sürekli sanığın menfaati ileri sürülerek, genel kurallar çiğnenip, Yüce
Yargıtay’ın yükünün hafifletilmesi için istinaf mahkemeleri kurulurken, yükü
daha da ağırlaştırılarak, görevini yapamaz hale sokulması, nedeniyle itirazın
yerinde olmayıp, reddi gerektiği görüşünde olduğumdan, sayın çoğunluğun
görüşüne katılmamaktayım.” şeklinde,
Diğer bir kısım Genel Kurul üyesi ise; “temyiz sınırının belirlenmesinde,
bir hüküm içinde yer alsalar bile tüm cezaların ayrı ayrı değerlendirilmesi
gerektiğinden bahisle itirazın reddi” yönünde karşıoy kullanmışlardır.
Şu halde, somut olayda tek suç için verilen hükümde yer alan toplam para cezası miktarı 2625 YTL olduğundan, hükmün 1412 sayılı
CMUK’nın 305. maddesi uyarınca temyiz kabiliyeti bulunmaktadır.
Bu itibarla; Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı itirazının kabulüne
ve yerinde görülmeyen Özel Daire kararının kaldırılarak, dosyanın
temyiz incelemesi yapılması için Yargıtay 3. Ceza Dairesi’ne gönderilmesine karar verilmelidir.
***
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
423
YARGITAY KARARLARI
kararlar
Yargıtay Hukuk Genel Kurulu
T. 21.03.2007
* Ödeme emrinin iptali
E. 2007/10-169
* İşyeri devri
K. 2007/162 (506 sayılı Sosyal Sigortalar K. m. 82)
Taraflar arasındaki “ödeme emrinin iptali” davasından dolayı yapılan yargılama sonunda; Mersin İş Mahkemesi’nce davanın reddine
dair verilen 13.10.2005 gün ve 771-933 sayılı kararın incelenmesi davacı vekili tarafından istenilmesi üzerine, Yargıtay 10. Hukuk Dairesi’nin
13.6.2006 gün ve 1147-8969 sayılı ilamı ile,
“ Dava, otel işyerinin davacı tarafından işletilmeye başlanmasının 506
sayılı Kanun 82. madde anlamında işyeri devrini içermediği gerekçesi ile, anılan işyerinin önceki işletenine ait borçlarından kaynaklanan ödeme emrinin
iptaline ilişkin olup, mahkemece; işyerinin 506 sayılı Kanun’un 82. maddesi
anlamında, devredildiği gerekçesi ile davanın reddine karar verilmiştir.
avacı tarafından otel işyerinin 506 sayılı Kanun’un 82. maddesi anlaD
mında devralınması yoluyla işletildiğinin ve bundan dolayı davacının işyerine ait prim borçlarından sorumlu olduğunun kabulünde isabetsizlik yok ise
de; önceki işverene ait işyeri sicil numarası üzerinden çıkarılan dava konusu
ödeme emrine konu prim borçlarının; otel işyerinden kaynaklanıp kaynaklanmadığı ve dolayısıyla davacının bu borçtan sorumlu olup olmadığı konusunda
yapılan araştırma hüküm kurmaya yeterli değildir. Öncelikle, 8049 ve 42898
sicil numaralı işyerlerine ait işyeri sicil dosyaları celp edilerek; dava konusu
ödeme emrine konu prim ve işsizlik sigortası prim borçlarının, hangi sigortalıların hangi işyerinde ve işverene bağlı olarak çalışmalarından kaynaklandığı, dava dışı M. Turistik Tesisleri AŞ’nin 15.05.2003 tarihinden sonra otel
işyerinde çalışanı bulunup bulunmadığı, bu şirketin 8049 sicil numarası ile
işçilik bildirimine devam edip etmediği, ediyorsa bu bildirimin şirketin hangi
faaliyetinden kaynaklandığı, yine ödeme emrine konu prim borçlarının, devir
öncesi ve sonrasına ilişkin borçları kapsamaları nedeniyle, davacı tarafından
iptalleri için dava açılan önceki takiplere konu olup olmadığı hususları araştırılmadan, eksik araştırma ve inceleme ile karar verilmesi usul ve yasaya aykırı
olup, bozma nedenidir.
O halde, davacı T. Gıda inşaat AŞ vekilinin bu yönleri amaçlayan temyiz
itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır.”
Gerekçesiyle bozularak dosya yerine geri çevrilmekle, yeniden ya424
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
kararlar
YARGITAY KARARLARI
pılan yargılama sonunda, mahkemece önceki kararda direnilmiştir.
HUKUK GENEL KURULU KARARI
Hukuk Genel Kurulu’nca incelenerek direnme kararının süresinde
temyiz edildiği anlaşıldıktan ve dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra
gereği görüşüldü:
avacı şirket, dava dilekçesinde ve aşamalarda, otel işyerini devD
raldıkları Mersin Turistik AŞ’nin, faaliyetini halen başka bir adreste
devam ettirmekte olup, anılan şirketin buna ilişkin borçlarından da
kendilerinin sorumlu tutulmak istendiğini, oysa devir tarihinden itibaren, devir alınan işyeri ile ilgili tüm SSK borçlarının gününde ödendiği ve devredilen otel işyerinden dolayı borçlarının bulunmadığını
belirtmektedir.
5 06 sayılı Sosyal Sigortalar Kanunu’nun 82. maddesi uyarınca; sigortalıların çalıştırıldığı işyeri devredilir veya intikal ederse, eski işverenin kuruma olan sigorta primi ile gecikme zammı ve faiz borçlarından, aynı zamanda yeni işveren de müteselsilen sorumludur.
İşyerinin devir ve intikalinden dolayı yeni işverenin eski işverenle
birlikte teselsül hükümleri uyarınca sorumlu tutulmasının amacı, eski
işverenin prim ve ferilerinden dolayı Kuruma olan borçlarının güvence altına alınmasını sağlamaktır. İşyeri devri nedeniyle, devirden önceki sigortalıların sosyal güvenlik mevzuatından kaynaklanan hak ve
yükümlülükleri olduğu gibi yeni işverene geçmektedir.
İşyerinin devrinden sonra, sosyal sigorta mevzuatından doğan yükümlülükler devir alan işverenin şahsında doğacaktır.
Ödeme emrine konu borçlar, devir öncesi ile birlikte sonrasını da
kapsamaktadır. Devir öncesine ait borçlardan, devir alan davacı şirketin sorumlu olacağı belirtilerek verilen yargı kararlarının da kesinleştiği görülmektedir.
Tüm bu maddi ve yasal olgular karşısında; ödeme emrine konu
borçların, hangi işyerinde çalışan sigortalılardan kaynaklandığının
araştırılması, devirden sonraki borçların ödenmiş olduğu iddiası karşısında, buna ilişkin belgelerin incelenmesinde yasal zorunluluk bulunmaktadır.
osya içeriğindeki bilgi ve belgelerden, anılan yönde bir değerlenD
dirme yapılması mümkün bulunmamaktadır.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
425
YARGITAY KARARLARI
kararlar
ukarıda açıklanan maddi ve yasal olgular dikkate alındığında,
Y
Hukuk Genel Kurulu’nca da benimsenen Özel Daire bozma kararına
uyulmak gerekirken önceki kararda direnilmesi usul ve yasaya aykırıdır. Bu nedenle direnme kararı bozulmalıdır.
***
Yargıtay Hukuk Genel Kurulu
T. 18.04.2007
* Kamulaştırma bedelinin tespiti
E. 2007/5-209 ve tescil
K. 2007/219 (4650 sayılı Kanunla değişik 2942 sayılı Kamulaştırma K. m.10)
araflar arasındaki “Kamulaştırma Bedelinin Tespiti-Tescil” davaT
sından dolayı yapılan yargılama sonunda; Gebze 2. Asliye Hukuk
Mahkemesi’nce davanın kabulüne dair verilen 11.09,2003 gün ve
2002/703 E- 578 K. sayılı kararın incelenmesi davalı vekili tarafından
istenilmesi üzerine, Yargıtay 5. Hukuk Dairesi’nin 14.06.2004 gün ve
2004/4954-6770 sayılı ilamı ile (...Dava, 4650 sayılı Kanun’la değişik
2942 sayılı Kamulaştırma Kanunu’nun 10. maddesi uyarınca kamulaştırılmasına karar verilen taşınmaz bedelinin tespiti ile taşınmazın
tapusunun iptali, yol olarak tapudan terkini istemine ilişkindir.
Mahkemece, taşınmaz arsa vasfında kabul edilerek karar verilmiş,
hüküm davacı idare vekilince temyiz edilmiştir.
1- Bir taşınmazın arsa sayılabilmesi için değerlendirme tarihinde belediye imar planı içinde olması, değilse belediye veya mücavir
alan sınırları dahilinde bulunması ve ayrıca belediye hizmetlerinden
yararlanması ve etrafının da meskun olması gerekir. Gebze Belediye
Başkanlığı’ndan gelen cevabî yazıda taşınmazın belediye sınırları dışında kaldığı belirtilmiştir. Yukarıda açıklandığı şekilde Belediye İmar
Müdürlüğü’nden belirtilen hususlar araştırılarak,
2- Diğer taraftan Kocaeli Bayındırlık ve İskan Müdürlüğü’nün
cevabî yazısında dava konusu taşınmazın 1/25000 ölçekli Gebze yakın
çevre düzeni nazım imar planı içerisinde mevcut sanayi ve depolama
alanında kaldığı belirtilmiştir. Bayındırlık ve İskan Müdürlüğü’nce
taşınmazın bulunduğu bölgede 1/1000’lik plan yapılıp yapılmadığı,
yapılmışsa Bayındırlık ve İskan Müdürlüğü’nce yapılan ve Valilikçe
426
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
kararlar
YARGITAY KARARLARI
onanan imar planının fiilen uygulanıp uygulanmadığı, uygulanmışsa
uygulama sonucu oluşan parsellerin imar parselleri olarak tapuya işlenip işlenmediği araştırılarak,
Sonucuna göre taşınmazın arazi vasfında mı? arsa vasfında mı?
Olduğu belirlenip ona göre değerinin tespit edilmesi gerekirken eksik
inceleme ile arsa vasfında kabul edilerek hüküm kurulması,
oğru görülmemiştir...) gerekçesiyle bozularak dosya yerine geri
D
çevrilmekle, yeniden yapılan yargılama sonunda, mahkemece önceki
kararda direnilmiştir.
HUKUK GENEL KURULU KARARI
ukuk Genel Kurulu’nca incelenerek direnme kararının süresinde
H
temyiz edildiği anlaşıldıktan ve dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra
gereği görüşüldü:
Dava, 4650 sayılı Kanunla değişik 2942 sayılı Kamulaştırma
Kanunu’nun 10. maddesi uyarınca açılmış kamulaştırma bedelinin
tespiti ve tescil davasıdır.
Davacı, dava konusu Tavşanlı Köyü, 973, 974, 975 parsel numaralı
taşınmazların idarelerince kamulaştırıldığını, bedelde uzlaşmaya Yarılamadığını beyan ederek, kamulaştırma bedelinin tespitine ve tapu
sicil kaydının yol olarak terkinine karar verilmesini talep ve dava etmiştir.
Mahkemece; taşınmazların niteliğini arsa olarak saptayan bilirkişi
raporlarına itibar edilerek, bilirkişilerce saptanan değer üzerinden davanın kabulüne karar verilmiştir.
zel Dairece, yukarıda açıklanan nedenlerle araştırmaya yönelik
Ö
bozmaya sevk edilmiş, mahkemece ilk hükümde direnilmiştir.
Gerek yargılama sırasında, gerekse bozma öncesinde yapılan Özel
Dairenin geri çevirme kararı üzerine, araştırılması istenen hususlar
araştırılmış ve konu ile ilgili gerekli cevaplar alınmıştır.
Öte taraftan, dava konusu taşınmazın bulunduğu Tavşanlı
Köyü’nde olan ve bu taşınmaza emsal niteliğinde bulunan ve çok yakınında komşu konumunda olduğu saptanan 923, 924, 925, 926, 927 numaralı parseller ile 2423, 983 ve 2408 numaralı parsellerin niteliğinin
arsa olarak yargısal kararlarla belirlenerek kesinleştiği anlaşılmıştır.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
427
YARGITAY KARARLARI
kararlar
al böyle olunca, gerek mahkemece yapılan araştırma ve gerekse
H
emsal parsellere ilişkin olarak verilen kesinleşmiş kararlar nazara alındığında ve özellikle somut olayın niteliğine göre davaya konu parsellerin vasfının arsa olarak belirlenmesi yönündeki mahkemenin direnme
hükmü yerindedir. Ne var ki, mahkemece hükmedilen kamulaştırma
bedeline yönelik olarak davacı tarafından ileri sürülen temyiz sebeplerinin incelenmesi için dosyanın Özel Dairesi’ne gönderilmesi gerekir.
ONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle mahkemece taşınmazın
S
niteliğini belirlenmesine ilişkin kararı yerinde olmakla birlikte, hükmedilen kamulaştırma bedelinin miktarı yönünden davacı vekilince
ileri sürülen temyiz nedenlerinin incelenmesi için dosyanın Yargıtay
5. Hukuk Dairesi’ne gönderilmesine, 18.04.2007 gününde oybirliği ile
karar verildi.
***
Yargıtay Hukuk Genel Kurulu
T. 04.04.2007
* Rücuan tazminat
E. 2007/11-104
* Tehlike sorumluluğuna
K. 2007/180 katlanma ilkesi
(6762 sayılı TTK m. 1301)
Taraflar arasındaki “rücuan tazminat” davasından dolayı yapılan
yargılama sonunda; Balıkesir Asliye 1. Hukuk Mahkemesi’nce davanın reddine dair verilen 27.12.2004 gün ve 2003/652-2004/1013 sayılı
kararın incelenmesi Davacı vekili tarafından istenilmesi üzerine, Yargıtay 11. Hukuk Dairesi’nin 10.04.2006 gün ve 2006/3924-3876 sayılı
ilamı ile (...Davacı sigortacının, TTK’nın 1301. maddesi hükmüne dayalı olarak, davalılar aleyhine açtığı rücu davası sonucunda mahkemece, davanın reddine dair tesis edilen hüküm davacı vekili tarafından
temyiz edilmiştir.
Dava, kasko sigorta poliçesinden kaynaklanan tazminatın rücuen
tahsili istemine ilişkindir. Uyuşmazlık, kırmızı ışık ihlali yapan aracın,
davacıya kasko sigortalı araç mı, yoksa davalıların maliki, sürücüsü ve
sigortacısı olduğu aracın mı dolayısıyla, kusurun hangi tarafta olduğu
noktasında toplanmaktadır.
Doktrinde genel kabul gören görüşe göre, işletenlerden hangisinin
428
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
kararlar
YARGITAY KARARLARI
kusurlu olduğu kesin olarak tespit edilemiyorsa, tehlike sorumluluğuna katlanma ilkesi uyarınca, zararın işletme tehlikeleri doğrultusunda,
tehlikeler eşit varsayıldığında zarar ilke olarak yarı yarıya paylaştırılır.
omut olayda, trafik kaza tespit tutanağında davalılardan sürücü
S
U.A.E’nin kırmızı ışıkta geçtiği belirtilmiş, tespit raporunda ise davacı şirkete sigortalı araç sürücüsünün kırmızı ışık ihlalinden hareketle
tam kusurlu olduğu sonucuna varılmış, yargılama aşamasında alınan
raporda ise hangi aracın kırmızı ışık ihlali yaptığı kesin olarak belirlenip aydınlığa kavuşturulamamış, bu nedenle kırmızı ışık ihlali yapan
aracın tam kusurlu olacağı sonucuna varılmış, mahkemece, trafik kaza
tespit tutanağında tam aksinin tespit edilmiş olmasına rağmen kırmızı
ışık ihlali yapan sürücünün davacıya sigortalı araç sürücüsü olduğunun kabulü ile yazılı şekilde hüküm tesis edilmiştir.
u durumda, mahkemece, yukarıdaki açıklamalar çerçevesinde,
B
tehlikelerin eşit olmadığı kesin olarak ortaya konamayacağından, tehlikeler eşit kabul edilerek % 50 kusur oranına göre hüküm tesis edilmek gerekirken kaza tespit tutanağı dahi göz ardı edilerek yazılı şekilde karar verilmesi doğru görülmemiştir...) gerekçesiyle bozularak
dosya yerine geri çevrilmekle, yeniden yapılan yargılama sonunda,
mahkemece önceki kararda direnilmiştir.
HUKUK GENEL KURULU KARARI
Hukuk Genel Kurulu’nca incelenerek direnme kararının süresinde
temyiz edildiği anlaşıldıktan ve dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra
gereği görüşüldü:
ava, Türk Ticaret Kanunu’nun 1301. maddesine dayalı kasko siD
gorta poliçesinden kaynaklanan tazminatın rücuen tazmini istemine
ilişkindir.
Davacı A. Anonim Türk Sigorta AŞ tarafından kasko sigortası ile
sigortalanan Y. G.’in mülkiyetinde ve kaza sırasında da H.A.’nın da
yönetiminde bulunan 34 TV 3390 plakalı oto ile, davalılardan K. Sigorta AŞ tarafından ZMSS ile sigortalanan, S. K.’nın mülkiyetinde ve U. A.
E.’ın yönetimindeki 10 KY 751 plakalı kamyonetin 15.02.2002 tarihinde
saat 12.30 civarında çarpışmaları sonucu maddi hasarlı ve yaralamalı
trafik kazası meydana gelmiş; kaza sonucunda Davacı sigorta şirketi
34 TV 3390 plakalı otoda oluşan zarara karşılık sigortalısına ibranaTBB Dergisi, Sayı 83, 2009
429
YARGITAY KARARLARI
kararlar
me karşılığı 06/05/2002 tarihinde 6.809.000.000 TL ödeyerek TTK’nın
1301. maddesine dayanarak sigortalısının haklarına halef olduğunu
ifadeyle ve kazanın oluşumunda davalı tarafın %100 kusurlu olduğu
iddiasıyla eldeki davayı açmıştır.
avacı vekili 27.12.2004 tarihli celsede Cumhuriyet Savcılığı’nca
D
yapılmış hazırlık soruşturması bulunup bulunmadığının araştırılmasını, dava açılmışsa sonucunun beklenmesini istemiştir.
Davalılardan gerçek kişi S.K. 13.10.2003 havale tarihli cevap dilekçesi ile 10 KY 751 plaka sayılı aracın işleteni olmadığını haksız fiil tarihinden dört yıl önce aracı gerçek kişi davalı U.A.E.’ye satıp fiilen aracı
kendisine teslim ettiğini, kendisine husumet tevcih edilemeyeceğini,
%100 kusuru kabul etmediğini, bilirkişi incelemesi istediğini, ayrıca
istenilen tazminatın fahiş olduğunu ve hukuki dayanaktan yoksun davanın reddini savunmuştur.
Davalılardan U.A.E.vekili 07.07.2004 tarihli cevap dilekçesinde;
davanın hukuki dayanaktan yoksun ve maddi gerçekten uzak olup
müvekkilinin % 100 oranında kusurlu olduğu iddiasının doğru olmadığını, davacının iddialarının gerçekle uzaktan yakından alakasının
bulunmadığını müvekkilinin haklılığını ortaya koyacak davacı iddialarını çürütecek kanıtın olaydan sonra müvekkil tarafından Balıkesir 2.
Asliye Hukuk Mahkemesi’nin 2002/64-43 Müteferrik sayılı dosyasında yaptırılmış tespit sonucu alınmış bilirkişi raporu olduğunu, haksız
ve hukuki dayanaktan yoksun davanın reddini savunmuştur.
iğer davalı sigorta şirketine yapılan tebligata rağmen sigorta
D
temsilcisi veya vekili tarafından dava takip edilmediği gibi davaya yazılı bir yanıt da verilmemiş olmakla bu davalının yokluğunda davaya
devam olunarak sonuçlandırılmıştır.
ahkemece; taraf delilleri toplanmış, davalı tarafça yaptırılan deM
lil tespiti dosyası da getirtilerek, tanıklar dinlenmiş; keşif ve bilirkişi
incelemesi de yaptırıldıktan sonra alınan bilirkişi raporu da dayanak
gösterilerek, dava dayanağı olan trafik kazasında kırmızı ışık ihlali
yapmak suretiyle tam kusurlu olan tarafın davacı sigorta şirketine sigortalı 34 TV 3390 plakalı araç olduğunun tereddütsüzce tespit edildiğinden bahisle davanın reddine karar verilmiştir.
avacı vekilinin temyizi üzerine Yüksek Özel Dairece; somut
D
olayda trafik kaza tutanağında davalılardan sürücü U.A.E.’nin kırmızı
ışıkta geçtiğinin belirtilip, tespit raporunda ise davacı şirkete sigortalı
430
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
kararlar
YARGITAY KARARLARI
araç sürücüsünün kırmızı ışık ihlalinden hareketle tam kusurlu olduğu sonucuna varıldığı, yargılama aşamasında alınan raporda ise hangi
aracın kırmızı ışık ihlali yaptığı kesin olarak belirlenip aydınlığa kavuşturulmadığı, bu nedenle kırmızı ışık ihlali yapan aracın tam kusurlu olacağı sonucuna varıldığı mahkemece, trafik kaza tespit tutanağında tam aksinin tespit edilmiş olmasına rağmen kırmızı ışık ihlali
yapan sürücünün davacıya sigortalı araç sürücüsü olduğunun kabulü
ile yazılı şekilde hüküm tesis edildiği; bu durumda, mahkemece, tehlikelerin eşit olmadığı kesin olarak ortaya konamayacağından, tehlikeler eşit kabul edilerek % 50 kusur oranına göre hüküm tesis edilmek
gerekirken kaza tespit tutanağı dahi göz ardı edilerek yazılı şekilde
karar, verilmesinin doğru görülmediği gerekçesiyle karar davacı yararına bozulmuştur.
Mahkemenin direnmeye yönelik kararını davacı vekili temyize getirmektedir.
Direnme yoluyla Hukuk Genel Kurulu önüne gelen uyuşmazlık;
dava dayanağı trafik kazasının meydana gelmesinde sürücülerden
hangisinin kusurlu olduğunun kesin olarak tespit edilip edilmediği; eş
söyleyişle, kırmızı ışık ihlali yapan araç sürücüsünün, davacıya kasko
sigortalı aracın sürücüsü mü, yoksa davalı malike ait diğer davalı sigorta şirketine sigortalı aracın davalı sürücüsü mü olduğunun belirgin
olup olmadığı noktasında toplanmaktadır.
İlkin belirtilmelidir ki, öğreti ve uygulamada kabul edilen görüşe
göre, işletenlerden hangisinin kusurlu olduğunun kesin olarak tespit
edilemediği durumda, tehlike sorumluluğuna katlanma ilkesi uyarınca, zararın işletme tehlikeleri doğrultusunda, tehlikeler eşit varsayıldığından zarar ilke olarak yar yarıya paylaştırılır.
Ne var ki, bu kuralın uygulanabilmesi için, gerekli araştırma ve
incelemelerin yeterli biçimde yapılmasına karşın işletenlerden hangisinin kusurlu olduğunun tespit edilememiş olması koşulunun gerçekleşmesi gerekmektedir.
Eş söyleyişle, işletenlerden hangisinin kusurlu olduğu yeterli araştırma yapılmasına karşın kesin biçimde tespit edilememişse tehlikeler
eşit varsayılarak zararın yarı yarıya paylaştırılması söz konusu olabilecektir.
Somut olayda ise, mahkemece yapılan inceleme ve araştırma hükme varmaya yeterli olmayıp, bu eksik inceleme nedeni ile işletenler
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
431
YARGITAY KARARLARI
kararlar
yönünden tehlikelerin bu aşamada eşit varsayılarak zararın yarı yarıya paylaştırılması olanağı bulunmamaktadır.
osyada delil olarak bulunan 15.02.2002 tarihli kaza tespit tutanaD
ğı ile kazadan 13 gün sonra yaptırman tespit sonucu verilen bilirkişi
raporundaki değerlendirmeler çelişkili olup, bu çelişki mahkemece alınan bilirkişi raporunda da vurgulanmıştır. Bu çelişkiler giderilmediği
gibi, zabıt mümzii polis tanıklar ve araçlarda yolcu olarak bulunup ta
tanıklıklarına başvurulabilecek görgü tanıkları dinlenmemiş; kazanın
yaralamalı olması ve dinlenen tanıklardan M.A.T.’nin sürücü davalıyı hastaneye götürdüğüne ilişkin beyanı dikkate alınmadığı, hastane
kayıtlarından bu husus araştırılmadığı gibi olayla ilgili cezai takibat
yapılıp yapılmadığı ve sonuçta ceza davası açılıp açılmadığı hususu
da açıklığa kavuşturulmamıştır.
Nitekim, davacı vekili de 27.12.2004 tarihli celsede Cumhuriyet
Savcılığı’nca yapılmış hazırlık soruşturması bulunup bulunmadığının
araştırılmasını, dava açılmışsa sonucunun beklenmesini istemiş; Mahkemece bu konuda olumlu ya da olumsuz bir karar verilmemiş; yargılama sonlandırılmıştır.
ahkemece, hükme esas alınan 31.01.2004 tarihli bilirkişi rapoM
runda da aynı eksiklere işaret edilmiş; raporda aynen; “Ancak sorun
tarafların sunduğu delillerin içeriğinde olup, hangi aracın kırmızı ışık ihlalini
yaptığının belirlenmesindedir. Davacı taraf; kaza anında kaza mahallinde bulunmayan, ancak kaza haberi alındıktan sonra kaza mahalline gelerek tutanak
düzenleyen trafik polislerinin düzenlediği “Trafik kazası tespit tutanağı”na
dayanırken, davalı taraf tespite ve keşif anında dinlenen tanıklara dayanmaktadır. Öte yandan bu tür yaralamalı trafik kazalarında (ki “trafik kazası
tespit tutanağı”nda sürücüler ile birlikte yaralanan diğer yaralıların isimleri
de mevcuttur.) Polis ve Savcılık yaralıların ifadelerini almakta ve bu ifadeler
savcılık evrakları arasında yer almaktadır. Davalı ve davacı taraf kırmızı ışık
ihlalini kimin yaptığına dair mübayeneti giderme çabası doğrultusunda muhtemelen mevcut olan savcılık evraklarını Yüce Mahkemeye sunmamışlardır.
Hatta mevcut mübayeneti giderme adına “Trafik kazası tespit tutanağı”nı
düzenleyen Trafik görevlilerinin ifadelerine de başvurulabilir. Tarafların Yüce
Mahkemeye sunmuş oldukları mevcut delilleri mübayenet teşkil etmekte olup,
içerikleri itibariyle hangi aracın kırmızı ışık ihlali yaptığını belirlemek Bilirkişilik sıfatım itibariyle bu aşamada mümkün olmamakla birlikte kusur konusunda kesin olarak belirlenen kazada kırmızı ışık ihlalini yapan araç sürücüsü
8/7 oranında tamamen kusurlu, diğer araç sürücüsü ise kusursuz olduğudur.
Dava dosyasında mevcut olan tarafların sunduğu delillerdeki mübayenetin
432
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
kararlar
YARGITAY KARARLARI
giderilmesi açısından bundan sonra Yüce Mahkemenin gerek gördüğü takdirde talep edebileceği veya tarafların sunabileceği delillerin takdir ve müzakeresi
Yüce Mahkemeye ait olmak üzere kırmızı ışık ihlalini yapan araç sürücüsünün 8/8 oranında kusurlu olduğu, diğer araç sürücüsünün kusursuz olduğu
arz edilir.” ifadelerine yer vermiştir. Görüldüğü üzere, rapor kapsamı
da kesin bir kanaat oluşturacak nitelikte olmayıp; görüş bildirilebilmesi için yapılması gereken araştırmalar ortaya konulmuştur.
arşı tarafın yokluğunda düzenlenen tespit tutanağında gerek tesK
pit isteyen davalı sürücü, gerekse tanıkların beyanlarının tespit tutanağının olaydan 13 gün sonra düzenlenmesi de nazara alınarak, diğer
delillerle desteklenmeden tek başına hükme esas alınmaları da olanaklı değildir.
Görüldüğü üzere, araç sürücülerinin kazadaki kusur oranının
belirlenmesi açısından mahkemece yeterli araştırma ve inceleme yapılmış değildir. Bu şekliyle ne bir tarafın %100 kusurlu olduğunu ne
de kusur belirlenemediğinden bahisle eşit kusurlu olduklarını kabule
olanak yoktur..
Mahkemece yapılacak iş; yaralamalı trafik kazası nedeniyle Polis,
Cumhuriyet Savcılığı ve Mahkeme kayıtları araştırılarak, bu kayıtlarda yer alan sürücülerin, yaralıların ve olay tanıklarının, zabıt mümzisi
polis memurlarının beyanlarının celbi; bu kişilerin mahkemece de dinlenmesi; ceza davası açılmışsa bu davada maddi olgu yönünden yapılacak saptama eldeki hukuk davasına da etkili olacağından gerekirse
bekletici sorun kabul edilmesi; ayrıca dinlenen tanıklardan M.A.T.’nin
“...Bir kısım araç sürücüleri, sigortalı araç içindekilere yardım ederken ben
de davalıyı pikabından çıkarıp ambulansta gelmediği için Balıkesir SSK hastanesine götürüp teslim ettim” şeklindeki beyanı üzerinde de durulup,
Balıkesir SSK Hastanesi kayıtlarından bu durum araştırılarak tanığın
beyanının buna göre değerlendirilmesi; sonucuna göre bir karar verilmesi olmalıdır.
Tüm bu araştırma ve inceleme yapılmadan eksik inceleme ile hüküm kurulması usul ve yasaya aykırı olup, yukarıda açıklanan değişik
gerekçelerle hükmün bozulması gerekmiştir.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
433
DİSİPLİN KURULU KARARLARI
kararlar
TÜRKİYE BAROLAR BİRLİĞİ
DİSİPLİN KURULU KARARLARI
T. 19.12.2008
* Sadece vekaletname
E. 2008/359 verilmesinin avukatla iş sahibi
K. 2008/495 arasında bir ücret sözleşmenin varlığını göstermediği
(1136 sayılı Av. K. m. 163)
Şikayetçi, Maltepe Belediyesi dış görev personeli olarak çalışmakta iken 16.04.2004 tarihinde iş akdinin feshedildiğini, haklarının
alınması için dava açmak üzere şikayetli avukat ve beraber çalışanlara 13.07.2004 tarihinde vekaletname verdiğini, şikayetlinin 1.000,00
TL istediğini, ancak dava açmak için şimdilik masraf olarak 400,00 TL
ile evrakları bıraktığını, şikayetlinin devamlı olarak davasının açıldığını, devam ettiğini söyleyerek kendisini oyaladığını, nihayet yaptığı
incelemede davasının açılmadığını öğrenerek 28.07.2006’da şikayetliyi
azlettiğini, o zaman şikayetlinin kendisinden özür dileyerek davasını
en kısa zamanda açacağını bildirip bir kağıt üzerine kendi el yazısı ile
azilnameden vazgeçtiğini yazdırıp imzalattığını, ancak 25 gün geçmesine rağmen yine davasının açılmadığını bildirerek cezalandırılmasını
istemiştir.
Şikayetli savunmasında, şikayetçinin işten çıkarıldığını, bir kısım
işçilik haklarını almak için dava açmak istediğini, masraf ve vekalet
ücretine mahsuben 1.000,00 TL istediğini, vekaletnameyi getirdiğini
ama parayı getirmediğini, para ve gerekli evraklar verilmezse davayı açmayacağını bildirdiğini, bir ara parası olmadığını avukatın kendi
parası ile davasını açmasını ve hatta kendisine de biraz borç vermesini
istediğini, bunu kabul etmediğini, daha sonra da vekaletten azledildi434
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
kararlar
DİSİPLİN KURULU KARARLARI
ğini, ancak buna rağmen bürosuna gelip hata ettiğini, istenen parayı
getireceğini bildirdiği halde iki hafta geçmesine rağmen yine parayı
getirmediğini ve şikayet dilekçesi geldiğini bildirmiştir.
Baro Disiplin Kurulu tanık C.P.’nin ifadesi ile Vakıfbank’a ait belge arasındaki çelişki giderilememiş ise de şüpheden sanığın yararlanacağı ilkesi nazara alınarak şikayetçinin iddialarının kanıtlanmamış
olması nedeniyle disiplin cezası verilmesine yer olmadığına karar vermiş, karara her iki taraf da itiraz etmiştir.
Şikayetli sadece kararın gerekçesine itiraz etmiş, tanık C.P.’nin ifadesi ile Vakıfbank’ın 02.11.2006 tarihli belgesi arasında çelişki olmadığını, dolayısıyla şüpheden sanığın yararlanacağı ilkesine göre değil,
iddianın kanıtlanamamış olması nedeniyle disiplin cezası verilmesine
yer olmadığına karar verilmesi gerektiğini bildirmiştir.
Şikayetçi itirazında, Baro Disiplin Kurulu’nun yanlı tanıkların
ifadelerine dayanarak yanlış karar vermiş olduğunu, dosyadaki belgelerin şikayetlinin cezalandırılması için yeterli olduğunu bildirerek,
kararın kaldırılmasını ve şikayetlinin cezalandırılmasını istemiştir. İncelenen dosya kapsamına göre ihtilaf, taraflar arasında şikayetçiye ait iş davası ile ilgili bir avukatlık sözleşmesi olup olmadığı ve
var ise bunun gereklerinin yerine getirilip getirilmediğinde düğümlenmektedir.
Dinlenen tanıklar, şikayetçinin vekalet verdiğini, davasının hazırlandığını, para ödendiğini görmediklerini ve para ödenmediğinden
davasının açılmadığını bildirmişlerdir. Tanıklardan C.P. ifadesinde,
şikayetçinin bir ara şikayetliden borç para istediğini bildirmiş, şikayetçi ise o sırada bankada parası olduğunu bildirerek hesap ekstresi
sunmuştur.
Avukatlık Kanunu’nun 163. maddesine göre avukatlık sözleşmesi
serbestçe düzenlenir. Avukatlık sözleşmesinin belli bir hukuki yardımı ve meblağı yahut değeri kapsaması gerekir. Yazılı olmayan sözleşmeler genel hükümlere göre ispatlanır. Buna koşut olarak Borçlar
Kanunu’nun 1. maddesine göre de bir akit, tarafların karşılıklı ve birbirine uygun beyanlarının birleşmesiyle oluşur.
Disiplin kovuşturmasına konu olayda taraflar arasında açılacak iş
davası ile ilgili bir yazılı sözleşme yoktur. Genel hükümlere göre bir
akdin oluşumunu gösterecek karşılıklı ve birbirine uygun irade beyanTBB Dergisi, Sayı 83, 2009
435
DİSİPLİN KURULU KARARLARI
kararlar
ları da kanıtlanmış değildir. Zira şikayetçi avukatın 1.000,00 TL istediğini, kendisinin ise 400,00 TL masraf verdiğini davayı şikayetlinin açacağını bildirdiği halde, şikayetli, şikayetçinin 1.000,00 TL getirmediği
takdirde davasının açılmayacağını bildirdiğini savunmaktadır. Öte
yandan 400,00 TL ödenmiş ise bunu, şimdilik bu miktarın ödenmesiyle davanın açılacağı yolunda zımni kabul anlamında yorumlamak düşünülebilirse de bu iddiayı kanıtlayacak herhangi bir delil de dosyada
bulunmamaktadır. HUMK’nun 288. maddesine göre bir hakkın doğumu, düşürülmesi, devri, değiştirilmesi yenilenmesi ertelenmesi, itfası,
ikrarı amacıyla yapılan hukuki işlemlerin değeri 400,00 TL’yi geçtiği
takdirde yazılı belge ile kanıtlanması zorunludur. 400,00 TL’yi geçmeyen hukuki işlemlerin tanıkla ispatı mümkün iken, akdin oluşmasını gösterebilecek ve icabın zımnen kabulüne karine oluşturabilecek
400,00 TL’yi geçmeyen ödeme iddiası tanıkla da ispatlanamamış, hiçbir tanık paranın ödendiğini bildirmemiş, dolayısıyla bu husus da kanıtlanmamıştır. Sadece vekalet vermek tek yanlı bir işlem olup taraflar
arasında bir akdin oluştuğunu göstermez. Bu bakımdan şikayetçinin iş
davasının şikayetli tarafından açılıp yürütüleceği konusunda taraflar
arasında oluşmuş bir akdin varlığı kanıtlanamadığından, şikayetlinin
dava açmamış olması disiplin suçunu oluşturmamaktadır. Ayrıca para ödemesi kanıtlanmadığına göre, şikayetçinin şikayetliden borç para isteyip istemediği, o sırada bankada mevduatında para
bulunup, bulunmadığı da olayda önem taşımamaktadır.
Bu nedenlerle, sonucu itibariyle doğru olan Baro Disiplin
Kurulu’nun disiplin cezası verilmesine yer olmadığına ilişkin kararının onanmasına karar vermek gerekmiştir.
Sonuç olarak, şikayetçinin itirazının reddi ile İstanbul Barosu Disiplin Kurulu’nun disiplin cezası verilmesine yer olmadığına ilişkin
kararının onanmasına oybirliğiyle karar verildi.
***
436
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
kararlar
DİSİPLİN KURULU KARARLARI
T. 19.12.2008
* Avukatın, avukatlık unvanını
E. 2008/362 taşıdığı veya avukatlık yaptığı
K. 2008/496 sırada ticari ilişki içinde olması yasağı
(1136 sayılı Av. K. 5/d, 11, 34, 134; TBB Meslek Kuralları m. 4)
Şikayetçi, şikayetli avukatın psikolojik rahatsızlığının olduğu
bir dönemde 27.200,00 TL değerinde 5 adet senet bedelini kendisine
ödemediğini ve aynı dönemde aldığı 3 adet 20.000,00 TL bedelli hatır
çeklerini aleyhinde kullandığını, adresine ulaşılamadığını ileri sürerek
şikayetçi olmuştur. Şikayetçi, daha sonraki dilekçelerinde, şikayetli
avukat ile diğer ortağının kendisini şikayetli avukatın ortağı ve müdürü olduğu “Ş.İ.” adlı işyerini işleten Ş. Gıda Turizm Ticaret ve San. Ltd.
Şti.’ne ortak etmek amacıyla dolandırdıkları iddiasında bulunmuştur.
Şikayetli avukat, Harbiye’de Ş.İ. adlı bir işletmenin ortağı olduğunu ve şikayetlinin bu işletmeye ortak olmak istediğini ve diğer ortağı
ile anlaştıklarını, ancak şikayetçinin daha sonra işletmede garip tavırlar sergilediğini ve kendisinin bu olaylara daha sonra vakıf olduğunu,
çünkü kendisinin avukatlık mesleğini icra ettiğini, ancak şikayetçinin
akli melekesinin yerinde olmadığının ailesi tarafından belirtilmesi
üzerine ona senet verildiğini ve işletmeden ayrılmasını istediğini, hakkında yapılan icra takiplerine karşı da menfi tespit davası açacağını
belirtmiştir.
Yapılan disiplin kovuşturması sonucunda Baro Disiplin Kurulu’nca
şikayetli avukatın para cezası ile cezalandırılmasına karar verilmiş, karara şikayetli avukat itiraz etmiştir.
Şikayetli avukat itirazında, Ş. Gıda Turizm Ticaret ve San. Ltd.
Şti.’nin müdürü olduğunu kendi beyanı ile açıklaması üzerine işten
yasaklandığını, daha sonra şirket yetkili temsilcisi sıfatını kaldırdığını, hakkındaki iddiaların sadece icra takipleri yönünden doğru olduğunu, anılan bonoları avukat sıfatıyla imzalamadığını, ticari bir ilişki
veya faaliyetinin söz konusu olmadığını, şikayetçiden çek almadığını,
hakkında infaz bürosu tarafından yakalama emri çıkartılmadığını, şikayetçi ile avukatlık sıfatı ve kimliği yönünden bir ihtilafının bulunmadığını, icra takiplerinin henüz devam ettiğini, hakkında aciz belgesi
alınmadığını, bir icra takibinin borçlusu olmanın avukatlık onurunu
zedelemek anlamına gelmediğini, bu durumun özel yaşantıda meslek
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
437
DİSİPLİN KURULU KARARLARI
kararlar
kurallarına aykırı davranış olarak yorumlanamayacağını, hakkında
avukatlıkla bağdaşmayan bir işle iştigal ettiğinden dolayı disiplin soruşturması açılmadığını, bu konuda şikayet olmadığı halde bu nedenle
kendisine ceza verilmiş olmasının haksız olduğunu belirterek cezanın
kaldırılmasını, mümkün görülmediği takdirde orantılı bir yaptırımın
uygulanmasını talep etmiştir.
Disiplin kovuşturması açılmasına konu sorun şikayetli avukatın
eylem ve davranışlarıyla kanun ve meslek kurallarına aykırı davranıp
davranmadığıyla ilgilidir.
Öncelikle belirtilmesi gereken husus disiplin kurullarının baro yönetim kurulunun disiplin kovuşturması açılması kararında belirtilen
ve şikayet konusu edilen eylem ve davranışlarla bağlı olduklarıdır. Bu
nedenle, şikayetli hakkında disiplin kovuşturması açılması kararında
açıkça belirtilmemiş olsa da, şikayet konusu eylem niteliği itibariyle
hangi kanun veya meslek kuralını ihlal ediyor ise şikayetlinin o madde
hükmü gereğince cezalandırılması mümkündür. Kanun gereğince şikayetli avukatın eyleminin niteliğini takdir ve değerlendirmesini yapma hak ve yetkisi disiplin kuruluna aittir. Bu nedenle, şikayetli avukat
tarafından, hakkında avukatlıkla bağdaşmayan işle iştigal ettiğinden
dolayı kovuşturma açılmadığı, dolayısıyla kovuşturma açılmayan bir
konuda ceza verilmiş olmasının yerinde olmadığı itirazının reddi gerekmiştir.
Dosya kapsamından ve şikayetli avukatın dilekçe ve savunmalarından şikayetli avukatın Ş. Gıda Turizm Ticaret ve San. Ltd. Şti. adlı
şirketin ortağı ve müdürü olduğu, daha sonra işten yasaklama kararı
üzerine müdürlük görevinden ayrıldığı, bu şirketin Ş. İşkembe adlı bir
işyeri işlettiği, şikayetli avukat ile şikayetçi arasında Ş. İşkembe adlı
işyerinin işletilmesi için ortaklık görüşmeleri yapıldığı, kısa süreli de
olsa fiilen ortaklık kurulduğu, ancak yürütülemediği, ortaklık süresi
içerisinde şikayetçiden alınan paralar karşılığı şikayetli avukat tarafından keşide edilmiş üç adet bono verildiği, verilen bonolara dayalı
olarak şikayetli avukat hakkında icra takipleri yapıldığı, işyerine haciz
uygulandığı sabittir.
Bir avukatın, avukatlık unvanını taşıdığı veya avukatlık yaptığı
sırada ticari ilişki içerisinde olması Avukatlık Kanunu’nun 11 ve 5/d
maddeleri gereğince yasaklanmıştır.
438
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
kararlar
DİSİPLİN KURULU KARARLARI
Şikayetli avukat, avukatlık yaparken aynı zamanda ticari bir iş yürütmüş, hatta limited şirketin yetkili temsilciliğini yapmıştır. Ayrıca
şikayetçinin yoğun şekilde süren şikayetlerinin içeriği, bir avukatın
taşıması gereken onur ve vakarla bağdaşır nitelikte değildir. Avukatların kendilerini bu tür şikayetlerin konusu haline getirmeleri dahi
başlı başına avukatlık onurunu ihlal eden bir durumdur. Bir bononun
keşide edilmesinde avukat sıfatının kullanılıp kullanılmamasının hiçbir önemi yoktur. Önemli olan ticari bir ilişki sonucunda bononun düzenlenerek verilmiş olması ve ödenmediği için hakkında icra takibinin
yapılmasına sebebiyet verilmesidir. Avukatlık Kanunu’nun 34. maddesine göre; avukatlar, yüklendikleri görevleri bu görevin kutsallığına yakışır bir şekilde özen, doğruluk
ve onur içinde yerine getirmek ve avukatlık unvanının gerektirdiği saygı ve güvene uygun biçimde davranmak ve Türkiye Barolar Birliği’nce
belirlenen meslek kurallarına uymakla yükümlüdürler. Kanunun 134.
maddesinde ise, avukatlık onuruna, düzen ve gelenekleri ile meslek
kurallarına uymayan eylem ve davranışlarda bulunanlarla, mesleki
çalışmada görevlerini yapmayan veya görevinin gerektirdiği dürüstlüğe uygun şekilde davranmayanlar hakkında disiplin cezaları uygulanacağı açıklanmıştır. Türkiye Barolar Birliği Meslek Kuralları’nın 4.
maddesinde, avukatların, mesleğinin itibarını zedeleyecek her türlü
tutum ve davranıştan kaçınmak zorunda oldukları belirtilmiş ve avukatların özel yaşantısında da bu özeni göstermekle yükümlü oldukları
vurgulanmıştır.
Tüm bu açıklamalar ışığında, İstanbul Barosu Disiplin Kurulu’nun
olayı değerlendirmesinde bir isabetsizlik görülmemiştir. Ancak şikayetli avukatın sicil durumu, kıdemi, ceza verilmesindeki amaç ve kurulumuzun uygulamaları dikkate alındığında verilen ceza ile eylem
arasında orantısızlık olduğu görülmüş ve şikayetli hakkındaki 214,00
TL para cezası verilmesine ilişkin kararın kınama cezasına çevrilmesi
suretiyle kararın düzeltilerek onanmasına karar vermek gerekmiştir.
Sonuç olarak, şikayetli avukatın itirazının kabulüne, İstanbul Barosu Disiplin Kurulu’nun 214,00 TL para cezası verilmesine ilişkin
29.02.2008 tarih ve 2007/… Esas, 2008/… Karar sayılı kararının kınama cezasına çevrilmesi suretiyle düzeltilerek onanmasına, araştırılacak
başkaca bir husus bulunmadığından şikayetli Avukat A.S.’nin kınama
cezası ile cezalandırılmasına oybirliğiyle karar verildi.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
439
DİSİPLİN KURULU KARARLARI
kararlar
T. 19.12.2008
* Taraflar arasında
E. 2008/365 anlaşmayla sonuçlanan ve
K. 2008/497takipsiz bırakılan işlerde avukatlık ücretinin ödenmesi hususunda her iki tarafın müteselsil borçlu sayılması
(1136 sayılı Av. K. m. 165, 174/2)
Şikayetli avukatın, alacaklı M.B. vekili olarak Kocaeli 4. İcra
Müdürlüğü’nün 2006/… sayılı dosyası ile şikayetçi aleyhine takip
yaptığı, şikayetçinin alacaklı ile anlaşarak 14 bin TL ödeme yaptığı
ve 05.10.2006 tarihli feragatnamenin düzenlendiği, şikayetli avukatın
aynı tarihli azilname ile azledildiği halde daha sonra şikayetçinin evine
hacze gittiği, kendisine feragatname ve azilnamenin borçlu/şikayetçi
tarafından gösterilmesine rağmen haciz yapılmak istediği, bu zorunluluk altında şikayetli avukat lehine düzenlenmiş 1.950,00 TL’lik senet
verildiği, bu senedin yakınlarına ciro edilerek icra takibi yapıldığı iddiaları ile başlatılan disiplin kovuşturması sonucunda Baro Disiplin
Kurulunca eylem sabit görülerek disiplin cezası tayin edilmiştir.
Dosyada içindeki Kocaeli 4. İcra Müdürlüğü’nün 2006/… sayılı
icra dosyasının incelenmesinde, şikayetli avukatın 02.02.2006 tarihinde işlemiş faiz ve masraf dahil toplam 11.144,12 TL alacak için takip
başlattığı, takibin kesinleştiği, borçlu/şikayetçinin evinde menkul haczi yapıldığı, Emekli Sandığı’na yazı yazıldığı ve işlemlerin sürdüğü,
19.10.2006 tarihinde menkul haczi için borçlunun evine gidildiğinde
borç tutarının 14.501,00 TL’nı bulmuş olduğu, şikayetlinin haciz talebi
üzerine borçlu/şikayetçinin Kocaeli 6. Noterliği’nin 05.10.2006 tarihli azilnamesini ibraz ettiği, şikayetlinin azilden yeni haberi olduğunu
bildirdiği, vekalet ücreti ve masraflar karşılığı olarak şikayetçi/borçludan 1.950,00 TL tutarlı senet alarak başka işlem yapılmamasını talep
ettiği, takibin bu aşamada kaldığı görülmektedir.
ikayet dilekçesine ekli olan ve Kocaeli 4. İcra Müdürlüğü’ne hitaŞ
ben yazılmış, borçlunun 14 bin TL ödediği ve takipten feragat edildiğine dair alacaklı M.B. imzalı dilekçe ise, icra dosyasında bulunmamaktadır.
zilnamenin, dosyadaki tebliğ evrakına göre şikâyetli avukata
A
21.10.2006 tarihinde tebliğ edildiği görülmektedir.
440
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
kararlar
DİSİPLİN KURULU KARARLARI
u durumda, şikayetli avukatın, azilnameden sonra ve azil edildiB
ğini bilerek yetkisiz işlem yaptığından söz edilemez ve zaten disiplin
kovuşturması bu nedene dayalı olarak açılmamıştır.
İ cra tutanağında, şikayetli avukatın, borçludan avukatlık ücreti ve
masraflara karşılık 1.950,00 TL tutarlı senet aldığını beyan ettiği görülmektedir. Haciz tutanağında alacaklı vekili ile borçlu, iki polis memuru ve taksi şoförünün imzaları da bulunmaktadır. Bu heyet huzurunda
şikayetli avukatın zor altında bırakarak borçludan senet aldığının kabulü mümkün değildir.
Avukatlık Yasası’nın 174/2 maddesi, haksız azil halinde avukat
ücretinin ödenmesini düzenlemektedir. Ancak, kovuşturma konusu
olayda sadece azil değil, borçlu ile alacaklının avukatın bilgisi dışında
anlaşarak sulhen alacağı tahsil etmeleri ve feragatname düzenlenmesi
de söz konusudur. Şikayetli avukat azledilmemiş olsa dahi, alacaklının haricen takip konusu alacağı tahsil etmesi ile icra işlemleri konusuz kalmakta ve takibe devam imkanı bulunmamaktadır.
vukatlık Yasası’nın 165. maddesine göre “Sulh veya her ne suA
retle olursa olsun taraflar arasına anlaşmayla sonuçlanan ve takipsiz
bırakılan işlerde her iki taraf avukatlık ücretinin ödenmesi hususunda
müteselsil borçlu sayılırlar.” Bu hüküm tarafların anlaşmaları suretiyle
ihtilafın ortadan kaldırılması halinde avukatlık ücretinin güvencesini
oluşturan bir düzenlemedir. Bu hüküm karşısında, avukatlık ücretinde zaten borçlu da alacaklı ile birlikte avukata karşı müteselsil sorumlu bulunduğuna göre, borçludan ve görevli memurların huzurunda ve
rızası ile alındığı anlaşılan avukatlık ücretine ilişkin senedin alınmasında, Avukatlık Yasası ve Türkiye Barolar Birliği Meslek Kuralları’na
aykırı bir yön bulunmamaktadır.
Bu nedenle, Baro Disiplin Kurulunun uyarma cezası verilmesine
ilişkin kararında hukuki isabet görülmemiş ve kararın kaldırılarak,
şikâyetli hakkında disiplin cezası verilmesine yer olmadığına karar
vermek gerekmiştir.
Sonuç olarak, şikayetli avukatın itirazının kabulü ile Kocaeli Barosu Disiplin Kurulu’nun uyarma cezası verilmesine ilişkin kararının
kaldırılmasına, yeniden incelemeyi gerektirir bir husus bulunmadığından şikayetli avukat M.E.A hakkında disiplin cezası verilmesine yer
olmadığına oybirliği ile karar verildi.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
441
DİSİPLİN KURULU KARARLARI
kararlar
T. 19.12.2008
* Ceza davasında delil
E. 2008/366 yetersizliğinden beraat halinin
K. 2008/498
disiplin kovuşturmasına etkisinin olmadığı
* Vekaletnamede başkasını tevkil yetkisi olmadığı halde yetki belgesi düzenlenmesinin suç olması
(1136 sayılı Av. K. m. 34, 56, 58/1, 134, 140, 171/2, TBB Meslek Kuralları m. 3, 4)
Şikayetli avukat hakkında Adalet Bakanlığı Ceza İşleri Genel
Müdürlüğü’nün 15.06.2006 tarihli oluru ile Ankara İdare Mahkemesi’nin
06.10.2005 tarih ve 2005/… Esas, 2005/…. Karar sayılı kararının yetki
belgesi ile görevlendirilen Avukat E.P.’ye 14.11.2005 tarihinde tebliğ
edilmesine karşın yasal süre içerisinde temyiz edilmeksizin kararın kesinleşmesine sebebiyet verdikleri iddiasıyla Avukat H.T., Avukat M.T.
ve Avukat E.P. hakkında Avukatlık Yasası’nın 58/1 maddesi uyarınca
soruşturma izni verilmesi nedeniyle açılan disiplin kovuşturması sonucu eylem sabit görülmeyerek disiplin cezası tayinine yer olmadığına karar verilmiştir.
ikayetli avukat, Beyoğlu Adli Yargı Komisyonu’nca verilen
Ş
24.11.2004 tarih ve 2004/… sayılı kararın iptali için İstanbul İdare
Mahkemesi’nde dava açtığını, davayı takip için 14.01.2005 tarihli yetki
belgesi ile İstanbul Barosu avukatlarından M.T. ve E.P.’yi yetkilendirdiğini, davanın görevsizlik nedeniyle Ankara 10. İdare Mahkemesi’ne
gönderildiğini, Ankara 10. İdare Mahkemesi’nin 06.10.2005 tarih ve
2005/… Esas, 2005/…. Karar sayılı kararla davanın reddine karar verdiğini, kararın 14.11.2005 tarihinde İstanbul’da Avukat olan E.P.’ye
tebliğ edilip süresinde temyiz edilmemesi nedeniyle kesinleştiğini,
yetki belgesi verdiği Avukat E.P. ve M.T.’nin davanın İstanbul’daki
aşaması için yetkili kıldığının dosya kapsamından da anlaşıldığını
ve bu nedenle yapılan tebligatın usulsüzlüğünü bildirerek kendisine
tebligat yapılması için Ankara 10. İdare Mahkemesine başvurduğunu, Mahkemenin 08.02.2006 tarihli kararla temyiz istemini süre aşımı
nedeniyle reddettiğini, bu kararı temyiz etmeyi düşündüğünü, ancak
Beyoğlu 10. Noterliği’nin 03.02.2006 tarihli azilnamesinin tarafın tebliğ
442
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
kararlar
DİSİPLİN KURULU KARARLARI
edilmesi üzerine ret kararının tarafınca temyizinin mümkün olmadığını, hakkında açılan ceza davasından beraat ettiğini bildirmiş, suçsuz
olduğunu savunmuştur.
ikayetli avukat hakkında Ankara 3. Ağır Ceza Mahkemesi’nin
Ş
2007/… Esasında kayıtlı olarak görevi savsama suçundan dolayı
açılan kamu davasında Mahkeme 12.02.2008 tarih ve 2008/… Karar
sayılı kararla şikayetlinin beraatine, Avukat M.T. ve Avukat E.P.’nin
TCK’nın 257/2 maddesi uyarınca mahkumiyetlerine karar vermiş ve
karar şikayetli yönünden temyiz edilmemekle kesinleşmiştir. Dosya kapsamına göre tartışılması gereken husus, beraat kararının disiplin kovuşturmasına etkisi ve yetki belgesinin niteliğidir.
Avukatlık Yasası’nın 140/3 maddesi, “Eylemin işlenmemiş veya
sanığı tarafından yapılmamış olması sebebiyle beraat hali müstesna,
beraatla sonuçlanmış bir ceza davasının konusuna giren eylemlerden
dolayı disiplin kovuşturması, o eylemin ceza kanunları hükümlerinden ayrı olarak başlı başına disiplin kovuşturmasını gerektirir mahiyette olmasına bağlıdır.” hükmünü amirdir.
osyada mevcut bulunan Ankara 10. Ağır Ceza Mahkemesi’nin
D
12.02.2008 tarih ve 2007/… Esas, 2008/… Karar sayılı beraat kararının gerekçesine ve hüküm fıkrasına göre, “eylemin işlenmemiş veya
sanığı tarafından yapılmamış olması hali”nin söz konusu olmadığı ve
“yüklenen suçu işlediğine ilişkin aleyhinde her türlü kuşkudan uzak
yeterli ve inandırıcı ve kesin delil bulunmayan sanık H.T.’nin beraatine” karar verildiği görülmektedir.
anıştay 8. Dairesi’nin 20.11.2006 gün ve 2005/…. Esas, 2006/….
D
Karar sayılı kararında, “Avukatlık Kanunu’nun 140. maddesinde, avukat hakkında başlatılmış olan ceza kovuşturmasının disiplin işlem ve
kararlarının uygulanmasına engel olmayacağı eylemin işlenmemiş
veya sanığı tarafından yapılmamış olması sebebiyle beraat hali müstesna, beraatle sonuçlanmış bir ceza davasının konusuna giren eylemden dolayı disiplin kovuşturmasının o eylemin ceza kanunları hükümlerinden ayrı olarak başlı başına disiplin kovuşturmasını gerektirir mahiyette olmasına bağlı olduğu hüküm altına alınmıştır. Ceza
uygulaması ile disiplin uygulaması arasında amaç, kapsam, usul ve
sonuçlar bakımından temel nitelik farkları mevcuttur, işte bu sebepledir ki kanun koyucu ceza uygulaması ile disiplin uygulamasını iki
ayrı ve farklı alan olarak görmekte ve bunların birbirini etkilemesini
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
443
DİSİPLİN KURULU KARARLARI
kararlar
önleyici nitelikte bir düzenlemeye yer vermektedir. Olayda, davacının
eylemi nedeniyle her ne kadar adli yargıda ‘hizmet sebebiyle emniyeti suiistimal’ suçundan dolayı açılan kamu davasında delil yetersizliğinden beraat ettiği açık ise de, bu durumun disiplin sorumluluğunu
ortadan kaldırmayacağı, disiplin kovuşturmasına konu eylemin adli
yargı kararından bağımsız olarak incelenebileceği açıktır.” gerekçesi
ile Avukatlık Yasası’nın 140/3 maddesi “eylemin işlenmemiş veya sanığı tarafından yapılmamış olması sebebiyle” beraat kararı verilmeyen
hallerde, eylemin ceza kanunları hükümlerinden ayrı olarak başlı başına disiplin kovuşturmasını gerektirir mahiyette ise, disiplin cezası
tayin edilmesi gerektiğini açıkça bildirmektedir.
halde, beraat kararı Avukatlık Yasası’nın 140/3 maddesinde
O
öngörülen unsurları taşımıyorsa, dosyadaki bilgi ve belgelerden de
yararlanmak suretiyle disiplin kovuşturmasını sonuçlandırmak ve
eylem disiplin suçu ise eyleme uygun ceza tayin etmek Baro Disiplin
Kurulu’nun görevidir.
isiplin kovuşturmasına konu diğer sorun, şikayetli tarafından İsD
tanbul İdare Mahkemesi’nde açılan ve Ankara 10. İdare Mahkemesi’nde
sonuçlanan davanın yetkili kılınan Avukat E.P. tarafından temyiz edilmeyerek kesinleşmesine sebebiyet verilmesi ve bu halde yetki veren
avukatın sorumluluğun tespitidir.
Yetki belgesi, Avukatlık Yasası’nın 56/5 maddesinde, “Avukatlar
veya avukatlık ortaklığı başkasını tevkil etme yetkisini haiz oldukları bütün vekaletnameleri kapsayacak şekilde bir başka avukata veya
avukatlık ortaklığına vekaletname yerine geçen yetki belgesi verebilir.
Bu yetki belgesi vekaletname hükmündedir.” hükmüyle düzenlenmiştir.
vukatın vekaletnamesinde başkalarını tevkil yetkisi var ise, yetki
A
belgesi düzenlemesinin hiçbir sakıncası yoktur. Avukatlık Yasası’nın
56/3 maddesi “Aslı olmayan vekaletname ve diğer kağıt ve belgelerin örneğini onaylayan yahut aslına aykırı örnekler veren avukat üç
yıldan altı yıla kadar hapis cezası ile cezalandırılır.” hükmü uyarınca
vekaletnamede başkalarını tevkil yetkisi yok ise, düzenlenen yetki belgesinin suç olacağı da açıktır.
vukatlık Yasası’nın 171/2 maddesi, “Avukata verilen vekaletA
namede başkasını tevkile yetki tanınmış ise, yazılı sözleşmede aksine
444
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
kararlar
DİSİPLİN KURULU KARARLARI
açık bir hüküm olmadıkça, işi başka bir avukatla birlikte veya başka
bir avukata vererek takip ettirebilir. Vekaletnamede, bunun düzenlendiği tarihten sonra açılacak veya takip edilecek bütün dava ve işlerde
vekalete ve başkasını tevkile genel şekilde yetki verilmişse, avukat bu
tarihten sonraki dava ve işlerde müvekkilinden ayrıca vekalet almaya
lüzum olmaksızın işi bir başka avukatla birlikte veya başka bir avukata takip ettirebilir.” hükmünü amirdir.
halde, vekaletnamede yetki var ve aksi yazılı olarak kararlaştıO
rılmamışsa, avukat işi kendisi veya yetkili kıldığı bir başka avukatla
birlikte takip edebilir. Ancak bu halde yetki veren avukatın sorumluluğu da Avukatlık Yasası’nın 171/3 maddesi, “İkinci fıkradaki hallerde, avukatın müvekkile karşı sorumluluğu devam eder. Birlikte takip
ettiği veya işi tamamen devrettiği avukatların kusurlarından ve meydana getirdikleri zarardan dolayı müvekkile karşı hem şahsen ve hem
de diğer avukatla birlikte müştereken ve müteselsilen sorumludur.”
amir hükmü ile düzenlenmiş olup yetki belgesi ile işi bir başkasına
takip ettiren avukatın müvekkiline karşı esas sorumlu ve takip eden
avukatın verdiği zararlardan şahsen ve müştereken ve müteselsilen
sorumlu bulunduğu tartışmasızdır.
Avukatlık Yasası’nın 34. maddesi, “Avukatlar, yüklendikleri görevleri bu görevin kutsallığına yakışır bir şekilde özen, doğruluk ve
onur içinde yerine getirmek ve avukatlık unvanının gerektirdiği saygı
ve güvene uygun biçimde davranmak ve Türkiye Barolar Birliğince
belirlenen meslek kurallarına uymakla yükümlüdürler.”
Türkiye Barolar Meslek Kuralları’nın 3. maddesi, “Avukat, mesleki çalışmasını kamunun inancını ve mesleğe güvenini sağlayacak
biçimde ve işine tam bir sadakatle yürütür.” Türkiye Barolar Meslek
Kuralları’nın 4. maddesi, “Avukat mesleğin itibarını zedeleyecek her
türlü tutum ve davranışlardan kaçınmak zorundadır.” hükümleri ışığında eylemin disiplin suçu oluşturduğu açıktır.
Bu nedenle, eylem Avukatlık Yasası’nın 34, 134, 171 ve Türkiye
Barolar Birliği Meslek Kuralları’nın 3 ve 4. maddelerine aykırı olduğundan, Baro Disiplin Kurulu’nca yapılan eylemin disiplin suçu oluşturmadığına ilişkin hukuksal değerlendirme isabetli bulunmamış, yeniden inceleme ve araştırmayı gerektirir bir husus bulunmadığından
disiplin cezası tayini gerekmiştir.
Sonuç olarak, şikayetçi H.E.Ç.’nin itirazının kabulü ile Balıkesir
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
445
DİSİPLİN KURULU KARARLARI
kararlar
Barosu Disiplin Kurulu’nun disiplin cezası tayinine yer olmadığına
ilişkin kararının kaldırılmasına şikayetli Avukat H.T.’nin kınama cezası ile cezalandırılmasına oybirliği ile karar verildi.
***
T. 19.12.2008
* Baro Genel Kurulu’nda
E. 2008/372 “eleştiri” kapsamında sarf
K. 2008/502edilen sözler
(1136 sayılı Av. K. 34, 76; TBB Meslek Kuralları m. 4, 5, 27)
0 7 Ekim 2006 tarihinde yapılan Baro Genel Kurul toplantısında söz
alan şikayetli Avukat D.B.’nin “Barolar Birliği ve Muğla Barosu kötülükle birleşmişlerdir.” şeklinde beyanda bulunduğu iddiasıyla resen
başlatılan disiplin kovuşturması sonucunda Baro Disiplin Kurulu’nca
disiplin cezası verilmesine yer olmadığına karar verilmiş, karara Baro
Yönetim Kurulu itiraz etmiştir.
Baro Yönetim Kurulu itirazında şikayetli avukatın sözlerinin
Avukatlık Yasası’nın 34. maddesi ile Türkiye Barolar Birliği Meslek
Kuralları’nın 4, 5 ve 27. maddelerine aykırı olduğunu, şikayetli avukatın kınama cezası ile cezalandırılması gerektiğini bildirmiştir.
Disiplin kovuşturması açılmasına konu sorun şikayetli avukatın
Baro Genel Kurulu’nda yaptığı konuşmasının disiplin cezası gerektirip gerektirmediğine ilişkindir.
Şikayetli avukat belirtilen sözleri söylemediğini, “Türkiye Barolar
Birliği ve Baro yanlışta birleşmiştir.” şeklinde beyanda bulunduğunu,
böyle bir söylemin suç oluşturamayacağı savunmasında bulunmuştur.
Dosyada bulunan Baro Genel Kurulu toplantı tutanağının incelenmesinden, şikayetli avukatın ifadesinin “Barolar Birliği ve Muğla
Barosu kötülükle birleşmişlerdir.” şeklinde tutanağa geçtiği, ancak söz
alan şikayetlinin sözlerini düzelttiği anlaşılmaktadır.
vukatlık Yasası’nın 76. maddesine göre Barolar; avukatlık mesleA
ğini geliştirmek, meslek mensuplarının birbirleri ve iş sahipleri ile olan
ilişkilerinde dürüstlüğü ve güveni sağlamak; meslek düzenini, ahlakını, saygınlığını, hukukun üstünlüğünü, insan haklarını savunmak
446
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
DİSİPLİN KURULU KARARLARI
kararlar
ve korumak, avukatların ortak ihtiyaçlarını karşılamak amacıyla tüm
çalışmaları yürüten, tüzel kişiliği bulunan, çalışmalarını demokratik
ilkelere göre sürdüren kamu kurumu niteliğinde meslek kuruluşlarıdır.
Baro Genel Kurulları; iki yıllık süreç sonucunda yöneticilerin hesap
verdiği ve kendilerinden hesap sorulduğu, seçim heyecanının yaşandığı, demokratik mücadele ortamlarıdır. Böyle bir ortamda, avukatların
eleştiri amaçlı konuşmalar yapmaları doğal, hatta gereklidir. Eleştiri
amaçlı konuşmaların genel kurulun psikolojisi içerisinde sert, sarsıcı,
hatta şok edici nitelikte olması dahi mümkündür. Seçilmiş kişilerin bu
tür eleştirilere açık olmaları, anlayışla karşılamaları demokrasinin bir
gereğidir. Kaldı ki, şikâyetli avukat şikâyete konu sözleri sarf ettikten
sonra Genel Kurul Divanına başvurarak tekrar söz alarak, kullanmış
olduğu sözlerini düzeltmiş, tutanağa da geçmiştir.
üm dosya kapsamı değerlendirildiğinde, şikayetli avukat taraT
fından söylenen sözlerin eleştiri kapsamında kalan sözler olduğu açıkça anlaşıldığından, konuyu bu kapsamda nitelendiren Baro Disiplin
Kurulu’nun takdir ve değerlendirmesinde bir isabetsizlik görülmemiştir.
Sonuç olarak, Baro Yönetim Kurulu’nun itirazının reddine, Muğla
Barosu Disiplin Kurulu’nun disiplin cezası verilmesine yer olmadığına
ilişkin 20.06.2008 tarih ve 2007/… Esas, 2008/… Karar sayılı kararının
onanmasına oybirliğiyle karar verildi.
***
T. 19.12.2008
* İkinci avukatın işi kabul
E. 2008/375 etmeden önce ilk vekalet verilen
K. 2008/504 avukata yazıyla bilgi vermesi yükümlülüğü
(TBB meslek Kuralları m. 39)
Şikayetli avukat hakkında, Ankara 5. Ticaret Mahkemesi’nin
2002/… Esas sayılı davasında davacı vekili olan şikayetçi avukatın
vekalet görevi devam etmekte iken, 20.11.2006 tarihli duruşmada, müvekkilinin şikayetçi avukatı vekillikten azlettiği ve kendisinin vekil
olduğunu, vekaletnamesini sunacağını beyan ettiği, ancak şikayetçi
avukatın azledilmemiş olması sebebiyle Türkiye Barolar Birliği Meslek Kuralları’nın 39. maddesine aykırı davranılmış olduğu iddiası ile
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
447
DİSİPLİN KURULU KARARLARI
kararlar
başlatılan disiplin kovuşturması sonucunda, Baro Disiplin Kurulu’nca
eylem sabit görülmüş ve disiplin cezası tayin edilmiştir.
Dosyada bulunan Ankara 5. Ticaret Mahkemesi’nin 2002/… Esas
sayılı dosyasının 20.11.2006 tarihli oturumuna ait tutanakta, şikayetli
avukatın da duruşmada hazır bulunarak, müvekkilinin diğer vekilleri
azlettiği, davaları kendisinin takip edeceği ve vekaletnamesini sunmak
için süre istediği, Ankara 10. Noterliği’nin 20.11.2006 tarihli vekaletnamesi ile şikayetli avukatın davacı S.G. tarafından vekil tayin edildiği,
Eskişehir 2. Noterliği’nin 29.11.2006 tarihli azilnamesi ile de şikayetçi
avukatın azledildiği görülmektedir.
Böylece şikayetli avukatın vekil tayin edildiği tarihte, şikayetçi
avukatın vekaletinin devam ettiği, daha sonra şikayetçinin azledildiği
anlaşılmaktadır.
Türkiye Barolar Birliği Meslek Kuralları’nın 39. maddesine göre,
“İş sahibi anlaşmayı yaptığı avukattan sonra ikinci bir avukata vekaletname vermek isterse ikinci avukat işi kabul etmeden önce ilk vekalet verilen avukata yazı ile bilgi vermelidir.”
ilgi verme yükümlülüğünün yazılı olması karşısında, dosyada
B
bulunan duruşma tutanağı ve vekaletnameler karşısında şikayetçi
avukatın gösterdiği tanığın dinlenilmemiş olması bir eksiklik olarak
kabul edilmemiştir.
Şikayetlinin, şikayetçinin takip ettiği davaya vekaletname sunmadan önce Türkiye Barolar Birliği Meslek Kuralları’nın 39. maddesine
uygun olarak yazılı bildirimde bulunmadığı anlaşılmakla, eylem disiplin suçunu oluşturmaktadır.
Bu nedenle, Baro Disiplin Kurulu kararının kabulünde isabetsizlik
görülmemiş, kararın onanması gerekmiştir.
Sonuç olarak, şikayetli avukatın itirazının reddi ile Ankara Barosu Disiplin Kurulu’nun uyarma cezası verilmesine ilişkin kararının
onanmasına oybirliği ile karar verildi.
448
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
İNSAN HAKLARI AVRUPA MAHKEMESİ KARARLARI
insan hakları
İNSAN HAKLARI AVRUPA MAHKEMESİ
KARARLARI
SAYA VE DİĞERLERİ / TÜRKİYE DAVASI
(Başvuru No: 4327/02)
Çev.: Serkan CENGİZ*
Semih KURU**
KARAR
STRASBURG
7 Ekim 2008
Bu karar Sözleşme’nin 44 § 2. maddesindeki şartlar gerçekleştiğinde kesinleşecektir. Karar düzeltilebilir.
Saya ve Diğerleri / Türkiye davasında,
Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi (İkinci Daire)
Françoise Tulkens, Başkan,
Antonella Mularoni,
Ireneu Cabral Barreto,
Danutė Jočienė,
Dragoljub Popović,
*
**
Av, İzmir Barosu Üyesi
İzmir Barosu İnsan Hakları Hukuku ve Hukuk Araştırmaları Merkezi.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
449
İNSAN HAKLARI AVRUPA MAHKEMESİ KARARLARI
insan hakları
Nona Tsotsoria,
Işıl Karakaş, yargıçlar,
ve Françoise Elens-Passos, Yazı İşleri Müdürü,
16 Eylül 2008 tarihinde toplanmış ve aynı tarihte aşağıdaki kararı
almıştır:
USUL
1. Dava, Şeyho Saya, Hasan Ölgün, Çetin Taş, Müslüm Atasoy,
Zöhre Taş, Akın Doğan, Nedim Çiftçi, Hediye Kılınç, Ali Murat Bilgiç,
Bahattin Barış Bilgiç ve Zeynep Saya (“başvurucular”) adlı 11 Türk vatandaşı tarafından 20 Kasım 2001’de İnsan Hakları ve Temel Özgürlüklerin Korunması Sözleşmesi’nin (“Sözleşme”) 34. maddesi altında
Türkiye Cumhuriyeti Hükümeti aleyhine yaptığı başvurudan (no.
4327/02) kaynaklanmaktadır.
2. Başvurucular, Adıyaman’da avukatlık yapan ve kendisi de
başvurucular arasında bulunan Şeyho Saya tarafından temsil edilmişlerdir. Türk Hükümeti (“Hükümet”) kendi ajanları tarafından temsil
edilmiştir.
3. Mahkeme 6 Eylül 2007’de başvuru hakkında Hükümeti bilgilendirmeye karar vermiştir. Mahkeme, Sözleşme’nin 29 § 3. maddesi
uyarınca başvurunun kabuledilebilirliğini ve esasını aynı anda görüşme kararı almıştır.
OLAYLAR
I. DAVANIN KOŞULLARI
4. Sırasıyla 1964, 1969, 1964, 1971, 1961, 1965, 1971, 1975, 1964,
1971 ve 1965 doğumlu olan başvurucular Adıyaman’da yaşamaktadırlar.
5. 30 Nisan 1999 günü Adıyaman Valisi, Hasancık Mahallesi’nde
bulunan Adıyaman Amfi tiyatrosunda 1 Mayıs kutlaması yapılmasına
izin vermiştir.
6. 1 Mayıs 1999’da aralarında başvurucuların da bulunduğu bir
grup, Sağlık Emekçileri Sendikası’nda toplanmışlar ve 1 Mayıs kutlamaları için amfi tiyatroya doğru yürümeye başlamışlardır. Polis me450
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
insan hakları
İNSAN HAKLARI AVRUPA MAHKEMESİ KARARLARI
murları tarafından durdurulan grup ön izin almış olduklarını beyan
ederek yürüyüşlerine devam etmek istemiştir. Sonrasında polis göstericileri dağıtmak için müdahale etmiş ve iddiaya göre başvurucular
müdahale sırasında polisin kuvvet kullanması sonucunda yaralanmışlardır. Olay yeri raporuna göre aralarında başvurucuların da bulunduğu otuz sekiz kişi gözaltına alınmıştır. Başvurucular sonrasında Adıyaman Devlet Hastanesi’ne götürülmüş ve orada bir doktor tarafından
muayene edilmişlerdir. Tıbbi rapora göre Zeynep Saya, Hasan Ölgün,
Müslüm Atasoy, Zöhre Taş, Nedim Çiftçi ve Hediye Kılınç’ın vücutlarında kötü muameleye uğradıklarına ilişkin herhangi bir iz yoktur.
Diğer başvuruculara ait tıbbi raporlarda aşağıdaki bulgular işaretlenmiştir:
– Şeyho Saya: Sağ bacağın arkasında ve sırtta hassasiyet.
– Çetin Taş: Göğsün sol üst tarafında nefes alırken acı ve hassasiyet. Alnın sağ tarafında acı ve hassasiyet. Göğsün sol tarafında muhtemel kaburga kırıkları.
– Akın Doğan: Sırtta çizikler.
– Ali Murat Bilgiç: Sol omuzda ve sol kolda ezik ve hassasiyet
– Bahattin Barış Bilgiç: Sağ omuz ve sağ dizde çizikler ve göğsün
sol tarafında hyperaemia (kan hücumu).
dır.
7. Gözaltına alınan başvurucular ertesi gün serbest bırakılmışlar-
8. Başvurucular 1999 yılının Mayıs ayının farklı günlerinde gözaltına alınmaları esnasında aşırı güç kullandıklarını iddia ettikleri
polis memurları hakkında Adıyaman Cumhuriyet Savcılığı’na suç duyurusunda bulunmuşlardır.
9. Adıyaman Cumhuriyet Savcısı 17 Haziran 1999 tarihinde dava
dosyasını Adıyaman İdare Kurulu’na göndererek Memurin Muhakematı Kanunu uyarınca suçlanan polis memurları hakkında ceza davası
açılması için izin istemiştir.
10. 16 Şubat 2000 tarihinde Adıyaman İdare Kurulu suçlanan
polis memurları hakkında dava açılmasını gerektirecek yeterli delil
bulunmadığına karar vererek izin talebini reddetmiştir. 1 Eylül 2000
tarihinde başvurucular bu karara itiraz etmişlerdir. İtiraz dilekçelerinde Sözleşme’nin 11. maddesinin ihlal edildiğini belirterek, polis
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
451
İNSAN HAKLARI AVRUPA MAHKEMESİ KARARLARI
insan hakları
müdahalesiyle barışçıl toplanma özgürlüklerinin ihlal edildiğini ileri
sürmüşlerdir. Danıştay, 14 Haziran 2001 tarihinde İl İdare Kurulu’nun
kararını onamıştır.
11. Bu arada 1 Mayıs 1999 günü gerçekleşen olaya ilişkin video
görüntülerini inceleyen Adıyaman Cumhuriyet Savcısı 1 Haziran
1999’da aralarında başvurucuların da bulunduğu yetmiş gösterici
hakkında takipsizlik kararı vermiştir. Cumhuriyet Savcısı takipsizlik
kararında göstericilerin polis tarafından durdurulduklarında kaldırım
boyunca kamu güvenliğini tehlikeye sokmaksızın veya herhangi bir
şiddet içeren fiilde bulunmaksızın sessizce yürüdüklerini ifade etmiştir. Kararda aynı zamanda 2911 sayılı Toplantı ve Gösteri Yürüyüşleri Yasası’nın 24. maddesine göre, polis grubu dağılmaları yönünde
yüksek sesle uyarmak zorunda olduğu; bununla birlikte olaya ilişkin
kayıtlara bakıldığında bunun ihmal edildiği de yer almaktadır. Dolayısıyla Cumhuriyet Savcısı şüphelilerin 2911 sayılı Yasa’yı ihlal etmedikleri görüşündedir.
HUKUK
I. SÖZLEŞME’NİN 3. MADDESİNİN İHLAL EDİLDİĞİNE İLİŞKİN İDDİALAR
12. Başvurucular gözaltına alınmaları süresince kullanılan gücün
aşırı, orantısız olduğu ve kötü muamele oluşturduğu yakınmasında
bulunmaktadırlar. Sözleşmenin 3. maddesi şöyledir:
“Hiç kimse işkenceye, insanlık dışı ya da onur kırıcı ceza veya işlemlere tabi tutulamaz” der.
A. Başvurucuların Kötü Muamele İddiaları
1. Zeynep Saya, Hasan Ölgün, Müslüm Atasoy, Zöhre Taş, Nedim Çiftçi ve Hediye Kılınç’a ilişkin olarak
13. Hükümet başvurucular Zeynep Saya, Hasan Ölgün, Müslüm
Atasoy, Zöhre Taş, Nedim Çiftçi ve Hediye Kılınç’ın iddialarını destekleyecek tıbbi raporlarının olmadığı gerekçesiyle Sözleşme’nin 3.
maddesi bağlamında mağdur olarak değerlendirilemeyeceklerini ileri
sürmüştür.
452
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
insan hakları
İNSAN HAKLARI AVRUPA MAHKEMESİ KARARLARI
14. Mahkeme, kötü muamele iddialarının uygun kanıtlarla desteklenmesi gerektiğini hatırlatır. Bu delillerin değerlendirilmesi sırasında genel olarak “makul kuşkunun ötesinde” olarak ifade edilen delil
standardı kullanılagelmiştir (bkz. Talat Tepe/Türkiye, no.31247/96,
paragraf 48, 21 Aralık 2004). Buna karşın böylesi bir delil yeterli derecede güçlü, açık ve paralel çıkarımların veya olaylara ilişkin aksi ispat
edilmemiş olan benzer karinelerin varlığından çıkabilir (Labita / İtalya
[BD] no.26772/95, paragraf.121, AİHM 200-IV).
15. Mevcut davada başvurucular Zeynep Saya, Hasan Ölgün,
Müslüm Atasoy, Zöhre Taş, Nedim Çiftçi ve Hediye Kılınç polisin
göstericileri dağıtmak için kullandıkları aşırı güç sonucu yaralandıklarından yakınmaktadırlar. Bununla birlikte birkaç unsur başvurucuların şikayetlerinin gerçekçiliğini şüpheye düşürmektedir. Mahkeme
ilk olarak 1 Mayıs 1999 tarihli tıbbi raporda adı geçen başvurucuların
vücutlarında kötü muameleye dair bir iz olmadığını gözlemlemiştir.
Ayrıca başvurucular olaydan bir gün sonra serbest bırakıldıkları halde
şikayetlerini destekleyecek ek bir tıbbi rapor veya iddialarının ağır basmasına neden olabilecek herhangi bir materyal ileri sürmemişlerdir.
Bu durumda başvurucuların iddia ettikleri gibi olay sırasında yaralandıklarını gösteren herhangi bir kanıt dosya içinde bulunmamaktadır
(bkz. Balçık ve Diğerleri / Türkiye, no. 25/02, paragraf. 24–26, 29 Kasım
2007).
16. Yukarıdaki açıklamalar ışığında Mahkeme, Zeynep Saya,
Hasan Ölgün, Müslüm Atasoy, Zöhre Taş, Nedim Çiftçi ve Hediye
Kılınç’ın iddialarını destekleyecek kanıt ileri süremedikleri ve başvurunun bu kısmının açıkça dayanaktan yoksun olması nedeniyle başvurunun bu kısmını Sözleşme’nin 35 §§ 3 ve 4. maddelerine istinaden
kabuledilemez olarak ilan etmek zorundadır.
2. Diğer Başvuruculara İlişkin Olarak
17. Mahkeme, Şeyho Saya, Çetin Taş, Akın Doğan, Ali Murat Bilgiç
ve Bahattin Barış Bilgiç tarafından Sözleşme’nin 3. maddesine ilişkin
olarak ileri sürülen yakınmanın Sözleşme’nin 35 § 3. maddesi uyarınca
açıkça dayanaktan yoksun olmadığını belirtmektedir. Mahkeme aynı
zamanda başvurunun başka bir gerekçeyle de kabul edilemez bulunamayacağını belirtmiştir. Dolayısıyla bu madde altındaki yakınmanın
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
453
İNSAN HAKLARI AVRUPA MAHKEMESİ KARARLARI
insan hakları
kabuledilebilir olarak ilan edilmesi zorunludur.
18. Mahkeme’nin pek çok defa altını çizdiği üzere, 3.madde demokratik toplumların en temel değerlerinden birisidir ve herhangi bir
istisna hükmü içermediği gibi Sözleşme’nin 15 § 2. maddesi kapsamında herhangi bir çekinceye de müsaade etmez (bkz. Selmouni / Fransa
[BD], no. 25803/94, paragraf 95, AİHM 1999-V; Assenov ve Diğerleri /
Bulgaristan, 28 Ekim 1998 tarihli karar, Kararlar ve Kabuledilebirlik
Kararlarına İlişkin Raporlar 1998-VIII, s. 3288, paragraf 93).
19. Yukarıda belirtildiği üzere, delillerin değerlendirilmesinde
“makul kuşkunun ötesi” standardı genel olarak uygulanmaktadır
(bkz. İrlanda / Birleşik Krallık, 18 Ocak1978 tarihli karar, Seri A no. 25,
s. 64–65, paragraf 161). Buna karşın böylesi bir delil yeterli derecede
güçlü, açık ve paralel çıkarımların veya olaylara ilişkin aksi ispat edilmemiş olan benzer karinelerin varlığından çıkabilir (bkz. Salman / Türkiye [BD], no. 21986/93, paragraf 100, AİHM 2000-VII). İlave olarak,
Mahkeme özellikle Sözleşme’nin 2. ve 3. maddesi çerçevesinde ileri
sürülen iddialar açısından özellikle kapsamlı bir incelemeye başvurmak zorundadır. (bkz., diğerleri arasında, , Ribitsch / Avusturya, 4 Aralık
1995 tarihli karar, Seri A no. 336, s. 24, paragraf 32).
20. Mahkeme, görülmekte olan bu davada Şeyho Saya, Çetin Taş,
Akın Doğan, Ali Murat Bilgiç ve Bahattin Barış Bilgiç adlı beş başvurucu üzerinde oluşan yaralanmaların 1 Mayıs 1999 günü gerçekleşen
olay sırasında polisin güç kullanması sonucu oluştuğunun tartışmasız olduğunu gözlemlemektedir. Mahkeme bu durumda Hükümet’in
olay sırasında kullanılan gücün aşırı olmadığını ikna edici argümanlarla ispat edilmesi yükü altında olduğunu belirtmektedir.
21. Mahkeme, Hasancık Mahallesi’nde bulunan Adıyaman Amfi
tiyatrosunda 1 Mayıs kutlamalarının yapılmasına ilişkin Adıyaman
Valisi’nden alınan izin nedeniyle güvenliğin sağlanması için çok sayıda polis memurun olay yerinde hazır olduğunu belirtmektedir. Mahkeme ayrıca grubun kaldırım üzerinden amfi tiyatroya doğru yürürken polis tarafından durdurulduğunu kaydeder. Dolayısıyla, davanın
özel koşulları çerçevesinde, güvenlik güçlerinin çağrı yaparak müdahale ettiği söylenemez (bkz. Rehbock / Slovenya, no. 29462/95, paragraf
72, AİHM 2000-XII). Mahkeme ayrıca grubun kamu güvenliğini tehdit
ettiğine ya da şiddete başvurduğuna dair bir kanıt olmadığını da gözlemlemektedir. Mahkeme özellikle, Adıyaman Cumhuriyet Savcısı ta454
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
insan hakları
İNSAN HAKLARI AVRUPA MAHKEMESİ KARARLARI
rafından başvuruculara ilişkin olarak 1 Haziran 1999 tarihinde verilen
2911 sayılı Toplantı ve Gösteri Yürüyüşleri Yasasını ihlal etmediklerine ilişkin takipsizlik kararını dikkate almıştır.
22. Bu koşullar altında Mahkeme, Hükümetin, vücutlarındaki
yara bereleri doktor raporlarıyla doğrulanan başvuruculara karşı kullanılan gücün seviyesini haklılaştırabilecek veya açıklayabilecek ikna
edici ve inandırıcı iddialar ileri süremediğini tespit eder. Sonuç olarak Mahkeme Şeyho Saya, Çetin Taş, Akın Doğan, Ali Murat Bilgiç
ve Bahattin Barış Bilgiç’in vücutlarında oluşan yara berenin Devletin
sorumlu olduğu muamelenin bir sonucu olduğu sonuca varır.
23. Bu durumda Şeyho Saya, Çetin Taş, Akın Doğan, Ali Murat
Bilgiç ve Bahattin Barış Bilgiç’e ilişkin olarak Sözleşme’nin 3. maddesi
ihlal edilmiştir.
B. Etkili Bir Soruşturma Yürütülmediğine İlişkin İddialar
24. Başvurucular kötü muamele iddialarının bağımsız ve tarafsız
bir makam tarafından incelenmediğini ileri sürmüşlerdir. Başvurucular bu konuya ilişkin olarak Sözleşme’nin 3, 6 ve 13. maddelerinin ihlal
edildiğini iddia etmişlerdir. .
25. Mahkeme, başvurunun bu kısmının Sözleşme’nin 35 § 3. maddesi anlamında açıkça dayanaktan yoksun olmadığını belirtmektedir.
Mahkeme ayrıca başvurunun bu kısmının hiçbir gerekçeyle kabul
edilmez olarak ilan edilemeyeceğini belirtir. Bu nedenle başvurunun
bu kısmının kabul edilebilir olarak ilan edilmesi zorunludur.
26. Mahkeme, adı geçen başvurucuların Adıyaman Cumhuriyet
Savcılığı’na yaptıkları şikayetleri sonrasında dosyanın, suçlanan polis
memurları hakkında ceza davası açılmasına izin verilmesi için Memurin Muhakematı Kanunu uyarınca Adıyaman İl İdare Kurulu’na gönderilmiş olduğunu gözlemlemektedir. Kurul, başvurucuların iddialarını destekleyen bir kanıt olmadığı sonucuna varmış ve suçlanan polis
memurları hakkında ceza davasının açılmaması gerektiğine karar vermiştir.
27. Mahkeme, daha önceki birçok davada ortaya koyduğu, valiler
veya onların temsilcilerinin başkanlık ettiği ve hiyerarşik olarak valiye bağlı yerel idari temsilcilerden oluşan idare kurulları tarafından
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
455
İNSAN HAKLARI AVRUPA MAHKEMESİ KARARLARI
insan hakları
yapılan soruşturmaların bağımsız addedilemeyeceği tespitini yinelemektedir (bkz, inter alia, Ipek / Türkiye, no. 25764/94, paragraf 174, 17
Şubat 2004; Talat Tepe / Türkiye, yukarıda bahsedilen, paragraf 84; Oğur
/ Türkiye [BD], no. 21594/93, paragraf 91, AİHM 1999-III). Bu bağlamda müfettişlerin kendi meslektaşları tarafından verilen ifadeleri güven
verici olarak bulmadaki istekli halleri Mahkeme’nin önceki tespitlerini
doğrulamaktadır.
28. Bu nedenle Mahkeme, ulusal otoritelerin başvurucuların kötü
muamele iddialarına ilişkin etkili ve bağımsız bir soruşturma yürütmediklerine kanaat getirmiştir.
29. Dolayısıyla 3.madde, usulü açısından da ihlal edilmiştir.
30. Bu koşullarda Mahkeme Sözleşme’nin 6 ve 13. maddeleri altında ayrı bir meselenin ortaya çıkmadığı kanaatindedir (bkz. Timur
/ Türkiye, no. 29100/03, paragraf 35–40, 26 Haziran 2007).
II. SÖZLEŞME’NİN 11. MADDESİNİN İHLAL EDİLDİĞİ İDDİALARI
31. Başvurucular polisin gösteriye yaptığı müdahalenin toplanma
özgürlüklerini ihlal ettiğini iddia etmişlerdir. Başvurucular bu hususta Sözleşme’nin 11. maddesi ve 4 No’lu Ek Protokol’ün 2. maddesine
dayanmaktadırlar.
32. Mahkeme, başvurucuların şikayetlerinin 11. madde çerçevesinde incelenmesi gerektiği kanaatindedir. Sözleşme’nin 11. maddesi
şöyledir:
“1. Herkes, asayişi bozmayan toplantılar yapmak ve başkalarıyla birlikte
dernek kurma hakkına sahiptir…
2. Bu hakların kullanılması, demokratik bir toplumda zorunlu tedbirler
niteliğinde olarak, ulusal güvenliğin, kamu emniyetinin korunması, kamu
düzeninin sağlanması ve suç işlenmesinin önlenmesi, sağlığın veya ahlakın
veya başkalarının hak ve özgürlüklerinin korunması amaçlarıyla ve ancak yasayla sınırlandırılabilir…”
456
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
insan hakları
İNSAN HAKLARI AVRUPA MAHKEMESİ KARARLARI
A. Kabuledilebilirlik
33. Hükümet, Sözleşme’nin 35 § 1. maddesine göre iç hukuk yollarının tüketilmediği gerekçesiyle başvurunun bu kısmının Mahkeme
tarafından reddedilmesini talep etmiştir. Bu bakımdan, hükümet başvurucuların ulusal yargılama sırasında Sözleşme hükümlerine dayanmamış olduklarını ileri sürmüştür. Hükümet aynı zamanda başvurucuların idari ve/veya hukuk mahkemelerinde dava açabileceklerini
ifade etmiştir. Hükümet ayrıca; başvurunun bu kısmının altı aylık
süre içerisinde Mahkeme’ye sunulmadığını ileri sürmektedir. Hükümete göre başvurucular olayın olduğu 1 Mayıs 1999 tarihini takip eden
altı ay içerisinde başvurularını yapmaları gerekmektedir.
34. Hükümetin ilk itirazı hakkında Mahkeme, Sözleşme’nin 11.
maddesine dayanan başvurucuların temyiz dilekçelerini 1 Eylül 2000
tarihinde Danıştay’a sunduklarını ve barışçıl toplantı haklarının ihlal
edildiğini iddia ettiklerini kaydetmiştir. Bu durumda hükümetin itirazı kabuledilemez.
35. Hükümet’in ikinci itirazı hakkında Mahkeme, hükümet tarafından işaret edilen medeni ve idari hukuk yollarına dayanan benzer itirazların önceki başvurularda zaten incelenmiş ve reddedilmiş
olduğunu hatırlatır (bkz. Karayiğit / Türkiye (Kabuledilebilirlik), no.
63181/00, 5 Ekim 2004). Mevcut davada Mahkeme’nin bu içtihattan
ayrılmasını gerektirecek herhangi bir özel durum tespit edilememiştir.
Sonuç olarak hükümetin bu itirazı da kabul edilemez.
36. Altı ay kuralına uyulmadığına ilişkin itirazda da Mahkeme,
başvurucuların Danıştay tarafından verilen kararı takiben, altı ay içerisinde, 20 Kasım 2001 tarihinde yaptıkları başvuruyu dikkate almıştır.
Mahkeme, başvurucuların polis memurları aleyhine yapılan yargılamanın sonucunu beklemelerinin mantıksız olmadığı görüşündedir.
Buna göre Hükümetin bu itirazı da reddedilmek zorundadır.
37. Mahkeme ilave olarak başvurunun bu kısmının Sözleşme’nin
35 § 3. maddesi uyarınca açıkça dayanaktan yoksun olduğunu kaydeder. Bu başlık altında ele alınan yakınma hiç bir gerekçeye istinaden
kabul edilmez olarak ilan edilemez. Bu nedenlerle yakınmanın kabul
edilebilir olarak ilan edilmesi gerekmektedir.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
457
İNSAN HAKLARI AVRUPA MAHKEMESİ KARARLARI
insan hakları
B. Davanın Esası
1. Barışçıl Toplantı Hakkına Bir Müdahalenin Olup Olmadığı
38. Hükümet, başvurucuların Sözleşme’nin 11. maddesi altında
korunan haklarının ihlal edilmediğini ileri sürmüştür.
39. Mahkeme, polis müdahalesi ve arkasından toplantıya katılmaları nedeniyle başvurucuların gözaltına alınmalarının, başlı başına
başvurucuların 11. madde altında korunan haklarının, kendi içinde,
ihlali olduğunu göz önünde tutmuştur.
2. Müdahalenin Haklı Bir Sebebe Dayanıp Dayanmadığı
40. Hükümet toplantının yasadışı organize edildiğini ileri sürmüştür. Hükümet Sözleşme’nin 11. maddesinin ikinci paragrafının kamu
düzenini korumak amacıyla barışçıl toplanma hakkına sınırlamalar
getirdiğini ifade etmiştir.
41. Mahkeme, bir müdahalenin “yasayla emredilmedikçe”, ikinci
paragrafta belirtilen amaçlardan bir veya birden fazlasını amaçlamadıkça ve bu amaçların tesisi için “demokratik bir toplumda gerekli”
olmadıkça 11. maddeyi ihlal edeceğini yineler.
42. Bu bağlamda Mahkeme, mevcut davadaki müdahaleye ilişkin yasal dayanağın, Toplantı ve Gösteri Yürüyüşleri Yasası’nın
(2911 sayılı Yasa) 22. maddesinde mevcut olduğunu ve bu nedenle de
Sözleşme’nin 11 § 2. maddesi çerçevesinde “yasayla emredilmiş” olduğunu belirtilmektedir. Meşru amaç açısından Hükümet müdahalenin
kamu düzeninin korumayı amaçladığını iddia etmektedir. Mahkeme
bu tespitten ayrılmasını gerektirecek bir neden bulmamaktadır.
43. Müdahalenin “demokratik bir toplumda gerekli” olup olmadığına ilişkin soruya dönersek, Mahkeme, ilk olarak Sözleşme’nin 11.
maddesi ile bağlantılı kararlarına dayanak teşkil eden temel prensiplere atıfta bulunur (bkz. Djavit An / Türkiye, no. 20652/92, paragraf
56–57, AİHM 2003-III; Plattform “Ärzte für das Leben” / Avusturya, 21
Haziran 1988 tarihli karar, Seri A no. 139, sf. 12, paragraf 32). Bu içtihatların açıkça ortaya koyduğu üzere resmi makamlar yasal gösterilerin barışçıl bir şekilde yapılmasını sağlamak ve tüm yurttaşların
güvenliğini temin etmek için gerekli tedbirlerin alınması yükümlülüğü altındadırlar (bkz. Balçık ve Diğerleri, yukarıda belirtilen, § 46; Oya
458
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
insan hakları
İNSAN HAKLARI AVRUPA MAHKEMESİ KARARLARI
Ataman v. Türkiye, no. 74552/01, § 35, AİHM 2006-....).
44. Mahkeme ayrıca, hükümetlerin sadece barışçıl toplantı hakkının temininden sorumlu olmakla kalmayıp aynı zamanda söz konusu
hak açısından dolaylı ve makul olmayan sınırlamalara başvurmaktan
da kaçınması gerektiğini belirtmektedir Son olarak Mahkeme, her ne
kadar Sözleşme’nin 11.maddesinin temel amacı bireyin kamu makamlarının keyfi müdahalesinden korunması olsa da, tüm bunlara ek olarak bu hakların etkin bir şekilde kullanılmasının temini için olumlu
yükümlülüklerinde olabileceği kanaatindedir.
45. Mahkeme önündeki kanıtlardan, özellikle Adıyaman Cumhuriyet Savcısı’nın verdiği takipsizlik kararından, anlaşılıyor ki, başvurucular Adıyaman Valiliği’nden Adıyaman Amfi Tiyatrosu’nda 1
Mayıs’ı kutlamak üzere bir ön izin almışlardır. Başvurucular kaldırım
boyunca yürürken polis kendilerini durdurmuş ve grubu dağıtmak
için ikazda bulunmaksızın kuvvet kullanmıştır. Ardından başvurucular gözaltına alınmış ve ertesi gün serbest bırakılmışlardır.
46. Mahkeme aynı zamanda, Cumhuriyet Savcısı’nın kararındaki
grubun kamu düzenini tehlikeye sokmadığı veya şiddet eylemlerinde bulunmadığı tespitine de dikkat çekmektedir. Mahkeme’nin görüşüne göre göstericiler şiddet içermeyen eylemlerde bulunuyorlarsa,
Sözleşme’nin 11.maddesi tarafından garanti alınan toplanma özgürlüğünün tüm esasından yoksun kalınmaması amacıyla kamu makamlarının barışçıl toplantılara bir dereceye kadar tolerans göstermeleri
önemlidir (bkz. Nurettin Aldemir ve Diğerleri / Türkiye, no. 32124/02,
32126/02, 32129/02, 32132/02, 32133/02, 32137/02 ve 32138/02, § 46,
18 Aralık 2007).
47. Dolayısıyla Mahkeme, mevcut davada polisin şiddetli müdahalesinin Sözleşme’nin 11. maddesinin ikinci paragrafı anlamında kargaşayı önlemek için gereksiz ve orantısız olduğuna karar vermiştir.
48. Bu nedenlerle Sözleşme’nin 11.maddesi ihlal edilmiştir.
III. SÖZLEŞME’NİN İHLAL EDİLDİĞİNE İLİŞKİN DİĞER İDDİALAR
49. Başvurucular ek olarak Sözleşme’nin 5 ve 6. maddelerinin de
ihlal edildiğini iddia etmektedirler. Başvurucular gözaltına alınmalaTBB Dergisi, Sayı 83, 2009
459
İNSAN HAKLARI AVRUPA MAHKEMESİ KARARLARI
insan hakları
rının yasa dışı olduğunu ve polis gözaltısı sırasında hukuki yardım
alma haklarından mahrum bırakıldıklarını ileri sürmektedirler.
50. Mahkeme başvurucuların Sözleşme’nin 5. ve 6. maddeleri altındaki şikayetlerini incelemiştir. Ancak elinde bulunan tüm bilgileri
göz önünde tutarak Mahkeme, dava dosyasında bu maddelerin ihlal
edilmiş olabileceğini gösterir herhangi bir bulgu tespit etmemiştir.
Başvurunun bu kısmı Sözleşme’nin 35 §§ 3 ve 4 uyarınca dayanaksız
bulunmuş ve reddedilmiştir.
III.SÖZLEŞME’NİN 41. MADDESİ ALTINDA YAPILAN BAŞVURU
51. Sözleşme’nin 41. maddesi;
“Mahkeme, işbu Sözleşme ve protokollerinin ihlal edildiğine karar verirse
ve ilgili Yüksek Sözleşmeci Taraf’ın iç hukuku bu ihlali ancak kısmen telafi edebiliyorsa, Mahkeme, gerektiği takdirde, zarar gören tarafın hakkaniyete
uygun bir surette tatminine hükmeder.”
A. Zarar
52. Başvurucuların her biri maddi ve manevi zararlarına karşılık
olarak 50,000 Amerikan Doları tazminat talep etmiştir.
53. Hükümet bu talebe itiraz etmiştir.
54. Mahkeme, Sözleşme’nin 11. maddesinin ihlalinin tespit edilmesi ile başvurucuların yeterince tazmin edilmiş olacağı kanaatindedir (bkz. Oya Ataman, yukarıda bahsedilen, paragraf 48). Bununla birlikte diğerlerinden bağımsız olarak Sözleşme’nin 3. maddesinin ihlal
edildiği tespitinde bulunulan Şeyho Saya, Çetin Taş, Akın Doğan, Ali
Murat Bilgiç ve Bahattin Barış Bilgiç açısından Mahkeme hakkaniyete
uygunluk temelinde adı geçen beş başvurucunun her biri lehine 3,000
Avro manevi tazminata hükmetmiştir. Buna ilave olarak Mahkeme,
Zeynep Saya, Hasan Ölgün, Müslüm Atasoy, Zöhre Taş, Nedim Çiftçi
ve Hediye Kılınç’a ilişkin olarak 3. maddenin usulen ihlal edildiğini
anımsatmış ve hakkaniyete uygun olarak bu altı başvurucunun her
biri lehine 1,000 Avro manevi tazminata hükmetmiştir.
460
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
insan hakları
İNSAN HAKLARI AVRUPA MAHKEMESİ KARARLARI
B. Giderler ve Harcamalar
55. Başvurucuların her biri Mahkeme önündeki yargılama sırasında yapılan harcamalara ilişkin 9,500 YTL talep etmişlerdir. Bu miktar
İstanbul Barosu asgari ücret tarifesi esas alınarak yapılmıştır.
56. Hükümet bu talebe asılsız olduğu gerekçesiyle itiraz etmiştir.
57. Mahkeme içtihatlarına göre bir başvurucu gerçekten ve zaruri olarak meydana geldiğini ve miktar olarak makul olduğunu ortaya koyması koşuluyla masraf ve ücretleri talep etme hakkına sahiptir.
Görülmekte olan bu davada başvurucular talep ettikleri tutarların gerçekten meydana gelmiş olduğunu ispatlayamamıştır. Bu nedenlerle
Mahkeme bu başlık altında herhangi bir miktarın ödenmesine karar
vermemektedir.
C. Gecikme faizi
58. Mahkeme Avrupa Merkez Bankası’nın en yüksek kredi faiz
oranına %3 eklenerek gecikme faizi alınması gerekliliğini göz önünde
tutar.
BU SEBEPLERLE MAHKEME OYBİRLİĞİYLE
1. Başvurucular Zeynep Saya, Hasan Ölgün, Müslüm Atasoy,
Zöhre Taş, Nedim Çiftçi ve Hediye Kılınç’ın Sözleşme’nin 3. maddesinin esasına ilişkin şikayetlerini başvurucuların özgürlük ve güvenlik
hakları (madde 5) ve adli yardım haklarını (madde 6) ayrı tutarak kabul edilemez bulunduğuna;
2. Başvurunun geri kalan kısmının kabulüne;
3. Şeyho Saya, Çetin Taş, Akın Doğan, Ali Murat Bilgiç ve Bahattin Barış Bilgiç’e ilişkin olarak Sözleşme’nin 3. maddesinin ihlal edildiğine;
4. Kamu makamlarının başvurucuların kötü muamele iddialarına ilişkin olarak etkili bir soruşturma yürütmediklerinden dolayı
Sözleşme’nin 3. maddesinin usuli açıdan ihlal edildiğine;
5. Sözleşme’nin 11. maddesinin ihlal edildiğine;
6. Başvurucuların manevi tazminat taleplerine ilişkin olarak
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
461
İNSAN HAKLARI AVRUPA MAHKEMESİ KARARLARI
insan hakları
Sözleşme’nin 11. maddesinin ihlal edildiği tespitinin yeterli olduğuna;
7. a) Davalı Devletin Sözleşme’nin 44 § 2. maddesi uyarınca kararın kesinleşmesinden itibaren üç ay içerisinde Şeyho Saya, Çetin
Taş, Akın Doğan, Ali Murat Bilgiç ve Bahattin Barış Bilgiç’in her birine 3,000 Avro (üç bin Avro) ve Zeynep Saya, Hasan Ölgün, Müslüm
Atasoy, Zöhre Taş, Nedim Çiftçi ve Hediye Kılınç’ın her birine 1,000
Avro (bin Avro) manevi tazminat olarak ödeme tarihindeki kurdan
Yeni Türk Lirası’na çevrilerek vergisiz olarak ödenmesine;
b) Yukarıda sözü edilen üç aylık sürenin bitiminden ödeme tarihine kadar Avrupa Merkez Bankası’nın en yüksek faiz oranının %3
oranında arttırılması ile elde edilen oranda basit faiz ödenmesine;
8. Başvurucuların adil tatmin için istedikleri taleplerinden geri
kalanlarının reddine;
Karar vermiştir.
Mahkeme İç Tüzüğü’nün 77 §§ 2 ve 3. maddeleri uyarınca 7 Ekim
2008 günü İngilizce dili ile yazılı olarak bildirilmiştir
Françoise Elens-Passos Yazıişleri Müdürü
462
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
Françoise Tulkens Başkan
yasalar, tüzükler, yönetmelikler
Türkiye Barolar Birliği Dergisi’nin iki aylık hazırlık sürecinde, Resmi
Gazete’de yayımlanmış bulunan yasalar, tüzükler ve yönetmelikler,
Resmi Gazete yayımlanma tarih ve numarası ile yayımlanmaktır.
Bunlardan yargı ile ilgili olanlarla, meslektaşlarımız için hemen gerekli olabileceğini düşündüklerimizin tam metinlerine
Ekler bölümünde yer verilmektedir.
YASALAR
RG 22 Nisan
2009/27208
5887 Dünya Bankası Grubu ve Uluslararası Para Fonu Guvernörler
Kurullarının 2009 Yıllık Toplantıları Münasebetiyle Türkiye
Cumhuriyeti Hükümeti ile Dünya Bankası Grubu ve Uluslararası Para Fonu Arasında Düzenlenen Mutabakat Zaptının
Onaylanmasının Uygun Bulunduğuna Dair Kanun
5888 Türkiye Cumhuriyeti Tarım ve Köyişleri Bakanlığı ve Filistin
Ulusal Yönetimi Tarım Bakanlığı Arasında Tarım Alanında
İşbirliği Konulu Mutabakat Zaptının Onaylanmasının Uygun
Bulunduğuna Dair Kanun
5889 Türkiye Cumhuriyeti Sağlık Bakanlığı ve Suudi Arabistan
Krallığı Sağlık Bakanlığı Arasında Sağlık Alanında Mutabakat Zaptının Onaylanmasının Uygun Bulunduğuna Dair Kanun
5890 Türkiye Cumhuriyeti Sağlık Bakanlığı ile Bahreyn Krallığı
Sağlık Bakanlığı Arasında Sağlık Alanında İşbirliğine Dair
Mutabakat Zaptının Onaylanmasının Uygun Bulunduğu
Hakkında Kanun
RG 27 Nisan
2009/27212
5892 Ulusal Bayram ve Genel Tatiller Hakkında Kanunda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
463
yasalar, tüzükler, yönetmelikler
RG 05 Mayıs 2009/27219
5891 Küçük ve Orta Ölçekli Sanayi Geliştirme ve Destekleme İdaresi Başkanlığı Kurulması Hakkında Kanunda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun
RG 16 Mayıs 2009/27230
5893 Posta Kanununda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun
5894 Türkiye Futbol Federasyonu Kuruluş ve Görevleri Hakkında
Kanun
5895 Türkiye Cumhuriyeti Hükümeti ile Türkmenistan Hükümeti
Arasında Ekonomik İşbirliğine Dair Hükümetlerarası TürkTürkmen Komisyonu Hakkında Anlaşmanın Onaylanmasının Uygun Bulunduğuna İlişkin Kanun
5896 Türkiye Cumhuriyeti Hükümeti ile Türkmenistan Hükümeti Arasında Ticari ve Ekonomik İşbirliğine Dair Anlaşmanın
Onaylanmasının Uygun Bulunduğuna Dair Kanun
5897 Denizcilik Müsteşarlığının Kuruluş ve Görevleri Hakkında
Kanun Hükmünde Kararname ile Bazı Kanunlarda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun
5898 Uçucu Maddelerin Zararlarından İnsan Sağlığının Korunmasına Dair Kanun
RG 26 Mayıs 2009/27239
5899 Türkiye Cumhuriyeti Hükümeti ile Suriye Arap Cumhuriyeti Hükümeti Arasında Süleymaniye Külliyesinin Korunması
Hakkında İşbirliği Protokolünün Onaylanmasının Uygun Bulunduğuna Dair Kanun
RG 05 Haziran 2009/27249
5900 Türkiye Cumhuriyeti Hükümeti ile Slovenya Cumhuriyeti
Hükümeti Arasında Sağlık ve Tıp Alanında İşbirliğine Dair
Anlaşmanın Onaylanmasının Uygun Bulunduğu Hakkında
Kanun
464
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
yasalar, tüzükler, yönetmelikler
RG 12 Haziran 2009/27256
5901 Türk Vatandaşlığı Kanunu*
TÜZÜKLER
RG 29 Nisan
2009/27214
2009/14848 Soyadı Nizamnamesinde Değişiklik Yapılmasına Dair Tüzük*
YÖNETMELİKLER
RG 16 Nisan
2009/27202
— Toprak Mahsulleri Ofisi Genel Müdürlüğü Sözleşmeli Personel Sicil Amirleri Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına
Dair Yönetmelik
— Toprak Mahsulleri Ofisi Genel Müdürlüğü Sözleşmeli Personeli Disiplin Amirleri Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Gazi Üniversitesi Öğretim Elemanlarının Teknoloji Geliştirme Bölgelerinde Görevlendirilme ve Şirket Kurabilmelerine
İlişkin Yönetme-likte Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— İstanbul Kültür Üniversitesi Lisansüstü Eğitim-Öğretim ve
Sınav Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Kastamonu Üniversitesi Eğitim-Öğretim ve Sınav Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
*
Bkz. Ekler.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
465
yasalar, tüzükler, yönetmelikler
RG 17 Nisan 2009/27203
— Milli Eğitim Bakanlığına Bağlı Okullarda Enerji Yöneticisi
Görevlendirilmesine İlişkin Yönetmelik
RG 18 Nisan
2009/27204
— Kız Teknik Öğretim Okullarına Bağlı Kreş Yönetmeliğinin
Yürürlükten Kaldırılmasına Dair Yönetmelik
— Okulların Merasim Geçişi Yönetmeliğinin Yürürlükten Kaldırılmasına Dair Yönetmelik
RG 19 Nisan
2009/27205
— Millî Eğitim Bakanlığı Yayınları ve Eğitim Araçları Satış İşleri
Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Millî Eğitim Bakanlığı Açık İlköğretim Okulu Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Beykent Üniversitesi Önlisans ve Lisans Eğitim-Öğretim Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Beykent Üniversitesi Yaz Öğretimi Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
RG 20 Nisan
2009/27206
— Korunması Gerekli Taşınır Kültür ve Tabiat Varlıklarının Tasnifi, Tescili ve Müzelere Alınmaları Hakkında Yönetmelik
— Sivil Hava Ulaşımına Açık Havaalanlarında Yer Alan Terminaller ile Sıhhi İşyerleri İçin İşyeri Açma ve Çalışma Ruhsatlarına İlişkin Yönetmelikte (SHY-33B) Değişiklik Yapılmasına
Dair Yönetmelik
— İnönü Üniversitesi Engelli Çocuklar Araştırma ve Uygulama
Merkezi Yönetmeliği
— İnönü Üniversitesi Sürekli Eğitim Uygulama ve Araştırma
Merkezi Yönetmeliği
466
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
yasalar, tüzükler, yönetmelikler
RG 21 Nisan
2009/27207
— Hafif Yolcu ve Ticari Araçlardan Çıkan Emisyonlar (Euro 5
ve Euro 6) Bakımından ve Araç Tamir ve Bakım Bilgilerine
Erişim Konusunda Motorlu Araçların Tip Onayına İlişkin Yönetmelik ((AT) 715/2007)
— Patent Haklarının Korunması Hakkında Kanun Hükmünde
Kararnamenin Uygulama Şeklini Gösterir Yönetmelikte Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik*
— 555 Sayılı Coğrafi İşaretlerin Korunması Hakkındaki Kanun
Hükmünde Kararnamenin Uygulama Şeklini Gösterir Yönetmelikte Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik*
— Endüstriyel Tasarımların Korunması Hakkında Kanun Hükmünde Kararnamenin Uygulama Şeklini Gösterir Yönetmelikte Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik*
RG 22 Nisan
2009/27208
— 2521 Sayılı Avda ve Sporda Kullanılan Tüfekler, Nişan Tabancaları ve Av Bıçaklarının Yapımı, Alımı, Satımı ve Bulundurulmasına Dair Kanunun Uygulanmasına İlişkin Yönetmelikte Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Beşeri Tıbbi Ürünler Ruhsatlandırma Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Türkiye Bilimsel ve Teknolojik Araştırma Kurumu Araştırma
Destek Programları Başkanlığı Tarafından Yürütülen Programlara İlişkin Yönetmelik
— Türk Mühendis ve Mimar Odaları Birliği Çevre Mühendisleri Odası Serbest Çevre Mühendisliği Hizmetleri Uygulama,
Tescil, Denetim ve Asgari Ücret Yönetmeliği
— Afyon Kocatepe Üniversitesi Lisansüstü Eğitim-Öğretim ve
Sınav Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
*
Bkz Ekler.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
467
yasalar, tüzükler, yönetmelikler
RG 24 Nisan
2009/27209
— Sağlık Bakanlığına Bağlı Sağlık Kurum ve Kuruluşlarında Görevli Personele Döner Sermaye Gelirlerinden Ek Ödeme Yapılması Hakkında Yönetmelikte Değişiklik Yapılmasına Dair
Yönetmelik
— Sanayi ve Ticaret Uzmanı ve Uzman Yardımcılarının Sınav,
Atama, Çalışma Usul ve Esasları Hakkında Yönetmelik
— Kültür Yatırım ve Girişimlerinin Belgelendirilmesine ve Niteliklerine İlişkin Yönetmelik
— 4734 Sayılı Kamu İhale Kanununun 3 üncü Maddesinin (e)
Bendine Göre Yapılacak Alımlarda Uygulanacak Usul ve
Esaslara İlişkin Yönetmelik
— Balıkesir Üniversitesi Lisansüstü Eğitim ve Öğretim Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
RG 25 Nisan
2009/27210
— Asgarî İşçilik İncelemelerinde Uzlaşma Yönetmeliği
— Yurtiçinde İşe Yerleştirme Hizmetleri Hakkında Yönetmelik
— PTT Genel Müdürlüğü Taşınır Mal Satım İşlemleri Yön.
RG 26 Nisan
2009/27211
— Kozmetik Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
RG 27 Nisan
2009/27212
— Motorlu Araçlarda İklimlendirme Sistemlerinden Çıkan Emisyonlarla İlgili Tip Onayı Yönetmeliği (2006/40/AT)
RG 28 Nisan
2009/27213
2009/14815 Devlet Memurları Yiyecek Yardımı Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılması Hakkında Yönetmelik
— Atılım Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Lisansüstü
Eğitim-Öğretim ve Sınav Yönetmeliği
468
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
yasalar, tüzükler, yönetmelikler
— Namık Kemal Üniversitesi Yaz Okulu Eğitim-Öğretim Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
RG 29 Nisan
2009/27214
2009/14929 Merkezi Kayıt Kuruluşunun Kuruluş, Faaliyet, Çalışma
ve Denetim Esasları Hakkında Yönetmelikte Değişiklik
Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Diyanet İşleri Başkanlığı Sınav Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Diyanet İşleri Başkanlığı Atama ve Yer Değiştirme Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Aile ve Sosyal Araştırmalar Genel Müdürlüğü Aile ve Sosyal
Araştırma Uzman Yardımcılığı Giriş, Aile ve Sosyal Araştırma Uzmanlığı Yeterlik Sınavları ile Atama ve Yetiştirilmelerine Dair Yönetmelikte Değişiklik Yapılması Hakkında Yönetmelik
— Ticari Amaçlı Patateslerin İzlenebilirliği Hakkında Yönetmelik
— Çevre Kanununca Alınması Gereken İzin ve Lisanslar Hakkında Yönetmelik
— Dicle Üniversitesi Lisansüstü Eğitim-Öğretim ve Sınav Yönetmeliği
RG 30 Nisan
2009/27215
— Ağaçlandırma Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair
Yönetmelik
— 406 Sayılı Telgraf ve Telefon Kanununun Geçici 7 nci Maddesinin Uygulanmasına Dair Usul ve Esaslar Hakkında Yönetmeliğin Yürürlükten Kaldırılmasına Dair Yönetmelik
— Telsiz Genel Müdürlüğü Personelinin Atama ve Görevde
Yükselme Yönetmeliğinin Yürürlükten Kaldırılmasına Dair
Yönetmelik
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
469
yasalar, tüzükler, yönetmelikler
— Adnan Menderes Üniversitesi Ön Lisans ve Lisans EğitimÖğretim ve Sınav Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına
Dair Yönetmelik
— İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Lisans Eğitim-Öğretim Süresi ile Sınav ve Değerlendirme Esaslarına İlişkin Yönetmelikte Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi Lisansüstü Eğitim-Öğretim
ve Sınav Yönetmeliği
RG 03 Mayıs 2009/27217
— Türkiye Radyo-Televizyon Kurumu Yönetim Kurulunun Çalışma Esasları Hakkında Yönetmelik
RG 04 Mayıs 2009/27218
— Dicle Üniversitesi Önlisans ve Lisans Eğitim-Öğretim ve Sınav Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Yaşar Üniversitesi Araştırma-Geliştirme ve Uygulama Merkezi Yönetmeliği
RG 05 Mayıs 2009/27219
— Hava Kalitesi Değerlendirme ve Yönetimi Yönetmeliğinde
Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Onaylanmış Kuruluşlara Dair Yönetmelikte Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Doğuş Üniversitesi İngilizce Hazırlık Sınıfı Eğitim-Öğretim
ve Sınav Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Balıkesir Üniversitesi Bandırma İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Yabancı Dil Hazırlık Sınıfı Eğitim-Öğretim ve Sınav
Yönetmeliği
— Mustafa Kemal Üniversitesi Sürekli Eğitim Uygulama ve
Araştırma Merkezi Yönetmeliği
470
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
yasalar, tüzükler, yönetmelikler
— Kapadokya Meslek Yüksekokulu Satın Alma ve İhale Yönetmeliği
RG 06 Mayıs 2009/27220
— Millî Savunma Bakanlığı Akaryakıt İkmal ve NATO POL Tesisleri İşletme Başkanlığı Personeli Görevde Yükselme ve Unvan Değişikliği Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair
Yönetmelik
— Ulusal Süt Konseyi Kuruluş ve Çalışma Esasları Hakkında
Yönetmelikte Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Kültür ve Tabiat Varlıklarını Koruma Yüksek Kurulu ve Koruma Bölge Kurulları Çalışmaları ile Koruma Yüksek Kuruluna Yapılacak İtirazlara Dair Yönetmelikte Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Orman Mühendisleri Odası Mesleki Deneyim Kazanma ve
Meslek Mensupluğu Sınav Yönetmeliği
— Celal Bayar Üniversitesi Tıp Fakültesi Eğitim, Öğretim ve Sınav Yönetmeliği
RG 07 Mayıs 2009/27221
— Yükseköğretim Kurumlarının Yurtdışındaki Kapsama Dahil
Yükseköğretim Kurumlarıyla Ortak Eğitim ve Öğretim Programları Tesisi Hakkında Yönetmelikte Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Yurtdışı Yükseköğretim Diplomaları Denklik Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Gazi Üniversitesi Türkçe Öğrenim, Araştırma ve Uygulama
Merkezi Yönetmeliğinde (GÜ TÖMER) Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
RG 09 Mayıs 2009/27223
— Türkiye Şeker Fabrikaları Anonim Şirketi Genel Müdürlüğü
Mal ve Hizmet Satış Yönetmeliği
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
471
yasalar, tüzükler, yönetmelikler
RG 10 Mayıs 2009/27224
— Kırıkkale Üniversitesi Kanser Araştırma ve Uygulama Merkezi Yönetmeliği
— Kırıkkale Üniversitesi Danışma-Rehberlik Uygulama ve Araştırma Merkezi Yönetmeliği
RG 11 Mayıs 2009/27225
— Erciyes Üniversitesi Lisansüstü Eğitim ve Öğretim Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— İstanbul Arel Üniversitesi Yaz Öğretimi Yönetmeliği
RG 12 Mayıs 2009/27226
— Petrol Piyasası Bilgi Sistemi Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— İstanbul Arel Üniversitesi Önlisans ve Lisans Eğitim-Öğretim
ve Sınav Yönetmeliği
— Kocaeli Üniversitesi Lisansüstü Eğitim ve Öğretim Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
RG 13 Mayıs 2009/27227
— Türk Mühendis ve Mimar Odaları Birliği Makina Mühendisleri Odası Personel Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına
Dair Yönetmelik
— Ahi Evran Üniversitesi Önlisans ve Lisans Eğitim-Öğretim ve
Sınav Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi Ön Lisans ve Lisans
Öğretim Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi Şehircilik Uygulama ve Araştırma Merkezi Yönetmeliği
472
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
yasalar, tüzükler, yönetmelikler
RG 14 Mayıs 2009/27228
— Subay ve Astsubay Atama Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Tarım ve Köyişleri Bakanlığı Personeli Görevde Yükselme ve
Unvan Değişikliği Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına
Dair Yönetmelik
— Türk Mühendis ve Mimar Odaları Birliği Makina Mühendisleri Odası Serbest Müşavirlik ve Mühendislik Hizmetleri ve
Asgari Ücret Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair
Yönetmelik
— Kocaeli Üniversitesi Yabancı Dil Hazırlık, Yabancı Dil Destek
ve Yabancı Dil Tamamlama Programları Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Nevşehir Üniversitesi Yaz Okulu Yönetmeliğinde Değişiklik
Yapılmasına Dair Yönetmelik
RG 15 Mayıs 2009/27229
— Tohumculuk Sektöründe Yetkilendirme ve Denetleme Yönetmeliği
RG 16 Mayıs 2009/27230
2009/14954 Mal Memurlarının Kayyımlığı Hakkında Yönetmelik
— Hammadde ve Şeker Fiyatları Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Şeker Depolama Kesintisi ve Prim Ödemeleri Yönetmeliğinde
Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Elektronik Haberleşme Cihazlarına Güvenlik Sertifikası Düzenlenmesine İlişkin Yönetmelik
— Kısa Mesaj Hizmetlerinde Türkçe Karakter Kullanımına Dair
Yönetmelik
— Sıvılaştırılmış Doğal Gaz Depolama Tesisi Temel Kullanım
Usul ve Esaslarının Belirlenmesine Dair Yönetmelik
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
473
yasalar, tüzükler, yönetmelikler
RG 17 Mayıs 2009/27231
— Sanayi ve Ticaret Uzmanı ve Uzman Yardımcılarının Sınav,
Atama, Çalışma Usul ve Esasları Hakkında Yönetmelikte Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Rüzgâr Enerjisine Dayalı Lisans Başvurularının Teknik Değerlendirilmesi Hakkında Yönetmelikte Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Esnaf ve Sanatkârların Ödeyecekleri Kayıt Ücreti ve Yıllık Aidat Hakkında Yönetmelikte Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Çevre ve Orman Bakanlığı Döner Sermayeli İşletmeler Yönetmeliği
RG 18 Mayıs 2009/27232
— Düzce Üniversitesi Arıcılık Araştırma, Geliştirme ve Uygulama Merkezi Yönetmeliği
— Ege Üniversitesi Öğretim Üyesi Yetiştirme Programı Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Erciyes Üniversitesi Çocuk İhmali ve İstismarını Engelleme
Uygulama ve Araştırma Merkezi Yönetmeliği
— Kastamonu Üniversitesi Yaz Dönemi Eğitim-Öğretim Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
RG 20 Mayıs 2009/27233
— Adnan Menderes Üniversitesi Şehir Sağlığını Geliştirme,
Araştırma ve Uygulama Merkezi Yönetmeliği
— Ankara Üniversitesi Astronomi ve Uzay Bilimleri Araştırma
ve Uygulama Merkezi Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsü Yabancı Diller Bölümü Hazırlık Sınıfı Yönetmeliği
— Karabük Üniversitesi Sürekli Eğitim, Uygulama ve Araştırma
Merkezi Yönetmeliği
474
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
yasalar, tüzükler, yönetmelikler
RG 21 Mayıs 2009/27234
— Ankara Üniversitesi Beyin Araştırmaları ve Uygulama Merkezi Yönetmeliği
— Süleyman Demirel Üniversitesi Arkeoloji Uygulama ve Araştırma Merkezi Yönetmeliği
RG 22 Mayıs 2009/27235
— Kuluçkahane ve Damızlık Kanatlı İşletmeleri Yönetmeliğinde
Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Süleyman Demirel Üniversitesi Göller Bölgesi Su Kaynakları
Araştırma ve Uygulama Merkezi Yönetmeliği
RG 23 Mayıs 2009/27236
— Karabük Üniversitesi Hazırlık Eğitimi Yönetmeliğinin Yürürlükten Kaldırılmasına Dair Yönetmelik
RG 24 Mayıs 2009/27237
— Millî Eğitim Bakanlığı İlköğretim Müfettişleri Başkanlıkları
Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— İnönü Üniversitesi Üstün Yetenekliler Eğitim Araştırma ve
Uygulama Merkezi Yönetmeliği
RG 25 Mayıs 2009/27238
— Seyir Yardımcıları Yönetmeliği
— Orman Genel Müdürlüğü Teknik Personelinin Atama ve Yer
Değiştirme Yönetmeliğinin Yürürlükten Kaldırılmasına Dair
Yönetmelik
— Atatürk Üniversitesi Yaz Okulu Yönetmeliğinde Değişiklik
Yapılmasına Dair Yönetmelik
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
475
yasalar, tüzükler, yönetmelikler
RG 26 Mayıs 2009/27239
2009/15018 Yurtdışında Sürekli Görevlendirilecek Personel Hakkında
Yönetmelikte Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Hacettepe Üniversitesi Adli Bilişim Araştırma ve Uygulama
Merkezi Yönetmeliği
— Hacettepe Üniversitesi Trafik ve Yol Güvenliği Eğitim, Araştırma ve Uygulama Merkezi Yönetmeliği
— Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi Teke Yöresi Halk Kültürü
Uygulama ve Araştırma Merkezi Yönetmeliğinde Değişiklik
Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Mersin Üniversitesi Deniz Kaplumbağaları Uygulama ve
Araştırma Merkezi Yönetmeliği
— Nevşehir Üniversitesi Sürekli Eğitim Uygulama ve Araştırma
Merkezi Yönetmeliği
RG 27 Mayıs 2009/27240
— Türk Mühendis ve Mimar Odaları Birliği İnşaat Mühendisleri
Odası Meslek İçi Eğitim Yönetmeliği
— Gazi Üniversitesi Gazi Bankacılık ve Sigortacılık Araştırma
Merkezi (GBSAM) Yönetmeliğinin Yürürlükten Kaldırılmasına Dair Yönetmelik
— Gazi Üniversitesi İletişim Araştırmaları ve Uygulama Merkezi Yönetmeliğinin Yürürlükten Kaldırılmasına Dair Yön.
RG 28 Mayıs 2009/27241
— Gümrük Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yön.
— Başarılı Sporculara Aylık Bağlanması ve Devlet Sporcusu Unvanı Verilmesi Hakkında Yönetmelik
— Elektronik Haberleşme Sektörüne İlişkin Yetkilendirme Yönetmeliği
— İşletmecilere Ait Ticari Sırların Korunması ile Kamuoyuna
Açıklanabilecek Bilgilerin Yayımlanmasına İlişkin Usul ve
Esaslar Hakkında Yönetmelik
476
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
yasalar, tüzükler, yönetmelikler
— İzmir Ekonomi Üniversitesi Öğrenci Kayıt-Kabul İşleri Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— İzmir Ekonomi Üniversitesi Meslek Yüksekokulu EğitimÖğretim Süresiyle Sınav ve Değerlendirme Esaslarına İlişkin
Yönetmelikte Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
RG 29 Mayıs 2009/27242
— İçişleri Bakanlığı Mahalli İdareler Kontrolörleri Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Gazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Lisansüstü EğitimÖğretim ve Sınav Yönetmeliği
RG 30 Mayıs 2009/27243
— Gümrük Müsteşarlığı Personeli Görevde Yükselme ve Unvan
Değişikliği Yönetmeliği
— Gümrük Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Millî Eğitim Bakanlığı Öğretmenlerinin Atama ve Yer Değiştirme Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Beşeri Tıbbi Ürünler Ambalaj ve Etiketleme Yönetmeliğinde
Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Su Ürünleri Yetiştiriciliği Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
RG 31 Mayıs 2009/27244
— Belediye ve Bağlı Kuruluşları ile Mahalli İdare Birlikleri Norm
Kadro İlke ve Standartlarına Dair Yönetmelikte Değişiklik Yapılmasına İlişkin Yönetmelik
— Milli Prodüktivite Merkezi Uzman Yardımcılığı ve Verimlilik Uzmanlığı Sınav Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına
Dair Yönetmelik
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
477
yasalar, tüzükler, yönetmelikler
— Milli Prodüktivite Merkezi Personel Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Milli Prodüktivite Merkezi Organlar Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— İstanbul Kültür Üniversitesi Önlisans ve Lisans EğitimÖğretim ve Sınav Yönetmeliği
— Pamukkale Üniversitesi Sağlık Araştırma ve Uygulama Merkezi Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Pamukkale Üniversitesi Ders Dışı Öğrenci Faaliyetlerinin Düzenlenmesi Hakkında Yönetmeliğin Yürürlükten Kaldırılmasına Dair Yönetmelik
RG 01 Haziran 2009/27245
— İstanbul Bilgi Üniversitesi Çift Anadal, Yan Dal ve Üstün Başarı Programları Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair
Yönetmelik
— İstanbul Bilgi Üniversitesi Kredili Sistem Lisans ve Önlisans
Öğretim ve Sınav Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına
Dair Yönetmelik
— İstanbul Bilgi Üniversitesi Lisansüstü Eğitim ve Öğretim Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— TOBB Ekonomi ve Teknoloji Üniversitesi Lisansüstü EğitimÖğretim ve Sınav Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına
Dair Yönetmelik
— Uşak Üniversitesi Lisansüstü Eğitim-Öğretim ve Sınav Yön.
RG 02 Haziran 2009/27246
— Akdeniz Üniversitesi Ön Lisans ve Lisans Eğitim-Öğretim ve
Sınav Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Dokuz Eylül Üniversitesi Batı Anadolu Seramiği Uygulama
ve Araştırma Merkezi Yönetmeliği
478
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
yasalar, tüzükler, yönetmelikler
RG 03 Haziran 2009/27247
— Sivil Hava Ulaşımına Açık Havaalanlarında Yer Alan Gayrisıhhi İşyerleri İçin İşyeri Açma ve Çalışma Ruhsatlarına İlişkin Yönetmelikte (SYH-33A) Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
RG 04 Haziran 2009/27248
— Tapu ve Kadastro Genel Müdürlüğü Personeli Yer Değiştirme Suretiyle Atanma Esaslarına Dair Yönetmelikte Değişiklik
Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Kamu İhale Kurumu İnsan Kaynakları Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Cumhuriyet Üniversitesi Uzaktan Eğitim Merkezi Yönetmeliği
— Çankaya Üniversitesi Yaz Öğretimi Yönetmeliği
— Mustafa Kemal Üniversitesi Tarımsal Araştırma ve Uygulama Merkezi Yönetmeliği
— Uludağ Üniversitesi Önlisans ve Lisans Yaz Öğretimi Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Yüzüncü Yıl Üniversitesi Sağlık Araştırma ve Uygulama Merkezi Yönetmeliği
RG 05 Haziran 2009/27249
2009/15012 Resmî Gazete’nin Sureti Neşir ve Muamelatının Tarzı
İcrasına Dair Yönetmelikte Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
RG 06 Haziran 2009/27250
— Türkiye Büyük Millet Meclisinde Basın ve Yayın Mensuplarının Çalışmaları Hakkında Yönetmelik
— Sınır Ticaret Merkezlerinden Yapılacak İhracat ve İthalata
İlişkin Yönetmeliğin Yürürlükten Kaldırılmasına Dair YönetTBB Dergisi, Sayı 83, 2009
479
yasalar, tüzükler, yönetmelikler
melik
— Kent Konseyi Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair
Yönetmelik
— Cumhuriyet Üniversitesi Önlisans ve Lisans Eğitim-Öğretim
ve Sınav Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yön.
— Süleyman Demirel Üniversitesi Sürekli Eğitim Araştırma ve
Uygulama Merkezi Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına
Dair Yönetmelik
RG 07 Haziran 2009/27251
— İçişleri Bakanlığı Sicil Amirleri Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— İçişleri Bakanlığı Disiplin Amirleri Yönetmeliğinde Değişiklik
Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Türk Mühendis ve Mimar Odaları Birliği Makina Mühendisleri Odası Serbest Müşavirlik Mühendislik Büroları Tescil
ve Mesleki Denetim Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına
Dair Yönetmelik
— Erciyes Üniversitesi Tıp Fakültesi Eğitim-Öğretim ve Sınav
Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Gaziantep Üniversitesi Lisansüstü Eğitim-Öğretim ve Sınav
Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
RG 08 Haziran 2009/27252
— Ankara Üniversitesi Ankara Çalışmaları Araştırma ve Uygulama Merkezi Yönetmeliği
— Gazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Lisansüstü EğitimÖğretim ve Sınav Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına
Dair Yönetmelik
— Ordu Üniversitesi Devlet Konservatuvarı Eğitim-Öğretim ve
Sınav Yönetmeliği
480
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
yasalar, tüzükler, yönetmelikler
RG 09 Haziran 2009/27253
— Bayındırlık ve İskan Bakanlığı Sicil Amirleri Yönetmeliğinde
Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Bayındırlık ve İskan Bakanlığı Disiplin Amirleri Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Hudut ve Sahiller Sağlık Genel Müdürlüğünce 6183 Sayılı
Amme Alacaklarının Tahsil Usulü Hakkında Kanuna Göre
Kullanılacak Yetkilere İlişkin Yönetmelik
— Gezi Tekneleri Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair
Yönetmelik
— Bitki Koruma Ürünlerinin Toptan ve Perakende Satılması ile
Depolanması Hakkında Yönetmelikte Değişiklik Yapılmasına
Dair Yönetmelik
— Bankalar ve Konsolide Denetime Tabi Kuruluşlarca Yapılabilecek Bağış ve Yardımlara İlişkin Yönetmelikte Değişiklik
Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Türkiye Barolar Birliği Baro Hakem Kurulu Yönetmeliğinin
Yürürlükten Kaldırılmasına Dair Yönetmelik*
— Türkiye Barolar Birliği Avukatlık Sınav Yönetmeliğinin Yürürlükten Kaldırılmasına Dair Yönetmelik*
— Çanakkale Onsekiz Mart Üniversitesi Kadın Araştırmaları ve
Uygulamaları Merkezi Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Gazi Üniversitesi Deprem Araştırma ve Uygulama Merkezi
Yönetmeliği
RG 10 Haziran 2009/27254
— Sahil Sağlık Denetleme Merkezleri Yönetmeliği
— İstanbul Arel Üniversitesi Çift Anadal ve Yandal Lisans
Eğitim-Öğretim Programları Yönetmeliği
*
Bkz Ekler.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
481
yasalar, tüzükler, yönetmelikler
— Kırıkkale Üniversitesi Uzaktan Eğitim Araştırma ve Uygulama Merkezi Yönetmeliği
RG 11 Haziran 2009/27255
— Gümrük Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yön.
— Karayolu Taşıma Yönetmeliği
— Başkent Üniversitesi Diş Hekimliği Fakültesi Eğitim-Öğretim
ve Sınav Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Ege Üniversitesi Aile Planlaması ve Kısırlık Araştırma ve Uygulama Merkezi Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair
Yönetmelik
— Süleyman Demirel Üniversitesi Önlisans ve Lisans EğitimÖğretim ve Sınav Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına
Dair Yönetmelik
RG 12 Haziran 2009/27256
— Başbakanlık Yüksek Denetleme Kurulu Denetçi Yardımcılığı
Giriş ve Yeterlik Sınavları ile Denetçiliğe Atama Yönetmeliği
— Bitki Koruma Ürünlerinin Reçeteli Satış Usul ve Esasları Hakkında Yönetmelik
— Rüzgar Enerjisine Dayalı Lisans Başvurularının Teknik Değerlendirilmesi Hakkında Yönetmelikte Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Enerji Uzman ve Uzman Yardımcılarının Sınav, Görev, Yetki,
Çalışma Usul ve Esasları Hakkında Yönetmelik
— İstanbul Üniversitesi Yabancı Dil Eğitim-Öğretim ve Sınav
Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
RG 13 Haziran 2009/27257
— Türkiye Bilimsel ve Teknolojik Araştırma Kurumu Bilim Kurulunun Çalışma Usul ve Esaslarına İlişkin Yönetmelik
482
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
yasalar, tüzükler, yönetmelikler
— Türkiye Barolar Birliği Avukatlık Ortaklığı Yönetmeliğinde
Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik*
RG 14 Haziran 2009/27258
— Anadolu Üniversitesi Lisansüstü Eğitim-Öğretim ve Sınav
Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
— Çukurova Üniversitesi Lisansüstü Eğitim ve Öğretim Yönetmeliğinde Değişiklik Yapılmasına Dair Yönetmelik
RG 15 Haziran 2009/27259
— Türkiye ve Orta Doğu Amme İdaresi Enstitüsü e-Devlet Merkezi Yönetmeliği
— Türkiye ve Orta Doğu Amme İdaresi Enstitüsü Yerel Yönetimler Merkezi Yönetmeliği
— Türkiye ve Orta Doğu Amme İdaresi Enstitüsü Dış İlişkiler
Merkezi Yönetmeliği
— Abant İzzet Baysal Üniversitesi Sağlık Araştırma ve Uygulama Merkezi Yönetmeliği
*
Bkz Ekler.
TBB Dergisi, Sayı 83, 2009
483
ekler
TÜRKİYE BAROLAR BİRLİĞİ DERGİSİ’nin
Ekler bölümü, elimizin altında bulunmasını istediğimiz,
ancak gözümüzün önünde bulunmasını istemediğimiz önemli bilgileri,
metinleri bünyesinde saklayacaktır. Dergi’nin okunmasını zorlaştıracak,
ancak kimilerinin ayrıntılarına önem verdiği uzun metinlere, yasalara, tüzük
ve yönetmeliklere burada yer verilecektir.
Biz bu bölüme kendi aramızda, eski evlerin vazgeçilmez temiz, düzenli, ancak göz önünde bulunmayan bölümünden esinlenerek “Kiler” diyoruz.
Büyük ihtiyaçlara cevap verecek bölümün geleceği de sizlerin
öneri ve dilekleriyle şekillenecektir.
KANUNLAR
TÜRK VATANDAŞLIĞI
KANUNU
Kanun No. 5901
Kabul Tarihi: 29/5/2009
BİRİNCİ BÖLÜM
Amaç, Kapsam, Tanımlar ve Vatandaşlık Hizmetlerinin Yürüt