BİR PİŞMANLIK, BİR ÜMİT Cemile KINACI

BİR PİŞMANLIK, BİR ÜMİT
Bir Pişmanlık, Bir Ümit, (2016), Beksultan Nurjekeulı, (Çev. Elmira Kaljanova), Ankara: Bengü Yayınları, s. 396,
ISBN: 978-605-9148-26-9.
Cemile KINACI*
Gazi Türkiyat, Bahar 2016/18: 2 3 9 - 2 4 2
Türkiye-Kazakistan arasında siyasî ilişkilerdeki gelişmeye bağlı olarak her geçen
gün iki ülke arasındaki kültürel ilişkiler de hızla gelişmekte. Kültürel ilişkiler
kapsamındaysa özellikle edebî ilişkilerin çok özel bir yeri var. İki halkın önemli
edebiyatçılarıyla ilgili karşılıklı olarak yapılan toplantılar ve karşılıklı eser basımı
edebî ilişkilerin gelişmesine büyük katkı sağlıyor. Özellikle son dönemde gerek Kazak
edebiyatının önemli eserlerinin Türkiye Türkçesine kazandırılması, gerekse Türk
edebiyatının belli başlı eserlerinin Kazak diline aktarılması ve iki halkın birbirinin
edebiyatından haberdar olması oldukça sevindirici.
Türkiye-Kazakistan kültürel ilişkilerinin önemli bir sacayağını edebî ilişkiler
oluşturuyor. Son birkaç ay içinde Kazak edebiyatının önemli edebî eserleri Türkiye
Türkçesine kazandırıldı. Ünlü Kazak yazarı Smagul Elübay’ın Kazakistan’daki 19281933 yılları arasında yaşanan açlık dönemini işleyen Arasat Meydanı adlı tarihî romanı,
Marhabat Baygut’un Sovyet devri- geçiş dönemi ve günümüzü ele alan hikâyelerden
oluşan Ses Rengi adlı hikâye antolojisi ve ünlü Kazak yazarı İlyas Esenberlin’in üç
ciltlik Göçebeler tarihî romanı bunlardan yalnızca birkaçı. Son olarak ise Kazak yazar
Beksultan Nurjekeulı’nın Bir Pişmanlık, Bir Ümit adlı hacimli romanı Türkiye
Türkçesine çevrilerek Türk okuyucu ile buluştu.
Kazak yazar Beksultan Nurjekeulı, Kazak edebiyatında “aşk aşığı”, “duyguların
ressamı”, “kadın doğasının cevahircisi”, “kadın sırrının bilgesi” olarak tanınan bir
yazardır. Yazarın bütün eserlerinde aşk konusunun işlendiği dikkat çeker. Yazar, “Bir
Pişmanlık, Bir Ümit” adlı hacimli romanında da bu geleneği bozmamış ve yine aşk
duygusunu terennüm etmiştir. Romanda yazar, insan hayatı içinde aşkın değişik
görünüşlerini ele almış ve okuyucuya Şegen’in hayatı etrafında çocukluk, ergenlik,
gençlik ve olgunluk evrelerinde aşkın farklı şekillerdeki yansımalarını göstermiştir.
Beksultan Nurjekeulı, bizzat kendi hayatından esinlenerek gerçekçi bir üslûpla aşk
duygusunu işlemiştir. Yazar Nurjekeulı, aşk duygusunun insanı pek çok konuda
Dr. Gazi Üniversitesi, Edebiyat Fakültesi, Çağdaş Türk Lehçeleri ve Edebiyatları Bölümü,
Ankara/TÜRKİYE. camiyla@gmail.com
*
240 | C e m i l e
Kı nacı / Gazi Tü rki yat, Bahar 2016/1 8: 239-242
sınadığını düşünür. Ona göre aşk, insanı olgunlaştıran bir duygudur ve yazar bu
düşüncesini okuyucuya aktarmak amacıyla bu romanını kaleme almıştır.
Romanın kahramanı yazar Şegen, bir yazarın kendi gerçeğini, kendi hayatını
yazması gerektiğini düşünür. Bir yazarın mutlak surette gerçeği kaleme alması
gerektiğine inanır. Onun roman kurgusu içindeki bu düşünceleri, Bir Pişmanlık, Bir
Ümit romanının gerçekçi yazarı Beksultan Nurjekeulı’nın da düşünceleridir aynı
zamanda. Gerçekçi yazar romanda şöyle diyor:
Üstelik başından geçenleri başkasının gibi göstermek başkasına atılan iftira gibidir.
Ondan dolayı kendine ait olanı, kendine ait olarak göstermek en iyisidir. Ayrıca
günümüzde okuyucular kitaptan moralini yükseltecek komiklik değil, hakikat arar.
Gerçeği söyleceksen üstü kapalı olarak birinin ağzından değil, kendi ağzından söylemek
en iyisidir. Ayrıca onu tekrar onarmaya, süslemeye de gerek yoktur. Çünkü onarılan
gerçek yalandan daha kötüdür. Bu durumda asıl araç kandırmak olur. Yaradılışından
güzel bir kadın makyaj yaparsa doğal güzelliğinden olup yapay güzele dönüşmez mi?
Makyajlı güzelleri gördüğünde ne kadar güzel olursa olsun kuşku ile: ‘Acaba makyajsız
yüzü nasıldır?’ diye merak edersin. İnsanoğlu ise öyle küçük de olsa şüphe uyandıran
şeylere hiçbir zaman büyük ilgi duymamıştır. Minicik şüphe kocaman duyguya engeldir.
O nedenle okuyucuda: ‘Acaba şu kısmı kendinden mi ekledi yoksa yaşadı mı?’ düşüncesi
uyandıracağıma her şeyi kendi ağzımdan, olduğu gibi aynen anlatırsam daha adaletli
davranmış olurum, öyle değil mi?”
Romanın “Çocukluk Duygu” adlı ilk başlığında Şegen adlı Kazak çocuğunun
yaşamına tanıklık ediyoruz. Şegen ve onun çocukluk aşkı Bübiş’in çocuk
masumiyetlerini görüyoruz. Yazar bu bölümde okuyucuya aşkı çocuk masumluğuyla
yansıtıyor.
Romanın ikinci başlığı “Bübiş”. Bu bölümde genç Şegen ve Bübiş’in gençlik
aşklarına şahitlik ediyoruz. Gençliğin tecrübesizliği ile birlikte, toplumun çeşitli
baskıları nedeniyle kavuşamayan gençlerin yaşadıkları aşkın görünüşü bu bölümde
ortaya konulmuş. Ayrıca Kazak kızının kendi rızasıyla evleneceği kişiye karar
verememesi, ailesinin uygun gördüğü kişiyle evlendirmek istemesi, kızların
çaresizliği ve bu nedenle pek çok gencin sevdiğine kavuşamaması da bu bölümde
ortaya konuyor. Kazak toplumsal hayatı içinde “kıza kırk yerden yasak koyma”nın
sonucunda Şegen ile Bübiş’in kavuşamadan ayrılık ve hüzün ile biten aşkı bu dramatik
bölümde dile getiriliyor.
Romanın son başlığı “Şaziya” adını taşıyor. Artık aşkın olgunlaştırdığı Şegen’in
hayat arkadaşı Şaziya ile evlenip, aile babası olduğu dönem romanın son bölümünde
işleniyor. Aşk duygusunun olgunlaştırdığı Şegen, kadına dair düşüncelerini bu
bölümde ortaya koyuyor. Başta babaannesi olmak üzere, annesi, halası, gençlik aşkı
Bübiş gibi farklı kadın görünüşleri üzerinden düşüncelere dalıyor. Kadın, toplumun,
geleneklerin dayattığını yaşamak zorunda mıdır? Onun da kendi tercihlerini yapma,
kendi hayatına yön verme, sevdiğinin, aşkının ardından gitme hakkı yok mudur?
Nurjekeulı, “Bir kadının kadın gibi davranması suç mudur? Onun da yaratılıştan
Değerl endi rme / Bi r Pi şmanl ı k, Bi r Ümi t
| 241
gelen özellikleri olamaz mı?” gibi sorular üzerinden toplumda kadının konumu
üzerine düşüncelerini ortaya koyuyor. Dolayısıyla başarılı yazar Beksultan
Nurjekeulı’nın eserine yansıyan kadın karakterler, yaşadıkları dönem itibarıyla
kaderin zorluklarına katlanarak yaşayan ve her şeye rağmen gerçek aşka âşık olan saf
gönüller olarak sunuluyor. Bu bakımdan, Türk okuru bu roman aracılığıyla her
şeyden önce Kazak kadınının tabiatı ile tanışacak. Nurjekeulı’nın kaleminden, bu
roman aracılığıyla Kazak kadınının tabiatı, hürriyeti, toplumdaki yeri, hatta hissiyatı
Türk okuruna ulaşacak.
Romanın arka planında Kazak toplumsal hayatının bütün yönleri de başarılı bir
şekilde gözler önüne seriliyor. Romanda, Kazak evinin içi, aile içi ilişkiler, akrabalık
ilişkileri, Kazak misafirperverliği, gelenekler gibi Kazak toplumsal hayatına dair
konular da gözlemlenebiliyor. Özellikle Kazak toplumsal hayatı içindeki geleneksel
insan ilişkileri romana yoğun bir şekilde yansıtılmış. Kaynana-kaynata-gelin, dedebabanne-torun ilişkisi üzerinden Kazak adabı muaşereti ortaya konulmuş. Romanda,
eski dönemlerde Anadolu’da da var olan, günümüzde ise köy hayatı içinde hâlâ
varlığını koruyan bir davranış kalıbına rastlıyoruz. Kaynata-kaynana yanında
yaşarken çocukların gerçek anne babalarına anne-baba dedirtilmediği, onlara abi, abla
diye hitabederken, dede ve babaanneye anne ve baba dedirtildiği Şegen’in ailesi
üzerinden görülüyor. Hatta Şegen’in askerdeki babası Satim, evine gönderdiği
mektuplarda anne ve babasından utandığı için ve onlara olan saygısından dolayı
kendi oğlu Şegen’den bahsederken de “kardeşim Şegen nasıl?” diye soruyor. Romana
yansıyan bu Kazak geleneği eski zamanlarda aynı şekilde Anadolu’da da
görülmekteydi, hâlâ da bazı bölgelerde bu geleneğe rastlamak da mümkün.
Dolayısıyla romanda kökü bir olan Türk ve Kazak halkının ortak gelenekleri de dikkat
çekiyor.
Şegen’in annesi Jamihan, geleneğe uygun olarak oğlu Şegen’i hiçbir zaman
sahiplenemiyor, ona analık yapamıyor. Oysa babaanne Batjan, ölene kadar Şegen için
gerçek bir anne olarak kabul ediliyor. Hatta Şegen’in öz annesi Şegen’i de alıp kaynana
ve kaynatasından ayrılıp yeniden evlenip hayatına yeni bir yön vermek istediğinde de
Şegen öz annesi ile gitmeyip, anne-baba bildiği dedesi ve babaannesi ile kalıyor.
Gerçek annesini hiçbir zaman anne olarak görmüyor, ancak yalnızca olgunlaştığı
dönemde annesini anlıyor ve ona hak veriyor.
Romanda Nurjekeulı, Şegen ve Bübiş aşkıyla ilgili olarak Kız Jibek, Kozı KörpeşBayan Suluv gibi destanlara da sık sık göndermelerde bulunuyor. Nurjekeulı’nın bu
yolla Kazak kültürünün önemli bir parçası olan destanlarla Kazak halkının kültürel
zenginliğini hatırlatarak halkın toplumsal belleğini desteklediğini görüyoruz.
Roman teknik bakımdan da farklı bir özelliğe sahip. Romanda kurgu içinde kurgu
tekniği söz konusu. Aslında roman kahramanı yazar Şegen’in kendi hikâyesini yazış
serüvenini de görüyoruz. “Bir Pişmanlık, Bir Ümit” yazar Nurjekeulı tarafından
kaleme alınırken, roman kahramanı yazar Şegen de romanın içinde iç içe geçmiş bir
242 | C e m i l e
Kı nacı / Gazi Tü rki yat, Bahar 2016/1 8: 239-242
kurguyla kendi romanını kaleme alıyor. Romanın ana kahramanı yazar Şegen’in kendi
romanını yazdığı esnada sık sık araya girerek iç monolog tarzında kendi duygu ve
düşüncelerini ortaya koyması da romanın teknik bakımdan kendine özgü yönlerinden
biri.
Beksultan Nurjekeulı’nın Bir Pişmanlık, Bir Ümit adlı romanının Türkiye
Türkçesinde yayımlanmasından dolayı öncelikle Beksultan Nurjekeulı’nı ve kitabı
çeviren Elmira Kaljanova’yı kutluyorum. Karşılıklı eser basımı ile Türkiye-Kazakistan
arasındaki edebî ilişkilerin bundan sonra da gelişerek devam etmesini içtenlikle
diliyorum.