Yazarlar gündemi yorumladı
advertisement
On5yirmi5.com Yazarlar gündemi yorumladı... Sabah’tan Engin Ardıç, Mehmet Barlas, Haşmet Babaoğlu, Sevilay Yükselir; Star’dan Fehmi Koru, Yalçın Akdoğan, Beril Dedeoğlu, Elif Çakır, Hakan Albayrak, Ahmet Taşgetiren; Yeni Şafak’tan Ali Bayramoğlu, Markar Esayan, Mustafa Kutlu bugün neler yazdı? Yayın Tarihi : 19 Mart 2014 Çarşamba (oluşturma : 10/21/2017) Sabah’tan Engin Ardıç, Mehmet Barlas, Haşmet Babaoğlu, Sevilay Yükselir; Star’dan Fehmi Koru, Yalçın Akdoğan, Beril Dedeoğlu, Elif Çakır, Hakan Albayrak, Ahmet Taşgetiren; Yeni Şafak’tan Abdülkadir Selvi, Hilal Kaplan, Ali Bayramoğlu, Markar Esayan, Mustafa Kutlu, Fatma Barbarosoğlu, bugün gündemle ilgili önemli konuları ele alıyor. İşte gündemden habersiz kalmamak için okunması gereken yazılar… Ali Bayramoğlu: Yalnızlaşma İlginçtir, başbakana yönelik kimi konuşma kayıtlarının tarihi 2011'e kadar uzanıyor. Diğer ifadeyle 2011 yılından bu yana belli bir dosyaya bağlı olmaksızın hedefte ve kayıt altında bir başbakan var. Nedeni malum çatışma... Yine malum bu çatışma iki büyük atağa sahne oldu. İlk baskın Şubat 2012'de geldi. İkincisi 17 Aralık 2013'te başladı ve hala devam ediyor. İkisi arasında 22 ay var. Biliyoruz ki, MİT krizi sonrası, bu 22 ay boyunca hükümet kendisine göre önlemler aldı. Bunlar arasında görevden almalar, emniyetteki kaydırmalar, muhtemelen istihbarat tahkimi bulunuyordu. Tüm bunlar 22 ay sonra ağır başka bir vurgunun gelmesini engelleyemedi. Bu süre içinde hükümetin, özellikle başbakanın dinlendiği, takip edildiği, açıklarının araştırıldığı ve tüm bunların sonuç almaya yönelik bir sistematik içinde yapıldığı tüm çıplaklığıyla ortada. Hükümet açısından bu, nasıl olabildi? İki ay kadar önce başbakana, benzer bir bu soru sorulduğunda 'seçimlerden önce bir girişim bekliyorduk ama bunu tahmin etmiyordum' tarzı bir yanıt vermişti. Bu durum ve bu yanıt ülkedeki siyasi durumun başka bir tarafına işaret ediyor. Bu taraf daha çok başbakanla ve onun ruh haliyle ilgilidir. MİT Müsteşarı'na yönelik sorgu celbinin başbakanda yarattığı etkiyi daha sonra Türkiye çeşitli biçimleriyle öğrendi. Bu hadisenin geçirdiği ameliyat sonrası, nekahat döneminde olmasına başbakan farklı bir anlam vermişti, daha doğrusu çok hassas ve kişisel karşılamıştı. Krtik anların, hükümete yönelik eleştirilerin artmasıyla, ülke ve parti içi karar süreçlerinin iyice merkezileşmesiyle ve tek kişiye bağlı hale gelmesiyle, siyasi hadiseleri, rekabeti, tartışmaları son yıllarda artan oranda kişisel olarak algılayan, bu çerçevede karşılayan başbakan için bu 'ilk vurgun' muhtemelen keskin oldu. Dikkatli izleyiciler, o tarihlerde başbakanın açıklamalarını 'ihanet', 'zafiyet', 'güvensizlik' gibi duyguların kuşattığını görmüşlerdir. Bu duyguların başbakanı tedbir almaya itmediği söylenebilir mi? Elbet hayır... Siyasetçi konumu, geçmişi, aidiyeti, onu zaman zaman bu meseleyi, bir tür cemaat-MİT itişmesi gibi görmeye itmiş olabilir, hatta çatışmanın merkezini aklında Hakan Fidan'a da kaydırmış olabilir. Ancak bunlar olsa olsa siyasi akılcılığın icap ettirdiği iniş çıkışlardır. Yazının devamını okumak için tıklayınız! Mustafa Kutlu: Fikir ve şiir Şamanların, kâhinlerin şair olduğunu söylerler. Bu nedir? Bu sözü etkili kullanmanın avantajıdır. Öyle konuş ki karşındakiler büyülensin. Bu anlayış kırpıla kırpıla günümüze kadar gelmiş, hayatın her yanına sızmıştır. Şiir gibi gol, şiir gibi kız, şiir gibi dans vb. Şarkta söze çok değer verildiğinden uzatılması, israf edilmesi, gevezeliğe dönüşmesi istenmez. Arzu edilen mısra-i bercestedir. Öyle bir laf et ki asırlarca dilden dile dolaşsın 'kelam-ı kibar' olsun. Şiirin elbette ki günlük dilden ve nesirden ayrı bir dili vardır. Hatta bu dil şairden şaire değişir, dilini bulan şair kişiliğini bulur. Şiir geçmişte sosyal fayda yanında aynı zamanda bir 'hüner' sayılıyordu. Nesir vazıh, şiir muğlaktır. Büyüsü, bilmecesi oradan geliyor. Adamın sözlerine karşı bir beyit söylersiniz, mâna pek açık olmasa da kıç üstü oturur. Malum 'Mâna Şairin Karnındadır' veya 'Aldanma ki şair sözü elbette yalandır'. Bu yalan sanatın aslında 'uydurma' bir şey olduğuna işaret eder. Ancak insanoğlu yalana da muhtaçtır. Adamı menfaat için översiniz, adam 'Söyle söyle, yalan olsa da hoşuma gidiyor' der. Bu nedir? Bu nefsin hayır ve şerri birlikte taşımasıdır. Şiirin ideolojiyi veya bir fikri taşıması –eğer o gerçek bir şiir ise– değerini düşürmez. Taşıyamazsa çuvallar, kötü şiir olur. Toplumu yönetenler, siyasiler, ulema, meşayih sözlerinin etkili ve inandırıcı olması için, ve bilhassa 'akılda kalması' için şairaneliğe başvurur. Fikriyatı şiirle hafızaya kazırlar. Dini metinler dahi bu sebeple ezberlenir. Ezberci eğitime karşı çıkanlar aldanıyor. Eğitimin esası ezberdir. Çarpım tablosunu ezberlemek şart olduğu gibi, formüller de ezber ister. Eski nesir şiirin gücünden yararlanmak için bir âhenge ihtiyaç duymuş, secili ifadelere başvurmuştur. Menakıbnameler, Nasihatnâmeler, Fetihnameler, Gazavatnameler, Şehnameler hatta lügatler dahi şiirle yazılmıştır. Burada şiirin en kaba tarifi işler: Vezinli ve kafiyeli söz. Bu vezin musiki ile birleşmiş, güfteler makam ve bestelere güç katmış, klasik ifade vücut bulmuştur. (Aruz'un ritmi gibi serbest şiirin de bir ritmi olmalı) Bir nevi hikâye sayılacak mesnevîleri, kasideleri, mersiyeleri saymıyorum. Meselenin en temelinde 'hikmet' vardır. Onun muhtevası biçime bürününce 'âhenk' doğar. Şarkın edebiyatı 'hikmet ve âhenge' dayanır. Bunun da temelinde 'ilahî kelam' vardır. İletişim açısından asırlarca kalabalığa hitap eden bu ifade, bizde Batılı fikirlerin halka izahı için uzun süre kullanıldı. Biz 'vatan', 'hürriyet' kavramlarını Namık Kemal'in şiirlerinden aldık. Şiir eskiden olduğu gibi fikri yüklenmişti. Tevfik Fikret aynı yolu takip etti. 'Vatanım rûy-i zemin, milletim nev-i beşer' derken şairliğini konuşturuyordu. Fikriyata pek meyletmeyen Cenap Şahabettin, bizde belki de modern mânada fikrin ağırlığından sıyrılıp 'Haşimin görüşü ile musikiye yaklaşan) ilk şairdir. 'Sarışınlık getirir gözlerin akşamlarıma' mısraı neredeyse II. Yeni'yi hatırlatır. Ama bu istisnalar dışında Ziya Gökalp Turancılık ve Türkçülüğü, Mehmet Emin Yurdakul Türkçülüğü, Mehmet Âkif İslamcılığı, Nazım Hikmet sosyalizmi şiire yükleyerek halka taşımak istemişlerdir. Ve bu çaba sonuç vermiştir. Çoğu insan sosyalizmi Nazım'ın şiirleri ile benimsedi. Hutbelerde hâlâ Âkif'in şiirleri okunur. İletişim-eğitim alanında Cumhuriyet dönemi de devrimleri halka maletmek için şiire başvurmuş, pek çok şair rejimi öven, lideri öven eserler kaleme almıştır. Karşı cephede yer alan Necip Fazıl ve Sezai Karakoç aynı yolun yolcusudur. Sosyalizme bağlanan şairler bu ideolojinin propagandasını yapmıştır. Son büyük şair İsmet Özel ise hem sosyalist iken, hem İslam'ı benimsediğinde aynı tutumu sürdürdü. II. Yeni şairlerine ayrı bir bahis açmam lazım ama yerim dar. Bu arkadaşlar II. Dünya Savaşı (Medenî denilen ülkeler nasıl böyle bir vahşeti oluşturdu?) sonunda hayatın anlamını kaybederek (resim dahil) absürde, saçmaya sarıldıklarında, esasen batılı sanatçıların bunalımını taklit ediyor (Biz savaşa girmedik ama), onların vicdan azabı ile dili dahi bozuyorlardı. Sezai Karakoç inancı ile bu vartayı atlattı. Ötekilerden Turgut Uyar işin farkına vardı ve 1963'de 'Şiir çıkmazda, çünkü insan çıkmazda' sözünü söyledi. Bu bizim değil batının çıkmazıdır. Yazının devamını okumak için tıklayınız! Fatma Barbarosoğlu: Kod adı Müslüman işi 'helal' pazarlama Akşamın geceye kavuşan ayazında bir baba... Dağları aşarak gelmiş. Sınırları geçerek. Ayakkabılarının altındaki delik, geçtiği yolların şiddetini imliyor. Kucağında bir bebek. Yanı başında dört beş yaşlarında bir oğlan çocuğu. Anneleri belki de ötelerin ötesine geçti çoktan. Bu genç baba yurdundan kilometrelerce uzakta bir müminin kalbini yurt bilebilmek için öylece bekliyor gecenin içinde. Merhamet ehli birinin nazarına denk gelebilmek için bekliyor. Boşuna bekliyor! Merhamet ehli olmasını beklediklerimiz Maldivlerde 'Holivuuuut' yıldızlarını özendirecek 'mahrem' bir tatil peşinde. Mahrem! Mahrem bildiğiniz ne varsa itina ile paketlenir 'helal etiketi' ile tüketime sunulur, lakin maalesef yanında cennet garantisi takdim edilemiyor şimdilik... Ama bekleyin, asrın dehası bu hizmeti de ayaklarınızın altına sermekte geç kalmayacaktır. Kiminize 'yedi hilal' kiminize 'bir hilal' ile cennetin kapılarını açmayı vaat edecektir. İşini, -aslında post modern deha için iş değil performans mı demeliydik- evet performansını 'hilal' üzerinden tescillettirmiş, dindarlara lüks aşısı yapıp enaniyet sonsuzluğu kazandırmış olan 'başarı öznesi'ni 28 Şubat günlerinden hatırlayacaksınız... Parayı veriyor düdüğü çalıyor daima. Gırtlağına güvenen zurnacı başı olarak, daima güçlünün yanında saf tutuyor. İstanbul'da AK Partili, Siirt'te BDP'li! Çıkaramadınız mı kimliğini! 'O bir dünya vatandaşı.' 'O bir tasarım avcısı.' O yapacağını yapıyor da... Biz niye bu kadar susuyoruz! Hz.Eyub'ün adını vıttırı vızık oteline isim olarak koymaya kalkıyor da biz niye susuyoruz! Yazının devamını okumak için tıklayınız! Markar Esayan: Vesayetin altın vuruşu Kemalist-totaliter eski rejim kendi ağırlığı ile yerine çökerken, kendini oluşturan tüm müesseseleri de beraberinde dibe çekiyor. Eski rejimin 12 yıllık reform sürecinde restorasyona gitmek üzere bütün kof hünerlerini sergilediği bir 'altın vuruş' şeklinde tecelli ediyor bu nihai kapışma. 'Altın vuruş' ise bir müptelanın kendisini zerk ettiği o son ölümcül doza deniyor. Bu halleriyle, siyasetin, partilerin, medyanın, iş dünyasının, akademinin ve tabii ki seçkin 'aydın' sınıfının son serencamına tanık oluyoruz. AK Parti'nin ikinci 10 yılın vizesini alması durumunda değişimin kurumsallaşacak olması, eski rejim aparatlarının son bir hamle yapmasına yol açtı. Erdoğan'a ya şimdi engel olunacaktı, ya da çok geç olacaktı. Çözüm Süreci yolu yarılamış ve ülke bu temel sorunda ilk defa bu kadar uzağa gidebilmiş durumda. Söz konusu başarı, hem topluma, hem de siyasete –AK Parti ve BDP'ye- önemli ölçüde moral üstünlük ve özgüven sağlıyor. Bu olurken, yıllardır söylediğimiz şey de ete kemiğe bürünüyor. Yeni Türkiye'nin öncüleri dindarlar ve Kürtler olacaklar. Böylelikle, 90 yıl önce yapılmış büyük bir hatanın düzeltilmesine tanık oluyoruz. Ülke kurulurken dışlanmış iki büyük gövde, inisiyatifi alarak ikinci kuruluşu gerçekleştirmeye çalışıyor. Erdoğan iyi bir siyasetçi olduğu için, bu keskin yol ayrımını onca tozun dumanın arasında gördü ve adını halkın içselleştirebileceği şekilde 'İstiklal Savaşı' koydu. Böyle yapmakla, toplumsal hafızada yer etmiş birçok anlamlı simgeyi güncelleştirmiş oldu. Öyle ki, yolsuzluk iddiaları ve Berkin Elvan'ın ölümüne gösterilen duyarsızlık bile geri planda kalabiliyor. Ne ilginçtir ki, KCK son açıklamasında da İstiklal Savaşı dönemi şartlarına geri dönüldüğüne vurgu yapıyor. Gerçekten de tarihi seçimler yaşayacağız. Bu seçimlerden sonra siyaset, medya, işdünyası, akademi, STK'lar ve tabii ki aydın müesseseleri aynı şekilde kalamayacak. CHP, vesayetin yedeğinde yenik çıktığı her mücadeleden sonra demokrasiye biraz daha teslim oluyor. TBMM'de başörtüsüne yüreğine taş basarak karşı çıkamayan, Çözüm Süreci'ni desteklediğini söylemek zorunda kalan bir CHP'ye, arka arkaya alınan bu mağlubiyetlerle ulaşıldı. 30 Mart'ta amaç hasıl olmazsa, CHP'de ciddi sarsıntılar kaçınılmaz. CHP gibi, Türkiye'nin –hepsi tırnak içinde- beyaz medyası, aydınları, akademisi, STK'ları ve iş çevreleri de çoğunluk 'sivil' değiller. Bunlar kendi alanlarında vesayet üreten hücreler gibi işlev görüyorlar. Konu otoriterlik, ataerkillik ise, çoğu köşe yazarı, akademisyen, STK'ları kendi dar dünyalarının arpalığına çeviren aktivistler, Erdoğan'ı ceplerinden birkaç kez çıkarırlar. Halk ise otoriter-seçkin vesayet aparatları yerine, ataerkil ama reformcu bir lideri tercih ediyor. Artık türevi ne olursa olsun, toplum mühendisliği ile halkı halka rağmen kurtarma dönemi sona eriyor. Kibirlerinden sıyrılıp Erdoğan'a biraz saygı gösterselerdi, 'Bana baba demeyin, biz sizin babanız, efendiniz olmaya değil, hizmetkârınız olmaya geldik' sözüne burun kıvırmayıp, bunun içinde bir devlet modeli barındırdığını anlar, önlemlerini alırlardı. Peki neden anlamadılar? İki ana nedeni var bunun. İlki, ontolojik hale gelen seçkinciliğin, halkla hiçbir ilişki kuramayacak denli damar sertliği yaratmış olması. İlişki çok önceleri kopmuş ve bu kopuşun hatıraları bile kalmamış. Üstelik, bu kopuşun getirisi, memleketin efendiliği olmuş. Dolayısıyla, halktan uzak olmak, bir ayrıcalık olarak algılanarak refleks haline gelmiş. İkincisi, ilkine bağlı olarak, bir değişimle yüzleşebilmenin ana şartının oluşmamış olması. Yani nihai yenilgi... Gülen hareketinin katılımıyla yaşanan doping bir yana, hala manipüle edilen yüzde 25'lik bir halk kesimi, ama bundan daha önemlisi, bir tür post postmodern darbe yapmanın gücüne hala sahipler, gördük. Medyaları, ekonomik güçleri ve buna münasip dış dünyanın belli bir bölümünden aldıkları destek var. O zaman, eğer imtiyazlarını kaybetmemek ihtimali varsa ve bu ihtimali gerçekleştirecek güce de sahip olunduğu varsayılıyorsa, neden mücadeleden vaz geçilsin, neden değişme ihtiyacı hissedilsin ki! O güç sürekli olarak alışılan şekilde kullanılacaktır. Yazının devamını okumak için tıklayınız! Beril Dedeoğlu: Küresel sistemi değiştiren referandumlar Referandumlar, bazı durumlarda en tehlikeli siyasi araç haline gelebilir. Eğer ülkeyi yönetecek kadro ya da kadrolar için referanduma başvurulmuyorsa, ülkenin statüsüne ilişkin referandum yapılıyor demektir. Ülkelerin statüleri hakkında yapılan referandumlar ise, ya bir yerden ayrılmak ya da bir yerle birleşmek için yapılır. İki durumu da istemeyenlerin fikirleri ise, bu tür bir seçimde sandık sonuçlarına yansımaz. Dolayısıyla sorulan soruya göre, yanıt ya evet olur ya da hayır. Oysa toplumsal süreçler, siyaset, ekonomi ve insan ilişkileri siyah-beyaz ikilisi içinde gelişmez. Tam tersine toplumsal ilişkiler gri alanlarda şekillendiği ölçüde az çatışmacı olur. Birleşik Krallık neden referanduma başvurup durmaz da Fransa her fırsatta referandum yapar diye bir düşünmek gerek. İsviçre kantonlarındaki kadar az insanın yaşadığı yerlerde çöp tenekelerinin kapaklarının ne renk olacağına dair bir karar için bile referanduma gidilebilir. Bazen de Fransa’da olduğu gibi, Avrupa Birliği’ni kuran antlaşmayı referanduma sunup kıl payı kabul edildikten sonra yıllarca neyin kabul edilmiş olduğu tartışılır durur. Birleşme referandumları Referandumların ne denli tehlikeli bir araç olabileceğine ilişkin en yakın örnek Kırım’da yapılan referandum. Halka iki soru yöneltildi; biri bağımsızlık ilanı diğeri Rusya’ya bağlanma kararı. Kırım’ın Ukrayna’ya bağlı kalması yolunda herhangi bir soru sorulmadı; gerçi sorulsaydı da muhtemelen sonuç değişmeyecekti. Ancak bu yöntem, Rus korkusunu hiçbir biçimde üzerinden atamamış Kırım Tatarlarını daha da tahrik eden bir yöntem oldu. Madem halkın çoğunluğu Rusya’nın parçası olarak yaşamak istiyor, başkalarına ne denebilir. Ancak Rusya yönünde tercih yapacak bir nüfus bölgeye yerleştirilmişse, Kırımlıların tercihini etkileyecek ‘yardımlar’ yapılmışsa ve konu da tamamen stratejik nedenlerle gündeme geldiyse, ortada gerçek bir toplumsal tercihten bahsetmek için az neden kalır. Ayrıca, sonuçları küresel gelişmeleri de etkiler. Rusya’nın Kırım’ı almasıyla Batı-Rusya ilişkileri daha da sertleşecek gibi. Uygulamada ne tür adımlar atılacağını öngörmek kolay değil. Ancak en somut sonuçlardan birisi Karadeniz’deki kıta sahanlığı konusunda Türkiye’nin bundan böyle Ukrayna ile değil Rusya ile muhatap olacak olması. Referandumla birleşme ihtimali, uzunca bir dönem KKTC için de tartışılmıştı. Kimbilir, belki bu furya ile yeniden gündeme getirenler olur. Yazının devamını okumak için tıklayınız! Mehmet Barlas: Kentin geleceğini saplantılara kurban etmeyelim İdeolojik saplantıları, kinleri, nefretleri bir kenara bırakın. Bu davranışlar ve tutumlar yarına dönük endişeleri olmayan tuzu kuruların lüksleri... Ama tuzu kuruların bu tür lüksleri gençlerin geleceğini karartabiliyor. Yerel seçimleri bir rejim referandumu haline dönüştürmeye çalışanların, "Tayyip Erdoğan olmasın da ne olursa olsun" diyenlerin, PKK'yı yeniden terör sahnesine davet edenlerin yarına dönük beklentilerini kestirebiliyoruz. Bu yarının tablosunda istikrara, gelişmeye pek yer yok... Onlar için yerel seçimlerde kimin en iyi hizmeti sunacağı, hangi adayın projelerinin gerçekçi olduğu, daha yaşanabilir kente nasıl ulaşılabileceği önemli değil ki... İzmir ve gelecek endişesi İzmir'de gençlerle konuştum. İstanbul'a göç etmek gibi genel bir eğilimin varlığını gözledim. "Bu kent bu yapısıyla gelecek vaat etmiyor" söyleminin seslendirildiğini duydum mesela... İzmir'deki işyeri sahipleri de, bir ayakları ile İstanbul'a uzanmak imkânı arıyorlardı. Arkasını Ege gibi inanılmaz zenginlikteki tarih ve doğa zenginliklerine sahip bir hinterlanda dayamış olan İzmir, kendisini yenileyememenin sıkıntılarını yaşamaktaydı. Eğer son dönemde çevre yolları yapılmış olmasa, bu kentte trafik de hiç açılmayacak şekilde tıkanmak üzereydi. 30 Mart'ı bir rejim referandumu olarak gören ve "Tayyip Erdoğan kazanmasın da ne olursa olsun" diyenlere, gerçekten bilinçli kentlilerin meydanı boş bırakmamaları gerekiyor. Her seçmenin "Hangi Başkan adayı bize hangi hizmetleri sunabilir" sorusuna cevap arayarak oylarını kullanmalarının zamanıdır artık. Topbaş ve Büyükerşen Parti değil vizyon ve icraat gücü seçilecek kişiyi belirlemelidir. İstanbul'da Kadir Topbaş'ın AK Partili veya Eskişehir'de Yılmaz Büyükerşen'in CHP'li olması neyi değiştirir ki? Bu iki isim de kentlerine yaptıkları hizmetler ve yaşamı kolaylaştırmak için attıkları adımlarla, partilerinin oy oranının üzerinde desteğe sahip değiller mi? Yapılan hizmetlerin ve dolayısıyla başarının en gerçek ölçümünü, bilinçli kentli seçmenlerin oylarından anlayabilmeliyiz. Yazının devamını okumak için tıklayınız! Engin Ardıç: Yutma vatandaş! Şöyle bir daha toparlayalım: Çanakkale muharebeleri, kurtuluş savaşımızın "bir parçası" değildir. Üstelik ikisinin arasında dört yıl vardır. Çanakkale ile İstiklal Harbi arasında hiçbir ilişki yoktur, ikisinde de Türk askerinin çarpışmış olmasından başka... Herşeyi birbirine katacaksak bu destana Viyana kuşatmasını da dahil edelim, orada da Türk askeri var! Çanakkale, "içinde Atatürk geçtiği" için resmi tarihçiler tarafından kendi bağlamından, yani Birinci Dünya Savaşı'ndan koparılmış ve kurtuluş savaşımıza alınıp getirilmiş, "monte" edilmiştir. Öyle algılanması sağlanmıştır. Buna karşılık, içinde Atatürk geçmediği için, dünya savaşında uğradığımız yenilgiler de (iki ayrı Süveyş Kanalı saldırısı), zaferler de (Mezopotamya cephesi, Kafkasya cephesi), yeni kuşaklara öğretilmemiştir... Çanakkale'de çarpışan, yalnızca Türk askeri değildir. Ordumuzda Türk de vardı, Kürt de, Arap da, Ermeni de, Yahudi de... Nasıl olmasın ki? Bu bir "imparatorluk" ordusuydu. Hepsi Osmanlı'ydı. Yani bunlar savaşa bize yardımcı olmak için "katılmış" değillerdi, zorunlu askerlik hizmetlerini yapıyorlardı. Üstelik Alman da vardı! Çanakkale'de bizimle birlikte çarpışan, bizimle birlikte ölen çeşitli rütbelerden 20 bin kadar Alman askerini kimse bilmemekte, hatırlamamaktadır! Silinmiştir, unutturulmuştur. Profesör Ayhan Aktar'ın dediği gibi, eğer kahraman Seyit Onbaşı'yı anıyorsanız, kahraman Teğmen Hans Wörmann'ı da anacaksınız. Genelkurmay başkanımız bile bir Alman subayıydı, General Bronsart Von Schellendorf! Necdet Özel paşanın koltuğunda bir Amerikan generali tasavvur edebilir misiniz? Yaaa... "Envercilik" yapan değerli milliyetçilerimiz bunu da bir düşünsünler. Benim gençliğimde "donumuza kadar herşeyi Amerika veriyor" diye bir laf vardı, işte o zamanlar da donumuza kadar herşeyi Almanya veriyordu... Savaşın sonunda yenildiğimiz için mütareke istemedik, Bulgaristan pes ettiği ve Almanya ile tren yolu bağlantımız kesildiği için, yani lojistik destek ortadan kalktığı için biz de teslim olduk! Başka bir safsata, "durup dururken düşmanlar Çanakkale'ye saldırdılar" safsatasıdır. Hayır! Savaşa biz kendi isteğimizle (daha doğrusu Enver'in isteğiyle) girdik, ilk saldırıyı da Sivastopol'a biz yaptık! Daha doğrusu, Osmanlı üniforması giydirilmiş Alman bahriyesi yaptı. 1914 yılının ekim ayında, Çanakkale'den beş ay önce! Eh, düşmanın buna "cevap vermesinden" daha doğal ne olabilirdi, bu cevabın yeri Çanakkale'den daha uygun neresi olabilirdi? Yazının devamını okumak için tıklayınız! Haşmet Babaoğlu: Bu akademisyenler falan hiç mi işe yaramıyor? 2013'ün son aylarından başlayıp bugüne doğru olup bitenleri zihninizden şöyle bir geçirin... Dershane gerginliği, Kılıçdaroğlu'nun pek manidar ABD gezisi... Sosyal medyada Gezi olayları öncesine benzeyen garip bir hareketliliğin başlaması... Derken, yolsuzluk operasyonlarının arkasına saklanan yargı darbesi girişimi... Bu iddiaların toplumda yarattığı gerginlikle 2014'e giriş... Gülen medyasıyla Doğan medyası ittifakının "hükümet düşüyor mu?" endişesini pompalayarak ekonomiyi olumsuz etkileme çabası... Kaset şantajıyla CHP'nin başına getirilen Kılıçdaroğlu'nun beklendiği gibi hiç vakit kaybetmeden "cemaat politikacı"sına dönüşüvermesi... Hatırlayın! Bütün bu "şok" gelişmeler yüzünden marttaki seçim atmosferinin çok farklı olacağını ve dengelerin mutlak olarak değişeceğini düşünenlerin sayısı hiç az değildi. Bu durum karşısında bazıları ürktü, bazıları ellerini ovuşturdu, bazılarımız da haklı olarak üzüldü. Oysa bakın... Her şey hızla 2011 genel seçimleri öncesine benzemeye başladı. Erdoğan'ı destekleyen kesimde aynı kararlılık; Beyaz Türkler'de aynı aymazlık, ret ve inkâr tutumu; kendine "sol" diyen ama solun sosyolojik zeminiyle ilgisini koparan kesimlerde aynı hayalcilik hâkim. *** Dün Ak Parti'nin 2011'deki gösterişli İzmir mitingi sonrası Ege basınında yazılanları çıkartıp baktım. CHP'liler yine "toplama kalabalık"tan söz etmişler. Aynı bugünkü gibi, bariyerlerle alanın daraltılıp kalabalığın fazla gösterildiğini iddia etmişler. CHP daha kalabalık bir miting yapınca rahatlamış, pek sevinmişler. Sonra ne olmuş? Seçim sonunda Ak Parti oylarını gerçekten artırdığı, İzmir'i kale sanan CHP'nin ensesine yapıştığı görülmüş. İstanbul da farklı değil. Hatta Büyükşehir seçimi açısından bakarsak, 2011'in çok gerisine düşme eğilimi gösteriyor CHP. Bir şu sıralarda sönmeye başlayan Sarıgül balonuna bakın, bir de kasım ve aralık başlarındaki havasını hatırlayın! Acaba aday olmaya ikna edilirken olayların bambaşka biçimde gelişeceğine mi inandırılmıştı? Yazının devamını okumak için tıklayınız! Sevilay Yükselir: Kendi adamlarını bile dinlemişler! Star Gazetesi dün manşetinden yine güzel bir iş çıkardı. Habere göre paralel çete terör faaliyeti kapsamında, aralarında valilerin, belediye başkanlarının, parti merkezleri ile polis ve yargıçların da bulunduğu 148 bin kişiyi dinlemiş. Şaşırmadık tabii. Hiç yadsımadık. Çünkü biliyoruz ki bu adamların işi gücü bu. Dinle, röntgenle, kaydet ve daha sonra gerek duyarsan elindekilerle şantaj yap! Adamlar o kadar profesyonel bir yol izlemiş ki bir dönem emniyet istihbaratının başındaki emniyetçiler bile farkına varamamış dinlendiğinin. Emin Aslan mesela ya da Sabri Uzun. Bilmiyorum inceleme fırsatı bulabildiniz mi son dinleme listesini ama çok ilginç bir durum var. Aslına bakarsanız ben de bu durumun farkına yine bu paralel çetenin mağdur ettiği isimlerden olan bir haber kaynağım uyardığında varabildim. Bazı isimleri ikamet ettiği şehirde dinlememiş bu namussuzlar. Mesela 'organize suç örgütü' kapsamında dinledikleri Iğdır'daki Emniyet Müdürü Ertan Çağlar'ı İstanbul'dan dinlemişler. Tıpkı Şırnak Emniyet Müdürlüğü'nde görevli Emniyet Amiri Ali Saraç'ta olduğu gibi. Emniyetçi kaynağım diyor ki; "Böyle bir yol izlemelerinin tek nedeni sızmaya tedbir almak. Örneğin emniyetçiler Emin Aslan ve Sabri Uzun Ankara'da ikamet ediyor ama adamlar bu kişilerin Ankara Emniyeti'ndeki güçlü bağlantıları dolayısıyla, dinlendiklerini haber alma olasılığına karşı İstanbul'dan dinliyorlar. Şırnak'ta görev yapan cabbar bir emniyetçinin Şırnak'ta dinlenmesi halinde bunu mesai arkadaşlarının haber verme ihtimaline karşı onu bile İstanbul'dan dinliyorlar." Tabii dün yayımlanan listedeki tek tuhaf durum bu değil. Yine kaynağım uyarınca farkına vardım ki bunlar kendi adamlarını da dinlemiş, pür dikkat. Mesela bir dönem Ankara Emniyeti'nde Özel Kalem İdari Büro Amiri olan Mehmet Akif Eker. Bu ismi ben yakından biliyorum zira kısa süre önce eski Ankara Emniyet Müdürü Orhan Özdemir ve Özel Kalem Müdürü Ömer Zeren'e kurulan kumpas için düzenlenen belgede onun da adı geçiyordu. Hatırlarsanız SABAH'ın manşetinden verilen haberde, Özdemir'in Ankara Emniyet Müdürü olduğu dönemde İstihbarat'tan sorumlu İl Emniyet Müdür Yardımcısı olan Muharrem Durmaz, Savcı Cemil Tuğtekin'e gönderdiği belgede kurulan kumpası aktarmıştı. Yazının devamını okumak için tıklayınız! Fehmi Koru: Demokrasi ‘kısır döngüsü’nün sebebini açıklıyorum Demokrasi dışı yönetimlere sahip ülkelerde hâlâ oluyor, ama onlar istisna; artık halkın yarıdan fazlasının oyunu alarak iktidara erişen pek az siyasi parti var. Avrupa ülkelerinde tek başına iktidarı mümkün kılacak matematiksel kolaylıklar sağlayan seçim sistemleri yaygınlaştığı halde, çok partili siyasi ortamlarda koalisyonlar artık daha yaygın... Ak Parti’nin son genel seçimde aldığı yüzde 50 civarında oyu başka demokratik ülkelerdeki hiçbir parti lideri rüyasında bile göremiyor. Her dört seçmenden üçünü sandık başına gitmeye, onların yarısını da kendisine oy vermeye ikna etmek gerçekten çok zor bugünün dünyasında... Siyasiler ve siyasi sistem hakkında insanların zihinlerini çelip pek çoğunu kuşkulara sevkedecek o kadar çeşitli haber ve yorum ortalığı kaplıyor ki, seçmen ne yapacağını bilemez hale geliyor. Sandık cazibesini kaybediyor, oylar bölünüyor... Çok partili sistemlere sahip hangi ülkeye baksanız, durum böyle... İki partili ABD’de durum farklı mı sanki? Seçmenlerin yarısı sandık başına gitme zahmetine katlanmıyor, oyların yarısından biraz fazlasını alabilen Beyaz Saray’a yerleşiyor... Kimsenin aklına, Obama’ya dönüp “350 milyonluk bir ülkede, 241 milyon seçmenden yalnızca 130 milyonun oyunu aldın, halkın üçte ikisi sana oy vermedi, ülkeyi yönetmeye hakkın yok, gününü göreceksin” tehdidini savurmak gelmiyor. Gelse, herhalde deli gömleği giydirirler... Bizde böylelerinin çıktığını biliyoruz; hakettiği muameleyi görmedikleri için de, akıllara seza görüşlerini köşelerinden açıklamayı sürdürüyorlar. Hem de daha olmuş bitmemiş bir seçimin öncesinde... ‘Pop sosyolog’un son yazısının bir bölümünü okuyalım: “Bütün hesabını yüzde 40 küsur oy almaya göre yapmış. / Sanıyor ki, o oyu alınca, her şey eskisi gibi olacak, her şey eski tas eski hamam kalacak. / Kalmayacak... / -Çünkü orada yüzde 40 küsur varsa, burada da yüzde 50 küsur olacak... / -O yüzde 50 küsur oy, artık onun çok sevdiği deyişle ‘başını uzatmış kurbanlık koyun’ olmayacak.” Akıllara seza yazı şu cümlelerle sonuçlanıyor: “-Çünkü o yüzde 50 küsur oy artık korku duvarını aştı ve tarihimizin gördüğü bu en büyük istibdat rejimine ‘Dur’ deme şuurunu ve cesaretini kazandı. / O yüzden artık eskisi kadar rahat uyuyamayacaksın kardeşim... / Kendini hazırla...” Ne demek istiyor Allah aşkına? Yazının devamını okumak için tıklayınız! Ahmet Taşgetiren: CHP’ye ne zaman söz verdiniz? Ekrem Dumanlı sayın Gülen’den “Seçimlerde kime oy verilmeli?”sorusunun cevabını ne zaman alacak ve yayınlayacak bilmiyorum. Belki de bugün yayınlanır. Ben cevap olarak “herhangi bir parti ismi vermeyeceği”ni sananlardandım. Bugüne kadarki cevaplarına baktığımda bu kanaate varıyordum. Ancak el altından, mesela İstanbul’da Sarıgül’e (CHP’ye) verilmesi gibi bir telkinin olduğunu da güvenilir kaynaklardan duyuyordum. Dün Zaman’ın Yorum sayfasında Doç. Dr. Ahmet Kuru imzasıyla bir yazı yayınlandı. Başlık şöyle: “AKP’ye oy vermek ya da vermemek.” Yazının ana kurgusu Ak Parti’ye neden oy vermemek, buna karşılık neden CHP veya MHP’ye oy vermek üzerine. Yazıyı okuduğunuzda aslında kararın çok önceden verildiğini, ancak önce Tayyip Erdoğan’a yönelik bir kötüleme kampanyası başlatma ihtiyacı duyulduğunu, şimdi, Başbakan’ın Camia nezdinde yeterince yıpratıldığını ve seçimler iyice yaklaştığı için kampanyanın Camia’nın zihnindeki “CHP tortuları”nı giderme safhasına gelmesi gerektiği düşüncesiyle “Oylar CHP’ye” temasının devreye sokulduğunu anlıyorsunuz. Tabii sormak gerekiyor: Oyların CHP’ye verilmesi kararı ne zaman alındı? Ve tabii ikinci soru: Hangi pazarlık karşılığında? Ahmet Kuru’nun yazısında Camia’nın zihnini yönlendirmek için, “CHP bu seçimlerde İstanbul, Ankara, Bursa, Hatay gibi şehirlerde merkez sağın da oy verebileceği adaylar gösterdi”ğini öne sürerek “Oyları arttığı takdirde CHP’nin merkeze yönelişi sürecektir. Bu yöneliş neticesinde CHP’nin eski dışlayıcı laiklik yerine dindarlar ile barışık pasif laikliği benimsemesi söz konusudur” ümidi oluşturuluyor. Şu cümleler, CHP’nin seçim strateji merkezinde yazılıp Zaman’daki bir yazarın eline tutuşturulmadıysa, Camia’nın nasıl bir zihni transformasyon geçirdiğinin tipik göstergesi sayılmalıdır: “CHP ile dindar seçmenin barışması daha geniş anlamda Türkiye’de dindar ve seküler kutuplaşmanın azalmasını sağlar ve toplumun bütünleşmesine katkıda bulunur. İleride yeni bir anayasa yaparak daha demokratik ve meritokraik (başarı eksenli) bir Türkiye’nin kurulması adına bu önemli bir adım olur. CHP’nin geçmişte yaptığı hatalara bakarak ona oy verilmez denmesi çok ikna edici değildir, zira seçmen geçmişe değil geleceğe yönelik tercih yapar. Dindarlık kriteri açısından bakılsa bile söz gelimi Melih Gökçek’in Mansur Yavaş’tan daha dindar olduğunu kim, nasıl ispat edebilir? Ayrıca İslamcılara geçmişte değişmeleri için tanınan şans bu seçimde de CHP’ye de tanınabilir.” Bu paragrafın son cümlesine özellikle dikkat edilmesi gerekiyor: “İslamcılara geçmişte değişmeleri için tanınan şans bu seçimde de CHP’ye de tanınabilir.” Bir süredir Camia’nın dilinde “İslamcılar” düşman bir kitle olarak sunuluyor. Önce “Siyasi islamcılar” idi düşman kategoride sayılanlar, sonra “siyasi” nitelemesi de kalktı ve doğrudan “İslamcılar” boy hedefi haline geldi. Bunları Zaman yazarı Ali Bulaç’ın nasıl karşıladığını sormak gerekir mi bilmiyorum, ama ben kendisini “İslamcılık” dışında tanımlamakta ısrar eden birisinin küresel odakların yaftalama operasyonuna maruz kalmış, sömürge mantığı ile enfekte olmuş tipik bir sömürge aydını olduğunu düşünürüm. Bir insanın kendisini “İslamcı” diye tanımlayıp tanımlamaması ayrı bir şey, ama birilerini “İslamcı” diye yaftalayıp, üstüne de çizgi çekmek, işte bu, emperyalist dünyanın şablonlarına mahkum olmak demektir. Yazının devamını okumak için tıklayınız! Yalçın Akdoğan: İtirafname Devlet içinde çöreklenen örgüt ve karıştığı kirli işler mevzu olunca paralel oluşumların nasıl bir pişkinlikle teberri politikası izlediğini biliyoruz. Hiçbir şeyden haberleri yokmuş, hiçbir şeyi bilmiyorlarmış gibi davranmaları amiyane tabirle ‘salağa yatma’ olarak algılanıyordu. Kendi yaptıklarını başkalarına atfedecek kadar pişkin olanların efsunlanmış ve farklı bir alemde yaşıyormuş gibi konuşmaları milletin aklıyla alay eden bir görüntü oluşturuyordu. Neyse ki, hiçbir şeyden haberi yokmuş rolleri çok uzun sürmedi. Paralel medyanın yapılanlara tümüyle sahip çıkması, ardından cemaat uzantılarının CHP’nin propaganda merkezi gibi faaliyet göstererek aynı savunma içine girmesi dolaylı bir kabul anlamını taşıyordu. “Bizimle ilişkisi yok” dedikleri her şeyi ve herkesi sahiplenmeleri, koskoca bir cemaati bu uğurda seferber etmeleri sözlü yalanlamayı anlamsızlaştırdı, fiili bir teyit anlamına geldi. En son yayınlanan röportaj da bu açıdan açık bir itirafname gibi oldu. Doğrusu bu röportajın derinlemesine tahlil edilecek bir tarafı yok. Cemaatin duruşu ve meselenin neresinde olduğu gayet net şekilde anlaşılıyor. Önce cemaatteki bireyleri başlattıkları kavganın parçası haline getirenler, şimdi de yayınlanan röportajla siyasi pozisyon üretiyorlar. Bilindiği gibi bu meselenin çıkış noktası, devlet içinde bunlarla ilişkili kişilerin bağlı oldukları kamu otoritesi yerine ‘imam’ tabir edilen kişilerin yönlendirmesiyle hareket etmeleri ve paralel ajandalar peşinde koşmalarıydı. Manevi bağlılığın giderek örgütsel bağlılığa dönüşmesi ve kontrol dışı bir hiyerarşik yapı oluşması farklı amaç ve gayelerle devlet gücünün kullanılması şeklinde açık bir hukuksuzluğa dönüşmüştü. Röportajda geçen şu ifadeler çok manidardır: “Eğer bu soruşturmaları yürütenler arasında hizmetleri takdir eden birileri var idiyse, ben de bu insanlara ‘Yolsuzluk iddialarını görmezden gelin’ mi demeliydim? Bilemiyorum, sanki bazılarının beklentisi bu gibi geliyor bana. Beklentileri bu muydu? Ahiretimi mahvedecek böyle bir şeyi nasıl söylerim? Başka türlü nasıl davranabilirim?” Bu ifadeler aslında yaşanan sorunu çok iyi özetliyor; kendilerine bağlı olan insanlara tam da bu işleri yapmalarını söylediklerini teyid ediyor. Mesele, muhtevanın ne olup olmadığı değildir, burada zikredilen yönlendirmedir. Herhangi bir kişinin devlet içindeki görevlilerin faaliyetlerini belirlemesi, yönlendirmesi, bunu yapmamayı kişisel bir sorumluluk olarak görmesi başlı başına bir sorundur.Devlet görevlilerinin ise uygulamada bakmaları gereken husus anayasa ve yasalardır, birilerinin tavsiyeleri veya vaazları değildir. Bir kamu görevlisinin suça seyirci kalmasından daha büyük suç, harici yönlendirme ve tavsiyelerle hareket etmesidir. Açıkça ‘ben başka türlüsünü nasıl söyleyebilirim’ derken vahim olan ne söylendiği, bunun manevi sorumluluğu değildir, devlet birimlerine onların eylemlerini yönlendirecek bir şeyler söylüyor olmaktır. *** Bir cemaat lideri devlet içindeki bağlılarını uyarmaktan ve nasihat vermekten önce kendi cemaatindeki fertleri uyarmalı ve onların karalama kampanyalarına, insanları itibarsızlaştırmaya yönelik yalan ve iftiralarına dur demelidir. Paralel yapının kanunsuz şekilde herkesi dinleyip, dosyalayıp, uydurma örgütlerle ilişkilendirmesi, bunu yasadışı şekilde medyaya servis edip itibarsızlaştırma kampanyasına çevirmesi büyük bir sorundur. Ama daha vahim olan bazı dershane ve yurtlarda, öğrenci evlerinde yürütülen karalama kampanyasıdır. Her türlü yalanın ve iftiranın mübah görüldüğü böyle bir durum karşısındakinden çok, kendisine zarar veren bir haldir. Buna sessiz kalanların millete maneviyat dersi vermesi hiç inandırıcı değildir. Yazının devamını okumak için tıklayınız! Elif Çakır: Fethullah Gülen’in istihbarat marifetli kerameti! Bence... Bence... Gazeteciler ve Yazarlar Vakfı tez vakitte hatta ‘çerçebuk’ olarak Çırağan Sarayı’nda ‘fakirlerinin’ de şanına yaraşacak şekilde bir ödül töreni organizasyonu yaparak, Ekrem Dumanlı kardeşlerinin muhteşem gazetecilik çabasını takdir etmeliler... Öyle ya... Sen git taa Pensilvanya’lara ve kimseciklere konuşmayan inzivadaki adamı ikna et ve konuştur... Pardon Hocaefendi’yi! Az bir şey mi? Ne diyor Ekrem Dumanlı? Eyy ahali! Fethullah Gülen’e mülakat talebi bizzat bizlerden gitti... Hocaefendi’nin kendisinden böylesi bir teklif gelmedi! Eğer bu bir başarı değilse başka hiçbir şey başarı değildir. Nokta. Dolayısıyla bir kez daha tekrarlıyorum... Eyy Gazeteciler ve Yazarlar Vakfı ve Başkanı Mustafa Yeşil! Ekrem Dumanlı’nın bu başarısını mutlak surette ödüllendirmelisiniz. Hatta ‘Hocaefendinize’ de mülakat verme lütfunda bulunduğu için bir teşekkür şilti veriniz! Nazlı Ilıcaklı, Cengiz Çandarlı, Ahmet Hakanlı, Ertuğrul Özköklü, Ergun Babahanlı, Koray Çalışkanlı bir gecenizin epeyce hoşgörü-uzlaşma-kaynaşma-anlaşma-ittifak içerisinde geçeceğinden eminim. Ben evimde oturur, çekirdeğimi, mısır patlağımı da alır, ödül töreninizi canlı olarak Halk TV’den yahut Ulusal Kanal’dan izlerim... Halk televizyonu ve Ulusal Kanal’a da bu hassas süreçte gösterdikleri rikkatli ittifak için de bir ödül verseniz mi acaba? Neyse o sizin bileceğiniz bir husus. Pardon ‘fakirin’ bileceği bir husus! *** Ben mülakattan dolayı Ekrem Dumanlı’ya müteşekkir olduğumu söylemek isterim. Oldukça istifade ettim bu mülakattan... Gülen, kamuoyunda çok tartışılan konularla ilgili olarak konuşmuş; iki tane ceketi varmış. Kendisine yöneltilen ‘iftira ve hakaretlerle’ ilgili olarak herkesin merak ettiği soruları içtenlikle yanıtlamış; ceketinin cebinde cevşen taşıyormuş. Uzun süren sessizliğine son vermiş; iki metrekarelik odada yaşayan bir fakirmiş! Mazlummuş, masummuş, üzgünmüş... vs... vs... 28 Şubat’ta daha büyük antidemokratik hadiselerin zuhur etmemesi için çırpınmışmış... Ekrem Dumanlı sorarmış gibi yapmış Hocaefendisi de söylermiş gibi yapmış! Mazluma yatmış, masumu oynamış, dini söylemlerin arkasına sığınmış her zaman ki gibi... Ancak... Artık kimse yemiyor o söylemleri... Mevzu artık Pensilvanya ise ‘beyan esas değildir’ diye haykırıyor meydanlar... Eyy Pensilvanya sana söylüyorum... Ne anlatırsan anlat, nasıl ağlarsan ağla, ne söylersen söyle mızrap çuvala sığmıyor... Karşımızda bir Fethullah Gülen var ki: - 1966’lı yıllarda MİT’le tanışma iddiaları gündemde olan; cemaati ve Kemalist ulus-devlet paradigması arasında var olan akrabalık bağı deşilen, - Bir taraftan örgütünü dini söylemlerin üzerinde yükseltirken diğer yanda İslami mahalle ile kurduğu eğreti ilişki biçimi tartışılmaya başlayan, - Taa 1990’lı yıllarda bile Genelkurmay’ın has dairesi içinde yapılan en gizli görüşmelerin Cumhurbaşkanından önce kendi masasına gelen, - 28 Şubat döneminde bırak mağdur olmayı; bilakis 28 Şubatçıların yanında saf tutan, post-modern darbenin mağduru rahmetli Erbakan Hoca’ya beddua eden, Erbakan Hoca’nın aleyhine propaganda yapan, genç kızlara başlarınızı açın fetvası veren, - Hazreti Peygamber Efendimizi kirli işlerine alet etmekten korkmayan, toplumun dini duygularına hasar veren, - Dinlemelere doymayan; şakirtleri dahil olmak üzere herkesi dinleten, bakınız Latif Erdoğan’ın anlatımları, - Velhasıl 7’sinde neyse 70’inde o denen cinsinden, bizzat arkadaşlarının anlatımıyla gençliğinde gidip medrese hocasını attığı iftiralarla ispiyonlayan, yaşlılığında ülkesini satan bir adam profili çıkıyor karşımıza. Darbecilerin yanında saf tuta tuta darbenin en kirlisini yapma girişiminde bulunan ‘din alimi’ görünümlü bir darbeci profili duruyor karşımızda... Yazının devamını okumak için tıklayınız! Hakan Albayrak: Ne zaman sustu ki! 1991’de İzmir’de verdiği bir vaazda İsrail’e ilk selamını çaktı. Amerikalılar Bağdat’ı bombalayarak Iraklı çocukları paramparça ederken o kalktı Saddam Hüseyn’in Telaviv’e fırlattığı füzelerin vurmadığı İsrailli çocuklar için nasıl da üzülüp ağladığını anlattı. Ölen Iraklı çocuklar için dökecek bir tek damla gözyaşı yoktu, ama ölmeyen İsrailli çocuklar için hüngür hüngür ağlayabiliyordu... 1995’te verdiği bir mülakatta İslamcı Refah Partisi’ni zinhar desteklemediğini mümkün olan en çarpıcı şekilde ifade etmek için ‘Cebrail aleyhisselam gelip parti kursa desteklemem’ dedi. ‘Beyaz Türkler’in gözüne girmek uğruna mukaddesatın sınırlarını zorlamakta ve hatta aşmakta beis görmedi... 28 Şubat sürecinde din düşmanı darbecilere destek ve darbe mağduru dindarlara köstek mahiyetinde konuşmalar yapmak için hiçbir fırsatı kaçırmadı; ‘o adam’ diye andığı Başbakan Necmeddin Erbakan’a ‘Beceremedin. Bırak git!’ diye seslendi, cuntacıların kontrolündeki Milli Güvenlik Kurulu’na ‘İçtihad Makamı’ diye iltifat etti, üniversitelere başörtüleriyle girebilmek için soylu bir mücadele veren kız öğrencilerini ‘Başörtüsü furuattır’ açıklamasıyla bu mücadeleden vazgeçirmeye çalıştı... Merve Kavakçı meclise başörtüsüyle girdiğinde kürsüye çıkıp “Bu hanıma haddini bildirin” diyen tesettür düşmanı Ecevit’in ardından ‘Allah bana ahirette şefaat yetkisi verse evvela Ecevit için kullanırım’ diye konuştu... Mazlum Gazze halkıyla dayanışma için yola çıkan Mavi Marmara’nın uluslararası sularda İsrail saldırısına uğraması ve dokuz kardeşimizin şehit olması üzerine ‘Otoriteden izin alınmalıydı’ diyerek bütün dünya kamuoyunun kınadığı İsrail’e arka çıktı; İsrail’i Gazze’de ve hatta uluslararası sularda muteber bir otorite olarak gördüğünü ifade ederek bu kanlı işgal rejimine yalakalığın dibini buldu... Dershane tartışmaları sırasında, cemaatini, ‘Firavun aleyhinizdeyse, Karun aleyhinizdeyse isabetli bir yoldasınız’ diyerek Başbakan Erdoğan’a karşı kışkırttı. Erdoğan’a Firavun ve Karun yaftalarını yapıştırmaya kalkarak üslupsuzluk, ölçüsüzlük, hadsizlik destanı yazdı ve tartışmayı zıvanadan çıkardı... 17 Aralık Süreci’nde kamera karşısına geçip hükümet erkanına akıl almaz beddualar etti, ‘Uzun Adam’a demediğini bırakmadı, İngiliz yayın kuruluşu BBC’ye çıkıp ülkesini şikayet etti... Hal bu iken, Zaman gazetesinin, Fethullah Gülen’le yapılan bir mülakatı ‘Herkes konuştu, o sustu. Şimdi o konuşacak!’ anonsuyla duyurması neyin nesiydi Allah aşkına? Fethullah Gülen ne zaman sustu ki? Susmayı biliyor mu ki? İfsat edici konuşmalarla her devre damgasını vurmayı misyon edinen bir adamdan bahsediyoruz burada! Yazının devamını okumak için tıklayınız! Abdülkadir Selvi: Gülen'e Afrika'da bir ülke mi aranıyor? Urfa: 23 Mart 1960 Hakim: Özdemir Türker Katip: İbrahim Dedeşah Tereke hakimliğinin müteveffa Said Nursi'nin odasında tespit ettiği eşyaların listesi Cızlavet marka bir çift lastik Bir sepet içinde Dört adet sefer tası içi Bir adet çinko tencere küçük Bir tane küçük çaydanlık Bir ayaklı bardak, İki tane ayaksız bardak Bir adet eski çarşaf Bir eski Frenk gömleği Bir tane eski iç gömlek Sarık üzerine sarılacak bez Üç tane mendil, bir havlu Bir de pamuklu hırka, bir eski gömlek Bir eski çarşaf ve mendil, bir eski bohça Bir adet havlu Bir adet kırık gözlük Bir adet dua kitabı Eski yazı takvim İki adet kalem Urfa'da, bir otel odasında hayata gözlerini yuman Bediüzzaman Said Nursi'den geriye dünya malı namına bunlar kalmıştı. Hakim, terekesini belirleyip tespitlerini tamamlayınca, 'Başkaca tespit edilecek eşyası kalmadı' deyip zaptı mühürlemişti. Belki dünyanın en fakir insanlardan biriydi Said Nursi, 'Gözümde ne cennet sevdası ne cehennem korkusu var' diyecek kadar kendini iman ve Kur'an hizmetine adamıştı. Geriye dünya malı namına belki bir tarafı yamalı bir cüppe bıraktı ama o maneviyat adına milyonları bulan talebeleri ve çağımızın en güçlü Kur'an tefsiri olan Risale-i Nur Külliyatı'nı bırakmıştı. Isparta'daki, 'Bediüzzaman Evi'ni gezerken eski bir cüppe görmüştüm. Beni çok etkilemişti o cüppe. İşte demiştim, Risale-i nurların tüm dünyaya yayılmasının sırrı bu cüppede. Dostoyevski'nin, 'Hepimiz Gogol'un paltosundan çıktık' demesi gibiydi. Tüm hizmetler o cüppedeki dünya malına beş kuruş kıymet vermeyen sadelikten ve hiçbir kimsenin karşısında eğilmeyen imanlı başının altından çıkmıştı. Anadolu erenleri vardır bizim gönül dünyamızı aydınlatan. Sırtlarında eski bir hırka, ayaklarında eski bir pabuç olmasına rağmen koştururlar, bir yere İmam Hatip Lisesi yaptırmak, Kur'an kursu açtırmak, Risale-i Nur dershaneleri inşa etmek için. Fethullah Hoca'nın röportajlarını okurken beni en çok onun ceketi ilgilendirdi. Türkiye'den ayrılırken okuduğu Cevşen'in hala cebinde durduğu o ceket. Dostoyevski gibi bir an durup, 'Bu hizmetler bu ceketten çıktı' demek geldi içimden. Belki 17 Aralık darbe girişiminden önce yazsaydım bu satırları, kurardım bu tür bir cümle. Çünkü bizler gönül insanlarıyız. Allah rızası için Afrika'nın ücra bir köşesinde hizmet eden insanlara şükran borcu hissederiz gönül dünyamızda. Bugün 140 ülkeye ulaşan hizmetlerin temelinde rızayı ilahiyi kazanma gayreti ve ihlas sırrının bulunduğuna inanıyorum. Ama bugün bu hizmetler bu ceketin altından çıktı demek gelmiyor içimden. Vicdanım bu fitneler bu ceketin altında çıktı demeye de izin vermiyor. Ama artık bu fişlemelerin, şantaj kasetlerinin, tutuklamaların, operasyonların, böceklerin, CIA ile kol kola yapılan operasyonların bu ceketin altından çıktığını düşünüyorum. Tüm mal varlığı bir sepetin içine sığan Bediüzzaman Said Nursi'den sonra Fethullah Gülen'in ceketine de bakmak istedim. Bir cebinde banka vardı o ceketin. Diğer cebinde bölgesel ve ulusal televizyon kanalları ile birkaç gazeteden oluşan medyasını buldum. İç ceplerinde TUSKON'u, Türkiye'ye yayılmış federasyonları ve Afrika'dan Avrupa'ya uzanan ihracatçı-ithalatçı firmaları buldum. Pensilvanya'daki malikaneyi, Ankara'daki Beyaz Saray'ı hatırlatmak istemedim. Hatta üniversiteleri, okulları, dershaneleri bir kenara bıraktım. Ama ceketin kollarının biri istihbarat örgütlerine, diğeri yargıya uzanıyordu. Ne cemaatin bankası, ne medyası ne de okulları rahatsız etti beni. İman ve Kur'an hizmeti için yola çıkanların geldiği noktaya üzüldüm. İman davası uğruna mücadele vermek yerine istihbarat savaşlarına soyunmalarına üzüldüm. Erdoğan'a karşı darbe tezgahlamalarından dolayı dehşete düştüm. Rahatsız oldum. Yazının devamını okumak için tıklayınız! Hilal Kaplan: Diyarbekir'deki OHAL mahkemesi mi? Aralık 2011'de yayınlanan 'Yol ayrımımız ideolojik değildir 'ağbi'ler' başlıklı yazıda, Gülen medyasının KCK davasındaki 'Ya bizdensiniz, ya KCK'cı' tutumunu eleştirmiştim. Ayrıca aynı eleştirileri Mustafa Karaalioğlu'ndan Yıldız Ramazanoğlu'na dek pek çok 'muhafazakâr' yazarın da yaptığına değinerek, Gülencilerle aramızdaki farkın ideolojik değil, ilkesel olduğunu hatırlatmıştım. O yazı şöyle bitiyordu: 'Önümüzdeki süreçte, eğer PKK'ya silah bıraktıracak bir çözüm yoluna girilirse KCK tutuklamaları da tekrar 'gözden geçirilecek'tir muhakkak. Yani günümüzde var olan 'ya bizdensin ya onlardan' soğuk savaş taktiğini de aşacağız inşallah. İşte o zaman 'terörle mücadele zaafa uğramasın' diyerek adaletin hassas terazisini zaafa uğratanlar, hedef gösteren ve yargısız infazda bulunan manşetler atanlar, avukat İrfan Dündar olayında olduğu gibi 'gönüllü dezenformasyon' yapıp Hürriyet gazetesiyle aynı paralele düşen 'muhafazakâr-demokrat'lar ne diyecek, onu merak ediyorum.' Ne dediklerini maalesef bugün de görüyoruz. Yargılamalardaki haksızlıklar, varlığı sorgulanamayan gizli tanıklarla karartılan hayatlar, sanki herkes Silikon Vadisi ayarında yaşıyormuş gibi her yerden fışkıran 'dijital deliller' bugün daha yüksek sesle sorgulanıyor. Evet, geç oldu, güç de oldu ama nihayet sorgulanıyor. Bu sorgulamanın en derinlemesine yapılması gereken dava ise şüphesiz KCK yargılamaları. Bir dava düşünün ki, ezici çoğunluğunu hiçbir şekilde somut bir şiddet olayıyla ilişkilendiremese de 10.000'e yakın kişiyi terör örgütü kapsamında değerlendiriyor. Bir dava düşünün ki, siyasî bir partiden seçilmiş belediye başkanlarını, yardımcılarını, hatta onların da yerine gelen temsilcileri terör örgütü üyesi diye içeri tıkıyor. Siyaset ile dağ arasında, silah ile söz arasındaki bütün farkları sıfırlıyor. Bir dava düşünün ki herhangi bir şekilde yolu BDP'den geçmiş, üye olmuş, yönetimdeki birileriyle arkadaşlık etmiş, beraber fotoğraf çektirmiş, telefonda görüşmüş insanları değil kuvvetli suç şüphesi, suç şüphesi bile kanıtlanamazken terör örgütü mensubu diye suçluyor. KCK davalarının büyük kısmı bu türden hukuk dışılıklarla dolu. Ne var ki binlerce kişi mağdur edilmiş olsa da, bugün ne kadar mahir olduklarını herkesin gördüğü algı operasyoncuları toplumdaki PKK nefretinin üzerinden sörf yaparak bu davaları genişletmeyi ve bugüne kadar getirmeyi, Kürt meselesini ve PKK sorununu siyasi yollarla çözme girişimlerini paralize etmeyi başardı. Dün de bunun farklı bir örneğini daha yaşadık. Diyarbekir'de görülen KCK davası hâkimleri, beş yıllık tutukluluk süresi dolan sanıkları tehliye etmeyi reddetti. Gerekçesi ise evlere şenlik: 'PKK/KCK terör örgütünün hala faaliyetini devam ettirmesi ve bu faaliyetler kapsamında, suç işlediği iddia edilen sanıkların delilleri yok etme, gizleme, değiştirme, tanıklar üzerinde baskı kurma, sanıkların kaçma, saklanma ve terör örgütünün kadrosuna katılma şüphesinin varlığının bulunması, sanıkların tutuklulukta geçirdikleri sürenin makul ve ölçülü olması...' İnanılmaz, değil mi? Eline hiç silah almamış insanları beş yıldır haklarında hiçbir hüküm vermeden hapiste tutuyorsunuz ve hapisten çıkarlarsa, tam da bu gibi yargı karar vericilere rağmen barış inşa edilmeye çalışılırken silahlanıp dağa çıkacaklarını varsayıyorsunuz. Bu absürd varsayım üzerinden de hapiste tutmaya devam ediyorsunuz. Nasılmış pek demokrat ağbiler, ablalar; hâlâ bağımsız ve tarafsız yargı mı, hâlâ yargıya müdahaleye hayır mı, hâlâ 'egemenlik yargının' mı? Ayrıca Ergenekon'dan hüküm giymişlerin, hükümet talimatıyla serbest bırakıldığı tezviratını yayanlardan da açıklama isteriz. Başbakan Yardımcısı ve hükümet sözcüsü sıfatıyla Bülent Arınç hakkı savundu ve şöyle dedi: Yazının devamını okumak için tıklayınız! Emin Pazarcı: Otel banyolarında dikiz Mehmet Akif ne kadar da güzel söylemiş: Toplu vurdukça yürekler, onu top sindiremez. Girmeden tefrika bir millete, düşman giremez! Bunlar, her dönemde kulaklara küpe olması gereken müthiş sözler. 99. yılını kutladığımız Çanakkale Zaferi'ni işte biz böyle gerçekleştirdik. Türkü ve Kürdü bir olduk. Alevisi Sünnisi omuz omuza verdik. Dünyanın en büyük emperyalist güçlerine karşı kutlu bir destan yazdık. Dünyanın en güçlü donanmalarını Çanakkale'ye yığdılar. Avustralya'dan bile asker getirdiler. Olmadı, başaramadılar; Çanakkale'yi geçemediler. Çünkü, yürekler toplu atıyordu. İçimizde, birliğimizi bozmaya çalışan ve bizi arkadan hançerleyen yoktu. Ermeni vatandaşlarımız bile cephedeydi. Çoğu sahra hastanelerinde görev yaparken, düşman uçakları tarafından vuruldular. Türk, Kürt, Ermeni, kucak kucağa toprağa verildiler. Emperyalistler, bundan 99 yıl önce başaramadılar. Hevesleri kursaklarında kaldı. Çekilip gittiler... Buna karşılık emperyal düşünceler yok olmadı. Hatta dün gibi taptaze olduğu bile söylenebilir. Sadece mücadele şekil değiştirdi. Artık donanmalarla gelmiyorlar. Farklı silahlar ürettiler; değişik metotlar geliştirdiler. Toplu vuran yürekleri, içeriden sindirmek istiyorlar. Türkiye, istikrar dönemlerinde hep ciddi ve büyük adımlar attı... Her seferinde karşımıza bir engel çıkardılar. Sürekli olarak istikrarı baltalamak için metotlar geliştirdiler. Bu ülkede sağ-sol kavgaları yaşadık. "Sen Alevisin", "Sen Sünnisin" diyerek milleti birbirine kırdırmaya çalıştılar. Laik-Anti laik çekişmeleri hep körüklendi. İçeride yasadışı taşeron örgütlerle uğraştık, dışarıda ASALA gibi dış destekli cinayet şebekeleriyle boğuştuk. En son da PKK'yı başımıza bela ettiler. Türkiye'de darbeler yaşadık. Milli irade silahla esir alındığında, merkezlerine "Bizim çocuklar başardı" mesajları gönderdiler. Hep bu ülke ile oynadılar. Ne zaman belimizi doğrulttuysak, kırmak ve engellemek için uğraştılar. Bizim hem gücümüzü yok etmeye, hem de kendi çıkarları doğrultusunda dönüştürmeye çalıştılar. Bugün de benzer bir durumla karşı karşıyayız... Şimdi sıkı durun. Geçtiğimiz günlerde bir Bakanımız öyle şeyler anlattı ki, dehşete düşmemek mümkün değil. Biliyorsunuz, siyasi partiler zaman zaman kamplar düzenlerler. Hem aileleri ile bir araya gelip kaynaşırlar. Hem de eşleri ve çocukları dinlenirken, kendi iç meselelerini konuşup politikalar belirlerler. İşte o toplantıların bazılarına yönelik çok ciddi kuşkular var. Söz konusu Bakan "Başbakan, çeşitli konuşmalarında üstü kapalı geçiyor, ama" dedi: - Odalarımıza, hatta banyolara kadar dinleme cihazları ve kameralar yerleştirildiğine dair duyumlar alıyoruz. Biliyorsunuz, geçtiğimiz günlerde bir emekli oramiralimiz de "14 yaşındaki kızımın odasına bile kamera yerleştirmişler" demişti. Olayın ahlaksızlık boyutunu bir tarafa bırakıyorum. Bunları, son günlerdeki "casusluk" iddiaları ile birleştirip, bir noktaya dikkati çekmek istiyorum: Oralardan elde edilen görüntüler ve ses kayıtları nerelere kadar gitti? Kimin ya da kimlerin elinde? Nasıl kullanıldı, kullanılıyor veya kullanılacak? Yazının devamını okumak için tıklayınız! Osman Can: Yerel olmayan yerel seçim 17 Aralık'ın yol açtığı kırılmalardan biri yerel seçimin genel seçime dönüştürülmesi, bir bakıma hükümet bakımından bir güven oylaması biçimini alması gibi gözüküyor. Hükümet kanadı kendine karşı başlatılan, pek çok bileşeni olduğu aşikar hamleleri bir ontoloji sorunu olarak görürken, hükümete karşı son bir kaç yıl içinde ortaya çıkan ittifaklar, yerel seçimleri kendi başarıları için iyi bir başlangıç olarak görüyor. Tam da böyle olması için 27 Mayıs Darbesi öncesinden bu yana rastlanmayan sertlikte mücadele ediyor. Yerel seçimler her ne kadar daha çok yerelin dinamiklerinin belirleyici olduğu seçimler gibi görünse de, genelde Türkiye'de siyasal mücadele bakımından çok büyük anlamlar taşımıyor. Seçimlere aday gösterilen kişiler seçildikleri belediye bakımından esaslı bir değişime yol açmıyor. Bunun da nedenini Türkiye'nin yerel yönetimler sisteminde aramak gerek. Türkiye 1921 Anayasası istisnası dışında, katı merkeziyetçi bir sisteme sahip. Devlet, merkezin taşradaki temsilcileri tarafından yönetilmekte, temel siyasal kararlar, asayiş, ekonomi, eğitim, ziraat, kamu personel rejimi gibi pek çok konular anayasal olarak tamamen merkezin kontrolüne ve inisiyatifine tabidir. Yerel yönetimler, anayasadaki ifadeyle "mahalli müşterek mahiyetteki ihtiyaçları karşılamak" üzere kurulur ve çalışırlar. Yani çöp toplar, yolları tamir eder ve kaldırım taşlarını döşerler vs. İmar konusunda yetkili olsalar da, buradaki sıkıntılar zamanla yetkilerin merkeze devrine yol açtı. Türkiye'de parti içi demokrasideki zafiyetler, yerel aktörün yerele göre değil, merkeze göre politika yürütmesini zorunlu kıldı. Dolayısıyla aslında yerel yönetimleri katılımcı demokrasinin imkanı olarak değerlendirmek oldukça güç. Bu gerçek, yerel seçimlerin daima bir genel seçim havasına sokulmasına yol açıyor. Önemsizliği ise, yerel seçimlere çok fazla asılmayı ve sonuçlarını da genel siyaset açısından önemsenmesini gereksiz kılıyor. Yeni Anayasa için kurulan Meclis Anayasa Uzlaşma Komisyonu'nda yerel yönetimleri güçlendirme ihtimali muhalefetin kesin tavrı nedeniyle gerçekleşmemiş, yeniden 1982 Anayasası'nın 127. Maddesi üzerinde uzlaşılan metin olmuştu. 2010'dan sonra ise bu eğilimde ciddi bir sapma söz konusu. 2010 Türkiye'de iktidar haritasında değişiklik yaşandığı bir döneme tekabül ediyor. Yani demokratik temsil organları bu tarihten sonra ilk defa merkeze ve ülkenin kaderine hakim olma imkanını elde etti. Merkezin çekim gücü, ekonomiyi kontrol etme imkanları ve sahip olduğu iktidar imkanları, elbette yerel yönetimleri daha da anlamsızlaştırıyor, seçimi merkezi hükümet için güven oylamasına dönüştürüyor. Yazının devamını okumak için tıklayınız! Kurtuluş Tayiz: Çözüm süreci ve muhataplık meselesi KCK yönetimi birkaç gün önce yayınladığı "tarihi" bir deklarasyonla AK Parti'nin çözüm sürecinin muhatabı olmaktan çıktığını duyurdu. Deklarasyonda ayrıca AK Parti'nin toplumsal desteğini yitirdiği ve meşruiyetini kaybettiği tespiti de yapıldı. Ancak bu iddialı açıklama nedense heyecan uyandırmadı. Ne solcular, ne liberaller, ne de çözüm sürecine karşı olan çevreler, KCK açıklamasını coşkuyla karşıladı. Normalde çözüm sürecinin taraflarından birinin, diğerini muhatap olarak görmediğini deklare etmesi büyük gürültü koparırdı. Fakat KCK'nın bu çıkışı, sosyal medyada bile gündem olmadı. Bunun nedeni, sanırım açıklamanın kimseye inandırıcı gelmemesi. Abdullah Öcalan, umut dolu mesajlar verirken KCK'nın süreci bitirecek nitelikte değerlendirmeler yapması kamuoyunda inandırıcı bulunmuyor. Kuşkusuz bu, KCK'nın çözüm sürecinde kendisine başka bir yol haritası çizemeyeceği anlamına gelmiyor; örgüt, isterse CHP-Cemaat bloku ve bunların medyadaki uzantılarıyla yoluna devam edebilir. Ya da kendilerinin deyimiyle "demokratik güçler" ile birlikte hareket edebilirler. Ne var ki tarih, isteklerimizin basit bir oyuncağı değil. Marks'ın ünlü sözleriyle ifade edecek olursak; insanlar kendi tarihlerini kendileri yaparlar, ama bunu keyfi, kendilerinin seçtiği koşullar içerisinde değil, doğrudan kendilerine verili ve geçmişten miras kalan koşullar içerisinde yaparlar. Kürt siyasi hareketi de siyasi muhatabını seçmekte özgürdür; ama bunun keyfi bir tercih olamayacağı da açık. Ortada bir muhatap olsaydı herhalde Kürt hareketi, bu kadar yıl AK Parti'nin iktidara gelmesini beklemezdi. Türk Silahlı Kuvvetleri (TSK) ile ya da çok sayıda siyasi parti ve liderleriyle Oslo'da veya İmralı'da bunlarla oturup sorunu çözerdi. AK Parti'ye kadar geçen yaklaşık 20 yıl gibi bir süre boyunca da bu kadar insan boşuna hayatını kaybetmezdi. Demek ki tarihi kendi seçtiğimiz koşullarda yapamadığımız gibi, siyasi muhataplarımızı da keyfi bir şekilde belirleyemiyoruz. KCK'nın stratejik önderi olarak kabul edilen Abdullah Öcalan'ın, bu hükümetle sorunu çözmek için masaya oturması rastlantısal değil, yıllar içinde edinilen bir tecrübenin sonucu. Öcalan, Kürt meselesinde çözümü ve barışı ancak AK Parti'nin dayandığı toplumsal dinamiğin sağlayabileceğini tespit ederek, Kürt hareketine bu doğrultuda bir yol gösterdi. Buna uyup uymamaları kendilerine kalmış. Bu noktada AK Parti'nin toplumsal desteğini kaybettiğine ve meşruiyetini yitirdiğine ilişkin KCK'nın yaptığı "yol ayrımı" imasına geliyoruz. Bu açıklamanın ciddi bir tutarsızlık içerdiğini belirtelim. Türkiye'de AK Parti'den daha fazla toplumsal desteğe ve siyasi meşruiyete sahip olan başka hangi güç veya parti var? CHP mi, MHP mi, Cemaat mi, sol mu AK Parti'den daha fazla toplumsal desteğe ve meşruiyete sahip? BDP'nin toplumsal desteği ne kadar? Peki KCK'nın toplumsal desteği var mı? AK Parti'nin toplumsal desteğini sorgulayan ve onu muhatap olarak görmediğini ilan eden Kürt hareketi, bu çıkışıyla, aynı değerlendirme hakkını AK Parti'ye de tanımış olmuyor mu? Başbakan Erdoğan "Toplumsal desteğe sahip olmadığı ortaya çıkan örgüt artık devletin muhatabı olmaktan çıkmıştır" derse, ne olacak? Bu arada Kemal Kılıçdaroğlu'nun "Devletin terör örgütünü muhatap almasını doğru bulmuyorum" dediğini hatırlatalım. Gerçek şu ki; Abdullah Öcalan, AK Parti'nin toplumsal desteğini kaybettiğini fark etseydi yönünü değiştirir ve AK Parti ile yolları ayırırdı. Bunu yapmadığına göre yanlış değerlendirme içinde olan İmralı değil, Kandil. Yazının devamını okumak için tıklayınız! Yıldıray Oğur: Düşününce insanın gerçekten ‘yüreği ağzına geliyor’ “Biz Çanakkale’de, Afyon’da, İzmir’de kan verdik, her karışında alın terimiz, kanımız var. Onun için Türkiye ortak vatanımızdır. Biz cumhuriyetin kuruluşuna emek verdik, asli unsuruyuz” Bu cümleler dünkü Çanakkale Savaşı’nın 99. yıldönümü törenlerindeki konuşmalardan birinden alınmadı. Konuşmanın devamına biraz daha kulak kabartalım: “Herkes şunu bilmeli halkımız onurlu bir barışı seçti…Kürt özgürlük hareketi bu vatan ortak vatanımızdır dedi. . Yıkma gibi bir niyetimiz olamaz. Biz demokrasiyi inşa etmek istiyoruz. 29 Mart seçimlerinde Kürt halkı muhatabını ortaya çıkardı. Bu Sayın Öcalan’dır. Hükümet samimi olarak sorunu çözmek istiyorsa Kürt halkı olarak arkasındayız.” Bugünlerde televizyonlarda bile her an duyabileceğiniz bu cümleler 2009 Eylül ayında Diyarbakır İstasyon Meydanı’nda düzenlenen Onurlu Barışa Evet mitinginde Hatip Dicle’nin konuşmasından. Bu bölüm çünkü, konuşmadan üç ay sonra Hatip Dicle o mitingde sarf ettiği bu cümlelerin de aralarında sayıldığı eylemlerden dolayı tutuklandı. Beş yıla yakındır da içeride. KCK İddianamesi’nde sıralanan Hatip Dicle’nin katıldığı diğer eylemlere de bir bakalım: -Öcalan’ın yakalanışını protesto için Diyarbakır’da düzenlenen izinsiz eyleme katılmak -Diyarbakır Koşuyolu Parkı’nda bir yıl önce meydana gelen, aralarında çocukların da olduğu sivilleri hedef alan patlamayı anma etkinliğine katılmak. -Öcalan posterlerinin açıldığı Diyarbakır Kültür ve Sanat Festivaline katılmak -2009 Nevruz kutlamaları sırasında “teröristlerin giydiği” kıyafetleri (yerel kıyafetler bunlar) giyerek kutlamalara katılmak. -2009’da Habur’dan giren ve devletin mahkemesinin serbest bıraktığı PKK'lıları karşılama törenine katılmak. Bu kadar. Hatip Dicle’yi beş yıla yakındır hapiste tutan katıldığı yasadışı eylemler bunlar. Bu suçları Dicle ile birlikte işleyen (Festivale katılan, Habur’daki karşılamaya giden, Koşuyolu anmasında bulunan, yerel kıyafetleri giyen) en az bir milyon kişi bulunabilir. Sıralanan “suçlar” bugünlerde Meclis grup salonlarında, yerel seçim kampanyası sırasında yine yüzbinlerce kişi tarafından her gün işlenmekte. Ama Diyarbakır’daki mahkemeye göre bu suçlarla beş yıldır tutuklu olan Hatip Dicle ve benzer suçlarla yargılanan 91 KCK tutuklusu tahliye edilirse “Dağa kaçabilir.” Tutuklulukta beş yılı doldurmamasına rağmen İstanbul’da önce bir mahkeme tarafından tahliye talebi reddedilen, diğer mahkemenin ise tahliyesine karar verdiği Türk İntikam Tugayı’nın kurucusu Semih Tufan Gülaltay için İstanbul mahkemelerinde geçerli olan hukuk, Onurlu Barış Mitingi’nde konuşan Hatip Dicle ve arkadaşları için Diyarbakır’da işlemedi. Peki Diyarbakır’da neredeyse özerkliğini ilan eden mahkemeler, 14 Nisan 2014 günü ne yapacak? Çünkü o gün KCK tutuklularından 42’si için beş yıllık tutukluk süresi doluyor. Yasa bu kez Diyarbakır’daki mahkemelerin bile görmezden gelemeyeceği kadar açık. Boşluk kalmasın diye o kadar net yazıldı ki Danıştay cinayetinin, Zirve katliamının suçüstü sanıkları bile tahliye oldu. 24 Aralık 2014 günü de Hatip Dicle ve Belediye Başkanları için beş yıllık tutukluluk süresi olacak. İki yol var: Takvimleri durdurmak. Ya da… Hükümeti o gün gelmeden devirmek. Yazının devamını okumak için tıklayınız! Melih Altınok: İlk taşı en günahsızlarımıza atıyorlar, düşünün artık Dün malum Cemaat bir ses kaydını daha piyasaya sürdü. Başbakan Tayyip Erdoğan ve Star yazarı Mustafa Karaalioğlu arasında geçtiği iddia edilen bu konuşmaların ardından bazı yazarların kovulduğu söylendi. Bu isimlerden biri Hidayet Ş.Tuksal diğeri de Mehmet Altan. Hidayet Hanım Star’daki son yazısında şu satırları yazmıştı: “Mustafa Karaalioğlu’yla görüştüğümüzde o da çok şaşırdı ve derdimi anlamaya çalıştı. Derdimi anlatabildiğimi sanıyorum, eğer kararımdan vazgeçersem gene Star’a dönmeye söz vererek onu ikna ettim. Salı-Perşembe yazma sancılarımdan biri tutarsa, açık görüş sayfasından sizlere seslenmeye devam edeceğim.” Dün serbestiyet.com sitesinde olayı tekrar yazan Hidayet Hanım, sosyal medyadaki tartışmalar üzerine twitter’dan da şunları yazdı: “Star'dan tamamen kendi isteğimle ayrılmıştım, başka şeyler yapmak istiyordum, boşuna M. Karaalioğlu'nu karalamayın!” Sanırım olayın asıl muhatabının bunca açık beyanatları üzerine yorum yapmaya bile gerek yok. Mehmet Altan mevzuuna gelince. Mehmet abi Star’dan gönderildiğinde gazetenin bu kararını eleştiren iki üç kişiden biriydim. Star’ın da eleştiriler yaklaşımlara daha tahammüllü olması gerektiğini ve bu rengini yitirmemesi gerektiğini yazdım. Tıpkı Gülen’le ilgili twiti yüzünden Today Zaman’dan gönderilen Ergun Babahan, Hasan Cemal ya da diğerleri için yaptığım gibi. O günlerde eleştirilerim üzerine gazetenin en yetkili kişilerinden, Altan’ın gazeteyle maddi konular da dahil olmak üzere ciddi sorunlar yaşadığı öğrendim. ANF’ye verdiği röportajda başyazar sıfatını taşımasına rağmen kendi çalıştığı gazeteyi en ağır şekilde eleştirmesinin de bardağı taşıran son damla olduğu bilgisini bana ilettiler. Şimdi Hidayet Hanım açıkça ayrılışının kendi kararı olduğunu söylüyor. Altan da söz konusu yasadışı dinlemelerden [Tabii gerçeklerse] sonra neredeyse bir yıl daha gazetede yazıyor. Ne var ki tüm bunlara rağmen cemaat gazeteleri ve merkez medya bu iki ismin Erdoğan’ın talimatıyla “derhal” gönderildiği aşırı yorumunda bir elif miktarı tekzibe bile tenezzül etmiyorlar. Neden mi? Nedeni, son dönemde sıkça şahit olduğumuz üzere bu tartışmalardan tepe tepe mağduriyet üretmek yerine her zaman olduğu gibi hakkaniyetini koruyan Hidayet Hanım’ın dün yazdığı şu satırlarda: “Yakın tarihte, daha önemli bir gerekçeyle Taraf gazetesinden ayrıldık; Hasan Cemal’e yakılan ağıtların hâlâ devam ettiği bir dönemdi, ancak ne hikmetse bizim ayrılışımıza ağıt yakan kimsecikler olmadı. Demek ki neymiş: Başbakan isteğiyle köşenizden olursanız ağıt yakılacak, patron isteğiyle işinizden olursanız es geçilecek! Timsah gözyaşları içindeki etik duyarlılık (!) medyamıza çok yakışıyor doğrusu...” Yazının devamını okumak için tıklayınız! Bu dökümanı orjinal adreste göster Yazarlar gündemi yorumladı...
