Göçmen Çocukların Şehre Uyumu ve Eğitim Politikası

advertisement
Seediscussions,stats,andauthorprofilesforthispublicationat:https://www.researchgate.net/publication/289454155
GöçmenÇocuklarınŞehreUyumuveEğitim
Politikası
Chapter·December2015
CITATIONS
READS
3
409
1author:
YaseminÇakırerÖzservet
MarmaraUniversity
49PUBLICATIONS20CITATIONS
SEEPROFILE
Someoftheauthorsofthispublicationarealsoworkingontheserelatedprojects:
YerelYönetimveKatılımViewproject
GöçveÇocukViewproject
AllcontentfollowingthispagewasuploadedbyYaseminÇakırerÖzserveton06January2016.
Theuserhasrequestedenhancementofthedownloadedfile.Allin-textreferencesunderlinedinblueareaddedtotheoriginaldocument
andarelinkedtopublicationsonResearchGate,lettingyouaccessandreadthemimmediately.
ULUSLARARASI GÖÇ
VE MÜLTECİ UYUMU
SORUNUNDA KAMU
YÖNETİMİNİN ROLÜ
ROLE OF PUBLIC ADMINISTRATION
IN INTERNATIONAL MIGRATION AND
REFUGEE HARMONIZATION
Editör
Prof. Dr. Yakup BULUT
Umuttepe Yayın No: 156
Siyaset Dizisi: 10
ULUSLARARASI GÖÇ VE MÜLTECİ UYUMU SORUNUNDA
KAMU YÖNETİMİNİN ROLÜ
Editör: Prof. Dr. Yakup Bulut
1. Basım: Kasım 2015
ISBN: 978-605-5100-62-9
Yayıncı Sertifika No: 25588
© Umuttepe Yayınları ®Bu kitabın her türlü yayın hakkı Umuttepe Yayınları’na
aittir. Yayınevinin yazılı izni olmadan, kitabın tümünün veya bir kısmının
elektronik, mekanik ya da fotokopi yoluyla basımı, yayımı, çoğaltımı ve
dağıtımı yapılamaz.
Yayın Yönetmeni: Mustafa Bulut
Sayfa Tasarımı: Çelebi Şenel
Kapak Tasarımı: Yunus Karaaslan
Baskı-Cilt: Yazın Basın Yayın Matbaacılık Trz. Tic. Ltd. Şti.
Çevre Sanayi Sitesi B Blok No: 38-40-42-44
İkitelli-Başakşehir-İstanbul Tel: (0212) 565 01 22
Sertifika No: 12028
Umuttepe Yayınları®
Kocaeli Üniversitesi
Umuttepe Yerleşkesi Sosyal Tesisler Binası Z-16
Tel: (0262) 359 10 60 Tel: (0262) 332 35 49
Fax: (0262) 323 18 58
GSM: (0532) 710 99 60
www.umuttepeyayinlari.com
e-posta: bilgi@umuttepeyayinlari.com
ULUSLARARASI GÖÇ
VE MÜLTECİ UYUMU
SORUNUNDA KAMU
YÖNETİMİNİN ROLÜ
ROLE OF PUBLIC ADMINISTRATION
IN INTERNATIONAL MIGRATION AND
REFUGEE HARMONIZATION
Editör
Prof. Dr. Yakup BULUT
KOCAELİ, 2015
İÇİDEKİLER
Önsöz................................................................................................. VII
ÇALIŞMA HAKKINDA.......................................................................IX
GÖÇ OLGUSUNUN FARKLI BOYUTLARIYLA HATAY
İLİ İSKENDERUN VE DÖRTYOL İLÇELERİ ÖLÇEĞİNDE
İNCELENMESİ..................................................................................... 13
Prof Dr. Yalup BULUT - Zeynep ERALDEMİR
TÜRKİYE’DE YABANCILARIN UYUMUNDA
YEREL YÖNETİMLERİN ROLÜ........................................................ 39
Murat Daoudov
THE ROLE OF LOCAL GOVERNMENTS
IN INTEGRATION OF FOREIGNERS IN TURKEY ......................... 65
Murat DAOUDOV
GÖÇMEN ÇOCUKLARIN ŞEHRE UYUMU
VE EĞİTİM POLİTİKASI................................................................... 93
Yrd. Doç. Dr. Yasemin ÇAKIRER ÖZSERVET
V
SURİYELİLERE YÖNELİK ÇALIŞMALARINDA
YEREL-ULUSLARARASI EŞGÜDÜM
VE TAMAMLAYICILIK..................................................................... 113
Lauranne CALLET-RAVAT
SURİYELİ-TÜRK UYUMU GAZİANTEP’TEKİ SURİYELİLERİN
VE TÜRKLERİN UYUMU ARAŞTIRMASI.................................... 133
Dr. Maen Altengi
SURİYELİ MÜLTECİ MESELESİ:
ZORUNLULUKTAN ERDEM ÇIKARMAK.................................... 143
Prof. Dr. Ensar NİŞANCI
SURİYE KRİZİNİN BÖLGESEL GÜÇ DENGELERİ ÜZERİNE
ETKİLERİ ........................................................................................... 151
Prof. Dr. Mazen HASHEM
VI
GÖÇMEN ÇOCUKLARIN ŞEHRE UYUMU
VE EĞİTİM POLİTİKASI
Yrd. Doç. Dr. Yasemin ÇAKIRER ÖZSERVET
Marmara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Yerel Yönetimler Bölümü
Öğretim Üyesi yasemincakirer@yahoo.it)
GİRİŞ
Ulusal göç politikamız yeni oluşmaktadır ve halen gelişim sürecindedir. Mültecilerin, eğitim, beslenme, sağlık, güvenlik, bilgiye
erişim gibi hakları “Yabancılar ve Uluslararası Koruma Kanunu57 ile
ülke gündemimize girmiştir.
Mülteci, göçmen ve uyum konusu ele alındığında öncelikle, uyum
kavramının içeriğine değinmek gerekmektedir. Uyum, yabancı ile
yerlinin karşılıklı ahengine, uyum içerisinde bir birliktelik oluşturmalarına ve birlikte ahenkli bir yaşama işaret etmektedir. 6458 Sayılı Yabancılar ve Uluslararası Koruma Kanununun Uyum başlıklı
maddesi ise şu şekildedir:
“Madde 96 – (1) Genel Müdürlük, ülkenin ekonomik ve mali
imkânları ölçüsünde, yabancı ile başvuru sahibinin veya uluslararası
koruma statüsü sahibi kişilerin ülkemizde toplumla olan karşılıklı
uyumlarını kolaylaştırmak ve ülkemizde, yeniden yerleştirildikleri
57 6458 sayılı 4/4/2013 tarihli yasa. (http://www.mevzuat.gov.tr/MevzuatMetin/1.5.6458.pdf)
93
ülkede veya geri döndüklerinde ülkelerinde sosyal hayatın tüm alanlarında üçüncü kişilerin aracılığı olmadan bağımsız hareket edebilmelerini kolaylaştıracak bilgi ve beceriler kazandırmak amacıyla,
kamu kurum ve kuruluşları, yerel yönetimler, sivil toplum kuruluşları, üniversiteler ile uluslararası kuruluşların öneri ve katkılarından
da faydalanarak uyum faaliyetleri planlayabilir.
(2) Yabancılar, ülkenin siyasi yapısı, dili, hukuki sistemi, kültürü ve tarihi ile hak ve yükümlülüklerinin temel düzeyde anlatıldığı kurslara katılabilir.
(3) Kamusal ve özel mal ve hizmetlerden yararlanma, eğitime
ve ekonomik faaliyetlere erişim, sosyal ve kültürel iletişim, temel
sağlık hizmeti alma gibi konularda kurslar, uzaktan eğitim ve benzeri sistemlerle tanıtım ve bilgilendirme etkinlikleri Genel Müdürlükçe kamu kurum ve kuruluşları ile sivil toplum kuruluşlarıyla da
iş birliği yapılarak yaygınlaştırılır.”
Bu maddede ve diğer maddelerin çoğunda yerel yönetimlerden
sadece öneri ve katkı beklenildiği görülmektedir. Göçmene yönelik işin yürütme kısmında (96/3) yerel yönetimlere nerdeyse hiç rol
verilmemektedir.
Ayrıca 104. maddenin (f) bendinde uyum süreçlerine ilişkin iş
ve işlemleri yürütmek Göç İdaresi Genel Müdürlüğü görev ve yetki
alanına bırakılmıştır. Bu doğrultuda 108. madde (d) bendinde yer
alan bir de Daire (Uyum ve İletişim Dairesi Başkanlığı) kurulmuştur. Bu daire başkanlığı;
1) Yabancıların toplumla olan karşılıklı uyumlarına ilişkin iş ve işlemleri yürütmek,
2) Genel Müdürlüğün görev alanıyla ilgili konularda kamuoyunu
bilgilendirmek ve toplumsal bilinci artırmaya yönelik çalışmalar yapmak,
3) Basın ve halkla ilişkiler faaliyetlerini planlamak ve yürütmek,
94
4) Genel Müdür tarafından verilen diğer görevleri yapmak gibi görevleri yürütecektir.
Birçok açıdan yenilikçi olarak değerlendirilebilecek bu yasal düzenleme, yerel yönetimlere oldukça az bir rol biçmektedir. Uyum
faaliyetlerinin planlanmasında faydalanmak üzere yerel yönetimlerden sadece “öneri ve katkılar” beklenilmektedir. Dahası, yabancılara sosyal ve kültürel hizmetlerin sunulmasında işbirliği yapılacak
aktörler arasında, “kamu kurum ve kuruluşları ile sivil toplum kuruluşları” zikredilip (m.96/3) yerel yönetimler uygulama kısmında
saf dışı tutulmuşlardır (Daudov, 2013).
5393 Sayılı Belediye Kanun da ise;
“Hemşehri hukuku
Madde 13- Herkes ikamet ettiği beldenin hemşehrisidir. Hemşehrilerin, belediye karar ve hizmetlerine katılma, belediye faaliyetleri hakkında bilgilenme ve belediye idaresinin yardımlarından
yararlanma hakları vardır. Yardımların insan onurunu zedelemeyecek koşullarda sunulması zorunludur. Belediye, hemşehriler arasında sosyal ve kültürel ilişkilerin geliştirilmesi ve kültürel değerlerin korunması konusunda gerekli çalışmaları yapar. Bu çalışmalarda
üniversitelerin, kamu kurumu niteliğindeki meslek kuruluşlarının,
sendikaların, sivil toplum kuruluşları ve uzman kişilerin katılımını
sağlayacak önlemler alınır. Belediye sınırları içinde oturan, bulunan
veya ilişiği olan her şahıs, belediyenin kanunlara dayanan kararlarına, emirlerine ve duyurularına uymakla ve belediye vergi, resim,
harç, katkı ve katılma paylarını ödemekle yükümlüdür.”
Hemşehri kimliğinin tanımlandığı bu maddede sadece Türkiye
vatandaşları değil o bölgede bulunan herkesin buradaki haklardan yararlanabileceği söylenebilir. Ancak bu kanunun 14. Maddesinde yer alan Belediyenin Görev, Yetki ve Sorumlulukları incelendiğinde “Belediye hizmetleri, vatandaşlara en yakın yerlerde ve
en uygun yöntemlerle sunulur.” ifadesi gereği hizmetlerin sadece
95
vatandaşlara özgü olduğu anlaşılmaktadır. Yani yabancılar bu kapsam dışında bırakılmıştır.
Belediyeler Kanunu’nda da yabancı göçmenlere yönelik ifadeler
veya hükümler hiç bulunmamaktadır. Katılımcı demokrasi anlayışının pekiştirilmesi amacıyla kurulan Kent Konseylerinin yapısı da
maalesef yabancıları kapsayacak şekilde düşünülmemiş, Kent Konseyleri Yönetmeliği bu olguya hiç değinmemiştir (Daudov, 2013).
Uyumla ilgili olarak özellikle barınma, sağlık, istihdam, çıkış
ülkesinin kendisine sunamadığı ve varış ülkesinde bu koşullar sağlanmadığında, insanların kendi içine kapandıkları ve bu psikoloji
içerisinde de sorunlarını dile getirirken, sahip oldukları ve kendilerinden sökülüp alınamayacağını düşündükleri değerlere daha fazla
sarılma eğiliminde oldukları görülmektedir. Bu değerler, kendi etnik kimlikleri, dini değerleri, kültürleri veya gelenekleri olabilir. Bulundukları yerlerin kültürel özelliklerini görmezden gelip kendi kültürlerine bağlı yaşamaya devam etmeleri durumunda, göçmenlerin
yaşadıkları yere uyum sağlamaları zorlaşır.
Yabancıların uyumu konusunda yerel yönetimlere büyük görevler düşmektedir. Yukarıda incelediğimiz yasal zeminde bu rolleri çok göz önünde tutulmadığı görülmüştür. Yerelleşmenin temel
ilkelerinden biri de soruna en yakın olanın sorunun çözümü noktasında en etkin olacağının düşünülmesidir. Yabancıların gittikleri
yerlere getirdikleri fayda ya da sorunlar bu durumdan ilk etkilenecek olan yerel yönetimlerin alanına girmektedir. Dolayısıyla bu konuda geliştirilecek politikalarla yerel yönetimlere yetki alanı oluşturulmalı ve hatta bu politikalar belirlenirken yerelin karar alma
sürecine katılımı acilen sağlanmalıdır.
Bugün sığınmacı ve göçmenlerin neredeyse yüzde 70’i kadın ve
çocuklardan oluşmaktadır. Bu nedenle göç konusu ve kamu yönetimi üzerinden uyum konusu irdelenirken çocuklar özel olarak ele
alınmak durumundadır.
96
Birlemiş Milletler Çocuk Haklarına Dair Sözleşme, ilk kez 1989
yılında onaylanmış ve sözleşme bugün ikisi hariç BM üyesi bütün
ülkeler tarafından tasdik edilmiştir. Türkiye bu sözleşmeyi 1991 yılında imzalamış olmasına rağmen 1995 yılında yürürlüğe girmiştir. Bu sözleşme kapsamında çocukların yaşama, katılım, korunma
ve gelişim olmak üzere 4 temel hakları bulunmaktadır. Çocukların korunması, katılımının sağlanması, ayrımcılığa uğramaması ve
yüksek yararının gözetilmesi konusu kamu yönetiminin sorumluluğundadır. Sözleşmenin 2. maddesine göre, taraf devletler, Sözleşmede yazılı olan hakları kendi yetkileri altında bulunan her çocuğa
(yani göçmen çocuk da dahil), kendilerinin, ana babalarının veya
yasal vasilerinin sahip oldukları, ırk, renk, cinsiyet, dil, siyasal yada
başka düşünceler, ulusal, etnik ve sosyal köken, mülkiyet, sakatlık,
doğuş ve diğer statüler nedeniyle hiçbir ayrım gözetmeksizin tanır ve taahhüt ederler. Sözleşmenin 31. Maddesinde çocuğun sosyal yaşama özgürce katılım hakkı savunulmaktadır. Çocuğun katılım hakkı kavramı, BM Çocuk Haklarına Dair Sözleşme ’de geçen
temel haklar arasındadır.
Ülkemizdeki 0-18 yaş grubu çocuk nüfusu 2014 yılı verilerine
göre 24 milyon olup, ülke nüfusu içindeki çocuk nüfusu genel nüfusun yüzde 33’üdür.
Türkiye’nin ulusal çocuk politikası henüz yeni oluşmaktadır ve
bu politikanın geliştirilmesine çok ihtiyaç vardır. 2013’te hazırlanan
ve 2014’te yürürlüğe giren Ulusal Çocuk Hakları Strateji Belgesi ve
Eylem Planı Eylem Planı ile çocukların hayat standartlarını geliştirmek ve çocukların sağlıklı büyüyecekleri, iyi eğitim alacakları, güç
koşullarda kalmaları durumunda korunacakları, kaliteli hizmetlere
erişebilecekleri ve bu amaçla gereken kaynakların ayrıldığı, ülke ölçekli bütünsel bir Çocuk Refahı Sistemi’nin hayata geçirilmesi hedeflenmektedir. Bu Strateji Belgesi ve Eylem Planı’nın temel ilke, değer
ve yaklaşımı ülkemizde 1995 yılında yürürlüğe giren “BM Çocuk
97
Hakları Sözleşmesi”, 2001 yılında yürürlüğe giren “Çocuk Haklarının Kullanılmasına Dair Avrupa Sözleşmesi”, 2009-2011 yıllarını
kapsayan “Avrupa Konseyi Çocuk Hakları Stratejisi”, 2011 yılında
yayınlanan “Avrupa Birliği Çocuk Hakları Programı” ile “BM İnsan
Hakları Evrensel Bildirgesi” ve “Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi”
ne dayanmaktadır. (ASPB, 2013).
Eylem Planı içerisinde Amaç 1.’de yer alan “ Çocuğa Saygıyı
Ve Çocuk Hakları Kültürünü Geliştirmek” başlığı altında ‘“Çocuğa
Saygı” kültürü temelinde eğitim programları geliştirilmesi ve uygulanması’ konularında yerel yönetimlere çok küçük bir rol verilmiştir. Onun dışındaki faaliyetler genellikle merkezi yetkide düşünülmüştür. “Bilinçlendirici kamuoyu kampanyalarının düzenlenmesi”
konusunda bile yerel yönetimlere rol verilmemiştir. “Amaç 2. Çocuk Haklarına İlişkin Karar Süreçlerine Bütün Çocukların Katılımını
Sağlamak”tır ve bu amacın altında “Toplumsal hayata çocukların etkin katılımını sağlamak” hedefinde yerel yönetimler ilgili kurumlar arasında yokken, sadece “Türkiye Çocuk Meclisini kurmak” hedefinde yer almaktadır. Bu hedeflere yönelik performans göstergesi
olarak da ‘Yapılan yasal ve idari düzenleme sayısı’nın gösterilmesi
ve uygulama sonuçlarının alan çalışmalarıyla değerlendirilmesinin
istenmemesi oldukça gariptir.
Çocuk ve göçmen çocuk konusunun birleştiği ilk kamusal faaliyet olarak da 2014 yılında TBMM’de, Aile ve Sosyal Politikalar
Bakanlığı’nca “20 Kasım Dünya Çocuk Hakları Günü” kapsamında
gerçekleştirilen etkinliği görebiliriz. 81 ilden gelen Çocuk Hakları
Komiteleri Temsilcileri ile Suriye’den gelen çocukların katılımıyla
“Acil Durumlarda Çocukların Hakları ve Rolleri” temalı 15. Ulusal
Çocuk Forumu düzenlenmiştir (Url 1).
Ülke çocuk nüfusuna göçmen çocuk sayısı eklendiğinde rakam
çok büyümektedir. Yasal olmayan verilere göre, ülkemizde 2,5 milyona yaklaşan sığınmacı nüfusun yarısından fazlasının çocuk nüfus
98
olduğu düşünülmektedir. Buna göre yapılacak tahminde 1,5 milyon
sığınmacı/göçmen çocuk vardır denilebilir. Bu rakamı da eklediğimizde 25,5 milyon çocuk nüfusa yönelik ciddi çocuk politikasının
oluşması gerekmektedir. Çocuk nüfusun sorunlarıyla birebir ilişkide olan kamu yönetimi organı da yerel yönetimlerdir ve bu konuda yerel çocuk stratejileri ve politikalarının oluşması da aciliyet
gerektirmektedir.
Çocuklar göçmenler arasında da yeni ve önemli bir grup olarak karşımızdadır. 2000’lerden itibaren göçmen çocuklar konusu
göç tartışmalarının içerisine girmiştir. Göçmen çocuk konusu ulusal çocuk politikası ve göç politikasının kesiştiği bir noktada ciddi
ele alınmak durumundadır.
Çocuklar için, düzensiz göç süreci içinde yer almak, eğitim ve
sağlık hizmetleri gibi temel birçok sosyal hizmet olanağından yararlanamamak ve zaten zayıf ve savunmasız olmak anlamına gelen
çocuklukla birlikte daha fazla hak ihlallerine açık bir hale gelmek
demektir (Topçuoğlu, 2012).
Çocuk işçiliği, çocukların sağlığını olumsuz etkilemenin yanı
sıra eğitime ve sosyal hayata katılımlarını da önemli ölçüde engellemektedir. Çocuk işçiliği bugün sadece yoksul kesimi tehdit eden
bir sorun değil artık göçmen çocukları içine alan bir girdap olarak
da karşımızda ve göz önündedir. Çalışan çocuklar, kötü beslenme,
çeşitli kazalar, şiddet eğilimi, sokak yaşamına veya suça karışmaya
kadar uzanan çeşitli risklerle karşılaşabilmektedirler. Bu nedenle çalışan çocukların sosyal, kültürel ve sportif açıdan kendilerini geliştirmelerine fırsat vererek, bu eşitsizliği giderecek düzenlemelere ihtiyaç duyulmaktadır (ASPB, 2013). Ve bu düzenlemeler en çok yerel
yönetimlere rol veren merkezi düzenlemeler olmalıdır. Kendilerine
alan açıldığında yerel yönetimlerin konuya hassasiyetle yaklaşacağı
da düşünülmektedir.
99
Çocuk denildiğinde, Çocuk Haklarına dair Sözleşme’de de vurgulanan oyun oynama hakkı da ele alınması gereken bir diğer konudur. Çocuğun oyun oynama hakkı sadece yapılı oyun alanlarına
hapsedilmemesi gerekse de, temel bir ölçüm olarak oyun alanlarının durumu, kapasitesi de mevcut resmi ortaya koymada önemli
bir araç niteliğindedir. Türkiye’de çocuk oyun alanları nitelik ve nicelik olarak yetersizdir. Var olan çocuk oyun alanları ise çocukların
ihtiyaçları doğrultusunda tasarlanamamıştır. Şehirlerde, değişik yaş
gruplarındaki çocukların ihtiyaçlarına cevap verebilecek büyüklük
ve sayıda oyun alanlarına imar planlarında yer verilmelidir. Çocuk
başına oyun alanı standardı olan 1.5 m2’nin oldukça altında seyreden oyun alanları görülmektedir (Aksoy, 2004, Kara ve Diğ., 2008,
Duman ve Koçak, 2013, Çakırer-Özservet, 2015c,). Göçmen çocukların ise, mevcut oyun alanlarına yeterince katılamadıkları, büyük çoğunluğunun çalışmakta olduğu ve zor şartlarda kapalı alanlarda vakit geçirdiği gözlenmektedir. Çocuğun en temel haklarından
olan ve gelişimi açısından da önemli olan oyun oynama faaliyetinin gerçekleşmemesi göçmen çocuklar için tehlikeli bir durum olarak da karşımızdadır.
YEREL YÖNETİMLERİN SOSYAL POLİTİKALARINDA
ÇOCUK VE GÖÇMEN
Yerel yönetimler birçok sosyal sorumluluk alanında hâlâ “yetkisiz ve eylemsiz” durumdadır. Çocuk ve göç konusu da buna dahildir.
Göçmen çocuk bu noktada iki derece daha dezavantajlı durumdadır.
Bugün yerel yönetimleri uluslararasılaştıran bir sürece doğru
gitmekteyiz. Yerel yönetimler uluslararası bir alanda rekabet etmek
durumundadır ve insani sermayesini yükseltmek zorundadır. İnsani sermayede göçmenler oldukça önemli bir rol oynamaktadır.
Göçmenleri sadece girişimci ve kalifiye göçmen olduklarında onları
sayısal ve yasal olarak tanıyan ve değer veren bir anlayıştan bütün
100
göçmenleri birer insani değer olarak gören anlayışa evrilmesi gereken bir kamu ve yerel yönetim anlayışına ihtiyacımız bulunmaktadır. Yerel yönetimlerce üretilen sosyal politikalar, göçmen veya değil ayırt etmeden tüm vatandaşların refahının artırılmasına yönelik
politikalar olmalıdır. Yerel yönetimler özelde ama kamu yönetimi
genelinde toplumdaki yoksullara ve dezavantajlı gruplara doğru gelir ve sosyal adaletin yeniden dağılımı hedeflenmelidir.
BMMYK İstanbul Ofisi Temsilcisi Avukat Elif Selen Ay, ”Ne kadar uzak görünse de bir gün mülteci olmak herkes için mümkündür. Bu nedenle belediyeler, yardım elini yoksul ve zor durumdaki
sığınmacılara da uzatmalıdırlar” demiştir.
Türkiye’de toplamda 2890 adet belediye varken, bunların sadece 190’ında kent konseyi bulunmaktadır (Dolu, 2014). Bunlardan ise çok azında göçmen meclisi ya da yabancılar meclisi ya da
sadece yabancılar çalışma grubu gibi daha alt birimde katılım mekanizmaları işlenmektedir. Kısa bir internet araştırmasında sadece
bir kaç kent konseyinde bu noktada çalışmaların olduğu görülmüştür. Bunlardan biri de Bursa kent Konseyi bünyesinde yer alan yabancılar çalışma grubudur. Bursa’ya çeşitli ülkelerden iş, aile, eğitim
gibi sebeplerle gelen yabancı kişilerin Türk kültürüne alışması için
çalışmalarını sürdürdüğünü ifade eden çalışma grubu resimlerden
görüldüğü kadarıyla sadece Bursa’da yaşayan yabancı işadamlarını
kapsamaktadır (Url 2). Daha düşük ekonomik ve sosyal seviyedeki
göçmenleri içermemektedir. Çalışma grubu başkanı ile facebook
üzerinden görüşülmüş ve kendisi de bunun böyle olduğunu ifade
etmiştir. Bu kent konseyinde yer alan 30 çalışma grubundan birisidir. Bir başka örnek de Antalya-Konyaaltı Kent konseyinin bünyesinde yer alan 3 temel meclisten biri olan Konyaaltı Kent Konseyi
Yabancılar Meclisi’dir (Url 3). Bünyesinde yaşayan Rus uyruklu yasal ve ekonomik olarak iyi durumda olan göçmenlere yönelik oluşturulmuş bir meclistir.
101
Çocukların yaşadıkları tüm alanlarda, görüşlerine saygı gösterilmesi ve karar alma süreçlerine katılımlarının sağlanmasına yönelik, çocuk hakları komiteleri, kent konseylerinin çocuk meclisleri
ve okul meclisleri gibi uygulamalar bulunmaktadır. Çocuk katılımı
sağlamak amacıyla 5393 sayılı Belediye Kanunun uyarınca belediyeler bünyesinde açılan çocuk meclisi sayısı ülke genelinde 130 olup
bu meclislere üye olan çocuk sayısı ise toplam 186.283’tür. Çocuk
meclislerine üye çocuk sayısının en çok olduğu iller arasında birinci
sırada, 30 çocuk meclisi ve 175.357 üye sayısı ile Ankara gelmekte
olup ülke genelindeki çocuk meclisi üye sayısının % 94.13’ünü oluşturmaktadır. İkinci sırada Kayseri gelmekte olup 3 çocuk meclisi ve
7026 çocuk üyeye sahiptir. Diğer 45 ilimizde ise hiç çocuk meclisi
bulunmamaktadır. Çocuk meclislerinin ülke geneline yaygınlaştırılarak etkinliklerinin arttırılması çocuk katılımını sağlamak açısından önemli katkı sağlayacaktır (ASPB, 2013).
Kent konseyleri bünyesinde yabancıların durumundan bir parça
daha iyi durumda görünen çocukların durumu da İstanbul ve Bursa
örneğinde şu şekildedir. İstanbul düzeyinde 40 belediyeden İBB dahil sadece 11 belediyede çocuk meclisi bulunmaktadır ve bu meclislerin çoğu işlemeyen, sembolik düzeyde katılım mekanizmalarına
sahiptir (Çakırer-Özservet ve Erdem, 2015). Bursa özelinde bakıldığında ise, 18 belediye içerisinde sadece 3 belediyede çocuk meclisi vardır ve bunların sadece bir tanesi, Nilüfer Belediyesi Çocuk
Meclisi, çocuk katılım düzeyi yüksek bir çocuk meclisine sahiptir
(Çakırer-Özservet, 2015a).
Güçlü, bağımsız ve kapsayıcı kent konseyleri katılımcı yerel yönetim için önemli birer araçtır ancak katılım konusu sadece kent
konseylerine hapsedilmemelidir. Belediyenin tüm hizmet ve etkinliklerine katılım, şeffaflık, hesap verilebilirlik olmak durumundadır.
Katılım mekânsal ve sosyal olarak herkese açık olmalıdır (İzci, 2014).
Sosyal olarak da çocuklar, gençler, kadınlar, engelliler ve göçmenler
102
de dahil olmak üzere katılım açısından dezavantajlı görünen gruplara özel olarak eğilmek gerekir (Çakırer-Özservet, 2015b).
Kent konseyi bünyesinde konuya özel bir ilgi duymasa da bir
diğer örnek, İstanbul-Zeytinburnu Belediyesidir. Kendisi 1950’lerde
ilçesi’ne yerleşen Doğu Türkistan Türkleri’nden özellikle Kazak uyruklu olanlar ve Afganistan Türklerinden Özbek uyruklular olmak
üzere bünyesinde çeşitli faaliyetlerin yapılmasına ve belediye başkan
yardımcılığı yapılmasına kadar çok geniş bir alanda göçmenleri desteklemektedir. Uluslararası göç konusuna ilgi duyan ve çeşitli proje
ve etkinlik gerçekleştiren ve göçmenleri belirli bir ekonomik yapıya
göre değil bünyesinde yer alan yine yasal statüsü olanlara alan açan
bir belediyedir (Çakırer, 2012).
Yerel yönetimlerde göç ve çocuk iki dezavantajlı alanı ortak değerlendirdiğimizde ise, durumun daha çok gerilerde olduğunu görmemiz mümkün olacaktır. Göçmen çocuğa yönelik özel çabalar neredeyse yok düzeydedir.
Genel olarak denilebilir ki, sığınmacıların durumu her türlü siyasi meselenin üzerinde tutulmalıdır. Aslında belediyelerin mültecilere yardım etmesinin önünde herhangi bir yasal veya mali engel
bulunmamaktadır. Sadece tanımlı bir bütçe alanı olarak göçmen ve/
veya çocuk konusu yer almamaktadır. Başka alt alanlar üzerinde temel sorumluluk alanı olan sosyal hizmet alanında gösterilerek çeşitli hizmetler sunulabilir ve göçmenler ve çocuklar, göçmen çocuklar için katılım mekanizmaları üretilebilir.
Belediyelerin mültecilerle ilgili olan konular üzerinde kendi yetki
alanında yaşayan sığınmacıların ve mültecilerin farkında olup olmadığı konusu da ayrı bir muammadır. Öncelikle yerel yönetimler
sınırları dahilinde yaşayan göçmen nüfusu görmek, bilmek, kapasitelerini, potansiyellerini çıkarmak durumundadır ki, onlara sosyal
hizmet alanlarında ve katılım alanlarında yer açabilsin. Bu aşamadan sonra belediyelerin personeline göçmenlerle çalışma metotları,
103
göçmenlere hizmet sunma mekanizmaları ve göç hukuku gibi konularda gerekli eğitimin de verilmesi gerekmektedir. Kent konseyi
düzeyinde gördüğümüz yabancılar meclisi gibi deyimler yerine kelime olarak da yabancı kelimesinin geçmemesi ve göçmen kelimesine odaklanılması daha yararlı görünmektedir.
Bugün yerel yönetimler, ülkemizin bulunduğu jeopolitik ve tüm
yönleriyle stratejik konumundan ötürü, gün geçtikçe göçmenlerle temasın fazlalaşacağının bilincinde olmak durumundadır. “Avrupa’da
yerel yönetimlere genellikle yabancıların/göçmenlerin yerli topluma
uyumu (entegrasyonu) ile ilgili alanda bir misyon yüklenmektedir”
(Daudov, 2013).
Göçmenleri ilgilendiren yerel politikalar, ya da yerelde oluşan her
türlü politikanın onları etkileyeceği tezinden yola çıkarak, göçmen
gruplarının süreç içerisinde sürekli görüşlerinin alınması, göçmen
derneklerinin istişare mekanizmalarına (Daudov, 2013), kent konseylerine dâhil edilmesi, stratejik planlar yapılırken, onlarla irtibatta
olunulması gibi konular önem arz etmektedir. Göçmenlerin karar
alma sürecine katılımı bu şekilde kurumlaştırılmaya çalışılmalıdır.
Bu noktada çocuk konusu da daha çok dikkat çekilmesi gereken
bir alandır. Çocuk olmanın dezavantajıyla göçmen olmanın dezavantajının birleşmesiyle katmerli dezavantajlı göçmen çocuk grubu
birincil öncelikler arasında olmak durumundadır.
GÖÇMENLERİN TEMEL İHTİYAÇLARI ÜZERİNDEN
GELİŞTİRİLEBİLECEK UYUM POLİTİKALARI
Alexandra Fielden (2008) hazırladığı raporda yerel uyumun kalıcı bir çözüm için üçayağa sahip olması gerektiğinden bahsetmektedir. İlk olarak göçmenin vardığı ülkede yasal bir statüsünün olması gerekir ki, bazı temel haklardan yararlanabilsin. İkinci olarak,
ekonomik bağlamda sürdürülebilir yaşam koşullarına sahip olmalıdır. Üçüncü ve son olarak sosyal ve kültürel bağlamda ev sahibi
104
ülke toplumu tarafından kabul edilme ve kendisinin de uyum gösterme süreçleri önemlidir.
Göçmenler için yasal düzenlemelerin hemen ardından gelen
konu barınma sorunlarıdır. Avrupa örneğine de bakıldığında, göçmenlere yönelik konut alanlarının yerel halka oranla hep düşük nitelikte olduğu görülebilmektedir. Göçmenler de barınma tercihlerinde genel olarak birbirlerine yakın yer seçmekte ve bir bölgede
yoğunlaşma ihtiyacı duymaktadır. Bu nedenle batı ülkelerinde şehirlerde bazı yerleşimlerde getto oluşumunu önlemek amacıyla bir
dizi konut politikaları geliştirmek kaçınılmaz olmuştur.
Nisan 2014 itibariyle ve yeni Yabancılar kanunuyla, Suriyelilere
verilen Bakanlık Emirli ikametler kaldırılmıştır. Randevusunu almış
olan, ikametini yenilemek isteyen Suriyeliler ikinci bir emre kadar
bekletilmişlerdir. Bu süreç zarfında Türkiye’de kalmalarını yasallaştıracak Tanıtma Kartları hazırlanmıştır. Her Suriyeliye pasaportu olsun olmasın hiçbir ücret talep edilmeden bu kartlar ilçelerdeki Yabancı Şubeler tarafından verilmiştir. Bu kartın özelliği, 98 numara
ile başlamasıdır. Normal bir ikamet gibi 99 ile başlamaz ve eğitim,
sağlık, iş gibi devlet kurumlarında işlevselliği yoktur. Bunu alan birçok Suriyeli mağdur duruma düşmüştür ancak, Türkiye’de kalışları
yasallaşmıştır. Eylül ayında gelen bir yönetmelikle, diğer yabancılardan hiçbir ayrıcalıkları olmayacaktır denilerek Suriyelilere ikamet verilmeye başlanmıştır. Bu durumda alabilecekleri ikamet, daha önce
aldıkları Bakanlık emriyle olan ikametten farklı olarak paralı olmuştur. Yani Suriyelilerin eski ayrıcalıkları kaldırılmıştır. Yeni girişi olan
herkese şartları sağlaması koşuluyla ikamet verilmeye başlanmıştır.
Eskiden kalma mağduriyetleri devam eden birçok Suriyeli ise çoğunlukla maddi sebeplerden dolayı bu ikameti alamamıştır. Şubat
ayında yeni bir genelgeyle, tanıtma kartı olan Suriyelilerin sınır kapısından karayolu ile çıkış ve tekrar giriş yaptığı takdirde ceza ödemeyeceği belirtilmiştir. Böylelikle ikamet almak için aranan şartların
105
başında gelen yeni giriş yapmak kolaylaşmıştır ve de en önemlisi
daha önce burada beklettiğimiz Suriyelilerin cezalı kalış günleri sıfırlanmış olmuştur. Ancak, sınırdan çıkış giriş yapmanın maddi külfeti de göçmenlerin bunu yapmalarının önünde engel olarak devam
etmektedir. Genellikle çocuklar okula gidecekse gidecek çocuk, kadın veya genç işe başlayacaksa o kişi çıkış giriş yapmaktadır. Diğer
hane halkı ise sadece tanıtım kartıyla yaşamaya devam etmektedir.
Göçmenlerle ilgili üzerinde durulması gereken yasal statüyle
birlikte diğer barınma, yerel dili öğrenme, iş, sağlık, kentsel yaşama
uyum, çocuklar özelinde eğitime katılma, temel kültürel gereksinimler ve görüş bildirememe gibi sorunlar detaylı olarak irdelenmeli ve
uyum politikaları bu temellerde ortaya çıkarılmalıdır.
a- Göçmenlerin Barınma sorunu
Barınma en temel insani ihtiyaçlardan biridir. Barınacak güvenli ve temiz bir yere sahip olamamak, hayata ve şehre tutunamamakla eşdeğerdir. Barınma sorunları, maddi açıdan uygun fırsatların sunulmamasıyla birlikte ortaya çıkar. Göçmen akımıyla birebir
beklenmedik şekilde karşılaşmak, kamuda merkezi ve yerel idarede
hazırlıksız karşılaşmak anlamındadır. Bu nedenle uyum politikaları
için öncelikle göçmene ucuz ve asgari konforda barınma olanakları için mekanizmaları devreye sokmak gerekmektedir. Öneri olarak yeni ortaya çıkan rant vergisi tartışmalarını göçmenlere sosyal
hizmet götürme ile eşleştirerek güçlendirmek iyi bir çözüm olabilir. Belediye gelirlerini rant vergisi ve/veya başka kalemlerle artırmak ve karşılığında belirli oranlarda sosyal konut (yoksul ve göçmenler gibi dezavantajlı gruplar için) yapma sorumluluğu getirmek
bir çözüm olabilir. Ev sahiplerinin bölgeye gelen yoksul göçmenlerden azami ölçüde kira fiyatlarını artırarak faydalanmaya çalışmasının önüne geçilmesi gerekmektedir. Bunun için de evini değerinden daha düşüğüne yoksula ve göçmene kiralayan ev sahibinin
106
emlak vergisinden indirim yapmak bir çözüm olabilir. Ya da buna
benzer sosyal adalet mekanizmasını çalıştıracak özendirici tedbirler
alınabilir. Evini düşük veya değerinde kiralatırsa ev sahiplerine ekstra bir katkı (bankalarda kredi önceliği, vergilerde düşürme, başka
bazı aflar) olabilir. Kiracı olan/olacak göçmene de çeşitli sorumluluklar yüklenebilir. Kendi yerel dilini belediyede çalışan birine öğretme, belediyeye yerel yeteneklerine yönelik bazı katkılar sunma
ve yerel sosyal bir projede 6 ay görev alma gibi.
b- İstihdam olanakları ve yanında kreş desteği
İstihdam sorunları göçmenler için barınma ve yasal statüyle
eşdeğer önemli bir sorundur. İstihdam konusunda orta yaş erkekler genellikle en dezavantajlı konumdadır ve daha düşük ücretlerle
çalıştırılabilen kadın ve gençler hatta çocuklar enformel sektörde
yer almaktadırlar. Kadınların formel işlerde çalışmalarını teşvik etmek ve böylece daha az çocuğun zor şartlarda çalışmasını önlemek
amaçlı çalışmalar yapılmalıdır. Kadınların birçoğu küçük yaşlarda
çocuklarıyla birlikte yaşam sürmektedir. Erkeklerin bir kısmı çoğunlukla geride kalmış olabilmektedir. Küçük çocuklara bakacak
kimsesi olmadığı için o küçük çocuğuyla sokaklarda dilenen göçmen kadınlar olabilmektedir. Bu kadınları istihdama katmak için
ücretsiz ve güvenli kreşleri yerel yönetimlerin bunlara sunması iyi
bir uyum politikası olarak karşımıza çıkmaktadır. Bunun dışında
iş imkânları için göçmenlerin kendi yerel yeteneklerine ve iş kollarına uygun ve ülkemize faydalı yeni ekonomileri sektörleri yaratılabilir ve yaratılmalıdır.
c- Sağlık
Sağlık konusunda ülkemizde ciddi adımlar atılmıştır ve atılmaktadır. Bu konuda sadece politikalardan daha geriye gidecek ve
bazı olumlu adımları geriye alacak işlerin yapılmaması önemlidir.
107
Yerelde sağlık alanında istihdam edilebilecek göçmen doktor ve sağlık elamanları projesi oldukça olumludur.
d- Eğitim
Eğitim konusu öncelikle göçmen çocuklar olmak üzere tüm göçmenler için önemli bir sorun alanıdır. Eğitime her göçmen çocuğun
katılımı esas alınmalıdır. Devlet okullarında göçmen çocukları eğitime katmak üzere projeler geliştirilmelidir. Tüm bu alanlardaki hizmet çocuğa direk yansır ancak çocuğun acilen yerel çocukla ilişkiyi
kurması gerekmektedir. Ev sahibi toplumun yabancıları kucaklayabilmesi için en güzel karşılaşma mekânı çocukların arkadaşları ve
velileriyle kaynaşma ortamı olan okullardır. Devlet okullarında göçmen çocukların olması önemlidir. Aynı zamanda bu devlet okullarında da öğretmenden öğrencisine göçmene yönelik uyum ve kültür eğitimi de verilmelidir. Ayrıca, yerel yönetimler bünyesinde de
göçmen ebeveynlerin bilgi evleri gibi hizmet noktalarında eğitmen
oldukları (Yerel dillerini öğretme, başka becerileri öğretme gibi),
göçmen çocuklara da kontenjan ayrıldığı bir sistem geliştirilebilir.
Göçmen çocuklar özelinde konuya yaklaştığımızda da AFAD
Başkanı her barınma merkezinde en az bir okul bulunduğunu ve
toplamda 70 bin öğrencinin Türkiye’de eğitimlerine devam ettiğini
söylemiştir. 1,7 milyonu aşkın Suriye vatandaşının ücretsiz olarak
sağlık hizmetlerinden faydalanabildiğine dikkat çekmiştir (Url 4).
Şehir merkezlerinde düzensiz şekilde yaşayan göçmenlerin çocuklarının sadece çok az bir kısmı okula gitme şansı yakalamış durumdadır. Bu nedenle çocuk ve eğitim konusu acil eylem gerektiren bir
konudur. Çocuğun hem örgün hem yaygın eğitim olanaklarından
faydalanması için çaba göstermek gerekmektedir. Ayrıca, göçmenlerin kendi inisiyatifleriyle açmış oldukları okulların yasal çerçevede denetiminin yapılarak, desteklenmesi ve bu okullarda okuyan
çocukların uyum problemi yaşamamaları için devlet okullarıyla da
108
kaynaştırılmaları için projelerin üretilmesi de gerekmektedir. Öncelikle çocuk nüfusa yönelik istatistiki veri tabanının oluşturulması
da elzemdir. Ne kadar çocuk eğitime katılıyor, ne kadarı hangi sebeple katılamıyor, kendi yerel okullarında okumak isteyen çocuklar neden bizim devlet okullarımızı tercih etmiyor gibi birçok araştırılması gereken alan bulunmaktadır.
Eğitime göçmen öğretmenlerin de gönüllü ya da ücretli şekilde
katılımın sağlanması uyum için elzemdir.
e- Katılım boyutu
Çocukların adına düşünmek yerine, çocukları söz sahibi kılan, sorunları çözmeyi öne çıkaran yaklaşımları benimsemek gerekmektedir.
Yasal olarak belediyeler bünyesinde kent konseyleri kurmakla
yükümlüdürler. Buna rağmen çok az belediyenin kent konseyi bulunmaktadır. Bu kent konseylerinde yabancılar meclisinin kurulumu zorunlu tutulabilir ve kurulan çocuk meclislerinde de belirli
kontenjanlarla göçmen çocuk katılımının zorunlu olması sağlanabilir. Kent konseylerinin varlığı üzerinden giderek onları aktifleştirmek önemli bir adım olacaktır.
SONUÇ VE DEĞERLENDİRME
Göç ve göçmen akımıyla karşılaşmak bir ülke için büyük bir yük
gibi görünse de, aslında ev sahibi ülkeye yeni ekonomik fırsatlar getirmektedir. Göçmenin yerleşme süreci, yeni işgücü, sosyal altyapı
anlamında yeni bir mozaik gibi birçok faydaları olan bir süreçtir.
Göçmenleri kamplarda tutmak yerine, özgürce hareket imkânı tanımak ve çalışma izinleri vermek onların en temel haklarındandır.
Göçmenlerin kamp alanları gibi toplu bulundukları yerde, şiddet
ve suça yönelik faaliyetler olabilmektedir. Bu tür münferit vakalar
109
da hemen ev sahibi toplumla göçmenler arasında bir uyumsuzluğa,
kabul etmemeye dönüşebilmektedir.
Tüm hizmetlerde bize geri dönüşü olan toplumsal faydalar
sağlanması için, yapılan hizmetlerin karşılığında, göçmenlerin
gönüllü bazı işlere yönlendirilmesi ve yaşadığı yere dönük sorumluluk projeleri üretmeleri sağlanmalıdır.
Yerel yönetim birimleri, kendi sınırları dâhilinde göçmen çocukların profilini tespit ederek, karşılaştıkları sorunları belirleyip
çözüm önerileri geliştirmelidir.
Kimse bir arada yaşamamız mümkün mü diye sormadığı için
yerel yönetimler de dahil ev sahibi olan yerel halk hiç nasıl birbirimize uyum sağlarız diye bakmamaktadır. Göçmenleri hep bir sorun alanı olarak görmeye devam ettikçe, onlar da büyüyen bir soruna dönüşeceklerdir. Sorun yerine karşılıklı etkileşimle bize nasıl
toplumsal fırsatlar sunuyorlar ve birlikte yaşama kültürümüzü nasıl
zenginleştiriyorlar diye bakmak ve varsa onların sorunlarına çözüm
önerisi geliştirmek daha kalıcı bir politika için önemlidir.
Kaynaklar
1- Aile ve Sosyal politikalar Bakanlığı(ASPB), (2013). Ulusal Çocuk Hakları
Strateji Belgesi ve Eylem Planı 2013-2017.
2- Aksoy, Y. (2004). Üsküdar İlçesi Açık Yeşil Alan Durumunun İncelenmesi. Ekoloji. 13/52. s.38-44.
3- Çakırer, Y. (2012). “İstanbul-Zeytinburnu’nda Ulusötesi Kentleşme Aktörleri
Olarak Türk Kökenli Göçmenler”, Doktora tezi, İTÜ FBE. İstanbul.
4- Çakırer-Özservet, Y. (2015a). Çocukların Şehre Katılımı: Bursa Yerel Yönetimleri Üzerinden Bir Okuma. Marmara Belediyeler Birliği Şehir ve
Toplum Dergisi. Sayı:2 (Yayım aşamasında).
5- Çakırer-Özservet, Y. (2015b). Yerel Yönetimler ve Çocuk Katılımı. İçinde.
(ed.) Ercüment Erbay. Türkiye’de Çocuk Katılımı. Hacettepe Üniversitesi
Çocuk Hakları Uygulama ve Araştırma Merkezi Yayını (Yayım aşamasında).
6- Çakırer-Özservet, Y. (2015c). Kentte Çocukların Mekânları: Üsküdar-Ferah Mahallesi Örneği. İçinde. VIII. Uluslararası Üsküdar Sempozyumu
Kitabı. 21-23 Kasım. İstanbul. (yayım aşamasında)
110
7- Çakırer-Özservet, Y. ve Erdem, B. (2015). İstanbul’da Çocuk Meclislerinin Durumu. İdealkent Dergisi. 17. Sayı. (Yayın aşamasında).
8- Daudov, M. (2013). Dünyada ve Türkiye’de Uluslararası Göç Alanında
Yerel Yönetimlerin Rolü.
9- Fielden, A. (2008). Local integration:An under-reported solution to protracted refugee situations. New Issues In Refugee Research, Research Paper No. 158. UNHCR.
10- Kara, F., Demirci, A. Ve Kocaman, S. (2008). Şehir Coğrafyası Açısından
Bir Araştırma: İstanbul’un Açık Rekreasyon Alanlarının Değerlendirilmesi. Marmara Coğrafya Dergisi. 18:76-95.
11- Duman, G. ve Koçak, N. (2013). Çocuk Oyun Alanlarının Biçimsel Özellikleri Açısından Değerlendirilmesi: Konya İli Örneği. Türk Eğitim Bilimleri Dergisi. 11(1):64-81.
12- İzci, İ (2014). Katılımcı Yerel Yönetim Genel Bir Bakış. İçinde. Katılımcı
Yerel Yönetim. (Derl. İzci, İ.). Kalkedon yay. 267. İstanbul.
13- Topçuoğlu, R.A. (2012). Türkiye’de Göçmen Çocukların Profili, Sosyal
Politika Ve Sosyal Hizmet Önerileri Hızlı Değerlendirme Araştırması.
IOM (Uluslararası Göç Örgütü), İsveç Uluslararası Kalkınma ve İşbirliği Ajansı işbirliğinde.
14- Url 1 (http://www.aile.gov.tr/haberler/15-ulusal-cocuk-forumu)
15- Url 2 (http://www.bursakentkonseyi.org.tr/?sayfa=icerik&id=113)
16- Url 3 (http://www.konyaalti.bel.tr/index.php?goto=haber_detay&news_
idx=371)
17- Url 4 ((https://www.afad.gov.tr/TR/HaberDetay.aspx?IcerikID=3438&ID=5)
Kanunlar:
1- 2013 yılında yürürlüğe giren Yabancılar ve Uluslararası Koruma Kanunu,
ardından İçişleri Bakanlığına bağlı Göç ve İltica Bürosunun artık Göç İdaresi Genel Müdürlüğüne dönüşmesi.
2- 5393 sayılı Belediye Kanunu
3- Avrupa Konseyi Yerel ve Bölgesel Yönetimler Kongresi (Önerge 270
(2008): Yerel konut politikaları vasıtasıyla göçmenlerin uyumunun kolaylaştırılması;)
4- (Avrupa Kentsel Şartı’nda belirtildiği gibi; “Yerel yönetimler, hükümetlerin belirlediği göç politikaları üzerinde sınırlı bir yetkiye sahip olmalarına
rağmen, büyük ölçüdeki göçün yol açtığı (göçmen kabulü, şehir planlaması, eğitim, halk sağlığı vb. ile ilgili) sorunlarla uğraşmak zorundadırlar)
111
View publication stats
Download