Yeni Microsoft Office Word Belgesi _3 - Bilkent University

Salihan Beyza Sütemen
21301547
Mavi Bir Yolculuk
Aynı köyde yaşayıp birbirlerinden farklı hayatları olan bir grup insanın, kitabın da adını
aldığı Mavi Kuş isimli köy otobüsüne tren garına gitme amacıyla binmeleriyle birlikte,
birbirlerine yaklaşıp, geçmişte ve yolculuk boyunca yaşadıkları acı ve mutluluklara ortak
oldukları bir yolculuk hikâyesi anlatılıyor. Birlikte geçirdikleri vakit sayesinde birbirlerini ve
aynı zamanda da kendilerini dinleme fırsatı buluyorlar. Bindikleri o mavi otobüs onların içsel
yolculuğa çıkmalarına sebep veren bir araç haline geliyor. Haliyle, okuyucu da karakterlerin
bu içsel yolculuklarına konuk olup, adeta o köyden biriymiş de o otobüsteki bir koltukta da o
oturuyormuş gibi hissediyor.
Anadolu insanının yaşam mücadelesi, karakterlerin başlarından geçen bireysel olaylar ve
toplumsal ve siyasal açılardan yaşadıkları binbir türlü zorluklar okuyucuya o kadar dozunda
aktarılmış ki; karakterlerde kendimden ve etrafımdan parçalar gördüm. Kan kusup kızılcık
şerbeti içtim demeyi alışkanlık haline getirmiş halkımızın rastgele seçilmiş bir köyünden bir
otobüs dolusu insanın yaşadığı olayları oturup dinleyecek olsak, bu kitapta anlatılanlara
benzer hayat hikayeleri göreceğimizi düşünüyorum. Ben de Anadolu’nun küçük bir şehrinde
büyüdüğüm için, bu tarz olayları büyüklerimin anlattıklarında hatta bizzat kendi
çocukluğumda çevremde gördüğümü söyleyebilirim. Hasta olup ağır acılar çekmesine rağmen
çocukları üzülmesin diye susan anneler, ailenin geçimi omuzlarına yüklenmiş ve gece gündüz
çalışmasına rağmen yetecek kadar kazanamayan babalar ve daha niceleriyle birlikte
büyüdüğüm için, karakterlerin hissettiklerini anlamam zor olmadı. Üstelik bu roller o kadar
benimsenmiş ve normalleşmiş ki, hiçbiri aslında bunları birer dert olarak görmüyor, hayat
gayelerinin bu olduğuna inanmışlar.
Her insan gibi, Mavi Kuş yolcuları da ne yaşarlarsa yaşasınlar, farklı farklı acılardan
geçip yine de gülebilecek, mutlu olabilecek bir sebep bulmayı başarıyorlar. Birisinin
yaşadıklarını duyunca veya şahit olunca o anlığına üzülüp, üzgünüm desek bile iki dakika
geçmeden başka bir şey görüp gülümseyebiliyoruz. Sosyal medyada gördüğümüz, üzücü bir
terör haberi üstüne lanetler yağdıktan iki dakika sonra her şeyi unutup diğer sekmedeki komik
kedi videoları izleyen bir nesiliz. Öyle ya, insanlar en yakınlarını kaybettikten sonra bile bir
yerden sonra hayatına devam ediyor. Haliyle başkalarının yaşadıkları acıları unutmak çok
daha kolay geliyor. Hüznü yaşamayı bilmediğimizden kısa süreli üzüntü veya öfke yaşayıp
acımızı tüketiyoruz. Oysa bu insanlar, tüm acılarını sindire sindire yaşamışlar ve hepsini de
kalplerinin bir köşesinde taşıyorlar, böylece yeri geldiğinde o yaşadıklarına bakıp bugünlerine
şükredebiliyorlar.
Mavi Kuş yolcuları, yolculuk süresince yalnızca o minik köy otobüsünü değil,
yaşadıklarını da paylaşıyorlar. Aynı zamanda birbirlerinin acılarına ortak olup hem kendi
acılarını unutuyorlar, hem de karşılarındaki insanların rahatlamalarını sağlıyorlar. Sahi, en son
ne zaman birine tüm samimiyetimizle neler hissettiğimizden bahsedebildik? Üstelik bu
insanlar, öyle planlı bir şekilde, şikayetlenircesine anlatmıyorlar dertlerini. Kısa bir yolculuk
süresince onca samimiyet kurup, kelimelere dökmeden paylaşıyor acılarını. Bazı insanların
yıllarca dostluk yaptığı kişilere yakın olduklarından daha yakın bir hale geliyorlar. Tıpkı
bizler gibi onlar da bu bastırılmış toplumun parçaları olmalarına rağmen, hislerini kendi
içlerinde de olsa, öylesine özgür yaşıyorlar ki; kendime ve çevreme baktığım zaman
üzülüyorum. Bizler henüz duygularını kendilerine ifade edemeyen, robotlaşmış bir nesiliz, ne
yazık ki. Dolayısıyla henüz kendimize itiraf etmediğimiz şeyleri karşımızdakilere
aktaramadığımız gibi, onları bizi anlamamakla suçluyor aynı zamanda onları anlamak için
hiçbir şey yapmadığımız gerçeğini de gözden kaçırıyoruz. Mavi Kuş, Anadolu halkının
tükenmeye yüz tutmuş samimiyetinin anlatıldığı, okudukça; günümüzü ve hislerimizi
sorgulayacağımız aynı zamanda naif insanların hayatlarıyla içimizi ısıtan başarılı bir öykü
kitabı; öyle ki, duygularımın içinde sıkıştığımı hissettiğimde açıp bir kısmını okumamın
yeterli olacağını düşünüyorum.