Birinci Oturum - Arzusu Cennet Olanlar
advertisement
Yön Veren Yazılar -3فاروق فرقان Faruk Furkan Haziran/2017 İÇİNDEKİLER İçindekiler——————————————————————————————————————---5 Hutbetü‟l-Hâce———————————————————————————————————-9 Önsöz -----------——————————————————————————————————--—----11 Bayanların Erkeklerle Sosyal Medya Üzerinden Yazışmasına Dair————————————————————————————————————————-------13 Diyelim ki Bu Yöneticiler Zâlim?——————————————————------23 ▪ Zâlim de Olsa, Mazlum da Olsa Kardeşine Yardım Et!——----24 ▪ Zulme Aracılık Edenler, Zâlimle Aynı Kefede Olurlar———---31 ▪ Zâlime Destek Verenlere Allah‟ın Rasûlünden Korkutan Bir Uyarı———————————————————————————————————————-34 ▪ Zâlime İtaat Eden Hüsrana Uğrar——————————————————35 ▪ Zâlime İtaat Şöyle Dursun, Zâlime Meyletmek Bile Ateşe Götürür———————————————————————————————————-------37 ▪ Son Olarak——————————————————————————————------------40 Lâ İlâhe İllallah Demediği Halde, Lâ İlâhe İllallah Dediğini Zannedenlere Faydalı Bir Nasihat———————————————————43 Allah‟ın İndirdikleriyle Hükmetmeyen Habeş Kralı Necâşî‟nin „Âdil‟ Olması Meselesi———————————————————53 ▪ Habeş Kralı Necâşî ———————————————————————————--54 ▪ Rasûlullah Necâşî‟ye “Âdil” Demiş midir? ———————————--54 ▪ Rasûlullah‟ın Necâşî İçin Söylediği Sözün Tahkîki —————--57 ▪ Bir İtiraz———————————————————————————————————-58 ▪ Haydi, İspata! ———————————————————————————————--59 ▪ Son Olarak————————————————————————————————------61 Gecenin Dakikaları Değerlidir——————————————————————63 ▪Alışveriş Öncesi Bilinmesi Gerekenler———————————————63 ▪Alışverişin Kazanımları—————————————————————————--64 ❶ Cennete Giriş———————————————————————————————-64 ❷ Namazların En Faziletlisi———————————————————————-64 ❸ Allah‟ın Sevgisine Nâil Olma————————————————————--65 ❹ Sevgi Göstergesi, Merhamet Müjdesi———————————————66 ❺ Evlilik Akdi————————————————————————————————--68 ❻ Ateşten Kurtuluş—————————————————————————————69 Beş Maddeli Fayda———————————————————————————-70 Kırığın Sarılması—————————————————————————————-71 İster Gaflette Olmamayı, İster Hakkıyla İbadet Etmeyi, İster Kantar Kantar Sevabı Tercih Et! ———————————————————--72 ❿ Allah‟ı Çokça Zikretmek———————————————————————--73 ❶❶ Gizli Armağan—————————————————————————————73 ▪Alışverişi Kolaylaştıran Hususlar———————————————————-75 1- Kaylûle Uykusuna Yat—————————————————————————-75 2- Yiyeceğini Azalt—————————————————————————————--75 3- Yatağını Sertleştir————————————————————————————--77 4- Hayırlı Arkadaşın Seni Uyandırır——————————————————78 5- Allah‟a İsyan Etme, Seni Uyandırsın———————————————--80 6- Malın Değerini Bil ki, Ücretini Ödemek Zor Gelmesin——--81 7- Selef‟in Yaşantısını Tanı————————————————————————82 8- Allah‟a Karşı Dürüst Ol, Allah da Sana Karşı Dürüst Olsun————————————————————————————————————————--84 9- Âdaba Sarıl—————————————————————————————————85 ▪Bitirirken———————————————————————————————————--86 Şirk Ehli Hep Birbirine Zıt Bir Söylem İçerisindedir—————-87 Evet, Hepiniz Charlie‟siniz!/Rasûlullah‟a Hakaretin ve Hakaret Edenleri Desteklemenin Hükmü———————————————107 ▪Rasûlullah‟a Hakaretin Hükmü———————————————————--110 ▪Kur‟ân‟da Yer Alan Deliller——————————————————————111 Birinci Delil: ——————————————————————————————--111 İkinci Delil: ———————————————————————————————-112 ▪Sünnette Yer Alan Deliller——————————————————————--114 Birinci Delil: ——————————————————————————————--114 İkinci Delil: ———————————————————————————————-115 Üçüncü Delil: —————————————————————————————--116 Dördüncü Delil: ————————————————————————————117 ▪Sahabe Uygulamaları——————————————————————————--119 Birinci Delil:——————————————————————————————---119 İkinci Delil:———————————————————————————————-120 Üçüncü Delil:—————————————————————————————---120 ▪İlim Ehlinin Kavilleri——————————————————————————120 ▪Sonuç—————————————————————————————————————122 ❼ ❽ ❾ Günahlar: Elemler ve Acılar———————————————————————125 ▪Başlarken———————————————————————————————-----------125 ▪Günahların Kötü Neticeleri—————————————————————---126 1- İlim ve Rızıktan Mahrum Kalmak——————————————126 ▪İlginç Bir Soru ——————————————————————————————--127 2- Kederli ve Yalnız Bir Kalp——————————————————---128 ▪Harap Olmuş Evler ——————————————————————————---128 3-Salih İnsanlardan Ayrı Kalmak———————————————----129 4-İşlerin Zorlaşması—————————————————————————--130 5-Düşmanlık ve Kin————————————————————————-—131 6-İbadetlerden Mahrum Olmak—————————————————-131 ▪Bir Dakika Lütfen! ———————————————————————————---132 ▪Bir Nükte———————————————————————————————----------132 7-Günah, Günahı Doğurur————————————————————-132 ▪İbadetler de Aynen Böyledir—————————————————————-133 8-Tüm Mahlûkata Karşı Uğursuzluk——————————————134 ▪Bir Nükte—————————————————————————————————----135 ▪Hayret Sana! ———————————————————————————————----135 ▪Nebevî Bir Uyarı! ———————————————————————————--—135 9-Kalbin Ölmesi———————————————————————————---137 ▪Günahın Azı Bile Öldürücüdür! ——————————————————--138 10-Allah‟ın Haklarının Kula Basit Gelmesi—————————-138 ▪Münafık mı, Yoksa Mümin misin? —————————————————138 11-Bu Gün Mahrum Olmak Yarın Mahrum Olmaktan Daha Basittir———————————————————————————————————-------139 ▪Bir Şey Bir Şeye Karşılıktır—————————————————————-----140 12-Zayi Olan İbadetler——————————————————————-----140 13-Kopmak Bilmeyen Bağ————————————————————----140 ▪Önünde İki Yol Var—————————————————————————-------141 14-Şeytanın Alay Etmesi——————————————————————--142 15-Kötü Âkıbet————————————————————————————--142 ▪Tüm Bunlardan Sonra ———————————————————————-------144 Sünnete Uygun Bir Umre Yapmak İçin Kısa Notlar—————145 ▪ Umreye Gidecek Kişinin Yapması Gerekenler———————----147 ▪ İhramlı Kişinin Yapması Caiz Olmayan Şeyler————————149 ▪ İhramlı Kişinin Yapması Caiz Olan Şeyler———————————149 ▪ Umreye Niyet Edenin Yapması Gerekenler——————————150 ▪ Tavaf Öncesi Dikkat Edilmesi Gereken Şeyler————————150 ▪ Tavaf Nasıl Yapılır? ——————————————————————————--151 ▪ Sa„y Nasıl Yapılır? ———————————————————————————---153 Cihaddan Daha Faziletli Günler/Zilhicce‟nin İlk On Gününün Faziletine Dair————————————————————————————--—155 ▪ Cihaddan Daha Üstün Bir Amel İşlemek İster misin? ———160 ▪ Peki, Bu Günlerde Ne Yapabiliriz? ———————————————-—161 ▪ Zilhicce‟nin İlk On Gününü Faziletine Dair Birkaç Hadis-163 ▪ Amma Arefe Günü Bambaşkadır! ———————————————--—-164 ▪ İki Yıllık Günahını Affettirmek İstiyorsan——————————-—164 Tevhid Müdâfaası Yapanları Müdâfaa ve Şeyh Elbâni‟nin İrcâ Yönü Üzerine Birkaç Not—————————————————————169 Bir Hatırlatma————————————————————————————————172 ▪Küfür Meselesinde Elbânî‟nin Selef‟in Yolundan Saptığı Yer— ———————————————————————————————————————----------174 ▪ Allah ve Rasûlüne Söven Kimse Hakkında Âlimlerin Kavilleri—————————————————————————————————————————177 ▪ Ehl-İ Sünnet, Küfür Amelinde Niyete Bakmaz————————182 ▪ Bir İnsana Ne Zaman “Hâricî” Denir?——————————————185 Yöneticilerin “Tâğut” Olma Meselesi——————————————-—--193 ▪ Tâğut Kelimesinin Anlam ve Muhtevası—————————————195 ▪ Yöneticilere “Tâğut” Denir mi? ——————————————————-198 ▪ Kur‟ân Firavun‟a “Tâğut” Diyor—————————————————---198 ▪ Firavun‟a Niçin “Tâğut” Denilmiştir? ——————————————-199 ▪ Kur‟ân Kâ„b b. Eşref‟e “Tâğut” Diyor—————————————---202 ▪ İslâm Âlimleri de Yöneticilere “Tâğut” Diyor—————————204 ▪ Tâğutu Nasıl Red ve İnkâr Edebiliriz? ——————————————-207 1-Tâğutun “İnanç” İle Reddedilmesi: —————————————--208 2- Tâğutun “Dil” İle Reddedilmesi: ———————————————208 3-Tâğutun “Amel” İle Reddedilmesinin Şekli: ———————-208 HUTBETÜ’L-HÂCE Hamd Allah’a özgüdür. O’na hamd eder, O’ndan yardım ister ve O’ndan bağışlanma dileriz. Nefislerimizin şerrinden, yaptıklarımızın kötülüklerinden O’na sığınırız. Allah kime hidayet ederse onu saptıracak yoktur. Kimi de saptırırsa onu doğru yola sevk edecek biri bulunmaz. Allah’tan başka hiçbir (hak) ilahın olmadığına, O'nun tek ve ortağı bulunmadığına şahitlikte bulunur, Hz. Muhammed sallallâhu aleyhi ve sellem’in O’nun kulu ve Rasûlü olduğuna tanıklık ederiz. “Ey iman edenler! Allah’tan korkun ve sizler kesinlikle Müslüman olarak ölün.” (Âl-i İmrân Sûresi, 102) “Ey insanlar! Sizi bir tek canlıdan yaratan, ondan eşini vücuda getiren ve o ikisinden birçok erkekler ve kadınlar üreten Rabbinize karşı gelmekten sakının. Adını anarak birbirinizden dilekler dilediğiniz Allah’tan korkun. Rahimlerin haklarına saygısızlıktan da sakının. Şu bir gerçek ki Allah, Rakîb’dir/ sizin üzerinizde sürekli ve titiz bir gözetleyicidir.” (Nisa Sûresi, 1) “Ey iman edenler! Allah'tan korkun ve doğru söz söyleyin ki, Allah amellerinizi düzeltsin ve günahlarınızı affetsin. Allah’a ve O’nun resulüne itaat eden, gerçekten de büyük bir başarıyı elde etmiştir.” (Ahzâb Sûresi, 70, 71) En doğru söz, Allah’ın kelamı ve en doğru yol, Muhammed sallallâhu aleyhi ve sellem’in rehberlik ettiği yoldur. Yoldan saptıran en şerli şeyler, bidatlerdir (dine sonradan eklenen şeylerdir.) Dine sonradan eklenen her şey bidattir. Her bidat sapkınlıktır ve her sapkınlık da ateşe/cehenneme götürür. ÖNSÖZ Bismillâhirrahmânirrahîm. Bundan birkaç yıl evvel Allah’ın keremi ile “Yön Veren Yazılar 1” ve “Yön Veren Yazılar 2” adlı eserlerimizi siz değerli okuyucularımızın istifadesine sunma imkânı bulmuştuk. Rabbimize sonsuz şükürler olsun ki, her iki kitabımıza da sizden gelen tepkiler çok olumlu yönde oldu. Önceki baskıların önsözlerinde de ifade ettiğimiz gibi, birçok kardeşimiz bu iki kitapta yer alan “yön veren yazılar”dan gerçekten de “yön” aldıklarını ve bunlarla Rablerine giden yolda bir adım daha öteye gittiklerini ifade etti. Hâliyle bu da bizi bu yazılara bir üçüncüsünü daha eklemeye sevk etti. İşte şimdi “Yön Veren Yazılar 3” adlı eserimizle siz değerli kardeşlerimizle yeniden buluştuk… Rabbimizden; burada kaleme alınmış yazılardan siz değerli kardeşlerimizi müstefîd kılmasını ve bunlar sayesinde daha çok hayırlara imza atmanızı kolaylaştırmasını temenni ederiz. Bizleri de buradan gelecek ecirlerden nasipdâr kılması O’ndan istediğimiz şeyler arasındadır. Rabbim bu ve diğer kitaplarımızda yer alan hak ve doğru bilgilerle öncelikle bizleri, sonra da siz değerli kardeşlerimizi âmil eylesin. İslâm’ı en güzel şekilde yaşamayı ve yaşatmayı bizlere kolaylaştırsın ve bizleri, dehşeti her tarafı saran kıyamet gününün azabından muhafaza buyursun. Şüphesiz ki O, duaları işiten ve en güzel şekliyle onlara icabet edendir. Faruk Furkan 4 Mayıs 2017 Konya BAYANLARIN ERKEKLERLE SOSYAL MEDYA ÜZERİNDEN YAZIŞMASINA DAİR Son dönemlerde bazı muvahhide bacılarımızın –tabi buna muvahhid erkeklerimiz de dâhil– Facebook ve benzeri paylaşım siteleri üzerinden kendilerine nâmahrem/ yabancı olan erkeklerle yazıştıklarını ve onlarla din adına(!) tartıştıklarını duyuyoruz. Etrafımızda bu durumdan rahatsız olan duyarlı bazı kardeşlerimiz, bize bunun caiz olup-olmadığını, bu konuda İslam’ın hükmünün ne olduğunu sordular. Biz de hem onların bu sorularına cevap olsun, hem de tevhidi temsil eden bacılarımız başta olmak üzere tüm Müslümanlara nasihat sayılsın amacıyla bu soruyu öz bir şekilde cevaplamaya çalıştık. Rabbim, bunu ümmete faydalı kılsın, hatalarımızı terk etmeye vesile eylesin. (Allahumme âmin) Bu cevabımızın temelini teşkil eden soru şu: “Bir bayanın, şer‘an kendisine yabancı/nâmahrem sayılan bir erkekle yazışması uygun mudur?” 14 Yön Veren Yazılar 3 CEVAP: Bir bayanın kendisine nâmahrem sayılan bir erkekle yazışması, dini mevzuları tartışmaya girmesi –zaruret sayılabilecek şeylerin dışında– asla uygun değildir. Bunun uygun olmamasına gerekçe olan birçok şer‘î delil mevcuttur. Şimdi onlardan birkaç tanesini burada zikrederek meseleye ışık tutmaya çalışalım: ❶ Rabbimiz Mâide Sûresi, 5. âyette şöyle buyurur: “Mü’min kadınlardan iffetli olanlar, (…) namuslu olmanız, zina etmemeniz ve gizli dost tutmamanız halinde, kendilerine mehirlerini verdiğinizde size helâldir…” (Maide, 5) Rabbimiz bu ayetinde, Müslüman kadınların ve kitap ehli bayanların, Müslüman erkeklerde bulunan şu 3 şartla ancak kendilerine helal olabileceğini beyan etmektedir. Bu şartlar şunlardır: a) b) c) Erkeklerin namuslu olması, Zina etmemesi, Gizli dost tutmaması. Son maddede zikredilen “ ٍين َ ْ َ َي ُ َّت ِ ِ ي َأ / gizli dost tutma- ma” şartı, bizim için çok önemlidir. Eğer bir erkek ve kadın, hiç kimsenin kendilerini göremeyeceği şekilde görüşüyor, yazışıyor veya konuşuyorlarsa, bu durumda onlarla evlenmek uygun olmamaktadır ve Allah böylesi bir evlilikten razı değildir. Bir bayanın veya erkeğin bizlere “eş” olabilmesi için asla gizli dost tutmaması, helal olmayan yollarla karşı cinsle görüşmemesi gerekmektedir. Aksi halde onun bizim eşimiz olması Allah tarafından tasvip edilmemektedir. Facebook ve benzeri paylaşım siteleri üzerinden yapılan görüşmelerin bu kapsama girip girmeyeceğini sizin kanaatlerinize bırakıyoruz. ❷ İslam bizlere sadece haramdan uzaklaşmayı değil, ay- nı zamanda harama götüren tüm yollardan da uzak kalmayı emretmiştir. Örneğin; İslam zinayı haram kıldığı gibi, zinaya Faruk Furkan 15 sebep olduğu için kadına bakmayı da haram kılmıştır. Bunun da gerekçesini, bakışların harama neden olmasına bağlamıştır. Bu uygulamaya Usul-i Fıkıh ilminde “harama vesile olan işlerin önüne set çekilmesi” anlamında “Sedd-i Zerîa” denilmiştir. İnternet üzerinden yapılan yazışmalar da bu kapsamda değerlendirilir. Bir erkek veya bir kadın karşı cinsiyle yazışmaya başladığında, bu, kaçınılmaz olarak onları daha farklı boyutlara taşıyacak, uygunsuz ilişkilere, şer’î olmayan düşünce ve birlikteliklere sevk edecektir. Hatta namusların kirletilmesi ve ailelerin yıkılması dahi uzak bir ihtimal değildir. Bu durumda birilerinin çıkıp da “Amma da abartıyorsunuz!” demesine itibar edilmez; zira buna en büyük delil yaşadığımız vakıadır, bizzat müşahede ettiğimiz olaylardır. Face’den tanışıp, anne-babasının izni olmadan evlenen ve birkaç gün evli kaldıktan sonra hayal kırıklığıyla evine dönen kardeşlerimizi biz biliriz! Yine Face üzerinden Müslüman olduğu halde yalan söyleye söyleye kendisini bekâr tanıtan, ardından da karşı cinsi ikna edip onunla evlenmeye kalkışanları biz biliriz! En takvalı görünen insanların bile internet âleminde bu türden ilişkilere girdiğini görüp duyunca, “Amma da abartıyorsunuz!” denilerek itiraz edilmesini çok basit ve yersiz bir tepki kabul ediyoruz. Abarttığımızı düşünenler varsa, düşünmekte serbesttirler; ama yarın kendi başlarına veya çocuklarının başına bu türden işler geldiğinde zamanında ibret almadıkları için dizlerini fazlaca dövebilirler! İşte bu tür şeylerden dolayı bir kadının (veya erkeğin) karşı cinsiyle yazışması −zarurî haller dışında− muasır âlimlerimizce caiz görülmemiştir. ❸ Facebook ve benzeri paylaşım siteleri üzerinden ya- zışmak, insanı adım adım kötülüğe ve uygunsuz işler yapmaya sevk eder. Rabbimiz şöyle buyurur: 16 Yön Veren Yazılar 3 “Ey iman edenler! Şeytanın adımlarına tâbî olmayın! Her kim şeytanın adımlarına tâbî olursa (bilsin ki) o, hayâsızlığı ve kötülüğü emreder…” (Nûr Sûresi, 21) Bilinmelidir ki şeytan, insanoğlunu asla bir çırpıda dalalete ve sapıklığa düşürmez. Onun bu noktada tecrübesi ve deneyimleri vardır. O, insanoğlunun zaaf yönlerini ve gevşekliğini bildiği için adım adım saptırma, aşama aşama kandırma yolunu seçer. Eğer bir anda ona “Gel, zina et” dese, o asla buna yanaşmayacaktır. Ama o, önce onun bir kadınla bir ortamda buluşmasını sağlar, sonra onunla konuşturur, sonra bakıştırır, sora da (…) İşte bu, şeytanın insanoğlunu saptırmada izlediği yollardandır. Onun iğvalarına kanamamak için bu yolları iyi bilmek gerekir. Ayet-i Kerime’yi dikkatlice düşündüğümüzde Rabbimizin aslında bu inceliğe dikkat çektiğini görürüz. Ayette Rabbimiz cemi siygası kullanarak “Şeytanın adımları” demiş, tekil ifadeyle “Şeytanın adımı” dememiştir. Bu da bize göstermektedir ki, şeytan insanoğlunu kandırırken aşamalı bir metot kullanır ve adım adım onu saptırma yolunu seçer. Bir çırpıda saptırma yolu, onun pek müracaat ettiği bir yol değildir. Facebook ve benzeri paylaşım siteleri üzerinden karşı cinsle yazışmak, yanlış yola düşmedeki adımlardan bir tanesidir. Bu adımı atanların başka günah işlemesinden korkulur. Bu nedenle dikkatli davranmak ve sakınmak gerekir. ❹ İslam’da zararları def etmek, faydaları elde etmekten önce gelir. Yani bir yerde hem fayda hem de zarar veren bir şey varsa, bize düşen önce zararlı olan o şeyi ortadan kaldırmak, faydayı ikinci plana atmaktır. Bunun “Kavâid-i Fıkhiyye”deki orijinal şekli şöyledir: د َْر ُءي مل َ َف ِاس ِ ي َأ ْ ََلي ِ ْني َخوْ ِةي مل َ َعا ِمح Def-i Mefâsid celb-i menâfi‘den evlâdır. Faruk Furkan 17 Buna göre, bir insanın Facebook ve benzeri paylaşım siteleri üzerinden yazışmasında üstte zikrettiğimiz zararlar ve karşı tarafa nasihat etme gibi bir takım yararlar varsa –ki bu böyledir− bu durumda zarardan sakınmalı, faydalı olan şeyleri terk etmeliyiz. Faydalı olanı elde edeceğiz diye asla şeriatça zarar kabul edilen işleri işlememeliyiz. Ama hemen belirtelim ki, eğer biz karşı cinsimize fayda sağlamak istiyorsak bunun bütün yolları bitmiş ve tükenmiş değildir. Ona farklı yollarla da fayda sağlayabiliriz. Örneğin karşı taraftaki kişi bir erkekse ve biz ona nasihat etmek istiyorsak, bu durumda varsa ağabeyimizi, babamızı veya benzeri yakın akrabalarımızı devreye sokar ve onlar aracılığıyla nasihatimizi yapabiliriz. Şayet akrabalarımız arasında nasihat etmeye uygun bilinçli birileri yoksa, o zaman güvendiğimiz bir hocaya veya onun internetteki sayfasına o kişiyi yönlendirebiliriz. ❺ İslam bize fitnenin vuku bulacağı yerlerden uzak dur- mayı emretmiş ve fitneye yaklaşanların eninde sonunda ona bulaşacaklarını haber vermiştir. Peygamber Efendimiz sallallâhu aleyhi ve sellem şöyle buyurmuştur: ِ َ َ ْن ْ َ يفَ َو َّت َِّللي َّتني َّتمر ُخلَيم َ َيبْ ِتي ِهي َ ه َُو،ُيَس َع ِيِبدلَّت َّتخالِ يفَوْ َي ْنبَأي َع ْنه يَي ِس ُةي َأنَّتهُي ُ ْؤ ِ ٌني ِ . ات ي ِ َّت اي ُ ْح َ ُ ي ِت ِهي ِ َني مضُّش ُ َ ِي،ُفَ َ َّت ِح ُ ه “Sizden her kim Deccal’in (gelişini) duyarsa, hemen ondan uzaklaşsın! Allah’a yemin ederim ki kişi kendisinin mümin olduğunu bilerek Deccal’in yanına gelir de, ortaya attığı şüphelerden dolayı ona tâbi oluverir.” (Ebu Dâvud) Bu hadis, fitnenin olduğu yerlerde durmamamız gerektiğini, eğer durursak, ne kadar kendimize güvenirsek güvenelim mutlaka fitneyle yüz göz olacağımızı net bir biçimde bize anlatmaktadır. Bilindiği üzere Deccal aleyhillâne, yeryüzündeki fitnelerin hepsinden daha beter bir fitnedir. Çıktığında yeryüzünü şirkle dolduracak, insanların akideleriyle oynayacak ve ken- 18 Yön Veren Yazılar 3 disine taraftar bulabilmek için ölüleri diriltmek, göz boyamak, mesafeleri kısaltmak gibi −Allah’ın müsaadesiyle− ortaya harikulade işler atacaktır. İmanına ve akidesine çok güvenen insanlar bile ondan etkilenecek, onun iğvalarından nasibini alacaktır. Bunu çok iyi bilen Peygamber Efendimiz sallallâhu aleyhi ve sellem, onunla mücadele etme ve tartışma yerine, ondan uzak kalmayı ve hiçbir surette onunla bir araya gelmemeyi bizlere tavsiye buyurmuştur. “Ya bir göreyim ne olacak?” diyenlerin veya “Bir bakayım, bir dinleyeyim, bir tartışayım” temennisinde bulunanların muhakkak onun fitnelerinden etkileneceğini bildirmiştir. Bu fitneden selamette olabilmenin en kestirme yolu, hiç ona yaklaşmamaktadır. Facebook ve benzeri paylaşım sitelerinde yazışmayı da, fitne bağlamında buna kıyaslayabiliriz. Eğer fitneye düşmemek istiyorsak, hiçbir zaman karşı cinsle yazışmak gibi tehlikesi muhakkak olan bir hataya düşmemeliyiz. Eğer düşersek kendimizi kurtarmamız mümkün olmayabilir. Bu bağlamda Peygamber Efendimiz sallallâhu aleyhi ve sellem yine şöyle buyurur: ي,اس ي َ ي َ ْ و َ ُ َّتُني َن ِ ٌ ي ِ ْني َمنَّت ِ ي,ات ي َ ت َ ْ َ ُ َ اي ُ ْض َ ِ َ ٌي,ي َ َّتني َمْ َ َر َميت َ ِ ّ ٌي,َّتني َمْ َ َ َليت َ ِ ّ ٌي ِ ِ َ ُ ي َ َ ْني َ كَ َعي ِ ي َمضُّش,يدل ِن ِهي َ ِع ْر ِ ِيه ِ ِ يفَ ِلَ ِ ي ِ ْسُّش َ ْ َ َأ,ات ي,اتي َ كَ َعي ِ ي َمْ َ َر ِيم فَ َ ِني تَّتلَ ي َمضُّش ُ َ ِي ِ ُ ي, َ ِ ََْك َّتمر ِعيييَ ْر َع ي َح ْو َلي َم ٍ ِ َ كي َ ِ ي َأ َ ي َ َّتن, يِح ّ ِ ُ ي َأ َ ي َ َّتني ِم,وص ُمي َأ ْني َلَ َعي ِف ِيه ً ِ ِل يِح ي ِ ِ …َ َّت َِّللي َ َ ِار ُ ُيه “Helal bellidir haram bellidir; (lakin) bu ikisi arasında insanlardan çoğunun bilmediği şüpheli şeyler vardır. Her kim şüpheli şeylerden sakınırsa, dinini ve ırzını korumuş olur. Her kim de şüpheli şeyleri işlerse, harama düşe(bili)r. Tıpkı etrafı çevrili korulukta davarlarını otlatan ve her an oraya girmesi mümkün olan bir çoban gibi. Dikkat edin! Her kralın bir koruluğu vardır. Dikkat edin! Allah’ın koruluğu ise onun haramlarıdır…” (Buhari, Müslim) Faruk Furkan 19 Bu hadis de, sıkıntılı yerlerde çok dolaşanların eninde sonunda sıkıntıyla karşı karşıya geleceğini ifade etmektedir. Efendimiz bunu bir çoban örneği üzerinden anlatmaya çalışmıştı ve bu anlatım gerçekten de çok hoştur. Şöyle ki: Bir çoban, koyunlarını yeşilliğin bol olduğu yerlere götürdüğünde onlara mukayyet olması çok zordur. Koyun yeşilin büyüleyici rengini ve etkileyici kokusunu aldığında çobanı asla dinlemez. İlk fırsatta ona doğru koşar. Eğer çoban bir lahza gaflete düşse, koyun kendisini bir anda korunaklı olan o otların içinde bulur. Neticesi ise, çobanın aleyhinde sonuçlanır. Diğer şüpheli şeyler de böyledir. Bunu Facebook ve benzeri paylaşım siteleri üzerinde de düşünebiliriz. Düşünsenize… Klavyenin her harfinin arkasına albenisi oldukça fazla olan güzel kızlar gizlenmiş. Hangi harfe basarsanız karşınıza onlarca çekici kız çıkıyor! Ve her biri adeta seninle konuşmak için can atıyor! Böylesi bir ortamda, benliğinde fıtraten şehvet olgusu yerleştirilmiş bir erkeğin dayanması ne kadar mümkün olabilir? Diyelim ki o an dayandı, peki zihnine nasıl söz geçirecek? İlerleyen zamanlarda o ortamın suretini zihin dünyasından nasıl atacak? Erkekliği ölmemiş bir insan için bunları düşünmek bile çok tehlikelidir. Aynı şeyleri bacılarımız için de söyleyebiliriz. Klavyenin her harfinin arkasına albenisi oldukça fazla olan yakışıklı gençler gizlenmiş. Hangi harfe basarsanız karşınıza onlarca çekici delikanlı çıkıyor! Ve her biri adeta seninle konuşmak için can atıyor! Böylesi bir ortamda, benliğinde fıtraten şehvet olgusu yerleştirilmiş bir bayanın dayanması ne kadar mümkün olabilir? Diyelim ki o an dayandı, peki zihnine nasıl söz geçirecek? İlerleyen zamanlarda o ortamın suretini zihin dünyasından nasıl atacak? Bunları etraflıca düşünmek ve asla “Bana bir şey olmaz!” dememek gerekir. Eğer Yusuf Peygamber gibi iffet abidesi 20 Yön Veren Yazılar 3 bir genç bile Züleyha’dan etkilenmişse, senin benim gibi iffeti garanti altına alınmamış insanların etkilenmemesi içten bile değildir. Haddimizi bilelim ve asla fitneye düşeceğimiz yerlerde gezmeyelim. ❻ Facebook ve benzeri paylaşım siteleri üzerinden ya- zışmak, erkeklerin karşı cinse meyletmesine ve onlara karşı farklı duygular beslemesine sebebiyet vermektedir. Bu da, Rabbimizin Ahzab Sûresi, 32. âyeti ile yasak kılınmıştır. Rabbimiz şöyle buyurur: “Ey Peygamber Hanımları! Siz (diğer) kadınlardan biri gibi değilsiniz. Eğer takva sahibi iseniz artık sözü yumuşak/nârin söylemeyin (erkeklerle çekici bir şekilde konuşmayın). O takdirde kalbinde maraz (nifak, fitne, şehvet) bulunan kimse (size karşı) arzu duyar. Siz, maruf (ciddî) söz söyleyin.” (Ahzab Sûresi, 32) Bu âyet her ne kadar Peygamberimizin eşleri hakkında inmişse de, diğer kadınlara da şâmildir; hükmü onları da kapsar. Bu nedenle her mümine kadının bu ikaza dikkat etmesi ve gereğince onunla amel etmesi gerekmektedir. Ve yine bu ayet, her ne kadar bizzat dil ile söz söylemeyi ifade ediyorsa da, karşı cinse yazı yoluyla çekici bir üslup kullanmayı da içerisine alabilir. Bu nedenle kadınların zarurî durumlar nedeniyle erkeklere yazı yazmaları gerektiğinde asla çekici, süslü, cilveli veya karşı tarafta farklı duyguları harekete geçirecek tarzda bir üslup kullanmamaları gerekmektedir. Aksi halde bu ayetin muhatabı olur ve harama düşerler. Kalbinde şehvet duygusu olanların şehvetlerini harekete geçirdikleri için ileride meydana gelecek olumsuz sonuçlar da yanlarına kâr olarak kalır! ❼ Facebook ve benzeri paylaşım siteleri üzerinden yazışmak, insanı bir süre sonra yalan söylemek durumunda bırakabilir. Yani bu tür yerlerde karşı cinsle yazışmak yalana sebebiyet veren bir vesiledir. Örneğin evli bir bayan, bir erkekle yazışsa ve bu yazışmalar bir süre sonra açığa çıksa, bu Faruk Furkan 21 durumda kadın ne yapacak, bu problemden nasıl kurtulacaktır? Cevabı belli… Evliliğinin bozulmaması ve yuvasının yıkılmaması için yalana başvuracaktır. Takva ile davranmayanlar için acaba bundan başka yol var mıdır? Şeytan onun karşısına dikilecek ve en geçiştirici yol olarak ona “yalan” simidini çıkaracaktır. Suya düşen yılana sarılırmış; Face’ye düşen bu kadın da yalana sarılacaktır. Yalan simidine sarılan bu kadın diyelim ki şu dünyada kocasını kandırıp ikna etti, peki, âlemlerin Rabbi ve her şeyden haberdar olan Allah’ı nasıl kandırıp ikna edecek? Ona nasıl cevap verecek? Onun huzurunda hangi simide sarılacak? Ona, boyun eğip suç itirafından başka verilecek bir cevap olmayacak. Bu durumda ise hüküm ona kalmış; ya affedip bağışlayacak, ya da adaletine uygun bir şekilde cezalandıracak. Tüm bunları iyice düşünelim ve bizleri uçurumun kenarına getiren bu tür vesilelerden uzak duralım. 8- Facebook ve benzeri paylaşım siteleri üzerinden yazışmak, özellikle de kadınlardaki o güzelim utanma duygusunu kör eder. Tabiatı itibariyle erkeklerle konuşmaktan utanan bir kadın, bu siteler üzerinden yazışa yazışa artık erkeklerle konuşmaktan utanmaz hale gelir. Hatta daha da ileri gidip erkeklerle tartışmaktan bile çekinmez. Bu da ondaki ar damarını çatlatır ve kendisini daha büyük günahlara düşmeye sevk eder. Peygamber Efendimiz sallallâhu aleyhi ve sellem şöyle buyurur: “İman, altmış küsür şubedir, hayâ da imandan bir şubedir.” (Buhari, Müslim) 22 Yön Veren Yazılar 3 Hayâ duygusu körelenlerin, imanlarında bir eksiklik meydana geldiğini unutmamaları gerekir. “Ya bir yazışmayla ne olacak!” denilmemelidir; zira her büyük günahlar bir kere işlemeyle başlar. Son Olarak Facebook ve benzeri paylaşım siteleri üzerinden yazışmak, gerek erkek gerekse kadın için çok büyük riskler içermektedir. Her iki cinse de buradan Allah için nasihat ediyor ve karşı cinse karşı çok temkinli davranmalarını, onlarla yazışmamalarını öğütlüyoruz. Onlarla yazışıldığında çok büyük fitnelerin meydana geleceğini tecrübelerimize ve görüpduyduğumuz hadiselere dayanarak dile getiriyoruz. Yaşanan acı tecrübeleri bir daha yaşamamak ve geri dönüşü olmayan hatalara düşmemek için nefsimize sahip olalım, kendimizi dizginleyelim ve görmediğimiz halde her şeyi bilen ve her şeyden haberdar olan Allah’tan korkalım. Eğer biz yanımızda kimse yokken O’ndan korkup sakınırsak, O bize imanın tadını aldırtacak ve bizi İslam’ımızda sabit kılacaktır. Ama insanların olmadığı yerlerde O’nun haram sınırlarını çiğnersek, bu durumda bize kızacak ve −Allah muhafaza− imanımızın puanını kıracaktır. Bu da bizim helake düşmemiz için yeterli bir sebeptir. Özellikle erkekleri Peygamber Efendimiz sallallâhu aleyhi ve sellem’in şu hadislerini düşünmeye davet ediyoruz: “Dünya göz kamaştırıcı ve tatlıdır. Allah nasıl davranacağınıza bakmak için onu sizin kullanmanıza verecektir. Bundan dolayı siz dünyaya aldanmaktan ve kadınlardan sakının! Çünkü İsrailoğullarındaki ilk fitne kadınlarda çıkmıştır.” (Müslim) “Ardımda, erkeklere kadınlardan daha tehlikeli bir imtihan bırakmadım” (Buhari) Allah hepimizi günahın gizlisinden de açığından da muhafaza buyursun. DİYELİM Kİ BU YÖNETİCİLER ZÂLİM…? “Farz-ı misallerin” ve “varsayımların” insanların bir konuyu daha iyi anlamaları ve idrak etmeleri noktasında oldukça etkili bir rol oynadığı kesindir. Bundan dolayıdır ki Kur’ân ve Sünnette bazı çetrefilli, girift ve anlaşılması nispeten zor meseleler, bu metoda başvurularak insanların zihinlerine sunulmuştur. Hatta tevhidin gerekliliği ve şirkin batıllığı gibi insanlık için en önemli meseleler bile bu metotla insanların anlamasına arz edilmiştir. Bizler, bu güne kadar Allah’ın kanunlarına alternatif kanun yapan, Rabbimizin indirdiğiyle hükmetmeyen, Allah’ın kitabını arkasına atan ve O’ndan gelen doğruluğu mutlak kanunları hiçe sayan kimselerin “kâfir” olacağını farklı farklı üslup ve farklı farklı metotlarla anlatmaya çalıştık. Rabbim bu ruhu bu bedende tuttuğu müddetçe de –inşâallah– Kur’ânî bu hakikati anlatmaya devam edeceğiz. Bu yazımızda belki de faydalı olur ümidiyle bir farz-ı misal üzerinden günümüz tâğutlarının desteklenip desteklenmeyeceğini anlatmaya ve izah etmeye çalışacağız. Kim bilir, belki de Allah bu varsayım sayesinde henüz mühürlenmemiş bazı kalplere 24 Yön Veren Yazılar 3 hayat verecek ve bizi, hayat bulacak bu gönüllere sebep kılacaktır? Ne mutlu bir canı cehennemden kurtarmaya sebep olabilenlere! Zâlim de Olsa, Mazlum da Olsa Kardeşine Yardım Et! Değerli kardeşim, Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem bir hadisinde buyurur ki: “Zâlim de olsa, mazlum da olsa din kardeşine yardım et.” İslam’ın her daim zâlimlere karşı çıkılması gerektiğine dair koymuş olduğu hükümleri bilen bir sahabî, Allah’ın bu kesin hükmü ile Efendimiz sallallâhu aleyhi ve sellem’in bu sözü arasında bir bağlantı kuramıyor ve zâlimlere nasıl yardım edileceğini anlayamayarak: “Ya Rasûlallah! Kardeşim mazlumsa ona yardım edeyim. Ama zâlimse ona nasıl yardım edeyim?” diyerek çok anlamlı ve bir o kadar da gerekli bir soru soruyor. Bunun üzerine Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem, zâlime yardımın ona destek vererek değil, ondan desteği çekip, ortaya koyduğu zulme engel olarak gerçekleşeceğini şu mükemmel sözü ile ifade ediyor: “Zâlimi zulümden alıkoyar, onun zulmüne engel olursun. Şüphesiz ki bu da, ona yardım etmektir.” (Buharî ve Tirmizî) Bu hadis, üzerinde ciddî bir şekilde düşünmeye ve çatlatırcasına kafa yormaya değer hadislerdendir. Zira eğer halkımız, bu ve benzeri hadisler üzerinde birazcık düşünüp gereği gibi kafa yorsalardı, bu gün Allah’ın kanunlarını bir tarafa koyup yerine kâfir Batı’nın ihdas ettiği kanunlarla ülkeleri idare eden İslamî (!) yöneticilere veya isimleri Müslüman ismi olan idarecilere destek vermez; bilakis onların, Kur’ân literatüründe adı “zulüm” olarak yerini bulan Allah’ın hükümleriyle hükmetmemelerine bir “dur!” derlerdi. Lakin insanlarımız düşünmek, tefekkür etmek veya kafa yormak bir yana bu meseleleri daha Allah’ın kitabından bir kere olsun açıp okumamışlardır. Bu nedenle de adına “şirk” denilen bir- Faruk Furkan 25 çok hataya düşmüşlerdir. Şüphe yok ki biraz önce zikrettiğimiz hadis, üzerinde düşünen ve kafa yoran kimseler için aslında çok şeyler anlatmaktadır. Biz, halkımızın ne yaptığını bir tarafa koyarak bu yazıyı okuyan birisi olarak seninle bir düşünme ve kafa yorma mesaisine çıkalım ve hadisimiz üzerinden bir varsayımda bulunarak günümüzün yöneticilerinin durumlarını değerlendirelim. Kim bilir, belki de sen, bu varsayım sayesinde –tıpkı halkımız gibi– bu güne kadar içerisine düşmüş olduğun bir hatanın farkına varacak ve kendine çeki-düzen vereceksin? Haydi, başlayalım. Öncelikle kardeşim, konunun daha iyi anlaşılabilmesi için şu iki hususun altını çizmek istiyoruz: 1- “Zulüm” kelimesi anlam olarak: “Bir şeyi olması gereken yerden alıp başka bir yere koymak, hak sahibine hakkını vermemek” demektir. Bunun zıt anlamını “adâlet” kelimesi ifade etmektedir. Buna göre adâlet: “Bir işi yerli yerine, olması gereken yere koymak ve hak sahibine hakkını vermek” anlamındadır. Elbette ki bu iki kavramın anlamları bunlarla sınırlı değildir; ama bu kavramlar kullanıldığında anlatılmak istenen manaları özetle bunlardır. Buradan hareketle şunu rahatlıkla söyleyebiliriz ki: Allah’ın indirdiği hükümlerle hükmetmek adâletin; Allah’ın indirdiği hükümlerle hükmetmeyi terk etmek de zulmün ta kendisidir. “Kim Allah’ın indirdiği hükümlerle hükmetmezse, işte onlar, zâlimlerin tâ kendileridir.” (Maide, 45) Dolayısıyla, bir yönetici Allah’ın hükümleri ile hükmetmiyor, Kur’ân yasaları ile idarede bulunmuyorsa, en asgari şartlarda “zâlim” olur. Böylesi bir yönetici, hiçbir zaman ve hiçbir durumda âdil olamaz; çünkü adâlet ancak ve ancak Kur’ân ile hükmetmekle olur. 26 Yön Veren Yazılar 3 “Rabbinin kelimesi (olan Kur’an) doğruluk ve adâlet bakımından tas tamam olmuştur.” (En’am, 115) Adâlet ve doğruluk bakımından tas tamam olan şey, anayasalar ve beşer mahsûlü kanunlar değil, sadece ve sadece Rabbimizin kitabı olan Kur’ân-ı Kerim’dir. Bu nedenle bir yönetici eğer Kur’ân ile hükmetmezse, adâleti ve doğruluğu tam olmayan bir şeyle hükmetmiş olur ki, bu da zulmün ta kendisidir. 2- Biz, kesinlikle hükmedilmeye layık olan tek kitabın Kur’ân olduğuna, Kur’ân’dan başka bir kitapla insanlar arasında hüküm vermenin ve onları idâre etmenin bâtıllığına ve yönetici kadrosunun –şartlar ve durumlar ne olursa olsun– mutlaka bu kitapla hükmetmeleri gerektiğine inanıyoruz. Rabbimiz şöyle buyurur: “Biz bu kitabı sana, insanlar arasında (sadece) Allah’ın sana gösterdiği şeylerle hükmedesin diye hak olarak indirdik.” (Nisâ, 105) “O halde onların aralarında Allah’ın indirdiği (Kur’ân ile) hükmet ve sana gelen hakdan sonra onların hevâ ve heveslerine uyma!” (Mâide, 48) “(Rasûlüm!) onların arasında Allah’ın indirdiği (hükümler) ile hükmet, onların arzularına uyma!” (Mâide, 49) “Yoksa onlar (İslâm’ın yönetimi dururken) daha câhiliyenin hükmünü mü istiyorlar? Oysa kesin iman eden bir toplum için (idare ve) hükmü Allah’tan daha güzel olan kim vardır? (Mâide, 50) Ve yine biz, yazının girişinde de ifade ettiğimiz gibi Allah’ın kitabını dikkate almayarak ve O’nun şeriatına sırt çevirerek hüküm mekanizmasını işleten kimselerin “kâfir” olacağına iman ediyoruz. Bizim bu inancımız, gençliğin verdiği hızla veya hamasî duyguların kalbe galebe çalmasıyla elde edinilmiş bir itikad değildir; aksine bu, Kur’ân’ın ortaya koyduğu, bütün peygamberlerin dişlerini tırnaklarına taka- Faruk Furkan 27 rak mücadelesini verdikleri, hak yolunun yolcusu mübarek âlimlerin dillerinde tüy bitirerek anlattıkları ve aziz şehidlerin, uğruna kanlarını severek feda ettikleri yüce bir hakikattir. Alıcı gözle Kur’ân’ı inceleyenler, kolaylıkla bu sonuca ulaşacaklardır; zira Kur’ân baştan sona kadar bu hakikati anlatmakta, A’dan Z’ye bu realiteyi ortaya koymaktadır. Bu iki nokta, konuyu daha iyi anlayabilmen için bir alt yapı oluşturmaktadır. Bu nedenle özellikle ifade etmek istedik. Umarım söze başlar başlamaz bu kadar net cümleler kullanmamızdan dolayı bize kızmamış ve kırılmamışsındır. Biliyorum, bir hakikat dile getirilecekse, yavaş yavaş, sindire sindire ifade edilmeli ve damdan düşer gibi değil, zemini ve alt yapısı hazırlanarak söylenmelidir. Bu doğrudur; ama biz, zikretmiş olduğumuz hadis üzerinden bir varsayım yaparak net bir sonuca ulaşacağımız için, aynı netlikte cümleler kullanarak öncelikle inancımızı ifade etmeli, ardından diyeceğimizi demeliyiz. İşte bundan dolayı öncelikle inancımızı ortaya koyduk ki, varsayımı okuyanlar bizim hakkımızda yanlış bir inanca kapılmasın ve bizi yanlış anlamasınlar… Şimdi meseleye girebiliriz. Kardeşim, Efendimiz’in bu hadisinde “Zâlim de olsa mazlum da olsa din kardeşine yardım et” buyruluyor. Peki, bu ne demek? Bu, akla gelen ilk anlamıyla şu demek: Bir Müslüman, kendisiyle aynı dinde ve aynı inançta olduğuna inandığı bir insana mutlaka yardım etmeli, mutlaka ona destek vermelidir. İsterse bu insan mazlum birisi olsun, isterse zâlim birisi olsun fark etmez. İyi de bu güne kadar biz hep mazlumlara yardım edilmesi gerektiğini, zâlime ise karşı durulmasının bir zorunluluk olduğu biliyorduk? Şimdi Allah’ın Rasulü bize, zâlime de yardım etmemiz gerektiğini emrediyor? Acaba bu nasıl olacak? Bizim taaccüp edip hayrete düştüğümüz şeye, hadiste söz 28 Yön Veren Yazılar 3 konusu edilen sahabî de taaccüp etmiş ve aklımıza gelen soruyu hiç beklemeden hemen Efendimize soruvermiş: “Ya Rasûlallah! Kardeşim mazlumsa ona yardım edeyim. Ama zâlimse ona nasıl yardım edeyim?” Bu soruya Allah’ın Rasulü sallallâhu aleyhi ve sellem gayet anlamlı ve hikmetli bir cevapla şöyle karşılık vermiş: “Onu zulümden alıkoyar, zulmüne engel olursun. Şüphesiz ki bu da, ona yardım etmektir.” İşte Allah Rasulü sallallâhu aleyhi ve sellem’in ağzından dökülen bu ifade, ilk etapta yanlış algıladığımız manayı düzeltiyor ve zâlimlere yardımın, aslında onların zulümlerine ortak olarak ve destek vererek değil, aksine engel olarak ve karşı durarak olacağını ifade ediyor. Şimdi yukarıdan beri sözünü ettiğimiz şu varsayımımıza gelelim ve bir an önce meseleyi açıklığa kavuşturalım. Değerli okuyucu kardeşim, Maide Sûresinin 44. âyetinde Rabbimiz: “Kim Allah’ın indirdiği hükümlerle hükmetmezse, işte onlar, kâfirlerin tâ kendileridir” buyurarak, Allah’ın kitabını arkasına atıp yerine başka kanunlar icad ederek bunlarla hükmedenlerin öncelikle “kâfir” olacağını ve aynı sûrenin 45. âyetinde “Kim Allah’ın indirdiği hükümlerle hükmetmezse, işte onlar, zâlimlerin tâ kendileridir” buyurarak böylelerinin “zâlim” olacağını beyan ediyor. Biz, buradaki insan tiplemelerinin günümüz uygulamaları çerçevesinde “zâlim” değil, “kâfir” olacağını düşünüyoruz; ama haydi diyelim, farz edelim ve varsayalım ki bunlar kâfir değil, zâlim… (!) Yani Allah’ın kitabını dikkate almayarak, O’nun şeriatına sırt çevirerek Kur’ân’dan başka kitaplarla insanlar arasında hükmeden ve onları, Batı’nın kokuşmuş şirk dolu kanunlarıyla idâre eden sözüm ona bu Müslüman yöneticiler diyelim ki zâlim. (!) Ve yine farz edelim ki, yapmış oldukları işlerde ve söylemiş oldukları sözlerde onlarca şirk sözü ve şirk ameli bulun- Faruk Furkan 29 duran sözüm ona İslâmî yöneticiler “kâfir” değil de “zâlim”(!) Haydi, diyelim ki bunlar böyle… Acaba bu durumda benim onlara karşı nasıl bir tavır almam ve onlara karşı neler yapmam gerekiyor? Onlara destek mi vermeliyim, yoksa karşı mı çıkmalıyım? Onlarla beraber mi olmalıyım, yoksa karşılarında mı durmalıyım? Onlara alkış mı tutmalı, yoksa önlerine geçerek “Kardeşim sen ne yapıyorsun! Senin bu yaptığın zulümdür. Sen bu amelinle cehenneme gidiyorsun. Sakın ha bu işi yapma, vazgeç!” mi demeliyim? Hangisi? Elbette ki Allah Rasulü sallallâhu aleyhi ve sellem’in hadisini dikkatlice okuyanlar, bu sorulara hep ikinci şıkta yer alan cevaplarla cevap vereceklerdir. Yani zâlime engel olma, ona karşı çıkma ve onun karşısına dikilerek onu bu işten vazgeçirme manasını taşıyan cevaplarla… Cevap bu kadar net olduğuna göre, o zaman biz, Allah’ın hükmüyle hükmetmeyen zâlim yöneticilere –onların kâfir değil, zâlim kardeşlerimiz olduğunu farz edersek– nasıl olurda destek verebiliriz? Eğer onlar bizim, Allah’ın indirdikleriyle hükmetmeyen zâlim kardeşlerimizse, bu durumda Allah Rasulü sallallâhu aleyhi ve sellem’in tavsiyesine göre bizim onlara destek değil, köstek olmamız ve kendilerini cehenneme götüren bu yolda onları engellememiz gerekiyor; zira zâlimin zulmüne mani olmak, ona karşı yapılabilecek en büyük hayırdır. Yok, eğer Allah’ın indirdikleriyle hükmetmedikleri için kardeşlerimiz değillerse –ki biz bu topraklarda uyguladıkları şekliyle böyle olmadıklarına inanıyoruz– bu durumda zaten onlara destek olamayız; çünkü Rabbimiz kâfirlere itaat edip arka çıkmayı 30 Yön Veren Yazılar 3 Rasulullah üzerinden kesin bir dille bizlere yasaklamıştır. (bkz. Furkân, 52; Ahzâb, 1, 48; İnsan, 24) Maalesef bu gün birileri, Allah Teâlâ, kendi haklarında “Kim Allah’ın indirdiği hükümlerle hükmetmezse, işte onlar, kâfirlerin tâ kendileridir” buyurduğu halde O’nun indirdiği hükümlerle hükmetmeyen kimselerin “kâfir” olacağına inanmıyorlar. Böylelerine soruyoruz: Haydi diyelim ki bu yöneticiler kâfir değil; peki, bu durumda onlar zâlim de mi değiller? Allah Teâlâ “Kim Allah’ın indirdiği hükümlerle hükmetmezse, işte onlar, zâlimlerin tâ kendileridir” buyurduğu halde onlar nasıl zâlim olmazlar ki?! Gerçi onlardan bazıları, bu tür yöneticilerin her ne kadar kâfir olacağını söyle(ye)mese de, Maide Suresi 45. ayet gereği zâlim olacaklarını da inkâr edemiyorlar. Hatta kimileri, gerek yapmış oldukları konuşmalarda, gerekse yazdıkları eserlerde bu tür yöneticilerin zâlimlikten kendilerini kurtaramayacaklarını bizzat dillendiriyorlar. Bazıları ise bu yöneticilerin “küfrun dûne küfür” işlediklerini, yani dinden çıkarmayan, ama normal haramlardan daha büyük günah olan bir iş yaptıklarını ifade ediyorlar. Şimdi bunlara soruyoruz: Acaba küfrun dûne küfür işleyen bir yöneticiye destek mi olmak gerekir, yoksa normal haramlardan daha büyük bir günah işlediği için köstek mi? Rabbimiz “Onlardan günaha bulaşmış ve nankör olmuş kimseye sakın itaat etme!” (İnsan, 24) buyurduğu halde, nasıl olur da böylesi insanlara hâlâ itaat eder, destek veririz? Bu bir samimiyetsizlik değil midir? “Biz Müslümanız” diyorsak eğer, o zaman Rabbimizin emirlerine kulak vermeli ve asla bu tür insanlara destek olmamalıyız. Yeri gelmişken burada bir noktaya daha temas etmek istiyoruz ki, bu da konunun iyi anlaşılması için önem arz etmektedir: Halkımız “zâlim” dediğimiz zaman Türkçe’de ge- Faruk Furkan 31 nellikle bununla astığı astık, kestiği kestik olan acımasız, despot, diktatör ve müstebit kimseleri anlıyor. Veya daha somut bir ifadeyle, Kur’ân’ı yasaklayan, ezanı Türkçe okutturan, samanlıkta insanları Kur’ân okumaya mahkûm eden ve Mushafları kâğıt fabrikalarında yaktıran zihniyet akıllarına geliyor. Onların böyle anlamaları çok doğaldır ve gerçektende bu zihniyet kelimenin tam manasıyla bir zâlimdir. Evet, zâlim kelimesi, bu despotları içine alacak şekilde geniş bir kelimedir, ama sadece bu manaya münhasır değildir. Aksine Kur’ân dilinde zâlim, Allah’ın hükümleriyle hükmetmeyen yönetici ve hâkimlerdir. İşte olaya bu zaviyeden baktığımız zaman bu gün adı Müslüman adı olup, söylemleri İslamî söylemler olduğu halde nice yöneticinin bu isme müstahak olduğunu görürüz. Bu tür yöneticiler, Allah’ın kitabıyla hükmetmeyi terk edip yerine beşerî kanunlarla hükmettikleri için en asgarî şartlarda kesinlikle “zâlim” ismini alırlar. Durum böyle olunca da bu, bizleri onlara destek vermekten alıkoymaya yeter ve artar bile. Çünkü Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem izahını yapmaya çalıştığımız mübarek hadisinde zâlimlere yardımın, onların zulmüne engel olarak mümkün olacağını belirtmiştir. Eğer onlara yardım, onların zulmüne engel olmakla olacaksa, bu durumda “Ben Müslümanım” diyen hiçbir kimsenin onlara destek vermemesi ve onların Allah’ın hükümleri ile hükmetmemeleri noktasında onlara arka çıkmaması gerekir. Zulme Aracılık Edenler, Zâlimle Aynı Kefede Olurlar Müslüman asla zulme ve zâlime destek olamaz. Müslüman, asla zâlimin yaptıklarına arka çıkmaz, aracı olamaz. Eğer oluyorsa, bu durumda kendisinin de bu zulümde payı olacağını bilir. Zira İslam zâlimle, zâlime destek verenlerin arasında ayırım yapmamış, hepsini aynı kefeye koyarak tek bir hükme tabi tutmuştur. Rabbimiz şöyle buyurur: 32 Yön Veren Yazılar 3 “Her kim güzel bir işe aracılık ederse, ona ondan bir pay (sevap) vardır. Kim de kötü bir (işe) aracılık ederse, (yine) ona ondan bir pay (vebal) vardır. Allah her şeyin karşılığını vermeye kâdirdir.” (Nisa, 85) Görüldüğü üzere bu ayette Allah, kötü bir işe aracılık edenlere o kötü işten bir pay verileceğini ve şerre vasıta olanlara, onu bizzat işleyenler gibi bir nasip olacağını bildirmektedir. Burada hemen hatırlatmakta yarar var –ki bir işe aracılık edenlerin kesinlikle bunu bilmeleri gerekir– aracılıkta bulunulan kötü işin ismi ve hükmü ne ise, o işe aracılık eden kimselerin ismi ve hükmü de o olur. Örneğin bir mekruha aracılık edene mekruh, bir harama aracılık edene haram, bir şirke aracılık edene de şirk günahı verilecek ve bu kimse, bu hükmün gerektirdiği ismin hükmünü alacaktır. Allah’ın hükmü ile hükmetmemek en asgarî şartlarda zulüm olduğuna göre, bu işe aracılık eden ve destek verenler yine en asgarî şartlarda zâlim olmuş olacaklardır. Hele birde Allah’ın hükmü ile hükmetmemenin küfür olduğunu düşündüğümüzde –ki bu günkü yürürlükte var olan şekli kesinlikle böyledir– o zaman bu işe aracılık eden ve destek verenlerin durumu ne olur? İşte mesele bu kadar ciddî ve önemlidir. Benim, adları künyeleri veya lakapları ne olursa olsun Allah’ın hükmü ile hükmetmeyen yöneticilere destek verip arka çıktığımda, kesinlikle onların aldığı ismi aldığımı ve onların oturtturulduğu konuma oturtturulduğumu bilmem gerekir; zira İslam’da aracılık edenlere, işi yapanlara verilen hükmün aynısı vardır. Zulüm bir suçsa –ki bunda en ufak bir ihtilaf yoktur– bu durumda ona aracılık eden ve o zulmün işlenmesine “olabilir” diyenler, o suçta pay sahibidir ve ondan, onlar da nasibini alacaklardır. Faruk Furkan 33 Laf buraya geldiğinde, Sâlih Peygamber’in kavmi olan Semud’un neden helak edildiğini hatırlamamız gerekir. Bilindiği üzere Sâlih aleyhisselâm’ın kavmine Allah’a iman etsinler ve bu imanlarında mutmain olsunlar diye mucize olarak taşın arasından çıkmış bir deve verildi. Bu deve, Semud kavminin imtihanı olmuştu. Kuyularındaki suyu bir gün onlar içiyor, bir gün de deve içiyordu. İlk zamanlar belki de pek problem olmuyordu, ama zamanın geçmesi ve şeytanın tahrikleriyle gün aşırı kavmin bütün suyunu tek başına içmesi bazı densizleri rahatsız etmiş ve farklı düşüncelere kapılmalarına neden olmuştu. Bu densizler, Kur’an’ın ifadesiyle “dokuz” kişi idi. Bir araya geldiler ve Allah’ın mucize olarak verdiği deveyi kesme kararı aldılar. İçlerinden en azgın olanı gitti ve en ufak bir çekinceme duymadan o mübarek deveyi kesti. Sonunda ne oldu biliyor musunuz? O şehirde yaşayan ve onlara ses çıkarmayıp aksine destek veren herkes ayırım yapılmaksızın helak edildi. Bakınız Rabbimiz bu olayı nasıl anlatıyor: “O şehirde dokuz adam vardı ki, o yerde bozgunculuk yaparlar, düzeltmeye uğraşmazlardı…” (Neml, 48) “Semûd (kavmi) azgınlığı yüzünden yalanladı. Hani onların en bedbaht olanı (mucize olarak verilen deveyi öldürmek için) ayaklanmıştı. Allah’ın peygamberi (Salih) onlara: ‘Allah’ın dişi devesine ve onun su içmesi ne dokunmayın’ demişti. Fakat onu yalanladılar ve onu devirip kestiler. Rableri de onları, günahları yüzünden, kırıp geçirdi.” (Şems, 11-14) Ayetlerde, planı yapanların dokuz, deveyi kesenin ise bir kişi olduğu ifade edildiği halde bu kesme işlemi bütün bir kavme nispet edilmiştir. Altı çizili yerleri dikkatlice okuduğunuzda kesme işleminin çoğul kipiyle geldiğini fark edeceksiniz. Kesen tek bir kişi olduğu halde acaba bu işlem neden bütün bir kavime nispet edilmiş ve ayırım yapılmaksızın hepsi helak edilmiştir? Deveyi kesme işlemine katılmayanla- 34 Yön Veren Yazılar 3 rın ne suçu vardır? Bu soru gerçekten de çok önemlidir. Cevabı ise şu şekildedir: Çünkü onlar, o dokuz kişiye destek veriyor ve onların aldığı veya alacakları kararları ön kabulle şimdiden kabul ediyorlardı. Belki de onlar bu kararı aldıklarında, onları destekleyenler evlerinde mışıl mışıl uyuyor, gecenin derinliklerinde yatak keyfi yapıyorlardı? Ve yine belki o dokuz kişinin aldığı bu meşum karardan onların zerre kadar haberleri de yoktu? Ama önceden onları desteklemeleri, destekledikleri insanların aldıkları her karardan onları da mesul tutmuştu. Günümüz parlamentolarında da durum aynı değil mi? Bu gün insanlar birilerine destek vererek, onların yapacakları her işe peşinen imza atıyor ve ortalama beş yıl boyunca çıkaracakları her kanunu “Eyvallah” diyerek ön kabulle kabul ediyorlar. Dün bu işlemi Semud kavmi yapıyordu, bu gün ise bizim Semudlular yapıyor. Aradan geçen binlerce yıldan başka arada ne gibi bir fark var söyler misiniz? Allah, başlarındakilere destek vermeleri nedeniyle onları en ufak bir ayırım yapmadan topluca helak edivermişti; acaba bu günde bizleri aynı şekilde helak eder mi? Bunu düşünmek, üzerinde kafa yorarak tefekkür etmek gerekir; zira Kur’an’da bize anlatılan bu ve benzeri kıssalar sayfa dolsun diye anlatılmamıştı. Zâlime Destek Verenlere Allah’ın Rasûlünden Korkutan Bir Uyarı Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem bir hadisinde zâlimlerin zulmettiği görüldüğü zaman onlara engel olmayanların şu şekilde bir belaya uğrayacaklarını ifade eder: “İnsanlar zâlimi görür de ona engel olmazlarsa, bundan dolayı Allah kısa bir zamanda onların hepsini umumen katından Faruk Furkan 35 bir ceza ile cezalandırır.” (Ebû Dâvud, Tirmizî) Allah’ın indirdiği hükümlerle hükmetmemek bir zulüm olduğuna göre, bu zulme “dur!” demeyenlerin durumu ne olur? Allah Rasulü’nün ifadesiyle bunlar Allah katından gelecek bir ceza ile cezalandırılırlar. Engel olmayan kimselerin hali bu ise, peki ya bizzat destek olanların durumu ne olur? Allahu ekber! Bunlar helak edilmeye daha fazla müstahak olmazlar mı? Unutmamak gerekir ki, zâlimin zulmüne engel olmak, mazluma yardımcı olmak sayılır; zulme engel olmamak ise, bir çeşit zulümdür. Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem, bir başka hadisinde yapmış oldukları kötülüklerden birbirlerini engellemeyen İsrâiloğulları’nı zikrettikten sonra şöyle buyurmuştur: “Hayır, Allah’a yemin ederim ki ya iyiliği emreder, kötülükten nehyeder, zâlimin elini tutup onun zulmüne mani olur, onu hakka döndürür ve hak üzerinde tutarsınız ya da Allah kalplerinizi birbirine benzetir de, ardından İsrâiloğullarına lânet ettiği gibi size de lânet eder.” (Ebû Dâvud, Tirmizî) Bu hadis de günümüz insanı için gerçekten çok önem arz eden hadislerden bir tanesidir. Âh keşke Allah’ın hükmü ile hükmetmeyenleri destekleyenler bu gibi hadisleri akledip, üzerinde biraz kafa yorsalardı! Allah’ın Rasulü zâlimin elinden tutup onun zulmüne mani olmayı ve onu hakka döndürmeyi bize emrettiği halde, biz nasıl olurda onları destekler, onlara arka çıkarız? Zâlime İtaat Eden Hüsrana Uğrar Câbir b. Abdillah’ın naklettiği şu hadis, zâlimlere itaat edip, onlara tabi olanların bizzat Rasulullah’ın dili ile hüsrana uğrayacaklarını ifade etmektedir. Bu bakımdan çok 36 Yön Veren Yazılar 3 önemlidir. Cabir radıyallâhu anh anlatır: “Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem Huneyn’den dönerken, (Mekke’ye yakın bir yer olan) Ci‘râne mevkisinde yanına bir adam geldi. O anda Bilâl’in elbisesi içerisinde gümüş vardı ve Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem bundan avuçluyor, halka veriyordu. Bu kimse Rasûlullah’a: —Ey Muhammed! Adâletli ol!” dedi. Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem: —Yazıklar olsun sana! Ben adâlet göstermezsem o zaman kim adâlet gösterir? Şayet ben adâlet göstermezsem o zaman sen, (adâletli olmayan birisine itaat ettiğin için) perişan olur ve hüsrana uğrarsın” buyurdu. Bunun üzerine Ömer İbnu’l-Hattâb radıyallâhu anh: —Ey Allah’ın rasûlü! Bana izin ver de şu münâfığı öldüreyim, dedi. Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem: —İnsanların, arkadaşlarımı öldürdüğümü söylemelerinden Allah’a sığınırım, buyurdu. (Müslim) İmam Nevevî rahimehullâh, Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’in “Şayet ben adâlet göstermezsem o zaman sen perişan olur ve hüsrana uğrarsın” buyruğu hakkında şöyle der: “Bunun anlamı: Ey (bana) tabi olan kişi! Eğer ben adâletle davranmazsam, bu durumda sen, adâletli davranmayan birisine tabi olduğun ve peşinden gittiğin için perişan olursun, demektir.”1 Adaletle hükmetmeyen bir yöneticiye tabi olup destek verenlerin, hem dünyada hem de ahirette mutlaka hüsrana uğrayacaklarını bu ifadeden anlamamız zor değildir. Kur’an’la hükmetmek adaletin; Kur’an dışı kitaplarla hük1 el-Minhâc, 6/173. Faruk Furkan 37 metmek de zulmün ta kendisi olduğuna göre, bu gün böylesi idarecilere tabi olanlar adaletle hükmetmeyen önderlere tabi oldukları için hüsrana uğramış olmazlar mı? Eğer dünyada da ahirette de sıkıntıya düşmek istemiyorsan, bu durumda, sakın ha Allah’ın hükmü ile hükmetmeyen idarecilere destek verme! Aksi halde adâletli olmayan birisine itaat ettiğin için perişan olur ve hüsrana uğrarsın. Zâlime İtaat Şöyle Dursun, Zâlime Meyletmek Bile Ateşe Götürür Burada, zikretmemizin oldukça fayda vereceği bir konu daha var ki, insan bunu öğrendiğinde zâlimlere itaat etmek, destek vermek veya arka çıkmak şöyle dursun, onların adını bile anmaktan korkar hale geliyor. Bu korkunç ve tedirgin eden ifade, kitabımız Kur’an-ı Kerim’in 11. sûresi olan Hûd Sûresi 113. âyetinde yer alıyor. Rabbimiz orada zâlimlere meyletmekten bizleri sakındırarak şöyle buyuruyor: يُثي َ َ يتَ ْر َن ُنو ي ََلي َّت َِّل َين َيظو َ ُ و يفَ َ َ َّتس ُ ُُكي منَّت ُاري َ َ ايمَ ُ ُْكي ِ ْني ُد ِني َّت َِّللي ِ ْني َأ ْ ِم َي َاء ُ َّت ِ َ يتُ ْن َ ُ َين “Zâlimlere (sakın ha) meyletmeyin, yoksa size de ateş dokunur. Sizin Allah’tan başka dostunuz yoktur; sonra, yardım da göremezsiniz.” Bu ayeti gereğince düşünen ve “Ben Rabbime hesap vereceğim” diye derdi olan bir Müslümanın asla zâlimlerle işi olamaz. Bu zâlimlerin kendi öz babası, can-ciğer kardeşi veya yakın bir akrabası olmasının hiçbir farkı yoktur; çünkü Müslüman bilir ki zâlimlere en ufak meyil bile insanı dayanılması muhâl olan ateşe götürür. Rabbimizin burada “zâlimler” demek suretiyle Müslüman-kâfir ayırımı yapmaksızın umumî bir ifade kullanması ve hiçbir ayırıma gitmeksizin zâlime itaatin her türlüsünü insanı cehenneme götüren bir gerekçe kabul etmesi çok manidardır. İmam Şevkanî rahimehullâh “Fethu’l-Kadîr” adlı kıy- 38 Yön Veren Yazılar 3 metli tefsirinde der ki: “Müfessirlerden öncü olanlar, bu ayet müşriklere mi hastır yoksa herkes için geçerli midir, diye ihtilaf etmişlerdir. Denilmiştir ki: Bu, müşriklere hastır ve ayetin manası müşriklere meyletmekten nehyetmekte olup zâlimlerle ‘müşrikler’ kastedilmektedir. Bu görüş, İbn Abbas’tan rivayet edilmiştir. Ve yine şöyle denilmiştir: Bu ayet Müslüman-kâfir ayırımı yapmaksızın tüm zâlimler hakkında geçerlidir.” İmam Şevkanî devamla şöyle der: “Bu (ikinci) görüş ayetten (anlaşılan) doğru anlamdır. Biz, ayetin iniş sebebinin müşrikler olduğunu farz etsek bile, bu durumda itibar edilmesi gereken şey, iniş sebebinin hususîliği değil, lafzın umumîliğidir.”2 Birçok müfessir gibi, İmam Şevkanî de buradaki zalimlerle kastedilenlerin, Müslüman-kâfir ayırımı yapılmaksızın zulme sapan her idareci olduğunu kabul etmiştir. Buna göre, Allah’ın indirdiği hükümlerle hükmetmeyen her bir idareci – Müslüman olduğu kabul edilse bile– zalimdir ve onlara itaat edip destek verenler bu ayetin tehdidi kapsamı altında olup her an ateşle karşı karşıya kalabilirler. Zaten Selefin büyük müfessirlerinden Katâde ve İkrime gibi âlimler, bu ayette yer alan “meyletmeyin” ifadesini “sevmeyin ve itaat etmeyin” şeklinde anlamlandırmışlardır.3 Bu nedenle biz Müslümanların, böylesi idarecileri desteklemek şöyle dursun, sevmesi, sempati beslemesi, arka çıkması veya “eyvallah” demesi asla söz konusu olamaz. Aksi halde bize de ateş dokunur. Kasas Sûresi 17. âyette de Rabbimiz, hiçbir günahkâra yardımcı olmamamızı ve destek vermememizi peygamberi Musa aleyhisselâm’ın dilinden şu şekilde ifade eder: 2 3 3/491, 492. Fethu’l-Kadir, 3/491. Faruk Furkan 39 ون َيظ ِ ً ي ِنوْ ُ ْج ِر ِ َ ي َ كَا َل َير ِ ّبي ِت َ اي َأنْ َ ْ َتيعَ َ َّتَليفَو َ ْني َأ ُن “Musa dedi ki: ‘Rabbim, bana verdiğin nimetler adına, artık suçlu-günahkârlara asla destekçi olmayacağım!” Burada Üstat Mevdudî’nin âyete yapmış olduğu yorumunu zikrettikten sonra, zikrettiği nakilleri aktararak Selef’in zâlimlere destekçi olmama noktasında ne kadar hassas olduğunu vurgulamak istiyoruz. Üstat der ki: “Hz. Musa’nın bu ahdi çok kapsamlı kelimelerle ifade edilmiştir. O’nun bununla demek istediği; fert olsun, topluluk olsun, dünyada zulüm ve hainlik eden hiç kimseye yardımcı olmamak idi. İbn Cerir ve diğer birkaç Müfessirin de doğru anladığı gibi, o günlerde Hz. Musa aleyhisselâm, Firavun ve hükümetiyle olan ilişkilerini kesmeyi ahdetmişti; zira hükümet, zâlimdi ve ülkede kötü bir sistemi hâkim kılmıştı. Daha sonra muttakî bir insanın böyle zorba bir krallıkta görev yapmaya, onun güç ve itibarının yükselmesine alet olmaya daha fazla devam edemeyeceğini anladı. Müslüman âlimler, Hz. Musa aleyhisselâm’ın bu sözünden genellikle şunu istidlâl ederler: Bir mümin, ister bir fert, ister bir zümre, isterse iktidardaki bir hükûmet olsun zâlime yardım etmekten tamamen kaçınmalıdır. Bir kimse, Ashabın tanınmış tabiîlerinden olan Atâ b. Ebi Rabah’a şöyle sordu: “Benim kardeşim, Emevî hâkimiyetinde olan Kûfe’nin vali kâtibi. Gerçi halkın meseleleriyle ilgili kararları o vermiyor, ama kararlar onun kalemiyle neşrediliyor. Bu hizmeti sürdürmek zorunda, çünkü bu onun tek gelir kaynağı.” Hz. Atâ bu ayeti okudu ve şöyle dedi: “O kardeşin kalemini elinden atsın. Rezzak Allah’tır.” Başka bir Emevî kâtibi, Amir Şa‘bî’ye sordu: “Ey Ebu Amr! Ben yalnızca verilen kararları kaydedip, neşretmekten sorumluyum. Bunun dışında hiçbir şey yapmam. Bu memuriyet dolayısıyla kazandığım rızk helal mi, değil mi?” O şöyle cevapladı: “Mümkündür ki masum biri, cinayet suçuyla hü- 40 Yön Veren Yazılar 3 küm giyer ve karar senin kaleminden çıkar yahut birinin mülkü adaletsizce müsadere edilir yahut bir başkasının evinin yıkılması emredilir ve tüm emirler senin kaleminden çıkar.” Sonra İmam bu ayeti okudu. Bunun üzerine kâtip şunları söyledi: “Bu günden itibaren kalemimden Emevîlerin hükümleri çıkmayacak!” İmam da karşılık verdi: “Öyleyse Allah da seni günlük rızkından mahrum bırakmayacak.” Abdurrahman b. Müslim, (İmam) Dahhak’dan yalnızca Buhara’ya gidip oradaki memurların maaşlarını dağıtmasını istemişti, fakat o bunu bile reddetti. Arkadaşları bunda bir kötülük olmadığını söyleyince şöyle cevap verdi: “Bir zâlime hiç bir şekilde yardımcı olmak istemem.”4 Bu rivayetleri dikkatlice okuyarak Selef-i Salihîn’in zâlimlerden uzak durma noktasında ne kadar hassas olduğunu tekrar idrak etmeli ve o sâlih insanların yolundan giderek bizler de zâlimlere ve günahkârlara hiçbir surette destek vermemeliyiz. Son Olarak Değerli kardeşim, buraya kadar anlatmaya çalıştığımız şeylerle sana, Allah’ın hükümleriyle hükmetmeyenlerin en asgarî şartlarda zâlim olacağını ve zâlim kimselere karşı bizim tavrımızın destek vermek değil, aksine engel olmak şeklinde tezahür edeceğini ifade etmeye ve Allah’ın hükmüyle hükmetmeyen sözüm ona İslamî (!) yöneticilere destek vermekten ve zulümlerine aracı olmaktan seni sakındırmaya çalıştık. Bu yazıyı okuduktan sonra gerçekten de ne yaptığını ve hangi safta yer aldığını şu soruyu sorarak yeniden düşün: Acaba ben, Allah’ın hükmü ile hükmetmeyi terk ettikleri için Kur’an’ın kendilerine “zâlim” dediği kimselere destek verenlerden miyim, yoksa Kur’an ile yönettikleri halde sırf zulme saptıkları için “zâlim” ismini alan kimselere Selef-i 4 Tefhîmu’l-Kur’an, 168, 169. Faruk Furkan 41 Salihîn gibi karşı duranlardan mıyım? Eğer cevabın “Elbette ki ben zalimlere karşı duranlardanım” şeklinde oluyorsa, Allah’a hamd et ve seni zalimlere karşı duranlardan kıldığı için O’na şükranlarını sun. Yok, eğer cevabın aksi doğrultuda ise, bu durumda hemen kendini kontrol et, Rabbinden af dile ve bir an önce kendine çekidüzen vererek zulme destek olmaktan uzaklaş; aksi halde hüsrana uğrayan ve ahirette kaybedenlerden olursun. Ne mutlu zâlimlere itaatten elini çekip sadece Allah’ın rızasını gözeterek âdil bir hayat yaşamaya çalışanlara! “Zulmü alkışlayamam, zâlimi asla sevemem. Gelenin keyfi için geçmişe kalkıp sövemem. Biri ecdâdıma saldırdı mı, hatta boğarım, Boğmasam da hiç olmazsa yanımdan kovarım. Üç buçuk soysuzun ardından zağarlık yapamam. Hele hak nâmına haksızlığa ölsem tapamam. Doğduğumdan beridir âşıkım istiklâle, Bana hiç tasmalık etmiş değil altın lâle. Yumuşak başlı isem, kim dedi uysal koyunum. Kesilir belki, fakat çekmeye gelmez boyunum. Kanayan bir yara gördüm mü yanar tâ ciğerim, Onu dindirmek için kamçı yerim, çifte yerim. Adam aldırma da geç git, diyemem aldırırım. Çiğnerim, çiğnenirim, hakkı tutar kaldırırım. Zâlimin hasmıyım amma severim mazlûmu, İrticâın şu sizin lehçede mânâsı bu mu?”5 5 Safâhat, s. 400 L İLÂHE İLLALLAH DEMEDİĞİ HALDE, L İLÂHE İLLALLAH DEDİĞİNİ ZANNEDENLERE FAYDALI BİR NASİHAT Fıkıh kitaplarımızda, başta Buhârî ve Müslim olmak üzere birçok hadis imamının naklettiği ve hadis kültürümüzde “Hadîsu Musîi’s-Salât/Namazını Kötü Kılan Adam Hadisi” diye bilinen bir rivayet geçmektedir. Bu rivayet, asıl itibariyle namazda nelerin yapılmasının zorunlu/vâcip olduğunu, nelerin de yapılmasının zorunlu olmadığını ifade etmesi bakımından âlimlerimizce çok önemli kabul edilmiştir ve –belki de bundan olsa gerek– fıkıhla hemhâl olan bütün talebelere zorunlu olarak ezberletilmiştir. Hadisin metnini birazdan vereceğiz; ama onu zikretmeye geçmeden önce hemen şu önemli hatırlatmaya yer verelim: Bizim burada hadise atıfta bulunmamızın ve onu konu edinmemizin sebebi, hadisin fıkhî boyutlarını ele almak değildir. Aksine bizim bundaki hedefimiz; hadiste geçen bir ifade üzerinden toplumumuzda yer etmiş bir yanlışı düzeltmek ve bu sayede bir hayra vesile olmaktır. Rabbim inşâallah yazımızı maksadına ulaştırır ve okuyan insanların 44 Yön Veren Yazılar 3 uyanmalarına, içerisine düşmüş oldukları yanlışları terk etmelerine vesile kılar. Hadisimizin Buhârî’deki şekli şöyledir: Ebû Hüreyre radıyallâhu anh anlatır: “Bir gün Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem mescide girip oturdu. Onun ardından birisi gelip namaza durdu. Adam namazını bitirince Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’e selâm verdi. Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem onun selamına mukabelede bulundu, ardından (o şahsa): —Git ve namazını tekrar kıl, çünkü sen namaz kılmadın, buyurdu. Adam gidip daha önceki kıldığı gibi namazını tekrar etti. Sonra gelip Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’e (yeniden) selâm verdi. Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem yine: —Git ve namazını tekrar kıl, çünkü sen namaz kılmadın, buyurdu. Bu durum üç defa tekrarlandı. Sonunda adam: —Seni hak ile gönderen Allah’a yemin ederim ki, ben bundan daha iyisini yapamıyorum. Bana doğrusunu öğretiniz, dedi. Bunun üzerine Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem: —Namaza duracağın zaman önce tekbir getir. Sonra ezberinde bulunan ve kolayına gelen kısımlarından Kur’ân oku. Ardından mutmain olacak şekilde (vücudun tam anlamıyla hareketsiz kalacak şekilde) rükûya var. Sonra rükûdan doğrul ve dimdik dur. Ardından secdeye git ve mutmain olacak şekilde (kemiklerin eklem yerlerine iyice oturacak şekilde) secde et. Sonra doğrul ve yine kemiklerin eklem yerlerine iyice oturacak şekilde otur. Namazının geri kalan kısmında da bu söylediklerimin tamamını aynen yap, buyurdu. (Buhârî) Hadisimizin metni bu şekilde… Faruk Furkan 45 Bazı kaynaklarımızda Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem ile arasında diyalog geçen bu zatın Hallâd b. Râfi‘ radıyallâhu anh olduğu kaydedilmiştir. Hadisimizde –üstte de değindiğimiz gibi– ahkâm açısından birçok önemli bilgi bulunmaktadır; bu açıdan bakıldığında fıkıhla ilgilenenleri ciddi manada ilgilendirmektedir. Lakin bizim bu yazıdaki derdimiz hadisin hüküm veya fıkıhla alakalı boyutları değildir. Aksine bizi ilgilendiren taraf; Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’in, şekil ve görünüm itibariyle namaz kıldığı halde bazı rükünlerini bihakkın yerine getirmeyen sahabîsine “Git ve namazını tekrar kıl, çünkü sen namaz kılmadın” buyurarak yapılan bir ibadeti sanki hiç yapılmamış gibi değerlendirmesidir. Acaba bu ne anlama gelmektedir? Bunu nasıl anlamamız gerekir? Yapılan bir ibadet nasıl olurda hiç yapılmamış gibi kabul edilebilir? Burada bize ne gibi bir mesaj verilmektedir? Hadisimizde belirtildiği üzere mescide gelen ve kendi bilgisi doğrultusunda namaz ibadetini yerine getiren bu sahabî, namazın olmazsa olmaz şartlarını hakkıyla yerine getirmediği için Efendimiz aleyhisselâm tarafından asıl olarak hiç namaz kılmamış gibi değerlendirilmiştir. İşte burası bizim için çok dikkat çekici ve önemlidir. Hadiste, üzerinde durmamız ve düşünmemiz gereken iki konu vardır: Birincisi, söz konusu o sahabî, namazın olmazsa olmaz rükünlerini komple terk etmiş değildir; aksine gücü nispetinde bazılarını yapmaya çalışmış ve kendi zannınca da onları güzelce yerine getirmiştir. Ama asla dönük rükünlerden bir kısmını –bilerek veya bilmeyerek– terk edince, o ibadeti sanki hiç yapmamış gibi değerlendirildi. İşte biz buradan anlıyoruz ki, bir ibadetin şart ve rükünleri ihlal edilirse, o ibadet yok hükmündedir. 46 Yön Veren Yazılar 3 İkincisi, Allah Rasûlu aleyhisselâm, sahabîsinin kılmış olduğu bu namazı, sahabî onun olmazsa olmaz şartlarını hakkıyla yerine getirmediği için yok hükmünde saymış ve “Git ve namazını tekrar kıl, çünkü sen namaz kılmadın” buyurarak ibadetini yeniden eda etmesini istemiştir. Bu da göstermektedir ki, bir kimse bir ibadetin şart ve rükünlerinde ihlal yaparsa, biz de ona “Sen bu ibadeti hiç yapmamış hükmündesin” diyebiliriz. Bu iki nokta, biraz sonra değineceğimiz konu için çok ama çok önemlidir. Bu nedenle onu iyi anlamak ve unutmamak gerekmektedir. Şimdi bu hadisi ve bu hadise ilişkin dikkat çektiğimiz iki noktayı kafamızda güzelce tasavvur etmişsek, o zaman asıl değinmek istediğimiz meseleye geçebiliriz. Bilindiği üzere bizim toplumumuz aslen Lâ ilâhe illallah şehadetini dil ile telaffuz eden ve bu kelimeyi söylemekten hiçbir zaman imtina etmeyen bir toplumdur. İşin burasında asıl olarak bir problem yoktur. Ama asıl problem, bu insanların “lâ ilâhe illallah” demelerine ve bunu söylemekten geri durmamalarına rağmen, bu kelimenin şartlarını hakkıyla yerine getirmiyor olmaları, Allah ve Rasûlünün istediği şekilde lâ ilâhe illallah’a yaklaşmamalarıdır. Tıpkı bildiği kadarıyla namaz kılan ve namazını Allah ve Rasûlünün istediği şekilde edâ etmeyen o sahabî gibi… Rasûlullah Efendimiz’in o sahabîsi, kılmış olduğu namazı kendi anlayışı çerçevesinde doğru kabul etmekte ve onun tam ve eksiksiz olduğuna inanmaktaydı. Tıpkı toplumumuzun lâ ilâhe illallah şehadetini kendi anlayışları çerçevesinde doğru kabul ettiği ve dillendirdikleri bu şehadetin tam ve eksiksiz olduğuna inandığı gibi… Ama o sahabînin namazı, namazın olmazsa olmaz şartları hakkıyla ve bir bütün olarak yerine getirilmediği için yok hükmünde sayılmıştı ve bu nedenle de Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem ona namazını yeniden kılmasını emretmişti. Faruk Furkan 47 Bu noktaya tekrar temas edeceğiz ama öncesinde lâ ilâhe illallah’ın şartlarıyla alakalı kısa bir hatırlatma yapalım. Bilindiği üzere lâ ilâhe illallah şehadetinin bir takım şartları vardır. Bu şartlar âlimlerimizin beyanına göre şunlardır: ❶ İlim/ lâ ilâhe illallah’ın manasını ve bizden ne istediğini bilmek, ❷ Allah’ın dışında ilahlık taslayan varlıkları/tâğutları inkâr etmek, ❸ Lâ ilâhe illallah’ı ikrâr ve telaffuz etmek, ❹ Lâ ilâhe illallah’a sıdk ve ihlâs ile inanmak, ❺ Lâ ilâhe illallah’ın içeriğine kesin ve en ufak bir tereddüt duymaksızın/yakîn ile iman etmek, ❻ Lâ ilâhe illallah’ı ve içeriğini hakikaten sevmek/muhabbet göstermek, ❼ Lâ ilâhe illallah’ın içeriğine boyun eğip teslim olmak/inkiyâd etmek, ❽ Lâ ilâhe illallah’ın gereğince amel etmek ve son olarak, ❾ Bu inanç üzerine vefat etmek. ‘Ben Müslümanım’ diyen her bir insanın, bu şartları adı gibi bilmesi ve onları hayatında pratik olarak gerçekleştirmesi gerekmektedir. Bu noktada tarafımızca kaleme alınan “Lâ İlâhe İllallah’ın Anlam ve Şartları” adlı eserin okunmasını ısrarla tavsiye ederiz. Bu kitabı internet üzerinden ücretsiz olarak okuyabilirsiniz. İşte bir insan lâ ilâhe illallah dediğinde, aslında bu şartları da beraberinde zorunlu olarak kabul etmiş olmaktadır. Böyle olduğu için zaten kendisine Müslüman/mümin denilmiştir. Bu gerçekten hareketle biz şunu rahatlıkla söyleyebiliriz ki, biz bir insanın lâ ilâhe illallah dediğini duyduğumuzda, aslında o insanın hem lâ ilâhe illallah’ın manasını ve bizden ne istediğini bildiğine, hem Allah’ın dışında ilahlık taslayan varlıkları, yani tâğutları inkâr ettiğine, hem bu kelimeyi sıdk ve ihlâs içerisinde söylediğine, hem de zikredilen diğer şartları yerine getirdiğine hükmetmiş oluruz. Ama eğer bunlar- 48 Yön Veren Yazılar 3 dan bir tanesinde ihmal yaptığını veya bu şartları hakkıyla yerine getirmediğini müşahede edersek, o zaman onun aslen lâ ilâhe illallah’ı hiç dememiş olduğunu söyler veya kabul ederiz. Bizim bu tavrımız, aynı zamanda Efendimiz aleyhisselâm’ın da göstermiş olduğu bir tavırdır. Çünkü Efendimiz aleyhisselâm, kendince namazın şartlarını hakkıyla yerine getirdiğine inandığını iddia eden ve bu eda içerisinde namaz kılan sahabisine, şeriat nazarında ihmali söz konusu olduğu için “sen namaz kılmadın” buyurarak onun bu ibadetini geçersiz saymıştır. Biz de bu gerçeği toplumumuza uyguluyor ve lâ ilâhe illallah demelerine rağmen, şeriatın ortaya koyduğu şartlarını yerine getirmedikleri için onlara “Siz aslen lâ ilâhe illallah demiyorsunuz” diyoruz. Laf buraya geldiğinde şu gerçeğin altını çizmeden geçemeyeceğiz: Eğer bir insan üstte zikredilen şartları yerine getirmediği halde lâ ilâhe illallah diyorsa, bu insan tıpkı hadisimizde zikredilen ve Efendimiz tarafından aslında hiç namaz kılmamış hükmünde sayılan sahabî gibi bir pozisyona düşmüş demektir. Yani bu insan sanki hiç lâ ilâhe illallah dememiş gibidir. Şartlarını yerine getirmediği için dili ile telaffuz etmesinin hakikat mizanında hiçbir kıymeti harbiyesi yoktur. Sonra kalkıp da “Ben lâ ilâhe illallah” diyorum diye yaptığı işin makbul olduğunu söylemesi, hiçbir şey ifade etmez. Tıpkı o sahabînin, kendisinin namaz kıldığını söylemesinin faydaya dönük hiçbir şey ifade etmediği gibi… Biz bu acı vakıamızı hadisimize uyarlayarak söyleyecek olursak, lâ ilâhe illallah’ın şartlarını ihlal ederek onu söyleyen halkımıza şöyle dememiz gerekecektir: “Siz yeniden lâ ilâhe illallah deyin; çünkü siz aslen lâ ilâhe illallah demediniz!” Tıpkı Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’in, namaz kıldığını zanneden sahabîsine “Git ve namazını tekrar kıl, çünkü sen namaz kılmadın” dediği gibi… Buradan bu yazıyı okuyan ve lâ ilâhe illallah şehadetinin ne anlama geldiğini henüz bilmeyen tüm insanlara seslen- Faruk Furkan 49 mek istiyoruz: Ne olur bu kelimenin ne anlama geldiğini, sizden neler istediğini, neleri inkâr etmenizi talep ettiğini ve sizin nasıl bir hayata sahip olmanızı amaçladığını araştırın. İnanın bu araştırma esnasında atacağınız her adım ve ortaya koyacağınız her çaba sizin cihadınız olacaktır. Tevhid uğrunda harcanılan hiçbir değer boşa değildir. Bu kelime Allah katında öylesine değerli, öylesine kıymetlidir ki, ona değer verenler Allah katında da değerlenirler. Mekke’de Bilal radıyallâhu anh ona değer verdiği için Allah katında yükselmişti. Ebu Cehil ve onun emsali insanlar da bu kelimeye gereken önemi vermedikleri için alçalmıştı. Sen de bu günün Mekke’sinde Müslümanların ortaya koyduğu tavırla tıpkı Bilaller gibi yükselebilirsin. Ama unutma ki, bu yolda gereken çabayı harcamayanların Ebu Cehiller gibi alçalmaları da söz konusudur. Senden isteğimiz “Ben lâ ilâhe illallah diyorum ama acaba ben de namazını iyi kılmayan sahabî gibi bu noktada hata etmiş olabilir miyim?” diyerek yeniden tevhidini gözden geçirmen ve o sahabînin yaptığı gibi bir bilene doğrusunu sormandır. Ama hemen belirtelim ki, bu noktada kime soracağın çok önemlidir. Tevhidi gider de tevhidi yok etmek için çabalayan sözüm ona muvahhid (!) rejim hocalarına sorarsan, sana doğruyu göstermeyecekleri gibi, seni saptırırlar da aynı zamanda. Sen tevhidi, tevhidiyle öne çıkmış ve bu uğurda bedel ödemiş insanlara sor. Tevhid deyip ondan para kazananlara sorma! Aksi halde seni Allah’ın yolundan alıkoyarlar. Tevhidi araştırdıktan ve ehil olan kimselere sorduktan sonra yapacağın bir şey kalıyor: O da onların delillerini Kur’ân ve Sünnetle karşılaştırman. Bu sayede inşallah doğru olanı bulacak ve hidayete kapı aralamış olacaksın. Rabbim şimdiden seni hak olan doğru yoluna iletsin ve karşına hayırlı insanları çıkarsın. 50 Yön Veren Yazılar 3 Burada son bir noktaya daha temas etmek istiyoruz: Bizim bu yazıda ortaya koyduğumuz gerçeklere elbette birileri itiraz edecektir. Elbette birileri çıkacak ve “Nasıl olur da siz lâ ilâhe illallah diyen insanlara ‘Bu insanlar lâ ilâhe illallah demiyorlar’ diyebilirsiniz?!” diyerek tenkitte bulunacak, kızacak, kin güdecek ve bizi farklı yerlere nispet etme kolaycılığına kaçacaktır. Biz bu kimselere soruyoruz: Acaba aynı cüreti Rasûlullah Efendimiz sallallâhu aleyhi ve sellem’e de gösterebilir misiniz? Çünkü O da, namaz kılan ve kendince güzel bir şekilde o ibadetini yerine getirdiğine inanan sahabîsine “Git ve namazını tekrar kıl, çünkü sen namaz kılmadın” buyurarak o zatın ortaya koyduğu ibadeti yok saymıştı. Bize gösterdiğiniz cesareti Efendimize de gösterip aynı yiğitlikle “Yâ Rasûlallah! Sen nasıl olurda namaz kılan bir adama ‘Namaz kılmadın’ diyebilirsin?!” şeklinde itiraz yöneltebilecek misiniz? Zannımızca bu cüretkârlığı O’na karşı gösteremezsiniz. Çünkü bilirsiniz ki, O’na karşı böyle bir şeyi düşünmek bile sizin inancınıza zarar verir. O halde eğer bunu Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’e söyleyemiyorsanız, O’nun tavrını sergileyen biz muvahhidlere niçin söylüyorsunuz? “Ama o bir peygamber!” mi diyorsunuz? Biz de –canımız O’na feda olsun– o peygamberin söylediği şeyi söyleyen ve O’nun kutlu yolundan gittiğimize inanan Müslümanlarız. Allah’tan korkun ve sözlerinizin nereye gittiğini iyi düşünün… Peygamber Efendimiz sallallâhu aleyhi ve sellem, şartlarını/rükünlerini hakkıyla yerine getirmediği için namaz kılan sahabîsine “sen namaz kılmadın” buyurdu; biz de bu hadisin fıkhından hareketle şartlarını hakkıyla yerine getirmeden lâ ilâhe illallah diyen kimselere “Siz yeniden lâ ilâhe illallah deyin; çünkü siz lâ ilâhe illallah demediniz!” diyoruz. Bunda garipsenecek, anlaşılmayacak, kabullenilmeyecek ne var? Faruk Furkan 51 Ha, özür dileriz! Biz bu hadisin amelle alakalı olduğunu, lâ ilâhe illallah’ın bununla kıyaslanamayacağını ve kıyasımızın mealfârık olacağını unuttuk! Bu gafletimizden dolayı kusurumuza bakmayın ve bizleri mazur görün! Ama müsaade ederseniz burada kısaca bir hatırlatmada bulunarak bu kusurumuzu affettirelim: Ne olur gelin, şu gariban halka merhamet edelim ve gerçekleri, tüm acılığına ve zor oluşuna rağmen söylemekten geri durmayalım. Utanmaktan, ayıp olur çekincemesinden, yanlış anlayabilirler korkusundan ve farklı anlaşılırız endişesinden uzak duralım. Utansak da, sıkılsak da, çekinsek de ne olur hakkı söyleyelim. Varsın biz şimdi utanalım. Varsın şimdi yanlış anlaşılalım. Varsın bu insanlar bizi başka anlasınlar. Ama yarın utanmanın ve yanlış anlamanın fayda vermeyeceği günde kendilerini elem dolu azaptan kurtararak sahil-i selamete çıksınlar. Kurtulsunlar da, bırakın bizi bu dünyada yanlış anlasınlar. Şimdi bir düşünün: Efendimiz aleyhisselâm eğer ayıp olur veya beni yanlış anlayabilir korkusuyla namazını düzgün kılmayan o sahabîsine hakkı ve doğruyu söylemeseydi, o sahabînin hâli ne olurdu? Ömür boyu yanlış namaz kılarak aslen hiç namaz kılmamış biri olarak Allah’ın huzuruna gitmez miydi? Efendimiz buna nasıl rıza gösterebilirdi? Böylesi inkar edilemez bir hakikate rağmen, nasıl olur da birileri hâlâ insanların tevhid hususunda, lâ ilâhe illallah hususunda, akide ve inanç hususunda mazur olduklarını, hata etseler de Allah katında affedilebileceklerini söylerler?! Nasıl olur da gerçekleri onlardan gizler, hakkı onlara beyan etmezler?! Hakkı öğrendiklerinde, belki kabul etmeyerek kâfir olurlar(!) korkusuyla onların şirk bataklığında necis bir vaziyette kalmalarına rıza gösterirler?! Evet, bütün bunları nasıl yapabilirler? Bu insanlar hiç mi Allah’tan korkmazlar? Hiç mi Rasulullah’ın bu tavrını kendilerine rehber edinmezler? Gerçekten onlar için ne diyeceği- 52 Yön Veren Yazılar 3 mizi bilmiyor, sadece Allah’ın basiretlerini açması için kendilerine dua ediyoruz. Ama bizler tevhid davetçileri olarak, ne pahasına olursa olsun hakkı söylemeye çalışacağız. Kınansak da, ayıplansak da, dışlansak da lâ ilâhe illallah hususunda yanlış bir itikada sahip olan halkımızı uyarmaya, onlara hakkı söylemeye devam edeceğiz inşâallah. Unutmayalım ki hakkı söylememiz, asıl itibariyle bu insanlara merhamet ettiğimizin bir göstergesidir. Bize göre gerçek merhamet; karşı tarafın eksikliğini, dünyada daha iş işten geçmeden önce ona hatırlatarak, onun huzuru mahşerde selamette olması için çabalamaktır. İnsanların, özellikle de akideye taalluk eden meselelerde eksikliklerine bile bile göz yummak, bizce kasvetin, ğaderin, aldatmanın, sahte merhametin ve zulmün ta kendisidir. Bizim inancımıza göre bu gün insanlara merhamet edenler, uğrundaki tüm zorluklara rağmen onların hatalarına rıza göstermeyen ve onları şirk bataklığından kurtarma derdinde olanlardır. Ama tüm şirklerine rağmen onları uyarmayanlar, cahilliklerinin kendileri için mazeret olacağını ileri sürerek onların yanlışlarına bile bile göz yumanlar, bizce asla merhamet ehli değildirler. Onlar bize göre şu dünyada insanlara yapabilecekleri en büyük zulmü yapmaktadırlar. Bu tavırlarıyla tevhidden yoksun, kendilerini hak yolda zanneden ve bu nedenle de bir çaba içerisine girmeyen şu mazlum halka en büyük merhametsizlik örneği sergilemektedirler. Allah bizleri, bu insanları ve lâ ilâhe illallah dediğini zanneden şu mazlum halkımızı merhametiyle kuşatarak her daim hakka iletsin. Hidayet versin ve karşılarına, kendilerine gerçek manada merhamet edecek hayırlı insanlar çıkarsın. Şüphesiz ki O, duaları işiten ve onlara en iyi şekilde karşılık verendir. (Âmîn) ALLAH’IN İNDİRDİKLERİYLE HÜKMETMEYEN HABEŞ KRALI NECÂŞÎ’NİN ‘ÂDİL’ OLMASI MESELESİ Bundan kısa bir süre önce kaleme aldığımız bir yazımızda6 Maide Sûresi 45. âyet üzerinden bir varsayım yaparak, Rabbimizin indirdiği kitapla hükmetmeyen idarecilerin en asgarî şartlarda “zâlim” olacağını belirtmiş ve buradan hareketle böylelerinin desteklenip, desteklenmeyeceğini ele almaya çalışmıştık. Bu yazıyı veya aynı konuya temas eden benzer yazıları okuyan Mürcie zihniyetli kimi insanlar, efendilerinin tenkit edilmesinden rahatsızlık duyarak hemen gün yüzüne çıkmış ve temiz dimağları kirletme adına ortaya bazı şüpheler atmışlardır. Bu şüphelerden biri de Habeş kralı Necâşî’nin, Allah’ın indirdikleriyle hükmetmemesine rağmen “zâlim” diye adlandırılmadığı, aksine bizzat Rasûlullah tarafından kendisine “âdil” denildiği(!) şüphesidir. Acaba gerçekten de Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem, kendi çağında yaşayan ve ashabından bazılarının, yurduna hicret ettiği Habeş Kralı Necâşî’ye Allah’ın indirdikleriyle hükmetmemesine 6 ‚Diyelim ki Bu Yöneticiler Zâlim<‛ başlıklı makale. 54 Yön Veren Yazılar 3 rağmen “âdil” demiş midir? İşte bu makalemizde bunu ele almaya ve Rasûlullah’ın Necâşî’yle alakalı ne söylediğini tahkîk etmeye çalışacağız. Gayret bizden başarı Allah’tandır. Habeş Kralı Necâşî Konumuza girmeden önce “Necâşî” kelimesinin ne anlama geldiğini ve bu kralının kim olduğunu kısaca izah edelim. Öncelikle şunu belirtelim ki, bu kelime, tıpkı dilimizdeki başkan ve hükümdar kelimeleri gibi bir unvanın adıdır. O dönemde tıpkı Mısırlıların kendi krallarına “Firavun”, Türklerin kendi yöneticilerine “Hâkan” dedikleri gibi, Habeşliler de başlarındaki idarecilere yönetici veya başkan anlamında “Necâşî” diyorlardı. Bu bakımdan her bir Habeş kralı aslında bir “Necâşî”dir ve bundan dolayı tarihte birçok Necâşî gelipgeçmiştir. Mekke’den gelerek kendi yurduna sığınan muhacirleri himaye eden ve Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’in davetini kabul ederek iman eden yöneticinin adı ise Ashame’dir. Tam ismi “en-Necâşî Ashame b. Ebcer”dir. Necâşî, bilindiği üzere muhacirlerin kendi diyarına hicret etmelerinin etkisi ve Rasûlullah’ın hicretin 7. yılının başında Amr b. Umeyye ed-Damrî radıyallâhu anh vasıtasıyla kendisine gönderdiği tebliğ mektubu ile iman etmiş ve kendisine ulaştığı kadarıyla Allah’ın dinini yaşamaya çalışmıştır. Siyercilerin verdiği bilgilere göre kendisi hicretin 9. yılında vefat etmiş, Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem de gıyaben cenaze namazını kıldırmıştır. Konumuza mevzu bahis olan Necâşî işte bu mümin zattır. Rasûlullah Necâşî’ye “Âdil” Demiş midir? Girişte de söylediğimiz gibi Mürcie kafalı bazı insanlar, bu mübarek zatın konumunu delil göstererek Allah’ın indir- Faruk Furkan 55 diği hükümlerle hükmetmeyen yöneticilerin zâlim bile olmayacaklarını, zira Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’in Allah’ın indirdiği hükümlerle hükmetmemesine rağmen bu zata zâlim demediğini; aksine “âdil” diye onu vasıflandırdığını savunmaktadırlar. Acaba mesele gerçekten de onların dediği gibi midir? Yani Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem gerçekten de Allah’ın indirdiği hükümlerle hükmetmemesine rağmen Necâşî’ye “âdil” demiş midir? Şimdi öncelikle bu konuyu tahkik etmeye, ardından da mezkûr kirli zihniyetin ne kadar art niyetli olduğunu ortaya koymaya çalışacağız. Ama meselenin daha iyi anlaşılmasını sağlamak için burada hemen bir hakikatin altını çizmemiz gerekmektedir. Bu hakikat şudur: Allah’ın indirdiği hükümlerle hükmetmemek durum ve şartlar ne olursa olsun kat‘î surette zulümdür ve böylesi bir pozisyonda bulunup, bu hükümlerle hükmetmeyen insanlar adları, makamları ve konumları ne olursa olsun kesinlikle zâlim olurlar; zira adalet sadece Allah’ın adalet dediği, zulüm de ancak Allah’ın zulüm dediğidir. Günümüz insanı “zulüm” denildiğinde bununla sadece despotluğu ve diktatörlüğü anladığı için bizim savunduğumuz bu Kur’ânî hakikati bir türlü idrak edememektedirler. Oysa bu insanlar açıp bir kere alıcı gözle Kur’ân’ı gözden geçirselerdi, bize hak verirler ve maksadımızı daha güzel anlarlardı. Ama onlar bu hakikate teslim olmak yerine batıl ve asılsız bir takım tevillere ve yanlış bir takım çıkarımlara başvuruyorlar ve bu sayede hem sapıyor, hem de saptırıyorlar. Onların bu yanlış anlayışlarını bertaraf etmek için kısaca diyoruz ki: Kur’an’da “zulüm” denildiğinde bununla bazen diktatörlük ve despotluk kastedildiği gibi, bazen de Allah’ın ahkâmıyla hükmetmeme anlamı kastedilir. Çünkü “zulüm” bir şeyi olması gereken yerden alıp başka bir yere koymak, hak sahibine hakkını vermemek, demektir. Bir işi yerli yeri- 56 Yön Veren Yazılar 3 ne, olması gereken yere koymanın ve hak sahibine hakkını vermenin adı da yine Kur’an’da “adâlet”tir. Buradan hareketle şunu rahatlıkla söyleyebiliriz ki: Allah’ın indirdiği hükümlerle hükmetmek adâletin; Allah’ın indirdiği hükümlerle hükmetmeyi terk etmek de zulmün ta kendisidir. Ki zaten Rabbimiz, bunun böyle olduğunu Kitabının müteaddit yerlerinde vurgulamıştır. Mesela Maide Suresinin bir ayetinde şöyle buyurur: “Kim Allah’ın indirdiği hükümlerle hükmetmezse, işte onlar, zâlimlerin tâ kendileridir.” (Maide, 45) Demek ki zâlim sadece insanlara haksızlık eden, onların haklarını çiğneyen ve onlara sıkıntılar yaşatan kimse değildir; bununla birlikte zâlim, bu ayetin işaretiyle, Allah’ın indirdiği hükümlerle hükmetmeyen herkestir. “Rabbinin kelimesi (olan Kur’an) doğruluk ve adâlet bakımından tas tamam olmuştur.” (En’am, 115) Adâlet ve doğruluk bakımından tas tamam olan şey sadece Rabbimizin indirdiği hükümler olduğuna göre, böyle olmayan hükümlerle hükmedenler kesinlikle adaletten sapmış ve zulme bulaşmış kimselerdir. İsterse bu insanlar uzun uzun sakallı kimseler olsun, isterse koca koca sarıklı kimseler, fark etmez. İşte biz, bu kesin bilgiyi ortaya koyduğumuzda birileri hemen çıkıp diyor ki: Eğer siz böyle derseniz, o zaman Allah Rasulü’nün sözlerine muhalefet etmiş ve O’nunla karşı karşıya gelmiş olursunuz; çünkü O, Allah’ın indirdiği hükümlerle hükmetmemesine rağmen Habeş kralı Necâşî’ye zâlim dememiş; aksine “âdil” demiştir! Acaba gerçekten de Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem, Allah’ın indirdiği hükümlerle hükmetmemesine rağmen Necâşî için “âdil” demiş midir? Şimdi gelin, bunu hep beraber görelim… Faruk Furkan 57 Rasûlullah’ın Necâşî İçin Söylediği Sözün Tahkîki Öncelikle şunu net ve kesin olarak ifade edelim ki, Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem hiçbir sözünde Necâşî için “âdil” dememiştir. Muteber hadis ve siyer kaynaklarının hiçbirisi Efendimizin böyle bir söz söylediğini zikretmemiştir. Aksine Efendimiz’den nakledilen ve tağutları kayırma adına birilerinin diline pelesenk ettiği rivayetlerde hep Necâşî’nin yanında hiçbir kimsenin zulme ve haksızlığa uğramayacağı ve onun haksızlıklara izin vermeyen bir kral olduğu vurgulanmıştır. Şimdi temel kaynaklarda bu konuyla alakalı nakledilen rivayetlere bir göz atalım: İmam Beyhakî, Ümmü Seleme annemizden şöyle nakleder: Mekke bize dar geldiği, Allah Rasulü’nün arkadaşları eziyet gördüğü ve dinlerinden dolayı musibetlere maruz kaldıkları(…) zaman Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem onlara şöyle dedi: ْ َ َّتني ِتبَأ ْر ِ ي مْ َ خَضَ ِ ي َ ِو ًي ي َي ُ ْ َ ُ ي َأ َ ٌ ي ِع ْن َ ُي يفَامْ َ ُلو ي ِت ِح َ ِد ِ ي َح َّتَّت يَي َ لَي َّت َُّلليمَ ُ ُْكي ِ فَ َر ًخاي َ َ َْر ًخاي ِ َّت اي َأنْ ُ ْ ي ِف ِيه “Şüphesiz ki Habeşistan topraklarında, yanında hiçbir kimsenin zulme uğramadığı bir kral vardır. Allah size içerisinde bulunduğunuz şu durumdan bir çıkış ihsan edene kadar onun beldesine gidiniz!” Ümmü Seleme annemiz sözlerine şöyle devam eder: “Bunun ardına bizler de guruplar halinde Habeşistan’a doğru yola çıktık ve hepimiz orada bir araya geldik. Hayırlı topraklarda hayırlı bir komşuya konuk olduk. Dinimizden yana emniyete kavuştuk ve onun tarafından bir haksızlık 58 Yön Veren Yazılar 3 gelmesinden hiç korkmadık.”7 Muhammed İbn-i İshak der ki: “Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem Allah katındaki makamı ve amcası Ebu Talib yanındaki konumu nedeniyle kendisi afiyet içerisinde olduğu halde, ashabına birçok sıkıntının isabet ettiğini ve onlar için bir şeyler yapamadığını gördüğünde onlara şöyle dedi: ي يهي ٔر ي ٔ ي يعن ي يفإنيهباي و ي،مويخرح ي َٕلي ٔر ي حلخض ي ظ قيحَّتيَي ليهللايمُكيفرخايمماي ٔن يف ه ‘Keşke, Allah size içerisinde bulunduğunuz şu durumdan bir çıkış ihsan edene kadar Habeşistan topraklarına gitseniz! Şüphesiz ki orada, yanında hiçbir kimsenin asla zulme uğramadığı bir kral vardır. Ve orası doğruluk diyarıdır.’ Bundan sonra Allah Rasulü’nün ashabı, fitneye düşmemek ve dinlerini kurtarmak için Habeşistan topraklarına doğru yola çıktılar. İşte bu, İslam’daki ilk hicret oldu.8 İbn-i Hişâm, İbn-i Kesir ve İbn-i Kayyım gibi daha nice siyer âlimi de, hep aynı rivayetlere yer vermiş ve asla – çağdaş Mürcielerin iddia ettiği gibi– Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’in, iman etmeden önceki dönemi için Necâşî’ye “âdil” dediğini nakletmemişlerdir. Evet, hiçbir muteber kaynakta böyle bir rivayet yoktur! Bir İtiraz Burada birisi çıkıp: “Hocam, Allah Rasulü’nün Necâşî için ‘âdil’ demesi ile ‘yanında hiçbir kimse zulme uğramaz’ demesi arasında ne gibi bir fark vardır? Ha âdil demiş, ha yanında hiçbir kimse zulme uğramaz demiş, aynı şey değil mi?” şeklinde bir itirazda bulunabilir. Biz bu itiraza şöyle cevap veririz: Evet, ikisi aynı şey değildir. Bir insanın “âdil” olması ile hiç es-Sünenu’l-Kübrâ, 17434 numaralı rivayet. Şeyh Elbânî, bu rivayetin sahih olduğunu birkaç kitabında ifade etmiştir. Bkz. Sahîhu’s-Siyrati’n-Nebeviyye, sf. 170; Silsiletu’l-Ehâdisi’s-Sahîha, 3190. 8 es-Siyretu’n-Nebeviyye, İbn İshâk, sf. 74. 7 Faruk Furkan 59 kimseye zulmetmemesi arasında çok önemli ve büyük farklar vardır. Bir hâkim, hiçbir kimseye zulmetmeyebilir, haksızlıkta bulunmayabilir, despotça davranmayabilir; ama bu onun “âdil” olduğu anlamına gelmez. Zira adil olmak, ancak Allah’ın hükümleri ile hükmetmekle mümkündür. Dolayısıyla bir yönetici, Allah’ın hükümleri ile hükmetmezse, her ne kadar kendisinin insanlara haksızlık etmediğini söylese de hakikatte o, zâlim olmuş olur. Bu kural, normal insanlar için geçerli olduğu gibi, Necâşî için de geçerlidir. Allah Rasulüne iman etmeden önceki durumunda Allah’ın indirdikleri ile hükmetmediği için ona “âdil” denmemiştir. Ama bununla birlikte o, hiçbir insana da haksızlık etmemiştir. İşte bundan dolayı Efendimiz onun için “yanında hiçbir kimse zulme uğramaz” demiştir de “âdil bir kral” dememiştir. Bu nüansı kavrayanlar meseleyi kolayca anlarlar. Haydi, İspata! İşin aslına bakılırsa, bu konu hakkında konuşmadan önce çağdaş Mürcielerin evvela kendisine İslam ulaşmadan önce Necâşî’nin Allah’ın hükümleri ile hükmetmediğini ispat etmeleri gerekir. Ama maalesef onların böyle bir şeyi ispat etmeleri mümkün değildir; çünkü Necâşî’nin, –ondan nakledilen söz ve tavırlar dikkatlice değerlendirildiğinde– kendisine Kur’ân ulaşmadan önce de Rabbimizin diğer bir kitabı olan İncil ile hükmettiği kuvvetle muhtemeldir. Şimdi biz, Necâşî’nin her konuda İncil ile hükmettiğini, halkını Allah’ın İncil’deki hükümleriyle yönettiğini ve dolayısıyla hiçbir zaman Allah’ın kitabıyla idareden geri durmadığını söyleyecek olsak, bu insanlar acaba bize ne gibi bir itirazda bulunabilirler? Bizim bu iddiamızın aksini söyleyebilirler mi? İşin özüne bakılırsa biz böyle dediğimiz takdirde aslında ortadaki problem bütünüyle biter ve o zaman Allah Rasulü’nün Necâşî için söylediği “yanında hiçbir kimse zulme 60 Yön Veren Yazılar 3 uğramaz” sözü lazımî manasıyla “âdil” anlamına hamledilir. O zaman üstte yaptığımız nakillere de, bunca söze de gerek kalmaz. Çünkü kendisine son risâlet ulaşmayan kimselerin vazifesi, kendilerine ulaştığı kadarıyla ellerindeki ilahî vahiy ile amel etmeleridir. Necâşî de bunu yapmış ve kendi elinde Allah’ın o gün için hükümlerini ihtiva eden İncil ile hükmetmiştir. “Derken (o Peygamberlerin) izleri üzerinde, kendisinden önceki Tevrat’ı onaylayan Meryem oğlu İsa’yı gönderdik. Ve ona, takva sahipleri için bir yol gösterici ve bir öğüt olmak üzere, kendisinden önceki Tevrat’ı tasdik eden ve içerisinde hidayet ve aydınlık bulunan İncil’i verdik. (O hâlde) İncil’e iman edenler, Allah’ın onda indirdikleriyle hükmetsinler…” (Maide, 46, 47) Bunun aksini iddia etmek ispat gerektiren bir durumdur. Biz, baştan beri Necâşî’nin Allah’ın hükümleri ile hükmetmediğini farz ederek bunca sözü söyledik. Biz onun böyle bir konumda olduğunu kabul ettiğimiz de Rasulullah’ın “yanında hiçbir kimse zulme uğramaz” buyruğunu zâhiri üzere alacak ve Allah Rasulü’nün, Allah’ın hükümleriyle hükmetmeyen hiçbir yöneticiye asla “adil” demediğini teyit etmiş olacağız. Yok, eğer Necâşî’nin o an için elinde bulunan İncil’deki hükümlerle hükmettiğini kabul edersek, o zaman bu sözün lazımî manasını alacak ve bu durumda ona zaten Allah’ın hükümleri ile hükmettiği için âdil diyeceğiz. Alâ külli hâl, her iki durumda da biz haklı çıkacak ve Rasûlullah’ın, Allah’ın hükümleriyle hükmetmeyen hiçbir yöneticiye âdil demediği görüşümüzde doğruya isabet ettiğimizi teyit etmiş olacağız. Buraya kadar anlatmaya çalıştığımız şeyleri burada kısaca vurgulayıp konumuzu toparlamaya çalışalım: ❶ Allah’ın hükümleri ile hükmetmemek zulümdür. Faruk Furkan 61 ❷ Allah’ın hükümleri ile hükmetmeyen yöneticiler, en asgarî şartlarda zâlimdir. ❸ Allah Rasulü sallallâhu aleyhi ve sellem Allah’ın hükümleri ile hükmetmeyen bir idareciye asla âdil dememiştir. ❹ Rasûlullah’ın hiçbir sözünde Necâşî için “âdil bir kral” dediği vaki değildir. Son Olarak İşte tüm bu gerçeklerden sonra Mürcie kafalı bu insanların, temiz dimağları kandırmak için nasıl da kelime oyunu yaptıklarını ve Rabbimizin pak kanunlarını terk ederek zulüm dolu hükümlerle hükmeden yöneticileri temize çıkarmak için nasıl da hileli yollara başvurduklarını görmek gerek. Bunları görmemek basitlik ve saflık olur. Bu insanlar, sırf bulundukları ülkelerdeki idareyle karşı karşıya gelmemek için onların zulüm ve küfürlerini bin bir kılıfla örtme çabasına kalkışmakta, akla hayale gelmeyecek çarpık tevillere sarılarak üzerinde bulundukları İslam dışı durumlardan onları aklamaya çalışmaktadırlar. İşte bu makalede çürütmeye çalıştığımız, Allah Rasulü’nün iman etmeden önceki haliyle Necâşî’ye “âdil” dediği iddiası da bu aklama çabalarından bir tanesidir. Allah Rasulü sallallâhu aleyhi ve sellem asla Allah’ın hükümleriyle hükmetmeyen yöneticilere “âdil” dememiş ve onların zulmünü ört-bas etme çabasına girmemiştir. Bunu iddia etmek veya buna benzer bir söylemde bulunmak ona yapılmış büyük bir iftira olur. Çünkü o, hayatı boyunca zalimlerle mücadele etmiş ve hiçbir durumda onları aklama girişiminde bulunmamıştır. Son olarak böylesi insanlara Allah için şunu nasihat etmek istiyoruz: Allah’tan korkun ve her söylediğimiz sözden O’na hesap vereceğimizi aklınızdan çıkarmayın. Hiçbir zaman zâlimleri 62 Yön Veren Yazılar 3 arkalamak için Efendimizin sözlerini çarpıtmaya kalkmayın, Efendimize demediği şeyleri dedirttirme çabasına girmeyin; çünkü bu, hesabı verilemez bir suçtur. Gelin ve bir an önce zâlimleri desteklemekten, onların zulmünü görmezden gelmekten vazgeçin. Unutmayın ki zâlimlere arka çıkmak, onların zulümlerini görmezden gelmek veya zulümlerini ört-bas etmek için delil arama çabasına girmek, onların suçlarına ortak olmak demektir. Zâlimlerin suçlarına ortak olanlar da kıyamet günü onlarla beraber olacaktır. Zira Allah’ın adaletinde, zâlimle zâlimlere destek olanlar arasında bir ayırım yoktur. Allah böylelerinin hepsini âhirette cem edecek ve aralarında ayırım yapmadan hepsini bir arada cehenneme koyacaktır. Allah hepimizi zâlimlerden ve zâlimlere destek verenlerden olmaktan muhâfaza buyursun. Ne mutlu zâlimlerden yana olmayıp zulme karşı duranlara! GECENİN DAKİKALARI DEĞERLİDİR9 Alışveriş Öncesi Bilinmesi Gerekenler ▪ Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’in gece kıyamında kıldığı namazlardan birisi kaçacak olsa gündüz onu kaza eder, on iki rekât namaz kılardı. ▪ Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem, sağlığında olsun, hastalığında olsun asla gece kıyamını terk etmezdi. Şayet hastalansa veya gevşeklik gösterse, bu durumda namazını oturarak kılardı. ▪ Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem, bu hayra şâhid olmaları için ehl-i beytini uyandırırdı. Bu nedenle kızı Fâtıma ve eşi Ali’ye uğrar, geceleyin kapılarını çalardı. Onların uykuyu gece kıyamına tercih etmelerinden dolayı ‚(Siz hâlâ) namaz kılmıyor musunuz?‛ diyerek hayretini gizleyemedi. Bu yazı, Şeyh Hâlid Ahmed’in ‚ صفقات رابحة/Safagâtun Râbiha‛ adlı eserinden tarafımızca tercüme edilerek buraya eklenmiştir. Müellif bu kitabında ele aldığı her sâlih ameli Allah ile yapılan bir alış-veriş olarak değerlendirdiği için tüm konuların girişine ‚Alış-Veriş Öncesi Bilinmesi Gerekenler‛ diye bir başlık atmış ve burada konunun daha iyi anlaşılmasını sağlayacak hususlara temas etmiştir. 9 64 Yön Veren Yazılar 3 ▪ Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem, horozun öttüğünü duyduğu anda, insanlar arasındaki rolünü bildirmek için yatağından fırlar ve horozun ötüşünü onların diline şöyle diyerek tercüme ederdi: ‚Ey insanlar! İşte şiddetli sarsıntısı olan kıyamet geldi. Onun ardından da insanların yeniden dirileceği ikinci sarsıntı gelecek. İşte şimdi içindeki şeylerle size ölüm gelmiştir.‛ Alışverişin Kazanımları Sırrî es-Sekatî rahimehullâh, şöyle derdi: “Ben, bütün faydalı şeylerin gecenin karanlığında verildiğini gördüm.” Sırrî es-Sekatî’nin gördüğü bu faydalı şeylerden bazıları şunlardır: ❶ Cennete Giriş Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem, Ebu Hureyre radıyallâhu anh’a şöyle tavsiyede bulunmuştur: “Güzel söz söyle, yemek yedir, sıla-i rahimde bulun ve insanlar uyurken geceleyin namaz kıl. Sonrasında selametle cennete girersin.”10 Gecenin âbidi olan kulları karşılamak için hazırlanmış odaları tarif ederken Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem şöyle buyurur: “Kuşkusuz cennette dışı içinden, içi de dışından gözüken odalar vardır ki, Allah bunları yemek yediren, yumuşak söz söyleyen, oruca devam eden ve insanlar uyurken geceleyin namaz kılanlar için hazırlamıştır.”11 ❷ Namazların En Faziletlisi Gece namazı, nafile namazların en faziletlisidir. Bunun delili ise Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’in şu sözüdür: 10 11 Sahîhu’l-Câmii’s-Sağîr, 1019. Sahîhu’l-Câmii’s-Sağîr, 2123. Faruk Furkan 65 Farz namaz(lar)dan sonra en faziletli namaz geceleyin kılınan namazdır.”12 Gece namazı, gündüz namazlarından daha faziletlidir. Abdullah b. Mesud radıyallâhu anh, bu iki namaz arasında bir karşılaştırma yapmış ve vardığı sonucu şöyle diyerek bizlere bildirmiştir: “Gece namazının gündüz namazlarına olan üstünlüğü, gizli verilen sadakanın alenen verilen sadakaya olan üstünlüğü gibidir.”13 Amr b. Âs radıyallâhu anh, ise daha da ileri giderek şöyle demiştir: “Geceleyin kılınan bir rekât, gündüz kılınan on rekâttan daha hayırlıdır.”14 Gece namazı, çok daha gizli ve çok daha ihlâsa elverişli olduğundan dolayı gündüz namazlarından üstün kılınmıştır. ❸ Allah’ın Sevgisine Nâil Olma Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem şöyle buyurur: “Şu üç kişiyi Allah hem sever hem kendilerine güler hem de onları müjdeler: * Bunlardan biri, bir gurup cihada çıktığında onlarla birlikte canını Allah azze ve celle için ortaya koyarak savaşan kimsedir. Bu durumda ya öldürülür ya da Allah ona zafer vererek kendisine kifâyet eder. Allah (bu kul hakkında meleklerine) der ki: ‘Şu kuluma bir bakın! Nasıl da canını ortaya koyarak Benim için sabretti.’ * Diğeri, güzel bir eşi ve yumuşak bir yatağı olduğu halde geceleyin kalkıp kıyam eden kimsedir. Allah (bu kul hakkında): ‘Arzu ve isteklerini terk edip Beni anıp zikrediyor, eğer isteseydi uyuyabilirdi’ der. Sahîhu’l-Câmii’s-Sağîr, 1116. İbn Mübarek, ‚Kitabu’z-Zühd‛, 226. 14 Letâifu’l-Meârif, sf. 93. 12 13 66 Yön Veren Yazılar 3 * Öbürü ise, bir kâfileyle beraber bir yolculuğa çıkan, kâfiledekiler gece boyu (ibadet etmeksizin) uyanık kalıp sonra kalktıkları halde, kendisi darlıkta ve bollukta hep seher vaktinde kıyam eden kimsedir.”15 Şu nebevî müjdeye bir bak! Geceyi ihyâ edenlerden Allah’ın kendilerine güldüğü iki sınıf insan, (âhirette) asıl kadınları ve sofraları elde etme adına (dünyadaki) kadınları ve sofraları terk ediyor… Bunların ruhları, eşsiz bir iman kardeşliği ve üstün bir manevî atmosfer içerisinde Arş’ın etrafında gezinen meleklerle birlikte yükseklerde dolaşmak için beden surlarını yıkmıştır. Bedenleri insan bedeni, ruhları ise melek ruhudur. Onlar bu ruhlarını, mürekkebi gözyaşı, postacısı huşu olan mektuplar yapıp gizli gizli Allah’a göndermişler ve kazançları fazileti bol, cömertliği büyük olan Rab tarafından hızlı bir şekilde kendilerine gelivermiştir: “Allah onları sever…” ❹ Sevgi Göstergesi, Merhamet Müjdesi Sevgi Göstergesi: Sırrî es-Sekatî rahimehullâh, anlatır: Bir keresinde köle tüccarlarının pazarına gitmiştim. Kusurlardan uzak olduğu söylenen bir cariye gördüm ve on dinar karşılığında onu satın aldım. Eve götürdüğümde yiyeceğimi getirdi ve: — Vallahi efendim, bizim diyarımızda gündüz vakti hiçbir kimsenin yemek yediğini görmedim, dedi. Dışarı çıktım. Akşam olunca ona yiyecek getirdim. Biraz yedi ve: — Efendim, bir hizmetiniz var mı? diye sordu. — Hayır, dedim. — O halde büyük efendime hizmet etmem için bana izin veriniz, dedi. 15 Sahîhu’t-Terğîb ve’t-Terhîb, 625. Faruk Furkan 67 — Hay hay, memnuniyetle, dedim. Cariye, içerisinde namaz kıldığı odasına çekildi. Ben de yatsı namazını kılıp uyudum. Gecenin ilk üçte biri geçtiğinde cariye kapımı çaldı. — Ne istiyorsun?” dedim. — Efendim, geceden hiç nasibiniz olmayacak mı? dedi. — Şimdilik hayır, dedim. Döndü gitti. Gecenin yarısı geçtiğinde tekrar kapımı çaldı ve: — Efendim, teheccüd ehli virdleri için ayağa kalktı, dedi. Bunun üzerine ben: — Ey kadın, ben geceleri kütük, gündüzleri işçiyim, dedim. Gecenin son üçte biri kaldığında o cariye sert bir şekilde kapımı çaldı ve: — Efendinle fısıldaşmak için hiç mi arzun yok? Kendin için kalk. Hizmetçiler bile seni geçti, dedi. Cariyenin bu sözleri beni gayrete getirmişti. Kalktım, güzelce abdest aldım ve biraz namaz kıldım. Sonra cariyeyi yokladım. Bir de baktım ki secde halinde şöyle diyor: “Beni sevdiğin için beni bağışla.” Namazını bitirince — Allah’ın seni sevdiğini nereden biliyorsun? dedim. Şöyle cevap verdi: — Eğer beni sevmeseydi seni uyutup beni kaldırmazdı. Bu cevabı alınca “Haydi git, sen artık Allah için özgürsün” dedim. Dua etti ve “Bu küçük âzad ediliş; geriye (kıyamet günü gerçekleşecek) büyük âzad ediliş kaldı” diyerek çekip gitti…”16 Merhamet Müjdesi: Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem şöyle buyurur: “Allah, geceleyin kalkıp namaz kılan ve hanımını kaldıran, şayet kalkmazsa yüzüne su serpeleyen adama merhamet etsin. Ve yine Allah, geceleyin kalkıp namaz kılan ve kocasını uyan16 es-Salâtu ve’t-Teheccüd, sf. 392. 68 Yön Veren Yazılar 3 dıran, şayet uyanmazsa yüzüne su serpeleyen kadına merhamet etsin.”17 Allâme Münavî rahimehullâh der ki: “Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’in ‘Allah şu adama merhamet etsin’ buyruğu, uyuyan kimseyi uyandırmak için yüze su serpmenin değeri hakkında ümmetine bir tembihtir. Bunun sebebi ise şudur: Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem, teheccüdün ne kadar faziletli olduğunu ifade edince, ümmetinin de bundan nasipdâr olmasını istedi ve (yapın, edin anlamına gelen) emir kipi kullanmak yerine yumuşaklık (ifade eden bir üslup)la onları buna teşvik etti.” 18 Rasûlullah’ın yüzüne serptiği suyun serinliğini hissettin mi? Yoksa Ashab-ı Kehf’in uykusu gözlerini büyüledi de ona mı dalıp gittin? Ebu Hureyre radıyallâhu anh, bu tavsiyeye sıkı sıkıya bağlanmıştı. Bundan dolayı o, gecenin (ilk) üçte birini ihyâ ederdi. Sonra eşi uyanır, o da üçte birini ihyâ ederdi. En sonunda da oğlu kalkar, kalan üçte birlik kısmı ihyâ ederdi. Biri uyuyunca öbürü, öbürü uyuyunca da öteki kalkardı.19 ❺ Evlilik Akdi Gece namazı kılacak birisi geceleyin kalktığı zaman aslında nişanlanacağı kıza doğru kalkmış olur. Namaza durduğunda mihrini hazırlamaya başlamış, namazını bitirdiğinde ise mihrini tamamlamış olur. Bunun ardından artık bir an önce evliliğini gerçekleştirme arzusundadır. Vakit yaklaşıp Allah izin verdiğinde, işte o an, içi ipekle donanmış yataklar üzerinde karşılaşma tatlanır, kucaklaşma hoş olur… İşte tam bu durumda lisân der ki: “İyiliğin karşılığı iyilikten başka bir şey midir?” (Rahmân, 60) Sahîhu’t-Terğîb ve’t-Terhîb, 3488. Feydu’l-Kadîr, 4/25, 26. 19 Ahmed b. Hanbel, ‚ez-Zühd‛, 221. 17 18 Faruk Furkan 69 Ebû Süleyman ed-Dârânî uykuya dalmıştı... Bir hurî onu uyandırdı ve dedi ki: “Ey Süleyman’ın babası! Ben, beş yüz yıldan bu yana çadırlarda senin için hazırlanırken uyuyorsun ha!” Mâlik b. Dinar’ın şöyle bir olayı anlattığı nakledilir: Bir keresinde gece yapmam gereken ibadetlerimi terk edip uykuya daldım. Derken bir rüya gördüm. Rüyamda ben, elinde bir kâğıt parçası olan son derece güzel genç bir kızın yanında duruyordum. Kız bana: — Okuma biliyor musun? diye sordu. — Evet, dedim. Bunun üzerine kâğıt parçasını bana verdi. Onda şöyle yazıyordu: “Lezzet ve temenniler alıkoydu mu seni… …cennetteki alımlı bembeyaz kızlardan, Ölümü olmayan ebedî bir hayat yaşayacak… …güzellerle beraber cennette hoş vakit harcayacaksın, Uykuna karşı dikkatli ol zira… …Kur’ân ile gece namazı kılmak uykudan daha hayırlıdır.” ❻ Ateşten Kurtuluş Abdullah İbn-i Ömer radıyallâhu anhuma’dan şöyle nakledilmiştir: Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’in hayatında bir adam rüya görecek olsa, onu Peygamber Efendimiz’e anlatırdı. Ben de bir rüya görüp onu Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’e anlatmayı arzu ettim. Bu arada ben genç bir çocuk idim ve mescitte gecelerdim. Derken bir rüya gördüm. Rüyamda sanki iki melek beni alıyor ve ateşe götürüyorlardı. O ateş tıpkı kuyunun dürüldüğü gibi dürülmüştü. İki de boynuzu vardı. Bu kuyunun içinde benim de tanıdığım insanlar vardı. (Bu durumu görünce) hemen: “Cehennemden Allah’a sığınırım” demeye başladım. O sırada başka bir melek karşımıza geldi ve “Senin korkmana gerek yok!” dedi. Hemen bu 70 Yön Veren Yazılar 3 rüyayı (ablam) Hafsâ’ya anlattım, o da Rasûlullah’a anlattı. Bunun üzerine Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem: “Abdullah ne iyi bir adamdır! Ah birde gece namazı kılsa!” buyurdu. Abdullah İbn-i Ömer bu olaydan sonra geceleri (ibadetle geçirdiği için) çok az uyurdu.20 İmam Kurtubî rahimehullâh der ki: “Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem Abdullah b. Ömer’in rüyasını çok övücü bir ifade ile yorumlamıştır, çünkü o önce ateşe doğru götürülmüş, daha sonra oradan uzaklaştırılarak kendisine ‘Senin korkmana gerek yok!’ denilmiştir. Bunun denmesi onun salâhından kaynaklanmaktadır. Fakat Abdullah b. Ömer geceleri ibadetle ihya etmemekteydi. Bundan dolayı İbn Ömer’e, gece ibadetinin kişiyi ateşten koruduğu ve ateşe yakınlaşmaya engel olan şeylerden olduğu hususunda bir ikaz yapılmıştır. Zaten Abdullah b. Ömer de bu yüzden hayatının geri kalan kısmında gece ibadetini hiç terk etmemiştir.”21 ❼ Beş Maddeli Fayda Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem buyurur ki: “Gece kıyamına sıkı sıkıya sarılın; zira o, 1- Sizden önceki salih kimselerin hiç terk etmedikleri âdeti, 2- Aziz ve Celil olan Allah’a yakınlık, 3- Günahtan alıkoyucu, 4- Hataları örtücü ve 5- Bedenden hastalıkları gidericidir.”22 Gece kıyamı; salihlerin şiarı, onların, kendisi ile bilinip ayırt edildikleri tescillenmiş alametleridir. Gece kıyamı; onların imandan kaynaklanan kardeşliklerinin ve nesilden nesile kendilerini birbirine bağlayan sağlam bağın nişanesidir. Gece kıyamı; onların çiçekli bahçeleri, çağlar boyu arzu ettikleri Firdevsleri ve suya kanmış arazileridir. “O, sizden önceki salih kimselerin hiç terk etmedikleri âdetidir.” Salihler, kendilerini ecir ve sevap yurduna ulaştırması için gece kıBuhârî, 1122. Fethu’l-Bârî, 3/10. 22 Sahîhu’l-Câmii’s-Sağîr, 3958. 20 21 Faruk Furkan 71 yamının sırtına binmiş ve bununla “Allah’a yakınlık”larını artırmışlardır. İşlemiş oldukları günahlardan veya dalmış oldukları cürümlerden dolayı kalplerinde bir ürperti ekilmiş, ektikleri bu şeyi “hataların örtülmesi” olarak hasat etmişlerdir. Bu, başa gelen hatalardan veya görünen masiyetlerden hayâ etme duygusunu onlara miras bırakmıştır. Sahi, Allah korkusundan ağlayan bir göz, nasıl olur da haram bir bakıştan lezzet alabilir? Kur’an okuyan, tesbih çeken ve istiğfar dileyen bir dil, nasıl olur da gıybet eden, yalan söyleyen ve kovuculuk yapan bir dile dönüşür? Allah’a boyun eğerek secde eden bir beden, nasıl olur da istek ve şehvetlerine boyun eğebilir? İşte bu hayâ etme duygusu, büyür ve özünde “günahtan alıkoyucu”luğu barındıran etkin bir iradeye, güçlü bir otoriteye dönüşür. Geçmişteki hataların örtülmesi ve geleceğin korunma altına alınmasıyla ruh iyileşir, sıhhat bulur. Ruh iyileştiğinde ise bu, bedene sirayet eder ve öncesinde komşusu iyileşip sıhhat bulduğu gibi beden de iyileşip sıhhat bulur. İstersen sen buna şöyle de: Ruh iyileşince, Allah ruhu taşıyan bedene ikramda bulundu, ruhun temiz kalması için bedene afiyet verdi. Bu durumda artık bedene herhangi bir hastalık bulaşmaz, herhangi bir sıkıntı isabet etmez. “Bedenden hastalıkları gidericidir.” İşte Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem, tüm bu faydaları şu sözünde özetlemiştir: “Gece kıyamına sıkı sıkıya sarılın; zira o, sizden önceki salih kimselerin hiç terk etmedikleri âdeti, Aziz ve Celil olan Allah’a yakınlık, günahtan alıkoyucu, hataları örtücü ve bedenden hastalıkları gidericidir.” ❽ Kırığın Sarılması Gece kıyamı, farz ibadetlerde meydana gelen kırıkları sarar ve kaçınılmaz olarak meydana gelen huşu eksikliği, yanılma ve vakti geciktirme gibi neredeyse hiçbir kimsenin kurtulamadığı bir takım eksiklikleri giderir. Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem şöyle buyurur: 72 Yön Veren Yazılar 3 “Kıyamet gününde kulun (işlediği) amellerinden hesap vereceği ilk şey namazdır. Eğer namazı tam ve düzgün olursa kurtulur ve başarıyı elde etmiş olur; şayet namazı bozuk olursa helak olur ve tamamen zarara uğrar. Eğer hesabı görülen kimsenin farz namazlarında eksiği varsa Allah şöyle der: ‘Kulumun nafile namazları var mı, bir bakın?’ (Eğer nafileleri varsa) farzlardaki eksiklikler bunlarla tamamlanır. Diğer amellerin hesabı ise bundan sonra olur.”23 ❾ İster Gaflette Olmamayı, İster Hakkıyla İbadet Etmeyi, İster Kantar Kantar Sevabı Tercih Et! “Kim geceyi ‘on’ ayetle ihya ederse, gâfillerden olmaz. Her kim ‘yüz’ ayetle ihya ederse, hakkıyla ibadet edenlerden yazılır. Kim de ‘bin’ ayetle ihya ederse, kantar kantar sevap elde edenlerden yazılır.”24 Allah’ın rahmeti öylesine yakın, öylesine yakındır ki, elinin uzanabileceği kadar yakın bir yerdedir. Senden sadece onu devşirmeni ister. “Gaflet” elbisesini senden çekip çıkarmak için sadece, ama sadece on ayetle geceyi ihya etmek yeterlidir. Eğer bunu yüz ayete tamamlayacak olursan, sana “hakkıyla ibadet edenler” (Kânitîn) elbisesi giydirilir. Şayet Kur’an okumanın tadına varmış ve bunu bin ayete tamamlamış olursan “kantar kantar sevap elde edenler” (Mukantirîn) elbisesi sana giydirilir. Subhanallah! O’nun keremi ne engin, lutfu ne boldur! O halde ey fakir kullar, haydi O’nun kerem ve lutuf esintilerine erişmeye koyulun! Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem şöyle buyurur: “Kim geceyi ‘on’ ayetle ihya ederse, gâfillerden olmaz. Her kim ‘yüz’ ayetle ihya ederse, hakkıyla ibadet edenlerden yazı23 24 Sahîhu’l-Câmii’s-Sağîr, 2020. Sahîhu’l-Câmii’s-Sağîr, 6430; Sahîha, 642. Faruk Furkan 73 lır. Kim de ‘bin’ ayetle ihya ederse, kantar kantar sevap elde edenlerden yazılır.” Kantar kantar sevap elde edenler, sevaplarını kantarlarla alacak olanlardır. Bu kimselerden birisi kantarının kadrini küçümser korkusuyla Nebi aleyhisselâm onlara bir kantarın kıymetini şöyle bildirmiştir: “Bir kantar, tüm dünya ve içindekilerden daha hayırlıdır.”25 Bu hadiste, her bir kimseye ne gibi mükâfat verileceğini açıklayarak müminler arasındaki yarışa ve taatleri artırmaya yönelik teşvik, hiç de kapalı değildir. Bu durumda herkes gücü miktarını ortaya koyar, yorgunluğu oranında ecre nail olur. Acaba sen bu üç guruptan hangisindesin? ❿ Allah’ı Çokça Zikretmek Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem şöyle buyurur: “Her kim geceleyin uyanır, (beraberinde) hanımını uyandırır ve iki rekât namaz kılarlarsa, o gece Allah’ı çokça zikreden erkeklerden ve Allah’ı çokça zikreden kadınlardan yazılırlar.”26 Gecenin karanlığında kılınan iki rekât hafifçe namaz, uzun zaman diliminde yapılacak çok zikre eş değerdir. Zeki kimse, en az çabayla en büyük mükâfata götüren yolu bilen kimsedir. ❶❶ Gizli Armağan Allah azze ve celle şöyle buyurur: “…Onların vücutları yataklardan uzak kalır, korkarak ve umarak Rablerine yalvarırlar ve kendilerine rızık olarak verdiğimiz şeylerden harcamada bulunurlar. 25 26 Sahîhu’t-Terğîb ve’t-Terhîb, 634. Sahîhu’l-Câmii’s-Sağîr, 6430; Sahîha, 6030. 74 Yön Veren Yazılar 3 Yaptıklarına karşılık onlar için ne göz aydınlatıcı nimetler gizlendiğini kimse bilemez.” (Secde, 16, 17) İmam Mücahid ve Hasan el-Basrî, “vücutları yataklardan uzak kalır” ifadesi ile gece kıyamının kastedildiğini söylemiştir.27 Akıcı ve büyüleyici kalem sahibi İmam İbn Kayyım elCevziyye, bu ayeti inceden inceye düşünmüş ve şu çıkarımlarda bulunmuştur: “Bir düşün, Allah, kullarının geceleyin gizli gizli yaptıkları ibadetlerine onlar için gizlediği ve hiçbir nefsin bilmediği bir ödülle nasıl da karşılık veriyor… Ve yine onların gece namazına kalkacakları vakit yataklarında çektikleri sıkıntı ve ıstıraplara, nasıl da cennette göz aydınlatan nimetlerle mukabelede bulunuyor…”28 Herkes cennette ödülünü aldıktan ve Allah’ın kendisine vaat ettiği makamına yerleştikten sonra geriye bu mübarek güruh için saklanmış olan en büyük ödül kalıyor… Gözlerin bozduğu bakışlardan korunmuş, ellerin değmelerinden muhafaza edilmiş, hiçbir kimsenin muttali olamayacağı şekilde gizlenmiş en büyük ödül… Allah’ın insanlara bildirdiği cennet nimetleri insanın aklına gelmeyecek nitelikte olduğuna göre, peki ya insanlardan gizlediği nimetler nasıldır? Lütfunu gizlediğinde O’nun lütfu ne engindir! Cömertliğini gizlediğinde O’nun cömertliği ne boldur! Çünkü insan nefsi, kendisinden gizlenen şeyleri derinlemesine incelemeye son derece meraklıdır. Kendisinden gizlenen şeylere ulaşmayı arzular, onun peşinden gider ve onu elde etmek için var gücünü ortaya koyar. İşte bundan dolayıdır ki Allah azze ve celle, gece kıyamına kalkanların ödülü27 28 Tefsîru’l-Kur’ân’i’l-Azîm, 6/364. Hâdi’l-Ervâh İlâ Bilâdi’l-Efrâh, sf.278. Faruk Furkan 75 nü gizlemekle, sanki onların yoluna (girmek isteyenlere) yardımcı olmuş, bizlerin de onlara katılması için bizi desteklemiş ve onların gayretlerinden bir nebze bize de vermiştir. Alışverişi Kolaylaştıran Hususlar Rebîa el-Ceresî şöyle demiştir: “Şüphesiz ki Allah, hayrı, sizler için ayakkabısının bağı kadar yakın; şerri de gözüyle gördüğü yer kadar uzak kılmıştır.”29 1- Kaylûle Uykusuna Yat Bu, gerçekten de büyük bir fırsat, gizli bir ganimettir. Eğer sen, içerisinde meleklerin indiği gecenin değerli saatlerinden bir saati, içerisinde şeytanların azıttığı gündüz saatlerinden bir saat karşılığında satın almışsan, bu durumda gerçekten de kâr elde edenlerden olmuşsun demektir. Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem şöyle buyurur: “Siz kaylûle yapın; zira şeytanlar kaylûle yapmazlar.”30 Sakın ha şeytanı kendine örnek alma; aksi halde gündüzleri oyun eğlenceye ve laf-u güzâfa dalar gidersin! Hasan-ı Basrî rahimehullâh, bir keresinde çarşıda bir gurubun yanından geçmişti. Onların lafa dalışlarını ve bağırıp-çağırışlarını görünce: — Bunlar kaylûle yapmaz mı acaba, dedi. Orada bulunanlar: —Hayır, yapmazlar, yanıtını verdi. Bunun üzerine Hasanı Basrî rahimehullâh: —Öyleyse ben onların gecelerinin kötü bir gece olacağını düşünüyorum, dedi.31 2- Yiyeceğini Azalt Adamın birisi Muhammed İbn-i Sirîn rahimehullâh’a gelerek: —Bana ibadet öğretir misin, dedi. İbn-i Sirîn adama: Hilyetu’l-Evliyâ, 6/106. Sahîhu’l-Câmii’s-Sağîr, 4307. 31 Ruhbânu’l-Leyl, 2/461. 29 30 76 Yön Veren Yazılar 3 —Bana nasıl yemek yediğini dair kendinden haber ver, dedi. Adam: —Doyana kadar, diye cevap verdi. İbn-i Sirîn: —Bu hayvanların yiyişidir, dedi. Sonra: —Nasıl içersin, diye sordu. Adam: —Kanana kadar, dedi. İbn-i Sirîn: —Bu da davarların içişidir, dedi. Sonra şöyle buyurdu: —Sen şimdi git, yeme ve içme nasıl olur öğren, sonra gel, ben sana ibadeti öğretirim. Değerli okuyucu, sen yeme ve içmenin nasıl olması gerektiğini öğrendiğinde, muhakkak Mis’ar b. Kidâm’ın uzun sıkıntılar çekerek ulaştığı ve cimrilik etmeden sana bildirdiği şu neticeye ulaşacaksın: “Bir parça çöreğin ve Fırat’tan bir avuç suyun, Açlığı def ettiğini öğrendim, Yemeği az yemek yardımcıdır ehl-i namaza, Çok yemek ise yardım eder uykuya.” “Açlık” derken bununla insanı güçten düşürerek tembelliği ve acziyeti miras bırakan açlık kastedilmemektedir. Çünkü açlığın bu türünden Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem Allah’a sığınmıştır. Buradaki açlıktan kasıt, Rasûlullah’ın bizlere bildirdiği sünnetine uygun düşecek şekilde az yemek yemektir. Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem şöyle buyurur: “İnsanoğluna, belini doğrultacağı üç-beş lokma yeter; ama ille de yiyecekse, bu durumda (midesinin) üçte birini yiyeceğe, üçte birini içeceğe, üçte birini de nefesine ayırsın.”32 İşte Sufyan-ı Sevrî rahimehullâh! O, seher âşıklarına emir ifadesi kullanarak şöyle sesleniyor: “Az yemeğe alışın ki, gece kıyamına sahip olasınız.”33 32 33 Sahîhu’l-Câmii’s-Sağîr, 5550. Tenbîhu’l-Muğterrîn, sf. 35. Faruk Furkan 77 Şayet İmam Sufyan-ı Sevrî rahimehullâh bu tavsiyesine muhalefet eder ve bizi sakındırdığı şeye bizzat kendisi düşecek olsa, hemen gecenin tamamının hakkını verecek şekilde kendisine özgü metodunu uygulayarak nefsini terbiye eder ve “Eşeğin yemi fazla verildiğinde daha çok çalışır” diyerek kalkar ve o gecenin tamamını sabaha kadar ibadetle geçirirdi.34 3- Yatağını Sertleştir Ömer İbn-i Hattâb radıyallâhu anh, Rasûlullah sallallâhu aleyhi yatağını bize vasfederek şöyle anlatır: “Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’in yanına girmiştim. Bir hasırın üzerine uzanmış yatıyordu. Yanına oturdum. Rasûlullah, îzarını üzerine çekti –ki zaten üzerinde başka bir elbise de yoktu– gördüm ki, yattığı hasır O’nun yan tarafına iz bırakmıştı.”35 ve sellem’in Müminlerin annesi Âişe radıyallâhu anhâ ise Efendimizin yastığını bize şöyle anlatmıştır: “Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’in geceleyin üzerinde uyuduğu yastığı, içi lifle doldurulmuş deriden yapma bir yastık idi.”36 Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’in bunu yapması, başka değil, sadece uyanma noktasında kendisine daha kolay olması ve kalkmasında kendisini daha canlı yapması içindir. Gelmiş geçmiş günahları affolunmuş, gözleri uyusa bile kalbi uyumayan Peygamber bile böyle yapıyor. Ayakları yarılacak kadar gece kıyam ediyor, ashabı kendisinin öldüğünü zannedecek kadar secdede kalıyor, elbisesi omzundan düşecek kadar Rabbine duasında ısrar ediyor… O’nun, yatağını sertleştirmesine dair yaptıkları acaba ardındaki ümmetine bunu öğretmesinden ve dili ile nasihat ettiği gibi, lisân-ı hâliyle de nasihat etmesinden başka bir şey midir? İhyâu Ulûmi’d-Dîn, 1/419, 420. Müslim, 1479. 36 Sahîhu’l-Câmii’s-Sağîr, 4714. 34 35 78 Yön Veren Yazılar 3 Bu elbette bizim, senden her gece yere yatıp yatağını terk etmeni istediğimiz ve Allah’ın senin için serbest bıraktığını sana yasakladığımız anlamına gelmemektedir. Aksine bu, İmam Münavî’nin de çok kıymetli nasihatinde dediği gibi şu manaya gelmektedir: “Tembellik ve rahata meyletmek kendisine baskın gelen kimseye en uygun olan yatağını doldurma hususunda aşırıya gitmemesidir. Zira bu, çok uykuya, gaflete ve hayırlı işlerden mahrum olmaya sebebiyet verir.”37 Ey gece kıyamını terk edip uykuya dalan ve ey selin içerisinde boğulan kimse! Uykunun çokluğundan dolayı gece sana isyan etmekte, fazla uyumandan dolayı yatağın senden şikâyette bulunmaktadır. Hurîler, senin bu katı kabalığından hayrete düşmüş, Hafaza melekleri kârları kaçırışından dolayı ağıt tutmaktadır. O halde seni seveni sev, sana kavuşmayı arzulayanla meşgul ol, Efendinin huzuruna geç ve bir anlığına bile olsa O’nun rahmet esintisinden yararlanmaya bak. Kim bilir belki de bu durumda felaha erersin. Unutma ki sihirbazlar bir anda felaha kavuşmuşlardı! 4- Hayırlı Arkadaşın Seni Uyandırır Hasan radıyallâhu anh babasının kendisine şöyle anlattığını bildirir: Bir gece Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem, benim ve kızı Fatıma’nın yanına gelerek kapımızı çaldı ve: —Siz (hâlâ) namaz kılmıyor musunuz, dedi. Bunun üzerine ben: —Ey Allah’ın Rasulü! Canlarımız Allah’ın elindedir; bizi uyandırmayı dileseydi uyandırırdı, dedim. Bunu söyleyince Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem hemen döndü ve bana bir şey söylemedi. Daha sonra arkasını çevirip giderken dizine vurarak şöyle dediğini duydum: 37 Feydu’l-Kadîr, 5/180. Faruk Furkan 79 —İnsanoğlu ne kadar da tartışmacıdır!38 İmam Taberî bu hadise şu şekilde not düşmüştür: “Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’in gece kılınan namazın ne kadar büyük bir şey olduğuna dair bilgisi olmasaydı asla Allah’ın, mahlûkatı için dinlenme vakti kıldığı bir anda gelip kızını ve amcaoğlusunu rahatsız etmezdi. Fakat O, Allah Teâlâ’nın “Ehline namazı emret…” (Tâhâ, 131) ayetine binaen kızının ve amcaoğlusunun bu değerli işi, gevşekliğe ve gaflete tercih etmelerini istedi.”39 İşte bundan dolayı diyoruz ki: Kendine, sana yardımcı olacak hayırlı bir arkadaş edin. Gaflet kuyusuna düştüğünde en yüksek sesinle “Yardım edin! Yardım edin!” diye bağır. Kim bilir, belki de bir kervan gelir de sulaklarını kuyuya gönderir, kovasını kuyuya sarkıttığında ona tutunur ve kurtulursun? Aksi halde sapkınlık kuyusuna düşüp de yardım ve hidayet dilemeyi terk ettiği için boğulan nice kimseler olmuştur. Vah sana! Seher vakitlerinde af dileyenlerle birlikte sen de sesini yükselt! Belki sana acırlar. Teheccüde kalkanların atlarına binmeye çalış! Belki birisi seni yanına alır. Gece kıyama duranlara şöyle seslen: Beni yanınıza alın… Beni de beraberinizde götürün… Bana arkadaşlık edin… Benim için aracı olun… Beni başıboş bırakmayın… Beni tek başıma koymayın... Günahlarım bana ağır geliyor, bana yardımcı olun… Arzularım beni kuşattı, beni terk edip gitmeyin... Nefsim beni perişan etti, beni düşmana koymayın... Siz kalplerinizi bulmuşsunuz, kalbini bulamayan şu adama acıyın... Siz vakitlerinizi ve lezzetlerinizi bulmuşsunuz, bunları bulamayan şu adama öğretin… Kardeşlerim! Ey taat zengini kimseler! Fakirlere tasaddukta bulunun... “Şüphesiz ki Allah tasaddukta bulunanları mükâfatlandırır.” (Yusuf, 88) Ey 38 39 Buharî ve Müslim rivayet etmiştir. Bkz. el-Lü’lü ve’l-Mercân, 443. Fethu’l-Bârî, 3/15. 80 Yön Veren Yazılar 3 Rahman’ın sevgilileri! Sevgilinizin kölesine şefkat gösterin... Zira kimin sevgisi gerçek olursa, sevgilisini hoşnut etmek için hayatını ortaya koyar, bütün gücünü onun kölelerine hizmete harcar... Allah sizi hayırla mükâfatlandırsın... Bu çağrıya kulak veren var mı? 5- Allah’a İsyan Etme, Seni Uyandırsın Adamın birisi İbrahim Ethem’e: “Ben gece kalkmaya güç yetiremiyorum; bana bir reçete yazar mısın?” dedi. Bunun üzerine İbrahim Ethem rahimehullâh şöyle buyurdu: “Gündüz O’na isyan etme ki, gece seni huzuruna diksin. Şüphesiz ki senin geceleyin O’nun huzuruna dikilmen en şerefli işlerdendir. Günahkâr ise bu şerefe nail olamaz.”40 Peygamber vârislerinden birisi olan Fudayl b. İyad rahimehullâh ise bu söze şu ilavede bulunur: “Eğer gece kıyamına ve gündüz orucuna güç yetiremiyorsan, bil ki sen, günahlarının kendisini kelepçelediği mahrum birisisin.”41 Gece kıyamının ve gündüz orucunun simgesi olan Hasanu’l-Basrî rahimehullâh ise sana şöyle seslenir: “Bir kimse gece kıyamını terk ediyorsa bu ancak işlemiş olduğu bir günah nedeniyledir. Bu nedenle her gece güneş batarken kendinizi yoklayın ve Rabbinize tevbe edin ki gece kıyamına kalkabilesiniz.”42 Mahrum olan herkes cezalandırılır. Cezanın ise dereceleri vardır; ama en büyük ceza, cezalandırılan kimsenin cezasının farkına varamamasıdır.43 Ey gece kıyamına kalkanlar! Uykuya dalanlara şefaat edin. Ey kalpleri diri olanlar! Ölü kalplilere merhamet edin. Tenbîhu’l-Muğterrîn, sf. 35. Hilyetu’l-Evliyâ, 8/91. 42 Tenbîhu’l-Muğterrîn, sf. 34. 43 Saydu’l-Hâtır, sf. 10. 40 41 Faruk Furkan 81 Gece kıyamını elde eden neyi kaybetmiş; gece kıyamını kaybeden neyi bulmuştur? Hiçbir nur, teheccüd ehlinin nuruna benzemez. Teheccüd ehli Rahman ile baş başa kalmışlar, O da onlara nurundan giydirmiştir. Hiçbir karanlık da uyku ehlinin karanlığına benzemez. Gecenin azığı yanlarında tükendiği için gündüz vakti kandilleri sönmüştür; bu nedenle de yüzleri kararmıştır. “Gecenin karanlığı bastırınca onlar güzelleşir, Parlaklıkları yıldızlarınkini aşar, Seher vakitleri onlarla aydınlanır, Mağfiret elbisesi en hayırlı taksimattır.” 6- Malın Değerini Bil ki, Ücretini Ödemek Zor Gelmesin Yezid b. Harun şöyle derdi: “Gece namazını düşündüm, bir de baktım ki bir bekçi, iki dirhem karşılığında bütün bir geceyi uykusuz geçirerek koruyuculuk yapıyor. Sizden birisi, bir gece uykusuz kalarak iki dirheme denk gelmeyecek ve belki de Rabbine minnet edeceği bir ibadetle cenneti mi istiyor?”44 Bir lokmaya gece namazını değişen, seher vaktinin meltemini uykuya kurban eden ve istirahatından ötürü teheccüd ehlinin meclisinden ayrıldığını ilan eden kimseye hayret doğrusu! Ey böylesi kişi! Eğer sen teheccüdün bir ânını, Süleyman Peygamberin hükümranlığı içinde Nuh aleyhisselâm’ın ömrü ile değişecek olsan yine de zarar edenlerden olmuş olursun. “Ey nefis! Şurada sabredeceğin sayılı günlerdir, Bu günlerin süresi sanki hülya gibidir, Ey nefis! Kararlılıkla Firdevs’e yürü, Uykuyu terk et; zira gerçek yaşantı önümdedir.” 44 Tenbîhu’l-Muğterrîn, sf. 109. 82 Yön Veren Yazılar 3 Yahyâ b. Muaz’a kulak ver. O sana (dünyanın ne olduğunu) şöyle haber veriyor: “Ne kadar uzun yaşarsa yaşasın şu dünyada insanın durumu, ancak cennetin yanı başında alınan bir soluk gibidir. Her kim kendisi sebebiyle ebedî hayatı yaşayacağı bir nefesi boşa harcarsa, Allah’a yemin ederim ki o, zarar edenlerdendir.”45 Selef-i salihîn bunu bilmiş, buna çok iyi inanmıştı. Varılacak yerin neresi olduğunu idrak ettikleri için bu onlara çok basit gelmişti. (Sevgiliyle buluşma) arzusu onların çobanı, seher vakitleri binitleri, yorgunluk lezzetleri, Allah ise hedefleridir. İşte böylesi kimseler için binitlerini cennete konaklatana dek rahatları olmaz. Elden giden şeyin kıymetini bil, (kaçırdığı şeyi etmek için) çabalayan kimsenin kaçırdığı şeye ağladığı gibi ağla, telafi için çabala! Belki de bu sayede yere düşenlere yetişir, bülbüllerin (arzularına erişmek için) girdikleri yola girerek amacına ulaşırsın. Zira bülbüller bir ağaca âşık oldukları zaman onunla kucaklaşmak için boyunlarına sarılmaya, yanaklarını öpmeye çalışırmış. Bülbüle “Bu şişmanlıkla asla olmaz!” denilince, bülbül zayıflığa razı olmuş ve ağaca kavuşarak ona sarılmış.46 7- Selef’in Yaşantısını Tanı Selef’in güneşi doğunca Halef’in yıldızı batar. Selef’in haberlerini dinlemek insana hayat verir; çünkü onlar, dilleri ve yaşantıları ile hayatlarında Allah’a davet eden kimselerdi. Öldüklerinde ise dilleri sustu, yaşantıları konuşmaya başladı. Bu durumda hem diri olarak hem de ölü olarak Allah’a davetçi oldular. Onların ağaçları hâlâ yaprakları gölgeli, meyveleri bol ve faydası büyük bir şekilde; yalnız kalanın yalnızlığını gidererek, yolunu şaşıranı doğruya götürerek, sendeleyen kimseyi sabitkadem kılarak ve susayanı gölgesine basa45 46 Aynı yer, sf. 46. el-Müdhiş, sf. 329. Faruk Furkan 83 rak şu günümüze kadar yemişini vermeye devam etmektedir. ● Sırrî es-Sekatî rahimehullâh, gece bastırdığı zaman gecenin ilk vakitlerinde çabalar, gayret ederdi. Yorgun düştüğünde ise inleyip ağlamaya başlardı.47 ● Sâlih b. Yahyâ’nın oğulları Ali ve Hasan anneleri ile birlikte geceyi üçe bölerlerdi. Ali gecenin ilk üçte birini ihyâ eder sonra yatardı. Ardından Hasan kalkar ve o da üçte birini ihyâ eder yatardı. En sonunda anneleri kalkar gecenin kalan üçte birini ihyâ ederdi. Daha sonra anneleri vefat etti. Bu nedenle geceyi kendi aralarında ikiye böldüler. Sabaha kadar geceyi ihyâ ile meşgul olurlardı. Sonraları Ali de vefat etti. Bundan dolayı Hasan tüm geceyi kendi başına ihyâ eder oldu. Kendisine bundan ötürü “Vadinin yılanı” denilmiştir.48 ● Mansur b. Mu‘temir rahimehullâh’ın komşusunun kızı bir keresinde babasına: “Babacığım, Mansur’un evinin çatısında dikili duran kütük nerede?” diye sordu. Bunun üzerine babası: “Kızım, o, Mansur’un bizzat kendisidir. Mansur geceleri ayakta durarak ibadet eder” diye karşılık verdi.49 Yani Mansur b. Mu‘temir rahimehullâh, uzun süre ayakta kıyam ettiği için tıpkı bir kütük gibi dikili kalırdı. ● Bilmiyoruz acaba hangisine hayret edelim; Riyâh elKaysî’ye mi, yoksa hanımına mı? İşte sana olayın detayı: Riyâh el-Kaysî rahimehullâh, bir kadınla evlenmişti. Riyâh, kadını sınamak için gece olunca uyudu. Kadın ise gecenin dörtte birini ibadetle geçirdi. Sonra eşine: “Ey Riyâh! Kalk artık” diyerek seslendi. Riyâh: “Tamam, kalkıyorum” dedi. Kadın gecenin diğer dörtte birlik bölümünü de ibadetle geçirdi. Ardından yine: “Ey Riyâh! Kalk artık” diyerek çağırdı. Riyâh yine: “Tamam, kalkıyorum” diye cevap verdi; ama kalkmadı. Hilyetu’l-Evliyâ, 3/126. Ruhbânu’l-Leyl, 1/401. 49 Siyeru A‘lâmi’n-Nübelâ, 5/403. 47 48 84 Yön Veren Yazılar 3 Kadın gecenin üçüncü dörtte birlik bölümünde de ibadet etti. Sonra tekrar: “Ey Riyâh! Kalk artık” diyerek seslendi. Riyâh: “Kalkıyorum” dedi. Bunun üzerine kadın: “Gece bitti, Muhsinler toplandı, sen ise hâlâ uyuyorsun! Ah ah! Beni seninle kim kandırdı bir bilseydim keşke!” dedi ve gecenin kalan diğer kısmını da ibadetle geçirdi.50 Seher vaktinin kendisine özgü kokusu, ancak bu kimselerden alınır. Güneş, batış anında ancak onların nurundan utandığı için gizlenir. Yıldızlar, geceleyin ancak onlara yakın olmak için batarlar. Allah, gecenin son üçte birinde dünya semasına ancak onlar için celâliyle nuzûl eder ve onlara ikram eder, ikram eder, ikram eder… 8- Allah’a Karşı Dürüst Ol, Allah da Sana Karşı Dürüst Olsun Eğer niyetin hâlis, kararlılığın gerçek olur ve Rabbinin huzurunda durmaya derin bir arzu duyarsan, ya rüzgâr esmesi ya fare tıkırtısı ya da çocuk ağlaması gibi bir şeyin seni uyandıracağından emin olabilirsin. Eğer bunlardan hiçbirisi olmazsa, bu durumda sebebini bilmediğin bir uykusuzluk seni tutacaktır. Şayet niyetini tashih ettikten, kararlılığını ortaya koyduktan ve bütün sebeplere tutunduktan sonra yine de uyanamamışsan üzülme, bu durumda Allah sana bağışta bulunmuştur. Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem şöyle buyurur: “Her kim geceleyin kalkıp namaz kılmaya niyet ederek yatağına girer de sabah olana dek gözleri ona galebe çalarsa, bu durumda niyet ettiği şey (in sevabı) ona yazılır. Uykusu ise Rabbinden ona bir bağış olur.”51 Uyuduğu halde sevabı geceyi ihya edenden kimseden daha büyük olan, oruç tutmadığı halde Allah katında oruç tu- 50 51 Sıfatu’s-Safve, 4/27. Sahîhu’l-Câmii’s-Sağîr, 5941. Faruk Furkan 85 tandan daha temiz olan ve yatağında öldüğü halde savaş meydanında yere yıkılıp can veren kimselerin makamına ulaşan kimselere hayret doğrusu! Ebu’d-Derdâ radıyallâhu anh şöyle demiştir: “Akıllı kimselerin uykuları ve oruçları ne iyidir! Onlar, ahmakların uykusuzluklarını ve oruçlarını nasıl da utandırıyorlar! Takva sahibi kimsenin yaptığı zerre miktarı iyilik, aldanmış kimselerin yaptığı dağlar kadar iyilikten daha büyük, daha faziletli ve daha ağır gelir.”52 Okuduğun şeyin dehşetinden eğer ağzın açık kaldıysa ve söylediklerimin açıklanmasını istiyorsan, sözü İbn-i Kayyım’a bırakalım. Çünkü o, bu görevi en iyi şekilde yerine getirir. Allah rahmet etsin o şöyle demiştir: “Akıllı kimse; azmi, kararlılığı, düzgün niyeti ve amacına ulaşma gayreti ile uzun mesafeleri kat edebilir. Bunlardan yoksun olan kimse ise, çekeceği birçok zorluk ve meşakkatin yanı sıra bundan çok daha az işleri bile yapamaz. Kararlılık ve sevgi zorluğu giderir, yolu ve ilerleyişi güzelleştirir. Allah’a giden yolda yarış yapmak ancak gayret, doğru bir istek ve kararlılıkla olur. Sukûnetine rağmen gayret sahibi bir kimse, birçok iş yapan kimseye inanılmaz fark atar.”53 9- Âdaba Sarıl Uyku âdabına riayet et. Bu konuda “Namaz Uykudan Hayırlıdır” başlıklı yazımıza müracaat edebilirsin.54 Hilyetu’l-Evliyâ, 1/211. el-Fevâid, 186, 187. 54 Müellifin işaret ettiği bu yazı, aynı kitap içerisinde yer alan başka bir makaledir. Müellif o yazısında; abdestle uyuma, abdest namazı kılma, uyku dualarını yapma, sağ tarafa ve sağ eli sağ yanağın altına koyarak yatma, Felak ve Nas sûrelerini okuyup avuçlara üfledikten sonra güç yetirilebilen yerlere sürme ve diğer uyku zikirlerine riayet etme gibi uyku âdabına dair sünnette nakledilen şeylere işaret etmektedir. Kişi bu sayılanlara dikkat ettiğinde gece namazına kalkması daha da kolay olacaktır inşâallah. 52 53 86 Yön Veren Yazılar 3 Bitirirken Sâlih bir ameli işlediğin zaman onu sırlar dosyasına koy ve üzerine ihlâs kilidi vur; çünkü sen amelin hususunda şeytandan emin olamazsın. Kim bilir belki de o, işlemiş olduğun amele saldırıp onu sırlar dosyasından çıkararak ve (herkesin bilebileceği) malumat dosyasına koyacak? Hatta belki de sana kurduğu tuzağı daha da artırarak malumat dosyasından alıp riya dosyasına koyacak? Bu durumda salih amel olarak kaydedildiğini zannettiğin amelin, kötülük defterine yazılmış olacak! Eğer sen, insanların sana uymalarını kast ederek yapmış olduğun amelin açığa çıkmasını amaçlamışsan, bu durumda İmam Gazalî’nin, tecrübe eleğinden süzerek tıpkı bir ortağın ortağına ettiği vasiyet gibi sana sunmuş olduğu ‘gizli ve alenî amel işleme kuralı’na dikkat etmelisin. İmam Gazalî rahimehullâh şöyle der: “Amelini açığa vuracak kimsenin dikkat etmesi gereken ikinci şey, kalbini kontrol etmesidir; zira kişinin içinde bazen gizli riyanın sevgisi olur. Bu sevgi onu ‘başkası sana uyacaktır!’ mâzeretiyle ibâdetini açığa vurmaya dâvet eder. Oysa onun arzusu, başkasına örnek olduğu için amelde aceleci davranmaktan başka bir şey değildir. Zaten amellerini açığa vuranların çoğunun durumu bundan ibarettir. Yalnız ihlâslı kimseler bundan müstesnadır ki onlar da ne kadar azdır! Bu bakımdan (iman ve irade açısından) zayıf bir kimsenin, kendisini bu kahramanlığı taslamakla aldatmaması gerekir; aksi halde bilmeden helâk olur. (İman ve irade bakımından) zayıf kimsenin misâli, yüzmeyi az bildiği için çırpınan ve tam bu esnada boğulmak üzere olan bir guruba bakarak onlara acıyan ve kendisine yapışsınlar diye yanlarına giderek hem kendisini hem de onları ölüme götüren bir kimsenin durumuna benzer. Dünyada su ile boğulmanın acısı bir anlıktır. Keşke riya ile helâk olmak da böyle olsaydı. Hayır! Aksine onun azabı ebedîdir. İşte burası âbidlerin ve âlimlerin ayaklarının kaydığı bir yerdir.” (İhyâu Ulûmi’d-Dîn, 3/335) ŞİRK EHLİ HEP BİRBİRİNE ZIT BİR SÖYLEM İÇERİSİNDEDİR Bir insanın, yaşadığı çağı ve o çağın vâkıasını doğru tespit edebilmesi için öncelikle “geçmiş tarihi” güzel ve doğru bir şekilde okumuş olması gerekir. Tarihi güzel okumayı beceremeyenler, hem önceki dönemlerin durumunu doğru tespit edemezler hem de o dönemlerde sahnede yer alan insanların oynamış oldukları rolleri iyi tahlil edemezler. Ayrıca bu insanların hâl-i hazırda yaşanan vâkıayı doğru tespit etmeleri de mümkün değildir. Bunun için tarihi Allah’ın okumamızı istediği şekilde okumamız gerekmektedir. Tarihi bize en iyi ve en objektif şekliyle anlatan tek kitap hiç kuşkusuz yok ki “Kur’ân”dır. Kur’ân’ı dikkatle ve ne anlatmak istediğini hakkıyla anlayarak okuyanlar, tüm bir insanlık tarihini ve bu tarihin sahnesinde yer alan kimselerin durumlarını doğru bir bakış açısıyla ve sahih bir şekilde değerlendirmiş olurlar. Elbette böylesi engin ve derin bir tarihte yer alanların incelenecek çok farklı yönleri vardır. Ama biz bu yazımızda onlar arasında Allah’a şirk koşanların özellikle hak ve hakkı dile getirenler karşısında içerisine düşmüş oldukları “zıt söylem” yanılgısına değinmeye çalışacak ve bunun günümüzdeki yansımalarının nasıl olduğuna temas 88 Yön Veren Yazılar 3 etmeye gayret edeceğiz. Hemen hatırlatalım ki bizim bu yazıdaki temel gayemiz; Allah, İslam, Tevhid ve Kur’ân gibi temel değerlerimiz hakkında insanlarımızın bilerek veya bilmeyerek içerisine düşmüş oldukları bazı “zıt söylem”leri hatırlatarak onların hatalarının farkına varmalarını sağlamaktır. Bu aynı zamanda tebliğ yolunda davetçilere de bir ışık tutacaktır. Allah’a şirk koşan insanlar, İslam’ı ve İslam’ın temel esaslarını reddedebilmek ve hakkın sesini kesebilmek için tarihin her döneminde büyük bir çaba sarf etmişler ve bu uğurda kendilerince bir takım delillerin peşine düşmüşlerdir. Ama gelin görün ki onların bu delilleri, hakkın güçlü şuaları karşısında hep sönük kalmış ve akıl yetisini yitirmemiş sağduyu sahiplerinin zihinlerinde daima çelişki arz etmiştir. Akıl sahipleri onların çelişkili olduğunu bilse de, şirk ehlinin geneli gereği gibi akledemediğinden dolayı55 bu çelişkili sözlere kulak vermiş ve tüm tutarsızlığına rağmen bâtılın yılmaz bekçileri olmuşlardır. Müşriklerin tutarsız iddia sahibi olduğu sadece tarihin belirli bir dönemine has değildir. Tarihin hangi sayfasını açarsanız açın, müşriklerin hakkın karşısına hep çelişkili ve birbirini nakzeden delillerle çıktığını görürsünüz. Nuh kavmi, Nuh aleyhisselâm’a ne kadar tutarsız ve çelişkili delillerle karşı çıkmışsa, Hûd kavmi de Hûd aleyhisselâm’a aynı tutarsızlıktaki delillerle karşı çıkmıştır. Firavun ve kavmi Musa aleyhisselâm’ı ne kadar birbirine zıt söylemlerle reddetmişlerse, Mekkeliler de Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’i aynı birbirine zıt söylemlerle reddetmişlerdir. Yani isimler, zamanlar ve figüranlar değişse de müşriklerin gerçekle örtüşmeyen zıt söylemleri asla değişmemiştir. 55 Bkz. 5/Mâide, 5; 29/Ankebût, 63. 89 Faruk Furkan İnanın günümüzde de durum farklı değildir. Biraz sonra günümüzdeki şirk ehli kimselerin nasıl birbirine zıt söylemlere sahip olduğunu ortaya koyacağız ama öncesinde gelin, beraberce Rabbimizin bir ayetini anlayarak okuyalım, sonrasında da biraz zihin jimnastiği yaparak bir sonuca ulaşmaya çalışalım. Rabbimiz, Mekkeli müşriklere hitaben şöyle buyurur: ﴾﴿ ن َّت ُ ُْكيم َ ِفييكَ ْولٍ ي ْ َ ِو ٍف ِ “Şüphe yok ki siz, birbirine zıt bir söylem içerisindesiniz.” (51/Zâriyât, 8) Rabbimiz Zâriyât Sûresi’ndeki bu ayetiyle öncelikle Mekkeli müşriklerin, sonrasında ise tüm şirk ehlinin hep birbiriyle çelişen, zıtlık arz eden ve kendi içinde tutarsız olan söylemlere sahip olduklarını ifade etmiş ve bu sözüyle adeta bizleri müşriklerin hakkı kabul etmemek veya hakkı bulandırmak için başvurdukları çelişkili metotlar hakkında düşünmeye davet etmiştir. Bu ayet, şirk ehlinin anatomisini ve zihin yapısını çözmek isteyen insanlar için bağlamı açısından değerlendirildiğinde bizce Kur’ân’ın en önemli ayetlerinden bir tanesidir. Gerçi, Kur’ân’ın her ayeti kendi bağlamında çok önemlidir ama bu önemi görebilmek için öncelikle ayetin hangi amaç için inzâl edildiğini ve asıl olarak neyi anlatmak istediğini tespit etmek gerekir. Aksi halde ayet, zihin dünyamızda ‘Allah’ın sözlerinden bir söz’ olmaktan öteye geçmez ve gönüllerimizde istenilen tesiri meydana getirmez. İşte bu nedenledir ki öncelikle ayetin niçin ve hangi manayı vurgulama adına indiğini bilmemiz gerekir. Bu ayet, tekrar vurgulayarak söylemek istiyoruz ki, çok çok önemli bir ayettir. Özellikle temas ettiği konu ve verdiği mesaj açısından çok önemlidir. Yazının sonlarına doğru lafı nereye getirmek istediğimizi anladığınızda, eminiz ki siz de ayetin ne kadar önem arz ettiğini daha iyi kavrayacaksınız. 90 Yön Veren Yazılar 3 Biz bu vurguyu yazının sonunda değil de, konunun izahına geçmeden önce ilk başta ifade etmek istedik ki, bu sayede yazıyı okuyan kardeşlerimiz bundan sonraki satırlara daha çok adapte olabilsinler. Zaten yazıyı sonuna kadar okuyarak vereceğimiz bilgiler doğrultusunda ayetin neyi anlatmak istediğini idrak eden kardeşlerimiz, sözümüzün ne kadar yerinde ve haklı olduğunu kolaylıkla anlayacak ve bize hak vereceklerdir. Ama peşin hükümlü kardeşlerimizin, ayetin kısalığına ve ilk bakışta çok da farklı bir şey söylemediğine nazaran bu cümlelerimizi biraz abartılı bulmaları ve “Hocam, biz bu ayette sizin ifade ettiğiniz gibi öyle çoook önemli bir taraf göremedik” diyerek tepki göstermeleri muhtemeldir. Böylesi kardeşlerimize tavsiyemiz yazıyı sonuna kadar sabırla okumaları ve verilmek istenen mesaja yoğunlaşarak makalenin sonunu getirmeleridir. Yazıyı sonuna kadar okuduklarında üstteki cümlelerimizin abartılı olmadığını ve Allah’ın her ayetinin –biz anlamasak da, kısa kabul etsek de veya tam idrak edemesek de– bizler için aslında çok önem arz ettiğini bir kere daha anlayacaklardır. Şimdi, bu ayet üzerinde biraz durarak ne anlatmak istediğini beraberce anlamaya çalışalım. Çalışalım ki, bu sayede şirk ehlinin vasıflarından bir tanesini daha öğrenerek onların davetimiz karşısında ne gibi zıt söylemler içerisinde olduklarını daha iyi tespit edelim. Kim bilir belki bunun neticesinde zıtlıklarının farkına vararak davetimize kulak vermeleri daha kolay olur? Zâriyât Sûresi’nde yer alan bu ayet, hiç kuşkusuz ilk olarak Allah Rasûlüne düşman olan ve gerek onu, gerekse ona indirilen mübarek kitabı insanların gözünden düşürmek ve itibarsızlaştırmak için bin bir türlü çabayla yalan söyleyen Mekke müşriklerini anlatmakta, onların çarpıklıklarını ortaya koymaktadır. O müşrikler, sırf insanları Rasûlullah’ın kendisine davet ettiği hak yoldan alıkoyabilme adına gerek Faruk Furkan 91 onun pak zâtı hakkında, gerekse getirdiği mübarek kitap hakkında içeriğine kendilerinin bile inanmadığı sözler söylüyor, laflar ediyorlardı. Toplum arasında sözleri dinlenildiği için de kendilerine kulak kabartan avamı bu sözlerle kandırıyor ve hak dine ittiba etmelerinin önüne set çekiyorlardı. Allah da onların bu yönünü insanlara deşifre etmek için “Şüphe yok ki siz, birbirine zıt bir söylem içerisindesiniz” buyurarak onların aslında büyük bir çelişki içerisinde olduğunu, sözlerinin asla gerçeği yansıtmadığını, azıcık aklını kullanan insanların bu zırvaları hemen anlayacağını beyan etti. Şimdi, onların ne gibi bir çelişki içerisinde olduğunu ve nasıl birbirine zıt söylemlerde bulunduklarını Kitabımızın ayetlerinden şu birkaç örnekle ortaya koymaya çalışacağız. Mesela onlar Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem için deli, aklını yitirmiş ve şiirle kafayı bozmuş bir şair diyorlardı. ﴾ون ٌ ﴿يَيي َأُّيَاي َّت َِّل ينُ ّ ِز َليعَو َ ْي ِهي َِّّل ْن ُري ن ََّتميم َ َ ْج ُن َ ِ “Ey kendisine Kur’ân indirilen (Muhammed!) Kuşkusuz sen bir delisin!” (15/Hicr, 6) ﴾ون ٍ ﴿ َأئِنَّتايم َ َ ِار ُنو ي ٓ ِم َ ِنَاي ِمضَ ا ِع ٍري َّت ْج ُن “Biz kafayı yemiş bir şair için ilâhlarımızı mı terk edeceğiz?” (37/Saffât, 36) Oysa Mekkeli müşrikler çok iyi biliyorlardı ki Rasûlullah asla deli ve kafayı yemiş birisi değildi. Kendileri gibi şiirle de uğraşmazdı. Aksine o, kendi içlerinde en olgun akla sahip olan, ne söylediğini çok iyi bilen ve en çok tutarlı davranışlar sergileyen birisiydi. İşin garibi Onun böyle olduğunu başkaları değil, bizzat kendileri dile getiriyorlardı. sallallâhu aleyhi ve sellem Mekkeli müşrikler bir seferinde Dâru’n-Nedve’de toplanmışlardı. Bu toplantıda Mekke dışındaki Araplar hac için Mekke’ye gelmeden önce, Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve 92 Yön Veren Yazılar 3 sellem’den sakındırmak ve onun davetinin önünü kesmek için onun hakkında ne diyebileceklerini görüşeceklerdi. İnsanları etkileyebilmek için ağız birliği yapmaları çok önemliydi. Bu nedenle herkes görüşünü ortaya koydu ve Rasûlullah’a hangi yakıştırmanın daha iyi uyacağını araştırmaya başladılar. İçlerinden bir kesim “o şâirdir” diyelim dedi. Diğer bir kesim ise “sihirbazdır” dememiz daha uygun olur dedi. Diğerleri “kâhindir” diyelim dediler. Diğer bazıları da “mecnûndur/aklını yitirmiştir” diyelim dediler. Herkes görüşünü ortaya koydu ve en uygun olanın ne olduğunu düşündüler. Aralarında Mekke’nin büyüklerinden ve liderlerinden olan Velîd b. Muğîre de vardı. O da Rasûlullah hakkında ne söyleyeceğini düşünüyor ve bu noktada bazı şeyleri kafasında ölçüp biçiyordu. Dâru’n-Nedve’de toplananların Rasûlullah hakkında söylediklerini düşündü ve dedi ki: ―Eğer siz ona “şair” derseniz, bu isabetli olmaz; zira biz şiirin her çeşidini, tüm özelliklerini biliriz. O’nun okudukları şiir değil. Şayet “sihirbazdır” derseniz, bu da isabetli olmaz; zira biz sihri de sihirbazları da biliriz. O’nun sözleri sihirle uğraşanların okuyup üflemelerine ve düğümler atmalarına benzemiyor. O asla sihirbaz da değildir. Yok, eğer “delidir” derseniz bu da tutmaz; çünkü delilerdeki saldırganlık ve tuhaflık onda yoktur. O, deli de değildir, dedi. Kureyşlilerin artık diyebilecekleri bir şey kalmamıştı. ―Öyleyse ne diyelim, dediler. Bunun üzerine o bedbaht adam kaşlarını çatıp, suratını asarak: ―Vallahi, O’nun sözlerinde ayrı bir güzellik ve tatlılık var. Sözlerinin başı sağlam bir hurma ağacına, sonları da bu ağacın meyvelerine benziyor. Siz Muhammed hakkında ne söylerseniz söyleyin doğru olmadığı anlaşılacaktır. Ancak siz yine de ona “sihirbazdır” diyebilirsiniz. Zira sözleri sihir gibi insanları büyülüyor, babayı oğlundan, kardeşi kardeşinden, Faruk Furkan 93 kadını kocasından, insanı milletinden ayırıyor. Evet, bence en doğrusu böyle demenizdir, dedi. Bunun üzerine Allah Teâlâ: “Ben, onu Sekar’a sokacağım” (74/Müddessir, 26) ayetini inzal buyurdu.56 Rabbimiz, kâfirlerin gerçekten de büyük bir çelişki ifade eden bir söylem içerisinde olduklarını kendilerine fark ettirebilmek için onları, Rasûlü hakkındaki inkâr edilemez şu hakikati özellikle düşünmeye çağırdı: ِ ﴿كُ ْلي ن َّت َ اي َأ ِع ُ ُ ُْكيت َِو ِ َ ٍةي َأ ْنيت َ ُلو ُ و ِ َّت َىيُثيت َ َ َفكَّت ُر ي َ ايت َِعا ِحد ُ ُِْكي يَّللي َ ث ََْني َ فُ َر د ُ َّت ِ ﴾ ِ ْنيحِ َّت ٍ ي ْنيه َُوي َّت ين َ ِ ٌيريمَ ُ ُْكيت َ ْ َ ي َ َ ْ يعَ َ ٍبيصَ ِ ٍي ِ ِ “Ben size ancak bir tek şeyi: Allah için ikişer ikişer (veya) teker teker kalkmanızı57 sonra da arkadaşınız (Muhammed’de) delilikten bir eser olmadığını düşünmenizi öğütlüyorum. O, (deli değil, aksine) şiddetli bir azaptan önce sizin için ancak bir uyarıcıdır.” (34/Sebe, 46) Onlar, vaziyet icabı Rasûlullah hakkında kendilerinin bile inanmadığı sözler söylüyordu. Onların bu söylemleri kelimenin tam anlamıyla bir zıtlığı ortaya koyuyordu ve bu söylemleri aslında tıpkı gece ile gündüzü bir araya getirmek gibi imkânsız bir şeyi ifade ediyordu. Yani nasıl ki gece ile gündüzün bir araya gelmesi mümkün değildi, Rasulullah ile deliliğin bir araya gelmesi de aynı şekilde mümkün değildi. İşte Kur’ân, akleden insanları uyandırmak ve bu çelişkileri onlara fark ettirmek için bu zıtlıklarını gündeme taşıdı ve “Şüphe yok ki siz, birbirine zıt bir söylem içerisindesiniz.” (51/Zâriyât, 8) buyurarak insanları düşünmeye davet etti. Tefsîru’l-Kur’âni’l-Azîm, İbn Kesir, 8/268. Ayrıca bkz. İbn Hişam, ‚esSîre‛, I/270-272; Kadı İyaz, ‚eş-Şifa‛, I/556. 57 İkişer ikişer düşünün demek, bir araya geldiğinizde, topluca tartışarak ve konuyu istişare ederek düşünün demektir. Tek tek düşünün demek ise, yalnız başınıza kaldığınızda, sakin bir kafayla ve kendi iç âleminize dönerek düşünün demektir. Bu ifade, -Allah-u a‘lem- hakkı bulmak için her yolu deneyin anlamına gelir. 56 94 Yön Veren Yazılar 3 Hem kendi iç âleminizde bu adamın deli, şair veya kâhin olmadığını söylüyorsunuz, hem de onun bu vasıflarla muttasıf olduğunu dillendiriyorsunuz? Bu ne büyük bir çelişki, ne büyük bir zıt söylemdir! Hâlâ akletmeyecek misiniz? Yine onlar Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem için “yalancı” diyorlardı. ﴾﴿ َه َ َيسا ِح ٌري َن َّت ٌب “Bu, yalancı bir sihirbazdır.” (38/Sâd, 4) ﴾ِش ٌ ِ ﴿يت َ ْليه َُوي َن َّت ٌبي َأ “Hayır, o, kendini beğenmiş yalancı biridir.” (54/Kamer, 25) Onlar Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’e “yalancı” diyorlardı ama kendileri de çok emindi ki o, hayatı boyunca bir kere dahi yalan söylememişti. Ona henüz iman etmemiş olan insanlar bile onu ilk gördüklerinde “Bu yüz, asla yalancı birinin yüzü değildir” demekten kendilerini alamamışlardı.58 Şimdi gelin, Mekkelilerin bu tutarsızlıklarını ortaya koyan şu mükemmel rivayeti dikkatlice inceleyelim. Konunun ehemmiyetine binaen rivayeti anlayarak ve titizlikle okumaya çalışalım. Ayrıca altı çizili cümlelere özellikle dikkat edelim. Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’in Kureyş kâfirleri ile Hudeybiye antlaşmasını imzaladığı mütâreke günlerinde Ebû Süfyan, Şam’a ticaret için giden bir Kureyş kervanında bulunuyordu. (Rum imparatoru) Herakleios, Kureyş kervanının memleketine geldiğini öğrenince, kervandakilerle birlikte Ebû Sufyan’ı huzuruna çağırttı. Ebû Sufyan ve arkadaşları Herakleios’un huzuruna girdiler. O zaman Herakleios ve yanındakiler İliya'da (Kudüs’te) idiler. Rumların ileri gelen- 58 Bkz. Tirmizî, 2485 numaralı rivayet. Faruk Furkan 95 leri ile birlikte iken imparator bunları huzuruna çağırdı ve tercümanının da gelmesini emretti. Tercüman: ― Peygamberim diyen bu adama hanginiz soy olarak daha yakındır, diye sordu. Ebû Sufyan: ―Benim, dedi. Bunun üzerine Herakleios: “Onu yanıma, arkadaşlarını da yakınıma getirin; onun arkasında dursunlar” dedi. Sonra da tercümanına: “Ben bu zat hakkında bu adama bazı şeyler soracağım. Bana yalan söylerse, onu yalanlasınlar” demesini emretti. Ebu Sufyan der ki: “Vallahi arkadaşlarım yalan söylediğimi etrafta yayarlar diye utanmasaydım, onun hakkında yalan söylerdim. (Ama korktuğum için doğru söylemek zorunda kaldım)” Herakleios’un Ebû Sufyan’a ilk sorusu şu oldu: ―İçinizde soyu nasıldır? ―Onun içimizde soyu pek büyüktür. ―İçinizden daha önce peygamberlik iddiasında bulunan kimse var mıydı? ―Yoktu. ―Babaları içinde hiçbir melik (kral) var mıdır? ―Hayır. ―Ona uyanlar, halkın önde gelenleri mi, yoksa güçsüzleri mi? ―Halkın zayıf olanları. ―Ona uyanların sayısı artıyor mu, azalıyor mu? 96 Yön Veren Yazılar 3 ―Artıyorlar. ―Onun dinine girdikten sonra beğenmeyerek dininden dönenler var mıdır? ―Yoktur. ―Kendisinin peygamber olduğunu söylemeden önce onu yalan ile itham ettiğiniz olmuş mudur? ―Hayır. ―Hiç anlaşmalarını bozar mı? ―Hayır bozmaz. Ancak biz şimdi onunla bir süreliğine ateşkes yaptık. Bu süre içinde ne yapacağını bilmiyoruz. Ebû Süfyan der ki: “Peygamber’i kötülemek adına araya katacak bundan başka bir söz bulamadım.” Herakleios sorularına şöyle devam etti: ―Onunla hiç savaş yaptınız mı? ―Evet yaptık. ―Bu savaşlar nasıl sonuçlanıyor? ―Karşılıklıdır; bazen o yener, bazen biz yeneriz. ―Size neyi emrediyor? ―Bize yalnızca Allah’a kulluk edin, hiçbir şeyi O’na ortak koşmayın, atalarınızın inanıp söyledikleri şeyleri terk edin, diyor. Namazı, doğruluğu, iffeti ve akraba ile ilişkiyi sıkı tutmayı emrediyor. Bunun üzerine Herakleios tercümanına dedi ki: Ona söyle: Soyunu sordum, içinizde yüksek bir soya sahip olduğunu söyledin. Peygamberler de zaten böyle toplumlarının yüksek soya sahip olanlarından gönderilirler. Aranızda daha önce peygamberlik iddiasında bulunan olup olmadığını sordum, olmadığını söyledin. Daha önce Faruk Furkan 97 böyle birisi olsaydı, bu adam da kendisinden önceki bir söze uymuş kimsedir, derdim. Babaları içinde hiçbir hükümdar gelip gelmediğini sordum, gelmediğini söyledin. Babaları içinden bir hükümdar gelmiş olsaydı, bu da babasının krallığını geri almaya çalışıyor, derdim. Peygamberlik iddia etmeden önce onun yalan söylediğini duydunuz mu? diye sordum, duymadığınızı söyledin. Ben ise biliyorum ki önceden halka yalan söylememiş bir kimse sonradan Allah’a yalan söylemeye cüret etmez. Ona tabi olanlar önde gelenler, güçlüler midir, yoksa zayıflar mıdır, diye sordum. Zayıfların ona bağlandığını söyledin. Peygamberlerin bağlıları da zaten zayıf kimselerdir. Ona uyanlar artıyor mu azalıyor mu, diye sordum, arttığını söyledin. İman işi tamamlanıncaya kadar hep bu şekilde artarak gider. Onun dinine girenlerden, bu dini beğenmeyerek dönenler olup olmadığını sordum, yoktur dedin. İman da kalplere karışıp kökleşinceye kadar böyledir. Hiç anlaşmalarını bozar mı, diye sordum, bozmadığını söyledin. Peygamberler de böyledir, anlaşmalarını bozmazlar. Size ne emrediyor, diye sordum. Yalnız Allah’a kulluk edip, ona hiçbir şeyi ortak koşmamayı emrettiğini, putlara kulluğu yasakladığını, namazı, doğruluğu ve iffeti emrettiğini söyledin. Bu söylediklerin doğruysa şu ayaklarımın bastığı yerlere yakında O zat sahip olacaktır. Ben zaten bir peygamberin yakında çıkacağını biliyordum. Ancak sizin içinizden olacağını tahmin etmezdim. Onun yanına varabileceğimi bilsem, 98 Yön Veren Yazılar 3 onunla buluşmak için her türlü zahmete katlanırdım. Yanında olsaydım ayaklarını yıkardım.59 Görüldüğü gibi Mekkeli müşrikler insanları kandırıp, hak davadan uzaklaştırmak için Efendimiz’e “yalancı” diyorlardı. Ama kendi içlerinde çok iyi biliyorlardı ki, onun yalanla veya insanları kandırmayla en ufak bir alakası yoktu. Yani onlar da Rasûlullah’ın yalancı olmadığına inanıyorlardı. Ama koşullar kendilerini bu çelişkili sözü söylemeye itmişti. Onların bu söylemi kelimenin tam anlamıyla bir çelişkiydi. İşte Yüce Kitabımız, akleden insanların farkındalığını harekete geçirmek için onların bu zıtlığını gündeme taşıdı ve “Şüphe yok ki siz, birbirine zıt bir söylem içerisindesiniz.” (51/Zâriyât, 8) diyerek insanları bu konuda tefekküre davet etti. Hem Muhammed aleyhisselâm için o bir yalancı değildir diyorsunuz, hem de onun bu vasıfla muttasıf olduğunu söylüyorsunuz? Bu ne perhiz, bu ne lahana! Hâlâ akletmeyecek misiniz? Rabbimiz, kâfirlerin gerçekten de büyük bir çelişki içerisinde olduğunu kendilerine fark ettirebilmek için onları, Rasûlü hakkındaki inkâr edilemez şu hakikati özellikle düşünmeye çağırdı: ُ ُ ﴿كُ ْليم َ ْويصَ َاءي َّت َُّللي َ ايتَو َ ْوتُهُيعَو َ ْي ُ ُْكي َ َ ي َأد َْر ُ ُْكي ِت ِهيفَلَ ْ يم َ ِحث ْ ُتي ِف ُ ُْك يُع ًر ي ِ ْنيكَ ْد ِ ِِلي ﴾ون َأفَ َ يت َ ْ ِلوُ َي “De ki: Eğer Allah dileseydi, ben size onu okumazdım, Allah da size onu bildirmezdi. (Şimdi bir düşünün) ben sizin aranızda bundan önce (kırk yıllık) bir ömür yaşadım. Hiç akletmiyor musunuz?” (10/Yunus, 16) Eğer gerçekten de onlar, Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’in kendi aralarında uzun bir süre kaldığını ve bu süre zarfında deliliği, yalancılığı veya büyücülüğü gerektirecek en ufak bir iş yapmadığını birazcık düşünselerdi, kendilerinin 59 Buharî, 7 numaralı rivayet. Faruk Furkan 99 ne kadar büyük bir tenakuz içinde olduklarını ve bu tür sözlerle ne gibi bir zıtlığa düştüklerini çok rahatlıkla görürlerdi. Ama taassupları ve hakka yanaşmamaları, onlara bu basit düşünme eylemini bile yapmaya fırsat vermedi. Mekkeli müşriklerin birbiriyle zıt ve tutarsız sözleri sadece Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem ile sınırlı değildi. Onlar, Kur’ân-ı Kerîm hakkında da tutarsız ve çelişkili sözler söylüyorlardı. Mesela şöyle diyorlardı: ﴾﴿ َأ َسا ِط ُ ي ْ َأْل َّت ِم َ ي ْن َ َ َ َايفَ َِيييتُ ْ ََليعَو َ ْي ِهيجُ ْك َرةًي َ َأ ِظي ً ي “(Bu Kur’an Muhammed’in başkalarından) yazıp aldığı, sabah akşam kendisine okunan öncekilerin masallarıdır.” (25/Furkan, 5) ﴾ ﴿ي ْني َه َ ي َّت ي ِ ٌْري ُ ْؤ َُري ْني َه َ ي َّت يكَ ْو ُلي مْخَ َ ِي ِ ِ ِ ِ “Bu, ancak nakledilegelen bir sihirdir. Bu olsa olsa bir insan sözüdür.” (70/Müddessir,23-25) Onlar Kur’ân-ı Kerîm için “öncekilerin masalları”, “sihir” ve “insan sözü” diyorlardı; ama kendileri de çok iyi biliyorlardı ki, bu kitap ne bir büyüye benziyordu ne bir insan sözüydü ne de mitolojiydi. Aksine karşısında sus pus kaldıkları İlahî eşsiz bir kelamdı. Rabbimiz, müşriklerin Kur’ân hakkında ortaya attığı bu çelişkili ve gerçek dışı sözleri yine birçok âyetiyle reddederek onların derin bir tutarsızlık içerisinde olduğunu bildirdi ve onları bu mübarek kitabın ayetlerini düşünmeye davet ederek söylediklerinin ne kadar çelişkili olduğunu anlamalarını istedi: ﴾ ً ِ ﴿ َأفَ َ ي َ َ َ ج َّت ُر َني مْ ُل ْر ٓ َني َ م َ ْو َيَك َني ِ ْني ِع ْن ِ يغَ ْ ِ ي َّت َِّلليم َ َو َخ ُ ي ِف ِهي ْخ ِ َ فًاي َن “Onlar hâlâ Kur’an’ı düşünüp anlamaya çalışmıyorlar mı? Eğer o, Allah’tan başkası tarafından (indirilmiş) olsaydı, mutlaka onda birçok çelişki bulurlardı.” (4/Nisâ, 82) 100 Yön Veren Yazılar 3 Mekkeli müşrikler, şayet Kur’ân’ın inceliklerini, üslubunu ve beyanındaki üstün gücünü iyiden iyiye tefekkür etselerdi, onun kesinlikle bir insan sözü olmadığını, sihre benzemediğini ve mitolojiyle zerre kadar alakasının bulunmadığını rahatlıkla anlarlardı. Ama onların derdi bu değildi. Onların derdi, insanları bu etkileyici kaynaktan uzaklaştırarak üzerinde bulundukları şirk inancını devam ettirmek ve bu inancın kendilerine sağladığı iktidar nimetinin sefasını sürdürmeye devam etmekti. Bu nedenle, Rabbimizin gerek elçisi hakkındaki savunucu sözlerini, gerekse kitabı hakkındaki çelişkileri yerle bir eden aklî müdafaasını önemsemediler ve sapkın inançlarına taassupla devam edip gittiler. İşte onların hakikatle bağdaşmayan bu tutarsız söylemlerinden hareketle Rabbimiz, Zâriyât Sûresi’nin 8. âyetinde “Şüphe yok ki siz, birbirine zıt bir söylem içerisindesiniz” buyurdu ve bununla tüm bir beşeriyete şirk ehlinin ne kadar tutarsız olduğunu bir kere daha deklare etti. Zâriyât Sûresi’nde yer alan bu ayetin Mekkeli müşriklere ne gibi bir mesaj vermek istediğini üç aşağı beş yukarı anladık. Peki, bu ayet bize ne anlatmak istiyor? Bizim dönemimizdeki şirk ehline nasıl bir mesaj veriyor? Öyle ya, bu ayet sadece Mekke’deki şirk ehlinin zıtlık ve tutarsızlık içerisinde olduklarını beyan için gelmemişti. Eğer öyle olsaydı, o zaman Kur’ân’ın evrenselliğinden söz etmek mümkün olmaz ve onun kıyamete kadar gelen tüm inanlara anlam dolu bir mesaj verdiğinden söz edilemezdi. Şu halde bu ayetin 21. yüzyılın insanına da bir mesajı olmalıydı. İşte buradan hareketle bu mesajı anlamamız ve buna göre günümüz insanının İslam hakkında, Allah hakkında veya Kur’ân hakkında ne gibi tutarsız söylemleri olduğunu tespit etmemiz gerekmektedir. Şunu net olarak ifade etmeliyiz ki bizler, Kur’ân’da var olan tüm ayetlerin ilk geldiği dönemin insanını konu edinerek onlara bir mesaj sunduğu gibi, kıyamete kadar gelecek Faruk Furkan 101 her dönemin insanına da kendi çağlarına ve vakıalarına uygun bir mesaj sunduğuna inanmaktayız. Yani bu ayetin şu günümüz dünyası için de bir mesajı vardır. Şu halde bu ayetin günümüz dünyası için bizlere verdiği mesaj nedir? Dün Mekke’de yaşayan şirk ehli Rasûlullah hakkında, Kur’ân hakkında veya Allah hakkında nasıl tutarsız bin bir türlü söylem içerisinde gidip geliyordu; bu gün bizim dönemimizde yaşayan şirk ehli de aynı onlar gibi gerek Allah hakkında, gerekse Kitap ve Rasul hakkında benzeri birçok tutarsız söylem içerisinde gidip gelmektedir. Nasıl mı? İşte birkaç örnek: Mesela bu gün insanlarımızla konuştuğumuzda onlara soruyoruz: Acaba bir yerin sahibi kim ise orada söz sahibi olan o olmalı değil midir, diye… İnsanımızın verdiği cevap çok net: Elbette bir yerin sahibi kim ise, orada söz söyleyecek de o olmalıdır! Peki, kardeşim bu kâinat zerreden küreye, taşıyla toprağıyla, yeriyle göğüyle, karasıyla deniziyle Allah’ın değil mi? Tabii ki Allah’ın… O halde O’nun arzında neden O söz sahibi olmuyor? Neden O’nun hükümleri uygulanmıyor? Neden O’nun kanunları icra edilmiyor? Neden siz O’ndan başkasının hükümlerine uyuyor, başkalarının kanunlarını tatbik ediyorsunuz? Niçin hem böyle, hem böyle söylüyorsunuz? Bu bir zıtlık değil mi? Cevap: ….? İşte biz de böylelerine diyoruz ki: ﴾﴿ ن َّت ُ ُْكيم َ ِفييكَ ْولٍ ي ْ َ ِو ٍف ِ “Şüphe yok ki siz, birbirine zıt bir söylem içerisindesiniz.” (51/Zâriyât, 8) 102 Yön Veren Yazılar 3 Yine insanlarımıza şöyle söylüyoruz: Allah, onlarca ayetinde egemenliğin sadece ve sadece kendisine ait olduğunu söylüyor. Mesela şöyle buyuruyor: ِ ّ ِ ﴿ي ِني مْ ُ ْ ُُكي َّت ﴾يَّلل ِ ِ “Egemenlik yalnızca Allah’a aittir…” (12/Yusuf, 40) Şimdi, yaratan kim ise hâkimiyet de ona ait olmalı değil mi? İnsanlarımızın verdiği cevap çok net: Elbette egemenlik yaratanın olmalı! Peki, kardeşim mademki egemenlik yaratana ait, o halde neden ondan başkasına egemenlik hakkı tanıyor, O’ndan başkasının hâkimiyetine boyun eğiyorsunuz? Niçin hem böyle, hem böyle söylüyorsunuz? Bu bir zıtlık değil mi? Cevap: ….? İşte biz de böylelerine diyoruz ki: ﴾﴿ ن َّت ُ ُْكيم َ ِفييكَ ْولٍ ي ْ َ ِو ٍف ِ “Şüphe yok ki siz, birbirine zıt bir söylem içerisindesiniz.” (51/Zâriyât, 8) Yine insanlarımıza şöyle diyoruz: Hak sadece Allah’tan gelendir. Bir şey Allah’tan gelmemişse o şey bâtıldır. Rabbimiz şöyle buyurur: ﴾نير ّ ُ ُْك ﴿ي َ كُلِ ي مْ َ قي ِ َّت ِج “De ki hak (yalnızca) Rabbindendir...” (18/Kehf, 29) Buna göre, Allah’tan gelmeyen, Allah’ın indirmediği bir şey hak olabilir mi? Allah’ın inzal buyurmadığı her şey bâtıl değil mi? İnsanlarımızın verdiği cevap çok net: Elbette ki Allah’ın indirmediği bir şey hak değildir! Bir şey Allah’tan gelmiyorsa tabii ki o bâtıldır! Faruk Furkan 103 Peki, kardeşim mademki hak yalnızca Allah’tan gelendir, Allah’tan gelmeyen her şey batıldır, o halde demokrasi veya laiklik Allah’tan mı gelmiştir? Bunları Allah mı indirmiştir? Allah’tan gelmediyse bunlar batıl değil midir? Niçin hem hak Allah’tan gelendir diyor hem de batıl olduğunu söylediğiniz bir sisteme destek veriyorsunuz? Bu bir zıtlık değil mi? Cevap: …? İşte biz de böylelerine diyoruz ki: ﴾﴿ ن َّت ُ ُْكيم َ ِفييكَ ْولٍ ي ْ َ ِو ٍف ِ “Şüphe yok ki siz, birbirine zıt bir söylem içerisindesiniz.” (51/Zâriyât, 8) Yine insanlarımıza şöyle söylüyoruz: Allah, Yahudi ve Hıristiyanları dost edinmeyi, Müslümanların aleyhinde onlara yardım etmeyi, onlarla velayet düzeyinde samimi ilişkiler kurmayı yasaklamış ve böyle yapanları “onlardan olmak”la vasıflandırmıştır. Mesela bir ayetinde şöyle buyurmuştur: َٓ ﴿َيي َُّيَاي َّت َّ۪ل َيني ٰ َ ُو ي َ يت َ َّت ِ ُ ي هَْيَ ُودَي َ منَّت َع ٰ ٓارىي َ ْ ِم َي ٓ َۢ َاءيت َ ْ ضُ ُ ْمي َ ْ ِم َيٓا ُءيت َ ْ ٍ ٍۜغي ﴾َ َ ْني َ َ َوم َّت ُ ْمي ِ ْ ُ ُْكيفَ ِانَّتهُي ِ ْ ُ ْم “Ey iman edenler! Yahudi ve Hıristiyanları veli (müttefik, dost, yardımcı) edinmeyin; onlar birbirlerinin velisidirler. Sizden her kim onları veli edinirse, kuşkusuz o da onlardandır.” (5/Mâide, 51) Şimdi, bu durumda bizim Allah’ın düşmanı olan Yahudi ve Hıristiyanlarla müttefik olmamız, Müslümanlara karşı onlara yardım etmemiz ve onları “en iyi dostumuz” şeklinde nitelendirmemiz uygun mudur? İnsanlarımızın verdiği cevap çok net: Elbette ki uygun değildir! Peki, kardeşim mademki Yahudi ve Hıristiyanları veli edinmemiz caiz değil, mademki mazlumların aleyhinde onlara yardım etmemiz yanlış, o halde niçin Amerika ve İsrail 104 Yön Veren Yazılar 3 gibi alçak ülkelere itaat ediyor, onları dost ve müttefik kabul ediyor, onları razı etme adına tüm mazlumları küstürüyorsunuz? Veya siz böyle yapmasanız da, böyle yapan insanları baş kabul edip onların peşinden gidiyorsunuz? Niçin hem böyle, hem böyle söylüyorsunuz? Bu bir zıtlık değil mi? Cevap: …? İşte biz de böylelerine diyoruz ki: ﴾﴿ ن َّت ُ ُْكيم َ ِفييكَ ْولٍ ي ْ َ ِو ٍف ِ “Şüphe yok ki siz, birbirine zıt bir söylem içerisindesiniz.” (51/Zâriyât, 8) Örnekleri çoğaltmamız mümkün… Allah da biliyor ya bizim, insanlarımızın bu çelişkilerini ortaya koymamızın gayesi onları susturmak, onları alt etmek veya buna benzer bir takım gayelerle onları rencide etmek değildir. Gerçekten de bizim gayemiz bu değil! Ama onların bu çelişkilerini ortaya koymadığımızda da insanlarımız gerek dünya meşgaleleri nedeniyle, gerekse saptırıcı önderlerin yaldızlı söylemleriyle bir türlü hakkı göremiyor ve ne gibi büyük bir çelişkinin içerisinde olduklarını fark edemiyorlar. Bu nedenle gerek kalemiyle insanları yönlendirmeyi becerebilen yazarların, gerekse onları hakka çağıran davetçilerin, onların bu tür çelişkilerini onlara fark ettirmesi ve bu sayede hidayetlerinin önünde duran engelleri kaldırarak onların yollarını açmaları gerekmektedir. Buradan, henüz hakka karşı duyarlılığını yitirmemiş olan ve gerçeği bulmak için dert taşıyan halkımıza seslenerek onların inandığı hakikatlerle zıt olan düşünce ve söylemlerinden vazgeçmelerini istiyoruz. Gelin, bu gün dünyanın her yerinde güzel kılıflarla süslenerek İslam Ümmetine kabul ettirilmeye çalışılan “demokrasi” yalanını görelim. Bu sistem içerisindeki çelişki ve tutarsızlıkları düşünelim. Dinimizle devlet idaresini birbirinden ayırarak Rabbimizi yönetimin dışına itmeye çalışan sapkın idare anlayışlarını benimseme- Faruk Furkan 105 yelim. Onlarca ayetinde “Hâkimiyet, egemenlik ve otorite sadece Allah’ındır” diyen Kur’ân’ı bir kenara koyarak, daha taharetlenmesini bile bilmeyen kâfir Batılıların egemenlik söylemlerini, hâkimiyet anlayışlarını, yönetim şekillerini ve otorite değerlendirmelerini kabul etmeyelim. Bizimle ebedî düşman olan melun Yahudi ve Hıristiyanların müttefikliğini reddedelim. Tüm bunları başka bir amaç için değil, sadece bizi hidayete ulaştırıp cennete götürmeyi amaçlayan pak ve temiz Kitabımızla çelişmemek için yapalım. Eğer biz Kitabımızın tüm bu ayetlerine rağmen biraz önce zikrettiğimiz noktalarda aykırı bir tercihte bulunursak, o zaman tıpkı Mekkeli müşrikler gibi birbirine zıt bir söylem ortaya koymuş oluruz ki, o zaman onları kınayıp eleştiren Kur’ân ayetleri bizleri de içerisine alır ve –Allah korusun– onları yakalayan azap bizleri de yakalayıverir. Bu tür sıkıntılara düşmemek için hakkı, Hakk’ın istediği şekilde kabul edelim. Ey merhamet sahibi Rabbim! Ey kullarına acıdığı için onlara binlerce hakkı bulma fırsatı veren Allah’ım! Ne olur bizi ve Senin düşmanlarının yaldızlı sözleriyle kandırılmış şu mazlum halkımızı en doğru yola ilet. Bizlere razı olduğun bir hayatı yaşamayı nasip eyle. Ve bizleri Kitabı’nın ayetlerini düzgün anlayarak her konuda hakka muvaffak olan mesut kullarından kıl. (Allahumme âmîn) ِ َ ﴿ َّتني ِ ي َذ ِ َِل َ َ يَّل ْن َرىي ِم ﴾ ٌ نيَك َن َيَلُيكَوْ ٌةي َأ ْ ي َأمْلَ ي َّتمس ْ َعي َ ه َُويصَ ِي ِ “Hiç kuşkusuz bu anlatılanlarda, (duyarlılığını yitirmemiş bir) kalbi olan ya da şahit olarak kulak verebilen kimseler için bir öğüt vardır.” (50/Kâf, 37) Ne mutlu tutarsız söylemlerden ve birbirine zıt fikirlerden uzak olmayı becerebilen kullara! EVET, HEPİNİZ CHARLİE’SİNİZ! -RASÛLULLAH’A HAKARETİN VE HAKARET EDENLERİ DESTEKLEMENİN HÜKMÜÖyle günler yaşıyor, öyle bir dönemden geçiyoruz ki, bu dönemdeki ilginçliklere bilmem şu dünya tarihi şahitlik etmiş midir? Şu günlerde yaşadıklarımız ve bizzat gözlerimizle görüp kulaklarımızla işittiklerimiz, tarih boyunca inanın benzeri görülmemiş ilginçlikler ve dudak uçuklatan garabetlerle doludur. Kimi kâfirler çıkıp Allah’ın en değerli peygamberi olan Ahmed aleyhisselâm’a hakaret ediyor; birileri de çıkıp o kutlu peygamberin adını taşıdıkları halde, sosyal medya aracılığı ile “Je Suis Charlie/Hepimiz Charlie’yiz” diyerek o kâfirleri zımnen destekleyip teyit edebiliyorlar! Aman ya rabbi! Bu ne garâbet! Acaba tarih böyle bir şeye şahit olmuş mudur? Acaba insanlık, peygamberinin adını taşıdığı halde ona hakaret 108 Yön Veren Yazılar 3 eden kimsenin ismini, kendi ismine tercih eden birini görmüş müdür? Tarihte Allah’ın peygamberlerine hakaret eden birçok kâfirin gelip-geçtiğini duymuştuk; ama adı, peygamberinin adı olan ve kendisini ona nispet eden kimselerin, peygamberine hakaret eden mücrimlere sevgi ve sempati gösterdiklerini, onları saygıyla andıklarını ve adını onların adıyla değiştirme girişiminde bulunduklarını hiç duymamıştık! Ne gariptir ki şu günlerde bunu da duyduk! ‘Ahmed’ ismi yerine ‘Charlie’ ismine razı oluyor ve terörizme karşı durma adı altında bununla gurur duyduklarını ifade ediyorlar?! Ne diyelim, eğer Charlie olmaktan memnuniyet duyuyor ve bu ismi kendinize yakıştırıyorsanız, yeni isminiz hayırlı olsun! Biz yıllardır bu tür insanların ismen olmasa da fikren ‘Charlie’ olduklarını biliyor ve bunu insanlara anlatmaya çalışıyorduk. Ama şimdi onlar “Je Suis Charlie/Hepimiz Charlie’yiz” diyerek ismen de Charlie olduklarını kabul ettiler ve bunu sosyal ağlar üzerinden tüm dünyaya duyurdular. Biz de, İslam’da insanların dışa yansıttıkları durumları, yani zahirleriyle ve kendilerini nispet ettikleri şeylerle hükmetmek asıl olduğundan, şu saatten sonra onlara ‘Charlie’ diyecek ve bunun gerektirdiği ahkâmla onlara muamele edeceğiz. Gerçi biz, ortaya koydukları ameller neticesinde onlara önceden de aynı muameleyi yapıyor, ismen olmasa da fikren ‘Charlie’ olduklarını tevhidle tanıştığımız ilk günden itibaren biliyor ve dillendiriyorduk. Ama şimdi bizim kutlu Peygamberimiz Muhammed Mustafa sallallâhu aleyhi ve sellem’e sarâhaten hakaret eden kâfirlere destek vermelerinden ötürü bu inancımızı daha net ortaya koyacak ve o mübarek elçinin şerefi adına daha ciddi bir şekilde bunu insanlara duyuracağız. Faruk Furkan 109 Değerli kardeşim, Bu gün birileri kâfirlere şirin görünme adına onların yanında yer aldıklarını, Peygambere hakaret eden necis kâfirleri geberten teröristleri (!) nefretle kınadıklarını, İslam’ın sevgi, rahmet ve şefkat dini olduğunu vurgulayarak peygambere hakaret edilse bile, İslam’da asla şiddete yönelik eylemlerin olmadığını deklare etmekte ve üstüne basa basa peygamberimizin gül peygamberi olduğunu, dolayısıyla kendisine Taif’de işkence edenlere bile rahmetle yaklaştığını dile getirmektedirler. Elbette ki peygamberimiz rahmet peygamberidir. Elbette ki O, şefkat ve sevgi timsalidir. Elbette ki O, tebliğ noktasında kendisine eziyet edenleri affeden müşfik bir davetçidir. Ama aynı zamanda O, hak edenlere karşı Allah’ın çekilmiş bir kılıcı, vurulmak üzere kaldırılmış ağır bir balyozudur. Azıcık siyer okuyan, birazcık Peygamberimizin hayatını etüt eden herkes bunu çok iyi bilir. Mesela O’nun Mekke’de müşrikler kendisini iyice bunaltınca: يكريشي ٔ اي َّل ينفسيمحم يتي يمل يحئ ُكيِبَّلحب تس ونيَيي “Ey Kureyşliler, beni duyuyorsunuz (değil mi?) Muhammed’in canını elinde tutan Allah’a yemin ederim ki, ben sizi kesmek için gönderildim” dediği bunun bir örneğidir. Ve yine ilerleyen satırlarda detayını nakledeceğimiz üzere, kendisini hicveden kâfir şairleri öldürttüğü, Kureyza oğullarından yüzlercesini kestirttiği ve küfrün önderlerine şu engin dünyayı dar ettiği bunun ayrı birer misalidir. Burada Batı hayranı sözüm ona İslamî yöneticilere ve onları dinî bilgileri ile arkalayan, edebiyatlarıyla destekleyen koca sarıklı din adamlarına seslenmek istiyorum: Ya bu peygamberi bir bütün olarak kabul edin, ya da onu, kendisine hakaret edilme hürriyetine(!) bile tahammül edemeyen özgürlük düşmanı bir lider olarak değerlendirip erkekçe reddedin. 110 Yön Veren Yazılar 3 Niçin iki yüzlülük yapıyor ve kâfir Batı’ya şirin gözükme adına peygamberi olduğu gibi tanıtmıyorsunuz? Niçin peygamberin bir yönünü alıp diğer yönünü görmezden geliyorsunuz? Şunu unutmayın ki, peygamberin bir yönünü alıp diğer yönünü görmemek veya tecahül-i ârif babından görmezden gelmek, eğer adı hainlik değilse, koyu bir cehalettir, hatta cehaletin ta kendisidir. Ama hemen belirtelim ki, sizin gibi kültür seviyesi ayyuka çıkmış kimselerin bunu bilmemesi mümkün değildir. Bu nedenle bu işin adı peygambere karşı yapılmış bir hainliktir. “Bir din işleri reisi bunu bilmez mi?” demeyin sakın! Zira bazen insan bir şeyleri bilir, ama makamının verdiği ağırlığın altında ezildiği için bildiği bu şeyleri ifade edemez. Velev ifade etse bile, tevil getirmeden geçemez. Çünkü tevilsizce bunları insanlara duyurmak, onları düşünmeye ve sistemin sahiplerini muhasebeye çekmeye neden olur. Bu da insanları aşırılığa ve terörizme sevk eder! İşte maalesef bu gün o koca sarıklı ve cübbeli bilmem hangi rütbenin sahibi insanların yaptığı vallahi budur. Ne diyelim Allah bize de, onlara da kendisini ve peygamberini tanıttığı gibi görebilmeyi nasip etsin. Rasûlullah’a Hakaretin Hükmü Şimdi burada Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’e hakaret etmenin, koca koca sarıklı hoca efendilere göre değil, İslam’a göre hangi hükme tabi olduğunu ve adı sanı ne olursa olsun Efendimiz’i hicvedenlerin nasıl bir muameleye tabi tutulacaklarını; Kur’ân, sünnet, sahabe uygulamaları ve Ehl-i sünnet âlimlerinin fetvaları çerçevesinde izah etmeye çalışalım. Konunun dağılmaması ve maksadın tez elden hâsıl olması için evvela şunu net olarak ifade etmek ve meselenin adını dolambaçsız bir şekilde ortaya koymak istiyoruz: Faruk Furkan 111 Gerek Rasûlullah’a, gerek Rasûlullah’ın Rabbi olan Allah’a, gerekse din, kitap ve şeâir gibi İslam’ın mukaddes addettiği şeylere hakaret eden, söven veya hicveden kimseler, istisnasız bir şekilde tüm ulemaya göre kâfir olurlar ve İslamî bir devletin gölgesi altında böylelerinin hükmü –ele geçirilmeden önce tevbe etmeleri müstesna– öldürülmeleridir. Eğer ele geçirilmeden önce tevbelerini izhar eder ve yaptıklarından dolayı pişmanlıklarını samimi bir şekilde ortaya koyarlarsa, bu durumda affedilirler; lakin tevbelerini bildirmeden evvel devlet tarafından yakalanacak olurlarsa, o zaman racih olan görüşe göre tevbeye davet edilmeksizin infazları gerçekleştirilir. Bu, İslam’ın bir hükmü olup alay veya şaka konusu edilemez; şayet edilirse bu durumda alay edip, dalga geçenler de kâfir olurlar. Şimdi bu konunun delillerine geçebiliriz. Kur’ân’da Yer Alan Deliller Birinci Delil: Yüce Allah şöyle buyurur: َ ْنينَ َكثُو ي َأ ْ َ اَنَ ُ ْمي ِ ْنيت َ ْ ِ ي َع ْ ِ ِ ِْهي َ َط َ ُنو ي ِ ي ِد ِن ُ ُْكيفَلَا ِتوُو ي َأئِ َّت َ ي مْ ُك ْف ِري َنَّت ُ ْمي َ ي ِ َأ ِْ َ َانيم َ ُ ْميم َ َ و َّت ُ ْمي َ ْ َ ُ َي ون “Eğer antlaşmalarından sonra yeminlerini bozup dininize dil uzatırlarsa, küfrün elebaşlarıyla savaşın/öldürün. Çünkü onlar yeminlerine riayet etmeyen kimselerdir. Umulur ki, vazgeçerler.” (Tevbe, 12) Yüce Allah bu ayette kendi dinine dil uzatan, İslam hususunda ileri geri konuşmak suretiyle dini tenkit eden kimselerin “küfrün önderleri” olacağını beyan etmektedir. Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem de, bu dinin Allah’tan sonra hürmet gösterilmesini emrettiği ikinci varlık olduğu için O’nun hakkında ileri geri konuşmak, tıpkı dinin herhangi bir hükmü hakkında ileri geri konuşmak gibidir. Ayetin orijinalinde yer alan ve dilimize “dil uzatmak” diye tercüme ettiğimiz “ط ن/ta‘n kelimesi, dine ve dinin 112 Yön Veren Yazılar 3 kutsallarına yakışık olmayan şeyleri nispet etmek, bunlara uygunsuz sözlerle karşılık vermek ve bunları itiraz diliyle eleştirmek anlamına gelir. Böylesi vasıflara haiz olan kimseler, ayetin ifadesi ile küfrün önderleri ve elebaşları olarak değerlendirilmişlerdir. Küfrün önder ve elebaşları, normal kâfirlerden bir üst kademede bulunmaktadırlar. Bunlar, Allah katında da dinin nazarında da sıradan kâfirlerden daha kötü bir konumda olup, hüküm bakımından daha ağır bir cezaya çarptırılırlar. Normal bir kâfire bazı şartlar çerçevesinde hayat hakkı tanıyan İslam, böylesi kâfirler için hayat hakkı tanımamış ve kendi ahkâmının câri olduğu yerlerde koşulsuz bir şekilde bunların öldürülmelerini emretmiştir. Burada altını çizerek ifade etmeliyiz ki, küfürde önder olma vasfı, mücerret küfrün üzerine eklenmiş bir niteliktir. Yani onlar dine dil uzatmaları sebebiyle üzerinde bulunmuş oldukları küfre küfür katmışlar ve küfürde katmerleşmişlerdir. İbn-i Teymiyye rahimehullâh der ki: “Allah Teâlâ bu kimseleri sırf dine dil uzattıkları için “küfrün elebaşları” diye isimlendirdi. Bununla, dine dil uzatan her kimsenin küfrün önderi olduğu kesinlik kazanmıştır.”60 Dolayısıyla bir insan, peygamberine hakaret ettiği için Kur’ân’ın ifadesine göre küfrün elebaşı konumunda olan bir insanı şayet öldürecek olsa, bu durumda Allah’ın bir hükmünü uygulamış olur ve asla kınanmaz. Bundan sonra birilerinin kalkıp ona terörist demesi veya onun yaptığı bu işin İslam’da olmadığını söylemesi bu ayeti inkâr etmektir. Eğer bu inkâr değilse, Allah aşkına söyleyin o zaman inkâr nedir? İkinci Delil: ِ ِ ايَنو ُ ي َ نَوْ َ ُةيكُ ْلي َأ ِِب َّت َِّللي َ ٓ ََي ِت ِهي َ َر ُس ُ َ َ م َ ِ ِْئ َيسبَأهْ َ ُ ْميم َ َي ُلومُ َّتني ن َّت َ اي ُننَّت وَلي ُن ْن ُ ْ ي ِ وني َ يت َ ْ َ ِ ُر يكَ ْ ي َن َف ْر ُ ْيت َ ْ َ ي َا ِن ُْيُك َ ُ ت َ ْسُّش َ ْ ِزئ ِ 60 ‚es-Sârimu’l-Meslûl ala Şâtimi’r-Rasûl‛, sf. 21. Faruk Furkan 113 “Andolsun, onlara (Tebük gazvesine giderken söyledikleri o alaylı sözleri) soracak olsan, elbette şöyle diyeceklerdir: ‘Biz sadece eğlenip şakalaşıyorduk.’ De ki: Allah ile O’nun ayetleri ile ve Rasûlü ile mi alay ediyorsunuz? Özür dilemeyin. Siz iman ettikten sonra gerçekten de kâfir oldunuz…” (Tevbe, 65, 66) Bu ayetin iniş sebebi şu olaydır: Tebük gazvesinde bir adam: “Bizim şu Kur’an okuyanlarımız kadar midelerine düşkün, dilleri yalancı ve düşmanla karşılaşma esnasında korkak kimseleri görmedim” dedi. O mecliste bulunan bir sahabî: “Yalan söylüyorsun. Sen bir münafıksın. Seni Rasûlullâh sallallâhu aleyhi ve sellem’e haber vereceğim” dedi. Bu, Rasûlullâh sallallâhu aleyhi ve sellem’e ulaştı ve bunun üzerine bu ayetler indi.”61 Abdu’l-Mun’im Mustafa bu ayet ve ona ilişkin sebebi nüzulü zikrettikten sonra şöyle der: “Bu nakiller, Allah ile ayetleri ile ve Rasûlü ile alay eden bir kimsenin, bunu oyun, eğlence ve şaka maksadıyla yapsa dahi kâfir olacağı noktasında açık nasslardır. Ümmet arasında küfür olan bir söz veya amel ile eğlenilmesinin küfür olduğu konusunda hiçbir ihtilaf yoktur…” 62 Zikri geçen ayet ve hadiste, Tebük gazvesine giderken aralarında konuşan ve konuşmaları esnasında Rasûlullah ve ashabı hakkında sadece oyun ve eğlence amacıyla ileri geri laflar eden bir takım insanların, sırf bu sözleri nedeniyle dinden çıktıkları belirtilmektedir. Eğer şaka ve eğlence amacıyla bile olsa Allah ve Rasûlü ile alay edenler kâfir oluyorsa, peki ya bunu gerçek bir manaya dönük olarak yapanların hükmü ne olur? Bunlar kâfir olmazlar mı? 61 62 ‚Tefsiru’t-Taberî‛, 6/172 vd. ‚Dinden Çıkaran Ameller‛, sf. 155. 114 Yön Veren Yazılar 3 Evet, onlar şayet önceden Müslümanlarsa sırf bu nedenle kâfir olurlar; yok eğer zaten kâfir iseler, bu durumda küfürlerine küfür katmış ve küfürde elebaşı olmuş olurlar ki, bu durumda onların cezası Tevbe Sûresinin 12. âyetinde belirtildiği üzere kendileri ile savaşmaktır. Sünnette Yer Alan Deliller Birinci Delil: İbn-i Abbas radıyallâhu anh’den şöyle rivayet edilmiştir: “Gözleri görmeyen âmâ birisinin bir ümmü veledi63 (cairyesi) vardı. Bu kadın Rasûlullâh sallallâhu aleyhi ve sellem’e küfreder, O’nun hakkında yakışıksız şeyler söylerdi. Âmâ adam onu bundan nehyeder, fakat kadın vazgeçmez, âmâ yine onu meneder, ama dinlemezdi. Kadın bir gece yine Rasûlullah hakkında yakışıksız şeyler söylemeye, ona küfretmeye başladı. Bunun üzerine âmâ hançeri aldı, kadının karnına sapladı ve üzerine yüklenip onu öldürdü. Ayakları arasına bir çocuk düştü. Kadın orasını (yatağı) kana buladı. Sabah olunca olay Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’e anlatıldı. Rasûlullah halkı toplayıp şöyle dedi: — Bu işi yapan şahsı Allah'a havale ediyorum (Allah adına yemin vererek arıyorum). Şüphesiz onun üzerinde benim hakkım var, (bana itaat etmesi vaciptir) ama ayağa kalkarsa müstesna. Bunun üzerine âmâ kişi kalktı, safları yararak ve sallanarak (gelip) Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’in önüne oturdu ve: — Ya Rasûlullah! Ben o kadının sahibiyim. O kadın, sana küfreder ve hakkında çirkin sözler söylerdi. Onu nehyederdim dinlemez, menederdim vazgeçmezdi. Benim ondan inci tanesi gibi iki oğlum var. O bana karşı da yumuşaktı. Dün gece yine sana sövmeye ve hakkında çirkin sözler söylemeye başladı. Ben de hançeri alıp karnına sapladım, ‚Ümmü veled‛ ifadesi, efendisinden çocuk dünyaya getiren cariye anlamında bir fıkıh terimidir. 63 Faruk Furkan 115 üzerine yüklenip onu öldürdüm! dedi. Bunun üzerine Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem: — Dikkat edin ve şahit olun ki, o kadının kanı hederdir (kısas gerekmez), buyurdu.64 İbn-i Teymiyye rahimehullâh bu hadis hakkında şöyle demiştir: “Bu hadis, sırf peygamber sallallâhu aleyhi ve sellem’e sövdüğü için o kadının öldürülmesinin caiz olduğu hususunda bir nassdır. Keza, (Rasûlullâh’a sövdüğünde) zımmî birisinin öldürülmesine de delildir. Müslüman bir erkek ve Müslüman bir kadının -Rasûlullâh’a sövdükleri zaman- öldürülmeleri evleviyetledir.”65 İkinci Delil: İbn-i Abbas radıyallâhu anhuma’dan rivayet edildiğine göre Hutame ehlinden Asma binti Mervan isminde bir kadın, Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’i hicveder/hakkında ileri geri konuşurdu. Onun bu tutumundan dolayı Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem: —Kim benim için o kadının hakkından gelir, diye (ashabına) sordu. Hemen o kadının kabilesinden adı Umeyr b. Adiyy olan bir zat ayağa kalkarak: —Ben ey Allah’ın Rasûlü, dedi ve gidip kadını öldürdü. Sonra durumu Rasûlullah’a haber verdi. Bunun üzerine Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem: —Bu meselenin hükmünün böyle olduğu hususunda hiç kimse ihtilaf etmez, buyurdu. Sonra Rasûlullah etrafındakilere baktı ve: 64 65 Ebu Davut, hadis no: 4361. Hadis ‚sahih‛tir. ‚es-Sârimu’l-Meslûl ala Şâtimi’r-Rasû‛, sf, 66. 116 Yön Veren Yazılar 3 —Allah ve Rasûlüne yardım eden bir kimseye bakmaktan hoşlanıyorsanız, Umeyr b. Adiyy’e bakın, buyurdu.66 Yine İbn-i Teymiyye rahimehullâh bu hadis hakkında şöyle der: “Bu kadının öldürülmesi sadece onun Rasulullah’a eziyet etmesi ve O’nu hicvetmesinden ötürüdür. Bu hüküm, İbn-i Abbas’ın ‘Hutame ehlinden Asma binti Mervan isminde bir kadın, Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’i hicvederdi’ sözünde gayet açıktır…”67 Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’in “Bu meselenin hükmünün böyle olduğu hususunda hiç kimse ihtilaf etmez” buyruğu gerçekten de çok önemli olup konunun ne kadar ciddî olduğunu ifade etmesi bakımından oldukça mühimdir. Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem “Bu meselenin hükmünün böyle olduğu hususunda hiç kimse ihtilaf etmez” buyurduğu halde Rasulullah’ın varisi olduğunu iddia eden sözüm ona hocalar, maalesef ki ihtilaf ediyor ve O’nun bu hükmünde O’nunla çelişiyorlar. Ah keşke bu hoca efendiler tağutları değil de, adını taşımakla gurur duyduklarını söyledikleri Muhammed aleyhisselâm’ı dinleseler ve O’nu dikkate alsalardı! Acaba onlar peygamberi hicveden kimselere, Peygamberlerinin hükmünü uygulayan Müslümanların yaptıklarının İslam’da olmadığını söylediklerinde, Peygambere muhalefet ettiklerini biliyorlar mı ki? Yoksa biliyorlar da makamlarını kaybetmeme adına gerçekleri mi ketmediyorlar? Üçüncü Delil: K’ab b. Eşref hâdisesi. K’ab b. Eşref hadisesi de bu olaya delil olacak niteliktedir. K’ab b. Eşref, Allah Rasûlü hakkında ileri geri konuşan, O’na hakaretler eden, Rasûlullâh’a karşı açılan savaşa destek ve- ‚es-Sârimu’l-Meslûl ala Şâtimi’r-Rasûl‛, sf, 101. ayrıca bkz. Kenzu’lUmmal, hadis no: 35491; ‚Müsned-i Şihab‛, hadis no: 662 ve 663. 67 ‚es-Sârimu’l-Meslûl ala Şâtimi’r-Rasû‛, sf, 66. 66 Faruk Furkan 117 ren ve İslam’a düşmanlığı ile bilinen Yahudi bir şairdi. Allah Rasûlü sallallâhu aleyhi ve sellem onun bu küstahça tavırlarından rahatsız olduğu için bir gün ashabına: —Kim K’ab b. Eşref’in hakkından gelebilir? Hiç şüphe yok ki o, Allah ve Rasûlüne eziyet vermiştir, buyurdu. Bunun üzerine Muhammed b. Mesleme radıyallâhu anh: —Ey Allah’ın Rasûlü! Onu öldürmemi ister misin, diye sordu. Rasûlullâh sallallâhu aleyhi ve sellem de: —Evet, diye yanıt verdi.68 Muhammed b. Mesleme radıyallâhu anh, bu olayı birkaç arkadaşıyla birlikte profesyonel bir şekilde gerçekleştirmiş ve Allah Rasûlü sallallâhu aleyhi ve sellem’in gönülden istediği bu işi Allah’ın yardımıyla icrâ ederek Yahudî şairi K’ab b. Eşref’i âlemlere ibret olacak şekilde gebertmişti. Muhammed b. Mesleme radıyallâhu anh K’ab b. Eşref kâfirini öldürüş anını şu şekilde anlatır. “Allah’ın düşmanı Ka’b b. Eşref’e kılıçlarımızla ard arda darbeler vurduk; ama yinede öldüremedik. Sürekli bağırıyordu… O anda keskin hançerim aklıma geldi ve çıkarıp Allah düşmanı İbn-i Eşref’in karnına sapladım ve üstüne yüklendim. Sonra karnından boğazına kadar çektim. Onu öldürmüştüm!”69 Dördüncü Delil: Yahudî Ebu Rafi‘ el-Hukayk’in öldürülüşü. Yahudî Ebu Rafi‘nin öldürülüşü de konumuzla alakalı diğer bir delildir. Bu olay Buharî70 ve başka hadis kitaplarında etraflıca anlatılmıştır. Buhârî, Cihad, 158. Hadis no: 3031. Suverun Min Cihadi’s-Sahâbe, sf. 52. 70 Bkz. Meğâzi, 16, 4039 numaralı rivayet. 68 69 118 Yön Veren Yazılar 3 Ebu Rafi‘, Yahudilerin ileri gelenlerinden ve Rasulullah’a dili ile eziyet eden alçak liderlerinden birisi idi. Onun bu tavırları Efendimiz sallallâhu aleyhi ve sellem’i rahatsız etmiş ve kendisini bir an önce ondan kurtulma düşüncesine sevk etmişti; zira küfrün elebaşlarını öldürerek onların eziyetlerinden yeryüzünü rahatlatmak Allah’ın bir emri idi. Ensar’dan, içlerinde Abdullah İbn-i Uneys ve Abdullah İbn-i Atîk’in de bulunduğu birkaç sahabîsini onu öldürmeleri için görevlendirdi. Abdullah b. Atîk radıyallâhu anh, bir yolunu bulup Ebu Rafi’nin odasına girmişti. Oda çok karanlıktı. Odaya girdiğinde Ebu Rafi’nin yatağında uyumakta olduğunu fark etti. Ebu Rafi‘, beyaz tenli birisi olduğundan dolayı odanın karanlığında bile çok rahat fark ediliyordu. İbn-i Atîk, uyurken birisini öldürmenin münasip olmayacağını düşünerek Ebu Rafi‘i uykusundan uyandırmak istedi. İyi bildiği İbranice ile Ebu Rafi‘e seslendi. Ebu Rafi‘ sesi duyunca uykudan gözlerini açtı ve: —Kimsin sen, diye sordu. İbn-i Atîk hiç bir şey söylemeden kılıcı ile üzerine atılıp yaralayıcı bir darbe indirdi. Fakat bu darbe, canını çıkarıp işini bitirmesi için yeterli olmamıştı. Ebu Rafi‘ çığlık attı. Sarayın etrafında oturan Yahudiler, sesi duyunca uykularından uyandılar ve yardım için evlerinden dışarı koştular. İbn-i Atîk karanlık odada bir müddet bekledi. Ebu Rafi‘ ise halen onu görememişti. İkinci bir darbeye hazırlandı. Abdullah b. Atîk radıyallâhu anh, burada da hikmet ile hareket ederek onun yardım isteyişini duyan ve bunun için yardıma gelen sıradan bir Yahudi gibi davranmıştı. Ve yine İbranice: —Ey Ebu Rafi! O ses de neydi? Ne oldu sana, diye sordu. Ebu Rafi‘ hala yatağında idi ve sürekli kan kaybediyordu. Yardımın geldiğini zannederek: —Yazıklar olsun sana! Evde yabancı birisi var ve kılıcıyla beni yaraladı. Onu bul ve öldür, dedi. Faruk Furkan 119 O an Abdullah b. Atîk radıyallâhu anh, ikinci kez kılıcı ile üzerine atılıp birinci darbeden daha şiddetli ve daha kuvvetli bir darbe indirdi. Ebu Rafi‘ de birincisinden daha şiddetli ve daha yüksek bir çığlık attı. O sırada Abdullah b. Uneys radıyallâhu anh içeri girdi ve Allah düşmanını öldürme şerefine o da nail oldu. Hemen yatağında kanlar içinde kalan Ebu Rafi’e hücum etti, kılıcını Allah düşmanının karnına dayayıp şiddetle bastırdı. Kendine doğru tekrar kuvvetlice geri çektiğinde etini, midesini ve bağırsaklarını kasıklarına kadar kesmişti. Aldığı bu darbelerle Allah düşmanı gebermiş ve kendisi gibi Allah’ın peygamberlerine eziyet eden kâfir atalarının yanına, cehenneme gönderilmişti. İşte bu iki yiğit sahabî, böylelikle Allah Rasulüne eziyet eden bir alçağı, tüm Yahudilere ibret vesikası olacak bir şekilde katletmişler ve Allah Rasulüne hakaret edenlerin akıbetinin nasıl olacağını kendilerinden sonra yaşayan tüm Müslümanlara öğretmişlerdi. İnşallah gerek dili, gerekse yaptıkları ile bu gün hem Allah’a hem de Rasulüne eziyet eden Yahudi liderlerine de hadlerini bildirecek yiğitleri Allah bu ümmete nasip eder ve tıpkı ataları Ebu Rafi’nin akıbeti gibi bir akıbeti onlara yaşatacak aslanları, biz muvahhidler başta olmak üzere önce tüm Ümmeet-i Muhammed’e ardından da bütün dünya müstekbirlerine gösterir. Ne mutlu peygamberine eziyet edenlere hadlerini bildiren yiğitlere! Sahabe Uygulamaları Birinci Delil: Ebu Bekir radıyallâhu anh’ın İbn-i Ebi Rebia radıyallâhu anh’ın yaptığı uygulamayı onaylaması ve ikrârı. Olayın detayı şu şekildedir: Ebu Bekir radıyallâhu anh, Rasûlullâh’ı kötüleyici nitelikte şarkılar söyleyen bir kadın hakkında İbn-i Ebi Rebia’ya bir mektup yazmış ve şöyle demiştir: 120 Yön Veren Yazılar 3 “Eğer sen o kadını öldürme hususunda benden önce davranmış olmasaydın ben, hemen onu öldürmeni sana emrederdim. Çünkü peygamberler hakkında ki had cezaları diğer insanlarınkine benzemez. Müslümanlardan her kim böyle bir suç işlerse, o artık mürted olmuş olur. Eğer İslam devleti ile anlaşmalı kimselerden birisi böyle yapacak olsa, o artık anlaşmayı bozmuş bir muharip sayılır.”71 İkinci Delil: Ömer radıyallâhu anh’ın uygulaması. Bir gün Ömer radıyallâhu anh’ın huzuruna Rasûlullâh sallallâhu aleyhi ve sellem’e söven bir adam getirildi. Ömer radıyallâhu anh hemen adamı öldürdü ve şöyle dedi: “Kim Allah’a veya peygamberlerden birisine söverse onu derhal öldürün!”72 Üçüncü Delil: Halid b. Velid radıyallâhu anh’ın uygulaması. Bir kadın Rasûlullâh sallallâhu aleyhi ve sellem’e sövmüştü. Durumu öğrenen Halid b. Velid hemen kadını öldürdü.73 İlim Ehlinin Kavilleri İshak b. Rahaveyh der ki: “Müslüman âlimler, Allah’a veya peygambere söven ya da Allah’ın peygamberlerinden bir peygamberi öldüren bir kimsenin –Allah’ın indirdiği şeylerin tamamını kabul etse bile– sırf bu yaptığı şey sebebiyle kâfir olacağı hususunda icma‘ etmişlerdir.”74 İmam Hattâbî der ki: “Böyle bir kimsenin katli hususunda Müslüman âlimlerden hiçbirisinin ihtilaf ettiğini bilmiyorum.”75 İbn-i Teymiyye der ki: ‚es-Sârimu’l-Meslûl ala Şâtimi’r-Rasûl‛, sf. 423. Aynı yer. 73 ‚es-Sârimu’l-Meslûl ala Şâtimi’r-Rasûl‛, sf. 209. Ayrıca bkz. Beyhakî, ‚esSünenü’l-Kübrâ‛, 16641 nolu haber. 74 Abdu’l Mun’im, ‚Tenbihu’l Ğafilîn ila Hükmi Şatimillahi ve’d-Dîn‛, sf, 13. 75 Aynı kaynak. 71 72 Faruk Furkan 121 “Mesele hakkında sözün özü şudur: Söven kimse eğer Müslüman ise (bu yaptığı ile) küfre girer ve ihtilafsız bir şekilde öldürülür. Bu görüş dört imamın ve diğer âlimlerin mezhebidir.”76 “Eğer söven kimse Müslüman ise icmaen/tüm ulemaya göre katledilmesi vaciptir. O kişi sırf bu sövme sebebiyle kâfir ve mürted olmuş ve kâfirlerden daha kötü bir hale gelmiştir, çünkü kâfir Allah’ı yüceltir ve üzerinde olduğu inancın Allah ile istihza etme ve O’na sövme anlamına gelmediğini itikat eder.”77 Keşmîrî şöyle der: “Ehl-i ilim, Rasûlullâh sallallâhu aleyhi ve sellem’e söven bir kimsenin öldürüleceği hususunda icma‘ etmiştir.”78 Muhammed İbn-i Suhnûn der ki: “Ulema Hz. Peygambere söven ve O’na noksanlık izafe eden kimsenin kâfir olacağı hususunda icma’ etmiştir. Kim böyle birisinin kâfir olduğundan veya azaba uğrayacağından şüphe ederse, o da kâfir olur.”79 Kadı İyaz şöyle der: “Müslüman olup ta Allah’a söven bir kimsenin kâfir olduğu ve kanının helalleştiği hususunda hiçbir ihtilaf yoktur.80 “Keza, kim, tebliğ ettiği ve haber verdiği hususlarda peygamberimize kasıtlı olarak yalan izafe eder, doğruluğunda şüphe eder, O’na söver veya “O tebliğ etmedi!” der, Onunla ya da diğer peygamberlerden biri ile alay eder, onları hor görür, ‚es-Sârimu’l-Meslûl ala Şâtimi’r-Rasûl‛, sf. 10. Age. 1/547. 78 Enverşâh, el-Keşmîrî, ‚İkfâru’l-Mulhidîn‛, sf. 64. ‚Tenbihu’l Ğafilîn ila Hükmi Şatimillahi ve’d-Dîn‛ adlı eserden naklen. Bkz. sf. 14. 79 ‚Tenbihu’l Ğafilîn ila Hükmi Şatimillahi ve’d-Dîn‛, sf. 14. 80 ‚eş-Şifâ bi Ta’rifi Hukuki’l-Mustafa‛, sf. 832. 76 77 122 Yön Veren Yazılar 3 onlara eziyet verir, onlardan birisini öldürür ya da savaşırsa icmaen kâfir olur.”81 Sonuç Değerli okuyucu kardeşim, buraya kadar aktarmaya çalıştığımız delillerle açığa çıkmıştır ki, kim Rasulullah’a hakaret eder, söver, tahkiratta bulunur veya O’nun şan ve şerefine halel getirecek bir söylem içerisine girerse, böylesi bir kişi şayet önceden müslümansa kesinlikle kâfir olur ve hakkında tüm ulemaya göre katil cezası verilir. Yok, eğer böylesi bir kişi Yahudi ve Hıristiyanlar gibi asli kâfir ise, bu durumda küfrüne küfür katmış ve küfrün elebaşı haline gelecek bir şekilde kâfirlikte ileri gitmiştir ki, böylesi birisinin İslam’da cezası Tevbe Sûresi 12. âyetin ve İslam âlimlerinin icması gereği ölümdür. Biraz önce, tüm Müslümanlar nezdinde kabul görmüş âlimlerden yaptığımız aktarımlarda onların neredeyse tamamının Allah’a, Rasûlüne ve dinin mukaddesatına söven ve hakaret eden kimselerin kâfir olacağı hususunda icma‘ nakletmeleri gerçekten de dikkat çeken ve altı çizilmesi gereken bir husustur. Bu gün kendilerini dinin otoritesi kabul edip de, Sevgili Peygamberimize hakaret eden insanlara İslam’ın öngördüğü cezayı kendilerince vermeye çalışan kimselere terörist damgası vuran ve böylesi bir cezanın asla İslam’da olmadığını hem Türk halkına hem de tüm dünyaya haykırmaya çalışan kimselere bu icma‘ nakillerini hatırlatmak isteriz. Belki de bu sayede hatalarından vazgeçer ve inkâr etmiş oldukları İslam’ın bu hükmünü yeniden kabul ederler. Tabi ki efendileri müsaade ederlerse… Bir insan, kendi annesi veya eşine sövüldüğü zaman, şayet birazcık ar duygusu varsa hemen karşı tarafa saldırır ve 81 Age. Sf. 849. Faruk Furkan 123 söven kişiye elinden geldiği şekilde ceza verir. Bu ceza kimi zaman güzel bir dayaktır, kimi zamanda sonu ölümle biten bir cinayet… Bir insan annesine sövüldüğü ve hakkında ileri-geri konuşulduğu için birisini haklayacak olsa, aklı başında olan hiçbir kimse tarafından kınanmaz; ama söz konusu şahıs Rasulullah sallallâhu aleyhi ve sellem olunca birileri bundan rahatsız oluyor ve ona yapılan hakarete verilen cezayı teröristlik olarak değerlendiriyor. Vallahi şunu herkes bilsin ki, Müslümanlar o biricik Peygamberlerini, analarından, eşlerinden ve çoluk-çocuklarından daha çok sever ve O’na yapılacak terbiyesizlikleri namuslarına yapılacak terbiyesizliklerden daha beter bilirler. Bu nedenle birileri, onların namuslarından daha değerli olan peygamberlerine saldırıldığında sert bir şekilde karşılık verirlerse bunu abes görmemeli ve onların bu kutsalına verdiği değere en azından saygı göstermelidirler. (!) Bizler kendi inancımızı yaşar ve anlatırken karşı tarafın inancına sövmez ve hakaret etmeyiz. Bizim yaptığımız sadece karşı tarafın inancının batıl olduğunu dile getirmek ve ona inananların yanlış yolda olduğunu söylemekten ibarettir. Çünkü bize göre yanlış yolda olanların dinlerine sövmek veya hakaret etmek bizzat Allah’ın buyruğu ile yasaktır. Unutmamak gerekir ki bir şeyin batıllığını söylemek ayrı bir şeydir; ona hakaret etmek ayrı bir şey. Bizim bu tavrımızı –her ne kadar tarihte eşine az rastlansa da– biz de karşı taraftan bekleriz. Bu nedenle siz, bizim inancımızın yanlış olduğunu söyleyebilir, peygamberimizin peygamber olmadığını iddia edebilirsiniz; ama bundan dolayı hakarete yönelmeniz, terbiyesizlikler yapmanız asla kabul edilemez. Eğer siz haddinizi aşar ve bizim kutsallarımıza saldıracak olursanız, bu durumda Allah, bu ümmetin bağrından bir Muhammed b. Mesleme daha çıkarır ve Kab b. Eşref’e yaşattığını size de yaşatır. 124 Yön Veren Yazılar 3 Allah elbette buna kâdirdir. Allah hem bu ümmeti, hem de bu ümmetin Peygamberini her türlü kâfirin şerrinden, küstahlığından ve haddi aşmasından muhafaza buyursun ve bundan sonra kâfirlerin kalbine, o kutlu elçisine hakaret etmeye cesaret edemeyecekleri bir korku versin. Ve rahmet etsin o kutlu elçinin hakkını savunan mümin kullarına… Rabbim! Hepimize hakkı hak, batılı da batıl olarak göster ve bizleri cennette Rasulullah sallallâhu aleyhi ve sellem’in hamd sancağı altında bir araya getirerek cemalini görmeye mazhar kıl. Allah’tan bu yazıyı Rasulünü müdafaa uğrunda ortaya koyulmuş bir çaba olarak kabul etmesini ve bununla, yazarını Rasulullah’ın şefaatine namzet kullardan kılmasını temenni ederim. Şüphesiz ki O, duaları işiten ve en güzel şekliyle karşılık verendir. Allahumme âmin. Günahlar: Elemler ve Acılar82 Başlarken Allah’ın gözünden düşmene, insanların senden nefret etmesine, başarının alıkonmasına, ihsânın engellenmesine, kederlerin açılmasına sebep olan günahlardan nasıl nefret etmezsin? Unutma ki, bir şeyden hoşlanmayan ondan kaçar… Bu Yazı; Ölüm gelmeden ve ecel yaklaşmadan önce, hatalarından vazgeçmelerini sağlamak adına gaflet uykusuna dalmış günahkâr kulları uyandırmak için kaleme alınmıştır… Ve yine bu yazı; Günah çukurlarına düşmekten uzak kalmalarını sağlama adına takva ehli, salih müminler için yazılmıştır… Ben, bu yazıda günahların kötü neticelerini anlatmaya çalıştım. Gözlerinizden önce gönüllerinizle okuyunuz ve bizleri güzel dualarınızdan mahrum etmeyiniz… Bu yazı, Şeyh Hâlid Ahmed’in ‚ هبي يا ريح اإليمان/Hibbî yâ Rîha’l-İman‛ adlı eserinden tarafımızca tercüme edilerek buraya eklenmiştir. 82 126 Yön Veren Yazılar 3 GÜNAHLARIN KÖTÜ NETİCELERİ İnsanoğlunun işlemiş olduğu günahların, hayatındaki birçok nimetin yok olmasında veya başına bin bir türlü belanın gelmesinde büyük bir rolü vardır. Biz bu yazımızda bunlardan bazılarına dikkat çekmeye çalışacağız: 1- İlim ve Rızıktan Mahrum Kalmak İmam Şafiî, günün birinde İmam Malik’in yanına gelmişti… İmam Malik onun zekâsından ve hızlı kavrayışından çok etkilendi ve: “Şüphesiz ki Allah senin kalbine bir nur bırakmış; sakın ha, bu nûru günah karanlığı ile söndürme” diye tavsiyede bulundu. Fakat gün geldi İmam Şafiî, onun bu tavsiyesine muhalefet etti ve hocası Veki‘ b. Cerah’a giderken nefsine uyarak yol üzerinde bir kadının ayak topuklarına baktı. Görmüş olduğu bu haramın neticesinde artık unutmaya ve hafızasının gücünü kaybetmeye başlamıştı. İmam Şafiî öyle bir zekâya sahipti ki, ezber yaparken ezberlediği şeyler karışmasın diye, elini diğer sayfaya koyardı. Hafızasının bu denli zayıflamasını hocası Veki‘ b. Cerah’a anlattı. Hocası “hafıza için en faydalı ilaç” sadedinde İmam Malik’in günahların terkine dair yaptığı nasihati aynen yineledi. Bu olay üzerine Şafiî şu şiiri söyledi: ُ صَ َك يفَبَأرصَ َ ِِني ََليتَ ِركي مل َ َ ِاِصي...ي...وتي ََلي َ ِنيع ٍ ُيس َوءي ِحف ِ يي ِ ِ ِ ي ن ُُور...ي... نور يهللاي يُّيُ ْ َ ىيم ِ ي اِص ٔ ْ َ َ ِنيتبٔ ّني م ِ َ ي ٌي “Hafızamın kötülüğünü şikâyet ettim Veki’e, Yönlendirdi beni günahların terkine. ‘İlmin bir nur’ olduğunu bana söyledi, ‘Allah’ın nuru asiye verilmez’ dedi.” İşte Müslümanlar Kıbrıs’ı fethettiklerinde Ebu’d-Derdâ radıyallâhu anh’ı ağlatan şey de bu gerçekti. Ona: —Allah’ın İslam’ı izzetlendirdiği, şirki ve ehlini zelil kıldığı bir günde seni ağlatan şey de nedir, diye sorulduğunda şöyle demişti: Faruk Furkan 127 —Emirlerini terk ettikleri zaman insanlar Allah’a ne kadar da değersiz oluverirler! Onlar (Kıbrıslılar) dün güçlü ve kuvvetli bir topluluk iken Allah’ın emirlerini terk ederek işte bu hale geldiler! “Bir nimete mazhar olduğunda, onun kıymetini bil. Kuşku yok ki, günahlar nimetleri yok ederler. Rabbe itaat ederek koru onları, Çünkü kulların Rabbi intikamı hızlı olandır.” İlginç Bir Soru Laf buraya geldiğinde belki: “Öyleyse nasıl oluyor da bu gün günahkârlar yüksek makamlar elde ederken İslam’a sıkıca sarılan hak ehli fakirliğin, acziyetin ve zilletin âlâsını yaşıyorlar?” diye bir soru sorabilirsin. Senin bu soruna Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem cevap veriyor ve diyor ki: “Günahlarına rağmen Allah’ın bir kula istediğini verdiğini görürsen (bil ki) bu, ona hazırlanan bir tuzaktır.”83 Bu sözü söyledikten sonra Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem şu ayeti okuyor: “Onlar kendilerine hatırlatılan şeyleri unutunca, Biz de kendilerine her şeyin kapılarını açtık/onlara bol bol verdik. Nihayet kendilerine verilen o şeylerle sevinince onları ansızın yakaladık ve bütün ümitlerinden mahrum kaldılar.” (En‘âm, 44) Ey gaflete düşmüş kardeşim! Günah işlemeye devam ettiğin halde Allah sana hâlâ ard arda nimetlerini göndermeye devam ediyorsa; seni mal, aile, sağlık ve güzellik gibi nimetlerle donattığı halde sen bu nimetlere günahla karşılık veriyorsan, o halde bu durumdan sakın! Hatta sakınmaktan öte verdiği nimetlerin yok olmasından, azabının ansızın gelmesinden, gazabının inmesinden ve afiyet halinin değişmesinden kork! 83 Ahmed rivayet etmiştir. Bkz. Sahîhu’l-Camii’s-Sağîr, 561 numaralı rivayet. 128 Yön Veren Yazılar 3 Bu Rabbanî kanunu Allah’ın kitabından sana ispatlamamı ister misin? O halde Allah’ın kâfirlerden söz ederken söylemiş olduğu şu sözlerine kulak ver: “Eğer insanlar (Allah’a karşı isyanda birleşip) tek bir ümmet olacak olmasaydı, Rahman’ı inkâr edenlerin evlerine gümüşten tavanlar ve üzerinde çıkıpyükselecekleri merdivenler yapardık. Evlerine kapılar ve üzerinde yaslanıp-dayanacakları koltuklar ve (daha nice) çekici süsler (de verirdik). Bütün bunlar, yalnızca dünya hayatının metaıdır. Ahiret ise, Rabbinin katında muttakiler içindir.” (Zuhruf, 33-35) 2- Kederli ve Yalnız Bir Kalp Hiç şüphe yok ki günahlar, kalbe bir yalnızlık duygusu ve keder verir. Bu duygu ve keder, günahın hemen akabinde, hataya düşülür düşülmez kalbi gölgelemeye başlar. Biz burada imanın, kalbini imar ettiği kimselerden söz ediyoruz. Böylesi kişiler asla günahtan lezzet alamaz, günahın sevincini hiçbir zaman yaşayamazlar. Hatayı, ancak kalpleri kederle dolu olduğu halde işlerler. Fakat (bilinmelidir ki) günahın tadı, kalbin bu kederi hissetmesini engeller. İşte her kimin kalbi bu kederden yoksun olursa imanını tekrar kontrol etsin ve kalbinin ölü oluşuna ağlasın! Harap Olmuş Evler Malik b. Dinâr rahimehullâh şöyle demiştir: “Bir ev oturanı olmadığı zaman nasıl ki harap oluyorsa, kalp de keder hissetmediği zaman harap olur.” Keder, yalnızca kalbin harap olmamasını sağlayan bir etken değildir; Hasan-ı Basrî’ye göre cennete girme vesilelerinden bir vesiledir aynı zamanda. O şöyle demiştir: “Mümin bir kul bir günah işler de cennete girene dek kederden kurtulamaz.” Faruk Furkan 129 Ey kardeşim! Ey kederini dili ile iddia eden kişi! Yaptıkların sözlerini yalanlıyor. Eğer gerçekten de kalbinde keder olsaydı, bunun eseri mutlaka bedeninde açığa çıkardı. Allah korkusundan dolayı ağlama şeklinde açığa çıkardı. Kötülüklerin ardından iyilik yaparak açığa çıkardı. Kendini salih kulların arasına atarak açığa çıkardı. Masiyet ehlini terk ederek açığa çıkardı. Sadık bir tevbeyle, pişmanlık veren bir ibretle ve keskin bir kararlılıkla açığa çıkardı… 3-Salih İnsanlardan Ayrı Kalmak Ebu’d-Derdâ radıyallâhu anh: —Sizden biri farkında olmaksızın müminlerin kalplerinin kendisine lanet etmesinden sakınsın, dedi. Sonra: — Bu neden dolayıdır bilir misiniz, diye sordu. En sonunda da şöyle söyledi: —Kul Allah’ın günah saydığı şeylerle baş başa kalır da, bu nedenle Allah kin ve nefretini o farkında olmaksızın müminlerin kalbine yerleştirir. Kardeşlerinden bir eziyet gördüğünde unutma ki bu, işlemiş olduğun bir günah sebebiyledir; bu nedenle hemen Allah’a tevbe et. Eğer onlardan ziyade bir sevgi görürsen bil ki bu da yapmış olduğun bir taat sebebiyledir; bu durumda da hemen Allah’a şükret. Sadece eziyet görmek değil; aksine yeryüzünde yaşayan küçük-büyük, değerli-değersiz her insandan göreceğin horlanma ve basite alınma da buna dâhildir. Buna, Huzeyfe İbnu’l-Yeman radıyallâhu anhuma’nın belirttiği şu yasa işaret etmektedir: “Hangi topluluk Allah’ın hakkını hafife alırsa, Allah mutlaka onların haklarını hafife alacak birilerini onlara musallat eder.” 130 Yön Veren Yazılar 3 Huzeyfe’nin belirttiği bu yasayı ispat sadedinde Umerî ezZahid’in söylediği şu sözü ne de doğrudur! “Her kim yaratılmışların korkusundan dolayı emr-i bi’lmaruf ve nehy-i ani’l-münker’i terk ederse, ondan itaatin heybeti alınır. Hatta çocuğuna ve kölelerine emredecek olsa onu hafife alırlar.” 4-İşlerin Zorlaşması Allah azze ve celle şöyle buyurur: “Başınıza gelen her musibet, ellerinizle yaptıklarınız sebebiyledir. Çoğunu da affeder. (Şûrâ, 30) Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem de şöyle buyurmuştur: “Kulun başına gelen gerek normal bir felaket, gerek büyüğü, gerekse daha küçüğü mutlaka işlemiş olduğu bir günah nedeniyledir. Allah’ın affettiği ise daha çoktur.”84 İşlerini iman ölçüsüyle ölçüp-biçen bir mümin kesin olarak bilir ki, başına gelen her musibet ve yüz yüze kaldığı her imtihan mutlaka işlemiş olduğu bir günah ve hata nedeniyledir. Şehvet denizinde boğulmuş materyalistler ise bir zorluğa duçar olduklarında veya bir imtihan ile baş başa kaldıklarında –aslında haddi aşan ilk olarak onlar olduğu halde– buna götüren gerçek sebebin kendileri olduklarını bilmeksizin sıkılıp, bunalıyorlar. Günah işliyor ve neticesinde cezalandırılıyorlar. Allah’ın rahmeti Sufyan-ı Servi gibi diri kalpleri olan kimselere olsun. O şöyle demiştir: “Şüphesiz ki ben, günah işlediğimi hanımımın, binitimin ve evimdeki farenin davranışlarından bilirim.” Bu bilgiye ancak Allah’ın kalbini nurlandırdığı, basiretini aydınlattığı ve kendisini doğru yola ilettiği kimseler nail olabilir. Allah Teâlâ’dan onlardan olmayı temenni ediyoruz. 84 Tirmizî rivayet etmiştir. Bkz. Sahîhu’l-Cami 7732 numaralı rivayet. Faruk Furkan 131 5-Düşmanlık ve Kin Günahkâr kimse Allah’la arasını bozmuş ve bu nedenle insanlarla arası bozulsun diye başına bela gelmiştir. Yüce Allah şöyle buyurur: “Biz Hıristiyanız, diyenlerden de sağlam söz almıştık. Ama onlar da akıllarından çıkarmamaları istenen şeylerden önemli bir kısmını unuttular. Bu sebeple Biz de aralarına kıyamet gününe kadar sürecek düşmanlık ve kini salıverdik…” (Maide, 14) İbn Teymiyye rahimehullâh bu ayetin tefsirinde şöyle der: “İnsanlar her ne zaman Allah’ın kendilerine emretmiş olduğu şeylerden bir kısmını terk ederlerse, aralarında muhakkak düşmanlık ve kin meydana gelir.” 6-İbadetlerden Mahrum Olmak Sufyan-ı Servi rahimehullâh şöyle demiştir: “İşlemiş olduğum bir günah nedeniyle tam dört ay gece ibadeti etmekten mahrum oldum.” İbn-i Sirin rahimehullâh adamın birisini fakirliği nedeniyle ayıplıyor; neticede bir borcundan dolayı hapse atılıyor. İmam Mekhûl rahimehullâh bir adamı ağladığı için riya ile suçluyor, neticesinde tam bir yıl Allah korkusu nedeniyle ağlamaktan mahrum oluyor. İşin aslına bakılırsa bu cezaların (ahirete kalmadan dünyada iken) peşinen verilmesi Allah’ın kulu sevdiğinin göstergelerindendir. Bu tarz musibetler hızlıca gelir, geçer. Ama ahiret cezasına gelince; onu ne bir göz görmüş, ne bir kulak duymuş, ne de bir insanın hayaline gelmiştir! Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem şöyle buyurur: “Allah, iyiliğini/hayrını dilediği kulunun cezasını daha dünyada iken verir. Fenalığını dilediği kulunun cezasını ise, kıyamet gününde tastamam görmek için dünyada vermez.”85 85 Tirmizî rivayet etmiştir. Bkz. Sahîhu’l-Cami 308 numaralı rivayet. 132 Yön Veren Yazılar 3 Allah katında değerli olan dünyada musibete maruz kalandır; Allah’ın rahmetinden kovulmuş olan ise ahirette cezası tam olarak verilmesi için dünyada göz ardı edilendir. Bir Dakika Lütfen! Kul bazen günah işler, lakin Allah’ın kendisini cezalandırdığının ve Allah’ın üzerindeki nimetlerinin değiştiğinin farkına varmayabilir. Acaba bunun açıklaması nasıldır? Ben buna şöyle cevap veriyorum: Huşunun tadını ve Allah’a münacatta bulunmanın lezzetini kaybetmek bir mahrumiyettir. İbadetleri artırmada zahid davranmak bir mahrumiyettir. Dualar için kabul kapısının kapanması bir mahrumiyettir. Gözün kuruyup ağlayamaması bir mahrumiyettir. Kalbin katılaşması, nasihat duyduğunda etkilenmemesi bir mahrumiyettir. Mahrum olanlar çok; fakat farkında değiller! Günahkâr kardeşim! Gözün nice haramlara baktığı için ağlaması azaldı. Nice sabah namazlarını kaçırdığın için yüzünün parlaklığı gitti. Nice haram kazançla uğraştığın için bereketi yok oldu. Nice müzik nameleriyle eğlendiğin için Kur’an okumaktan mahrum kaldın. Dünya sevgisi kalbine savaş açmış ahiret kalbinden çıkmıştır. Unutma ki ahiret onurludur, asla ortaklık kabul etmez! Bir Nükte İbrahim b. Ethem rahimehullâh şöyle demiştir: “Boş işlere fazla bakmak/meşgul olmak, kalpten hakkın marifetini götürür.” 7-Günah, Günahı Doğurur Bu, şu şekilde olur: Kişi Allah’ın haramlarından bir tanesini işlediği zaman şeytan ona yaklaşır, melek kendisinden uzaklaşır. Bu durumda şeytan onu kötülük, günah, haram ve helak edici şeylerden başka bir şeye yönlendirmez. Sehl b. Âsım rahimehullâh “Günah’ın cezası (onun ardından işlenen başka bir) günahtır” demekle çok doğru söylemiştir. Tıpkı birbirine geçmiş zincir halkaları gibi... Veya bir kolyenin boncukları gibi ki, onlardan birisi düşecek olsa kolye tama- Faruk Furkan 133 men kopacak ve diğer bütün boncuk taneleri bir bir dağılacaktır. İbn Kayyım rahimehullâh etmiş olduğu şu yemininde gerçekten de çok haklıdır. Der ki: “Allah’a yemin ederim ki, dostun (melek) senden uzaklaşmadıkça, düşmanın (şeytan) sana galebe çalamaz. Bu durumda sakın ha düşmanın galebe çaldığını zannetme; lakin koruyucun (melek) yüz çevirmiştir!” İbadetler de Aynen Böyledir Kul taatle Allah’a ibadet ettiğinde bu sefer melek ona yaklaşır, şeytan kendisinden uzaklaşır. Bu durumda melek onu taate, hayra, arınmaya ve iyiliğe yönlendirir. Bundan dolayı (hikmet ehli) şöyle demiştir: “İbadetler çok doğurgandır. İbadetin sevabı (tıpkı kendisi gibi) başka bir ibadettir.” Bir kişinin Allah’a itaati gerektiren bir iş yaptığını gördüğünde bil ki onun yanında bu ibadetin benzerleri de vardır. Huleyd el-Asrî rahimehullâh’ın bu gerçeğe dikkat edişine ve ibadetinin hemen ardından meleklerin kendisine yakın olmasını fırsat bilişine bir kulak ver! O, amelini hemen Allah’a ulaştırmaları için işlemiş olduğu salih ameline melekleri şahit tutuyor. Huleyd el-Asrî rahimehullâh, güneş doğana dek Allah’ı anar sonra meleklerin gelip şeytanların uzaklaştığından kesin olarak emin olduğunda kapısını kapatır ve meleklere: “Rabbimin meleklerine selamlar! Allah’a yemin ederim ki, bu gün sizi, kendi hakkımda hayırlı işlere şahit kılacağım; haydi alın!” diye nida eder ve “bismillâh”, “subhânallah”, “elhamdulillâh”, “lâ ilâhe illallâh” ve “allahu ekber” diyerek uykusu gelene veya namaza çıkana dek zikir yapardı. Ebu Bekir b. Ayyâş rahimehullâh ise fırsatı iyi değerlendirir ve meleklerle sohbet etmeyi kendisine ganimet bilirdi. O, meleklerden şöyle özel bir istekte bulunmuştu ki, onun bu talebini idrak eden gerçekten de çok azdır. Şöyle diyordu: 134 Yön Veren Yazılar 3 “Ey (sağımda ve solumda duran) melekler! Allah’a benim için dua edin; çünkü sizler Allah’a benden daha itaatkârsınız!” 8-Tüm Mahlûkata Karşı Uğursuzluk Günahkâr (işlemiş olduğu günahlarla) keşke sadece kendisine zarar verse! Lakin böyle olmuyor; insi, cinni, hayvanı, ağacı ve taşıyla etrafındaki herkese (ve her şeye) zarar veriyor. Her ne kadar kendisinden başkasına eziyet etmiyor ve kimseye bir zararı dokunmuyor gibi gözükse de hakikatte günahının zararı başkalarına da sirayet ediyor. Ebu Hureyre radıyallâhu anh bir adamın: —Zalim ancak kendisine zulmeder, dediğini duyduğunda şöyle diyerek bu hatalı anlayışı tashih etmiş/düzeltmiştir: —Yalan söylüyorsun! Canımı elinde tutana yemin ederim ki, yuvasında ölen Hubârâ kuşu bile zalimin zulmünden dolayı ölür! Allah Rasulü sallallâhu aleyhi ve sellem’in ashabı içerisinde bu manayı tekit eden sadece Ebu Hureyre radıyallâhu anh değildir. Enes b. Malik radıyallâhu anh’da aynı şeyi söylemiştir. O, şöyle der: “Oyuğunda ölen keler bile neredeyse Âdemoğlunun zulmü neticesinde ölmektedir.” Âdemoğlunun günahı, günah üzerinde ısrar edişi ve günahının zararının başkalarına da dokunması nedeniyle bütün mahlûkat eziyet görür, ona karşı Yüce Allah’tan yardım isterler. Nimetlerinden mahrum etmesi, rahmetinden kovması ve kendisine lanet etmesi için Allah’tan istekte bulunurlar. İmam Mücahid rahimehullâh Yüce Allah’ın “…Onlara tüm lanet ediciler lanet eder” (Bakara, 159) ayetinin tefsirinde şöyle der: Faruk Furkan 135 “Yeryüzünün tüm hayvanları, akrepler ve pislik böcekleri bile onlara lanet eder. Günahları nedeniyle yağmurdan mahrum olurlar.” Bir Nükte Irak’ın fakîhi İbn-i Şibrime rahimehullâh şöyle demiştir: “İnsanlara şaşıyorum doğrusu! Hasta oluruz endişesiyle yemeklerden sakınıyorlar, ama ateş korkusuyla günahlardan sakınmıyorlar!” Hayret Sana! ▪ Bir malın kaybolunca ağlıyorsun; cennetin elden gidiyor ama hâlâ gülmektesin! ▪ Haram malla Kâbe’den daha giyinik olsan da dünyadan Haceru’l-Esved’den daha çıplak çıkacaksın! ▪ Dünya bir rüya, ölüm gerçek uyanıştır. Hesap günü tüm rüyaların yorumlandığı günüdür. ▪ Dünya bir deniz, sahili kabirdir. Unutma ki binitin sahile çok yaklaşmıştır! ▪ Köpeğine, yaptığın iyiliklere teşekkür etmesi ve gazabından korkması gerektiği için avladığı şeyleri arzulamamasını öğretiyorsun. Oysa Allah ve Rasulü sana nice şeyleri öğretti, ama sen hâlâ olduğun gibisin. Nebevî Bir Uyarı! Ateşi zikretmek kadar aklı sarhoşluğundan vazgeçirip, uykusundan uyandıran başka bir şey yoktur. İşte bu nedenle Allah Rasulü sallallâhu aleyhi ve sellem aklın fesada uğradığı ve idrakin yok olduğu durumlarda bu kelimeyi (ateş kelimesini) zikretmeye yönelmiştir. Örneğin: * Cemaatle namaz kılmaktan geri kalındığında şöyle buyurmuştur: “İçimden öyle geçiyor ki, odun toplamayı emredeyim, odun yığılsın. Sonra namaz kılmak için emir vereyim, ezan okunsun. Daha sonra bir adama emredeyim de cemaate 136 Yön Veren Yazılar 3 imam olsun. En sonunda cemaate gelmeyen adamlara gidip onlar içindeyken evlerini yakayım!”86 * Erkeklerin altın giymeleri durumunda şöyle buyurmuştur: “Sizden birisi ateşten bir parçaya yöneliyor ve onu eline takıyor.”87 * Yemek yerken Allah Rasulü sallallâhu aleyhi ve sellem şöyle dua etmemizi bize öğretiyor: “Allah’ım rızık olarak ihsan ettiğin şeylerde bize bereket ver ve bizi ateş azabından koru.” Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem, (bu hadisinde) âdeta hepimize her yemek yiyişimizde yemeğinin kaynağını / nereden geldiğini sorgulaması gerektiğini hatırlatıyor. Acaba elde ettiği bir helalden mi ki, bu sayede kurtuluşa ersin; yoksa haramdan mı ki, bununla azaba duçar olsun? * İnsanların mallarını haksız yollarla yeme durumunda da şöyle buyurmuştur: “Ben sadece bir beşerim. Sizler bana yargılanmak üzere geliyorsunuz. Belki sizin biriniz, delilini getirmekte diğerinizden daha becerikli ve daha üstün anlatımlı olabilir. Ben de dinlediğime göre o kimsenin lehinde hüküm veririm. Kimin lehine kardeşinin hakkını alıp hüküm vermişsem, o, onun için ateşten bir parçadır; artık ister alsın isterse vazgeçsin.”88 Tüm bunlar Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’in bizlere karşı çok şefkatli ve merhametli oluşundan ileri geliyor. O, yarın kıyamet gününde ateş yüzlerimizi okşamadan önce şimdiden sözleri ile yüzlerimizi ateşten uzaklaştırmak için okşuyor. Akıllı kimse kendisine uyarı mektubu geldiğinde hemen özür dileyen, tehdit içeren mektuba tevbe ile karşılık verendir. Buharî rivayet etmiştir. Bkz.Sahîhu’l-Camii’s-Sağîr, 7072 numaralı rivayet. Müslim rivayet etmiştir. Bkz. Sahîhu’l-Camii’s-Sağîr, 8109 numaralı rivayet. 88 Buharî ve Müslim rivayet etmiştir. Bkz. Sahîhu’l-Camii’s-Sağîr, 2343 numaralı rivayet. 86 87 Faruk Furkan 137 O halde ey akıllı kardeşim! Ey cenneti çok az bir bahaya satan! Eğer malın değerini bilmiyorsan onu salih insanlara sor. Onlar gerçek değer biçen kimselerdir. Allah’ın sana verdiği ticaret metaına bir bak! Bu meta, senin nefsin ve malındır. Sonra Allah onu senden satın almış ve karşılığında sana ebedî cennet vaat etmiştir. Alış-veriş akdinin elinde bulunduğu elçi Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’dir. Allah aşkına söyle, tüm bunlardan sonra onu nasıl olur da üç-beş kuruşa, Allah katında sivrisinek kanadı kadar bile değeri olmayan basit bir dünyalığa Allah’tan başkasına satarsın? 9-Kalbin Ölmesi Bunu Muhammed b. Vasi’ rahimehullâh söylemektedir. O, şöyle der: “Günahın ardından bir başka günah daha işlemek kalbi öldürür.” İşte bundan dolayıdır ki Said b. Museyyeb’e: —Abdulmelik b. Mervan ‘Artık yapmış olduğum güzel bir amele sevinmiyor, işlediğim bir kötülüğe de üzülmüyorum’ diyor denildiğinde şöyle cevap vermiştir: —İşte şimdi kalbini öldürmüş! Kalbin öldüğünü gösteren alamet sadece bu değildir. Ortada başka alametler de vardır. Bunlardan bazıları şunlardır: ▪ Günaha sevinmek, günahı açıktan işlemek, ▪ Masiyet ehli ile bir araya gelmekten hoşlanmak, ▪ Taat ehli ile bir araya gelmekten sıkılmak, ▪ Tevbede acele etmeyip günahta ısrarcı davranmak, ▪ Taatleri yapamamaktan dolayı pişmanlık duymamak, ▪ Münker görüldüğünde el, dil ve kalp ile karşı çıkmamak. Ey günahkâr kardeşim! Sana sesleniyor ve diyorum ki: 138 Yön Veren Yazılar 3 “Kalbini uykudan uyandır, Bil ki başarıyı elde eden uyanık kimsedir. Eğer ben, verilen öğütten dolayı kendime gelemiyorsam, Bari sen onunla kendine geliver!” Günahın Azı Bile Öldürücüdür! İbnu’l-Cevzî rahimehullâh şöyle der: “Küçük günahları sakın ha basite alma; zira zayıf bir ottan güçlü bir ip meydana gelir ve neticede büyük bir deveyi boğmayı başarır.” 10-Allah’ın Haklarının Kula Basit Gelmesi Günah, kulu Allah’ın sınırlarına karşı cesaretlendirir. Kalbi, isyana ve Allah’ın haramlarını çiğnemeye karşı istekli hale gelir. Özellikle de hafızasından “tevbe” kelimesi ve müradifleri yok olup gittiği zaman… İşte bundan dolayıdır ki, Enes b. Malik radıyallâhu anh tâbiîn neslini gördüğünde şöyle demişti: “Siz kıl kadar bile önemsemediğiniz birtakım işler yapıyorsunuz ki, biz onları, Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem zamanında helâk edici büyük günahlardan sayardık.” Gerçekten de günahlar onların gözünde böyle idi. Çünkü imanları, basiretlerini örten perdeyi aralamış ve bu sayede Allah’ın büyüklüğünü ve kudretini öğrenmişlerdi. Onlardan birisine gittiğinde sana şöyle nasihat ederdi: “Günahın küçük oluşuna bakma; lakin günah işlediğin kimsenin büyüklüğüne bak!” Huzeyfe İbnu’l-Yeman radıyallâhu anh şöyle derdi: “Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’in meclisinde kişi bir söz söyler ve bununla münafıklardan zannedilirdi. Bu gün ise bu kelimelerin bir mecliste dört kere söylendiğini duyuyorum” Münafık mı, Yoksa Mümin misin? Abdullah İbn-i Mesud radıyallâhu anh şöyle demiştir: Faruk Furkan 139 “Mümin, günahlarını üzerine düşecek bir dağ gibi görür. Facir ise günahlarını burnunun üzerine konmuş “üf” dediğinde, uçuveren bir sinek gibi görür.” İşte Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’in “İbn-i Mesud size ne anlatırsa onu kabul edin”89 buyurarak kendisine uymamızı emrettiği İbn-i Mesud radıyallâhu anh’ın ölçütü bu idi. Bizler de Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’in tasdik etmemizi istediği şeyi tasdik ediyor ve soruyoruz: “Günahını nasıl görüyorsun? Üzerine düşecek bir dağ gibi mi, yoksa burnunun üzerine konan ve kovaladığın bir sinek gibi mi?” Nefsinle yüzleş... Şu hitabımı sana yöneltiyor ve azarlarcasına seni işaret ediyorum. Günahkâr kardeşim! Günah işlediğinden kesin eminsin; ama affedileceğinden kesin emin misin? O halde nasıl oluyor da korkmuyorsun? Ey isyankâr kardeşim! Kurtuluşa ermen de helak olmanda tamamen senin elinde. Günah, kalbinde ne kadar büyürse Allah katında o kadar küçülür. Her ne zaman da gönlünde küçülürse Allah katında o kadar büyür. Mümin olduğunu ispat etmek için Allah’ı kalbinde o kadar büyüt ki günahın sana ağır gelsin; aksi halde kendini hüsrana uğrayanlar defterine kaydetmiş olursun. 11-Bu Gün Mahrum Olmak Yarın Mahrum Olmaktan Daha Basittir Kardeşim! Allah Rasulü sallallâhu aleyhi ve sellem’in şu sözünü duyduğunu zannetmiyorum: “Eğer cennet süsünü ve ipeğini istiyorsanız, onu bu dünyada sakın giymeyin.”90 Ebu Ya’lâ rivayet etmiştir. Bkz. Sahîhu’l-Camii’s-Sağîr, 1143 numaralı rivayet. 90 Ahmed, Nesaî ve Hâkim rivayet etmiştir. Bkz. Sahîhu’l-Camii’s-Sağîr, 1438 numaralı rivayet. 89 140 Yön Veren Yazılar 3 Kardeşlerim! Kim dünyada ipek giyerse, ahirette ondan mahrum olacaktır. Kim dünyada içki içerse, cennette ondan mahrum kalacaktır. Kim bu gün çamurdan mamul kızlara göz dikerse, yarın hurîlere göz gezdirmekten men edilecektir. Kim dünya müziklerini dinlerse, ahiret müziklerinden yoksun kalacaktır. Bir Şey Bir Şeye Karşılıktır Medineli Tabiîn Ebu Hazim Seleme b. Dînar rahimehullâh bu sözü tek bir cümlede özetlemiştir: “Ahirette seninle beraber olmasını istediğin şeyleri şimdi dünyada terk et.” 12-Zayi Olan İbadetler Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem şöyle buyurur: “Nice oruç tutan kimse vardır ki, ona orucundan yalnızca açlığı kalır. Yine nice gecesini ihya eden kimse vardır ki, ona bundan yalnızca uykusuzluğu kalır.”91 Gıybet, iftira, yalan, haram bakış ve rüşvet gibi işlediği bir günah nedeniyle orucu boşa giden bu oruçlunun halini bir düşün… Bu şahıs ahretini heba etmiş, dinini satmış, hiçbir maslahat olmaksızın bedenini gereksiz yere yormuştur. Yahya b. Kesîr rahimehullâh şöyle der: “Kişi helal ve temiz kazancıyla oruca başlar, haram ve pis kazançla, yani gıybet ederek kardeşinin eti ile iftar eder.” Gecesini ihya etmek ile insanlara gösteriş yapmayı amaçlayan adamın halini bir düşün… Kalbi ile yapmış olduğu hata sonucu onun ameli boşa gitmiş, sevapları yok olmuştur. 13-Kopmak Bilmeyen Bağ Her bir günah, Allah’ın helak ettiği kavimlerin bıraktığı bir mirastır. Her kim yeryüzünde büyüklenir ve fesat çıkaİbn Mâce ve Nesaî rivayet etmiştir. Bkz. Sahîhu’t-Terğib ve’t-Terhîb, 3488 numaralı rivayet. 91 Faruk Furkan 141 rırsa, ona Firavun’un mirasından bir pay vardır. Her kim kibirlenir ve zorbalık çıkarırsa, ona Hud aleyhisselâm’ın kavminin mirasından bir pay vardır. Her kim ölçü ve tartıda eksiklik yaparsa, Şuayb aleyhisselâm’ın kavmine benzemiş olur. Her kim helak olanların yolundan giderse helak olur; sapanların ardını takip ederse sapar. Bu; hayatın gıdası, şifanın belsemi, üstünlüğün ham maddesi müjdeleyici ve uyarıcı Peygamber Muhammed Mustafa’nın şu sözünün bizleri irşad ettiği gerçektir: “Dikenden nasıl ki üzüm toplanamazsa, aynı şekilde günahkâr kişiler iyi insanların yurduna konaklamaz. Siz hangi yola girerseniz girin, hangi yolu seçerseniz seçin ancak oranın ahalisine varmış olursunuz.”92 Önünde İki Yol Var Ya Ebu Bekir ve Ömer’in yolu ya da Ebu Cehil ve Firavun’un yolu… Ya kalbi tedavi edip, şeriatın kayıtlarıyla onu bağlamak, korku ateşiyle onu ütülemek (ki böyle yapmayanlar ahirette cehennem çukurlarında onu tedavi etmek zorunda kalacaklar) ya da küçük düşüren prangalarla yüz yüze kalıp ceza ateşiyle onu ütülemek… Ey günahkârlar! Taat sahibinin yüzünde taatinin nuru vardır. Günah işleyenin yüzünde ise günahının karanlığı… Ölüm anında birisine müjde verilirken; diğeri pişmanlığa mahkûm olacaktır. Her ikisi de kabre konulacak, itaatkâr cennet döşeklerine uzanırken günahkâr ateş cemrelerinde evirilip çevrilecektir. Haşr günü birisi binekli olacak, diğeri aşağıya doğru çekilecek. Birisi Rahman’ın Arşının gölgesinde duracakken, diğeri ter denizinde boğulacak. Sonra asilere: “Size uyarıcı gelmedi mi?” denilecekken, itaatkârlara “Sabretmenize karşılık size 92 ‘Hasen’dir. Bkz. Sahîhu’l-Camii’s-Sağîr, 4575 numaralı rivayet. 142 Yön Veren Yazılar 3 selam olsun” denilecektir. Sen saadet ehlinin yoluna gir, onların arkadaşlığını iste ki şahadete nail olasın. Onlar oruç tutarken sen iftar ediyordun. Onlar geceleri ihya ederken sen uyuyordun. Onlar itaat ederken ağlıyorlardı. Ardlarından öyle bir nesil geldi ki isyan ederken güldüler. Bunlar hiç ahirette Allah katından bir olurlar mı? 14-Şeytanın Alay Etmesi Şeyhu’l-İslam İbn Teymiyye rahimehullâh’a: —Acaba şeytan uyur mu, diye bir soru sorulmuştu. Şeyhu’l-İslam bu soruya şöyle cevap verdi: —Eğer uyusaydı, biraz rahata ederdik… Kardeşim! Senden sadır olan her günah onu mutlu eder. Allah’a karşı işlenen her masiyet onu sevindirir. Çünkü sen bu günahı işlemekle masiyette ona denk oldun. Günahlar küfrün postacısıdır. Küfür ateşin yoludur. O ise asla ateşte tek kalmayı istememektedir. Âdemoğlu secde ayetini okuyup secde ettiğinde şeytanın ağlayarak uzaklaşması ve: “Yazıklar olsun! Âdemoğlu secde ile emrolundu, secde etti ona cennet var. Ben secde ile emrolundum isyan ettim bana ise ateş var” demesinde ki sır işte budur. O halde gel, secdeye devam ederek, rukuları uzatarak ve gündüzleri susuzluk çekerek93 şeytanını çatlat. Böyle yap ki, şeytan yarın cehennemin üstünde ağlamaktan çatlayacak hale gelmeden önce daha bu dünyada iken ağlasın. 15-Kötü Âkıbet Günahlar kötü bir sonun habercisidir. Çünkü insan, yaşadığı hal üzere ölür. Her kim secde ederken ölmek istiyorsa 93 Yani oruç tutarak< Faruk Furkan 143 en çok yaptığı amel secde olmalıdır. Her kim oruçlu olarak ölmek istiyorsa en çok yaptığı amel oruç olmalıdır. Her kim zikrederek ölmek istiyorsa en çok yaptığı amel zikir olmalıdır. Günahkâr da böyledir. Bu nedenle siz kimin kötü bir hal üzere öldüğünü görürseniz, bilin ki o, hayatında nefsine zulmetmiş ve bu nedenle ölürken muvaffak olmaktan mahrum olmuştur. Şimdi Allah’ın günahların kötü neticesi olarak yazmış olduğu bu kötü akibete iki örnek vermek istiyorum: 1- Muhammed b. Muğîs el-Mağribî [Ö.T. Hicrî 403] İçki mübtelası birisi idi. İçkiye düşkünlüğü çok fazlaydı. Ayık gezmezdi. Öldüğü hastalığı sırasında arkadaşlarından bazısı tâkatini ölçmek için: —Ayağa kalkmaya gücün yeter mi, diye sordu. O şöyle cevap verdi: —Şayet buna gücüm yetse içki satıcısı Ebu Zekeriyya’nın dükkânına giderdim. Arkadaşları: —Keşke ‘Camiye giderdim’ deseydin, dediler. O: —Her insanın zamanında alıştığı bir şey vardır. Bu adet(im)den değildir, dedi. 2- Mustafa Kemal Atatürk [Ö.T. Hicrî 1358] Müsemmasına uymayan bir isim. İslam’a savaş açmış, hilafeti yıkmış, ezanı Türkçeleştirmiş, haftalık tatili cuma gününden pazara almış, Ayasofya Camisi’ni müzeye çevirmiş bir şahsiyet. Bir keresinde sabah ezanından dolayı rahatsızlık duymuş ve bu nedenle hem müezzinin öldürülmesini hem de ezan okunan yerin yıkılmasını emretmişti. Trajikomik olan ölüm anında cenaze namazının kılınmamasını vasiyet etmesidir. Ölümünün ardından, “Namazını kılıp vasiyetine muhalefet mi edecekler, yoksa namazı terk mi edecekler?” şeklinde etrafındaki insanlar arasında tartışma meyda- 144 Yön Veren Yazılar 3 na geldi. Tartışmaların ardından son olarak cenazesini kılmaya karar verdiler. Ama kim imam olacaktı? En sonunda imam, Atatürk’ün ardından Cumhur Başkanı İsmet İnönü’yü Kur’an-ı Kerim’in Türkçesini ibadet dili yapmaya ikna etmeye çabalayan ve kanun zoruyla camilerde Türkçe ibadeti dikte eden Vakıflar Genel Müdürü Şerafeddin Efendi (Şerafeddin Yaltkaya) oldu. İşte Atatürk’e cenaze namazını kıldıran imam bu adamdı. Ne diyelim tencere düşmüş kapağını bulmuş!… “Senin Rabbin asla kimseye zulmetmez.” (Kehf, 49) Tüm Bunlardan Sonra 1- İmanını günahlardan etkilenişinle kıyasla ve buna binaen ne kadar ıslah ve onarıma ihtiyacın olduğunu belirle. 2- Allah’a giden ilk yol; günahtan vazgeçmek, Allah’tan ayrı kalışına üzüntü duymak, günaha düşmekten pişman olmak ve günahın neticeleri hakkında düşünmektir. 3- Kim yok olacak nimetlerden bu gün kendisini alıkoyarsa, yarın yok olmayan nimetlere gark olacaktır. 4- Kâfirlerin amellerini işleyen kâfirlerle, zalimlerin amellerini işleyen zalimlerle, münafıkların amellerini işleyende münafıklarla beraber haşrolunacaktır 5- Bu neticeleri unutmuşsan onları bari kabir başında hatırla. Onu beceremiyorsan bari salih kimselerle beraber hatırla. Onu da yapamamışsan bari zikir meclislerinde hatırla. Tüm bunları yapamamışsan o zaman “Ölü müsün yoksa diri misin?” diye nabzını yokla! 6- Kim bir şeyden hoşlanmazsa ondan kaçar. Bir şeyi seven ona devam eder. Bu nedenle günahlardan kaçış sanatını kuvvetlendirmek için bu yazıyı tekrar tekrar oku. Bu sayede belki Allâmu’l-Ğuyûb olan Allah’ın huzurunda kurtuluşa erersin. SÜNNETE UYGUN BİR UMRE YAPMAK İÇİN KISA NOTLAR Hac veya umreye gitme arzusu her Müslümanın gönlünde yatan ve mahiyeti kelimelerle anlatılamayan çok farklı ve güzel bir duygudur. Kul “Ben Müslümanım” dediği andan itibaren gönlüne Allah’ın evinin sevgisi düşer ve o Kutlu Beyt’i ziyaret etmek için fırsatlar kollamaya başlar. Şu üç günlük dünyada kimileri buna muvaffak olurken, kimilerine nasip olmaz orayı ziyaret etmek. Ama şu kesindir ki mümin olan her gönül, o evin ve o evin bulunduğu güzelim yerlerin aşkı ve heyecanıyla yaşar. Yanar, tutuşur oraların sevdasıyla. Hatta ekranlarda bile görmek heyecanlandırır kimi zaman onu. Tutamaz gözyaşlarını o evi görünce. Kilometrelerce öteden, bir cam parçasının içinden bile olsa görmesi duygulandırır, farklı bir atmosfere alır götürür kendisini… İşte böylesine güzeldir Allah’ın o mübarek evi. Eğer Allah, lütfu ve keremi ile oraya gitmeyi nasip etmişse ey Müslüman ve kısa süreliğine de olsa umre kastıyla ora- 146 Yön Veren Yazılar 3 larda bulunmak nasip olmuşsa sana, bu durumda şu aktaracağımız şeyleri güzelce öğren ve Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’in Sünnet-i Seniyyesi’ne uygun güzel bir umre yap. Notlarımıza geçmeden önce burada çok önemli bir hakikatin altını çizmek ve bu hakikatlere muhatap olanlara Allah için nasihat etmek istiyoruz: Malum olduğu üzere umre yapmak artık birileri için bir ibadetten öte, bir ticaret metaı halini almıştır. Tek dertleri, firmalarına müracaat eden müşterileri, (afedersiniz umrecileri!) memnun etmek olmuş. Bu nedenle onları gocundurmadan, kendileri ile her hangi bir problem yaşamadan ve en önemlisi âdet ve ananelerden asla ödün vermeden bir umre yaptırmaktır amaçları. Oysa böylesine kutlu bir ibadete aracılık etme şerefine nail olan bu insanların, umrecilerin âdetlerine ters düşmeme korkusundan daha ziyade, Sünnete uygun bir umre yaptıramama korkusu taşımaları gerekir. Zira böylesi bir durumda onların veballerini yüklenecekler ve cahil olan insanları saptırma cürümü boyunlarına alacaklardır. Bu, gerçekten de mesuliyeti gerektiren bir durum değil midir? Elbette ki bu, hesabı zor verilecek bir sorumluluktur ve mutlaka dikkat edilmesi gerekir. Bu nedenle umre yaptıran insanların: a) Acaba umre esnasında hangi ameller Efendimizin sünnetinde vardır? b) Bizim yaptırdığımız şeyler içerisinde Sünnete ters düşen, yani bidat türünden olan ameller mevcut mudur, sorularını sürekli kendilerine sormaları ve bunun cevabını net olarak verdikten sonra insanlara rehberlik yapmaları gerekmektedir. Bu gün umre esnasında umrecilere ibadet veya dua diye dikte ettirilen şeylerin birçoğu, Allah Rasûlü sallallâhu aleyhi ve sellem’in pak sünnetinde yoktur. Umre yapan insanlar, firma- Faruk Furkan 147 lar tarafından hazırlanmış “Umre Rehberi” adlı eserlerdeki bir takım asılsız duaları okuyacağız derken, umrenin o manevi havasını kaybediyorlar ve ne yaptıklarını anlayamadan bu ibadetlerini tamamlamış oluyorlar. İşin garibi bu ibadetlerinden zevk alamamalarının yanı sıra, bir de onlarca bidata bulaşarak Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’in Sünnetine muhalefet etme günahına düşüyorlar. Kaş yapacağız derken adeta göz çıkarmakla karşı karşıya kalıyorlar. İşte bu acı gerçeği gördüğümüz için, umreye gidecek kardeşlerimizin Sünnet üzere ve aynı Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem gibi umrelerini eda etmeleri kastıyla şu kısa notları hazırladık. Elbette bu konuda söz daha da uzatılabilir; ama öz bilgi, özellikle de böylesi ender bir ibadet esnasında daha yararlı olacağı için söz uzatmamaya çalıştık. Öğrenilmesi kolay olsun diye meseleleri maddeler halinde zikrettik. İnşâallah faydalı olur ve kardeşlerimize yol gösterir. Rabbim şimdiden kardeşlerimizin yapacağı umreleri kabul buyursun ve hem bizlere hem de gidemeyen tüm mümin gönüllere o güzelim mekânları görmeyi tekrar tekrar nasip etsin. Hiç şüpesiz ki O, dualara icabet edendir. (Allahumme Âmîn) Umreye Gidecek Kişinin Yapması Gerekenler 1- Yolculuğa çıkacak kişinin (Hac ve Umre de bu yolculuğa dâhildir) ehline ve yakınlarına Allah’ı, Allah’ın emir ve yasaklarını tavsiye etmesi gerekir. 2- Üzerinde bulunan borç ve benzeri şeyleri yazdırması lazımdır. 3- Rabbimizin “Ey mü’minler, hep birlikte tövbe ediniz ki kurtuluşa eresiniz!” (Nur, 31) buyruğundan dolayı, yolculuğa çıkmadan önce yeniden tevbe etmesi, yaptığı hatalardan dolayı Rabbinden mağfiret dilemesi güzeldir. 148 Yön Veren Yazılar 3 4- İnsanlarla kendi arasında her hangi bir dargınlığı varsa barışması veya yapmış olduğu bir haksızlık mevcutsa helallik dilemesi gerekir. Çünkü Rasulullah sallallâhu aleyhi ve sellem şöyle buyurmuştur: “Kim insanlara mal, can ve namus hususunda bir haksızlık yapmışsa öncelikle o hakkı ona geri iade etsin veya dinarın ve dirhemin geçmeyeceği gün gelmeden önce ondan helallik dilesin. Zira o gün geldiğinde (eğer hakkını ödememiş veya helallik dilememişse) haksızlığı oranında onun salih amellerinden alınacak ya da salih amelleri yoksa zulmettiği insanın günahlarından alınarak ona yüklenecektir.” (Müslim) 5- Umre veya hac için malının en helalinden ayırmalıdır. Rasulullah sallallâhu aleyhi ve sellem şöyle buyurur: “Şüphesiz ki Allah, temizdir ve ancak temiz olanı kabul eder…” (Müslim) 6- Umresi ile sadece Allah’ın rızasını amaçlamalı; riya, gösteriş ve insanlara duyurma gibi sevabı yiyip-bitiren kötü amaçlardan kendisini muhafaza etmelidir. 7- Umre ile alakalı meseleleri öğrenmeli, bu amelin fıkhını gereği gibi tahsil etmelidir. 8- Yanına kendisine Allah’ı hatırlatacak ve salih amel işlemeye kendisini teşvik edecek iyi yol arkadaşları seçmelidir. 9- Vasıtasına bindiğinde besmele çekerek üçer kere “elhamdu lillah” ve “Allahu ekber” demeli, sonunda da Zuhruf Suresi’nin 13 ve 14. ayetlerinde geçen şu duayı yapmalıdır: َ ُسُّش ْح َاني َّت َِّل ي َ ََّتريمَنَاي َه َ ي َ َ اي ُننَّت وني َ ي َ َّت ي ََل َ ِيرت ّنَايم َ ُ نلَ ِو ُح،ايَلُي ُ ْل ِنر َ ي ِ ِ “Bunu bizim hizmetimize veren Allah’ın şanı ne yücedir! (İşin aslı) bunlara bizim gücümüz yetmezdi. Şüphesiz ki biz Rabbimize döneceğiz” 10- Yolculuğu esnasında dua, zikir ve benzeri ibadetlerden bol bol yapması müstehaptır. Faruk Furkan 149 11- Dilini yalan, gıybet ve kötü sözlerden koruması gerektiği gibi; boş, faydasız ve lüzumsuz sözlerden de koruması farzdır. 12- Rabbimizin “Hac, bilinen aylardadır. Kim o aylarda hacca niyet ederse (ihramını giyerse), hac esnasında kadına yaklaşmak, günah sayılan davranışlara yönelmek, kavga etmek/tartışmak yoktur. Ne hayır işlerseniz Allah onu bilir.” (Bakara, 197) buyruğundan dolayı günahın her türlüsünü ve tar- tışma gibi kalbi kıran şeyleri terk etmesi, bu tür eylemlere yaklaşmaması gerekir. İhramlı Kişinin Yapması Caiz Olmayan Şeyler 1- Erkek olsun kadın olsun, ihram giydikten sonra bir kişinin saçını ve tırnaklarını kesmesi; ayrıca koku sürünmesi caiz olmaz. 2- Sadece erkeklere mahsus olmak üzere dikişli elbise ve ayakkabı giymek caiz değildir. 3- İhrama girmiş erkeğin başını takke, sarık ve benzeri örtülerle örtmesi haramdır. 4- İhrama girmiş olan bir kimsenin nikâh akdi yapması, nişan/söz kesmesi, cima etmesi ve şehvetle eşiyle oynaşıp, eğlenmesi haramdır. 5- İhrama girmiş olan bir kimsenin kara hayvanlarını avlaması, avlanmasına yardım etmesi veya hayvanı korkutarak yerinden kaçırması haramdır. 6- Yine aynı şekilde ihrama girmiş olsun-olmasın erkek veya kadın bir kimsenin harem bölgesinde av yapması, avlanmaya –işaret yoluyla bile olsa– yardım etmesi, hayvanları korkutması; harem bölgesinin ağaçlarını, yeşil otlarını kesmesi, koparması haramdır. İhramlı Kişinin Yapması Caiz Olan Şeyler 1- Îzarını ip ve benzeri şeylerle bağlaması –hakkında yasaklayıcı bir delil olmadığından ötürü– caizdir. 150 Yön Veren Yazılar 3 2- İhramlının gusül abdesti alması ve başını yıkaması caizdir. Eğer bu esnada saçından bir şeyler dökülecek olsa, üzerine her hangi bir sorumluluk yoktur. 3- İhramlının ihrama girmiş olduğu elbiseyi kirlenmesinden ötürü yıkaması veya bir başkasıyla değiştirmesi de caizdir. Umreye Niyet Edenin Yapması Gerekenler Umre yapacak kişi, Mekke’ye ulaştığı zaman şunları yapar: 1- Mekke’ye girmeden önce gusül abdesti alır. Bu müstehabtır. Rasulullah sallallâhu aleyhi ve sellem böyle yapmıştır. 2- Mescid-i Haram’a geldiğinde sağ ayağı ile girer ve girerken şöyle der: ِ ِيهللاي َ َّتمع َ ةُي َ َّتمس ُميعَ ََل َير ُسول ِ ث ِْس ِم يهللاي َأعُو ُذ ِيِب َّت َِّللي مْ َ ِ ِميي َ ت َِو ْ ِْج ِهي مْ َك ِر ِميي َ ُسوْ َ ا ِن ِهي مْلَ ِ ِميي ِ ْني م َّتضُّش ْي َ ِاني َّتمرحِ ِميي َنو َّت َّتُمي فْ َ ْحي ِ ي َأتْ َو َب َير ْ َِح ِ َي م “Allah’ın adıyla… Salât ve selam Allah’ın Rasulü’nün üzerine olsun. Taşlanmış şeytandan Yüce Allah’a, O’nun kerîm vechine ve kadîm sultânına sığınırım. Allah’ım! Rahmetinin kapılarını bana aç!” Tavaf Öncesi Dikkat Edilmesi Gereken Şeyler 1- İhramlı kişinin tavaf halinde tüm hadeslerden temizlenmiş olması (abdestli olması) gerekir. 2- Rabbine boyun eğmiş bir halde, tevazu içerisinde bu ibadeti gerçekleştirmesi gerekir. 3- Tavaf esnasında veya sa’y ederken yapılması zorunlu olan her hangi bir zikir veya dua yoktur. Kimi insanların her şavt’ta yaptığı duaların aslı yoktur. Faruk Furkan 151 4- Her ne kadar en efdal olan Kâbe’ye en yakın yerde tavaf etmekse de, kalabalık olması durumunda Zemzem’in veya Makam’ın ardında da tavaf yapılabilir; çünkü Mescid-i Haram’ın her yeri tavaf yeridir. 5- Tavafın sayısını karıştıracak olsa her zaman az olan üzere bina eder; çünkü az olan yakîn, çok olan şektir. Örneğin kişi “Üç kere mi tavaf ettim, yoksa dört kere mi?” diye bir şüpheye düşse, üç kere tavaf yaptığını var saymalıdır. Zira bu durumda üç kesin, dört şüphelidir. Tavaf Nasıl Yapılır? 1- İhramlı kişi Kâbe’ye geldiğinde tavafa başlamadan önce telbiye (lebbeyk duası diye bilinen o sözleri) getirmeyi keser. 2- Sonra Haceru’l-Esved’e yönelir, onu sağ eli ile selamlar ve –şayet imkân bulabilirse– öper. Bu esnada insanlara rahatsızlık vermemesi gerekir. Selamlayacağı vakit: ِ ث ِْس ِم/ Bismillahi, vallahu ekber, يهللاي َ ْن َ ُي ُ َ يهللاي der veya sadece: هللاي َ ْن َ ُي ُ / Allahu ekber, der. 3- Tavaf yapan kimsenin abdestli olması gerekir. Çünkü tavaf tıpkı namaz gibidir. Ancak tavaf da konuşmaya müsaade edilmiştir. 4- Tavaf edeceğinde Kâbe’yi sol tarafına alır. Tavafına başlayacağında: ِم َ فَ ًاءي ِت َ ْ ِ كَ ي َ ِت ّ َحاعًاي ِم ُسُّشنَّت ِ ين َ ِخ ّ َِمي ُ َ َّت ٍ َيظ َّتَلي َّت َُّللي ي َ ت َْع ِ لًاي ِج ِك َات َي،نو َّت َّتُمي َا ً يت َِم ِ .عَو َ ْي ِهي َ َس َّتَي “Allah’ım! Sana iman ederek, kitabını tasdik ederek, ahdine vefa göstererek ve Peygamberin Muhammed sallallâhu aleyhi ve sellem’in sünnetine ittiba ederek (bu tavafı yapıyorum.)” demesi güzeldir; zira böyle demek Rasulullah sallallâhu aleyhi ve sellem’den rivayet edilmiştir. 152 Yön Veren Yazılar 3 5- İlk tavafının ilk üç şavt’ında “reml” yapar. Reml: Adımların birbirine yakın bir şekilde hızlı hızlı atılması, demektir. Geri kalan dört şavt’ta yürür. 6- Diğer tavaflarında değil, sadece bu tavafında “ıztıbâ” yapar. Iztıbâ: Ridanın ortasını sağ omuzun altına alınıp iki tarafın da sol omzun üzerine atılmasıdır. 7- Tavafına Haceru’l-Esved’den başlar ve yine Haceru’lEsved’de bitirir. 8- Tavafı esnasında bol bol Allah’ı zikretmesi, dua etmesi gerekir. 9- Rükn-i Yemanî’nin hizasına gelince sağ eliyle onu selamlar ve: ِ ث ِْس ِم/ Bismillahi, vallahu ekber, der. يهللاي َ ْن َ ُي ُ َ يهللاي Şayet selamlaması zor ve meşakkatli olacaksa selamlamaz, işarette etmez, bu duayı da okumaz. Tavafına devam eder. 10- Haceru’l-Esved’in hizasına gelince onu selamlar, öper ve: "هللاي َ ْن َ ُي ُ Allahu ekber” der. Şayet selamlaması ve öpmesi zor olursa, eli ile işaret eder ve tekbir getirir. 11- Rükn-i Yemanî ile Haceru’l-Esved arasında Bakara Sûresinin 201. ayeti olan: َرتَّتنَاي ٓ ِتنَاي ِ ي دلنْ َياي َح َسُّشنَ ً ي َ ِ ي ْل ٓ ِخ َر ِةي َح َسُّشنَ ً ي َ ِك َايعَ َ َبي منَّت ِاري “Rabbimiz! Bize dünyada da iyilik, ahirette de iyilik ver ve bizi ateş azabından koru” duasını okur. 12- Tavafını tamamladıktan sonra iki rekât namaz kılmadan önce ridasını alır ve onu iki omzuna, uçlarını da göğsüne atar. 13- Tavafını tamamladıktan sonra –eğer imkân bulursa– Makam-ı İbrahim’in ardında iki rekât namaz kılar. İmkân bu- Faruk Furkan 153 lamazsa her hangi bir yerde namazını kılar. Birinci rekâtta Fatiha’dan sonra “Kafirun Sûresini”, ikinci rekâtta da yine Fatiha’nın ardından “İhlâs Sûresini” okur. Bu, sünnettir. 14- En sonunda yine Haceru’l-Esved’e yönelir ve tıpkı Rasulullah sallallâhu aleyhi ve sellem gibi onu selamlar. Sa’y Nasıl Yapılır? Tavafını bitiren kişi Safa tepesine yönelir ve kapısından oraya girer. Eğer imkân varsa oraya tırmanır ki bu daha faziletlidir. Şayet imkân yoksa orada durur/ vakfe yapar. İlk şavt’a başlayacağı zaman Bakara Sûresi’nin 158. ayeti olan َّتني َّتمع َفاي َ مْ َ ْر َ ةَي ِ نيصَ َ بٓئِ ِري ّ َِّلليفَ َ ْني َح َّتجي مْ َح َْتي َأ ِ ي ْع َ َ َريفَ َ ي ُح َ َاحيعَو َ ْي ِهي َأني ِ َ َّت َّتو َ يهبِ ِ َ اي َ َ نيت َ َ َّتو َي َ ْ ً يفَا َّتني ّ ََّلليصَ ا ِن ٌريعَ ِو ٌيمي ِ “Şüphesiz Safa ile Merve Allah'ın nişanelerindendir. Kim Kâbe’yi hacceder veya umre yaparsa, bu ikisini de tavaf etmesinde bir beis yoktur. Kim gönülden iyilik yaparsa, karşılığını görür. Doğrusu Allah şükrün karşılığını verendir ve bilendir” ayetini okur. Safa’da iken kıbleye yönelerek Allah’a hamd etmesi, tekbir getirmesi ve: ُ ْ ُ ْيِش َم َيَل َُيَلُي م ْ ُ ُ ْ َ ِْلي َ ََلُي م ّ ِ ُ يتي َ ه َُويعَ ََل ُ ِ ُ َ يَي ِِيي يكي ِ َ َ َي ََلَي َّتي َّت َُّللي َ ْ َ ُ ي ِ ِ َ ْ ٍءيكَ ِ ٌيري َي ََلَي َّتي َّت َُّللي َ ْ َ ُ ي َأ ْ ََزي َ عْ َ ُ ي َ ن َ َ َ ي َع ْح َ ُ ي َ ه ََز َمي َأْل ْح َز َبي َ ْ َ ُي ِ ِ “Allah’tan başka ilah yoktur. O, tektir ve asla bir ortağı yoktur. Hâkimiyet O’nundur, hamd O’na mahsustur, O, dirilten ve öldürendir. O, her şeye kâdirdir. Tek olan Allah’tan başka ilah yoktur. O, vadini yerine getirdi, kuluna yardım etti ve tek başına tüm (müşrik) gurupları yendi.” demesi müstehap olur. Sonra dilediği şekilde ellerini kaldırarak dua eder. Bu zikri ve duayı 3 kere tekrarlar. Sonra Safa’dan inerek Merve’ye yönelir. Birinci aleme (oradaki yeşil işarete) geldiği zaman ikinci aleme kadar adımlarını hızlı atar. Sonra eğer imkân varsa oraya tırmanır 154 Yön Veren Yazılar 3 ki, bu daha faziletlidir. Şayet imkân yoksa orada durur/vakfe yapar. Sonra Safa’da iken yaptıklarının aynısını yapar, ama Rasulullah sallallâhu aleyhi ve sellem’e ittibaen sadece Bakara Sûresi’ndeki ayeti okumaz. Sonra iner. Safa’ya kadar yürümesi gereken yerde yürür, hızlanması gereken yerde hızlanır. Bunu 7 şavt tekrar eder. Bu arada gidiş bir şavt, dönüş de bir şavt’tır. Sa’y yaparken abdestli olması iyidir. Bu mekânda abdest şart değil, aksine müstehaptır. Sa’y esnasında bol bol zikir ve dua eder. Sa’yini tamamladıktan sonra saçlarını kazıtarak kestirir veya kısalttırır. Erkekler için kazıtarak komple kesmek daha faziletlidir. Kısaltacak kişinin başının tamamından (3 numara veya benzeri şekilde) kısaltması gerekir. Nasıl ki başının bir kısmını tamamıyla kestirmesi kifayet etmiyorsa, aynı şekilde saçının da bir kısmından kısaltması kifayet etmez. Her tarafından aldırması gerekir. Bunları bitirdiği zaman kişi artık umresini tamamlamış olur, kendisine haram olan şeyler helal hâle gelir. Allah umrenizi kabul etsin ve ecrinden sizleri mahrum etmesin. Güzel dualarınızda bizleri de unutmayın… CİHADDAN DAHA FAZİLETLİ GÜNLER --Zilhicce’nin İlk On Gününün Faziletine Dair-Yüce Allah’a ne kadar şükretsek azdır. Ramazan gibi fazilet ve maneviyat açısından müthiş bir aya bizleri eriştirerek bizlere ikramda bulunduğu gibi, şimdi de hac aylarından Zilhicce’ye eriştirerek bizlere ikramda bulunuyor. Hiç şüphe yok ki O’nun lütuf ve keremi sonsuzdur. O’nun ikramları saymakla bitmez. Bu nedenle O’na ne kadar şükretsek azdır. Elhamdulillah, elhamdulillah, elhamdulillah… Rabbimiz, birinde beceremedilerse diğerinde fırsatı yakalasınlar diye sayısız “özel zamanlarla” kullarına yaklaşmakta, onları affetmek için –tabir yerindeyse− bin bir bahaneyle ellerini uzatmaktadır. Cuma günü, Ramazan ayı, Kadir gecesi ve Zilhicce’nin ilk on günü bu bahanelerden sadece bazılarıdır. Kur’an ve Sünnette amellerin faziletine ve günahlara kefaret oluşuna dair bildirilen şeylere baktığımızda, Allah’ın bizleri bağışlamak için baha değil, adeta bahane istediğini, 156 Yön Veren Yazılar 3 bu nedenle de önümüze binlerce fırsat çıkarttığını çok rahat görebiliriz. Evet, gerçekten de Allah bizleri bağışlamak için baha değil, bahane istiyor. Eğer birini yakalayamamışsak öbürünü yakalamalı, birinde bağışlanamamışsak, diğerinde bağışlanmalıyız. Ama ne yapıp, ne edip mutlaka bu bahanelerden birisine sarılmalı ve kendimizi Allah’ın affına mazhar kılmalıyız. O halde Allah’ın affetmek için sunduğu bahanelere sarılmaya hazır mısın? Allah’ın bizleri bağışlamak için önümüze koyduğu bahanelerden birisi de; Zilhicce ayı’nın ilk on günüdür. Bu on gün, özellikle de Ramazan’ı iyi değerlendiremeyen ve gafletine derin bir iç çekerek “Ah! Keşke Ramazanı hakkıyla ihya edebilseydim!” diye yanan iman ehline muhteşem bir telafi fırsatıdır. Kamerî ayların on ikincisi olan Zilhicce ayı, içerisinde hac ibadetinin yerine getirildiği ayıdır. Bu ayın dokuzuncu günü arefe, onuncu günü ise Kurban Bayramı’nın ilk günüdür. Oruç ibadeti Ramazan’da eda edildiği için o aya nasıl değer katıyorsa, hac ibadeti de Zilhicce ayında eda edildiği için o aya aynı şekilde farklı bir değer katmaktadır. Rabbimiz’in Fecr sûresinin girişinde bu ayın ilk on gecesine yemin etmesi94, bu günlerin O’nun katında ne kadar değerli olduğunu ortaya koyması bakımından önemlidir; zira Allah bir şeye yemin etmişse muhakkak o, O’nun için çok önem ve değer arz etmektedir. İşte bu da göstermektedir ki, Bazı müfessirler bu on geceyle kastedilenin Ramazan’ın son on günü veya Muharrem’in onuncu gününe, yani Aşure gününe kadar olan on gün olduğunu söylese de, racih olan bu on gecenin Zilhicce’nin ilk on gecesi olduğudur. Nitekim Selef’ten birçoğu bunu bu şekilde tefsir etmiştir. Neyi murad ettiğini yine de en iyi bilen Allah’tır. 94 Faruk Furkan 157 Zilhicce ayının ilk on günü Allah katında bambaşka bir yere sahiptir. Yine hadislerden öğrendiğimize göre bu on gün içerisinde işlenen ameller, Allah katında yılın diğer günlerinde işlenen amellerden çok daha faziletli ve çok daha sevimlidir. Ama hemen şunu da hatırlatalım ki, bu günlerde işlenen haksızlık, zulüm ve günahlar da aynı şekilde Allah katında diğer günlerde işlenen suçlardan daha menfurdur ve daha fazla cezayı gerektirir; çünkü kutsal bir yerde veya kutsal bir zamanda işlenen ameller, diğer yer ve zamanlarda işlenen amellerden daha fazlasıyla karşılık bulur. Örneğin namaz, nerede kılınırsa kılınsın aslı itibariyle faziletlidir; ama bu namaz eğer Kâbe’de kılınırsa fazileti katlanır, çok daha fazla mükâfatla mükâfatlandırılır. Yine bunun gibi mesela zina, nerede yapılırsa yapılsın haddi zatında kötüdür; ama zina eğer bir camide yapılırsa bunun günahı daha büyük olur ve cezası kat be kat artırılır. Çünkü bunda Allah’ın kutsallık atfettiği bir yerin hürmetini çiğneme söz konusudur. Bu iki örnek mekânın kutsallığı ile alakalıdır. İbadet ve günahların zaman ile alakalı boyutu da böyledir. Bir ibadet, bazı zamanda diğer zamanlarda yapılanlara nazaran daha fazla sevap getirebilirken, bir cürüm de bazı zamanda diğer zamanlarda yapılanlara nazaran daha fazla günah getirebilir. Zamanın kutsallığına göre mükâfat veya ceza artırılabilir. Bu, temel bir kural olarak İslam’ın özünde vardır. İşte Zilhicce ayı’nın ilk on günü, Allah’ın kendisine kutsallık atfettiği değerli günlerdendir. Dolayısıyla bu günlerde yapacağımız her türlü hayır ve hasenat ya da her türlü günah katlanarak hânemize yazılacaktır. Zilhicce ayı’nın ilk on gününün böyle bir öneme sahip olmasının sebeplerinden birisi; bu günlerin haram aylar içeri- 158 Yön Veren Yazılar 3 sinde yer alıyor olmasıdır. Bu aylar hakkında İbn Abbas radıyallâhu anhuma’nın şöyle dediği nakledilmiştir: “Allah, senenin ayları içerisinden dört tanesini seçmiş, bunları “haram/hürmetli” kılmış ve bunların kutsallığını yüceltmiştir. Bu aylar içerisinde işlenecek günahı da salih ameli de (diğer aylarda işlenecek günah ve salih amellerden) daha büyük kabul etmiştir.”95 Katade rahimehullâh da, haram aylarda işlenen günahların diğer aylarda işlenen günahlardan daha büyük bir suç olduğunu şu sözleriyle dile getirmiştir: “Zulüm, her ne kadar her durumda kötü olsa da, haram aylarda işlendiğinde diğer aylarda işlenenlerden çok daha günah, çok daha büyük bir suçtur.”96 Rabbimiz, haram aylara97 hürmet etmemizi ve bu ayların kutsallığına halel getirmememizi bizden talep etmektedir. Rabbimiz şöyle buyurur: “Ey iman edenler, Allah’ın şiarlarına, haram olan ay’a, kurbanlık hayvanlara, (onlardaki) gerdanlıklara ve Rablerinden bir fazl ve hoşnutluk isteyerek Beyt-i Haram’a gelenlere sakın saygısızlık etmeyin…” (Maide, 2) “Gerçek şu ki, Allah katında ayların sayısı, gökleri ve yeri yarattığı günden beri Allah’ın kitabında on ikidir. Bunlardan dördü haram aylardır. İşte dosdoğru din (hesap) budur. Öyleyse bu aylarda kendinize zulmetmeyin…” (Tevbe, 36) Taberî, 10/89. Aynı yer. 97 İslam’da ‚Haram Aylar‛, yani hürmeti Allah katında büyük olan aylar ile kastedilen şu dört aydır: Zilkade, Zilhicce, Muharrem ve Receb, Bu aylardan ilk üç tanesi ardı ardına gelmektedir. Receb ise yedinci aydır. Müslümanların bu aylarda daha çok hayırlarını artırıp, şerlerden kendilerini daha çok korumaları gerekir; zira Allah katında değerli olan bizim katımızda da değerlidir. 95 96 Faruk Furkan 159 Zilhicce ayı’nın ilk on gününün, haram aylara dâhil olduğu için Allah katında ayrı bir yeri vardır ve bu nedenle hem sevaplar hem de günahlar bu günler içerisinde katlanarak yazılır. Bunda dolayı müslümanların bu günlerde suç işlememeye, zulmetmemeye ve günaha düşmemeye ayrı bir özen göstermeleri gerekmektedir. Biz şimdi bu günlerdeki günahlardan daha ziyade, fazileti bol olan sâlih ameller üzerinde durmaya çalışacağız. Acaba bu günlerde neler yaparak Rabbimize daha fazla yaklaşabilir, hangi amellerle bizi bağışlamasını sağlayabiliriz, bunu anlatmaya çalışacağız… Öncelikle şunu hatırlatmakta yarar var ki, Allah’ın merhamet ettikleri hariç müslümanların birçoğu bu günlerin fazilet ve değerinden habersizdirler.98 Ne hikmettir bilinmez ama onların büyük bir kısmı Ramazan’ın değerini bildikleri kadar Zilhicce’nin değerini bilmemekte, bu nedenle de o ayda gereken ibadet ve taatleri yapmamaktadırlar. Sahi, bir şeyin değerini bilmeyen ona ne kadar paha biçebilir ki? Bir şeye paha biçebilmek için öncelikle onun değer ve kıymetini bilmek gerekir. İşte bu durumda müslümanların öncelikle bu günlerin, yani Zilhicce ayı’nın ilk on gününün Allah katında nasıl bir değere sahip olduğunu bilmeleri kaçınılmazdır. Bunu bildiklerinde, daha önceleri bu günleri ihya edemedikleri için çok iç çekeceklerine ve dizin dizin dövüneceklerine gönlümüzün en derinliklerinden inanıyoruz. Ama “Zararın neresinden dönersen kârdır” kuralınca şu an- Oysa eskiler, bu günlere kavuşmak için çok gözyaşı döker ve bu günlerin hayrına erişme adına için için Allah’a yalvarırlarmış. Onların iple çektiği bu günleri bizler maalesef çarçur etmekte, laf-ı güzaflarla veya boş ve faydasız işlerle onları heba etmekteyiz. Ne diyelim, Allah’tan, bir an önce bu gafletten bizleri kurtarmasını ve bu konuda bizlere şuur vermesini diliyoruz. 98 160 Yön Veren Yazılar 3 dan sonra bunun faziletine vakıf olmanın da hiçbir kaybı yoktur. Bu da Allah’ın izniyle mahza kârdır. Cihaddan Daha Üstün Bir Amel İşlemek İster misin? Zilhicce ayı’nın ilk on gününde işlenen ameller, Efendimiz sallallâhu aleyhi ve sellem’in bildirdiğine göre cihaddan daha faziletlidir. Evet, yanlış okumadınız! Bu günlerde işlenen salih ameller, Allah katında cihaddan daha kıymetli ve daha faziletlidir. Bu ifade ilk etapta abartı gibi gelse de, şu hadisi dikkatlice okuduğumuzda söylediğimiz şeyin ne kadar doğru olduğunu rahatlıkla anlayabiliriz. İbni Abbâs radıyallâhu anhumâ anlatır: Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem: — Hiçbir salih amel, Allah katında, zilhiccenin ilk on gününde işlenecek amellerden daha sevimli değildir, buyurmuştu. Bunun üzerine orada bulunan sahabîler: — Yâ Rasûlallah! Allah uğrunda yapılan cihad da mı üstün değildir, dediler. Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem: — (Evet) Allah yolunda yapılan cihad da üstün değildir. Ancak malıyla ve canıyla cihada çıkıp, geri dönemeyen kimsenin cihâdı böyle değildir. (O, bundan üstündür), buyurdu.99 Bu günler Allah katında “özel” günler olduğu için o günün kıymetini bilerek amel işleyenlere de özel bir muamele yapılmakta ve onların ortaya koyacağı ameller, diğer günlerde işlenen amellerden çok daha fazlasıyla mükâfatlandırılmak99 Buhârî rivayet etmiştir. Faruk Furkan 161 tadır. Bu nedenle Allah’ın bu özel günlerine gereken ilgi ve alakayı göstererek değer vermeli ve o günlerin kıymetini bilerek hareket etmeliyiz. Zikrettiğimiz hadiste bu günlerde hangi amellerin yapılacağı belirtilmemekte, aksine “salih amel” denilerek bir genelleme yapılmaktadır. Demek ki, bu günlerde hangi salih amel olursa olsun onu işlemeye teşvik vardır ve bu amel, diğer günlerde yapılan tüm salih amellerden daha fazla mükâfatla karşılık bulacaktır. O halde müslümanların bu günlerde bol bol salih ameller işlemeleri gerekmektedir. Peki, Bu Günlerde Ne Yapabiliriz? Bu günlerde yapılacak işler çok olmakla birlikte, hatırlatma babından şunları zikredebiliriz: ● Tevbe ve istiğfarlarımızı artırabiliriz. Özellikle de Ra- mazan’ı iyi değerlendiremeyen veya Ramazan’dan sonra günahlara bulaşanların bunu yapması güzel olur. Tevbe ve istiğfar için de en ideal lafızlar, Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’in sürekli dillendirdiği “Estağfirullâh”, “Estağfirullâhe ve etûbu ileyh”, “Rabbiğfirli” gibi lafızlardır. ● Allah’ı sürekli zikretmeye özen gösterebiliriz. Mesela “Lâ ilâhe illallah”, “Elhamdulillâh”, “Subhanallâh”, “Lâ havle velâ kuvvete illâ billâh” gibi sünnette nakledilen zikirleri çekmeye dilimizi alıştırabiliriz. ● Dualarımızı çoğaltabiliriz. Özellikle de müslümanların zor günler yaşadığı ve ağır imtihanlarla boğuştuğu şu zaman diliminde onların sıkıntılarının def edilmesi, imtihanlarını yüz akıyla geçmeleri, dünya ve ahiret saadetine ermeleri, Allah’ın dini için daha iyi çalışmaları, kalplerinin birleşmesi, aralarındaki ihtilafların gitmesi ve daha şuurlu bir kulluk bilincine ermeleri için onlara dua edebiliriz. Bunu yapmak için ille de bir namazın ardını beklemeye gerek yoktur; giderken, 162 Yön Veren Yazılar 3 gelirken, yürürken, otururken veya bir iş yaparken gönlümüzle bile onlar için bu duaları yapabiliriz. ● Allah’a yaklaştırıcı manevî dersler dinleyebiliriz. Bu günlerde ticareti gereği fazla bir şeyler yapma imkânı bulamayanlar, bulundukları ortamlarda sahih bilgiler veren dersler dinleyerek bu günleri değerlendirebilirler. Bu günlerde derslere kulak vermek en azından kişiyi boş işlerden uzak tutacağı için başlı başına kazançtır. Hele bir de bu derslerden bir şeyler istifade ediliyorsa, o zaman bu kazanç ciddi anlamda kâr yapmış demektir. Ama burada önemli olan her dersi değil, fayda veren ve doğruyu öğreten dersleri dinlemektir. ● Namazlarımızı artırabiliriz. Bu günlerde özellikle “kuş- luk namazına” ve “gece namazına” dikkat edebiliriz. Ve yine her abdestten sonra kılınan “abdest namazına” da ayrıca özen gösterebiliriz. ● Oruç tutabiliriz. Bu son günlerde imkânı olanların oruç tutması çok önemlidir; zira bazı İslam âlimleri, Zilhicce’nin ilk on gününde işlenecek en iyi amelin oruç tutmak olduğunu belirtmişlerdir. ● Sadaka verebiliriz. Özellikle de Kurban Bayramı’na yak- laşıldığı için ihtiyaçların artması nedeniyle etrafımızda fakir olan müslümanların ihtiyaçlarını karşılayabilir ve onlara destek vererek onları sevindirebiliriz. Bu da bu günlerde işlenecek en ideal amellerdendir. ● Kur’an okumalarımızı artırabiliriz. Müslüman her za- man Rabbinin kitabı ile beraberdir. Sürekli O’nun ayetleri ile konuşur, onları hatırlar, hatırlatır… Ama bu günlere gelindiğinde bunu daha da fazlalaştırabilir. Her harfine 10 sevap verildiği düşünüldüğünde, Kur’an okumanın ne kadar değerli bir amel olduğu kolaylıkla anlaşılır. Lakin hemen ifade edelim ki, Ali radıyallâhu anh’ın da ifade ettiği gibi, anlaşılma- Faruk Furkan 163 dan okunan Kur’an’da bir hayır yoktur. Sevabı olsa da asıl istenen bu değildir. Bu nedenle salt bir okuma yerine anlam eksenli bir okumayı tercih etmek gerekir. Bu, hem sevabı hem de kulluğu beraberinde getirecektir. İbn Abbas radıyallâhu anhumâ’nın da dediği gibi, bir hatim yapmaktansa bir sûreyi idrak ederek okumak daha hayırlıdır. ● Sıla-ı rahim yapabiliriz. Bu bağlamda anne-babamızı, kardeşlerimizi ve bilumum akrabalarımızı ziyaret edebiliriz ki, bunun neticesinde karşılıklı nasihatleşmeler söz konusu olur. Bu da hem bizdeki hem de onlardaki eksikliklerin gitmesine sebebiyet verir. ● Kabir ziyareti yapabiliriz ki bu bize ölümü, kabir sorgusunu, ahireti, amellerimizin hesabını vereceğimiz hesap gününü hatırlatır ve bizi daha iyi bir kulluğa sevk eder. Ve daha nice salih, güzel ve Rabbimizi razı edecek değerli ameller… Burada neler yapacağımıza kendimiz karar vermeliyiz. Önemli olan Allah’ın razı olacağını bildiğimiz amelleri ihlâsla ve sünnete uygun bir şekilde yapmamızdır. Biz bunları yaptığımızda Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’in belirttiği üzere, Allah yolunda cihaddan daha faziletli bir amelle Rabbimize yaklaşmış oluruz. Neticesinde ise −inşâallah− melekler bu kulluğumuzun ecir ve sevabını yazmaktan yorulur, bitap kalırlar. Zilhicce’nin İlk On Gününü Faziletine Dair Birkaç Hadis ● “Dünya günlerinin en faziletlisi Zilhicce’nin ilk on günüdür”100 100 Bezzâr rivayet etmiştir. Hadis ‚sahih‛tir. 164 Yön Veren Yazılar 3 ● “Allah katında Zilhiccenin ilk on gününde yapılan amellerden daha kıymetlisi ve daha sevimlisi yoktur. Bu nedenle bugünlerde tesbihi, tahmidi, tehlili ve tekbiri çok getirin!”101 ● “Allah’a ibadet edilecek günler içinde Zilhicce’nin ilk on gününden daha sevimli günler yoktur. O günlerde tutulan bir gün oruç, bir yıllık oruca, o günlerde ihya edilen her bir gece de Kadir gecesine denktir.”102 Amma Arefe Günü Bambaşkadır! Zilhicce’nin ilk on gününün ne kadar faziletli olduğu, buraya kadar zikrettiğimiz şeylerle rahatlıkla anlaşılmıştır. Bu on gün, senenin diğer tüm günlerinden faziletçe daha üstündür. Bu on gün içerisinde ise bir gün vardır ki, o da on günün diğer tümünden daha faziletlidir. İşte, o gün “Arefe” günüdür. Arefe günü, yılda sadece bir kere gelmektedir. Toplumumuzun bildiği veya algıladığı şekilde her iki bayramın bir gün öncesi değildir. Arefe günü, sadece Kurban Bayramı’nın bir gün öncesi, hacıların Arafat Dağı’nda vakfe yaptıkları gündür. İşte bu gün, İslam nazarında günlerin en faziletlisidir. Bu günde oruç tutup, gündüzünü ve gecesini ibadetle geçirmek hem affa, hem de büyük sevaplar elde etmeye vesile olur. İki Yıllık Günahını Affettirmek İstiyorsan… Eğer günahların çoksa ve onlardan fazlasıyla arınmak istiyorsan, o zaman biraz sonra zikredeceğimiz hadise dikkatle kulak vermelisin. Bu hadiste Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem, büyük bir müjde ile seni müjdelemekte ve iki yıllık günahının affedileceğini sana haber vermektedir. Sahîhu’t-Terğîb ve’t-Terhîb, 1248. Tesbih ‚Subhânallah‛ demek, tahmid ‚Elhamdulillah‛ demek, tehlil ‚Lâ ilahe illallah‛ demek, tekbir ise ‚Allahu ekber‛ demektir. 102 Tirmizi rivayet etmiştir. Hadis ‚zayıf‛tır. 101 Faruk Furkan 165 Acaba iki yıllık günahının affedilmesini istemez misin? Eğer cevabın affedilme yönünde ise o zaman müjde geliyor: “Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’e Arefe günü tutulan oruç hakkında soru soruldu da, O, şöyle cevap verdi: Geçmiş bir yılın ve gelecek bir yılın günahlarına kefâret olur”103 Subhânallah! Bu ne büyük bir müjde! Sadece geçmiş yıl içerisinde işlediğin günahlar değil, aynı zamanda gelecek yıl içerisinde işleyeceğin günahlar da bu günde tutacağın oruç sayesinde Allah’ın keremi ile affedilecektir. Bu müjdeye nail olmak için Arefe günü oruç tutmaya değmez mi? Bu müjdeyi duyduktan sonra bilmem bir müslüman nasıl olurda o günün orucundan gafil kalır? Sen, bu müjdeyi aldıktan sonra sakın ha gaflet edip treni kaçıranlardan olma! Unutma ki eğer tren kaçarsa bir daha geri gelmeyebilir. Ancak Allah murad ederse öbür sene ömrü olanlara uğrar… Hadiste bu günde ihlâs ile tutulan orucun iki yılın günahlarına kefaret olacağı bildirilmiştir. Acaba bu keffaret, sadece küçük günahlar için mi geçerlidir, yoksa büyük günahları da kapsar mı? Bu mesele hakkında âlimlerimizin genel kanaati, bu orucun sadece küçük günahları kapsayacağı yönündedir. Ama bazı âlimlerimiz, Allah’ın rahmetinin her şeyi geçtiği ve hiçbir şeyin O’nun lütfünu sınırlandıramayacağı gerçeğinden hareketle bu günün orucunun büyük günahları da kapsayabileceğini söylemişlerdir. Allah en iyisini bilir ya, eğer bir kul ihlâsından ödün vermeden Rabbinin rahmetini ümit ederek, 103 Müslim rivayet etmiştir. 166 Yön Veren Yazılar 3 bu günün faziletine inanarak ve affedileceğini ümit ederek bu günü oruçla geçirirse, bu onun Allah’la kendi arasındaki104 büyük günahlarının affedilmesine sebep olabilir. Çünkü Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’in de belirttiği gibi hiçbir şey Allah’ı zorlayacak değildir. Bu nedenle bu günde tutulacak orucu tüm günahlara keffaretmiş husn-i zannıyla tutmak gerekir; zira Allah kulunun zannıyla ona muamelede bulunur. Şu rivayetler de bu günün faziletini ortaya koymaktadır: ● Adamın birisi İbn Ömer’e Arefe günü tutulan oruç hak- kında soru sordu. Bu soruya İbn Ömer radıyallâhu anhumâ şöyle cevap verdi: “Biz, Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem zamanında o gün tutulan orucu iki yılın orucuna denk görürdük.”105 ● Ebu Bekr radıyallâhu anh’ın oğlu Abdurrahman, Arefe gü- nü kardeşi Aişe’nin huzuruna girdi. Aişe radıyallâhu anhâ oruçlu olduğu için hararetten dolayı üzerine su dökülüyordu. Abdurrahman ona: — Orucunu bozsana, dedi. Bunun üzerine Aişe radıyallâhu anhâ: — Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem’in “Arefe günü oruç tutmak, kendisinden önceki senenin günahlarına keffaret olur” dediğini işittiğim halde mi orucumu bozayım, diyerek karşılık verdi. 106 ● “En hayırlı dua, Arefe günü yapılan duadır. Benim ve benden önceki nebilerin söylediği en hayırlı söz: ‘Lâ ilâhe illallâhu vahdehu lâ şerike leh, lehu’l-mulku ve lehu’l-hamdu ve huve ‘alâ kulli şey’in qadîr’ sözüdür. ”107 Kul hakkını bundan ayrı tutmak gerekir; zira kul hakkı helallik alınmadığı sürece affedilmeyecektir. 105 Sahîhu’t-Terğîb ve’t-Terhîb, 1014. 106 Daifu’t-Terğîb ve’t-Terhîb, 609. 107 Tirmizî rivayet etmiştir. 104 Faruk Furkan 167 ● “Arefe gününde olduğu kadar Allah’ın cehennemden kulları âzad ettiği hiçbir gün yoktur. Allah o gün kullarına yaklaşır ve ‘Bunlar ne isterler ki? (işlerini güçlerini bırakıp burada toplanmışlar) diyerek onlarla meleklerine övünür.” 108 Bu nakilleri okuduktan sonra umarız Arefe gününü iple çekenlerden olursun. Allah, Zilhicce’nin ilk on gününü ve bu on gün içerisinde de özellikle Arefe gününü ihya edebilmeyi bütün Müslümanlara nasip eylesin. Bu günlerdeki hayırlara erişmeyi bizlere kolay kılsın. Rabbim bizi ve sizi bu günlerde bağışladığı kullarının arasına katsın. (Allahumme âmîn) NOT: Bu günleri hakkıyla eda edebilmek için Zilhicce ayının hilalini gözetlemek ve bu ayın hangi gün başladığını iyi tespit etmek gerekir. Allah’ın ahkâmını hiçe sayanların bizim aylarımızı tespit noktasında söz söyleme hak ve salahiyetleri yoktur. Bu nedenle Müslümanların kendi imkânlarıyla bu tespitleri yapmaları veya yaptığını iddia edenlerden güvendiklerinin sözleriyle amel etmeleri gerekir. Aksi halde hayrın büyük bir kısmından mahrum olabilirler. 108 Müslim rivayet etmiştir. TEVHİD MÜDÂFAASI YAPANLARI MÜDÂFAA VE ŞEYH ELBÂNİ’NİN İRC YÖNÜ ÜZERİNE BİRKAÇ NOT Müslümanların, diğer müslümanlar üzerinde bir takım hakları, sorumlulukları ve riayet etmesi gereken bazı kardeşlik kuralları vardır. Bunlara riayet edildiğinde, ilişkilerin sınırları korunduğu gibi, Allah’ın da rızası kazanılır aynı zamanda. İşte bu nedenle bu haklara riayet çok önemli ve çok gereklidir. Bu hakların başında elbette ki kardeşimizin haysiyet, onur ve kişiliğini korumak gelir. Bir insan, eğer kardeşimizin onurunu kırıcı veya şahsiyetini zedeleyici bir söylem ortaya atarsa ya da böylesi bir tutum sergilerse, bize düşen hiç tereddüt etmeden onu savunmak ve hakkındaki bu saldırıyı bertaraf etmektir. Hele bir de bu saldırı kardeşimizin imanına, tevhidine ve akidesine yapılıyorsa, o zaman bizim tavrımız daha net, duruşumuz daha dik, savunmamız daha etkili olmalıdır. Rasûlü sallallâhu aleyhi ve sellem şöyle buyurur: يعني ْْج ِهي منَّت َاري ْو َمي م ِل َا َ ِي ْ يردَّتي َّتَّلل،ْنيردَّتي َع ْني ِع ْر ِ ي ٔخ ِه “Kim, müslüman kardeşinin şeref ve haysiyetini (ona saldıranlara karşı) müdâfaa ederse, Allah da kıyamet günü o kim- 170 Yön Veren Yazılar 3 senin yüzünden cehennem ateşini savar”109 Biz de Allah Rasûlü sallallâhu aleyhi ve sellem’in bu müjdesine nâil olmak, kıyamet günü yüzümüzü ateşten çevirmek ve kardeşlik haklarından birisini yerine getirmek adına bu yazıyı kaleme alıyor ve tevhidi müdafaa eden kardeşimiz Ebu Hanzala’nın aleyhinde ağza alınmayacak hakaretler eden, İslâm’ın edep ilkesiyle örtüşmeyecek tarzda şahsiyet yaralaması yapmaya kalkışan ve bunu da Selefîlik adına icrâ eden kimi gâfillere bazı hatırlatmalarda bulunmak istiyoruz. Bilindiği üzere Türkiye’de son yıllarda fikrî anlamda meydana gelen bazı gevşemeler ve kimi Müslümanların fikirlerinden teracu‘ etmesi üzerine –Allah kendisini korusun ve ayaklarını hak üzere sabit eylesin– Ebu Hanzala kardeşimiz, “Tevhid Müdâfaası” adlı derslerine başladı ve yıllardır müslümanların açıkça dile getiremediği veya dillendirmekten çekindiği tevhidî bazı hakikatleri, sosyal medya üzerinden net ve dik bir duruş sergileyerek gündem etmeye koyuldu. Tabiî ki kardeşimizin birçok delille ortaya koyduğu ve bizim de tereddütsüz altına imza attığımız gerçekler, malum kimi çevreleri rahatsız edecekti ve nitekim de etti. Bu rahatsızlığın sebebi ise; bu çevrenin tabanında yer alan insanların kardeşin anlattığı hakikatlerden etkilenmeleri, bazı gerçekleri sorgulamaya başlamaları ve sürekli üstatlarına bu bağlamda sorular sormaları… Bunda aslında garipsenecek bir durum yok; zira bu çevrenin tabanı, söylem olarak Kur’an ve Sünneti öncelemekte, bu iki kaynağı diğer tüm insan kavillerinin önüne geçirmektedir. Kardeşimiz de –Allah kendisinden razı olsun– anlattığı tüm konuları Kur’an ve Sünnetten onlarca nass ışığında ele aldığı için bu çevreye müntesip tabanda gerçekten de güzel bir uyanışa vesile oldu. İşte bu veya benzeri bazı sebeplerden ötürü malum camia rahatsız oldu ve kardeşimizi, tabanlarının gözünden düşür109 Tirmizî, Birr, 20. Faruk Furkan 171 mek istediler. Bunun için fırsatlar kolluyorlardı; ama bir türlü bulamıyorlardı. Taki geçen haftaya kadar…110 Kardeşimiz geçen hafta, kendisini selefî akideye nispet ettiği ve söylemde de bunu dillendirdiği halde, küfür meselelerinde kelimenin tam anlamıyla “İrcâ” fikrinin muasır savunucusu olan ünlü muhaddis Nasiruddin el-Elbânî’yi haklı olarak eleştirdi. Kardeşimiz eleştiri oklarını ona yöneltir yöneltmez, sanki çölde su bulmuş kimsenin suya saldırdığı gibi hemen kardeşe saldırdılar. Hem de ders yayınlandıktan çok kısa bir süre sonra!111 İşte şimdi tevhidi dillendiren bu müslümanı tebaalarının gözünden düşürmek ve onun tevhidî davetini zihinlerde haricilik yaftasıyla tescillemek için ellerine mükemmel bir koz geçmişti! Bu fırsat kaçmamalıydı. Çünkü bu şahıs, selefî uyanışın öncülerinden olan ve hadisteki otoritesi tüm dünyaca kabul edilen bir hadis âlimini eleştiriyor, onu Mürciî olmakla suçluyordu! Bu kozu iyi değerlendirmeli ve onu tüm gençlerin gözünden düşürmeliydiler! Hemen elleri sıvayıp klavye başına oturarak yazılmaya koyuldular ve kardeşimizin ne sapıklığını bıraktılar, ne köpekliğini, ne de hariciliğini ve cehennemlik oluşunu… Ağza alınmayacak tarzda hakaretler ettiler. Tahkirler ve tahfiflerin biri bin para! Hatta bir tanesi, ondan teberri etmeyi Lâ ilâhe illallâh’ın şartlarından saydı! Bu yazı, bu kitabın baskısından birkaç yıl önce kaleme alınmıştı. Bunu göz önüne alarak yazıyı okuyunuz. 111 Bu da, İrcâ ehlinin bile kardeşimizi takip ettiği, derslerine kulak verdiği anlamına gelir ki, bu bile kardeşimiz için aslında basite alınmayacak kadar önemli bir başarı sayılır; zira muhaliflerine bile söz dinletecek kadar gündemde olmak herkese nasip olan bir şey değildir. 110 172 Yön Veren Yazılar 3 Bu yazılara Face’den yorum yapanlar da, eleştiri ve hakaret kervanına katılarak ağza alınmayacak galiz laflar ettiler. Aman ya Rabbi! Bu insanlar ne diyor, ne büyük laflar ediyorlar! Senin tevhidini savunan, dinine sövenleri temize çıkarmaya çalışanları eleştiren ve bu uğurda çile çekmiş bir kuluna, ancak Firavunlara söylenecek lafları söylüyorlar! Vallahi biz bundan Allah’a sığınıyor, haksız yere kardeşimize yapılan iftiralara rıza göstermiyoruz. Ve soruyoruz: Acaba bu lafları ortaya atan zavallılar, Elbânî’nin, Allah’a ve Rasûlüne söven kimseler hakkında söylediği sözleri biliyorlar mı? Ve yine bu zavallılar, Şeyh Elbânî’nin, aslında kendilerinin de kabul etmedikleri bir itikadı savunduğunu, Ehl-i Sünnet’in aksine küfrü sadece kalbe hasrettiğini ve bir insanın kâfir olabilmesi için mutlaka küfrü kalben helal görmesi gerektiğini söylediğini biliyorlar mı? Eğer biliyor da bunu söylüyorlarsa, hiç kuşkuları olmasın ki kendileri de küfür meselesinde tıpkı Elbânî gibi ircâ akidesine kaymış kimselerdir. Yok, eğer bilmiyorlarsa, o zaman biraz sonra aktaracağımız nakillerle küfür meselesinde Elbânî’nin nasıl bir hata yaptığını ve nasıl bir inanca sahip olduğunu bilsinler ve kardeşimiz hakkında söyledikleri haksız sözlerden tevbe ederek Allah’tan af, kardeşimizden de helallik dilesinler. Bir Hatırlatma Şeyh Elbânî’nin küfür meselesinde Ehl-i Sünnet’in yolundan ayrılarak ircâ akidesine kaydığını anlatmaya geçmeden önce, burada şu iki hususun altını çizmek istiyoruz: 1- Bazı âlimlerimizin kitaplarında zikrettiği “Biz âlimleri severiz; ama hakkı, âlimlerden daha çok severiz” sözü, kendisini bu dine nispet eden her insanın temel düsturu olmalıdır. Hangi âlim ne söylerse söylesin, bizim için ölçü “hak” olmalıdır. Bu bağlamda Elbânî’nin hadis alanında gerçekten de hakkı yenilmeyecek bir şahsiyet olduğu ehlinin malumudur. Bizler de onun bu alandaki malumatlarından yeri geldikçe Faruk Furkan 173 faydalanmaktayız. Ama şunu da teslim etmek gerekir ki, onun hadis alanında bu kadar büyük bir âlim olması, akidede hata yapmayacağı ve bu hususta yanlış söylemeyeceği anlamına gelmez. O, her ne kadar hadis konusunda ciddi bir birikime sahip olsa da –kabul edin veya etmeyin– küfür meselesinde Ehl-i Sünnet gibi düşünmemiş ve küfür ameli işleyip, küfür sözleri söyleyen kimselerin, kalben bu işi yapmadıkları sürece tekfir edilmeyeceklerini iddia etmiştir. Oysa Ehl-i Sünnet’in bütün âlimleri, sarih küfür sözü söyleyen veya sarih küfür ameli işleyen kimseleri, kalplerinin kastına bakmaksızın tekfir etmişler ve bu konuda asla bir ihtilafa düşmemişlerdir. Zaten biraz sonra aktaracağımız nakiller, bunu net bir biçimde ortaya koyacaktır. 2- Bir insan bir fikri, bir akideyi veya bir düşünceyi kabul etmeyebilir. Bu, onun kendi bileceği bir iştir; ama ona muhalif olanları eleştirirken asla İslamî olmayan bir üslup kullanmamalı, kesinlikle sövgü ve hakarette bulunmamalıdır. Siz, birilerinin Elbânî’yi veya bir başka şahsiyeti eleştirmesini kabullenmeyebilirsiniz. Bu sizin en doğal hakkınızdır. Nasıl olsa kendi hesabınızı kendiniz vereceksiniz. Ama kalkar da onu eleştirenleri köpeklikle, itlikle veya buna benzer etik olmayan bir takım laflarla eleştirirseniz, o zaman daha baştan haksız pozisyonuna düşer ve var olan tüm itibarınızı kaybedersiniz. Ebu Hanzala kardeşimiz, sizin şeyhinizi kendi delil ve argümanlarıyla eleştirmiş ve onun hakkında inandığı şeyleri soru-cevap üslubu çerçevesinde güzelce ortaya koymuştur. Böyle bir eleştiride bulunmak da onun en doğal hakkıdır; çünkü o da kendi hesabını kendisi verecektir. Kardeşimiz eleştirisini sunarken asla şeyhinize “it” dememiş, “köpek” diyerek tahkirde bulunmamıştır. Eğer siz de bu noktada bir şeyler söylemek istiyorsanız, çıkar delilleriyle eleştirinizi yapar ve katılmadığınız noktaları ilmî üslup çerçevesinde dile getirirsiniz. O zaman kimse size bir şey demez. Lakin eğer eleştirinizin dozunu artırır ve hakarete varan ifade tarzlarıyla karşı tarafı susturmaya çalışırsanız, bunu kimse kabul etmez ve bu, Müslümanlar tarafından nefretle karşılandığı gibi, Allah katında da menfûr bir amel olarak kayda 174 Yön Veren Yazılar 3 geçer; zira Allah, ancak sözün güzel olanını kabul edecektir. Bu, eleştiri bile olsa böyledir. İşte bu iki nokta, meselenin detayına girmeden önce hatırlatmak istediğimiz ve eleştiri yapılırken insanların dikkat etmesini beklediğimiz hususlardandır. Allah her zaman hakkı her şeyin önünde tutmayı bizlere nasip etsin ve doğruları kabul etmeyi bizlere kolay kılsın. (Allahumme Âmîn) Küfür Meselesinde Elbânî’nin Selef’in Yolundan Saptığı Yer Nasiruddin el-Elbânî, gerek yazdığı kitaplarında olsun, gerekse yaptığı konuşmalarda teorik olarak imanın, tıpkı Selefin dediği gibi ancak kalp ile tasdik, dil ile ikrar ve azalarla amel etmekle gerçekleşeceğini söylemiştir. Bu konuda Selef ile arasında her hangi bir problem yoktur. Ama aynı Elbânî, küfrün tahakkuku noktasında bu hassasiyeti göstermemiş ve küfrü sadece kalbe hasrederek Selef’in söylemediğini söylemiş ve bu meselede onların kutlu yolundan ayrılmıştır. Bu ifadeler ilk bakışta biraz garip gelebilir; ama az sonra nakledeceğimiz nakilleri okuduktan sonra, bu sözlerin onun görüşlerinin hatalı oluşunu ortaya koyma noktasında ne kadar cılız kaldığını ve bir selefînin asla böyle bir şey söyleyemeyeceğini çok rahatlıkla göreceksiniz. İşte o zaman Ebu Hanzala kardeşimizin eleştirilerindeki haklılığı anlayacaksınız. İşte size Elbânî’nin, Selef’in yolundan ayrılarak tıpkı Mürcie gibi küfrü sadece kalbe hasrettiğini gösteren ve Allah ve Rasulüne söven kimselere karşı nasıl bir inanca sahip olduğunu ortaya koyan sözleri. Bu sözleri özellikle “Ben selefî bir akideye sahibim” diyenlerin dikkatle okumasını istiyoruz; zira bu sözleri duyduktan sonra akidenin mi, yoksa şahısların mı daha değerli olduğu net bir biçimde gönüllerde belirecektir. Acaba şeyhlerini kurtarma adına hakkı görmezden mi gelecekler, yoksa şeyhlerini karşılarına alma pahasına hakka mı tâbi olacaklar? Göreceğiz?... Faruk Furkan 175 Elbânî’nin “el-Küfrü küfrân” adlı bir ses kaseti vardır. Bu kasette küfrün iki kısma ayrıldığını anlatmış ve özet olarak söz ve amelle işlenen küfrün insanı dinden çıkarmayacağını, aksine insanın ancak kalben işlenen küfür sonucu kâfir olacağını savunmuştur. Bunun yanında bir de Allah ve Rasûlüne söven kimsenin normal şartlarda kâfir olmayacağını, ancak sövmeyi kalben helal kabul ederek yaparsa, bu durumda kâfir olacağını iddia etmiştir. Şimdi bu hususta söylediklerinden bazılarını nakledelim. O, mezkûr kasetinde şöyle der: ي ٕ منايكامح ًاي،مك ناينفرقيت ي مكفري مللعوديكوح ًاي ت ي مكفري َّل يملي لع يكوح ًا ف ًي “Bizler, kalben kastedilen küfür ile fiilen ve şekil olarak küfür olduğu halde kalben kastedilmeyen küfrün arasını birbirinden ayırıyoruz.” ٕني مكفريُعليكولي م سيُع ًيت ني ًاي “Küfür kalbi bir ameldir, (azalarla yapılan) bedeni bir amel değildir.” اينرىيذِليعَلي ٕط ق فل ييكوني مسةي مضُّش ي جت ًايعني جل ل عنيسوءي ي ٕ ذ يَكنيهب، مرتتي ي ك ييكونيعنيغفةل ٔ ًيك ييكونيعنيكع ي عني رف ي ٔ اي ٕذ ي حمتلي ْج ًاي ني،معورةيعنيكع ي رف ف وي مردةي َّل ي ي ٕص ليف ه موحو ْٔلخرىي ميتي ِٔشتي ٕهَيايفا ح ياطي يع مي م كف ي ِٔهي ٕس ًاي ني ملسارع ي . َٕلي م كف “Biz, bunu (yani Allah’a ve Rasûlüne söven kimsenin kâfir olacağını) ale’l ıtlak kabul etmiyoruz. Çünkü sövmek bazen cahillikten, bazen kötü terbiyeden112, bazen gafletten kaynaklanır; bazen de bilerek ve kastederek olur. Bu şekilde olduğu zaman (yani bilerek ve kastederek sövüldüğünde) o zaman bu, kendisinde hiçbir problemin olmadığı bir riddet olur. Ancak, eğer işaret ettiğim vecihlerden birisinden olması muhtemel olursa, o zaman tekfir etmeme hususunda ihtiyatlı davKötü terbiyenin tekfirin manilerinden olduğunu acaba Elbânî’den başka söyleyen var mıdır şu alemde, merak ediyorum doğrusu?! 112 176 Yön Veren Yazılar 3 ranmak tekfirde aceleci davranmaktan dini açıdan daha ehemmiyetlidir.” Bu sözler “el-Küfrü küfran” adlı kasetinde mevcuttur. Elbânî’nin bazı yazılarında da buna benzer sözler vardır. Şimdi kendisini selefî akideye nispet edenlere samimi duygularla soruyoruz: Allah için söyleyin, siz böyle mi inanıyorsunuz? İmanı kalp ile tasdik, dil ile ikrar ve azalarla amel etmek olarak tanımlayan sizler, küfrün de aynı şekilde hem kalp, hem dil, hem de amellerle olabileceğini söylemiyor musunuz? Küfür sadece kalple mi olur? Küfürde kalbî istihlâl şart mıdır? Bedeni ile küfrü gerektiren bir amel işleyen kimse dinden çıkmaz mı? Allah’a ve Rasulüne söven kimsede niyet aranır mı? Bu sözleri söyleyen birisi sizce bu konuda selefî olabilir mi? Tarihte bu sözleri hangi mezhebin müntesipleri söylemiştir? Ve hâkeza ve hâkeza… Tüm bu ve benzeri sorulara Allah için ve samimiyetle cevap verin ve böylesi bir inanca sahip olan birisine ne denilmesi gerektiğini siz söyleyin. Böylesi bir insan, bu konuda en asgarî şartlarda Mürciî olmaz mı? Hatta bırakın Mürciî olmayı, bu daha çok Selef uleması tarafından tekfir edilen Cehm b. Safvan’ın başını çektiği Cehmiye’nin fikri değil midir? Maalesef Elbânî’nin savunduğu bu fikir, tarihte şiddetle tenkit edilmiş olan ve hatta tekfir edilen sapık Cehm b. Safvan’ın fâsit ve bâtıl görüşlerindendir ve kabul edilmesi asla mümkün değildir. Bunu kim söylerse söylesin, bu, kim- Faruk Furkan 177 den gelirse gelsin anında reddedilmeli ve çok sapkın bir fikir olduğu söylenerek şiddetle kendisinden uzaklaşılmalıdır. Bu fikir –Allah muhafaza– küfre düşmenin önünü açan ve insanları bu konuda cesaretlendiren bir fikirdir. İnsanlar zaten açık bir kapı arıyorlar, eğer biz de bu ve benzeri bâtıl fetvalara dayanarak, insanların ancak kalben inkâr ettiklerinde kâfir olacaklarını söylersek, vallahi ortalık kolaylıkla küfre düşen ve Allah’a şirk koşan insanlarla dolar, taşar. Bu nedenle bu sözü Elbânî değil, kim söylerse söylesin asla kabul etmemeliyiz. Bilinmelidir ki bizler, Elbânî’nin dillendirdiği bu fikin Cehmiye’nin sapık görüşlerinden bir görüş olduğuna inanıyor ve Allah için bu sözden de, bu sözü söyleyen herkesten de teberri ediyoruz. Çünkü biz bu konuda “amel imandandır” diyen Ehl-i Sünnet mezhebinin yolunu takip ediyoruz. Allah ve Rasûlüne Söven Kimse Hakkında Âlimlerin Kavilleri Gerek Rasûlullah’a, gerek Allah’a, gerekse din, kitap ve şeâir gibi İslam’ın mukaddes addettiği şeylere hakaret eden, söven veya hicveden kimseler, istisnasız bir şekilde sünnet ehli tüm ulemaya göre kâfir olurlar. Bunların kâfir olmalarının Ehl-i Sünnet yanında yeterli tek sebebi vardır, o da bu sövmeleridir. İster kalben sövsünler, ister kalben sövmesinler sonuç değişmez; netice itibariyle küfre düşerler. Üstüne basa basa tekrar söylüyoruz: Böylesi birisinin sırf bu söz sebebiyle kâfir olacağı ve asla niyetine itibar edilmeyeceği Ehli Sünnet arasında tartışmasız kabul edilen ve üzerinde icmâya varılan konulardandır. Kur’an ve Sünnette yer alan deliller; Sahabe, Tabiîn ve Mezheb İmamlarının kavilleri, bunun böyle olduğu noktasında son derece açıktır ve hiçbir tartışmaya mahal bırakmayacak kadar sarihtir. Kur’an ve Sünnette yer alan delilleri “İslam Hukuku Açısından Tekfir Meselesi” adlı eserimizde uzun uzadıya verdiğimiz için, burada tekrar zikretmeyeceğiz. Dileyenler o esere müracaat 178 Yön Veren Yazılar 3 ederek113 konunun delillerini öğrenebilirler. Biz burada Ehl-i Sünnet âlimlerinden bazı nakiller aktararak konuya ışık tutmaya ve Elbânî’nin bu konuda ne kadar büyük bir hata içerisinde olduğunu ispatlamaya çalışacağız. İşte şimdi âlimlerimizden bazı nakiller: İshak b. Rahaveyh rahimehullâh der ki: ٔمجعي ملسو ونيعَلي ٔن نيسةيهللاي ٔ يسةيرسوَلي ٔ يك لينخ اي ني ٔنخ اءيهللاي ي ٔنهيَكفريت ِلي نيَكني لر يجكي اي ٔنزليهللا:عزي خل “Müslüman âlimler, Allah’a veya peygambere söven ya da Allah’ın peygamberlerinden bir peygamberi öldüren bir kimsenin –Allah’ın indirdiği şeylerin tamamını kabul etse bile– sırf bu yaptığı şey sebebiyle kâfir olacağı hususunda icma‘ etmişlerdir.”114 İmam Hattâbî rahimehullâh der ki: ي ٔع ي ٔ ي ني ملسو ي خ وفي ي حوبيك ِل “Böyle bir kimsenin katli hususunda Müslüman âlimlerden hiçbirisinin ihtilaf ettiğini bilmiyorum.”115 Muhammed İbn-i Suhnûn rahimehullâh der ki: ي نيصمي ينفر ي ع تهي،ٔمجعي م وامءيعَلي ٔنيصا ي منليي ملس لطيَليَكفر نفر “Ulema Rasûlullâh sallallâhu aleyhi ve sellem’e söven ve O’na noksanlık izafe eden kimsenin kâfir olacağı hususunda icma’ etmiştir. Kim böyle birisinin kâfir olduğundan veya azaba uğrayacağından şüphe ederse, o da kâfir olur.”116 Kadı İyaz rahimehullâh şöyle der: ن ِلي ني ٔ ا ي.ي ٔنيسابيهللايت اَلي ني ملسو يَكفري لي دلم Bkz. 3. Baskı sf.108 vd. Ve yine bkz. sf. 128 vd. Bkz. ‘es-Sârimu’l-Meslûl’, sf. 11 115 A.g.e. 116 Bkz. ‘es-Sârimu’l-Meslûl’, sf. 11 113 114 ي 179 Faruk Furkan َٕلينح اي “Müslüman olup ta Allah’a söven bir kimsenin kâfir olduğu ve kanının helalleştiği hususunda hiçbir ihtilaf yoktur.”117 İbn-i Teymiyye rahimehullâh da şöyle der: ي هوي حتريري ملوليف هي ٔني مسابي ٕنيَكني سواميفإنهييكفري ل ليتغ ي هةي ْٔلمئ ي ْٔلرت ي غ ِه “Mesele hakkında sözün özü şudur: Söven kimse eğer Müslüman ise (bu yaptığı ile) ihtilafsız bir şekilde küfre girer ve öldürülür. Bu görüş dört imamın ve diğer âlimlerin mezhebidir.”118 فإنيَكني سوامي حةيك ِليِب ٕحام ي ْٔلنهيت ِليَكفري رت ي ٔسو ٔي ني م فريفإني م فري مي مربي ل ي ٔني ايهويعويهي ني دليني محاطليم سيِبسُّش ز ءيِبهللي ي .سُّشح يَل “Eğer söven kimse Müslüman ise icmaen/tüm ulemaya göre katledilmesi vaciptir. O kişi sırf bu sövme sebebiyle kâfir ve mürted olmuş ve kâfirlerden daha kötü bir hale gelmiştir, çünkü kâfir Allah’ı yüceltir ve üzerinde bulunduğu batıl dinin Allah ile istihza etme ve O’na sövme anlamına gelmediğini itikat eder.”119 يسو ءيَكني مسابي ل ي ٔني،ٕنيسةيهللاي ٔ يسةيرسوَلينفريظاهر ًي ِبطن ًا يه ي هةي مفل اءي، ي ٔ يَكنيذ ه ًيعني ع لاد،ي ٔ يَكني سُّش ًيَل،ذِليحمرم ي َيةي ٔني ي ٔني ملوليتبٔنينفري.سائري ٔهلي مسُّشن ي ملائو يتبٔني ٕ انيكولي ُعل . مسابي ينفسي ْٔل ري ٕمنايهوي سُّش َلي مسةيزةلي كرةي هفوةيع مي “Allah’a ve Rasulüne sövmek zâhiren ve bâtınen küfürdür. Söven kimse ister bunun haram olduğuna inansın, ister helal kabul etsin, isterse bu inancının farkında olmasın durum değişmez. Bu, fakihlerin ve ‘İman söz ve ameldir’ diyen Ehl-i eş-Şifâ, sf. 486. Aynı yer. 119 Bkz. ‘es-Sârimu’l-Meslûl’, sf. 546. 117 118 180 Yön Veren Yazılar 3 Sünnet’in sair âlimlerinin görüşüdür. Burada şunun da bilinmesi gerekir ki, ‘Söven kimsenin kâfir olması ancak sövmeyi helal kabul etmesinden kaynaklanır’ sözü çok kötü bir hata ve büyük bir yanılgıdır.”120 Ulemadan aktardığımız bu nakiller gerçekten de çok önemli olup Ehl-i Sünnet’in mezhebini ortaya koymakta ve Elbânî gibilerinin ne kadar büyük bir yanılgı içerisinde olduğunu göstermektedir. Eğer yol Selef’in yolu ise, o zaman bu yola ittiba etmeli ve ona muhalefet edenleri –adları ne olursa olsun– bir tarafa koymayı bilmeliyiz. Sosyal ağlar üzerinden yazı yazarak kardeşimizi tahkir edenler, Elbânî’nin Ehl-i Sünnet’e muhalif bu sapkın görüşüne neden bir harfle bile olsa her hangi bir eleştiri getirmemişlerdir? Bu mudur adalet?! Kendilerinin Ehl-i Sünnet müntesibi olduklarını ve insanları buna davet ettiklerini söyleyenler, bırakın Elbânî’yi eleştirmeyi, aksine onun Ehl-i Sünnet’in çağdaş müdafîsi olduğunu filan söylemeye kalkmışlardır. Ebu Hanzala kardeşimizi eleştirdikleri kadar, bu sapkın fikri savunan Elbânî’yi de eleştirselerdi, o zaman gerçekten de bu insanların davalarında samimi kimseler olduklarını düşünebilirdik. Ama onlar, Selef’in tekfir ettiği sapık Cehm b. Safvan’ın söylediğini söyleyen adamı göklere çıkarıp, Allah için Selef’in söylediği sözü söyleyen bir muvahhidi eleştiriyor ve bu konuda hakkaniyeti gözetmeyerek ağza alınmayacak galiz laflar ediyorlar. Eğer siz böyle yaparsanız, kusura bakmayın ama o zaman biz de size karşı söylememiz gerekeni söyler ve sizin de onlardan hiçbir farkınızın olmadığını gereken her ortamda ilan ederiz. Fakat biz sizin gibi edebimizi bozmaz ve ağzımıza o iğrenç lafları almayız. Ey kendisini Selef’e nispet edip sosyal medya üzerinden kardeşimize saldıranlar! Eğer sırf bu görüşü nedeniyle Ebu Hanzala kardeşimize sapık, köpek veya Haricî diyorsanız, o 120 Bkz. ‘es-Sârimu’l-Meslûl’, sf. 512. Faruk Furkan 181 zaman çıkın ve erkek gibi İmam Ahmed’e ve İmam Şafiî’nin hocası Veki’e de “köpek” veya “Haricî” deyin; zira İbn-i Teymiyye’nin naklettiğine göre bu âlimler, Allah’a ve Rasulüne söven kimsenin kâfir olmayacağını söyleyenleri, sırf bu görüşleri nedeniyle tekfir etmişlerdir. Bakın İbn-i Teymiyye ne diyor: ه ي ملولي عي ٔنهي ٔفس يكوليك ليىفي ٕ انيفل يذهةي ٕميهين ي ني ٔهلي مالكمي ملرحئ ي ك ينفري مسوفيهوهيعيجني جلر حي ِٔح يجنيح حلي ىبيعحي ي غ ِهي ني لولي هب ي ملول “Bu görüş,(yani imanın ve küfrün sadece kalple olacağını savunan görüş) iman meselesinde söylenmiş en fasit söz olmasına rağmen Mürciî kelam ehlinin birçoğu tarafından benimsemiştir. Selef’ten Veki‘ b. Cerâh, Ahmed b. Hanbel, Ebu Ubeyd ve başkaları bu görüşü savunanları tekfir etmiştir.”121 Üstte Muhammed İbn-i Suhnûn rahimehullâh’ın söylediği şu sözleri de yeniden hatırınıza sunarız: ي نيصمي ينفر ي ع تهي،ٔمجعي م وامءيعَلي ٔنيصا ي منليي ملس لطيَليَكفر نفر “Ulema Rasûlullâh sallallâhu aleyhi ve sellem’e söven ve O’na noksanlık izafe eden kimsenin kâfir olacağı hususunda icma’ etmiştir. Kim böyle birisinin kâfir olduğundan veya azaba uğrayacağından şüphe ederse, o da kâfir olur.”122 Onlara “köpek” veya “haricî” demek biraz zor gelir, değil mi? Ama şunu unutmayın ki adalet, aynı şeyi söyleyenleri aynı isimle anmayı gerektirir. Eğer onlar haricî ise, o zaman kardeşimize de haricî deyin; bunda hiçbir beis yoktur ve gocunmayız da. Ama eğer onlara haricî demiyorsanız –ki bunu demeye cesaret edemezsiniz– o zaman Allah’tan korkun ve kardeşimize de haricî demeyin. Her hak sahibine hakkını verin ve insanları değerlendirirken hakkaniyet ilkesine göre hareket edin. Bu sizin için en hayırlı olanıdır. 121 122 Mecmuu’l-Fetâvâ, 7/189 vd. Bkz. ‘es-Sârimu’l-Meslûl’, sf. 11 182 Yön Veren Yazılar 3 Ehl-İ Sünnet, Küfür Amelinde Niyete Bakmaz Ehl-i Sünnet, sarih olan küfür söz ve amellerinde katiyen niyet aramaz. Sarih küfür sözünü söyleyen kim olursa olsun, onun küfre girdiğine hükmeder ve terettüp eden gerekli ahkâmı onun üzerinde icra eder. Onların bu nokta da birçok delili vardır. O delillerin en barizleri ise şunlardır: a) Maide Sûresi 72 ve 73. âyetler. Rabbimiz şöyle buyurur: “Meryem oğlu Mesih, gerçekten Allah’ın kendisidir, diyenler hiç kuşkusuz kâfir olmuşlardır.” “Şüphesiz ki Allah, üçün üçüncüsüdür, diyenler kesinlikle kâfir olmuşlardır.” Allah Teâlâ, bu iki ayetinde sırf söylemiş oldukları bu söz nedeniyle Hıristiyanları tekfir etmiş ve küfre giriş nedenlerini, onların söylemiş olduğu bu sözlere bağlamıştır. İmam Kurtubî der ki: “Allah, söylemiş oldukları bu söz sebebiyle onları tekfir etmiştir.”123 Birisi çıkıp “Onlar üç ilâha inandıklarından veya İsa ilâh olduğunu kabul ettiklerinden kâfir olmuşlardır” diye bir itiraz da bulunabilir. Buna şöyle cevap veririz: Onlar Allah’tan başka bir ilâhın varlığına inanabilirler, onların bu inancının bu ayetlerle bir ilişkisi yoktur. Allah Teâlâ bu ayetlerde onların kâfir oluş nedenini inançlarına değil, bizzat söylemiş oldukları sözlere bağlamıştır. Bu da Ehl-i Sünnet’in savunmuş olduğu tezi kuvvetlendirmektedir. aleyhisselâm’ın b) Tevbe Sûresi 65 ve 66. âyetler. Rabbimiz şöyle buyurur: “Andolsun, onlara (Tebük gazvesine giderken söyledikleri o alaylı sözleri) soracak olsan, elbette şöyle diyeceklerdir: ‘Biz sadece eğlenip şakalaşıyorduk.’ De ki: Allah ile 123 ‚el-Camiu li Ahkâmi’l-Kur’an‛, 3/149. 183 Faruk Furkan O’nun ayetleri ile ve Rasûlü ile mi alay ediyorsunuz? Özür dilemeyin. Siz iman ettikten sonra gerçekten kâfir oldunuz…” Bu ayette Rabbimiz söylemiş oldukları bir takım sözler nedeniyle küfre düşen bir grup insandan bahsetmektedir. Bu insanların küfre düşüş nedenleri inançları değil, sırf ağızlarından çıkan sözlerdir. Onlar Rasûlullâh ve ashabı hakkında ileri geri bir takım uygunsuz şeyler söylemişler ve bu nedenle Allah tarafından bu ağır hitaba maruz kalmışlardır. Tebük Gazvesi’nde bir şahıs: —Bizim şu Kur’an okuyanlarımız kadar midelerine düşkün, dilleri yalancı ve düşmanla karşılaşma esnasında korkak kimseleri görmedim, dedi. O mecliste bulunan bir adam: —Yalan söylüyorsun. Sen bir Rasûlullâh’a haber vereceğim, dedi. münafıksın. Seni Bu Rasûlullâh sallallâhu aleyhi ve sellem’e ulaştı ve bunun üzerine bu ayetler indi.”124 Dikkat edilirse ayetlerin iniş sebebi olarak nakledilen rivayetlerin hepsinde kişiyi dinden çıkaracak bir takım sözler yer almaktadır. Allah celle celâluhu: “Siz iman ettikten sonra gerçekten kâfir oldunuz…” derken onların dinden çıkıp kâfir olmalarını inançlarına değil, sadece ağızlarından çıkan o sözlere bağladı. Bu da göstermektedir ki, küfür kelimesini söyleyen kimse sırf bu sebeple küfre düşer ve niyetine bakılmaz. Şimdi konuyla alakalı âlimlerimizin birkaç kavlini zikredelim: ▪ İmam Kurtubî rahimehullâh, Kadı Ebu Bekir İbnu’lArabî’nin şöyle dediğini nakleder: “Küfür (lafızlarıyla) şaka yapmak küfürdür. Bu konuda ümmet arasında hiçbir ihtilaf yoktur.”125 124 ‚Tefsiru’t-Taberî‛, 6/172 vd. 184 Yön Veren Yazılar 3 ▪ İbn-i Kudâme el-Makdisî rahimehullâh der ki: “Kim Allah’a söverse kâfir olur. Bu hususta şaka yapması veya ciddi olması bir şey değiştirmez. Keza Allah ile ayetleri ile peygamberleri ile ya da kitapları ile istihza eden kimse de kâfir olur.”126 ▪ İmam Cessâs rahimehullâh “Ahkâmu’l-Kur’ân” adlı eserinde bu ayeti tefsir ederken şöyle der: “Bu ayette, ikrah olmaksızın küfür kelimesini söyleyen kimselerin şakacı veya gerçekçi olmasının eşit olduğuna bir işaret vardır… Bu ayet, küfür kelimesini izhar etme hususunda şaka yapanla ciddi olanın aynı hükme tabi olduğunu ifade etmektedir.”127 ▪ İbn-i Nuceym rahimehullâh der ki: “Kim gerek şaka yere gerekse ciddi olarak küfür kelimesini söylerse tüm âlimlere göre kâfir olur. Bu konuda niyetinin hiçbir geçerliliği yoktur.”128 ▪ İmam Keşmirî rahimehullâh da “İkfaru’l-Mulhidîn” adlı eserinde şöyle der: “Kısacası, kim, gerek alay ederek gerekse şaka yere küfür kelimesini söylerse ittifakla kâfir olur ve bu konuda itikadına (niyetine) itibar edilmez…”129 Tüm bu nakiller ve zikredemediğimiz diğerleri, Elbânî’nin küfrü kalbe hasretme, sarih küfür amellerinde niyeti öne çıkarma ve net küfürlerde kasıt arama konusunda ne kadar büyük bir hata içerisinde olduğunu ve bu noktada Selef’e muhalefet ettiğini ortaya koymaktadır. Bir âlimi kurtaracağız derken, itikadî değerlerinden ve akidevî ilkelerinden taviz verenler, gerçekten de büyük bir yanılgı içerisindedirler. Onların bu yanılgıları, kendilerini ‛el-Cami‘ li Ahkami’l-Kur’an‛, 8/197. ‚el-Muğnî‛, 4/20. Bab. 7124. 127 ‚Ahkâmu’l-Kur’an‛, 3/207. 128 ‚el-Bahru’r-Râik‛, 5/134. 129 ‚İkfaru’l-Mulhidîn‛, Sf. 59. 125 126 Faruk Furkan 185 muvahhidleri suçlamaya, onlara hakaret etmeye ve onlardan haksız yere teberrîye kendilerini sevk etmektedir. Bu ise zulümden başka bir şey değildir. Eğer ortada eleştirilecek biri varsa bu, öncelikle küfrü kalbe hasrederek Selef’in yolundan sapan ve mukaddesata sövenleri tebrie etmeye çalışan Şeyh Elbânî’dir. Siz bunu es geçip, bu hatasından dolayı kendisini eleştiren kardeşimize saldırmaya kalkar ve hakaretler ederek onun şahsiyetini zedelemeye çalışırsanız, bu durumda kelimenin tam anlamıyla zulmetmiş ve adaleti terk etmiş olursunuz. Bizce burada adalet, sizin de inandığınız esaslara muhalefet eden Elbânî’ye birkaç kelimeyle de olsa göndermede bulunmanız ve en azından onun da hata ettiğini söylemenizdir. Ama siz bunu yapmıyor; aksine hakkı dile getiren kardeşimize galiz laflarla hakaret etme yolunu tercih ediyorsunuz. Eee, ne diyelim herkes içindekini söyler, kabında olanı boşaltır. Demek ki sizin de içinizde bu görüşe bir meyil var ki, onu savunanları eleştiremiyor; aksini söyleyenleri ise yerden yere vuruyorsunuz. Bir İnsana Ne Zaman “Hâricî” Denir? Face’de yaptığı yorum ve değerlendirmelerle kardeşimize “Hâricî” diyen, onu köpeklikle itham eden ve yine onu ümmet içerisindeki habis bir ur olarak değerlendiren sözüm ona İslam davetçisi zâta, âlimlerimizin zikrettiği şu hakikatleri buradan hatırlatmak isteriz: Öncelikle bir insana “Hâricî” diyebilmek için kesinlikle o insanın Hâricîlerin kabul ettiği esasları kabul etmesi gerekir. Hâricîlerin kabul ettiği esaslar da özetle şunlardır: a) Dinin emirlerini yerine getirmeyen ve yasaklarından kaçınmayan veya diğer bir ifadeyle büyük günah işleyen kimseleri, sırf günah işliyor olmaları nedeniyle tekfir etmek, b) Ali b. Ebi Talip, Osman b. Affan radıyallâhu anhuma ve Ali ve Muaviye radıyallâhu anhuma arasında gerçekleşen hakem tayini olayına katılan herkesin kâfir olacağına inanmak, yani sahabenin genelini tekfir etmek, 186 Yön Veren Yazılar 3 c) Hakem olayına karışan veya onların kâfir olduğuna inanmayan sahabîleri tekfir ettikleri için onlardan gelen sünneti inkâr etmek, d) Sünnetle sabit olan recmi ve hayızlı kadınların namaz kılma, oruç tutma yasağını kabul etmemek. Bir şahıs, bu ilkeleri bir bütün olarak benimsemediği sürece ona “Hâricî” demek asla caiz değildir. Ama bu esaslardan bir tanesinde Hâricîlerle uyuşuyorsa, o zaman onun için “Bu konuda Hâricîlik bulantısı var” veya “Bu konuda Hâricîlere benzemektedir” diyebilirsiniz. Böyle yaparsanız, işte o zaman adalete muvafakat etmiş olursunuz ki, biz bu yazımızda buna özellikle riayet etmeye çalıştık ve Şeyh Elbânî’yi tenkit ederken hep –her ne kadar siz kabul etmeseniz de– “Bu konuda İrcâ’ya kaymış, bu konuda Selef’e muhalefet etmiş” diyerek eleştirdik. Siz de böyle yapabilir ve kardeşimizi eleştirirken –her ne kadar biz kabul etmesek de– “Bu konuda Hâricîlere benzemiştir” diyebilirdiniz. O zaman daha makul ve daha anlaşılır bir söz söylemiş olurdunuz. Hâricîlerin kabul ettiği temel esasları bir bütün olarak kabul etmeyen bir şahsa siz Hâricî diyemezsiniz, dedik; zira bir kâfirde iman şubelerinden bir şube bulunması onu mümin yapmayacağı gibi, bir müminde de küfür şubelerinden bir şubenin bulunması onu kâfir yapmaz. Kezâ bir insanda Haricîlerin vasıflarından birisinin bulunması onun “Haricî” diye damgalanmasını gerektirmez. Bizler, nasıl ki bir kâfirin yolda insanlara eziyet veren şeyleri izale etme, ana-babaya iyilik etme ve tasaddukta bulunma gibi imanın şubelerinden birisini eda ettiğini gördüğümüzde ona hemen “mümin” hükmü veremiyorsak ya da bir müminin adam öldürme, zina etme ve hırsızlık yapma gibi küfür şubelerinden birisini işlediğinde ona “kâfir” ismini kullanamıyorsak; aynı şekilde bir insanda Haricîliğin vasıflarından bir tanesinin bulunması sebebiyle de hemen ona “Haricî” hükmü veremeyiz. Bu konuda Ebu Hümam el-Eserî şöyle der: Faruk Furkan 187 “Haricîlerin temel ve fer’î inanç esaslarından birisine muvafakat eden birisi onların tüm esaslarını kabul etmediği sürece ‘Haricî’ olmaz. Geçmiş âlimler bunu bu şekilde izah etmişlerdir. Mutezile’den Kadı Abdulcebbar der ki: ‘İnsan Mutezilenin beş temel ilkesini kabul etmediği sürece ‘Mutezilî’ olamaz.’ Ebu’l Hasen el-Hayyât şöyle der: ‘Kişi beş esası kabul etmediği sürece ‘Mütezilî’ ismine hak kazanamaz. Bu beş esas şunlardır: Tevhid, adl, vaad ve vaîd, el-menzile beyne’l menzileteyn, emr-i bi’l Ma’rûf-nehy-i ani’l münker. Kişi bu beş esası kabul ettiğinde, işte o zaman Mutezilî olur”130 Bu kuralın Sünnet-i Seniyye’den de delili vardır. Rasûlullâh sallallâhu aleyhi ve sellem şöyle buyurur: “Dört şey vardır ki, bunlar kimde olursa halis münafık olur. Kimde de bunlardan birisi bulunursa -onu terk edene dekkendisinde nifaktan bir şube bulunmuş olur. (Bu dört şey şunlardır:) Kendisine bir şey emanet edildiğinde ihanet eder, konuştuğunda yalan söyler, söz verdiğinde aldatır ve düşmanlık ettiğinde haddi aşar.”131 Kişide bu hasletlerden birisi bulunduğunda ona “Bu münafıktır” diyemeyiz. Böylesi birisine münafıktır diyebilmemiz için bu dört hasletin hepsinin bir anda o şahısta bulunması gerekmektedir. İşte bunun gibi, sizin bir müslümana “Hâricî” diyebilmeniz için kesinlikle onda Hâricîlerin tüm vasıflarının ve kabul ettikleri tüm esasların bulunması gerekmektedir. Bu olmadan ona “Hâricî” demeye kalkışırsanız, bu durumda adaletten sapmış olursunuz. Ve yine bir Müslüman, elindeki delillerden hareketle bir ameli veya bir amelin terkini küfür diye adlandırıyor ve neticesinde o hataya düşenleri tekfir ediyorsa, bu durumda da ona “Haricî” diyemezsiniz; zira o, bu pozisyonda zayıf olduğu var sayılsa bile bir delille hareket etmiş ve bir mesnede dayanarak söz söylemiştir. 130 131 ‚el-Kevkebu’d-Durriyyu’l-Münîr‛, sf. 45. Buhârî, İman, 24; Müslim, İman, 25. 188 Yön Veren Yazılar 3 Eğer kardeşimiz, Şeyh Elbânî’yi eleştirirken onda olmayan ve onun kabul etmediği bir sözü ona dayandırarak kendisini İrcâ’ya nispet etseydi, bu durumda sizin kardeşimizi eleştirmeniz haklı olurdu. Ama üstte de aktardığımız gibi Şeyh Elbânî, küfür meselelerinde kalbî istihlali şart görmüş ve kalben helal saymayan kimselerin küfre girmeyeceğini söylemiştir. Bu ise Mürcie fikrinin ta kendisidir. Kardeşimiz, bu konuda asla ona iftirada bulunmamış ve katiyen onun inkâr ettiği bir şeyi kendisine nispet etmemiştir. Bilakis kardeşimizin Şeyh’e nispet ettiği şey, Şeyh’in zaten kitap ve kasetlerinde ısrarla savunduğu ve her fırsatta dile getirdiği bir fikridir. Bu nedenle kardeşimize hakaret edenler ve ona Hâricîlik yaftası yapıştıranlar kesinlikle ona zulmetmektedirler. Buradan, kardeşimize bu ağır ifadelerle ve haksız yaftalamalarla saldıran malum İslam davetçisine sesleniyor ve kardeşimize hakaretlerinde dozajı aştığını hatırlatarak kendisinden helallik dilemesi gerektiğini söylüyoruz. Eğer kardeşimizin Şeyh Elbânî’ye iftira ettiğini düşünüyorsa, o zaman çıksın ve Şeyh’in böyle bir fikirde olmadığını, bu sözleri söylemediğini ortaya koysun ve onun da Elbânî’den özür dilemesi gerektiğini söylesin. Böyle yaparsa hakkaniyetle hareket etmiş ve adaleti ayağa kaldırmış olur. Ama tutar da Elbânî’de olan bir fikirden dolayı eleştiri yaptığı için kardeşimizi tekfir eder, köpeklikle suçlar ve ondan teberrî etmeyi imanın bir gereği görürse, kusura bakmasın, bu durumda biz de hakka şahitliğin bir gereği olarak bu konuda hata ettiğini söyler ve aynı sertlikle kendisinden teberrî ettiğimizi ilan ederiz. Burada son olarak birkaç şeyin altını çizerek yazımızı noktalamak istiyoruz: a) Kardeşimizin açıklamalarından sonra onu yerden yere Faruk Furkan 189 vuran İslam davetçisi(!) hoca efendiye132 şunu söylemek isteriz: Face’den yaptığınız açıklamalarınızda Elbânî’nin Allah’a ve Rasulüne söven genç hakkında söylemiş olduğu sözlerini “Şeyh genci cehaletiyle mazur görüyor” tarzında tevil ederek çok büyük ve ilmî bir hata etmişsiniz. Zira Elbânî, genci cehaletiyle mazur gördüğü için değil, onun yaptığı bu küfrü, kalbî küfür olarak değerlendirmediği için tekfir etmiyor. Eğer genci cehaleti sebebiyle mazur görse bu, asıl olarak onun, gencin yaptığı bu işi küfür kabul ettiği; ama cehaletini buna mani saydığı anlamına gelir ki, böylesi bir yaklaşım, her ne kadar kabul etmesek de izah edilebilir bir yaklaşım olurdu. Fakat Elbânî böyle yapmıyor; aksine gencin söylediği sözün kalben inanılmadan söylenen bir söz olduğunu ve bunun amelî küfür kapsamında değerlendirileceğini, dolayısıyla şahsın kâfir olmayacağını ifade ediyor ki, işte bu, kelimenin tam anlamıyla ircâ fikridir, Cehm b. Safvan’ın söylediği sözün aynısıdır ve tüm ulema tarafından reddedilmiş bir görüştür. Ya siz, sözü iyi tahlil etmeden değerlendirmede bulunmuşsunuz ya da siz de öyle inandığınız için itiraz etmemişsiniz. Bunun hangisi doğru, bunu bilmiyoruz. b) Ömrünü tâğutların küfürlerini anlatmaya vakfetmiş ilim ehli bir muvahhide böylesine ağır ve hak etmediği hakaretlerde bulunmak, en azından mürekkep yalamış bir adam için hiç de yakışık alır bir tutum değildir. Diyelim ki kardeşimiz size göre hata etti? Bu mudur onu uyarmanın âdabı? Siz eğer ilimden nasipdârsanız, bunun âdabının böyle olmayacağını pekâlâ bilirsiniz. c) Bu davetçinin, kardeşimizin eleştirileri üzerine yaptığı yorumunu, bir âlimi savunma adına ve samimiyetle dillendiren ve sayfalarında paylaşanlara Allah için şunu söylemek isteriz: Tamam, belki siz bir âlimi müdafaa için böylesi bir şey yaptınız; ama şunu unutmayın ki, gerçekleri bihakkın araştırmadan bir şeyleri savunmaya çalışmak ve hamasetle bunun çığırtkanlığını yapmak insana asla hayır getirmez. ÖnceBu zât, Dünya Müslüman Davetçiler Birliği Türkiye Üyesi Ubeydullah Arslan’dır. 132 190 Yön Veren Yazılar 3 likle hocalarınıza “Bu kardeşin iddialarını çürütecek delilleriniz var mı?” diye sormanız ve bu noktada mutmain edici delilleri gördükten sonra eleştiri yapmanız gerekmez miydi? İşte size burada Elbânî’nin Ehl-i Sünnet’e muhalif sözleri ulaştı. Şimdi bundan sonra hâlâ eski fikrinizi savunacak ve ne olursa olsun yine de yanlışınızda ısrar etmeye devam mı edeceksiniz? Eğer böyle yaparsanız, siz hakkı değil, şahısları sevmişsiniz ve şahısları hakka göre değil, hakkı şahıslara göre değerlendirmişsiniz demektir. Şayet böyle değilseniz, o zaman hakkı ayağa kaldırın ve kardeşimizden özür dileyin. d) Yine bu davetçinin, kardeşimizin eleştirileri üzerine yaptığı yorumunu, sadece kardeşimize hakaret etmek ve içindeki kini kusmak amacıyla paylaşanlara da şunu demek isteriz: ُ وتُو ي ِتغَ ْي ِ ُ ُْكي َّتني َّت ََّلليعَ ِو ٌميي ِت َ ِتي مع ُ ِري ِ “Kininizden geberin! Hiç şüphe yok ki Allah, göğüslerin özünü bilendir.” (Âl-i İmrân, 119) Allah’ın Rasûlü, hiçbir zaman hasımlarının şahsiyetlerine hakaret etmedi, onlara sövmedi. Siz, O’nun yolundan gittiğinizi söylediğiniz ve Selef’in yoluna ittiba ettiğinizi iddia ettiğiniz halde, nasıl olurda muhalifinize ağza alınmayacak hakaretlerle hakaret eder ve ancak bir serserinin söyleyebileceği laflar söylersiniz? Hiç mi Allah’tan korkmazsınız? O, size hakaret mi etti? Şahsiyetinizi mi karaladı? Şeyhinize küfürler mi yağdırdı? Hayır, hayır… Sadece –kabul edersiniz veya etmezsiniz– inandığı bir hakikati söyledi. Eğer aksini söylüyorsanız, edep içerisinde çıkar ve delillerinizle bunu ortaya koyarsınız. Bunu yapamıyorsanız adamcağıza hakaret etmenin veya ağza alınmayacak tahkiratta bulunmanın ne anlamı vardır? Allah, pazar günü oldu mu gönlü şüphelerden yorulmuş tüm muvahhidleri ekran başına taşıyarak gönüllerine su 191 Faruk Furkan serpen, tevhidi gücü nispetinde müdafaa etme gayretinde olan ve bize göre de son derece başarılı adımlar atan değerli kardeşimiz Ebu Hanzala’ya hak üzere sebat versin. Onu hak yolda hatalardan korusun ve şüphe ehlinin her gün yeni bir yüzle ayak kaydırdığı şu günlerde Tevhidi müdafaa ettiği gibi, Allah da kıyamet günü kendisini cehennem ateşinden müdafaa ve muhafaza etsin. َّتني َّت ََّللي ُ َ ِف ُعي َع ِني َّت َِّل َيني ٓ َ ُو “Şüphesiz ki Allah, iman edenleri müdafaa eder…” (Hac, 38) ِ Kardeşimize hak yolda sabit adımlarla ilerlemesini ve asla bu şüphecilerin şüphelerine aldırış etmemesini öğütlüyor, tanıdığımız tüm muvahhid gönüllerin kendisine dua ettiğini hatırlatıyoruz Kardeşim, sen tevhidi savunmaya devam et. İnşâallah Allah ve müminler de, hak yolda olduğun sürece seni savunmaya devam edecektir. Rabbim inşâallah bu yazdıklarımızı sıkıntısı olan kalplere şifa, marazı olan gönüllere devâ kılar. Hiç şüphe yok ki O, her şeyi işiten ve dualara en iyi şekilde karşılık verendir. (Allahumme Âmîn) Yöneticilerin “Tâğut” Olma Meselesi Hamd; bizleri dünyadaki en büyük lütuf olan tevhid ile nimetlendiren, zâtı dışındaki tüm ilahların âtıl ve batıl olduğunu idrak etmeyi bizlere nasip eden ve bu hakikat üzere yaşamayı, tüm zorluklarına rağmen gönüllerimize sevimli kılan Rabbimize olsun. Salât ve selam; hayatı boyunca Allah düşmanları ile amansız bir mücadeleye girişen, canını tırnağına takarak tâğutlara karşı cihadın en büyüğünü îfa eden ve bu kutlu yolu, bütün çilelerine rağmen yaşantısıyla bizlere sevimli hâle getiren sevgili Peygamberimiz Muhammed Mustafa’ya olsun. Merhamet sahibi Rabbimiz, rahmetinin bir neticesi olarak dayanılması asla mümkün olmayan elem verici azaba düşmeyelim diye, biz kullarına sayısız peygamberler göndermiştir. Bu peygamberler, Allah’ın kulları olan biz insanlara işin başında: a) Sadece tek olan Allah’a kulluk etmeyi emretmişler, b) Tâğutlara itaatten, yani yeryüzünde Allah’ın buyruklarını dikkate almayıp kendi istek ve arzularına göre hükümler 194 Yön Veren Yazılar 3 koyarak insanları sevk ve idare etmeye çalışan sulta sahiplerine kulluk etmekten sakındırmışlardır. İşte tüm rasullerin insanları davet ettiği temel iki ilke budur. “Andolsun, Biz her ümmete ‘Allah’a ibâdet edin ve tâğuttan kaçının’ diye (tebliğ yapan) bir peygamber gönderdik.” (Nahl, 36) Allah’ın elçileri, ancak bu temel iki ilke yerine geldiği zaman insanları Allah’ın diğer buyruklarına yönlendirmişler ve onlara Rablerinin geri kalan ahkâmını anlatmışlardır. Bunu sağlamadan asla insanları taabbudî bir takım fillere veya ibadetle alakalı bazı eylemleri gerçekleştirmeye yönlendirmemişlerdir. Zira tâğutlara kulluk ile Allah’a kulluğun katiyyen bir arada olamayacağını ve tâğutları inkâr etmeksizin ortaya konulacak tüm ibadetlerin koca bir “boş”tan ibaret olduğunu onlar çok iyi bilmekteydiler. Bu nedenle işe temelden ve işin olmazsa olmazından başladırlar. İşte burası gerçektende çok önemli olup asla gözden kaçırılmaması gereken bir noktadır. Bu noktayı gözden kaçıranlar, maalesef insanlara nasihatte Allah’ın başladığı yerden değil, Allah’ın bitirdiği yerden işe başlıyorlar ve bir takım ibadet ve ahkâmı öne çıkarıp dinin temeli olan “tâğutu red” ilkesini sona alıyor veya hiç gündem etmiyorlar. Tıpkı evin temelini sağlamlaştırmadan dekorasyon ve süsü ile uğraşanlar gibi… Bu nedenle de davetlerinde asla başarıya ulaşamıyorlar. Bizler, eğer davetimizde başarıya ulaşmak ve tıpkı peygamberlerin yaptığı gibi Allah’ın ahkâmını yeryüzünde hâkim kılmak istiyorsak, o zaman işe Allah’ın başladığı yerden başlamalı, yani insanları tâğutları reddedip, kulluklarını sadece bir olan Allah’a yönlendirmeye davet etmeliyiz. Toplumumuzda, maalesef ve maalesef tâğutun ne olduğu, Allah’ın kimlere tâğut dediği ve hangi şeylerin tâğut kapsamına girdiği net olarak bilinmediği için, öncelikle bunun açıklamasını yapmamız, ardından yöneticilerin bu kapsama girip-girmediğini değerlendirmemiz, son olarak da onlara 195 Faruk Furkan karşı nasıl bir tavrımız olması gerektiğini izah etmemiz gerekmektedir. Rabbimizden, bu makâleyi, kalplerine tâğutların sevgisi içirilmiş hasta gönüllere hidâyet vesilesi yapmasını ve iman edenlerin kalplerini pekiştirmede yardımcı kılmasını temenni ederiz. Hiç şüphesiz ki O, duaları işiten ve en güzel şekilde onlara karşılık verendir. Tâğut Kelimesinin Anlam ve Muhtevası a) Sözlük Olarak: Tâğut kelimesi sözlükte “Haddi aşmak, azmak ve belirlenmiş sınırı geçmek” gibi anlamlara gelen “tuğyân” mastarından türetilmiştir. Dolayısıyla haddi aşan, azgınlaşan veya belirlenmiş sınırı geçen her şeye sözlük olarak “tâğut” denir. Mesela dolu bir bardağa ilave edilip taşan suya, kendisi için belirlenen son nokta olan bardağın ağzını aştığı için sözlükte “tâğut” denilebilir. Zira bu durumda su, bardağın son noktasında durmamış, dışarı taşmak suretiyle kendi sınırını aşmıştır. Rabbimizin Hakka sûresinin 11. âyetindeki şu ifadesini buna örnek verebiliriz: Rabbimiz o âyette şöyle buyurur: َ َّت يم َ َّت َ َ ايطغَ ي مْ َ ا ُء يِحوْنَ ُ ْاُكي ِ ي مْ َ ِار َ ِي ِ “Şüphesiz Biz, sular (dağları tepeleri kaplayacak kadar) taştığında, sizi (dalgalar üzerinde) akıp giden bir gemide taşıdık.” Nuh aleyhisselâm’ın kavmini helak eden tufanın suları, normal şartlarda kendisi için belirlenmiş seviye olan yeryüzünün düzlüğünü aşıp büyük dağlar gibi yükselince, suyun bu sınır aşışını ifade etmek için Rabbimiz “haddi aşmak” anَ tağâ» fiilini kullandı. İşte Arapçada bu tür lamına gelen « َطغ/ sınır aşmalarına tâğut kelimesinin türevleri kullanılabilir. Ama hemen belirtelim ki, bizi asıl ilgilendiren nokta kelimenin sözlük manası değil, İslam’ın buna ne anlam yüklediğidir. Elbette sözlük anlamıyla ıstılah anlamının arasında sıkı bir ilişki vardır; fakat İslam’da meseleler ele alınırken Arapların o kelimeyi nasıl kullandığı değil, Allah’ın o kelimeyle ne murâd ettiği dikkate alınır. Bu açıdan bakıldığında Kur’an’da bu kelimenin kimlere ve hangi varlıkla kullanıldığını tespit 196 Yön Veren Yazılar 3 etmek önemlidir; zira Allah bu kelime ile sadece normal haddi aşanları değil, kendilerini küfre götürecek boyutta azgınlaşanları murâd etmektedir. Şimdi inşâallah bu kelimenin ıstılahta nasıl kullanıldığına bakarak tâğut hakkında bilinmesi gereken asıl şeyin ne olduğunu öğrenmeye çalışalım. b) Istılah Olarak: Tâğut kelimesinin Kur’ân-ı Kerim’de geçmesi hasebiyle, Kur’ân’ın ilk talebeleri olan sahabîler ve onlardan sonra gelen İslam âlimleri, bununla Allah’ın neyi murad ettiğini anlamak için birçok uğraşı vermişler ve bu kelime hakkında birçok tanım yapmışlarıdır. Onlardan kimileri bu kelimeyle kastedilenin yeryüzünde işlenen tüm şirkin, küfrün ve tuğyanın asıl sorumlusu o olduğu için “şeytan” olduğunu söylerken, kimileri de bununla kastedilenin, genelde insanların tarih boyunca Allah’ın dışında ibâdet ettikleri varlıklar olan “putlar” olduğunu söylemişlerdir. Bazıları bununla kastedilenin, hakkı gizleyerek bâtılı insanlara süslü gösteren “sihirbazlar” olduğunu söylerken, bazıları da gaybı ve insanların idrakinin dışındaki bir takım işleri bildiğini iddia etiklerinden ötürü “kâhinler” olduğunu ifade etmiştir. Bazı âlimler ise bunu, kendisine yapılan ibadete rıza göstermesi şartıyla “Allah’ın dışında ibadet edilen her varlık” olarak tanımlamışlardır. Bunun gibi bazı farklı tanımlar da yapılmıştır. Ama muhakkik İslam âlimlerinin belirttiğine göre, en geniş ve en kapsamlı tanımı İmam İbn Kayyım rahimehullâh yapmıştır. O, “İ‘lâmu’l-Muvakki‘în” adlı eserinde tâğutu tanımlarken şöyle der: م اغوتيكي ايجتا زيتهي م ح ي ي ني حودي ٔ ي حو ي ٔ ي ا يف اغوتي كيكومي ني امكوني ٕميهيغ يهللاي رسوَلي ٔ ي ح نهي نيد نيهللاي ٔ ي د ونهيعَلي غ يتع ةي نيهللاي ٔ ي ي ونهيفاميي ي و وني ٔنهيطاع يهلليف يطو غيتي م املي ٕذ ي تبٔ و اي تبٔ وتي ٔحو لي مناسي اير ٔ تي ٔنرثِهي نيعحادةيهللاي َٕليعحادةي م اغوتي عني م اُكي َٕليهللاي ٕ َلي مرسولي َٕلي م اُكي َٕلي م اغوتي عنيطاع هي ات ي رسوَلي َٕلي م اغوتي ات ه Faruk Furkan 197 “Tâğut, kulun kendisi sebebiyle haddini aştığı ibadet edilen, tabi olunan veya itaat olunan her şeydir. Her kavmin tâğutu, Allah ve Rasülü dışında kendisinin hükmüne başvurdukları, Allah’ı bırakıp ibadet ettikleri, basiretsizce Allah’ın dışında tabii oldukları veya Allah’a itaat olduğunu bilmedikleri şeylerde itaat ettikleri kimselerdir. İşte bunlar dünyadaki tâğutlardır. Şimdi sen, bu tâğutları ve bunlar karşısında insanların durumlarını düşündüğünde, insanların çoğunluğunun Allah’a kulluktan tâğuta kulluğa, Allah ve Rasulünün hükümlerine başvurmaktan tâğutun hükümlerine başvurmaya, Allah’a itaat ve Rasulüne tâbi olmaktan tâğuta itaat ve tabi olmaya yöneldiklerini görürsün.”133 İbn Kayyım rahimehullâh’ın yaptığı bu tanıma göre; a) Allah’ın dışında ibadet edilen tüm varlıklar,134 b) Allah’ın razı olmadığı şeylerde ve rıza göstermeyeceği şekilde kendisine tâbi olunmasını isteyen tüm varlıklar,135 c) Allah’ın izin vermediği şeylerde kendisine itaat edilmesini isteyen tüm varlıklar,136 hep tâğut kapsamına girmektedir. Üstâdın bu tanımı gerçekten de çok güzel ve kayda değer bir tanımdır. Kur’ân menşe’lidir. Anlaşılan o ki, Kur’ân üzerinde uzun uğraşlar verilerek elde edilmiş bir tanımdır. Bu tanım üzerinden değerlendirme yaptığımızda, günümüz insanının birçoğunun –maalesef– Allah’a değil, asıl olarak tâğuta kul olduğunu veya Allah’la birlikte tâğuta kulluk yaptığını rahatlıkla söyleyebiliriz. İbn Kayyım bile yaşadığı dönemin insanlarının çoğunluğunun Allah’a kulluktan tâğuta kulluğa veya Allah’ın hüküm1/50. Ki şeytan, putlar, türbeler, yatırlar ve benzeri nesneler buna dâhildir. 135Ki bazı şeyh efendiler, kimi tarikat liderleri ve sözüm ona kendisini ‚Ğavs-ı A‘zam/en büyük yardımcı‛ (!) olarak adlandıran bazı sapıklar da buna dâhildir. 136 Ki Allah’ın kitabını arkasına atarak hevasından kanunlar çıkaran ve insanları bunlara uymaya zorlayan yöneticiler de buna dâhildir. 133 134 198 Yön Veren Yazılar 3 lerine başvurmaktan tâğutun hükümlerine başvurmaya yöneldiklerini söylüyorsa, varın bu günümüzü siz düşünün… Bundan ortalama 700 yıl önce yaşayan ve asıl olarak aralarında İslam şeriatının hâkim olduğu bir yerdeki insanların geneli böylesi bir yanlış içerisinde ise, o zaman aralarında İslam şeriatının hâkim olmadığı, aksine küfür kanunlarının tatbik edildiği günümüz insanının böylesi bir yanlış içerisinde olması daha evleviyetle mümkün değil midir? Elbette ki bu günün insanının böylesi bir yanlışın içerisinde olması evleviyetle mümkündür. İşte bu nedenle onların ikaz edilmeleri ve kendilerine hakikatlerin anlatılması çok daha önemli ve gereklidir. İşte bu tanımdan hareketle; Allah’ın hükümleri ile hükmetmeyen, Allah ve Rasülünün hükümlerine muhalif hükümler koyan, bu hükümlere insanların müracaat etmelerini isteyen ve gerektiğinde bunun için güç kullanan idarecilerin tâğut kapsamına girdiğini rahatlıkla söyleyebiliriz. Yöneticilere “Tâğut” Denir mi? Kur’an’ı dikkatlice incelediğimizde, Rabbimizin tâğut kelimesi ile sadece şeytanı veya putları kastetmediğini; aksine bununla Allah’ı dikkate almayarak hüküm koyan veya Allah kaynaklı olmayan hükümlere insanları zorlayan kimseleri de tâğut olarak değerlendirdiğini rahatlıkla görürüz. Şimdi buna birkaç örnek verelim: ● Kur’ân Firavun’a “Tâğut” Diyor Kur’ân’da zikri geçen Firavun, Musa aleyhisselâm döneminde yaşayan Mısır kralının adıdır. Bu şahıs, kendi döneminde elinde bulundurduğu topraklarda Allah’ın kurallarını hiçe sayarak bir idarede bulunmuş ve insanları bu idareye itaat etmeye zorlamıştır. Onun bu tutumundan dolayı Kur’ân ona “tâğut” ismini vermiştir. Rabbimiz, şöyle buyurur: َ ْذه َْةي ََلي ِف ْر َع ْو َني نَّته َُيطغ ِ ِ “Firavun’a git, çünkü o tâğut olmuştur.” (Tâhâ, 24) Hz. Musa ve Hz. Harun’a ortak hitabında da şöyle der: 199 Faruk Furkan َ ْذ َه َحاي ََلي ِف ْر َع ْو َني نَّته َُيطغ ِ ِ “Firavun’a gidin; çünkü o tâğutlaşmıştır.” (Tâhâ, 43) Bu iki âyette Rabbimiz, Firavun’a bizzat “tâğut” adını vermiş ve onun yaptığı bu azgınlaşmayı tâğut kelimesinin fiiَ li olan « َطغ/tağâ» kipi ile ifade etmiştir. Bu iki âyette geçen َ « َطغ/tağâ=tâğutlaştı» fiilinin ister sözlük anlamı kastedilsin, ister ıstılahî anlamı, her iki durumda da Firavun, Allah’ın kendisi için belirlemiş olduğu kulluk sınırını aşmış ve Allah’ın haklarını kendisinde görerek tâğutlaşmıştır. Laf tam buraya geldiğinde şu soruyu sormamak abes olur: Acaba Firavun neden tâğutlaşmıştı? Veya Firavun ne yapmıştı da Allah ona “tâğut” demişti? Evet, şimdi hep beraber bu sorunun cevabını bulmaya çalışalım… Firavun’a Niçin “Tâğut” Denilmiştir? Firavun’a niçin “tâğut” denildiğinin elbette ki birçok sebebi vardır; ama Kur’an-ı Kerim’e baktığımızda, asıl olarak bu vasfın ona verilişinin temel nedeninin “hâkimiyet ve egemenliği kendisinde görmesi ve bundan dolayı insanlara dilediği gibi zulüm içerikli tasarrufta bulunmasıdır” diyebiliriz. Şimdi gelin, şu âyeti beraberce değerlendirerek, Firavun’a neden tâğut denildiğinin gerekçelerinden birisini görmüş olalım. Rabbimiz, Zuhruf Sûresi 51. âyetinde buyurur ki: ُ ْ ُ َ َ دَىي ِف ْر َع ْو ُني ِ يكَ ْو ِ ِهيكَا َل َيَييكَ ْو ِمي َأم َ َْسي ِ ي ْ َ ِلي ِ ْ َ ي َ َه ِ ِ ي ْ َأْلَنْ َ ُار يجت ِر ي ْ َ ِ ْن يحت ِيتي َأفَ َ يتُ ْح ِ ُ َين “Firavun, kavmine seslenerek dedi ki: Ey kavmim! Mısır’ın hâkimiyet ve egemenliği benim değil mi? Ve altımdan akan şu ırmaklar? Hâlâ görmüyor musunuz?” Firavun, her ne kadar bu sözü Hz. Musâ’nın kendisine peygamber olarak gönderilmesinden sonra söylemişse de, bu, onun daha önceleri de bu inançta olduğunu gösterir; zira bir insan ancak inandığı ve uğruna her şeyi göze aldığı bir 200 Yön Veren Yazılar 3 şeyi dillendirip i‘lan edebilir. Firavun’un da bunu yapmıştır. Demek kendisine Hz. Musâ peygamber olarak gönderilmeden önce de bu hakkı kendisinde görüyormuş ki, bu nedenle Allah ona daha tebliğini ulaştırmadan önce “tâğut” ismini vermiş. Burada hemen önemli bir noktanın altını çizelim: Âyette geçen « ُ ِْلُي/mülk» kelimesi, Arap dilinde “otorite, sulta, hâkimiyet, egemenlik ve yetkinlik” gibi anlamlara gelir. Türkçede kullanılan “mal” ile aynı değildir. Türkçede “mal” anlamında kullandığımız mülk kelimesi, Arapçada “milk” kelimesi ile ifade edilir. Bu nedenle âyette “Mısır’ın mülkü” ifadesi ile kastedilen kesinlikle “Mısır’ın hâkimiyeti” demektir ki, zaten müfessirlerimiz de bunu bu şekilde anlamlandırmışlardır.137 İşte Firavun, hükmü altında bulunan Mısır ülkesinin hâkimiyet ve egemenliğini kendisinde gördüğü ve hiç kimsenin orada kendi saltanatına karışmasına müsaade etmediği için “tâğut” olmuştu. Buradan hareketle şunu rahatlıkla söyleyebiliriz ki, bir yönetici aynen Firavun gibi eğer hâkimiyet ve egemenliği kendisinde görür ve bu konuda hiçbir kimseyi – velev ki bu Allah bile olsa– idaresine karıştırmazsa kesinlikle “tâğut” olmuş olur ve Firavun’la aynı hükmü almaya hak kazanır. Yeri gelmişken burada şu gerçeği tekrar hatırlatmanın faydalı olacağını düşünüyoruz: bilinmelidir ki, insanlara hükmetme, onlara hâkim olma, onlar için kanun ve nizamlar belirleme yetkisi, kayıtsız-şartsız sadece Allah’ın hakkıdır ve bu konuda hiçbir kimsenin O’nun karşısında salahiyet ve yetkisi yoktur. Ya da daha güncel ve daha açık bir ifadeyle söyleyecek olursak: Egemenlik; kesinlikle ve kesinlikle Allah’ındır ve bu konuda hiçbir insanın, hiçbir kurumun, hiçbir Örneğin İmam Âlûsî der ki: ‚Mısır’ın mülkü ile kastedilen, Mısır’ın hâkimiyet ile elde tutulması ve orada tasarrufta bulunulmasıdır. Bununla Mısır’ın bizatihi kendisi kastedilmemiştir.‛ Bkz: Ruhu’l-Meâni, 18/374. Ayrıca bkz: Câmiu’l-Beyân an Te’vîli Âyi’l-Kur’ân, İmam Taberî, 1/148. (Fatiha sûresi 4. âyetin tefsiri.) 137 Faruk Furkan 201 mercinin ve hiçbir devletin O’na ortaklığı yoktur, olamaz da! “O, egemenliğine hiçbir kimseyi ortak etmez!” (Kehf,26) Kur’ân okuyanlar çok iyi bilirler ki, egemenliğin Allah’a ait olduğu Kur’an’ın ısrarla üzerinde durduğu en net ve en sarîh meselelerdendir. Örneğin Rabbimiz şöyle buyurur: “Hâkimiyet yalnızca Allah’ındır…” (Yûsuf, 40) “Dikkat edin! Yaratmak ve (yarattıklarına) emretmek yalnızca Allah’ın hakkıdır.” (A‘raf, 54) “De ki: Hamd, hiçbir çocuk edinmeyen, hâkimiyette ortağı olmayan, âcizlikten dolayı bir yardımcıya ihtiyacı bulunmayan Allah’a mahsustur. Sen O’nu tekbir ile yücelt.” (İsrâ, 111) “Âlemlere bir uyarıcı olsun diye kulu (Muhammed’e) Furkân’ı indiren Allah’ın şanı ne yücedir! O Allah ki, göklerin ve yerin hâkimiyeti/egemenliği kendisine ait olandır. Çocuk edinmemiştir. Hâkimiyetinde hiçbir ortağı da yoktur. O, her şeyi yaratmış ve yarattığı o şeyleri bir ölçüye göre takdir etmiştir.” (Furkan, 1, 2) “Hâkimiyet elinde olan Allah ne yücedir! O, her şeye hakkıyla gücü yetendir.” (Mülk, 1) Tüm bu âyetler ve zikredemediğimiz diğerleri, net bir biçimde hâkimiyetin Allah’ın hakkı olduğunu ortaya koyuyor. Dolayısıyla eğer bir yönetici çıkar da bu hakkı kendisinde veya kendisi gibi insanların otoriter olduğu meclisinde görürse, kesinlikle o yönetici “tâğut” olmuş olur ve kendisine Musâların gönderilmesini hak eden bir pozisyona düşer. Bir insan, konumu ve durumu ne olursa olsun, asla Allah’ın haklarına müdâhale edemez; çünkü o bir insandır, yani yaratılmış bir varlıktır. Tüm yaratılmışlar için Allah tarafından belirlenen bir sınır, bir had vardır. İşte yaratılan varlıklar her ne zaman bu sınırı aşmaya kalkar ve Allah’a ait olan alana müdahale etmeye girişirlerse haddini aşmış ve sınırı geçmiş olurlar, yani Kur’ân’ın tabiriyle “tâğut” olurlar. Firavun, Allah’ın kendisi için belirlemiş olduğu sınırı aşmış ve Allah’ın hakkı olan hâkimiyeti kendinde görmeye başladı- 202 Yön Veren Yazılar 3 ğı için “tâğut” olmuştu. Acaba bu gün de aynı hakkı kendisinde görenler “tâğut” olmazlar mı? Bu gün yeryüzünde demokrasi, laiklik veya krallıkla yönetilen devletlere baktığımızda, bir tanesinin bile Allah’ın hakkı olan hâkimiyeti Allah’a verdiğini, yani Allah’ın istediği şekilde idareyi yürüttüğünü söyleyemeyiz. Dün Allah’ın bu hakkını Firavun gasp ediyordu, bu gün ise bu modern devletler gasp ediyor. Dün Firavun’a “tâğut” diyen Allah, acaba bu günkü devletlere tolerans geçip Müslüman mı diyecek? Hayır, hayır! Vallahi hayır! Eğer bu gün de birileri Firavun’un yaptığını yapıyorsa, onunla aynı ismi ve aynı hükmü alırlar ve yaşadığımız coğrafyada olduğu gibi adlarının İslamî oluşuna bakılmaz. Burada bir noktaya daha temas etmek istiyoruz ki, bu da çok önemli bir husustur: Firavun’la alakalı Zuhruf sûresinde yer alan âyetlerin devamında Rabbimiz, Firavun’un halkının durumunu da ele almış ve adeta bizlere ‘Hâkimiyet benim hakkımdır’ diyen Firavunlarla, ‘Hâkimiyet Firavun’un hakkıdır’ diyerek kendilerine itaat eden halkların, aynı hükme tâbi olduğu ve aralarında hiçbir fark bulunmadığı mesajını vermek istemiştir. Rabbimiz o ayetlerde şöyle buyurur: “Firavun, kavmini ezdi, onlar (yine de) kendisine itaat ettiler. Çünkü onlar yoldan çıkmış bir toplumdu.” (Zuhruf, 54) Firavun’un bütün tâğutluğuna rağmen halkı yine de ona itaate devam etmiş ve bu itaatleri nedeniyle Allah tarafından tıpkı Firavun gibi “yoldan çıkmak”la vasıflandırılmışlardı. İşte bu da bize göstermektedir ki, bir halk tüm ezilmişliğine rağmen hâlâ tâğutlara itaat etmeye devam ederse onlarla aynı hükmü alır ve Allah nazarında aralarında sonuç olarak herhangi bir ayırım yapılmaz. Bu nedenle hem Firavun gibi tâğut olmaktan, hem de ona itaat eden halk gibi yoldan çıkmaktan sakınmamız gerekir. ● Kur’ân Kâ‘b b. Eşref’e “Tâğut” Diyor Rabbimiz, yüce kitabında Mısır’a liderlik yapan Firavun’a Faruk Furkan 203 “tâğut” dediği gibi, aynı zamanda Medine’de yahudilere liderlik edenlerden birisi olan Kâ‘b b. Eşref’e de “tâğut” demiştir. Lakin Kâ‘b b. Eşref’in ismi, Firavun’un ki gibi Kur’ân’da açıkça zikredilmemiş; aksine hakkında bir âyet indirilmek suretiyle onun da “tâğut” olduğu vurgulanmıştır. Kâ‘b b. Eşref, Peygamber Efendimiz zamanında Medine’de yaşayan Yahudilerin önderlerinden ve ihtilaf anında kendisine müracaat ettikleri büyük zatlarından birisidir. Bu zat, insanlar ihtilaf ettiğinde onların problemlerini çözer ve aralarında hükmederdi. Lakin bu işi yaparken Allah’ın koyduğu ölçüleri göz önüne almaz ve Allah’ın kanunları ile meseleleri çözüme kavuşturmazdı. Daha çok kendi arzu ve istekleri doğrultusunda hüküm verirdi. İşte onun bu tavrından dolayı Kur’ân ona “tâğut” demişti. Kâ‘b b. Eşref hakkında indiği söylenen âyet şu şekildedir: َ ِ وني َأَنَّت ُ ْمي ٓ َ ُو ي ِت َ اي ُ ْن ِز َلي م َ ْي َمي َ َ اي ُ ْن ِز َلي ِ ْنيكَ ْد ِلييُ ِر ُ َني َ َأم َ ْميتَ َري ََلي َّت َِّل َينييَ ْز ُ ُُع ِ ِ َُأ ْني َ َ َ ِ َامكُو ي ََلي م َّت اغ وتي َ كَ ْ ي ُ ِ ُر ي َأ ْنييَ ْك ُف ُر ي ِت ِهي َ يُ ِر ُ ي م َّتضُّش ْي َ ُاني َأ ْني ِ ً ُ ِضو َّت ُ ْمي َ َ ً يت َ ِ ي “(Ey Muhammed!) Sana indirilen Kur’ân’a ve senden önce indirilen (kitaplara) iman ettiklerini zannedenleri görmüyor musun? Onlar, reddetmeleri kendilerine emrolunduğu hâlde, Tâğût’un verdiği hükme göre yargılanmak/muhâkeme olmak istiyorlar. Şeytan da onları (haktan çok uzak) bir sapıklığa düşürmek istiyor.” (Nisâ, 60) Tefsir âlimlerimizden birisi olan İbn-i Kesîr, bu âyetin iniş sebebini şu şekilde ifade eder: Ensâr’dan bir Müslüman ile bir Yahûdî anlaşmazlığa düşmüşlerdi. Yahûdî: — Benimle senin aranda Muhammed hakem olsun, derken, öteki: — Benimle senin aranda Kâ‘b b. Eşref hakem olsun, dedi. Bu nedenle bu âyet-i kerime nazil oldu.138 138 Tefsîru’l-Kur’âni’l-Azîm, 2/346. 204 Yön Veren Yazılar 3 Şimdi âyetin, Kâ‘b b. Eşref’e neden “tâğut” dediğini bir düşünelim? Sebebi nuzûlden anlaşıldığına göre o, Allah’ın indirdiği hükümlere uygun olup-olmadığına bakmadan insanlar arasında hükmetmiş ve ihtilafa düşen kimselerin meselelerini kendi arzuları doğrultusunda çözüme kavuşturmaya çalışmıştı. İşte bu nedenden ötürü Allah ona “tâğut” demiş ve hem onun, hem de onun gibilerinin inkâr edilmesi gerektiğini söylemişti. Buradan hareketle biz de şunu çok rahatlıkla söyleyebiliriz: Bu gün de birileri insanlar arasında hükmederken eğer Allah’ın hükümlerini dikkate almaz, hiçe sayar ve sanki hiç yokmuş gibi davranırsa veyahut Allah’ın hükümleri ile değil de başka hükümlerle hüküm verirse, tıpkı Kâ‘b b. Eşref’in “tâğut” oluşu gibi tâğut olur ve o dönemdeki insanlara onun inkâr edilmesi emrediğildiği gibi, bu dönemdeki insanlara da bunun inkâr edilmesi emredilir. Böylesi bir durumda ‘Ben Müslümanım’ diyen birisinin bunları reddetmesi, kabul etmemesi ve kendilerinden teberrî etmesi farz olur. İşte bu nedenle bizlerin, günümüzün Kâ‘b b. Eşreflerine karşı nasıl bir tavır içerisinde olduğumuzu iyi hesap etmesi ve konumunu net bir biçimde belirlemesi gerekmektedir. Aksi halde bizi cennete götürecek imanımız her an Allah katından “zan” ile damgalanıp –Allah muhafaza– geçerliliğini yitirebilir. ● İslâm Âlimleri de Yöneticilere “Tâğut” Diyor İslam âlimlerinin kitaplarını gözden geçirdiğimizde, onların da Allah’ın kitabı ile hükmetmeyen yöneticilere “tâğut” adını verdiğini görürüz. Buna iki âlimden örnek vererek meselemizi delillendirmeye çalışacağız; ama hemen ifade edelim ki, bu konuyu delillendirmek için İslam ulemasından onlarca nakil aktarmak mümkündür. Laf uzamasın diye biz bunlarla yetineceğiz. İlk naklimiz Şeyhu’l-İslâm İbn Teymiyye’den olacak. O, tâğutla alakalı tanımında şöyle demiştir: Faruk Furkan 205 فامل حودي نيد نيهللاي ذ يملييكنيَكرهايَّلِليطاغوتي م يَس ي منىبي ْٔلظنامي طو غيت مل ا يىفي عي يهللاي مل ا يىفي تحا يغ ي م ىي ديني حلقي م يَس ي نيحتوُكي ميهي ني اُكيتغ ين ابيهللايطاغوات ي َس يهللايفرعوني عاد يطغاة “Allah’ın dışında ibadet edilen varlık –eğer bunu kerih görmüyorsa– tâğut olur. Bu nedenle Nebi aleyhisselâm putları ‘tâğut’ diye adlandırmıştır. (Ve yine bunun gibi) Allah’a isyan hususunda itaat edilen ve hidâyetin ve hak dinin dışında (kendisine) ittiba edilme hususunda itaat edilenler de ‘tâğut’tur. İşte bundan dolayı Allah’ın kitabından başkasıyla hükmedip kendisine muhâkeme olunan yönetici ‘tâğut’ diye adlandırılmıştır. Ve yine bundan dolayı Allah, Firavun’u ve Âd kavmini ‘tâğut’” diye isimlendirmiştir.”139 Tâğut kavramına getirmiş olduğu bu tanımla Şeyhu’lİslâm’ın ne kadar derûnî bir anlayışa, ne kadar ince bir fıkha sahip olduğunu anlamak sanırım hiç de zor değildir. Üstat, Allah’ın kitabı ile hükmetmeyen ve insanların hüküm konusunda kendilerine başvurdukları yöneticileri “tâğut” kapsamında değerlendirerek, sanki bu gün kendilerini ona nispet ettikleri halde Allah’ın kitabı ile yönetmeyen yöneticilere tâğut diyemeyen şahıslara inceden inceye bir göndermede bulunmaktadır. Biz, Şeyhu’l-İslâm’ın bu ifadesiyle, Allah’ın kitabı ile hükmetmeyenlere “tâğut” adının verilebileceğini net olarak anlamaktayız. Bu gün kendilerini ona nispet ettikleri halde Allah’ın kitabı ile hükmetmeyen yöneticilere “tâğut” diyemeyenler, Üstad’ın bu sözlerini dikkatle yeniden okumalıdırlar. Belki bu sayede vakıalarını doğru bir şekilde değerlendirmeleri mümkün olabilir. İkinci naklimize gelince; o da Şeyhu’l-İslâm’ın talebelerinden olan İbn Kesir’den olacak. O, Nisa sûresinin 60. âyetinin sebebi nuzûllerini zikrederken, şöyle der: ح مي 139 ي ٔر د ي ٔني امكو ي َٕلي،يممني ٔظ ر ي ٕس م، ي يحامع ي ني ملنافل:ك ل Mecmuu’l-Fetâva, 28/200. 206 Yön Veren Yazılar 3 . جلاهوي “Denildi ki: Bu âyet, İslam’ı izhar eden münafıklardan, cahiliye yöneticilerine muhâkeme olmak isteyen bir gurup hakkında inmiştir.”140 İbn Kesir rahimehullâh’ın bu ifadesi de, tıpkı hocası İbn Teymiyye’ninki gibi İslam ile hükmetmeyen yöneticilere “tâğut” adının verileceğini çok net bir şekilde ortaya koymaktadır. Tâğut kelimesine yapmış olduğu tarifi aktardığımızda İbn Kayyım’ın da Allah’ın kitabı ile hükmetmeyen yöneticilere “tâğut” dediği sanırım dikkatinizden kaçmamıştır. Yani İbn Kayyım’ın da bu tür yöneticilere “tâğut” ismini verdiğini çok rahatlıkla söyleyebiliriz. İşte zikrettiğimiz âlimlerin bu kavilleriyle, yönetimde bulunup Allah’ın kitabına aykırı yasalar yapanların ve İslam kanunlarını hiçe sayanların kesinlikle “tâğut” olduğunu ve bunlara bu ismi vermenin hiçbir sakıncası olmadığını anlıyoruz. Burada Allah için bir soru sormak istiyorum: Eğer bu saydığımız tiplemeler “tâğut” kapsamına giriyor ve kendilerine bu sıfat veriliyorsa, peki ya, evlilik kanunlarını İsviçre’den, ceza kanunlarını İtalya’dan, ticaret kanunlarını Almanya’dan ve hukuk ilkelerini bilmem hangi gavur memleketinden getirerek İslam’la âdeta alay eden ve kâfirlerin kokuşmuş bu yasalarını İslam’ın pak kanunlarına tercih edenler, bunlar tâğut olmaz mı? Bunların tâğut olması daha öncelikli ve daha evlâ değil midir? Bu soruya siz cevap verin, ama ben yine de söylemeden edemeyeceğim: İnanın bunların tâğutluğu bi tarîkin evlâdır, yani daha gerekli ve daha önceliklidir. İşte tüm bu hakikatleri göz önünde bulundurarak, tâğutun hakikati hakkında kandırılmış şu zavallı halkımıza en samimi duygularımızla sesleniyor ve bu tür yöneticileri, 140 Tefsîru’l-Kur’âni’l-Azîm, 2/346. Faruk Furkan 207 adları ve sanları ne olursa olsun reddetmelerini, onlara destek vermemelerini ve onların safında hiçbir zaman yer almamalarını Allah için kendilerine nasihat ediyoruz. “…Oysa onlar, o tâğutu reddetmekle emrolunmuşlardı.” (Nisâ, 60) Bize onları reddetmek emrolunmuşken, onları sevmek ve onları desteklemekte neyin nesi oluyor? İşin aslı bu asla olabilecek bir şey değildir. Allah hakkı için bu noktada yeniden kendimizi gözden geçirelim ve anlatılan şeylerin doğruluğunu Kur’ân’a götürerek, Sünnet’e ve rabbanî tevhid ehli âlimlere sorarak tahkîk edelim. Bunu yaptığımızda göreceğiz ki, bu güne kadar İslamî sloganlarla bizlere yaklaşan sözüm ona dindar liderler, aslında cennet yoluna dikilmiş birer engel ve bizleri Allah yolundan alıkoyan birer tağutmuşlar! İnanın bu çok zor bir şey değildir. Sadece biraz samimiyet ve biraz gayretle öğrenilip idrak edilebilecek bir husustur. Biz bu samimiyet ve çabayı gösterdiğimizde Rabbimiz yolumuzu açacak ve inşâallah hakkı bize ayan beyan ortaya koyacaktır. Ne mutlu hakkı öğrenmek için samimiyetle gayret eden yiğitlere! Tâğutu Nasıl Red ve İnkâr Edebiliriz? Buraya kadar anlatmaya çalıştığımız şeylerden, tâğutun ne olduğunu az-çok anladığımızı zannediyorum. Tâğutun ne olduğunu ortaya koyduktan sonra geriye son olarak tâğutu red ve inkâr etmenin nasıl olması gerektiğini anlatmak kalıyor. Bunu da kısaca zikrederek yazımızı tamamlamak istiyoruz. Bu yazıyı okuyanlar, haklı olarak “İmanımızı çalan bu tâğutu nasıl inkâr edeceğiz?” diye sorabilir. Bu, çok yerinde ve gerekli bir sorudur. Öyle ya nasıl inkâr edeceğimizi bilmediğimiz zaman inkârımızda eksiklik olmaz mı? Zaten kimi insanlar kendilerinin tâğutu inkâr ettiğini zannettiği halde, hakikatte tâğutu inkâr etmemişlerdir. Bunun sebebi de, 208 Yön Veren Yazılar 3 tâğutu nasıl inkâr edeceklerini bilmemeleridir. Çünkü bu iş, sadece söz ile olacak bir şey değildir; aksine hem inanç, hem söz, hem de amel ile gerçekleşen bir olaydır. Bu üç maddeden birisinin eksik olması halinde tâğut inkâr edilmiş sayılmayacaktır. Şimdi tâğutu nasıl inkâr etmemiz gerektiğini maddeler halinde zikredelim: 1- Tâğutun “İnanç” İle Reddedilmesi: Bu, kişinin kalben tâğuta buğzetmesi, onu sevmemesi, ona düşmanlık beslemesi ve onun “kâfir” olacağına inanması şeklinde olur. Tâğutun bu şekilde inkâr edilmesi hususunda hiç kimse mazeretli sayılmaz; çünkü hiçbir kimsenin başka birisinin kalbine girmesi veya onun kalbi üzerinde hâkimiyet kurması mümkün değildir. Bu nedenle Tâğutları seven, onlara sempati duyan, onlara buğuz ve düşmanlık etmeyenler asla tâğutu reddetmiş sayılmazlar. 2- Tâğutun “Dil” İle Reddedilmesi: Bu, kişinin tağuları ve onların destekçilerini kendisinden talep edildiğinde tekfir etmesi, onların Müslüman olmadıklarını söylemesi, onlara her fırsatta kin ve nefretini açığa vurması ve onlardan beri olduğunu ilan etmesi ile olur. 3- Tâğutun “Amel” İle Reddedilmesinin Şekli: Bu da kişinin hiçbir şekilde onlara destek vermemesi, onları yönetici, lider ve baş seçmemesi, her fırsatta onlardan ictinâb ederek uzak durması ve onlara karşı gücü nispetinde mücadele etmesi sureti ile olur. İşte tâğutun reddedilmesinin hakiki şekli ve niteliği budur. Kim bu üç maddede anıldığı şekliyle tâğutu reddederse, gerçek anlamda tâğutu reddetmiş olur. Kim de bunlardan birisini eksik yaparsa, onun tâğutu reddedişi noksandır; binlerce kez dili ile tekrar etse de o tâğutu reddetmiş değildir. Allah hepimize hakkıyla tâğutları reddetmeyi nasip etsin ve bizleri onlardan uzak olup şu müjdeye nail olan kullarından kılsın: “Tâğuta ibâdet (ve itaat) etmekten uzak duran ve Allah’a yönelenler var ya, işte onlar için müjde vardır.” (Zümer, 17)
