adult sabbath school bıble study guıde
advertisement
SEBT GÜNÜ ÇALIŞMA KİTAPÇIĞI STANDART VERSİYONU MESİH ve YASASI Yazar: Keith Burton NİSAN – MAYIS – HAZİRAN 2014 Kısaltmalar Eski Antlaşma (Tevrat ve Zebur) Yar = Yaratılış Çık = Çıkış Lev = Levililer Say = Çölde Sayım Yas = Yasa Yşu = Yeşu Hak = Hakimler Rut = Rut 1Sa = 1. Samuel 2Sa = 2. Samuel 1Kr = 1. Krallar 2Kr = 2. Krallar 1Ta = 1. Tarihler 2Ta = 2. Tarihler Ezr = Ezra Neh = Nehemya Est = Ester Eyü = Eyüp Mez = Mezmurlar (Zebur) Özd = Süleyman’ın Özdeyişleri Vai = Vaiz Ezg = Ezgiler Ezgisi Yşa = Yeşaya Yer = Yeremya Ağı = Ağıtlar Hez = Hezekiel Dan = Daniel Hoş = Hoşea Yoe = Yoel Amo = Amos Ova = Ovadya Yun = Yunus Mik = Mika Nah = Nahum Hab = Habakkuk Sef = Sefanya Hag = Hagay Zek = Zekarya Mal = Malaki 2 Yeni Antlaşma (İncil) Mat = Matta Mar = Markos Luk = Luka Yu = Yuhanna Elç = Elçilerin İşleri Rom = Romalılara Mektup 1Ko = Korintlilere 1. Mektup 2Ko = Korintlilere 2. Mektup Gal = Galatyalılara Mektup Ef = Efeslilere Mektup Flp = Filipililere Mektup Kol = Koloselilere Mektup 1Se = Selaniklilere 1. Mektup 2Se = Selaniklilere 2. Mektup 1Ti = Timoteyus’a 1. Mektup 2Ti = Timoteyus’a 2. Mektup Tit = Titus’a Mektup Flm = Filimun’a Mektup İbr = İbranilere Mektup Yak = Yakup’un Mektubu 1Pe = Petrus’un 1. Mektubu 2Pe = Petrus’un 2. Mektubu 1Yu = Yuhanna’nın 1. Mektubu 2Yu = Yuhanna’nın 2. Mektubu 3Yu = Yuhanna’nın 3. Mektubu Yah = Yahuda’nın Mektubu Vah = Vahiy (Esinleme) İçindekiler 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 Mesih’in Zamanındaki Yasalar (Mart 29–Nisan 4) ................................... 6 Mesih ve Musa’nın Yasası (Nisan 5–11).......................................................13 Mesih ve Dini Gelenek (Nisan 12–18) ..........................................................20 Mesih ve Dağdaki Vaaz’da Verilen Yasa (Nisan 19–25) ........................27 Mesih ve Sebt Günü (Nisan 26–Mayıs 2)......................................................34 Mesih’in Ölümü ve Yasa (Mayıs 3–9) ............................................................41 Yasanın Sonu olan Mesih (Mayıs 10–16) .....................................................48 Allah’ın Yasası ve Mesih’in Yasası (Mayıs 17–23)....................................63 Yasa ve Müjde Olan Mesih (Mayıs 24–30) ...................................................70 Yasa ve Antlaşmalardaki Mesih (Mayıs 31–Haziran 6) .........................77 Elçiler ve Yasa (Haziran 7–13) .........................................................................84 Mesih’in İnanlı Topluluğu ve Yasa (Haziran 14–20) .............................91 Mesih’in Krallığı ve Yasa (Haziran 21–27) .................................................98 Editör Ofisi 12501 Old Columbia Pike, Silver Spring, MD 20904 Web sayfamızı ziyaret edin: http://www.adventistler.com Yazar Pacific Press Koord. Editör Kapak & Sayfa Tasarım Editör Sekreteri Çeviri Keith Burton Wendy Marcum Clifford R. Goldstein AngelOS Soraya Homayouni AngelOS Bu kitapçık Yedinci-Gün Adventistleri Genel Konferansı Yetişkinler için Sebt Okulu Çalışma Kitapçığı ofisi tarafından hazırlanmıştır. Bu kitapçığın hazırlanması Sebt Okulu Geliştirme Komitesinin yönetimi altında olmuştur. Yayınlanan bu kitapçık bu komitenin görüşlerini yansıtmakta olup sadece veya mutlaka yazarın (veya yazarların) görüşleriyle sınırlı değildir. İstek Adresi Web: E–mail: www.adventistler.com irtibat@adventistler.com 3 ökteki büyük mücadelenin en başından beri, Şeytan’ın amacı Allah’ın yasasını ortadan kaldırmak olmuştur.”—Ellen G. White, The Great Controversy, S. 582. Neden? Çünkü Allah’ın yönetiminin temeli olarak yasa, evrenin ahlâki bütünlüğünü ifade eder; ve bu yasayı ortadan kaldırmak, yaratılışın ahlâki düzenini de ortadan kaldırmak olur. Şunu bir düşün. Eğer ne Allah var olsaydı, ne de yaşam, evren amoral olurdu. Kötü bir ahlâktan dolayı amoral değil, ahlâk denen bir şey mevcut olmadığından— içinde yaşam olmayan kayaların tanrısız bir evrende oradan oraya sürüklenmesi gibi—zira içindeki hiçbir şey ahlâki vasıflar gösteremez. Oysa ki, Allah vardır, insanlar da vardır ve bizler sevgiyi verme ve alma kapasitesiyle, ahlâki varlıklar olarak yaratıldık. Ancak bu sevgi var olduğundan dolayı özgürlük, ahlâki özgürlük de var olmalıdır, zira sevgi amoral bir evrende ortaya çıkamayan (tıpkı sadece kayalardan ve soğuk uzaydan oluşan) ahlâki bir kavramdır. Ahlâk, doğru ve yanlışı, iyi ile kötüyü seçme yeteneği, iyi veya kötünün, doğru veya yanlışın potansiyeline izin vermek için tek yol olsa da, evrenin doğru veya yanlışı tanımlayan bir yasaya sahip olduğu düşünülemez. Ve tabii ki böyle bir yasaya sahiptir. “Öyleyse ne diyelim? Kutsal Yasa günah mı oldu? Kesinlikle hayır! Ama Yasa olmasaydı, günahın ne olduğunu bilemezdim. Yasa, ‘Göz dikmeyeceksin’ demeseydi, başkasının malına göz dikmenin ne olduğunu bilemezdim” (Rom 7:7). 4 Kızıl saçlara sahip olmak günah mı? Neden değil? Çünkü Allah’ın yasası kızıl saçları yasaklamıyor. Eğer yasa, açgözlülüğü yasakladığı gibi, onu da yasaklasaydı, o zaman kızıl saçlara sahip olmak günah olurdu. Fakat günah olmadığından, hiçbir ilahi yasa onu böyle tanımlamıyor. Yasasız bir ahlâk, beyinsiz bir düşünce kadar olanaksızdır. Evrenimiz ahlâkidir, çünkü Allah, yasasına yanıt verebilecek özgür varlıklar yaratmıştır. Eğer açgözlülüğe karşı yasa olmasaydı, açgözlülük de bir günah sayılmazdı; kızıl saçlara karşı bir yasa olmadığından, kızıl saçlı olmak da bir günah sayılmaz—evreni ne kadar kızıl saçlı açgözlüler kaplarsa kaplasın. Allah, insanları seven varlıklar olarak yarattı. Ancak sevgi, özgürlük, ahlâki özgürlük olamadan mevcut olaSeven Tanrımız maz. Ve ahlâki özgürlük de yasa, ahlâki yasa olmadan ile O’nun buyrukmevcut olamaz. Sevgi özgürlüğe bağlıdır, özgürlük de larını tutmak yasaya. Bu nedenle de Allah’ın yönetiminin özü, bu arasındaki bağyönetimin temeli—sevgi yönetimi—O’nun yasası olmalantı, zannettiğilıdır. İşte bu nedenle Ellen G. White Şeytan’ın arzusumizden de sağnun, “Allah’ın yasasını ortadan kaldırmak” olduğunu lamdır. yazmıştı. Yasaya saldırı, sadece Mesih’in karakterine bir saldırı olmakla kalmayıp, aynı zamanda yaratılışın ahlâki düzenin kendisine de bir saldırı niteliğindedir. Böylece bu çeyrek yılın konusu: Mesih ve Yasası’dır. Yasayı inceleyecek, özellikle de neden bu kadar çok Hıristiyan’ın—yasa ve lütuf arasındaki ilişkiyi yanlış anladığı sorusunu—On Emir’in sürekli geçerliliğini inkâr etme tuzağına düştüğünü ve böylelikle farkında olmadan Allah’ın yasasını ortadan kaldırmaya yardımcı olduğunu göreceğiz. Kutsal Kitap bu konuda çok açıktır: “Tanrı’yı sevmek O’nun buyruklarını yerine getirmek demektir. O’nun buyrukları da ağır değildir” (1.Yuhanna 5:3). Seven Tanrımız ile O’nun buyruklarını tutmak arasındaki bağlantı, zannettiğimizden de sağlamdır. Sevginin var olduğu bir evrende yaşadığımız için Allah’ı sevebiliriz ve o vardır, çünkü evren ahlâktır. Bu ahlâk, şimdi keşfedeceğimiz gibi, Allah’ın ahlâk yasasına dayanmaktadır. Keith Augustus Burton, aynı zamanda Adventist–Müslüman İlişkileri Merkezi’nin koordinatörlüğünü yaptığı Oakwood Üniversitesi’nde din profesörüdür. Northwestern Üniversitesindeki doktora tezi, Pavlus’un Romalılar’a mektubunda yasanın rolü üzerine odaklanmıştır. 5 Konu 1 *Mart 29–Nisan 4 Mesih’in Zamanındaki Yasalar Sebt Günü Konuyla İlgili Metinler: Luka 14:1–6, Yakup 2:8–12. Luka 2:1–5, İbr 10:28, Yas 17:2–6, Lev 1:1–9, “Kutsal Yasa’dan yoksun uluslar Yasa’nın gereklerini kendiliklerinden yaptıkça, Yasa’dan habersiz olsalar bile kendi yasalarını koymuş olurlar” (Romalılar 2:14). Hatırlama Metni: Ç oğu toplumda aynı anda çeşitli yasalar yürürlüktedir. Herkese uyarlanabilen genel yasalar olabilir ve aynı anda bir topluluk içerisinde yürürlükte olup bir diğerinde olmayan yerel yasalar da mevcut olabilir. Yeni Ahit zamanlarında bir kişi yaygın olan “yasa” sözcüğünü kullandığında (Grekçe nomos Latince lex ve İbranice Tora), birkaç yasa içerisinden herhangi birini kastediyor olabilirdi. Çoğunlukla tartışılan asıl yasanın tek göstergesi, konuşmanın bağlamıydı. Bu nedenle bu çeyrek yılki çalışmamızı yaparken, hangi yasanın tartışıldığını anlamak açısından, hep o anki bağlamı göz önüne almak zorundayız. Bu haftaki çalışmamız Mesih’in zamanındaki ve ilk inanlı topluluğu zamanındaki toplumda yürürlükte olan çeşitli yasaları araştıracağız. Bu çeşitli yasaları, sadece bu çeyrek yılın en önemli odak noktası olan Allah’ın ahlâki yasasına, yani On Emir temeline yardımcı olması bağlamında araştıracağız. *5 Nisan Sebt Günü’ne hazırlık için bu haftanın konusunu çalışın. 6 Pazar Mart 30 Roma Yasası Luka 2:1–5’i okuyun. Rab’bin bu iki sadık takipçisinin, siyasi çevre ile iletişim kurdukları bu durumdan ne öğrenebiliriz? Romalılar, cumhuriyetin ilk anlarından itibaren toplumu yönetmek için yazılı yasaların ne kadar önemli olduğunu fark etmişlerdi. Aslında Romalılar tarafından tesis edilmiş olan anayasal sistemi, günümüzün birçok demokratik toplumlarının temel almış olduğu görülebilir. Roma, kendi geleneklerini sürdürmeleri için derebeyliklerin devam etmesine büyük ölçüde izin verdi, fakat hepsinin imparatora ve senatonun yasalarına itaat etmesi şartıyla. Açıkçası bu Yusuf ve Meryem’i de kapsıyordu. Roma yasası, toplum içindeki düzenle ilgiliydi. Bundan başka sadece hükümet meselelerine değil, aynı zamanda ailevi alandaki yasal davranışlara da karışıyordu. Kamu dairelerine insan seçmek için bazı prosedürleri taahhüt etmeye ek olarak, Roma yasası ayrıca zina ve efendi/köle ilişkisi gibi hususlarla da meşgul oluyordu. Sosyal kurallardan birçoğu Eski Ahit’te ve diğer toplumlardakine benzerdir. Yeni Ahit kitaplarının bir araya getirildiği bir kültürü anlama konusundaki tüm teşebbüsler, içinde İsa’nın ve ilk inanlı topluluğunun yaşadığı bir dünya için Roma İmparatorluğu’nun şekillendirdiği siyasi zemin gerçeğini dikkate almayı gerektirir. İsa’nın ölümünden Pavlus’un hapse atılmasına kadar Yeni Ahit’te geçen birçok şey, onların zamanındaki ortamı anladığımızda daha net bir algı oluşturur. Tabii ki, kurtuluş için gerekli olan şeyi anlamamız konusunda kimsenin Roma tarihi araştırmacısı olmasına gerek yoktur. Ancak bunu elde ettiğimizde, tarihi bilgi aslında çok faydalı olabilir. Meryem’in hamileliği sırasında Rab’bin elinin açıkça onun üzerinde olduğu yolundaki şaşırtıcı takdire rağmen, bu iki kişi yine de Meryem’in ilerlemiş bir hamilelik döneminde evlerini terk ederek ülkenin yasasına itaat etmişti. Olağanüstü şartları düşünerek evlerinde kalmaları daha iyi olmaz mıydı? Onların bu eylemi, bizlere sivil yasalara nasıl uymamız gerektiği konusunda ne söylüyor? (İtaat etmemeyi haklı görmenin onlar açısından ne kadar kolay olacağını düşünün.) 7 Pazartes İ Mart 31 Musa’nın Yasası: Yurttaşlık İsa’nın zamanında Yahudiler Roma yönetimi altında olsalar da, onlara kendi adetleri ve dinleri açısından eşsiz olan meselelerde yetki sahibi olmaları sağlanmıştı (bkz. Elç 18:15). Yahudi yasasını idare etmekten sorumlu olan yasal birliğe Sanhedrin deniliyordu. Bazen Yüksek Kurul olarak anılsa da (Yu 11:47, Elç 5:27), Sanhedrin, kâhinlerden, ihtiyarlardan ve rabbiler arasından seçilen 71 adamdan oluşuyordu ve başkahin başkanlığında yönetiliyordu. Yahudi adetleri, gelenekleri ve yasaları ile meşgul olan bir tür Yüksek Mahkeme olarak hizmet ediyordu. Yahudi toplumsal yasası, Musa’nın beş kitabında açıklanan sivil kurallarda yer almaktadır. Musa, Kutsal Kitap’ın ilk beş kitabının yazarı olduğundan, bu yasalara Musa’nın yasası denmiştir. Allah Musa’ya ilk kez yasaları verdiğinde, Kendisinin baş olduğu ve insanların da Allah’ın yasal emirlerini uyguladığı bir durumu öngörmüştü. İsa’nın zamanında ise Yahudiler Roma yasasına tabiydi. Buna rağmen Roma yönetimi onların kendi adetleriyle ilgili meseleleri çözmek için Musa’nın yasasını kullanmasına izin vermişti. İşte burada Sanhedrin’in işi özellikle ön plana çıkmaktadır. Yeni Ahit, toplumsal meselelerde Musa’nın yasasının uygulandığına veya ima edildiğine dair birkaç örnek sağlar: Yahudi erkeklerin halâ yarım şekel tapınak vergisi ödemeleri gerektiği (Mat 17:24–27, Çık 30:13); boşanmaların halâ Musa tarafından verilen kurallar çerçevesinde uygulanması (Mat 19:7, Yas 24:1–4); insanların halâ dul bir kadının kocasının kardeşi ile evlenmesi, Levililerin evlilik kurallarına bağlı kalması (Mat 22:24, Yas 25:5); erkek çocukların halâ sekizinci günde sünnet edilmesi (Yu 7:23, Lev 12:3); ve zina yapanların taşlanarak cezalandırılması gibi (Yu 8:5; Yas 22:23, 24). Matta 26:59–61, İbraniler 10:28, ve Yasa 17:2–6’yı okuyun. Burada ne gibi önemli ilkeler görülmektedir? Bu bize dini bakımdan adalet ve dürüstlük kavramları hakkında ne söyler? Kutsal Kitap’ın ilk kitaplarında geçen sivil kurallardan bazılarını okuyun. Bu yasalardan bazıları bizlere çok garip geliyor, değil mi? (Örneğin bkz. Yasa 21.) Bu yasaların Yazarı’nın kim olduğunu göz önüne aldığımızda, bunlar bize her şeyde, özellikle de tamamen anlayamadığımız şeylerde Rab’be güvenmeyi öğrenmemiz konusunda ne söylemelidir? 8 Salı Nisan 1 Musa’nın Yasası: Törensel Levililer 1:1–9, 2:14–16, 5:11–13’ü okuyun. Bu yasalarda neyden bahsediliyor? Gayeleri neydi? Hangi önemli gerçekleri öğretmeleri amaçlanmıştı? Kadim İsrail’de sivil yasaların yanında, çoğunlukla “törensel yasa” diye anılan yasalar da mevcuttu. Bu yasa, tapınak ve onun hizmetlerine odaklıydı, tabii ki hepsi de İsrail halkına kurtuluş planını öğretmek için tasarlanmış olup, onlara gelecek olan Mesih’i belirtmekteydi. Bugünkü ayetlerimizde iki kez bu hizmetler aracılığıyla “kefaretin” yapılacağı açıklanmıştı. Bu yasalarda kendi tarzlarınca Mesih’in ve kendi halkının günahları için O’nun kefaret işine yönelik “mini peygamberlikler” bildirilmişti. “Törensel yasa Mesih aracılığıyla verildi. Bu yasaya uyma zorunluluğu kalktıktan sonra bile elçi Pavlus yasanın görkemli olduğunu ve yasayı veren Tanrı’ya yaraştığını söylüyor… Sunakta kanı dökülen kurban bile gelecek olan Kurtarıcıya işaret ediyordu.”—Ellen G. White, Geçmişten Sonsuzluğa, 1. Cilt, S. 203. İsa tarafından kurulmuş olsa da, törensel sistemin fonksiyonu sadece bir örnek olsun, gelecekteki gerçeğin bir sembolü—İsa’nın gelişi, ölümü ve Başkahinlik hizmeti—olsun diye tasarlanmıştı. O, dünya üzerindeki hizmetini tamamlayınca, bu eski sistemde yer alan tüm kurbanlara, ayinlere ve bayramlara artık gerek kalmayacaktı (bkz. İbr 9:9–12). Günümüzde artık bu törensel yasayı tutmasak da, bunu öğrenerek, kurtuluş planının içyüzünü daha iyi kavrayabiliriz. Tapınak hizmetinin merkezinde, İsa’nın ölümüne işaret eden hayvanların kurbanı yer almaktaydı. Kurtuluşumuzun, sadece O’nun bizim yerimize ölümüyle gerçekleştiğinin ne anlama geldiğini düşün. Bu bizlere günahın ne kadar pahalıya mal olduğu konusunda ne söylemelidir? 9 Çarşamba Nisan 2 Rabbinik (Hahamlara has) Yasa Musa’nın yasalarına ilave olarak İsa’nın zamanındaki Yahudiler, rabbilerin yasasına da aşinaydı. Rabbiler, Ferisilerin skolastik (alim) koluydu ve Musa’nın yasasının insanlara uygunluğunu temin etmekle sorumluydular. Rabbiler Musa’nın beş kitabında 613 adet yasa ortaya çıkarmışlardı (39 adedi Sebt Günü ile ilgiliydi) ve yürürlükteki yasalara temel olması bakımından bu yasaları kullanmışlardı. Bu yazılı yasaları, yönetici rabbilerin yorumlarından oluşan sözel yasalarla da desteklemişlerdi. Halaka olarak bilinen sözel yasa, “yürümek” anlamına geliyordu. Rabbiler, eğer insanların çok sayıda halakot’u (halaka’nın çoğulu) benimserlerse, 613 önemli yasanın yolunda yürüyeceklerini düşünüyordu. Sözel yasa olarak ortaya çıkmış olsa da, rabbinik halakot, bir kitap şeklinde bir araya getirilmiş ve kaydedilmişti. İsa’nın günlerinden kalan yorumlardan bazıları, Midraş diye bilinen yorumlarla hayatta kalırken, bazıları da Mişna olarak bilinen resmi bir koleksiyonda kayıt altına alınmıştı. Birçok dindar Yahudi, çağlar boyunca ve hatta bugün bile bu yasalara sıkı sıkıya bağlı kalmaya çalışmıştır. Luka 14:1–6 ve Yuhanna 9’u okuyun. İsa, mucizevî iyileştirmesiyle Sebt Günü’nü ihlal etmekle suçlanmış olsa da, Sebt Günü’nde şifa vermenin günah olduğunu Eski Ahit’in neresinde bulabilirsin? Yanıtın, İsa’nın karşılaştığı meselelerden bazılarını anlamak konusunda bizlere nasıl yardımcı olabilir? Daha da önemlisi, bu yolda sadakatle “yürüme” çabamızda, benzer hatalara düşmediğimizden emin olmak açısından bu olaylardan ne gibi dersler alabiliriz? Günümüzde kendi açımızdan bu sözel yasalardan çoğuyla alay etmek çok kolay olsa da, özellikle de sanki İsa’ya karşıymış gibi kullanıldıklarında, sorun bu yasaların kendisinde değil, daha çok bunları kullanan liderlerin davranışlarındadır. Sık sık çok kuralcı bir şekilde tutulsa da, halakot çok ruhsal bir anlamda kastedilmiş, çoğu dünyevi eyleme ruhsal bir unsur aşılamış, onlara dini bir önem kazandırmıştır. En dünyevi görevlere bile dini bir önem vermeyi nasıl öğrenebiliriz? 10 Perşembe Nisan 3 Ahlâki Yasa Roma yasası, Musa’nın yasası ve rabbinik yasa, birinci yüzyıl İsrail’inde yaşayan Yahudileri ne kadar çok etkilemiş olsa da, İsrail dinini takip eden birçok insan Filistin dışında ve Roma İmparatorluğu’nun sınırları ötesinde yaşamışlardır. Bu yüzden bu yasalardan birçoğu onların yaşamında çok büyük bir rol oynamamıştır. Ancak aynı zamanda İsrail Tanrı’sının takipçisi olduğunu iddia eden bir kişi, On Emir’e sadık kalmış olmalıdır. “On Emir, İsrail’e onu koruması için ahlâki bir çatı sağlamaktadır. Kutsal Kitap’ın bu ilişkiyi ifade etmek için kullandığı mecaz, antlaşmadır. Mecaz, uluslararası yasa tabakasından geldiği halde, emirleri sadece İsrail’in Allah’a karşı yükümlülüklerinin bir özeti olarak görmek yanlıştır… İsrail’in emirlere olan itaati, ilahi isteme teslim olmak kadar, bu sevgiye bir yanıt vermektir.”—Leslie J. Hoppe, “Ten Commandments,” Eerdmans Dictionary of the Bible (Grand Rapids, Mich.: Eerdmans, 2000), S. 1,285. On Emir, ilk yüzyılda Yahudiler tarafından bilinen her yasa sistemine baskın çıkmıştır. Musa’nın 613 yasasını titizlikle ezberleyen Ferisiler bile, On Emir’in önemini takdir etmişlerdi. Tamid diye adlandırılan Mişna’nın bir bölümü (5:1), On Emir’in her gün ezbere okunması yolunda rabbinik emri içermektedir. Diğer tüm yasaların, On Emir’in içinde yer aldığına inanılmaktaydı. Aslında İsa’nın yaşıtı olan Yahudi felsefecisi Philo, On Emir’in tutulmasının diğer bütün dini yasalar içinde merkezi bir konumu olduğunu anlatan bir kitap yazmıştı. Matta 19:16–19, Romalılar 13:8–10, ve Yakup 2:8–12’yi okuyun. Bu ayetler, Mesih’in takipçilerinin yaşamında oynadığı rol hakkında ne söylemektedirler? Tıpkı Yahudi kardeşleri gibi, Yeni Ahit’in ilham almış olan yazarları da Allah’ın halkı için On Emir’in gayesini anlamışlardı. Bu çeyrek yıldaki çalışmalarımızdan bazıları, Mesih’in kendi çağındaki diğer yasa sistemleri ile nasıl etkileşimde bulunduğunu tartışsa da, öncelikli olarak O’nun On Emir ile olan ilişkisi vurgulanmaktadır, ki bu çoğunlukla “ahlâki yasa” olarak bilinir. 11 Cuma Nisan 4 Ek Çalışma: Ayrıca Ellen G. White, “Oath Taking,” S. 201–204, Testimonies for the Church, Cilt 1 kitabını okuyun. “Eğer Adem Allah’ın yasasını ihlal etmemiş olsaydı, törensel yasa hiçbir zaman ortaya çıkmazdı. İyi haberin müjdesi, kadının soyundan gelen birinin yılanın başını ezeceği yolundaki deklarasyonla önce Adem’e verilmiş; ve nesiller boyunca Nuh, İbrahim ve Musa’ya miras bırakılmıştı. Allah’ın yasasının bilgisi ve kurtuluş planı, Adem ve Havva’ya bizzat Mesih tarafından açıklanmıştı. Onlar bu önemli dersi dikkatle değerlendirmişler ve ağızdan ağıza geçecek şekilde çocuklarına ve çocuklarının çocuklarına aktarmışlardı. Böylece Allah’ın yasasının bilgisi korunmuştu.”—Ellen G. White, Selected Messages, Kitap 1, S. 230. Tartışma Soruları: Musa’nın İsrail’i yönetmesi için verilen yasaları kaleme almasından çok önceleri, Mısırlılar ve Babilliler de içerik olarak Allah’ın yasalarından bazılarına benzer bir sosyal yasa sistemine sahipti. Ateist toplumlar bile canı ve malı koruyan yasalara sahiptir. Ancak yasa çoğunlukla ahlâki kavramlar üzerine kurulmuştur; yani yasa insanları belirli tipte kötülüklerden sakınmaya ve belirli tipte iyi şeyleri yapmaya teşvik etmelidir. Yoksa toplumlar iyi ve kötü eğilimleri başka nereden edinebilirler ki? Bir bütün olarak iyi ile kötü kavramı, Allah’ın varlığı sorusunu nasıl et- kiler? Diğer bir deyişle, eğer Allah olmasaydı iyi ve kötü kavramı nereden gelirdi? Eğer Allah var olmasaydı, gelebilecekleri tek yer neresi olabilirdi? Çoğunlukla “yasa” kavramını farklı şekillerde kullanırız. Yerçekimi ya- sasından, hareket yasasından bahsederiz. Uluslararası yasadan bahsederiz. Anayasadan bahsederiz. Vergi yasasından bahsederiz. Bu yasaların hepsinde ortak olan taraf nedir? Farklılıkları nelerdir? Bu yasalardan herhangi birini çiğnemenin olası sonuçları nedir? Bu yasalarla işbirliği yapmanın yararları nelerdir? Yasa ilkeleri, imanlıların yaşamıyla ilgili olması bakımından On Emir’in amacını anlamana nasıl yardım etmektedir? Grubunla Çarşamba günkü çalışmaya dönün ve inanlı topluluğu olarak, bazı liderlerin gerekmediği halde yasaya eklemeler yapmasıyla aynı hataya düşmememiz konusunda nasıl dikkatli olmamız gerektiğini tartışın. Ne kadar iyi niyetli olursak olalım, böyle bir hataya düşmek neden düşündüğümüzden bile daha kolaydır? Güneşin Batışı: 18:36 (İstanbul) 12 Konu 2 *Nisan 5–11 Mesih ve Musa’nın Yasası Sebt Günü Luka 2:21–24; Çık 13:2, 12; Luka 2:41–52; Mat 17:24–27; Yu 8:1–11; Yas 22:23, 24. Konuyla İlgili Metinler: “Musa’ya iman etmiş olsaydınız, bana da iman ederdiniz. Çünkü o benim hakkımda yazmıştır” (Yu 5:46). Hatırlama Metni: B irçok Hıristiyan, sadece yüzyıllar boyu Antisemitizmi körüklemekten başka bir işe yaramayan yanlış bir kanıyla, sözümona İsa’yı Yahudi dinine karşıymış gibi gösteren birtakım öykülerle büyüdüler. İsa, dinin suistimalinden bahsetmişti, bu doğrudur, fakat bizzat dine karşı değil. Her şeyden evvel onun kurucusu bizzat kendisiydi. Aslında O’nun yaşamını ve hizmetini anlatan Müjde’deki öyküler İsa’nın insan bedeninde doğduğu andan yaşamının son haftasına dek tamamen Yahudi kültürüne bağlı sadık bir Yahudi olduğunu gösterir. Birinci yüzyıldaki her sadık Yahudi gibi, İsa da Musa’nın yasasına tabiydi. Sadık bir Yahudi ailesinin evinde büyümüş olduğundan, ilahi bir takdirden kaynaklanan zengin dünyevi mirasını tamamen benimsemişti. Allah’ın bizzat kendi istemini yansıtan ve uluslara bir fener gibi hizmet eden bir toplum yaratmak amacıyla, Musa’ya bu yasaları yazdırmak için ilham verdiğini biliyordu. O, yazılı olan bu yasaya son derece sadık kaldı. İsa, sünnetinden tapınağı ziyaretine, bayramlara ve vergiler konusundaki tutumuna kadar, zamanla ölümüyle ve göklerdeki hizmetiyle gerçekleşecek olan bu sisteme kararlı bir şekilde sadık kaldı. Bu hafta, İsa’nın bizzat tutmuş olduğu bu yasaya daha fazla göz gezdireceğiz. *12 Nisan Sebt Günü’ne hazırlık için bu haftanın konusunu çalışın. 13 Pazar Nisan 6 Sünnet ve Adanma (Luka 2:21–24) Allah, İbrahim ile antlaşma yaparak ona birçok ulusun babası olacağını söylemişti (Yar 17:4). Allah bu antlaşmayı yaptığında, doksan dokuz yaşındaki İbrahim daha yeni İsmail’in babası olmuştu ve henüz vaat edilen oğlu İshak’ın doğumunu görmemişti. Buna karşın ona kendisiyle birlikte tüm ev halkı içindeki erkeklerin sünnet olması buyruğu verilmiş ve o günden itibaren ev halkı içinde doğan her oğulun sekizinci günde sünnet edilmesi talimatı verilmişti (Yar 17:9–12). Bu işaret o kadar önemliydi ki, sekizinci gün Sebt Günü’ne denk gelmiş olsa bile uygulanıyordu (Lev 12:3, Yu 7:22). Bu gerçek bizlere İsa’nın yaşamındaki ilk günler konusunda daha iyi bir anlayış vermektedir. Müjde’ler, dindarlıklarından dolayı Yusuf ve Meryem’in en azından kısmen de olsa İsa’nın dünyevi ebeveynleri olması için seçildiğini göstermektedir. Yusuf “doğru bir adam” (Mat 1:19), Meryem ise “Tanrı’nın lütfuna erişen” biri olarak tarif edilmektedir (Luka 1:30). İsa sekiz günlük iken, ailesi tıpkı geçmişte sayısız İbrani erkeğinin tecrübe edindiği gibi aynı şekilde ad koyma ve sünnet merasimi uygulamıştı. Tanrı’nın lekesiz Oğlu’nun şimdi bir insan şeklinde, yüzyıllar önce kendisinin tesis etmiş olduğu bir âdeti yerine getirdiğini bir düşünün! Çıkış 13:2, 12 ve Levililer 12:1–8 ışığında Luka 2:21–24’ü okuyun. Bu ayetler bizlere Yusuf ve Meryem hakkında daha başka neler söylüyor? Onların örneğinden kendi zamanımız ve çevremizde kendimiz için ne öğrenebiliriz? İsa’nın annesi olması için seçildiğinde, Meryem’in bakire olduğu konusunda Kutsal Kitap çok açıktır (Luka 1:27); öyleyse İsa “onun rahmine düşen” ilk çocuktu. Çıkış 13’e göre, İsrailliler arasında her ilk doğan (ister hayvan isterse insan olsun) Rab’be adanmalıydı. Yasa, Levililer 12:2–5’de de şart koştuğu gibi, erkek çocuğun doğumundan sonra kadını törensel olarak toplam kırk gün (kız çocuk için seksen gün) kirli saymaktadır. Bu periyodun sonunda kadından kendisini kâhine göstermesi ve bir kurban adaması şartı vardı. Dindar Yahudiler olarak Meryem ve Yusuf, Musa’nın yasasını titizlikle uygulamış ve Tanrı’nın Oğlu’nun antlaşmanın işaretlerini taşıdığından emin olmuşlardı. 14 Pazartes İ Nisan 7 Yahudi Bayramları (Yu 5:1) “İsa bundan sonra Yahudiler’in bir bayramı nedeniyle Yeruşalim’e gitti” (Yu 5:1). Yahudi takvimindeki ilk büyük festival periyodu, Fısıh ile başlayıp yedi gün süren Mayasız Ekmek Bayramı’dır. Festival, ölüm meleğinin kapı sövelerine kan süren evleri pas geçerek İsraillilerin Mısırdaki kölelikten kurtulmalarının anısına yapılır. Müjdeler İsa’nın Fısıh’ı kutladığı üç durumdan bahsetmektedir (Luka 2:41–43, Yu 2:13–23, Mat 26:17–20). Fısıh’tan elli gün sonra, Grekçe ismiyle Pentikost olarak geçen Şavuot bayramı gelir. Kutsal Yazılar Pentikost için bir gerekçe sunmasa da, rabbiler onun Musa’ya yasanın verilmesi anısına yapıldığına inanır. Müjdeler’de İsa’nın Pentikost’u kutladığına dair bir kayıt yoktur. Ancak göğe çıkışından önce, öğrencilerine Kutsal Ruh’un vaftizi için Yeruşalim’de beklemelerini tavsiye etmişti (Elç 1:4, 5). Bu olay tam olarak Pentikost Günü’nde meydana gelmişti (Elç 2:1–4). Yahudi takvimindeki son festival sezonu, Çardak (Çadır) Bayramı ve Kefaret Günü’nden (Yom Kippur) oluşuyordu. Kefaret Günü, günahın kamptan silindiği ve insanların Allah ile bir oldukları güne işaret ediyordu. Çardaklar ise, İsrail’in çölde çardaklar altında yaşadıkları zamanı anımsatıyordu. Musa’nın yasalarında geçen bayramlara ilave olarak, Yahudiler’in Allah’ın tarihi müdahalesini anımsatan iki festivali daha vardı. Birincisi, Ester’in Pers kralına yalvarmasıyla Yahudiler’in soykırımdan kurtulduklarını belirten Purim’di. İkincisi ise, Makabilerin İ.Ö 164’de Greklere karşı galibiyetlerinin kutlanıldığı, Adanma Bayramı olarak da bilinen Hanuka’dır (Yu 10:22). Tabii ki Hıristiyanlarla ilgisi olan dini bayramlar uzun zaman önce terk edildi. Bunların hepsi de Mesih’te gerçekleşti. Ancak bunları ve içerdikleri mesajları öğrenmek suretiyle büyük bir kazanım elde edebiliriz, zira bunların hepsi de Allah’ın kurtarıcı lütfu ve verdiği güç hakkında dersler öğretirler. Artık bu bayramları kutlamasak da, Allah gerçeğini göz önünde tutmak, O’nun bizler için yaptığı ve bizlerden istediği şeyi anlamamıza yardımcı olacak ne gibi şeyler yapabiliriz? 15 Salı Nisan 8 Tapınaktaki İsa Yeni Ahit bizlere İsa’nın çocukluğu hakkında pek bir şey söylemiyor. Ancak Luka 2:41–52’de yer alan, Fısıh bayramı esnasında İsa’nın ailesiyle birlikte Yeruşalim’i ziyaret etmesinin anlatıldığı öykü bizlere bir kavrayış vermektedir. Bu öyküyü okuyun ve sonra aşağıdaki soruları yanıtlayın: Bu öykü, Müjdeler’in Yahudi karakterini nasıl kararlı bir şekilde betimlemekte ve bu olayların geçtiği yerlerde dinin ne kadar merkezi olduğunu göstermektedir? Bu öykünün Fısıh süresince gerçekleşmiş olması neden önemlidir? İsa’nın ailesi O’nu kaç gündür bulamamıştı? Bu sana neyi hatırlatıyor? İsa itaatkâr bir çocuk olmasına rağmen, ailesine verdiği yanıtı sanki bir azarlama gibiydi. O’nun yanıtı, hangi önemli hususu içermektedir? Bu, yaşamımızda vermemiz gereken en büyük öncelik hakkında ne söylüyor? Luka 2:51’i okuyun. İsa’nın onlara “tabi” olması ne demektir? Bu ayet, bizlere kurtuluşumuz için Allah’ın tarafında olmaya tenezzül etmemiz açısından nasıl bir anlayış vermektedir? Doğru zamanda ve yerde teslimiyet içinde olmamız gerektiği konusunda ne öğretiyor? 16 Çarşamba Nisan 9 Vergiler (Mat 17:24–27) Geçen haftaki çalışmamızda gördüğümüz gibi Musa’nın yasası, hem yurttaşlık hem de törensel öğelere sahipti. Törensel yönü, tapınağın Yahudi dini yaşamının merkezinde olması demektir. Aslında birinci yüzyılda tapınak, belki de Yahudiler’e ulusal kimlik hissini veren geride kalan tek yapıydı. Yeruşalim’deki tapınak, İsa’nın hizmeti boyunca onarımdan geçirilmişti. Büyük Hirodes bu muazzam projeyi yaklaşık İ.Ö 20’de başlatmış ve İ.S 66 yılına kadar tam olarak bitirilememişti. Yahudiler’in imanları konusunda ne kadar ciddi olduğunu fark eden Romalılar, tapınağın onarımında gerekli masrafın karşılanması için Yahudiler’in kendi vergilerini toplamasına izin vermişti. Yirmi yaşın üzerindeki her Yahudi erkeği, maddi durumuna bakılmaksızın yarım şekel vergi ödemek zorundaydı (Çık 30:13, 38:26). Matta 17:24–27’yi okuyun. İsa şu ifadeyle ne kastetmişti: “Onları gücendirmeden”? Aynı şekilde kendi yaşamımızda da tatbik etmemiz için burada hangi ilkeyi görüyoruz? Görünen o ki, tapınak vergisi toplayıcıları kentin her yerini gezerek, her erkeğin meşru yükümlülüğünü yerine getirip getirmediğinden emin olmak istiyorlardı. Petrus’un vergi toplayıcılarına ilk yanıtı, İsa’nın vergilerini düzenli olarak ödediğini ima etmektedir (Mat 17:24, 25). Ancak İsa, Tanrı’nın Oğlu olarak Babası’nın evinin bakımı için vergi ödemenin uygunluğunu sanki sorguluyormuş gibi gözükmektedir. “Eğer İsa vergiyi hiçbir itirazda bulunmadan hemen ödemiş olsaydı, onların iddialarını haklı çıkarmış ve böylece kendisinin ilahiliğini inkâr etmiş olurdu; fakat vergi ödemeye karşı çıkarken, bu talebin temelinde yatan iddiayı reddetti. Verginin ödenmesini bu şekilde sağlayarak ilahi bir karaktere sahip olduğunu kanıtladı. O’nun Tanrı ile bir olduğu kanıtlanmış oldu. O, normal bir vatandaş gibi vergi ödememeliydi”—Ellen G. White, Sevgi Öğretmeni, S. 424, 425. Buna karşın İsa yetkililere boyun eğmeyi seçti ve Petrus’a yakaladığı ilk balığın ağzından çıkan parayla vergiyi ödemesini buyurdu. Balığın ağzındaki şekel, hem İsa’nın hem de Petrus’un vergisini ödemeye yeterliydi. İsa, muhteşem yapının pek yakında yıkılacağını bilmesine rağmen tapınak vergisini ödemişti (Mat 24:1, 2). Ne gibi sorunlarımız olursa olsun, ondalıklarımızı ve sunularımızı ödeme sorumluluğumuza sadık kalmak konusunda bu öykü bizlere ne söylemektedir? 17 Perşembe Nisan 10 Yasanın Uygulanması (Mat 5:17–20) Gördüğümüz gibi İsa, yaşamı tehlikede iken bile Yahudi bir erkek olarak sorumluluklarını yerine getiren sadık bir vatandaştı (örneğin bkz. Yu 7:1, 25, 26; 10:31). Aslında İsa, “Kutsal Yasa’yı veya peygamberlerin sözlerini” ortadan kaldırma gayesi olmadığı açıkça ifade etmişti (Mat 5:17–20). O halde, Yasa 22:23, 24 ve 24:1–4 ışığında, Yu 8:1–11 ve Matta 19:1–9’u nasıl anlamalıyız? Burada ne oluyor? Ferisilerden bazıları, İsa’yı hep yasayı ihlal eden biri olarak sergilemişlerdi (örneğin bkz. Yu 8:6). Zina yaparken yakalanan kadını ona getirdiklerinde şu soruyu sormuşlardı: Musa onun taşlanması gerektiğini söylemişti, Sen ne dersin? İlginç olan şey, İsa’nın onların bu sorgusunu doğrudan yanıtlamadığıdır. Aslında, Musa’nın yasasını verdiği şu yanıtla onaylamıştı, “İçinizde kim günahsızsa, ilk taşı o atsın!” (Yu 8:7). Kadının taşlanması gerekmediğini söylemiyor; bu adamların yasayı nasıl ihlal ettiklerini görmeleri için basitçe onları tahrik ediyor. Kadının serbest bırakılması bile Musa’nın yasası ile uyum içindedir, zira ortada parmak göstererek suçlanacak bir durum söz konusu değildir, adaleti uygulamak için en az iki şahit gerekir (Yas 17:6). Boşanma ve tekrardan evlilik olayında, İsa aslında boşanmak için herhangi bir nedenin olmadığını ifade ederken, sanki Musa’nın yasasına aykırı hareket ediyormuş gibi görünüyor (Mat 19:4–6). Ferisiler, Yasa 24:1–4’de Musa’nın buyruğunu hatırlattıklarında, İsa her şeye doğru açıdan bakılmasını sağlıyor. Musa hiçbir yerde boşanma olması gerektiği konusunda bir buyruk vermiyor. Ancak insanların inatçılığından dolayı Musa boşanmaya tolerans gösteriyor (Mat 19:8). Bu nedenle İsa, Musa’nın yasasını eleştirdiğinde bile onu bir yana bırakmadığını görüyoruz. İsa her bakımdan sadık bir Yahudiydi ve Musa’nın yasalarına bağlıydı. Tıpkı günaha düşen kendimiz gibi, diğerlerine de adalet ve lütuf gösterilmesi konusunda dengeli olmayı nasıl öğrenebiliriz? Düşmüş varlıkların kaçınılmaz olarak hata yaptığı gibi yanıldığımızda, hangi yönden yanılmak daha iyidir ve neden? 18 Cuma Nisan 11 Ek Çalışma: Bu haftanın konusu hakkında daha fazla bilgi edinmek için Ellen G. White, “Çardak Bayramında,” S. 435–442; “Tuzakların Arasında,” S. 443– 452, Sevgi Öğretmeni kitabını okuyun. “Yahudiler yılda üç kez dini bayramları kutlamak üzere Kudüs’te bir araya geliyordu. Bulut direğinde gizlenen İsrail’in görünmez önderi bu büyük buluşmalarla ilgili buyrukları vermişti. Yahudiler tutsak oldukları yıllar boyunca bu bayramları kutlayamadılar; fakat halk kendi ülkesine kavuştuğunda bu kutlamalara tekrar başlandı. Tanrı bu kutlamalar sayesinde halkının kendisini hatırlamasını sağlamayı amaçlıyordu.”—Ellen G. White, Sevgi Öğretmeni, S. 435. “Yusuf ve Meryem’in, O’nu kendi çocukları olarak görmeleri gayet doğaldı. Çünkü O, her gün onlarla birlikteydi. O’nun hayatı her bakımdan diğer çocuklarınki gibiydi. İsa’nın, Tanrı’nın Oğlu olduğunun farkına varmaları, onlar için zordu. Kurtarıcı’nın varlığında kendilerine verilen kutsamanın farkına varamamanın tehlikesi içindeydiler. Ondan ayrı kaldıkları zaman duydukları üzüntü ve O’nun sözlerindeki nazik sitem, sorumluluklarının kutsallığıyla onları etkilemek içindi.”—Ellen G. White, Sevgi Öğretmeni, S. 70. Tartışma Soruları: İsa bu yasaları tesis etmiş olmasına rağmen, insan bedenini aldığında kendisini de onların yükümlülüğü altına koyması yönündeki inanılmaz gerçeği tartışın. Bu durum, bizlere Allah’ın karakteri hakkında ne söylüyor? Kendini Yusuf ve Meryem’in durumuna koymaya çalış. İsa ile ilgili her şeyi tam olarak anlamamış olmaları, şaşılacak bir şey değil mi? Bizlerin de İsa hakkında anlayamadığı birçok şey yok mu? Anlayamadığımız bunca şeye karşın, güvenip itaat etmeyi nasıl öğrenebiliriz? Bayramları tutmamız gerektiğini iddia eden bir Mesih inanlısına ne söylerdin? (İpucu: Belki de şunu sormakla başlayabilirsin, “Bayramların hepsinin uzun zaman önce yıkılan tapınak üzerinde odaklandığını ve kan dökülmesinin durdurulduğunu bilerek, nasıl olur da bunları tutmaya niyetlenebilirsin?”) Güneşin Batışı: 18:43 (İstanbul) 19 Konu 3 *Nisan 12–18 Mesih ve Dini Gelenek Sebt Günü Konuyla İlgili Metinler: 20, Rom 10:3. Mat 23:1–7, Mat 15:1–6, Yşa 29:13, Mat 5:17– “Bu halk dudaklarıyla beni sayar, ama yürekleri benden uzak. Bana boşuna taparlar. Çünkü öğrettikleri, sadece insan buyruklarıdır” (Matta 15:8, 9). Hatırlama Metni: M etodist Kilisesi’nin kurucusu olan John Wesley, birinin teolojisinin dört faktör tarafından etkilendiğini öne sürmüştü: iman, mantık, Kutsal Yazı ve gelenek. Ancak tüm yanların eşit ölçüde baskın olduğunu kastetmemişti. Kutsal Kitap’ın temel olduğunu onaylamıştı ama aynı zamanda bir kişinin Kutsal Kitap’ı yorumlama tarzında, onun kişisel imanından, mantık yürütmesinden ve dini geleneklerinden de etkilendiğini onaylamıştı. Eğer Wesley bugün hayata döndürülseydi, Wesley geleneğine (aynı zamanda diğer geleneklere) bağlı birçok modern ilahiyatçının artık mantığın, geleneğin veya kişisel kanaatin, Kutsal Yazı’nın çok açık öğretilerine baskın olduğunu keşfetmekten dolayı şok geçirirdi. Bu haftaki çalışmamızda, öğretilerinden birçoğunu dini geleneklerin üzerine inşa eden din bilginleri ve Ferisiler’i araştıracağız. Aslında bu gelenekleri kaleme alan rabbiler, Kutsal Yazılar’a büyük ölçüde saygı duymuşlar ve bu geleneklerin Allah’ın Söz’ünün seviyesine çıkmasını hiç niyetlenmemişlerdi. Ancak onların ateşli öğrencilerinden bazıları, mesajı metot ile karıştırmışlar ve böyle yaparak Allah’ın yazılı vahyinden insani geleneğe doğru kaymışlardı. *19 Nisan Sebt Günü’ne hazırlık için bu haftanın konusunu çalışın. 20 Pazar Nisan 13 Musa’nın Mevkisi “Din bilginleri ve Ferisiler” bir araya gelmiş iki ayrı grup gibi görülseler de, din bilginleri daha çok Ferisiler’in alt kümesidir (bkz. Elç 23:9). Ferisiler, Helen İmparatorluğu zamanında görünür bir grup haline gelmiştir. Makabi isyanında Greklere karşı savaşarak yardım eden, Hasidim diye bilinen sofu Yahudi tarikatından artakalan bir grup olduklarına inanılmaktadır. Ferisiler adı, “ayırmak” anlamına gelen İbranice paras sözcüğünden türemiştir. Birçok Yahudi’nin putperest kültürlerden büyük ölçüde etkilendiği bir çağda, Ferisiler her Yahudi erkeğine yasanın öğretilmesini bir görev olarak gördüler. Bu görevi gerçekleştirmek için, “büyüğüm” veya “öğretmenim” anlamına gelen rabbilik mevkisini tesis ettiler. “Din bilginleri ve Ferisiler Musa’nın kürsüsünde otururlar” ifadesiyle, İsa onların pozisyonunu halkın öğretmenleri olarak onaylamıştı (Mat 23:2, 3). Her şeyden evvel onlar insanlara yasaya göre talimatlar verilmesi konusunda sorumluluk almışlardı. Matta 23:1–7’yi okuyun. Bu ayetlere göre, din bilginleri ve Ferisilerle ilgili olarak İsa’nın en büyük sorunlarından birisi neydi? Müjdeler’de din bilginleri ve Ferisilere ilişkin imaların çoğu olumsuz yöndedir ve İsa’nın ölümünde ve takipçilerinin zulme uğramasında, çoğunun (fakat hepsi değil) suç ortaklığı yaptığını göz önüne aldığımızda, bu olumsuzluğu hak etmişlerdir. Bu grubun üyeleri, köşelere ve ağaç arkalarına gizlenen, insanlar hata yaptıklarında ise yasayı onlara karşı kullanabilmek için onların açıklarını bekleyen kişiler olarak görülmüşlerdir. Kutsal Yazılar’da Ferisiler’e ilişkin bu imaj o kadar sık görülür ki, bu sözcük sık sık kuralcı ifadesinin eş anlamlısı olarak kullanılmıştır. Bu ayete yakından bakarsak, İsa’nın Ferisilerle ilgili en büyük sorununun, onların Musa’nın yasasının tutulmasını istemeleri değil, bilakis onların bu yasaları bizzat tutmuyor oluşudur. Onlar ikiyüzlüydüler—söyledikleri şeyi yapmıyorlardı—ve doğru olanı yapsalar da, yanlış gerekçelerden ötürü yapıyorlardı. İsa’nın din bilginleri ve Ferisiler hakkında ne söylediğini tekrar okuyun. Benzer tavırlardan dolayı bizler de suçlu olmadığımızdan nasıl emin olabiliriz? 21 Pazartes İ Nisan 14 İnsani Buyruklar Din bilginleri ve Ferisiler “Musa’nın kürsüsünde otursalar da” onların dini talimatlar için yetki kaynağı, Eski Ahit’in ötesine uzanmaktaydı. Ferisilerin yararlandığı yasa, lider rabbilerin dini yorumlarından oluşuyordu. Bu yorumlar, Kutsal Yazılar’ın yerine geçmesi niyetiyle değil, onu tamamlamak gayesiyle yapılıyordu. Önceleri ağızdan ağıza dolaştı; sonraları ise kâtipler bunları kitap haline getirdiler. Rabbinik yasanın ilk resmi neşriyatı, Rabbi Yehuda Ha–Nasi’nin (Prens Yehuda) Mişna’yı yayınladığı M.S ikinci yüzyılın sonuna kadar ortaya çıkmamıştı. Mişna’da kaydedilen yasalar, yaklaşık dört yüzyıllık rabbinik yorumu yansıtır. İçeriğine katkı yapan rabbilerden çoğu İsa zamanında yaşamış olup, aralarında en tanınmışları Hillel ve Şamai’dir. Ayrıca Hillel’in torunu ve aynı zamanda Pavlus’un öğretmeni olan Gamaliel de vardır. Matta 15:1–6’yı okuyun. Burada ihtilaflı olan mesele nedir? İsa hangi yanlışı düzeltmeye çalışıyor? Birinci bölümde, “yürümek” anlamına gelen rabbinik yasaların, halaka olarak anıldığını öğrenmiştik. Rabbiler, bir kişinin küçük yasaların yolunda yürürse, daha büyük olanları da kendiliğinden tutacağını düşünüyorlardı. Ancak yol üzerinde bir yerde küçük yasalar büyük bir hal almaya başlıyordu ve bir süre sonra geleneksel olanı dini olandan ayırmak güçleşiyordu. Ferisiler’in kendi kurallarına sahip olmaları konusunda, İsa’nın bir sorunu varmış gibi gözükmüyor. Ancak bu kuralların “doktrin” statüsüne yükseltilmesiyle bir sorunu vardı. Hiçbir insanın dini kısıtlamalar yaratma ve onları ilahi emirler seviyesine çıkarma yetkisi yoktur. Fakat bu, inanlı gruplarının toplum davranışlarını yönetmeye yardımcı olacak düzenlemeleri yaratmaktan kaçınması demek değildir. Pratik talimatlar, insanlara yasayı tutma konusunda büyük ölçüde yardımcı olabilir. Ancak talimatın, hiçbir zaman yasanın yerine geçmesine izin verilmemelidir. Yedinci–Gün Adventistleri olarak daha imanlı ve yasaya daha itaatkâr olmamıza yardımcı olacak hangi kurallara, geleneklere ve adetlere sahibiz? Bunları yazın ve Sebt Günü arkadaşlarınla paylaşarak, bunların inanlı topluluğunun yaşamında ne gibi bir rol oynadığı yolunda sorular sorun. 22 Salı Nisan 15 Ataların Gelenekleri Gördüğümüz gibi rabbilerden bazıları Musa’nın yasasını tutmaya destek olacak kurallara ve geleneklere o kadar çok dikkat göstermişti ki, bunları birbirinden ayırmakta başarısız olmuşlardı. Bir süre sonra rabbilerin sözleri kanonik statüsü kazandı; insanlar bunların Kutsal Yazılar gibi bağlayıcı olduğunu düşündüler. Büyük bir ihtimalle, rabbiler yorumlarını yazarken, Kutsal Yazılar’ın sayfalarına ekleme yapmak niyetinde değildiler. Ancak onların adanmış öğrencileri, bu eşsiz yorumları halkla paylaşmanın bir görev olduğunu sanmışlardı. Yeniden Matta 15:1, 2’yi okuyun. Bu gelenek, Musa’nın ilk beş kitabındaki hangi ayete dayanmaktadır? Yanıtının önemi nedir? Ayrıca bkz. Markos 7:3, 4 ve Mat 15:11. “Yemeden önce ellerini yıkamalısın” diye buyuran bir dini ayet bulmak mümkün değildir. Ancak İsa ile yüzleştiklerinde, bu ifade din bilginlerini ve Ferisiler’i pek şaşırtmadı, zira onlar öğrencilerin Musa’nın yasasını değil, “atalarının geleneğini” ihlal ettiklerini açıklamışlardı. Bu soruyu sorarkenki gerilim, Ferisiler için sanki bunun çok ciddi bir dini ihlal olduğu kanısını veriyordu. Sağlık uzmanları ve aileler, Ferisiler’in sözüm ona el yıkamayla ilgili saplantılı baskısını belki hijyenik veya psikolojik bakımdan mantıklı bulabilirler. Ancak araştırmacılar, bu meselenin gerçekte törensel kirlilikle ilgili olduğuna inanırlar. Görünen o ki Ferisiler, insanların günlük işlerinde murdar olan maddelere dokunup dokunmadıklarıyla ilgileniyorlardı. Bunun neticesinde eğer ellerini yıkamadan yerlerse, yiyeceğe dokunduklarında kendilerini törensel bakımdan kirletebilirlerdi. Suçlamalarını İsa’nın öğrencilerine yöneltmeleri gerçeğinden yola çıkarak, İsa’nın çok iyi bilinen geleneği ihlal etmediği sonucuna varabiliriz (Markos 7:3). Bununla beraber O, Ferisiler’in küçük şeyleri büyüttüğünün de çok iyi farkındaydı. Yeşaya 29:13’ü okuyun. Burada hangi çok önemli dini prensipler açıklanmaktadır? Bunları hatırlamak bizler için neden çok önemli? 23 Çarşamba Nisan 16 İnsanların Kuralları “Tanrı’nın buyruklarının yerini insanların kendi icatları olan emirlerinin alması halâ devam etmektedir. Hıristiyanların arasında bile atalarının geleneklerinden daha iyi temellere dayanmayan kurumlar ve yöntemler bulunur. Sadece insani otoriteye dayalı olan bu kurumlar ilahi kurumların yerini almışlardır. İnsanlar kendi geleneklerine bağlı kalırlar, kendi yöntemlerine değer verirler ve kendilerine hatalarını göstermek isteyenlerden nefret ederler… Kilisede sözde önderlik yapanların yetkisinin yerine, Tanrı bize yeryüzünün ve gökyüzünün hâkiminin, Sonsuz Baba’nın sözünü kabul etmemizi buyurur.”—Ellen G. White, Sevgi Öğretmeni, S. 382, 383. Çıkış 20:12, Yasa 5:16, Matta 19:19 ve Efesliler 6:2 bağlamında, Matta 15:3–6’yı okuyun. İsa, Ferisiler’e karşı hangi iki ciddi suçlamada bulunmaktadır? Ferisiler el yıkama olayıyla İsa’ya karşı geldiklerinde, ondan suçlamalarına doğrudan yanıt vermesini beklemişlerdi. Ancak İsa eşsiz tarzıyla onlara meselenin gerçek içyüzünü gösteren bir soruyla karşılık vermişti. İsa sorunun el yıkamak veya ondalık ödemek değil, aksine insani standartları, ilahi standartların üzerine çıkarmak olduğunu bilmelerini istemişti. Ferisiler el yıkama konusundaki tutumları için mantıklı bir açıklama sağlayabilirlerdi. Kuşkusuz, onlar ebeveynlerinden ziyade, Allah’ın davası için kaynakların yönlendirilmesine bir gerekçe bulmaları, Allah’a yönelik eşsiz bir sevgi gösterdiklerini ifade etmektedir. Ferisiler, eylemlerine yönelik mantıklı gerekçelere sahip olsa da, Allah insanların kendi koşullarıyla O’nu sevmesini beklemez. Disiplin ve kutsal yaşamla ilgilenmeleri iyi bir şeydi, fakat bu ilgi hiçbir zaman Allah’ın istemini gölgede bırakmamalıydı. Ferisiler, Musa’nın yasasında kayıtlı olan 613 yasayı çelişkili olarak değil, uyumlu bir şekilde hatırlamalıydı. Bu yasalardan hiçbiri diğerinin yerini almaya çalışmıyordu. Ancak onların “ataların geleneğini” takip etme ısrarları, Allah’ın Söz’ünü hükümsüz kılmıştı (Mat 15:6), en azından kendileriyle ilgisi olduğu sürece. Hiç kuşkusuz, kendilerini yasanın koruyucusu olarak görmekle, aslında onu ihlal ettikleri ve hatta insanların yasayı daha iyi tutmalarına yardımcı olduklarını sandıkları geleneklerle onu “hükümsüz kıldıkları” iddiasından dolayı şok geçirmiş, hatta mahcup olmuş olmalıydılar! 24 Perşembe Nisan 17 Aşırı Adalet (Mat 5:20) Matta 5:17–20’yi okuyun. Bu haftaki çalışmamızın bağlamında, İsa’nın Matta 5:20’deki uyarısı nasıl anlaşılmalıdır? Ayrıca bkz. Rom 10:3. Tek taraflı olarak okunduğunda Matta 5:20, Ferisiliği aşmaya bir davet olarak görülebilir; yani onların yaptıklarını yap, ama daha fazlasını yap. Fakat İsa’nın dediği şey bu mu? Çok şükür ki bu soruya verilecek yanıta ulaşabiliriz. Dünkü çalışmamız, din bilginleri ve Ferisiler için geleneksel yasaları Allah’ın yasasının üzerine çıkarmanın alışılmadık bir şey olmadığına işaret etmişti. İsa’nın onlara eylemlerinin Allah’ın yalın olan Söz’ünü hükümsüz kılmaya çalıştığını söylemesi gerekiyordu. Pazartesi günkü çalışmamız da, belki din bilginleri ve Ferisiler’in öğretilerindeki niyetleri iyi olsa da, içlerinden çoğunun ikiyüzlü bir yaşam sürdürdüklerini göstermişti. Bu zeminde, İsa’nın beyanının arkasındaki gerçek duyguyu anlamak zor olmasa gerek. Başka bir yerde uyardığı bir şeyi burada da çok kolayca kullanabilirdi: “Bu buyrukların en küçüğünden birini kim çiğner ve başkalarına öyle öğretirse, Göklerin Egemenliği’nde en küçük sayılacak” (Mat 5:19). Ferisiler insan kaynaklı yasalara o kadar çok odaklanmışlardı ki, Allah’ın yasasını çok bariz bir şekilde çiğnemişlerdi. Onların doğruluğu kendi çabalarına dayanıyordu ve bundan dolayı da kusurluydu. Yeşaya uzun zaman önce insan doğruluğunun kirli adet bezinden başka bir şey olmadığını ifade etmişti (Yşa 64:6). İsa’nın destekliği türde bir doğruluk, kalpte başlayandır. El yıkama olayında, İsa Ferisilerin hatasına Yeşaya 29:13’den bir alıntı yaparak işaret etmişti: “Bu halk bana yaklaşıp ağızlarıyla, dudaklarıyla beni sayar, ama yürekleri benden uzak”. Allah’ın aradığı doğruluk, görülür eylemlerden bile daha derinlerdedir. İsa’nın doğruluk çağrısı, Ferisiler’in kendilerinin sahip olduklarını sandıkları şeyi aşmaktadır. Geçerli olan doğruluk, görev listesindeki her maddeyi yerine getirmekle sağlanmaz; sadece İsa Mesih’e olan imanla ve kendimiz için O’nun doğruluğuna tutunmakla elde edilir. Bu, benliğin tamamen teslim edilmesinden ve Destekçimiz ve Örneğimiz olarak İsa’ya ihtiyacımız olduğunu tutkulu bir şekilde anlamaktan gelir. Romalılar 10:3’ü okuyun. Bu ayet, gerçek doğruluğun ne olduğunu anlamamıza nasıl yardımcı oluyor? 25 Cuma Nisan 18 Bu haftaki konumuza ilişkin daha fazla bilgi için, Ellen G. White’ın, “Gelenekler,” S. 379–384, “Ferisilerin Vay Haline!” S. 601–612, Sevgi Öğretmeni kitabını inceleyin. Ayrıca Matta 23’ü okuyun. Ek Çalışma: “İnsani yetkiyi, kilisenin ya da dini liderlerin geleneklerini ve usullerini kabul edenlerin hepsi İsa’nın şu sözlerine dikkat etmelidirler: “Bana boşuna taparlar; çünkü öğrettikleri sadece insan kurallarıdır.”—Ellen G. White, Sevgi Öğretmeni, S. 383. Tartışma Soruları: Yedinci–Gün Adventistleri olarak izlediğimiz geleneklerden bazıları nelerdir? Bunları bu şekilde kabul etmek neden önemlidir? Geleneklerin önemi nedir ve toplum yaşamında ne gibi bir rol oynarlar? Hangisinin evrensel önemi vardır, hangisi yerel ve kültürel faktörlere bağlıdır? “İmanlılar nadiren olmasa da, tamamen Allah’a adanmaları ve O’nun işinin geliştirilmesi gereken bir anda düşmanın onlar aracılığıyla iş görmesine izin vermişlerdir. Bilinçsizce doğruluk yolundan uzaklaşmışlardır. Ferisi sofuluğu ve kibriyle, eleştiri ve hata bulma ruhunu besleyerek Allah’ın Ruh’unu kederlendirmişler ve Allah’ın elçilerinin işini büyük ölçüde geciktirmişlerdir.”—Ellen G. White, Testimonies for the Church, Cilt 9, S. 125. Bir kişi nasıl “bilinçsizce” doğruluk yolundan uzaklaşabilir? Kendi doğruluğuna kapılma tuzağından kaçınmak için, kişi ne gibi adımlar atabilir. Kendi inanlı topluluğundaki ilahi ibadet hizmet düzenini hatırla. İnanlı topluluğun neden bu kendine özgü düzeni uyguluyor? Ayin sırasında geçen her bir unsurun (örneğin dua, şükranlar, ayet okuma, vs.) anlamı nedir? Geleneklerin imanımızla ne kadar çok iç içe dokunmuş olduğunu gösteren, inanlı topluluğumuzun hizmetinden ne gibi dersler öğrenebilirsin? Aynı zamanda şunu da sormamız gerekir: sadece gelenekten başka bir şey olmadığı için mi kötü? Güneşin Batışı: 18:51 (İstanbul) 26 Konu 4 *Nisan 19–25 Mesih ve Dağdaki Vaaz’da Yasa Sebt Günü Konuyla İlgili Metinler: 7:24, Mat 5:33–37, 5:38–48. Mat 5:17–20, Luka 16:16, Mat 5:21–32, Rom “Kutsal Yasa’yı ya da peygamberlerin sözlerini geçersiz kılmak için geldiğimi sanmayın. Ben geçersiz kılmaya değil, tamamlamaya geldim. Size doğrusunu söyleyeyim, yer ve gök ortadan kalkmadan, her şey gerçekleşmeden, Kutsal Yasa’dan ufacık bir harf ya da bir nokta bile yok olmayacak” (Matta 5:17, 18). Hatırlama Metni: Ç oğu insan Dağdaki Vaaz’ı düşündüğünde aklına otomatik olarak “Mutluluk Vaatleri” gelir (Mat 5:1–12). Ancak Dağdaki Vaaz, aslında dört kısma ayrılmış üç bölümü kapsar. Mutluluk Vaatleri, sadece ilk kısımda yer alır. İkinci kısımda İsa imanlıları ışık ve tuzla kıyaslar (Mat 5:13–16). Üçüncüsü olan Matta 5:17–48 ise, İsa’nın yasa hakkında bizlere yeni ve daha derin bir perspektif verdiği kısımdır. Ve sonra da Matta 6:1–7:23’de İsa’nın imanlının davranışları konusunda açık bir öğreti sağladığı en son ve en uzun kısım vardır. Tüm konuşma, Allah’ın bizlerden yapmamızı istediği şeylere itaatin önemini vurgulayan, bilge ve aptal inşaatçılarla ilgili benzetmeyle sona erer (Mat 7:24–27). Bu hafta, üçüncü kısım olan Matta 5:17–48’i araştıracak (ilahiyatçıların antitez diye adlandırdıkları keskin zıtlıkların sergilendiği durumlar) ve bizlere yasa hakkında ne öğrettiğini göreceğiz. *26 Nisan Sebt Günü’ne hazırlık için bu haftanın konusunu çalışın. 27 Pazar Nisan 20 “Ne bir Harf, ne de Nokta” Yeniden Matta 5:17–20’yi okuyun. İsa burada yasayı vurgularken, aynı şekilde yasayı çokça vurgulayan din bilginleri ve Ferisiler’den bahsetmesi ne kadar ilginç. Yasaya gerçek itaat hakkında bu pasaj bizlere ne gibi önemli bir ders vermektedir? İsa bu bölüme “Yasa’yı ya da peygamberleri” yıkmak için gelmediği güvencesini vererek başlıyor (Mat 5:17). Buna yönelik bir ima olmasa da, birçokları bunu tüm Kutsal Kitap’ı kapsayan kalıp bir ifade olarak görür (ayrıca bkz. Mat 7:12, 11:13, 22:40, Luka 16:16, Elç 13:15, 24:14, Rom 3:21). Hasımlarının iddialarına karşın, İsa Baba’sının istemini açıklayan kitabın bütünlüğüne saldırmamıştı. Aksine O’nun amacı, bunları yok etmek değil, yasa ve peygamberlerin sözlerini “tamamlamaktı”. “Tamamlamak” için kullanılan sözcük (plero), sözcük anlamıyla “doldurmak” veya “yerine getirmek” demektir. “Bardağı ağzına kadar doldurmak” anlamını taşımaktadır. Tamamlamak ifadesini anlamak için iki yol vardır. Birincisi, İsa’yı Kutsal Yazı’nın gerçekleşmesi olarak görmektir. (örneğin Luka 24:25–27, Yu 5:39). Ancak bu ayeti anlamanın anahtarı, İsa’nın Kutsal Yazılar’ı yıkmaya değil, bilakis onun içsel özünü açıklamaya geldiğini gösteren dolaysız bağlamında yatmaktadır. İsa niyetini etraflıca tesis ederek, genel olarak Eski Ahit’e olan vurgudan, özel olan yasaya geçmiştir. Sanki insanların günün birinde O’nu yasayı ihlal etmekle suçlayacağını biliyormuş gibi, gök ve yer kalmaya devam ettikçe, her şey “tamamlanana” dek (Mat 5:18) yasanın da mevcut olacağı konusunda uyarmıştı. İsa, bu ifadeyle yasanın sürekliliğini teyit etmişti. Aslında yasa o kadar önemlidir ki, onun kurallarını ihlal eden herkes “göklerin egemenliğinde en küçük” sayılacaktır. Bu ifade, onların yaptıkları şeyin yanlış olduğunu söylemenin bir tarzıdır. İsa, din bilginleri ve Ferisiler’in içi boş doğruluğunu desteklemediğine, bilakis doğruluğun Allah’ı seven ve O’nun istemini yapmaya çaba gösteren bir kalpten kaynaklandığına işaret etmek konusunda çok hassastır. 28 Pazartes İ Nisan 21 Cinayet (Mat 5:21–26) İsa, Yasa’yı desteklediği konusundaki niyetini açıkladıktan sonra, din bilginleri ve Ferisiler’inkini aşan bir doğruluğun ne olduğunu açıklamaya başladı. Altıncı emirden alıntı yaparak başladı (Çık 20:13) ve Musa’nın yasasından, yasağı çiğnemenin getirdiği cezayı özetledi (Çık 21:12, Lev 24:17). Altıncı emir, bir kişinin diğerini öldürdüğü her durumu içermiyor. Kazara adam öldüren bir kişi mülteci olarak bir kente kaçar ve geçici ilticadan yararlanırdı (Çık 21:13, Say 35:12). Ancak kasıtlı olarak başka birinin canına kıyan kişi derhal yargılanırdı. İsa, açıklamasında eylemin kendisine değil, bilakis güdüye ve bu eylemi işleyen kişinin maksadına odaklanmaktadır. Kimisi kazayla birinin canını alabilir, fakat birinin canını kasten almayı amaçlayan kişi, bunu kafasında tasarlamak için zaman harcamıştır. Günah, kişinin bu korkunç eylemi yapmasından bile önce meydana gelmiştir. Çoğu potansiyel katil, fırsat yoksunluğundan dolayı kararlarından vazgeçmiştir. Matta 5:22’yi okuyun. İsa, cinayeti ne ile kıyaslıyor? 1Yu 3:15, bu hususu nasıl vurguluyor? İsa’nın burada işaret ettiği gerçek mesele nedir ve bu bizlere Allah’ın yasasının gerçek erimi konusunda ne söylüyor? Kutsal Kitap sık sık sözlerin gücünden bahsetse de, İsa burada daha derin bir konuya giriyor. Çoğunlukla kaba sözlerin veya birine küfretmenin yegâne amacı, mağdur olan kişide olumsuz duygular yaratmaktır. İsa’nın işaret ettiği nokta çok berraktır. Sadece cinayeti işleyen kişi, cinayet suçundan sorumlu değildir, aynı zamanda başkalarına kaba sözler söyleyenler ve hatta içlerinde canice düşünceler besleyenler de aynı şekilde sorumludurlar. İsa bu düşünceleri besleyenlere nasihat vererek, onların sunağın huzuruna gelmeden önce mağdur olan kişiyle uzlaşmaya varmalarını tavsiye etmektedir (Mat 5:23–26). Bugünkü ayetlerde geçen İsa’nın sözlerinin ne ima ettiğini düşünün. Bu konuda ne kadar iyi durumdasın? Böyle bir yüksek standart, sana her zaman Mesih’in doğruluğuna sarınmanın gerekliliği konusunda ne söylüyor? 29 Salı Nisan 22 Zina (Mat 5:27–32) İsa’nın bir sonraki örneği, zinayla ilgili emirleri içermektedir. İlkin yedinci emirden alıntı yapmıştı, Zina etmeyeceksin. Musa’nın yasası bağlamında zinadan, evli bir kişinin eşinden başka biriyle girdiği cinsel ilişki anlaşılmaktadır. Her iki tarafın, zina suçundan ötürü ölüm cezasıyla yargılanması gerektiği konusunda yasa çok açıktı. Altıncı emirde olduğu gibi İsa bu özel buyruğa ilişkin derin imalar vermişti. Zina, çoğunlukla eylemin meydana gelişinden çok önce başlar. Cinayet, bireye kalıcı bir zarar vermek niyetiyle başladığı gibi, zina da bireyin, karşıdaki kişi ister evli isterse bekâr olsun, evli olmadığı halde onu şehvetle arzu ettiği anda başlar. Matta 5:29, 30’u okuyun. Günahın tehlikesini tarif ederken İsa daha ne kadar etkileyici olabilirdi? Bu ayetlere bakarken, Romalılar 7:24’ü okuyun. Burada ne gibi önemli gerçekler bulunmaktadır? Burada da İsa, ortaya çıkan günahlar için acil çözümü sunmaktadır. Çözüm, günah ile takip etmek değil, bilakis kalbin dönüşümüdür. İsa, krallığa girmek için gerekli olan şeyi yapmak konusunda sorunu olan kişiye güçlü mecazlarla tavsiyede bulunmaktadır. Bu da işlerimizde farklı bir rota çizmek veya değer verilen bir dostluğu sonlandırmak anlamına gelebilir, ancak bir anlık tutkular, ebedi kazançtan daha ağır basar. Daha önce de gördüğümüz gibi, Allah’ın orijinal planının bir parçası olmadığını bilse de, Musa boşanmaya izin vermişti. Gözü dışarıda olan evli bir erkeği ima ettikten ve şehvetini kontrol etmesi için onları uyardıktan sonra, İsa yaşam boyu sürecek evlilik sadakatini teşvik etmişti. “İradeyi Allah’a teslim etmek, bize genellikle hayatı sakatlanmış ya da felç edilmiş bir halde yaşamaya razı olmakmış gibi gelmektedir. Fakat Mesih, hayata bu şekilde girebilecekseniz, benliğin sakatlanmış, yaralanmış ya da felç edilmiş olmasının daha iyi olduğunu söylemektedir. Sizin felaket olarak gördüğünüz şey, en büyük menfaate açılan kapıdır.”—Ellen G. White, Bereket Dağından Düşünceler, S. 62. Bu sözler senin için ne ima ediyor? 30 Çarşamba Nisan 23 Vaatler, Vaatler… (Mat 5:33–37) İlk iki antitez (cinayet ve zina), On Emir’e (Dekalog) dayanmaktadır. Boşanmayla ve bunu izleyen diğeriyle ilgili antitezler, yalan yere yemin etme ve ant içme de dahil olmak üzere Musa’nın yasasının diğer bölümlerinden alınmıştır. Levililer 19:11–13’ü okuyun. Burada ne gibi özel hususlar görüyoruz? Ayrıca bkz. Çık 20:7. İsa’nın alıntı yaptığı Musa’nın yasası, birçok yanlış uygulamanın kınandığı Levililer’in bir bölümünde sıralanmıştır. Burada da İsa’nın ilgilendiği şeyin niyet olduğu çok açıktır. Bunu gerçekleştirme niyeti olmayan birisinin verdiği vaat, kasıtlı olarak işlenen bir günahtır. Yalan yere yemin etmeye karşı verilen emir, başkalarına verilen vaatle ilişkili olsa da, ikinci buyruk Allah’a verilen vaatlerle ilgilidir. Yasa 23:21–23’ü okuyun. Bu ayetler, hangi bakımdan İsa’nın Matta 5:33– 37’deki sözleriyle ilişkilidir? Ayrıca bkz. Elç 5:1–11. Yalan yere yemin etmekten suçlu kişinin aksine, Allah’a maddi taahhütler yapanların adağı, aldatma amaçlı olmayabilir. Ancak İsa insan doğasını biliyor ve belki de onların daha sonra tutamayacağı vaatlere karşı uyarıyor. Bireyin tutabilme gücünün dışında vaatler vermesi yerine, imanlı kişi “eveti, evet” “hayırı, hayır” demek olan dürüst bir kişi olmalıdır. Tutmaya niyet edip de tutamadığın vaatlerini düşün (bir kişiye veya Allah’a). Bu soruna yönelik olarak dikkatli olmayı nasıl öğrenebilirsin? Ya kendine söz verip de tutamadığın vaatler? 31 Perşembe Nisan 24 Lex Talionis (Mat 5:38–48) Buradaki yaygın konunun öç alma olduğu görülüyor (Mat 5:38–48). Bu ilk konu, Musa’nın yasasındaki birçok emrin, işlenen bir suça aynı karşılıkta ceza verilerek telafi edilmesi prensibi üzerine kurulu olduğu, Latince’de “kısasa kısas yasası” anlamındaki lex talionis olarak adlandırılan bir fikirle ilgilidir. Çeşitli pasajlarda da göreceğimiz gibi, (Çık 21:22–25, Lev 24:17–21, Yas 19:21), yasa, kabahatlinin de mağdur olan gibi aynı tecrübeyi yaşayarak acı çekmesini öngörmektedir. Eğer kurban gözünü, kolunu, ayağını veya yaşamını kaybetmişse, suçlu da aynısını çekmek zorundadır. Bu “kısasa kısas yasası” birçok kadim uygarlık arasında yaygındı. Adaletin yalın bir prensibini ortaya koyduğuna inanıldıktan sonra neden olmasın ki? Bu prensibin, misillemeyi kısıtlamak için olduğunu anlamak çok önemlidir, yani insanların yaptıklarından dolayı haklı olduklarına inanmaktan ziyade daha fazla hata yapmaktan kurtarmak. Bu yüzden, birçok bakımdan bu yasa, adaletin çarpıtılmamasını temin etmekteydi. Bu nedenle, İsa’nın 5:38–42’de kişinin işlediği bir suçtan ötürü cezalandırılmasını talep eden yasanın meşruluğunu eleştirmesi gerekmiyordu. Aksine, İsa onlardan bir çıkar sağlamaya çalışan kişilere karşı imanlıların vereceği yanıta odaklanmıştı. Öç almak için fırsat kollamak yerine, imanlılar sadece Allah’ın lütfunun içimizde çalışmasıyla gerçekleştirebileceğimiz bir iyilikle “misilleme” yapmalıydı. İsa bu ricasında bizleri Rab’bin takipçisi olmanın ne demek olduğunu anlamamız konusunda daha derin bir seviyeye götürmektedir. Son antitez ise dostlara sevgi ve düşmanlara nefret davranışını destekleyici niteliktedir. Komşunu sevmek için verilen buyruk, Levililer 19:18’de bulunmaktadır. Yasa 23:3–6’ya bile rağmen, düşmanlardan nefret etme hususunda bariz bir ayet bulunmamaktadır. İsa’nın dünyasındaki bağlamda, Yahudiler Roma’nın baskıcı gücü sayesinde yabancı işgali altındaydılar ve kendi yurtlarında ikinci sınıf vatandaş sayılmaktaydılar. Bu baskı nedeniyle, onlar belki de o zamanlar şiddetle zulüm uygulayan düşmanlarına karşı nefret etmeyi haklı görmüş olabilirlerdi. İsa onlara yaşamak için daha iyi bir yol gösteriyordu, hatta ideal şartların olmadığı bir durumda bile. Matta 5:44, 45’i okuyun. İsa burada bizlere ne söylüyor? Daha da önemlisi, bu öğretiyi sana karşı hatalı davranan birine nasıl tatbik edebilirsin? 32 Cuma Nisan 25 Ek Çalışma: Ellen G. White, “Dağdaki Vaaz,” S. 279–294, Sevgi Öğretmeni. “İsa, emirleri ayrı ayrı ele alır ve onların gereklerinin anlamını ve önemini açıklar. Onların gücünden bir zerresini ortadan kaldırmak yerine, onların prensiplerinin ne kadar geniş kapsamlı olduğunu gösterir. Yahudilerin gösteriş için yaptıkları ibadetteki büyük hatayı açığa çıkarır. Kötü düşüncelerle ya da aşırı hırslarla Tanrı’nın Yasası’nın ihlal edildiğini bildirir. Yaşamı boyunca en az haksızlık yapan biri bile yasayı ihlal eder ve kendi ahlâki yapısının bozulmasına neden olur. Katliam ilk önce düşüncelerde oluşur. Kalbinde nefrete yer veren, kötülük yoluna ilk adımı atmış olur. Tanrı böyle bir kişinin sunduğu hizmeti onaylamaz.”—Ellen G. White, Sevgi Öğretmeni, S. 289, 290. Sevgi, Allah’ın yasasındaki bağlayıcı bir ilkedir. Her bir antitezde İsa sevgi ilkesini yükseltmektedir: sevgi, insanı kardeşine nefret etmekten alıkoyar; sevgi, karı ve kocayı birbirine bağlar; sevgi, bir imanlının başkalarına ve Allah’a karşı tavırlarında her zaman dürüst olmasını sağlar; sevgi, kendisine yanlış yapılsa da, kişinin iyilikle karşılık vermesine izin verir; ve sevgi, kişinin kendisine nasıl davranılmasını istiyorsa, düşmanına da aynı şekilde davranılmasını teşvik eder. Tartışma Soruları: Bu haftaki çalışmamızda İsa, “atalarımız tarafından … denildiğini duy- dunuz” demiş ve hemen ardından “ama ben size diyorum ki” antitezini vermişti. “Atalarımız” ifadelerinden bazılarının Kutsal Kitap’tan veya Eski Ahit’teki öğretilerden doğrudan doğruya alınmış olduğuna dikkat edin. Bu nedenle sorun alıntılarla değil, fakat onların nasıl yorumlandığıyla ilgilidir. Doktrinlerimiz değil, onları ne tarzda yorumladığımıza ilişkin buradan nasıl bir ders çıkarabiliriz? Bazı şeylere çok yüzeysel bakarak, daha derin anlamını kaçırmak konusunda nasıl bir tehlike içinde olabiliriz? Birçokları, ayetleri diğerlerinden izole ederek yorumlama tuzağına dü- şer. Buna bir örnek olarak, Matta 5:48’de bizlere göklerdeki Babamız gibi yetkin olmamız gerektiği söylenen ayeti gösterebiliriz. Bu ayetin, doğrudan bağlamıyla (Mat 5:43–48) yorumlanması, dikkatli bir Kutsal Kitap çalışmasının önemi hakkında neyi göstermektedir? Bu ayetin, günahsızlığı öğrettiğini iddia eden birine ne yanıt verirdin? Ayet gerçekte neyi öğretiyor ve bu öğreti neden İsa’nın takipçisi olmanın gerçek anlamını gösteriyor? Çalıştığımız ayetler, özellikle de cinayet ve zina hakkındakiler, yasanın Çarmıh’tan sonra ortadan kalktığını iddia edenlerin ne kadar hatalı olduğunu göstermeye nasıl yardımcı oluyor? Güneşin Batışı: 18:58 (İstanbul) 33 Konu 5 *Nisan 26–Mayıs 2 Mesih ve Sebt Günü Sebt Günü Konuyla İlgili Metinler: 28, Yu 5:1–9, Yşa 65:17. Yar 2:1–3, İbr 1:1–3, Elç 13:14, Markos 2:23– “Sonra onlara, ‘İnsan Şabat Günü için değil, Şabat Günü insan için yaratıldı’ dedi. Bu nedenle İnsanoğlu Şabat Günü’nün de Rabbi’dir” (Markos 2:27, 28). Hatırlama Metni: H ıristiyan cemaatlerinin büyük çoğunluğu, “dinlenme” ve ibadet günü olarak Pazar gününe riayet etmektedir (Pazar gününü tutanların büyük çoğunluğu gerçekten Pazar günü dinlenmese bile). Modern Hıristiyanlar arasında Pazar gününü “tutmak” o kadar yaygındır ki, birçokları bu günün “Hıristiyan Şabat’ı” olduğuna bile inanmaktadır. Ancak bu durum hep böyle değildi. Tam tersine İsraillilerin inancının devamı olarak Hıristiyanlık, yedinci–gün Şabat’ı da dahil, temel dinin tüm sembollerini terk etmedi. İlk Hıristiyanlara o zamanlar rehberlik eden tek Kutsal Kitap, Eski Ahit’ti. Bu nedenle, ibadet gününe alternatif bir gün yaratılması meselesinin, Mesih’in göğe alınmasından yüz yıldan fazla bir süreye dek Hıristiyanlığa sokulmadığına şaşırmamak gerekir. Bundan başka, Konstantin’in fermanıyla Pazar ibadetinin, egemen kilisenin politikası haline gelmesi, dördüncü yüzyıla dek gerçekleşmemişti. Maalesef, Protestan Reformasyonundan sonra bile, Kutsal Kitap’ın yedinci günün gerçek Sebt Günü olduğu yönündeki öğretisine rağmen, neredeyse tüm Hıristiyanlık Pazar gününü tutmaya başladı. Bu haftaki çalışmamız Mesih ve Sebt Günü’nü kapsayacak. *3 Mayıs Sebt Günü’ne hazırlık için bu haftanın konusunu çalışın. 34 Pazar Nisan 27 Yahudilerin Şabat’ı mı? (Çık 20:8–11) Birçokları yedinci günü “Yahudi Şabat’ı” olarak algılasa da, Kutsal Kitap Sebt Günü’nün Yahudilikten yüzyıllar öncesine dayandığını açıklamaktadır. Onun kökeni bizzat Yaratılış’a kadar uzanmaktadır. Yaratılış 2:1–3, Allah yaratış işlevini altı günde bitirdikten sonra, yedinci günde dinlendiğini ve sonra da “yedinci günü kutsayıp, onu kutsal bir gün olarak belirlediğini” açıklamaktadır. Bu da, Allah’ın yaratışında Sebt Günü’nün yüksek mevkisini açıkça göstermektedir. Bereketlere ek olarak, Sebt Günü aynı zamanda “kutsal kılınmıştı.” Diğer bir deyişle, Allah kendi vasıflarından bazılarını, zamanın bu anıtına tatbik etmişti. Çıkış 20:8–11 ve Yasa 5:12–15’deki Sebt Günü ile ilgili iki buyruğu karşılaştırın. Bunlar, hangi bakımdan Sebt Günü’nün sadece Yahudiler için olmadığı teorisiyle ilişkilidir? İki emir arasındaki en belirleyici fark, Sebt Günü’ne uymanın gerekçesidir. Çıkış, Allah’ın her iki “kutsadı” ve “kutsal kıldı” gerçeğini yükselterek, Yaratılış 2:3’e doğrudan başvurmaktadır. Diğer yandan Yasa 5:15, İsrail’in Mısır’daki tutsaklıklarından, Sebt Günü’nü tutmalarını gerekçe göstererek ilahi bir şekilde kurtulduklarına işaret etmektedir. Yasa’daki ayeti temel alan birçokları, Sebt Günü’nün sadece Yahudiler için olduğuna inanır. Ancak bu iddia, Çıkış’taki ayetin Allah Sebt Günü’nü tüm insanlık için tesis ettiğinde, Yaratılış’ı ima ettiği gerçeğini tamamen görmezlikten gelir. Bunun da ötesinde, Yasa 5:15’de geçen Mısır’dan kurtuluş iması, Mesih’te sahip olduğumuz kurtuluşun bir sembolüdür. Bu nedenle, Sebt Günü’nün sadece Yaratılış için değil, aynı zamanda Kurtuluş için bir sembol olması, Kutsal Kitap’ta birbiriyle bağlantılı olan iki konudur (İbr 1:1–3, Kol 1:13–20, Yu 1:1–14). Sadece İsa’nın Yaratıcımız olduğu gerçeğinden dolayı, O bizim Kurtarıcımız olabilirdi ve yedinci gün Sebt’i de O’nun bu işinin bir sembolüdür. Herkes Mesih’te rahatlık bulabilir. Senin tecrübene göre, yedinci–gün Sebt’ini tutmak bu rahatlığı bulmana nasıl yardımcı olmaktadır? 35 Pazartes İ Nisan 28 Dinlenme ve İbadet için bir Zaman (Luka 4:16) Koloseliler 1:16 ve İbraniler 1:2’ye göre, daha önce beden almış olan Mesih, yaratılış sürecine doğrudan dahil olmuştu. Bu ayetler, yaratılan her şeyin O’nun aracılığıyla var olduğunu deklare etmektedir. Pavlus daha sonra Mesih’in, tabii ki Sebt Günü’nü de içeren “görünmeyen” şeyleri (Kol 1:16, 17) yaratmada da rol aldığını vurgulamaktadır. Yaratılış sürecinde merkezi bir rolü olsa da, Mesih insan bedenine büründüğünde, kendisini Babası’nın buyruklarına tabi olarak tanıttı (Yu 15:10). Daha önceki çalışmamızda da gördüğümüz gibi, İsa belirli adetlere karşıydı ve Allah’ın istemine uygun olmayan dini tavırları düzeltmek için her fırsatı kullanmıştı. Eğer İsa Sebt Günü emrini ortadan kaldırmak isteseydi, bunu yapmak için birçok fırsata sahipti. Eski Ahit’te Sebt Günü’ne ilişkin ayetlerin çoğu, Sebt Günü’nden bir dinlenme günü olarak bahseder. Modern dillerde “dinlenme” sözcüğüne olan anlayış, birinin Sebt Günü’nü uyumayla ve genelde rahatlamayla geçirilmesi gereken bir zaman olarak algılamasına neden olabilir. Sebt Günü bu aktivitelerden kesinlikle hoşlanıyor olsak da, dinlenmenin gerçek anlamı “ara vermek,” “durmak” veya “mola vermek” demektir. Sebt Günü, altı günlük rutin çalışma hayatına ara verebileceğimiz ve Yaratıcı ile özel bir zaman geçirebileceğimiz bir zamandır. Mesih’in zamanında Yahudiler Sebt Günü’nde haftalık ilahi ibadet hizmetini gerçekleştiriyorlardı (bkz. Luka 4:16). Yeruşalim’de yaşayanlar, paylaşımı haftanın diğer günlerinden farklı olarak, tapınaktaki özel dua hizmetlerine katılabiliyordu. Dünyanın diğer yerlerinde yaşayan Yahudiler, sosyal birliktelik ve ibadet yeri olarak havralar inşa etmişlerdi. Sebt Günleri dini bir törenin icra edilebilmesi için en az on erkeğin (minyan) mevcut olması gerekiyordu. Şu ayetler, bizlere ilk Mesih inanlılarının Sebt Günü’nü tutması hakkında hangi bilgiyi veriyor? Dirilişi yüceltmek için Sebt Günü’nün Pazar gününe değiştirildiğini iddia edenler hakkında ne söylüyor? Elç 13:14, 42, 44; 16:13; 17:2; 18:4; İbr 4:9. Yahudi kökenlerine baktığımızda, ilk Hıristiyanların Eski Ahit’te buyrulan günde ibadet etmeleri çok doğaldı. İsa’nın göğe alınışından neredeyse yirmi yıl sonra bile, Sebt Günü havraya gitmek halâ Pavlus’un “adetiydi” (Elç 17:2). Bu nedenle, ilk Hıristiyanların Sebt Günü yerine Pazar’ı tuttuklarını gösteren hiçbir dini kanıt yoktur. 36 Salı Nisan 29 Neşelenme için bir Zaman (Markos 2:27, 28) Sebt Günü’nü tuttuğunu iddia eden çoğu kişi, Sebt Günü’nü tutmanın neyi gerektirdiğini her zaman anlamamaktadır. İsa’nın zamanındaki bazı Ferisilerin yaptığı gibi, bugün bile insanlar Sebt Günü’nü katı duvarlar ve kurallar arkasına hapsetmektedirler (kimileri de o günü diğer günlerden farksız hale getirmişlerdir). Sebt Günü’nün bir yük değil, bir zevk olması öngörülmüştür ancak o halâ kutsal bir gün olarak tutulmaktadır. İsa bu dünyada iken, dini liderlerden bazıları Sebt Günü’nü diğer otuz dokuz emirle kuşatmıştı. Eğer insanlar bu otuz dokuz yasayı yerine getirirlerse, o zaman Sebt Günü’nün de mükemmel bir şekilde tutulmuş olacağını sanıyorlardı. Bu iyi niyetli yasaların sonucu olarak, bir sevinç kaynağı olması için tasarlanan Sebt Günü, tam aksine çoğu kişi için bir boyunduruk haline gelmişti. Dikkatle Markos 2:23–28’i okuyun. Öğrenciler neden başakları koparıyorlardı? Ayet, İsa’nın öğrencilerine eşlik ettiğini ima ediyor mu? Eğer varsa, hangi dini yasalar ihlal edilmişti? İsa ve aç olan öğrencileri bir Sebt Günü tarlaların arasında yürürlerken, öğrenciler başakları kopararak açlıklarını yatıştırmaya karar vermişlerdi. Bu tarla onların tarlası olmasa da, yaptıkları Musa’nın yasası uyarınca hoş görülebilirdi (bkz. Yas 23:25), Ferisiler bunu Sebt Günü tarlayı sürmenin ve hasat yapmanın yasaklandığı diğer bir Musa’nın yasasını çiğnemek olarak yorumlasa bile (bkz. Çık 34:21). Görünen o ki İsa bu olayda yer almamıştı; ancak yine de öğrencilerinin eylemini savunmak için gayret etmişti. İsa, Davut ve adamlarının bile acıktıklarında “yasak” olan tapınak ekmeğini yediklerini Ferisiler’e hatırlattı. Markos 2:27, 28’de İsa, Sebt Günü’nün insanların yararı için yaratıldığını söylemişti, bunun tersi için değil. Diğer bir deyişle, Sebt Günü ibadet edilmek için değil, aksine ibadet etmeye fırsatlar sağlamak için yaratılmıştı. Allah’ın tüm insanlara armağanı olarak, Sebt Günü baskı kurmak için değil, tam tersine kurtuluşu ve özgürlüğü sağlamak için tasarlanmıştı. O, gerçekten Mesih’teki huzurumuzu ve özgürlüğümüzü yaşamanın bir yoludur. Haftanın diğer günlerinde kolayca yapamayıp, Sebt Gününde yapabileceğin şeylerden bazıları nelerdir? Bu soru üzerinde düşün ve yanıtını Sebt Günü diğer arkadaşlarınla paylaş. 37 Çarşamba Nisan 30 Şifa için bir Zaman (Luka 13:16) Allah dünyayı yarattığında, her şeyin “çok iyi” olduğunu ilan etmişti (Yar 1:31), kuşkusuz her bakımdan mükemmeldi. Ancak günahın gelmesiyle, etkisi her alanda görülebilecek şekilde, yaratılış kötülükle bozuldu. Allah’ın benzerliğinde yaratılmış olmalarına rağmen insanlar hastalıklara, bozulmaya ve ölüme tabi oldular. Sık sık ölümün yaşamın bir parçası olduğunu söyleriz; ancak ölüm yaşamın inkârıdır, onun bir parçası değil. Ölüm, hiçbir zaman tecrübe edeceğimiz bir şey olarak tasarlanmamıştı. Allah’ın insanlık için orijinal planına uygun olarak, İsa’nın en dramatik iyileştirme mucizelerinden bazılarının Sebt Günü gerçekleştirilmiş olmasına şaşırmamak gerekir. Markos 3:1–6, Luka 13:10–17, Yu 5:1–9, 9:1–14’deki Sebt Günü gerçekleştirilen iyileştirme mucizelerini içeren öyküleri inceleyin. Bu mucizeler, Sebt Günü’nün gerçek gayesi hakkında ne öğretmektedir? Sebt Günü verilen şifa mucizelerinden her biri olağanüstü olup, Sebt Günü’nün gerçek anlamını sergilemeye hizmet etmektedir. İsa, eli kötürüm adamı iyileştirmeden önce (Markos 3:1–6) şu retorik (yanıt gerektirmeyen) soruyu sormuştu: “Şabat Günü iyilik yapmak mı doğru, kötülük yapmak mı? Can kurtarmak mı doğru, can almak mı?” (Markos 3:4). Eğer bir insan, kurtuluş gününde acıyı dindirme fırsatı bulabiliyorsa, neden yapmasın ki? Aslında beli iki büklüm olmuş kadına gösterdiği mucize, Sebt Günü’nün kurtarıcı gayesini güçlü bir şekilde sergilemektedir (Luka 13:10–17). Şifa verdiği için eleştirilere uğrayan İsa şöyle sormuştu, “Buna göre, Şeytan’ın on sekiz yıldır bağlı tuttuğu, İbrahim’in bir kızı olan bu kadının da Şabat Günü bu bağdan çözülmesi gerekmez miydi?” (Luka 13:16). Kurtuluş teması, Beytesta havuzu yanındaki otuz sekiz yıldır hasta olan bir adamın (Yu 5:1–9) ve doğuştan kör bir adamın (Yu 9:1–14) iyileştirildiği öykülerde de geçmektedir. Şifa mucizeleri gösterdiği için İsa’yı Sebt Günü’nü ihlal etmekle suçlayan Ferisilere karşılık olarak, onlara şunu hatırlatmıştı, “Babam hâlâ çalışmaktadır, ben de çalışıyorum” (Yu 5:17). Eğer Allah izin vermeseydi, bu gerçekleşemezdi. İnsanın ızdırabını dindirmek söz konusu olduğunda Allah dinlenmez. Önyargılı fikirlerin, en açık gerçekleri bile nasıl gölgede bıraktığı konusunda bu dini liderlerin hatalarından ne öğrenmeliyiz? 38 Perşembe Mayıs 1 Yeni bir Yaratık Sebt Günü bizlere sadece Allah’ın yaratıcı kudretini hatırlatmakla kalmaz, aynı zamanda O’nun restore edici vaatlerine de işaret eder. Doğrusu, Sebt Günü iyileştirilen her insanla, ebedi yenilenme, güçlü bir şekilde pekiştirilmişti. Eşsiz tarzıyla Sebt Günü, dünyanın ilk tarihine kadar geriye doğru erişir ve insanlığın nihai kaderinin ilerisine kadar genişler. Yinelersek, Sebt Günü hem Yaratılış’a hem de Kurtuluş’a işaret eder. Allah bu dünyayı bir zamanlar yarattı. Oysa günahtan ötürü O’nun yaratışı bozuldu, fakat bu bozulma ebediyen sürmeyecektir. Kurtuluş planının anahtar unsuru restorasyondur, ama sadece dünyanın değil, daha da önemlisi O’nun benzerliğinde yaratılmış olup yine O’nun benzerliğine dönüştürülecek ve yeni bir dünyada yaşayacak olan insanların de restore edilmesidir. İlk kez dünyayı yaratan ve bizlerin O’nun bu işini her yedinci günde kutladığımız aynı Tanrı, dünyayı yeniden yaratacaktır. (Bizlere haftada bir özel bir tarzla yapmamız buyrulan yaratılışı hatırlamamızın ne kadar önemli olduğunu düşün.) Aşağıdaki ayetleri okuyun. Her biri, Sebt Günü’nün anlamı ile nasıl ilişkilendirilebileceği konusunda nasıl bir mesaj veriyor? Yşa 65:17 Yşa 66:22 2Pe 3:9–13 Vah 21:1 2Ko 5:17 Gal 6:15 Vah 21:5 Sebt Günü, “gökyüzündeki ve yeryüzündeki her şeyin yaratıcısı olan ve yaratılanların hep birlikte varlığını sürdürmesini sağlayan Kişi’nin, inanlı topluluğunun başı olduğunu ve O’nun gücü vasıtasıyla Tanrı ile barıştığımızı belirtir… Bu yüzden Sebt, İsa’nın bizi kutsayan gücünün bir işaretidir. O’nun kutsayan gücünün bir işareti olarak Sebt, İsa vasıtasıyla Tanrı’nın halkından olan herkese buyurulur.”—Ellen G. White, Sevgi Öğretmeni, S. 268, 269. Allah’ın kudretinin seni kutsamasına izin vermen için ne gibi pratik şeyler yapabilirsin? Yani, günlük olarak bu yaratıcı sürecin, senin üzerinde yardımcı ya da engelleyici olabileceği ne gibi seçimler yapıyorsun? 39 Cuma Mayıs 2 “Gökteki büyük mücadelenin en başından beri, Şeytanın amacı Allah’ın yasasını ortadan kaldırmak olmuştur. Bu amacı gerçekleştirmek için Yaratıcısına karşı isyan etmiş ve gökten kovulmasına rağmen aynı savaşı dünyada da devam ettirmiştir. İnsanları aldatmak ve onları Allah’ın yasasını çiğnemeye yönlendirmek, onun kararlılıkla izlediği hedefi olmuştur. Bu hedefi ister yasanın tamamını bir kenara atarak, isterse emirlerinden yalnızca birini reddederek gerçekleştirsin, sonuç aynı olacaktır. Zira “tek bir noktada” yasadan sapan kişi, yasanın tamamına saygısızlık göstermiş olur; etkisi ve örnekliği itaatsizliğin tarafında olduğundan, “bütün Yasa’ya karşı suçlu olur.” Yakup 2:10.”—Ellen G. White, The Great Controversy, S. 582. Ek Çalışma: Tartışma Soruları: Bu çeyrek yılın giriş bölümünde kullanılan paragrafın tam bir yorumu olan yukarıdaki Ellen G. White’ın ifadesine bakın. Sebt Günü ve Hıristiyanlık aleminde Sebt Günü’ne karşı çıkış, Allah’ın yasasına Şeytan’ın nasıl saldırdığını anlamamıza nasıl yardımcı olmaktadır? Şu ayetlerde (Markos 3:2, Luka 13:14, Yu 5:18, 9:16) İsa’nın Sebt Günü’nü ihlal ettiği yolunda suçlamalar vardır. Çıkış 20:8–11’i inceleyin ve bu suçlamaların kaynağını değerlendirin. Bu pasajların, İsa’nın Sebt Günü’nü ihlal ettiği yolunda kanıt sağladığını iddia edenlere ne söylerdin? Grubunuzla Salı günkü çalışmamızın sonundaki soruya verilen yanıtları değerlendirin. Yani, Sebt Günü, dünyevi sorumluluklardan dolayı diğer günlerde yapamayacağınız ne gibi şeylerden sizi özgür kılmaktadır? Sebt Günü tecrübenizi yeniden gözden geçirin. Sebt Günü sizin için bir özgürlük, dinlenme, kurtuluş günü mü, yoksa kısıtlayıcı, bağlayıcı ve stres dolu bir gün mü? Bizlere şu ayette de söylendiği gibi, “Kutsal günümde dilediğinizi yapmaz, Şabat Günü’nü çiğnemezseniz, Şabat Günü’ne zevkli, RAB’bin kutsal gününe onurlu derseniz, kendi yolunuzdan gitmez, keyfinize bakmayıp boş konulara dalmaz, o günü yüceltirseniz” (Yşa 58:13) nasıl sevinç duyabilirsiniz? Güneşin Batışı: 19:06 (İstanbul) 40 Konu 6 *Mayıs 3–9 Mesih’in Ölümü ve Yasa Sebt Günü Konuyla İlgili Metinler: 13:38, 39; Gal 3:10. Rom 7:1–6; 8:5–8; Rom 7:7–13; Rom 4:15; Elç “Aynı şekilde kardeşlerim, siz de bir başkasına – ölümden dirilmiş olan Mesih’e – varmak üzere Mesih’in bedeni aracılığıyla Kutsal Yasa karşısında öldünüz. Bu da Tanrı’nın hizmetinde verimli olmamız içindir.” (Romalılar 7:4). Hatırlama Metni: K adının biri hız limitinin çok üzerinde araba sürüyordu. Birdenbire dikiz aynasında bir polis arabasının yanıp dönen kırmızı mavi ışıklarını gördü ve alışıldık bir siren sesi işitti. Derhal kenara çekti, cüzdanını buldu ve oradan ehliyetini çıkardı. Polis ona doğru yaklaştı, kadının ehliyetini aldı ve tekrar arabasına döndü. Kadın cezanın ne kadar olacağını merak ediyordu (limitin çok üzerine çıkmıştı); ayrıca bunu ödeyip ödeyemeyeceği konusunda da kuşkuları vardı. Birkaç dakika sonra polis memuru geri gelir ve şöyle der, “OK, Bayan, bir daha yasanın verdiği cezayla karşılaşmamanız için yapacağımız şey, yasayı ortadan kaldırmak. Artık hız sınırını aşmak gibi bir derdiniz kalmayacak.” Bu öykü ne kadar komik olsa da, İsa öldükten sonra, yasanın, On Emrin ortadan kaldırıldığını öğreten teoloji söz konusu olduğunda hiç de komik değildir. Bu hafta İsa’nın ölümüne ve yasa ile olan ilişkisinde ne anlam ifade ettiğine bakacağız. *10 Mayıs Sebt Günü’ne hazırlık için bu haftanın konusunu çalışın. 41 Pazar Mayıs 4 Yasaya Ölmek (Rom 7:1–6) Dikkatle Romalılar 7:1–6’ı inceleyin ve yapabildiğiniz ölçüde Pavlus’un söylediklerini özetleyin. Yasa hakkında Kutsal Kitap’ın diğer pasajlarını da göz önüne alarak, dikkatle okuyun. Kutsal Kitap’ın bazı sürümleri, birinci ayeti, yasanın ölüme kadar bağlı olduğu şeklinde hatalı olarak çevirse de, aslına uygun yorumlama şöyledir: “yaşayan her kişi yasanın yönetimi altındadır.” Buradaki vurgu, ölüm üzerine değil, aksine yaşayanlar üzerinedir. Evlilikten verilen örneğe göre, eşi hariç başka biriyle cinsel bir ilişki içinde olan her evli kişinin, yasayı çiğnediği ve zina suçu işlediğini göstermektedir. Kişi, sadece eşinin ölmesi halinde yasayı çiğnemeden başka biriyle ilişki içerisine girebilir. Ayrıca bazıları bu pasajın yasanın öldüğünü gösterdiğini iddia etmektedir; ancak aslında Mesih’in bedeni aracılığıyla kişinin yasaya ölümünü göstermektedir (Rom 7:4). Romalılar 6:6’ya göre, ölen kişinin varlığı “eski benliktir.” Kişi, eski benliğiyle birleştiğinde, yasa tarafından kınanır ve böylece berbat bir ilişkiye kapılır. (Rom 7:9– 11, 24). Eski benliği öldükten sonra, kişi başka biriyle—dirilmiş olan Mesih ile— (Rom 7:4) ilişkiye girmekte serbesttir. Pavlus’un söylediği şey, yasa yaşayan her kişiyi bağladığından, Allah’ın yasasının da yeni birliği yöneteceğidir. Ancak imanlının şimdi Mesih ile evli olduğu gerçeğinden dolayı yasa artık bir suçlama aracı olmaktan çıkmıştır; İsa’da olan imanlı yasanın suçlamasından özgürdür, zira o artık İsa’nın doğruluğuyla kaplanmıştır. Pavlus, günahı tarif eden On Emir’in artık ortadan kalktığını vurgulamıyor; bu durum, kendi yazdıkları da dahil, Kutsal Kitap’a çok aykırı olurdu. Aksine, İsa’ya iman aracılığıyla, birinin yasa ile yeni bir ilişkiye girmesinden bahsediyor. Yasa halâ bağlayıcıdır; ancak kendi benliğine ve günaha ölen, İsa’daki imanlıları yasa artık suçlamanın bağlarıyla tutamaz, çünkü onlar şimdi “başka birine,” İsa’ya aittirler. 42 Pazartes İ Mayıs 5 Günah ve Ölüm Yasası (Rom 8:1–8) Pavlus, Mesih inanlısına şöyle güvence vermektedir, “Böylece Mesih İsa’ya ait olanlara artık hiçbir mahkûmiyet yoktur. Çünkü yaşam veren Ruh’un yasası, Mesih İsa sayesinde beni günahın ve ölümün yasasından özgür kıldı.” (Rom 8:1, 2). Eğer bu ayetleri yakın bağlamlarından ayrı olarak okursak, sanki Pavlus birbirine muhalif iki yasadan bahsediyormuş gibi anlaşılabilir: yaşam yasası ve günah ile ölüm yasasından. Ancak fark yasadan değil, aksine Mesih’i kabul etmesinden önceki ve sonrasındaki bireyden kaynaklanıyor. Pavlus’un Romalılar 7:7–13’deki tartışması, yasanın rolünü ne şekilde tanımlamaktadır? Yasanın işlevi, bağlı olduğu kişiye göre değişir. Örneğin aynı neşter, bir cerrahın elinde şifa verirken, bir katilin elinde cinayet aleti olabilir. Aynı şekilde birinin cüzdanını çalmakla yasaya karşı gelen bir hırsız ile yasanın koruması gereken kişi (cüzdanın sahibi) yasayla farklı bir ilişki içerisindedir. Yasa, bazen “kutsal, doğru ve iyi” (Rom 7:12) olarak, ya da “günahın ve ölümün yasası” (Rom 8:2) olarak tarif edilebilir. Ancak Allah’ın öç alıcı özelliği, O’nun sevgi Tanrısı olmasını engellemediği gibi, günahın ve ölümün aracısı olarak yasanın işlev görmesi de, onu günahkâr yapmaz. Romalılar 8:5–8’e göre, yasa “düşüncelerini benlikle ilgili şeylere ayarlayanlar” (Rom 8:5) için “günah ve ölümün” aletidir. Bu da halâ “eski benliğiyle” evli olan ve onunla olan ilişkisini bitirip, dirilmiş olan Mesih’e katılmak arzusunda olmayan kişiyi tarif etmektedir. Günahkâr birleşimin sonucu olarak, karşı kutuplarda yer aldıklarından dolayı kişi kendisini Allah ve O’nun yasasıyla “düşmanlık” içerisinde bulur (Rom 8:7). Pavlus, “benliğe dayanan düşüncenin” Allah’ın yasasına itaat etmesinin, hatta O’nu hoşnut etmesinin olanaksız olduğunu vurgulamaktadır (Rom 8:7, 8). Bu, kişi artık Allah’ın yasasına “aklıyla” kulluk ettiğinden, açıkça Romalılar 7:13–25’deki mücadele içinde olan bireyi ima etmiyor. Pavlus belki de haksızlıklarıyla “gerçeğe engel olan” kişileri ima ediyor (Rom 1:18). Allah’ın hükümdarlığına karşı bu isyanlardan dolayı, yasa günahın ve ölümün bir aleti olmaktadır (Rom 2:12). Onu ihlal ettiğinde yasaya nasıl bağlı kalırsın? 43 Salı Mayıs 6 Yasanın Gücü Romalılar 4:15, 5:13 ve 7:7’ye göre, yasanın işlevi nedir? Ayrıca Romalılar 7:8–11, onu ihlal eden kişi üzerinde yasanın etkisi konusunda ne söylüyor? Her aletin bir amacı vardır. Tıpkı bir anahtarın kilidi açmak veya bir bıçağın kesmek için kullanılması gibi, yasa da günahı tarif etmek için kullanılmaktadır. Eğer Allah’ın yasası için var olmasaydı, O’nun tarafından hangi eylemlerin kabul edilebilir ya da kabul edilemez olduğunu bilebilmenin kesin bir metodu da olmazdı. Günah, yasa olmaksızın var olamasa da, Pavlus yasanın günahla ortak olmak istemediğini açıklığa kavuşturmaktadır: “Öyleyse, iyi olan bana ölüm mü getirdi? Kesinlikle hayır! Ama günah, günah olarak tanınsın diye, iyi olanın aracılığıyla bana ölüm getiriyordu. Öyle ki, buyruk aracılığıyla günahın ne denli günahlı olduğu anlaşılsın” (Rom 7:13). Yukarıdaki ayetler, hangi bakımdan 1.Korintliler 15:54–58’i aydınlatmaya yardımcı olmaktadır? Tek başına okunduğunda, 1.Korintliler 15:54–58, Allah’ın yasasına karşı olumsuz bir bakış açısı sağlıyormuş gibi görünebilir. Ancak, Pavlus’un üzerinde durduğu husus, sadece günahın ne olduğunu tarif ettiğinden dolayı yasanın günahı “güçlendirdiğidir.” Ve tabii ki “günahın ücreti ölümdür” (Rom 6:23). Eğer yasa için var olmasaydı, ölüm olmazdı, zira günahı tarif etmek olanaksız olurdu. 1.Korintliler 15’de Pavlus’un amacı yasayı öcü gibi göstermek değil, aksine ölüm ve İsa’nın dirilişi aracılığıyla, her imanlının yasayı ihlal etmekle oluşan ölüme galip gelebileceğini göstermektir. En son ne zaman birisi sana karşı suç işlemişti, yani seni incitecek tarzda Allah’ın yasasını ihlal ederek? Böyle bir tecrübe, Çarmıh’tan sonra Allah’ın yasasının ortadan kalktığını iddia eden bir görüşün, neden çok yanlış olduğunu anlamamıza nasıl yardımcı olmaktadır? 44 Çarşamba Mayıs 7 Etkisiz Yasa Gördüğümüz gibi, yasa bir anlamda günahı “güçlendiriyor”, diğer yandan da gerçekten son derece aciz. Aynı nesne, nasıl hem güçlü, hem de aciz olabilir? Yine burada da fark, yasanın kendisinden değil, kişiden kaynaklanmaktadır. Kendisinin günahkâr olduğunu keşfeden biri için yasa, o kişiyi Allah’ın istemine karşı geldiğini ve bunun sonucunun ölüme götüren bir yol olduğunu fark etmeye zorlar. Kendi günahkârlığını keşfedince, günahkâr yazılı yasayı takip etmeye karar verebilir. Ancak zaten günah işlemiş olduğu gerçeği, onu ölüm için bir aday yapmıştır. Elç 13:38, 39, Romalılar 8:3 ve Galatyalılar 3:21’i okuyun. Bizlere yasa ve kurtuluş hakkında ne söylüyorlar? Bazı insanlar yasaya katı bir şekilde bağlılığın, kurtuluşu garanti ettiğine inanır, ancak dini öğreti böyle değildir. Yasa günahı tarif eder (Rom 7:7); onu bağışlamaz (Gal 2:21). Bundan ötürü Pavlus, günahı güçlendiren aynı yasanın, onu “güçsüzleştirdiğini” de savunmaktadır (Rom 8:3). Günahkârı suçlu olduğuna ikna etmek mümkündür, fakat bu günahkârı doğru kılmaz. Ayna bize kusurlarımızı gösterebilir; fakat onları onaramaz. Ellen G. White’ın da yazdığı gibi: “Yasa, suçladıklarını kurtaramaz; öleni hayata getiremez.”—The Signs of the Times, Kasım 10, 1890. Yasanın amacını tam olarak anladığımızda, İsa’nın insan ırkı için neden kefaret edici bir kurban olduğunu da kolayca anlayabiliriz. İsa’nın ölümü, önceki günahkâr insan varlığını Allah ile doğru bir ilişkiye getirerek, O’nun “kutsal, doğru ve iyi” yasası (Rom 7:12) içerisine yerleştirir. Aynı zamanda da O’nun ölümü, bizlere yasayı tutmakla kurtuluşa ermenin beyhudeliğini gösterir. Her şeyden evvel, eğer yasaya itaat bizleri kurtarabilseydi, İsa’nın bizim yerimize ölmesi gerekmezdi. O’nun yaptığı bu gerçek, yasaya itaatin bizleri kurtaramayacağını açıklamaktadır. Bizlere daha kudretli bir şey gerekmektedir. Bizlere tekrar tekrar Allah’ın yasasına itaat etmenin gücü vaat edilse de, bu itaat neden kurtuluşumuzu güvence altına almakta yetersizdir? Bir anlamda yanıt o kadar da güç olmamalı. Kendine ve yasayı nasıl tuttuğuna bir bak. Eğer kurtuluşun senin itaatine bağlı olsaydı, ne kadar umudun olabilirdi? 45 Perşembe Mayıs 8 Yasanın Laneti (Gal 3:10–14) Şu ayetler bizlere insanın doğası hakkında ne söylüyor? Bu gerçeği gündelik yaşamımızda nasıl görüyoruz? Mez 51:5, Yşa 64:6, ve Rom 3:23. Mesih hariç, tüm insan varlığının ortak tecrübesi, herkese Adem’in günahının bulaşmış olmasıdır. Bunun sonucu olarak, doğal olan hiçbir kişi, tam olarak doğru olduğunu iddia edemez. İlyas ve Hanok gibi Allah’a son derece yakın kişiler vardı, fakat hiçbiri tamamen lekesiz olarak yaşayamamıştır. Doğrusu Pavlus bu gerçeği aklında tutarak şöyle deklare etmektedir: “Yasa’nın gereklerini yapmış olmaya güvenenlerin hepsi lanet altındadır. Çünkü şöyle yazılmıştır: ‘Yasa Kitabı’nda yazılı olan her şeyi sürekli yerine getirmeyen herkes lanetlidir’ ” (Gal 3:10). Gerçek şu ki, yasa tam ve mükemmel bir uyum talep eder, ve İsa hariç bunu her zaman gerçekleştiren kim var ki? Romalılar 6:23, “yasanın lanetinin” ne anlama geldiğini tarif etmeye nasıl yardımcı olur? Ayrıca bkz. Yar 2:17 ve Hez 18:4. Herkes doğal olarak yasanın laneti altındadır. Yasa, hataya tolerans tanımadığından dolayı, kişi için geçmişteki günahlarını düzeltmek olanaksızdır. Bunun sonucu olarak ölüm, bireyin kaderidir. Yakup daha da kasvetli bir tablo çizerek, bizlere yasanın bir bölümünün ihlalinin, tüm bölümlerini ihlal etmek kadar kötü olduğunu hatırlatmıştır (Yakup 2:10). Günahın ücreti ölümdür ve ölümün orantısı yoktur. Lanet altındakilerin çaresiz durumunu fark ettiğimizde, Allah’ın sevgisinin kapsamını takdir etmek de o kadar kolay olur: “Tanrı ise bizi sevdiğini şununla kanıtlıyor: Biz daha günahkârken, Mesih bizim için öldü” (Rom 5:8). Ölümü sayesinde “Mesih bizim için lanetlenerek bizi Yasa’nın lanetinden kurtardı” (Gal 3:13). Pavlus’un şu sözlerini düşünün: “Yasa’nın gereklerini yapmış olmaya güvenenlerin hepsi lanet altındadır”. Çünkü yasa bizleri kurtaramaz; bu nedenle ölümle lanetlendik. Bu gerçeği anlamak, İsa’da verilen şeyi daha iyi takdir etmemize nasıl yardımcı olabilir? Böyle bir takdiri yaşamlarımızda nasıl gösterebiliriz? Bkz. 1Yu 5:3. 46 Cuma Mayıs 9 Ek Çalışma: Ellen G. White, “Tamamlandı,” S. 749–756, Sevgi Öğretmeni. “Yasa, adaleti, doğru bir yaşamı ve mükemmel bir karakteri gerektirir. Fakat insanın bu özelliklere kendi çabalarıyla ve iyi işleriyle sahip olması imkânsızdır. İnsan Tanrı’nın yasasının gereğini tam olarak yerine getiremez. Fakat Mesih insan özdeşliğinde dünyaya gelerek kutsal bir yaşam sürmüş ve mükemmel bir karakter geliştirmiştir. O bu fırsatı kendisini kabul eden herkese tanır. O’nun yaşamı insanın yaşamının bir kefaletidir. Böylece insan geçmişteki günahlarından Mesih aracılığıyla af bulur. Üstelik Mesih insanı Tanrı’nın karakterindeki özelliklerle donatır. İnsanın karakterini ruhsal güzelliklerle donatarak geliştirir ve onu ilahi bir karaktere dönüştürür. Böylece Mesih’e inanan kişide yasanın doğruluğu gerçekleşmiş olur. “Bunu adil kalmak ve İsa’ya iman edeni aklamak için yaptı.” Rom 3:25, 26.”—Ellen G. White, Sevgi Öğretmeni, S. 753. Özetlersek, İsa’nın ölümü, Allah’ın yasasının sürekliliğini güçlü bir şekilde göstermiştir. İlk ebeveynlerimiz günah işlediğinde, Allah yasalarını geri çekebilir ve ihlalin gerektirdiği cezaları kaldırabilirdi. Ancak bu durum, dünya sakinleri için yasasız bir toplumda sefil bir şekilde varlıklarını sürdürmek demek olurdu. Bunun yerine Allah, bizlere vekalet etmesi için Oğlu’nu göndermeyi seçti, böylece tüm insanların adına yasanın gerektirdiği günahın cezasını O üzerine almış oldu. İsa’nın ölümü sayesinde tüm ırk Allah ile yeni bir ilişkiye girebildi. Bu demektir ki, İsa’ya iman sayesinde her birimizin günahları bağışlanabilir ve bizler Allah’ın huzuruna mükemmel bir şekilde çıkabiliriz. Tartışma Soruları: Birçok din, kişinin yaşamının sonunda, o insanın ahireti kazanıp ka- zanmadığına karar vermeden önce, Allah’ın onun iyi işlerini ve kötü işlerini tartacağını öğretmektedir. Bu tür bir düşüncede korkunç bir şekilde yanlış olan şey nedir? Tanrı’ya eşit olan İsa günahlarımız için öldü. Yasaya itaatin, buna bir şekilde katkı yapacağını, yani bizleri kurtaracağını düşünürsek, bu Mesih’in kurbanlığının yararı hakkında ne söyler? Çarmıh’tan sonra Allah’ın yasasının ortadan kalktığını ifade eden düşün- cenin yanlışlığını ortaya koyan diğer gerekçeler nelerdir? İnsanlar böyle söylediklerinde, ortadan kaldırmak ifadesiyle neyi kastediyorlar; yani hangi emrin ortadan kaldırıldığını düşünüyorlar? Güneşin Batışı: 19:13 (İstanbul) 47 Konu 7 *Mayıs 10–16 Yasanın Sonu olan Mesih Sebt Günü Konuyla İlgili Metinler: Gal 3:19–24. Rom 5:12–21, 6:15–23, 7:13–25, 9:30–10:4, “Oysa her iman edenin aklanması için Mesih, Kutsal Yasa’nın sonudur” (Romalılar 10:4). Hatırlama Metni: Ç ok meşhur bir dergi büyük puntolarla tam sayfa verdiği ilanda şöyle bir başlık atmıştı: “Ölümsüzlüğe Erişin! (şaka yapmıyoruz).” Bir anlamda şaka yapıyorlardı, çünkü ilan şöyle devam ediyordu, “Adınızı ebediyete ulaştıracak hayırsever bir miras olarak bırakmak istiyorsanız, ücretsiz kitapçığımız için bizimle irtibat kurun.” Yazarlar, araştırmacılar, filozoflar ve ilahiyatçılar teologlar, binlerce yıldır ölüm sorusunu ve yaşamımızda ölümün ne anlama geldiğini bulmaya çabaladılar. Bu nedenle, insanların ölümsüzlüğü çözmelerine yardımcı olması bakımından pek başarılı olmasa da, ilan çok zekiceydi. Buna karşın Yeni Ahit boyunca bizlere ölümsüzlüğe ulaşmanın tek yolu gösterilmiştir ve o da yasayı tutmaya zıt olarak İsa’ya iman sayesinde—tutmak zorunda olsak bile. Aslında yasaya itaat, lütufla çatışma içinde değildir; tam tersine lütfu almanın bir sonucu olarak bunu yapmamız gerekmektedir. Bu hafta yasa ve lütfu keşfetmeye devam edeceğiz. *17 Mayıs Sebt Günü’ne hazırlık için bu haftanın konusunu çalışın. 48 Yayınlanan Kİtaplarımız ELLEN G. WHITE SERİSİ HAKİKAT YOLU VE HAYATIMIZ Orijinal Adı: Steps to Christ Çağımızın bilim ve teknik alanında kaydettiği olağanüstü gelişmeler, maddi gereksinimlerimizin karşılanmasını bir dereceye kadar kolaylaştırmıştır diyebiliriz. Fakat maddi gereksinmelerimizin yanı sıra bir de ruhumuzun gereksinimleri vardır. Dileğimiz, çağımızın kaydettiği ilerlemeler yanında bunların da gelişmesi ve insan ruhundaki boşluğun daha asil duygularla dolabilmesidir. Bu yapıt, ruhsal yaşantımızın bu gereksinimini karşılamaya yardımcı olmak amacıyla hazırlanmıştır. Yüz yirmiden fazla dile çevrilmiş olan kitap, yazarın Türkçe olarak yayınlanmış ilk kitabıdır. ELLEN G. WHITE SERİSİ SEVGİ ÖĞRETMENİ (1. ve 2. CİLT) ELLEN G. WHITE Orijinal Adı: The Desire of Ages Tanrısal konularda son derece derin bir bilgiye sahip olan yazar Ellen G. White, bu kitapta İsa’nın yaşamındaki harikulade öğretileri ve önemli olayları tarih sırasına göre anlatırken, O’nun yaşamının farklı güzelliklerini ve ilahî hazinenin değerli gerçeklerini çarpıcı bir şekilde gözler önüne sermiştir. Bu kitap, okuyucuyu gökyüzünün kutsal hazinesiyle ilgili olarak onun hayal bile edemeyeceği kadar iyi bilgilendirmektedir. ELLEN G. WHITE SERİSİ SEVGİNİN ZAFERİ ELLEN G. WHITE Orijinal Adı: The Great Hope Kitap, Büyük Mücadele’nin son 10 bölümünü ele almaktadır. Uğrunda savaştıkları şey için çok önemli olan iki tarafın, iyinin ve kötünün arasında geçen evrensel savaşın nasıl başladığından ve nasıl sonlandırılacağından bahsetmektedir. Güzel olduğu kadar şok edici bir yolculuğa çıkmaya hazırlanın. Okuduktan sonra artık aynı kişi olmayacaksınız. 49 Yayınlanan Kİtaplarımız ELLEN G. WHITE SERİSİ BÜYÜK MÜCADELE Orijinal Adı: The Great Controversy Eğer evrende anlam ve adalet varsa, masumlar neden suçlularla birlikte acı çekiyor? Ölümden sonra yaşam var mı? Gerçek nedir? Bu kitap yanıtları vermektedir; ve yanıtları güvence içermektedir. Yaşamın anlamı vardır! Evrende yalnız başımıza değiliz. Bizimle ilgilenen birisi var! Birisi gerçekten de insanlık tarihiyle ilgilenmiş, hatta insanlığa bizzat katılmış, O’na ulaşabilmemizi, O’nun da bize ulaşabilmesini olanaklı kılmıştır. Güçlü eli bu gezegeni tutan ve yakında esenliğe kavuşturacak olan birisi vardır. Bu kitabın sayfalarını çeviren hiç kimse, kitabın sadece şans eseri mi eline geçtiğini sormadan bırakmayacaktır. ELLEN G. WHITE SERİSİ GEÇMİŞTEN SONSUZLUĞA 1. CİLT Orijinal adı: Patriarchs & Prophets Nereden geldik? Uluslar arası gerilimler uygarlığı neden yıkımla tehdit ediyor? Suç oranı neden yükseliyor? Ahlâksal standartlar neden geriliyor? Tanrı bütün bunlara kayıtsız mı kalıyor? Sorunları çözmemize yardımcı olacak herhangi bir şey yapıyor mu? Beş kitaplık bir serinin ilki olan bu kitap, sıraladığımız bu soruları yanıtlamaktadır. Dünyamızın nasıl oluştuğuna, insanlığın nasıl başladığına ışık tutmaktadır. Binlerce yıl önce göklerde başlayan trajik isyan anlatılmakta, Tanrı ve Şeytan arasında gelişerek yeryüzünün bütün sakinlerini etkisi altına alan mücadele ortaya konulmaktadır. Yazar dünyamızda var olan doğruyla yanlış, gerçekle yanılgı arasındaki savaşı tanımlamaktadır. ELLEN G. WHITE SERİSİ GEÇMİŞTEN SONSUZLUĞA (2. CİLT) ELLEN G. WHITE Orijinal Adı: Prophets & Kings Peygamberlerin öyküsü, 1. ciltte kaldığı yerden devam ediyor. Davut’un oğlu Süleyman, İsrail Krallığına tarihinin en zengin ve en görkemli dönemini yaşattı. Bu ciltte, Tanrı’nın seçtiği halkın O’nun isteğini yapmaktan nasıl adım adım uzaklaştığını görüyoruz. Yaptıkları seçimin sonuçlarına acı ve ıstırap içinde nasıl katlandıklarını, sonunda Tanrı tarafından nasıl dışlandıklarını okuyoruz. Yaşamımızda lanet ve belalar yerine bereketlere kavuşmak için sakınmamız gereken hataları bize öğreten bir kitap... 50 Yayınlanan Kİtaplarımız BATIL İNANÇLAR – Kapılma ve Kurtulma Yazar: Kurt Hasel Orijinal Adı: Der Zauber des Aberglaubens İster Avrupa’dan alınmış olsun –bu kitapta bolca örneği olduğu gibi– ister Çin’de karşımıza kemik biçiminde, isterse Türkiye’deki gibi nazar biçiminde çıkmış olsun, batıl inançlar her devir ve kültürde olagelmiştir. Çünkü insanlar nerede olurlarsa olsunlar, üç temel soruya yanıt arayıp durdular. Geleceği nasıl bilebilirim? Nasıl mutlu olabilirim, olumsuz etkilerden nasıl korunabilirim? Ölümden sonra ne olacak, ölülerle nasıl iletişim kurabilirim? BİNLERCESİ KIRILACAK Yazar: Susi Hasel Mundy Orijinal Adı: A Thousand Shall Fall Hitler Almanya’sında inançlarını sürdürmeye cüret eden bir asker ve ailesinin nefes kesen öyküsü. YETENEKLİ ELLER Yazar: Carson / Murphey Orijinal Adı: Gifted Hands Aynı zamanda filmi de yapılmış olup, en çok satan kitaplar listesinde yıllardır milyonlarca adet satan bu kitapta ölmekte olan çocuklara ikinci bir şans veren olağanüstü bir cerrahın öyküsü anlatılmaktadır. Dr. Ben Carson, beyin cerrahisindeki umut olmayan yere umut getiren yeniliklerle tüm dünyada tanınmaktadır. 51 Yayınlanan Kİtapçıklarımız KADERİ DEĞİŞTİREN – KUTSAL KİTAP ÇALIŞMA KİTAPÇIKLARI SERİSİ 5 adet kitapçıktan ve 1 adet promosyon kitabından oluşan bu seride Kutsal Kitap’ın Yaratılış öyküsünden, son bölüm olan Vahiy kitabına kadar tüm bölümler, kendi kültürümüze has öykülerle süslenerek, anlaşılır ve kolay bir dille anlatılmış olup, hem inanlı topluluğunuz, hem kendiniz, hem de çevrenizdeki insanlar için muhteşem bir başvuru kaynağı olacaktır. 52 Yayınlanan Kİtaplarımız EN ZENGİN MAĞARA ADAMI Yazar: Batchelor / Toker Orijinal Adı: The Richest Caveman Gerçekten yaşanmış bir öykü… Milyoner bir baba ile gösteri dünyasında çalışan bir annenin oğlu olan genç Doug Batchelor, paranın satın alabileceği her şeye sahipti. Mutluluk hariç her şeye. Uyuşturucu kullandı, okulda kavgalar çıkardı ve intihar düşüncesiyle hayaller kurdu. Kendinden tiksinen ve hayatın hiçbir amacı olmadığına inanan Doug, yaşayabileceği tüm eğlence ve heyecanları yaşamayı kafasına koydu. Onun aradığı mutluluk sürekli kendisinden kaçıyordu, ta ki bir dostun mağarasında bıraktığı tozlu bir kitabı bulana dek. Bundan sonra olanlar ancak mucize olarak açıklanabilir. RUHLAR DÜNYASINA YOLCULUK Yazar: Roger J. Morneau Orijinal Adı: A Trip into the Supernatural Gerçekten yaşanmış öyküler ve deneyimler içeren bir kitap. Küçüklüğünde ve savaş zamanında yaşadığı deneyimler Roger’i Allah’tan uzaklaştırmış, sonunda O’ndan nefret etmesine ve satanistlerin bir kulübüne katılmasına neden olmuştu. Fakat daha sonra sevgi dolu bir Tanrı’yı keşfederek iblislere ibadetten ayrılmak istedi. İşte Roger’in satanizmin dehşet verici dünyasından ilahî müdahaleyle kurtuluşunun öyküsü. BEREKET DAĞINDAN DÜŞÜNCELER Yazar: Ellen G. White Orijinal Adı: Thoughts From the Mount of Blessing Mesih’in Mutluluk Vaatleri Dağı’ndan söylemiş olduğu sözler, zamanın sonuna dek gücünü koruyacaktır. Her bir cümle, gerçeğin hazine dairesinden gelen bir mücevherdir. Bu konuşmada ifade edilen ilkeler, tüm çağlar ve tüm sınıflardan insanlar için geçerlidir. Mesih, ilahî enerji ile, birbiri ardınca pek çok sınıfı, doğru karakterler edindikleri için bereketlenmiş olarak ilan ederken, onlara olan inancını ve umudunu açıkladı. Herkes, Yaşam Kaynağı’nın verdiği yaşamı sürerek, O’na iman aracılığıyla, O’nun sözlerinde ortaya konulan standarda ulaşabilir. 53 Yayınlanan DVD’lerİmİz DVD SERİSİ: BİZİM MİRASIMIZ Orijinal Adı: Our Heritage – SDA Church History Yedinci–Gün Adventistleri tarihinin anlatıldığı bir DVD. YEDİNCİ GÜN Orijinal Adı: The Seventh Day 5 DVD’den oluşan Türkçe altyazılı bu sette Yedinci–Gün Sebt’inin tarihçesi detaylı olarak anlatılmaktadır. Hiç merak ettiniz mi, dünya üzerindeki yaşam bir tesadüfle mi başladı? Neden haftanın 7 günü var? Allah haftanın bir gününü neden diğerlerinden ayrı tuttu? Yaratılıştan bugüne dek Sebt Günü’ne inanan insanların izlerini süreceğiz. 54 Yayınlanan Broşürlerİmİz BROŞÜRLERİMİZ: YEDİNCİ–GÜN ADVENTİST TOPLULUĞU Yedinci–Gün Adventistleri kimlerdir? Neye inanırlar? Ana doktrinleri nelerdir? Tarihçemiz, yaşayışımız nasıldır? CEP BROŞÜRLERİ SERİSİ – SONUN BELİRTİLERİ: İSA YENİDEN GELDİĞİNDE İsa nasıl gelecek? Yeniden geldiğinde ne olacaktır? Belirtiler nelerdir? Nasıl hazır olabilirsin? BEN KİM’İM? İsa’nın kim olduğunun açıklandığı bu broşürde O’nun özellikleri çeşitli açılardan ele alınmaktadır. SONSUZA DEK YAŞAYABİLİRSİN Sonsuz yaşam nasıl elde edilebilir? Lütuf ne demektir? Nasıl kurtulunur? Sonsuz yaşam formülü nedir? HATIRLANMASI GEREKEN BİR GÜN Sebt (Şabat) Günü’nün anlamı ve öneminin kısaca anlatıldığı bu broşür, onun nasıl tutulabileceğine yönelik kısa talimatlar içermektedir. 55 3 /20 14 – Gelecek Kitap çığın Konu su İsa’nın Öğretileri Ç oğumuz, hayran kaldığımız ve takdir ettiğimiz, yaşamımızda etkili olmuş büyük öğretmenleri hatırlarız. Bazı öğretmenler, kendi çağını aşmış ve bir sonraki nesilleri etkilemeye devam etmiştir. Seçkin öğretmenler, yaşamı kesin surette etkilemiş, öğretmiş ve çoğunlukla evrensel olarak kabul görmüştür. Tabii ki İsa, bunların içerisindeki en büyük Öğretmen’dir. Yaşıtları O’nu bir Öğretmen olarak kabul etmişti, zira O, ilk yüzyıldaki rabbilerin genel özelliklerini taşıyordu. Alışıldığı üzere oturur ve öğretirdi. O, sık sık Kutsal Yazı’dan alıntılar yapar ve bunları yorumlardı. İsa, nihayetinde sözlerini dikkatle dinleyen, O’nu izleyen ve hizmet eden bir grup öğrenciye sahip oldu. Bunlar, O’nun zamanında yaşayan ve bulunan öğretmenlerin temel özellikleriydi. Ancak İsa ve diğer öğretmenler arasında temel farklar mevcuttu. Diğerleri çoğunlukla konunun entelektüel yönlerine konsantre olurken, İsa dinleyicilerinin tüm varlıklarına hitap ediyor ve onları Allah’ın lehinde karar vermeye davet ediyordu. Bunun yanında O’nu dinleyenler, İsa’nın “öğretişine şaşıp kaldı. Çünkü onlara din bilginleri gibi değil, yetkili biri gibi öğretiyordu” (Markos 1:22). Mesih’in otoritesi, uyguladığı ve öğrettiği şeylerden dolayı güvenilirlik kazandı. Fakat her şeyin ötesinde, otoritesinin kaynağı, kendi Şahsiyeti idi. O gerçeği öğretti, zira O “Gerçek” idi. Allah’ın cisimlendirdiği gibi şunu söyledi, “RAB şöyle diyor,” ancak daha sonra şunu ekleyecekti “fakat ben size diyorum ki.” Bu çeyrek yılda, Müjdeler’de kaydedildiği gibi, İsa’nın ana öğretilerinden bazılarını araştıracağız. Kurtarıcımız, ruhsal ve pratik yaşantımıza yakışan birçok şey öğretti. O öğretilerini farklı dinleyicilere sergiledi, metodunu her bireye uyarlarken dikkat etti. Bazen bir vaaz verdi; bazen bireylerle veya gruplarla sohbet etti. Bazen açıkça konuştu; bazen Sözleri’nin anlamını gizledi. Ancak her durumda Allah ve kurtuluş hakkında gerçekleri öğretti. Carlos A. Steger, pastör, öğretmen, editör ve yönetici olarak çalışmıştır. Halen, River Plate Adventist Üniversitesinde, İlahiyat Bölümü dekanıdır. O ve karısı Ethel’in üç çocuğu ve üç torunu vardır. Web sayfamızı ziyaret edin: www.adventistler.com / www.adventistler.org 56 Pazar Mayıs 11 Günahın Arttığı Yer (Rom 5:12–21) Günahlara işaret etse de, yasa bizi onlardan kurtarmaktan acizdir. Ancak bu acizliği, tek kurtuluşumuz olan İsa’ya ihtiyacımızı gösterir. Romalılar 5:12–21’i okuyun. Bu ayetlerde, Allah’ın lütfunun mesajı ne şekilde açıklanmıştır? Bu pasajda günah ve ölüm arasındaki sürekli birlikteliğe dikkat edin. Defalarca birbirleriyle olan ilişkisi karşımıza çıkmaktadır. Günahtan dolayı, Allah’ın yasasını ihlal etmek, ölüme götürmektedir. Şimdi Romalılar 5:20’yi okuyun. Yasa “girdiğinde,” yasanın günahı açıkça tanımlaması için günah çoğaldı. Ancak ölüm demek olan, günahın doğal sonucunu getirmek yerine Pavlus şöyle diyor: “ama günahın çoğaldığı yerde Tanrı’nın lütfu daha da çoğaldı”. Diğer bir deyişle, günah ne kadar kötü olursa olsun, Allah’ın lütfu, imanla O’nun vaatlerini kabul edenleri kaplamaya yeterlidir. 1Yu 3:4’deki çeviriden (“günah, yasaya karşı gelmek demektir”) etkilenen birçokları, günahın yalnızca On Emri sınırladığını düşünür. Ancak aslına sadık çeviri şöyle olmalıdır: “günah yasasızlıktır” (anomia). Allah’ın ilkelerine karşı olan her şey günahtır. Bu nedenle Adem yasak meyveyi yediğinde, On Emir resmen açıklanmamış olsa da, o Allah’ın buyruğunu çiğnemiş (Yar 2:17) ve bunun sonucunda günah işlemekle suçlanmıştı. Aslında Adem’in günahından ötürü, ölümün laneti insanlığın tüm nesillerini de etkilemiştir (Rom 5:12, 17, 21). Adem’in sadakatsizliğine karşın, Allah’ın yasasına İsa’nın sadakati, sonsuz yaşama umutla sonuçlanmıştır. İsa denenmiş olsa da, hiçbir zaman günah işlemedi (İbr 4:15). Pavlus, Romalılar’da, bunu kabul edenler için sonsuz yaşamla sonuçlanan (Rom 5:18–21) İsa’nın doğru itaatini övmektedir. İsa ikinci Adem olarak yasayı tam olarak yerine getirmiş ve ölümün lanetini kırmıştır. Şimdi O’nun doğruluğu, imanlının da doğruluğu olabilir. İlk Adem’in günahını miras almakla ölüme mahkûm olan kişi, artık İkincisi olan İsa’nın doğruluğunu kabul etmekle armağana sahip olabilir. 57 Pazartes İ Mayıs 12 Yasa ve Lütuf (Rom 6:15–23) İmanlılar için anlaşılması en zor kavramlardan biri, lütufla kurtulan biri için yasanın devam eden rolüdür. Eğer imanlı bir kişi, İsa’nın yaşamı ve ölümünün yeterliliğini kabul ederek doğruluğu elde etmişse, o halde neden halâ yasayı tutmak gereklidir? Bu soru, anahtar bir hususu tekrarlamak için başka bir fırsatı sağlamaktadır: yasa hiçbir zaman kurtuluşu sağlamak için tasarlanmadı; onun işlevi (Düşüş’ten sonra), günahı tanımlamaktı. Oysa, Çarmıh hız sınırını ihlal eden birinin affedilmesi gibi, kişinin Allah’ın yasasını izleme ihtiyacını iptal etmediğinden, kişi artık ihlaline devam edemez. Romalılar 6:12, 15–23’e göre, lütuf altında yaşamanın kapsamı nelerdir? Özellikle bkz. Rom 6:12, 15, 17. Lütuf ve yasa birbirine zıt şeyler değildir; birbirlerini reddetmezler. Aksine güçlü bir şekilde bağlıdırlar. Bizleri kurtaramadığından dolayı, yasa neden lütfa gereksinmemiz olduğunu gösterir. Lütuf yasaya değil fakat ölüme karşıdır. Sorunumuz yasanın kendisi değil, onu ihlal etmekle sonuçlanan ebedi ölümdür. Pavlus, imanlılara vaat edilen lütuf armağanının, günaha bir bahane olarak kullanılmasına dikkat edilmesi konusunda uyarmaktadır (Rom 6:12, 15). Günah, yasa aracılığıyla tanımlandığından, Pavlus imanlılara günah işlememelerini söylediğinde, aslında şunu diyordu: yasayı tutun, emirlere itaat edin! “Pavlus ilahî yasayı her zaman yüceltmişti. Yasada insanları itaatsizliğin cezasından kurtaracak bir güç olmadığını göstermişti. Günahkârlar günahlarından tövbe ederek, yasasını çiğneyerek haklı gazabına maruz kaldıkları Allah’ın önünde kendilerini alçaltmalı, ayrıca tek bağışlanma araçları olarak Mesih’in kanına iman etmelidirler.”—Ellen G. White, The Acts of the Apostles, S. 393. Yasa sayesinde kurtulmadığımızdan dolayı, artık ona itaat etmemiz gerekmez diyen hatalı bir mantığa kapılmak neden çok kolaydır? 58 Salı Mayıs 13 Ne Zavallı İnsanım! (Rom 7:21–25) Romalılar 7:13–25’i okuyun. Bu ayetleri nasıl anlamalıyız? Pavlus, imana gelmemiş bir insandan mı söz ediyor, yoksa bu imana gelmiş bir insanın yaşadıkları mı? Yanıtına ne gibi gerekçeler gösterebilirsin? Eğer bu ayetlerin kimden bahsettiğinden emin değilsen, yalnız değilsin. İlahiyatçılar da yüzyıllar boyu bu soruyla boğuştular. Burada tarif edilen kişi, Allah’ın yasasından zevk alan (inançsız olduğunu söylemek çok zor) fakat günaha köle olduğunu gören biridir (ki anlamsızdır, zira imanlılara günaha karşı yetkin oldukları vaat edilmiştir). The SDA Bible Commentary, (YGA Kutsal Kitap Tefsiri) her iki taraftaki kanıtlara baktıktan sonra şöyle söylemiştir: “Pavlus’un bu pasajdaki asıl gayesi yasa, müjde ve kurtuluşa hazırlanırken günaha karşı ciddi mücadelelerin içinde olduğunun farkına varan kişi arasında mevcut olan ilişkiyi göstermek olabilir. Pavlus’un mesajına göre yasa, mücadeleyi düşürmeye ve şiddetlendirmeye hizmet etse de, sadece İsa Mesih’in müjdesi, zaferi ve rahatlamayı getirebilir.”—The SDA Bible Commentary, Cilt 6, S. 554. Bu ayetlere nasıl bakarsak bakalım, her zaman günahla mücadele eden kişinin halâ doğru seçimler yapma kabiliyetine sahip olduğunu hatırlamalıyız. Eğer böyle olmasaydı, günahı alt etme konusunda Pavlus’un (ve diğerlerinin) tüm vaatleri anlamsız olurdu. Ayrıca Matta 5’in de gösterdiği gibi, günah çoğunlukla eylem yapılmadan önce başlar. Bunun sonucu olarak kişi, yalnızca günahkâr bir şeyi düşünmekle yasayı ihlal etmiş olur. Genelde bu gerçek, hüsran kaynağı olabilirdi. Ancak Romalılar 7 bağlamında birey çaresiz olabilir, ama umutsuz değildir. Ruh’ta yaşayan kişi için hep mevcut olan yasa, suçtan kurtuluşun İsa aracılığıyla geldiğini sürekli hatırlatmaya yarar (Rom 7:24–8:2). Bugünkü ayetleri yeniden okuyun. Bunlar hangi bakımdan senin Rab ile olan tecrübene paraleldir? Çabalarına karşın, Pavlus’un güçlükle vurguladığı umudu nasıl tecrübe edinebilirsin? 59 Çarşamba Mayıs 14 Yasanın Gayesi (Rom 9:30–10:4) Bu haftaki çalışmamızın başlığı Romalılar 10:4’den gelmektedir—“Mesih, Kutsal Yasa’nın sonudur”. Yasa hakkında kendilerini olumsuz olarak şartlayanlar otomatikman ayeti şöyle yorumlarlar, “Mesih yasayı eskitti.” Ancak bu şekilde bir yorum, yasanın devamlı ilişkisini tartışan Romalılar kitabındaki ve Yeni Ahit’in diğer bölümlerindeki birçok referansa karşıdır. Romalılar 9:30–10:4’ü okuyun. Pavlus burada kurtuluşun yasayla değil, imanla olduğunu nasıl açıklıyor? Romalılar’a yazdığı mektubun geri kalanında olduğu gibi Pavlus’un bu ayetlerdeki amacı, doğruluğun gerçek kaynağını ortaya koymaktır. Yasa, doğruluğun göstergesidir, fakat insanları doğru yapmak konusunda acizdir. Bu nedenle, Pavlus bir çelişkiyi tasvir ediyor: doğruluk için mücadele etmeyen milletler (diğer uluslardan olanlar) onu elde ederken, doğru yasayı tutmak için çabalayan İsrailliler onu elde edemedi. Pavlus Yahudileri doğruluğa sahip olmaktan dışlamıyor; ne de her Yahudi olmayanın doğru olduğunu söylüyor. Söylediği şey, ister Yahudi olsun isterse diğer uluslardan olanlar, yasanın günahkâra doğruluğu getirmediğidir. Birçok Yahudi doğruluk arzusunda samimiydi, fakat araştırmaları nafileydi (Rom 10:2). Allah’a hizmet etmek konusunda gayretliydiler, ancak bunu kendi koşullarıyla yapmak istiyorlardı. Onlar Allah’ın vahyinden bir şey (yasa) aldılar ve kurtuluşlarının Kaynağı ile karıştırdılar. Yasa ne kadar iyi olursa olsun, hiç kimseyi kurtaracak kadar iyi değildir. Aslında yasa, insanı doğru yapmak yerine, bireyin günahkârlığını ortaya çıkarır; doğruluğa olan ihtiyacı artırır. Pavlus işte bu yüzden Mesih’i yasanın “sonu” olarak tarif ediyor. O, yasayı sonlandırmak anlamında “son” değildir, fakat yasanın işaret ettiği Kişi olarak yasanın “amacıdır.” Yasa, kurtuluş için O’na bakan tövbekâr bir günahkâr olarak kişiyi Mesih’e yönlendirir. Yasa tüm inanlılara Mesih’in doğruluğumuz olduğunu hatırlatır (Rom 10:4). Yasayı ciddiye alan insanlar, hep legalizm (kuralcılık), “kendi doğruluğunu” kurmaya çalışma tehlikesi altındadır. Allah’ın yasasına itaat etmeye çalışırken, bu gizli tuzaktan nasıl korunabiliriz? 60 Perşembe Mayıs 15 Disipline Edici (Gal 3:19–24) Pavlus, Romalılar kitabıyla uyumlu olarak, Galatyalılar’da yasanın gayesinin insanları doğru yapmak değil, günahı tanımlamadığını taahhüt etmeye dikkat göstermektedir (Gal 3:19, 21). Galatyalılar 3:23, 24’ü okuyun. Pavlus, yasanın gayesini tarif etmek için hangi imgeleri kullanıyor? Bu imgeler hangi anlama geliyor? Çeviriye bağlı olarak, 24. ayetteki yasa, diğer adlandırmaların yanında, “eğitmen,” “okutman,” “asistan” ve “veli” olarak belirlenmiştir. Grekçe olan bu terim, oğlunu disipline etmek için zengin birinin işe aldığı köleyi ima etmektedir. Çocuğun disipline girmesini temin etmek, eğitmenin sorumluluğuydu. Bir köle olsa da, çocuğu disiplin altında tutmak için, gerekli olan her şeyi yapma yetkisi eğitmene verilmişti, hatta fiziksel cezalandırma da dahil. Çocuk yetişkinliğe eriştiğinde, eğitmenin onun üzerinde bir otoritesi kalmıyordu. Eğitmenin rolünün açıklanması ışığında, Mesih’in kurtuluşunu almış olan biri için, yasanın amacının ne olduğunu düşünüyorsun? Yetişkinliğe erişen oğulun üzerinde eğitmenin artık yetkisi olmasa da, oğulun öğrendiği derslerin, artık onun olgun kararlar almasına olanak vermesi beklenir. Buna benzer olarak imanlı kişiden de, yasanın suçlayıcı gücü altında olmadığından, olgunluğa erişmiş bir kişi olarak, yasanın ilkeleri doğrultusunda eylemlerini yönetmesi beklenir. Eğitmen rolüne ek olarak, yasanın aynı zamanda “iman” gelene dek imanlıyı koruyan bir bakıcı olarak işlevi vardır (Gal 3:23). Yine burada da Mesih’in bir “son,” yasanın amacı olduğunu görüyoruz. Pavlus, “imanla aklanalım diye” (24. ayet), yasanın bizleri Mesih’e getirdiğini açıkça belirtmiştir. Dikkatle Galatyalılar 3:21’i okuyun. Burada, yasaya itaat etmekle kurtulacağımızı iddia eden her düşünceyi ebediyen çürüten ne söylenmektedir? Bu neden iyi bir haberdir? Yanıtlarınızı Sebt Günü paylaşın. 61 Cuma Mayıs 16 “Yasa bizlere günahı açıklar, Mesih’e ihtiyaç duymamıza, af ve esenlik için Allah’a ve Rabbimiz İsa Mesih’e tövbe ederek, sığınmamıza neden olur… “On Emir’deki yasaya yasaklayıcı yönden değil, rahmet yönünden bakılmalıdır. Onun kısıtlamaları, itaat içinde mutlu olmamızın kesin garantisidir. Mesih’te alınmış olarak, ebedi çağlar boyunca neşeyi getirecek olan karakterin saflığı için içimizde çalışır. İtaatkâr olan kişi için bir korunma duvarıdır. Onda, insana doğruluğun değişmez ilkelerini açıklayan, onları günahla sonuçlanan kötülüklerden bir kalkan gibi korumaya çalışan Allah’ın iyiliğini görebiliriz.”—Ellen G. White, Select Messages, Kitap 1, S. 234, 235. Ek Çalışma: Tartışma Soruları: Grubunuzla, Galatyalılar 3:21’de geçen harika umut hakkında konuşun. Buradaki lütuf müjdesi, nasıl çok net bir şekilde sergilenmiştir? Bu ayet, neden legalizmin mutlak panzehiri olmalıdır? Kendilerini Tanrı’nın çocukları olarak adlandıranlar için dini bir yaşam sürmek bir seçenek değildir. Eğer krallığa girmeyi arzu ediyorsak, birçok iyi niyetli birey “mükemmelliğe” ulaşmaya ihtiyacımız olduğunu vurgulamaktadır. Maalesef, bu doktrini benimseyenler, kurtuluşun anahtarı olarak sadece kendi yeterliliğini yüceltmekle kalmayıp, aynı zamanda günahkâr insan doğası gerçeğini de görmezlikten gelmektedirler. İnsanlar, günaha yönelik miras aldıkları eğilimlerle yaşamak zorundadır ve sürekli ayartılmalarla bombardıman edilmektedir. Bundan da kötüsü, kurtuluşlarının bir barometresi olarak sürekli kendilerine bakıp, ne kadar iyi yaptıklarını zannedenlerin başına gelebilecek düş kırıklığıdır. Allah’ın kutsallığı ve O’nun yasası ile kıyaslandığında, içimizden kim yeterli olabilir ki? O halde dindar bir şekilde, imanlı bir yaşam sürmeye gayret ederken, kurtuluşumuzun umudunu Mesih’in bizleri doğruluğuyla kaplamasından başka bir şeyin üzerine kuran herhangi bir teolojiye kapılmamak için nasıl dikkatli olabiliriz? Güneşin Batışı: 19:20 (İstanbul) 62 Konu 8 *Mayıs 17–23 Allah’ın Yasası ve Mesih’in Yasası Sebt Günü Konuyla İlgili Metinler: 17:31; Yu 5:30. Mat 19:16–22; Yu 13:34, 35; Gal 6:1–5; Elç “Eğer buyruklarımı yerine getirirseniz sevgimde kalırsınız, tıpkı benim de Babam’ın buyruklarını yerine getirdiğim ve sevgisinde kaldığım gibi” (Yu 15:10). Hatırlama Metni: B irçok ulusta hiyerarşik yasalar mevcuttur. En zirvede ulusal yönetimden olan yasalar gelir ve bunlar ülkede oturanların tümünü bağlar. Sonra belirli bölgelerin sakinlerine ait olan taşra seviyesindeki yasalar gelir. Son olarak da en küçük bölgeleri yöneten yerel yasalar gelir. Ülke sınırları içindeki her bölgeye, kendi seçim bölgesi için geçerli olan yasalar yapmasına izin verilse de, hiç kimse ulusal yasayla çelişen bir yasa çıkaramaz. Koşullara göre belirli yasalar farklı tarzlarda tatbik edilse de, uygulama yasanın ruhundan sapamaz. Evrenin En Yüce Başı olan Yaratıcı Tanrı, tüm yaratıkları için yasalar tesis etmiştir. İsa Mesih, kendisini gönüllü olarak insan bedenine dönüştürdüğünde, Babası’na boyun eğmiş (Flp 2:5–11) ve kendisini O’nun emirlerine teslim etmişti. Böylece İsa’nın öğrettiği her şey, yasaya koyduğu perspektif, hatta verdiği “yeni” emir bile, hep Allah’ın yasası ile tam bir uyum içinde olmuştu. *24 Mayıs Sebt Günü’ne hazırlık için bu haftanın konusunu çalışın. 63 Pazar Mayıs 18 Yasa ve Peygamberler Bazıları, Sina’da Musa ile iletilen On Emir’in sadece Çarmıh’tan önceki İsrailliler ile ilgili olduğunu ve Yeni Antlaşma’nın lütuf çağında bağlayıcı olmadığına inanır. Diğerleri ise, Mesih inanlılarının eski yasadan bağımsız olduklarını, Hıristiyanların değil, sadece Yahudi mirasına sahip olanların ona bağlı kalmalarının beklendiğini öğretirler. Gördüğümüz gibi, Kutsal Kitap yasanın işlerinin hiç kimseyi kurtarmadığını öğretirken, hiçbir pasaj da kişiye Allah’ın yasasını ihlal etmesi için ruhsat vermemektedir. Eğer yapıyorsa, günaha ruhsat veriyor ve Kutsal Kitap çok önemli bir konuda kendisiyle bariz bir şekilde çelişiyor demektir. Bu bağlamda, yasayı içeren taştan tabletlerde, Allah’ın kendi antlaşma şartlarını İsrail’e açıkladığını hatırlıyoruz. Bununla birlikte Kutsal Kitap, detaylı olarak On Emir’de yer almayan daha birçok emirler içermektedir. Allah’ın istemini kapsamlı bir şekilde anlamaya çalışan rabbiler, On Emir ile bağlantılı olan 613 adet yazılı yasa saymışlardır. İsa, “Kutsal Yasa’yı ya da peygamberlerin sözlerini geçersiz kılmak için” (Mat 5:17; vurgu eklenmiştir) gelmediğini ilan ettiğinde, rabbilerin bilgeliklerinin de ötesine geçiyordu. On Emir’de özetlenmiş olsa da, Allah’ın yasası ya doğrudan peygamberlere iletilmiş ya da peygamberleri aracılığıyla söylenmiştir. Matta 19:16–22 ile 22:34–40’ı karşılaştırın. Bu ayetler, bizlere İsa ve On Emir hakkında ne söylüyorlar? Allah’ın Söz’ü ile açıklanan yüzlerce emir olsa da, On Emir, tüm diğer yasalara tatbik edilecek sağlam ilkeler sağlar. Bundan dolayı İsa, genç zengin yöneticiye On Emir’den beş tanesini söylemişti. Allah’ı ve komşunu sevmeyi gerektiren Yasa 6:5 ve Levililer 19:18’de bulunan emirlerde, Allah’ın yasasının çok daha güçlü bir özeti bulunmaktadır. İsa şöyle deklare etmişti, “Kutsal Yasa’nın tümü ve peygamberlerin sözleri bu iki buyruğa dayanır” (Mat 22:40). Nihayetinde, insanlar sevildiği gibi, Allah’ın yarattığı diğer insanları da sevmeye teşvik edilirken ve bu sevginin vurgulanmasında yasaya itaat temel olduğundan, İsa ve Babası aynı amaçta birleşmişti. Yaşamındaki hangi şey, Allah’ı ve komşunu sevdiğini göstermektedir? 64 Pazartes İ Mayıs 19 Sevginin “Kuralları” (Yu 15:10) Kutsal Yazı, İsa’nın Allah’ın yasasına sadakatine yönelik birçok örnek sağlamaktadır. Örneğin, O’nun Luka 2:49’daki sözleri, ailesinden ayrıldığı için dünyevi annesinin hissettiği acı vurgulandığında, genç yaşta kendi kimliğini anlamış olsa da, ailesine eve yolculukta eşlik ederek, onlara karşı “itaatkâr” olduğunu ima etmektedir (Luka 2:51). Diğer bir olayda ise, İsa çölde ayartıldığında, sadece Allah’a tapınılacağını ifade ederek Şeytan’a boyun eğmeyi reddetmişti (Luka 4:8). Ayrıca O’nun Sebt Günü’nü tuttuğuna yönelik birçok örnek mevcuttur (örneğin, Luka 4:16). Pavlus, İsa’nın tüm yaşamının Allah’ın istemine itaati temel aldığını yazmıştı (Flp 2:5–11) ve İbraniler’de söylendiği gibi, kışkırtılmasına rağmen O hiçbir zaman günah işlememişti (İbr 4:15). Bu nedenle, O son saatlere yaklaşırken şunu diyebiliyordu, “Ben de Babam’ın buyruklarını yerine getirdim ve sevgisinde kaldım” (Yu 15:10). Yu 13:34, 35’i okuyun. İsa “yeni” bir buyruk verdiğini söylerken, ne demek istiyordu? İsa, buyrukları tutmakla sevgi arasında bir ilişki olduğunu biliyordu. Sevgi “kurallarından” bahsetmeye alışkın olmasak da, gerçek anlamda On Emir’in bu kurallar olduğu söylenebilir. Onlar, bizim O’na ve başkalarına sevgimizi ifade etmemizi Allah’ın ne kadar istediğini gösterir. Allah sevgidir (1Yu 4:16) ve İsa öğrencilerine O’nun buyruklarını sergilemek suretiyle (Yu 13:34, 35), Baba’sından kaynaklanan sevgi yasasını yüceltmiştir (Yu 3:16). Şimdi, birbirimizi kendimizden daha fazla sevmenin de üzerinde, İsa’nın bizleri sevdiği gibi sevmeliyiz. “Bu sözler söylendiğinde öğrenciler bunları anlayamamışlardı; fakat Mesih’in acılarına tanıklık ettikten sonra, O’nun çarmıha gerilişinden, dirilişinden ve göğe yükselişinden sonra ve Pentikost gününde Kutsal Ruh onların üzerine indikten sonra, Allah’ın sevgisine ve birbirlerine karşı sahip olmaları gereken o sevginin niteliğine dair daha net bir anlayışa kavuşmuşlardı.”—Ellen G. White, The Acts of the Apostles, S. 547. Bugünkü çalışmamız ışığında, 1Yu 3:16’yı okuyun. Bu tür bir sevgiyi kendi yaşamımızda nasıl gösterebiliriz? Bu tür bir sevgiyi ifade edebilmek için kendi benliğimizi nasıl feda edebiliriz? 65 Salı Mayıs 20 Herkesle Herşey Olmak 1.Korintliler 9:19–23’deki yasaya olan referansa yakından bakalım. Pavlus burada ne söylüyor? Yasayı neden bu kadar güçlü bir şekilde vurguluyor? Allah’ın arzusu, tüm insanların sonsuz yaşam armağanını kabul ederek, ebedi krallığının vatandaşı olmalarıdır. 1.Korintliler 9’da Pavlus, insanları Allah’ın krallığına cezbetmenin metodunu açıklamaktadır. İnsanların müjde için karar vermelerini engelleyen kültürel bariyerler olduğunu biliyor. Pavlus, onları yalnızca kurtulmuş olarak görmek adına, tanıklık ettiği insanların kültürüne bile uyum sağlamaya razıdır. Nihayetinde Allah’ın krallığının bir parçası olan herkes, O’nun yasasına tabi olacaktır. Bunun sonucu olarak, Allah için hizmet edenler de, Allah’ın istemiyle aynı çizgide olmalıdırlar. Pavlus, insanlara ulaşmak için yenilikçi metotlar kullansa da, her zaman Allah’ın yasasının prensipleri altında kalmaya dikkat ettiğini açıkça ifade etmektedir. Onun insanları kurtulmuş olarak görme arzusu, hizmet etmeleri gerektiğini söylediği Allah’ın yasalarından taviz vermesine izin vermemektedir. Kültürel yasalara belki uyum sağlayabilir, fakat yalnızca nihai yasa ile çelişmiyorsa. Metoduna hükmeden ilke, “Mesih’in yasasıdır” (1Ko 9:21). Mesih’in kullandığı ilke olarak, Pavlus’un ima ettiği “Mesih’in yasasını” da anlayabiliriz. Sadece seçilmişleri değil, tüm insanları sevmeyi temel alan bir metottu bu. Pavlus, Mesih’in yasasını, Allah’ın yasasına bir alternatif olarak görmemektedir. Bu ikisi birbiriyle uyumlu olarak çalışmak suretiyle, Mesih’in sevgi yasasının seven bir Tanrı’nın yasası uyarınca, lütufla kurtulanlara tanıtılabilmesi için kullanılmalıdır. Aslında Pavlus’un, kaybolanlara ulaşmak adına O’nun istemini açıkladığı tüm bölüm, “Mesih’in yasasında” belirtilen, bir tür kendini feda edici bir sevginin mükemmel örneğidir. Mesih için başkalarına ulaşmak adına, kendi benliğinden ne kadar vazgeçebilirsin? Şimdiye dek ne kadar feragat ettin? “Mesih’in yasasını” ne kadar çok izliyorsun? 66 Çarşamba Mayıs 21 Mesih’in Yasasını Gerçekleştirmek (Gal 6:2) İster yazılı dökümanlarla, isterse doğada açıklanmış olsun, Allah’ın yasası, O’nun istemini anlamaya muktedir olan herkese açıktır (Rom 1:20, 2:12–16). Bunun sonucunda, hiç kimse Allah’ın temel taleplerinden habersiz olduğunu iddia edemez. “Çünkü herkes günah işledi ve Tanrı’nın yüceliğinden yoksun kaldı” (Rom 3:23) ve böylece yıkıma uğrayacaktır (Rom 6:23, Hez 18:4). Ancak her şey kaybedilmedi: İsa Mesih’in yaşamı, ölümü ve dirilişi sayesinde kazanılan sonsuz yaşam armağanıyla, lanet tersine çevrildi (Ef 2:8). Pavlus’a göre lütuf, imanlıyı itaatkâr bir yaşam sürmeye teşvik etmelidir (Rom 6:15, Ef 2:10, Titus 2:11–14), ancak hepimizin de çok iyi bildiği gibi, her zaman olması gereken şekilde itaatkâr ve imanlı yaşayamayız. Galatyalılar 6:1–5’e göre, “Mesih’in yasasını” belli etmenin yollarından biri nedir? Herkesin ayartılmalara tabi olduğunu ve zayıflık anlarında günaha boyun eğdiğini hatırlamak çok önemlidir. Bu kabullenmeyle, bir kişinin düşmüş olan kardeşini derhal kınaması duygusuzcadır. Hiç günah işlememiş İsa bile, günaha kapılanlara destek olmuştu. Ellen G. White’ın da İsa hakkında yazdığı gibi, “Zayıflıklarından dolayı insanları eleştirmedi.”—Sevgi Öğretmeni, S. 335. Pavlus, imanlıları yola getirmek amacıyla onlara destek olunması konusunda uyarmıştı (Gal 6:1). Diğer bir deyişle, günah işleyen biri, Allah’ın yasasının kurallarına uyması yolunda bir kez daha cesaretlendirilmelidir. Mesih’in yasası, merhametle yürütülür. Eğer O’nun kurbanlık ölümü için olmasaydı, Allah’ın yasasını tutmanın da hiçbir gerekçesi olmazdı. Ancak, Mesih sonsuz yaşamı mümkün kıldığından, zayıflık anlarından sonra imanlının Allah’ın yasasını yeniden tutmaya başlamasını teşvik eden bir dürtü vardır. İmanlı kardeşler, tövbekâr günahkârı yeniden Allah’ın sevgi yasasına geri döndürmek için, Mesih’in yasasını bir araç olarak kullanmalıdırlar. Her şeyi berbat ettiğinde, hak etmesen de sana lütuf gösterildiği bir anı düşün (her şeyden evvel, hak etmiş olsaydın, bu lütuf olmazdı). Daha sonra başka birisi senden lütuf dilemeye ihtiyaç duyduğunda, kendinin almış olduğun lütfu hatırladığından nasıl emin olabilirsin? 67 Perşembe Mayıs 22 Yasa ve Yargı (Yu 5:30) Allah’ın yasası, merhamet yasası olsa da, Allah sonuçta bunu yargı standardı olarak kullanacaktır. Allah günahkârın tövbe etmesi ve O’na sadık kalması için fırsatlar sağlamaya devam etmektedir, ancak şöyle bir haykırışın yükseleceği saat gelmektedir, “Kötülük yapan, yine kötülük yapsın. Kirli olan, kirli işlerini sürdürsün. Doğru olan, yine doğruyu yapsın. Kutsal olan kutsal kalsın” (Vah 22:11). Bu ilan, son yargının başlamasına hizmet eder. Vahiy 14:7’de ilk melek, Allah’ın yargısını ilan ederken, birkaç ayet Mesih’in yargısından bahseder (örneğin, Elç 17:31, 2Ti 4:1, 2Ko 5:10). Yu 5:30, yargıda İsa’nın rolünü anlamamıza nasıl yardımcı olmaktadır? Mesih, insan özdeşliğini aldığında İlahi doğasını bir tarafa bırakmış olsa da (Flp 2:5–11), O halâ Babasıyla özel bir ilişki içindeydi. Dini liderler O’nu dine küfretmekle suçladıklarında, yargının da dahil olduğu belirli ilahi görevleri gerçekleştirmek için Allah’ın kendisine yetki verdiğini söylemişti (Yu 5:19–30). Mesih’in yargının sorumluluğunu taşımaya atanması gerçeği, Allah’ın merhametini göstermektedir. Mesih insan ırkıyla bir olduğundan dolayı, tarafsız olarak yargılama durumundadır. İnsani tecrübeye aşina olduğundan, Mesih insanları adaletsizce suçlamayacaktır. Aslında Mesih, suçlamanın Kendisinden gelmediğini, aksine Allah’ın buyruğuna kulak vermeyi reddettiğinden dolayı tövbekâr olmayan günahkârın kendisini suçlu duruma düşürdüğünü öne sürmektedir (Yu 12:48). Birçokları Allah’ın yasasının içeriğine aşinadır, fakat nasıl tutacaklarını bilmezler. Yasa, krallığa ne kadar yakınlaştığımızı görebilmek için kullanılacak bir kontrol listesi değildir; aksine sevginin çeşitli ilkelerini vurgulayan bir araçtır. Yasayı gerçekleştirmek, Allah’tan kişisel bir kazanç elde etmek için ona itaat etmek değildir, aksine ona ihtiyaç duyanlarla Allah’ın sevgisini paylaşan her imanlıya işaret etmektedir. Yargının standardı olarak yasa, bireyin Allah ve insanlıkla paylaştığı sevgi derecesini ölçmeye hizmet eder. Mesih son yargıya liderlik ettiğinde, yargının standardı olan sevginin değişmez yasasını kullanacaktır (Yakup 2:12). 68 Cuma Mayıs 23 Ek Çalışma: Ellen G. White’ın, “Church Discipline” S. 260–264; “ ‘Consider One Another,’ ” S. 260–266, Testimonies for the Church, Cilt 7 kitabını okuyun. “ ‘Birbirinizin yükünü taşıyın ve böylece Mesih’in yasasını yerine getirin.’ Yine burada görevimiz açıkça önümüze serilmiştir. Mesih’in takipçisi olduğunu iddia eden biri, bu ilham verici uyarıları nasıl kaygısızca dikkate almaz? … “Kendi kalbimiz hakkında çok az şey biliyoruz ve Allah’ın merhametine olan ihtiyacımız hakkında da çok az şey hissediyoruz. İşte bu yüzden İsa’nın bizlere gösterdiği ve bizim de başkalarına göstermemiz gereken tatlı şefkate o kadar az değer veriyoruz. Kardeşlerimizin de tıpkı kendimiz gibi zayıf, hata yapan faniler olduğunu hatırlamalıyız. Diyelim ki bir kardeş dikkatsizliğinden dolayı ayartılmalar altında eziliyor ve genel davranışlarına aykırı olarak bazı hatalar yapıyor; ona yönelik ne gibi bir yol izlenmelidir? Kutsal Kitap tarihinden, Allah’ın büyük ve iyi işler yapması için kullandığı insanların, çok ciddi günahlar işlediğini öğreniyoruz. Rab bunları azarlamadan geçmedi, ne de hizmetkârlarını bir kenara attı. Tövbe ettiklerinde, onları merhametle bağışladı, mevcudiyetini açıkladı ve onlar aracılığıyla çalıştı. Zavallı, zayıf fanilerin, Allah’tan ve kardeşlerinden merhamet ve hoşgörü ihtiyaçlarının ne kadar büyük olduğunu düşünmelerini sağlayalım. Başkalarını yargılamaktan ve suçlamaktan sakınmalarını sağlayalım.”—Ellen G. White, The Signs of the Times, Ocak 25, 1883. Tartışma Sorusu: Signs of the Times kitabından alınan yukarıdaki paragrafı düşünün. Günaha düşenlere karşı lütufkâr olmak neden çok önemlidir? Günaha düştükten sonra Allah’ın affettiği ve kullanmaya devam ettiği bazı meşhur Kutsal Kitap karakterlerini düşünün. Bu örneklerde bizler için ne gibi önemli bir ders vardır? İnanlı topluluğunda disiplini teşvik ederken, aynı zamanda aramızda günaha düşenlere karşı nasıl merhamet gösterebiliriz? Disiplin ve merhamet gibi iki kavramı birbiriyle çelişmeksizin nasıl görmeliyiz? Güneşin Batışı: 19:26 (İstanbul) 69 Konu 9 *Mayıs 24–30 Yasa ve Müjde Olan Mesih Sebt Günü Konuyla İlgili Metinler: 10:34, 35; Yu 15:10; Ef 2:1. Rom 7:7–12; Yas 30:15–20; Mat 7:24–27; Elç “Kutsal Yasa Musa aracılığıyla verildi, ama lütuf ve gerçek İsa Mesih aracılığıyla geldi.” (Yu 1:17). Hatırlama Metni: M esih’ten yüzyıl önce yaşamış Romalı şair Lukretius, tarih içerisinde kaybolmuş, Ortaçağ’ın “Eşyanın Tabiatı” olarak adlandırdığı meşhur bir şiir yazmıştı. Sık sık ateist olmakla suçlansa da, Lukretius şiirinde tanrıların varlığını inkâr etmemişti; sadece tanrı olmanın verdiği üstünlükle, onların insanlığa karşı kesinlikle hiç ilgi duymadığını iddia etmişti. Buna karşın Kutsal Kitap, sadece bir Tanrı olduğunu ve O’nun burada olanlarla hararetli bir şekilde ilgilendiğini iddia etmektedir. O’nun insanlıkla şefkatle ilgilenmesinin iki belirtisi vardır; yasası (ki nasıl yaşamamız gerektiğine rehberlik eder) ve lütfu (bizler yasayı çiğnesek bile bizleri kurtaran aracılığı). Çoğunlukla bunlar birbirine zıt gibiymiş görülse de, yasa ve lütuf zaruri olarak birbiriyle bağlantılıdır. Onların işleyiş metodu farklı olabilir, fakat birlikte doğruluğun günahı yenmesi gerektiğini gösterir. Allah’ın yasasının ve lütfunun belirtisi O’nun insanlığa olan sevgisine ve bizleri ebedi krallığına kabul ederek kurtarma arzusuna dair güçlü bir kanıt sağlar. *31 Mayıs Sebt Günü’ne hazırlık için bu haftanın konusunu çalışın. 70 Pazar Mayıs 25 Günah ve Yasa Romalılar 7:7–12’yi okuyun. Günah ve yasa arasındaki ilişki hakkında Pavlus burada ne söylüyor? Neden, “Kutsal Yasa günah mı oldu?” şeklinde bir soru soruyor? Pavlus, yasa ve günahı o kadar yakından ilişkilendiriyor ki, şu retorik soruyu soruyor, “Kutsal Yasa günah mı oldu?” Yanıt tabii ki hayır’dır; tam tersine bölümün sonunda şöyle söyleniyor, “İşte böyle, yasa gerçekten kutsaldır. Buyruk da kutsal, doğru ve iyidir.” Burada geçen “işte böyle” ifadesi onun iddiasının sonucunu göstermektedir: böylece günahtan uzak olan yasa, aslında kutsal ve iyidir. Pavlus’un burada söylediği şey, suçlayıcı yasa ile suç arasındaki ilişkiye benzemektedir. Sadece yasada suç olduğu belirtilen bir şey suçtur. Bir ülkede yaptığınız bir şeyden dolayı hapse girersiniz ama başka bir ülkede bu yasal olabilir. Sebep: bir ülke bu eylemi yasaklayıcı bir yasa çıkarmıştır, diğeri değil. Aynı eylem olmasına rağmen, iki farklı hüküm mevcuttur. Farkı yaratan nedir? Yasa. Ayrıca hatırlanması gereken çok önemli bir nokta da, bir şeyin yasal olması, onun iyi olduğu anlamına gelmediğidir. Eskiden Amerika’da, kaçak kölelerin efendilerine geri teslim edilmesi talep ediliyordu. Yasa buydu; ancak pek adil değil. Ancak Allah’ın yasasının, O’nun seven karakterini yansıttığını biliyoruz. Bu nedenle Pavlus, yasanın kutsal ve iyi olduğunu söylüyor; bunu tasarlayanın kim olduğunu göz önüne aldığımızda, başka nasıl olabilirdi ki? Yasaya ilişkin hususu kanıtlamak için Pavlus’un Romalılar 7:7’de kullandığı emrin önemi nedir? Neden “Çalmayacaksın” buyruğunu değil de bir diğerini kullanmıştı? Belki de Pavlus yanlış olduğu o kadar çok açık ve net olmadığı için, başkaları yerine bu buyruğu kullandı. Birçok insan göz dikmenin aslında yanlış olduğuna inanmayabilir. Cinayet, hırsızlık, evet; genelde birisinin bunları bilmek için On Emir’e bile ihtiyacı yoktur. Ya göz dikmek? O halde bu, bizlere günahın ne olduğunu gösteren şeyin yasa olduğunu belirtmek için mükemmel bir örnek. Aksi takdirde, göz dikmenin yanlış olduğunu bilemezdik. 71 Pazartes İ Mayıs 26 Yasa ve İsrail (Yas 30:15–18) İsraillilere yasanın verilmesi çok özel bir eylemdi. Yasayı Musa’ya vermeden hemen önce Allah kendi halkına “kâhinler krallığı ve kutsal bir ulus” (Çık 19:6) olduğunu hatırlatmıştı. Dünya üzerindeki tüm uluslar içerisinde, Allah sadece İsrail’e özel bir şekilde yasasını açıklamıştı (Rom 9:4). Yasa bir yük olsun diye değil, seçilmiş ulusun kitlelere Allah’ın iktidarının temeli olan ahlâki kuralları açıklaması için, bir araç olsun diye verilmişti. Evrensel müjdecilik görevinde İsrail, Allah’ın ortağı olacaktı ve Allah’ın yasası, O’nun konuşmacılığını yapanlar için tanımlayıcı bir işaret olacaktı. Yasa 30:15–20’ye göre, yasa ile İbrahim, İshak ve Yakup’a verilen vaatler arasındaki ilişki nedir? Ayrıca, daha da önemlisi, bu ilkeler aynı şekilde Yeni Antlaşma altında günümüzde bizlere nasıl tatbik edilebilir? Bkz. Mat 7:24–27. Allah, temsilcisi olarak İsrail’i seçmişti. İsrail, İbrahim’e, İshak’a ve Yakup’a vaat edilen bereketleri dünyadaki ulusların alması için aracılık edecekti. Ancak bu bereketler otomatik olarak gelmiyordu. Seçilmiş bir ulus olarak İsrail’den, Rab’bin istemiyle uyum içinde hareket etmesi bekleniyordu. Musa, yaşam ve refahın, sadece insanların Allah’ın “buyruklarına, kurallarına ve ilkelerine” (Yas 30:15, 16) uymaları halinde geleceğini açıkça belirtmişti. İsrail tarihine iz vuran sayısız isyan öykülerini gördüğümüzde, İsrail’in antlaşma şartlarına erişme konusunda başarısız olduğunu söyleyebiliriz. Ancak şunu da unutmamalıyız ki, “herkes günah işledi ve Tanrı’nın yüceliğinden yoksun kaldı” (Rom 3:23). Dünya üzerindeki hiçbir ulus, Allah’ın istemini gerçekleştiremedi. Yeni tarihimizde bile, Hıristiyan olduklarını iddia eden bazı uluslar, Allah’ın davasını savaş kışkırtıcılığıyla, ön yargıyla ve baskıyla yanlış bir şekilde temsil etmişlerdir. Tecrübene göre itaatle iman arasındaki ilişki nasıldır? Yani, itaat ettiğinde, itaatsizliğe kıyasla imanında ne olur? İtaat, imanı nasıl güçlendirir? 72 Salı Mayıs 27 Yasa ve Uluslar (Elç 10:34, 35) Elç 10:34, 35; 17:26, 27; Romalılar 1:20 ve 2:14’ü okuyun. Bu ayetlerin merkezi öğretisi nedir? İsrail’in hatalarına rağmen, Allah insanları diğer uluslara tanıklık yapmaksızın bırakmadı. Allah’ın yazılı vahyini almak ayrıcalığına erişemeyenler, doğal vahyin sayfaları aracılığıyla ilahî mesajları aldılar (Rom 1:20). Allah’ın doğa kitabı, bir kişiyi O’na yönlendirecek kadar yeterli bilgi içerir. Allah, her insan varlığına belirli ölçüde ruhsal arzu aşılamıştır. Pavlus’a göre, Allah’ın nüfuz edici Ruh’unu hissedenler, O’nu bulmak için bir sorgulama sürecine gireceklerdir (Elç 17:27). Birçok insan, ün, güç, para, seks gibi bu dünyadaki hiçbir şeyin veremeyeceği oranda, yaşamlarında bir boşluk hissediyor. Vaiz kitabının kalbinde bu mesaj vardır. Bu boşluk, bu doyumsuzluk, insanları çoğunlukla gündelik varoluşu da aşan, daha ötelerde bir şeyler araştırmaya iter. Onlar ruhlarının hasretini ve boşluğunu teskin etmek için, vahyedilen gerçeğe doğru arzuyla yöneltilirler. Allah’ın istemi, ister yazılı belgeler aracılığıyla açıklansın, isterse doğayla, bunu alan kişinin onu harekete geçirme sorumluluğu vardır. Onu veren araç ne olursa olsun, gerçek gerçektir ve gerçeği örtbas edenler, Allah’ın gazabına uğrarlar (Rom 1:18). Bunun sonucu, birçok insan Kutsal Kitap’ı veya On Emir’i alamamış olsa da, Allah yine de onları edindikleri gerçek oranında sorumlu tutacaktır. Nihayetinde herkes yargılanacaktır ve yargının standardı yasa olacaktır: Allah’ın yasası ya peygamberi Musa aracılığıyla kesin bir şekilde açıklanmıştır, ya da yazılı yasadan habersiz olanların, Allah’ın doğadaki sesini dinleyerek geliştirilen vicdan yasası şeklindedir. Bu dünyadaki şeylerin gerçekte ne kadar güvenilmez ve doyumsuz olabileceğini görmene yardımcı olacak, ne gibi büyük düş kırıklıklarıyla karşılaştın? Bu düş kırıklıklarından, gerçeğin ne kadar önemli olduğu hakkında ne öğrenebilirsin? 73 Çarşamba Mayıs 28 Lütuf ve Gerçek (Yu 1:17) Yuhanna, kurtuluş tarihini bir ayette yoğunlaştırmıştı: “Kutsal Yasa Musa aracılığıyla verildi, ama lütuf ve gerçek İsa Mesih aracılığıyla geldi” (Yu 1:17). Adem’in günahının sonucu, tüm insanlık ölümün lanetinden etkilenmişti. Lanet, İsa haricinde, insani ebeveynlerden doğan hiç kimsenin, günahkâr eğilimlerden özgür olmadığı gerçeğinde yoğunlaşmaktadır. Bu yüzden Allah, diğer uluslara O’nun ışığı olsun diye yasasını açıklayacak insanlar seçmişti. Allah İsrail’e yasasını bir kurtuluş aracı olarak değil, bilakis onların doğruluğa ihtiyaçlarını sürekli hatırlatan bir araç olarak vermişti. Filipililer 2:8, Yu 15:10 ve Matta 26:39, bizlere İsa’nın yaşadığı tarzda bir yaşam hakkında ne söylerler? İlk Adem, Allah’ın kesin buyruğuna itaatsizlik ettiğinde, tüm dünyayı karmaşaya ve köleliğe düşürdü. Diğer yandan, itaatkâr yaşamıyla İkinci Adem olan İsa, dünyayı ilk Adem’in getirmiş olduğu kölelikten kurtarmaya geldi. İsa bu dünyada yaşadığında, kendi istemini gönüllü olarak Babasının istemine bağladı ve günah işlememeyi seçti. İlk Dünyaya kınanmayı ve yalanı getiren Adem’den farklı olarak, İsa “lütuf ve gerçeği” getirdi. Lütuf ve gerçek, yasayı geçersiz kılmadı. Aksine İsa, yalnızca yasanın neden kurtuluşu sağlamaya yetmeyeceğini gösterdi. O’nun getirdiği gerçek, lütuf konusunda daha mükemmel bir anlayıştı. Romalılar 6:23 ve Efesliler 2:8’e göre, İsa’dan kaynaklanan lütfun doğası nedir? İsa, insanlar için lütfu nasıl sağlamıştı? “Lütuf” (karis) olarak çevrilen Grekçe sözcük, aynı zamanda “armağan” anlamına gelir ve sevinç (kara) terimiyle ilişkilidir. İsa’nın insanlığa verdiği armağan sonsuz yaşamdır. Bunun da ötesinde lütuf, kendisini yasanın sağladığı doğrulukla bireyin katılımını mümkün kılan, Mesih’in nüfuz ettiği varlığı olarak gösterir. Pavlus benlikteki günahı kınarken İsa’nın, “yasanın gereğinin bizlerde yerine gelmesini” (Rom 8:4) mümkün kıldığını söylemektedir. Lütuf bizleri sadece yasanın suçlamasından özgür kılmakla kalmaz, aynı zamanda yapmaya çağrıldığımız yasayı tutmamıza izin verir. 74 Perşembe Mayıs 29 Yasa ve Müjde (Rom 1:16, 17) Yaşamlarımız ne kadar “iyi” olursa olsun, günahın sürekli hatırlatıcılarından hiç kimse kaçamaz. Mutluluk, kaçınılmaz olarak hastalık, ölüm ve felaketlerle kesintiye uğramaktadır. Kişisel bazda ruhsal güvenlik hisleri, çoğunlukla geçmişteki günahların hatırlanması ve bundan da kötüsü yeniden günah işleme baskısıyla ezilir. Romalılar 6:23, 7:24 ve Efesliler 2:1, günahın etkisini nasıl tarif eder? Günah ve haksızlık içerisinde yaşayan bir kişi, yalnızca son nefesinin de bedenini terk edeceği günü bekleyen, yürüyen bir cesettir. Pavlus, insanın durumunu değerlendirdiğinde, çaresizce şöyle haykırıyordu, “Ölüme götüren bu bedenden beni kim kurtaracak?” (Rom 7:24). Bu bir adaletsizlikten kurtuluş çığlığıdır. Pavlus kurtuluşun İsa sayesinde geleceğini çabucak fark etmiştir (Rom 7:25). Müjde budur. Adaletsizliğin pençesine düşmüş olan bizler için iyi haber, Mesih’in doğruluğuyla kaplanabileceğimizdir. Müjde, yasanın suçlamasından kaçabileceğimizin garantisidir, zira artık yasanın sağladığı doğruluğa sahibiz (Rom 8:1). Pavlus, Roma’daki imanlılara yazdığında, İsa’nın ölüm öyküsü tüm imparatorlukta dolaşmaktaydı. Bunu duyanlar, O’nun ölüm tarzının korkunçluğundan haberdardı. Sevdikleri, çarmıhta infaz edilmiş olan insanlar, çoğunlukla utanç dolu bir yaşam sürerler. Ancak Pavlus ve sayısız imanlı, Mesih’in “utanç dolu” ölümünün, insanlık tarihindeki en kudretli olay olduğunu biliyorlardı. İşte bu yüzden Pavlus şöyle diyor, “Çünkü Müjde’den utanmıyorum. Müjde iman eden herkesin kurtuluşu için Tanrı gücüdür” (Rom 1:16, yazarın çevirisi). Müjdenin merkezi, sonunda ölümün son söze sahip olmadığı ve İsa tarafından kurtulanların, yeni bir dünyada sonsuza dek yaşayacağına ilişkin büyük vaattir. Birçok insan, her zaman ölümle sonlandığından dolayı, yaşamın anlamsız olduğuna inanır. Öyleyse ne yaparsak yapalım, uzun vadede hiçbir işe yaramayacaktır. Bu mantığa itiraz etmek çok güç, değil mi? Eğer yaptığımız her şey ve etki ettiğimiz herkes ebediyen yok olup unutulacaksa, yaşamın anlamı nedir? 75 Cuma Mayıs 30 Ellen G. White’ın, “Preaching the Distinctive Truths,” S. 231, 232, Evangelism; “The Faith That Works” ve “How Faith Is Made Perfect,” S. 88, 89 The Faith I Live By kitaplarını okuyun. “Allah’ın önündeki duruşumuza veya bizlere kulluk erdemi sayesinde Allah’ın verdiği armağana hiçbir şeyin etki etmemesi için konuyu açıklığa kavuşturalım ve yalınlaştıralım. İman ve işler, herhangi bir kişi için kurtuluş armağanını elde etmiş olsaydı, o zaman Yaratıcı, yaratılanlara karşı yükümlülük altında olurdu. İşte burada yalanın gerçekmiş gibi kabul edilme olasılığı vardır. Eğer bir kimse, yaptığı herhangi bir şeyden dolayı kurtuluşu hak edebilirse, o zaman bu kişi, tıpkı bir Katolik’in günahlarına karşılık kefaret edilmesinde olduğu gibi, aynı duruma düşer. Böylece kurtuluş, bir bedelle kazanılacak kısmi bir borç olur. Eğer insan, iyi işleriyle kurtuluşu elde edemiyorsa, o zaman İsa’yı kabul ettiği ve inandığı için elde eden günahkârın, bunu tamamen lütufla almış olması gerekir. Bu tamamen ücretsiz bir armağandır. İmanla aklanma tartışma götürmez. Düşmüş olan insanın iyi işlerle sahip olduğu erdemlerinin hiçbir zaman ona sonsuz yaşamı temin etmeyeceği anlaşıldığında, bu mesele ile ilgili tüm bu ihtilaflar da sona erecektir.”—Ellen G. White, Faith and Works, S. 19, 20. Ek Çalışma: Tartışma Soruları: Yukarıdaki Ellen G. White’ın alıntısı üzerinde düşünün. En kötü gü- nahkârlar için bile bu sözlerin sağladığı harika ve umut dolu gerçekleri tasavvur edin. Kendimiz için bu vaatlere tutunmayı nasıl öğrenebiliriz ve bunlara gerçekten inanarak yaşayabiliriz? Allah yasasını Musa aracılığıyla İsrail’e vermiş olsa da, Kutsal Kitap O’nun istemini, yazılı vahye erişimi olamayan insanlara açıklamak için başka metotlar da kullandığını açıklamaktadır (örneğin, Rom 1:20; 2:14; Elç 17:26, 27). Eğer Allah herkese konuşabiliyorsa, o zaman müjdecilere düşen görev nedir? Yu 1:17, “lütuf ve gerçeğin” İsa Mesih ile kaynaklandığını ifade eder. Bu ayeti kullanarak, birçok insan yasayı “lütuf ve gerçeğin” karşıtı olarak düşünür. Bu, neden bölünmeye sebep olan yanlış bir görüştür? Kurtuluş planında görüldüğü gibi, Allah’ın karakterini açıklamak için “lütuf ve gerçek” nasıl birbiriyle çalışır? Rus yazar Fyodor Dostoyevsky, neden çoğu insanın kendisini öldürmek istemediğini araştıran bir karakter yaratmıştı. Bir ateist olarak, insanların neden çoğunlukla acıyla dolu, anlamsız bir yaşam sürmek istediğini anlayamamıştı. Bu düşüncenin mantığını tartışın. Güneşin Batışı: 19:32 (İstanbul) 76 Konu 10 *Mayıs 31–Haziran 6 Yasa ve Antlaşmalardaki Mesih Sebt Günü Konuyla İlgili Metinler: İbr 10:11–18, İbr 9:15–28. Yar 9:12–17, 17:2–12, Gal 3:15–28, Yas 9:9, “Bu nedenle, çağrılmış olanların vaat edilen sonsuz mirası almaları için Mesih yeni antlaşmanın aracısı oldu. Kendisi onları ilk antlaşma zamanında işledikleri suçlardan kurtarmak için fidye olarak öldü” (İbraniler 9:15). Hatırlama Metni: İ nsanlığı kurtarmak için Allah’ın ebedi kararı, çağlar boyunca süren antlaşmayla bizlere açıklandı. Kutsal Kitap antlaşmalardan çoğul olarak söz etse de (Rom 9:4, Gal 4:24, Ef 2:12), insanların erdemlerinden değil, imanla kabul ettikleri takdirde onlara sunulan İsa’nın erdemleri temelinde, kurtuluşun günahkârlara verildiği sadece tek lütuf antlaşması mevcuttur. Çoğul haldeki antlaşmalar, farklı zamanlarda ve durumlarda halkının ihtiyaçlarını karşılamak adına, Allah’ın antlaşmayı çeşitli yollarla şekillendirerek, kurtarıcı gayesini geliştirdiği anlamına gelmektedir. Ancak o her zaman tek bir antlaşmadır—Allah’ın kurtarıcı lütfunun ebedi antlaşması. Bu antlaşmanın kalbi, Rabbimizin sabit, sadık sevgisidir, Kutsal Kitap’ın bazen antlaşmalarla bile eşit tuttuğu bir sevgi (bkz. Yas 7:9, 1Kr 8:23, Dan 9:4). Bu antlaşmanın parçası olarak, Allah halkına yasasına itaat etmesi çağrısı yapmaktadır, bir kurtuluş aracı olarak değil, onun bir meyvesi olarak. Yasa ve lütuf, birlikte Allah’ın ebedi anlaşmasının her zaman merkezi olmuştur. * Sebt Günü’ne hazırlık için bu haftanın konusunu çalışın. 77 Pazar Haziran 1 Antlaşmanın İşaretleri (Yar 9:12–17) Bir antlaşma, ya bir tarafın ya da her iki tarafın yaptığı vaatlere dayanan bir sözleşmedir. Bir antlaşmanın geçerli olabilmesi için iki temel metot vardır. Birincisi, antlaşmada yer alan her iki taraf da ilişki şartlarına uyarak, müşterek vaatler yaparlar. Bu evlilik durumunda, firmaların birleşmesinde, hatta emlak satın alınmasında bile uygulanır. İkinci kategoride ise, taraflardan biri her iki tarafa vaatleri ve paraya çevrilemez koşulları taahhüt etmekle antlaşmayı başlatır, diğer taraf da buna katılmaya davet edilir. Vergilerin ödenmesine veya eğitim kurumlarına kayıtlarda buna benzer örnekler vardır. Her iki durumda da, taraflar antlaşmadan çekilmekte özgürdür, ancak genelde bunun bir neticesi vardır. (Örneğin ipoteğini ödeyemeyen bir kişi evini kaybedebilir, veya vergilerini ödemeyen kişi mahkemeye verilebilir.) Antlaşmalarda genellikle en az bir imza veya mühür olur. Örneğin, krediyle ev satın alan bir kişi, meblağın tümü ödenene kadar tapu dairesinde tapu senedinin üzerine ipotek konulduğunu belirten banka sözleşmesine birçok imza atmak zorundadır. Veya evlenen kişiler, devletin vermiş olduğu evlenme kütüğüne imza atmak zorundadır. İmza, antlaşmanın kendisi değildir, fakat kişinin antlaşmaya itaat etmekle yükümlü olduğunun bir göstergesidir. Yaratılış 9:12–17 ve 17:2–12’yi okuyun. Buradaki olaylarda, sembol ile antlaşma arasındaki fark nedir? Ayrıca bu iki antlaşma arasındaki farklar nelerdir? Yaratılış 9:9’da Allah’ın yaratıklarıyla olan antlaşması, artık bir daha dünyayı suyla yok etmeyeceğiydi. Göklerde ne zaman gökkuşağı görünse, herkesten Allah’ın vaadini hatırlaması beklenmekteydi. Aynı şey, her Yahudi erkeğinin uluslara bereket olmasında bir rolü olduğunu belirten, sünnet işareti için geçerlidir. Antlaşmanın biri tüm insanlıkla yapılırken, diğeri özellikle İsrail ulusuyla yapılmıştı. Ayrıca Tufan’dan sonra insanlıkla yapılan antlaşmada, insanların bir şey yapması gerekmiyordu; insanların ne yapmış olduklarına bakılmaksızın vaat verilmişti. Ancak ikincisinde, İsrail ile yapılan antlaşmada durum böyle değildi; insanlar antlaşmada kendi üzerlerine düşeni yerine getirmek zorundaydı. 78 Pazartes İ Haziran 2 Antlaşmanın Vaatleri Antlaşmalar, vaatler üzerine kuruludur. Aslında her iki terimi de birbiriyle yer değiştirerek kullanmak mümkündür. Tabii ki bir antlaşma yapıldığında, vaadi (antlaşmayı) yapan kişiden, vaat edilen (antlaşması yapılan) şeyi vermesi beklenir. Eski Ahit’te bazı antlaşmalar bölgesel ve sınırlı bir işleve sahipti (örneğin bkz. Yar 31:43–54). Yakup ile Lavan arasında geçen olay, toplum içinde ve toplumlar arasında yapılan işlemleri kapsayan antlaşmalar olabileceğini göstermektedir. Mispa’daki anıt, sadece iki klana tatbik edilecek bir antlaşmanın işareti olacaktı. Antlaşmanın uygulandığı taraflardan birisi öldüğünde, antlaşmanın hükümleri de geçersiz kalacaktı. İnsanlar arasında yapılan antlaşmadan farklı olarak, Yehova’nın Nuh ve İbrahim ile yapmış olduğu antlaşmanın ebedi geçerliliği vardı. Galatyalılar 3:15–28, İbrahim’in antlaşmasının geniş imasını açıklamaya nasıl yardımcı olmaktadır? Kutsal Kitap boyunca Allah, vaatleri tüm insanlık için geçerli olan birkaç evrensel antlaşma yapmıştır. Tüm dünyanın Tufan’dan etkilenmiş olduğunu bilen Yehova, yaratılışın yeniden suyla yok edilmesine izin vermeyeceğini vaat etti. İbrahim ile olan olayda, Allah insanlığın doğruluk ihtiyacını gördü ve böylece İbrahim’in soyuyla tüm uluslara bereket sağlayacağını vaat etti (Yar 22:18). Allah’ın Sina’da belirli bir ulusla yaptığı antlaşmanın evrensel bir önemi de vardı. Herhangi bir yabancının seçilmiş insanlara katılabileceği konusunda (örneğin, Çık 12:48, 49) ve İsrail’in hizmetinin tüm dünyaya müjdeci bir ışık (Çık 19:5, 6) olacağı yönünde Allah çok açıktı. Allah ile antlaşmaya bağlı ilişkiden ne anlıyorsun? Yani, Allah sana ne vaat etti ve bu vaatlere karşılık senden ne rica etti? 79 Salı Haziran 3 Antlaşma Yazıtı Antlaşma vaatlere dayansa da, genellikle vaatlerin gerçekleşmesinden önce karşılanması gereken koşullar vardır. İbrahim ile yapılan antlaşma, İbrahim’den doğan veya onun soyundan gelen tüm erkeklerin sünnet edilmesini içeriyordu. Yehova İsrail ile antlaşma yaptığında, ilişki taleplerini şahsen taştan tabletlere kazımıştı (Yas 9:8–11). On Emir’de korunmuş olan bu talepler, Allah’ın tüm insanlarla olan ebedi antlaşmasının temelini şekillendiriyordu. Antlaşmanın belirli koşullarını detaylandırdığından dolayı, On Emir sık sık “antlaşma levhaları” olarak da anılır (Yas 9:9). On Emir, Allah ile antlaşma ilişkisi içine girenlerin hayatını zorlaştırmak için tasarlanmış zorlayıcı bir süreç değildir; aksine Allah’ın sevgisinin göstergesi olarak, bu emirler Rableri ile antlaşma ilişkisine girenlerin fayda sağlaması için verilmiştir. Yeremya 31:31–34 ve İbraniler 10:11–18, Yeni Antlaşma’da Allah’ın yasasının ebedi doğasını ne şekilde desteklemektedir? Sina Dağındaki Eski Antlaşma altında, İsraillilerin ve topluluğa katılanların, On Emri tutmak suretiyle antlaşmaya sadakatlerini göstermeleri gerekiyordu. Emri çiğnediklerinde, eğer günahlarının bağışlanmasını istiyorlarsa, bir hayvan kurban etmek zorundaydılar. Kafatası Dağındaki Yeni Antlaşma altında, Allah’ın halkı halâ On Emir’i tutmak zorundaydı. Ancak günah işlediklerinde artık sürekli kurban sunmak zorunda değillerdi, çünkü İsa onların tam ve eksiksiz kurbanlarıydı (İbr 9:11–14). Yeni Antlaşma, eskisinden çok daha iyidir, çünkü şimdi imanla, bizlere İsa’nın kurbanıyla sunulan bağışlanma vaatlerine sahip olabiliriz. “Yalnızca İsa Mesih’e imanla sağlanan lütuf antlaşması olan, İbrahim’in antlaşması altına girdiğimizde bizler için umut vardır”—Ellen G. White Comments, The SDA Bible Commentary, Cilt 6, S. 1077. Allah’ın yasasının kalbine yazılmış olması ne demektir? Bunun, Allah’ın yasasını yalnızca itaat kuralları olarak anlamaktan farkı nedir? 80 Çarşamba Haziran 4 Antlaşma ve Müjde (İbr 9:15–22) Belirli dini antlaşmaları çiğnemenin, ağır sonuçları vardı. Sünnet olmayan her erkeğin seçilmişler arasından atılması konusunda, Yehova İbrahim’i uyarmıştı (Yar 17:14) ve Sina antlaşmasındaki koşullara itaat etmeyi reddedenlere lanet duaları okunacaktı (Yas 27:11–26). Nihayetinde, antlaşma koşullarına uymayanlar ölümle cezalandırılacaktı (Hez 18:4). Aynı şey Yeni Antlaşma için de geçerlidir: Allah’ın yasasını reddedenler, sonsuz yaşama erişmeyi de inkâr etmektedirler (Rom 6:23). İbraniler 9:15–28’i okuyun. Bu ayetlerde, müjde ne şekilde açıklanmıştır? İbraniler 9:15–28, imanlılar için vaatleri güvence altına almada Mesih’in rolünü ilan eden müjde öyküsünü tekrarlamaktadır. 15. ayet, Yeni Antlaşma’nın “aracısı” olarak ölümü sayesinde, aksi takdirde ebedi yıkıma uğrayacak olanlara ebedi yaşam sunan İsa’nın işlevine işaret etmektedir. 16. ve 17. ayetlerde bazı Kutsal Kitap çevirilerinde aynı Grekçe terim kullanılmış olsa da, “antlaşma” yerine “vasiyet” ifadesi kullanılmıştır. Bu bizlere ölüm fikrini, İsa’nın bizler için ölümünü çağrıştırır. Bu bağlamda bakıldığında, pasaj imanlıya Mesih olmaksızın antlaşmanın her günahkârın ölümünü talep ettiğini hatırlatmaktadır. Ancak, günahkâr Mesih’in döktüğü kanla kaplanmış ve arındırılmış olabilecek ve O’nun dönüşünü “hevesle bekleyenler” arasında yer alabilecektir (İbr 9:28). “O’nun doğruluğunu gördüğümüzde kendi doğruluğumuzun kirli bir giysi gibi bizi sardığını anlarız. Sadece Mesih’in fedakârlığı günahlarımızı siler ve bizleri temiz kılar. Sadece Mesih, yaşamlarımızı Kendi benzerliğine dönüşene dek değiştirir.”— Ellen G. White, Cennete Giden Yol, S. 22, 23. Allah, İsa’nın şahsiyetinde günahlarımızın cezasını bizzat çekerek, bizleri hak ettiğimiz bu cezadan esirgemiştir. Bu bizlere Allah’ın karakteri hakkında ve koşullarımız ne olursa olsun, O’na neden güvenebileceğimiz hakkında ne söylüyor? 81 Perşembe Haziran 5 Antlaşmanın Yararları (Ef 2:6) Birçok durumda, insanlar tüm koşullar karşılanmadan önce antlaşma vaatlerini tecrübe ederler. Örneğin krediyle bir ev satın alan kişi, daha ödemesi bitmeden o evde yaşama fırsatına sahip olur. Veya bir vatandaş, daha devlete vergilerini ödemeye başlamadan önce kamu hizmetlerinden yararlanabilir. Allah ile bir antlaşmaya girenler de, antlaşma gelecekte gerçekleşmeden önce, antlaşmanın yararlarından faydalanmaya başlayabilirler. Örneğin, eğer insanlar yalnızca On Emir’i takip etselerdi, bunca acı ve ızdıraptan nasıl sakınmış olabileceklerini düşün. Bu emirlerin çiğnenmesinden ötürü kim vicdan azabı çekmemiştir? Bundan da kötüsü, gelen acılar her zaman yasayı çiğneyenlerle sınırlı kalmamaktadır; sık sık günahkâra yakın olan kişiler bile aynı şekilde acı çekmektedirler. Aşağıdaki ayetlere göre, İsa ile antlaşma ilişkisi içinde olmakla, daha şimdiden başka ne gibi faydalar elde edebiliriz? 2Ko 4:16–18 1Yu 5:11–13 Flp 1:6 Yu 5:24 İsa, kendisini kabul edenlerin zaten “ölümden yaşama geçtiğini” (Yu 5:24) ifade ederken, Yuhanna’nın müjdesinde çok kararlı bir dil kullanmıştır. Bu dünya ile sınırlı olmasına rağmen, imanlı kişi kurtuluşundan o kadar emin olabilir ki, İsa Mesih ile birlikte göksel yerlerde oturmayı talep edebilir (Ef 2:6). Eğer birisi sana, “şimdi İsa ile göksel yerlerde oturmak ne demek?” (Efesliler 2:6’da dendiği gibi) diye sorsaydı, ona ne yanıt verirdin ve neden? 82 Cuma Haziran 6 Bu haftanın konusu için daha fazla bilgi edinmek istiyorsan, Ellen G. White’ın, “The Covenant of Grace,” S. 131–137, God’s Amazing Grace kitabını oku. Ek Çalışma: “Aynı antlaşma İbrahim’e şu vaatle yenilenmişti, ‘Soyunun aracılığıyla yeryüzündeki bütün uluslar kutsanacak’ Yar 22:18. Bu vaat, Mesih’e işaret etmekteydi. Böylece İbrahim onu anladı ve günahların bağışlanması için Mesih’e güvendi. Onun doğru sayılmasına neden olan işte bu imandı. İbrahim ile olan antlaşma aynı zamanda Allah’ın yasasının otoritesini de sağlamıştı… “İbrahim ile yapılan antlaşma, Mesih’in kanıyla onaylandı ve ‘ikinci,’ veya ‘yeni’ antlaşma olarak anıldı, çünkü onun mühürlendiği kan, ilk antlaşmanın ardından dökülmüştü… “Lütuf antlaşması yeni bir gerçek değildir, zira tüm sonsuzluk boyunca Allah’ın aklında mevcuttu. İşte bu yüzden ebedi antlaşma olarak anılmaktadır… “Yalnızca İsa Mesih’e imanla sağlanan lütuf antlaşması olan, İbrahim’in antlaşması altına girdiğimizde bizler için umut vardır.”—Ellen G. White, The Faith I Live By, S. 75. Tartışma Soruları: Çıkış 31:16 ve Yeşaya 56:4–6, antlaşmada geçen Sebt Günü’nün önemi hakkında ne önerir? Ayrıca bkz. Hezekiel 20. İbrahim ile tesis edilen Eski Antlaşma’nın, lütfun antlaşması olan Yeni Antlaşma’ya kıyasla, çoğunlukla işlerin antlaşması olduğu düşünülür. Bu fikir neden yanlıştır? Kutsal Kitap’tan, bunun her zaman bir lütuf antlaşması olduğunu kanıtlayan ne gibi ayetler bulabilirsin? Neden her zaman işlerle değil, lütufla gelen bir antlaşma olmak zorundadır? Efesliler 1, “ebedi antlaşma” ifadesini kullanmasa da, bu bağlamda bu ifadeden ne anlıyoruz? Allah’ın dünyayı bir daha tufanla yok etmeyeceği, gökkuşağıyla sembolize edilerek vaat edilmişti. Eğer bazılarının iddia ettiği gibi, Nuh tufanı sadece bölgesel olsaydı, bu Allah’ın vaadi açısından ne ifade ederdi? Tufan’ın global olmadığı yönündeki düşünce, neden Kutsal Kitap gerçeğine çok büyük bir saldırıdır? (Her şeyden evvel, o zamandan beri gerçekleşen tüm sel baskınlarına bakın. Nuh Tufanı bölgesel olsaydı, diğer tüm seller Allah’ın antlaşma vaadi açısından ne ifade ederdi?) Güneşin Batışı: 19:37 (İstanbul) 83 Konu 11 *Haziran 7–13 Elçiler ve Yasa Sebt Günü Rom 3:31, 6:15, Elç 10:9–14, Yu 15:1–11, Yakup 2:1–26, İbr 3:7–19, Yahuda 5–7. Konuyla İlgili Metinler: “İşte böyle, Yasa gerçekten kutsaldır. Buyruk da kutsal, doğru ve iyidir” (Romalılar 7:12). Hatırlama Metni: A llah’ın yasasının sürekli geçerliliğine dair bunca kanıta rağmen, neden birçok Hıristiyan ona itiraz etmektedir? İlk olarak, bazıları (daha önce de gördüğümüz gibi) yasanın işlevine olan yanlış anlayışı kınayan belirli Yeni Ahit ayetlerine bakıp, sorunun yasanın kendisiyle ilgili olduğu sonucuna varır. Bunun sonucu olarak On Emir’in, Yeni Antlaşma altında olanlar için zorunlu olmadığını iddia ederler. İkincisi, kimileri Sebt Günü’nün Hıristiyanlar açısından bağlayıcı olmadığından o derece ikna olmuştur ki, bu görüşlerini savunmak için, buyrukların İsa ile birlikte çarmıha gerildiğini iddia ederler. Üçüncüsü, kimileri diğer buyrukların geçerli olduğunu, fakat dördüncü emrin, yani yedinci–gün Sebt’inin İsa’nın dirilişini onurlandırmak amacıyla tutulan Pazar günü ile yer değiştirildiğini iddia ederler. Bu görüşler hakkında sayısız sorunlar mevcuttur. Bu hafta, yasaya ilişkin Mesih’in öğrencilerinin davranışlarına bakacağız, zira Mesih’in ölümünden sonra iptal veya modifiye edildiyse, elçiler mutlaka bu konuda bir şeyler biliyor olmalıydılar. *14 Haziran Sebt Günü’ne hazırlık için bu haftanın konusunu çalışın. 84 Pazar Haziran 8 Pavlus ve Yasa Denilir ki, Pavlus Hıristiyanlığın gerçek kurucusudur. Bu tabii ki yanlıştır. Yeni Ahit’te yer alan 27 kitaptan 13’ünü yazarak, Hıristiyan doktrinine olan teolojik anlayışımıza birçok katkıda bulunmuş olsa da, yazılarındaki tüm öğretiler, Kutsal Yazı’nın diğer yerlerinde de bulunur. Pavlus’un “yeni” bir din başlattığını iddia edenlerin asıl gerekçesi, yasa ve lütuf konusundaki öğretilerinin yanlış anlaşılmasından kaynaklanmaktadır. Şu ayetlere bakın: Rom 3:28; 6:14; 7:4; ve Gal 3:24, 25. İlk bakışta, bazılarının bu ayetlerin yasayı iptal ettiğini düşündüğünü anlamak neden pek zor değildir? Tek başına okunduklarında, bu ayetler kesin bir şekilde yasanın artık Hıristiyanlar için geçerli olmadığı izlenimini bırakmaktadır. Ancak, Pavlus’un gerçekte ne dediğini anlamak için, bu ayetlere geniş bir açıdan bakmalıyız. Romalılar 3:31, 6:15, 7:7–12 ve Galatyalılar 3:21’e özel bir dikkat göstererek, yukarıdaki ayetleri inceleyin. Bu ayetler ve bir bütün olarak bağlamları, Pavlus’un yasa hakkında ima ettiği şeyi daha iyi anlamamıza nasıl yardımcı olmaktadır? İmanla aklanma kavramını anlamayanlar için, Pavlus sanki kendisiyle çelişiyormuş gibi görünebilir. Bir taraftan imanlı kişinin yasa altında olmadığını iddia ederken, diğer yandan aynı Hıristiyan’ın yasayı tutmak zorunda olduğunu söylemektedir. Allah’ın, O’nunla ilişki içinde olduklarını iddia edenlerden doğruluk talep ettiğini hatırladığımızda sorun çözülür. Doğruluk standardı, O’nun yasasıdır. Ancak insanlar O’nun yasasına ulaşamadığında, başarısız olurlar ve bu yüzden yasa tarafından suçlanırlar. Eğer yasa kurtuluşun aracısı olsaydı, o zaman hiç kimsenin sonsuz yaşam umudu olmazdı. İmanlının umudu, yasada değil, sadece yasayı mükemmel bir şekilde tutmakla kalmayıp, aynı zamanda Allah’ın mucizevi gücüyle imanlıların da O’nun doğruluğunu paylaşmasına izin veren İsa Mesih’te bulunur (Rom 8:3, 4). İmanlı artık Allah’ın yasasına özgür bir vicdanla hizmet edebilir, çünkü Mesih yasanın suçlamasını kaldırmıştır (Rom 7:25–8:2). Mesih ile gelen lütuf, bizleri yasadan azat etmez, aksine bizleri ona itaat etmeye zorlar. 85 Pazartes İ Haziran 9 Petrus ve Yasa (1Pe 2:9) Petrus, İsa’ya en yakın elçilerdendi. İlk seçilenler arasında olduğundan, Petrus İsa’nın hizmeti esnasında geçen birçok büyük olaya şahit olmuştu. Filipus Sezariyesinde İsa’nın Mesih olduğunu söyleyen kişiydi; tutuklandığı ve hapse atıldığı gece Kurtarıcısını Kayafa’nın evine kadar takip eden kişi Petrus’du. Dirilmiş olan İsa, sabahleyin gölün kenarında öğrencilerine göründüğünde, Mesih’in hizmetine ilişkin belirli talimatları alan kişi de Petrus’du. İlk imanlı grubu Pentikost gününde toplandığında, lider olan konuşmacı Petrus’du. Yasa değişmiş olsaydı, hiç kuşkusuz Petrus’un bundan haberi olurdu. Elç 10:9–14, İsa’nın göğe çekilişinden sonra Petrus’un Yahudi yasasına olan bağlılığı hakkında ne söylüyor? Eğer Petrus, yiyecek konusunda bu tarzda düşünüyorsa, onun On Emir’in sürekliliğine yönelik bakış açısı hakkında ne söyleyebiliriz? Petrus bu görümü, İsa’nın göğe yükselişinden yıllar sonra almıştı. Öğrencilerin vaazları neticesinde, binlerce Yahudi, Mesih olarak İsa’yı kabul etmişti. Hıristiyan mesajının içeriğinde, yasayı reddetmekle ilgili hiçbir dini kayıt yoktur. Elç 10’daki olay, ilk imanlıların Yahudi kökleriyle tamamen özdeşleştiklerini güçlü bir şekilde göstermektedir. 1.Petrus 2:9’u Çıkış 19:6 ile karşılaştırın. Çıkış 19:6’nın bağlamı nedir? Petrus dinleyicilerine “kralın kâhinleri, kutsal ulus” olarak hitap ettiğinde, onlar derhal Sina’da yasanın verilmesi öyküsünü hatırlamış olmalıydılar. İsrail’in varisleri olarak, onlardan Allah’ın yasasında belirgin olan antlaşmanın kurallarına itaat etmeleri beklenmekteydi. Böylece insanlara durumlarını hatırlatmanın hemen ardından, Petrus onları doğruluk içinde bir yaşam sürmeye teşvik etmişti (1Pe 2:11, 12). O ayrıca dinleyicilerini yasadan yoksun bir müjdeyi teşvik eden sahte öğretmenlere karşı dikkatli olmaları konusunda da uyarmıştı (2Pe 2:21, 3:2). Petrus’un nasıl her şeyi berbat ettiğini hatırlayın; buna rağmen ona uzatılan lütfa bakın. (1) Bu tür bir lütfu başkalarına da uzatmayı ve (2) Her şeyi berbat etsek bile lütfu kabul etmeyi nasıl öğrenebiliriz? 86 Salı Haziran 10 Yuhanna ve Yasa Yuhanna, Pavlus gibi Yeni Ahit’e birçok kitap ile katkı yapan ikinci kişidir. Müjdeyi, üç mektubu ve Vahiy kitabını yazan kişi aynı Yuhanna’dır. Petrus gibi o da İsa’nın seçtiği ilk öğrencilerdendi ve onun da İsa ile özel bir ilişkisi vardı. İsa’ya yakınlığından dolayı, sık sık “Sevilen Yuhanna” olarak da anılır. Müjdesinin sonundaki hükmünden (Yu 21:25), Yuhanna’nın İsa hakkında birçok şahsi bilgiye sahip olduğunu anlıyoruz. Eğer İsa yasayı bir kenara atmış olsaydı, O’na en yakın olan Yuhanna bunu mutlaka bilirdi. Yu 15:1–11 ve 1Yu 2:3–6’yı okuyun. Bu ayetler hep birlikte Allah’ın “buyruklarına” nasıl uymamız gerektiği konusunda ne söylüyorlar? Dünyevi yaşamının sonlarına doğru, İsa öğrencilerine Baba’sının buyruklarına sadık kaldığını kanıtlamış ve bunun sonucu olarak Baba’sının sevgisinde “kalmıştı” (Yu 15:10). İsa buyrukları, reddetmek veya terk etmek için olumsuz engeller olarak görmemişti; aksine onları O’nunla ve diğer insanlarla olan sevgi dolu bir ilişki açısından, gerekli ilkeler olarak görmüştü. Sevilen öğrenci Yuhanna, imanlılara Allah’a olan yükümlülüklerini hatırlattığında, İsa’nın Müjde’deki sevgi ve birlik lisanının aynısını kullanmıştı. Aslında, Yuhanna sevginin her zaman yasanın özü olduğunu anlamıştı (örneğin, 2Yu 6). Bir kişi, Allah ve diğer insanlarla sevgi dolu bir ilişki içerisine girmezse, yasayı tuttuğunu da iddia edemez. “Allah’ın yasası, kendimizi sevdiğimiz gibi yoldaşlarımızı da sevmemizi talep eder. O zaman, büyük oranda iyi şeyler yapmak için aklın tüm gücü ve eylemi bu yönde gelişir… Büyük bir güçle başkalarına da söyleyebilsinler diye insana ruhun kraliyet armağanlarını Veren için ne büyük bir zevk! Onlar, Allah ile insan arasındaki bağlantıdır ve Mesih’in Ruh’u ile göklerin özelliklerini açıklarlar. Böbürlenmeden görülen kutsallığın gücü, birçok güçlü vaazdan bile daha dokunaklı bir şekilde seslenir. O, Allah’tan söz eder ve yalnızca sözlerin yapabileceğinden çok daha güçlü bir şekilde insanlara görevlerini açıklar.”—Ellen G. White, Manuscript Releases, Cilt 20, S. 138. Yasa ile sevgi arasındaki bağlantıyla nasıl tecrüben oldu? Yani, şahsi uygulama seviyesinde, sevgi Allah’ın yasasına itaatle nasıl vurgulandı? 87 Çarşamba Haziran 11 Yakup ve Yasa “Ait olduğunuz Kişi’nin yüce adına küfreden onlar değil mi? ‘Komşunu kendin gibi seveceksin’ diyen Kutsal Yazı’ya uyarak Kralımız Tanrı’nın Yasası’nı gerçekten yerine getiriyorsanız, iyi ediyorsunuz. Ama insanlar arasında ayrım yaparsanız, günah işlemiş olursunuz; Yasa tarafından, Yasa’yı çiğnemekten suçlu bulunursunuz” (Yakup 2:7–9). Yeni Ahit’te, Yakup’a atfedilen sadece bir kitap vardır. Yazar, onun hangi Yakup olduğunu belirtmese de, mektubun İsa’nın kardeşi olan Yakup’tan geldiği genel olarak kabul görmektedir. Yakup, belki de başlangıçta İsa’nın Mesihliği konusunda şüpheci olsa da (Yu 7:5), Yeni Ahit inanlı topluluğunda etkili bir liderlik pozisyonuna sahipti (Elç 15:13, Gal 1:19). Yine, eğer İsa ilahi yasayı yürürlükten kaldırmaya niyetlenmiş olsaydı, hiç şüphesiz kendi öz kardeşi bunu biliyor olurdu. Yakup 2:1–26’yı okuyun. Bu bölümün temel mesajı nedir? Yakup 7–9. ayetlerde yasayı özetledikten sonra, neden tüm buyrukları tutmak konusundan bahsetmişti? Bu ayetler, sevgi ile Allah’ın yasasına itaat arasındaki ilişkiyi nasıl göstermektedir? Pavlus’un yasa konusundaki öğretisini yanlış anlayanlar, yasanın rolü konusunda Yakup ve Pavlus’un birbirine karşı olduğunu iddia ederler. İçeriğin çoğu, kurtuluşta işlerin yeri üzerinedir. Pavlus, işlerden bağımsız olarak iman yoluyla, lütufla kurtulduğumuzu söylerken (Ef 2:8, 9), Yakup “eylemsiz iman ölüdür” (Yakup 2:26) diye ifade eder. Bu ifadeler birbiriyle çelişmez; Yakup, Pavlus’un sayısız kez lütfun yasayı geçersiz kılmadığı yolundaki sözlerini güçlü bir şekilde vurgulamaktadır. Pavlus’un Romalılar 13:9’daki sözlerini, Yakup Allah’ın yasasının özünün sevgi olacak şekilde tam olarak anlamıştır (Yakup 2:8). Sevginin pratik eylemini göstermeyen hiç kimse, Allah’ın buyruklarını gerçekten tuttuğunu iddia edemez. 88 Perşembe Haziran 12 Yahuda ve Yasa Yeni Ahit’in en kısa kitabı olan Yahuda’nın, İsa’nın başka bir kardeşi tarafından yazılmış olduğuna inanılır. Yazar kendisini İsa Mesih’in “kölesi” olarak tanıtırken, Yakup’un kardeşi olduğunu itiraf eder. Matta, İsa’nın dört kardeşinden ikisini Yakup ve Yahuda olarak adlandırdığından dolayı (Mat 13:55), genelde bu kısa mektubun yazarının Kurtarıcı’nın kardeşi olan Yahuda olduğu kabul edilir. İncelediğimiz tüm diğer dini yazarlarda olduğu gibi, eğer İsa yasayı bir tarafa bırakmış olsaydı, Yahuda biliyor olurdu. Yahuda, ne yasaya ne de buyruklara ilişkin bir imada bulunmasa da, tüm mektubu Allah’a sadakat ve O’nun yasasını ihlal etmenin sonuçları üzerindedir. Yahuda 4’ü okuyun. Tüm tartışmamıza uygun olarak ne denmektedir? Eğer günah olmasaydı lütuf da gerekli olmayacağından, lütfun mutlaka anılmış olması, yasanın da mevcudiyetini gerektirir (Rom 5:18–6:15). Bu sahte öğretmenlerin söyledikleri şey o kadar kötüydü ki, Yahuda bunu Rab’bi inkâr etmekle eşdeğer olarak görmüştü. İbraniler 3:7–19, nasıl Yahuda 5–7’yi aydınlatmaya yardımcı olur? Bu ayetler, hep birlikte bizlere itaat ve iman arasındaki ilişkiyi nasıl gösterir? Yahuda, kendine özgü diplomatik tarzıyla, dinleyicilerine Mısır tutsaklığından özgür kılınan İsraillilerin yaşadıklarını hatırlatıyor. Allah onlara kudretini gösterdi ve hatta onlara yasasını verdi, fakat onlar sadakatten ayrıldıklarında, O’ndan ayrılmanın korkunç sonuçlarına maruz kaldılar. Yahuda, insanların düşebileceğini ve yargıyla karşılaşabileceğini çok açık bir şekilde ifade etmektedir. Kutsal Yazı’nın diğer yerlerinde olduğu gibi şu hususta çok açıktır: imana sahip olduğunu iddia eden herkes, bu imanı itaatkâr bir yaşamla belli etmeye razı olmalıdır. Yahuda kitabını okuyun. Tüm çetin uyarılara rağmen, burada kendin için ne gibi vaatler keşfedebilirsin? 89 Cuma Haziran 13 Ellen G. White, “The Law in the Christian Age,” Signs of the Times, Ağustos 5, 1886, kitabını okuyun. Ek Çalışma: “Elçilerin neden Allah’a tövbeyi öğretmeleri gerekiyordu?—Çünkü günahkârın Baba ile sorunu vardır. O, yasayı çiğnemiştir; günahını görmesi ve tövbe etmesi gereklidir. Sonraki işi nedir?—Sadece kanı tüm günahlardan arındıracak olan İsa’ya bakmak. Mesih’e iman etmek gereklidir; zira yasada kurtarıcı bir vasıf yoktur. Yasa suçlar, fakat onu ihlal eden kişiyi bağışlayamaz. Günahkâr, Mesih’in kanının erdemlerine bağlı olmak zorundadır. ‘Koruyuculuğuma sarılsınlar’ demişti merhametli Kurtarıcı, ‘barışsınlar benimle, evet benimle barışsınlar.’ Rabbimiz en çok bağışlananı, en fazla seveceğini söylemişti; ve günahla kirlenmiş, Allah’ın kutsal yasasını çiğnemiş, kendisini olduğu gibi görüp affa ihtiyaç duyduğunu hissedenleri. Yasanın kutsal talebinden en fazla ikna olan kişi, onun suçlamalarının büyüklüğünü en açık şekilde görecek ve aslında daha fazla bağışlandığını hissedecek olan kişidir.”—Ellen G. White, Signs of the Times, Ağustos 5, 1886. Tartışma Soruları: Dikkatle Ellen G. White’ın yukarıdaki beyanını okuyun. Bu alıntı, bu çey- rek yılı kapsayan dini öğretiyi nasıl aydınlatmaktadır? Günahkârın, “Mesih’in kanının erdemlerine bağlı olmak zorunda” olması ne demektir? Yahuda 4’deki uyarılar üzerinde daha fazla düşünün. İnsanlar Allah’ın lütfunu ilan ediyorlarsa, mutlaka imanlıdırlar. Ancak Yahuda onların Rab’bi inkâr ettiklerini söylüyor. Allah’ın lütfunun yasayı ortadan kaldırdığını iddia edenler için bu ciddi ima ne anlam taşıyor? Eğer insanlar yasanın ortadan kaldırılmasını talep ediyorlarsa, aslında neyden kurtulmaya çalışıyorlar? Yasanın inkâr edilmesi, hatta buyruklardan birinin reddedilmesi, Al- lah’ın yasasını “çökertmeye” çalışan Şeytan’ın elini nasıl güçlendirir? Güneşin Batışı: 19:41 (İstanbul) 90 Konu 12 *Haziran 14–20 Mesih’in İnanlı Topluluğu ve Yasa Sebt Günü Yar 2:16–3:7, Yaratılış 6, Yaratılış 12, Yas 7:6–12, Gal 3:6–16, Vah 12:17, 14:6–12. Konuyla İlgili Metinler: “Bu da, Tanrı’nın buyruklarını yerine getiren, İsa’ya imanlarını sürdüren kutsalların sabrını gerektirir” (Vahiy 14:12). Hatırlama Metni: B ayrak yarışında bir takım, genelde dört koşucudan oluşur. Takım üyeleri, başka bir zamanda birbirleriyle rekabet edebilir, ama şimdi aynı takımın parçaları olarak bir bütünmüş gibi düşünmeyi öğrenmek zorundadırlar. Yarıştaki pistin uzunluğu, katılımcılar arasında eşit olarak bölünmüştür. Bir takım üyesi, yalnızca kendisine bayrak verildiğinde koşabilir. Bayrak, yarış bitinceye dek takımın bir üyesinden diğerine ustaca aktarılır. Bir anlamda bayrak (çubuk), bayrak koşusu takımının üyeleri arasında sürekliliğin tek sembolüdür. Allah’ın inanlı topluluğu da bir bayrak koşusu takımına benzer. Bahçedeki Adem ile başlayarak, bayrak, kurtuluş tarihinin çeşitli safhalarıyla aktarılmıştır: Nuh’tan İbrahim’e, Sina’ya, Yeni Ahit kilisesine, Reformasyon kilisesine ve şimdi de üç melek mesajını ilan edenlere. Allah’ın inanlı topluluğunun sürekliliğinin sembolü, Düşüş’den sonra hep Allah’ın kurtarıcı lütfuyla eşleşen, O’nun yasasıdır. Her ikisi de birlikte müjdenin özünü oluşturur. Bu haftaki çalışmamız, çağlar boyu Allah’ın inanlı topluluğunda, yasanın (ve lütfun) sürekliliğinin izini sürecektir. *21 Haziran Sebt Günü’ne hazırlık için bu haftanın konusunu çalışın. 91 Pazar Haziran 15 Adem’den Nuh’a Bir bakıma, sadece Yeni Antlaşma çağından beri, imanlıların İsa’nın yaşamına, ölümüne ve dirilişine ilk elden tanıklık ettiklerinde, “Mesih’in kilisesinin” varlığından söz edebiliriz. Ancak “Mesih’in kilisesini” geniş bağlamda görebiliyoruz. “Kilise” teriminin Grekçesi, eklesia’dır. Seküler dünyadan ödünç alınmış olup, “göreve çağırılmak” anlamındadır. Allah her nesilde sadakat, güven, sevgi ve itaatle dolu bir yaşamla O’nun istemini yansıtan insanları “göreve çağırmıştır.” Yaratılış 2:16–3:7’yi okuyun. Adem ve Havva nasıl bir sınavdan geçirilmişti? Böyle bir sınav, neden mükemmel varlıklar olmak için gerekliydi? Adem ve Havva, sevebilmeleri için ahlâki bakımdan özgür kimseler olarak yaratılmış olmalıydılar. Yapmaları için hiçbir sebep olmasa da, onlar yanlış yapma kabiliyetine ve özgürlüğüne sahip olmuş olmalıydılar. Ağaçtaki sınav, ahlâki bir sınavdı: Onlar hangi şekilde Allah’ın vermiş olduğu ahlâki özgürlüğü kullanabileceklerdi? Yanıtı biliyoruz. Ahlâkiliğin merkezinde, yasa, bizler için iyi ve kötüyü tanımlayan Allah’ın yasası vardır (ağacın, “iyiyle kötüyü bilme ağacı olarak adlandırıldığına dikkat edin). Eğer insanlar yalan söyleme, çalma ve öldürme kapasitesine sahip olmadıkça, bunları yasaklayan yasanın gayesi ne olabilir ki? Robotlardan oluşan—sadece iyi olanı yapabilen—bir evrende yasalar anlamsız olurdu. Ancak Allah bizleri bu şekilde yaratmamaya karar verdi. Yapamazdı—eğer gerçekten seven varlıklar istediyse. Düşüş’ten sonra Adem ve Havva sonraki nesile “bayrağı aktarmayı” başarmış olsa da, insan ahlâkının düşüşü hızlı ve rezilce oldu. İlk iki oğlundan, Kayin açgözlülük, yalan, cinayet ve ebeveynlerine saygısızlık ruhuna kapılırken, sadece Habil Allah’ın inanlı topluluğuna katılmayı seçti. Kötülük, iyiliği gölgelediğinden işler daha da kötüye gitti ve Tufan zamanında sadece Nuh ve ailesi gerçekten Mesih’in inanlı topluluğunun üyeleri olarak kalabildiler. Geçen 24 saatte, bizlere Aden’den verilen özgürlüğü kullanarak, kaç kez ahlâki seçimler yaptın? Bu seçimler nelerdi ve bunlar Allah’ın ahlâki yasasıyla ne kadar çok uyum içindeydi? 92 Pazartes İ Haziran 16 Nuh’tan İbrahim’e (Yar 6:5–9) Nuh’un içinde doğduğu dünya, o ana dek mevcut olan en kötü toplumdu, yani durum oldukça berbattı. Yaklaşık bin yıl yaşayan insanlarla, Allah’ın yarattığı insanlardan dolayı yüreği sızlayacak derecede kötülüğün toplumun içine nasıl işlediğini görmek pek zor değildi! Yaratılış 6’yı okuyun ve sonra şu soruları yanıtlayın: 1. Allah’ın insanları yarattığından dolayı “üzülmesi” fikrini nasıl anlamalıyız? Bu durum, neden Allah’ın olanlardan haberi olmadığı anlamına gelmez? (Bkz. Yas 31:15–17.) 2. Ellen G. White, “Tanrı oğulları” ve “insan kızları” tanımını yazdığında, imanlı erkeklerin, imansız kadınlarla evlenmelerini kastediyordu. O halde, Yaratılış 6’dan inanlı topluluğunun dünya ile etkileşimi hakkında ne gibi dersler öğrenebiliriz? 3. Bu insanlar, Allah’ı gücendirecek ne gibi şeyler yapmış olabilirlerdi ve bu şeylerin O’nun yasası ile ilgisi nedir? 4. Yaratılış 6’da Nuh’un tanımlanmasına bakın. Ayet, onun ne tarzda bir adam olduğunu anlamamıza yardımcı olacak ne söylemektedir, özellikle de böyle bozuk bir dünyada? Aynı zamanda, Nuh neden Allah’ın gözünde “lütfa” ihtiyaç duymuştu? Bu bizlere, o zamanlar bile iman ve Allah’ın yasası arasındaki ilişki hakkında ne söyler? 93 Salı Haziran 17 İbrahim’den Musa’ya Tufan’dan sonra, Allah’ın istemini nesilleriyle paylaşmak, Nuh’un ve oğullarının sorumluluğuydu. Nuh’un ailesi, insanlığın Allah’ın yasasına itaat etmeyi reddetmesinin bir neticesi olarak dünyevi yıkımın geldiğini biliyordu ve Allah’ın lütfunun tecrübesiyle daha imanlı bir nesil geliştirmeye yardımcı olacak bir şeyler yapabilirlerdi. Maalesef Tufan’dan çok fazla zaman geçmeden dünyanın sakinleri yine isyan ettiler (Yar 11:1– 9). “Onlardan çoğu Allah’ın varlığını inkâr etmiş ve Tufan’ı, doğal sorunların bir işleyişi olarak görmüşlerdi. Diğerleri tufan öncesi dünyayı yok eden Üstün Varlık’a inanmıştı; ve onların kalpleri tıpkı Kayin gibi O’na karşı isyanla dolmuştu.”—Ellen G. White, Patriarchs and Prophets, S. 119. Yaratılış 12 ve 15:1–6, bizlere aynı şekilde yasa ve lütfun birlikte çalıştıklarını nasıl gösterir? Allah, Şem’in neslinden olan İbrahim’i çağırarak onunla bir bereket antlaşması yapmıştı (Yar 12:1–3). Kutsal Kitap, Allah’ın İbrahim’i çağırmasına yönelik bir kıstas vermez. Onda Nuh’ta olan doğruluk profili yok gibidir. Aslında çağrıdan hemen sonra korkak, aldatıcı (Yar 12:11–13), Allah’ın yasasını çiğneyen biri olarak kendisini kanıtlamıştı. Ancak İbrahim gerçek imana sahip biriydi ve Allah’ın lütfuyla bu iman kendisine doğruluk olarak sayılmıştı. Mükemmel olmasa da, Allah’ın sesini dinlemeye gönüllüydü, hem de insani bakış açısıyla olanaksız görünen şeyler için Allah’a güvenmek anlamında olsa bile. Allah’ın sesini dinlemeye razı olup O’nun buyruklarına uyanlar içinde, İbrahim tek başına değildi. Firavun, iki Avimelek ve Yusuf, Allah’ın zinayı ve yalanı onaylamadığının çok iyi farkındaydılar. Hem de ikinci Avimelek, İshak’ı halkını ayarttığı için azarlamıştı (Yar 26:10). Allah İbrahim’i belirli bir görev için seçmiş olsa da, birçok ulusta O’ndan korkan insanlar vardı. Aslında İbrahim ve askeri ittifakı, Kedorlaomer ve onun koalisyonunu yendikten sonra İbrahim, “Yüce Tanrı’nın kâhini” (Yar 14:18) olan Kral Melkisedek tarafından kutsanmıştı. Bu, Musa’nın işinden ve hizmetinden bile önceki zamanda, dünyanın Allah’ın varlığını bildiğini kanıtlamaktadır. 94 Çarşamba Haziran 18 Musa’dan İsa’ya Mısır ve Mezopotamya’da bulunan kadim yasa kuralları, Allah’ın yasasında geçen yaygın bilgi, ilkeler ve kurallar için bir kanıt sağlasa da, bunlardan hiçbiri eksiksiz değildir. Aslında bu kurallardan çoğu, Allah’ın daha sonra kınadığı putperestliği ve diğer uygulamaları destekleyen yasalar içerir. O halde, Allah gerçek yasasına kâhyalık edecek insanlar seçmişti. Bu insanlar İbrani ulusuydu, yüzyıllar önce antlaşma vaadi—ki nihaî gerçekleşmesi sadece İsa’da olan bir vaatti—yapılan İbrahim’in nesli ve varisleriydi. Yasa 7:6–12’yi okuyun. Bu pasaj, yasa ve lütuf arasındaki ilişkiyi nasıl açıklıyor? Allah, kendi yasası için İsrail’i emanetçi olarak seçtiğinde, onların mükemmel insanlar olmadıklarını biliyordu. Buna karşın istemini diğer kusurlu insanlarla paylaşma görevini onlara emanet etti. Onları “kâhinler krallığı ve kutsal bir ulus” (Çık 19:6) olarak adlandırması, İsrail’in tüm dünya için Allah’ın aracı kâhinleri olduğunu göstermektedir. O, Allah’ın isteminin gerçeğini şaşkın uluslara getirmek için seçilmişti. İsrail’in hatalarına, zayıflıklarına ve bazen düpedüz isyanlarına rağmen, Mesih’in yine bu insanlar içinden gelmesi, yaşaması, hizmet etmesi ve ölmesi, yüzyıllar önce İbrahim ile yapılan antlaşma vaadinin gerçekleştiğini göstermektedir. Galatyalılar 3:6–16’yı okuyun. Pavlus, antlaşma vaadinin gerçek anlamını daha iyi açıklamaya yardım edecek ne yazmıştı? Kadim İsrail’de birçokları tek bir isim formundaki “tohum” (soyundan olan) ifadesinden, tek bir topluluk olarak İsrail’i anlamış olsa da, Pavlus burada antlaşma vaadinin asıl ve tam gerçekleşmesinin bizzat İsa’yı temsil ettiğini söylemektedir. O halde, müjde hem yasa hem de lütuf üzerindeki bariz vurgusuyla, antlaşmayı en üst düzeyde göstermekte ve açıklamaktadır. İbrahim’in ilk kez antlaşma vaadini almasından, Mesih’in zamanına kadar geçen tüm uzun çağları düşün. Bu durum, Allah’a güvenmek söz konusu olduğunda sabrın gerekli olduğu konusunda sana ne söylüyor? 95 Perşembe Haziran 19 İsa’dan Baki Kalanlara Aden’den beri Allah’ın inanlı topluluğu hep yanılabilir insanlarla doluydu. Allah’ın doğruluğunun tanığı olduğu sanılan kurumun kendisi de aynı doğruluğa ihtiyaç içindeydi. “Bayrak” nesilden nesile aktarılırken, hiçbir koşucu bitiş çizgisini geçmeye layık değildi. Yasayı alanlardan hiçbiri doğruluk seviyesine ulaşmaya kadir değildi. Görünen o ki, Allah’ın onayının soruşturulmasında, insanlık boşuna kürek çekmişti. Ancak tüm umutların söndüğü zannedilen bir anda, “bayrağı almak için” Allah Oğlu’nu gönderdi. İkinci Adem olarak İsa bu dünyaya günahsız olarak geldi ve Babası’na sürekli bağlılığı sayesinde, Çarmıh’a gidinceye dek itaatini korudu. İsa dirilişiyle bitiş çizgisini geçti, zira ölüm zincirini kırmıştı. Şimdi, dirilmiş olan Mesih, Ruh’un gücüyle doğruluğunu her imanlıyla paylaşmaktadır. Hep antlaşma vaadinin merkezi olan bu mesaj, İsa dünyevi hizmetini tamamladıktan sonra ve Yeni Antlaşma kilisesinin başlamasıyla daha açık bir şekilde anlaşılmıştı. Maalesef Hıristiyan kilisesi—tüm aydınlanmalara rağmen—antlaşmaya kadim İsrail’den bile daha az sadık olduğunu kanıtlamış ve derin bir ikiyüzlülük hemen hemen her yerde baş göstermişti. On altıncı yüzyılda başlayan Reformasyon, bu gidişatı tersine çevirmeye başlamışsa da, sendelemiş ve (gördüğümüz gibi) Yeni Antlaşma Hıristiyanlığı yaşamında yasanın rolü ve gayesi hakkında yanlış görüşler de dahil olmak üzere, Hıristiyan dünyasına birçok yanlış doktrin ve öğreti girmişti. Kaybolan birçok gerçeği eski haline getirmek için, Allah geriye kalanları (baki kalanlar) göreve çağıracaktı. Vahiy 12:17 ve 14:6–12’yi okuyun. Bu ayetler, Allah’ın dünyaya son uyarı mesajında, hem yasayı hem de lütfu nasıl açıklamaktadır? Gördüğümüz gibi, “Allah’ın buyruklarını tutmak” gerçek sevgiyi göstermek için Allah’ın işaret ettiği yoldur. Ancak hangi bakımlardan, bu buyrukları tutuyor gibi görünüp, gerekli olan sevgiyi gerçekten gösteremeyebiliriz? Eğer sevgi göstermezsek, neden buyrukları gerçekten tutamayız? 96 Cuma Haziran 20 “Vahiy 14’deki üç melek, Allah’ın mesajının ışığını kabul edip, O’nun temsilcileri olarak, enine boyuna dolaşarak tüm dünyayı etkili bir şekilde uyaran insanları temsil etmektedir. Mesih takipçilerine şunu söylemişti: ‘Dünyanın ışığı sizsiniz.’ Matta 5:14. Golgota’daki İsa’nın çarmıhını kabul eden her cana şöyle denmektedir: ‘Ruhun kıymetini bilin: “Dünyanın her yanına gidin, Müjde’yi bütün yaratılışa duyurun.” Markos 16:15. Bu işi engelleyen hiçbir şeye izin verilmemiştir. Bu, çağımızın en önemli işidir; bu ebediyete kadar uzanan bir iş olmalıdır. İsa’nın, onların kurtuluşu için, kurbanlığıyla insan ruhlarına gösterdiği sevgi, O’nun tüm takipçilerini harekete geçirecektir.”—Ellen G. White, Testimonies for the Church, Cilt 5, S. 455, 456. “En önemli konu, birinci ve ikinci meleğin mesajlarını kucaklayan üçüncü meleğin mesajıdır. Bu mesajların içerdiği gerçekleri herkesin anlaması ve bunları günlük yaşamda göstermesi gerekir, zira kurtuluş için bu zorunludur. Bu büyük gerçekleri anlamak için ciddi bir şekilde, duayla araştırmalıyız; anlama ve kavrama gücümüzü sonuna dek kullanmalıyız.”—Ellen G. White, Evangelism, S. 196. Ek Çalışma: Tartışma Soruları: Vahiy 12:17, “geriye kalanları,” Allah’ın buyruklarını yerine getirip İsa’ya tanıklıklarını sürdürenler olarak tarif etmektedir. Dünya üzerinde bizim dışımızda Sebt Günü’nü tutan diğer yüzlerce Hıristiyan kiliselerinin varlığına rağmen, Yedinci–Gün Adventizmi’nin kendine özgü amacı nedir? Yedinci–Gün Sebt’ini tutsalar bile, bu kiliselerin yapmadığı neyi ilan ediyor ve öğretiyoruz? Romalılar 4:3, Galatyalılar 3:6 ve Yakup 2:23’ü bağlamları içinde oku- yun. Bu ayetler, lütufla kurtuluşu anlamamıza nasıl yardımcı oluyorlar? “Sonsuz müjde” ile başlayan ilk meleğin mesajında, “onun yargısının saati geldi” ilanının da yer almış olmasına dikkat edin. Öyleyse müjde, yasa ve yargı ifadelerinin hepsi de üç meleğin mesajında karşımıza çıkmaktadır. Yargıdaki yasa ve lütfun rolünü nasıl anlamalıyız? Hepsi nasıl bir uyum içindedirler? Güneşin Batışı: 19:43 (İstanbul) 97 Konu 13 *Haziran 21–27 Mesih’in Krallığı ve Yasa Sebt Günü Konuyla İlgili Metinler: Vah 22:14, 15; 1Ko 15:26. Mat 4:8, 9; Dan 2:44; 1Pe 2:11; 1Ko 6:9–11; “ ‘Ama o günlerden sonra İsrail halkıyla Yapacağım antlaşma şudur’ diyor RAB, ‘Yasamı içlerine yerleştirecek, Yüreklerine yazacağım. Ben onların Tanrısı olacağım, onlar da benim halkım olacak.’ ” (Yeremya 31:33). Hatırlama Metni: A pple’ın kurucusu olan Steve Jobs 2011’de öldü. 56 yaşındaydı. Kansere yakalanmadan yıllar önce Jobs, bizleri daha iyiye ulaşmaya teşvik ettiğinden dolayı ölümü “yaşamın en iyi tek icadı” olarak nitelendirmişti. Diğer bir deyişle, zamanımız çok kısıtlı olduğundan, şu an başarılı olmak için, olabildiğince gayret etmeliydik. Ancak Jobs da tarihe karıştı. Bu dünyada daha büyük bir menfaati aramak için onu teşvik eden şey, ölüm (veya en azından onun kaçınılmazlığı) sığ bir zeminde, buraya kalıcı bir şekilde kök salmanın boşunalığını göstermiş olmalıydı. Kuşkusuz ki Jobs çok şey gerçekleştirmişti, fakat milyonlarca yıla veya sonsuzluğa kıyasla bunun ne önemi olabilir ki? Doğrusu, bizlere bu dünyanın ve içindeki her şeyin yok olacağı, içinde günah ve ölümün (Allah’ın yasasının çiğnenmesinin tüm sonuçlarının) hiçbir zaman mevcut olmayacağı, yeni ve sonsuz bir dünyanın yaratılacağı Allah tarafından vaat edilmiştir. Bu hafta Allah’ın ebedi krallığı sorusuna ve buna bağlı olarak yasanın rolüne bakacağız. *28 Haziran Sebt Günü’ne hazırlık için bu haftanın konusunu çalışın. 98 Pazar Haziran 22 Allah’ın Krallığı Allah ilk insan varlıklarını yarattığında, onlara her şeyin üzerinde hâkimiyet vermişti. Adem dünyayı yönetecekti. Ancak o Allah’ın yasasını çiğnemekle, dünyevi hükümdarlık hakkını kaybetti ve sahiplik başdüşman Şeytan’a geçti. Ataların çağında, diğer dünyaların temsilcileri Allah’ın huzurunda toplandıklarında, dünyanın “temsilcisi” Şeytan’dı (Eyüp 1:6). Efesliler 2:2; 2.Korintliler 4:4; Matta 4:8, 9’u okuyun. Bu ayetler bizlere bu dünyadaki Şeytan’ın gücü hakkında ne söylüyor? Çöldeki denenmelerde meydana gelenler çok anlamlıdır. Şeytan, eğer İsa boyun eğip, itaat ederse, O’na dünyadaki tüm krallıklara sahip olacağını teklif etmişti (Mat 4:8, 9; ayrıca bkz. Luka 4:5–7). İsa dünyayı Şeytan’dan geri almak için geldi, fakat bunu sadece yaşamı pahasına yapabilecekti. O halde, Şeytan’ın orada durup, O’na dünyayı teklif ettiği ayartı ne kadar güçlü olmalıydı! Ancak Şeytan’a boyun eğmekle, Adem’in düştüğü aynı tuzağa düşerdi ve bunun sonucunda da Baba’sının yasasını çiğnemekten suçlu olurdu. Eğer böyle yapsaydı, kurtuluş planı iptal olurdu ve bizler de günahlarımız içinde ölürdük. Tabii ki, İsa’nın galip geldiğini ve bu zaferiyle de, Daniel 2’de ifade edilen insan eli değmeden kesilen taşın bu dünyadaki tüm krallıkları yok edeceğini, Allah’ın sonsuz krallığındaki yaşam için güvenceye ve vaade sahip olduğumuzu biliyoruz. Ve bundan sonra, “Göklerin Tanrısı hiç yıkılmayacak, başka halkın eline geçmeyecek bir krallık kuracak. Bu krallık önceki krallıkları ezip yok edecek, kendisiyse sonsuza dek sürecek” (Dan 2:44). Daniel 2’de ifade edilen tüm krallıklar, heykelin ayak parmaklarındaki demir ile kilin karışımı ile sembolize edilen Avrupa’nın sürekli bölünmesi de dahil, kendileri hakkında önbildirilen her şeyi yaptılar. Bu müthiş gerçekler, neden “sonsuza dek kalıcı” son krallık vaadine güvenmemize yardımcı olmalıdır? 99 Pazartes İ Haziran 23 Krallığın Vatandaşları Birçok ulusta, insanlar eğer yeni taşındıkları ülkelerde vatandaşlığa sahip olmak istiyorlarsa, doğdukları ülkedeki tüm haklarından feragat etmeleri gerekir. Ancak, bazı ülkeler çift vatandaşlığa izin verir; yani her iki ülkeye de bağlı kalabilirler. Ancak büyük mücadelede buna benzer bir çift vatandaşlık yoktur. Ya bir tarafta, ya da diğer tarafta yer alırız. Kötülüğün krallığı, binlerce yıldır doğruluğun krallığına karşı savaş halindedir ve kişinin aynı anda her iki tarafa da sadık kalması olanaksızdır. Hangi krallığa bağlı olduğumuz konusunda hepimiz bir seçim yapmak zorundayız. 1.Petrus 2:11, İbraniler 11:13, Efesliler 2:12, Koloseliler 1:13, Yasa 30:19 ve Matta 6:24’ü okuyun. Bu ayetler bizlere Mesih ile Şeytan arasındaki büyük mücadelede “çift vatandaşlığın” olanaksızlığı konusunda ne söylüyor? Yasayı tutmak, vatandaşlığımızın gerçekte kime ait olduğunu göstermek açısından ne gibi bir rol oynamaktadır? Bkz. Vah 14:12. İnsanlar bir kez Mesih’i izlemeye karar verdikleri zaman, sırtını iblisin krallığına dönmeyi tercih eder. Kişi artık başka bir ulusun, İsa Mesih’in parçasıdır ve bunun sonucunda da şimdi O’nun kurallarına, O’nun yasasına, O’nun buyruklarına uyar, iblisinkilere değil. Ancak kişinin itaati evrensel olarak değerlendirilmemiştir—hiç kuşkusuz ne bu insanları geri almaya istekli iblis tarafından, ne de onlar arasında “yabancı ve konuk” gibi güvensizliğe eğilimli başka insanlar tarafından. Bu engellere rağmen Allah, ilk bağlılıklarını “bu dünyanın egemenine” (Yu 12:31) değil, O’na teslim edecek insanlara sahiptir. Bir ülkedeki yabancılar, farklı oldukları için sık sık göze çarparlar. “Burada yabancı ve konuk” olan, Yedinci Gün–Adventistleri olarak, bizler de nasıl göze çarpmalıyız? Acaba göze çarpıyor muyuz? 100 Salı Haziran 24 İman ve Yasa Kutsal Yazı’ya hakim olan konu çok basittir: Allah sevgidir. Allah’ın sevgisi en güçlü olarak O’nun lütfunda sergilenmiştir. Sınırsız kudretiyle O, yeryüzünden insanlığı kolayca silip süpürebilirdi, ancak bunun yerine sabretmeyi tercih etti ve herkese O’nun krallığındaki yaşamın bütünlüğünü tecrübe etme şansı verdi. Bunun da ötesinde, O’nun sevgisi, kendisinin bizzat Çarmıh’ta ödediği bedelle kanıtlandı. Allah’ın sevgisi aynı zamanda O’nun adaletiyle ilişkilidir. Kendi kaderlerini seçmeleri için insanlara sayısız fırsatlar sağlayan sevgi Tanrısı, onların reddettiği bir krallığı kabul etmeleri için onları zorlamayacaktır. Kötüler, yargılanmak için Allah’ın tahtının önüne geldiklerinde, kendi tanıklıklarıyla suçlanacaklardır. Tahtın huzurunda duran hiç kimse, Allah’ın taleplerinin gerçekten farkında olmadığını söyleyemeyecektir. İster yazılı, isterse doğadaki vahiyle olsun, herkes Allah’ın yasasının temel ilkelerine maruz kalacaktır (Rom 1:19, 20; 2:12–16). 1.Korintliler 6:9–11 ve Vahiy 22:14, 15’i okuyun. Kimler Allah’ın krallığına girecek, kimler dışarıda kalacak ve neden? Allah’ın yasası burada ne gibi bir rol oynayacaktır? Ayrıca iki grup arasındaki kesin zıtlığa dikkat edin! İlginç olan şey, eğer 1.Korintliler 6:11’i Vahiy 22:14 ile yanyana koyarsan, Rab İsa Mesih adına aklanan sadık imanlıları görürsün; yani onlar “yasanın gereklerini yaparak değil, iman ederek aklandı” (Rom 3:28); ancak onlar aynı zamanda o yasayı da tutuyorlardı. “Allah günahkârları cennetten dışlamaz. Günahkârların kendi uyumsuzlukları onların dışlanmasına neden olur. Allah’ın görkemi onları yakan bir ateş gibi olurdu. Öyle ki, kendilerini kurtarmak üzere ölen İsa’dan saklanabilmek için ölümü bile göze alsınlar!”—Ellen G. White, Cennete Giden Yol, S. 14. Bu sözler, kaybolanın kaderi hakkındaki acı verici konuyu anlamamıza nasıl daha çok yardımcı olmaktadır? 101 Çarşamba Haziran 25 Ebedî Krallık Allah mükemmel bir dünya yaratmıştı. Günah girdi ve bu mükemmel dünya ağır bir yara aldı. Kurtuluş öyküsü, bizlere İsa’nın insanlık tarihine girerek, başka şeylerin yanında, orijinal mükemmelliği restore ettiğini söyler. Kurtulanlar, sevginin en üst düzeyde hüküm sürdüğü mükemmel bir dünyada yaşayacaktır. Gördüğümüz gibi, sevgi sadece ahlâki bir evrende, sadece ahlâki varlıklarla mevcut olabilir ve ahlâki olması için de onların özgür olması gerekir. Bu da şu soruyu akla getiriyor: kötülük yeniden ortaya çıkabilir mi? Daniel 7:27, Yu 3:16 ve Vahiy 21:4, kötülüğün yeniden ortaya çıkıp çıkmayacağı sorusuna nasıl bir yanıt veriyor? Sonsuz ifadesinin önemi nedir? Allah evreni yarattığında, onun istikrarlı olması için bazı şartlar vardı. Bu durum, Allah’ın vurguladığı buyruğu ihlal etmenin ölümle sonuçlanacağına ilişkin Adem’in uyarıldığı Yaratılış 2:17’de açıkça görülmektedir. Ölümün açıkça anılması, insanî bakış açısından sonsuzluk kavramının şartlara bağlı olduğuna işaret etmektedir. Yalnızca Allah’a sadık kalmış olsaydı, Adem sonsuz yaşamı tecrübe edebilirdi. Ancak yeniden yaratılacak dünyada ölüm artık bir gerçek olmayacaktır, yani Kutsal Yazı’da geçen birçok vaadin gerçekleşmesi olarak sonsuza kadar yaşayabileceğiz. İsyanın olup olmayacağı gerçekten tartışmalı bir noktadır. Gerçek şu ki, olmayacak. Yeremya 31:31–34’ü okuyun. Burada, kötülüğün neden yeniden ortaya çıkmayacağını anlamamıza yardım edecek ne gibi ilkeler görüyoruz? Mesihî krallık, dini tecrübeleri sayesinde Allah’a sadakatlerini koruyan insanlardan oluşacaktır. Zulüm ve şahsi sıkıntılar karşısında, onlar itaat yolunu seçmişler ve ilahi hizmete yaraşır bir yaşam sürmeye razı olmuşlardır. Allah’ın vaatleri, onların yüreklerine kazınmıştır, öyle ki O’nu hoşnut eden şeyleri yapmayı doğal karşılarlar. Mesih’in krallığında günah tamamen mağlup olacak ve doğruluk, azamî hâkimiyete sahip olacaktır. 102 Perşembe Haziran 26 Krallığın Yasası Günahın tüm çetin sonuçları arasında ölüm en inatçı olanıdır. Günahın üstesinden gelinebilir, Şeytan’a direnilebilir, fakat milyarlarca kişi içinde sadece iki bilinen istisna dışında (Enok, İlyas) ölümün kaçınılmazlığından kim kurtulabilmiştir ki? Kadim bir filozof, “iş ölüme gelince, biz insanlar duvarsız bir kentte yaşıyoruz” diye yazmıştı. Vahiy 20:14 ve 1.Korintliler 15:26’da hangi mesaj yer almaktadır? Ölüme yüklenen güçle, Mesih’in yeryüzünde Mesihî krallığını kurmadan önce, O’nun öncelikle ölümü tamamen yok etmesine şaşırmamak gerekir. Ölümün günahla ilişkisi olduğuna, yani aynı şekilde Allah’ın yasasıyla ilişkisi olduğuna kuşku yoktur; zira günah, Allah’ın yasasının ihlal edilmesidir. Bunun sonucu olarak, yasa olmaksızın günah da olamaz. Günah yasaya bağlı olsa da, yasa günahtan bağımsızdır. Yani yasa, günah olmaksızın var olabilir. Aslında, Lusifer göklerin görkeminde isyan edinceye dek çağlar boyunca böyle kalmıştı. “Şeytan, Yehova’nın yasasına karşı isyan ettiğinde, bir yasanın mevcut olduğu düşüncesi, o zamana kadar bunu hiç duymamış melekler için tam bir sürpriz oldu. Melekler, hizmetlerinde uşaklar gibi değil, oğullar gibidirler. Onlar ile Yaratıcıları arasında mükemmel birlik vardır.”—Ellen G. White, Bereket Dağından Düşünceler, S. 104. Bunu aklımızda tutarsak, Allah’ın krallığında ölümün ve günahın yokluğu, yasanın da yokluğunu gerektirmez. Tıpkı yer çekimi yasasının, evrenin fiziksel elementleri arasında uyumlu bir etkileşim için gerekli olduğu gibi, Allah’ın ahlâki yasası da, kutsallar arasındaki doğru etkileşimi yönetmek için gereklidir. Allah kurtulanların kalbine yasasını kazıdığında, asıl gayesi onların sonsuzluk için doğruluk yolunda yürümelerinde yardımcı olacak kararlarını mühürlemektir. Bunun sonucunda O’nun yasası, krallığının en büyük özü haline gelir. Böylece, Allah’ın ahlâki yasasının ilkelerinin, O’nun ebedi krallığında mevcut olacağına inanmamız için her türlü nedene sahibiz. Tabii ki tek fark, bu ilkelerin burada ihlal edildiği gibi artık hiçbir zaman ihlal edilemeyeceğidir. Cennetteki mükemmel ortamı hayal etmeye çalış: düşmüş yaratıklar yok, bizi ayartacak iblis yok, günah yok ve ölüm yok. Şimdi kendine şunu sor: böyle bir ortama, yaşamındaki ve karakterindeki ne gibi şeyler uymuyor? 103 Cuma Haziran 27 Ellen G. White, “Without a Wedding Garment,” S. 307–319, Christ’s Object Lessons. Ek Çalışma: “Şeytan insanın Allah’ın emirlerine uymasının imkânsız olduğunu iddia etmişti; gerçekten de kendi gücümüzle bunlara itaat edemeyeceğimiz doğrudur. Fakat Mesih insan biçiminde geldi ve mükemmel itaatiyle insanlık ile tanrısallığın birleşiminin Allah’ın hükümlerinin her birine itaat edebileceğini kanıtladı… “Mesih’in yeryüzündeki hayatı Allah’ın yasasının mükemmel bir ifadesiydi ve Allah’ın çocukları olma iddiasındakiler karakterde Mesih’e benzer hale geldiklerinde, Allah’ın emirlerine itaatkâr olacaklardır. O zaman Rab onları gök ailesini meydana getirecek olanların arasına katabilir. Mesih’in doğruluğunun görkemli giysisini giymiş olarak, Kral’ın şöleninde bir yerleri olur. Kanla yıkanmış kalabalığa katılmaya hak kazanırlar.”—Ellen G. White, Christ’s Object Lessons, S. 314, 315. Tartışma Soruları: Yukarıdaki Ellen G. White’ın alıntısını okuyun. Burada hem yasa, hem de lütuf ne şekilde açıklanmaktadır? Her zaman, ikisini de birlikte anlamamızdaki önemli husus nedir? Bu kavramlar birbirinden kopuk olarak öğretilirse ne olur? Bu haftaki çalışmamızın giriş bölümünde, rahmetli Steve Jobs’dan bah- setmiş ve onun, ölümün ürkütücülüğünün, kendi ölümümüzün, buradaki her şeyi gerçekleştirmemiz açısından bizleri teşvik etmesi gerektiği yönündeki sözlerini aktarmıştık. Bu fikirde gerçeklik payı olsa da, aslında bu yeterli değildir. Bu hiçbir zaman ölüm sorununu ve ölümden sonra gelen yaşamın anlamını çözmez. Aslında Jobs öldüğünde, The New Yorker dergisinin kapağında, Aziz Petrus’un, elinde iPad bulunan Steve Jobs’u inci kapıdan geçerken sorgulaması tasvir edilmişti. Bu mizahî olsa da, orada muhtemelen Steve Jobs’un göklerin görkeminde yarattığı iPad’ler ya da buna benzer şeylerin olmayacağı gerçeğinden nasıl bir ders alabiliriz? Şu anki dünyada olan ne gibi şeyler sonsuza dek sürecektir? Bu dünya- nın nihaî yıkımında ne ortadan kaldırılacaktır? Bunlar arasındaki farkı bilmemiz neden çok önemlidir? Güneşin Batışı: 19:44 (İstanbul) 104
