Bible Query NT - Other

Kitap’ın Yakup Kısmı Hakkında Sorular
SORU: Yakup Kitabı’ndaki Yakup kimdir?
YANIT: Yakup, İsa Mesih’in üvey kardeşidir. Bu Yakup, İsa’nın öğrencisi ve Yuhanna’nın
kardeşi olan Yakup değildir, çünkü İsa’nın öğrencisi olan Yakup öldürülmüştür.
Yakup Kitabı, çok iyi bir Yunanca’yla yazılmıştır. Yakup kitabı kendisi de yazmış olabilir, bir
yazıcıya dikte ettirmiş de olabilir.
SORU: Yakup, on iki öğrenciden biri ya da elçi Pavlus değil de, Rab’bin kardeşi Yakup
olduğundan Yakup Kitabı’nı neden okumamız gerekiyor?
YANIT: Yakup Kitabı’nı en az iki nedenden ötürü okumalıyız:
1. İsa, 1 Korintliler 15:7’de özellikle Yakup’a görünmüştür.
2. Pavlus, Galatyalılar 2:7-8’de Yakup’tan bir elçi olarak söz etmiştir. Hippolitus (M.S. 222235/6), On İki Elçi Hakkında anlamına gelen On the Twelve Apostles adlı kitabında Rab’bin
kardeşi, Yeruşalim’in ilk piskoposu ve yetmiş elçiden biri olan Yakup’tan söz eder. Orijen (M.S.
225-254), Orijen Celsus’a Karşı anlamına gelen Origen Against Celsus, kitap 1, bölüm 17, sayfa
416’da Yosefus’un Yakup hakkında yazdığından söz eder.
SORU: Yakup Kitabı ne zaman yazılmıştır?
YANIT: Yosefus, Rab’bin kardeşi Yakup’un M.S. 62 yılında şehit edildiğini söylediğinden bu
tarihten önce yazılmış olması lazımdır.
SORU: Yosefus, Yakup hakkında ne der?
YANIT: Bu konuda iki tane kaynağımız bulunuyor: Yosefus’un kitabı (Yahudiler’in Eski Eserleri
anlamına gelen Antiquities of the Jews kitap 18. 100. 5 bölüm 2.) ve ikinci bir bağımsız kaynak
olan Orijen. Orijen M.S. 225-254’de yazmış ve Yosefus’un yazdıkları hakkında bazı şeylerden
söz etmiştir. Origen Against Celsus, kitap 1, bölüm 47, sayfa 416 şöyle der: “Yosefus,
Antiquities of the Jews adlı eserinin 18’ci kitabında Yahya’nın vaftizci olduğuna tanıklık eder…
Bu yazar, İsa’ya Mesih olarak inanmadığı halde, Yeruşalim’in düşüşü ve tapınağın yok
edilmesinin nedenini araştırırken, halkın başına gelen felaketlerin nedeninin İsa’ya karşı kurulan
komplo olduğunu söylemesi gerekirken (çünkü onlar bir peygamber olan Mesih’i öldürmüşlerdi),
yine de, kendi isteğine karşı olduğu halde gerçekten uzak olmayan bir şey söyler: Yahudiler’in
başına bu felaketlerin (kendisine Mesih denilen) İsa’nın kardeşi olan Adil Yakup’un ölümünden
ötürü geldiğini, bu adam adaletiyle tanınan biri olduğu halde Yahudiler’in onu öldürdüğünü
söyler.”
SORU: Yakup Kitabı’nın iyi bir ana hattını nasıl çıkartılabiliriz?
YANIT: Birçokları Yakup’un ana hatları çıkarılması zor bir kitap olduğunu söyler. Yakup Kitabı
hakkında yapılan beş değişik ana hat, “alt bölüm parçaları” üzerinde görüş birliğindedir ama her
birinin genel ana hatları farklı farklıdır. Aşağıda Yakup’un içeriğini hatırlama konusunda yardımcı
olan basit bir ana hat yer alıyor.
Bölüm
Başlık
1. Tanrı Sözü’nde Azimle Devam Etmek
2. Tarafsızca Çalışmak
2a. Tarafsızlık: Örnek, mantığın savı ve Kutsal Kitap’ın savı
2b. İman ve işler: Örnek, mantığın savı ve iki tane Kutsal Kitap savı
3. Bilgece Konuşun
4. Alçakgönüllülükle Boyun Eğin
5. Sabırla Paylaşın
SORU: Kutsal Kitap’ın başka hangi kısımları Yakup Kitabı’na benzer?
YANIT: İlk bakışta, Yakup başka hiçbir kitaba benzemez görünür. Ama onu daha iyi
incelediğimizde Yakup’un dört başka kitaba benzediğini görürüz.
Süleyman’ın Özdeyişleri Kitabı’nda da Yakup Kitabı’nın içerdiklerine benzeyen birçok ahlaksal
buyruk yer alır.
Dağdaki Vaaz’da (Matta 5:3-7:23) Yakup Kitabı’ndakilere benzeyen 14 paralellik yer alır.
1 Yuhanna ve Yakup’un çarpıcı paralellikleri vardır.
1 Petrus ve Yakup arasında da paralellikler vardır.
Son olarak, Yakup 21 Eski Antlaşma kitabında yer alan ayetlerden söz eder.
SORU: Yakup 1:1 ve Yakup 2:1’e baktığımızda, Yakup, Spitta ve Meyer’in iddia ettiği gibi
esas olarak üzerinde çok az Hıristiyan düzeltmesi yapılmış bir Yahudi eseri midir?
YANIT: Hayır. Yakup 1:1 ve 2:1’e ek olarak, iki ana nedenden ötürü Yakup Kitabı bütünüyle bir
Hristiyan eserdir:
1. 1 Yuhanna, 1 Petrus ve Matta’daki Dağdaki Vaaz olmak üzere Yeni Antlaşma’daki başka
kitaplara benzerliğinden ötürü.
2. Tanrı Sözü aracılığıyla kurtulmak (Yakup 1:18) ve “kilisenin ihtiyarları” (Yakup 5:14) gibi
Yahudilik’te var olmayan Hristiyan kavramların varlığından ötürü.
SORU: Yakup 1:1’de Yakup tam olarak kime hitap etmektedir?
YANIT: Bu konuda dört görüş vardır:
1. Yakup öncelikle, hem Hristiyan, hem de Hristiyan olmayan Yahudiler’e hitap ediyordu.
Bunun nedeni her yana dağılmış olan on iki oymaktan söz etmesidir. Yakup Kitabı’nda bir
Yahudi’nin itiraz edebileceği tek kavram Rab İsa Mesih’tir. Tabii ki, eğer İsa bizim Rabbimiz’se
(yani itaat etmemiz gereken Kişi’yse), Kutsal Kitap’ın geri kalan kısmı, O’nun aynı zamanda
Tanrımız olduğunu da ima eder, ancak bu bağlantı Yakup’ta çok açık bir şekilde bildirilmemiştir.
Ayrıca Yakup Kitabı’nda, Yahudiler’in Mesih’i ret ettikleri ve Tanrı’nın gözünde Yahudi olmayan
ulusların Yahudiler’le eşit olduğu kavramları da yer almaz. Yakup 5’de yer alan, Rab’bin
dönüşüyle ilgili dil de, tam olarak İsa’dan söz edemeyecek olabilir şekilde belirsizdir. Yakup belli
ki, onlara başka şeyler öğretmeden önce sadece onlara İsa’nın Rab olduğunu öğretiyordu. Bu
görüş, tanrıbilimde dönemlerin varlığına inanan tanrıbilimciler tarafından tutulmaktadır.
2. Soyları ne olursa olsun, bütün Hristiyanlar burada simgesel olarak on iki oymaktır. Hepsi,
Yahudiler’in Roma İmparatorluğu’na dağılmış olduğunu biliyordu. Yakup, Filistin’deki
zulümlerden sonra, Hristiyanlar’ın da tıpkı Yahudiler gibi dört bir yana dağıldığına işaret ediyor.
Bu görüş antlaşma tanrıbilimcileri tarafından kayrılır.
3. Her ikisine. Daha başka birçok mektup “seçilmişlere” hitaben yazılmış olduğu gibi, Yakup da
hem İsa’ya iman eden herkese ve hem de sonunda iman edeceklere hitaben yazılmıştır. Yakup,
daha birçok Yahudi’nin Mesih’e iman edeceğinden umutluydu.
4. Kasten belirsiz. Bu da üçüncü görüşle neredeyse aynıdır. Aradaki fark, Hristiyanlar’ın bunu
kendilerinden söz eder olarak okuyacakları halde, Hristiyan olmayan Yahudiler’in de
kendilerinden söz eder olarak okuyacaklarının kabul edilmesidir. Yakup bu mektubu, Hristiyan
olmayan bir Yahudi izlenimi vermeye çalışarak yazmamıştır, çünkü ilk ayette Rab İsa Mesih’ten
söz eder. Yine de, bu mektubu okuyan Yahudiler, imanla Tanrı’ya iman eden herkesin
Hristiyanlar olduğunu anlayamayacaklardı.
SORU: Yakup 1:2’nin söylediği gibi çeşitli denemeleri büyük sevinçle mi karşılamalıyız
yoksa Matta 6:13’ün söylediği gibi ayartılmaktan uzak mı durmalıyız?
YANIT: Denenmeler ayartılmalar değildir. Biz denenmeleri bulup onların başımıza gelmesi gibi
bir konuyla uğraşmadığımız halde başımıza geldiklerinde bazen zor olan durumların ötesine
bakıp bütün bunları büyük bir sevinçle karşılamalıyız. Birçok insan iman hayatına iyi başlar ama
iyi bitirdiğinizden de emin olmalısınız.
SORU: Yakup 1:5, içinizden birinin bilgelikte eksiği varsa, Tanrı’dan istesin; kendisine
verilecektir dediğinden Mormonizm’in kurucusu Joseph Smith’in ormana gidip hangi
dinin doğru olduğu konusunda Tanrı’ya dua etmesi yanlış bir şey miydi?
YANIT: Bu sorunun yanıtında göz önünde bulundurulması gereken üç nokta vardır:
1. Joseph Smith büyüyle ilgileniyordu ve gömülü bir hazine bulmak için büyüler yaptığından
ötürü bir yıldan az bir süreliğine hapse girmişti. Sorduğunuz soruları doğru ve gerçek olan
Tanrı’ya sormalısınız.
2. Joseph Smith’in gördüğü ilk görüm hakkındaki popüler Mormon anlatımının bir kısmı Joseph
Smith’in ölümünden sonra oluşturulmuştu. En az üç tane birbiriyle çelişen ilk görüm anlatımı
bulunmaktadır.
3. Hangi kiliseye gitmeniz gerektiği gibi konularda gerçek Tanrı’ya dua etmenin bir sakıncası
yoktur. Ancak Kutsal Kitap’a aykırı ve yanlış olduğunu bildiğimiz şeyler hakkında dua etmemiz
gerekmez.
Dua ve hisler, dinsel gerçeği sınamaz. Beriyalılar (Elçilerin İşleri 17:10-12) gibi duyduklarımızı
Kutsal Kitap’ta yazılı olanlarla kıyaslamamız ve her şeyi sınamamız gerekmektedir (1
Selanikliler 5:21).
SORU: Yakup 1:4’de sözü edilen dayanma gücü tam olarak nedir?
YANIT: Bizim vaizimiz, dayanma gücünü, etkiler, işlerin ters gitmesi, muhalefet ya da cesaret
kırıklığına karşın, bir durumda, bir girişimde ya da bir projede sebat etmek şeklinde
tanımlamıştı.
SORU: Yakup 1:6’daki, “kuşku duyan kişi” sözü ne anlama gelir?
YANIT: Bu bizim birbirine aykırı olan iki şeyi arzuladığımız anlamına gelir. Örneğin, birisi
yasadışı kazanç edinmeyi ama bunun yanı sıra yine de doğru bir kişi sayılmayı isteyebilir.
Birisinin söylediği gibi, Cumartesi gecesi günahkârlarla dans ederseniz, Pazar sabahı kalkıp
kutsallarla birlikte ilahi söylemek zor gelecektir.
Nihai olarak, günahların çoğu “kuşku duymak”tır çünkü insanlar günahı arzular ama onun bu
dünyadaki ve sonsuz sonuçlarını istemez.
SORU: Mısır’dan Çıkış 17:7; Çölde Sayım 14:22; Yasa’nın Tekrarı 6:16; ve Mezmurlar
78:18,41,56; 95:6; 106:14 insanların Tanrı’yı denediklerini söylüyor. Yakup 1:13’e göre
Tanrı insanları ayartabilir mi?
YANIT: Mısır’dan Çıkış Kitabı’nda sözü edilen kişiler ve günümüzdeki insanlar dilerlerse Tanrı’yı
denemeye çalışabilirler. Yüce Tanrı’yı ayartmak için O’na ne vereceksiniz? Her Şeyi Bilen
Tanrı’yı nasıl kandıracaksınız?
SORU: Birçok ayet Tanrı’nın insanları sınadığını, denediğini söylerken Yakup 1:13 nasıl
oluyor da Tanrı’nın kimseyi ayartmadığını söylüyor? (Bu soruyu İslamiyet’in savunucusu
Ahmad Deedat sormuştur)
YANIT: Yakup 1:13 Tanrı’nın bizi hiçbir zaman sınamadığını değil, O’nun bizi kötülüğe
ayartmadığını söyler. Tanrı, Yaratılış 22:1’de İbrahim’i sınamıştı ve Tanrı İblis’in Eyüp’e acı
çektirmesine izin vermişti ancak Tanrı bize hiçbir zaman kötülük ve ayartma getirerek
yaklaşmaz.
Sınamak, denemek bir şey yapılmasını istemektir, ayartmak kötü bir varlık olarak gözükmektir.
Bununla tezat oluşturarak, Buhari’nin Hadisi’nde Allah sadık izleyicilerine kötü, putperest bir
tanrı olarak görünür. Hadis’te bununla ilgili olarak şu sözler yer alır:
“...ve bundan sonra, geride ikiyüzlüleri dahil, sadece bu ulus (yani Müslümanlar) kalacaktır.
Allah onlara bildiklerinden farklı bir şekilde görünüp onlara, ‘Ben sizin Rabbiniz’im’ diyecektir.
Onlar, “Biz senden korunmak için Allah’a sığınacağız. Bizim yerimiz burası; Rabbimiz bize
gelene dek (biz seni izlemeyeceğiz) ve Rabbimiz bize geldiğinde biz O’nu tanıyacağız’
diyeceklerdir. Allah bundan sonra onlara bildikleri bir şekilde görünüp, ‘Ben sizin Rabbiniz’im’
diyecektir. Onlar da bundan sonra, ‘Sen kuşkusuz bizim Rabbimiz’sin’ diyeceklerdir” Buhari, cilt
8, sayı 577, sayfa 375. Buhari, cilt 9, sayı 532, sayfa 395-396 da aynı şeyi söyler.
SORU: Yakup 1:14’ün dediği gibi, biz kendi arzularımızla sürüklenip mi ayartılırız, yoksa 1
Korintliler 7:5 ve Elçilerin İşleri 5:3’ün söylediği gibi İblis tarafından mı ayartılırız?
YANIT: Bunların her ikisi de doğrudur. Ateşin bir kıvılcım ve tahtayla başladığı gibi, İblis de
bizim arzularımızı, gururumuzu, açgözlülüğümüzü ve korkularımızı tutuşturup belirli günahları
işlememizi sağlamaya çalışır. Yakup 4:7 ve 1 Petrus 5:8-9 İblis’e karşı koymamız gerektiğini
vurgular. Eğer Tanrı’ya yakın bir biçimde yaşıyorsak, tahtamız altına dönüşür ve tahtaların geri
kalan kısmı da Ruh’un suyuyla ıslanır.
SORU: Yakup 1:17’de, Baba’da döneklik gölgesi olmaması ne anlama gelir?
YANIT: Bu sözün Grekçesi biraz zor anlaşılmaktadır. Belli ki, buradaki düşünce, ışığın titreyen
ve değişken bir gölgesi olmadığı gibi, Tanrı ve Tanrı’nın iyiliğinin de değişmeyeceğidir.
Yakup’un ışık benzetmesini kullanması ilginçtir. Modern fizik bilimine göre,
gözlemleyenin hızı ne olursa olsun ışığın hızı, bütün diğer hızlardan farklı olarak, sabittir.
SORU: Yakup 1:18’de biz nasıl Tanrı’nın yarattıklarının bir anlamda ilk meyveleriyiz?
YANIT: Kutsal Yazılar bunu kesin bir şekilde açıklamaz. Ancak Kutsal Yazılar bize iki şey söyler.
Genel olarak insanlar: Biz müthiş ve harika bir şekilde yaratıldık (Mezmur 139:14), Tanrı’nın
bizim için özel bir amacı var (Mezmur 9:4-8).
Tanrı’nın çocukları: Bize Tanrı’nın çocukları adı verilmesi ve bizler Mesih’le birlikte hüküm
süreceğimiz (Efesliler 2:6-7) ve bir zamanlar Tanrı’ya ait olmayan insanların şimdi O’na ait
olması (1 Petrus 2:9-10) harika gerçeklerdir. Bu konuyla ilgili daha başka birçok ayet vardır ve
ilk ürünlerden olmak bereketlerden sadece bir tanesidir.
SORU: Yakup 1:20’de insanın öfkesi Tanrı’nın istediği doğruluğu sağlamadığından
öfkelenmenin sakıncası olmadığı bir zaman var mıdır?
YANIT: Tanrı’nın paylaştığı öfkeyle öfkelenmenin bir sakıncası yoktur ama Efesliler 4:26’nın
gösterdiği gibi öfkeli kalmak sakıncalıdır. Bkz. Efesliler 4:26’yı ele alan iki soru.
Ek bir not olarak, Süleyman’ın Özdeyişleri 29:11 de, konuşma konusunda aceleci olmamamız
gerektiğini söyler.
SORU: Yakup 1:19’a göre neden öfkelenmekte yavaş olmalıyız?
YANIT: Bunu Tanrı’nın buyurmuş olması bizim için yeterli neden olmalıdır. Ancak Tanrı’nın
buyurduğu şeyler bazen bizim için fiziksel olarak da iyidir. Dr. Julian Whitaker’in Health &
Healing dergisi, cilt 10, sayı 8, Ağustos 2000, sayfa 5, çabuk öfkelenen insanların kalp krizi
geçirmesi olasılığının yavaş öfkelenen insanlara kıyasla 2.7 kez daha fazla olduğunu bildirir.
SORU: Yakup 1:21’de canlarımızı kurtaranın Tanrı Sözü olduğu söyleniyor. Canlarımızı
kurtaran Tanrı Sözü mü, Mesih mi yoksa Tanrı’nın lütfu mudur?
YANIT: Yukarıdakilerin hepsi. Kurtulmuş olmamızın nihai nedeni kendi erdemlerimiz değil,
Tanrı’nın sevgi dolu lütfudur. Titus 2:6-7 ve İbraniler 1:9’a göre bu lütfun bize İsa tarafından
verildiği bildirilir. Romalılar 8:9-11’in söylediği gibi bizim Mesih’e ait olmamız için Tanrı’nın
Ruhu’nun bizim içimizde yaşaması gerekir. Son olarak, biz iman aracılığıyla lütufla kurtulduk
(Efesliler 2:28) ve İbraniler 4:2’nin öğrettiği gibi, müjde mesajını yüreğimizde imanla
birleştirmezsek onun bize hiçbir yararı olmaz.
SORU: Yakup 1:22’de sözü edilen kendinizi aldatmak ne anlama gelir?
YANIT: Bunun anlamı, insanın belirli bir mantık yürüterek kendini doğru olmayan bir şeye ikna
etmesidir. Kutsal Kitap’ta insanların kendilerini aldattığı üç durum görmekteyiz.
Yakup 1:22 Tanrı Sözü’nü duyan ama yapmayanlar. Bu gerçek Matta 7:21-23’de de
yansıtılmıştır.
1 Korintliler 3:18 Dünyanın standartlarına göre kendilerini bilge olarak gören kişiler. Koloseliler
2:8 de, seküler bilgeliğe güvenmekten söz eder ve Süleyman’ın Özdeyişleri 3:7; 26:12; 28:11 de
bu gerçeği yansıtır.
1 Yuhanna 1:8’e göre eğer günah işlemediğimizi iddia edersek, bu durum gerçeğin içimizde
olmadığını gösterir. Mezmur 130:3 ve Vaiz 7:20 de bu konuyu ele alır.
SORU: Tanrı iman etmeyenlere karşı ayrım yaptığına göre, biz neden Yakup 2:1’in
söylediği gibi insanlar arasında ayrım yapmamalıyız?
YANIT: Zengin insanlara özel muamele etmemek, her şeye karşı kör olmakla aynı şey değildir.
Yakup 2:1 zenginlik örneğini kullanır ve Galatyalılar 3:28 de ırkı ya da cinsiyetinden ötürü
kimseye ayrımcılık yapmamamız gerektiğini gösterir. Ancak bazı bireyleri, aile içi cinsel ilişki gibi
tövbe edilmemiş günahlardan ötürü kiliseden atmamız gerekir (1 Korintliler 5:2).
SORU: Yakup, Yakup 2:5-7’de neden zengin ve fakir kişiler için böylesine klişeler
kullanıyor?
YANIT: Yakup zengin kişilere karşı değildir, çünkü İbrahim’den hayranlıkla söz eder (Yakup
2:20-23) ve İbrahim hem antik zamanlardaki standartlara, hem de günümüz standartlarına göre
çok zengindi.
Onun söylemek istediği, o sırada aynı zamanda hem zengin, hem de dürüst olmanın çok zor
olduğuydu. Birçok insan zengin olmak ve zenginliklerini korumak için rüşvet alıp vermek
zorundaydı. Ne yazık ki, gelişmekte olan bazı ülkelerde de aynı durum söz konusudur.
SORU: Yakup 2:10’da neden Yasa’dan tek konuda sapan kişinin bütün Yasa’ya karşı
suçlu olduğu söyleniyor?
YANIT: Bu soruyu 1 Yuhanna 3:4 yanıtlar. Yasa’ya karşı gelen herkes yasayı ihlal etmiştir.
Yasa’nın bir noktasına karşı gelirseniz, Yasa’yı yerine getirmemiş sayılırsınız.
SORU: Yakup 2:12’de sözü edilen “özgürlük yasası” tam olarak nedir?
YANIT: Yakup 2:12, yasanının bütününü özgürlük getiren olarak tanımlamıyor. Bunun yerine,
eski yasa insanı köleleştirdiği halde özgürlük yasasının özgür kıldığını söylüyor.
SORU: Yasa, Yakup 2:12’nin söylediği gibi özgürlük mü, yoksa Galatyalılar 4:24’ün
söylediği gibi kölelik mi getirir?
YANIT: Bu soru, 2 Korintliler 3:6-18 ve Romalılar 7:6 tarafından yanıtlanmaktadır. Yazılı yasa
öldürür, Ruh ise yaşatır. Bir dizi kurala uymak kölelik değildir, bir kişinin kurallara itaat
etmemesi, onun içinde olduğu günah köleliğini aydınlatır. Ancak, sadece kurallara itaat yetmek
yerine Tanrı’yı hoşnut etmek için yaşadığımız sevgi yasası özgürlük getirir.
Daha çok bilgi için bkz. bir önceki soru.
SORU: Pavlus, Efesliler 2:8-9’da iyi işlerden ayrı olarak imanla kurtulduğumuzu, Yakup
2:14-25 ise imanın yanı sıra eylemlerle de aklandığımızı söylüyor. Hangisi doğru?
YANIT: Sağlam bir teoloji bu ayetlerin her ikisini de açıklayabilmelidir. Sağlam bir tanrıbilim bu
ayetlerin her ikisini de incelemelidir. İman konusunu savunmasıyla tanınan Martin Luther bile,
“Isı ve ışığı ateşten ayırt etmek imkânsız olduğu gibi, aslında işleri de imandan ayırmak
imkânsızdır” demiştir.
Pavlus ve Yakup hakkında bilinmesi gereken üç nokta aşağıda yer alıyor:
1. Her ikisi de, Tanrı’nın Mesih’in aklamasını bize mal etme yolu olarak imanın rolünü azaltmak
için hiçbir şey söylememiştir.
2. Her ikisi de işlerin Hristiyan’ın günlük hayatındaki rolünü azaltmak için hiçbir şey
söylememiştir.
3. İkisi de, ister dünyadaki bütün iyi işlerle (sevaplarla), ister dünyadaki en büyük imanla olsun
Tanrı’nın lütfu ve merhametini hak edebileceğimizi söylememiştir.
4. Her ikisi de, iyi işlerin imanın dışsal dışavurumları olduğunu ve imandan ayrılamayacağını
gösterir. Eğer insanlar Tanrı için iyi işler yapmak istemiyorlarsa, bu onların imanlarının
olmadığının ve kurtulmamış olduklarının kanıtıdır.
5. Tanrı, Mesih’in karakterinin farklı yönlerinin altını çizmek için farklı Müjdeler kullandığı gibi,
aklanmanın değişik yönlerinin altını çizmek için Pavlus ve Yakup’u kullanmıştır. Pavlus daha
çok, kurtuluşumuzun hiçbir yönünü hak edemeyeceğimizi, kurtuluş için sadece imanla Tanrı’ya
yakarabileceğimizi vurgulamıştır. Yakup ise, gerçek imanın sadece entelektüel bir onay değil,
işlerin eşlik ettiği, kişinin yaşamını teslim ettiği bir karar olduğunu daha çok vurgulamıştır.
Özet olarak, işlerin kurtuluşumuzu hak etmede bir rolü yoktur, ama işlerin, kendisi aracılığıyla
kurtulduğumuz imanı dile getirmekte çok önemli bir rolü vardır.
Tarihsel olarak, Kutsal Kitap’ın dışında, bu görüşü bulduğumuz ilk yer Klement’in Korintliler’e
mektubudur (M.S. 97/98) Bölüm 31, İbrahim’in neden aklandığından söz eder. Bölüm 32
kısmen şöyle der: “Ve Tanrı’nın isteğiyle Mesih İsa’da çağrılmış olan bizler de, kendi başımıza,
ya da kendi bilgeliğimizle, anlayışımızla, Tanrı yolunda yürüyüşümüz ya da yaptığımız işlerle
değil, Yüce Tanrı’nın ta başlangıçtan itibaren insanları akladığı o imanla kurtulduk. Tanrı’ya
sonsuzlara dek yücelik olsun. Amin.
O zaman ne yapmalıyız, kardeşler? İyilik etme konusunda tembelliğe düşüp sevgi uygulamayı
bırakalım mı? Tanrı bizi böyle bir yol izlemekten esirgesin! …” (İznik Öncesi Atalar anlamına
gelen Ante-Nicene Fathers, cilt 1 (Editörler, Roberts & Donaldson, 1994, sayfa 13).
Hizmet ederek kurtulmak değil, hizmet etmek için kurtulmak şeklindeki bu tür bir tanrıbilimin,
Vahiy kitabı yazılıp Yeni Antlaşma tamamlanmadan önce bile, ilk Hristiyanlar tarafından Kutsal
Kitap gerçeği olarak yansıtılıp öğretildiğini görmek çok hoştur.
SORU: Elçilerin İşleri 16:31 ve Yuhanna 3:16’da bir insanın kurtulması için sadece İsa’ya
iman etmesi gerektiğini bildiriyor. Yakup 2:19 cinlerin İsa’ya inandığını söylüyor, bu
yüzden cinlerin kurtulmaları mı lazımdır?
YANIT: Hayır. İbraniler 2:16 ve Yakup 2:19 bunu iki farklı ama birbirini tamamlayan şekilde
yanıtlar. İbraniler 2:16, Mesih’in (düşmüş ya da düşmemiş) meleklere değil, insanlara yardım
ettiğini söyler. Yakup 2:19’de söylenen ise, sadece entelektüel anlayış ve görüş birliğinin
kurtaran iman olmadığıdır. Dilimizde bu biraz kafa karıştırıcı olabilir ama Grekçe’de iman için iki
sözcük vardı. Biri akılsal onay, öbürü de bütün hayatınızla güvenmek anlamına geliyordu.
SORU: İbrahim, Yakup 2:21’nin söylediği gibi yaptığı iyi işlerle mi, yoksa Romalılar 4:1-4
ve Romalılar 3:28’in söylediği gibi imanla mı kurtulmuştu?
YANIT: Daha önceki sorulardan birine Martin Luther’den yaptığım aktarmayı kendi sözlerimle
söyleyecek olursam, ısıyı ateşten ayıramayacağınız gibi işleri de imandan ayıramazsınız.
Yakup 2:21 sadece, “İbrahim eylemiyle aklanmadı mı?” der. İbrahim’in yaptığı işler, dünyaya ve
cennet ve cehenneme İbrahim’in Tanrı tarafından aklandığını göstermişti. Ancak, İbrahim’i
aklayan, İbrahim’in kendisi değil, Tanrı’ydı.
Romalı Klement, M.S. 97/98’de Korintliler’e yazdığında, İbrahim hakkında, “Atamız İbrahim
hangi nedenden ötürü kutsanmıştı? İman aracılığıyla doğruluk ve gerçeği gerçekleştirdiği için
değil mi?” demişti (Ante-Nicene Fathers, cilt 1,editörler Roberts & Donaldson, 1994, sayfa 13)
SORU: Yakup 3:1’e göre, öğretmenler nasıl daha titiz bir yargılamadan geçecektir?
YANIT: -En az üç şekilde:
Başkaları: Bütün Hristiyanlar’ın dünya için tuz ve ışık (Matta 5:13-16; Filipililer 2:14-15) ve
Tanrı’nın sürüsüne örnek (1 Petrus 5:3) olmaları gerekmektedir. Günah işleyen ihtiyarların
herkesin önünde azarlanması gerekmektedir (1 Timoteos 5:19-20).
Tanrı: En önemlisi, Tanrı insanları bildiklerini temel alarak yargılar. Hristiyanlar’ın Büyük Beyaz
Taht yargısı konusunda hiçbir endişeleri olmaması lazımdır çünkü İsa’nın kanı onların
günahlarının bedelini ödemiştir. Ancak, Hristiyanlar için, adına sık sık Bema-taht yargısı adı
verilen ikinci bir yargı vardı. Bundan 1 Korintliler 3:10-15’de söz edilir. Tanrı burada her
Hristiyan’ı işlerine göre yargılayacak ve onu uygun bir şekilde ödüllendirecektir.
Kendisi: Öğretmenler, “Ben çok şey öğrendiğim için, dua, kutsallık ya da başkalarına karşı
sevgi gibi şeylerde tembellik etmemin bir sakıncası yok” diye düşünmeye ayartılabilirler. Ancak
çok sayıda gerçek bilmek Tanrı’ya karşı büyük bir sevginiz olduğu ve O’na itaat içinde
olduğunuz anlamına gelmez.
1 Korintliler 8:1 bizleri, bilginin insanı böbürlendirdiği, sevgininse geliştirdiği konusunda uyarır.
SORU: Yakup 3:6’daki, “yaşamımızın gidişi” sözü, bazılarının öğrettiği gibi
reenkarnasyondan mı söz eder?
YANIT: Bu ayet, insan dilinin ikna edici gücünden söz etmektedir. Bu ayetteki hiçbir şey modern
zamanlara kadar tarih boyunca reenkarnasyon gibi yeni bir yorumu önermemiştir. Eski
Antlaşma’da diriliş bilindiği halde, Eski Antlaşma Yahudiler’i ya da ilk Hristiyanlar arasında
reenkarnasyon kavramı yoktu. Buna tek istisna, bazı sahte dinlerin reenkarnasyona
inanmasıydı. Özellikle Hippolitus (M.S. 222-235/6) reenkarnasyondan Hristiyanlar’ın değil,
Hindistan’daki Brahmanlar’ın bir inancı olarak söz eder.
Brahminler’in/Brahmanlar’ın sahte bir din olduğunu bilen diğer İznik Öncesi Hristiyanlar
Antakyalı Teofilos (M.S. 161-181/188), Tertulyan (M.S. 198-220) ve Orijen’dir (M.S. 225-254).
SORU: Yakup 3:6’ya göre dil bedenimizin üyelerini nasıl alevlendirir?
YANIT: Kutsal Yazılar bunun tam olarak nasıl olduğunu söylemez ama bunun iki yolunu
görebiliyoruz.
1. Hayatta karşılaştığımız ayartmaların birçoğu başkalarının söyledikleri aracılığıyla bize gelir.
2. İnsanlar çoğu kez sözleri aracılığıyla günah işleme niyetlerini bildirir ve bu günahları işler.
İnsanlar dilleriyle başkalarının duygularını rencide edip onlara iftira edip onları kötülerler.
SORU: Yakup 3:6’ya göre dil nasıl cehennemden alevlenmiştir?
YANIT: Kutsal Kitap bunu bildirmez. Ancak, dilin insanları kandırmak ve ayartmak için İblis’in
kullandığı en etkin araçlardan biri olduğunu görebiliriz.
SORU: Yakup 4:3’de yer alan sözler, Tanrı’nın dualarımızı yanıtlayacağı vaadine aykırı
mıdır?
YANIT: Hayır ama bunun sınırlarını bildirir. Yanıt için, bkz. Matta 7:7-11 hakkındaki bilgiler.
SORU: Yakup 4:4’de Yakup neden kendilerine hitaben yazdığı Hristiyanlar’a “vefasızlar”
ya da “zinakârlar” adını vermişti?
YANIT: Ne yazık ki, Hristiyanlar bile bazen, Tanrı ve dünya olmak üzere iki efendiye hizmet
etmeye çalışır. İsa, Matta 6:24’de hem Tanrı’ya, hem de paraya hizmet edemeyeceğimizi
söylemişti.
Buradan yapılacak bir genellemeyle bazen Hristiyanlar’ın kuvvetli bir şekilde azarlanmaya
ihtiyaçları vardır.
SORU: Yakup 3:16, “nerede kıskançlık, bencillik varsa, orada karışıklık ve her tür kötülük
vardır” dediğinden, Yakup 4:5’de Hristiyanlar’ın içinde yaşayan ruhun onları kıskanç
yapması ne anlama gelir?
YANIT: Yakup 4:5, Ruh’un kötü ya da kıskanç olduğunu değil, Kutsal Ruh’un Hristiyanlar’ın
içinde yaşamasının onları gurur ve kendilerini doğru ve yüksek görmeye yöneltebileceğini söyler
ki, bu da günahtır.
SORU: Yakup 4:11’da birbirimizi yermememiz söylendiği halde, Pavlus neden Titus
3:2’de [sözde] bunu yapmıştır?
YANIT: Pavlus böyle bir şey yapmamıştır. Pavlus ahlaksal bakımdan kötü şeylerden söz
etmiyordu. Başkalarını azarlamak ve kiliseyi uyarmak, başkaları hakkında kötü niyetle ve yalan
yere kötü konuşmaktan farklıdır. Daha çok bilgi için bkz. Titus 3:2 hakkındaki yanıtımız.
SORU: Yakup 4:13-15’e göre gelecek için plan yapmak sakıncalı bir şey midir?
YANIT: Evet, bütün planların Tanrı’nın isteğine bağlı olduğunun bilincinde olduğunuz sürece.
General Dwight D. Eisenhower bütün zamanların en büyük istilasını planlıyordu: İkinci Dünya
Savaşı’nda müttefik güçlerin Normandiya’ya asker çıkarması yapması günü. “Planlar bir işe
yaramaz ama planlama elzemdir” demişti. Planlarımız her zaman değişir ama bir planımız
olduğunda bir planımız olmadığı zamankinden daha çok şey başarırız.
Süleyman’ın Özdeyişleri 14:22, iyilik tasarlayanın sevgi ve sadakat kazandığını söyler.
Süleyman’ın Özdeyişleri 16:3, yapacağımız işleri RAB’be emanet etmemizi, o zaman
tasarılarımızın gerçekleşeceğini bildirir. Buna karşın, Süleyman’ın Özdeyişleri 21:30’un söylediği
gibi, RAB’be karşı başarılı olabilecek bir tasarı yoktur.
SORU: Yakup 4:13-15 ve Süleyman’ın Özdeyişleri 27:1’ye göre, yarın ne yapmayı
planladığımızı söylememizin bir sakıncası var mıdır?
YANIT: Yaptığımız her şeyin Tanrı’nın isteğine tabi olduğunun bilincinde olduğumuz sürece,
hayır.
Hem Yakup, hem de Luka 12:16-21’de (ambarları olan zengin adam) İsa, insanların Tanrı’nın
egemenliğini kabul etmeden gelecekte neler olacağını gururlu bir şekilde bildirmelerinin
aleyhinde konuşmuştur. Süleyman’ın Özdeyişleri 29:23 ve Süleyman’ın Özdeyişleri 25:14,27 de
övünmekten söz eder.
SORU: Yakup 4:17 neden görmezden gelinmeyecek kadar önemli bir ayettir?
YANIT: Hristiyanlar olarak Tanrı’yı hoşnut etmeyen şeyleri yapmamamız gerektiği açıktır.
Ancak, yapılması gereken iyi bir şey varsa ve onu yapacak kimse yoksa, bunun bizim çağrımız
olmadığını ya da buna benzer bir şey söyleyerek bunu neden yapmadığımız konusunda
bahaneler öne sürebiliriz. İyi Samiriyeli benzetmesini düşünün. Eğer, hayatınız için stratejik
yönleri gerçekten bilmiyorsanız, “Tanrı’nın ne yapmamı istediği konusunda düşünmek için daha
çok zamana ihtiyacım var” diye düşünmenin bir sakıncası yoktur, ancak bunu acil ihtiyaçlar için
yapmamalısınız.
SORU: Yakup 5:1-6’e göre, Tanrı zengin insanlardan nefret eder mi?
YANIT: Hayır. İbrahim çok zengindi ve Yakup, kitabının 2:20-23 ayetlerinde ondan Tanrı’nın
gözünde doğru bir kişi olarak onaylamayla söz eder. Tanrı burada nefreti dile getirmez ama bu
zengin olan kişilere karşı sert bir uyarıdır.
SORU: Zenginlik, Yakup 5:1-6’nın söylediği gibi bir lanet mi, yoksa Süleyman’ın
Özdeyişleri 15:6 ve Mezmurlar 112:3 ima ettiği gibi bir bereket midir?
YANIT: Zenginlik kendi başına tarafsız bir şeydir, ne iyi, ne de kötüdür. Her şey zenginliklerin
nasıl kullanıldığına bağlıdır. Ancak açgözlülük ve para sevgisi her zaman kötüdür. İsa, Matta
6:24’de hem Tanrı’ya, hem paraya hizmet edemeyeceğimizi söylemiştir. İbraniler 13:5 parayı
çok sevmememizi değil, para sevgisinden (tamamen) uzak olmamız gerektiğini söyler. 1
Timoteos 3:3’e göre, özellikle Hristiyan ihtiyarlar özellikle para seven insanlar olmamalıdır.
Sözde Hristiyan liderlerden bazılarının kilisenin parası konusunda dürüstlükten uzak
davranmaları modern kilisenin korkunç bir hastalığı gibi görünebilir ama aynı şeyi İsa’nın
öğrencisi Yahuda da yapmıştı. Elçi Yuhanna’nın öğrencisi ve İzmir piskoposu Polikarp da (M.S.
155), mektubunda (11:1-4) İzmir’de buna benzer bir skandalın gerçekleştiğinden söz eder.
Polikarp, kendi altında çalışan Valens adlı bir din görevlisi ve karısının kilisenin parasını kendi
hesaplarına aldıklarından ötürü “fazlasıyla üzüldüğünü” bildirmişti. Ancak İzmir’deki kilisenin
utanacak bir şeyi yoktu, utanması gerekenler Valens ve karısıydı.
SORU: Ant içmek Yakup 5:12, Hoşea 4:2; Matta 5:34-37’ye göre kötüdür. Ancak Yaratılış
21:24; Yasa’nın Tekrarı 6:13; Vahiy 10:5-6 gösterdiği üzere iyi olabilirler mi?
YANIT: Ant içmek iyi de olabilir, kötü de. Eğer,
1. Kötülük yapmak için ant içmişseniz,
2. Andınızı yerine getirmezseniz (Vaiz 5:4-6; Matta 6:33).
3. Gururlu bir şekilde, yarın ne yapacağınızı kesin olarak bilebileceğinize inanıyorsanız (Yakup
5:12)
4. Sadece evet ya da hayır demek yerine gök ve yer üzerine yemin ederseniz (Matta 5:34-37)
kötüdürler.
Yukarıdaki uyarılar göz önünde bulundurularak, vaatlerde bulunmak ve Hanna’nın 1 Samuel
1:10-11’de yaptığı gibi, Tanrı’ya bir ant içip onu yerine getirmek sakıncalı değildir.
Peter Davids, Yakup 5:12 ve Matta 5:34-37’nin Grekçeleri’nin birbirine benzerliğini gösterir.
Kendisinin yaptığı analize göre, Davids ne Yakup’un ne de herhangi bir Yahudi ya da Hristiyan
kaynağın mahkemelerde edilen resmi yeminlerden söz etmediğini bildirir. Yakup, bir Hristiyan’ın
gerçeği söylediğini kanıtlamak için günlük etkinliklerinden yeminler, antlar kullanmasını yasaklar.
Evet ya da hayır yeterlidir.
Orta Çağ’da yaşamış Yahudi filozof Maymonides’e göre, eğer bir Yahudi gök, güneş, yeryüzü,
kendi başı, peygamberler ya da Kutsal Yazılar’da yer alan bir kitap üzerine ant içerse bu aslında
onun andı olmazdı (ve bu yüzden de bu andı yerine getirmesi gerekmezdi). Michaelis bu kurnaz
sözlerle ilgili olarak, Yahudiler’in çevresinde oturan halkların bunları aşağılayıcı bir şekilde
“Yahudi yemini” olarak adlandırdıklarını bildirir.
SORU: Yakup 5:12 ve Matta 5:33-37’ye göre, hiçbir zaman, mahkemede bile yemin
etmemeli miyiz?
YANIT: Bunun böyle olduğunu çok az Hristiyan düşünse de, çoğu Hristiyan bunun bir sakıncası
olmadığını düşünür çünkü Yakup tarafından kınanan bir şey üzerine yemin etmekle, doğruyu
söyleyeceğine dair söz vermek arasında bir fark vardır. Antlaşmalar da yemin içeriyordu.
Andınızın ya da yemininizin bu şeyleri temel aldığı anlamında “Tanrı’nın tahtı,” “gök” ya da
“cennet,” “yeryüzü” ya da “Kutsal Kitap” üzerine ant ya da yemin etmek yanlış bir şeydir. Ayrıca,
eğer bu şeylerin sözünü etmeseydiniz andınızın o kadar büyük olmayacağını demek
istiyorsanız, bu da yanlış bir şeydir.
Elinizi Kutsal Kitap’ın üzerine koymak ve gerçeği, gerçeğin bütününü söylemek ve gerçekten
başka bir şey söylememek için Tanrı’nın yardımını arzuladığınızı söylemenin bir sakıncası
yoktur.
SORU: Yakup 5:14’de hastaların yağla meshedilmesinin nedeni tam olarak nedir?
YANIT: Hristiyanlar bu ayeti iki şekilde yorumlar:
Özel mesih: Bu yorum, bir kâhini yağla meshetmeye ya da bir ihtiyarın üzerine el koymaya
benzediğini söyler: Amaç, Tanrı’dan özel bir bereket istemektir.
Tıbbi uygulama: Bu yorum, yağla meshetmeden bunun o zamanlarda, özellikle de çöl
çevrelerinde standart olan bir tıbbi uygulama olduğundan ötürü söz edildiğini bildirir.
SORU: Yakup 5:14, Roma Katolik Kilisesi’nin kişi ölmeden önce papaz çağırılarak yapılan
duayı destekler mi?
YANIT: Kilisenin yedi ana kutsal töreni olarak desteklemez. Ancak, yağla meshetmenin sadece
tıbbi bir uygulama olduğunu düşünmediğiniz sürece, tıpkı Kutsal Kitap’ın başka yerlerinde dua
ve oruç öğretildiği gibi çok hasta olan insanları yağla meshetmeyi destekler.
SORU: Yakup 5:15-16 günümüzdeki “imanla iyileştirenler”i destekler mi?
YANIT: Hayır. Yakup 5:15-16 herhangi bir inanlının hastalar için dua edebileceğini ve Tanrı’nın
onları iyileştirmeyi seçebileceğini söyler.
SORU: Yakup 5:16, “Doğru kişinin yalvarışı çok güçlü ve etkilidir” der. Ancak Romalılar
3:10, “Yazılmış olduğu gibi: “Doğru kimse yok, tek kişi bile yok” der. Eğer kimse doğru
değilse, neden bu ayet, “Doğru kişinin yalvarışı” diyor?
YANIT: Kutsal Kitap’ta birçok kereler, aynı sözcük metin çerçevesine bağlı olarak farklı anlamlar
taşıyabilir. Örneğin, çoğu yerde theos gerçek Tanrı anlamına gelir, ancak aynı sözcük başka
metin çerçevelerinde putlar için kullanılmıştır. Pavlus, Filipililer 3:12-13’de kendisinin o
zamandan kavuştuğunu ya da yetkinliğe eriştiğini söylemediğini bildirir. Buna karşın, yine
Pavlus, Filipililer 3:15’de olgun [yetkin] olanlarımızdan söz eder. (Bu ayetlerde kullanılan Grekçe
sözcükler aynı olduğu halde, Pavlus yine de burada bize birbirini dengeleyen düşünceler
vermektedir.) Bizler henüz kavuşmadık ve günahsız bir kusursuzluğa sahip değiliz (1 Yuhanna
1:8) ve Davud’un Mezmur 14:3’de söylediği gibi kimse iyilik etmez. Diğer yandan, eğer İsa’yı
Rabbimiz ve Kurtarıcımız olarak kabul ettiysek, “aradaki uçurumu geçmişizdir” ve kusursuzluğa
erişme ve doğru kişiler olma sürecindeyizdir. Bu kutsallaştırma işlemi biz öldüğümüzde
tamamlanacaktır. Üçüncü bir bakımdan ise, Tanrı yargıya dayalı bir anlamda bizi tamamen
doğru ve aklanmış ilan eder ve Davut da, Mezmur 7:10’da kendisinin temiz yürekli (doğru kişi)
olduğunu söyler. Pavlus, “Tanrı’nın var olmayanı buyruğuyla var ettiğinden” söz ederek
(Romalılar 4:17b), Romalılar 4:6-9’da Davut’un aykırı paradoksunun gerçekliği konusunda özel
bir yorumda bulunur.
SORU: Yakup 5:16, Roma Katolik Kilisesi’nin bir papaza günah çıkartma uygulamasını
destekliyor mu?
YANIT: Hayır. Bu ayet günahlarımızı sadece bir papaza değil, kardeşlerimize itiraf etmemizi
söyler. Ayrıca Süleyman’ın Özdeyişleri 28:13 de günahlarımızı başkalarına itiraf etmekten söz
eder.
SORU: Yakup 5:16’ya göre, bir Hristiyan Tanrı’dan işlediği her günahı bağışlamasını
istemeyi unutarak ölürse yine de cennete gider mi?
YANIT: Evet. Tanrı, unutkanlık günahlarını bile bağışlar. Bağışlanmayı gerçekleştiren bizim
bağışlanmayı istememiz değil, İsa’nın 2000 yıl önce bizim günahlarımız için ödediği bedeldir.
SORU: Yakup 5:16’ya göre her günahı başkalarına açıkça itiraf ederek bunları herkesin
bildiği şeyler haline mi getirmemiz gerekir?
YANIT: Hayır. Yakup 5:16, günahlarımızın “bir kataloğunu yapmamızı” değil, onları “itiraf
etmemizi” söyler. Günahlarımızı bir Hristiyan’a itiraf etmemiz uygun ve doğru bir şeydir. Ancak
günahlarımızın iğrenç ayrıntılarına girmemiz gerekmez. Ayrıca insanlara tökez olmamak ve
onları ayartmamak için belirli kişilere ve belirli şekillerde günahlarımızı itiraf etmememiz gerekir.
SORU: Yakup 5:16’ya göre, günümüzde günahlarımızı başkalarına itiraf etmeli miyiz?
YANIT: Evet. Yakup 5:16 bir vaize ya da papaza günahlarımızı itiraf etmenin yanlış bir şey
olduğunu söylemez ama herhangi bir olgun Hristiyan’a itiraf edebiliriz.
SORU: Yakup 5:20’ye göre, günahkârı ölümden kurtaran kişi bir sürü günahı nasıl örtmüş
olur?
YANIT: Bu sorunun yanıtı için, bkz. 1 Petrus 4:8’e yanıtımız.
SORU: Rab’bin kardeşi Yakup’un kemiklerini içerdiği söylenen bir kemik kutusu
bulunmuştur. Bu iddia hakkında söyleyecekleriniz nelerdir?
YANIT: Bir antikacı olan Oded Golan bunu ortaya çıkartmıştır. Bu kişi aynı zamanda M.Ö. VIII.
yüzyıldan kalma, tapınakta yapılan tamiratlarla ilgili bir taş levha bulmuştur. Burada yazılı olanlar
2 Krallar Kitabı’nda yer alan Yoaş’ın anlatımına çok benzemektedir. İsrail polisi onu sahte
antikacılık ve dolandırıcılık şüphesiyle tutuklamıştır. İsrailli arkeologlardan oluşan bir panel, her
ikisinin de sahte olduğuna, yazıların antik taş kalıntılarına yeni yazıldığına karar vermiştir.
Laboratuvar testleri, “antik yazıları sözde örtmüş olan yaş patinasının sadece kısa bir süre önce
uygulandığını” göstermektedir, Christian News, Temmuz 29, 2003, sayfa 1,24. Kutunun
mikroskobik analizi, yazının üzerinde kutunun geri kalan kısımlarının üzerindeki aynı oksidatif
kaplamanın yer almadığını göstermektedir. Dayton Üniversitesi’nde bir malzeme bilim adamı
olan Daniel Eylon, sahtekârlığı “apaçık” olarak adlandırmıştır, USA Today, 6/19/2003, sayfa 8D.
SORU: Martin Luther, Yakup Kitabı’nı önemsememiştir. O zaman bu kitap neden Kutsal
Kitap’ta yer almaktadır?
YANIT: Luther, Yakup Kitabı’nın Kutsal Kitap’ta olması gerektiğini hiçbir zaman inkâr etmemiştir.
Ancak, 1520’de, Luther’le, o sırada Yakup Kitabı’ndan öğretmekte olan reformcu Vereas
Karlstadt arasında bir anlaşmazlık olduğunda Luther, Yakup Kitabı’nın Pavlus’un yazılarıyla
kıyaslandığında samandan yapılmış bir mektup olduğunu söyleyerek Yakup’u önemsiz gibi
göstermiştir. Luther, Yakup Kitabı’nı hiçbir zaman ret etmemiş ama Kutsal Kitap’ın en sonuna
koymuştur.
Luther’in Yakup Kitabı’nın önemini azaltması, Yakup Kitabı için değil, Luther’in teolojisindeki
bazı aşırılıklara bir yorum oluşturur. Luther bizi Mesih’le, karla kaplı dışkı şeklinde kıyaslamıştır.
Bizim doğamız bakımından çirkin olduğumuzu ama Mesih’in bizi örttüğünü söylemiştir. Bütün
bunlar iyi ve doğrudur. Ancak Luther, Mesih’in bizi kutsallaştırmak için gerçekleştirdiği işten söz
etmeyi unutmuştur. Tanrı bizim günahlı “dışkı”mızı örtüp bizi cennette günahsız kılmakla
kalmaz, aynı zamanda şu anda bile bizi altın gibi arıtma sürecindedir.
SORU: Günümüzde Yakup Kitabı’nda yazılı olanların, özgün olarak yazılmış olanların
güvenilir bir şekilde korunmuş biçimi olup olmadığını nasıl biliyoruz?
YANIT: Bunun en az iki nedeni vardır:
1. Tanrı, Yeşaya 55:10-11; Yeşaya 59:21; Yeşaya 40:6-8; 1 Petrus 1:24-25; Matta 24:35’de
Kendi Sözü’nü korumaya söz vermiştir.
2. İlk kilisenin kanıtı. Aşağıda, Yakup’taki ayetlerden söz eden ilk kilise yazarlarından bazıları
yer almaktadır:
Romalı Klement (M.S. 97/98) Yakup 4:6’yı aktarır (tıpkı 1 Petrus 5:5b; Süleyman’ın Özdeyişleri
3:34 gibi) 1 Klement, bölüm 30, cilt 1, sayfa 13. Başka yazılarında da Yakup’tan söz eder.
Barnaba’nın Mektubu (M.S. 100-150), bölüm 19, sayfa 149, Yakup 1:8’den söz eder.
Hermas Çobanı (M.S. 115-140), Similtude 9, bölüm 23, sayfa 51’de Yakup 4:12’nin yarısını
aktarır. Similtude 10, bölüm 4, sayfa 55’de de Yakup 5:19-20’nin bir kısmından söz eder.
2 Klement (M.S. 150 civarı), bölüm 15, sayfa 255, Yakup 2:19-25’den söz eder.
Irenayus (M.S. 182-188) Yakup Kitabı’nda yer alan üç ayetten söz eder.
¼ aktarım: Yakup 2:23. Irenayus Sapkınlıklara Karşı anlamına gelen Irenaeus Against
Heresies, kitap 4, bölüm 13, 4 sayfa 478. “İbrahim… ve böylece ‘Tanrı’nın dostu’ dendi. Ama
Tanrı Sözü…” Tanrı, Yeşaya 41:8b’de “Dostum İbrahim’in torunları!” der.
¾ aktarım: Yakup 2:23b “ve böylece ‘Tanrı’nın dostu’ dendi.” Bu sözler tam olarak aynı şekilde
sadece Yakup 2:23b’de yer alır. Irenaeus Against Heresies, kitap 4, bölüm15.1, sayfa 481.
Muratoriyan Kanonu (M.S. 170-210 civarı) Yakup’tan söz etmez.
İskenderiyeli Klement (M.S. 193-217/220). The Stromata, kitap 3, bölüm 6, sayfa 390 ve kitap
4, bölüm 17, sayfa 428-439’da Yakup 4:6 ve 1 Petrus 5:6’yı aktarır.
Tertulyan (M.S. 198-220 Yakup 1:13’den söz eder. Dua Hakkında anlamına gelen On Prayer
bölüm 8, sayfa 684.
Orijen (M.S. 225-254) (M.S. 225-254) de Principiis, kitap 1, bölüm3.6, sayfa 254’de Yakup
4:17’yi aktarır.
Novatyan Aleyhinde Yazarı Bilinmeyen Bir Tez (M.S. 254-256) sayfa 661’da Yakup 4:6’nın
yarısını aktarır.
İskenderiyeli Diyonisyus (M.S. 246-265) Luka’nın Müjdesi anlamına gelen The Gospel
According to Luke sayfa 116’da Yakup 1:13’ün bir kısmını aktarır. Ayrıca, Yakup 1:13’ün yarısını
da, Luka Üzerinde Bir Yorum anlamına gelen An Exposition of Luke 22. 46. vb. sayfa 119’da
aktarır.
İznik’ten Sonra
½ aktarım, Eusebius’un Kilise Tarihi anlamına gelen Eusebius’ Ecclesiastical History (M.S.
323-326) kitap 2, bölüm23 sayfa 128, Yakup ve Yahuda’nın kendi isimlerini taşıyan mektuplar
yazdıklarını ancak bu mektupları onların yazıp yazmadığının tartışıldığını söyler. İznik ve İznik
Sonrası Atalar, İkinci Dizi anlamına gelen Nicene ve Post-Nicene Fathers Second Series, cilt 1,
sayfa 128.
Poitiersli Hilari (M.S. 355-367/268) Yakup’tan aktarma yapar.
Athanasyus (M.S. 367) Yakup Kitabı’ndan belirli ayetlerden söz etmez ama Festal Letter 39,
sayfa 552’de Yeni Antlaşma kitaplarını listeler.
Laodikya Sinodu (Frigya’da) (M.S. 343-381, 363)
Yeruşalimli Kril (M.S. 349-386 civarı) Ders 4.36 sayfa 28’da yer alan Yakup, Petrus, Yuhanna
ve Yahuda’nın Yedi Katolik Mektubu anlamına gelen “Seven Catholic Epistles of James, Peter,
John and Jude”da Yakup’tan söz eder.
Nanzianzenli Gregory (M.S. 330-391) Yakup’tan söz eder.
Amphilochius (M.S. -394) Iambi ad Seleucum
Kör Didimus (M.S. 398), Yakup 1:12,2:3’ü Yakup tarafından yazılmış olarak aktarır. Zekeriya
Hakkında Yorum Kitabı anlamına gelen Commentary on Zechariah 6, sayfa 129-130.
Kör Didimus (M.S. 398), Yakup 1:27’yi tarafından yazılmış olarak aktarır. Commentary on
Zechariah 7, sayfa 138
Salamisli Epifaniyus of (M.S. 360-403) dört müjdeden, Pavlus’un 14 mektubundan, Yakup,
Petrus, Yuhanna, Yahuda, Elçilerin İşleri, Yuhanna’nın Vahyi’nden, Süleyman’ın Bilgeliğinden
ve Sirak’tan (=Ecclesiasticus) söz eder.
Rufinus (M.S. 374-406) Yakup Kitabı’ndan Kutsal Yazılar olarak söz eder.
John Chrysostom (M.S. 392-407) Yakup 2:18’in sonuncu üçte bir kısmını “şöyle diyor”
şeklinde aktarır. Yuhanna Müjdesi Üzerinde Vaazlar anlamına gelen Homilies on the Gospel of
St. John, Yuhanna Hakkındaki Vaaz 72, 13:20, cilt 14, sayfa 267.
Yuhanna Chrysostom (M.S. 392-307), Yakup 2:13’ün dörtte üçünü in Filimun Hakkında Vaazlar
anlamına gelen Homilies on Philemon, Vaaz 3, ayet 25, sayfa 556.
Chromatius (M.S. 407’de ölmüştür)
Jerome (M.S. 373-420)
Bragalı Orosius/Hosius (M.S. 414-418)
Kartaca Konseyi (M.S. 393-419)
John Cassian (M.S. 419-430), Baş keşiş Isaac’ın İlk Konferansı anlamına gelen First
Conference of the Abbot Isaac bölüm 23, sayfa 395’de Yakup 1:12’in yarısını aktarır.
John Cassian (M.S. 419-430) First Conference of the Abbot Isaac bölüm 22, sayfa 395’de,
Yakup 2:13’ün yarısını aktarır.
John Cassian (M.S. 419-430) Başkeşiş Nesteros’un İlk Konferansı anlamına gelen First
Conference of the Abbot Nesteros, bölüm 9, sayfa 439’da Yakup 1:19’un yarısını aktarır.
Jerome M.S. (M.S. 373-420)
Hippolu Augustin (M.S. 388-430) Tanrı’nın Kenti anlamına gelen The City of God, kitap 19,
bölüm 26, sayfa 419’da Elçi Yakup’tan söz eder ve Yakup 2:13’ün dörtte üçünü ele alır.
Sokrates’in Kilise Tarihi anlamına gelen Socrates’ Ecclesiastical History (M.S. 400-439
civarı)
İskenderiyeli Kiril (M.S. 444)
Yeruşalimli Hesyus (M.S. -450) (daha sonra) Yakup 2:3’den söz eder.
Eucharius (M.S. 424-455 civarı) Instructiones
Speculum (V. yüzyıl)
Romalı Papa Leo I (M.S. 440-461)
Aquitaineli Prosper (M.S. 425-465), Yakup 1:17’den Elçi Yakup tarafından yazılmış olarak söz
eder.
Salvian (M.S. 480 civarı)
Sahte kitaplar arasında
İskenderiyeli Petrus (M.S. 306,285-311), Petrus’un Gerçek İşleri anlamına gelen The Genuine
Acts Peter, sayfa 258’de Yakup’tan söz eder.
3. Yakup’un elimizdeki en eski el yazmaları, el yazmaları arasında küçük farklılıklar olduğunu
ama tanrıbilimsel olarak hiçbir hata olmadığını göstermektedir. Aşağıda VIII. yüzyıl öncesine ait
bazı elyazmaları listelenmiştir: .
p20 (=Oxyrhynchus papirüsü 1171) III. yüzyıl. Yakup 2:19-3:2; (3:3, 96 mektubun 6’sında yer
alır); 3:4-9) Bu elyazmasının bir fotoğrafı, Yeni Antlaşma’nın En Eski Elyazmalarının Bütün
Metni anlamına gelen
The Complete Text of the Earliest New Testament Manuscripts sayfa 96’da yer almaktadır. Bu
kitap ayrıca, elyazmasındaki el yazısının P. Egerton 4’ün 2 Tarihler ve Romalılar’ın bir
elyazması olan p27 elyazmasına çok benzediğini de yazmaktadır. İskenderiye metni.
III. yüzyıl - 1968 – Yeni Antlaşma’nın Metni anlamına gelen The Text of the New Testament
3:3’den söz etmez.
III. yüzyıl - 1998 - Aland et al. Düzeltilmiş dördüncü baskı
p23 Urbana (III. Yüzyılın başları) (=papyrus Oxyrhynchus 1229 (Yakup 1:10-12, 15-18) Bunun
bir fotoğrafı Yeni Antlaşma’nın En Eski Elyazmalarının Bütün Metni anlamına gelen The
Complete Text of the Earliest New Testament Manuscripts, sayfa 102.
III. yüzyılın başı - 1968 - The Text of the Yeni Antlaşma.
p54 V. ve VI. yüzyıl. (Yakup 2:16-18, 2:21?; 2:22-26; 3:2-4) Vaticanus, Sinaiticus ve Ephraemi
Rescriptus ile uyum içindedir.
V./VI. yüzyıl - 1968 - The Text of the New Testament, 2:21’i içermez
p74 (=Bodmer 17) Elçilerin İşleri 1:2-5,7-11,13-15,18-19,22-25; 2:2-4; 2:6-3:26; 4:2-6,8-27;
4:29-27:25; 27:27-28:31; Yakup 1:1-6,8-19,21-23,25,27; 2:1-3,5-15; 18-22, 25-26; 3:1,5-6,1012,14,17-18; 4:8,11-14; 5:1-3,7-9,12-14,19-20; 1 Petrus 1:1-2,7-8,13,19-20,25; 2:6-7,1112,18,24; 3:4-5; 2 Petrus 2:21; 3:4,11,16; 1 Yuhanna 1:1,6; 2:1-2,7,13-14,18-19,25-26; 3:12,8,14,19-20; 4:1,6-7,12,16-17;5:3-4,9-10,17; 2 Yuhanna 1,6-7,13; 3 Yuhanna 6,12; Yahuda
3,7,12,18,24 (VII. yüzyıl)
VII. yüzyıl - 1968 - The Text of the New Testament, Yakup 2:4 ve 1 Petrus 1:12’yi içerir.
VII. yüzyıl - 1975 - Aland ve diğerleri. Üçüncü baskı
VI. yüzyıl - 1998 - Aland ve diğerleri. düzeltilmiş dördüncü baskı
p100 (=papyrus Oxyrhynchus 4449) Yakup 3:13-4:4; 4:9-5:1 (III. ya da IV. yüzyıl)
Vaticanus [B] (M.S. 325-350), Sinaiticus [Si] (M.S. 340-350) ve Alexandrinus [A] (M.S. 450),
hepsi de Yakup Kitabı’nı içerir.
Bohairic Koptic [Boh] III./IV. yüzyıl
Sahidic Koptic [Sah] III./IV. yüzyıl
Ephraemi Rescriptus V. yüzyıl (Yakup 1:1-4:2)
0166 V. yüzyıl. (Yakup 1:11)
0173 V. yüzyıl. (Yakup 1:25-27)
Ermeni [Arm] V. yüzyıldan
Gürcü [Geo] V. yüzyıldan
Etiyopya [Eth] M.S. 500 civarından
Peshitta Süryanicesi [Syr P] M.S. 375-400
Philoxenian Süryanicesi M.S. 507/508
Heraclean Süryanicesi [Syr Her]
Filistin Süryanicesi [Syr Pal] (Yakup 1:1-12)
Yeni Uluslararası Grekçe Yeni Antlaşma Yakup Hakkındaki Yorum Kitabı anlamına gelen New
International Greek Testament Commentary on James, sayfa 59-60’a göre, Yakup Kitabı’nın
hiçbir “batı ailesi” metni yoktur, sadece İskenderiye ve Bizans metinleri vardır.
Diğer notlar, Muratoryan Kanonu’nun (M.S. 170 civarı) Yakup, İbraniler, ya da 1 ve 2 Petrus’u
içermediğidir.
Yakup’un ilk elyazmaları hakkında daha fazla bilgi için bkz. www.BibleQuery.org/jmsMss.htm